Een reisverslag : 2011 weekje Engeland / Wales
- Onderwerp starter ...Ron...
- Startdatum
RoLoo maakt me blij........:
...yep ; zat campings in Wales !...
...en helemaal langs de Noord-West kust, met z'n brede witte stranden...
...en bijzonder aangename temperaturen daarzo...
...dag 5 gaan we naar het Noord-Westen...
Mocht U de gereden routes nog ergens digitaal voorhanden hebben, dan hou ik me van harte aanbevolen.......
(voorpret kan niet vroeg genoeg beginnen....)
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #30
Reisverslag van 7 dagen Wales (en 2 reisdagen) - van dag tot dag ; elke dag een nieuw dagverslag
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 3 – Maandag 02 Mei 2011
(eenvoudig toertje door hoofdzakelijk het Brecon Beacons National Park)
Wat een nacht zeg !
Bonkende pijn onder de schedelpan, en een constant gevecht met de laagjes laken en dekens van het overigens verder prima bed (box-spring + tig kussens, dus dat ligt prima !).
Wat een drama zeg, die lakens bende.
Sowieso ben ik gewend om normaal gesproken 's nachts een puntje dekbed te grijpen, en die naar mij toe te trekken, en vrouwlief heeft diezelfde eigenschap.
Echter…, als je met die lakens loopt te klieren, trekt de 1 aan jouw ‘puntje’, en andersom trekt de ander aan haar ‘puntje’…
En das een nachtrust-verstorende-toestand…, pffffff…
Dus ook dat hield mij uit de slaap.
De koppijn, de lakens, en last but not least, brandde er een blauw LED-(soort van schemer)lampje in de TV, als zijnde een 'stand-by' stand.
Maar goeie-genade zeg…, de hele slaapkamer was helblauw verlicht…
En als ik ergens niet tegen kan, dan zijn het onzinnig brandende lampjes.
Ik dus het bed uit, en zonder enig probleem kon ik in onze helblauw verlichte kamer 1 van mijn lange motorsokken vinden, en heb dat ding over die TV gehangen, zodanig dat het blauwe schijnsel compleet geabsorbeerd werd door mijn fijne, halve meter lange, en zeer soepele BMW-motorsok !
En tegen die koppijn hielpen 2x 200 milligram Ibuprofen pillen ; U weet wel, van die gezellige roze, redelijk verdovende knijters.
En zo wordt het dan vanzelf ochtend, en terwijl de zon door ons slaapkamerraampje piept, maken wij ons op voor het ontbijt.
…mwha ; het wordt een mooie dag vandaag ; nog wel fris, en nog steeds die bakken wind…
Breakfast at half eight ; en dat is dan niet half 8, maar ‘half na achten’.
Half negen dus.
En ik snap er geen sikkepit (meer) van. Want de op de slaapkamer aanwezige wekkerradio geeft aan dat het WEL half 8 is, en in de eetkamer zelf hangt ook een klok, die aangeeft dat het half 8 is.
Terwijl het dus eigenlijk half 9 is.
Maar dat is ook niet zo, want in Nederland zou het nu half 10 zijn…
Hoe compleet gek kun, of wil je iemand op de vroege ochtend maken vraag je je af…
…nou, prima ontbijtkamertje toch ?!...
…eitje, spek, worstje, champignons, tomaatje, een ‘dingetje’, toast, marmelade, cornflakes, enz.enz….
Het ontbijt + bakken koffie laten wij ons meer dan goed smaken, en op de vraag van uitbaatster Elsie wat onze plannen voor vandaag zijn, roep ik dat we een beetje gaan rondtoeren, en dat we niet echt veel echte plannen hebben.
Tis tenslotte vakantie, en geen aangenomen werk (al lijkt het daar soms wel op…)
Een route die ik thuis al in MapSource gemaakt had, is een relatief klein rondje, van zo’n 300 kilometer. En hoofdzakelijk door het Brecon Beacons National Park.
Allemaal niet gek ver van ‘huis’, en mooi en leuk genoeg om hopelijk een fijne indruk te krijgen van het landschap in de omgeving rondom Builth Wells, waar in ieder geval de schapenbevolking de boventoon voert.
En…, in MapSource had ik allemaal (of vooral veel) van die kleine wegen opgezocht ; die dingen met simpelweg de naam :weg. Zonder verdere aanduiding.
En dan is het maar altijd de vraag, en de verrassing waar je uit komt.
Eerlijk = eerlijk, we zijn dan ook wel op ‘wegen’ gekomen, waar ik amper met de RT overheen kon, of, waar we omgekeerd zijn, omdat de wegen compleet onbegaanbaar waren (boeren grasland !).
Tenminste voor de RT, misschien met een hoogpotige KTM (ofzo) was het anders geweest.
Vorig jaar in Schotland zijn wel over zulke paden gegaan ; en dat heeft mij een achterband gekost, en zo’n zelfde soort van geintje wilde ik dit jaar eigenlijk zien te voorkomen…
…ons thuis gemaakte idee voor de route van vandaag…
Vanuit Builth Wells pakken wij de B4520 (hoe meer cijfers een weg daar heeft, hoe leuker het rijden is !), en gaan richting Llandewir Cwm, en hoe je dat uitspreekt mag Joost weten, maar heel direct was de route al helemaal geweldig.
Bochtig, en vooral heuvel-, en bosachtig.
En ergens op die B4520 slaan we links af, en dan blijven de heuvels en bochten, maar het bos is plotseling foetsie, en alles wat ons daar rest zijn geweldige vergezichten.
En schapen op de weg, waar je terdege rekening mee dient te houden, want vooral die lammetjes janken alle kanten op als je aan komt tuffen.
Ik heb logischerwijs geen idee hoe het voelt om nou eens gezellig over zo’n fijn, zacht lammetje heen te boxeren, maar de intentie om dat voor het eerst aan den motor-en-lijve te moge ondervinden, die heb ik eigenlijk ook niet echt.
Ons doen derhalve rustig aan.
…op het kaartje ziet U een 1 staan ; nou die 1 dat is dus hierzo. Mooi hoor !!...
De ‘weg’ is smal.
Amper fietspad breed, en omdat het asfalt echt OP het landschap ligt, is het vooral niet raadzaam om met de wielen naast het spul te komen, want je komt dan zomaar een centimeter of twintig lager uit.
Niet handig !
We komen over al die kilometers ‘weg’ trouwens zegge en schrijve 1 auto tegen.
En die gaat netjes voor ons aan de kant.
Iets baart mij echter toch zorgen, want de voorvork zweet bij de oliekeerringen. Potdikke, nieuwe fiets, onbeschadigde keerringen, hagelnieuwe voorvork, en toch zweten.
Ik baal ervan, en maak met regelmaat de vork met een doekje droog, en houd het sterk in de gaten, maar de glimmende vorkpoten blijven vettig worden.
Bij terugkomst maar even de jongens in Amersfoort contacten neem ik mij voor.
…zweetpoten ; maar dan anders…
Niet veel verder verlaten wij het gebied waar de lammetjes en schaapjes het vooral voor het zeggen (en blaten...) hebben, en nemen 1 van de zoveel ‘cattle grid’ die je daar te pas en te onpas onderweg tegenkomt.
…hele lammetjes kunnen er in verdwijnen, zo grof zijn die wildroosters hier…
In het Welsh staat er trouwens niet alleen cattle grid op het bord, maar ook ‘Grid grawtheg’
En spreek vooral dat laatste maar us FF lekker uit, als je compleet nuchter bent…
…sowieso is dat Welsh totaal NIET te volgen, niet in tekst, en niet in praat…
Na deze cattle grid foto een opvallend iets.
De RoyaleToerbrommer is af fabriek voorzien van ESA vering. En van de vorige RT was ik gewend dat het systeem feilloos werkte. Echter…, tot mijn stomme verbazing stappen we weer op de motor na het bovenstaande foto-momentje, en de vering was zomaar zonder aanleiding knetter, en knetterhard.
Er viel compleet niet meer met de motor te rijden, en dat terwijl het digi-schermpje toch echt aangaf dat het ding in 2-helmpjes-comfort-mode stond.
Nou…, mooi niet dus. Harder dan een plank ging ongeveer niet. En ik drukken op het knopje wat ik wilde, maar mooi geen andere setting beschikbaar…, terwijl er per helmpjeskeus toch 3 in zitten.
Sport, Normal, en Comfort.
Ik denk : das FF lekker mooi balen. Voorvork zweet, en nu ook uitval van de ESA-vering.
Gaat lekker...
En met een lichte vorm van irritatie, en transpiratie (want het was inmiddels rond de twintig graden) zet ik de motor aan de kant van de weg, rommel nog wat met dat knopje, en besluit dan om gewoon de motor maar eens uit te zetten.
Ik gooi het ding van het contact, zet ‘m weer aan, en wat denk je : die hele veringzooi (dus niet : teringzooi… ) doet het gewoon weer zoals het hoort.
Je kunt weer door de menu’s heen klikken, en de boel is ook gelijk weer fraai comfortabel.
Ik ben verbaasd, en opgelucht tegelijk.
Verbaasd waarom het spul het niet deed, en opgelucht omdat het optionele, elektronische veerwerk gewoon weer dat doet, waarvoor het er op zit.
Namelijk dempen en veren zoals het bedacht is !
Goed ; inmiddels zitten we alweer een poosje op de B4594, die trouwens naadloos overgaat in de B4351. Dus dat rijdt lekker door, slingert fijn, en stijgt en daalt dat het een lieve lust is.
De zwetende voorvork houd ik in de gaten, evenals de ESA-vering, en schapen hebben we hier niet.
Tenminste niet op de weg.
We nemen nog een klein stukje B4348 (wie heeft die gasten hier eigenlijk tellen geleerd…), en duiken dan weer een ‘weg’ in. En ‘blimey’, dit is weer zo’n fietspad.
Alleen deze keer met hoge bosachtige toestand langs de kanten, en dat weerhoudt je er helemaal van om lekker door te tuffen, want je ziet alles voor je, zolang de weg maar rechtuit loopt…, en dat loopt tie niet…
Oppassen dus.
Heel erg oppassen !
Tis duidelijk ‘drukker’ hier, en moet soms alle zeilen bijzetten, om de brede ToerbrommeRT tussen heg, en auto te loodsen. Mijn geluk in deze is dat de gemiddelde Brit een brave broeder, of zuster in het verkeer is, en vooral geen haast heeft.
…hier zijn op punt 2 van het kaartje ; mooi smal, en vooral amper overzicht…
Net na het compleet niets voorstellende, en doods aandoende Walterstone, blijven we op zo’n (voor ons) ongenummerde weg draaien en doen, en duiken dat deel van onze route in welke groen kleurt op de digitale Garmin routekaart.
We zijn nu onderweg naar het gezellig aandoende, en ook drukke Abergavenny.
Half Abergavenny was echter afgesloten, omdat er een show (het was tenslotte Bank Holiday in the UK ; dus ieder-1 was op die maandag vrij) was met, en van oude, prachtig gerestaureerde bussen, en vrachtwagens.
Door deze actie moest er echter iets van de route afgeweken worden.
Maar dat maakte de tocht er niet minder om !
We pakken de B4246, en zitten plotseling weer in een andere omgeving. Want dat is daar in Wales heel gek.
Zo zit je in het bos, en zo groeit er amper wat.
Gelukkig groeit er bij de derde stop wel wat groens. Want een sanitaire stop noopt mij (dringend…, sorry…) tot andere zaken dan driftig motorrijden.
En om nou met je garnaaltje fijntjes in de hand een beetje in een open, wijds en winderig landschap te gaan staan wateren vind ik ook eigenlijk niet wat.
We ‘taken’daarom ‘a break’ in de buurt van waar op de kaart Ffawydogg (hoe spreekt je zoiets toch uit… ) staat.
Het is er groen, en heuvelachtig. En terwijl ik daar zo rondsjok, kom ik midden in een weiland een oud bruggetje tegen, waar een bord bij staat.
Met andere woorden ; de weg liep hier vroeger totaal anders dan tegenwoordig. Want de brug is er nog wel, maar van een weg is niets meer te bekennen.
…heuvelachtig, en groen…, 3e stop langs de A4077 (een A-weg is iets ruimer dan een B-weg)…
…oude brug, en hoppa, een oud bord zomaar midden in het weiland…
Valt U trouwens ook op, dat het nog steeds heel fraai weer is !
On-Brits zou je bijna geloven ; of komt het omdat wij ook onze regenpakken in de koffers hebben zitten…??
Zou het dan toch zo zijn, daar waar Peter stellig in gelooft.
Regenpakken bij je : dan geen regen !
Trouwens ; ik noem zo af en toe een wegnummer, en ik weet ook wel dat het U, op dit moment van uit uw luie stoel, geen ene drol scheelt welke weg, welk nummer heeft.
Maar…, stel nou dat U toevallig wel een keer die kant op gaat, dan kan zo’n nummertje soms toch net even handig zijn…
Vandaar.
Eigenlijk…
Goed ; we rijden verder door dat schitterende (en dat is echt waar !) Brecon Beacons National Park, en we hebben inmiddels ruim het gebied achter ons gelaten welke ze de Black Mountains noemen.
En we genieten volop. De frisse grijsblauwe DOHC-toerfiets loopt als de spreekwoordelijke tierelier, en is toch stukken sterker onderin dan onze vorige 1200-toerboxer.
En gaat bovendien stukken vriendelijker met de inmiddels ook in Wales (rond de 1 Pond 38 per liter) dure brandstof om.
Stop nummer 4 is op een soort van dorre vlakte. Het waait er daar als een jekko, en terwijl ik daar zo sta, en ons toerding op de zijstandaard geparkeerd staat, hou ik het apparaat toch wel vast.
Zo staat het ding te bewegen in de wind.
Echt niet normaal hoe het daar waait, en heb moeite om de niet eens grote camera nog een beetje stabiel in de hand te houden. Bizar gewoon !
Maar…, er staat dan ook geen enkele boom om de wind tegen te houden…, zelfs de schapen zie je hier even niet !
…stop #4 : leeg, bakken met wind, maar mooi : de A4069, net een racebaan !!...
Na deze soort van verplichte fotostop, gaat de bocht naar links, en naar rechts, nog een keer naar links, en plotseling is de wind weg. Tenminste niet meer voelbaar.
Het asfalt is ‘brandnew’, en het uitzicht over de lege weg is helemaal geweldig.
En we laten onze motoRT van links naar rechts zwieren.
...een voorbeeldje van dat zwieren...
Mijn enige vorm van irritatie zijn die misselijke katteogen in het midden van het wegdek.
Misschien hartstikke veilig in de nacht, maar een ‘pain’ als je lekker bochtjes wilt afsnijden (en dat wil je daar !).
Die dingen liggen fiks hoger dan het wegdek, en het voelt nou niet echt lekker om daar overheen te kletteren.
Plus dat ze behoorlijk onbalans brengen in het hele gevaarte.
Dat tempert de vreugde wel, zeg maar.
Oh, en die schapen natuurlijk…, want die lopen daar ook gewoon los…; ook in de bochten...
Kijk maar us ; op 0.26 minuten ziet U het onderstaande fotomoment
…wow ; helemaal geweldig rijden hierzo !...(A4069 richting Bethlehem – geen grapje - )
En zo loopt het langzamerhand tegen het eind van de middag, en wij vervolgen onze route door veel, en meer van dit soort bochtige, en glooiende binnenlanden.
Heel veel van die single-track roads, en heel veel bochtenwerk.
Helemaal mooi allemaal, en zo bizar rustig overal !
Terwijl het voor bijna iedereen een vrije dag is.
Raar.
Tja..., en ’s avonds duiken wij op tijd het bed in.
Moe maar voldaan.
Na een mindere nachtrust op de boot, en 1 met koppijn erna, zal dit een geweldige nacht worden bedenk ik mij.
En uit voorzorg hang ik alvast een motorsok over het veels te blauwe LED-standby lampje van de TV…
Welterusten allemaal…
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 3 – Maandag 02 Mei 2011
(eenvoudig toertje door hoofdzakelijk het Brecon Beacons National Park)
Wat een nacht zeg !
Bonkende pijn onder de schedelpan, en een constant gevecht met de laagjes laken en dekens van het overigens verder prima bed (box-spring + tig kussens, dus dat ligt prima !).
Wat een drama zeg, die lakens bende.
Sowieso ben ik gewend om normaal gesproken 's nachts een puntje dekbed te grijpen, en die naar mij toe te trekken, en vrouwlief heeft diezelfde eigenschap.
Echter…, als je met die lakens loopt te klieren, trekt de 1 aan jouw ‘puntje’, en andersom trekt de ander aan haar ‘puntje’…
En das een nachtrust-verstorende-toestand…, pffffff…
Dus ook dat hield mij uit de slaap.
De koppijn, de lakens, en last but not least, brandde er een blauw LED-(soort van schemer)lampje in de TV, als zijnde een 'stand-by' stand.
Maar goeie-genade zeg…, de hele slaapkamer was helblauw verlicht…
En als ik ergens niet tegen kan, dan zijn het onzinnig brandende lampjes.
Ik dus het bed uit, en zonder enig probleem kon ik in onze helblauw verlichte kamer 1 van mijn lange motorsokken vinden, en heb dat ding over die TV gehangen, zodanig dat het blauwe schijnsel compleet geabsorbeerd werd door mijn fijne, halve meter lange, en zeer soepele BMW-motorsok !
En tegen die koppijn hielpen 2x 200 milligram Ibuprofen pillen ; U weet wel, van die gezellige roze, redelijk verdovende knijters.
En zo wordt het dan vanzelf ochtend, en terwijl de zon door ons slaapkamerraampje piept, maken wij ons op voor het ontbijt.
…mwha ; het wordt een mooie dag vandaag ; nog wel fris, en nog steeds die bakken wind…
Breakfast at half eight ; en dat is dan niet half 8, maar ‘half na achten’.
Half negen dus.
En ik snap er geen sikkepit (meer) van. Want de op de slaapkamer aanwezige wekkerradio geeft aan dat het WEL half 8 is, en in de eetkamer zelf hangt ook een klok, die aangeeft dat het half 8 is.
Terwijl het dus eigenlijk half 9 is.
Maar dat is ook niet zo, want in Nederland zou het nu half 10 zijn…
Hoe compleet gek kun, of wil je iemand op de vroege ochtend maken vraag je je af…
…nou, prima ontbijtkamertje toch ?!...
…eitje, spek, worstje, champignons, tomaatje, een ‘dingetje’, toast, marmelade, cornflakes, enz.enz….
Het ontbijt + bakken koffie laten wij ons meer dan goed smaken, en op de vraag van uitbaatster Elsie wat onze plannen voor vandaag zijn, roep ik dat we een beetje gaan rondtoeren, en dat we niet echt veel echte plannen hebben.
Tis tenslotte vakantie, en geen aangenomen werk (al lijkt het daar soms wel op…)
Een route die ik thuis al in MapSource gemaakt had, is een relatief klein rondje, van zo’n 300 kilometer. En hoofdzakelijk door het Brecon Beacons National Park.
Allemaal niet gek ver van ‘huis’, en mooi en leuk genoeg om hopelijk een fijne indruk te krijgen van het landschap in de omgeving rondom Builth Wells, waar in ieder geval de schapenbevolking de boventoon voert.
En…, in MapSource had ik allemaal (of vooral veel) van die kleine wegen opgezocht ; die dingen met simpelweg de naam :weg. Zonder verdere aanduiding.
En dan is het maar altijd de vraag, en de verrassing waar je uit komt.
Eerlijk = eerlijk, we zijn dan ook wel op ‘wegen’ gekomen, waar ik amper met de RT overheen kon, of, waar we omgekeerd zijn, omdat de wegen compleet onbegaanbaar waren (boeren grasland !).
Tenminste voor de RT, misschien met een hoogpotige KTM (ofzo) was het anders geweest.
Vorig jaar in Schotland zijn wel over zulke paden gegaan ; en dat heeft mij een achterband gekost, en zo’n zelfde soort van geintje wilde ik dit jaar eigenlijk zien te voorkomen…
…ons thuis gemaakte idee voor de route van vandaag…
Vanuit Builth Wells pakken wij de B4520 (hoe meer cijfers een weg daar heeft, hoe leuker het rijden is !), en gaan richting Llandewir Cwm, en hoe je dat uitspreekt mag Joost weten, maar heel direct was de route al helemaal geweldig.
Bochtig, en vooral heuvel-, en bosachtig.
En ergens op die B4520 slaan we links af, en dan blijven de heuvels en bochten, maar het bos is plotseling foetsie, en alles wat ons daar rest zijn geweldige vergezichten.
En schapen op de weg, waar je terdege rekening mee dient te houden, want vooral die lammetjes janken alle kanten op als je aan komt tuffen.
Ik heb logischerwijs geen idee hoe het voelt om nou eens gezellig over zo’n fijn, zacht lammetje heen te boxeren, maar de intentie om dat voor het eerst aan den motor-en-lijve te moge ondervinden, die heb ik eigenlijk ook niet echt.
Ons doen derhalve rustig aan.
…op het kaartje ziet U een 1 staan ; nou die 1 dat is dus hierzo. Mooi hoor !!...
De ‘weg’ is smal.
Amper fietspad breed, en omdat het asfalt echt OP het landschap ligt, is het vooral niet raadzaam om met de wielen naast het spul te komen, want je komt dan zomaar een centimeter of twintig lager uit.
Niet handig !
We komen over al die kilometers ‘weg’ trouwens zegge en schrijve 1 auto tegen.
En die gaat netjes voor ons aan de kant.
Iets baart mij echter toch zorgen, want de voorvork zweet bij de oliekeerringen. Potdikke, nieuwe fiets, onbeschadigde keerringen, hagelnieuwe voorvork, en toch zweten.
Ik baal ervan, en maak met regelmaat de vork met een doekje droog, en houd het sterk in de gaten, maar de glimmende vorkpoten blijven vettig worden.
Bij terugkomst maar even de jongens in Amersfoort contacten neem ik mij voor.
…zweetpoten ; maar dan anders…
Niet veel verder verlaten wij het gebied waar de lammetjes en schaapjes het vooral voor het zeggen (en blaten...) hebben, en nemen 1 van de zoveel ‘cattle grid’ die je daar te pas en te onpas onderweg tegenkomt.
…hele lammetjes kunnen er in verdwijnen, zo grof zijn die wildroosters hier…
In het Welsh staat er trouwens niet alleen cattle grid op het bord, maar ook ‘Grid grawtheg’
En spreek vooral dat laatste maar us FF lekker uit, als je compleet nuchter bent…
…sowieso is dat Welsh totaal NIET te volgen, niet in tekst, en niet in praat…
Na deze cattle grid foto een opvallend iets.
De RoyaleToerbrommer is af fabriek voorzien van ESA vering. En van de vorige RT was ik gewend dat het systeem feilloos werkte. Echter…, tot mijn stomme verbazing stappen we weer op de motor na het bovenstaande foto-momentje, en de vering was zomaar zonder aanleiding knetter, en knetterhard.
Er viel compleet niet meer met de motor te rijden, en dat terwijl het digi-schermpje toch echt aangaf dat het ding in 2-helmpjes-comfort-mode stond.
Nou…, mooi niet dus. Harder dan een plank ging ongeveer niet. En ik drukken op het knopje wat ik wilde, maar mooi geen andere setting beschikbaar…, terwijl er per helmpjeskeus toch 3 in zitten.
Sport, Normal, en Comfort.
Ik denk : das FF lekker mooi balen. Voorvork zweet, en nu ook uitval van de ESA-vering.
Gaat lekker...
En met een lichte vorm van irritatie, en transpiratie (want het was inmiddels rond de twintig graden) zet ik de motor aan de kant van de weg, rommel nog wat met dat knopje, en besluit dan om gewoon de motor maar eens uit te zetten.
Ik gooi het ding van het contact, zet ‘m weer aan, en wat denk je : die hele veringzooi (dus niet : teringzooi…
) doet het gewoon weer zoals het hoort. Je kunt weer door de menu’s heen klikken, en de boel is ook gelijk weer fraai comfortabel.
Ik ben verbaasd, en opgelucht tegelijk.
Verbaasd waarom het spul het niet deed, en opgelucht omdat het optionele, elektronische veerwerk gewoon weer dat doet, waarvoor het er op zit.
Namelijk dempen en veren zoals het bedacht is !
Goed ; inmiddels zitten we alweer een poosje op de B4594, die trouwens naadloos overgaat in de B4351. Dus dat rijdt lekker door, slingert fijn, en stijgt en daalt dat het een lieve lust is.
De zwetende voorvork houd ik in de gaten, evenals de ESA-vering, en schapen hebben we hier niet.
Tenminste niet op de weg.
We nemen nog een klein stukje B4348 (wie heeft die gasten hier eigenlijk tellen geleerd…
), en duiken dan weer een ‘weg’ in. En ‘blimey’, dit is weer zo’n fietspad. Alleen deze keer met hoge bosachtige toestand langs de kanten, en dat weerhoudt je er helemaal van om lekker door te tuffen, want je ziet alles voor je, zolang de weg maar rechtuit loopt…, en dat loopt tie niet…
Oppassen dus.
Heel erg oppassen !
Tis duidelijk ‘drukker’ hier, en moet soms alle zeilen bijzetten, om de brede ToerbrommeRT tussen heg, en auto te loodsen. Mijn geluk in deze is dat de gemiddelde Brit een brave broeder, of zuster in het verkeer is, en vooral geen haast heeft.
…hier zijn op punt 2 van het kaartje ; mooi smal, en vooral amper overzicht…
Net na het compleet niets voorstellende, en doods aandoende Walterstone, blijven we op zo’n (voor ons) ongenummerde weg draaien en doen, en duiken dat deel van onze route in welke groen kleurt op de digitale Garmin routekaart.
We zijn nu onderweg naar het gezellig aandoende, en ook drukke Abergavenny.
Half Abergavenny was echter afgesloten, omdat er een show (het was tenslotte Bank Holiday in the UK ; dus ieder-1 was op die maandag vrij) was met, en van oude, prachtig gerestaureerde bussen, en vrachtwagens.
Door deze actie moest er echter iets van de route afgeweken worden.
Maar dat maakte de tocht er niet minder om !
We pakken de B4246, en zitten plotseling weer in een andere omgeving. Want dat is daar in Wales heel gek.
Zo zit je in het bos, en zo groeit er amper wat.
Gelukkig groeit er bij de derde stop wel wat groens. Want een sanitaire stop noopt mij (dringend…, sorry…) tot andere zaken dan driftig motorrijden.
En om nou met je garnaaltje fijntjes in de hand een beetje in een open, wijds en winderig landschap te gaan staan wateren vind ik ook eigenlijk niet wat.
We ‘taken’daarom ‘a break’ in de buurt van waar op de kaart Ffawydogg (hoe spreekt je zoiets toch uit…
) staat. Het is er groen, en heuvelachtig. En terwijl ik daar zo rondsjok, kom ik midden in een weiland een oud bruggetje tegen, waar een bord bij staat.
Met andere woorden ; de weg liep hier vroeger totaal anders dan tegenwoordig. Want de brug is er nog wel, maar van een weg is niets meer te bekennen.
…heuvelachtig, en groen…, 3e stop langs de A4077 (een A-weg is iets ruimer dan een B-weg)…
…oude brug, en hoppa, een oud bord zomaar midden in het weiland…
Valt U trouwens ook op, dat het nog steeds heel fraai weer is !
On-Brits zou je bijna geloven ; of komt het omdat wij ook onze regenpakken in de koffers hebben zitten…??
Zou het dan toch zo zijn, daar waar Peter stellig in gelooft.
Regenpakken bij je : dan geen regen !
Trouwens ; ik noem zo af en toe een wegnummer, en ik weet ook wel dat het U, op dit moment van uit uw luie stoel, geen ene drol scheelt welke weg, welk nummer heeft.
Maar…, stel nou dat U toevallig wel een keer die kant op gaat, dan kan zo’n nummertje soms toch net even handig zijn…
Vandaar.
Eigenlijk…
Goed ; we rijden verder door dat schitterende (en dat is echt waar !) Brecon Beacons National Park, en we hebben inmiddels ruim het gebied achter ons gelaten welke ze de Black Mountains noemen.
En we genieten volop. De frisse grijsblauwe DOHC-toerfiets loopt als de spreekwoordelijke tierelier, en is toch stukken sterker onderin dan onze vorige 1200-toerboxer.
En gaat bovendien stukken vriendelijker met de inmiddels ook in Wales (rond de 1 Pond 38 per liter) dure brandstof om.
Stop nummer 4 is op een soort van dorre vlakte. Het waait er daar als een jekko, en terwijl ik daar zo sta, en ons toerding op de zijstandaard geparkeerd staat, hou ik het apparaat toch wel vast.
Zo staat het ding te bewegen in de wind.
Echt niet normaal hoe het daar waait, en heb moeite om de niet eens grote camera nog een beetje stabiel in de hand te houden. Bizar gewoon !
Maar…, er staat dan ook geen enkele boom om de wind tegen te houden…, zelfs de schapen zie je hier even niet !
…stop #4 : leeg, bakken met wind, maar mooi : de A4069, net een racebaan !!...
Na deze soort van verplichte fotostop, gaat de bocht naar links, en naar rechts, nog een keer naar links, en plotseling is de wind weg. Tenminste niet meer voelbaar.
Het asfalt is ‘brandnew’, en het uitzicht over de lege weg is helemaal geweldig.
En we laten onze motoRT van links naar rechts zwieren.
...een voorbeeldje van dat zwieren...
Mijn enige vorm van irritatie zijn die misselijke katteogen in het midden van het wegdek.
Misschien hartstikke veilig in de nacht, maar een ‘pain’ als je lekker bochtjes wilt afsnijden (en dat wil je daar !).
Die dingen liggen fiks hoger dan het wegdek, en het voelt nou niet echt lekker om daar overheen te kletteren.
Plus dat ze behoorlijk onbalans brengen in het hele gevaarte.
Dat tempert de vreugde wel, zeg maar.
Oh, en die schapen natuurlijk…, want die lopen daar ook gewoon los…; ook in de bochten...
Kijk maar us ; op 0.26 minuten ziet U het onderstaande fotomoment
…wow ; helemaal geweldig rijden hierzo !...(A4069 richting Bethlehem – geen grapje - )
En zo loopt het langzamerhand tegen het eind van de middag, en wij vervolgen onze route door veel, en meer van dit soort bochtige, en glooiende binnenlanden.
Heel veel van die single-track roads, en heel veel bochtenwerk.
Helemaal mooi allemaal, en zo bizar rustig overal !
Terwijl het voor bijna iedereen een vrije dag is.
Raar.
Tja..., en ’s avonds duiken wij op tijd het bed in.
Moe maar voldaan.
Na een mindere nachtrust op de boot, en 1 met koppijn erna, zal dit een geweldige nacht worden bedenk ik mij.
En uit voorzorg hang ik alvast een motorsok over het veels te blauwe LED-standby lampje van de TV…
Welterusten allemaal…
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #31
Reisverslag van 7 dagen Wales (en 2 reisdagen) - van dag tot dag ; elke dag een nieuw dagverslag
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 4 – Dinsdag 03 Mei 2011
(een toer langs de westkust, naar het zuiden)
Heerlijk geslapen vannacht, en vooral (ik ben een gelukkig mens…) geen last gehad van die wansmakige, en vooral vette fish and chips van gistermiddag op de terugweg naar ons B&B boerderijtje.
In 1 of ander motording hadden wij die bende tot ons genomen, en nou niet echt met veel plezier moet ik zeggen.
Vooral smakeloos, en zelfs met het traditioneel toe te voegen salt and vinegar totaal niet op smaak te krijgen. Zelfs niet met veel salt and vinegar.
Het werd er alleen maar meer zout van ; verder nix.
De smaak bleef gewoon weg…
Zelfs de black-coffee was niet echt fatsoenlijk ‘downloadbaar’…, en toch zaten er zat motormannen met enorme dikke buiken behoorlijk driftig te eten in allerlei vettig spul.
Dus…, of onze smaak is compleet naar z’n gallemiezen, of hun smaakpapillen zijn inmiddels compleet ‘down the drain’ vanwege de gewenning aan die grandioos verkrijgbare smakeloze vettigheden.
Maar zoals geschreven ; het is binnen gebleven, en het slapen daarop ging eigenlijk meer dan uitstekend.
Alleen die dekens en lakens hè…, dat blijft toch wennen.
Vandaag (al)weer een mooie dag (we zijn toch wel echt in The UK…?? ), en eindelijk zijn we van die enorme hoeveelheid wind af.
Het waait maar matigjes, en daarom belooft het een fraaie dag te worden voor een toer langs het water verzin ik ter plekke.
En wij kiezen voor de westkust (eh…, een oostkust met water heb je ook niet in Wales bedenk ik mij nu eigenlijk…), en om die kustlijn dan te rijden vanaf ongeveer het midden, tot aan het zuiden.
Een soort van verrassingstocht ; omdat ik deze route niet van te voren gemaakt had thuis, en alleen een beetje info uit een klein boekje gehaald heb (The Mini Rough Guide To Wales) die op ‘mijn’ B&B-nachtkastje lag.
Een bijzonder informatief klein, en handzaam boekje, en bijvoorbeeld via eBay te koop voor amper 1 Pond.
Een aanradertje !
Na het weldadige ontbijt, waar je gerust een groot deel van de dag op kunt teren, gooien we de motorgarage van het slot, en trekken ons Prettige Vervoermiddel voor deze week door het grove grind naar buiten.
Dat grind is dan vooral jammer, want je trekt en sleept je het apelazerus aan die 200-tig kilo zware motor, maar die garage is een dan uiteraard wel een prettige verhoging van het campeerplezier.
Dus eigenlijk moeten we ook weer niet zeuren, we hoeven er tenslotte per dag maar 1x uit, en 1x in.
…prima plekje voor de RT zo ; en ook gezellig naast de Suzuki op deze manier…
…leuk ding toch zo ; zo’n boeren B&B ?! Alleen dat grove grind voor de deur…pfffff…
Ik bedenk mij dat het wellicht een leuk idee is om de tocht langs de kust te beginnen in Aberystwyth, en om daar te komen, dat we dan via Devil’s Bridge rijden.
Achteraf een zeldzaam goede keuze.
We drukken de ToerbrommeRT uit het grind, en na de gebruikelijke boxer-olie-peil-controle (hé ; amper of geen olieverbruik ; en dat bij een in te rijden fiets !), koersen wij richting de 3 bruggen (daar waar Devil’s Bridge vooral beroemd van is).
Onderweg zie ik een bordje Elan Valley, en omdat Valley, vallei betekent, wijk ik van de route af, en zie wel wat we daar tegenkomen.
En grote grutten zeg, wat is het daar helemaal geweldig motorrijden.
Dat hele Elan Valley blijkt niets anders te zijn (nou ja…) dan eindeloze vergezichten, stuwmeren, en ongekend rustige stuurwegen, om, langs, en over het water.
En ook daar weer ; amper geen mens te bekennen !
Hoe is het toch mogelijk vraag je je af ?!
Hier zou er om elke hoek een frietkraam staan, of ijscokar, en daar dus gewoon helemaal nix. Gewoon leeg.
Heel bijzonder !
Dus : heel kort filmpje !
En omdat wij onze ogen eigenlijk wel uitkijken ‘hiero’, en vooral zero haast hebben, drukken we de brommert op een grindachtige (alweer dat grind…) parkeerplaats voor een eerste stop bij de Caban Coch dam ; een behoorlijk stuwmeer, met vooral oude bebouwing.
…eerste stop bij de Caban Coch dam…
…vooral veel water, een oude plaquette, en totale Welsh abracadabra…
…Elan Valley dus ; ook al houd je helemaal niet van water, het is er ook heerlijk rijden daar !...
…echter…, sommige wegen zijn niet heel erg breed daar in Elan Valley…
En ook hier weer dat wisselende landschap, voor zover er van landschap sprake is natuurlijk. Want het is vooral rotsachtig, en soms plotseling hartstikke bosachtig. Maar, oh-oh, wat mooi.
Je kunt werkelijk elke kilometer wel even stoppen om een plaatje te maken, of om de omgeving op je in te laten werken, dan wel op je eigen harde grijze schijf op te slaan.
En dat doen we dan ook bijna…
Dat stoppen dan bedoel ik ; dat opslaan gaat vanzelf.
…de Pen-y-Gareg dam, en de Craig Goch dam…
En om het af te ronden (kan dat dan ?) : veel info ; leuk voor de techneuten onder U
Na dit zijsprongetje zijn we dus nog steeds onderweg naar Devil’s Bridge. En eerlijk gezegd geloof ik die bruggen en waterval daar wel, en koersen via een uitermate gezellige, en leuk bochtige A4120 door naar Aberystwyth.
En daar is het gewoon ronduit mooi.
Stranden, een soort van pier op poten in het water, vooral weinig publiek, geweldig weer, amper wind, en voor ons tijd om de motor netjes ter parkeren daar waar het mag (en dat mag daar lang niet overal !!), en tijd voor een wandeling door het stadje, en om op een terrasje te gaan zitten.
Want het was tenslotte met gemak tegen de twintig graden.
…ruime boulevard (ofzo), typische witte & pastel huisjes, en als je goed kijkt zie je nog net de motor staan op een daarvoor bestemd plekje…
Langs de boulevard van het stadje staat heel duidelijk aangeven op welke dagen, en waar je een motor mag parkeren, en om daarvan zeker te zijn vraag ik het nog even aan een net vertrekkende collega.
Het is goed ; het mag daar
En met een gerust hart drukken we het ding op de middenbok, gooien w’m op slot, schuiven de helmen in de topkoffer, en lopen het centrum in.
Toch anders altijd, die Engelse ‘strand’stadjes. En raar ook…, wij lopen in motorkleding, en een hoop volk daarzo heeft amper wat aan, omdat ze waarschijnlijk van mening zijn dat het dan ook hoogzomer, en vooral tropisch tegelijk is.
Nou ja, koud was het ook niet…
Later pikken we op een strandterras nog een ‘panini salmon with poached egg’. Een zeer smaakbaar broodje met gerookte zalm, en gepocheerd ei.
Lekker hoor !
En op die manier zitten we met gemak een uurtje weg te kakken in het zee-zonnetje.
Man ; met dit weer, en op zo’n plek kun je oud worden…
Tis dat ze onze pensioenen hier in Nederland in rap tempo, en vooral hartgrondig finaal aan het verkloten zijn ; anders zou je daar gewoon een strandpandje moeten kopen, en strakkies zo’n dingetje als tweede huisje voor jezelf moeten ‘roggelen’.
Zou je best aan kunnen wennen…
Na dat uurtje ouder worden, rollen we verder zo dicht mogelijk langs de kust (en dat lukt maar ten dele moet ik zeggen) naar het schilderachtige Aberaeron. En dan vooral dat schilderachtige vanwege de pastelkleurige (haven)huisjes.
We doen daar een soort van flitsbezoek, want het water staat op dat moment laag, zeg maar dat het gewoon enorm eb is…, en dan ziet zo’n stadje er toch gelijk heel anders uit.
Zo met de bootjes troosteloos droog liggend, en los hangend aan houten palen.
…vreselijk eb in Aberaeron…
We blijven zoveel mogelijk de echte kustlijn volgen, en de volgende iets grotere stad waar we doorheen rijden is New Quay. Ook weer mooi. Want eigenlijk is die hele Cambrian Coast, zoals het daar heet gewoon super om doorheen te rijden, zo met het land links, en de Ierse Zee rechts van ons.
En zeker met dit weer !
…zicht op New Quay…
En zo zakken wij steeds verder af. Ons toerding toert als de beste, en ik ga er zowaar in geloven dat de voorvork minder begint te zweten !
Zou het nou werkelijk zo zijn dat de keerringen (of de vorkpoten) iets in moeten slijten…??
Ik vind het zelf eigenlijk een bizarre gedachte, want dan zou het voor het eerst zijn in mijn motorleven dat ik zoiets meemaak…, en het is toch echt niet de eerste nieuwe motor die ik de mijne (onze !) mag noemen.
En met 1 oog op de weg, en de andere op de vorkpoot, navigatie, snelheidsmeter, en omgeving, rollen we door Cardigan (en moet op de 1 of andere manier denken aan de The Cardigans), we rollen naar en door Newport, in het Pembrokeshire Coast National Park (niet te vergissen met het Newport bij Cardiff !!), en we stoppen voor een ‘refuel’ in Fishguard.
En dat laatste plaatsje is dan ook gelijk weer de plek om de ferry naar Rosslare (Ierland) te nemen. Een overtocht van tussen de 2, en 3-en-een-half uur. Afhankelijk of je met de Stena Express gaat, of de Stena Europe.
Grappig detail ook wel onderweg ; we hobbelen daar zo door die binnenlanden langs de kust, en de navi laat toch echt zien dat we een weg kunnen blijven volgen, echter…., we rijden langs een soort van klein riviertje. Het water is rechts van ons, maar op de navi kunnen wij zien dat wij dat water moeten oversteken, dus zal er vast wel een brug komen…, een keer…
Niet dus…, geen brug te bekennen…, er ligt gewoon een dikke betonplaat in het water, en het is dus de bedoeling dat we DOOR het water moeten, en omdat omkeren ter plekke totaal geen optie is (veel te schuin daar), halen we de roeispanen maar ongeveer te voorschijn…
Maar bijzonder is het wel, zo met geen snelheid door het water ‘fietsen’.
Veel water stond er nu met dit aanhoudende gortdroge weer niet in, ongeveer een centimeter of 10, maar dat neemt niet weg, dat het wel FF ‘anders’ is zeg maar.
Maar…, wij hebben ook nog zoiets als een doel.
Oh ja ?
Ja !
…via allerlei grindachtige kustweggetjes op weg naar Saint David’s…
En dat doel is Saint David’s, aan de Saint Brides Bay. En heel eerlijk gezegd viel het ons daar een klein beetje tegen.
Het was inmiddels de sluitingstijd van veel dingen voorbij, dus het leven en welzijn was ver te zoeken in dat door de kathedraal gedomineerde dorpje (of stadje).
En tuurlijk kun je een fraaie wandeling maken naar de baai, met z’n akelig mooie witte stranden, maar in motorkleding, bij een gezellige temperatuur zo’n wandeling van een uur maken, daar hadden we geen zin (meer) in.
Maar wel even de kathedraal bezocht natuurlijk. En even binnen kijken. En ons toch altijd maar weer verbazen hoe de mensheid het vroeger klaar speelde om zoiets voor elkaar te hobieën.
Grappig ook dat je nog delen van de oude stadsmuren kunt zien staan in dat dorpje ; je zou bijna denken dat het ooit allemaal ontstaan is vanuit een soort van vesting. Want stukken ‘watchtowers’ zie je nog staan, en huidige stukken rijbaan zijn daar keurig omheen gedrapeerd.
…toch knap ; zo’n immens bouwwerk…
Na St.David’s houden wij het goeddeels voor gezien. Het is inmiddels een uur of half 7 PM, en ons logeeradres in Builth Wells is in ieder geval minimaal nog 162 kilometer rijden ; aldus de altijd optimistische en vooral onvermoeibare Garmin.
Het ding loodst ons over de A40, en dat is gewoon ronduit een soort van gematigde snelweg, waar je dan weer eigenlijk niet harder mag dan 90. Maar wel 4 rijbanen, en om die snelheid in het snotje te houden, zien we opvallend veel grijs/blauw/geel gekleurde auto’s van de Traffic Police.
Plus dat we gewaarschuwd zijn dat er in deze regio een onopvallende, zilvergrijze FJR dienst doet als ‘motormuis’.
En om nou in je vakantie een berisping op te lopen voor te hard toeren is ook niet noodzakelijk. Dat kan gewoon in Nederland wel weer…
Zodoende slingeren wij zoveel mogelijk langs de A40, over de wegen met meer cijfers, en dan komt de vaart er goed in als we op de A476, en A483 zitten. Een klein wit Caddy achtig bestelwagentje rijdt voor ons over deze geweldige bochtige wegen. En deze broeder kent hier de boel waarschijnlijk beter dan dat ik mijn eigen broekzak ken, en hij voert het tempo op tot een max. van zo’n 130 km/h., terwijl eigenlijk 90 is toegestaan.
Af en toe moet je terug naar 50MPH (dus 80), en in dorpjes wordt geacht dat je 30MPH rijdt (dus 48 km/h). En dat doet deze broeder ook braaf…, maar na deze zone’s geeft hij weer gas, en ik denk : volgen die gozer.
De RT geeft geen krimp, en hoewel de bochten elkaar in akelig vlot tempo opvolgen, en de hellingshoek stevig is, kan de vering gewoon op 2 helmpjes en ‘Standaard’ blijven staan. Want de ESA2 is tenslotte een heel beetje stugger, cq. fijngevoeliger dan de ESA1 vering.
In iets minder dan 2 uur hebben we de laatste 150 kilometer er op zitten ; m.a.w., het ging aardig…
Om niet te zeggen dat het vlot ging.
Oh…, en flitspalen zie je daar zelfs in de dikke mist nog staan, want ze zijn tenslotte knalgeel/oranje/blauw gekleurd, dus dat hoeft het probleem ook niet zijn
En zo tegen sluitingstijd van de plaatselijke mini Burger King (2 man personeel…) in Builth Wells, drukken wij de dampende toerfiets op de zijprikker, en schuiven nog iets van een beetje een vette hap naar binnen.
Vlug en vooral niet goedkoop.
Maar het vult. En smaakt eigenlijk best wel.
Omdat er iets van bacon op zit, ofzo.
En op deze manier komt dag 4 tot een meer dan prima eind. We zijn rond 09 PM ‘thuis’, douchen nog wat, kijken nog een klein beetje TV, en ik verdiep mij alvast (o.a. middels dat kleine Wales boekje) in de route voor morgen, want dan gaan we o.a. weer naar de kust ; maar dan naar het Noorden.
Naar (ook) het fantastische Snowdonian National Park.
<-- hier zitten we morgen ! ![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
…de globale route van vandaag ; achteraf even gauw voor U ingetekend…
En terwijl mijn luikjes heel langzaam dichtzakken, weet ik nog niet dat er morgen een akelig fraaie trip van uiteindelijk 462 kilometer op het programma komt te staan…
De sok gaat weer over die vermaledijde TV, en voor de rest : oogjes dicht, en snaveltjes toe…
...oh..., en de motor staat inmiddels stijf van de dooie vliegenzooi...
(vandaag 389 kilometers weggetoerd)
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 4 – Dinsdag 03 Mei 2011
(een toer langs de westkust, naar het zuiden)
Heerlijk geslapen vannacht, en vooral (ik ben een gelukkig mens…) geen last gehad van die wansmakige, en vooral vette fish and chips van gistermiddag op de terugweg naar ons B&B boerderijtje.
In 1 of ander motording hadden wij die bende tot ons genomen, en nou niet echt met veel plezier moet ik zeggen.
Vooral smakeloos, en zelfs met het traditioneel toe te voegen salt and vinegar totaal niet op smaak te krijgen. Zelfs niet met veel salt and vinegar.
Het werd er alleen maar meer zout van ; verder nix.
De smaak bleef gewoon weg…
Zelfs de black-coffee was niet echt fatsoenlijk ‘downloadbaar’…, en toch zaten er zat motormannen met enorme dikke buiken behoorlijk driftig te eten in allerlei vettig spul.
Dus…, of onze smaak is compleet naar z’n gallemiezen, of hun smaakpapillen zijn inmiddels compleet ‘down the drain’ vanwege de gewenning aan die grandioos verkrijgbare smakeloze vettigheden.
Maar zoals geschreven ; het is binnen gebleven, en het slapen daarop ging eigenlijk meer dan uitstekend.
Alleen die dekens en lakens hè…, dat blijft toch wennen.
Vandaag (al)weer een mooie dag (we zijn toch wel echt in The UK…?? ), en eindelijk zijn we van die enorme hoeveelheid wind af.
Het waait maar matigjes, en daarom belooft het een fraaie dag te worden voor een toer langs het water verzin ik ter plekke.
En wij kiezen voor de westkust (eh…, een oostkust met water heb je ook niet in Wales bedenk ik mij nu eigenlijk…), en om die kustlijn dan te rijden vanaf ongeveer het midden, tot aan het zuiden.
Een soort van verrassingstocht ; omdat ik deze route niet van te voren gemaakt had thuis, en alleen een beetje info uit een klein boekje gehaald heb (The Mini Rough Guide To Wales) die op ‘mijn’ B&B-nachtkastje lag.
Een bijzonder informatief klein, en handzaam boekje, en bijvoorbeeld via eBay te koop voor amper 1 Pond.
Een aanradertje !
Na het weldadige ontbijt, waar je gerust een groot deel van de dag op kunt teren, gooien we de motorgarage van het slot, en trekken ons Prettige Vervoermiddel voor deze week door het grove grind naar buiten.
Dat grind is dan vooral jammer, want je trekt en sleept je het apelazerus aan die 200-tig kilo zware motor, maar die garage is een dan uiteraard wel een prettige verhoging van het campeerplezier.
Dus eigenlijk moeten we ook weer niet zeuren, we hoeven er tenslotte per dag maar 1x uit, en 1x in.
…prima plekje voor de RT zo ; en ook gezellig naast de Suzuki op deze manier…
…leuk ding toch zo ; zo’n boeren B&B ?! Alleen dat grove grind voor de deur…pfffff…
Ik bedenk mij dat het wellicht een leuk idee is om de tocht langs de kust te beginnen in Aberystwyth, en om daar te komen, dat we dan via Devil’s Bridge rijden.
Achteraf een zeldzaam goede keuze.
We drukken de ToerbrommeRT uit het grind, en na de gebruikelijke boxer-olie-peil-controle (hé ; amper of geen olieverbruik ; en dat bij een in te rijden fiets !), koersen wij richting de 3 bruggen (daar waar Devil’s Bridge vooral beroemd van is).
Onderweg zie ik een bordje Elan Valley, en omdat Valley, vallei betekent, wijk ik van de route af, en zie wel wat we daar tegenkomen.
En grote grutten zeg, wat is het daar helemaal geweldig motorrijden.
Dat hele Elan Valley blijkt niets anders te zijn (nou ja…) dan eindeloze vergezichten, stuwmeren, en ongekend rustige stuurwegen, om, langs, en over het water.
En ook daar weer ; amper geen mens te bekennen !
Hoe is het toch mogelijk vraag je je af ?!
Hier zou er om elke hoek een frietkraam staan, of ijscokar, en daar dus gewoon helemaal nix. Gewoon leeg.
Heel bijzonder !
Dus : heel kort filmpje !
En omdat wij onze ogen eigenlijk wel uitkijken ‘hiero’, en vooral zero haast hebben, drukken we de brommert op een grindachtige (alweer dat grind…) parkeerplaats voor een eerste stop bij de Caban Coch dam ; een behoorlijk stuwmeer, met vooral oude bebouwing.
…eerste stop bij de Caban Coch dam…
…vooral veel water, een oude plaquette, en totale Welsh abracadabra…
…Elan Valley dus ; ook al houd je helemaal niet van water, het is er ook heerlijk rijden daar !...
…echter…, sommige wegen zijn niet heel erg breed daar in Elan Valley…
En ook hier weer dat wisselende landschap, voor zover er van landschap sprake is natuurlijk. Want het is vooral rotsachtig, en soms plotseling hartstikke bosachtig. Maar, oh-oh, wat mooi.
Je kunt werkelijk elke kilometer wel even stoppen om een plaatje te maken, of om de omgeving op je in te laten werken, dan wel op je eigen harde grijze schijf op te slaan.
En dat doen we dan ook bijna…
Dat stoppen dan bedoel ik ; dat opslaan gaat vanzelf.
…de Pen-y-Gareg dam, en de Craig Goch dam…
En om het af te ronden (kan dat dan ?) : veel info ; leuk voor de techneuten onder U
Na dit zijsprongetje zijn we dus nog steeds onderweg naar Devil’s Bridge. En eerlijk gezegd geloof ik die bruggen en waterval daar wel, en koersen via een uitermate gezellige, en leuk bochtige A4120 door naar Aberystwyth.
En daar is het gewoon ronduit mooi.
Stranden, een soort van pier op poten in het water, vooral weinig publiek, geweldig weer, amper wind, en voor ons tijd om de motor netjes ter parkeren daar waar het mag (en dat mag daar lang niet overal !!), en tijd voor een wandeling door het stadje, en om op een terrasje te gaan zitten.
Want het was tenslotte met gemak tegen de twintig graden.
…ruime boulevard (ofzo), typische witte & pastel huisjes, en als je goed kijkt zie je nog net de motor staan op een daarvoor bestemd plekje…
Langs de boulevard van het stadje staat heel duidelijk aangeven op welke dagen, en waar je een motor mag parkeren, en om daarvan zeker te zijn vraag ik het nog even aan een net vertrekkende collega.
Het is goed ; het mag daar
En met een gerust hart drukken we het ding op de middenbok, gooien w’m op slot, schuiven de helmen in de topkoffer, en lopen het centrum in.
Toch anders altijd, die Engelse ‘strand’stadjes. En raar ook…, wij lopen in motorkleding, en een hoop volk daarzo heeft amper wat aan, omdat ze waarschijnlijk van mening zijn dat het dan ook hoogzomer, en vooral tropisch tegelijk is.
Nou ja, koud was het ook niet…
Later pikken we op een strandterras nog een ‘panini salmon with poached egg’. Een zeer smaakbaar broodje met gerookte zalm, en gepocheerd ei.
Lekker hoor !
En op die manier zitten we met gemak een uurtje weg te kakken in het zee-zonnetje.
Man ; met dit weer, en op zo’n plek kun je oud worden…
Tis dat ze onze pensioenen hier in Nederland in rap tempo, en vooral hartgrondig finaal aan het verkloten zijn ; anders zou je daar gewoon een strandpandje moeten kopen, en strakkies zo’n dingetje als tweede huisje voor jezelf moeten ‘roggelen’.
Zou je best aan kunnen wennen…
Na dat uurtje ouder worden, rollen we verder zo dicht mogelijk langs de kust (en dat lukt maar ten dele moet ik zeggen) naar het schilderachtige Aberaeron. En dan vooral dat schilderachtige vanwege de pastelkleurige (haven)huisjes.
We doen daar een soort van flitsbezoek, want het water staat op dat moment laag, zeg maar dat het gewoon enorm eb is…, en dan ziet zo’n stadje er toch gelijk heel anders uit.
Zo met de bootjes troosteloos droog liggend, en los hangend aan houten palen.
…vreselijk eb in Aberaeron…
We blijven zoveel mogelijk de echte kustlijn volgen, en de volgende iets grotere stad waar we doorheen rijden is New Quay. Ook weer mooi. Want eigenlijk is die hele Cambrian Coast, zoals het daar heet gewoon super om doorheen te rijden, zo met het land links, en de Ierse Zee rechts van ons.
En zeker met dit weer !
…zicht op New Quay…
En zo zakken wij steeds verder af. Ons toerding toert als de beste, en ik ga er zowaar in geloven dat de voorvork minder begint te zweten !
Zou het nou werkelijk zo zijn dat de keerringen (of de vorkpoten) iets in moeten slijten…??
Ik vind het zelf eigenlijk een bizarre gedachte, want dan zou het voor het eerst zijn in mijn motorleven dat ik zoiets meemaak…, en het is toch echt niet de eerste nieuwe motor die ik de mijne (onze !) mag noemen.
En met 1 oog op de weg, en de andere op de vorkpoot, navigatie, snelheidsmeter, en omgeving, rollen we door Cardigan (en moet op de 1 of andere manier denken aan de The Cardigans), we rollen naar en door Newport, in het Pembrokeshire Coast National Park (niet te vergissen met het Newport bij Cardiff !!), en we stoppen voor een ‘refuel’ in Fishguard.
En dat laatste plaatsje is dan ook gelijk weer de plek om de ferry naar Rosslare (Ierland) te nemen. Een overtocht van tussen de 2, en 3-en-een-half uur. Afhankelijk of je met de Stena Express gaat, of de Stena Europe.
Grappig detail ook wel onderweg ; we hobbelen daar zo door die binnenlanden langs de kust, en de navi laat toch echt zien dat we een weg kunnen blijven volgen, echter…., we rijden langs een soort van klein riviertje. Het water is rechts van ons, maar op de navi kunnen wij zien dat wij dat water moeten oversteken, dus zal er vast wel een brug komen…, een keer…
Niet dus…, geen brug te bekennen…, er ligt gewoon een dikke betonplaat in het water, en het is dus de bedoeling dat we DOOR het water moeten, en omdat omkeren ter plekke totaal geen optie is (veel te schuin daar), halen we de roeispanen maar ongeveer te voorschijn…
Maar bijzonder is het wel, zo met geen snelheid door het water ‘fietsen’.
Veel water stond er nu met dit aanhoudende gortdroge weer niet in, ongeveer een centimeter of 10, maar dat neemt niet weg, dat het wel FF ‘anders’ is zeg maar.
Maar…, wij hebben ook nog zoiets als een doel.
Oh ja ?
Ja !
…via allerlei grindachtige kustweggetjes op weg naar Saint David’s…
En dat doel is Saint David’s, aan de Saint Brides Bay. En heel eerlijk gezegd viel het ons daar een klein beetje tegen.
Het was inmiddels de sluitingstijd van veel dingen voorbij, dus het leven en welzijn was ver te zoeken in dat door de kathedraal gedomineerde dorpje (of stadje).
En tuurlijk kun je een fraaie wandeling maken naar de baai, met z’n akelig mooie witte stranden, maar in motorkleding, bij een gezellige temperatuur zo’n wandeling van een uur maken, daar hadden we geen zin (meer) in.
Maar wel even de kathedraal bezocht natuurlijk. En even binnen kijken. En ons toch altijd maar weer verbazen hoe de mensheid het vroeger klaar speelde om zoiets voor elkaar te hobieën.
Grappig ook dat je nog delen van de oude stadsmuren kunt zien staan in dat dorpje ; je zou bijna denken dat het ooit allemaal ontstaan is vanuit een soort van vesting. Want stukken ‘watchtowers’ zie je nog staan, en huidige stukken rijbaan zijn daar keurig omheen gedrapeerd.
…toch knap ; zo’n immens bouwwerk…
Na St.David’s houden wij het goeddeels voor gezien. Het is inmiddels een uur of half 7 PM, en ons logeeradres in Builth Wells is in ieder geval minimaal nog 162 kilometer rijden ; aldus de altijd optimistische en vooral onvermoeibare Garmin.
Het ding loodst ons over de A40, en dat is gewoon ronduit een soort van gematigde snelweg, waar je dan weer eigenlijk niet harder mag dan 90. Maar wel 4 rijbanen, en om die snelheid in het snotje te houden, zien we opvallend veel grijs/blauw/geel gekleurde auto’s van de Traffic Police.
Plus dat we gewaarschuwd zijn dat er in deze regio een onopvallende, zilvergrijze FJR dienst doet als ‘motormuis’.
En om nou in je vakantie een berisping op te lopen voor te hard toeren is ook niet noodzakelijk. Dat kan gewoon in Nederland wel weer…
Zodoende slingeren wij zoveel mogelijk langs de A40, over de wegen met meer cijfers, en dan komt de vaart er goed in als we op de A476, en A483 zitten. Een klein wit Caddy achtig bestelwagentje rijdt voor ons over deze geweldige bochtige wegen. En deze broeder kent hier de boel waarschijnlijk beter dan dat ik mijn eigen broekzak ken, en hij voert het tempo op tot een max. van zo’n 130 km/h., terwijl eigenlijk 90 is toegestaan.
Af en toe moet je terug naar 50MPH (dus 80), en in dorpjes wordt geacht dat je 30MPH rijdt (dus 48 km/h). En dat doet deze broeder ook braaf…, maar na deze zone’s geeft hij weer gas, en ik denk : volgen die gozer.
De RT geeft geen krimp, en hoewel de bochten elkaar in akelig vlot tempo opvolgen, en de hellingshoek stevig is, kan de vering gewoon op 2 helmpjes en ‘Standaard’ blijven staan. Want de ESA2 is tenslotte een heel beetje stugger, cq. fijngevoeliger dan de ESA1 vering.
In iets minder dan 2 uur hebben we de laatste 150 kilometer er op zitten ; m.a.w., het ging aardig…
Om niet te zeggen dat het vlot ging.
Oh…, en flitspalen zie je daar zelfs in de dikke mist nog staan, want ze zijn tenslotte knalgeel/oranje/blauw gekleurd, dus dat hoeft het probleem ook niet zijn
En zo tegen sluitingstijd van de plaatselijke mini Burger King (2 man personeel…) in Builth Wells, drukken wij de dampende toerfiets op de zijprikker, en schuiven nog iets van een beetje een vette hap naar binnen.
Vlug en vooral niet goedkoop.
Maar het vult. En smaakt eigenlijk best wel.
Omdat er iets van bacon op zit, ofzo.
En op deze manier komt dag 4 tot een meer dan prima eind. We zijn rond 09 PM ‘thuis’, douchen nog wat, kijken nog een klein beetje TV, en ik verdiep mij alvast (o.a. middels dat kleine Wales boekje) in de route voor morgen, want dan gaan we o.a. weer naar de kust ; maar dan naar het Noorden.
Naar (ook) het fantastische Snowdonian National Park.
…de globale route van vandaag ; achteraf even gauw voor U ingetekend…
En terwijl mijn luikjes heel langzaam dichtzakken, weet ik nog niet dat er morgen een akelig fraaie trip van uiteindelijk 462 kilometer op het programma komt te staan…
De sok gaat weer over die vermaledijde TV, en voor de rest : oogjes dicht, en snaveltjes toe…
...oh..., en de motor staat inmiddels stijf van de dooie vliegenzooi...
(vandaag 389 kilometers weggetoerd)
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #34
Reisverslag van 7 dagen Wales (en 2 reisdagen) - van dag tot dag ; elke dag een nieuw dagverslag
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 5 – Woensdag 04 Mei 2011
(een toer langs o.a. de westkust naar het noorden)
De nacht was goed. Heerlijk geslapen.
En terwijl wij zo wakker aan het worden zijn, geeft het zonnige slaapkamergordijn er blijk van dat het vandaag wederom een prettige dag zal worden.
Het is zacht weer buiten, en eindelijk, na al die dagen is het rondom de B&B compleet windstil !
Echter…, de ‘weatherforecast’ geeft aan dat wij verderop in de week toch kans op iets regen beginnen te krijgen, en daarom nemen wij ons vanochtend voor om 'dan maar' (want je moet toch wat…) dat ene toertje te doen naar dat ene gebied waarvan een hoop mensheid zegt dat het daar helemaal geweldig moet zijn ; het Snowdonia National Park.
De route had ik thuis al gemaakt, en ons digitale kaartending geeft aan dat het 448 kilometer is, wat er zo bijelkaar ingetekend is.
Voor toeristisch rondrijden, en nog wat willen zien (en eten & drinken…) een beste zit.
Na het ontbijt, en het poetsen van de tandjes (en geloof het of niet…, maar dat doen we met machtige tegenzin met ZOUTE ( ) Parodontax tandpasta) rukken en trekken wij de naar dode vliegen en muggen ruikende en vooral stoffige ToerbrommeRT weer uit zijn nachtelijke schuilplaats.
Het oliepeil van de lichtblauwe pretmasjien is nog steeds meer dan prima, en 1 klein drukkertje op het startknopje is voldoende om het ding weer braaf voor zich uit te laten boxeren.
De toon is gezet, de botspetjes worden over de schedeltjes getrokken, and off we go !
Vooral omdat er een keer geen wind is, is het prettig.
En terwijl wij het grindachtige terrein van, en naar onze B&B afrijden, hebben we die pauw van de buren weer…, dat beest rent dan als een gestoorde voor de motor uit, en duikt naar een honderd meter, totaal uitgeblust onder een hekje door.
En dat gedoe met dat beest zien we dus elke dag…
Maf apparaat !
Wij zijn echter amper 10 minuten onderweg, en we kunnen de boel alweer omkeren.
Mijn MapSource weggetje eindigt ergens op een boerenerf…, en terwijl het navi-ding toch echt volhoudt dat de weg gewoon doorloopt, keer ik de hele zaak toch maar om.
Want er stond toch echt een hek.
En achter dat hek was grasland.
En vooral geen weg.
Vreemd.
Wel een bordje met ‘public footpath’ ; maar om nou met dat bakbeest leuk aan de hand door een heuvelachtig grasland te struinen…, hmmmm..., minder goed idee vind ik.
We rijden daarom om het grasland heen.
En we rijden mooi.
Het is net als alle dagen hiervoor. Het is compleet rustig op de wegen, en omdat we de kleinere ‘paden’ nemen (die met 3 en 4 cijfers achter de A of de B), heb je ook geen last van vrachtverkeer.
Eigenlijk hebben we helemaal nergens last van.
En zelfs het zweten van de voorvork lijkt minder te worden. De rechterpoot blijft in ieder geval al zo goed als droog, en de linker is nog iets vettig.
Toch blijf ik het raar vinden. De ESA2 vering geeft overigens ook geen reden tot klagen meer na dat akkefietje van een paar dagen geleden.
We zitten op die fabuleuze A483, rijden naar Disserth, en nemen daar de B4358.
En omdat het ding 4 cijfers, en een B heeft, is de weg dus klein!
We slingeren door over de A4081 (sorry…, ik had graag even een routekaartje willen posten…, maar mijn eigen PC, die waar die kaart op staat, wil met geen 10 paarden opstarten vandaag… ), rijden richting Hantmel, en via weer zo’n ‘weg’, dus zo’n strook asfalt met heggetjes aan de zijkanten, belanden wij op de B4518.
Onze eerste stop is weer bij een stuwmeer.
Zomaar min of meer plompverloren in het landschap ligt het Llyn Clywedog Reservoir. Ook weer zo’n extreem indrukwekkend iets.
En niet eens zo oud deze keer, want het is pas gebouwd tussen 1965 en 1967.
De weg er naar toe (die B4518) is ook weer van een weldadige kronkelende schoonheid, en vooral van rust.
Het zou hier in Nederland een ideale route zijn om er eens gezellig een middagje met een lasergun aan te gaan zitten…; en dan aan het eind van de middag weten we dan zeker dat geen enkele motorrijder zich daar aan de snelheid zou hebben gehouden.
Daar echter geen spoor van zoiets te bekennen ; sterker nog, we komen zegge en schrijve 1 andere motorrijder tegen.
We hangen hier een twintigtal minuten rond, strekken een beetje de benen en nemen een meegebracht sapje vanuit de dubbelwandige topkoffer.
Dus alles wat daar in ligt blijft prima op temperatuur !
…en amper een mens te bekennen daarzo…
Die B4518 rijden we gezellig af, en komen langs plaatsen met rare namen, zoals bijvoorbeeld Staylittle.
Net buiten Machynlleth duiken we de bochtige A487 op, en slaan een eindje (echt maar een eindje !) verder, de A493 op.
En dat is daar het begin van Snowdonia gebied.
Geweldig die A493 !
We rijden langs de kuststreek, en heel grappig is de spoorlijn die tussen het water en de weg in ligt.
En ik denk, gezien de roest op de rail zal het ding niet meer gebruikt worden, maar dat is dus niet waar.
Helemaal langs die 493 loopt die roestige rails, en het spul wordt wel degelijk gebruikt, als we later een treintje over de bijzondere, deels houten spoorbrug tussen Fairbourne, en Barmouth zien rijden.
Er bestaat daar dus wel degelijk een (Arriva) dienstregeling.
filmpje ; let vooral op het bewegen van de brug bij 1.45 minuten…
We rijden strak langs de River Dovey, die uitmondt in de Ierse Zee, en vermaken ons opperbest.
Apart is ook dat het hier steeds warmer begint te worden.
Bij veel huizen zie je ook Yuca’s in de tuin staan, of ander klein palmachtig spul.
Kleur heb je hier ook veel meer, want de rode en paarse Rododendrons staan hier volop in bloei.
En met die gedachte van mooi hier, prakken wij de motor in een klein parkeerhaventje, en doen iets van een ‘topkofferlunch’.
Want die topkoffer is voor ons, als we onderweg zijn, een mooi equivalent van de aloude knapzak…
Een beetje zoals good old Douwe Dabbert ; maar dan anders...
…’knapzak’ lunch langs de A493
…wegwaaibomen langs de kust, krappe ‘parkeerhaven’, en bebouwing van heel lang geleden…
Na ongeveer een half uurtje pauze toeren we verder. Verder langs de Ierse Zee. En heel langzaam buigen wij van de kust af, en vanaf Tywyn zitten we echt weer in het ‘binnenland’.
Maar nog wel steeds met die warme wind om onze oren.
Prettig !
De weg slingert goed, en de Michelin PilotRoad3 bevallen uitstekend.
De achterband voelt bij stilstand ook mooi plakkerig aan..., èn ook niet onbelangrijk, tot mijn grote plezier zitten hier op dit stuk weg amper of geen katteogen in het asfalt.
En dat rijdt een stukken prettiger moet ik zeggen, zo zonder die stalen hobbels in het wegdek verstopt.
Na Rhoslefain komen we weer langs de kust, en wat ons opvalt zijn de stranden, en de hoeveelheid soort van campings hier.
Vooral met veel groene (!) sta caravans. Geen witte, zoals bij ons. Maar al die dingen zijn hier een soort van leger-lichtgroen…
Na Fairbourne is het echt (op dit moment) over met de kustpret, en moeten, heel bijzonder, een heel eind rijden met links van ons een (bijna droog) watertje dat Afon Mawddach heet.
De bootjes liggen vooral op het droge, en het ziet er modderachtig en onvriendelijk uit.
Mijn navigatie ‘zegt’ dat ik bij Penmaenpool verder moet, richting Dolgellau, om omdat water heen te rijden, maar doen we dus mooi even niet.
Want bij Penmaenpool blijkt een brug te liggen.
En wat voor 1.
Ook weer een compleet houten brug, met een in schuine stroken gelegd houten wegdek.
Nog nooit zoiets gezien, en het blijkt dat de brug in 1879 (!) (<- linkje) gebouwd is.
Het is wel een tolbrug, maar met een eenvoudig toltarief van 60 Pence, maken we graag gebruik van dit stukje historie.
…gewoon omdat het leuk is, over die brug heen. Kennen we hier niet…
Aan de andere kant van het water is de A493, de A496 geworden, en wij reutelen verder richting Barmouth.
En wat is dat een mooi stadje zeg !!
Knetter en knetter toeristisch (waar komen die gasten plotseling vandaan vraag je je af…??), en echt zo’n stadje waar je graag doorheen wandelt.
Met stranden, en terrasjes met uitzicht op de jachthaven.
En ook weer die bijzondere warme wind.
Van zee.
Heb je niet in Zandvoort…
En om U een bewegend (motor)idee te geven van de bovenstaande omgeving : filmpje (van 04.30 ongeveer rijden ze door Barmouth)
We hebben als tip van Elsie, de B&B mevrouw, het stadje Portmeirion meegekregen, maar het zelf bedachte, dus eigen tijdsschema laat dat niet toe (bij 7.02 minuten zie je trouwens de jongens in het filmpje de tolbrug naar Portmeirion nemen. Wij zijn daar omgekeerd.)
Het schijnt daar oogbolverknetterend mooi te zijn ; en de link naar de foto’s zegt ook wel vrij veel denk ik.
…mhwa…, niet helemaal verkeerd daar ! linkje…
Wij sjeezen echter verder naar Harlech, en dat Harlech is eigenlijk niets meer (of minder !) dan een kasteel met uitzicht op zee, waar de huidige A496 gewoon omheen gelegd is.
Plus dat Harlech stranden heeft.
Ook weer van die witte.
En ook weer die zacht-groene stacaravans.
Jeetje wat is het hier anders dan in bijvoorbeeld het zuiden van Wales, en al helemaal anders dan in bijvoorbeeld het Brecon Beacons gedeelte.
Na Harlech houden wij de 3-cijfer weg voor gezien, en ik heb de B4573 in het scherm staan.
En vanaf daar zitten we ook echt in 't National Park deel.
Smalle wegen, bos, en waar geen bos is, vooral kale vergezichten.
Heel wisselend hier ook.
Ook wisselend is en blijft die voorvork. Rechts blijft nu droog, en links geeft amper meer reden tot klagen.
Zou zo’n nieuw type voorvork (vanaf model 2011) dan ECHT iets in moeten slijten…, kan er eigenlijk met de (bots)pet niet bij !
Oh…, en de verbruiksmeter staat inmiddels op 5.3 liter gemiddeld op 100 km.
Mooi zuinig dus.
En nog een opvallend ding ; de vorige 1200-boxer motoren waren erg gevoelig voor Euro95 of Euro98.
Op 95 loopt zo’n torretje gewoon een stuk minder smeuïg. Maar met de DOHC-generatie boxers is dat dus foetsie. Je merkt boven in de toeren wel dat de motor iets meer vibreert op Euro95, maar onderin, waar je toch meestal toert, merk je geen verschil !
Het ding pakt bij elk toerental als een hazewindhond op ; ook op 95.
Elke beweging van het gashandvat wordt subiet omgezet in voorwaartse drang.
Lekker
…onderweg zijn op de A4085 ; ‘gewoon’ een weg door het bos…
Bij Waunfawr langs diezelfde A4085 houden we stil. Tijd voor een (plas)pauze, en voor een kop koffie of cappuccino.
We stoppen op een grote grind (alweer !) parkeerplaats, en ik zet de motor in het gras langs de zijkant van het grind neer.
Want hier zijn de brokken van een dusdanig formaat dat je er met de motor amper of niet op kunt rijden.
Ik regel voor ons tweetjes twee grote, lekkere, en dampende bekers cappuccino, en met dat ik wil gaan zitten aan zo’n soort van tafeltje-dekje dinges, zo lekker buiten in het zonnetje, mieter ik met een grote boog de inhoud van mijn beker grotendeels leeg over het in zwarte leer gestoken rechterbeen van de graag meereizende echtgenote...
De rest van de inhoud van de beker lag op de tafel…
Weer een fraai succesje geboekt derhalve…, iets als in Lompe Leo wordt er gemompeld…
We poetsen na deze geweldige actie (...) de lederen broek en schoen weer toonbaar met een doekje, en we horen een stoomtrein.
En zo heel gek hoeft dat niet te zijn, want door het Snowdonia park loopt heel veel rails, en er rijden vooral veel romantische stoomtreintjes. Allemaal met een eigen dienstregeling.
En om het nog leuker te maken (vinden wij…) is dat Waunfahwr ook gelijk een station.
En vaak stoppen daar treinen.
…stoomtreintjes ; big boys toys stuff…
Tis natuurlijk ook een keer leuk geweest dat pauze houden, en we moeten nog een ‘stukkie’, dus we laten de man met lekke autoband op de grindparkeerplaats voor wat hij is
, en wij rollen door naar o.a. Conwy, behoorlijk noordelijk inmiddels.
En dat is een maffe plaats, dat Conwy. Want eigenlijk is het gewoon 1 groot kasteel, met winkeltjes langs de kasteelmuren, en meer van dat soort bizonderde dingen.
Het centrum is dus gewoon middeleeuws. Heel apart. Nog aparter is dat wij 3x een rondje door Conwy rijden, want de navi is compleet zijn kluts kwijt.
Conwy dus ; zo heel veel noordelijker gaat het ook niet in Wales…
Uiteindelijk komen we daar wel weg natuurlijk, maar helemaal soepel ging het niet.
De plaatsnamen worden trouwens ook steeds spannender in deze regio, want spreek dit maar eens lekker uit : Nant Bwlch Vr Haiarn
Nog FF mazzel dat we de weg niet hoeven te vragen...
Het is inmiddels (avond)etenstijd, en terwijl we over de B4391 naar beneden zakken, flodderen we door het plaatsje Llangynog, en in een ruime bocht, staat daar heel prominent de The New Inn enorm wit te zijn.
Wij drukken de motor op de parkeerplek, en we stappen het pub gedeelte binnen. Een paar treden naar beneden, en we komen in een soort van donker, maar gezellig lijkend ding binnen stappen.
De keuken is open, en ik vraag vrouwlief wat ze wil eten.
Eigenlijk wacht ik het antwoord ook niet helemaal af, omdat je tenslotte nooit helemaal weet wat je in een pub voor voer kunt krijgen.
Dus…, ik bestel 2x een stuk chickenbrest in honing/mosterdsaus, met doperwtjes (die daar groter en groener zijn dan hier !), en salade met dressing.
Niet veel later, we zitten inmiddels aan een gezellig tafeltje, komt de bartante naar ons toe, en zegt dat er helaas maar 1x zo’n kip/honing ding verkrijgbaar meer is.
Geen probleem natuurlijk ; is bestel dan een Green Curry with Chips and Rice.
Een pittige groene kerriesaus, met brokjes vlees, dikke frieten, en witte rijst.
En het smaakt prima. Tenminste mij wel…, want vrouwlief houdt dan wel van kip…, maar beslist niet van mosterd.
En niet van honing.
En al helemaal niet van doperwten…
Ja hallo zeg…; wist ik veel…
...kan toch ook niet alles weten...
Even sta ik daar in het toilet nog te kletsen met een kleine, bejaarde Welsh man, en hij meent dat ik ‘m in de maling zit te nemen als ik vertel dat wij hier op vakantie zijn (dat gelooft hij nog wel), en dat wij uit Nederland komen.
Onmogelijk vlgs. hem, want ik sprak tenslotte gewoon Engels…
Nou kan het zijn dat mijn beroerde manier van Engels lijkt op het totaal onbegrijpbare Welsh, of dat het misschien echt nog wel ergens naar klinkt.
Kep geen idee.
Hij was in ieder geval een keer (lang geleden) in Amsterdam geweest. En of ik Amsterdam kende…?
Hij wenste ons in ieder geval een hele fijne vakantie, en we moesten vooral voorzichtig aan doen op de motor !
Mwha, best aardig volk daarzo !
Via o.a. Welshpool en een heleboel andere erg kleine plaatsjes, en 4-cijferige B-wegen rollen we door o.a. Penybont, en net dat we denken dat we finaal de weg kwijt zijn, want we zitten echt in een compleet dor, en schaapachtig gebied, komen we door het compleet achteraf gelegen Franks Bridge.
Compleet van de wereld hierzo, en toch blijft de navi volhouden dat we nog maar een paar kilometer moeten.
En dan blijkt dat zo’n ding gelijk heeft.
Amper 10 minuten later schuiven we de, met een dikke laag dode vliegen bedekte, Toerfiets weer naast de afgekte Suzuki crosser.
Wat een dag vandaag !
Genoten hebben we.
En wat een gebied, dat North-Wales & Snowdonia.
Gaat U naar Wales, neem het op in uw reisschema ! (eh..., dit was een gratis tip)
En wij…?
Vrouwlief neemt nog een late douche, en ik zie dat wij vandaag 462 (van de 448...) kilometers hebben weggereden.
De sok en TV maken wij weer tot 1 geheel, en schuiven een fractie later de tevreden, maar ietwat vermoeide lichamen tussen de strak opgemaakte lakens.
Morgen weer een dag !
En dat wordt een (hele) natte, bleek achteraf…
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 5 – Woensdag 04 Mei 2011
(een toer langs o.a. de westkust naar het noorden)
De nacht was goed. Heerlijk geslapen.
En terwijl wij zo wakker aan het worden zijn, geeft het zonnige slaapkamergordijn er blijk van dat het vandaag wederom een prettige dag zal worden.
Het is zacht weer buiten, en eindelijk, na al die dagen is het rondom de B&B compleet windstil !
Echter…, de ‘weatherforecast’ geeft aan dat wij verderop in de week toch kans op iets regen beginnen te krijgen, en daarom nemen wij ons vanochtend voor om 'dan maar' (want je moet toch wat…) dat ene toertje te doen naar dat ene gebied waarvan een hoop mensheid zegt dat het daar helemaal geweldig moet zijn ; het Snowdonia National Park.
De route had ik thuis al gemaakt, en ons digitale kaartending geeft aan dat het 448 kilometer is, wat er zo bijelkaar ingetekend is.
Voor toeristisch rondrijden, en nog wat willen zien (en eten & drinken…) een beste zit.
Na het ontbijt, en het poetsen van de tandjes (en geloof het of niet…, maar dat doen we met machtige tegenzin met ZOUTE (
) Parodontax tandpasta) rukken en trekken wij de naar dode vliegen en muggen ruikende en vooral stoffige ToerbrommeRT weer uit zijn nachtelijke schuilplaats.Het oliepeil van de lichtblauwe pretmasjien is nog steeds meer dan prima, en 1 klein drukkertje op het startknopje is voldoende om het ding weer braaf voor zich uit te laten boxeren.
De toon is gezet, de botspetjes worden over de schedeltjes getrokken, and off we go !
Vooral omdat er een keer geen wind is, is het prettig.
En terwijl wij het grindachtige terrein van, en naar onze B&B afrijden, hebben we die pauw van de buren weer…, dat beest rent dan als een gestoorde voor de motor uit, en duikt naar een honderd meter, totaal uitgeblust onder een hekje door.
En dat gedoe met dat beest zien we dus elke dag…
Maf apparaat !
Wij zijn echter amper 10 minuten onderweg, en we kunnen de boel alweer omkeren.
Mijn MapSource weggetje eindigt ergens op een boerenerf…, en terwijl het navi-ding toch echt volhoudt dat de weg gewoon doorloopt, keer ik de hele zaak toch maar om.
Want er stond toch echt een hek.
En achter dat hek was grasland.
En vooral geen weg.
Vreemd.
Wel een bordje met ‘public footpath’ ; maar om nou met dat bakbeest leuk aan de hand door een heuvelachtig grasland te struinen…, hmmmm..., minder goed idee vind ik.
We rijden daarom om het grasland heen.
En we rijden mooi.
Het is net als alle dagen hiervoor. Het is compleet rustig op de wegen, en omdat we de kleinere ‘paden’ nemen (die met 3 en 4 cijfers achter de A of de B), heb je ook geen last van vrachtverkeer.
Eigenlijk hebben we helemaal nergens last van.
En zelfs het zweten van de voorvork lijkt minder te worden. De rechterpoot blijft in ieder geval al zo goed als droog, en de linker is nog iets vettig.
Toch blijf ik het raar vinden. De ESA2 vering geeft overigens ook geen reden tot klagen meer na dat akkefietje van een paar dagen geleden.
We zitten op die fabuleuze A483, rijden naar Disserth, en nemen daar de B4358.
En omdat het ding 4 cijfers, en een B heeft, is de weg dus klein!
We slingeren door over de A4081 (sorry…, ik had graag even een routekaartje willen posten…, maar mijn eigen PC, die waar die kaart op staat, wil met geen 10 paarden opstarten vandaag…
), rijden richting Hantmel, en via weer zo’n ‘weg’, dus zo’n strook asfalt met heggetjes aan de zijkanten, belanden wij op de B4518.Onze eerste stop is weer bij een stuwmeer.
Zomaar min of meer plompverloren in het landschap ligt het Llyn Clywedog Reservoir. Ook weer zo’n extreem indrukwekkend iets.
En niet eens zo oud deze keer, want het is pas gebouwd tussen 1965 en 1967.
De weg er naar toe (die B4518) is ook weer van een weldadige kronkelende schoonheid, en vooral van rust.
Het zou hier in Nederland een ideale route zijn om er eens gezellig een middagje met een lasergun aan te gaan zitten…; en dan aan het eind van de middag weten we dan zeker dat geen enkele motorrijder zich daar aan de snelheid zou hebben gehouden.
Daar echter geen spoor van zoiets te bekennen ; sterker nog, we komen zegge en schrijve 1 andere motorrijder tegen.
We hangen hier een twintigtal minuten rond, strekken een beetje de benen en nemen een meegebracht sapje vanuit de dubbelwandige topkoffer.
Dus alles wat daar in ligt blijft prima op temperatuur !
…en amper een mens te bekennen daarzo…
Die B4518 rijden we gezellig af, en komen langs plaatsen met rare namen, zoals bijvoorbeeld Staylittle.
Net buiten Machynlleth duiken we de bochtige A487 op, en slaan een eindje (echt maar een eindje !) verder, de A493 op.
En dat is daar het begin van Snowdonia gebied.
Geweldig die A493 !
We rijden langs de kuststreek, en heel grappig is de spoorlijn die tussen het water en de weg in ligt.
En ik denk, gezien de roest op de rail zal het ding niet meer gebruikt worden, maar dat is dus niet waar.
Helemaal langs die 493 loopt die roestige rails, en het spul wordt wel degelijk gebruikt, als we later een treintje over de bijzondere, deels houten spoorbrug tussen Fairbourne, en Barmouth zien rijden.
Er bestaat daar dus wel degelijk een (Arriva) dienstregeling.
filmpje ; let vooral op het bewegen van de brug bij 1.45 minuten…
We rijden strak langs de River Dovey, die uitmondt in de Ierse Zee, en vermaken ons opperbest.
Apart is ook dat het hier steeds warmer begint te worden.
Bij veel huizen zie je ook Yuca’s in de tuin staan, of ander klein palmachtig spul.
Kleur heb je hier ook veel meer, want de rode en paarse Rododendrons staan hier volop in bloei.
En met die gedachte van mooi hier, prakken wij de motor in een klein parkeerhaventje, en doen iets van een ‘topkofferlunch’.
Want die topkoffer is voor ons, als we onderweg zijn, een mooi equivalent van de aloude knapzak…
Een beetje zoals good old Douwe Dabbert ; maar dan anders...
…’knapzak’ lunch langs de A493
…wegwaaibomen langs de kust, krappe ‘parkeerhaven’, en bebouwing van heel lang geleden…
Na ongeveer een half uurtje pauze toeren we verder. Verder langs de Ierse Zee. En heel langzaam buigen wij van de kust af, en vanaf Tywyn zitten we echt weer in het ‘binnenland’.
Maar nog wel steeds met die warme wind om onze oren.
Prettig !
De weg slingert goed, en de Michelin PilotRoad3 bevallen uitstekend.
De achterband voelt bij stilstand ook mooi plakkerig aan..., èn ook niet onbelangrijk, tot mijn grote plezier zitten hier op dit stuk weg amper of geen katteogen in het asfalt.
En dat rijdt een stukken prettiger moet ik zeggen, zo zonder die stalen hobbels in het wegdek verstopt.
Na Rhoslefain komen we weer langs de kust, en wat ons opvalt zijn de stranden, en de hoeveelheid soort van campings hier.
Vooral met veel groene (!) sta caravans. Geen witte, zoals bij ons. Maar al die dingen zijn hier een soort van leger-lichtgroen…
Na Fairbourne is het echt (op dit moment) over met de kustpret, en moeten, heel bijzonder, een heel eind rijden met links van ons een (bijna droog) watertje dat Afon Mawddach heet.
De bootjes liggen vooral op het droge, en het ziet er modderachtig en onvriendelijk uit.
Mijn navigatie ‘zegt’ dat ik bij Penmaenpool verder moet, richting Dolgellau, om omdat water heen te rijden, maar doen we dus mooi even niet.
Want bij Penmaenpool blijkt een brug te liggen.
En wat voor 1.
Ook weer een compleet houten brug, met een in schuine stroken gelegd houten wegdek.
Nog nooit zoiets gezien, en het blijkt dat de brug in 1879 (!) (<- linkje) gebouwd is.
Het is wel een tolbrug, maar met een eenvoudig toltarief van 60 Pence, maken we graag gebruik van dit stukje historie.
…gewoon omdat het leuk is, over die brug heen. Kennen we hier niet…
Aan de andere kant van het water is de A493, de A496 geworden, en wij reutelen verder richting Barmouth.
En wat is dat een mooi stadje zeg !!
Knetter en knetter toeristisch (waar komen die gasten plotseling vandaan vraag je je af…??), en echt zo’n stadje waar je graag doorheen wandelt.
Met stranden, en terrasjes met uitzicht op de jachthaven.
En ook weer die bijzondere warme wind.
Van zee.
Heb je niet in Zandvoort…
En om U een bewegend (motor)idee te geven van de bovenstaande omgeving : filmpje (van 04.30 ongeveer rijden ze door Barmouth)
We hebben als tip van Elsie, de B&B mevrouw, het stadje Portmeirion meegekregen, maar het zelf bedachte, dus eigen tijdsschema laat dat niet toe (bij 7.02 minuten zie je trouwens de jongens in het filmpje de tolbrug naar Portmeirion nemen. Wij zijn daar omgekeerd.)
Het schijnt daar oogbolverknetterend mooi te zijn ; en de link naar de foto’s zegt ook wel vrij veel denk ik.
…mhwa…, niet helemaal verkeerd daar ! linkje…
Wij sjeezen echter verder naar Harlech, en dat Harlech is eigenlijk niets meer (of minder !) dan een kasteel met uitzicht op zee, waar de huidige A496 gewoon omheen gelegd is.
Plus dat Harlech stranden heeft.
Ook weer van die witte.
En ook weer die zacht-groene stacaravans.
Jeetje wat is het hier anders dan in bijvoorbeeld het zuiden van Wales, en al helemaal anders dan in bijvoorbeeld het Brecon Beacons gedeelte.
Na Harlech houden wij de 3-cijfer weg voor gezien, en ik heb de B4573 in het scherm staan.
En vanaf daar zitten we ook echt in 't National Park deel.
Smalle wegen, bos, en waar geen bos is, vooral kale vergezichten.
Heel wisselend hier ook.
Ook wisselend is en blijft die voorvork. Rechts blijft nu droog, en links geeft amper meer reden tot klagen.
Zou zo’n nieuw type voorvork (vanaf model 2011) dan ECHT iets in moeten slijten…, kan er eigenlijk met de (bots)pet niet bij !
Oh…, en de verbruiksmeter staat inmiddels op 5.3 liter gemiddeld op 100 km.
Mooi zuinig dus.
En nog een opvallend ding ; de vorige 1200-boxer motoren waren erg gevoelig voor Euro95 of Euro98.
Op 95 loopt zo’n torretje gewoon een stuk minder smeuïg. Maar met de DOHC-generatie boxers is dat dus foetsie. Je merkt boven in de toeren wel dat de motor iets meer vibreert op Euro95, maar onderin, waar je toch meestal toert, merk je geen verschil !
Het ding pakt bij elk toerental als een hazewindhond op ; ook op 95.
Elke beweging van het gashandvat wordt subiet omgezet in voorwaartse drang.
Lekker
…onderweg zijn op de A4085 ; ‘gewoon’ een weg door het bos…
Bij Waunfawr langs diezelfde A4085 houden we stil. Tijd voor een (plas)pauze, en voor een kop koffie of cappuccino.
We stoppen op een grote grind (alweer !) parkeerplaats, en ik zet de motor in het gras langs de zijkant van het grind neer.
Want hier zijn de brokken van een dusdanig formaat dat je er met de motor amper of niet op kunt rijden.
Ik regel voor ons tweetjes twee grote, lekkere, en dampende bekers cappuccino, en met dat ik wil gaan zitten aan zo’n soort van tafeltje-dekje dinges, zo lekker buiten in het zonnetje, mieter ik met een grote boog de inhoud van mijn beker grotendeels leeg over het in zwarte leer gestoken rechterbeen van de graag meereizende echtgenote...
De rest van de inhoud van de beker lag op de tafel…
Weer een fraai succesje geboekt derhalve…, iets als in Lompe Leo wordt er gemompeld…
We poetsen na deze geweldige actie (...) de lederen broek en schoen weer toonbaar met een doekje, en we horen een stoomtrein.
En zo heel gek hoeft dat niet te zijn, want door het Snowdonia park loopt heel veel rails, en er rijden vooral veel romantische stoomtreintjes. Allemaal met een eigen dienstregeling.
En om het nog leuker te maken (vinden wij…) is dat Waunfahwr ook gelijk een station.
En vaak stoppen daar treinen.
…stoomtreintjes ; big boys toys stuff…
Tis natuurlijk ook een keer leuk geweest dat pauze houden, en we moeten nog een ‘stukkie’, dus we laten de man met lekke autoband op de grindparkeerplaats voor wat hij is
, en wij rollen door naar o.a. Conwy, behoorlijk noordelijk inmiddels.En dat is een maffe plaats, dat Conwy. Want eigenlijk is het gewoon 1 groot kasteel, met winkeltjes langs de kasteelmuren, en meer van dat soort bizonderde dingen.
Het centrum is dus gewoon middeleeuws. Heel apart. Nog aparter is dat wij 3x een rondje door Conwy rijden, want de navi is compleet zijn kluts kwijt.
Conwy dus ; zo heel veel noordelijker gaat het ook niet in Wales…
Uiteindelijk komen we daar wel weg natuurlijk, maar helemaal soepel ging het niet.
De plaatsnamen worden trouwens ook steeds spannender in deze regio, want spreek dit maar eens lekker uit : Nant Bwlch Vr Haiarn
Nog FF mazzel dat we de weg niet hoeven te vragen...
Het is inmiddels (avond)etenstijd, en terwijl we over de B4391 naar beneden zakken, flodderen we door het plaatsje Llangynog, en in een ruime bocht, staat daar heel prominent de The New Inn enorm wit te zijn.
Wij drukken de motor op de parkeerplek, en we stappen het pub gedeelte binnen. Een paar treden naar beneden, en we komen in een soort van donker, maar gezellig lijkend ding binnen stappen.
De keuken is open, en ik vraag vrouwlief wat ze wil eten.
Eigenlijk wacht ik het antwoord ook niet helemaal af, omdat je tenslotte nooit helemaal weet wat je in een pub voor voer kunt krijgen.
Dus…, ik bestel 2x een stuk chickenbrest in honing/mosterdsaus, met doperwtjes (die daar groter en groener zijn dan hier !), en salade met dressing.
Niet veel later, we zitten inmiddels aan een gezellig tafeltje, komt de bartante naar ons toe, en zegt dat er helaas maar 1x zo’n kip/honing ding verkrijgbaar meer is.
Geen probleem natuurlijk ; is bestel dan een Green Curry with Chips and Rice.
Een pittige groene kerriesaus, met brokjes vlees, dikke frieten, en witte rijst.
En het smaakt prima. Tenminste mij wel…, want vrouwlief houdt dan wel van kip…, maar beslist niet van mosterd.
En niet van honing.
En al helemaal niet van doperwten…
Ja hallo zeg…; wist ik veel…
...kan toch ook niet alles weten...
Even sta ik daar in het toilet nog te kletsen met een kleine, bejaarde Welsh man, en hij meent dat ik ‘m in de maling zit te nemen als ik vertel dat wij hier op vakantie zijn (dat gelooft hij nog wel), en dat wij uit Nederland komen.
Onmogelijk vlgs. hem, want ik sprak tenslotte gewoon Engels…
Nou kan het zijn dat mijn beroerde manier van Engels lijkt op het totaal onbegrijpbare Welsh, of dat het misschien echt nog wel ergens naar klinkt.
Kep geen idee.
Hij was in ieder geval een keer (lang geleden) in Amsterdam geweest. En of ik Amsterdam kende…?
Hij wenste ons in ieder geval een hele fijne vakantie, en we moesten vooral voorzichtig aan doen op de motor !
Mwha, best aardig volk daarzo !
Via o.a. Welshpool en een heleboel andere erg kleine plaatsjes, en 4-cijferige B-wegen rollen we door o.a. Penybont, en net dat we denken dat we finaal de weg kwijt zijn, want we zitten echt in een compleet dor, en schaapachtig gebied, komen we door het compleet achteraf gelegen Franks Bridge.
Compleet van de wereld hierzo, en toch blijft de navi volhouden dat we nog maar een paar kilometer moeten.
En dan blijkt dat zo’n ding gelijk heeft.
Amper 10 minuten later schuiven we de, met een dikke laag dode vliegen bedekte, Toerfiets weer naast de afgekte Suzuki crosser.
Wat een dag vandaag !
Genoten hebben we.
En wat een gebied, dat North-Wales & Snowdonia.
Gaat U naar Wales, neem het op in uw reisschema ! (eh..., dit was een gratis tip)
En wij…?
Vrouwlief neemt nog een late douche, en ik zie dat wij vandaag 462 (van de 448...) kilometers hebben weggereden.
De sok en TV maken wij weer tot 1 geheel, en schuiven een fractie later de tevreden, maar ietwat vermoeide lichamen tussen de strak opgemaakte lakens.
Morgen weer een dag !
En dat wordt een (hele) natte, bleek achteraf…
Laatst bewerkt:
VTR Jeroen
Street Triple RS, Rx, VFR400R en MT5-je
- 12 mrt 2002
- 5.829
- 2.319
Goedemorgen,
Ik de vrouw van Vtr Jeroen lees dit met veel plezier.
Wij gaan volgende week zaterdag naar Engeland en willen meerdere plaatsen bezoeken.
Zoals Peak District, heb afgelopen zondag jouw verhaal daarover gelezen.
Voor 2 jaar terug ook al, maar nu even weer om geheugen op te frissen.
Was Cats & Fiddle alweer vergeten, maar gaan daar wel even langs natuurlijk.
Ik had nog een vraag, wat me opvalt is dat jullie 1 plek uitzoeken voor overnachting en dan van daar uit alles gaan bekijken.
Is daar een reden voor?
Wij zijn van plan om door te reizen, en ja ik weet het, dan moet je telkens de boel op en van de motor halen.
Maar ik wil graag zoveel mogelijk zien.
Planning is
eak district, Liverpool, Snowdonia, Brecon Beacons, omgeving Cornwall en Exmoor en Dartmoor.
Wij gaan 28 mei heen en komen 21 juni terug.
Ik had nog veel meer in gedachten zoals de 3 parken boven in Engeland, maar dat gaat niet lukken, dus dat maar een andere keer, kunnen we die combineren met Schotland, lijkt me ook prachtig.
Heb je nog tips, of zoiets van dat moet je beslist doen of niet doen.
Ja, aan de juiste kant van de weg rijden
In ieder geval bedankt voor je mooie schrijfwijze, weet zeker dat er mensen zijn die hier van genieten.
Groeten Marjan.
Ik de vrouw van Vtr Jeroen lees dit met veel plezier.
Wij gaan volgende week zaterdag naar Engeland en willen meerdere plaatsen bezoeken.
Zoals Peak District, heb afgelopen zondag jouw verhaal daarover gelezen.
Voor 2 jaar terug ook al, maar nu even weer om geheugen op te frissen.
Was Cats & Fiddle alweer vergeten, maar gaan daar wel even langs natuurlijk.
Ik had nog een vraag, wat me opvalt is dat jullie 1 plek uitzoeken voor overnachting en dan van daar uit alles gaan bekijken.
Is daar een reden voor?
Wij zijn van plan om door te reizen, en ja ik weet het, dan moet je telkens de boel op en van de motor halen.
Maar ik wil graag zoveel mogelijk zien.
Planning is
eak district, Liverpool, Snowdonia, Brecon Beacons, omgeving Cornwall en Exmoor en Dartmoor.Wij gaan 28 mei heen en komen 21 juni terug.
Ik had nog veel meer in gedachten zoals de 3 parken boven in Engeland, maar dat gaat niet lukken, dus dat maar een andere keer, kunnen we die combineren met Schotland, lijkt me ook prachtig.
Heb je nog tips, of zoiets van dat moet je beslist doen of niet doen.
Ja, aan de juiste kant van de weg rijden
In ieder geval bedankt voor je mooie schrijfwijze, weet zeker dat er mensen zijn die hier van genieten.
Groeten Marjan.
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #36
VTR Marjan over hun trip naar de overkant...:
Goedemorgen,
Wij gaan volgende week zaterdag naar Engeland en willen meerdere plaatsen bezoeken.
Zoals Peak District, heb afgelopen zondag jouw verhaal daarover gelezen.
Voor 2 jaar terug ook al, maar nu even weer om geheugen op te frissen.
Was Cats & Fiddle alweer vergeten, maar gaan daar wel even langs natuurlijk.
1) Ik had nog een vraag, wat me opvalt is dat jullie 1 plek uitzoeken voor overnachting en dan van daar uit alles gaan bekijken.
Is daar een reden voor?
Wij zijn van plan om door te reizen, en ja ik weet het, dan moet je telkens de boel op en van de motor halen.
Maar ik wil graag zoveel mogelijk zien.
2) Planning is
3) Ik had nog veel meer in gedachten zoals de 3 parken boven in Engeland, maar dat gaat niet lukken, dus dat maar een andere keer, kunnen we die combineren met Schotland, lijkt me ook prachtig.
4) Heb je nog tips, of zoiets van dat moet je beslist doen of niet doen.
Ja, aan de juiste kant van de weg rijden
In ieder geval bedankt voor je mooie schrijfwijze, weet zeker dat er mensen zijn die hier van genieten.
Groeten Marjan.
Hallo Marjan,
1) Met betrekking tot de vraag van 1 logeeradres per keer : vorig jaar (tripje Engeland/Schotland) hadden we twee slaapplekken geregeld, en hoewel dat ook heel best kan, nemen we vaak inderdaad 1 adres, om vanuit daar tochten te maken.
Ons idee is, dat we dan misschien intensiever de omgeving in ons op kunnen nemen.
Wat dat spul op de motor binden betreft, dat is voor ons eigenlijk geen issue. De koffers hangen toch aan het apparaat (kunnen er natuurlijk makkelijk af, maar laten we er gewoon altijd aan hangen), en in die koffers zitten binnentassen, dus die pak er er zo uit.
En daarin zit dan de kleding en andere dingetjes die we menen nodig te hebben.
In de tanktas (ook een simpel klikding op de RT) heb ik dan een slot, mijn regenkleding, voor de zekerheid een kaart, en vooral oplaadspul voor telefoons, en stekkers voor andere elec. apparatuur (zoals de navi).
Vergeet trouwens niet om een verloopstekker te halen die in de Engelse stopcontacten past.
Want zonder zo'n dingetje, kun je met je 'Nederlandse' stekker mooi nergens in.
O.a. te koop bij een ANWB-winkel.
2)
Ik weet zeker (en zeker met droog weer) dat het een mooie tocht gaat worden !
3)
Daar zijn we dus vorig jaar geweest ; van Hull naar Preston (bij Blackpool), daar 2 nachtjes geslapen, en toen door naar Jedbrugh, Schotland.
Ik heb op MF er nooit een reisverslag van gemaakt, maar wel een 'soort van' op het Engelse Boxertrix : England & Scotland ; through Dutch eyes... - www.boxertrix.com
We hebben daar o.a. een dagje Lake District gedaan, en dat is ook gewoon ronduit schitterend. Maar ook weer : een dag daar is simpelweg te kort.
4)
Britten zijn gek op het woord 'please', and 'thanks'. 'Cheers' roepen ze ook te pas en te onpas, dus doen we dat zelf ook maar. Nou ja ; die verloopstekker dus. Een VISA creditkaart is handig, en contant geld moet je vooral niet met je bankpas uit een machine (Cash Machine) halen, want dat heeft mij al een keer vies veel geld gekost toen in terug was in Nederland. Met VISA nog nooit last van gehad.
Hoffelijkheid in het verkeer hebben ze trouwens ook hoog op hun lijstje staan.
Oh ; en stel de koplamp van de motor iets lager af. Afplakken zoals je met een auto doet hoeft niet echt, maar het is ook niet netjes dat je de bestuurder van de tegemoetkomende auto vol in zijn giechel schijnt.
Want onze koplampafstelling is tenslotte grandioos verkeerd voor dat land.
En nog 1 dingetje dan ; de UK-motorrijder groet niet zoals wij gewend zijn. Nix handje opsteken, gewoon een klein knikje met het hoofd is voldoende.
En een paar extra spanbanden kunnen handig zijn (heb er voor deze rit 4 stuks gekocht voor 6 Euro. Dus dat gaat ook helemaal nergens over. Gewoon bij zo'n van alles-en-nog-wat winkel, waar ze fietsbanden, autospulletjes, mobiele telefoons, en vooral veel goedkoop gereedschap verkopen)
En..., eet vooral geen 'black pudding'. Het ziet er goor uit, en er zit vooral veel bloed in...
; dus..., het heeft vooral nix met donker gekleurde pudding te maken...En 'haggis' ; daar moet je ook ver van weg blijven..., voor de rest : in een pub kun je prima eten (meestal voor een pond of 7 of 8), en je hebt er zat andere culturen die voor bedroevend weinig geld, een prima maaltijd voor je klaarmaken.
Ander tipje (ik weet niet of, en hoe jullie de koffie drinken) ; maar als je 'coffee' bestelt, krijg je een grote 'emmer' met meer melk dan koffie...
Wil je gewoon zelf bepalen wat je in de koffie doet, vraag dan om 'black-coffee'.
5)
Dank je wel !
Ik ga zo beginnen aan weer een volgend deel.
Een nat deel...
VTR Jeroen
Street Triple RS, Rx, VFR400R en MT5-je
- 12 mrt 2002
- 5.829
- 2.319
Hey,
Bedankt voor de snelle reactie!
Een verloopstekker had ik al gekocht, maar je zal deze maar vergeten.
En onze koplampen, we hebben Engelse motoren en mijn man gaat de originele koplampen erop zetten, dus alleen tochtje vanaf Drentsche land naar Calais en terug staan ze "verkeerd".
Wat de spanbandjes betreft; ik werk zelf in een bouwmarkt, maar heb net 8 stuks voor 3,95 gekocht bij, tja kan haast niet anders Action.
Tjonge daar kan een ander winkel niet tegenop.
Maar ik ben geen dief van mijn eigen portemonnee bij ons 1 stuks voor 5,95
En deze spanbanden zijn alleen maar voor de zekerheid, wij hebben een stoffen tassen systeem, en die zitten in principe al goed vast, maar we gaan ook nooit zonder Ducktape op vakantie, en vrouwlief ( ik dus) wil er zeker van zijn dat alles goed vast zit.
Black pudding, klinkt lekker maar erg bedankt, want dat hoef ik nie.
Haggis heb ik maar even gekeken op google:
Haggis is een schapenmaag of runderdarm, gevuld met stukjes hart, long, lever, niervet en havermout.
Naar smaak kan een gesnipperd uitje toegevoegd worden, en peper, zout, nootmuskaat en foelie.
Naar smaak, ieksssss wat voor smaak
, dit ga ik niet proeven!!
Maaltijden in een pub, had ik volgens mij door jou ook begrepen dat dat goede maaltijden zijn en helemaal qua prijs. En ook je verhalen over koffie, haha. Ik drink mijn koffie met iets meer melk dan een ander, dus zal voor mij niet zo'n probleem zijn als voor jou.
ben benieuwd naar je volgende deel.....
'
Dank je voor je reactie.
Ik zit normaal nooit op MF, maar jouw verhalen lees ik altijd.
Als er nog meer mensen zijn die ook reisverhalen hebben, ik lees ze graag.
En zo eerlijk als ik ben, over de technische gedeelte, zwetende voorvorken enzo, tja ik ben een vrouw , dus dat zegt me niks haha.
Ik heb er nu al heel veel zin in, natuurlijk gezonde spanning voor de vakantie, en het links rijden zal ook wel los lopen, ik rijd gewoon mijn man achterna, en bij flink getoeter weet ik dat ik naar links moet
Bedankt voor de snelle reactie!
Een verloopstekker had ik al gekocht, maar je zal deze maar vergeten.
En onze koplampen, we hebben Engelse motoren en mijn man gaat de originele koplampen erop zetten, dus alleen tochtje vanaf Drentsche land naar Calais en terug staan ze "verkeerd".
Wat de spanbandjes betreft; ik werk zelf in een bouwmarkt, maar heb net 8 stuks voor 3,95 gekocht bij, tja kan haast niet anders Action.
Tjonge daar kan een ander winkel niet tegenop.
Maar ik ben geen dief van mijn eigen portemonnee bij ons 1 stuks voor 5,95
En deze spanbanden zijn alleen maar voor de zekerheid, wij hebben een stoffen tassen systeem, en die zitten in principe al goed vast, maar we gaan ook nooit zonder Ducktape op vakantie, en vrouwlief ( ik dus) wil er zeker van zijn dat alles goed vast zit.
Black pudding, klinkt lekker
maar erg bedankt, want dat hoef ik nie.Haggis heb ik maar even gekeken op google:
Haggis is een schapenmaag of runderdarm, gevuld met stukjes hart, long, lever, niervet en havermout.
Naar smaak kan een gesnipperd uitje toegevoegd worden, en peper, zout, nootmuskaat en foelie.
Naar smaak, ieksssss wat voor smaak
, dit ga ik niet proeven!!Maaltijden in een pub, had ik volgens mij door jou ook begrepen dat dat goede maaltijden zijn en helemaal qua prijs. En ook je verhalen over koffie, haha. Ik drink mijn koffie met iets meer melk dan een ander, dus zal voor mij niet zo'n probleem zijn als voor jou.
ben benieuwd naar je volgende deel.....
'
Dank je voor je reactie.
Ik zit normaal nooit op MF, maar jouw verhalen lees ik altijd.
Als er nog meer mensen zijn die ook reisverhalen hebben, ik lees ze graag.
En zo eerlijk als ik ben, over de technische gedeelte, zwetende voorvorken enzo, tja ik ben een vrouw
, dus dat zegt me niks haha.Ik heb er nu al heel veel zin in, natuurlijk gezonde spanning voor de vakantie, en het links rijden zal ook wel los lopen, ik rijd gewoon mijn man achterna, en bij flink getoeter weet ik dat ik naar links moet
VTR Jeroen
Street Triple RS, Rx, VFR400R en MT5-je
- 12 mrt 2002
- 5.829
- 2.319
Roloo,
Ik heb net ook even snel je verslag op boxertrix gelezen.
Tjonge, wat is het daar ook prachtig.
Natuurlijk is het altijd afwachten wat het weer doet, volgend jaar maar naar de 3 parken bovenin Engeland en een deel Schotland.
Geweldig, en wat schrijf je goed Engels, ik spreek het wel, maar of ik het ook zo goed kan schrijven.
I don't no.
Greetz Marjan.
Ik heb net ook even snel je verslag op boxertrix gelezen.
Tjonge, wat is het daar ook prachtig.
Natuurlijk is het altijd afwachten wat het weer doet, volgend jaar maar naar de 3 parken bovenin Engeland en een deel Schotland.
Geweldig, en wat schrijf je goed Engels, ik spreek het wel, maar of ik het ook zo goed kan schrijven.
I don't no.
Greetz Marjan.
Ik wilde ook nog even "dank je wel" zeggen...... Ik ben dit jaar een paar keer in Wales geweest met de vrachtwagen. Crumlin om precies te zijn en dan via Worcester naar Birmingham en terug naar NL. Je komt dan natuurlijk niet op de mooiste wegen, de meeste zijn "unsuitable for HGV's". Maar dat kleine stukje heeft er wel voor gezorgd, dat ik dit jaar naar Wales ga.
ECHTER..... door jouw reisverslag hoef ik niet meer te gaan.... alles al gezien en gelezen, waarvoor zou ik nog moeten gaan? De verrassing is compleet weg dank zij dit reisverslag
. Nu moet ik weer op zoek naar een andere bestemming, want dit heeft geen zin meer.....
Nu kun je zeggen dat je dit reisverslag niet hoeft te lezen, maar probeer dat maar eens als je eenmaal begonnen bent!
Eigenwijs als ik ben, ga ik denk ik toch ter plaatse even contoleren of alles klopt wat je schrijft... Hopelijk met ongeveer hetzelfde weer. Schrijf zo door... Ciao Dolf.
ECHTER..... door jouw reisverslag hoef ik niet meer te gaan.... alles al gezien en gelezen, waarvoor zou ik nog moeten gaan? De verrassing is compleet weg dank zij dit reisverslag
. Nu moet ik weer op zoek naar een andere bestemming, want dit heeft geen zin meer.....Nu kun je zeggen dat je dit reisverslag niet hoeft te lezen, maar probeer dat maar eens als je eenmaal begonnen bent!
Eigenwijs als ik ben, ga ik denk ik toch ter plaatse even contoleren of alles klopt wat je schrijft... Hopelijk met ongeveer hetzelfde weer. Schrijf zo door... Ciao Dolf.
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #41
Reisverslag van 7 dagen Wales (en 2 reisdagen) - van dag tot dag ; elke dag een nieuw dagverslag
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 6 – Donderdag 05 Mei 2011
(een beetje ‘stadten’)
Het was gisteren eigenlijk best een lange dag zo op de motor, en voordat het hele vakantiefeest allemaal op serieus werken begint te lijken, nemen wij ons voor om het vandaag iets minder gek maken.
Die rustgevende gedachte, en het feit dat wij best van 't bekijken van grote(re) steden houden, maakt dat wij voor het ontbijt van vandaag al besluiten dat wij naar het echte zuiden van Wales gaan afreizen, en dat wij o.a. in Cardiff een bakkie (ofzo) gaan halen.
Want in dat kleine boekje over Wales (U weet wel, dat ding welke op ‘mijn’ nachtkastje lag…) staat geschreven dat Cardiff o.a. de moeite waard is ; dat oude en nieuwe bebouwingen met elkaar gecombineerd zijn, en dat een wandeltocht naar Cardiff Bay helemaal het ‘non-plus-ultra’ zou moeten zijn.
Cardiff is er in ieder geval zelf prettig trots op dat ze tot de top 10 steden van Europa wordt gerekend, dus dan kan het alleen maar de moeite waard zijn. Denken we zo op die manier.
Want bijvoorbeeld Salzburg vinden we leuk, en Innsbruck, en Wenen, en München is altijd zeer de moeite waard geweest, of een ijsje halen in Parijs.
Ook allemaal niet verkeerd.
Of wat dacht U van Trier.
We houden er wel een beetje van ; om iets van cultuur te snuiven zeg maar.
Goed.
Cardiff dus. En eventueel verder op de dag iets verder, richting bijvoorbeeld Port Talbot.
Met andere woorden : ‘stukkie’ zuidkust vandaag.
Het is vandaag bewolkt, geen spoor van de zon te bekennen, en de wind is nu helemaal gaan liggen. En aangezien er nix mis is met de buitentemperatuur, trek ik een soort van wit/blauwe dun fleece-achtige trui onder de motorjas aan.
Want mocht het per ongeluk vanavond toch koeler worden, dan geeft die trui toch altijd nog een aangenaam warm comfort.
We rossen de motor weer door dat grove grind uit de garage, jagen die pauw van de buren weer op, en we zijn lekker vlotjes onderweg.
Tis ook maar zo’n 85 kilometer naar ‘daar’.
Maar…, dat vinden we te weinig… (tis ook nooit goed…) ; en daarom kies ik ervoor om een omweg te fabrieken.
En dat gaat prima.
Weer de 4-cijferige B-wegen, en we komen o.a. door het plaatsje Three Cocks, langs de A483.
En dat vinden we maar een bijzondere naam…, want om nou vol trots, en met een opgewonden gezicht aan bijvoorbeeld je nieuwe schoonouders te vertellen dat je in ‘Drie Piemels’ woont…
In het Welsh klinkt het trouwens een stuk vriendelijker, dat dorpje ; want dan woon je plotseling in Aberllynfi.
Al met al rollen we toch weer zo’n 160 kilometer weg. We leggen dus ongeveer de dubbele afstand af.
We crossen dan ook overal langs heen ; en we zien o.a. het behoorlijk vervallen Longtown Castle. Niet heel spannend, dat bouwwerk (of wat er van over is…) uit 1180, maar wel in een verrot mooie omgeving zeg.
En echt zo afgelegen als wat.
Kastelen ; tja…, Wales heeft er zat van.
Ongeveer 400 !
Een Welsh-kastelen linkje ; of alfabetische volgorde.
In Cardiff joekelen wij onze twee-wieler, na voorbije, maar behoorlijk positieve ervaringen in Nottingham, in een parkeergarage.
Simpelweg ook eigenlijk omdat wij daar waar wij nu zijn geen noemenswaardige parkeerplekken speciaal voor motoren zien, zoals je die bijvoorbeeld in Edinbrugh wel heel veel op het asfalt geschilderd ziet.
De paar plekken die wij dan toevallig net wel in Cardiff zagen, waren of al bezet, of het lag mij te afgelegen van het centrum, en totaal uit het zicht van van-alles-en-nog-wat.
En zeg nou zelf ; tis toch wel leuk als het ding er na een middagje stad kijken gewoon nog staat…
Je motor op het trottoir parkeren, zoals hier in Nederland best geaccepteerd is, vinden ze daar in ieder geval niet correct.
Dus doen we dat ook niet.
Want daar zijn wij al een keer op aangesproken, dat zoiets ‘not helemaal done’ was.
Op een fijn lichtgroen geschilderd stukje betonnen parkeerkelder laten wij onze Toerer achter.
Het ding gaat op slot, en de helmpjes gaan in de topkoffer. Geen gezeul, en vooral geen overbodig gesjouw met zooi die je ook anders kwijt kunt.
We nemen de trap naar boven, want dat was tenslotte EXIT vlgs. de bordjes, en staan in no-time zwaar verbaasd tussen de luxe overhemden en polo shirts van een herenkledingafdeling, van een groot en chique ogend winkelpaleis…
En wij maar denken dat je gewoon rechtstreeks op straat komt daarzo…
…niet helemaal wat wij ervan verwacht hadden…
En dan onze grote teleurstelling…; Cardiff is gewoon grotendeels hartstikke modern.
Er is bijna geen echt oud gebouw meer te bekennen. En ook niet met van die tussendoor-gluur-straatjes, zoals je die bijvoorbeeld in Innsbruck wel veel hebt.
Dus nix zomaar toeristen-cultuur voor het oprapen daar. Gewoon eigenlijk een moderne stad, met moderne mensen, moderne winkels, en vooral (eerste indruk…) geen echte ‘soul’.
Behalve dan een joekel van een Castle in het centrum van die stad. Maar het trieste is dan, dat het er eigenlijk gelijk over-gerestaureerd uitziet.
Allemaal te netjes.
Te niet oud, laten we maar zeggen.
Jammer.
…wel oud, maar toch ook eigenlijk te nieuw gemaakt. Cardiff Castle…
fotolinkje
Het is inmiddels (vlgs. het kassabonnetje) 13.16 uur, en we zitten binnen bij Costa Coffee, aan de 2 St. Davids Way, en ik regel 2 stuks Cappuccino Medio voor ons beiden.
Twee achterlijke lellen van koppen (en dit was dus de medium maat…) voor 4 Pond 90, waar de kop heel raar uit het midden van het schoteltje staat.
En hoe ik het toch voor elkaar krijg, krijg ik…, maar ook deze keer gaat het zowat mis. Bijna dondert er voor een tweede keer een kop lekker geurende cappuccino over vrouwlief haar motorklederdracht…
We zitten bij Costa gemoedelijk achter glas, kijken vooral mensen, en zijn allebei van mening dat de stad iets mist.
Wel is er een groot contrast in mensheid. Of heel netjes, of een puinhoop. Veel ertussen is er niet.
Na een half uurtje koffie, sjouwen we langs het kasteel (het ding zelf slaan we over), in de richting van wat wordt aangegeven als de (loop)route naar de baai.
En dat zou dan hun trekpleister moeten zijn.
Maar eerst zie ik een soort van overdekt winkelding ; en dat ziet er zomaar wat ouder, en aparter uit, dan wat je hier wel ziet.
Behalve dan in bijvoorbeeld Den Haag, met haar Haagsche Passage.
Maar…, de grap was hier, dat er een tweede winkellaag te bezoeken was ; The Balcony !
Allemaal hout, allemaal netjes, en gewoon heel knus en intiem. Stukken minder chique dan in Den Haag natuurlijk, en met een heel klein grappig eethuisje op een soort van kruispunt, waar je dus ALTIJD droog ‘buiten’ kunt gaan zitten eten…
Erg leuk ; als in ‘erg anders’ !
…The Balcony van 3 kanten bekeken ; erg leuk gemaakt allemaal !
Tis daar niet groot, en als je verder geen, of weinig belangstelling voor bouwdingetjes hebt, ben je er ook zo uitgekeken eigenlijk.
Maar wij hangen er wel even rond, en vervolgen aansluitend onze weg verder richting 't voetpad naar die Baai.
Want daar zou het mooi moeten zijn.
We lopen langs een enorm stadion (‘t Millenium Stadium), met van die fraaie hardhouten ‘gebogen’ wandelpromenades langs, en boven de waterkant, en ik kan dan altijd genieten van de moderne staalbouwkunst en van mooi, en goed gelukt laswerk...
(sorry…, heb te lang in die tak gewerkt…, toch een tik van meegekregen…)
…knap stukje staalkunst…, alleen die lucht kleurt plotseling zo raar…
Het begint toch wel plotseling enorm benauwd te worden, en eigenlijk zijn wij van mening dat een wandeltocht in motorpak naar die baai, in combinatie met die opkomende benauwdheid toch ook eigenlijk wel een beetje van de maffe is.
En terwijl een junk langs het water van de River Taff zich laat vollopen, en bezig is om iets klaar te gaan maken om op te roken, wandelen wij terug richting parkeergarage, en dus motor.
We lopen weer langs de overhemden en polo’s, werpen moeiteloos 2 Pond in de betaalautomaat, en rollen gauw dat bedompte Cardiff uit.
We besluiten om richting Port Talbot te rijden.
En ‘dat’ hadden we nou net niet moeten bedenken…!
Terwijl heel The UK ongeveer vergeven is van de ‘roundabouts’, kennen ze die dingen hier amper of niet, en pruttelen we van verkeerslicht naar verkeerslicht.
Met gemak een uur staan we meer stil dan dat wij rijden.
En het is benauwd.
En we krijgen het ontzettend warm.
En tot overmaat van kleine ramp zie ik de temperatuur van de gedeeltelijk oliegekoelde boxerfiets sterk oplopen. Want lucht en oliekoeling werken amper als je ongeveer 60 minuten stationair staat te draaien…
De laatste keer dat ik de olietemperatuur zo hoog bij een boxerfiets zag oplopen, was al weer jaren geleden, op een hele warme zomerdag, komende vanaf de TT van Assen, en dan proberen om over de A28 weg te komen richting daar waar het vooral minder druk is…
Blimey…, op mijn helm zie ik een paar spettertjes komen, en ik denk : ah…, iets verkoeling !
Want het waren tenslotte nog maar spetters, en geen echte regen.
Ik had het echter nog niet bedacht, en daar kwam het al aan. Gewoon ordinaire regen. Maar…, ook nog niet genoeg om nou te zeggen ‘we rukken de regenpakken uit de koffers’
(Peter zijn bijgeloof van regenpak dus geen regen werkt blijkbaar niet altijd feilloos…)
We rijden gewoon stug door. Vanwege de nattigheid, en geen verkeerslichten meer, koelt de olie vrij rap af naar normale temperaturen (tenminste vlgs. het digitale temperatuursbalkje), en Port Talbot is nog maar zo’n 20 mijl rijden.
En toch komen wij er nooit aan.
Het wolkendek wordt steeds dichter & vooral grijzer, het wordt op de weg steeds natter, en wij vinden dit minder leuk worden.
Omkeren dus die bende.
Hoppa ; gewoon terug naar Builth Wells.
Dan zijn we maar iets eerder ‘thuis’, en wij bedenken om in Builth Wells iets te gaan eten, ipv onderweg, of in dat natte Port Dinges…
Het wordt pas weer droog als wij ongeveer de laatste 50 kilometer moeten doen. Mijn nieuwe Goretex handschoenen voelen onprettig klam aan, en mijn deel van de zadelverwarming staat op een uiterst onprettige, en snoeihete stand 2.
Want onprettig, omdat mijn lederen zitvlak te veel vocht heeft opgenomen, en inmiddels iets van dat vocht heeft doorgegeven aan het daarachter gelegen ondergoed.
Dit, samen met standje 2 van de verwarming, maken dat ‘de boel’ niet ongeveer, maar echt letterlijk aan de kook komt…
En dat het geen grap is, dat wat ik net schrijf, blijkt wel, als wij later een keer afstappen (de verwarming staat dan inmiddels op stand 1, want op 2 was ‘t echt niet meer vol te houden…), en er letterlijk stoomwolkjes van het zadel afkomen…
Water…, als ik dan 1 echt geweldig nadeel van de 1200RT moet opnoemen, is dat in de regen het bestuurderszadeldek vol gaat staan met water.
Dat regenwater glijdt via de tank, over het zadel, en omdat je daar iets in een kuiltje zit, zit je op een gegeven moment gewoon in een plasje water.
En die lederen toerbroek absorbeert dat water wel…, met graagte zelfs…
Dat water-geneuzel had de 1100/1150RT serie ook al, en helaas bij de 1200 serie hebben ze dat ongemak braaf overgenomen.
Ik zeg : gemiste kans !
Eigenlijk veels te vroeg rollen we ons eigen stadje weer binnen. Het is ongeveer kwart over 5, maar omdat ons best trek heeft, kloppen wij aan bij een ongezellig eetdingetje.
Want daar zijn die Britten best goed in, om een restaurantje er ook gewoon hartstikke ongezellig uit te laten zien !
Met snaarstrakke witte TL-verlichting bijvoorbeeld, en simpele blank grenen houten tafels, en stoelen.
En met van die plastic kleedjes over de tafels gespannen.
Wij nemen plaats aan 'table 6', en vrouwlief vraagt om een warme chocolademelk. Ik ga voor een kop warme ‘black-coffee’.
Want we zijn tenslotte niet aan het schaatsen vandaag, dus hoef ik ook geen warme chocolademelk.
Het effect van de natte motorjas, met daaronder die witte fleece-achtige trui is nu ook heel fraai zichtbaar…, want overal op de mouwen van die trui, zitten nu fijne zwarte strepen…, met andere woorden, het heeft blijkbaar toch nog wel zo hard geregend dat de (membraam !) jas, toch iets vocht heeft doorgelaten, en blijkbaar heeft de binnenvoering van die jas nu leuke kleurtjes achtergelaten op de witte mouwen van de trui…
Ik zit er fraai bij vind ik zelf.
Kont van de broek(en) nat, trui met streepjes, helm aan de binnenkant nat (en dat is toch wel zooooooo goor), helmmuts nat, en het anti-tocht-colletje nat…
Maar…, we laten ons niet helemaal uit het veld meppen, en nemen met liefde de prima maaltijd tot ons.
Vrouwlief gaat voor de Lasagne With Garlic Bread (dus zij ruikt morgenvroeg ook ‘lekker’…), en moi neemt iets van een groot stuk vlees met een eitje daarop, goud-gele frieten, en groene groente.
Prima.
En omdat wij in een compleet natte & dolle bui zijn, gooien wij er ook nog een toetje achteraan.
De 1 kiest voor een sorbet achtige constructie (een Knickerbocker ; en ik maar denken dat zoiets altijd een broek tot over de knietjes was…), en de ander vouwt een ‘Pan Blossom’ naar binnen.
En dat is een flensje, met warme kersenmeuk aan de binnenkant, incl. vanille-ijs, en slagroom.
Best lekker...
En niet duur ; drinken, eten, en toetje was het prettige ronde bedrag van 28 Pond 32.
Het is 18.10 uur als wij de rekening voldoen.
De laatste kilometers naar de B&B volgen, en met dat Elsie ons ziet binnenkomen, vliegt ze in de benen.
Ze zet een groot rek bij hun in de keuken, en roept dat we de ‘damp gear’ wel bij hun in de keuken mogen (uit)hangen, en dat zij dan de keuken wat opstookt, zodat het morgen weer droog is.
Super !
En na een warme douche, en frisse kleding, brengen we die klamme zooi richting hun kookstudio.
De helmen leg ik op de kop, met de open kant naar boven, zodat die vieze dingen ook kunnen uitdampen vannacht.
‘T enige voordeel van vanmiddag… ; er zit amper of geen dooie vlieg meer op, en aan de motor. Want die zijn er wel afgespoeld…
Elk nadeel hep derhalve z’n voordeel ; en daarmee is deze vage stelling maar weer eens bevestigd…
…holy crap…, dat wordt weer poetsen als we thuis zijn…
’S avonds klopt Elsie op onze traditionele oud-eiken slaapkamerdeur, en ze komt een fles rode wijn brengen.
On the house ; 'om weer een beetje bij te komen', zegt ze.
En eerlijk = eerlijk, dat spul gleed FF heel best naar binnen.
Letter fruitig, en zeker niet met zo'n zure afdronk waarbij het lijkt alsof je wangen compleet vacuüm getrokken worden...
Later klopt Elsie nog een keer aan ; of we er wat kaas, and a few bits and bobs bij willen hebben.
Wij bedanken echter ; laat ons maar gewoon van die wijn genieten, want de buik zat nog behoorlijk vol van het voer van wat wij bij The Little Chef gehad hebben.
En zodra Elsie dat verneemt dat wij daar gegeten hebben, steekt ze iets haar tong uit, en schudt het hoofd naar ‘nee’…, blijkbaar is het niet haar ding, daarzo…
Ach..., en zo komt een beetje een verloren dag toch zomaar tot haar eind…, en de ironie van het verhaal wil, dat het in Builth Wells de hele dag droog is geweest, en dat het alleen in Zuid-Wales geregend had…, net daar waar wij zaten…
Toch nog weer 290 kilometer weggeprutteld vandaag…, en dat we Port Talbot niet hebben gezien deert ons voor geen ene meter, want kijk maar, tis vooral veel industrie daar.
Niet ons ding…
Morgen in ieder geval een droge dag, en morgen vooral weer wel veel gezien !
Oh ja ; op deze manier zijn we een beetje door Wales aan het toeren geweest :
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 6 – Donderdag 05 Mei 2011
(een beetje ‘stadten’)
Het was gisteren eigenlijk best een lange dag zo op de motor, en voordat het hele vakantiefeest allemaal op serieus werken begint te lijken, nemen wij ons voor om het vandaag iets minder gek maken.
Die rustgevende gedachte, en het feit dat wij best van 't bekijken van grote(re) steden houden, maakt dat wij voor het ontbijt van vandaag al besluiten dat wij naar het echte zuiden van Wales gaan afreizen, en dat wij o.a. in Cardiff een bakkie (ofzo) gaan halen.
Want in dat kleine boekje over Wales (U weet wel, dat ding welke op ‘mijn’ nachtkastje lag…) staat geschreven dat Cardiff o.a. de moeite waard is ; dat oude en nieuwe bebouwingen met elkaar gecombineerd zijn, en dat een wandeltocht naar Cardiff Bay helemaal het ‘non-plus-ultra’ zou moeten zijn.
Cardiff is er in ieder geval zelf prettig trots op dat ze tot de top 10 steden van Europa wordt gerekend, dus dan kan het alleen maar de moeite waard zijn. Denken we zo op die manier.
Want bijvoorbeeld Salzburg vinden we leuk, en Innsbruck, en Wenen, en München is altijd zeer de moeite waard geweest, of een ijsje halen in Parijs.
Ook allemaal niet verkeerd.
Of wat dacht U van Trier.
We houden er wel een beetje van ; om iets van cultuur te snuiven zeg maar.
Goed.
Cardiff dus. En eventueel verder op de dag iets verder, richting bijvoorbeeld Port Talbot.
Met andere woorden : ‘stukkie’ zuidkust vandaag.
Het is vandaag bewolkt, geen spoor van de zon te bekennen, en de wind is nu helemaal gaan liggen. En aangezien er nix mis is met de buitentemperatuur, trek ik een soort van wit/blauwe dun fleece-achtige trui onder de motorjas aan.
Want mocht het per ongeluk vanavond toch koeler worden, dan geeft die trui toch altijd nog een aangenaam warm comfort.
We rossen de motor weer door dat grove grind uit de garage, jagen die pauw van de buren weer op, en we zijn lekker vlotjes onderweg.
Tis ook maar zo’n 85 kilometer naar ‘daar’.
Maar…, dat vinden we te weinig… (tis ook nooit goed…) ; en daarom kies ik ervoor om een omweg te fabrieken.
En dat gaat prima.
Weer de 4-cijferige B-wegen, en we komen o.a. door het plaatsje Three Cocks, langs de A483.
En dat vinden we maar een bijzondere naam…, want om nou vol trots, en met een opgewonden gezicht aan bijvoorbeeld je nieuwe schoonouders te vertellen dat je in ‘Drie Piemels’ woont…
In het Welsh klinkt het trouwens een stuk vriendelijker, dat dorpje ; want dan woon je plotseling in Aberllynfi.
Al met al rollen we toch weer zo’n 160 kilometer weg. We leggen dus ongeveer de dubbele afstand af.
We crossen dan ook overal langs heen ; en we zien o.a. het behoorlijk vervallen Longtown Castle. Niet heel spannend, dat bouwwerk (of wat er van over is…) uit 1180, maar wel in een verrot mooie omgeving zeg.
En echt zo afgelegen als wat.
Kastelen ; tja…, Wales heeft er zat van.
Ongeveer 400 !
Een Welsh-kastelen linkje ; of alfabetische volgorde.
In Cardiff joekelen wij onze twee-wieler, na voorbije, maar behoorlijk positieve ervaringen in Nottingham, in een parkeergarage.
Simpelweg ook eigenlijk omdat wij daar waar wij nu zijn geen noemenswaardige parkeerplekken speciaal voor motoren zien, zoals je die bijvoorbeeld in Edinbrugh wel heel veel op het asfalt geschilderd ziet.
De paar plekken die wij dan toevallig net wel in Cardiff zagen, waren of al bezet, of het lag mij te afgelegen van het centrum, en totaal uit het zicht van van-alles-en-nog-wat.
En zeg nou zelf ; tis toch wel leuk als het ding er na een middagje stad kijken gewoon nog staat…
Je motor op het trottoir parkeren, zoals hier in Nederland best geaccepteerd is, vinden ze daar in ieder geval niet correct.
Dus doen we dat ook niet.
Want daar zijn wij al een keer op aangesproken, dat zoiets ‘not helemaal done’ was.
Op een fijn lichtgroen geschilderd stukje betonnen parkeerkelder laten wij onze Toerer achter.
Het ding gaat op slot, en de helmpjes gaan in de topkoffer. Geen gezeul, en vooral geen overbodig gesjouw met zooi die je ook anders kwijt kunt.
We nemen de trap naar boven, want dat was tenslotte EXIT vlgs. de bordjes, en staan in no-time zwaar verbaasd tussen de luxe overhemden en polo shirts van een herenkledingafdeling, van een groot en chique ogend winkelpaleis…
En wij maar denken dat je gewoon rechtstreeks op straat komt daarzo…
…niet helemaal wat wij ervan verwacht hadden…
En dan onze grote teleurstelling…; Cardiff is gewoon grotendeels hartstikke modern.
Er is bijna geen echt oud gebouw meer te bekennen. En ook niet met van die tussendoor-gluur-straatjes, zoals je die bijvoorbeeld in Innsbruck wel veel hebt.
Dus nix zomaar toeristen-cultuur voor het oprapen daar. Gewoon eigenlijk een moderne stad, met moderne mensen, moderne winkels, en vooral (eerste indruk…) geen echte ‘soul’.
Behalve dan een joekel van een Castle in het centrum van die stad. Maar het trieste is dan, dat het er eigenlijk gelijk over-gerestaureerd uitziet.
Allemaal te netjes.
Te niet oud, laten we maar zeggen.
Jammer.
…wel oud, maar toch ook eigenlijk te nieuw gemaakt. Cardiff Castle…
fotolinkje
Het is inmiddels (vlgs. het kassabonnetje) 13.16 uur, en we zitten binnen bij Costa Coffee, aan de 2 St. Davids Way, en ik regel 2 stuks Cappuccino Medio voor ons beiden.
Twee achterlijke lellen van koppen (en dit was dus de medium maat…) voor 4 Pond 90, waar de kop heel raar uit het midden van het schoteltje staat.
En hoe ik het toch voor elkaar krijg, krijg ik…, maar ook deze keer gaat het zowat mis. Bijna dondert er voor een tweede keer een kop lekker geurende cappuccino over vrouwlief haar motorklederdracht…
We zitten bij Costa gemoedelijk achter glas, kijken vooral mensen, en zijn allebei van mening dat de stad iets mist.
Wel is er een groot contrast in mensheid. Of heel netjes, of een puinhoop. Veel ertussen is er niet.
Na een half uurtje koffie, sjouwen we langs het kasteel (het ding zelf slaan we over), in de richting van wat wordt aangegeven als de (loop)route naar de baai.
En dat zou dan hun trekpleister moeten zijn.
Maar eerst zie ik een soort van overdekt winkelding ; en dat ziet er zomaar wat ouder, en aparter uit, dan wat je hier wel ziet.
Behalve dan in bijvoorbeeld Den Haag, met haar Haagsche Passage.
Maar…, de grap was hier, dat er een tweede winkellaag te bezoeken was ; The Balcony !
Allemaal hout, allemaal netjes, en gewoon heel knus en intiem. Stukken minder chique dan in Den Haag natuurlijk, en met een heel klein grappig eethuisje op een soort van kruispunt, waar je dus ALTIJD droog ‘buiten’ kunt gaan zitten eten…
Erg leuk ; als in ‘erg anders’ !
…The Balcony van 3 kanten bekeken ; erg leuk gemaakt allemaal !
Tis daar niet groot, en als je verder geen, of weinig belangstelling voor bouwdingetjes hebt, ben je er ook zo uitgekeken eigenlijk.
Maar wij hangen er wel even rond, en vervolgen aansluitend onze weg verder richting 't voetpad naar die Baai.
Want daar zou het mooi moeten zijn.
We lopen langs een enorm stadion (‘t Millenium Stadium), met van die fraaie hardhouten ‘gebogen’ wandelpromenades langs, en boven de waterkant, en ik kan dan altijd genieten van de moderne staalbouwkunst en van mooi, en goed gelukt laswerk...
(sorry…, heb te lang in die tak gewerkt…, toch een tik van meegekregen…)
…knap stukje staalkunst…, alleen die lucht kleurt plotseling zo raar…
Het begint toch wel plotseling enorm benauwd te worden, en eigenlijk zijn wij van mening dat een wandeltocht in motorpak naar die baai, in combinatie met die opkomende benauwdheid toch ook eigenlijk wel een beetje van de maffe is.
En terwijl een junk langs het water van de River Taff zich laat vollopen, en bezig is om iets klaar te gaan maken om op te roken, wandelen wij terug richting parkeergarage, en dus motor.
We lopen weer langs de overhemden en polo’s, werpen moeiteloos 2 Pond in de betaalautomaat, en rollen gauw dat bedompte Cardiff uit.
We besluiten om richting Port Talbot te rijden.
En ‘dat’ hadden we nou net niet moeten bedenken…!
Terwijl heel The UK ongeveer vergeven is van de ‘roundabouts’, kennen ze die dingen hier amper of niet, en pruttelen we van verkeerslicht naar verkeerslicht.
Met gemak een uur staan we meer stil dan dat wij rijden.
En het is benauwd.
En we krijgen het ontzettend warm.
En tot overmaat van kleine ramp zie ik de temperatuur van de gedeeltelijk oliegekoelde boxerfiets sterk oplopen. Want lucht en oliekoeling werken amper als je ongeveer 60 minuten stationair staat te draaien…
De laatste keer dat ik de olietemperatuur zo hoog bij een boxerfiets zag oplopen, was al weer jaren geleden, op een hele warme zomerdag, komende vanaf de TT van Assen, en dan proberen om over de A28 weg te komen richting daar waar het vooral minder druk is…
Blimey…, op mijn helm zie ik een paar spettertjes komen, en ik denk : ah…, iets verkoeling !
Want het waren tenslotte nog maar spetters, en geen echte regen.
Ik had het echter nog niet bedacht, en daar kwam het al aan. Gewoon ordinaire regen. Maar…, ook nog niet genoeg om nou te zeggen ‘we rukken de regenpakken uit de koffers’
(Peter zijn bijgeloof van regenpak dus geen regen werkt blijkbaar niet altijd feilloos…)
We rijden gewoon stug door. Vanwege de nattigheid, en geen verkeerslichten meer, koelt de olie vrij rap af naar normale temperaturen (tenminste vlgs. het digitale temperatuursbalkje), en Port Talbot is nog maar zo’n 20 mijl rijden.
En toch komen wij er nooit aan.
Het wolkendek wordt steeds dichter & vooral grijzer, het wordt op de weg steeds natter, en wij vinden dit minder leuk worden.
Omkeren dus die bende.
Hoppa ; gewoon terug naar Builth Wells.
Dan zijn we maar iets eerder ‘thuis’, en wij bedenken om in Builth Wells iets te gaan eten, ipv onderweg, of in dat natte Port Dinges…
Het wordt pas weer droog als wij ongeveer de laatste 50 kilometer moeten doen. Mijn nieuwe Goretex handschoenen voelen onprettig klam aan, en mijn deel van de zadelverwarming staat op een uiterst onprettige, en snoeihete stand 2.
Want onprettig, omdat mijn lederen zitvlak te veel vocht heeft opgenomen, en inmiddels iets van dat vocht heeft doorgegeven aan het daarachter gelegen ondergoed.
Dit, samen met standje 2 van de verwarming, maken dat ‘de boel’ niet ongeveer, maar echt letterlijk aan de kook komt…
En dat het geen grap is, dat wat ik net schrijf, blijkt wel, als wij later een keer afstappen (de verwarming staat dan inmiddels op stand 1, want op 2 was ‘t echt niet meer vol te houden…), en er letterlijk stoomwolkjes van het zadel afkomen…
Water…, als ik dan 1 echt geweldig nadeel van de 1200RT moet opnoemen, is dat in de regen het bestuurderszadeldek vol gaat staan met water.
Dat regenwater glijdt via de tank, over het zadel, en omdat je daar iets in een kuiltje zit, zit je op een gegeven moment gewoon in een plasje water.
En die lederen toerbroek absorbeert dat water wel…, met graagte zelfs…
Dat water-geneuzel had de 1100/1150RT serie ook al, en helaas bij de 1200 serie hebben ze dat ongemak braaf overgenomen.
Ik zeg : gemiste kans !
Eigenlijk veels te vroeg rollen we ons eigen stadje weer binnen. Het is ongeveer kwart over 5, maar omdat ons best trek heeft, kloppen wij aan bij een ongezellig eetdingetje.
Want daar zijn die Britten best goed in, om een restaurantje er ook gewoon hartstikke ongezellig uit te laten zien !
Met snaarstrakke witte TL-verlichting bijvoorbeeld, en simpele blank grenen houten tafels, en stoelen.
En met van die plastic kleedjes over de tafels gespannen.
Wij nemen plaats aan 'table 6', en vrouwlief vraagt om een warme chocolademelk. Ik ga voor een kop warme ‘black-coffee’.
Want we zijn tenslotte niet aan het schaatsen vandaag, dus hoef ik ook geen warme chocolademelk.
Het effect van de natte motorjas, met daaronder die witte fleece-achtige trui is nu ook heel fraai zichtbaar…, want overal op de mouwen van die trui, zitten nu fijne zwarte strepen…, met andere woorden, het heeft blijkbaar toch nog wel zo hard geregend dat de (membraam !) jas, toch iets vocht heeft doorgelaten, en blijkbaar heeft de binnenvoering van die jas nu leuke kleurtjes achtergelaten op de witte mouwen van de trui…
Ik zit er fraai bij vind ik zelf.
Kont van de broek(en) nat, trui met streepjes, helm aan de binnenkant nat (en dat is toch wel zooooooo goor), helmmuts nat, en het anti-tocht-colletje nat…
Maar…, we laten ons niet helemaal uit het veld meppen, en nemen met liefde de prima maaltijd tot ons.
Vrouwlief gaat voor de Lasagne With Garlic Bread (dus zij ruikt morgenvroeg ook ‘lekker’…), en moi neemt iets van een groot stuk vlees met een eitje daarop, goud-gele frieten, en groene groente.
Prima.
En omdat wij in een compleet natte & dolle bui zijn, gooien wij er ook nog een toetje achteraan.
De 1 kiest voor een sorbet achtige constructie (een Knickerbocker ; en ik maar denken dat zoiets altijd een broek tot over de knietjes was…), en de ander vouwt een ‘Pan Blossom’ naar binnen.
En dat is een flensje, met warme kersenmeuk aan de binnenkant, incl. vanille-ijs, en slagroom.
Best lekker...
En niet duur ; drinken, eten, en toetje was het prettige ronde bedrag van 28 Pond 32.
Het is 18.10 uur als wij de rekening voldoen.
De laatste kilometers naar de B&B volgen, en met dat Elsie ons ziet binnenkomen, vliegt ze in de benen.
Ze zet een groot rek bij hun in de keuken, en roept dat we de ‘damp gear’ wel bij hun in de keuken mogen (uit)hangen, en dat zij dan de keuken wat opstookt, zodat het morgen weer droog is.
Super !
En na een warme douche, en frisse kleding, brengen we die klamme zooi richting hun kookstudio.
De helmen leg ik op de kop, met de open kant naar boven, zodat die vieze dingen ook kunnen uitdampen vannacht.
‘T enige voordeel van vanmiddag… ; er zit amper of geen dooie vlieg meer op, en aan de motor. Want die zijn er wel afgespoeld…
Elk nadeel hep derhalve z’n voordeel ; en daarmee is deze vage stelling maar weer eens bevestigd…
…holy crap…, dat wordt weer poetsen als we thuis zijn…
’S avonds klopt Elsie op onze traditionele oud-eiken slaapkamerdeur, en ze komt een fles rode wijn brengen.
On the house ; 'om weer een beetje bij te komen', zegt ze.
En eerlijk = eerlijk, dat spul gleed FF heel best naar binnen.
Letter fruitig, en zeker niet met zo'n zure afdronk waarbij het lijkt alsof je wangen compleet vacuüm getrokken worden...
Later klopt Elsie nog een keer aan ; of we er wat kaas, and a few bits and bobs bij willen hebben.
Wij bedanken echter ; laat ons maar gewoon van die wijn genieten, want de buik zat nog behoorlijk vol van het voer van wat wij bij The Little Chef gehad hebben.
En zodra Elsie dat verneemt dat wij daar gegeten hebben, steekt ze iets haar tong uit, en schudt het hoofd naar ‘nee’…, blijkbaar is het niet haar ding, daarzo…
Ach..., en zo komt een beetje een verloren dag toch zomaar tot haar eind…, en de ironie van het verhaal wil, dat het in Builth Wells de hele dag droog is geweest, en dat het alleen in Zuid-Wales geregend had…, net daar waar wij zaten…
Toch nog weer 290 kilometer weggeprutteld vandaag…, en dat we Port Talbot niet hebben gezien deert ons voor geen ene meter, want kijk maar, tis vooral veel industrie daar.
Niet ons ding…
Morgen in ieder geval een droge dag, en morgen vooral weer wel veel gezien !
Oh ja ; op deze manier zijn we een beetje door Wales aan het toeren geweest :
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #42
VTR Jeroen zijn vrouw schreef...:
Ik heb er nu al heel veel zin in, natuurlijk gezonde spanning voor de vakantie, en het links rijden zal ook wel los lopen, ik rijd gewoon mijn man achterna, en bij flink getoeter weet ik dat ik naar links moet
Het enige echt tricky gedoe daarzo vind ik de rotondes; die kleintjes gaat allemaal wel, want die zijn net zo als hier, alleen hobbel je erover heen langs de andere kant. Stelt dus niets voor.
Maar het zijn die 3-baans dingen die ik altijd maar een beetje link vind.
Echte rijbanen zijn er niet op aangegeven ; wil je de eerste linksaf, blijf je zoveel mogelijk links rijden (ook wel zo simpel eigenlijk), wil je de tweede links af, ga je eerst naar het midden toe, en gooi je halverwege je knipperlicht uit, en bij de 3e links ga je eerst rechts op de rotonde rijden, en bij de tweede afslag ongeveer doe je je knipper naar links, en steek je het ding schuin over...
En dan altijd maar hopen dat die ander die ook die rotonde op wil jou op je motor ziet...
Voor de rest stelt dat links rijden nix voor.
En al helemaal op de motor niet.
Wel wennen zijn de binnendoorwegen waar bosjes langs staan (en die heb je daar veel), want je ziet in de linkerbochten het tegemoet komende verkeer absoluut niet aankomen !
M.a.w. ; je hebt werkelijk geen idee wat, en of er eventueel iets aan komt.
En dat wil nog wel eens een schrikreactie geven.
Bij beide partijen trouwens...
Oh ja ; en uitkijken daar met de weg opdraaien...
Laatst bewerkt:
Naba
MF veteraan
- 7 feb 2004
- 2.343
- 1
RoLoo schreef op 17 mei 2011 @ 15:23]:
Weer de 4-cijferige B-wegen, en we komen o.a. door het plaatsje Three Cocks, langs de A483.
En dat vinden we maar een bijzondere naam…, want om nou vol trots, en met een opgewonden gezicht aan bijvoorbeeld je nieuwe schoonouders te vertellen dat je in ‘Drie Piemels’ woont…
Of bij de "Drie Haantjes" Waar het hart vol van is?
Maar wederom een aangenaam verslag, doe zo voort!
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #44
Reisverslag van 7 dagen Wales (en 2 reisdagen) - van dag tot dag ; elke dag een nieuw dagverslag
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 7 – Vrijdag 06 Mei 2011
(we gaan voor zekerheid…)
Gisteren dus die regen.
En omdat zo’n Britse, brits sprekende, Piet Paulusma ook voor vandaag regen in het zuiden heeft geregeld, besluiten wij om dan niet nog een keer die kant op te knallen, maar om juist te kiezen voor het Noord-Oosten.
Jawel, een kant van Wales die we nog niet gehad hebben.
Tenminste, niet helemaal.
Alleen maar een klein stukje.
En, omdat we morgen (helaas !) alweer terug richting Hull, en dus boot, zullen rijden, willen we toch nog wel graag iets cultureels tot ons nemen.
En een beetje wat zien.
En ook niet gelijk (weer…; diepe zucht…) de hele dag op die motor zitten.
Wij plukken na het ontbijt onze (op)gedroogde kledingzooi van dat keukenrek af, hijsen onszelf erin, en ik kom eigenlijk gelijk jammer genoeg tot de ontdekking dat mijn broek toch nog een klein tikkeltje ‘kleffig’ aan de binnenkant is.
Maar nou ook weer net niet zoveel dat het gelijk zwaar onaangenaam wordt ; dat laatste restje vochtigheid krijgen ik wel weg met de zadelverwarming bedenk ik
Vandaag staat o.a. Powis Castle op ons program. Deels als soort van zekerheid, dat mocht het gaan regenen, we toch nog een dak boven ons hoofd hebben, en ook gewoon omdat wij zulke dingen nou eenmaal graag bekijken.
Kijken hoe er zo’n 400 jaar geleden geleefd werd.
Ongeveer 10 uur AM ; en tijd om te gaan.
We drukken maar weer eens door dat zware grijze grind een zeldzaam goor geworden toerapparaat naar buiten, en het valt mij nu op dat het blokje nu wel iets olie ge(ver)bruikt heeft, en ik bedenk mij dat het haast te maken moet hebben gehad met de snoeihete olie van gistermiddag, in combinatie met dat ellendige stop and go verkeer.
Voor boxerbegrippen zit in het nieuwe DOHC-blok tegenwoordig relatief dunne 10W40 olie, terwijl er voorheen, bij het ‘oude’ 1200 blok altijd 20W50 werd geadviseerd.
Aan de andere kant ; waarom zou ik ook bijvullen ?
Want ik had dan wel voor de zekerheid een scheutje olie meegenomen, maar er zit nog meer dan voldoende achter het links geplaatste kijkglaasje. En ook de aanwezige boordcomputer vindt dat het peil van het smeerspul nog voldoende op niveau is.
We rijden o.a. via Hay-on-Way (en dat stadje staat wereldwijd (…) bekend om haar boeken, en boekwinkels) naar 'boven' toe.
Maar aangezien motorrijden en tegelijk boeken lezen niet helemaal een gelukkige combinatie is, rollen we door richting Welshpool.
En dat Welshpool is dan ook gelijk de plaats aan de Oostkant, waar Engeland overgaat in Wales (of andersom).
Een soort grensstadje derhalve…
Zoiets als ons eigen 's Heerenberg ; maar dan anders...
Onderweg spettert het even iets, maar omdat zoiets na gisteren niet meer onder de noemer ‘regen’ mag vallen, scheelt het ons geen ene lor, en ongeveer iets na elf uur AM
draaien wij de grote, heuvelachtige grove grind (wat hebben die gasten daar toch met die zooi !?!) parkeerplaats van het Powis Castle op.
Echter, de dienstdoende parkeer-aanwijs-meneer, want op grind kun je tenslotte nogal moeilijk parkeervakken schilderen, zegt tegen ons dat wij de motor wel naast het ‘entree-betaal-huisje’ mogen zetten, want daar ligt wel een strakke horizontale betonplaat waar de motor op kan staan.
Meedenken noem ik dat. En wij zetten inderdaad de ongekend gore toerfiets naast het groene houten betaalhuisje.
Tja…, en als je dan zo naar je motor kijkt kun je je niet voorstellen dat het ding pas 6 weken oud (jong !) is op dat moment… , wat een ongekende triestigheid zeg, zo hoe het ding er nu bij staat…
Powis Castle is niet goedkoop ; sterker nog, met een bedrag van 12 Pond 40 aan entreegeld per persoon mag het gerust duur genoemd worden, en terwijl wij afrekenen voor het bezichtigen van tuin èn kasteel (want je kunt kiezen), vraagt een ander persoon of hij onze postcode mag invullen.
Want dat vinden ze daar wetenswaardig ; waar je zo vandaan komt enzo.
Dus ik zeg ‘m dat onze postcode niet veel zin heeft, omdat we uit tenslotte uit Holland komen.
Hij had het niet in de gaten gehad…
Goed…, we staan daar dus. Ongeveer half 12 is het. Het kasteel opent echter pas haar deuren om 1 uur vanmiddag horen we via weer een ander loket. Maar, ook niet onbelangrijk…, de tuinen zijn al wel open, en omdat het gewoon ronduit mooi weer is geworden (us being lucky !) struinen we eerst wat door die tuin(en) van het kasteel.
Tuinen die als sinds 1680 min of meer hetzelfde zijn qua vorm en bepanting. Met inmiddels eeuwen oude bomen en struiken, en strak in model geknipte heggen, en ander soort groene, en gekleurde geurigheid.
En wij vinden dat mooi vrienden. Want wij houden wel van een strak grasmatje, en van dat fijn horizontaal geschoren heggenwerk.
…kijk, dat noem ik nou een fijn achtertuintje !...
Powis Castle staat op een stukje grond van 26 hectare, dus helemaal onderhoudsvrij is nou ook weer niet, en dat blijkt ook wel, want we komen daar hele stapels tuinlieden tegen, terwijl wij zo aan de sjouw zijn.
En zoals wij daar zo aan het rondstruinen zijn, zo door de diverse stukken soort van stenen toog-plantenkassen, en terrasachtige hoogteverschillen, staat een pauw machtig zijn best te doen om indruk te maken.
Zowel met geluid, als met zijn enorme hoeveelheid fraai gekleurde verentoestand. Tjeetje, best indrukwekkend eigenlijk zo’n vogel !
…pfffff…, wat nou…; opschepper…!
En om 12.43 uur reken ik in de Powis Castle Garden Tearoom (vlgs. het plattegrond heet het ding echter Lady Violet’s Coffee Shop…) 2 stuks cappuccino af.
En deze keer gaat het halen en op tafel zetten van het spul wel zonder enig raar ongemak…
…ooit gebouwd als een middeleeuws fort, en in de loop van de tijd veranderd in een comfortabel kasteel…
Binnen mogen we helaas niet fotograferen, maar de uitleg van de suppoosten is meer dan helder.
Om een lang verhaal niet nog langer te maken ; lang geleden gebouwd als een verdedigingsfort (met soldaten enzo), en in meerdere honderden van jaren omgetoverd, verbouwd, en compleet veranderd in een barok kasteel.
Uitkijkend over het Severn Valley
En trouwens, nog steeds wonen nazaten van de oorspronkelijke Herbert familie hier in dit optrekje.
Afzien natuurlijk…, want in een beetje Vinex wijk is het tenslotte zo ontzettend veel prettiger vertoeven…
Vrouwlief heeft trouwens tijdens het bezoek van het kasteel in de tuinen voor eeuwig vrienden gemaakt met een grappig, en vooral heel aanhalig, zwart katje.
…tja..., vrienden voor het leven…
Wat verderop in de middag is het weer alleen maar mooier geworden, en wij besluiten om het nog gekker te maken, door nog iets verder noordelijk te gaan rondtoeren. Want vlgs. dat Wales boekje zou de omgeving van-, en het dorpje Llangollen (spreek uit als : Len-kog-lin – met de klemtoon op ‘kog’) zelf, ook zeer de moeite waard zijn.
Met daar o.a. stoomtrein, en haven voor van die ontzettend leuke ‘narrowboats’.
Nu leuke, vaak felgekleurde lange, maar vooral smalle boten, die in vroeger tijden, door een paard door een relatief smal kanaal werden voortgetrokken.
En tegenwoordig vooral als vakantieding gebruikt worden.
Ook erg indrukwekkend, en net buiten Llangollen, is dit aquaduct (hé, een linkje in het Nederlands !), die je zo mooi ziet liggen als je dat stadje vanuit het ‘zuiden’ benadert.
En onderstaand een stukje in het Welsh, mbt tot dat aquaduct uit 1801 :
Camlas Llangollen
Mae Camlas Llangollen yn un o ddyfrffyrdd mwyaf poblogaidd Ewrop ac mae’n cynnig golygfeydd bendigedig yn ogystal â pheirianneg anhygoel.
Mae Pont Dd?r Pontcysyllte ar hyd yr Afon Dyfrdwy yn werth y daith ynddo’i hun ac yn atyniad heb ei ail na ellir ei golli.
Mae’r gamlas 46 milltir hon yn brydferth iawn ac mae’n hawdd deall pam ei bod mor boblogaidd yn y tymor prysur. Mae cefn gwlad bendigedig, yn cynnwys trefi marchnad Whitchurch ac Ellesmere, yn arwain y ffordd at bontydd d?r y Waun a Phontcysyllte - dau o dirnodau pennaf dyfrffyrdd Prydain.
Mae milltiroedd olaf y gamlas yn llifo’n agos at ddyffryn yr Afon Dyfrdwy wrth ddod i mewn i Langollen. Mae’r rhan o’r gamlas y tu hwnt i’r angorfeydd yn Llangollen, sy’n parhau at y cyflenwydd d?r yn Rhaeadr y Bedol, yn arbennig o ddeniadol fel man i gerdded.
…huh..., kunt U het volgen….
Wij nemen een koffie in Len-kog-lin, en met dat wij de motor bij een soort gezellig lijkend pub-achtig ding neerzetten, zo netjes met het achterwiel tegen de stoeprand, komt de regen plotseling met bakken uit de hemel.
Dikke druppels nattigheid !
Ook niet meer dan een minuut of wat, maar wel lang genoeg om ervoor te zorgen dat wij het water van het zadel moeten afvegen als wij even later weer op ons toerding stappen en een stukje van zo’n smal smallboat-kanaal willen afrijden.
De weg is gelukkig inmiddels alweer gewoon opgedroogd. En dat stuurt altijd een stuk veiliger.
Maar dat zit dan altijd tussen de oren, vlgs. de Franse bandenfabrikant van ons zwarte rubber.
Ja, ja…
…heb je nix aan, als je hier met je Giethoornse speedboot naar toe wil…
…Llangollen dus ; en je kunt er vanaf hier ook rondvaarten doen…
Wij echter tarten het lot, en laten (vooralsnog) Llangollen achter ons, en drukken de toerfiets nog iets noordelijker, richting, en door Ruthin. En om daar te komen pakken we de A542, en ook gelijk maar de Horseshoe Pass.
En dat is dan ook gelijk de allereerste keer dat wij in de UK een stuk weg tegenkomen welke aangeduid wordt als ‘pass’ !
Mooi hoor daar.
En die Horseshoe Pass is er eentje met behoorlijke stijgers. Tot 24% zie ik op een bordje staan ; hoewel het niet zo voelt moet ik eerlijk zeggen.
We zetten ruim voorbij halverwege die pass de motor langs de kant van de weg neer, en maken vlug een plaatje. Niets bijzonders eigenlijk, maar het geeft een idee van de omgeving.
Ruimte genoeg zou je zeggen…
…view vanaf de Horseshoe Pass, een pas die met sneeuw ook gewoon afgesloten wordt…
Via lege gebieden, en onuitsprekelijke plaatsjes zoals Nantclwyd, of Gwyddelwern, allemaal langs de prettig bochtige A494, flodderen wij via de geweldig mooie A5 (klinkt als snelweg, maar dat is het absoluut niet !), en met links van ons zo’n narrowboatkanaal, door het Dee Valley terug naar Llangollen.
(ook weer zo’n akelig mooi groen bosachtig gebied om te vertoeven !!)
Het is ook eigenlijk wel etenstijd vinden wij, en we drukken onze ‘schmutzige’ toerfiets weer met het achterwiel tegen een stoeprand, en dat dan voor de deur van het ’The Gallery Restaurant, aan de 15 Chapel Street.
linkje
We krijgen een plaatsje op de verdiepingsvloer, omdat er beneden, behalve aan een soort van bar, totaal geen (!) eetgelegenheid is.
Wij bevolken met ons tweetjes het hele restaurant, en laten ons het biertje, het witte wijntje (voor de echtgenote), en de borden met (voor haar) iets van groene pasta, en (voor mij) iets van schuwdadig lekkere Italiaanse stijl gehaktballetjes op pasta, met een pittige saus, achterlijk goed smaken.
Vrouwlief gaat voor een toetje met de grappige naam ‘Spotted Dick’ (vertaald heet het dan : ‘gespikkelde plasser’…), en zelf neem ik een ‘Chocolate Fudge Cake With Cream’.
Allemaal helemaal goed, en met een prijs van in totaal nog geen 35 Pond, uitermate vriendelijk geprijsd.
The Gallery Restaurant offers a warm weclome to this family run restaurant in Llangollen. Serving excellent food with no nonsense, no pretence, just generous portions of hearty, flavourful dishes created from the best locally sourced ingredients. Sumptuous steaks cooked just the way you like them, pizzas topped with your favourite toppings and pasta in a variety of tasty options are just some of the dishes on the Gallery Restaurant menu.
The Gallery Restaurant has been enticing customers from across the Denbighshire region since 2002. Alongside the wonderful menu there is a good choice of wines, beers, spirits, soft drinks, coffees and teas, served in a the delightful and friendly atmosphere of the Gallery's oak beamed restaurant. Savour a meal that is both flavourful and reasonably priced, and the restaurant can also cater for small private functions. Children are welcome and the gallery have smaller portions to match their appetites.
…grappig plekje zo ; een beetje op zolder eten lijkt het wel…
Met volle buik, en tevreden gevoel over vandaag laten we Llangollen achter ons, en reutelen terug naar onze B&B.
Onderweg begint het al donker te worden, en als wij Builth Wells weer binnen rijden, is het inmiddels na negen uur ’s avonds.
Zeg maar 22.00 uur onze tijd.
We hebben een meer dan prima dag gehad vandaag.
En ook nog aangenaam droog, tenminste voor ons wel.
…Llangollen ; best een omgeving om nog us terug te komen…
Tjeemig de peemig.., morgen alweer terug toeren naar Hull.
Terug naar die ferryboot
De tijd vliegt vinden wij, en met die gedachte gaat er weer een sok over die TV, en 'knirpsen' wij onze bedlampjes uit, en laten wij dat wat wij gezien hebben vandaag graag bezinken.
Het waren toch nog weer 316 kilometers
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 7 – Vrijdag 06 Mei 2011
(we gaan voor zekerheid…)
Gisteren dus die regen.
En omdat zo’n Britse, brits sprekende, Piet Paulusma ook voor vandaag regen in het zuiden heeft geregeld, besluiten wij om dan niet nog een keer die kant op te knallen, maar om juist te kiezen voor het Noord-Oosten.
Jawel, een kant van Wales die we nog niet gehad hebben.
Tenminste, niet helemaal.
Alleen maar een klein stukje.
En, omdat we morgen (helaas !) alweer terug richting Hull, en dus boot, zullen rijden, willen we toch nog wel graag iets cultureels tot ons nemen.
En een beetje wat zien.
En ook niet gelijk (weer…; diepe zucht…) de hele dag op die motor zitten.
Wij plukken na het ontbijt onze (op)gedroogde kledingzooi van dat keukenrek af, hijsen onszelf erin, en ik kom eigenlijk gelijk jammer genoeg tot de ontdekking dat mijn broek toch nog een klein tikkeltje ‘kleffig’ aan de binnenkant is.
Maar nou ook weer net niet zoveel dat het gelijk zwaar onaangenaam wordt ; dat laatste restje vochtigheid krijgen ik wel weg met de zadelverwarming bedenk ik
Vandaag staat o.a. Powis Castle op ons program. Deels als soort van zekerheid, dat mocht het gaan regenen, we toch nog een dak boven ons hoofd hebben, en ook gewoon omdat wij zulke dingen nou eenmaal graag bekijken.
Kijken hoe er zo’n 400 jaar geleden geleefd werd.
Ongeveer 10 uur AM ; en tijd om te gaan.
We drukken maar weer eens door dat zware grijze grind een zeldzaam goor geworden toerapparaat naar buiten, en het valt mij nu op dat het blokje nu wel iets olie ge(ver)bruikt heeft, en ik bedenk mij dat het haast te maken moet hebben gehad met de snoeihete olie van gistermiddag, in combinatie met dat ellendige stop and go verkeer.
Voor boxerbegrippen zit in het nieuwe DOHC-blok tegenwoordig relatief dunne 10W40 olie, terwijl er voorheen, bij het ‘oude’ 1200 blok altijd 20W50 werd geadviseerd.
Aan de andere kant ; waarom zou ik ook bijvullen ?
Want ik had dan wel voor de zekerheid een scheutje olie meegenomen, maar er zit nog meer dan voldoende achter het links geplaatste kijkglaasje. En ook de aanwezige boordcomputer vindt dat het peil van het smeerspul nog voldoende op niveau is.
We rijden o.a. via Hay-on-Way (en dat stadje staat wereldwijd (…) bekend om haar boeken, en boekwinkels) naar 'boven' toe.
Maar aangezien motorrijden en tegelijk boeken lezen niet helemaal een gelukkige combinatie is, rollen we door richting Welshpool.
En dat Welshpool is dan ook gelijk de plaats aan de Oostkant, waar Engeland overgaat in Wales (of andersom).
Een soort grensstadje derhalve…
Zoiets als ons eigen 's Heerenberg ; maar dan anders...
Onderweg spettert het even iets, maar omdat zoiets na gisteren niet meer onder de noemer ‘regen’ mag vallen, scheelt het ons geen ene lor, en ongeveer iets na elf uur AM
draaien wij de grote, heuvelachtige grove grind (wat hebben die gasten daar toch met die zooi !?!) parkeerplaats van het Powis Castle op.
Echter, de dienstdoende parkeer-aanwijs-meneer, want op grind kun je tenslotte nogal moeilijk parkeervakken schilderen, zegt tegen ons dat wij de motor wel naast het ‘entree-betaal-huisje’ mogen zetten, want daar ligt wel een strakke horizontale betonplaat waar de motor op kan staan.
Meedenken noem ik dat. En wij zetten inderdaad de ongekend gore toerfiets naast het groene houten betaalhuisje.
Tja…, en als je dan zo naar je motor kijkt kun je je niet voorstellen dat het ding pas 6 weken oud (jong !) is op dat moment… , wat een ongekende triestigheid zeg, zo hoe het ding er nu bij staat…
Powis Castle is niet goedkoop ; sterker nog, met een bedrag van 12 Pond 40 aan entreegeld per persoon mag het gerust duur genoemd worden, en terwijl wij afrekenen voor het bezichtigen van tuin èn kasteel (want je kunt kiezen), vraagt een ander persoon of hij onze postcode mag invullen.
Want dat vinden ze daar wetenswaardig ; waar je zo vandaan komt enzo.
Dus ik zeg ‘m dat onze postcode niet veel zin heeft, omdat we uit tenslotte uit Holland komen.
Hij had het niet in de gaten gehad…
Goed…, we staan daar dus. Ongeveer half 12 is het. Het kasteel opent echter pas haar deuren om 1 uur vanmiddag horen we via weer een ander loket. Maar, ook niet onbelangrijk…, de tuinen zijn al wel open, en omdat het gewoon ronduit mooi weer is geworden (us being lucky !) struinen we eerst wat door die tuin(en) van het kasteel.
Tuinen die als sinds 1680 min of meer hetzelfde zijn qua vorm en bepanting. Met inmiddels eeuwen oude bomen en struiken, en strak in model geknipte heggen, en ander soort groene, en gekleurde geurigheid.
En wij vinden dat mooi vrienden. Want wij houden wel van een strak grasmatje, en van dat fijn horizontaal geschoren heggenwerk.
…kijk, dat noem ik nou een fijn achtertuintje !...
Powis Castle staat op een stukje grond van 26 hectare, dus helemaal onderhoudsvrij is nou ook weer niet, en dat blijkt ook wel, want we komen daar hele stapels tuinlieden tegen, terwijl wij zo aan de sjouw zijn.
En zoals wij daar zo aan het rondstruinen zijn, zo door de diverse stukken soort van stenen toog-plantenkassen, en terrasachtige hoogteverschillen, staat een pauw machtig zijn best te doen om indruk te maken.
Zowel met geluid, als met zijn enorme hoeveelheid fraai gekleurde verentoestand. Tjeetje, best indrukwekkend eigenlijk zo’n vogel !
…pfffff…, wat nou…; opschepper…!
En om 12.43 uur reken ik in de Powis Castle Garden Tearoom (vlgs. het plattegrond heet het ding echter Lady Violet’s Coffee Shop…) 2 stuks cappuccino af.
En deze keer gaat het halen en op tafel zetten van het spul wel zonder enig raar ongemak…
…ooit gebouwd als een middeleeuws fort, en in de loop van de tijd veranderd in een comfortabel kasteel…
Binnen mogen we helaas niet fotograferen, maar de uitleg van de suppoosten is meer dan helder.
Om een lang verhaal niet nog langer te maken ; lang geleden gebouwd als een verdedigingsfort (met soldaten enzo), en in meerdere honderden van jaren omgetoverd, verbouwd, en compleet veranderd in een barok kasteel.
Uitkijkend over het Severn Valley
En trouwens, nog steeds wonen nazaten van de oorspronkelijke Herbert familie hier in dit optrekje.
Afzien natuurlijk…, want in een beetje Vinex wijk is het tenslotte zo ontzettend veel prettiger vertoeven…
Vrouwlief heeft trouwens tijdens het bezoek van het kasteel in de tuinen voor eeuwig vrienden gemaakt met een grappig, en vooral heel aanhalig, zwart katje.
…tja..., vrienden voor het leven…
Wat verderop in de middag is het weer alleen maar mooier geworden, en wij besluiten om het nog gekker te maken, door nog iets verder noordelijk te gaan rondtoeren. Want vlgs. dat Wales boekje zou de omgeving van-, en het dorpje Llangollen (spreek uit als : Len-kog-lin – met de klemtoon op ‘kog’) zelf, ook zeer de moeite waard zijn.
Met daar o.a. stoomtrein, en haven voor van die ontzettend leuke ‘narrowboats’.
Nu leuke, vaak felgekleurde lange, maar vooral smalle boten, die in vroeger tijden, door een paard door een relatief smal kanaal werden voortgetrokken.
En tegenwoordig vooral als vakantieding gebruikt worden.
Ook erg indrukwekkend, en net buiten Llangollen, is dit aquaduct (hé, een linkje in het Nederlands !), die je zo mooi ziet liggen als je dat stadje vanuit het ‘zuiden’ benadert.
En onderstaand een stukje in het Welsh, mbt tot dat aquaduct uit 1801 :
Camlas Llangollen
Mae Camlas Llangollen yn un o ddyfrffyrdd mwyaf poblogaidd Ewrop ac mae’n cynnig golygfeydd bendigedig yn ogystal â pheirianneg anhygoel.
Mae Pont Dd?r Pontcysyllte ar hyd yr Afon Dyfrdwy yn werth y daith ynddo’i hun ac yn atyniad heb ei ail na ellir ei golli.
Mae’r gamlas 46 milltir hon yn brydferth iawn ac mae’n hawdd deall pam ei bod mor boblogaidd yn y tymor prysur. Mae cefn gwlad bendigedig, yn cynnwys trefi marchnad Whitchurch ac Ellesmere, yn arwain y ffordd at bontydd d?r y Waun a Phontcysyllte - dau o dirnodau pennaf dyfrffyrdd Prydain.
Mae milltiroedd olaf y gamlas yn llifo’n agos at ddyffryn yr Afon Dyfrdwy wrth ddod i mewn i Langollen. Mae’r rhan o’r gamlas y tu hwnt i’r angorfeydd yn Llangollen, sy’n parhau at y cyflenwydd d?r yn Rhaeadr y Bedol, yn arbennig o ddeniadol fel man i gerdded.
…huh..., kunt U het volgen….
Wij nemen een koffie in Len-kog-lin, en met dat wij de motor bij een soort gezellig lijkend pub-achtig ding neerzetten, zo netjes met het achterwiel tegen de stoeprand, komt de regen plotseling met bakken uit de hemel.
Dikke druppels nattigheid !
Ook niet meer dan een minuut of wat, maar wel lang genoeg om ervoor te zorgen dat wij het water van het zadel moeten afvegen als wij even later weer op ons toerding stappen en een stukje van zo’n smal smallboat-kanaal willen afrijden.
De weg is gelukkig inmiddels alweer gewoon opgedroogd. En dat stuurt altijd een stuk veiliger.
Maar dat zit dan altijd tussen de oren, vlgs. de Franse bandenfabrikant van ons zwarte rubber.
Ja, ja…
…heb je nix aan, als je hier met je Giethoornse speedboot naar toe wil…
…Llangollen dus ; en je kunt er vanaf hier ook rondvaarten doen…
Wij echter tarten het lot, en laten (vooralsnog) Llangollen achter ons, en drukken de toerfiets nog iets noordelijker, richting, en door Ruthin. En om daar te komen pakken we de A542, en ook gelijk maar de Horseshoe Pass.
En dat is dan ook gelijk de allereerste keer dat wij in de UK een stuk weg tegenkomen welke aangeduid wordt als ‘pass’ !
Mooi hoor daar.
En die Horseshoe Pass is er eentje met behoorlijke stijgers. Tot 24% zie ik op een bordje staan ; hoewel het niet zo voelt moet ik eerlijk zeggen.
We zetten ruim voorbij halverwege die pass de motor langs de kant van de weg neer, en maken vlug een plaatje. Niets bijzonders eigenlijk, maar het geeft een idee van de omgeving.
Ruimte genoeg zou je zeggen…
…view vanaf de Horseshoe Pass, een pas die met sneeuw ook gewoon afgesloten wordt…
Via lege gebieden, en onuitsprekelijke plaatsjes zoals Nantclwyd, of Gwyddelwern, allemaal langs de prettig bochtige A494, flodderen wij via de geweldig mooie A5 (klinkt als snelweg, maar dat is het absoluut niet !), en met links van ons zo’n narrowboatkanaal, door het Dee Valley terug naar Llangollen.
(ook weer zo’n akelig mooi groen bosachtig gebied om te vertoeven !!)
Het is ook eigenlijk wel etenstijd vinden wij, en we drukken onze ‘schmutzige’ toerfiets weer met het achterwiel tegen een stoeprand, en dat dan voor de deur van het ’The Gallery Restaurant, aan de 15 Chapel Street.
linkje
We krijgen een plaatsje op de verdiepingsvloer, omdat er beneden, behalve aan een soort van bar, totaal geen (!) eetgelegenheid is.
Wij bevolken met ons tweetjes het hele restaurant, en laten ons het biertje, het witte wijntje (voor de echtgenote), en de borden met (voor haar) iets van groene pasta, en (voor mij) iets van schuwdadig lekkere Italiaanse stijl gehaktballetjes op pasta, met een pittige saus, achterlijk goed smaken.
Vrouwlief gaat voor een toetje met de grappige naam ‘Spotted Dick’ (vertaald heet het dan : ‘gespikkelde plasser’…), en zelf neem ik een ‘Chocolate Fudge Cake With Cream’.
Allemaal helemaal goed, en met een prijs van in totaal nog geen 35 Pond, uitermate vriendelijk geprijsd.
The Gallery Restaurant offers a warm weclome to this family run restaurant in Llangollen. Serving excellent food with no nonsense, no pretence, just generous portions of hearty, flavourful dishes created from the best locally sourced ingredients. Sumptuous steaks cooked just the way you like them, pizzas topped with your favourite toppings and pasta in a variety of tasty options are just some of the dishes on the Gallery Restaurant menu.
The Gallery Restaurant has been enticing customers from across the Denbighshire region since 2002. Alongside the wonderful menu there is a good choice of wines, beers, spirits, soft drinks, coffees and teas, served in a the delightful and friendly atmosphere of the Gallery's oak beamed restaurant. Savour a meal that is both flavourful and reasonably priced, and the restaurant can also cater for small private functions. Children are welcome and the gallery have smaller portions to match their appetites.
…grappig plekje zo ; een beetje op zolder eten lijkt het wel…
Met volle buik, en tevreden gevoel over vandaag laten we Llangollen achter ons, en reutelen terug naar onze B&B.
Onderweg begint het al donker te worden, en als wij Builth Wells weer binnen rijden, is het inmiddels na negen uur ’s avonds.
Zeg maar 22.00 uur onze tijd.
We hebben een meer dan prima dag gehad vandaag.
En ook nog aangenaam droog, tenminste voor ons wel.
…Llangollen ; best een omgeving om nog us terug te komen…
Tjeemig de peemig.., morgen alweer terug toeren naar Hull.
Terug naar die ferryboot
De tijd vliegt vinden wij, en met die gedachte gaat er weer een sok over die TV, en 'knirpsen' wij onze bedlampjes uit, en laten wij dat wat wij gezien hebben vandaag graag bezinken.
Het waren toch nog weer 316 kilometers
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #45
...ook geen wonder trouwens dat wij, daar waar wij zaten niet zo gek veel mensen tegenkwamen..., want het Powys gebied is 30% van de oppervlakte van heel Wales, maar er leeft maar 4% van de totale Welsh bevolking...
...betrouwbare bron : Wales - Wikipedia
...betrouwbare bron : Wales - Wikipedia
VTR Jeroen
Street Triple RS, Rx, VFR400R en MT5-je
- 12 mrt 2002
- 5.829
- 2.319
Ohh, vandaag alweer het de laatste dag.....
VTR Jeroen
Street Triple RS, Rx, VFR400R en MT5-je
- 12 mrt 2002
- 5.829
- 2.319
Ja, oke, terug rijden hoort bij de vakantie.
En hoewel Nederland een mooi land is, trouwens niet overal, verlaat je toch altijd een mooie omgeving.
Mijn man zegt altijd: kijk nog maar een keer goed achterom, naar de bergen, die zie je eerst een poos niet meer.
En hoewel Nederland een mooi land is, trouwens niet overal, verlaat je toch altijd een mooie omgeving.
Mijn man zegt altijd: kijk nog maar een keer goed achterom, naar de bergen, die zie je eerst een poos niet meer.
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #49
Reisverslag van 7 dagen Wales (en 2 reisdagen) - van dag tot dag ; elke dag een nieuw dagverslag
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 8 – Zaterdag 07 Mei 2011
(van Builth Wells terug naar Hull)
Mwha ; ’t vakantiefeest is bijna voorbij. Vandaag die laatste paar honderd kilometer door Wales, en Engeland, en vooral terug richting de boot.
We staan een half uurtje vroeger op, doen wat van die mensvriendelijke, en gebruikelijke sanitaire ochtend-dingen, grissen de zwarte binnentassen uit de bruine slaapkamerkast, en stoppen al onze gebruikte, en niet gebruikte spulletjes weer in fijne stevige reistassen.
Handige dingen wel ; die binnentassen.
Op onze allereerste RT-vakantie, jaaaaaaaaaren geleden alweer, liepen we nog te zeulen met die achterlijke (motor)koffers, maar dat was ook maar 1 keer.
Gauw toen van die tassen geregeld, en sindsdien blijven die lompe en zware plastic bagagebakken gewoon aan het tweewieler-karretje hangen.
Keurig om half negen zitten we aan het ontbijt, en vrouwlief schrijft nog iets aardigs (gewoon in het Nederlands !) in het gastenboek.
Omdat de verzorging helemaal top was, zeg maar.
En dan gewoon in het Nederlands, omdat wij tenslotte daar vandaan komen, en dan staat het wel grappig tussen al die Engelse stukjes tekst.
Het is ontzettend zwaar bewolkt, maar (nog…) wel droog. En Elsie, die eigenlijk vanochtend vroeg al een bruiloft heeft waar ze op tijd voor weg moet, heeft haar schema dusdanig aangepast, dat ze ons toch nog even kan uitzwaaien, en ons beiden een aandenken aan Wales kan overhandigen.
Ik krijg zo’n typisch, rood Welsch draakje (van kunststof), en vrouwlief krijgt een handgemaakte, en zogenaamde Welsh lovespoon.
Een handgemaakte houten lepel, waarvan elke vorm van de lepel een betekenis heeft.
Iets uit vroeger tijden ofzo, toen je wellicht aan de vorm van iets moest zien wat men bedoelde, omdat ze waarschijnlijk elkaar zelfs toen niet eens konden verstaan…
Rond half 10 reizen we af, en voor de laatste keer vandaag door dat akelig grove grind. Leuk voor de auto, minder voor de motor.
En we hebben tijd genoeg, want we zijn pas echt 'welcome' op die boot vanaf zo’n 6 uur vanmiddag.
Dus…, ruim 8 uur de tijd om die circa 350 kilometer (ofzo) te overbruggen. Meer dan tijd genoeg derhalve.
En omdat de navi met geen 10 paarden de plaats Kingston upon Hull (want zo heet Hull eigenlijk) kan vinden, toets ik eerst Matlock in.
U weet wel, daar ongeveer waar wij op dag 1 die Chicken Brest lunch hebben gehad.
Plus dat de omgeving van Matlock, door het Peak District gewoon hartstikke mooi is.
De snelwegen heb ik uit de navi gefilterd, de straten ook, en de secundaire wegen heb ik op klein gezet. Want we maken er gewoon nog een toertje van vandaag.
Tis tenslotte zonde om die kilometers zomaar af te jakkeren, en veels te vroeg bij die ‘tobbe’ naar Europoort te staan.
Ja toch ?
En zodoende hobbelen wij nog een keer door de fraaie binnenlanden van Wales, richting Newtown, en dat ga ik al gek vinden.
En wel hierom : ik heb namelijk voor de aardigheid een snaarstrakke rechte lijn op een ouderwetse kaart gekrast, en dan een lijn van Hull naar Builth Wells.
Zo met het idee van ‘zo’ gaan we ongeveer rijden, en verder geen gezeur.
En dan zit dat Newtown toch wel behoorlijk naast mijn eigen lijn…, maar omdat een navi ‘altijd’ gelijk heeft, knorren we verder, en zie tot mijn stomme verbazing zelfs op een gegeven moment Wrexham op de borden staan…, en ik denk…, als ‘dat’ op het bord staat, dan zitten we verdikke gewoon weer in Noord-Oost Wales…
En nu denkt U ; goh…, let dan ook op mafkees…!
Jawel, dat deed ik ook wel…, echter de regen kwam inmiddels met bakken uit de lucht zakken, we zaten op van die kleine A-, en B-wegen, en omdat mijn vizier steeds besloeg, kwam tot overmaat van natte ramp bij geopend vizier die vochtigheid ook nog naar binnen.
Dat, in combinatie met de overtollige natte modderbende die vanuit de bermen de weg op gutste, maakten het dat ik meer aandacht had om het zaakje op de weg te houden, dan om nou mijn eigen getekende lijn te volgen.
Dus vandaar dat er dan volledig op de Garmin vertrouwd wordt.
En later als je dan weer thuis aan de keukentafel zit, en jij kijkt nog een keer op die kaart, dan zou het ook kunnen kloppen.
Want vanuit Wrexham, kun je ongeveer een horizontale lijn krassen naar Matlock.
Trouwens ; zit U een keer in de buurt van Matlock, en het is een mooie dag, sla dan vooral een bezoek aan Matlock Bath op Zondag niet af.
Want op (elke !) zondag is het daar 1 groot motorfeest ! (eh..., been there, done that in 2009)
Het regende dus dat het een onlieve lust was, en deze keer hadden we de regenkleding wel ergens onderweg op zo’n boerenweggetje aangetrokken, want de lucht zag er nou niet bepaald uit, alsof het nog droog zou worden binnen afzienbare tijd…
Tevens de navi een duwtje gegeven, en de secundaire wegen iets groter gemaakt ; plus een stukje snelweg er in verwerkt.
Want om nou in deze natte zooi, alleen maar van die totaal onoverzichtelijke, en gladde kronkelwegen te blijven volgen…, nee…, misschien niet slim (...dat laatste mag U lezen als een helder moment mijnderzijds… ).
En zo rollen we door.
En we rollen zover door dat we een tol-snelweg (de M5) worden opgestuurd, en ik had overal wel zin in vandaag, maar beslist niet om tol te moeten betalen.
En daarom keren wij om (op een rotonde, dus geen probleem), en rijden een stukje terug (…) naar Oswestry.
Een fraai dorpje, met o.a. ontzettend Duits aandoende vakwerkhuizen.
We tanken daar (was ook wel een soort van tijd van, want er ging bijna 21 liter in de tank), en we doen gelijk een korte benenstrek-pauze.
Ondanks dat de regen minder wordt (eindelijk !) houden we voor de zekerheid, want de lucht was tenslotte verre van helder, onze regenpruttel nog een poosje aan.
Ik filter de snelwegen weer uit de navi, en zet de secundaire wegen op nog een digitaal schuifbalkje groter.
En op die manier pakken we de A5. Geen tol, zoals op de M5, en je kunt toch even lekker kilometers maken.
Negentig mag je hier. Want zo’n weg is toch ook wel bizar eigenlijk. Gewoon 4 baans, maar op sommige momenten zo akelig dicht langs woningen heen (je zult er maar wonen…) dat je bijna de gevouwen onderbroeken uit de slaapkamerkast kunt rijden...
...ongeveer...
Een poosje sjeezen we achter een donkergekleurde Saab aan, en de snelheidsmeter staat het merendeel rond de 160.
Ik weet het, veels te hard voor die weg, maar het schiet lekker op, de regen is opgehouden met ons te vervelen, en op deze manier drogen de regenplakken ook een beetje rap…
En zo tegen lunchtijd drukken wij de opgedroogde toerbrommeRT op een parkeerplek van een plaatselijke McDonalds, en nemen ons voor om een bakkie te doen, een simpel burgertje te downloaden, en om even een sanitaire stop te doen.
En dat hoeft allemaal niet in die strikte volgorde trouwens.
En zo doen we het.
Achterlijk druk trouwens in die hamburgertent met vooral alleenstaande vaders met kinderen, of moeders met kinderen.
Tenminste dat denken we, dat het a) hun kinderen zijn, en b) dat het vaders en/of moeders zijn, en c) dat ze ook nog single zijn…
Maar opvallend was het in ieder geval wel.
Vraag mij trouwens niet waar we zijn…, want ik weet het niet. Een grote plaats in ieder geval.
Want we zitten langs een behoorlijk drukke weg, aan de rand van een groot industrieterrein.
... ...
Na cappuccino & QuaterPounders gaan de opgedroogde regenpakken terug de koffers in, en wij boxeren verder richting (uiteindelijk) Kingston upon Hull, wat ik trouwens nog steeds niet (!) op de navi kan vinden.
En daarom toets ik Epworth in.
En die vindt tie wel…
Later zie ik echter dat Epworth een totaal verkeerde keus is, want het ligt dan wel niet ver van ons eindpunt van vandaag, maar we moeten wel die Humber Bridge weer over.
En liever was ik van de andere kant gekomen, omdat die route gewoon mooier is.
Nou ja toe maar.
We toeren verder, en helaas (voor ons) komen we dwars door de vele voorstadjes van het redelijk grote Chesterfield heen.
En ook dat was nou net niet de bedoeling van onze trip…
Chesterfield ; leuk van de alom bekende gecapitonneerde leren bubbeltjes-banken ; maar verder ook niet.
En vooral niet om er doorheen te rijden, als je gewoon daar helemaal niet wilt zijn.
Ook nog omdat er ook nog een keer een (blijkbaar) grote voetbalwedstrijd gespeeld ging worden die Zaterdagmiddag, en zodoende was nou net onze (!) route bezaaid met vooral in blauw/wit uitgedoste mensheid.
<- dus niet deze chesterfield…
Het volk liep op de weg. Op de stoep. Hing lallend uit de pub’s, en rondom ons heen bussen vol met voetbalfiguren op weg naar het stadion.
En veel Politie.
Maar…, wel eerlijk blijven : de voetbal supporters gedroegen zich voorbeeldig !
Na Chesterfield richting Sheffield (wilden we ook niet zijn…), en dan ook nog Doncaster.
Allemaal grote steden aan elkaar geknoopt tot 1 lang lint van bebouwing, en vooral ongezellige (stads)drukte.
Dat Doncaster deed mij op de 1 of andere manier vooral denken aan vliegtuigen, en vliegtuigen betekent dan ook vliegvelden.
En groot is mijn verbazing als we langs het Robin Hood vliegveld rijden.
Want Robin Hood is toch vooral van Nottingham en omgeving…???
En dat Nottingham, dat ligt toch een heel beetje van de route af…, en ik grijp de kaart er nog maar een keer bij.
Want zou die Garmin door de regen een beetje zijn kluts kwijt zijn…??? (kan ook eigenlijk niet, want het ding wordt niet nat onder het rijden)
Tja.
Tot nu toe vind ik de terugreis ook werkelijk helemaal ruk !
Regen op de fraaie kronkelwegen, en nu het droog is, hobbelen we maar een beetje door stukken stad waar je vooral niet wilt zijn als je nog een gezellig toertje wilt doen.
En na het drama van Doncaster, met heel veel somber gekleurde industrie, en ook heel veel industrie wat er nog wel staat, maar waar geen hond meer aan het werk is (lang leve de crisis in de UK !), komen we eindelijk in minder drukke gebieden, en eigenlijk voordat wij het weten rijden we via plekjes waar we op de heenweg ook zijn geweest, terug over de Humber Bridge.
Het waait nu duidelijk minder, en onder ons klotst het bruine (!) water van de Humber (want anders heet die brug ook wel anders…).
Het is ongeveer 5 uur ; en we betalen, als we de brug over zijn de 1 Pond 20 aan tol voor het hooggelegen stuk asfalt..
Auto's zijn duurder uit over die brug.
Ruim een uur ‘te vroeg’ dus. Maar aan de andere kant geeft ons dat gelegenheid om nog ergens een hapje te doen, want op die boot is alles te duur, en vooral minder lekker.
Ik denk : gauw nog een foto van de brug maken, en zie een afslag naar links voor een info-dinges, met betrekking tot de toenmalige bouw van die brug.
…steekt echt boven alles uit ; die Humber Bridge…
En, wat een feest, ook een restaurant daar die kant op, ongeveer naast dat info-center.
Met langs de kant van de weg een bord : 2 Maaltijden voor 10 Pond. En omdat wij gek op koopjes zijn (motor was tenslotte al duur genoeg…), drukken wij de volgepakte toerbrommer op een parkeerplekje, en schuiven binnen aan een tafeltje aan.
Zo ; das FF prima geregeld hier zeg !
Je gaat zitten, gaat bedenken wat je wilt eten, en er komt geen mens aan je tafel zeuren wat je wenst.
Als je je beslissing gemaakt hebt, loop je naar een hele nette GROTE balie, noem je het tafelnummer (nummer staat op de tafel), en zegt wat je graag wenst.
Je rekent af, gaat weer zitten, en even later komen ze grote dampende borden met lekkers brengen.
Geen gestress, en vooral geen gezeur.
Oh ja ; en die 2 maaltijden voor 10 Pond dat was vandaag niet…
Dat is een andere keer...
We waren nu 13 Pond 98 kwijt ; en eigenlijk gaat dat nog steeds nergens over !
Want vrouwlief had iets met salade, en daarover heen repen gegrilde kip, en bacon. En ik had een vegetarische (terwijl ik dat helemaal niet ben) groenachtige pasta schotel, met vooral de smaak van pesto.
Oftewel :1x een Chicken Bacon Salad, en 1x een Pasta Alfredo.
En allebei de bordjes waren uit de kunst !
Ik weet nu waar die tent zit, dus een volgende keer doen we daar weer ons hapje + drankje !
Brewers Fayre
Home Farm
Ferriby Road
Hull
linkje naar prima eten, voor weinig
Pasta Alfredo : Pasta with spinach, soya beans, onions, peas and peppers in a creamy cheese sauce, topped with a sprinkling of Cheddar cheese. Served with garlic bread. Add a grilled sliced Chicken Breast for only £2
Chicken Bacon Salad : Hot slices of freshly grilled chicken breast and bacon rashers on a generous bed of crisp mixed salad leaves, cucumber, pepper, tomato and red onion with a drizzle of French dressing.
…Hull, P&O Ferries…
(en waar die auto's boven op dat dek staan, daar hebben we vorig jaar meer dan een uur in de kou staan blauwbekken)
Iets na zessen staan we bij de boot. De ID-kaarten worden gecheckt, en we krijgen weer zo’n leuk gekleurd groen papieren ding aan het stuur, en kunnen gelijk omhoog rijden richting buik van het schip.
Geen idee trouwens waarom dat is, dat groene ding, want zodra je op de boot bent vraagt geen hond meer of je zo’n ding wel of niet hebt…
We knopen de motor weer vast (stukken minder wind dan op de heenweg trouwens ), en we haasten ons naar onze hut.
Vorig jaar hebben we meer dan een uur (buiten in de kou) staan wachten voordat er ook maar 1 motorrijder het schip binnen mocht rijden.
Maar gelukkig was dat vandaag niet aan de orde.
Alles was in ‘no time’ aan boord !
Tis ook eigenlijk wel leuk geweest vandaag.
We nemen een vlotte douche, kleden ons om, en ik tel dat we nog net genoeg UK-muntgeld hebben voor een glas rosé voor vrouwlief, en een biertje voor mij.
En voor koffie voor morgenvroeg.
En terwijl wij Hull verlaten, hetzelfde Hull dat trouwens nu wel gewoon plotseling op mijn navi naar voren gekomen is…, begint het zachtjes te regenen…
…en terwijl het laden nog even doorgaat, begint het zachtjes te regenen…
En zo wordt het vanzelf een uur of elf PM (23.00 uur). En dezelfde band als op de heenweg, speelt nu op de terugweg dezelfde nummers (tja, en best goed trouwens).
Morgen nog een paar honderd kilometers zeggen we, en dan zijn we weer thuis.
Morgen moet het ook mooi weer worden, volgens een SMS van 1 van de kinderen. Want die houden ons de hele vakantie van van-alles-en-nog-wat op de hoogte.
En met die troost drukken wij de lampjes in de hut uit, en genieten van een welverdiende nachtrust.
Zonder enige vorm van wakkerhoudend geschommel van die boot deze keer.
Oh ja ; en 1 ding weet ik zeker. Volgende keer niet alleen een heenroute in de navi douwen, maar thuis ook al een terugroute in elkaar fabrieken...
Dat voorkomt zulke teleurstellende ritten als vandaag !
Hoop ik.
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 8 – Zaterdag 07 Mei 2011
(van Builth Wells terug naar Hull)
Mwha ; ’t vakantiefeest is bijna voorbij. Vandaag die laatste paar honderd kilometer door Wales, en Engeland, en vooral terug richting de boot.
We staan een half uurtje vroeger op, doen wat van die mensvriendelijke, en gebruikelijke sanitaire ochtend-dingen, grissen de zwarte binnentassen uit de bruine slaapkamerkast, en stoppen al onze gebruikte, en niet gebruikte spulletjes weer in fijne stevige reistassen.
Handige dingen wel ; die binnentassen.
Op onze allereerste RT-vakantie, jaaaaaaaaaren geleden alweer, liepen we nog te zeulen met die achterlijke (motor)koffers, maar dat was ook maar 1 keer.
Gauw toen van die tassen geregeld, en sindsdien blijven die lompe en zware plastic bagagebakken gewoon aan het tweewieler-karretje hangen.
Keurig om half negen zitten we aan het ontbijt, en vrouwlief schrijft nog iets aardigs (gewoon in het Nederlands !) in het gastenboek.
Omdat de verzorging helemaal top was, zeg maar.
En dan gewoon in het Nederlands, omdat wij tenslotte daar vandaan komen, en dan staat het wel grappig tussen al die Engelse stukjes tekst.
Het is ontzettend zwaar bewolkt, maar (nog…) wel droog. En Elsie, die eigenlijk vanochtend vroeg al een bruiloft heeft waar ze op tijd voor weg moet, heeft haar schema dusdanig aangepast, dat ze ons toch nog even kan uitzwaaien, en ons beiden een aandenken aan Wales kan overhandigen.
Ik krijg zo’n typisch, rood Welsch draakje (van kunststof), en vrouwlief krijgt een handgemaakte, en zogenaamde Welsh lovespoon.
Een handgemaakte houten lepel, waarvan elke vorm van de lepel een betekenis heeft.
Iets uit vroeger tijden ofzo, toen je wellicht aan de vorm van iets moest zien wat men bedoelde, omdat ze waarschijnlijk elkaar zelfs toen niet eens konden verstaan…
Rond half 10 reizen we af, en voor de laatste keer vandaag door dat akelig grove grind. Leuk voor de auto, minder voor de motor.
En we hebben tijd genoeg, want we zijn pas echt 'welcome' op die boot vanaf zo’n 6 uur vanmiddag.
Dus…, ruim 8 uur de tijd om die circa 350 kilometer (ofzo) te overbruggen. Meer dan tijd genoeg derhalve.
En omdat de navi met geen 10 paarden de plaats Kingston upon Hull (want zo heet Hull eigenlijk) kan vinden, toets ik eerst Matlock in.
U weet wel, daar ongeveer waar wij op dag 1 die Chicken Brest lunch hebben gehad.
Plus dat de omgeving van Matlock, door het Peak District gewoon hartstikke mooi is.
De snelwegen heb ik uit de navi gefilterd, de straten ook, en de secundaire wegen heb ik op klein gezet. Want we maken er gewoon nog een toertje van vandaag.
Tis tenslotte zonde om die kilometers zomaar af te jakkeren, en veels te vroeg bij die ‘tobbe’ naar Europoort te staan.
Ja toch ?
En zodoende hobbelen wij nog een keer door de fraaie binnenlanden van Wales, richting Newtown, en dat ga ik al gek vinden.
En wel hierom : ik heb namelijk voor de aardigheid een snaarstrakke rechte lijn op een ouderwetse kaart gekrast, en dan een lijn van Hull naar Builth Wells.
Zo met het idee van ‘zo’ gaan we ongeveer rijden, en verder geen gezeur.
En dan zit dat Newtown toch wel behoorlijk naast mijn eigen lijn…, maar omdat een navi ‘altijd’ gelijk heeft, knorren we verder, en zie tot mijn stomme verbazing zelfs op een gegeven moment Wrexham op de borden staan…, en ik denk…, als ‘dat’ op het bord staat, dan zitten we verdikke gewoon weer in Noord-Oost Wales…
En nu denkt U ; goh…, let dan ook op mafkees…!
Jawel, dat deed ik ook wel…, echter de regen kwam inmiddels met bakken uit de lucht zakken, we zaten op van die kleine A-, en B-wegen, en omdat mijn vizier steeds besloeg, kwam tot overmaat van natte ramp bij geopend vizier die vochtigheid ook nog naar binnen.
Dat, in combinatie met de overtollige natte modderbende die vanuit de bermen de weg op gutste, maakten het dat ik meer aandacht had om het zaakje op de weg te houden, dan om nou mijn eigen getekende lijn te volgen.
Dus vandaar dat er dan volledig op de Garmin vertrouwd wordt.
En later als je dan weer thuis aan de keukentafel zit, en jij kijkt nog een keer op die kaart, dan zou het ook kunnen kloppen.
Want vanuit Wrexham, kun je ongeveer een horizontale lijn krassen naar Matlock.
Trouwens ; zit U een keer in de buurt van Matlock, en het is een mooie dag, sla dan vooral een bezoek aan Matlock Bath op Zondag niet af.
Want op (elke !) zondag is het daar 1 groot motorfeest ! (eh..., been there, done that in 2009)
Het regende dus dat het een onlieve lust was, en deze keer hadden we de regenkleding wel ergens onderweg op zo’n boerenweggetje aangetrokken, want de lucht zag er nou niet bepaald uit, alsof het nog droog zou worden binnen afzienbare tijd…
Tevens de navi een duwtje gegeven, en de secundaire wegen iets groter gemaakt ; plus een stukje snelweg er in verwerkt.
Want om nou in deze natte zooi, alleen maar van die totaal onoverzichtelijke, en gladde kronkelwegen te blijven volgen…, nee…, misschien niet slim (...dat laatste mag U lezen als een helder moment mijnderzijds…
).En zo rollen we door.
En we rollen zover door dat we een tol-snelweg (de M5) worden opgestuurd, en ik had overal wel zin in vandaag, maar beslist niet om tol te moeten betalen.
En daarom keren wij om (op een rotonde, dus geen probleem), en rijden een stukje terug (…) naar Oswestry.
Een fraai dorpje, met o.a. ontzettend Duits aandoende vakwerkhuizen.
We tanken daar (was ook wel een soort van tijd van, want er ging bijna 21 liter in de tank), en we doen gelijk een korte benenstrek-pauze.
Ondanks dat de regen minder wordt (eindelijk !) houden we voor de zekerheid, want de lucht was tenslotte verre van helder, onze regenpruttel nog een poosje aan.
Ik filter de snelwegen weer uit de navi, en zet de secundaire wegen op nog een digitaal schuifbalkje groter.
En op die manier pakken we de A5. Geen tol, zoals op de M5, en je kunt toch even lekker kilometers maken.
Negentig mag je hier. Want zo’n weg is toch ook wel bizar eigenlijk. Gewoon 4 baans, maar op sommige momenten zo akelig dicht langs woningen heen (je zult er maar wonen…) dat je bijna de gevouwen onderbroeken uit de slaapkamerkast kunt rijden...
...ongeveer...
Een poosje sjeezen we achter een donkergekleurde Saab aan, en de snelheidsmeter staat het merendeel rond de 160.
Ik weet het, veels te hard voor die weg, maar het schiet lekker op, de regen is opgehouden met ons te vervelen, en op deze manier drogen de regenplakken ook een beetje rap…
En zo tegen lunchtijd drukken wij de opgedroogde toerbrommeRT op een parkeerplek van een plaatselijke McDonalds, en nemen ons voor om een bakkie te doen, een simpel burgertje te downloaden, en om even een sanitaire stop te doen.
En dat hoeft allemaal niet in die strikte volgorde trouwens.
En zo doen we het.
Achterlijk druk trouwens in die hamburgertent met vooral alleenstaande vaders met kinderen, of moeders met kinderen.
Tenminste dat denken we, dat het a) hun kinderen zijn, en b) dat het vaders en/of moeders zijn, en c) dat ze ook nog single zijn…
Maar opvallend was het in ieder geval wel.
Vraag mij trouwens niet waar we zijn…, want ik weet het niet. Een grote plaats in ieder geval.
Want we zitten langs een behoorlijk drukke weg, aan de rand van een groot industrieterrein.
...
...Na cappuccino & QuaterPounders gaan de opgedroogde regenpakken terug de koffers in, en wij boxeren verder richting (uiteindelijk) Kingston upon Hull, wat ik trouwens nog steeds niet (!) op de navi kan vinden.
En daarom toets ik Epworth in.
En die vindt tie wel…
Later zie ik echter dat Epworth een totaal verkeerde keus is, want het ligt dan wel niet ver van ons eindpunt van vandaag, maar we moeten wel die Humber Bridge weer over.
En liever was ik van de andere kant gekomen, omdat die route gewoon mooier is.
Nou ja toe maar.
We toeren verder, en helaas (voor ons) komen we dwars door de vele voorstadjes van het redelijk grote Chesterfield heen.
En ook dat was nou net niet de bedoeling van onze trip…
Chesterfield ; leuk van de alom bekende gecapitonneerde leren bubbeltjes-banken ; maar verder ook niet.
En vooral niet om er doorheen te rijden, als je gewoon daar helemaal niet wilt zijn.
Ook nog omdat er ook nog een keer een (blijkbaar) grote voetbalwedstrijd gespeeld ging worden die Zaterdagmiddag, en zodoende was nou net onze (!) route bezaaid met vooral in blauw/wit uitgedoste mensheid.
Het volk liep op de weg. Op de stoep. Hing lallend uit de pub’s, en rondom ons heen bussen vol met voetbalfiguren op weg naar het stadion.
En veel Politie.
Maar…, wel eerlijk blijven : de voetbal supporters gedroegen zich voorbeeldig !
Na Chesterfield richting Sheffield (wilden we ook niet zijn…), en dan ook nog Doncaster.
Allemaal grote steden aan elkaar geknoopt tot 1 lang lint van bebouwing, en vooral ongezellige (stads)drukte.
Dat Doncaster deed mij op de 1 of andere manier vooral denken aan vliegtuigen, en vliegtuigen betekent dan ook vliegvelden.
En groot is mijn verbazing als we langs het Robin Hood vliegveld rijden.
Want Robin Hood is toch vooral van Nottingham en omgeving…???
En dat Nottingham, dat ligt toch een heel beetje van de route af…, en ik grijp de kaart er nog maar een keer bij.
Want zou die Garmin door de regen een beetje zijn kluts kwijt zijn…??? (kan ook eigenlijk niet, want het ding wordt niet nat onder het rijden)
Tja.
Tot nu toe vind ik de terugreis ook werkelijk helemaal ruk !
Regen op de fraaie kronkelwegen, en nu het droog is, hobbelen we maar een beetje door stukken stad waar je vooral niet wilt zijn als je nog een gezellig toertje wilt doen.
En na het drama van Doncaster, met heel veel somber gekleurde industrie, en ook heel veel industrie wat er nog wel staat, maar waar geen hond meer aan het werk is (lang leve de crisis in de UK !), komen we eindelijk in minder drukke gebieden, en eigenlijk voordat wij het weten rijden we via plekjes waar we op de heenweg ook zijn geweest, terug over de Humber Bridge.
Het waait nu duidelijk minder, en onder ons klotst het bruine (!) water van de Humber (want anders heet die brug ook wel anders…).
Het is ongeveer 5 uur ; en we betalen, als we de brug over zijn de 1 Pond 20 aan tol voor het hooggelegen stuk asfalt..
Auto's zijn duurder uit over die brug.
Ruim een uur ‘te vroeg’ dus. Maar aan de andere kant geeft ons dat gelegenheid om nog ergens een hapje te doen, want op die boot is alles te duur, en vooral minder lekker.
Ik denk : gauw nog een foto van de brug maken, en zie een afslag naar links voor een info-dinges, met betrekking tot de toenmalige bouw van die brug.
…steekt echt boven alles uit ; die Humber Bridge…
En, wat een feest, ook een restaurant daar die kant op, ongeveer naast dat info-center.
Met langs de kant van de weg een bord : 2 Maaltijden voor 10 Pond. En omdat wij gek op koopjes zijn (motor was tenslotte al duur genoeg…), drukken wij de volgepakte toerbrommer op een parkeerplekje, en schuiven binnen aan een tafeltje aan.
Zo ; das FF prima geregeld hier zeg !
Je gaat zitten, gaat bedenken wat je wilt eten, en er komt geen mens aan je tafel zeuren wat je wenst.
Als je je beslissing gemaakt hebt, loop je naar een hele nette GROTE balie, noem je het tafelnummer (nummer staat op de tafel), en zegt wat je graag wenst.
Je rekent af, gaat weer zitten, en even later komen ze grote dampende borden met lekkers brengen.
Geen gestress, en vooral geen gezeur.
Oh ja ; en die 2 maaltijden voor 10 Pond dat was vandaag niet…
Dat is een andere keer...
We waren nu 13 Pond 98 kwijt ; en eigenlijk gaat dat nog steeds nergens over !
Want vrouwlief had iets met salade, en daarover heen repen gegrilde kip, en bacon. En ik had een vegetarische (terwijl ik dat helemaal niet ben) groenachtige pasta schotel, met vooral de smaak van pesto.
Oftewel :1x een Chicken Bacon Salad, en 1x een Pasta Alfredo.
En allebei de bordjes waren uit de kunst !
Ik weet nu waar die tent zit, dus een volgende keer doen we daar weer ons hapje + drankje !
Brewers Fayre
Home Farm
Ferriby Road
Hull
linkje naar prima eten, voor weinig
Pasta Alfredo : Pasta with spinach, soya beans, onions, peas and peppers in a creamy cheese sauce, topped with a sprinkling of Cheddar cheese. Served with garlic bread. Add a grilled sliced Chicken Breast for only £2
Chicken Bacon Salad : Hot slices of freshly grilled chicken breast and bacon rashers on a generous bed of crisp mixed salad leaves, cucumber, pepper, tomato and red onion with a drizzle of French dressing.
…Hull, P&O Ferries…
(en waar die auto's boven op dat dek staan, daar hebben we vorig jaar meer dan een uur in de kou staan blauwbekken)
Iets na zessen staan we bij de boot. De ID-kaarten worden gecheckt, en we krijgen weer zo’n leuk gekleurd groen papieren ding aan het stuur, en kunnen gelijk omhoog rijden richting buik van het schip.
Geen idee trouwens waarom dat is, dat groene ding, want zodra je op de boot bent vraagt geen hond meer of je zo’n ding wel of niet hebt…
We knopen de motor weer vast (stukken minder wind dan op de heenweg trouwens ), en we haasten ons naar onze hut.
Vorig jaar hebben we meer dan een uur (buiten in de kou) staan wachten voordat er ook maar 1 motorrijder het schip binnen mocht rijden.
Maar gelukkig was dat vandaag niet aan de orde.
Alles was in ‘no time’ aan boord !
Tis ook eigenlijk wel leuk geweest vandaag.
We nemen een vlotte douche, kleden ons om, en ik tel dat we nog net genoeg UK-muntgeld hebben voor een glas rosé voor vrouwlief, en een biertje voor mij.
En voor koffie voor morgenvroeg.
En terwijl wij Hull verlaten, hetzelfde Hull dat trouwens nu wel gewoon plotseling op mijn navi naar voren gekomen is…, begint het zachtjes te regenen…
…en terwijl het laden nog even doorgaat, begint het zachtjes te regenen…
En zo wordt het vanzelf een uur of elf PM (23.00 uur). En dezelfde band als op de heenweg, speelt nu op de terugweg dezelfde nummers (tja, en best goed trouwens).
Morgen nog een paar honderd kilometers zeggen we, en dan zijn we weer thuis.
Morgen moet het ook mooi weer worden, volgens een SMS van 1 van de kinderen. Want die houden ons de hele vakantie van van-alles-en-nog-wat op de hoogte.
En met die troost drukken wij de lampjes in de hut uit, en genieten van een welverdiende nachtrust.
Zonder enige vorm van wakkerhoudend geschommel van die boot deze keer.
Oh ja ; en 1 ding weet ik zeker. Volgende keer niet alleen een heenroute in de navi douwen, maar thuis ook al een terugroute in elkaar fabrieken...
Dat voorkomt zulke teleurstellende ritten als vandaag !
Hoop ik.
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #50
Reisverslag van 7 dagen Wales (en 2 reisdagen) - van dag tot dag ; elke dag een nieuw dagverslag
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 9 – Zondag 08 Mei 2011
(Europoort -> huis…, game over…)
Ja dank U ; we hebben lekker geslapen vannacht !
Best lekker, zo’n overtocht zonder veel wind en andere ziekmakende gekkigheid.
Trouwens ; dit was zeker niet de eerste keer dat ik op een ‘bootje’ naar de UK gezeten heb.
En eigenlijk de enige keer dat het ECHT stevig waaide, en dus behoorlijk schommelde, terwijl er mensheid aan boord was die de net verorberde gebakken eitjes met dikke platen spek weer met de dezelfde gang vrij gaven als dat ze het spul tot zich hadden genomen, dat was (alweer een poosje geleden…) in 1989
We gingen toen van Duinkerken richting de witte krijtrotsen van Dover, omdat we toen op Silverstone een Internationale Mini Meeting hadden (zoiets als dit…)
Een overtocht van ongeveer 5 kwartier ofzo. Niet veel bijzonders dus ; maar o-wee, wat kunnen mensen in 5 kwartier ziek worden…
Maar wij zijn inmiddels de Nederlandse territoriale wateren binnen komen dobberen, en voordat wij het eigenlijk zelf in de gaten hebben, zeilen we ‘ons’ eigen Europoort alweer binnen.
…de Pride of Rotterdam…
Zowel (deze keer) op heen-, als op de terugweg hadden we de Pride of Rotterdam. En omdat te vieren ; bovenstaand een fotootje van het ding.
Trouwens best groot apparaat als je er naast staat, of het ding aangemeerd ziet liggen…!
We nemen van ons allerlaatste Britse muntgeld een grote (ochtend)cappuccino, delen die, en zijn op dat moment al in vol motorornaat, en het enige wat we nog moeten doen om weer soepeltjes onderweg te geraken, dat is onze bagage uit de hut halen, en de motoRT weer aan vaste wal zien te krijgen.
…en terwijl een ander bootje rechts af gaat, dobberen wij nog even recht door. Europoort, we zijn weer thuis…
Appeltje, eitje zou je mogen verwachten…
Toch ?
Nou…, mooi niet !
Er wordt om iets voor 8 over de hele boot, via zo’n intercom systeem rondgeroepen, dat de motor- en autopassagiers naar Deck 7 mogen, om naar de voertuigen terug te keren.
…we liggen weer aan wal, en vrouwlief bekijkt zo in het vroege ochtendzonnetje of het allemaal soepeltjes gaat…
Niet helemaal ongehoorzaam volgt een hoop volk die oproep op.
Wij ook.
Want we hadden tenslotte al gezien dat we vast lagen.
En dan gebeurt er toch iets dat ik minder goed georganiseerd vind.
Wij hadden onze hut op Deck 10, en we denken, dan pakken we de lift naar 7.
Niet dus ; 1 lift deed het niet, en de andere zat inmiddels tjokkievol.
Geeft natuurlijk op dit moment verder niet, want met de trap kom je ook bij 7. Het kost alleen iets meer energie.
Op Deck 10 zijn de trappen lekker breed, op Deck 9 al een stuk minder, en van 8 naar 7 is het gewoon een behoorlijk smalle trap, waar je net met 2 personen naast elkaar kunt staan.
En daar zit ‘m dan ook gelijk de bottelnek. Want je loopt zo’n soort van trechterconstructie binnen, en daarom in de vroege ochtend, een complete opstopping.
Een hoop mensen op een kluitje, met kindertjes ertussen gepakt, en tassen met bagage.
Wij ook met onze bagage.
En zo sta je daar dan, zo met gemak een minuut of 20. Opeengepakt als de bekende haringen in de bekende ton.
En dan zie je, typisch Nederlands denk ik dan maar weer, dat er ALTIJD mensen zijn die tòch met alle geweld naar beneden willen, en dat dan ook gewoon gaan doen.
Zo van ‘hoppa’, aan de kant jij, want ik wil naar mijn auto…
Bloedheet ook in dat trappenhuis, en geen doorkomen aan. Behalve dan voor die anderhalve soort van zeldzame aso die het dan toch wèl gewoon doet.
En dan denk ik ; dit gaat alleen maar over het naar je auto of motor gaan…, stel nou dat er wel ècht iets van paniek is, wat voor chaos maak je dan mee op zo’n boot…?!
Uiteindelijk komt het natuurlijk allemaal wel goed, maar met inmiddels (wij allebei…) het zweet dik op de rug (want dus warm in dat trappenhuis, en motorkleding…), rijden we rond de klok van 9 uur (Nederlandse tijd gewoon weer) van de boot vandaan.
En nix geen Douane hier.
Gewoon wegwezen.
Kom Nederland maar binnen vrienden ; want aan controle doen we niet.
Wel ; zo ongeveer…, maar misschien chargeer ik ‘t ook wel een beetje…
Tjonge ; het is zelfs al op dit relatief vroege uur warm op straat, en vlgs. (weer) een SMS van 1 van de kinderen zou het maar zo een graad of 26 kunnen worden vandaag.
Dus : mooie dag voor een afsluitende tour bedenk ik mij, en zoek met die ochtendgedachte de allereerste route van huis naar Europoort op, en geef de navi de opdracht om dat ding om te keren, en te herberekenen.
Want de heentocht via die soort van brave route (maar dan omgekeerd) via Brielle, Heenvliet, Geervliet, Nieuw Lekkerland, en zo langs de Lek, terug naar Culemborg, enz.enz., was ons op dag 1 van deze vakantiegezelligheid goed bevallen.
Oké, misschien zou het nou drukker zijn onderweg, omdat wij vandaag geen Koninginnedag zouden hebben, maar geeft dat wat…?
Dacht het niet.
De navi rekent zichzelf een slag in de rondte, en geeft aan dat we ‘hier’ wat rechts, en daar wat ‘links’ moeten, en tot mijn niet geringe verbazing staan we even later in een inmiddels behoorlijk warm zonnetje te wachten op het ding dat het Connexxion pontje van Maassluis - Rozenburg heet.
En we wachten 20 minuten.
In de volle zon.
En om 09.56 uur reken ik het pittige bedrag (vind ik ; voor zo’n minimaal stukkie overtocht) van 2 Euro 95 af, bij een soort van buschauffeur, maar dan anders.
…is wat ; ben je net van een boot af…, zit je alweer op de volgende… (pont Maassluis – Rozenburg)
Tis natuurlijk ook een stukkie van nix, en net als wij de helm ongeveer af hebben, kan die ‘kletterpet’ alweer diep over de oren getrokken worden.
En dan gaat het van Rozenburg zomaar richting, en stukjes door Rotterdam…
HELP (!) ; hier willen wij helemaal niet zijn. Wat moet ik nou in dat Rotterdam…?!
En we zien stukken van Capelle Aan Den IJssel.
Ook daar wil ik helemaal niet zijn !
Pokke-navi, denk ik, en wij stoppen ergens onderweg, en zet de secundaire wegen weer een tandje kleiner.
Zo gaat die goed denk ik. Maar de route langs de Lek kunnen we gevoeglijk wel op onze (warme…) buik schrijven.
Uiteindelijk gaat het helemaal binnendoor langs, en via bijvoorbeeld Boskoop, Aarlanderveen (mega bekend natuurlijk van Ben van Leeuwen’s Mini winkel), langs de Nieuwkoopse Plassen, Vinkeveen, Loenen aan de Vecht, Ankeveen, via Bussum en Laren, zo een stukje richting A6.
Aaaaaaaaah…, tis hier al helemaal een omgeving waar het helemaal niet leuk rijden is !
Veel, en veels te druk, en waar je dan al per ongeluk 80 mag, zit er een sukkel voor je met camper of caravan die ook daar amper de 60 op de klok heeft staan.
Gefrustreerd motorrijden heet zoiets…!
Wat een drama zeg, die kant op. Mooie natuur, eerlijk is eerlijk, zeker zo langs die plassen heen. Mooie huisjes ; allemaal prima.
Maar wat een drukte lieve mensen.
En wat een overgereguleerd gedoe toch eigenlijk in Nederland…
Verderop, via een stukje A6 gaan we er bij Almeerderzand weer af.
Heb ook helemaal geen zin aan snelweg.
Wij rijden daarop compleet langs het water van bijvoorbeeld de Pampus Haven, en zijn allebei van mening dat dat hele Almere ook eigenlijk nix heeft.
Dus doorrijden.
Zoals geschreven ; langs het water.
En zo rijden wij door tot vlak voor Lelystad.
Want daar vlak voor Lelystad staat bij een soort van enorm bouwterrein achtig iets, daar, waar stapels roestige stalen buizen liggen te wachten op allerhande laswerk, getuige de tentjes die er her en der overheen staan, en nog meer stapels basalt blokken ; daar staat zo’n verrijdbare snackwagen.
Jippie ; nu zijn we echt weer in Nederland ! Want de mobiele frietkot is weer te zien.
Ik bestel een ‘frikadelletje pindasaus’, en vrouwlief neemt als soort van lunch een ‘frietje speciaal’ tot zich.
En terwijl de wind zijn best doet om onze helmen van het zadel van de motor te blazen, laten wij ons de typische Nederlandse vettigheden heel best smaken.
Want typisch Nederlands, omdat je vlgs. mij nergens ter wereld hoeft te vragen om een ‘frikadel met pindasaus…’
Toch eigenlijk helemaal niet verkeerd, om over deze dijk te rijden bedenken wij, en we knorren langs het Houtribbos, en het Windturbinepark, alwaar ze een hoop van die turbines aan het slopen zijn.
Dikke hompen beton en roestig, inelkaar gevlochten betonijzer liggen daar als trieste restanten van wat eens een beste rij horizonvervuilende wentelwieken geweest moet zijn.
Het is nog vroeg, en huis is niet ver meer. Maar ‘huis’ kan wel even wachten, en wij nemen na de Ketelbrug de afslag naar links, naar Urk.
Gewoon om daar even aan de haven zitten.
Bootjes & mensen kijken.
…RT op Urk…
En daar zitten we dan zo een poosje ; Pa en Moe op een Bankje.
Hoe burgerlijk, terwijl wij een laatste kartonnetje drinken vanuit de topkoffer tot ons nemen.
Want waar zouden wij zijn zonder onze (gevulde) topkoffer…
Het laatste stukje loopt dan langs de Urkervaart, en via Emmeloord, de polder door naar Marknesse, en het oud-Hollandse Blokzijl, terug naar ons eigen stukje Kop van Overijssel.
En dat laatste is ook een mooi gebied ! (www.kopvanoverijssel.nl )
Rond 16.00 uur gooi ik de inmiddels zwaar ranzige toerfiets van het contact.
We zijn thuis.
Ruim 3300 kilometer hebben wij weggetoerd de afgelopen dagen, en bij binnenkomst van ons huisje is de kat zowaar blij om ons te zien.
Want hij had ons al gehoord.
En omdat onze kat denkt dat hij een hond is, komt hij kwispelend naar ons toe. Want onze kat kwispelt met zijn kattenstaart.
Zoals een hond dat doet met zijn hondenstaart…
Uiteraard pakken wij eerst de boel van de motor af ; en het mag misschien compleet maf klinken, maar na het omkleden, pak ik de tuinslang, de Dasty (was nodig…!), een emmertje, een beetje Sonax shampoo, nog wat radiatorkwasten en andere zooi, en pak als eerste de motor aan voordat het ding ook maar 1 centimeter verder richting schuur verhuist !
Het ding gaat schoon (of tenminste een soort van…) de stalling in. Ik wil niet nog langer tegen dat vieze ding aankijken.
Tja…, en zo eindigt een tochtje door eigen-, en door buitenland.
Morgen is het Maandag. Vrouwlief moet weer aan het werk, en ik rol morgenvroeg de motor naar een zonnig plekje, en ga er eens goed voor zitten.
Kijken of we de Britse modderbende tussen de koelribben vandaan kunnen krijgen. En kijken of we de motor weer op een motor kunnen laten lijken die net de showroom verlaten heeft.
En om U nou helemaal bij te praten ; dat is wel gelukt denk ik…
…hoppekee..., bijna weer helemaal schoon…
...zo was tie ; weet U nog...?
Conclusie : Wales is absoluut de moeite waard !
Er is zooooow ontzettend waanzinnig veel te zien, en dan vooral veel, en veel meer dan dat wij in deze 7 dagen ‘daarzo’ bij elkaar hebben kunnen sprokkelen.
Centraal in Wales zitten is ook 100% de moeite waard gebleken ; het Welsh gebied is groot genoeg om je een complete week te kunnen vermaken.
En ik was al gewaarschuwd ; maar ik denk dat de betere stuurwegen inderdaad in Wales liggen, en dat komt natuurlijk ook, en vooral, omdat er amper verkeer daar op de weg is. Plus dat het natuurlijk ongeveer de hele week goed weer is geweest ; ook niet helemaal onbelangrijk !
Wel ga ik een volgende keer van te voren ook routes naar huis toe maken ; want die navi ‘denkt’ anders dan dat ik zou doen (nou is dat ook niet zo heel gek…)
Hoofdconclusie : in Nederland rondjes rijden is totaal geen reet (meer) aan, als je net uit zo’n gebied komt…
Oh ja, een laatste dingetje : de eerste maandag waren wij vanuit ‘ergens’ onderweg naar Builth Wells, en omdat ik de Garmin op hele kleine wegen gezet had, volgde dat ding ook braaf mijn opdracht.
We werden ergens naar toe gestuurd waar het Half Way heet, en dat bleek 1 of ander compleet nietszeggend gehucht in de binnenlanden van een hoop heuvels.
Wij moesten links af. Maar…, bij dat links af stond een bordje Half Way, èn een bordje van doodlopende weg.
Ik denk : doodlopen, en halve weg, dan moeten we daar niet in (ondanks dat de navi vond van wel…), en gaan we erom heen, dus rijden we door.
Dat doorrijden was in ieder geval geen succes, want wij kwamen op een boerenlandweg uit, die ons netjes richting een groen weiland leidde.
Omkeren dan maar ; en dan dat omkeren op anderhalve meter ‘weg’, die bezaaid lag met stevige stukken rotsachtig materiaal.
Viel niet helemaal mee…
Nu dus kreeg ik echter de opdracht dat ik bij dat Half Way, en dat bordje doodlopende weg, rechts af moest.
Rechts af, omdat we nu vanaf de andere kant kwamen…
Krijg maar ‘de pip’ denk ik, maar ik rijd net zo lang door totdat ik een ons weeg (en dat gebeurde ook bijna…), maar ik zal daar op een andere manier komen.
Daar waar dat eigenwijze digitale routeding ons wil hebben.
En zo komen wij op een geweldig stuk weg. Snaar, en snaarstrak asfalt. Geen katteogen in het midden, en al helemaal geen bosjes langs de zijkanten.
Wel halve huizen. Geen ramen erin, en sommige hadden in de brand gestaan. Raar eigenlijk, want er stond in dit gebied amper een boom, en geen enkel andere aanduiding van leven.
Alleen die snaarstrakke, gitzwarte lint asfalt.
Met mooi geschilderde witte randjes ernaast.
En ook weer stukken vangrail.
Alsof er toch wel verkeer komt…
Oh ja ; en op de navi zagen we alleen maar ons zelf als de cursor ; en verder nix. Volgens de navi was hier helemaal geen weg. Sterker nog, ik keek tegen een leeg geel scherm, met alleen wij als rood pijltje.
Raar…
Nadat wij hier zeker een twintigtal minuten aan het rondcrossen zijn, komen wij bij een wildrooster. Een wildrooster met een bord…, en een rode vlag in de top van de mast…
Bleek dat wij op een militair terrein aan het rondboenderen waren geweest. En die rode vlag in de top van de mast had ons willen zeggen, dat wij vanwege schietoefeningen helemaal niet daar hadden mogen zijn…
En ik maar denken dat daar een rally aan de gang was geweest, want daarvoor wordt een deel van dat terrein ook veelvuldig gebruikt, om rally dingen te doen.
Want dat had ik op een bordje gelezen…
…maar nu snap ik ook wel die verbrande huizen, zonder ramen…
…en ik snap waarom die wegen helemaal niet op de navi voorkwamen…
We hadden rondjes gereden op de Epynt Military Ranges…, met…ja, ja..., schietoefeningen…
En om U een idee te geven hoe die wegen er op dat militaire terrein eruit zien : nou zo ! (mooi hè ?!)
Kun je compleet verdwalen in die omgeving ; en wij hebben daar dan ook met gemak een uur rond gereden door die landerijen, zonder te weten waar wij zaten…
Omdat de navi het niet kent…!
We zijn uiteindelijk wel in Builth Wells aangekomen..., via veel omwegen…
En nu :
...grappig ; vind ik nog een filmpje van het International Mini Meeting uit 1989 (!), en helemaal aan het eind de optocht over Silverstone...
...zat ik ook tussen met mijn Mini...
...filmpje !...
.
Let op : korte verhaaltjes schrijven lukt mij niet…, U is gewaarschuwt !
Wie : ondergetekende, samen met de ‘eigenwijze echtgenote’
Motor : BMW R1200RT
Reisdoel : heel Wales
Foto’s : plaatje klik = plaatje groot
DAG 9 – Zondag 08 Mei 2011
(Europoort -> huis…, game over…)
Ja dank U ; we hebben lekker geslapen vannacht !
Best lekker, zo’n overtocht zonder veel wind en andere ziekmakende gekkigheid.
Trouwens ; dit was zeker niet de eerste keer dat ik op een ‘bootje’ naar de UK gezeten heb.
En eigenlijk de enige keer dat het ECHT stevig waaide, en dus behoorlijk schommelde, terwijl er mensheid aan boord was die de net verorberde gebakken eitjes met dikke platen spek weer met de dezelfde gang vrij gaven als dat ze het spul tot zich hadden genomen, dat was (alweer een poosje geleden…) in 1989
We gingen toen van Duinkerken richting de witte krijtrotsen van Dover, omdat we toen op Silverstone een Internationale Mini Meeting hadden (zoiets als dit…)
Een overtocht van ongeveer 5 kwartier ofzo. Niet veel bijzonders dus ; maar o-wee, wat kunnen mensen in 5 kwartier ziek worden…
Maar wij zijn inmiddels de Nederlandse territoriale wateren binnen komen dobberen, en voordat wij het eigenlijk zelf in de gaten hebben, zeilen we ‘ons’ eigen Europoort alweer binnen.
…de Pride of Rotterdam…
Zowel (deze keer) op heen-, als op de terugweg hadden we de Pride of Rotterdam. En omdat te vieren ; bovenstaand een fotootje van het ding.
Trouwens best groot apparaat als je er naast staat, of het ding aangemeerd ziet liggen…!
We nemen van ons allerlaatste Britse muntgeld een grote (ochtend)cappuccino, delen die, en zijn op dat moment al in vol motorornaat, en het enige wat we nog moeten doen om weer soepeltjes onderweg te geraken, dat is onze bagage uit de hut halen, en de motoRT weer aan vaste wal zien te krijgen.
…en terwijl een ander bootje rechts af gaat, dobberen wij nog even recht door. Europoort, we zijn weer thuis…
Appeltje, eitje zou je mogen verwachten…
Toch ?
Nou…, mooi niet !
Er wordt om iets voor 8 over de hele boot, via zo’n intercom systeem rondgeroepen, dat de motor- en autopassagiers naar Deck 7 mogen, om naar de voertuigen terug te keren.
…we liggen weer aan wal, en vrouwlief bekijkt zo in het vroege ochtendzonnetje of het allemaal soepeltjes gaat…
Niet helemaal ongehoorzaam volgt een hoop volk die oproep op.
Wij ook.
Want we hadden tenslotte al gezien dat we vast lagen.
En dan gebeurt er toch iets dat ik minder goed georganiseerd vind.
Wij hadden onze hut op Deck 10, en we denken, dan pakken we de lift naar 7.
Niet dus ; 1 lift deed het niet, en de andere zat inmiddels tjokkievol.
Geeft natuurlijk op dit moment verder niet, want met de trap kom je ook bij 7. Het kost alleen iets meer energie.
Op Deck 10 zijn de trappen lekker breed, op Deck 9 al een stuk minder, en van 8 naar 7 is het gewoon een behoorlijk smalle trap, waar je net met 2 personen naast elkaar kunt staan.
En daar zit ‘m dan ook gelijk de bottelnek. Want je loopt zo’n soort van trechterconstructie binnen, en daarom in de vroege ochtend, een complete opstopping.
Een hoop mensen op een kluitje, met kindertjes ertussen gepakt, en tassen met bagage.
Wij ook met onze bagage.
En zo sta je daar dan, zo met gemak een minuut of 20. Opeengepakt als de bekende haringen in de bekende ton.
En dan zie je, typisch Nederlands denk ik dan maar weer, dat er ALTIJD mensen zijn die tòch met alle geweld naar beneden willen, en dat dan ook gewoon gaan doen.
Zo van ‘hoppa’, aan de kant jij, want ik wil naar mijn auto…
Bloedheet ook in dat trappenhuis, en geen doorkomen aan. Behalve dan voor die anderhalve soort van zeldzame aso die het dan toch wèl gewoon doet.
En dan denk ik ; dit gaat alleen maar over het naar je auto of motor gaan…, stel nou dat er wel ècht iets van paniek is, wat voor chaos maak je dan mee op zo’n boot…?!
Uiteindelijk komt het natuurlijk allemaal wel goed, maar met inmiddels (wij allebei…) het zweet dik op de rug (want dus warm in dat trappenhuis, en motorkleding…), rijden we rond de klok van 9 uur (Nederlandse tijd gewoon weer) van de boot vandaan.
En nix geen Douane hier.
Gewoon wegwezen.
Kom Nederland maar binnen vrienden ; want aan controle doen we niet.
Wel ; zo ongeveer…, maar misschien chargeer ik ‘t ook wel een beetje…
Tjonge ; het is zelfs al op dit relatief vroege uur warm op straat, en vlgs. (weer) een SMS van 1 van de kinderen zou het maar zo een graad of 26 kunnen worden vandaag.
Dus : mooie dag voor een afsluitende tour bedenk ik mij, en zoek met die ochtendgedachte de allereerste route van huis naar Europoort op, en geef de navi de opdracht om dat ding om te keren, en te herberekenen.
Want de heentocht via die soort van brave route (maar dan omgekeerd) via Brielle, Heenvliet, Geervliet, Nieuw Lekkerland, en zo langs de Lek, terug naar Culemborg, enz.enz., was ons op dag 1 van deze vakantiegezelligheid goed bevallen.
Oké, misschien zou het nou drukker zijn onderweg, omdat wij vandaag geen Koninginnedag zouden hebben, maar geeft dat wat…?
Dacht het niet.
De navi rekent zichzelf een slag in de rondte, en geeft aan dat we ‘hier’ wat rechts, en daar wat ‘links’ moeten, en tot mijn niet geringe verbazing staan we even later in een inmiddels behoorlijk warm zonnetje te wachten op het ding dat het Connexxion pontje van Maassluis - Rozenburg heet.
En we wachten 20 minuten.
In de volle zon.
En om 09.56 uur reken ik het pittige bedrag (vind ik ; voor zo’n minimaal stukkie overtocht) van 2 Euro 95 af, bij een soort van buschauffeur, maar dan anders.
…is wat ; ben je net van een boot af…, zit je alweer op de volgende… (pont Maassluis – Rozenburg)
Tis natuurlijk ook een stukkie van nix, en net als wij de helm ongeveer af hebben, kan die ‘kletterpet’ alweer diep over de oren getrokken worden.
En dan gaat het van Rozenburg zomaar richting, en stukjes door Rotterdam…
HELP (!) ; hier willen wij helemaal niet zijn. Wat moet ik nou in dat Rotterdam…?!
En we zien stukken van Capelle Aan Den IJssel.
Ook daar wil ik helemaal niet zijn !
Pokke-navi, denk ik, en wij stoppen ergens onderweg, en zet de secundaire wegen weer een tandje kleiner.
Zo gaat die goed denk ik. Maar de route langs de Lek kunnen we gevoeglijk wel op onze (warme…) buik schrijven.
Uiteindelijk gaat het helemaal binnendoor langs, en via bijvoorbeeld Boskoop, Aarlanderveen (mega bekend natuurlijk van Ben van Leeuwen’s Mini winkel), langs de Nieuwkoopse Plassen, Vinkeveen, Loenen aan de Vecht, Ankeveen, via Bussum en Laren, zo een stukje richting A6.
Aaaaaaaaah…, tis hier al helemaal een omgeving waar het helemaal niet leuk rijden is !
Veel, en veels te druk, en waar je dan al per ongeluk 80 mag, zit er een sukkel voor je met camper of caravan die ook daar amper de 60 op de klok heeft staan.
Gefrustreerd motorrijden heet zoiets…!
Wat een drama zeg, die kant op. Mooie natuur, eerlijk is eerlijk, zeker zo langs die plassen heen. Mooie huisjes ; allemaal prima.
Maar wat een drukte lieve mensen.
En wat een overgereguleerd gedoe toch eigenlijk in Nederland…
Verderop, via een stukje A6 gaan we er bij Almeerderzand weer af.
Heb ook helemaal geen zin aan snelweg.
Wij rijden daarop compleet langs het water van bijvoorbeeld de Pampus Haven, en zijn allebei van mening dat dat hele Almere ook eigenlijk nix heeft.
Dus doorrijden.
Zoals geschreven ; langs het water.
En zo rijden wij door tot vlak voor Lelystad.
Want daar vlak voor Lelystad staat bij een soort van enorm bouwterrein achtig iets, daar, waar stapels roestige stalen buizen liggen te wachten op allerhande laswerk, getuige de tentjes die er her en der overheen staan, en nog meer stapels basalt blokken ; daar staat zo’n verrijdbare snackwagen.
Jippie ; nu zijn we echt weer in Nederland ! Want de mobiele frietkot is weer te zien.
Ik bestel een ‘frikadelletje pindasaus’, en vrouwlief neemt als soort van lunch een ‘frietje speciaal’ tot zich.
En terwijl de wind zijn best doet om onze helmen van het zadel van de motor te blazen, laten wij ons de typische Nederlandse vettigheden heel best smaken.
Want typisch Nederlands, omdat je vlgs. mij nergens ter wereld hoeft te vragen om een ‘frikadel met pindasaus…’
Toch eigenlijk helemaal niet verkeerd, om over deze dijk te rijden bedenken wij, en we knorren langs het Houtribbos, en het Windturbinepark, alwaar ze een hoop van die turbines aan het slopen zijn.
Dikke hompen beton en roestig, inelkaar gevlochten betonijzer liggen daar als trieste restanten van wat eens een beste rij horizonvervuilende wentelwieken geweest moet zijn.
Het is nog vroeg, en huis is niet ver meer. Maar ‘huis’ kan wel even wachten, en wij nemen na de Ketelbrug de afslag naar links, naar Urk.
Gewoon om daar even aan de haven zitten.
Bootjes & mensen kijken.
…RT op Urk…
En daar zitten we dan zo een poosje ; Pa en Moe op een Bankje.
Hoe burgerlijk, terwijl wij een laatste kartonnetje drinken vanuit de topkoffer tot ons nemen.
Want waar zouden wij zijn zonder onze (gevulde) topkoffer…
Het laatste stukje loopt dan langs de Urkervaart, en via Emmeloord, de polder door naar Marknesse, en het oud-Hollandse Blokzijl, terug naar ons eigen stukje Kop van Overijssel.
En dat laatste is ook een mooi gebied ! (www.kopvanoverijssel.nl )
Rond 16.00 uur gooi ik de inmiddels zwaar ranzige toerfiets van het contact.
We zijn thuis.
Ruim 3300 kilometer hebben wij weggetoerd de afgelopen dagen, en bij binnenkomst van ons huisje is de kat zowaar blij om ons te zien.
Want hij had ons al gehoord.
En omdat onze kat denkt dat hij een hond is, komt hij kwispelend naar ons toe. Want onze kat kwispelt met zijn kattenstaart.
Zoals een hond dat doet met zijn hondenstaart…
Uiteraard pakken wij eerst de boel van de motor af ; en het mag misschien compleet maf klinken, maar na het omkleden, pak ik de tuinslang, de Dasty (was nodig…!), een emmertje, een beetje Sonax shampoo, nog wat radiatorkwasten en andere zooi, en pak als eerste de motor aan voordat het ding ook maar 1 centimeter verder richting schuur verhuist !
Het ding gaat schoon (of tenminste een soort van…) de stalling in. Ik wil niet nog langer tegen dat vieze ding aankijken.
Tja…, en zo eindigt een tochtje door eigen-, en door buitenland.
Morgen is het Maandag. Vrouwlief moet weer aan het werk, en ik rol morgenvroeg de motor naar een zonnig plekje, en ga er eens goed voor zitten.
Kijken of we de Britse modderbende tussen de koelribben vandaan kunnen krijgen. En kijken of we de motor weer op een motor kunnen laten lijken die net de showroom verlaten heeft.
En om U nou helemaal bij te praten ; dat is wel gelukt denk ik…
…hoppekee..., bijna weer helemaal schoon…
...zo was tie ; weet U nog...?
Conclusie : Wales is absoluut de moeite waard !
Er is zooooow ontzettend waanzinnig veel te zien, en dan vooral veel, en veel meer dan dat wij in deze 7 dagen ‘daarzo’ bij elkaar hebben kunnen sprokkelen.
Centraal in Wales zitten is ook 100% de moeite waard gebleken ; het Welsh gebied is groot genoeg om je een complete week te kunnen vermaken.
En ik was al gewaarschuwd ; maar ik denk dat de betere stuurwegen inderdaad in Wales liggen, en dat komt natuurlijk ook, en vooral, omdat er amper verkeer daar op de weg is. Plus dat het natuurlijk ongeveer de hele week goed weer is geweest ; ook niet helemaal onbelangrijk !
Wel ga ik een volgende keer van te voren ook routes naar huis toe maken ; want die navi ‘denkt’ anders dan dat ik zou doen (nou is dat ook niet zo heel gek…)
Hoofdconclusie : in Nederland rondjes rijden is totaal geen reet (meer) aan, als je net uit zo’n gebied komt…
Oh ja, een laatste dingetje : de eerste maandag waren wij vanuit ‘ergens’ onderweg naar Builth Wells, en omdat ik de Garmin op hele kleine wegen gezet had, volgde dat ding ook braaf mijn opdracht.
We werden ergens naar toe gestuurd waar het Half Way heet, en dat bleek 1 of ander compleet nietszeggend gehucht in de binnenlanden van een hoop heuvels.
Wij moesten links af. Maar…, bij dat links af stond een bordje Half Way, èn een bordje van doodlopende weg.
Ik denk : doodlopen, en halve weg, dan moeten we daar niet in (ondanks dat de navi vond van wel…), en gaan we erom heen, dus rijden we door.
Dat doorrijden was in ieder geval geen succes, want wij kwamen op een boerenlandweg uit, die ons netjes richting een groen weiland leidde.
Omkeren dan maar ; en dan dat omkeren op anderhalve meter ‘weg’, die bezaaid lag met stevige stukken rotsachtig materiaal.
Viel niet helemaal mee…
Nu dus kreeg ik echter de opdracht dat ik bij dat Half Way, en dat bordje doodlopende weg, rechts af moest.
Rechts af, omdat we nu vanaf de andere kant kwamen…
Krijg maar ‘de pip’ denk ik, maar ik rijd net zo lang door totdat ik een ons weeg (en dat gebeurde ook bijna…), maar ik zal daar op een andere manier komen.
Daar waar dat eigenwijze digitale routeding ons wil hebben.
En zo komen wij op een geweldig stuk weg. Snaar, en snaarstrak asfalt. Geen katteogen in het midden, en al helemaal geen bosjes langs de zijkanten.
Wel halve huizen. Geen ramen erin, en sommige hadden in de brand gestaan. Raar eigenlijk, want er stond in dit gebied amper een boom, en geen enkel andere aanduiding van leven.
Alleen die snaarstrakke, gitzwarte lint asfalt.
Met mooi geschilderde witte randjes ernaast.
En ook weer stukken vangrail.
Alsof er toch wel verkeer komt…
Oh ja ; en op de navi zagen we alleen maar ons zelf als de cursor ; en verder nix. Volgens de navi was hier helemaal geen weg. Sterker nog, ik keek tegen een leeg geel scherm, met alleen wij als rood pijltje.
Raar…
Nadat wij hier zeker een twintigtal minuten aan het rondcrossen zijn, komen wij bij een wildrooster. Een wildrooster met een bord…, en een rode vlag in de top van de mast…
Bleek dat wij op een militair terrein aan het rondboenderen waren geweest. En die rode vlag in de top van de mast had ons willen zeggen, dat wij vanwege schietoefeningen helemaal niet daar hadden mogen zijn…
En ik maar denken dat daar een rally aan de gang was geweest, want daarvoor wordt een deel van dat terrein ook veelvuldig gebruikt, om rally dingen te doen.
Want dat had ik op een bordje gelezen…
…maar nu snap ik ook wel die verbrande huizen, zonder ramen…
…en ik snap waarom die wegen helemaal niet op de navi voorkwamen…
We hadden rondjes gereden op de Epynt Military Ranges…, met…ja, ja..., schietoefeningen…
En om U een idee te geven hoe die wegen er op dat militaire terrein eruit zien : nou zo ! (mooi hè ?!)
Kun je compleet verdwalen in die omgeving ; en wij hebben daar dan ook met gemak een uur rond gereden door die landerijen, zonder te weten waar wij zaten…
Omdat de navi het niet kent…!
We zijn uiteindelijk wel in Builth Wells aangekomen..., via veel omwegen…
En nu :
...grappig ; vind ik nog een filmpje van het International Mini Meeting uit 1989 (!), en helemaal aan het eind de optocht over Silverstone...
...zat ik ook tussen met mijn Mini...
...filmpje !...
.
Laatst bewerkt:
