hee zag ik jou en tim over de a9 denderen richting alkmaar vrijdag??of zaterdag.
groet tom
groet tom
De 500 Euro Challenge 2014
- Onderwerp starter borisz
- Startdatum
crazy987
MF veteraan
Zo ilse en ik zijn alweer even thuis.
De was is alweer gedaan en we hangen lekker op de bank.
De was is alweer gedaan en we hangen lekker op de bank.
Jammer dat het al weer zo snel voorbij is voor jullie 
Wanneer komen de foto`s
En mister helikopter kom je nog naar de NK Kubb 06/07
Want ik zag en hoorde op youtube dat je een flink setje bij elkaar hebt gezaagd
Overigens heb ik de afgelopen 14 dagen niet gereden omdat mijn kabelboom in de brand vloog door een vette sluiting
de 18e zetten ze er een "nieuwe " 2e hands kabelboom in.
Danny
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Wanneer komen de foto`s
En mister helikopter kom je nog naar de NK Kubb 06/07
Want ik zag en hoorde op youtube dat je een flink setje bij elkaar hebt gezaagd
Overigens heb ik de afgelopen 14 dagen niet gereden omdat mijn kabelboom in de brand vloog door een vette sluiting
de 18e zetten ze er een "nieuwe " 2e hands kabelboom in.Danny
Jottum!
for president
Ik was om 18:00 uur thuis. Ruim 3.500 km's gereden. Enige noemenswaardige pech, buiten mijn geniale bagagesysteem om, was een kapot achterlichtje. Die kon ik niet met een hamer repareren.
Man wat een lol hebben we beleefd, soms tranen op de wangen van het lachen. En wat een mooi avontuur was het. Vrienden gemaakt. Mezelf overtroffen (heb nog een 3 mm schaamrandje op de band, niet slecht toch?), passen gereden die, als het me tevoren was verteld, ik nooit zou geloven dat ik die zou rijden.
Collega rijders bedankt voor de gezelligheid en Borisz speciaal voor het organiseren ervan.
P.s. Mr Helicopter snurkt NIET! Daar zijn Mr Helicopter en ik het over eens gworden!
Man wat een lol hebben we beleefd, soms tranen op de wangen van het lachen. En wat een mooi avontuur was het. Vrienden gemaakt. Mezelf overtroffen (heb nog een 3 mm schaamrandje op de band, niet slecht toch?), passen gereden die, als het me tevoren was verteld, ik nooit zou geloven dat ik die zou rijden.
Collega rijders bedankt voor de gezelligheid en Borisz speciaal voor het organiseren ervan.
P.s. Mr Helicopter snurkt NIET! Daar zijn Mr Helicopter en ik het over eens gworden!
crazy987
MF veteraan
Mooi om te horen dat jij ook weer thuis bent.
Ik ga morgen eens naar de foto's op zoek op m'n toestellen, vandaag eerst maar eens even een prijslijst voor de soes opgemaakt.
ruim 400 euro, en dat is dan nog excl mn carbs ultrasoon reinigen.
Dus tijd om morgen alweer te sleutelen.
Maar het was zeker gezellig!
Ik ga morgen eens naar de foto's op zoek op m'n toestellen, vandaag eerst maar eens even een prijslijst voor de soes opgemaakt.
ruim 400 euro, en dat is dan nog excl mn carbs ultrasoon reinigen.
Dus tijd om morgen alweer te sleutelen.
Maar het was zeker gezellig!
borisz
"In de moele"
- Onderwerp starter
- #557
Het reisverlag
route
Dag 1
Vanochtend om 7 uur was het vertrek van het gezelschap uit Leeuwarden. Auke Artskjid en Borisz vertrokken beide op een cx 500. Mr. Helicopter op een BMW R850R (Support Crew).
Om 10 voor 7 ging de telefoon: Auke had gelijk een startprobleem, de chokekabel was geknapt. Maar na enig aandringen met de startknop en het gashandle liep het ouwe ding toch weer. We konden ons dus begeven naar het verzamelpunt voor de Leeuwarder Challengers, de Mac in Goutum.
Het eerste deel van de reis ging naar Heerde, iets ten zuiden van Zwolle waar Smoelwerkje zich bij ons ging voegen. Onder het genot van een bakje koffie hebben we elkaars bikes even bewonderd. Smoelwerkje had een mooi rank fietsje aangeschaft: een kawa GPZ500S. Lijkt me ideaal voor het rijden in de Alpen.
De reis ging daarna naar het grote verzamelpunt bij Maarheeze. Helaas bereikte ons in Maarheeze het bericht dat Jottum! na een paar snelwegkilometers weer huiswaarts was gekeerd vanwege een instabiele brommer met al zijn bagage. Hij sms'te dat we hem in Luxemburg wel weer zouden ontmoeten.
Het was een dag van veel saaie snelwegkilometers. Eenmaal aangekomen in Maarheeze konden we de andere brommers eens goed bekijken: Crazy0987 op de BMW K100, Sjors078 op zijn Honda CM400T en Ilse op haar Honda NTV650 (Support Crew).
Gelukkig was er iemand gekomen om ons uit te zwaaien. En niet de minste: Werner Beinhart met Roy en zijn Rat. Een mooier vertrek konden we ons natuurlijk niet wensen! Werner bedankt!
Werner's Rat:
Daarna ging de reis verder in de richting van Meerssen. Hier gingen we eindelijk van de snelweg af en hadden we een ontmoeting met Vincent B (ooit eens 1 avond bier mee gedronken op de RDGA). Hij nam ons mee naar een mooie uitspanning ergens in het bos/landgoed waar we door Vincent getrakteerd werden op koffie met vlaai.
Vincent bedankt voor de koffie en de heerlijke vlaai!!
Vincent heeft een heel stuk meegereden, de Eiffel is immers zijn achtertuin! Na een kilometer of 100 hebben we afscheid genomen en is Vincent teruggegaan. De route voerde ons verder door de Eiffel, waar het bij tijd en wijle best errug fris was die dag. Maar toen we eenmaal de vallei van de Our binnenreden werd het gelijk een heel stuk aangenamer. Zo langzamerhand zijn we verder naar het zuiden geslingerd door langs de Our en de Sûre naar Echternacherbrück waar het kamp werd opgebouwd.
kamperen in Echternach.
Na het opbouwen van het kamp was het eindelijk tijd voor Schnitzel en ontspanning. Voor deze twee vrije-tijdsbestedingen zit je goed in Echternach. We hebben eerst een Schnitzel verorberd en daarna zijn we naar het centrum van Echternach gelopen. Ik weet van vorige trips nog een leuk cafe daar (aal Echternoach of zoiets).
Bij het binnenrijden van Echternach was me al opgevallen dat er een of ander Jazz-festival aan de gang was. Toen we op het centrale plein arriveerden bleek er van de jazz niet veel meer over te zijn. Op het terras van het cafe was het een kakofonie van geluiden. De Bluessband in het cafe deed zijn uiterste best om de twee heren op het plein te overstemmen. De twee heren die op het plein stonden te musiceren waren een beetje van het gehalte "u vraagt, wij draaien" en "voor al uw bruiloften en partijen". Na een half uurtje hebben we toch maar besloten om de Bluessband te bewonderen. Wat op zich geen slechte keuze was, een lekker stukje muziek van enthousiaste muzikanten. Nadeel van deze goede keuze was dat het de eerste avond wel erg laat geworden is.
Jottum heeft het niet gered om op de camping te komen en heeft de nacht doorgebracht op een of andere Tokkie-camping waar er flink gefeest werd. Hij zal zich morgen bij ons voegen.
route
Dag 1
Vanochtend om 7 uur was het vertrek van het gezelschap uit Leeuwarden. Auke Artskjid en Borisz vertrokken beide op een cx 500. Mr. Helicopter op een BMW R850R (Support Crew).
Om 10 voor 7 ging de telefoon: Auke had gelijk een startprobleem, de chokekabel was geknapt. Maar na enig aandringen met de startknop en het gashandle liep het ouwe ding toch weer. We konden ons dus begeven naar het verzamelpunt voor de Leeuwarder Challengers, de Mac in Goutum.
Het eerste deel van de reis ging naar Heerde, iets ten zuiden van Zwolle waar Smoelwerkje zich bij ons ging voegen. Onder het genot van een bakje koffie hebben we elkaars bikes even bewonderd. Smoelwerkje had een mooi rank fietsje aangeschaft: een kawa GPZ500S. Lijkt me ideaal voor het rijden in de Alpen.
De reis ging daarna naar het grote verzamelpunt bij Maarheeze. Helaas bereikte ons in Maarheeze het bericht dat Jottum! na een paar snelwegkilometers weer huiswaarts was gekeerd vanwege een instabiele brommer met al zijn bagage. Hij sms'te dat we hem in Luxemburg wel weer zouden ontmoeten.
Het was een dag van veel saaie snelwegkilometers. Eenmaal aangekomen in Maarheeze konden we de andere brommers eens goed bekijken: Crazy0987 op de BMW K100, Sjors078 op zijn Honda CM400T en Ilse op haar Honda NTV650 (Support Crew).
Gelukkig was er iemand gekomen om ons uit te zwaaien. En niet de minste: Werner Beinhart met Roy en zijn Rat. Een mooier vertrek konden we ons natuurlijk niet wensen! Werner bedankt!
Werner's Rat:
Daarna ging de reis verder in de richting van Meerssen. Hier gingen we eindelijk van de snelweg af en hadden we een ontmoeting met Vincent B (ooit eens 1 avond bier mee gedronken op de RDGA). Hij nam ons mee naar een mooie uitspanning ergens in het bos/landgoed waar we door Vincent getrakteerd werden op koffie met vlaai.
Vincent bedankt voor de koffie en de heerlijke vlaai!!
Vincent heeft een heel stuk meegereden, de Eiffel is immers zijn achtertuin! Na een kilometer of 100 hebben we afscheid genomen en is Vincent teruggegaan. De route voerde ons verder door de Eiffel, waar het bij tijd en wijle best errug fris was die dag. Maar toen we eenmaal de vallei van de Our binnenreden werd het gelijk een heel stuk aangenamer. Zo langzamerhand zijn we verder naar het zuiden geslingerd door langs de Our en de Sûre naar Echternacherbrück waar het kamp werd opgebouwd.
kamperen in Echternach.
Na het opbouwen van het kamp was het eindelijk tijd voor Schnitzel en ontspanning. Voor deze twee vrije-tijdsbestedingen zit je goed in Echternach. We hebben eerst een Schnitzel verorberd en daarna zijn we naar het centrum van Echternach gelopen. Ik weet van vorige trips nog een leuk cafe daar (aal Echternoach of zoiets).
Bij het binnenrijden van Echternach was me al opgevallen dat er een of ander Jazz-festival aan de gang was. Toen we op het centrale plein arriveerden bleek er van de jazz niet veel meer over te zijn. Op het terras van het cafe was het een kakofonie van geluiden. De Bluessband in het cafe deed zijn uiterste best om de twee heren op het plein te overstemmen. De twee heren die op het plein stonden te musiceren waren een beetje van het gehalte "u vraagt, wij draaien" en "voor al uw bruiloften en partijen". Na een half uurtje hebben we toch maar besloten om de Bluessband te bewonderen. Wat op zich geen slechte keuze was, een lekker stukje muziek van enthousiaste muzikanten. Nadeel van deze goede keuze was dat het de eerste avond wel erg laat geworden is.
Jottum heeft het niet gered om op de camping te komen en heeft de nacht doorgebracht op een of andere Tokkie-camping waar er flink gefeest werd. Hij zal zich morgen bij ons voegen.
Laatst bewerkt:
borisz
"In de moele"
- Onderwerp starter
- #558
Dag 2
route
De dag brak in alle hevigheid aan. Om een uur of half tien werd ik door kampeergeluiden en een brandende zon uit mijn tent gejaagd. De biertjes van de avond ervoor, het geluid van de bluessband en de tequila die we met de zanger genuttigd hadden deden hun werk ook: tijd voor sterke koffie dus.
Eenmaal uit mijn tent en aan de koffie hoorden we in de verte het kenmerkende geluid van een V-Twin: Jottum!. Jottum was na een onrustige nacht op de tokkie-camping ontwaakt, had snel zijn tent ingepakt en kwam nu de camping opgereden. Hij vertelde ons dat hij 75 km voor het einddoel maar een camping gepakt had omdat het donker was geworden en de wegen in België er ook niet beter op werden.
Rond een uur of 12 waren we allemaal ingepakt en zwaaiden we het been over het zadel. De 2e etappe kon beginnen. Nog ff een tussenstop in het mooie Echternach voor de nodige broodjes en de broodnodige drankjes voor onderweg spoedden we ons naar de Autobahn. Voor vandaag is een stuk Autobahn gepland van ongeveer 130km. Niet het leukste deel, maar af en toe wel noodzakelijk om de nodige afstand te overbruggen.
Gelukkig was het bij Zweibrücken weer afgelopen met de Autobahn en reden we bij het plaatsje Bitche de noordelijke Vogezen in. Een verademing na de Autobahn! Het was meteen tijd voor de eerste stop. Een restaurant in een groot pand langs de weg nodigde ons uit om een bakje te scoren. Eenmaal op het terras met de helm af viel de snelwegmodus ook van me af; eindelijk rust!
De koffie smaakte aardig, communiceren was een beetje moeilijk (frans dus). Mevrouw was duidelijk not amused dat niet iedereen "un sandwich" wilde. Crazy 987 wilde graag friet, 3 namen een broodje en de rest hield het bij koffie. Toen de friet geserveerd was en mevrouw na een paar minuten weer naar ons toe kwam, werd het vooroordeel over Nederlanders in Frankrijk voor mevrouw nogmaals bevestigd. Crazy was zo enthousiast over de friet (en met name de smaak van de mayo) dat hij iedereen liet proeven. Mevrouw spoedde zich weer naar binnen omdat ze waarschijnlijk de vraag verwachtte om nog maar 7 vorken te brengen.
Bij het afrekenen liepen we de zaak binnen, stoorden we de uitbaatster bij haar lunch. Toch kon ik toch nog een magere glimlach op het gezicht van de uitbaatster ontwaren. Het interieur van de zaak deed bij mij het ergste vermoeden: deze mensen runden geen restaurant, ze speelden restaurantje. Binnen zag ik een pretentieuze menukaart op plastic afgedrukt en een oubollig interieur dat qua kleurstelling het midden hield tussen een grieks restaurant en een turks badhuis. Gauw weer verder dus!
Het zacht glooiende landschap van gleed aan ons voorbij en voor we het wisten reden we op de vlakke grond van de Rijnvallei. In de verte zagen we de contouren van het Zwarte Woud voor ons opdoemen. Om de drukte van Baden Baden enigszins te mijden reden we een paar kilometer zuidelijker, via Steinbach, het Schwarzwald in. Na een paar kilometer gingen we rechtsaf de B500 op.
De B500, beter bekend als de Schwarzwaldhochstrasse, is altijd een feest. Leuke bochten, mooie vergezichten, veel groen en de frisse lucht doen het hem altijd voor mij. Bij een uitdagende bocht hielden we even halt voor een kleine pauze. De broodjes, drankjes en de cameras konden tevoorschijn worden gehaald. Het was tijd voor wat actiefotos.
Na een stuk te hebben gereden kwamen we aan in Wolfach waar we de tenten hebben opgezet en een flinke schnitzel hebben gegeten. 's Avonds werd er nog vrolijk nagepraat op de camping. Morgen een rustdag. Even bijkomen en de omgeving een beetje verkennen. Heerlijk zo midden in het Schwarzwald!
route
De dag brak in alle hevigheid aan. Om een uur of half tien werd ik door kampeergeluiden en een brandende zon uit mijn tent gejaagd. De biertjes van de avond ervoor, het geluid van de bluessband en de tequila die we met de zanger genuttigd hadden deden hun werk ook: tijd voor sterke koffie dus.
Eenmaal uit mijn tent en aan de koffie hoorden we in de verte het kenmerkende geluid van een V-Twin: Jottum!. Jottum was na een onrustige nacht op de tokkie-camping ontwaakt, had snel zijn tent ingepakt en kwam nu de camping opgereden. Hij vertelde ons dat hij 75 km voor het einddoel maar een camping gepakt had omdat het donker was geworden en de wegen in België er ook niet beter op werden.
Rond een uur of 12 waren we allemaal ingepakt en zwaaiden we het been over het zadel. De 2e etappe kon beginnen. Nog ff een tussenstop in het mooie Echternach voor de nodige broodjes en de broodnodige drankjes voor onderweg spoedden we ons naar de Autobahn. Voor vandaag is een stuk Autobahn gepland van ongeveer 130km. Niet het leukste deel, maar af en toe wel noodzakelijk om de nodige afstand te overbruggen.
Gelukkig was het bij Zweibrücken weer afgelopen met de Autobahn en reden we bij het plaatsje Bitche de noordelijke Vogezen in. Een verademing na de Autobahn! Het was meteen tijd voor de eerste stop. Een restaurant in een groot pand langs de weg nodigde ons uit om een bakje te scoren. Eenmaal op het terras met de helm af viel de snelwegmodus ook van me af; eindelijk rust!
De koffie smaakte aardig, communiceren was een beetje moeilijk (frans dus). Mevrouw was duidelijk not amused dat niet iedereen "un sandwich" wilde. Crazy 987 wilde graag friet, 3 namen een broodje en de rest hield het bij koffie. Toen de friet geserveerd was en mevrouw na een paar minuten weer naar ons toe kwam, werd het vooroordeel over Nederlanders in Frankrijk voor mevrouw nogmaals bevestigd. Crazy was zo enthousiast over de friet (en met name de smaak van de mayo) dat hij iedereen liet proeven. Mevrouw spoedde zich weer naar binnen omdat ze waarschijnlijk de vraag verwachtte om nog maar 7 vorken te brengen.
Bij het afrekenen liepen we de zaak binnen, stoorden we de uitbaatster bij haar lunch. Toch kon ik toch nog een magere glimlach op het gezicht van de uitbaatster ontwaren. Het interieur van de zaak deed bij mij het ergste vermoeden: deze mensen runden geen restaurant, ze speelden restaurantje. Binnen zag ik een pretentieuze menukaart op plastic afgedrukt en een oubollig interieur dat qua kleurstelling het midden hield tussen een grieks restaurant en een turks badhuis. Gauw weer verder dus!
Het zacht glooiende landschap van gleed aan ons voorbij en voor we het wisten reden we op de vlakke grond van de Rijnvallei. In de verte zagen we de contouren van het Zwarte Woud voor ons opdoemen. Om de drukte van Baden Baden enigszins te mijden reden we een paar kilometer zuidelijker, via Steinbach, het Schwarzwald in. Na een paar kilometer gingen we rechtsaf de B500 op.
De B500, beter bekend als de Schwarzwaldhochstrasse, is altijd een feest. Leuke bochten, mooie vergezichten, veel groen en de frisse lucht doen het hem altijd voor mij. Bij een uitdagende bocht hielden we even halt voor een kleine pauze. De broodjes, drankjes en de cameras konden tevoorschijn worden gehaald. Het was tijd voor wat actiefotos.
Na een stuk te hebben gereden kwamen we aan in Wolfach waar we de tenten hebben opgezet en een flinke schnitzel hebben gegeten. 's Avonds werd er nog vrolijk nagepraat op de camping. Morgen een rustdag. Even bijkomen en de omgeving een beetje verkennen. Heerlijk zo midden in het Schwarzwald!
Laatst bewerkt:
borisz
"In de moele"
- Onderwerp starter
- #559
Dag 3
Eindelijk een rustdag. Om dez tocht ook een beetje op vakantie te laten lijken zijn er een aantal rustdagen ingebouwd. Op deze dagen is het dus uitrusten geblazen. Als alles goed gaat tenminste. Oorspronkelijk waren deze dagen bedoeld als extra dag voor het geval we met grote pechgevallen geconfronteerd zouden worden. Tot nu toe is dat steeds goed gegaan dus hebben we een echte rustdag!
En waar bestaat een rustdag uit voor de motorrijder? Beetje uitslapen, koffie drinken, broodje eten, olie inspecteren, brommer nakijken en gewoon een beetje omhangen.
Om toch nog iets van een doel te hebben had Mr. Helicopter zijn telefoon maar eens laten vallen waardoor de foon helemaal stuk was en we dus maar op zoek moesten naar een ander (nood)exemplaar.
Iedereen ging een beetje zijn eigen gang en rond een uur of 12 waren we allemaal uitgevlogen: Smoelwerkje en Sjors om een route te rijden, Crazy987 en Ilse om een BBQ te organiseren en Auke was naar vrienden in Zwitserland vertrokken. Samen met Mr. Helicopter en Jottum! ben ik naar Hausach gereden om daar een telefoon op de kop te tikken. Helaas was wegens de Mittagsruhe alles dicht. Alleen de Konditorei was open. Dit resulteerde uiteraard in grote stukken Sachertorte en Schwarzwalderkirschtorte. Dit alles afgeblust met soepkommen vol met koffie. Allemachtig wat lekker.
Daarna snel een foontje gehaald en op de terugweg nog een leuk motormuseumpje bezocht in Oberwolfach. Leuke dingen gezien daar een Zundapp met zijspan, je weet wel die groene dingen van de Wehrmacht. Ook mijn jeugdsentiment stond er. Een watergekoelde Zundapp KS50 waar mijn tweewielercarriere op begon. Zucht
Juist voordat ik daar het zaaltje onderkwijlde en wartaal begon uit te slaan werd ik mee naar buiten gesleept door Jottum! en Mr. Helicopter. Ik kon meteen afkoelen: het was flink gaan regenen. Op de terugweg naar de camping begon het langzaamaan steeds harder te regenen. Ik zag de andere twee in mijn spiegeltjes. We hadden vanwege de korte afstand geen motorkleding aan en ik zag twee mensen toch behoorlijk nat worden. Ik had geluk: de Polariskuip beschermt enorm goed. Bij aankomst op de camping had ik zelfs nog droge schoenen!
Omdat regen op een camping niet echt tot mijn favorieten behoort moesten we een oplossing verzinnen als we nog enigszins droog de avond door wilden komen. Gelukkig hadden we 2 tarpen mee zodat we met zijn 8en nog mooi droog konden zitten tijdens de BBQ!
wonderbaarlijk genoeg hield het op met regenen zodra wij de tarps hadden opgezet. Hierme was de BBQ gered en geslaagd! Nog even een beetje bomen over de route van morgen en dan rap de tent in!!!! Altijd verbazingwekkend hoe snel ik inslaap zo in de buitenlucht, heerlijk! Zzzzz ZZZZ zzzzz.
Eindelijk een rustdag. Om dez tocht ook een beetje op vakantie te laten lijken zijn er een aantal rustdagen ingebouwd. Op deze dagen is het dus uitrusten geblazen. Als alles goed gaat tenminste. Oorspronkelijk waren deze dagen bedoeld als extra dag voor het geval we met grote pechgevallen geconfronteerd zouden worden. Tot nu toe is dat steeds goed gegaan dus hebben we een echte rustdag!
En waar bestaat een rustdag uit voor de motorrijder? Beetje uitslapen, koffie drinken, broodje eten, olie inspecteren, brommer nakijken en gewoon een beetje omhangen.
Om toch nog iets van een doel te hebben had Mr. Helicopter zijn telefoon maar eens laten vallen waardoor de foon helemaal stuk was en we dus maar op zoek moesten naar een ander (nood)exemplaar.
Iedereen ging een beetje zijn eigen gang en rond een uur of 12 waren we allemaal uitgevlogen: Smoelwerkje en Sjors om een route te rijden, Crazy987 en Ilse om een BBQ te organiseren en Auke was naar vrienden in Zwitserland vertrokken. Samen met Mr. Helicopter en Jottum! ben ik naar Hausach gereden om daar een telefoon op de kop te tikken. Helaas was wegens de Mittagsruhe alles dicht. Alleen de Konditorei was open. Dit resulteerde uiteraard in grote stukken Sachertorte en Schwarzwalderkirschtorte. Dit alles afgeblust met soepkommen vol met koffie. Allemachtig wat lekker.
Juist voordat ik daar het zaaltje onderkwijlde en wartaal begon uit te slaan werd ik mee naar buiten gesleept door Jottum! en Mr. Helicopter. Ik kon meteen afkoelen: het was flink gaan regenen. Op de terugweg naar de camping begon het langzaamaan steeds harder te regenen. Ik zag de andere twee in mijn spiegeltjes. We hadden vanwege de korte afstand geen motorkleding aan en ik zag twee mensen toch behoorlijk nat worden. Ik had geluk: de Polariskuip beschermt enorm goed. Bij aankomst op de camping had ik zelfs nog droge schoenen!
Omdat regen op een camping niet echt tot mijn favorieten behoort moesten we een oplossing verzinnen als we nog enigszins droog de avond door wilden komen. Gelukkig hadden we 2 tarpen mee zodat we met zijn 8en nog mooi droog konden zitten tijdens de BBQ!
wonderbaarlijk genoeg hield het op met regenen zodra wij de tarps hadden opgezet. Hierme was de BBQ gered en geslaagd! Nog even een beetje bomen over de route van morgen en dan rap de tent in!!!! Altijd verbazingwekkend hoe snel ik inslaap zo in de buitenlucht, heerlijk! Zzzzz ZZZZ zzzzz.
Laatst bewerkt:
Jottum!
for president
Die pink he? die doet het 'm...
Exigence
Die hard MF'er
Leuk reisverslag 
Mooi om te lezen en goed geschreven!
Mooi om te lezen en goed geschreven!
Tomcat_
MF veteraan
Heel erg leuk om te lezen!
Mitkah
mr. helicopter
Dat geluid herken ik wel van de afgelopen twee test weekenden!
Laat hij nog wat bomen staan of is het volgende maand een kale boel daar?
was ik niet vraag maar aan jottum.
en nee ik kan niet komen naar het NK Kubb ik moet werken.
Jottum!
for president
Mr Helikopter en ik hebben er lang over gesproken. Na 30 seconden waren we er over uit. Er is hier sprake van een groot misverstand. Mr Helikopter snurkt niet... Er is een complot!
Jottum!
for president
Om in de challenge sfeer te blijven: Vanavond dit gegeten:
Jottum!
for president
borisz
"In de moele"
- Onderwerp starter
- #570
Dag4
route
Op het moment dat ik ontwaakte kon ik niet wachten om mijn spullen in te pakken en weer op de brommer te stappen. Deze dag was al aardig gepland. Spullen oppakken, bij het verlaten van Wolfach een paar boodschappen halen voor het ontbijt dat we in Triberg zouden gaan nuttigen. Fijn een stukje verder tuffen over de B-500 langs de Schluchsee en de Titisee, daarna Auke oppikken van de camping in Waldshut-Tiengen, waar je prima kan lunchen met uitzicht op de Rijn. En als toetje zouden we fijn een stukje tokkelen door Zwitserland om bij de Walensee ons kamp op te slaan.
Mooi plan vond ik zelf. Toen de boodschappen eenmaal waren ingeslagen werd er koers gezet naar Triberg. Dit stadje kenmerkt zich doordat het eigenlijk een soort van koekoeksklokken-circus is geworden. Winkels vol met klokken en prullaria schreeuwen het hardst om de aandacht van de toerist. Bijna alle teksten die je op straat ziet zijn 2-talig, Duits en Engels. En dat is best vreemd in Duitsland!
Toch is het wel eens leuk om dit circus een gade te slaan vanaf de parkeerplaats.
Best handig om zo'n aanhanger/eettafel/kookeiland mee te nemen. Er werd dus dankbaar gedineerd aan de tafel. Na deze lichte ochtendmaaltijd spoedden wij verder langs de B-500. Na een kilometer of 10 werd de bewolking dikker en dikker en voelden we de eerste druppels. Aaaij, toch maar even stoippen om de regenkleding aan te trekken. Gelukkig is het hier zelfs in de regen nog zo mooi dat je bij elke stop weer fotos gaat maken.
Het regende verder gestaag door maar door de riante kuip bleef ik in ieder geval droog, hoewel het langzamerhand steeds harder ging regenen. Naarmate we Waldshut-Tiengen naderden klaarde het gelukkig op en eenmaal aan de lunch klaarde het weer helemaal op en begon de zon te schijnen. Heerlijk!!!
Daarna hebben we de Zwitserse grenscontrole links laten liggen en zijn we over de fietsbrug bij Schwaderloch de Rijn overgestoken. Auke's Zwitserse vrienden zagen namelijk nogal wat haken en ogen aan het rijden met een motor-met-aanhanger in Zwitserland. En de overgang Waldshut-Tiengen staat niet echt als soepel bekend. Ik stond er afgelopen september, toen ik er met de auto was, ook al eens een half uur te wachten. Paspoorten werden door de douane-beambte meegenomen en aan een zware inspectie onderworpen. Er werd driftig door de douaniers gepraat en ik voorzag al dat ik de hele auto moest uitpakken........... Gelukkig mocht ik doorrijden. Ik had hier met de motor geen zin in dus maar fijn over de fietsbrug!
Eenmaal in ZwitserlandWas het na een uurtje raak! Doordat er een paar keer en Umleitung gevolgd moest worden en de navi niet helmaal goed was ingesteld zaten we ineens op de Autobahn; niet echt handig zonder een tolvignet! Eenmaal met Auke overlegd (onze Zwitserland kenner) Besloten we om de Autobahn te volgen tot voorbij Zürich en er dan zsm af te gaan. Bij de afrit sloeg de schrik me om het hart! Grote politiecontrole aan het eind van de afrit. Er stonden reeds een paar autos die staande gehouden werden. Ik deed zoveel mogelijk of mijn neus bloedde, keek pertinent naar links om zo snel mogelijk te kunnen invoegen. Bij de eerste gelegenheid was het meteen gas erop en rijden alsof er helemaal niks aan het handje was. Het liep gelukkig allemaal goed af!!
De rest van de route ging vanaf nu niet meer over de Autobahn maar enkel over de Landstrasse. Dat geeft een stuk minder stress als je zonder vignet rijdt. Helaas werkte het weer niet echt mee. Donkere wolken pakten zich weer samen en het was zaak om op het einddoel te komen voordat de regen ons in ging halen.
Het laatste stuk langs de Walensee was eigenlijk heel mooi, maar door het donkere weer, de spetters regen en de lange rijdag had ik niet eens zo heel veel oog hiervoor. De camping lag aan het oostelijke deel van het meer en ik wilde graag droog de tent opzetten.
De campingbaas was een uitzonderlijk geval. Allereerst was hij katjelam en ofschoon ik behoorlijk goed Duits spreek antwoorde de beste man toch in steenkolen-Engels. Zelfs toen Auke met de man ging praten (Auke spreekt vloeiend Zwitser-Duits) bleef hij volharden in het Engels.... We waren aanbeland in een aflevering van "Allo Allo" leek het wel! Auke en ik moesten onze uiterste best doen om niet hardlachend weg te rennen. Wonder boven wonder konden we onszelf in bedwang houden en na de nodige formaliteiten konden we eindelijk ons kamp opzetten (in de regen).
Een afdakje met een picknicktafel verschafte ons die avond een fijne zithoek waar we konden koken, eten en de plannen voor morgen konden doornemen.
route
Op het moment dat ik ontwaakte kon ik niet wachten om mijn spullen in te pakken en weer op de brommer te stappen. Deze dag was al aardig gepland. Spullen oppakken, bij het verlaten van Wolfach een paar boodschappen halen voor het ontbijt dat we in Triberg zouden gaan nuttigen. Fijn een stukje verder tuffen over de B-500 langs de Schluchsee en de Titisee, daarna Auke oppikken van de camping in Waldshut-Tiengen, waar je prima kan lunchen met uitzicht op de Rijn. En als toetje zouden we fijn een stukje tokkelen door Zwitserland om bij de Walensee ons kamp op te slaan.
Mooi plan vond ik zelf. Toen de boodschappen eenmaal waren ingeslagen werd er koers gezet naar Triberg. Dit stadje kenmerkt zich doordat het eigenlijk een soort van koekoeksklokken-circus is geworden. Winkels vol met klokken en prullaria schreeuwen het hardst om de aandacht van de toerist. Bijna alle teksten die je op straat ziet zijn 2-talig, Duits en Engels. En dat is best vreemd in Duitsland!
Toch is het wel eens leuk om dit circus een gade te slaan vanaf de parkeerplaats.
Best handig om zo'n aanhanger/eettafel/kookeiland mee te nemen. Er werd dus dankbaar gedineerd aan de tafel. Na deze lichte ochtendmaaltijd spoedden wij verder langs de B-500. Na een kilometer of 10 werd de bewolking dikker en dikker en voelden we de eerste druppels. Aaaij, toch maar even stoippen om de regenkleding aan te trekken. Gelukkig is het hier zelfs in de regen nog zo mooi dat je bij elke stop weer fotos gaat maken.
Het regende verder gestaag door maar door de riante kuip bleef ik in ieder geval droog, hoewel het langzamerhand steeds harder ging regenen. Naarmate we Waldshut-Tiengen naderden klaarde het gelukkig op en eenmaal aan de lunch klaarde het weer helemaal op en begon de zon te schijnen. Heerlijk!!!
Daarna hebben we de Zwitserse grenscontrole links laten liggen en zijn we over de fietsbrug bij Schwaderloch de Rijn overgestoken. Auke's Zwitserse vrienden zagen namelijk nogal wat haken en ogen aan het rijden met een motor-met-aanhanger in Zwitserland. En de overgang Waldshut-Tiengen staat niet echt als soepel bekend. Ik stond er afgelopen september, toen ik er met de auto was, ook al eens een half uur te wachten. Paspoorten werden door de douane-beambte meegenomen en aan een zware inspectie onderworpen. Er werd driftig door de douaniers gepraat en ik voorzag al dat ik de hele auto moest uitpakken........... Gelukkig mocht ik doorrijden. Ik had hier met de motor geen zin in dus maar fijn over de fietsbrug!
Eenmaal in ZwitserlandWas het na een uurtje raak! Doordat er een paar keer en Umleitung gevolgd moest worden en de navi niet helmaal goed was ingesteld zaten we ineens op de Autobahn; niet echt handig zonder een tolvignet! Eenmaal met Auke overlegd (onze Zwitserland kenner) Besloten we om de Autobahn te volgen tot voorbij Zürich en er dan zsm af te gaan. Bij de afrit sloeg de schrik me om het hart! Grote politiecontrole aan het eind van de afrit. Er stonden reeds een paar autos die staande gehouden werden. Ik deed zoveel mogelijk of mijn neus bloedde, keek pertinent naar links om zo snel mogelijk te kunnen invoegen. Bij de eerste gelegenheid was het meteen gas erop en rijden alsof er helemaal niks aan het handje was. Het liep gelukkig allemaal goed af!!
De rest van de route ging vanaf nu niet meer over de Autobahn maar enkel over de Landstrasse. Dat geeft een stuk minder stress als je zonder vignet rijdt. Helaas werkte het weer niet echt mee. Donkere wolken pakten zich weer samen en het was zaak om op het einddoel te komen voordat de regen ons in ging halen.
Het laatste stuk langs de Walensee was eigenlijk heel mooi, maar door het donkere weer, de spetters regen en de lange rijdag had ik niet eens zo heel veel oog hiervoor. De camping lag aan het oostelijke deel van het meer en ik wilde graag droog de tent opzetten.
De campingbaas was een uitzonderlijk geval. Allereerst was hij katjelam en ofschoon ik behoorlijk goed Duits spreek antwoorde de beste man toch in steenkolen-Engels. Zelfs toen Auke met de man ging praten (Auke spreekt vloeiend Zwitser-Duits) bleef hij volharden in het Engels.... We waren aanbeland in een aflevering van "Allo Allo" leek het wel! Auke en ik moesten onze uiterste best doen om niet hardlachend weg te rennen. Wonder boven wonder konden we onszelf in bedwang houden en na de nodige formaliteiten konden we eindelijk ons kamp opzetten (in de regen).
Een afdakje met een picknicktafel verschafte ons die avond een fijne zithoek waar we konden koken, eten en de plannen voor morgen konden doornemen.
Laatst bewerkt:
borisz
"In de moele"
- Onderwerp starter
- #571
Dag 5
route
Dag 4 werd voor ons een soort van D-Day. Wat gaan we doen: doorrijden of wachten? De weersvoorspellingen die we de vorige dag binnen kregen waren niet bepaald gunstig, er kon in het oosten van Zwitserland wel 50 tot 75 MM regen gaan vallen. Doordat we niet helemaal compleet op de camping waren, Crazy987 en Ilse hadden een hotel genomen, konden we niet echt een beslissing nemen. We wilden Crazy987 en Ilse mee laten beslissen en het weer aanschouwen zoals zich dat de volgende morgen aan ons zou openbaren.
De ochtend van dag 4 brak aan en er was geen vuiltje aan de lucht. De zon scheen alsof zij nog nooit anders gedaan had en de tenten waren in no-time weer opgedroogd van de nachtelijke regenbuien. Na aankomst van Crazy987 en Ilse hadden we eigenlijk al snel besloten dat we toch maar door zouden rijden. Alles was immers droog, de verwachtingen op de aankomstplek waren zeer gunstig en bij de volgende camping hadden we meteen weer een rustdag. Eventuele nattigheid zouden we daar wel weer van ons af kunnen spoelen.
Aldus werden de tenten in een rap tempo afgebroken. De katerige campingbaas werd vriendelijk begroet, waarbij bleek dat hij vandaag toch ineens bereid was Duits tegen ons te praten. Ons vermoeden was dat hij op even dagen Engels sprak en op oneven dagen Duits, rare jongens die Zwitsers! Eenmaal in het zadel ging het richting Liechtenstein en daarna naar Oostenrijk. Het scenario van de dag ervoor leek zich te herhalen. Na een half uur rijden begonnen zich donkere wolken te vormen die we maar ternauwernood voor konden blijven. Af en toe een regendrup was ons deel. Eenmaal in Oostenrijk aangekomen voor de lunchbreak is er door de groep besloten om vanwege het dreigende weer de Silvretta te laten voor wat hij is (zo heb je meteen weer een doel voor de volgende vakantie) en via Sankt-Anton naar Landeck te rijden. Als klein goedmakertje hadden we de Arlberpass nog op het menu staan.
Al met al waren het best wel veel dorpjes waar je doorheen rijdt, maar door de mooie omgeving wordt er veel goedgemaakt. De Arlbergpass kondigde zich al snel aan. Deerste meters waren meteen off-road met gravel, ook best leuk! Tijdens de weg naar de top zagen we een aantal fietsers die zich in regenkleding een weg naar boven worstelden. Respect voor de mannen die zich zo voort slepen in dit majestueze landschap.
Eenmaal boven was het natuurlijk tijd om fotos te maken. Je moet natuurlijk wel bewijs hebben dat je op de Arlbergpass bent geweest. De eerste fietser kwam boven, het bleek een Nederlander te zijn. Na een praatje over zijn route, onze plannen en de tijd die hij reeds onderweg was naar Rome kwam ook zijn zijn fietsmaaat op de top. We hebben netjes geklapt voor de beste man die meer dood dan levend bovenkwam. De beste man dacht volgens mij dat hij uitgelachen werd en nodigde mij uit om zijn fiets te pakken en maar eens een stukje bergop te gaan fietsen. Dat liet ik me geen 2x zeggen natuurlijk. Het rijdt toch best vreemd met beschermende motorkleding op een racefiets!!
PECH: Op het moment dat we op de Arlbergpas stonden bleek Smoelwerkje's Kawa er ineens mee op te houden. Bam, en daar sta je dan. Eerst maar eens kijken of er een zekering stuk is. Het was inderdaad een zekering; de hoofdzekering nog wel. Even later knalde het vermaledijde ding er nog een keer uit. Op zoek dus naar een storing. De toeter hing wat vreemd los en is dus maar losgekoppeld. Evenals de voeding voor de Garmin. Het was enigszins raden, maar als we de camping zouden halen dan was er een rustdag om even op ons gemak naar de storing te kijken.
Voordat we onze weg gingen vervolgen werden er driftig zekeringen uitgewisseld tussen Smoelwerkje en Crazy987. Het zijkapje werd weer gemonteerd en het hele circus zette zich weer in beweging, onderweg driftig zwaaiend en toeterend naar de twee fietsers die al aan de afdaling waren begonnen.
Gelukkig was de storing in de Kawa nu verdwenen en konden we zonder al te veel oponthoud onze weg vervolgen. Eenmaal bij het plaatsje Nauders verdween het bewolkte, dreigende weer als sneeuw voor de zon. De zon brak door en de warmte was voelbaar. Naar mijn mening was het binnen een kwartiertje rijden wel een graad of 12 warmer geworden. En dat was een mooie afsluiting van 2 donkere, dreigende dagen.
We daalden snel af naar Prad am Stilfserjoch en verschaften ons een plekje op een wel zeer luxe camping met een heerlijk overdekt zwembad waar we heerlijk hebben gebadderd.
Morgen een rustdag!!!
route
Dag 4 werd voor ons een soort van D-Day. Wat gaan we doen: doorrijden of wachten? De weersvoorspellingen die we de vorige dag binnen kregen waren niet bepaald gunstig, er kon in het oosten van Zwitserland wel 50 tot 75 MM regen gaan vallen. Doordat we niet helemaal compleet op de camping waren, Crazy987 en Ilse hadden een hotel genomen, konden we niet echt een beslissing nemen. We wilden Crazy987 en Ilse mee laten beslissen en het weer aanschouwen zoals zich dat de volgende morgen aan ons zou openbaren.
De ochtend van dag 4 brak aan en er was geen vuiltje aan de lucht. De zon scheen alsof zij nog nooit anders gedaan had en de tenten waren in no-time weer opgedroogd van de nachtelijke regenbuien. Na aankomst van Crazy987 en Ilse hadden we eigenlijk al snel besloten dat we toch maar door zouden rijden. Alles was immers droog, de verwachtingen op de aankomstplek waren zeer gunstig en bij de volgende camping hadden we meteen weer een rustdag. Eventuele nattigheid zouden we daar wel weer van ons af kunnen spoelen.
Aldus werden de tenten in een rap tempo afgebroken. De katerige campingbaas werd vriendelijk begroet, waarbij bleek dat hij vandaag toch ineens bereid was Duits tegen ons te praten. Ons vermoeden was dat hij op even dagen Engels sprak en op oneven dagen Duits, rare jongens die Zwitsers! Eenmaal in het zadel ging het richting Liechtenstein en daarna naar Oostenrijk. Het scenario van de dag ervoor leek zich te herhalen. Na een half uur rijden begonnen zich donkere wolken te vormen die we maar ternauwernood voor konden blijven. Af en toe een regendrup was ons deel. Eenmaal in Oostenrijk aangekomen voor de lunchbreak is er door de groep besloten om vanwege het dreigende weer de Silvretta te laten voor wat hij is (zo heb je meteen weer een doel voor de volgende vakantie) en via Sankt-Anton naar Landeck te rijden. Als klein goedmakertje hadden we de Arlberpass nog op het menu staan.
Al met al waren het best wel veel dorpjes waar je doorheen rijdt, maar door de mooie omgeving wordt er veel goedgemaakt. De Arlbergpass kondigde zich al snel aan. Deerste meters waren meteen off-road met gravel, ook best leuk! Tijdens de weg naar de top zagen we een aantal fietsers die zich in regenkleding een weg naar boven worstelden. Respect voor de mannen die zich zo voort slepen in dit majestueze landschap.
Eenmaal boven was het natuurlijk tijd om fotos te maken. Je moet natuurlijk wel bewijs hebben dat je op de Arlbergpass bent geweest. De eerste fietser kwam boven, het bleek een Nederlander te zijn. Na een praatje over zijn route, onze plannen en de tijd die hij reeds onderweg was naar Rome kwam ook zijn zijn fietsmaaat op de top. We hebben netjes geklapt voor de beste man die meer dood dan levend bovenkwam. De beste man dacht volgens mij dat hij uitgelachen werd en nodigde mij uit om zijn fiets te pakken en maar eens een stukje bergop te gaan fietsen. Dat liet ik me geen 2x zeggen natuurlijk. Het rijdt toch best vreemd met beschermende motorkleding op een racefiets!!
PECH: Op het moment dat we op de Arlbergpas stonden bleek Smoelwerkje's Kawa er ineens mee op te houden. Bam, en daar sta je dan. Eerst maar eens kijken of er een zekering stuk is. Het was inderdaad een zekering; de hoofdzekering nog wel. Even later knalde het vermaledijde ding er nog een keer uit. Op zoek dus naar een storing. De toeter hing wat vreemd los en is dus maar losgekoppeld. Evenals de voeding voor de Garmin. Het was enigszins raden, maar als we de camping zouden halen dan was er een rustdag om even op ons gemak naar de storing te kijken.
Voordat we onze weg gingen vervolgen werden er driftig zekeringen uitgewisseld tussen Smoelwerkje en Crazy987. Het zijkapje werd weer gemonteerd en het hele circus zette zich weer in beweging, onderweg driftig zwaaiend en toeterend naar de twee fietsers die al aan de afdaling waren begonnen.
Gelukkig was de storing in de Kawa nu verdwenen en konden we zonder al te veel oponthoud onze weg vervolgen. Eenmaal bij het plaatsje Nauders verdween het bewolkte, dreigende weer als sneeuw voor de zon. De zon brak door en de warmte was voelbaar. Naar mijn mening was het binnen een kwartiertje rijden wel een graad of 12 warmer geworden. En dat was een mooie afsluiting van 2 donkere, dreigende dagen.
We daalden snel af naar Prad am Stilfserjoch en verschaften ons een plekje op een wel zeer luxe camping met een heerlijk overdekt zwembad waar we heerlijk hebben gebadderd.
Morgen een rustdag!!!
Laatst bewerkt:
smoelwerkje
MF'er
Jottum
Non de jus
Non de jus
Artemecion
Kawaaa!
Mooi verslag! 
Zo te lezen hebben jullie wel vermaakt
Zo te lezen hebben jullie wel vermaakt
Jottum!
for president
Dag 4
Op deparkeerplaats lunchgelegenheid met uitzicht op enorme kitsj (klik op plaatje voor filmpje). Ik zeg: KOEKOEK
Dag 5
De superdeluxe camping. Let niet op het vakwerk van de cameraman (nondeju jongen!). Het geeft een indruk van het kamperen.
Op de
Dag 5
De superdeluxe camping. Let niet op het vakwerk van de cameraman (nondeju jongen!). Het geeft een indruk van het kamperen.
Laatst bewerkt:
