De 500 Euro Challenge 2017: David vs Goliath

Welke route heeft je voorkeur?

  • Oostroute

    Stemmen: 5 35,7%
  • Zuidroute

    Stemmen: 9 64,3%

  • Totaal aantal stemmers
    14
Hmmmm, prisindicatie?

kort (...) het verhaal van deze brommert:
- in 2012 opgehaald vanachter Rotterdam, had toen 4 jaar stil gestaan.
- garantie die ik kreeg: geen: 'kijk maar of-ie het doet'.
- doos met onderdelen + donorblok erbij. donorblok is gaar vanwege de magneten in de dynamo
- huidige blok is wat dat betreft een tikkende tijdbom: magneten zitten wel vast, maar voor hoelang?
- tijdens mijn motorrijlessen deze brommert aan de praat gekregen en na mijn examen de eerste kilometers mee gereden. koppelingsringen zaten aan elkaar gebrand, dus uitgewisseld met de koppeling uit het motorblokje dat meegeleverd was. daarna best leuk mee gereden.
- mijn instructeur waarschuwde me: 1. hij is te klein voor jou (1m88), 2. je weet wat er gebeurt als je distri-ketting verspringt, he? (die ratelt nogal. als in: behoorlijk)
- na aanschaf van een Honda GL500, waar ik uiteindelijk wel/niet de €500-rit van 2015 mee zou rijden is de GPZ in de schuur komen te staan en heb ik 'm niet meer aan de praat gekregen. waarschijnlijk gevalletje carb-reinigen en een gezonde accu eraan zetten.
- was oorspronkelijk zwart, maar na een lekke tank (4 jaar stilstand), is-ie nu parelmoer-wit: andere kuipdelen+tank gemonteerd.


wil je 'm goed hebben, zal je 'm dus compleet moeten nakijken, danwel uit elkaar trekken (carbs reinigen, NAKS heb ik omgeruild met die van het donorblok, dat is nl. een automatische. die er in zat, moest handmatig gesteld worden). sowieso vernieuwen: banden, remmerij, accu.

een regelrechte uitdaging dus.

aangezien ik verhuisplannen heb en dus eigenlijk zo min mogelijk 'zooi' wil meeverhuizen, staat de GPZ in de weg. de GL500 hou ik. die vind ik te leuk om weg te doen, ondanks dat ik ook daar nauwelijk mee rijd, na aanschaf van een Pan European 1100. de GPZ hoeft niet veel te kosten. ik durf de prijs hier nauwelijks te melden, maar ophalen kan denk ik wel voor de prijs die ik er voor betaald heb (€150), en dat is inclusief de doos met onderdelen, waarvan ik niet zeker weet of dat allemaal GPZ-spul is.

bij interesse: doe maar via PB.

foto van het geval:
731j50.jpg

yep...te klein _O-

er staat EX-500 op, maar dat was dus de fiets waar het vanaf kwam.
of ik de luchthapper voor-onderaan het frame ook in de kleur heb, weet ik eigenlijk niet. ik heb 'm nog wel van de zwarte.
 
kort (...) het verhaal van deze brommert:
- in 2012 opgehaald vanachter Rotterdam, had toen 4 jaar stil gestaan.
- garantie die ik kreeg: geen: 'kijk maar of-ie het doet'.
- doos met onderdelen + donorblok erbij. donorblok is gaar vanwege de magneten in de dynamo
- huidige blok is wat dat betreft een tikkende tijdbom: magneten zitten wel vast, maar voor hoelang?
- tijdens mijn motorrijlessen deze brommert aan de praat gekregen en na mijn examen de eerste kilometers mee gereden. koppelingsringen zaten aan elkaar gebrand, dus uitgewisseld met de koppeling uit het motorblokje dat meegeleverd was. daarna best leuk mee gereden.
- mijn instructeur waarschuwde me: 1. hij is te klein voor jou (1m88), 2. je weet wat er gebeurt als je distri-ketting verspringt, he? (die ratelt nogal. als in: behoorlijk)
- na aanschaf van een Honda GL500, waar ik uiteindelijk wel/niet de €500-rit van 2015 mee zou rijden is de GPZ in de schuur komen te staan en heb ik 'm niet meer aan de praat gekregen. waarschijnlijk gevalletje carb-reinigen en een gezonde accu eraan zetten.
- was oorspronkelijk zwart, maar na een lekke tank (4 jaar stilstand), is-ie nu parelmoer-wit: andere kuipdelen+tank gemonteerd.


wil je 'm goed hebben, zal je 'm dus compleet moeten nakijken, danwel uit elkaar trekken (carbs reinigen, NAKS heb ik omgeruild met die van het donorblok, dat is nl. een automatische. die er in zat, moest handmatig gesteld worden). sowieso vernieuwen: banden, remmerij, accu.

een regelrechte uitdaging dus.

aangezien ik verhuisplannen heb en dus eigenlijk zo min mogelijk 'zooi' wil meeverhuizen, staat de GPZ in de weg. de GL500 hou ik. die vind ik te leuk om weg te doen, ondanks dat ik ook daar nauwelijk mee rijd, na aanschaf van een Pan European 1100. de GPZ hoeft niet veel te kosten. ik durf de prijs hier nauwelijks te melden, maar ophalen kan denk ik wel voor de prijs die ik er voor betaald heb (€150), en dat is inclusief de doos met onderdelen, waarvan ik niet zeker weet of dat allemaal GPZ-spul is.

bij interesse: doe maar via PB.

foto van het geval:
[afbeelding]
yep...te klein _O-

er staat EX-500 op, maar dat was dus de fiets waar het vanaf kwam.
of ik de luchthapper voor-onderaan het frame ook in de kleur heb, weet ik eigenlijk niet. ik heb 'm nog wel van de zwarte.
EX500 is een andere benaming voor dit model (VS meen ik).
Distributie verspringt vaker bij dit model. Tijdig bij zijn, en niks aan de handa. Bij pech is t idd stuk.

Magneten lijmen met UHU lijm.
 
Dag 6

donderdag 1 juni

Castellane-Menton

Het is best vroeg als je de dag ervoor wat biertjes hebt genuttigd en de wekker om 07:30uur afgaat. Veel tijd om de man met de hamer in mijn achterhoofd tot kalmte te manen is er niet. We gaan vandaag weer verkassen, de rotzooi van gisteravond moet nog worden opgeruimd, de tent moet ingepakt, de motor moet beladen en ik moet nog ontbijten. En het moet eigenlijk allemaal een beetje rap gebeuren omdat de zon er ook zo inknalt en het dan in de tent niet meer uit te houden is. Gelukkig zit het ritme er al aardig in en is het inpakken routine geworden. Als eerste wordt de slaapzak in zijn hoes gedrukt, daarna wordt de slaapmat opgerold. Vervolgens worden de losse spullen in de tent in mijn zijkoffertassen gedaan. Nu kan alles naar buiten worden geslingerd. De slaapmat en -zak en slippers worden in de roltas gedrukt, de tassen verdwijnen in de koffers. De telefoon gaat in zijn houder op het stuur. In de voortent ligt mijn motorkleding. Ook dat gaat naar buiten en hang ik meteen op aan het stuur. Nu alleen nog de tent afbreken en inpakken. Als ik alle bagage bij de motor heb wordt als eerste de roltas op de passagiersplek vastgezet met spanbanden. Daar bovenop de stoel en achterop het bagagerek ligt de tent. Nu nog ff naar het sanitairgebouw en dan kan de motorkleding aan en zadel ik op.

full

full



Ik slinger mijn bankstel aan, rij naar de inrit van de camping en posteer me in de schaduw. Het gaat vandaag uiteraard weer warm worden en het is zaak om vooral koel te zijn als je begint met rijden. Ik heb geen zin om na een half uur al dampend op de motor te zitten. Na een half uur is iedereen zover dat we kunne vertrekken. Er volgt nog een fotosessie van een Duitse dame (waar we nooit meer iets van gehoord hebben) en daar gaat de eerste groep. Alhoewel we naar het zuiden moeten vertrekken we eerst noordwaarts. We gaan Canyonland in en zullen een aantal indrukwekkende wegen gaan rijden door het droge zuiden van de Provence. Als eerste komen we bij het Lac de Castillon, mooi blauw water, strak asfalt en heerlijk afwisselende bochten. Niet al te moeilijk, maar wel erg leuk om er een beetje in te komen voor vandaag.

full



Na een kilometer of 8 draaien we rechtsaf de N202 op richting Entrevaux. De weg is hier ook weer perfect, Asfalt dat er eigenlijk om vraagt om flink misbruikt te worden. Mooie uitzichten en weinig verkeer maken het tot een genot om te rijden. Vol geconcentreerd rijg ik de bochten aaneen, ik zie in mijn spiegel dat iedereen lekker volgt. Het is genieten hier, ik kan bijna door de gesloten helmen de brede grijns van mijn reisgenoten zien! Na een dikke 20km komen we aan in het mooie dal van de Var en na een paar minuten komen we aan bij het stadje Entrevaux. Entrevaux heeft een prachtige entree zoals het een oude vestingstad betaamt. Vanaf de parkeerplaats wandel je zo over de brug door de stadspoort. Binnen de stadsmuren is het aangenaam koel. Die middeleeuwers wisten goed hoe je een stad koel moest houden!!

full

full



Na een half uur wordt het weer tijd om op te stappen, we moeten nog een stukje vandaag en ik ben heel erg benieuwd naar het stuk wat straks gaat komen. Op de kaart zie ik al een aantal jaren een klein kronkelig weggetje staan, de M32. Tot nu toe is het me nog nooit gelukt om dit weggetje te pakken. Dit keer gaan we het doen. Ik mijmer wat weg als ik me plotseling realiseer dat het tijd is om te gaan rijden. Snel een benzinepomp zoeken en weer knallen richting de M32. Het landschap is hier ruw, ruig en groots, majestueus bijna. Heel veel rots, nauwe dalen en een woest stromende rivier bieden een prachtige aanblik. Heerlijk om hier doorheen te mogen rijden.

full



Als we de M32 opdraaien wordt de weg na een paar kilometer al heel erg smal, het asfalt verslechterd en de reling aan de zijkant van de weg ontbreekt. Het is best wel goed opletten, een tegenligger moet je rustig benaderen en naar beneden is het oppassen met dit slechte wegdek. Wel een mooie uitdaging, zo'n weggetje met weinig verkeer en zonder toeristen. Gasgeven op weg naar boven gaat wel lekker. Er zijn dan wel veel blinde bochten, maar als je eenmaal bergop rijdt en je je gas loslaat sta je echt in no time stil. Naar beneden is het echter andere koek. Nu is mijn Venture al niet echt een goed remmende motor en het hoge gewicht geeft ook niet veel vertrouwen. Logisch dus dat ik bergaf een stuk rustiger rijdt dan bergop.

Dit is een compleet nieuwe ervaring, een weg waar eigenlijk niemand komt behalve de mensen die aan deze weg wonen. Het voelt een beetje als pionierswerk, alsof we een nog nog niet bekende weg hebben gevonden. Ook is het enigszins ongewoon dat het gebied welhaast onbewoond lijkt. Er staan her en der wel wat huizen, er is ook wel wat activiteit voor wat betreft bosbouw maar verder is het eigenlijk heel erg rustig. Tijdens de stops die we houden genieten we dus volop van de rust en de stilte die hier heerst. Een blik op de GPS tracker app leert me dat de andere groep zich enigszins opgesplitst heeft, Theredone51 rijdt stug door, lepenszeur staat stil (waarschijnlijk om foto's te maken) Martell en Mirjam rijden gestaag door.

full



Rond een uur of twee in de middag heb ik het gevoel dat we weer in de bewoonde wereld terechtkomen. In de verte zie ik een dorpje liggen, Utelle. Het is waarschijnlijk wel verstandig om hier eens een pitstop te houden en wat te eten/drinken te nemen. Ik speur naar een supermarkt/bakker of iets dergelijks maar zie niks en plotseling zijn we aan het eind van het dorp gekomen. Ik besluit om te stoppen. Ik heb namelijk aan het begin van het dorp een restaurant gezien wat open was. Ik stel voor om daar maar eens wat te eten/drinken te halen. Ik draai om en zet het gas erop. Daar gaan we weer.

Vrijwel meteen hoor ik via de communicatie dat Bas stilstaat. We waren net 30 meter onderweg en er is langs de kant van de weg een vlak met parkeerhavens. Ik zet de motor aan de kant en we duwen Bas naar de parkeerplaats. De motor van Bas wil niet meer starten en het vermoeden is dat zijn spanningsregelaar het begeven heeft. Blijft toch altijd een zwak punt van Honda. Bas weet wat hij moet doen. De bepakking en de buddy eraf en dan maar sleutelen. Mitkah, Auke en ik besluiten om naar het restaurant aan de ander kant van het dorp te rijden om zo de andere challengers op te vangen en om even in de schaduw te kunnen zitten. Het is ondertussen alweer 30graden en in de zon is het niet echt heel erg lekker met je motorkleding. We besluiten om 1 van de walkie talkies bij Bas en Erik te laten zodat we contact kunnen houden.

full

full



Na een minuut of 10 melden de heren zich weer en moet er nog wat gereedschap hun kant op. Aangezien ik het gereedschap in mijn koffers heb zitten rijd ik naar hun toe. Als ik bij Bas en Erik ter plekke ben kan ik het natuurlijk niet laten om nog wat gepaste flauwe foto's te schieten en na een korte tijd rijden we weer gezamenlijk terug naar het restaurant. We wachten nog even op de andere challengers die nu erg dichtbij zijn en als zij er eenmaal zijn zitten we in no-time op het terras aan een koel drankje en een lunch. We zijn er allemaal weer en in geuren en kleuren wordt het oponthoud van Bas uit de doeken gedaan.

De lunch smaakt goed, een mooi rustpunt in de dag op een prachtige plek. En als we weer opzadelen besef ik me dat we zo dadelijk de heksenketel van de Cote d'Azur ingaan. Niet echt mijn favoriet, maar onoverkomelijk als we naar Menton willen. Het duurt best nog wel even voordat we bij Nice zijn, maar als we er eenmaal zijn besef ik me dat we in de middagspits zitten. Het is druk en warm. We rijden bij tijden slechts stapvoets door de drukte en het duurt niet lang of ErikE's motor loopt warm. Hij is de enige in onze groep die een luchtgekoelde motor heeft en die houdt natuurlijk niet van deze hitte. Eigenlijk is het ook meteen een les voor de volgende keer. In mijn strkaae planning van het vermijden van snelwegen is de route dwars door Nice en Monaco gepland. Leuk om geen snelweg te hoeven doen, maar niet bepaald handig. Achteraf gezien was het veel handiger geweest om iet ten noorden van Nice de peage nog eens op te gaan en door te rijden tot Menton. De kustweg vanaf hier naar Menton is natuurlijk heel mooi maar de steden Nice en Monaco moeten we nu ook door. En dat is wel even worstelen.

Volle wegen met traag verkeer en veel tussendoor razende scooters, soms zou je willen dat je een scooter had. Met bijpassende sandalen, met stalen nagels en een bijpassende, te dure, zonnebril. Wat een gekkenhuis eigenlijk. We rijden door tunnels en in de tunnels zijn er dan ook nog eens rotondes, ik wist niet eens dat het bestond. Ik ben er onderhand wel klaar mee. Ik denk dat er meer mensen wel klaar mee zijn. Het is dan ook een anticlimax. Een paar uur geleden waanden we ons nog de enige levende wezens op de M32 en nu dit!! Uiteindelijk rijden we Monaco uit en troost ik mezelf dat we nog een klein half uur hebben voordat we op de camping aankomen. Het kleine halfuurtje loopt op tot een dik uur. Het blijft erg druk en uiteindelijk nemen we de afslag naar de camping. Ik zie ineens voor me dat de rit naar de camping best tricky is. Het is steil en de haarspeldbochten zijn erg krap. Tot overmaat van ramp zit alles ook nog eens vast met autos. Als ik de eerste haarspeld wil nemen besef ik me dat ik eerst maar eens moet wachten tot de gehele bocht vrij is alvorens ik de bocht ga nemen. Ik wacht, wat meteen resulteert in getoeter. Gelukkig ben ik de Franse capriolen wel gewend en laat ik me daardoor niet ontmoedigen. Als de bocht eindelijk vrij is rij ik in 1 beweging de bocht door.

Deze tactiek werkt. Het probleem is alleen dat mijn motor niet echt heel stabiel is bij lage snelheden en dat terwijl deze bochten eigenlijk op lage snelheid genomen moeten worden. Er volgen nog een paar van deze drakenbochten en de laatste spant de kroon het is een bocht naar rechts en er zijn allemaal tegenliggers. Ik stuur de bocht in en weet op dat moment al dat ik aan het eind van de bocht op de andere weghelft ga eindigen. Ik hoop dat de automobilisten een beetje rekening met me houden! Het loopt gelukkig allemaal gesmeerd, de tegenliggers die ik verwachtte gingen netjes ruimte maken zodat ik met mijn Vesting de bocht ruimer kan nemen. Gelukkig komen we nu aan bij de camping. Het ziet er maar verlopen uit. Het is stoffig, er staan veel hekken en het sanitair ziet eruit alsof er nog een kampbeul op kan dagen als je net van het toilet komt.

full



Ondanks alles hebben we nu wel een plek, niks te vroeg ook na zo'n dag die eindigde in de verkeerschaos. Gelukkig is er een restaurant vlakbij de camping. De website van de camping beloofde dat de camping slechts 300 meter van het centrum was. Blijkbaar waren dat 300 hoogtemeters. Ik heb in ieder geval geen zin meer om nog een keer naar beneden te rijden of te lopen. Ik schuif straks lekker aan in het restaurant en spoel het stof van de dag met paar biertjes weg. De spareribs smaken goed en helemaal rozig zit ik te genieten van het uitzicht. Het uitzicht is vanaf deze plek fenomenaal nu het donker wordt. Het wordt tijd om mijn tent op te zoeken en van mijn nachtrust te gaan genieten.
 
Ha leuk om weer eens een episode te lezen. Monaco was poepiedruk maar wel kicken om een groot deel van het F1 circuit te hebben gereden, twee dagen na de race!

En wat was die weg naar de camping stijl! Voor sommigen na een dag inspannend rijden net even teveel.

De camping in Menton... gekandeleerde olijfbomen met een keiharde kleigrond bezaaid met olijfpitten. Maar manmanman wat was het lekker eten daar in het restaurant!

Ik kijk uit naar de volgende episode!

Ik ga nu de VX maar even poetsen :0
 
Dag 7

Rustdag Menton-Menton

De dag begint zoals een rustdag meestal begint. Geen haast, geen inpakwerkzaamheden maar rustig wakker worden in je slaapzakje. Ik hoor in de directe omgeving al de geluiden van de wakkere mensen die aan de koffie zitten, maar zolang de zon nog niet op mijn tent schijnt blijf ik nog liggen. Helaas is na 10 minuten de zon al op mijn tent beland en voel ik toch de drang om er maar eens uit te klimmen. Uit ervaring weet ik dat het nu in notime loeiheet wordt in een tent en om de dag niet compleet oververhit te beginnen is het nu zaak om op te staan en de dag te beginnen met een bakje koffie in de schaduw.

full



Eenmaal in de schaduw en aan de koffie hoor ik van de diverse plannen die er gemaakt worden. Boodschappen doen, Menton verkennen, ritje naar Monaco, culinair tripje naar Italië. Ik besluit om het maar te laten bij rust, geen ritjes voor mij vandaag. Ik hou het bij ontbijtje scoren op de motor, daarna wandelend naar Menton en een biertje pakken op de boulevard. Het is immers vakantie!

full



Als ik van de camping wegrij om een ontbijt te scoren merk ik dat de weg best goed te rijden is als het niet druk is. Het feit dat ik gisteren vermoeid en oververhit was zal ook wel degelijk een duit in het zakje hebben gedaan. Ook de weg omhoog gaat goed. Zo zie jea maar weer eens wat vermoeidheid wel niet met een mens doet! Eenmaal terug op de camping zie ik dat een groot deel van de mensen al op pad is. Het is lekker rustig op de camping. Na een paar uurtjes rust gaat het bij een aantal van ons toch kriebelen en wagen we ons aan de tocht naar beneden. We willen uiteraard even aan het strand kijken en een biertje doen op een terras. Gelukkig hoeven we niet de hele weg af te leggen die we op de motor moeten rijden. Aan de zuidkant van de camping loopt een wandelpad naar het centrum. Dat is een stuk korter! Nadeel van deze kortere route: het is nog steiler dan de weg! Het wordt dus straks even doorstappen op de terugweg (met een paar biertjes op)

full



We zitten een tijdje op het strand, drinken een paar biertjes. Auke en ik blijven nog even nadrinken terwijl de rest van de mensen de tocht terug weer aanvaarden. Eenmaal terug op de camping is het alweer een gezellige boel. Martell heeft ergens ijs geregeld en een van zijn koffers is omgetoverd tot koelbox. Een prachtig concept!!! We zitten allemaal fijn onder de tarp in de schaduw en laten de Mediterraanse temperaturen over ons regeren. We zijn goed voorzien van cola, bier, wijn, chips en stroopwafels. Haasten is zinloos, er is geen gisteren en geen morgen. Er is alleen maar dit moment.

full



De kabbelt lekker door en en een voor een druppelen de ontdekkingsreizigers weer binnen. Met mooie verhalen over hun belevenissen en mooie verhalen over vangrails en ijzerwaren. En na het restaurantbezoek gaat het licht toch langzaam uit bij de meesten van ons. Morgen weer rijden, de eerste etappe van de RDGA staat op het program. Ik heb er zin in. Zin in het rijden, zin in de passen, zin in de rust. Eindelijk weg van de drukte en het gekkenhuis hier aan de kust.
 
Het was inderdaad een lekker relaxed dagje. Pootje baden in de middellandse zee. Mitkah, ErikE en mijn persoontje waren lopend. Oh, wat had Mitkah het zwaar op de terugweg. Piepend en puffend (met een puffertje) lukte het hem.
's Avonds zelfgekookte (ok ik heb alleen maar meegegeten) maaltijd gegeten. Was gezellig!
 
Dag 8
Menton-Jausiers

Met frisse moed sta ik op. Het is nog vroeg en dat is goed zo. In alle vroegte en koelte is het prima om je tent op te ruimen en je motor te bepakken. Om half negen ben ik al zover dat ik al mijn spullen bij de motor heb liggen. Eigenlijk best verwonderlijk dat ik al die zooi weer op mijn motor weet te binden. Best veel zooi als je het mij vraagt! Gelukkig is ook alles zo weggewerkt en vastgeknoopt op mijn Venture. Het rijdt misschien als een bushokje, maar je kan in ieder geval wel veel zooi meeslepen!

full

full

full


Eenmaal onderweg duurt het gelukkig niet lang voordat we Menton uitrijden. Nog wel ff door de lelijke randen van Menton heen. De lelijke randen, vol met winkels en industrie, die zo typerend zijn voor Franse steden. Voordeel is dan weer wel dat er aan de rand van deze steden voor een mooi prijsje kan worden getankt bij de diverse supermarkten. We maken daar natuurlijk gretig gebruik van! Het is ook de enige keer dat we vandaag tanken want de etappe van vandaag is kort. Er staat vandaag ongeveer 170km op het programma. En in die 170km gaan we echt de alpen weer in.


Zo gauw je de buitenwijken van Menton achter je laat gaat het landschap al snel veranderen. Je merkt dat je omhoog gaat en het duurt dan ook niet lang of we passeren de Col de Castillon. Niet al te gek hoog. Eigenlijk hebje hier niet eens door dat je een col oprijdt. Het serieuzere werk zit er nu echt wel aan te komen als we aan de voet van de Col de Turini komen. De weg gaat geleidelijk omhoog, heel gematigd eigenlijk. Maar langzamerhand wordt het steiler en de bochten krapper. Elles gaat er als eerste vandoor, ze smijt haar KLE werkelijk de bocht in en hoe graag ik haar ook wil volgen,.......het gaat gewoon niet. ErikE gaat er ook rap vandoor en Mitkah ook. Het lijken wel een een stel kleuters die voor het eerst in het voorjaar weer in de zandbak mogen spelen. Een genot om naar te kijken. Ikpruttel ondertussen lekker naar boven en probeer een beetje regelmatig te rijden zodat ik lekker in de flow kom. De aanrit naar e top van de Col de Turini is best lang, maar omdat ik zo ontspannen rij ben ik al boven voordat ik er erg in heb.

full

full

full



Het mooie van boven op een col staan is de rust. Ik vind dan ook niks lekkerder dan de motor uit, de helm af en genieten van de stilte en de koele lucht. De anderen staan al op me te wachten, ze waren net boven. We besluiten om een bak koffie te halen bij het restaurant en wat toeristische foto's te schieten. We doen het rustig aan vandaag, geen gehaast en gevlieg maar rustig doorrijden en stoppen waar we willen. En nadat we de Col de Turini verlaten duurt het maar amper een uurtje of we staan alweer op de volgende, de Col de Saint Martin. Het wordt hier ook al duidelijk frisser. Je kunt nu echt merken dat we richting het hooggebergte gaan. Ik neem wat van de restanten van mijn ontbijt van vanochtend en laat het me goed smaken. Een stuk brood met een rauwmelks kaasje. Een aantal mensen vlucht al weg als de kaas tevoorschijn haal,.......WATJES!!!

full

full



Ik merk echter wel dat die kaas me behoorlijk wat dorst oplevert. We rijden nu net weer een halfuurtje en mijn tong hangt als een stuk schuurpapier in mijn mond. Ik had toch nog wat extra water moeten drinken voordat ik opstapte. Gelukkig is het nog een klein uurtje rijden voordat we op de Bonnette zijn. En in dat uurtje heb ik niet veel tijd om aan mijn droge mond te denken. Het rijden is hier te mooi, alle aandacht gaat naar de weg die voor me ligt en het uitzicht wordt steeds mooier. We rijden nu boven de boomgrens en het uitzicht wordt fenomenaal. In de verte zijn er nog besneeuwde toppen en in de verte zie ik de top van de Bonnette al liggen. Wauw, wat kan ik hier enthousiast van worden. Waar ik echter minder enthousiast van word zijn de donkere wolken die zich voor me bevinden. Regen is op zich nog tot daar aan toe maar sneeuw is natuurlijk niet echt prettig. En sneeuw is op deze hoogte van bijna 3000mtr niet echt een zeldzaamheid.


De eerste mensen springen alweer uit de groep en gooien het gas erop ik zie ze voor me aan rijden. Als aan een touwtje rijden ze van me weg, op weg naar de top. Ik kachel rustig verder. Het begint nu ook net te regenen, nu maar hopen dat het bij regen blijft. Gelukkig blijft het alleen maar regenen! Als ik boven aan de Col de Bonnette sta zie ik tot mijn teleurstelling dat de Cime de la Bonnette dicht is. Een muur van sneeuw blokkeert de doorgang. Dan maar snel de Col de Bonnette over en meteen links om de motoren te parkeren. Het is hier eigenlijk best druk. Iedereen geniet van het uitzicht. Tijd om foto's te maken dus! Het is hier ook best fris. Ik gok dat het hooguit een graad of 7 is. En das best fris als je nagaat dat je hier slechts 100km verwijderd bent van de Middellandse Zee waar het op dit moment van de dag ongeveer 30gr zal zijn tussen de palmbomen.
FILMPJE

full

full

full


Omdat de lucht toch wel erg dreigend wordt en het ook aardig af gaat koelen besluiten we om het laatste stukje naar de camping te rijden. Het is nu 14:30 en het einde van de dag is in zicht, de camping is nog een half uurtje rijden. Dat betekent dus dat we mooi op tijd binnen zijn en we in alle rust de dag kunnen doornemen en de tenten kunnen opzetten. Op de terugweg houden wij (als eerste groep) het droog. Slechts op het moment dat we aankomen op de camping gaat het kort regenen. We wachten even met kamp opzetten maar een 20 minuutjes later staat een deel van het tentenkamp al. Een blik op de GPS-tracker leert me dat de andere groep nu ook in aantocht is. Ik zie ze de camping al opdraaien. Ze zijn vrijwel allemaal gehuld in regenkleding. Ze hebben dus iets minder geluk gehad dan wij. Ze hebben de afdaling in de regen gedaan. Om 16:00uur is iedereen binnen en zijn alle tenten opgezet. De rust keert over de groep. Echte rust, dit is een heel andere aankomst als twee dagen geleden in Menton. Ik voel dat iedereen nu nog vol energie zit en al gauw overheerst er een jolige stemming in de groep. Normaal gesproken ben ik een heel stille en serieuze jongen maar ik laat me nu ook meevoeren door de joligheid van de groepsleden en doe lekker met hun mee.

full

full

full


Lepenszeur neemt ons mee naar het dorpscafe/restaurant en we nemen het er even van. Een biertje tegen de dorst en een maaltijd tegen de honger. En ze hebben hier een discotoilet. Wat kan het leven fijn zijn. En eenmaal op de terugweg naar de camping maken we een klein ommetje en zien we een grote kudde schapen staan. En omdat ik nu eenmaal gek ben op schaap (vooral snipperschaap) kon ik het niet laten om ze even toe te zingen. Zo konden we na afloop allemaal met een goed gevoel slapen. En het bleef nog lang onrustig in de schaapskudde. FILMPJE
 
Terug
Bovenaan Onderaan