AdventureGirl
MF veteraan
Voorafgaand.
Meestal begin ik ergens in februari maart aan de route voor het nieuwe jaar. Maar het lijkt nog zo ver weg en de planning op het werk is tamelijk pittig waardoor ik verder weinig ruimte in mijn hoofd over hou om me zo vroeg in het jaar met de route bezig te houden. Ik heb wel een paar dingetjes in mijn hoofd hoor, eigenlijk altijd wel, en het Zuidelijkste punt is voor mij wel duidelijk. Maar verder weet ik het nog niet helemaal.
Ik hou er niet zo van om dingen dubbel te doen. Dus passen rijden die ik al eens eerder heb gereden. Maar zo langzamerhand ontkom ik er praktisch niet meer aan. Ik hou nog wel een hoop passen op het “to do” lijstje over, maar de weg om er te komen gaat wat dubbelloop met voorgaande jaren kennen. En dat zint me niet helemaal. Ik wil toch weer wat anders en laat het nog een tijdje sudderen voordat ik het oppak.
Verder weet ik ook nog niet wat ik met mijn kleine Canon powershot Pro aan moet. Edit, jawel dat weet ik wel. Zo bezig zijn met dingen helpt me meteen om door te pakken. Gek is dat. Laat ik even bellen. Antwoord, duidelijk, geen vervangingsscherm meer te krijgen. Wel een aantal alternatieven gekregen. Kortom, uitzoeken en eens kijken. En als ik daar niet aan toe kom, de powershot doet het gewoon nog wel, alleen het schermpje is stuk.
En nog maar een achteraf-edit er overheen. Ik heb een tweedehands Canon G16 gekocht en de Pro 1 gaat de prullenbak in. Alleen hoe vervoer ik het ding zo dat het niet stuk gaat. Dat is vijf dagen voor vertrek nog even een aandachtspuntje. Maar zo nog midden in de jetlag ga ik daar niet aan denken.
Vakantiespreiding is dit jaar niet gelukt. Caroline en ik trokken de agenda’s en daar kwam alleen deze week nog uit, of nog later. Dan maar vakantieclustering en volgend jaar beter plannen. (Ik hoor mijn collega’s al mopperen). Na vijf dagen weer op het werk te zijn zou de jetlag van de terugvlucht uit Panama toch wel een keer verdwenen zijn nietwaar? Remedie is direct het ritme in te duiken en doorzetten.
In ieder geval zal de eerste reisdag eruit bestaan om een flinke bres te slaan in het Zuidwaarts rijden. Zo ver mogelijk op dag 1. Maar het einde van de dag moet nog wel een paar uur bochtjes bevatten om het toch leuk te houden. Zeg maar tot een uur of drie Autobahn, en dan nog tot een uur of zes, zeven binnendoor. Daarmee ben je wel brak, maar je zit meteen in een hele mooie omgeving en de vooruitzichten zijn daarmee prima.
Augustus 2016. De route is klaar. Het was een prutsklus waarbij ik ideeën had waar ik vervolgens weer van afgestapt ben omdat het me niet zinde. Soms liggen stukken te ver uit elkaar om ze binnen één en dezelfde route te kunnen verwerken. Ja, mogelijk is alles maar dan zou er teveel snelweg in gezet moeten worden en dat wil ik liever vermijden.
Verder heb ik er een aantal stukken ingezet waarvan we ter plekke maar moeten besluiten hoe we er mee omgaan. Onverhard, jawel, maar niet coute que coute en geen totale overkill. De afwisseling, tussen verhard, onverhard, smalle weggetjes en soms iets meer doorgaand. Dat is het geworden. Maar centraal bij alles wat ik maak staat een ding voorop. Bochten. Dat is iets waar ik altijd nog een keer per paar kilometer nog bekijk. Is er niet een alternatief met nog meer bochten. En zo duurt het altijd lang voordat een route definitieve vormen aanneemt en inmiddels is dat moment aangebroken.
Een week voor vertrek.
Deze week maak ik tijd om de route in de navigatie te gaan zetten. Ik maak prints van de verschillende routedelen en ik maak prints van de tracks die ik los in de navi zet. Mijn Zumo heeft moeite met sommige routedelen. En als ik ze naloop in mapsource zie ik echt niets bijzonders. Caro geeft aan dat sommige routepunten iets te ver van de weg af staan, maar als ik dat check bij mij dan is dat echt niet het geval. Ik vermoed dat ik her en der wat te veel creativiteit in de route heb gemaakt en dat er een keer een fietspad of iets anders onrijdbaars in ligt. Ter backup neemt Caro haar oude 550 mee. De Zumo van Ed kan ik niet meenemen omdat hij hem zelf nodig heeft.
Duidelijk is al wel dat ik het eerste stuk alleen ga rijden. Caroline gaat een paar dagen eerder weg richting Eifel. Zij rijdt op zondag richting het Zuidelijke Schwarzwald. Ik zal zondagmiddag vanuit het Noorden van Nederland opstappen en richting het Zuiden rijden. Ik hier zit winst... ik had verwacht op maandagochtend te vertrekken maar het kon op zondag al en dat scheelt een hoop!
Ik hoop op kalm weer en rustige wegen. Dan moet het haalbaar zijn. Vooralsnog ziet het er op dit moment niet geheel gunstig uit voor de zondag, maar ik heb een goed pak en met wat mazzel blijft het bij een bui her en der. Het in in ieder geval om voordat we aan onze week gaan beginnen het grootste deel van de snelweg achter de kiezen te hebben. Ik zeg, tijdwinst en dat mag ook wel want het is een uitdagend rondje wat ik bij elkaar heb bedacht.
To be continued.
Meestal begin ik ergens in februari maart aan de route voor het nieuwe jaar. Maar het lijkt nog zo ver weg en de planning op het werk is tamelijk pittig waardoor ik verder weinig ruimte in mijn hoofd over hou om me zo vroeg in het jaar met de route bezig te houden. Ik heb wel een paar dingetjes in mijn hoofd hoor, eigenlijk altijd wel, en het Zuidelijkste punt is voor mij wel duidelijk. Maar verder weet ik het nog niet helemaal.
Ik hou er niet zo van om dingen dubbel te doen. Dus passen rijden die ik al eens eerder heb gereden. Maar zo langzamerhand ontkom ik er praktisch niet meer aan. Ik hou nog wel een hoop passen op het “to do” lijstje over, maar de weg om er te komen gaat wat dubbelloop met voorgaande jaren kennen. En dat zint me niet helemaal. Ik wil toch weer wat anders en laat het nog een tijdje sudderen voordat ik het oppak.
Verder weet ik ook nog niet wat ik met mijn kleine Canon powershot Pro aan moet. Edit, jawel dat weet ik wel. Zo bezig zijn met dingen helpt me meteen om door te pakken. Gek is dat. Laat ik even bellen. Antwoord, duidelijk, geen vervangingsscherm meer te krijgen. Wel een aantal alternatieven gekregen. Kortom, uitzoeken en eens kijken. En als ik daar niet aan toe kom, de powershot doet het gewoon nog wel, alleen het schermpje is stuk.
En nog maar een achteraf-edit er overheen. Ik heb een tweedehands Canon G16 gekocht en de Pro 1 gaat de prullenbak in. Alleen hoe vervoer ik het ding zo dat het niet stuk gaat. Dat is vijf dagen voor vertrek nog even een aandachtspuntje. Maar zo nog midden in de jetlag ga ik daar niet aan denken.
Vakantiespreiding is dit jaar niet gelukt. Caroline en ik trokken de agenda’s en daar kwam alleen deze week nog uit, of nog later. Dan maar vakantieclustering en volgend jaar beter plannen. (Ik hoor mijn collega’s al mopperen). Na vijf dagen weer op het werk te zijn zou de jetlag van de terugvlucht uit Panama toch wel een keer verdwenen zijn nietwaar? Remedie is direct het ritme in te duiken en doorzetten.
In ieder geval zal de eerste reisdag eruit bestaan om een flinke bres te slaan in het Zuidwaarts rijden. Zo ver mogelijk op dag 1. Maar het einde van de dag moet nog wel een paar uur bochtjes bevatten om het toch leuk te houden. Zeg maar tot een uur of drie Autobahn, en dan nog tot een uur of zes, zeven binnendoor. Daarmee ben je wel brak, maar je zit meteen in een hele mooie omgeving en de vooruitzichten zijn daarmee prima.
Augustus 2016. De route is klaar. Het was een prutsklus waarbij ik ideeën had waar ik vervolgens weer van afgestapt ben omdat het me niet zinde. Soms liggen stukken te ver uit elkaar om ze binnen één en dezelfde route te kunnen verwerken. Ja, mogelijk is alles maar dan zou er teveel snelweg in gezet moeten worden en dat wil ik liever vermijden.
Verder heb ik er een aantal stukken ingezet waarvan we ter plekke maar moeten besluiten hoe we er mee omgaan. Onverhard, jawel, maar niet coute que coute en geen totale overkill. De afwisseling, tussen verhard, onverhard, smalle weggetjes en soms iets meer doorgaand. Dat is het geworden. Maar centraal bij alles wat ik maak staat een ding voorop. Bochten. Dat is iets waar ik altijd nog een keer per paar kilometer nog bekijk. Is er niet een alternatief met nog meer bochten. En zo duurt het altijd lang voordat een route definitieve vormen aanneemt en inmiddels is dat moment aangebroken.
Een week voor vertrek.
Deze week maak ik tijd om de route in de navigatie te gaan zetten. Ik maak prints van de verschillende routedelen en ik maak prints van de tracks die ik los in de navi zet. Mijn Zumo heeft moeite met sommige routedelen. En als ik ze naloop in mapsource zie ik echt niets bijzonders. Caro geeft aan dat sommige routepunten iets te ver van de weg af staan, maar als ik dat check bij mij dan is dat echt niet het geval. Ik vermoed dat ik her en der wat te veel creativiteit in de route heb gemaakt en dat er een keer een fietspad of iets anders onrijdbaars in ligt. Ter backup neemt Caro haar oude 550 mee. De Zumo van Ed kan ik niet meenemen omdat hij hem zelf nodig heeft.
Duidelijk is al wel dat ik het eerste stuk alleen ga rijden. Caroline gaat een paar dagen eerder weg richting Eifel. Zij rijdt op zondag richting het Zuidelijke Schwarzwald. Ik zal zondagmiddag vanuit het Noorden van Nederland opstappen en richting het Zuiden rijden. Ik hier zit winst... ik had verwacht op maandagochtend te vertrekken maar het kon op zondag al en dat scheelt een hoop!
Ik hoop op kalm weer en rustige wegen. Dan moet het haalbaar zijn. Vooralsnog ziet het er op dit moment niet geheel gunstig uit voor de zondag, maar ik heb een goed pak en met wat mazzel blijft het bij een bui her en der. Het in in ieder geval om voordat we aan onze week gaan beginnen het grootste deel van de snelweg achter de kiezen te hebben. Ik zeg, tijdwinst en dat mag ook wel want het is een uitdagend rondje wat ik bij elkaar heb bedacht.
To be continued.