2 Girls, 2 Beemers, 1 week!

[AdventureGirl]

Griep

als je aan beide kanten leeg loopt lijkt het eerder een voedsel vergiftiging

Nee.... dat was het zeer zeker niet.. het was het Norovirus

Vanavond post ik even het volgende deel... ben het hele weekend niet thuis geweest.

 

[El Pollo Diablo]

Ik ben halverwege gestopt. Vind het wat raar/verwarrend lezen qua zin opbouw. volgens mij mis ik wat context

Same here. Verder wel schattig natuurlijk, twee vrouwen op motorvakantie. Moest een beetje aan Finding Nemo denken

 

[Bolski]

Nee.... dat was het zeer zeker niet.. het was het Norovirus

Vanavond post ik even het volgende deel... ben het hele weekend niet thuis geweest.

Expert in cliffhangers ........

 

[AdventureGirl]

Dag 3: woensdag 7 september
Sauze di Cezana – Guillestre [Hotel Le Catinat]
Route: 60 km

Het is ochtend en ik heb geen idee hoe het gaat moeten lopen vandaag. Ik voel me geen mens meer maar probeer toch op te staan. Misselijk tot op het bot. Het enige woord is “naar”. Ik douche en kleed me aan, wacht op Caroline die ik inmiddels heb verteld dat ik vannacht flink ziek ben geworden. Ze heeft er weinig van gemerkt. Oordoppen. Wondermiddeltje. Ik ben in ieder geval blij dat haar nachtrust er niet onder geleden heeft. We lopen naar het restaurant. Ik geef aan dat ik me niet goed voel en vraag of ik een blikje cola mag. Voor mijn maag.

Eten wil ik vooral niet. Ik drink rustig kleine slokjes van het blikje cola. Pfff… wat een ellende. Ik laat Caro rustig ontbijten en ga zelf op de bank liggen in de lobby en na een paar minuten ga ik naar boven en ga in bed liggen.

Man oh man…wat nu.
Als Caro even later naar boven komt geef ik aan dat ik nu met geen mogelijkheid kan rijden. Geef me twee uur slaap en wellicht trekt het bij en kan ik verder. Caro gaat zelf een rondje rijden op zoek naar een tankstation en een spuit plaats om de motor schoon te spuiten. Gisteren is alles verschrikkelijk stoffig geworden. Ik ben blij dat ik even rust heb. Het duurt echter niet lang. Een grote golf misselijkheid komt met een noodgang opzetten en met een sprint richting badkamer komt de cola er net zo hard weer uit. Slecht nieuws… ook cola kan ik niet binnenhouden. Het laatste redmiddel werkt niet! Tegen elf uur sta ik op en trek mijn motorpak aan. Ik vraag me af hoe ik het ga doen met mijn helm op als ik kostmisselijk wordt. De spullen leg ik in de koffer en de motor rij ik naar buiten. Het felle zonlicht in. Laten we maar gaan, we zien wel hoe ver we komen.

Lelijke wintersportplaats die Caro tijdens haar rondje ziet…


Over de route die we dan rijden kan ik je weinig meer vertellen. Deze alinea heb ik dus achteraf even ingevoegd om duiding te geven aan de route. We hebben een relatief korte afstand afgelegd. Vanuit de track (want ik kan het helemaal niet meer construeren) destilleer ik het volgende. Bij Claviere de grens met Frankrijk over gereden, over de Col de Montgenevre richting Briancon. Vervolgens over de Col de l’Izoard, daarna de Combe de Quyras en uiteindelijk zijn we in Guillestre aangekomen.

Het doet me wel goed om bezig te zijn maar ik merk dat ik de grootste moeite heb om de kop erbij te houden. Daarbij heb ik continue verschrikkelijke dorst. Als we weer richting de bewoonde wereld rijden geef ik aan dat het voor mij einde dag gaat worden en dat ik het gewoonweg niet meer trek.

(beetje aan het einde zeg maar).

Ik kan niet meer, en ik zit echt aan mijn grens. Gelukkig zijn we net wel de grens met Frankrijk over gereden en komen we uit bij Guillestre. In het Frans red ik me prima. Daar rijden we rond op zoek naar een hotel. Een hotel dat in de Navigator V staat, ligt er verlaten bij en op de bordjes zien we wat alternatieven. We komen uit bij Hotel le Catinat, gelegen nabij het centrum en naast een camping met de gelijke naam.

Bouwvakkers zijn voor de deur bezig met het maken van een nieuwe entree. Er wordt geboord en gezaagd. Wat een herrie. Een mevrouw staat ons bij de rommelige receptie te woord. Ze hebben een kamer. De prijs maakt me niet uit maar blijkt prima te zijn en de kamer royaal. Ik geef aan dat ik ziek ben en vervolgens loopt ze direct met ons mee naar de bijzonder ruime kamer. God wat ben ik blij dat ik er ben. Ik loop mee naar beneden om mijn spullen te pakken en de mevrouw vraag ik of ze wat fruit voor me heeft. Ze heeft watermeloen en maakt een bakje voor me klaar. Het is het enige waar mijn hoofd op dit moment naar staat.

Caroline zet de motor voor me weg. Godsblij dat ik dat niet hoef te doen. Ik loop naar boven met de meloen en mijn tasje. Ik laat me zakken op de stoel. Lethargisch. Dan probeer ik toch een klein stukje watermeloen te eten. Want behalve dat ik verschrikkelijk veel dorst heb (geen wonder), heb ik ook behoefte aan suiker en dat is precies wat er in de meloen zit. Vocht, en suiker. Na twee stukjes ga ik in bed liggen. Voorzichtig zijn. Ik hoef niets meer te doen en dat is precies wat mijn lijf nodig heeft. Ik gloei, heb koorts, ben beroerd en gewoonweg ziek tot op het bot. Caroline komt ook naar boven en trekt heel terecht haar eigen plan voor deze dag. Ze heeft groot gelijk. Ze kleedt zich om en trekt haar hardloopkleding aan en gaat op pad. Ik voel me schuldig omdat ook haar dag nu anders gaat worden dan dat we gedacht hadden.

Na het hardlopen gaat ze lekker in de tuin (met zwembad) zitten met een drankje.

(leuk dorp, motorvriendelijk).

En ’s avonds gaat ze eten in het dorp nadat ze bij de lokale kroeg een biertje heeft gedronken.

Voel me niet al te best…

Mijn tijd breng ik door met nadenken over hoe het verder moet. Wat heb ik in hemelsnaam. Het voelt als een virus en ik hoop maar dat ik snel genoeg herstel (Achteraf blijkt het het Norovirus te zijn). Met het thuisfront heb ik het over wat er voor mogelijkheden zijn. Ed naar ons rijden en ik met de auto terug? Repatriëring? Hoe moet dat met de motor? Laten we eerst de nacht maar afwachten. Vandaag wordt er sowieso geen beslissing genomen.

Midden in de nacht wordt ik wakker… Ik voel dat ik het ergste gehad heb en dat het voorbij gaat. De koorts is gezakt, de maag is leeg maar stabiel. En ik val in slaap. Geen ziekelijke slaap maar gewoon, heel lekker slapen. Eindelijk!

 

[blauwetulp15]

Mooie foto's meiden. Leuk verhaal van gemaak en leuk dat jullie het naar jullie zin hebben.
Geniet ervan en houd hem tussen de lijnen. Groet.

 

[Bolski]

Wat een dood vogeltje, die laatste foto. Terwijl normaal gesproken de lol van de foto's af spat.

 

[Beekberger]

Nou foto op de motor spreekt ook boekdelen. Er hangt een slappe vaatdoek over het stuur.

 

[kc-ats]

Balen zo'n veloren dag, je doet er niets aan. Zat in hetzelfde schuitje in campodolcino/italie..........op de camping! .....it's an adventure

 

[Reentje]

Leuk verslag om te lezen dames! Maar wat balen dat je je zo beroerd hebt gevoeld, gelukkig is het redelijk snel weer aan de beterende hand gegaan. Ben benieuwd naar het volgende deel!

 

[AdventureGirl]

Wat een dood vogeltje, die laatste foto. Terwijl normaal gesproken de lol van de foto's af spat.

Dat was ook niet fijn.... ik was goed ziek. Ik heb echt gewoon gelegen en de tijd afgewacht. Niet slapend ofzo.. gewoon liggen en ziek zijn.
En wat was ik blij dat ik midden in de nacht wakker werd en voelde dat het ergste voorbij was.

 

[AdventureGirl]

Dag 4: donderdag 8 september
Guillestre – St Disdier en Devoluy [La Neyrette]
Route 360 km

Om half zeven in de ochtend word ik wakker. De wekker is nog niet gegaan. Dat duurt nog een half uur. Maar het maakt niet uit. Ik ben werkelijk dolblij!!! Ik voel me wel wat slapjes en leeg, maar ik voel me wel beter. Koorts heb ik niet meer en mijn maag is rustig. Om half zeven ’s ochtends sta ik dan ook werkelijk euforisch onder de douche. Zingen doe ik niet, sssstt…. Caroline slaapt! Ik barst weer van energie en vrolijkheid.

Net na zeven uur durf ik het aan… he… Caro…een slaperig hoofd draait zich om. Ik ben beter jubel ik. “Ha, mooi” hoor ik enigszins duf terug.
Man ik ben allang blij, wat nou repatriëren. Gelukkig niet!

Ik merk wel dat ik gisteren echt alles uit de handjes heb laten vallen. Het is een chaos en ik ben er wel even mee bezig om de rotzooi op te ruimen en het tasje netjes in te pakken. Sokken, ondergoed, slaapshirt.. ik gooi alles wat ik aan heb gehad toen ik ziek was bij de was. Ik wil er ook niet langer mee geconfronteerd worden. Ik ben d’r hartstikke klaar mee.

Ik loop alvast naar benen met de spullen in hand terwijl Caro de rust en ruimte voor haarzelf heeft. Eens kijken waar ik eigenlijk ben. Een andere motorrijder staat al volledig opgetuigd om verder te gaan. Het is een Fransoos. Caro had nog een poging gewaagd om met die man een hap te eten maar hij was stug. Blijkbaar spreekt hij alleen Frans en dat is wel een beperking (voor die man).

Het ontbijt smaakt me goed al eet ik heel erg weinig. Een klein stukje brood met abrikozenjam. Jus d’orange en ik pik een banaan van een andere tafel. Er zijn veel wielrenners in het hotel en bij hun tafels staan allemaal bananen. Veel is het niet. Ik begrijp direct wat er nog op tafel staat. Beurse exemplaren. Maar goed. Ik neem er wel een mee.

Caroline en ik bespreken de route. Something’s gotta give. We zullen de hele ronde niet af kunnen maken om het simpele feit dat we een dag uitval hebben. Ik heb mijn zinnen echter gezet op de Col dei Morti. En die ligt Zuidwaarts. Hoe gaan we dit doen. We kijken op de kaart en besluiten iets grotere wegen richting Cuneo te pakken. De schade is dan beperkt. Verder bepalen we dat we dan ergens een doorsteek naar het Westen maken en daar zijn wel wat mogelijkheden voor, maar dat bepalen we dan ter plekke nadat we eens op de klok hebben gekeken. De Zuidelijke lus bij de Col du Tende en door de Gorges de Daluis vervalt. En dat is een ontzettend leuk stuk, maar het kan gewoonweg niet. Daarmee halen we ons zoveel druk in de komende dagen op de nek en gaan we geheid een enorme berg snelweg op de terugweg krijgen en daar hebben we allebei wat minder zin in.

We stappen op en ik heb er weer zoveel zin in. De zon schijnt en zo zwaar als dat gisteren viel, zo geniet ik er nu van en het wordt al snel warmer. Vanaf Guillestre rijden we eerst over de Col de Vars (D902) en vervolgen onze route naar de Col de Larche.

We rijden Italië in bij Argentera en volgen de wat meer doorgaande weg naar Demonte.
We gaan daar van de hoofdweg af en rijden via kleine weggetjes verder. Even schrik ik nog behoorlijk en ik zit fout moet ik toegeven. Ik zit iets te ver richting de linkerzijde van de weg en er komt een motorrijder de hoek omzeilen die net iets te royaal door de bocht komt. Ik corrigeer snel, maar het was even niet te netjes van mezelf. Hij zal wel geschrokken zijn. Hmm.. beter opletten. Zo heel af en toe heb je een keer zo’n moment.

De weg wordt wat smaller en leidt via de Colle di Caccia door het bos omhoog. Het is prachtig. De bebossing neemt af, wordt lager en uiteindelijk rijden we het open landschap op de Colle Valcavara. Het uitzicht is spectaculair. En het is een motorrijders gebied. We komen er genoeg tegen. Hoe druk zou het hier zijn midden augustus? We pakken een klein stukje van de Colle dei Morti mee totdat we op de driesprong aankomen.

Daar stoppen we even om een paar foto’s van het uitzicht te maken. Ik zie ook al direct dat we weg rechtdoor naar het vervolg van de Colle dei Morti afgesloten is. Potverdorie.. het lijkt erop dat de Colle dei Morti een utopie voor mij wordt.

Het is druk op de kruising.. overal pleurt iedereen zijn motor neer. Een chaos zeg maar. Caroline en ik moeten nog even op de foto met een klein Italiaantje.. dat doen we. Hij komt tot onze schouders. We slaan even een arm om hem een alsof we op hem leunen. De hele vriendenclub ligt krom. Ook zien we nog twee Duitsers op een beta en een ehh.. geen idee meer. Ze zijn lekker aan het rondrijden in de omgeving.

Ik loop even de andere weg in. Wat een prachtig uitzicht die kant op. Ik zie het weggetje naar beneden lopen en verderop naar boven en verdwijnen in de verte. Het is de Maira Stura. Hij staat in de navi als track. Maar we beginnen er niet aan. Daarmee gaan we verschrikkelijk veel tijd verspelen. Het ziet er trouwens wel erg mooi uit. Op de bucketlist dan maar.

Na een kwartiertje rijden we verder en we rollen de Colle d’Esischie af. Natuurlijk weer foto’s maken. Van alle verbodsbordjes waar de weg mee begint. Doe maar een samenvatting op 1 bord, handiger?

De Duitsers stoppen ook en vragen of ze met ons op de foto mogen. Om thuis te laten zien dat vrouwen ook rijden. Een hint aan het thuisfront om het rijbewijs te halen? En hoe het zit met onze huwelijken. Haha.. grapjas. Ik krijg nog wel het aanbod om een stukje te rijden op de beta. Ik sla af. Ik rij niet graag op een andermans motorfiets en zeker niet als die persoon ook nog eens op vakantie is. De weg vervolgt naar beneden richting Marmora en even ten Oosten van Stroppo komen we uit.

De weg gaat verder via Valone di Elva over de Colle di Sampeyre richting Sampeyre. Vooral het Valone di Elva is mooi. Brakke roestige vangrails sieren het smalle weggetje met her en der een natuurlijke galleria. We nemen weer even de tijd om een foto te maken. Leuk zeg!

In Sampeyre zelf stappen we af om te eten.
Dat doen we bij Ristorante Alte Alpi. We kunnen de motoren daar prima kwijt, maar toch gaan ze even op het alarm. Buiten zitten is in het motorpak geen optie. Veel te heet. Het is nog steeds goed 30 graden. Ik heb nog niet heel erg veel trek maar lust best wat.

Het restaurant is een schot in de roos. Er zitten een hoop locals te eten en dat is een prima teken. Een grote tafel staat vol met allemaal antipasti. We krijgen de menukaart en Caroline kiest Cannelloni. Ik ga voor tomatensoep maar er is een klein misverstand en ik krijg pasta met tomatensaus. Ook prima. Koolhydraten zijn prima. We nemen ook wat van de antipasti die op de grote tafel uitgestald staan. Ik ben heel behouden en pak een paar tomaatjes en wat gegrilde paprika. Alles waar iets te veel vet in zit mijd ik. Ik kijk uit voor mijn maag. Rustig opbouwen. Het voelt wel stabiel, maar ook kwetsbaar. De grote water op tafel maken we buit. Genoeg drinken met deze warmte.

We hebben de kaart op tafel gegooid en de navi’s hebben we erbij gepakt. De route… we gaan een doorsteek naar het Westen maken om in te lopen op de route. We puzzelen wat en besluiten via een andere weg terug te rijden naar Guillestre en vanaf daar door te rijden en te zien waar we uitkomen. Ergens bij Embrun kunnen we de route weer oppakken. Ik ben eerlijk gezegd best blij dat ik wat doorgeduwd heb om toch richting de Colle dei Morti te gaan. Het voelde voor mij een beetje aan als drammen. Maar ik ben erg blij dat ook Caroline dit stuk hartstikke top vond. Kortom, we hebben goed besloten.

De portie cannelloni is precies mooi voor de lunch. De pasta eet ik voor de helft op. Genoeg is genoeg. We betalen aan de counter en stappen weer op. De weg vervolgt richting Casteldefino en loopt vervolgens langs het Lago di Castello.

Dan rijden we over de Col d’Agnel richting Richting Chateau Queyras. We rijden weer door Guillestre, zwaaien naar het bekende terrein en gaan vervolgens onze weg richting Embrun. Daar rijden we weer tegen de route aan.

Op het Lac de Serre-Poncon zien we veel kitesurfers. Er staat ook een straf windje. We rijden boven het meer langs via de kleine weggetje. Hier woont de mens op stand. Diverse prachtig gebouwde huizen. Het is leuk rondkijken. Na verloop van tijd rijden we weer wat uit de bebouwing en pakken weer een colletje. Het is de Col de Moissière.

We blijven vervolgens naar het Westen rijden en dan komen we aan het einde van de dag nog een prachtig dingetje tegen… de Col de Noyer. Onthouden… geen hond te zien en aan het einde van de dag een prachtige toegift. Inmiddels is het ook wel weer tijd om te kijken naar een plek om te overnachten.

We rijden door terwijl we elkaar wijzen op de mooie dingen die we in de omgeving zien. Prachtig slaperige plaatsjes. Heel af en toe zien we een gite maar we besluiten door te rijden omdat we ook niet weten of we er terecht kunnen voor een hapje eten. De weg vervolgt naar St. Etienny-en-Devoluy en daarna de D117 richting St. Disdier en Devoluy. We zien een bord met een aankondiging van een hotel. Het is direct links maar ik zie het gewoon over het hoofd en moet draaien. Als we het royale terrein opdraaien zien we direct meer motoren staan. Bingo. Da’s leuk. We lopen naar binnen en de heer achter de bar geeft aan dat er nog wel een plekje voor de dames is. Het is niet een goedkope overnachting, maar we gaan er wel voor want het hotel www.la-neyrette.com heeft wel erg veel te bieden waar we best zin in hebben. Een vrouw met sleutel loopt mee. En laat ons de redelijk kleine kamer zien. Prima.. goed hoor. Ja… doe maar… en vervolgens loopt ze mee naar de SPA! Voila… zwembad, jaccuzzi, sauna, helemaal de bom!

We zetten de motoren weg en daar, waar er nog plek is voor twee motoren staat een sportfiets (kawa dacht ik) nogal lomp en schuin geparkeerd. Maar maakt niet uit… als we de motor achteruit inparkeren en niet eerst op de zijstandaard zetten maar direct afstappen en opbokken, dan passen we er strak naast. Als we na een uur weer kijken zien we dat de jodokus toch zijn motor maar even netjes geparkeerd heeft.

Binnen een kwartier nadat we de motor hebben geparkeerd stappen we de Spa binnen. Bikini’s aan (worden ze toch nog gebruikt!) en eerst maar lekker douchen. Het gebouwtje van de Spa is er nog niet zo lang. Het ziet er nog allemaal fonkelnagelnieuw uit. Caroline gaat de sauna in en ik sla dat deze keer over. Ik ga lekker zwemmen. En na enige tijd klappen we het dek van de jacuzzi open. Beiden in de jacuzzi.

Als je onder het houten omheininkje door kijkt zie je de brommers geparkeerd staan. En aan de andere kant.. het zicht op de bergen in de avondzon. Is het niet hemels? Na een uurtje gaan we richting kamer en trekken de kleding voor de avond aan en lopen naar het restaurant. Het wordt buiten inmiddels frisser en het terras laten we voor wat het is.

Het ziet er meer dan goed uit. De menukaart is om van te kwijlen. Het is dat ik het niet aandurf maar wat staat er een hoop lekkers op de kaart. Caroline gaat deze keer voor een pavé de boeuf. En ik hou het bij een entréé. En ik weet het… geheel onverantwoord maar oh zo lekker… ik kies de salade met fois gras. En aangezien ik het gemiddeld minder dan 1 keer per jaar eet, vind ik het compleet verantwoord.

Er zit een beetje brood bij en voor mij is dat echt genoeg. Ik hou het bij water en Caroline kiest een mooi half flesje rood uit. Eerlijk gezegd baal ik wel. Want als er iemand van erg lekker eten houdt met een goed glas wijn dan ben ik het wel. (Trouwens, Caro kan er ook wat van). De wijnkaart is trouwens met recht goed te noemen. Daar had ik me ook wel mee vermaakt. We nemen ook een dessert. Ik eet twee bolletje citroenijs en Caro gaat voor een chocolademousse. Wat een tent zeg. Heerlijk!

We zitten na het eten nog even buiten maar ik hou het toch snel voor gezien. Ik ben nog niet helemaal boven jan en kan de slaap goed gebruiken. (daarbij, ik ben een ochtendmens en geen avondmens). Even later is Caroline er ook. Haar drankje is ook op en ze heeft het ook wel gezien.

Tijd om te maffen met het geluid van het beekje dat achter ons slaapkamerraam langs stroomt.

 

[LinKing]

Mooie verslagen hoor!
En mooie fotos! Benieuwd naar het vervolg

 

[sammie]

Meer mooie plaatjes, ik blijf volgen..- en krijg alweer zin met de motor er op uit te gaan! jullie schuld!

 

[David_ZZR]

Erg herkenbare pasjes! Jammer dat je de Dei Morti niet genomen hebt. Was deze echt afgesloten? Ooit daar gestaan en toen was de pas ook afgesloten wegens werkzaamheden. gewoon doorgereden en van de bouwvakkers mochten we er toch langs via het ene metertje tussen hun graafmachien en het ravijn. Wij hadden de pas voor ons drietjes dus, samen met Pantani op de top en honderden marmotten!

 

[sammie]

Hoe smaken die marmotten nou?

 

[Mr. M]

Prachtig verslag. Heb je een overzicht van de route die jullie gereden hebben. Want ik denk dat je best veel kilometers maakt of niet?

Tja, Frutti di Mare en ziek worden. Iemand vertelde mij eens dat zij alleen vis eet in plaatsen aan zee. Voor het gevoel verser en minder risicovol. Maar wat kan er ziek van worden inderdaad. Gelukkig was het maar 1 dag.

gr Marten

 

[jpreesink]

Fijn dat je weer beter bent. Wat een prachtige verhalen!

 

[AdventureGirl]

Prachtig verslag. Heb je een overzicht van de route die jullie gereden hebben. Want ik denk dat je best veel kilometers maakt of niet?

Tja, Frutti di Mare en ziek worden. Iemand vertelde mij eens dat zij alleen vis eet in plaatsen aan zee. Voor het gevoel verser en minder risicovol. Maar wat kan er ziek van worden inderdaad. Gelukkig was het maar 1 dag.

gr Marten

Ik ben niet ziek geworden van Frutti di Mare... gewoon Norovirus en dat kan echt overal vandaan komen. Gelukkig was het maar een dag Marten. Het had ook anders kunnen lopen.

Een overzicht van de route heb ik inderdaad wel.. globaal is het een grote lus met de klok mee. Deels hebben we de Frans Italiaanse grens gevolgd en vervolgens iets langs de Westzijde weer naar het Noorden.

 

[David_ZZR]

Prachtig verslag. Heb je een overzicht van de route die jullie gereden hebben. Want ik denk dat je best veel kilometers maakt of niet?

Tja, Frutti di Mare en ziek worden. Iemand vertelde mij eens dat zij alleen vis eet in plaatsen aan zee. Voor het gevoel verser en minder risicovol. Maar wat kan er ziek van worden inderdaad. Gelukkig was het maar 1 dag.

gr Marten

Ach bij het zien van de de foto's van de Col d'Agnel en de Col de Sapmeyre moest ik toch ook echt denken aan de "Volaille" di eik ooit gegeten had in Lanslebourg. Deze wilde er duidelijk sneller uit dan gepland en ik ben de Agnel afgeraced om beneden een spoor van kledingstukken te strooien door een restaurant om zo snel mogelijk hun pot te gebruiken. Een uurtje later onder de Sampeyre was het weer raak. Je kunt dus niet alleen pech hebben met zeevruchten, maar alles uit het water eet ik ook het liefste of thuisvan de verse visboer of echt aan het water.

 

[bommes]

Oh zo ziet het er uit op colle dei Morti
Wij hadden iets ander uitzicht
We hebben hem 2 keer gereden in september 2015, beide keren in de wolken en neer geen 10 graden daar boven.
Vooral de afdaling terug naar beneden met 2 personen op de Vespa met krap 4 meter zicht op De erg gladde wegen was een uitdaging.
Terug beneden moest er even opgewarmd worden...


Gaaf verslag en vette route erg jaloers makend

 

[AdventureGirl]

Dag 5: vrijdag 9 september
St Disdiers en Devoluy (La Neyrette) -Col de la Madeleine [ La Perelle]
Route 380 km

Good morning sunshine, the earth says hello. De wekker gaat om klokslag zeven uur. En het gebruikelijke ochtendritueel voltrekt zich weer. Beneden schuif ik mijn motor alvast vooruit zodat ik makkelijker mijn tasjes kwijt kan in de koffers. We lopen buiten even rond.

Er is een vijver voor het pand met daarin kleine bootjes waarin je kan peddelen. Er is een speeltuin. Verderop staan twee motortrailers geparkeerd en wat auto’s. Het hotel is een “Touhrenfaher” partner. En blijkbaar kan je hier de trailer prima een weekje laten staan. De basis is goed. Zowel Vercors als Alpengebied zijn vanuit deze plek prima aan te rijden. Het is nog fris omdat de zon pas net over de bergkam heen gekropen komt.

We ontbijten weer in het restaurant en betalen vervolgens de rekening. Deze keer tasten we wat ruimer in de buidel. Maar gezien alle faciliteiten waar we ook gebruik van hebben gemaakt is dat echt geen bezwaar. Ik onthoud dit hotel voor een volgende keer. Dit is wel een heel fijn adres ter afwisseling. Ik vind heel basic leven prima, maar ik wissel graag een keer af met luxe en kan daar dan ook enorm van genieten.

Voor negenen rijden we weer weg. De weg buigt eerst af naar het Lac de Sautet. We zien het meer niet echt liggen maar we hebben de kronkelweg eromheen. Vervolgens rijden we over de Col de Sebastien en de Col d’Accarias. Het is bijzonder rustig op de weg. En behalve een cementauto en een overstekende ree is er niet veel te zien. En dat is zalig. Doordat we lager zitten is de omgeving ook heel anders. De passen zijn niet groots maar kneuterig. En dat levert vaak ook leuke rappe bochtjes op. Maar even later rijden we tegen de eerste wegafsluiting aan.

Potver, we hadden er al over gehoord bij het hotel, maar konden het toen niet zo plaatsen of het ons zou raken. Omdat de routes niet altijd even logisch maar wel leuk zijn weet je nooit of je er langs komt, en uit mijn hoofd wist ik het al helemaal niet meer. Caro kijkt in de catacomben van de navi en we rijden om.

Je ziet, mijn camera heeft creatieve opnamemogelijkheden… zucht… wat moet je er mee.

Bij pont de Brion komen we over het water. Het ligt er knetterblauw bij en na de brug schoppen we de jiffy even uit en stappen af. Tijd voor een fotootje. We moeten toch met voldoende materiaal terugkomen nietwaar? Omdat de weg her en der is afgesloten rijden we wat anders dan gepland. Een grote brugafsluiting zorgt voor problemen. Bij Gresse-en-Vercors geeft de route aan dat we het onverharde pad moeten volgen en dat we dan midden in de Vercors uit komen. Dat gaat echter niet lukken. Het is gewoonweg een wandelgebied. Dus… doen we niet.

We kijken eens op de kaart en de navi. Om toch midden in de Vercors uit te komen moeten we enorm omrijden. Via Mens zal de weg dan leiden. En dat is veel te gortig. We rijden derhalve noordwaarts met de Vercors aan onze linkerhand. De weg is niet onaardig want we rijden via de Col des Deux richting St Andéol D242 en vervolgen de weg over de Col de l’Arzelier. Niet helemaal zoals bedoeld maar een prima alternatief. Immers, de Vercors kennen we en we weten wat we missen.

Een beetje jammer voelt dat wel maar dat gaat weer niet lang duren want er staat nog een hele hoop lol op de planning. Het voelde denk ik als “het mooie gebied langzaam uitrijden”, maar niets is minder waar. De uiteindelijke koers is aan de Oostzijde van Grenoble en daar liggen bulten bergen.

Bij Vif steken we het dal aan de Zuidkant van Grenoble door. Via Uriage gaat de weg naar Col de Luitel en vervolgens via Sechilienne naar de Col de la Morte. Het is een fantastische ragweg naar boven, in de drie, af en toe een tikkie terug naar twee en het gas erop. Wat een lol. We komen helemaal boven en in de zumo staat een weg. Maar…. Je raadt het …helemaal niets te zien.

Zelfs geen geiten pad. We koersen naar beneden en houden Vizilles aan. We rijden vervolgens door de Gorges de la Romanche richting Richting Bourg d’Oisans. Ook allemaal geen straf en wel in de richting. Vlak voor Bourg gaan we rechts richting de D210 naar Lieu-Dit le Villaret.

Weer zo’n dingetje dat ik van tevoren uitgepuzzeld heb en nagevraagd heb. Vorig jaar konden we de oprit namelijk niet vinden. Nu wel. Het is een kleine kronkelweg dat over gaat in een onverhard pad richting Villard Notre Dame.

Het is een prachtig stukje. Gewoonweg gravel en niets listigs/lastigs aan. Wellicht zijn de grenzen ook wel weer wat opgeschoven in de laatste dagen.

Na Villard Notre Dame gaat volgen we de balkonweg D219 richting Bourg d’Oisans. Mooi uitzicht over het dal. Steile afgronden, maar wat een feestje weer.

We steken in Bourg ‘d Oisans door naar Alpe d’Huez, maar net als vorig jaar blijven we even rondcrossen in dat rare dorp. Op precies dezelfde plek zelfs. We maken wel gebruik van het dorp om even een paar boodschappen te halen. Brood, kaas en we nemen een smeerbare rauwkostsalade mee ter afwisseling. We zouden toch eens voor star/vastgeroest uitgemaakt kunnen worden). We rijden de Alpe d’Huez op totdat we bij het kerkje afbuigen richting Villard Reculas. En nou ben ik de pasnaam echt serieus vergeten en kan hem ook niet direct terugvinden. Was het nu Pas de Confession of Pastorale oid? Iets in die geest was het wel.

We hebben nog een kleine aanvaring met een tegenligger. Ik rij gewoon rechts en een SUV komt ons tegemoet (met een blond vrouwtje erin… jawohl). Als ik zie hoever ze op mijn weghelft rijdt hou ik in en ga maar stoppen. Terwijl ze aan haar kant nog dik een meter over heeft rijdt ze mij bijna tegen de koffer aan. Ik steek mijn handen in de lucht en roep in het Frans dat er nog ruimte zat is aan haar kant. Ze rijdt toch goddorie geen tank!? Hopeloos geval van blond en in een te dikke auto.

Even later komen we een prachtig plekje op de berghelling tegen. Mét een picknick bankje.

Zo wat hoger op de berg is aanmerkelijk frisser dan in het dal waar het zweet je in de helm staat. De jas en de helm kunnen ook weer lekker doorwaaien. Fijn.We eten lekker rustig en genieten van het uitzicht over de bergen en die staalblauwe lucht. In het gras zie ik even verderop nog een afgemaaide slang liggen. Ja, die heb je hier ook. Het soort is eigenlijk al niet meer goed te onderscheiden.

Na de lunch vervolgen we de weg richting het Lac du Verneyen de D526 richting Défilé de Maupas. We rijden langs het Lac de Grand Maison waar we vorig jaar nog even gestopt hebben. Dit jaar niet. De route volgt verder richting de Col de la Croix de Fer. Ook hier zijn links en rechts hartikke veel onverharde stukken te vinden echter dat kost allemaal veel te veel tijd om in een week te rijden. Het blijft een ding van keuzes maken.

De weg vervolgt naar St. Jean de Maurienne. Vorig jaar namen we daar de weg naar de Lacets de Montvernier. Dit jaar dus niet. We rijden omhoog naar de Col de Chaussy. En vandaar heb ik weer wat zoekwerk verricht en wat heen en weer zitten mailen. Ik had ergens op een forum gelezen dat je onverhard door kon steken naar de Col de la Madeleine. Maar als ik op de kaart en mapsource keek vond ik iets te veel alternatieven dus ik moest dat even kort gaan sluiten. Wordt echter aangegeven en gaat van verhard over in onverhard en leidt over de bergen richting Bonvillard naar de Col de la Madeleine.

Het is prachtig. Soms iets steniger maar goed te doen. Geen hairpins maar prachtig rijden en mooie uitzichten. We rijden onder de skiliften door en komen vlakbij Longchamps 1650 op de weg uit. De zon is al stevig aan het dalen. We gaan hier onderdak zoeken en we zien vlak voor een hotel een KTM staan met een duo. Zij zoeken ook een hotel. Ik loop naar binnen en vraag of er nog twee kamers zijn. En die zijn er. Hotel | France | Hôtel bar restaurant la perelle Vanavond nog wel, want ze gaan over een dag dicht voor het seizoen. Ik steek de duim op naar de rijders van de KTM. Het worden onze buren. Het hotel heeft ook nog een zwembad maar ik sla over. We gaan lekker buiten zitten met een frisje voor mij en een biertje voor Caro. (inderdaad, het eten/drinken gaat nog steeds niet helemaal lekker).

De eigenaar van de tent is een wat vreemde vogel. Als ik het zou moeten duiden zou ik zeggen “surfdude met een biertje teveel op”. Blijkbaar is hij ook kampioen in een bepaald gerecht. Tartiflette om precies te zijn. Iedereen besteld dat maar ik ga me er nog niet aan wagen. Voor mij maken ze een salade met wat brood. Beetje sla, mozzarella en tomaten en ik vind het prima zo. De stemming zit er bij de eigenaren in. Ik kan me er wel wat bij voorstellen, bijna vakantie! Het is gezellig om aan tafel met een paar andere motorrijders te zitten. Het zijn leuke jonge lui uit Zwitserland die allebei in de medische wereld werken. De ene in de IT hoek en de andere ondersteunend bij de aftersales. Het is een aangenaam samenzijn. Maar op een gegeven moment komt er ook een einde aan alle festijn en vertrekken we richting bed. Ik realiseer me.. .wat vliegt de week voorbij. Gelukkig hebben we nog twee dagen te gaan.

Dag zon, tot morgen!

 

[Renzo P.]

Ik denk dat je de Pas de la Confession hebt gereden. Beetje smal maar een schitterend uitzicht. (Was daar zelf eind augustus.)
Leuk om te lezen waar jullie allemaal hebben gereden.

 

[AdventureGirl]

Dag 6: zaterdag 10 september
Col de la Madeleine – Wehr [Hotel Restaurant Klosterhof]
Route 350 km, snelweg 200 km

Right… gewoon weer lekker weer hoor. Het is weer prachtig zonnig. Inmiddels is de laag was onderin de koffer wat aan het toenemen en wordt het tasje dat ik er bovenop zet steeds leger. Sinds dag drie ligt de goretex liner ook al onder in de koffer. Fijn is dat zeg. Mooi laten liggen.

Na het ontbijt stappen we op en rijden we bergopwaarts. Maar na 100 meter roept Caroline “draaien maar, ik heb een lekke band”. We draaien dus linksom en rechtsaf weer de parkeerplaats op. Toch handig he.. zo’n display die meteen begint te mekkeren. En daarbij, je voelt het direct als de bandenspanning serieus lager is. Bij het draaien van de achterband krijgen de “clou” al snel in zicht. Verdorie… tegenvallertje.. een spijker. Vorig jaar hebben we de weg aan de andere kant van de berg richting Albertville gereden en we herinneren ons nog beiden dat daar een motorbanden speciaalzaak zit. Die moeten we hebben.

De band wordt met de handpomp opgepompt. De KTM buren helpen ook mee pompen. Als de band op 2.6 staat is er met geen mogelijkheid meer lucht in de krijgen en we stappen op. De spijker laten we mooi zitten. We rijden over de col de la Madeleine. De afdaling daarvan is een bijzonder lange. Maar toch moeten we even stoppen.. ook al zitten we een beetje onder druk…. Dit bordje kan toch echt niet en we moeten er maar even bij poseren.

Pussy. Om van te janken nietwaar?

Als we beneden in het dal zijn pakken we de N90 richting Albertville en inderdaad daar zit aan onze linkerkant de Moto service rapide. We hadden al gezien op het internet dat ze open zouden zijn dus dat was geen gok meer. We moeten even aansluiten in de rij, maar Caro haar band wordt keurig geplugd. Ik zie dat ik ook een dikke steekwond achter in de band heb (scherpe steen denk ik), en die is gelukkig niet diep genoeg om eng te zijn. Dus mooi laten.

Tijdens het uurtje wachten drinken we koffie, maken gebruik van het toilet cq opslaghok voor nieuwe helmen en ik koop een paar mooie crosshandschoenen voor mijn zoontje. Daarmee los ik ook het probleem van geen goede handschoenen kunnen vinden op. Al met al rijden we met 1,5 uur vertraging weer terug over de N90 tot La Lechiere en pakken vervolgens de slingerweg naar Grand Naves wat leidt tot een rondje naar Bellecombo. Dan pakken we de D1090 naar Aime en door naar Bourt St. Maurice. Het is een wat vlotter stukje, maar dat is gezien het tijdsverlies geen bezwaar. Boodschappen doen we ook nog onderweg in Bourg Saint Maurice en we gooien de tank vol. Even hebben we wat moeite om de juiste weg omhoog te vinden en na een keer heen en weer rijden hebben we het weer te pakken.

We koersen naar Cormet de Roselend (wat trouwens prachtig is om aan te rijden, echt weer heel anders dan andere stukken) pauzeren we bij de Stuwdam. Op een muurtje gaan we zitten en smeren weer broodjes.

Het is inmiddels bewolkter geworden en niet meer erg heet. Voor mijn gevoel zitten we ook nog wel aardig hoog. Zouden we dan toch regen krijgen? Even een plek om te plassen is er niet. Er lopen veel te veel mensen rond bij de dam. Dan maar even wachtend. We rijden over de dam verder en rijden aan de overkant de berg op. En daar begint het te druppelen. Hey…. Da’s niet de afspraak, maar gelukkig houdt het ook al snel weer op en was het flauwe poging tot regen. De weg vervolgt richting Beaufort (hoeveel heb je daar wel niet van in Frankrijk/Belgie) en dan naar de Col des Saisies.

Dan gaat het naar Flumet en door de gorges de l’Arondine naar de Col des Aravis. We zitten inmiddels al weer een heel stuk Noordelijker als vanochtend. En dat moet ook wel omdat we morgenavond thuis moeten zijn. Maar de dag is nog niet over, we zitten mooi halverwege de middag. De weg vervolgt richting Le Grand Bornand en de Col de la Colombière. En met die pas bereiken we het einde van het hooggebergte na heel, heel veel kilometers lol. Bij Morzine houdt mijn route op en vanaf daar rijden we recht op het meer van Genève af. En achteraf hadden we beter een plek Oostelijker aan het meer kunnen pakken dan het enorm drukke Thonon-les Bains.
Het is veel remmen, stilstaan en weer optrekken, wachter op voetgangers en blijkbaar is er een golftoernooi oid aan de gang. Aanplakbiljetten genoeg. Aan de meerzijde staan soms prachtige optrekjes achter hoge hagen verstopt. Je zou hier maar elke dag in de file staan. Doe mij dan liever een bergdorp met het zicht op water. Bij Saint Gingolph steken we de grens met Zwitserland over. Geen controle, slechts een klein knikje en we mogen door in de richting van Montreux.

We zien veel file op de Autobahn (A9) staan maar per ongeluk draaien we er toch op. De hele mikmak staat vast en na een kilometer zien we wat er mis is. Er staat een BMW (auto) tot op het karkas afgebrand op de vluchtstrook. Daarna wordt het verkeer gelukkig beter en kunnen we doorrijden. We hebben nog even met Mark gebeld van Hotel Col de Bussang, maar Mark en Ietske zitten bomvol. En dat is jammer. Maar daarmee weten we nu wel welke kant we wel opgaan. We rijden richting Freiburg (A12) en dan door naar Bern.

(Even een slokje drinken bij een tankstation, en een stuk snickers naar binnen werken).

We willen zover doorrijden dat we morgen niet het hele stuk snelweg hoeven te rijden maar dat we ook nog wat binnenwegen kunnen rijden. Kortom, doorrijden. We nemen de A1 richting Solothurn en vervolgens de A2 waar we bij Rheinfelden de snelweg verlaten. In het Schwarzwald is het doorgaans niet erg moeilijk accommodatie te vinden. Elke zichzelf respecterend dorp heeft wel een of ander Gasthof. Dat, in tegenstelling tot de Vogezen waar het soms wat meer zoeken is.

We overleggen en stellen de navigatie in op Todtmoos. Een touristische plek waar we zeker zullen slagen voor onderdak. We spreken tevens af dat we gewoon kijken wat we onderweg tegen gaan komen. Bij iets geschikts stoppen we. En zo zien we diverse dingen voorbij komen. Niet al te uitnodigend dus doorrijden. Het wordt inmiddels ook donkerder en de tijd begint wat te drinken. En dan hebben we een treffertje. In het plaatsje Wehr zit aan de linkerkant van de weg het Hotel Restaurant Klosterhof dat aangegeven wordt met een kleurig bordje en lantaarnpaaltje.

We volgen het weggetje er naartoe. En er staan een hoop motorfietsen buiten. Buiten vraag ik of of het vol zit en per toeval spreek ik de eigenaar. En die vertelt dat het moeilijk zal worden. Hij loopt mee naar binnen met Caroline in het kielzog en kijkt naar zijn vrouw die achter de balie zit. Ze overlegt zojuist met iemand die op zoek is naar een kamer… en de man maakt schudt keihard “NEE”. En zo, hoort Caroline de vrouw in de telefoon zeggen dat ze “die letzten Zimmer mal behaltet”. En die is dus voor ons! Eten? Geen probleem, de keuken is tot 10 uur open. Dus of we vooral rustig aan willen doen. Dan zal hij zorgen dat er voor ons buiten een tafeltje onder het afdak in de warmte van de avond gereserveerd wordt. En zo gezegd, zo gedaan. We nemen alle tijd om de brommers netjes achter elkaar te zetten en te verbinden met een kettingslot. Oliepeilen (en nee, dit is niet de eerste keer dat we dit doen deze rit). Na het douchen en omkleden lopen we naar beneden. Ik bestel een biertje. Want het is toch de laatste avond dat we samen zijn deze rit. Het hotel is gekoppeld aan een brouwerij. Echt leuk! En … voor een eventuele trip in de toekomst. Er naast ligt een zwembad. En dat is voor mijn zoontje erg leuk. De foto’s die ik naar huis stuur leveren ook de reactie op: “Oh, da’s niet eerlijk!”. Kortom, het lijkt de kleine man wel wat.

Caroline maken nog even de gezamenlijke facebookupdate in de twee topics waar we posten.
We hebben weer een hele mooie week gehad met zijn tweeën. En op de eerste twee dagen na hebben we fantastisch weer gehad. En daar is veel voor te zeggen. Morgen nog een dag. Kom maar op!

 

[AdventureGirl]

Dag 7: zondag 11 september
Wehr - Huis
Route 180 km, snelweg 650 km

Wow zeg, wat een groot zwembad ligt hiernaast. Van olympisch formaat zeg maar. Dat had ik me gisterenavond in het schemerdonker niet zo gerealiseerd. Dat ziet er top uit. Ik zie me daar nog wel een keer een overnachting pakken op weg naar het zuiden met de motoren en het gezin.
Het ontbijt is Duitse degelijkheid. Kaiserbrödchen, kaas en vleeswaren, yoghurt en eitjes. Helemaal compleet zeg maar. Het is weer lekker weer. Al weer!

Wat wel grappig is, is dat de eigenaar van het hotel van aquaria houdt. En ik moet zeggen. Ze zijn echt prachtig. Hij vertelt dat hij in de kelder een installatie heeft staan om het draaiende te houden. Prachtige tropische vissen. Veel daarvan heb ik een maandje geleden nog gezien bij het snorkelen in zee. Een ander aquarium bevat anemonen. Volgens mij hou je dat ook niet zo maar in leven maar moet je daar ook tijd in steken.

We vertrekken lekker op tijd. Net zoals altijd zitten voor negenen weer op de motor. De eerste twintig kilometer zijn al een waar feestje.

Even onthouden de Todtmooserstrasse. Prima rijden. Bij Todtmoos rijden we binnendoor naar de Hexenlochmühle. We hebben immers nog tijd om binnendoor te rijden. Caroline vertelde gisteren al dat er in het Schwarzwald nog kennissen van haar rondreden die bij Adler logeerden waar we al eens eerder logeeerden. Echter dat lag voor ons gisteren veel te ver uit de richting en daarbij, het zit daar ook regelmatig vol met busreizen. Wel een leuke locatie overigens. Maar dat terzijde.

Na de Hexenlochmuhle rijden we in de richting van Triberg en op een kruising roept Caroline. Hey.. da’s Joep die voorbijrijdt. En aangezien we twee auto’s voor ons hebben staan doen we even stout en wippen de stoep op en slaan rechts af en zetten de achtervolging in. En dat duurt niet zo lang want verder valt het wel mee met het verkeer. Caroline haalt nog wat mensen in en het duurt niet lang voordat men elkaar herkent! Hoe is het mogelijk. Het Schwarzwald is best wel groot. Ook komt Joep nog even naast mij rijden. En in eerste instantie schrik ik heel even als hij mijn arm beetpakt maar voel ik ogenblikkelijk aan dat het niet eng is. En het is heel vreemd dat je zo met zijn tweeën vlak naast elkaar een bocht door duikt. Joep is net een paar dagen terug van het werk. Hij heeft samengewerkt met de echtgenoot van Caroline. In Noorwegen. Lekker hoor. We rijden met het clubje mee in de richting van Triberg. Zij gaan de grootste koekoeksklok ter wereld bekijken en we haken even aan.

Op de parking bij de koekoeksklok kletsen we even, maar wij wachten het volle uur niet af. We stappen weer op.

Vanochtend vroeg heeft Caro nog een appje gestuurd aan kennissen met de vraag of ze ’s middags thuis zijn. En dat zijn ze. Het is wel een tikkie om maar het ligt in ieder geval een stuk noordelijker.
In totaal rijden we op de terugweg 180 km binnendoor. En dat is ook wel genoeg want het hele stuk naar huis moet nog. Tegen een uur of half vier komen we aan bij Lemmy en Simone die in regio Rheinland Pfalz wonen. We kunnen daar even heerlijk in de tuin zitten kletsen. Er staat overheerlijke Kuchen op tafel en die suikers zijn wel even lekker. Na een uurtje moeten we echter weer opstaan.

We hebben even moeite de oprit naar de Autobahn te vinden omdat in het dorp nogal wat opgebroken is (lees afgesloten). Maar dan zijn we weer onderweg. Het is nog steeds hartstikke warm.

We maken nog een gezamenlijke stop bij de Autobahn waar we het laatste saampie maken.

Jaja…. Heis is het wel onderweg. Maar Autobahn is nou niet echt lecker zeg maar.

Op een gegeven moment splitsen onze wegen zich. De intercom heeft het vlak daarvoor al begeven. Caro’s accu is leeg. We zwaaien tot ziens en ik zet een tandje gas erbij. (mijn GSA loopt lekker bij kruissnelheid 160, terwijl Caro lekker doorrolt bij ongeveer 140).

Beiden zijn we exact om acht uur ’s avonds thuis! Even appen dat we allebei goed aangekomen zijn.
Wat een week was het weer… het was potjandorie weer een hele berg lol en kilometers bij elkaar.

Ik zeg, voor herhaling vatbaar.

 

[Kato]