2 Girls, 2 Beemers, 1 week!

AdventureGirl

MF veteraan
7 jan 2005
21.686
1.065
Landelijk!
Voorafgaand.

Meestal begin ik ergens in februari maart aan de route voor het nieuwe jaar. Maar het lijkt nog zo ver weg en de planning op het werk is tamelijk pittig waardoor ik verder weinig ruimte in mijn hoofd over hou om me zo vroeg in het jaar met de route bezig te houden. Ik heb wel een paar dingetjes in mijn hoofd hoor, eigenlijk altijd wel, en het Zuidelijkste punt is voor mij wel duidelijk. Maar verder weet ik het nog niet helemaal.

Ik hou er niet zo van om dingen dubbel te doen. Dus passen rijden die ik al eens eerder heb gereden. Maar zo langzamerhand ontkom ik er praktisch niet meer aan. Ik hou nog wel een hoop passen op het “to do” lijstje over, maar de weg om er te komen gaat wat dubbelloop met voorgaande jaren kennen. En dat zint me niet helemaal. Ik wil toch weer wat anders en laat het nog een tijdje sudderen voordat ik het oppak.

Verder weet ik ook nog niet wat ik met mijn kleine Canon powershot Pro aan moet. Edit, jawel dat weet ik wel. Zo bezig zijn met dingen helpt me meteen om door te pakken. Gek is dat. Laat ik even bellen. Antwoord, duidelijk, geen vervangingsscherm meer te krijgen. Wel een aantal alternatieven gekregen. Kortom, uitzoeken en eens kijken. En als ik daar niet aan toe kom, de powershot doet het gewoon nog wel, alleen het schermpje is stuk.
En nog maar een achteraf-edit er overheen. Ik heb een tweedehands Canon G16 gekocht en de Pro 1 gaat de prullenbak in. Alleen hoe vervoer ik het ding zo dat het niet stuk gaat. Dat is vijf dagen voor vertrek nog even een aandachtspuntje. Maar zo nog midden in de jetlag ga ik daar niet aan denken.

Vakantiespreiding is dit jaar niet gelukt. Caroline en ik trokken de agenda’s en daar kwam alleen deze week nog uit, of nog later. Dan maar vakantieclustering en volgend jaar beter plannen. (Ik hoor mijn collega’s al mopperen). Na vijf dagen weer op het werk te zijn zou de jetlag van de terugvlucht uit Panama toch wel een keer verdwenen zijn nietwaar? Remedie is direct het ritme in te duiken en doorzetten.

In ieder geval zal de eerste reisdag eruit bestaan om een flinke bres te slaan in het Zuidwaarts rijden. Zo ver mogelijk op dag 1. Maar het einde van de dag moet nog wel een paar uur bochtjes bevatten om het toch leuk te houden. Zeg maar tot een uur of drie Autobahn, en dan nog tot een uur of zes, zeven binnendoor. Daarmee ben je wel brak, maar je zit meteen in een hele mooie omgeving en de vooruitzichten zijn daarmee prima.

Augustus 2016. De route is klaar. Het was een prutsklus waarbij ik ideeën had waar ik vervolgens weer van afgestapt ben omdat het me niet zinde. Soms liggen stukken te ver uit elkaar om ze binnen één en dezelfde route te kunnen verwerken. Ja, mogelijk is alles maar dan zou er teveel snelweg in gezet moeten worden en dat wil ik liever vermijden.

Verder heb ik er een aantal stukken ingezet waarvan we ter plekke maar moeten besluiten hoe we er mee omgaan. Onverhard, jawel, maar niet coute que coute en geen totale overkill. De afwisseling, tussen verhard, onverhard, smalle weggetjes en soms iets meer doorgaand. Dat is het geworden. Maar centraal bij alles wat ik maak staat een ding voorop. Bochten. Dat is iets waar ik altijd nog een keer per paar kilometer nog bekijk. Is er niet een alternatief met nog meer bochten. En zo duurt het altijd lang voordat een route definitieve vormen aanneemt en inmiddels is dat moment aangebroken.

Een week voor vertrek.
Deze week maak ik tijd om de route in de navigatie te gaan zetten. Ik maak prints van de verschillende routedelen en ik maak prints van de tracks die ik los in de navi zet. Mijn Zumo heeft moeite met sommige routedelen. En als ik ze naloop in mapsource zie ik echt niets bijzonders. Caro geeft aan dat sommige routepunten iets te ver van de weg af staan, maar als ik dat check bij mij dan is dat echt niet het geval. Ik vermoed dat ik her en der wat te veel creativiteit in de route heb gemaakt en dat er een keer een fietspad of iets anders onrijdbaars in ligt. Ter backup neemt Caro haar oude 550 mee. De Zumo van Ed kan ik niet meenemen omdat hij hem zelf nodig heeft.

Duidelijk is al wel dat ik het eerste stuk alleen ga rijden. Caroline gaat een paar dagen eerder weg richting Eifel. Zij rijdt op zondag richting het Zuidelijke Schwarzwald. Ik zal zondagmiddag vanuit het Noorden van Nederland opstappen en richting het Zuiden rijden. Ik hier zit winst... ik had verwacht op maandagochtend te vertrekken maar het kon op zondag al en dat scheelt een hoop!

Ik hoop op kalm weer en rustige wegen. Dan moet het haalbaar zijn. Vooralsnog ziet het er op dit moment niet geheel gunstig uit voor de zondag, maar ik heb een goed pak en met wat mazzel blijft het bij een bui her en der. Het in in ieder geval om voordat we aan onze week gaan beginnen het grootste deel van de snelweg achter de kiezen te hebben. Ik zeg, tijdwinst en dat mag ook wel want het is een uitdagend rondje wat ik bij elkaar heb bedacht. :9

To be continued.
 
Proloog: Zondag 4 september
Huis – Oberwolfach [Gasthof Schacher]
783 km



Gisteren heb ik de motor al wat voorbereid. Olie, inbussleutels, bandenreparatie-set, bandenreparatieschuim, tie-wraps, paspoort in een nieuw plasticzakje (ziplock), geld gepind, koelboxje in de koffer, gecheckt of de koelelementen inderdaad in de vriezer liggen, flesjes water in de koeling gezet. Verder heb ik broodjes gekocht en het enige blikje redbull in het jaar.

14567466_1123163834432975_1608278093153776021_o.jpg


Ik kan vandaag wat eerder weg. Ed is om 9.15 richting het werk gereden en ik heb nog een uurtje met Atlas over om lekker rustig aan te keuvelen. We hebben het gezellig. Ik zal het kleine mannetje behoorlijk missen deze week. Gelukkig heeft hij gewoon school en gaat het normale leven zijn gangetje. De week vliegt voor hem voorbij. En daarbij, Ed en hij gaan in het weekend waarschijnlijk naar het Zuiden van het land. Dus, ook voor hun staat er wat leuks op de planning. Om 10.15 uur komt mijn moeder en neemt Atlas mee naar het huis van mijn ouders. Daar blijft hij een tijdje totdat een vriendin hem komt halen zodat hij met zijn vriendinnetje Maya in Assen kan spelen. Zo hebben mijn ouders niet de hele dag de kleine man om zich heen en heeft hij een leuk vooruitzicht van een speelkameraadje.


Ik heb nu de rust om me even verder aan te kleden (ik loop sinds het opstaan in mijn thermo-legging met een shirtje en een paar motorsokken. De koelbox vul ik met broodjes, het water zet ik erin en het blikje redbull verdwijnt er ook in. Dekseltje erop, koffer dicht en klaar is klaar. Dan de rechter koffer. Ik pak mijn kleine tasje met kleding en toilettas en het past naadloos in de koffer. Een paar roze Palladiums erop en ook dat is klaar. Inmiddels begint het tasje toch echt wel te slijten en ik zal een keer op zoek moeten naar een vervanger die net zo precies past. Maar het komende jaar (en mij kennende nog wel een paar jaar) gaat het ding prima mee.


Om half elf rij ik de dam af nadat ik de teller gereset heb (kwartiertje is toch ruim de tijd nemen niet?). Ook op de Zumo reset ik de tripteller. Ik heb geen dikke longsleeve aangetrokken maar een dunne katoenen. Als ik regen krijg gaan mijn armen wellicht wat koud worden maar voor de rest moet het zo goed zijn. In Assen tank ik tegenover het politiebureau de motor af. Het stoplicht dat ik dan direct voor de kiezen krijg reageert niet op de motor dus ik kijk naar links en negeer zoals altijd het rode licht is draai ik de weg op en rij naar de oprit van de A28. Het is zonnig en rustig op de weg. Ideaal om te rijden. Ik zie echter wel dat er richting het Zuiden een dreigende bui hangt. Het was te verwachten….


Voorlopig blijf ik nog een tijdje droog en ik geniet van de ochtend. Wat is het lekker om zo onderweg te zijn. Ik heb op de Cardo de radio aangezet en wissel af en toe van kanaal op zoek naar iets dat me bevalt. Inmiddels weet ik ook dat op de A50 richting Arnhem de ontvangst af en toe abominabel is. Er hangt een grote bui ten Oosten van Zwolle en dat is juist de kant die ik opdraai. En deze keer ben ik wel aan de beurt. Het is een dikke maar korte bui. En binnen tien minuten rij ik weer in het zonnetje. Prima zo, dit kan ik wel hebben. In de Zumo heb ik mijn eindbestemming niet ingevoerd. Ik weet dat de 550 me niet over de 62 wil hebben maar dat is wel de weg die ik wil rijden. Het zit mee met het verkeer. Het gaat prima zo, en met een mooie snelheid rol ik al snel richting Venlo waar ik heel even stop om een slok water te nemen. Binnen vijf minuten zit ik ook al weer op de motor en rij de volgende bui in. Het zicht over de grens is wat je noemt slecht. Ik rij in wolken van spray. Het is een pittige regenbui maar ook deze ben ik binnen een kwartiertje weer voorbij en vervolgens rij ik weer in het zonnetje.


Jammer genoeg kan het niet de hele weg zo voortvarend gaan. De 61 is tussen Rheinbollen en Stromberg afgesloten wegens werkzaamheden aan de brug. Ik doe een poging om om te rijden in de richting van Mainz maar dat levert helemaal niets op. Allemaal chaos en de aankomsttijd loopt zo dramatisch op dat ik anders besluit.

Ik rij terug en kijk gewoon tot hoever het goed gaat en neem dan wel de volgende beslissing. Vrachtverkeer is er niet, het is geen vakantie en wie weet valt het allemaal wel mee.

Fout gedacht. :X |(

Eerst krijg ik vier kilometer aan file voor de kiezen. En vervolgens is de snelweg inderdaad volledig afgesloten en moet alle verkeer over een kleine tweebaansweg door de dorpjes. En dat verkeer is dan toch best nog heel erg veel. Het gaat over een stuk van 8 kilometer stapvoets. Na een tweetal kilometer heb ik het daar wel mee gehad. Als er even geen tegenliggers aangekomen maak ik van de ontstane ruimte gebruik en haal een 20-tal auto’s in. Op sommige plekken lukt het niet (onoverzichtelijk, middenbermen etc), maar zo blijf ik in ieder geval in beweging. En zo schiet het eigenlijk nog wel op. Alleen doe ik over in totaal die 12 kilometer inclusief de file wel bijna drie kwartier. Gadverdarre. Niets aan. Het vizier staat af en toe op een kiertje. Als ik de snelweg weer opdraai is het ook wel tijd om een keer te gaan tanken. En dat doe ik dus ook maar. Ook eet ik een broodje en drink weer wat water. Verder voel ik me nog fit, dus ik laat de redbull voor wat het is.

Over de rest van de weg is er weinig te melden. Het laatste uurtje krijg ik regen. Een heleboel regen, een stuk fantasieloze tweebaansweg en de motor begint in ene slecht te lopen. Potverdorie, dit herinner ik me van jaren geleden. Toen had ik na een hele dag vol in de regen gereden te hebben (10 uur non stop op de terugweg van Oostenrijk naar het Ruhrgebiet) ook dat de motor slecht begon te lopen. Ik rij echter door (voor zover dat lekker gaat). Hij hapert en doet… maar dan begint hij toch weer beter te lopen.

Als ik Oberwolfach in rijd let ik even goed op de bordjes. In Gasthaus Schacher overnachten we. Ik zie een bordje dat naar links wijst en even later zie ik Caroline al voor het hotel staan te springen. Loud pipes enzo. Zo… ik ben er! Het is zes uur en eigenlijk heb ik het allemaal toch vlotjes gereden. Want om precies te zijn… ik heb in 7,5 uur inclusief alle oponthoud toch even 783 kilometer gereden.

14462717_1123163841099641_3692991419582448553_n.jpg


14481807_1123163831099642_7601755434604917541_o.jpg


Ik rol achteruit de garage in. De vloer is van spekgladde plavuizen en Caroline helpt me even de boel in balans te houden. Een kartonnetje onder de standaard en voila op de bok braaf paard. Je hebt je werk goed gedaan. Vooral lekker drogen zodat je morgen weer lekker loopt. Het tasje neem ik mee naar boven waar Caroline me onze royale kamer laat zien.

14468380_1123163837766308_6912223193943941064_o.jpg


De laarzen en natte jas en broek hang ik even buiten te drogen. En ik schiet snel in een spijkerbroek. Wat is het leuk om elkaar te zien. Een hele week op pad. We hebben er zin in. En voordat de week begint hebben we het grootste deel aan snelweg al achter de kiezen. *D


Met goedkeuring van de eigenaren pikken we een paraplu mee van het hotel en zetten koers richting diner. We eten vanavond niet bij Klaus maar bij een ander restaurantje in de buurt. Het is er warm en helemaal achterin vinden we een plekje. Nadat we de bestelling hebben gedaan loop ik even naar buiten om nog te bellen met het thuisfront. Een dagelijks terugkerend ritueel. Ed is thuis van het werk, heeft Atlas bij mijn ouders opgehaald en Atlas gaat strakjes naar bed. Ik vertel even kort over de dag, neem afscheid en ga dan weer binnen zitten.


14543707_1123163894432969_5364047306379157443_o.jpg



Hoera, eten! We hebben er een lekkere Weissen bij en we kletsen even de laatste paar weken door. Caroline is op vakantie geweest en ik ben amper een week terug uit Panama. We zijn helemaal niet laat, verre van, maar toch zijn we de laatste gasten die het restaurant verlaten.

We lopen nog even naar Klaus daar bij de dikke linde, maar daar is de deur dicht. Vandaag gesloten. Dan maar geen biertje. We lopen door de regen terug naar het hotel en houden het voor vandaag gezien. Telefoon en communicatiesetjes aan de lader en slapen maar. Prima bed en lekker dik dekbed. Alleen van die slappe hap rare grote kussens die je vaker in Duitsland tegenkomt. Beetje dubbelvouwen en voila.


Tot morgen! *O*


14500391_1123163891099636_7740919308444038497_o.jpg
 
Laatst bewerkt:
(je hoeft toch geen territorium-markering te zetten om mee te lezen... ? )
 
Dag 1: maandag 5 september
Oberwolfach – St Nicolas in Aosta [Hotel Saint Nicolas]
507 km


Yes, there we go! Nu heb ik het vakantiegevoel te pakken. Het komt doordat we vandaag ook fijn aan de route kunnen beginnen. Het ochtendritueel is praktisch ingesleten. Ik stap onder de douche, poets de tandjes en droog me af. Schiet in mijn motorpak en pak mijn spulletjes bij elkaar. Veel tijd heb ik niet nodig. Ik denk even na over wat ik aan ga trekken. Vandaag gaan we nog regen treffen. Zeker tot de middag blijft het instabiel (denk ik dan nog). We ontbijten lekker met Kaiserbrötchen, kaas, vleeswaren, een eitje, glaasje jus d’orange en een kop koffie. Caro is af en toe ook van de yoghurt. Ik laat dat voor wat het is, daarmee ontbijt ik thuis altijd. Nu kan ik wel genieten van al het andere.

We halen de spullen van boven, betalen de rekening en lopen richting garage. De spullen verdwijnen in de koffers. We rijden eerst terug naar Wolfach en rijden vervolgens nog een hele tijd binnendoor richting de snelweg. Het is maandagochtend redelijk druk op de weg. De vraag is dan of inhalen nog wel zin heeft. De route is niet onaardig. We draaien bij Freiburg de snelweg op (A5).

Vervolgens rijden we richting Bern. We hebben vignetten. Allebei van te voren gekocht. Caro ging voor een supermooie ongebruikte tweedehandse en ik heb een derdehands zeer gebruikt exemplaar van mijn collega opgenomen. Mijn excuus (waarover ik van tevoren heb nagedacht… ja meneer agent, het ziet er niet netjes uit, maar dat komt door de hogedrukreiniger etc….). Erg he.. ’t is wat. In ieder geval ben ik werkelijk dolbij met de cruisecontrole die Caro op haar LC heeft zitten. Dat heb ik onthouden van de vorige keer. Ik kan gewoon niet tegen al die wisselende snelheden die de Zwitsers erop na houden. Binnen 1 kilometer is drie keer wisselen van snelheid niet ongebruikelijk. En daar wordt ik werkelijk knettergek van. Vorige keer met Maike reed ik voorop. En ik bleef maar vragen… en hou hard mogen we nu? Nu is de beurt aan Caro. En na elke wisseling die we doorbrullen via de intercom zet ze de cruisecontrole weer vast. We blijven wisselen, maar we houden ons ook aan de snelheid. Keurig he? Dit… is de uitkomst van de cruisecontrole.

Rond half twaalf verlaten we de snelweg en we rijden langs Chateau d’Oex dat we aan onze rechterhand boven ons zien liggen. Vervolgens rijden we de Col des Mosses over en dan komen we op de Col de la Croix (niet te verwisselen met de Croix de Fer die we op de terugweg wel meepakken). We volgen niet de doorgaande weg maar pakken het kleine (witte) weggetje richting Gryon/Bex. Ik kijk op het dashboard en realiseer met dat het inmiddels flink na twaalven is. En het regent nog steeds. Godgloeiende. Dat duurt even langer dan verwacht. Inmiddels zijn we ook wel aan een hap eten toe. Iets eerder hadden we al besloten dat we vandaag geen boodschappen bij een supermarkt zouden doen maar dat we ergens zouden gaan eten. Puur vanwege het weer.

We stoppen bij Villard-Sur-Ollons waar we op een hoek Restaurant “Le Sporting” zien.
Van de fleurige parasolletjes druipt de regen miezerig naar beneden. Wel plek om de motor schuin voor de tent te parkeren. Prima. De zeiknatte handschoenen trek ik buiten uit, maar ik hou het vizier dicht. Regen aan de binnenkant op de pinlock is nog vervelender. Druipend komen we het restaurant binnen. Vizier open. Ja, sorry! We gaan bij de grote stamtafel die direct bij binnenkomst staat zitten. Natte troep uit en menukaart voor de neus. We lusten wel wat.

14479655_1124768187605873_90578038550825694_n.jpg


Caroline gaat voor een lekker bordje pasta met een roomsaus. Ik ga voor de salade met geitenkaas. Cappuccino erbij, lekker. Terwijl we op het eten wachten (het is inmiddels half twee) pakken we de telefoon erbij. Buienradar… en werkelijk waar… gloepende, gloepende, godsallemachtig!!

14484627_1124768184272540_6386505920066399824_n.jpg


Het is werkelijk een heel klein pittig front, maar het trekt precies met ons mee. En weet je wat? De hele ochtend al. Hoe hebben we het voor elkaar gekregen.
We zien ook dat we er vanzelf wel weer uit zullen rijden maar het zal nog wel even duren voordat het zover is. We nemen maar lekker de tijd om even rustig te eten en op te warmen. Het voelt nu wat minder vakantieachtig aan met dit weer. Maar we weten dat het er vandaag nog ergens aan gaat komen. Des te verder we naar het zuiden gaan, des te beter gaat het worden.

De weg vervolgt over de Route du Col des Planches en Sembracher rijden we eerst Westelijk en vervolgens verder naar het Zuiden. Door de Gorges du Durnand gaat het richting Champex richting de col du Grand Saint Bernard.

14612383_1124768174272541_6432434415319251355_o.jpg


14560160_1124768177605874_6027435833490240711_o.jpg


En daar waait het en de regen komt ons horizontaal voorbij. Ik stop toch even om een foto te maken maar het duurt niet lang of ik hoor Caroline in de communicatie toeteren… terug! Terug! De wind gaat echt te hard en het was wachten tot de GSA om zou gaan. Kortom, gas op die lollie!

14566364_1124768230939202_2309948541380626828_o.jpg


14524374_1124768234272535_5510594717710613665_o.jpg


14543762_1124768244272534_8949657408530143500_o.jpg


Als we over de Grand Bernard zijn bij het Lac des Toules wordt het beter. Als je omhoog kijkt zie je tussen de bergen de wolken met een rotgang naar beneden kolken en vervolgens op hoogte blijven hangen. Het wordt droog. En de bewolking neemt af.

Hoewel ik het niet verwacht rijden we uiteindelijk toch weer de grens naar Italië over en rijden we het Aostadal in. Blijkbaar heb ik de route wel weer helemaal nagelopen maar in alle drukte van de laatste tijd ben ik me niet meer bewust van het aantal grensovergangen. Het enige dat ik wel wist is dat ik niet van plan was in Zwitserland te overnachten. De simpele reden is toch de kosten. Tanken doe ik er overigens met plezier. En een pannetje kaasfondue sla ik ook niet af. Wat is het heerlijk om te genieten van de namiddagzon.

14581559_1124768240939201_203486010048233017_n.jpg


De warmte is werkelijk zalig. De omgeving is mooi groen en we rijden door afwisselend gebied. We stoppen bij Saint Oyen nog eens even om een slokje te drinken en het natte pak droogt inmiddels op.

14542393_1124768334272525_318982444360959021_o.jpg


We besluiten dat het nu ook tijd wordt om een plek voor de nacht te gaan zoeken. Als we het dorp Saint Nicolas (en het klinkt Frans maar is het niet) inrijden zien we twee hotels liggen. De ene ziet er wat duurder uit en de ander ziet er iets goedkoper uit en we kunnen daar direct voor de deur aan het einde van de hairpin op een mooi vlak parkeerplaatsje parkeren. Ze hebben ruimte, en inderdaad het is niet duur.

14600841_1124768350939190_205743776229781508_n.jpg


14595645_1124768364272522_6557184907132252190_n.jpg


De man geeft aan dat hij ook een garage heeft voor de motoren. Caroline loopt al even naar beneden om te kijken waar de garage is, maar kan het niet echt vinden. Dan drukt de man twee deuren met glas en vitrage open. Voila! Garage.

14495303_1124768360939189_8259766485062123165_n.jpg


In de winter zal het als discotheek worden gebruikt maar nu mogen wij de motoren op de terracotta plavuizen parkeren. Met de neusjes naar buiten, richting de vitrage. Is het niet een plaatje. Zullen we de discoverlichting aanzetten?

We kunnen binnendoor naar boven lopen. Tijd om even op te frissen, de spullen uit te hangen. De communicatiesets aan de lader te hangen en vervolgens naar beneden te wandelen. Hèhè… prachtig is het buiten en wat een heerlijk weer.

14543801_1124768460939179_3977104725283316633_o.jpg


14566273_1124768467605845_797223973242651761_o.jpg


14566255_1124768477605844_5892334696886427256_o.jpg



De eigenaar komt naar buiten gelopen. Hij heeft van alles op de kaart maar overhandigt ons met zachte aandrang de pizza kaart. Laten we die suggestie vooral ter harte nemen omdat het wellicht impliceert dat de rest oftewel niet vers is of dat hij vooral weinig zin heeft om het te maken.

14500529_1124768480939177_8541153773520748663_o.jpg



Het lijkt wel of we de enige gasten in het hotel zijn. We vragen of we buiten mogen eten in plaats van het aangewezen tafeltje (nummer 10 staat erop) in het restaurant. Hij kijkt even bedenkelijk maar gaat toch akkoord. Even later komt hij naar buiten met twee papieren placemats, bordjes en bestek.

14463165_1124768554272503_2663962297590606172_n.jpg



14542565_1124768550939170_1168458669135941221_o.jpg


De karaf met wijn (wit en droog voor uw informatie) hadden we natuurlijk al te pakken. Hij dekt heel keurig twee plekjes tegenover elkaar. En je raad het… gaan we niet doen hè. We willen beiden het zicht op de bergen en de sneeuw hebben en het papieren placematje wordt van plek verwisseld.

14462779_1124768560939169_8285309966110807205_n.jpg


De pizza’s komen eraan. Pizza met een glas wijn, in de avondzon met zicht op de bergen en sneeuw. Wat wil je nog meer! Niets!!

Nou, niets.. een fijn bed, en dat ziet er verder ook wel aardig uit, dus we komen de nacht wel weer door. Blij dat die snertregen voorbij is en dat de zon de rest van de week maar mag schijnen.

14468531_1124768594272499_5211972753135773850_o.jpg


Iets later op de avond drinken we nog een straf bakkie espresso en dan is het tijd om het mandje in te duiken. Morgen een nieuw avontuur. Laat maar komen!
 
Verdikkeme, daar krijg ik honger van... (hele dag gereden.. nu ook maar even eten)

Maar: Goed Verhaal.
En Vooral Die Garage!
 
Blijk van waardering is meestal achteraf.
Er worden wel meer reisverhalen gepost. Als dan iedereen moet melden dat die meeleest.....?
Daarvan krijg ik dan een onbestemd gevoel in mijn maag. Azijn-pissen is dan een manier om de overdruk kwijt te raken!

Als je het verhaal hebt gelezen en daarna wat te melden dan kan dat wel iets toevoegen.
 
Terug
Bovenaan Onderaan