AdventureGirl
MF veteraan
Juni
Omdat mijn Edgenoot acht dagen weg is op tour met maat Ronnie, gebruik ik de avonduren om er eens goed voor te zitten met de route voor dit jaar. Ergens voor in mijn agenda staat een lijstje met wat pasjes die ik ooit nog eens in een route moet verwerken. Dat lijstje hou ik in ieder geval even bij de hand. Verder heb ik natuurlijk de Denzel, mijn trouwe “bergpasjes-weggetjes om niet te missen”-bijbel, en dan bestaan er nog reisverslagen van anderen, een exceldocje met allerlei passen met linkjes en tips uit diverse hoeken en natuurlijk de kaart. Want dat, dat helpt me altijd een heel eind.
Nu moet ik wel zeggen dat de kaarten echt hun beste tijd hebben gehad. Ik heb er inmiddels zoveel op gekliederd, gearceerd, bijgeschreven etc. Ik weet dus ook welke stukken ik al wel heb gehad, maar zie soms door de bomen het bos niet meer.
Caroline gaf aan weer richting het Zuiden te willen gaan maar dan gaan we de boel wel enigszins verleggen. Een beetje van hetzelfde maar overwegend anders zeg maar. Nou, dat kan. Een tikkie overlap zal er wel inzitten maar dat maakt niet zoveel uit. Het beste pakken we gewoon nog een keer, want mooie stukken kan je nooit genoeg van hebben.
De oostelijke lus ben ik op dit moment nog niet overtuigd van. Wellicht gaan we te ver uitwaaieren waardoor het een onhaalbaar totaal dreigt te worden. Mijn terug of heenweg gaat nu over Zwitserland/Liechtenstein/Oostenrijk. Waarom? Omdat het weer even wat anders is en ik heb daar nog een kleine dingetje liggen dat ik nog niet ken en waar ik wel benieuwd naar ben. Maar of dat nu de moeite waard is om de omweg te maken? Nou… als ik dat hele stuk erg leuk maak dan wel hè? Een ding blijf je echter altijd tegenaan lopen… de Po-vlakte. Oplossing tot dusver is er gewoon een stuk snelweg in te leggen (250 km) en dan aan de oostzijde van het Lago Maggiore richting het Noorden te steken. Misschien vind ik dat stuk op de heenweg meer de moeite waard dan op de terugweg. Ik moet er in ieder geval nog eens goed over nadenken.
Verder heb ik dit jaar eens flink gebruik gemaakt van de site “dangerous roads”. Wat ik daaruit heb geplukt is in ieder geval verre van dangerous in mijn optiek, maar in ieder geval vermakelijk en blinkt her en der uit in mooie uitzichten en mooie locaties. Heel veel van dat spul heb ik vervolgens opgezocht met google maps en vervolgens als w-point opgenomen in mapsource (voor zover het binnen de mogelijkheden van de route lag). Een heel aantal punten lag net te ver buiten de route, maar een aantal punten lijkt weer met wat creatief denken binnen de route te liggen.
En zo gaat het langzamerhand verder met de route en wordt het steeds een tikje leuker en leuker en leuker. En terwijl ik er mee bezig ben krijg ik er steeds meer zin in. Ik verheug me erop. En als ik weer iets heel grappigs heb gevonden en eens ga kijken in Streetview of er ooit een autootje is geweest (en dat is er maar de helft van de tijd), dan app ik een screenshot naar Mutzz met het plaatje met het sneeuwkettingenbord bij een klein en smal weggetje dat ineens omhoog buigt vanaf de hoofdweg en dan roep ik in whatsapp…. We gaan het doen hoor!
Het is nu pas een week voor TT maar ik moet in ieder geval nog een nieuwe set banden laten monteren. Vorig jaar heb ik onderweg een keer over iets scherps gereden. Zo op het eerst gezicht ziet het eruit als een hoekje uit het profiel. Maar als je het losse flapje rubber optilt zie je wel degelijk dat het verder en dieper doorloopt dan je zou denken. Toen heb ik de band in La Bathie niet laten vervangen. We stonden daar toch omdat Caro een schroef in haar achterband had. Toen konden ze meteen even naar mijn band kijken. Eerlijk gezegd viel het me toen ook pas op. Ze vertelden met dat het wel kon. Het zat in de nop zelf. Inmiddels ben ik er ook al weer een weekend mee naar de Eifel geweest. Maar goed, om er nu die langere trip mee te rijden was ik niet echt van plan. Binnenkort maar eens bellen om te zorgen dat er een nieuw setje TKC70’s op komt.
We gaan dit jaar net als vorig jaar in september. Het is nog even de vraag welke week het wordt. De tweede of de derde week. Het hangt wat op deadlines, live gaan van klanten op IT-systemen en deadlines voor het indienen van dekkingsgraden van pensioenfondsen bij DNB en dat soort zaken. Credo, zo min mogelijk werk overdragen en zoveel mogelijk zelf afronden. We gaan het vanzelf helder krijgen. Net als vorig jaar ben ik dan net weer terug van de zomervakantie. Twee weken terug welteverstaan. Kortom, net als de laatste rijstkorrel doorgeslikt is ga ik over op stokbrood. Bon!
Omdat mijn Edgenoot acht dagen weg is op tour met maat Ronnie, gebruik ik de avonduren om er eens goed voor te zitten met de route voor dit jaar. Ergens voor in mijn agenda staat een lijstje met wat pasjes die ik ooit nog eens in een route moet verwerken. Dat lijstje hou ik in ieder geval even bij de hand. Verder heb ik natuurlijk de Denzel, mijn trouwe “bergpasjes-weggetjes om niet te missen”-bijbel, en dan bestaan er nog reisverslagen van anderen, een exceldocje met allerlei passen met linkjes en tips uit diverse hoeken en natuurlijk de kaart. Want dat, dat helpt me altijd een heel eind.
Nu moet ik wel zeggen dat de kaarten echt hun beste tijd hebben gehad. Ik heb er inmiddels zoveel op gekliederd, gearceerd, bijgeschreven etc. Ik weet dus ook welke stukken ik al wel heb gehad, maar zie soms door de bomen het bos niet meer.
Caroline gaf aan weer richting het Zuiden te willen gaan maar dan gaan we de boel wel enigszins verleggen. Een beetje van hetzelfde maar overwegend anders zeg maar. Nou, dat kan. Een tikkie overlap zal er wel inzitten maar dat maakt niet zoveel uit. Het beste pakken we gewoon nog een keer, want mooie stukken kan je nooit genoeg van hebben.
De oostelijke lus ben ik op dit moment nog niet overtuigd van. Wellicht gaan we te ver uitwaaieren waardoor het een onhaalbaar totaal dreigt te worden. Mijn terug of heenweg gaat nu over Zwitserland/Liechtenstein/Oostenrijk. Waarom? Omdat het weer even wat anders is en ik heb daar nog een kleine dingetje liggen dat ik nog niet ken en waar ik wel benieuwd naar ben. Maar of dat nu de moeite waard is om de omweg te maken? Nou… als ik dat hele stuk erg leuk maak dan wel hè? Een ding blijf je echter altijd tegenaan lopen… de Po-vlakte. Oplossing tot dusver is er gewoon een stuk snelweg in te leggen (250 km) en dan aan de oostzijde van het Lago Maggiore richting het Noorden te steken. Misschien vind ik dat stuk op de heenweg meer de moeite waard dan op de terugweg. Ik moet er in ieder geval nog eens goed over nadenken.
Verder heb ik dit jaar eens flink gebruik gemaakt van de site “dangerous roads”. Wat ik daaruit heb geplukt is in ieder geval verre van dangerous in mijn optiek, maar in ieder geval vermakelijk en blinkt her en der uit in mooie uitzichten en mooie locaties. Heel veel van dat spul heb ik vervolgens opgezocht met google maps en vervolgens als w-point opgenomen in mapsource (voor zover het binnen de mogelijkheden van de route lag). Een heel aantal punten lag net te ver buiten de route, maar een aantal punten lijkt weer met wat creatief denken binnen de route te liggen.
En zo gaat het langzamerhand verder met de route en wordt het steeds een tikje leuker en leuker en leuker. En terwijl ik er mee bezig ben krijg ik er steeds meer zin in. Ik verheug me erop. En als ik weer iets heel grappigs heb gevonden en eens ga kijken in Streetview of er ooit een autootje is geweest (en dat is er maar de helft van de tijd), dan app ik een screenshot naar Mutzz met het plaatje met het sneeuwkettingenbord bij een klein en smal weggetje dat ineens omhoog buigt vanaf de hoofdweg en dan roep ik in whatsapp…. We gaan het doen hoor!
Het is nu pas een week voor TT maar ik moet in ieder geval nog een nieuwe set banden laten monteren. Vorig jaar heb ik onderweg een keer over iets scherps gereden. Zo op het eerst gezicht ziet het eruit als een hoekje uit het profiel. Maar als je het losse flapje rubber optilt zie je wel degelijk dat het verder en dieper doorloopt dan je zou denken. Toen heb ik de band in La Bathie niet laten vervangen. We stonden daar toch omdat Caro een schroef in haar achterband had. Toen konden ze meteen even naar mijn band kijken. Eerlijk gezegd viel het me toen ook pas op. Ze vertelden met dat het wel kon. Het zat in de nop zelf. Inmiddels ben ik er ook al weer een weekend mee naar de Eifel geweest. Maar goed, om er nu die langere trip mee te rijden was ik niet echt van plan. Binnenkort maar eens bellen om te zorgen dat er een nieuw setje TKC70’s op komt.
We gaan dit jaar net als vorig jaar in september. Het is nog even de vraag welke week het wordt. De tweede of de derde week. Het hangt wat op deadlines, live gaan van klanten op IT-systemen en deadlines voor het indienen van dekkingsgraden van pensioenfondsen bij DNB en dat soort zaken. Credo, zo min mogelijk werk overdragen en zoveel mogelijk zelf afronden. We gaan het vanzelf helder krijgen. Net als vorig jaar ben ik dan net weer terug van de zomervakantie. Twee weken terug welteverstaan. Kortom, net als de laatste rijstkorrel doorgeslikt is ga ik over op stokbrood. Bon!