De patatkoning
MF veteraan
- 6 dec 2004
- 1.310
- 4
- Onderwerp starter
- #101
Day 10: "de rustdag".
Vandaag kon ik het toch niet laten. Immers, op rustdagen sterven de meeste mensen zeggen ze toch? (Of zoiets ). Nadat ik de laatste 0,3 liter motorex levenselixer die ik bij me heb, had bijgevuld in de 990, de befaamde alp omhoog.
Geen onbekende plek voor me zoals eerder vermeld ( en voor velen van jullie waarschijnlijk ook niet). DE bocht 7 bij de kerk, de nederlandse bocht genoemd. In 2006 met mijn vader en zus de beklimming gewaagd, op een huurfiets, ongetraind (wel in shape, maar geen fietstraining). Het was de dag voordat de tour langs kwam. Dus ik voelde me een ware prof. De hele col stond vol. Zeker in de nl bocht. Ik was aan het afzien, maar weigerde af te stappen (ik hou van sport en afstappen is opgeven). Plotseling komt er een medelander naast me rennen en schreeuwt me naar boven: klik klik klik klik! Ik kijk hem aan, kijk naar beneden, en zie dat hij werkelijk waar schaatsen aanheeft waarmee hij dus klunend naast me rent. Ik weet nog dat ik toen dacht, als die mafkees (positief bedoeld) me bij kan houden, dan moet t tempo dus echt omhoog . Het resulteerde in 1:29 uur tot aan de streep. Niet slecht voor een (toen net nog) student die welliswaar veel sport, maar ook veel bier drinkt.
En vandaag zat ik daar, bovenop, aan de lasagne. Het doet me wat als ik al die mensen (ook heel veel sportieve dames!) zo mooi gesoigneerd naar boven zie komen. Mensen met een passie. En ik zou heel graag weer willen opstappen (op de racefiets), ware het niet dat het me destijds (die week fietsen) een vervelende blessure aan mijn zitvlak heeft opgeleverd (de typische wielrenners blessure, is inmiddels opgelost) waardoor ik het nu niet meer aandurf.
Aan de andere kant.... Ach wie weet.... Stof tot nadenken.....
Vanaf de formele finish streep verder naar boven. Het plateau is werkelijk waar elke keer weer indrukwekkend. Misschien toch maar eens een jaartje niet in oostenrijk gaan skien, en in maart / april richting huez? stel je eens voor de zon schijnt......
Ik rijd richting de col de sarenne, vanwege het plan wat ik had om bij Besse linksaf te slaan voor een stukje gravel. Zover kom ik echter niet.......
.... Na ongeveer 2 km op de route de sarenne, zie ik een grindweg parellel terug mijn kant op lopen. "Gorges du sarenne" staat er op het bord. Ik laat de bandjes 1 bar zakken, en besluit het erop te wagen. Man man man ( Man man man ), wat heb ik een lol gehad!!!
Ik heb de garmin aangezet om te kunnen tracken waar ik gereden ben. Maar eigenlijk is het niet heel lastig uitleggen. Het komt er namelijk op neer dat ik aan de andere kant van de vallei de helling ben opgereden (ski pistes etc.), waarbij ik telkens huez zag liggen aan de overkant. Ik denk in totaal 40 km gravel, blubberplassen, (zeer) steile rotspaden richting de skiliften. Soms kwam ik een wandelaar tegen, uiteraard stapvoets erlangs. Iedereen wil namelijk op zijn / haar manier kunnen genieten. Op een gegeven moment ging ik een pad naarboven, zo steil, dat ik het in de 2 niet meer trok (of de snelheid werd te hoog voor de techniek daar). Rotsblokken, diepe geulen, alles wat je maar wenst, zeer technisch. Ik denk dat ik op 2/3 was, en toen heb ik uit veiligheid er voor gekozen om om te draaien. Ik had verder gekund, maar dan liever niet in mijn eentje. Niemand wist waar ik was, in geen velden of wegen mensen te bekennen, het was beter zo.
Zie onderstaand een foto waar je ongeveer kan zien hoe steil het was.
Na het omdraaien heb ik nog een kleine lus gemaakt. En toen merkte ik dat ik moe begon te worden. Ik was weer zeer tevreden. De motor blijft maar gaan en geeft geen kick. Echt bizar goed.
Terug in alp d'huez een benzinepomp gezocht en de banden weer op druk gebracht.
Op de foto met het bord "einde alp d'huez", zie je op de achtergrond een skilift bovenop de top. Tot daar was ik geweest.... Je zou er bijna een traantje bij wegpinken.....
Gr!
Vandaag kon ik het toch niet laten. Immers, op rustdagen sterven de meeste mensen zeggen ze toch? (Of zoiets ). Nadat ik de laatste 0,3 liter motorex levenselixer die ik bij me heb, had bijgevuld in de 990, de befaamde alp omhoog.
Geen onbekende plek voor me zoals eerder vermeld ( en voor velen van jullie waarschijnlijk ook niet). DE bocht 7 bij de kerk, de nederlandse bocht genoemd. In 2006 met mijn vader en zus de beklimming gewaagd, op een huurfiets, ongetraind (wel in shape, maar geen fietstraining). Het was de dag voordat de tour langs kwam. Dus ik voelde me een ware prof. De hele col stond vol. Zeker in de nl bocht. Ik was aan het afzien, maar weigerde af te stappen (ik hou van sport en afstappen is opgeven). Plotseling komt er een medelander naast me rennen en schreeuwt me naar boven: klik klik klik klik! Ik kijk hem aan, kijk naar beneden, en zie dat hij werkelijk waar schaatsen aanheeft waarmee hij dus klunend naast me rent. Ik weet nog dat ik toen dacht, als die mafkees (positief bedoeld) me bij kan houden, dan moet t tempo dus echt omhoog . Het resulteerde in 1:29 uur tot aan de streep. Niet slecht voor een (toen net nog) student die welliswaar veel sport, maar ook veel bier drinkt.
En vandaag zat ik daar, bovenop, aan de lasagne. Het doet me wat als ik al die mensen (ook heel veel sportieve dames!) zo mooi gesoigneerd naar boven zie komen. Mensen met een passie. En ik zou heel graag weer willen opstappen (op de racefiets), ware het niet dat het me destijds (die week fietsen) een vervelende blessure aan mijn zitvlak heeft opgeleverd (de typische wielrenners blessure, is inmiddels opgelost) waardoor ik het nu niet meer aandurf.
Aan de andere kant.... Ach wie weet.... Stof tot nadenken.....
Vanaf de formele finish streep verder naar boven. Het plateau is werkelijk waar elke keer weer indrukwekkend. Misschien toch maar eens een jaartje niet in oostenrijk gaan skien, en in maart / april richting huez? stel je eens voor de zon schijnt......
Ik rijd richting de col de sarenne, vanwege het plan wat ik had om bij Besse linksaf te slaan voor een stukje gravel. Zover kom ik echter niet.......
.... Na ongeveer 2 km op de route de sarenne, zie ik een grindweg parellel terug mijn kant op lopen. "Gorges du sarenne" staat er op het bord. Ik laat de bandjes 1 bar zakken, en besluit het erop te wagen. Man man man ( Man man man ), wat heb ik een lol gehad!!!
Ik heb de garmin aangezet om te kunnen tracken waar ik gereden ben. Maar eigenlijk is het niet heel lastig uitleggen. Het komt er namelijk op neer dat ik aan de andere kant van de vallei de helling ben opgereden (ski pistes etc.), waarbij ik telkens huez zag liggen aan de overkant. Ik denk in totaal 40 km gravel, blubberplassen, (zeer) steile rotspaden richting de skiliften. Soms kwam ik een wandelaar tegen, uiteraard stapvoets erlangs. Iedereen wil namelijk op zijn / haar manier kunnen genieten. Op een gegeven moment ging ik een pad naarboven, zo steil, dat ik het in de 2 niet meer trok (of de snelheid werd te hoog voor de techniek daar). Rotsblokken, diepe geulen, alles wat je maar wenst, zeer technisch. Ik denk dat ik op 2/3 was, en toen heb ik uit veiligheid er voor gekozen om om te draaien. Ik had verder gekund, maar dan liever niet in mijn eentje. Niemand wist waar ik was, in geen velden of wegen mensen te bekennen, het was beter zo.
Zie onderstaand een foto waar je ongeveer kan zien hoe steil het was.
Na het omdraaien heb ik nog een kleine lus gemaakt. En toen merkte ik dat ik moe begon te worden. Ik was weer zeer tevreden. De motor blijft maar gaan en geeft geen kick. Echt bizar goed.
Terug in alp d'huez een benzinepomp gezocht en de banden weer op druk gebracht.
Op de foto met het bord "einde alp d'huez", zie je op de achtergrond een skilift bovenop de top. Tot daar was ik geweest.... Je zou er bijna een traantje bij wegpinken.....
Gr!
Laatst bewerkt: