Reisverslag Dolomieten, zomer 2009 (met foto's uiteraard)

[Aad900]

Heb weer genoten van je verslag RoLoo. Complimenten hoe je het op 'papier' krijgt, en het brengt bij mij weer herinneringen uit 2008 boven van mijn Dolomieten trip met Ufootje. Juni a.s. gaan we met een man/vrouw of 8 die kant op.....ik kan haast niet wachten

 

[Utrechtterror]

In San Marino zijn wij in 1973 geweest met mijn broeders en schoonzusters en mijnn vriendin op de Honda CB 750.
Echt gaaf daar.
foto er bij [afbeelding]
1973 onderweg bij de Mont Blanc.
[afbeelding]
Deze foto was in 2005.
[afbeelding]
3e foto ook onderweg daar in de buurt. Richting Rimini.
[afbeelding]
er bij.
De achtergrond van deze foto is San Marino. Maar dan in 1973.
Leuk hé? Toen fotografeerde wij alles al. Wel ZW maar dat heeft wel iets.

Gaaf zo die foto's man

 

[EchoDelta]

Heb weer genoten van je verslag RoLoo. Complimenten hoe je het op 'papier' krijgt, en het brengt bij mij weer herinneringen uit 2008 boven van mijn Dolomieten trip met Ufootje. Juni a.s. gaan we met een man/vrouw of 8 die kant op.....ik kan haast niet wachten

Wel ff zwaaien als je 5 andere MF-ers tegenkomt !!!!

 

[©Stoffel]

Gaaf zo die foto's man

Wel ff zwaaien als je 5 andere MF-ers tegenkomt !!!!

Datwel natuurlijk.
Te herkenne aan een grote rode motor met spiegels. Mooie vrouw achterop.
Ja Leuk hé?
Ik heb er nog meer van die tijd. Ik kijk daar altijd graag op terug.
De laatste x hebben we 1100 foto's gemaakt.

Dit is op San Marino.

Met de broeders.

 

[Aad900]

Wel ff zwaaien als je 5 andere MF-ers tegenkomt !!!!

 

[...Ron...]

Reisverslag : Dolomieten Juli 2009. (dag 4) foto klik = foto groot

(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet…)


Dinsdag 28 Juli 2009 ; de minstens acht passen tocht…


Wat nou regen en onweer…, het zal toch niet waar zijn, denk ik, als ik veel te vroeg in de ochtend langzaam 1 vermoeid ooglid iets omhoog trek, en 1 oor iets boven het nog steeds (veel) te warme laken druk.

We zijn verdorie niet in Italië om datzelfde prut weer te krijgen, zoals wij dat hadden op de dag van vertrek…, en met dat ik mij dat bedenk, wurm ik mijzelf uit bed, en doe de ramen dicht, en sluit de balkondeuren, om ze met dezelfde gang weer open te doen, want plotseling kan ik mij herinneren dat wij gisteren de motorlaarzen op het balkon hadden gezet, omdat er tijdens deze snoeihete dagen, na een dagje motorrijden (cq. stukje lopen) een soort van ranzige putlucht uit die laarzen komt, waar zelfs een doorgewinterde, Sloppenwijk-rioolbever fijntjes en hard gillend voor op de loop zou gaan… (zeg nou niet, dat U dat niet herkent... )

En diezelfde laarzen staan nu dus nu een beetje in die regen…, en dus worden ze nat.

Nou ja…, hangt er nu een natte putlucht in die dingen.

Is weer eens een keer wat anders. Vooral lekker buiten laten staan die dingen ; wel zet ik ze natuurlijk iets verder onder het afdak, om er toch voor te waken dat er ook niet nog een centimeter of 10 water in gaat staan.

Je moet die rioolbever ook niet te veel verwennen tenslotte.

Na deze constateringen kruip ik weer in bed, en voel mij behoorlijk gebroken. Ik kuch, en hoest wat af, en zie de tijd tergend langzaam richting opstaan kruipen.

Tegen de tijd dat we onder de douche vandaan zijn, en het fijne ontbijt (deze keer weer met zo’n overheerlijk zachtgeel klust-eitje) voorbij zijn, is het iets na negen uur.
Het is nog mooi vroeg, en inmiddels loopt het hier alweer tegen de 28 graden. Warm dus. En volgens onze gastdame wordt het vandaag een onplezierig hete dag, hier in de soort van snelkookpan zoals je deze omgeving, ingesloten tussen bergruggen, het best kunt noemen.

De hitte kan hier niet goed weg waaien, en blijft tegen de bergwanden hangen.

Omdat ik steeds meer last van de warmte begin te krijgen (terwijl ik daar normaal erg goed tegen kan), moeten we dus naar boven. Met de motor de bergen in, de ‘koelte’ opzoeken.
Dus gaat de klederdracht weer aan, en proberen wij of de natgeregende toerbrommer het nog wil doen.



(de bergen in ; op zoek naar verkoeling)



Wij kiezen ervoor om via Nals (hoe kan het ook anders...), wederom binnendoor, dus tussen de appelboomgaarden door, de oude route Merano-Bolzano te rijden.
En dat is een vlak stuk soort van 80 km/h weg, en via dat stuk asfalt kom je, als je dat wenst, het centrum van Bolzano binnen tokkelen.

En allejeekus zeg, wat is het daar snoeiheet, daar in dat Bolzano. Sta je dus daar in je complete wind en waterdichte outfit weg te dampen voor de verkeerslichten, met naast je zo’n Italiaans kippetje, grappig luchtig gekleed, op haar scootertje, die daar lekker zomers staat te wezen...

Trouwens ; heel veel van die redelijk dikke 400 cc scooters daar in Italië. Met van die gasten op dat ding, met natuurlijk een designers zonnebril op de gebruinde Italiaanse neus, en jagen door die steden alsof die Leen van Frisia hoogstpersoonlijk achter die figuren aan zit, omdat de maandelijkse termijnen al een poosje niet voldaan zijn...




Net buiten Bolzano, en heel eventjes op een soort van ringweg, drukken we de luchtgekoelde ‘plof’, naar rechts om daar via de meest onmogelijke weggetjes naar boven te knorren.
Wij komen werkelijk geen hond tegen hier, en zijn eigenlijk zeldzaam zwaar verbaasd dat er juist wel een bus rijdt hier over deze eng smalle weg, want waarom zouden er anders stopplaatsen bedacht zijn voor die (school ?)bus.

Ongelofelijk onder de indruk van de natuurschoon hier, komen wij aan in Ortisei, en vanuit daar is de weg duidelijk breder, en via Selva pakken wij onze eerste ‘echte’ (alsof we daarnet een zielig stukje weg gehad hebben…) pas voor vandaag.

De Pas Van Het Tuingereedschap, de Passo di Gardena.



(-slecht- kaartje van de omgeving)



En die is fraai vrienden, een potje stevig sturen wel, en het asfalt is minder, maar het is ook daar dinsdag, en blijkbaar zijn de toeristen op dinsdag ergens anders, want het is er gewoon rustig.
Tuurlijk kom je wel een verdwaalde motorrijder tegen, of per ongeluk een handje vol van die ‘die-hards’ op mountainbikes, maar voor de rest…, gewoon lekker sturen, lekker om je heen kijken, en vooral de vergezichten op je netvlies trekken.

Met regelmaat steken wij naar elkaar daarom ook een duim in de lucht, om aan te geven dat het hier toch wel akelig mooi kijken en rijden is. Ik vergeet even mijn lamlendigheid, en druk ons brommerke van links naar rechts. Mooi hier !


Passo di Gardena filmpje (zie je wel ; hartstikke rustig !)


Na Corvara, duiken wij de kant van de Passo di Campolongo op. Pas nummer 2 voor vandaag dus. Een pas met brede wegen, waar het tempo, indien gewenst, flink kan stijgen, en met mooie vergezichten.


Passo Campolongo filmpje (vanaf rond de 5 minuten gaat het tempo wat omhoog…)


We komen na deze paar kilometer pas aan in Arabba, en dat Arabba is toch wel helemaal een ski-vakantie oord. Met grote hotels, en zomerse ongezelligheid. Gauw er doorheen dus.

Wegwezen hier.

En wij rijden door naar Andraz, bekend van zijn Castello Buchenstein, helaas nu niet veel meer dan een ruïne.
Maar…, van daaruit jank je zo naar, en over (filmpje !) de Passo di Falzárego (pas nummertje 3).

Ik moet zeggen, de broeder in het filmpje heeft meer haast vandaag, dan dat wij dat hadden…

Hoe we daarna exact rijden weet ik eigenlijk niet meer, maar, onze lunch doen we boven op de Passo di Sella. En daar is het ook al zo rustig. Vooral veel wandelaars, die van daaruit de bergen intrekken, mensheid in stoere, nieuwe wandelschoenen, met van die geurende smeerseltjes op de bleke bekkies, om vooral het verbranden maar tegen te gaan.

Volgens een verhaal dat ik oppik van de uitbaatster van het koffiehuis hierboven, lag er hier afgelopen winter negen (9 !) meter sneeuw. Dat was in jaren niet voorgekomen, aldus de mevrouw.

En ik denk, negen meter…??

Is dat niet veel…? Maar ja, weet ik ook veel, misschien ligt er normaal wel 8 meter hierboven.
In ieder geval, ook weer volgens deze tante, lag er in Juni nog sneeuw hier. En ook dat was ongekend ; aldus die kletsgrage koffiejuf.

Hier hebben wij heerlijk in het zonnetje gezeten, met 'n kopje geurende, en zoete cappuccino ; en net op het moment dat mijn reisgenoot wil roepen wat ‘dat’ nou weer voor figuren zijn, tik haar tegen haar been een zeg ‘sssssssssst’.

De als complete kermisklanten opgedirkte vakantiegangers blijken Nederlanders te zijn, en voordat vrouwlief dus ook maar iets kan zeggen, zeg ik tegen die gasten ‘mooi hier hè ?!’, om daar mee aan te geven dat zij vooral even niet ‘dat’ moet gaan roepen wat ze net wil gaan doen.



(lunch, 9 mtr sneeuw, en paradijsvogels)



Tjonge, jonge, wat een zeldzaam opzichtige, en opgedirkte paradijsvogels waren dat zeg.
En ook nog gepensioneerd. Wat een figuren.

En dat viel niet alleen ons op…

Na de lunch, dansen wij vandaag ook nog over de volgende stukken weg (zie iets verderop), allemaal met adembenemende uitzichten, en allemaal (ik ben maar eerlijk) lijken ze ook een beetje op elkaar.
Met andere woorden, acht passen (of meer) klinkt leuk, maar op den duur wordt het wel een beetje veel van hetzelfde. Je slingert tenslotte wat af. En best vermoeiend is het ook, want, in ons geval natuurlijk, weegt die hele toerbende best een paar kilo’s, en dat ‘moet’ wel elke keer in de ankers, naar links of rechts, weer op het gas, en 100 mtr. verderop (ofzo) weer hetzelfde.



(been there, done that…)








We doen vandaag dus ook nog de Passo Rolle (twee maal zelfs, want in St. Martino keren we weer om), de Passo Pordoi (33 + 27 bochten ; 60 in totaal dus), Passo Costalunga, en de Passo Fedai.


Passo Pordoi (filmpje !)


Acht passen derhalve, en uiteraard met de nodige stukken verbindingsweg, die eigenlijk misschien wel een naam hebben, maar verder niet zo belangrijk (wat is dat eigenlijk wel…) zijn.
Het gaat om het plezier dat je beiden aan deze gekkigheid hebt ; de kwaliteit, niet de kwantiteit.



(en geen kroket te krijgen hierzo…)



Voor de motor toch een beetje een slijtageslag merk ik ; het hoge gewicht, in combinatie met het deftig afremmen zorgt voor iets trillende remschijven aan de voorzijde (kwaal van de 1200RT ; ben ook al met mijn derde set bezig…), en op een gegeven moment hoor ik een luid gegil.

Ik denk ; wat een fijna aso, die vent in die auto, om met zulke piepende banden de bocht door te janken, hier in dit vredige dorpje…, akelige 'show-off'...

Bleek het mijn eigen achterrem te zijn…, met een fijne paars/blauwe schijf als zichtbaar resultaat.
Loei, en loeiheet dat ding…, niet om aan te pakken !



(hoezo ; heet geweest…?)



Wat ons opviel vandaag, is dat we twee keer een controle tegenkomen van de Carabinieri. Die boos kijkende gasten in het stemmig donkerblauw staan redelijk verdekt opgesteld, hebben een lasergun bij de hand, en komen vooral in actie als je vol dampend ergens aan komt blaffen.
Rijd je min of meer normaal is er eigenlijk nix aan de hand, en staan ze daar alleen maar in het zonnetje. Met hun kogelvrije vesten aan.

En dat laatste is toch wel weer een beetje bijzonder.

Hier ooit een Veldwachter zien staan langs de provinciale weg van Haarballenveen naar Schiermonnikendam, met lasergun én kogelvrij vest…??
Ik in ieder geval niet.

Wat ons ook opviel, was dat veel van die passen helemaal geen fatsoenlijke vangrails hebben. Soms helemaal nix, soms dus die gemene betonpaaltjes, en ook vaak zag je niet meer dan een paar tentstok-achtige dingen in de grond, waar tussen een draadje gespannen is.

Alsof dat ook maar een klein beetje helpt, als je je kraakheldere GS (want die dingen zie je daar in de bergen echt om de klip-klap) rigoureus de bocht uit drukt…

Alles bij elkaar vandaag een ruime 300 kilometer weggeprutteld, en op het moment dat wij weer in Bolzano aankomen, om het laatste stukje naar Nals te ronden, komt ons de benauwde warmte weer tegemoet.

34 graden geeft mijn buitentemperatuurmeter (alsof je op een motor ook een ‘binnen’ hebt…) aan.
En dat mag gerust vies heet genoemd worden, en dat denkt de motor waarschijnlijk ook, want op het moment dat ik voor 1 van de verkeerslichten in Bolzano sta, en terwijl het ding dus machtig beroerd stationair aan het draaien is, slaat het vuige kreng af, net op het moment dat ik weer gas wil geven.

Boef…uit !

En daar sta je dan met je goede gedrag, en met het zweet klotsend onder elke huidplooi.
En met die fantastisch geurende motorlaarzen...

Langzamerhand begin ik mij toch meer dan zwaar te ergeren aan het ‘stationair’ draaien, en aan het ronduit slechte lopen bij lage toeren van de fiets. En vooral in dat drukke, en toeterende Italiaanse stadsverkeer speelt je dat parten.



(kom ik daar ; heb ik geen stickertje bij mij…)



‘Thuis’ in Nals koelen we af onder de douche, we pletten die motorlaarzen met een wijde boog weer naar buiten, eten iets gezelligs een paar honderd meter verderop, en zorgen dat die tweede wijnfles ook nog voor het donker leeg is.

Mijn kuchje wordt inmiddels een zware kuch, en eigenlijk gewoon akelig vroeg kruip ik, compleet gesloopt, mijn mand in.

Tis helemaal leuk geweest voor vandaag, ik heb geen idee wat ik mankeer, maar het voelt alsof ik vandaag de hele dag opgevouwen heb gezeten in mijn eigen (dichte !) topkoffer.
Terwijl het ding in de zon stond...

Als wij naar bed gaan is het nog steeds 28 graden… ; en morgen weer een dag.
En 1 ding weten we in ieder geval zeker, ook morgen duiken we de bergen weer in !



(‘thuis’)












(p.s. leuk die oude zwart/wit foto's !)

 

[graafie68]

weer een leuke dag beleefd zo te lezen

jammer dat het maar een kort verhaaltje was, ben zo uitgelezen.


en nou opschieten met warm water regen en 20graden met lekker zonnetje.

 

[Naba]

Roloo : BMW'tjes GS groeien in die contreien aan de bomen. Ik ben er op gaan letten en ik stelde proefondervindelijk vast dat er elke 5 minuten er wel ergens opdook/tegemoet kwam/geparkeerd stond oid.

En op enig moment ben je die passen moe ja. Hoewel die drempel bij iedereen op een ander moment komt. Ik werd door het toergezelschap bij kans van de TDM afgeslagen voor een pauze omdat ze even rust wilde in plaats van alsmaar bochten te pakken. Gebeurde op de passo Brocon op pas numero 12 van de route die ik had uitgedokterd.
Pas na 1 uur rust en flink wat koffie had ik het lef om ze te vertellen over de volgende 3 die we nog moesten rijden gehehehehehehe

 

[...Ron...]

Naba over een pas of 15 op 1 dag...:

En op enig moment ben je die passen moe ja. Hoewel die drempel bij iedereen op een ander moment komt.

...vergeet ook niet dat ik 'niet helemaal' fit was ; later zullen we ook nog lezen dat ik gewoon met koorts in de botten toch maar verder 'vakantie vier', en dus door moet rijden...

 

[nikos95]

We komen na deze paar kilometer pas aan in Arabba, en dat Arabba is toch wel helemaal een ski-vakantie oord. Met grote hotels, en zomerse ongezelligheid. Gauw er doorheen dus.
Wegwezen hier.

Ik hoop niet dat Arabba te veel tegen valt, want laat ik daar nu voor de laatste week van juni een hotel hebben gereserveerd

 

[...Ron...]

...'t was mij te druk in Arabba ; maar voor de rest een mooi centraal uitgangspunt voor van alles en nog wat ; en dan vooral toertochten...

...maar omdat er veel gewintersport wordt ; is er in de avonduren ook veel te doen...
...en dat is het soort vermaak waar ik niet wild van kan worden...



...uiteraard wel voor 'straks' een goede reis, en een hele prettige vakantie gewenst ! ...

 

[nikos95]

...uiteraard wel voor 'straks' een goede reis, en een hele prettige vakantie gewenst ! ...

Dank je, als we het net zo treffen als vorig jaar dan gaat dit helemaal goed komen.

 

[janc'borg]

He Albert, Arabba zit bij mij ook in de planning. Alleen 14 dagen later. Dan ga ik zelf wel voorrijden.

 

[nikos95]

Hey Jan, jammer dat we elkaar daar niet tegen gaan komen.
Maar zie ik je volgende week zondag nog?

 

[janc'borg]

Ik ga je zien!

 

[EchoDelta]

Zo, nog even en we hebben een MF Mini-meeting in de Dolomieten

 

[©Stoffel]

Zo, nog even en we hebben een MF Mini-meeting in de Dolomieten

Ik weet niet of je mijn filmpje gezien hebt. Maar op sommige passen stikt het van de MF stikkers. Eg wel.

ff stiekem kijkuh.

Ik heb er net nog een op gezet. Maar dan Tsjechië 2004.

 

[...Ron...]

Reisverslag : Dolomieten Juli 2009. (dag 5) ** foto klik = foto groot **

(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet…)


Woensdag 29 Juli 2009 ; geen gekkigheid vandaag.

Het wordt bijna ongezellig eentonig, maar het is rond ontbijttijd wederom erg warm, en ook vies benauwd aan het worden.
Onze gedachten gaan richting een hoger in de bergen gelegen meertje, waar wij lekker met de voetjes in het water een beetje van ons af kunnen dromen.

En met deze ogenschijnlijk best wel fijne gedachte, zitten we eigenlijk al vrij vroeg op de brommer, om richting 1 van die gevonden meertjes te rijden. Niet eens zo gek ver van ons logeeradres, maar wel mooi hoog gelegen.



(hier kan ik dus slapeloze nachten van krijgen…)



Omdat ik geen naam van dat watertje kan ontdekken, dus nix in de navi kwijt kan, volg ik maar zoveel mogelijk een kaart, en dat gaat heel aardig (wat wen je gauw aan een navigatie-schermpje zeg ; sorry Jan…).
Wij peuteren dus vrolijk naar boven, en de wegen worden hier steeds krapper, en dat is natuurlijk ook geen wonder denken wij, want het is tenslotte maar een klein meertje, dus druk hoeft het daar niet te zijn, en als het niet druk is, heb je ook geen A50, A12, of A1 er naar toe nodig.

Ons zijn graag simpel van geest ; dus dan bedenk je zoiets zinnigs al heel rap.

Jammer dan…, net als het echt leuk begint te worden houdt die weg gewoon op. Einde oefening, en zonder een aankondiging vooraf natuurlijk, en het asfalt gaat over in een voetpad naar dat meertje… ; iets van nog 15 kilometer ofzo.

En dat is ons nou FF net iets te gek af, dus met veel pijn en moeite keer ik de hele zaak om, en duikel weer naar beneden, en zet (nog steeds met goede moed, ondanks de kuchjes waar ik steeds meer last van begin te krijgen) koers richting dat, al een keer eerder genoemde stadje, Lana, en we nemen nog een keer die fantastische Gampenjoch (dit is dus de 3e keer dat wij het ding -bewust- voor onze kiezen krijgen), en ergens halverwege kiezen wij dan wel niet voor een meertje (nadat we dat wel voor een tweede keer ergens anders hadden geprobeerd ; ook weer zonder succes overigens…), maar wij drukken de RotsvasteTourer een riante parkeerplek op, ergens tussen Merano en Fondo, aan de 238.

De inmiddels behoorlijk stoffige RT laten wij op de zijstandaard vallen, en wij pikken het ‘tafeltje-dekje’ ding in, trekken die warme motormeuk uit, en trekken iets comfortabel zomers aan.
We rollen ons motorspul uit, en zodoende is het net of wij op een handdoekje zitten. We
zorgen dat wij voldoende nattigheid onder handbereik hebben, en zo komen wij een deel van de ochtend heerlijk lezend door.

Ik geef toe ; het klinkt vreselijk oubollig, maar wij weten al dat wij morgen een fikse rit voor de boeg krijgen. Dus doen wij het vandaag matigjes aan.



(geen idee of daar nou ‘niet parkeren’ staat…)



Want broertje is morgen jarig, en broertje (+ vrouwtje + kindje) is geheel toevallig dit jaar ook in Italië op vakantie.
En broertje is altijd redelijk kort van stof (...heeft hij niet van mij…), dus van de week al een SMS gehad, met de prachtige volzin : ‘waar zit je, kom je donderdag nog langs. Zitten in Bardolino’

Dus ik eerst kijken waar dat Bardolino ligt voordat ik überhaubt een ja of een nee terug SMS, en dat ligt dus redelijk aan de onderkant van dat mega-toeristische Lago di Garda.

Het Garda meer dus.

Het toch nog steeds sluimerende plan om een dagje cultuur te gaan snuiven in Venetië laten wij varen (…), en in plaats daarvan maak ik een (hele) fraaie route (hoop ik) naar broertjes verjaardag, in dus dat stadje waar ook Ursel de Geer onlangs TV-beelden van had, in zijn programma ‘Het Is Hier Weer Fantastisch’.

Via de tolweg, die A22 is het 145 kilometer van ‘hier’ naar ‘daar, maar uiteraard vrot ik in het navi-ding, een route door, en langs berg en dal.
Vandaar dus dat wij vandaag een soort van ‘Ronja Bakker’ dagje doen ; en dat mag U lezen als een dag met (iets) minder kilometers.

Wij zitten dus nog steeds op die parkeerplek, en heb ongeveer mijn, van huis meegebrachte, Auto, Motor en Klassiek wel uit, en vrouwlief kan zich ook wel vinden in weer een fijn stukje bochtenwerk.

Trouwens, we zaten best op een aardig plekje, in een soort van ruime S-bocht. En dan hoor je de motoren al aan komen blazen, en dan is het best een heel fraai gezicht als je die dingen zo door die bochten heen ziet fluiten.

Ook opvallend veel cabrio’s trouwens hier.



(deze ochtend, ons tafeltje…)



Wij wurmen ons derhalve weer in onze broei-pakkies, en zetten koers richting de Paso del Tonale.
Zoals eerder gezegd, ons hebben geen haast en geen verplichtingen, en van de route kan daarom elk moment afgeweken worden als we denken dat wij iets aardigs zien.

En plotseling ergens onderweg valt mijn oog op een houten bordje langs de kant van de weg, waar met fraaie ‘gouden’ letters staat : Lago dei Caprioli, en dan met een pijltje naar links.

Dus wij naar links, want waar een lago is, daar is water. Simpel zat. En omdat er ook een afbeelding van een bus bij staat, betekent het dus, dat er ook een weg naar toe is. Best mooie klim trouwens daar naar die lago, en we ‘haarspelden’ weer heel wat af.

De motor drukken wij op een enorm stoffige parkeerplek neer, en de laatste paar meter zullen helaas te voet afgelegd moeten worden.



(stof, stof, en nog eens stof…)




Best mooi hier eigenlijk, en wat is dat toch daar in dat Italië ; ook hier is het al zo rustig ! Is het te warm voor die pastamensheid ofzo ? Of is er hier gewoon geen reet aan ?

Geen idee eigenlijk, maar veel kan het ons niet schelen, en tegen half 4 (als dus net de keuken dicht (!) gaat…) zitten wij daar heerlijk aan het water, aan een akelig verkwikkend koel biertje, en onze tanden staan inmiddels in een geweldig lekker Italiaans broodje met een soort van spek er op.

Want die broodjes hoefden niet persé uit de keuken te komen, dus met wat vijven en zessen had ik duidelijk gemaakt dat wij dan wel 2 van die dingen zouden willen ontvangen (spreken nul komma nul Duits daar hè, die lui. En kom met mijn (auto)Italiaans ook niet veel verder dan Fiat, Alfa, en/of Lancia…)



(mwha ; kun je best aan wennen, aan zo’n omgeving…)


(Het Meer van de Kapriolen dus…)



We doen een rondje meer, wandelen later op de middag rustig weer terug richting motor, en kiezen eigenlijk heel voorspelbaar een beetje dezelfde weg terug.
Komt ook omdat ik geen zin heb om nog meer overbodige meters te maken, en zodoende hobbelen we richting diezelfde Gampenjoch (ook wel Passo della Palade ; en zeg nou zelf, dit klinkt toch veel zwieriger dan dat ‘joch’ woord).

Leuk linkje trouwens (!) met alle passen in kaart : www.alpentourer.de/alpenpaesse
(je kunt op de kleurtjes klikken, en dan wordt je al klikkende super doorverwezen naar de passen aldaar.
Voor de Dolomiten is het kleurtje grijs (dus nummer 3).
De Passo della Palade zit in blokje nummer 4.

Wij rijden dus weer terug, en plotseling staat alles stil.
File.

En als er file op een pas is, dan is het vaak niet helemaal goed, en terwijl we daar staan te wachten (netjes relaxt achter een stel op een 1200GS) komt ons inderdaad al een ambulance tegemoet.

Een ambulance met haast.
En dat is vaak een minder goed teken.

Na een stief kwartiertje (kan ook iets langer geweest zijn), komt de hele stoet weer langzaam op gang, en dan zien wij de aard van deze gedwongen tussenstop.

Op diezelfde parkeerplaats waar wij vanochtend hebben zitten genieten van het zonnetje, en de voorbij sjezende motortoestand, staat nu een BMW K1200LT, een kapotte auto, en een handje vol Politie.

Uiteraard ken ik de exacte aanleiding van deze, niet prettig ogende, samenkomst niet, maar de voorkant van de K1200LT zit fors in elkaar, en de achterkant van de auto ook. Er zit een forse afdruk in het asfalt, met vanaf daar glijsporen van de motor over het gehele asfalt, richting parkeerplaats.

Met andere woorden, je zou bijna denken dat het stel (want een vrouw in motorkleding staat de Politie te woord, er ligt wel een tweede helm, maar er is geen 2e persoon in motorkleding in de buurt) achterop die auto getetterd is, die wellicht daar stil stond om de parkeerplek op te rijden.
En als motorrijder kom je dan net uit een tunnel, in die blinde bocht naar rechts, en dan staat daar een auto…

Het geeft ons allebei geen goed gevoel, maar dat het daar behoorlijk mis is gegaan, dat is meer dan duidelijk.
En met die gedachten knorren wij achter de 1200GS aan. Een GS met een berijder er op die er eigenlijk best een stevig tempo op na houdt.

Deze vriend kent hier de omgeving, dat is maar FF duidelijk, ondanks dat hij met een Duitse kent.plaat op zijn rode ‘off-the-road’ rijdt.
Hij, gewoon gekleed in luchtig zomerjackie, zomerbroekje aan, gympen, en zij achterop nog net wel in een soort van motorjas, maar voor de rest net zo basic als hij.

En deze makker voert het tempo op. En wij volgen. Toch eens kijken of zo’n GS nou werkelijk zo’n geweldige alleskunner is.

En onze Duitse vriend heeft in de gaten dat wij hem behoorlijk op zijn nummerplaat blijven hangen.
Hij gooit nog een beetje extra kolen op het vuur, en potverdikke, ik moet er behoorlijk aan sleuren om deze gast ook maar enigszins bij te houden. Als een Duitse haas knalt hij over die Gampen pas.
En we zien met regelmaat snelheden van tegen de 150/160 op de klok staan. En dat is best hard daarzo.

Mijn voordeel is dat ik aan hem kan zien hoe de bochten verlopen, maar ik neem bijna mijn petje voor die gozer af, want hij knalt dus in ‘the blind’ die bergpas af.

Ik kan mij tenminste nog concentreren op zijn rempunten, maar hij heeft geen enkele referentie.
Vrouwlief ‘vraagt’ of het nou echt nodig is om hier zo hard te rijden, en ik ga er nog een beetje beter voor zitten. Want werken is het zeg, ik geef toe dat ik eigenlijk wel alle zeilen bij moet zetten om die GS-er bij te houden.

Pffff, wat heeft die broeder een tempo. Die lui dansen werkelijk over het warme asfalt heen ; op zijn smalle bandjes met grof geblokt profiel…

Je kunt dus ongeveer inderdaad alles met zo’n GS…, behalve zwemmen denk ik. Dat zal niet gaan.

Behoorlijk warm (ik heb onderweg de jas ook maar gewoon half open geritst) duiken wij dat heel aardige Lana weer in, en om ons zelf af te koelen, maar vooral ook de RappeTourer, besluiten wij om iets te eten, en te drinken bij een soort van snack-kot langs de kant van de weg daar in datzelfde dorpje.

En daar komt ook de GS weer aan. Wij herkennen elkaar, en een zeer beleefd knikje naar elkaar toe is alles wat er ‘gezegd’ wordt. Zij kijkt nog een keer achterom…

Rond half 8 ’s avonds parkeren wij onze metallic rode steun en toeverlaat weer bij Haus Helga. Inmiddels zijn er nog een paar motorrijders binnengereden. Twee Duitse jongens, die hier elk jaar komen.
Die slapen hier dan 2 nachten, en doen dan verder nix anders dan passen rijden. Elk jaar weer ; elk jaar Haus Helga. En dat al jaren achter elkaar.

Vriendelijke gasten wel.


(nog meer boxerspul bij Haus Helga)


Wij daarentegen douchen wat, en hobbelen ’s avonds nog richting die ijssalon daar in Nalles, en laten ons die lekkernijen heel wel smaken.
En met nog een wijntje op de kamer, wordt het dan toch nog weer een soort van laat.

Morgen ‘binnendoor, maar ontzettend buitenom, naar dus dat Garda watertje ; de navi is geladen, en het schijnt morgen de heetste dag van de week te worden, met temperaturen tegen de 38 graden. Hiep hoi…

Die nacht komt de temperatuur ook niet beneden de 28 graden…

 

[Naba]

Nice.

 

[acie]

Ben elke ochtend weer blij dat ik met dit topic rustig kan beginnen met een mooi motorverhaal

 

[...Ron...]

acie schreef ...:

Ben elke ochtend weer blij dat ik met dit topic rustig kan beginnen met een mooi motorverhaal

...dan zeg ik : Goedemorgen !

 

[Scheurneusje]

en ik kan het net niet halen om alle reacties en verhalen te lezen voordat ik ga werken.....


maar wat leest het heerlijk weg idd,ennuh Heel mooie zwart wit foto's hoor........

ik ga eens een keer op mijn gemak ook die passen etc bekijken want ik heb al wel routes gemaakt,maar kan ze met tyre altijd nog aanpassen.................

doei doei karin

 

[...Ron...]

janc'borg over een dagje weg...:

He Albert, Arabba zit bij mij ook in de planning.

...geen verkeerde omgeving Jan...

...ga zo aan een volgend deeltje beginnen ; gisteravond niet aan toe gekomen...

 

[Testikels]

...geen verkeerde omgeving Jan...

[afbeelding]


...ga zo aan een volgend deeltje beginnen ; gisteravond niet aan toe gekomen...

Shame on you

 

[...Ron...]

Reisverslag : Dolomieten Juli 2009. (dag 6) ** foto klik = foto groot **

(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet…)


Donderdag 30 Juli 2009 ; dagje Gardameer


Met een gevoel in het lichaam alsof ik net, én gestenigd ben, én gelijktijdig een handjevol stokslagen heb gehad sta ik deze ochtend iets eerder op, omdat wij tenslotte vandaag binnendoor keutelen naar Bardolino aan het Gardameer.

179 GPS kilometers zegt mijn digitale toverdoos ; en omdat het binnendoor toeren vaak toch niet opschiet, willen we op tijd weg, en vandaar eerder opstaan, en op speciaal verzoek ook eerder het ontbijt.

Iets na negen uur zitten wij weer in (of ‘op’) het (riante) tourzadel, en zoals gezegd, binnendoor tussen de appelboomgaarden door gaat het eerst naar Andrian (een weg die wij inmiddels behoorlijk kunnen dromen), en vandaag over de Strada Riva Di Sotto (wat klinkt dat toch allemaal mooi !), naar Sankt Pauls, om dan koers te zetten naar Eppan An Der Weinstrasse.

Vlak voor St. Nikolaus draaien wij de uiterst fraaie, en groene, Mendola Pass nog een keertje op, en deze weg met nummer SS42 volgen wij tot voorbij het inmiddels bekende Ronzone.
Zoals eerder gezegd, kom je vanaf hier toch wel in het minder netjes onderhouden Italië terecht. Het Italië met zijn roestige vangrails, rommel in de tuintjes, en minder goed onderhouden asfalt.

(stukje Mendola Pass)


Weg nummer 42 gaat over in 43, en via Romeno en o.a. San Giustina (bekend van het Lago Di Santa Giustina) hobbelen wij net zo lang door totdat de tankmeter ons vertelt dat het toch wel zaak is om de tank weer eens vol te kieperen.

En dat doen wij in Denno.

Volgens het kassabonnetje is het inmiddels 10.51 uur, en bij deze gelegenheid doen we ook maar een korte pauze. Want stilstaan doen we nu toch.

Vrouwlief vraagt of het wellicht niet verstandig is om terug te gaan, en die tour naar Bardolino af te blazen, want ze kan aan mij zien dat ik er ronduit moeite mee heb vandaag.
Ik kuch en blaf wat af, en kan amper fatsoenlijk van de motor af komen. Maar omkeren komt vandaag in mijn woordenboek niet voor ; en ik neem daarom nog maar eens een Ibuprofen400 ; U weet wel, zo’n fijne roze knijter.

Om ‘dat’ proberen te onderdrukken wat mij al dagen lang behoorlijk in de weg zit.

Ach, en als je eenmaal half verdoofd in het zadel zit, gaat het ook wel weer, en zodoende vervolgen wij die ietwat saaie 43, tot dat wij een keertje zwaar rechts mogen afslaan, om daar de kronkelige SP64 te nemen.

Hier ook weer fijn haarspeld naar haarspeld. Het tempo is gematigd, en de dag is inmiddels warm.

Wel mooi hier zeg !

Die SP64 gaat naadloos over in de SS421, en we hebben hier ervaringsgewijs geleerd, hoe groter het wegnummertje, des te kleiner de weg zelf wordt.
Het is er niet druk, en onze ogen rollen bekant uit de kassen, want zoveel natuurschoon is er wel te zien onderweg. Vooral natuurlijk ook omdat wij deze omgeving totaal niet kennen.




(onderweg ook even boodschappen doen ; altijd voldoende vocht bij je hebben…)



De SS421 komt o.a. door Molveno heen, en daar heb je het Lago di Molveno. Maar omdat die naam van het meer niet op de (mijn) navi voorkomt, vragen wij ons in alle oprechtheid af, of nou hier al dat Gardameer begint, want kilometers lang rijden wij links van dat Molveno-water langs.

Over een heerlijke bochtige ‘kust’route. Amper of geen toerist te bekennen, en heel af en toe een andere motorrijder. Onbekend gebied voor de meesten ?
Wij hebben geen idee, maar die rust daar is wel opmerkelijk, en ongekend.


Die SS421 rijdt ons trouwens langs het groene Parco Naturale Adamello-Brenta, en als je een beetje gaat surfen op ons machtige Interweb, dan lijkt alleen die omgeving al wel een vakantie waard !

(het Lago di Molveno links rechts op de kaart ; en op dat weggetje er langs heen, dat is dus de SS421)

(als U deze kaart nou slecht te zien krijgt : hier dan een linkje naar deze kaart)


Zoals ook op de kaart hierboven te zien is, rijden wij door tot aan San Lorenzo In Banale (en dat klinkt toch veel fijner dan ons eigen Roodeschool ; om maar us wat te noemen…)


De SS421 kent amper rechte stukken, en op die manier boxeren wij langs, en door Dorsino, Tavodo, en Villa Banale. En net buiten die laatste, moeten wij deftig links af, de SS237 op.

Die SS237 brengt ons wederom door bergachtig gebied, waar het leeg en eenzaam is. Zelfs de navi is hier met regelmaat zijn verbinding met zijn satellietjes kwijt. Hele stukken rijden wij daarom met een stilstaand beeld.

Vooral in het gebied met de haarspeldbochten, die ons tussen stevige rotsformaties door dirigeert, weet ‘niemand’ waar wij zijn.



Uiteindelijk kom je via dat geweldige geslinger, en ook een behoorlijke afdaling, terecht in Sarche.
En vanaf daar nemen wij de SS45bis. Die 45 gaat over in de langzaam drukker wordende 249, en het wordt nu echt warm hier. Wij zien de palmbomen langs de kant van de weg, en voordat wij het weten rijden wij het tomeloos drukke Riva Del Garda binnen.

Ik ken de naam Riva van de schitterende houten boten, maar als plaats ben ik hier voor de eerste keer.

Tjeetje wat druk zeg ; en van de 10 auto’s zijn er 5 Nederlands (ik doe een schatting ; dat begrijpt U).
Vanuit Riva, blijven wij op de 249, en rijden links van het meer naar ‘beneden’. En allebei zijn wij zwaar verbaasd…, is dit nu dat veel besproken Garda Meer, waar iedere Nederlander (behalve wij normaal gesproken...) naar toe schijnt te gaan als hij/zij (of samen) naar Italië gaat ?

Wij hadden stranden verwacht, en ruimte. Maar helemaal nix van dit alles. Het is er krap, mensen liggen hutje-mutje op die paar meters tussen weg en water. Parkeren kun je er amper of niet, en als er geen groenstrook is waar je op kunt liggen, dan lig je op harde, grote kiezels.

Wij hadden er vooraf een totaal ander beeld bij ; en eerlijk gezegd valt ons de eerste aanblik van deze kant van het meer zwaar tegen.

Ook al snel begin ik bijna spijt te krijgen van onze keus om vanaf Riva, langs het meer naar Bardolino te rijden. Het verkeer schiet totaal niet op, en diezelfde soort van kippetjes op die scooters die we in Bolzano zagen, zien wij hier weer. Die meiskes schieten door het verkeer ; en dat is iets wat met de RuimeToerer maar niet wil.



(nu nog op die verhipte camping zien te komen…)



Om half 2 rijden wij dat Bardolino binnen ; ons zijn 4 en een half uur onderweg geweest in deze bloedhitte, en vooral dat laatste stuk langs het water heeft achterlijk veel tijd gekost.
Maar goed ; we zijn er. En broertje had gezegd dat hij 20 mtr. van het water stond met zijn halve hebben en houwen, maar er is hier overal water…, dus waar is dan die 20 mtr. van hem te vinden…???

We bellen even met elkaar, en voordat wij het weten staat hij met zijn camping-leenfiets, bruinverbrand naast ons.
Hij gaat voor, en wij volgen. Op naar de camping…; op naar de gezellige meute…

Neefje had aan ieder-1 die het maar horen wilde al geroepen dat ‘Tante Jeannet en Oom Ron helemaal op de motor hier naar toe kwamen’, want dat manneke had natuurlijk heel best in de gaten dat de tent toch wel vrij ver van hun normale huis stond ; en dat wij dan datzelfde stuk dan ook even gingen rijden.

En blijkbaar maakte dat indruk !

Wij werden dus verwacht…, en werden, voordat wij überhaubt de helm van de schedel afgetrokken hadden, begroet door de vrolijke camping-mensheid uit België, Duitsland, en andere landgenoten…

Eerst maar eens omkleden hier ; wat een ongekende hitte hier zeg, aan dat water ! Ik snap werkelijk niet wat al die gasten hier toch doen de hele dag, om er eigenlijk gelijk achter te komen dat ieder-1 hier vooral nix doet.

Het volk hangt wat in het water rond, zoekt schaduw op, en doet vooral overdag helemaal nix.

Gezellig…




(inderdaad ; maar 20 mtr. van het water ! ; broertje met zijn kaalgeschoren, en ranzig bruin verbrande schedel rechts in beeld...)



Dus wij doen ook niet iets. We drinken een drankje, en zoeken (ook al…) de verkoeling van het water op, want dat was tenslotte maar 20 mtr. lopen.
Tjessus, en koud zeg, dat water…; nu weet ik hoe een pizza zich moet voelen in het vriesvak van uw plaatselijke supermarkt…

En zo floddert de dag voorbij ; en broertje neemt ons in de avonduren mee richting 1 van de vele boulevard restaurants daar in dat Bardolino.

Wij ergeren ons daar kleurenblind aan een stelletje Nederlanders die vreselijk dik doen naar een paar Duitsers toe, omdat de met gouden kettingen behangen Nederlandse schreeuwlelijk van mening is dat hij een grotere, en vooral snellere boot heeft dan de Duitser die naast hem zit, en dat hij dat wel even wil laten zien.

En met een fiks aantal mega grote glazen, vrolijk gekleurde, alcoholische drankjes achter zijn kiezen, wordt hij steeds luider. En op het moment dat zijn vrouw daar iets van wil zeggen ; bekt hij haar toe ‘je moet je er niet mee bemoeien…’

Die drankjes waren trouwens 10 Euro per stuk, en die familie lust wat van die rommel. De meegebrachte zoons zorgen er voor dat de machtige glazen spoorloos ‘verdwijnen’, en de obers houden die gasten, zonder dat ze het zelf in de gaten hebben, zwaar in het snotje.

En na nog een paar glazen de man, beginnen die puberale jochies, nadat ze eerst aan elkaar hebben lopen klieren met een aansteker, een beetje (te) populair te doen bij het aanwezige meisjesspul daar op dat terras.

Met een bijzonder gematigd resultaat overigens…; men moet hun niet.
Mwha ; vind ik ook niet zo heel gek…

Verder wel een sfeervol gedoetje daar ’s avonds in Bardolino.



(Lago di Garda dus…)


(…met zijn fijne zandstranden… )



Die schreeuwer is niet ons type vakantieganger, das denk ik wel duidelijk…; en tegen de tijd dat het bijna 23.00 uur, en dat is het moment dat de poort van de camping hermetisch op slot gaat, zorgen wij dat we de motor van de camping af hebben, en zorgen we ook dat we weer onderweg zijn naar Nalles.

Niet binnendoor deze keer ; maar ik kies gewoon maar voor de tol-snel-weg. Nog even zo’n 145 kilometertjes wegronken deze hele benauwde, en plakkerige avond.
Het is nog steeds tegen de dertig graden als wij, achter een Peugeot 206 aan, naar die tolhokjes van die bewuste tolweg rijden.

De Peugeot komt echter daar aan rijden, neemt het eerste, en onbemande, poortje (poortje met halve slagboom) en op het moment dat hij aan komt rijden, gaat het ding omhoog, en hij rijdt door.

Ik rijd maar achter hem aan, want ik denk, das makkelijk ; poortjes die zo omhoog gaan.

Echter, op het moment dat ik voor het slagboompje sta gebeurt er nix. Ik manoeuvreer de RT nog een paar keer heen en weer, omdat ik waarschijnlijk vermoed dat de detectielussen ons niet signaleren, en even later besluit ik om dan maar gewoon langs die halve slagboom te rijden, want die slagboom is niet voor niets maar half.

Denk ik.

En zodoende zitten wij op de snelweg, en fluiten door de donkere, veel te warme, nacht naar het Noorden.
En toch zit mij het niet lekker. Toch raar dat er zoveel tolpoorten stonden, en toch raar dat wij geen kaartje hebben, en om erger te voorkomen, ga ik na een kilometer of 30 toch maar van de snelweg af.

En ja hoor ; daar wel bemande tolpoorten

Wij stoppen dus bij die gozer ; en hij ‘vraagt’ vanuit zijn loketje ‘ticket !’ En ik zeg in mijn beste Italiaans ‘no ticket !’, en probeer hem duidelijk te maken dat wij helemaal geen kaartje gekregen hebben, ‘daar en daar’ toen wij de snelweg opsnorden.

En vanaf dat moment zijn de Italiaanse poppen behoorlijk Italiaans aan het dansen zal ik U vertellen.
Hij komt zijn hokje uitstuiven, begint het kenteken van de motor te noteren, begint onverstaanbaar te bellen, duikt weer in zijn hok, schuift het schuifraampje dicht, belt verder, en laat ons op deze manier een minuut of 10 in het ongewisse achter.

Het ruitje gaat open, en nadat wij duidelijk hebben gemaakt, aan de hand van een kaart, waar wij de snelweg op zijn gereden, moet ik bij die broeder 2 Euro 80 betalen.

Ik denk ‘daar komen wij genadig vanaf’ ; todat vrouwlief opmerkt dat op het digitale scherm naast het loket ook nog 52,80 Euro staat…




(neefje druk doende om worteltjes in stukjes te snijden…, om aan de Italo-eendjes te voeren…)



Ik zie het ook ; en denk…’daar zijn we FF fijn lekker mee ; nog 50 Euro boete ook nog…’, en met dat ik dat denk, krijg ik inderdaad van deze Italiaanse flapdrol glimlachend een bewijs overhandigd dat ik de Italiaanse Staat inderdaad 52,80 schuldig ben ; inclusief een acceptgiro om het fijne bedrag te voldoen.

Ik glimlach ook, bedank hem voor het feit dat er plotseling weer nul op het digitale bedragen bordje staat, en hij doet voor ons zijn slagboom open, en wij knorren verder, om iets buiten zijn zicht toch maar even pauze te houden.

Ook om iets te drinken, en om nog een keer naar die bon te kijken.

Inderdaad ; een bekeuring voor het niet kunnen tonen van een inrijkaart. Toch wel raar eigenlijk, hij had ons toch ook gelijk die 50 Euro boete kunnen laten betalen…???

En terwijl ik nog een beetje beter kijk, heeft hij een bon uitgeschreven voor het niet kunnen tonen van een (inrij)ticket, met als dagtekening 31 Juli 2009.
En aan die bon zit een bewijs van betaling van die 2 Euro 80, met als datum 30 Juli 2009, en als tijd 23.29 uur.

Want zo laat was het ook !

Met andere woorden ; ik steek de bon diep in de zak weg, en neem mij stellig voor om het ding vooral niet te voldoen.
Wij waren tenslotte helemaal niet op 31 Juli op die Italo-snikkel ‘zijn’ snelweg.

Wij waren daar een dag eerder

En met deze tevreden conclusie duiken wij de zwoele nacht weer in.

Helaas, niet veel later staan wij weer stil. Deze keer echter om te schuilen bij een benzinestation ; want het hoost om ons heen. Zo veel, en zo hard dat het compleet ontoelaatbaar is om door te rijden ; we krijgen een complete wolkbreuk over ons heen, en in no-time staat er centimeters water op de straten.

Ik zei toch al dat het onfatsoenlijk benauwd was, en de temperatuur kiepert nu heel rap naar beneden. En als wij na een half uurtje verplichte pauze weer door kunnen rijden, zien wij even later in het riante schijnsel van de beide koplampen ‘rookwolkjes’ van het asfalt afkomen.

Het water verdampt, op het nog steeds warme asfalt.

Om half 2 in de stille nacht zetten wij de nog steeds rode toerer op zijn plekje bij Haus Helga.
Hier is het ook slecht weer geweest zien wij ; heel veel blad van de bomen af, en grote plassen water overal.

Morgen weer een dag, en dan maar eens horen wat er hier toch gebeurd is, vooral omdat er zoveel blad ligt…

Morgen weer de Dolomieten in ; de bergen in dus !