Reisverslag Dolomieten, zomer 2009 (met foto's uiteraard)

...Ron...

MF veteraan
8 nov 2006
30.919
1.523
Facebook
Reisverslag : Dolomieten Juli 2009. (dag 1) foto klik = foto groot


(een kleine waarschuwing ; sorry..., korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet… ;)


We spreken 2009, en we hebben bijna hoogzomer. Wat wij ook weten is dat we op de motor op vakantie willen. Maar waar naar toe is nog steeds de grote vraag.

We spreken over Noorwegen, en we spreken over Frankrijk. En we spreken over Italië. Maar om nou naar die typische toeristen hot-spot, het Gardameer, te joekelen, daar hebben ons niet zoveel belang bij.

De tijd verstrijkt, en vlak voor de zomervakantie zit ik noodgedwongen bij de tandarts. En om de altijd fijne wachttijd daar toch nog een beetje gezellig (en nuttig) te besteden, gris ik een blaadje van de leestafel.
Een blaadje over reizen, en ergens halverwege in datzelfde blaadje gaat het over het Italiaanse gebied Süd-Tirol, en over de bijzonder eigenschappen van dat gebied.

En dan, in dit verhaal, met name over het plaatsje Brüneck (ook wel Brunico). Een, volgens de geplaatste foto’s, oud en romantisch stadje.
Tevens zit er een sappig geschreven verhaal bij, zo’n verhaal waarbij je acuut zin krijgt aan inpakken, en vooral akelig rap wegwezen.

In gedachten zie ik de rode RT al die kant op knorren.

Ik weet waar wij naar toe gaan ! En vertel dat thuis aan mijn vaste duopassagier ; en zij is ook gelijk dolenthousiast. Allebei kennen we Süd-Tirol eigenlijk helemaal niet, en de afstand daar naar toe is makkelijk in 1 dag te doen.

Tevens heb je daar een soort van goed-weer garantie.

En vooral dat laatste is toch wel een pluspuntje, vooral als het vervoermiddel geen dak heeft…

De tijd verstrijkt langzaam, en ons hebben middels deze site (linkje !) een onderkomen gevonden in Nals (dit wordt ook wel als Nalles geschreven). Wij zullen aan het eind van de eerste reisdag de boxer voor de deur van Haus Helga neerzetten (www.haus-helga.it) ; tenminste, dat zal de bedoeling gaan worden.

Vrijdagavond 24 Juli 2009. Het is zover. Morgenochtend vroeg zullen we vertrekken naar ginder. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik er geen reet zin in heb.
Ik heb absoluut geen zin aan op vakantie gaan, aan drukte, en aan kilometers.

De weersverwachting voor die zaterdagochtend luidt ronduit slecht, ik ben ontzettend moe, heb last van de knieën, en roep zelfs tegen vrouwlief dat ik nog liever met de auto (...) op pad ga (of zelfs helemaal niet eens dat…), dan dat ik die 1000+ kilometers met de motor die kant op ‘moet’.

Maar toch zet ik voor de zekerheid de RT alvast buiten neer, en we pakken toch wel de binnentassen alvast in. Want , ik denk maar zo, die binnentassen kunnen ook altijd nog met een wijde boog in de kofferbak van de automobiel gekwakt worden, en de RoyaleTourer staat tenslotte ook in een poep en een scheet zo weer binnen.

En dan is het Zaterdagochtend, 25 Juli 2009. Het is kwart voor 3 in de nacht, en ik rol het bed uit. Potdikke wat sliep ik lekker, maar ik had met mijzelf (en vrouwlief) afgesproken dat wij om 03.30 uur op pad zouden gaan.

Op de motor of met de auto ; dat kon mijn geen zier schelen. Want de zin in Urlaub was er nog steeds niet.


(dit zal ons reisdoel worden)


Uiteindelijk vertrekken wij echter ‘pas’ om 04.15 uur in de ochtend. Bijna een uur vertraging derhalve. Enorme regenbuien, maar vooral dat onweer en die felle bliksem weerhouden ons ervan om toch maar wel op die motor te kruipen.

Bijna half 5 dus. We moeten toch maar gaan rijden, ondanks de regen, en ondanks dat het nog steeds volop bliksemt. Het is absoluut niet fijn op de motor, en met een rotgevoel duik ik ergens vanuit de binnenlanden de A32 op, en dat terwijl de bliksem rond om ons heen de uitgestrekte, en (tegenwoordig) lege weilanden, volop in het strak witte licht zet.

En de regen komt met bakken naar beneden, en het effect van de tadeloos netjes gepoetste reismachine is, zoals u kunt bedenken, helemaal foetsie binnen een kilometer of twee...

Nog een heleboel kilometers te gaan… :/


(hier moeten we naar toe dus…)


We reizen dus via Duitsland, en normaal gesproken neem ik op zo’n vroege ochtend altijd de route via Voorst, Zutphen, Baak, Ruurlo, en dan binnendoor naar ’s Heerenberg, om daar dan de Autobahn op te duiken.
Maar vanwege het slechte weer, en dito zicht, besluiten wij (ik) om gewoon de A50, dus Apeldoorn, Arnhem te doen.
Beetje om, maar gewoon rechte weg, en vooral kilometers maken, en graag zo vlot mogelijk.

Op de Autobahn richting Oberhausen hebben wij ook werkelijk een achterlijke hoeveelheid regen, en dat is dan gelijk een mooi moment voor de nieuwe Michelin Pilot Road2 om te laten zien wat het ding kan in dit weertype, en ik moet zeggen, de brommer stuurt als een trein, en snijdt zijn weg zonder moeite door de volop aanwezige plassen water daar op die snelweg.

De motor voelt safe aan, en om dan maar sneller door die regen te flappen (echt nat word je tenslotte toch niet op een RT ; zolang je maar blijft rijden) gaat het tempo richting een constante 190 km/h.
Het is tenslotte nog steeds vroeg in de ochtend, de weg is behoorlijk leeg, en je bent ‘wat’ sneller door die bui heen, want het weersbericht had geschreven dat het vandaag, vanaf net voorbij Oberhausen, een mooie dag zou worden.

Dus dan maar zorgen dat je dat vermaledijde Oberhausen zo vlot mogelijk voorbij bent…

En dat laatste ging ook allemaal lukken.

Het is inmiddels 07.14 uur, en we zijn op 1 minuut na, net 3 uurtjes onderweg, en we hebben inmiddels 403 kilometer achter de gepoetste kiezen, en maken een pauze voor een boterhammetje, en om even voor de eerste keer te tanken natuurlijk. Want dat laatste gaat ook gewoon door.

Helaas.

Ondanks dat ik mij nog steeds niet opperbest voel, zit de stemming er goed in, en ik zeg tegen mijn duo, dat als we zo door kunnen rijden, we het begin van de middag achter een fijn Italiaans wijntje zitten. Op een terrasje in Nals.

En zoals dat dan gaat, gaat ook deze zelf verzonnen gedachte in zware rook op bij de eerste Baustelle. Dus file, en helaas, vele zullen nog volgen. En hoewel ik de RT met veel pijn en moeite tussen de oneindig lange rij automobilisten door wurm ; schiet het gemiddelde in een rap tempo naar beneden.

Het is inmiddels 13.00 uur, en eindelijk maken wij tijd voor een tweede stop. Wij zijn amper 400 kilometer verder. Vrouwlief heeft echter van die 400 kilometer amper of nix meegekregen ; ze heeft heerlijk zitten wegdromen onderweg.

Zoals gebruikelijk, zou ik bijna durven zeggen. :X

Na een uitgebreide lunch, en de conclusie dat het toch wel warm aan het worden is, drukken we het gezellige startknopje weer in, en kachelen verder richting provinciale weg B13 in Oostenrijk.
Want ik had mij tenslotte stellig voorgenomen om deze vakantie geen Oostenrijks Autobahnvignet te kopen, en ook geen tol te willen betalen in Italië.

Terwijl wij langzaam weer op gang komen, laten wij de mensen uit Kuinre (vlak bij Emmeloord) op de parkeerplaats bij het benzinestation achter.
Hun koppelingscilinder van hun op leeftijd zijnde Mitsubishi had op de parkeerplaats daarzo het tijdelijke voor het eeuwige verruilt.

Tja denk ik ; dat is toch verrot lastig als je pech krijgt onderweg…

En zo boxert onze reis voort. Via dus die vlakke B13 crossen wij binnendoor richting Innsbrück, om vanaf daar de Oude Brenner te nemen naar onze eindbestemming voor vandaag : Italië.

En ik blijf dat een mooie route vinden ; die Oude Brenner, en probeer mij voor te stellen wat een chaotische drukte dit vroeger hier geweest moet zijn, toen de nieuwe Brenner er nog niet stond.
En ondertussen is het echt warm geworden, het tempo ligt door de drukte ronduit laag, maar we schrijven inmiddels Genieten met een grote G.

Ben toch wel tevreden dat we toch niet met de auto gegaan zijn.

Via Brennero en nog een paar kleine plaatsjes, rollen wij, of links, of rechts naast de grote Brenner, en tevreden bedenken wij dat het rommelige Italië er qua asfalt stukken op vooruit is gegaan.

Mooi strak en glad spul kunnen ze tegenwoordig daar leggen !
Of wisten ze dat we kwamen…?

En dat strakke asfalt gaat door tot en met de Jaufenpass, die wij als eerste ‘soldaat’ maken. We ‘zoefen’ in een behoorlijk tempo met de ReislustigeTourer naar boven, en krijgen voorrang van een paar figuren op van die zogenaamde sportmotoren, die op de 1 of andere manier de akelig makkelijk sturende RT toch maar niet uit hun spiegels krijgen.

Misschien zit ik inderdaad ook wel iets teveel op hun ‘bumper’ ; dus op het moment dat het baasje op zijn CBR600RR aan de kant gaat, geven we nog een streepje gas bij.

De boxermasjien is in zijn element hier op deze wegen.


(Jaufenpass)


Bovenop de Jaufenpass, waar het op dat moment waait als een gek, eten we een broodje Wurst mit Senf. Een rustpauze dus.
De jongens op die ‘sportmotoren’ komen er ook aan ; je hoort ze al van ver…

Ja ; en dan is het niet zo ver meer. Via de blijvend schitterende, kronkelende SS44 rollen wij heel gemoedelijk dat oeverloos fraaie, en zwaar mediterrane Meran binnen.

En vanaf Meran is het nog maar een klein stukje naar Nals.

We zijn er ; 1198,7 GPS kilometers verder, en dat met een gemiddelde reissnelheid van 88,8 kilometer per uur.
Inmiddels is het tegen de 30 (!) graden ; en je hoeft geen wiskundige te zijn, om te kunnen weten dat je dat gerust warm mag noemen.


(overal in Nals vind je rozen ; in elke tuin !)


Tijd om de motor te parkeren. Tijd om kennis te maken met de Mevrouw achter de website van Haus Helga, en vooral tijd voor een lekkere verfrissende, koele douche.

In dat Haus Helga hebben wij een fraaie, best ruime kamer, met uitzicht vanaf het balkon op de motor, die buiten staat uit te dampen onder een afdakje.
Het ding heeft vandaag zijn best gedaan, uiteraard geen klap verkeerd gegeven, en rolde bovendien mooi zuinig ook nog.





We eten die avond in een prima Italiaans restaurant onze warme hap, en liggen betrekkelijk vroeg onder de (warme) wol.
Tis ook best een lang dagje geweest zo, en soms moet het dan ook maar een keertje goed zijn.

Morgen tenslotte weer een dag ! (en wat voor 1 !)


(de gegevens van vandaag)



(binnenkort dag 2)



:W
 
Laatst bewerkt:
:}

Prima verhaal, leest lekker.

Wel 'n hoop hoor, 1200KM op 1 dag. Is dat 'n beetje te doen of ben je echt 'n toerbuffel die dat wel gewend is :+ ? Ben benieuwd naar de rest!
 
Laatst bewerkt:
Zit hier als een dwaas in mezelf te gniffelen bij het lezen Roloo :)
Ga zo door :P
 
Utrechtterror over kilometers maken...:

Wel 'n hoop hoor, 1200KM op 1 dag.
Is dat 'n beetje te doen of ben je echt 'n toerbuffel die dat wel gewend is :+ ?

...mwha..., moet eerlijk zeggen, dat deze 1200 kilometers toch wel een beetje de grens van het gezellige was...

...en dat heeft dan niet met het comfort van de motor te maken, maar meer met het toch wel uren lang zitten in een zelfde soort houding...

...en over dat wennen ; ach..., je went overal aan... ;)
...maar om 1200 kilometer aan 1 stuk of een XT500 te doen...; neuh..., toch maar niet... ;)
 
Een mooi verhaal RoLoo, ik kijk uit naar de vervolgverhalen :}
Voor mijzelf staan de Dolomieten dit jaar wederom op het programma en ik krijg na het lezen van jouw verhaal er steeds meer zin an *O*
 
RoLoo, vanavond toch geen voetbal op tv en Sven wordt kampioen, we wachten met smart op de rest van het reisverhaal.....................
 
Wij willen dit jaar voor de eerste keer naar de Dolomieten gaan met de motoren ( 2 of 3 man).

Alleen het tijdstip van de reis is anders.

We gaan in week 22, van 30 mei t/m 5 juni. 8-) 8-)

Waar kunnen we dan het beste naar toe gaan, zuidelijk Oostenrijk of toch Italië , en waar :? ?
Aan het tijdstip zitten we wel vast, de plaats (nog) niet.

Wie heeft er goede adviezen waar naar toe te gaan, voor wat betreft gebied, maar vooral ook het onderkomen ! *O* :Y *O*
We gaan trouwens met de auto met de motoren op de kar, zodat we , bij eventueel iets minder weer, toch droog en warm heen en terug kunnen. :Y

laat maar horen !!!!!!!!
 
str(sp)eet(d)fighter over...:

Wij willen dit jaar voor de eerste keer naar de Dolomieten gaan met de motoren ( 2 of 3 man).

Alleen het tijdstip van de reis is anders.

We gaan in week 22, van 30 mei t/m 5 juni. 8-) 8-)

Waar kunnen we dan het beste naar toe gaan, zuidelijk Oostenrijk of toch Italië , en waar :? ?
Aan het tijdstip zitten we wel vast, de plaats (nog) niet.



laat maar horen !!!!!!!!

...voor alle antwoorden op deze vragen is al bijna een heel topic volgeschreven ; bijgaand het linkje : Dolomieten

...hoopies tips daarzo !
 
Wij willen dit jaar voor de eerste keer naar de Dolomieten gaan met de motoren ( 2 of 3 man).

Alleen het tijdstip van de reis is anders.

We gaan in week 22, van 30 mei t/m 5 juni. 8-) 8-)

Waar kunnen we dan het beste naar toe gaan, zuidelijk Oostenrijk of toch Italië , en waar :? ?
Aan het tijdstip zitten we wel vast, de plaats (nog) niet.

Wie heeft er goede adviezen waar naar toe te gaan, voor wat betreft gebied, maar vooral ook het onderkomen ! *O* :Y *O*
We gaan trouwens met de auto met de motoren op de kar, zodat we , bij eventueel iets minder weer, toch droog en warm heen en terug kunnen. :Y

laat maar horen !!!!!!!!

Hey verdorie! We gaan Roloo's reisverhaal niet vervuilen met dit soort vragen heh! :N
Kijk maar hier, staat genoeg info voor jullie in:

Motorvakantie Oostenrijk en Italie: tips gevraagd.
 
Mooi verslag!

We hebben de EXACT zelfde foto van de Jauffenpas (Passo Giovo).
Mooi man!
[http://94.100.120.87/834550001-834600000/834586001-834586100/834586100_5_dzu0.jpeg (afbeelding)]
nietus, hier staan minder motoren op (off topic)
(on topic) lekkere manier van schrijven heb je.
leest net zo vlug weg als je rijd. kortom waar blijft het vervolg ?
 
Laatst bewerkt:
sorry, dat krijg je als je 6 maanden ziek thuis zit. :Z
dan is een leuk verhaal een welkome afwisseling. :Y :Y :Y
 
Reisverslag : Dolomieten Juli 2009. (dag 2) foto klik = foto groot

(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet… ;)


Geen spannende dag vandaag ; Zondag rustdag !


We ontwaken daar in dat (nu al) warme Nals nogal wreed vanwege zo’n Italiaans ettertje die op zijn onaards rappe scooter strak voorbij Haus Helga knettert, en in dit geval ook onder ‘onze’ slaapkamerramen, cq. balkondeuren.

Balkondeuren die trouwens op een behoorlijke kier staan, om tenslotte nog iets van frisse ochtendzuurstof naar binnen te laten glijden ; want potverdikke zeg, wat is het hier warm ’s nachts.
Een warmte waar je écht wel even aan moet wennen.

Een hele zwoele, dampende warmte.

Kent U de film ‘The Hot Spot’ (linkje), met die gozer van Miami Vice…?

Nou, over zo’n warmte heb ik het dus.
Zo’n warmte met van die krekelgeluidjes.

Het was ons gisteravond ook al opgevallen dat de temperatuur gewoon niet onder de 27 graden C. komt, en daar moet het toch wel lichtelijk vermoeide (waarvan ??) lichaam toch wel even iets aan wennen.

De uitermate verlegen aandoende uitbaatster van ons logeeradres had gisteren al gevraagd hoe laat (of hoe vroeg...) wij ons ontbijtje zouden blieven, en of wij dat graag, of buiten geserveerd zouden willen hebben, of dan wel binnen.

Buiten ‘gerne’ antwoorden wij vol enthousiasme ; want wij ontbijten tenslotte thuis ook (als het even kan) graag buiten. En graag om half negen ; want dat is (vinden wij) een fraaie tijd om ontbijtjes naar binnen te werken.

En aldus geschiedde.

Op deze Zondagochtend 26 Juli 2009, staat er voor ons een uitstekend lijkend ontbijt klaar.
Een uitermate keurige gedekte tafel, heerlijk in het ochtendzonnetje aan de achterkant van de woning, op het dakterras, met uitzicht over een klein deel van de appelboomgaarden van Nals, en met uitzicht op de bergen, die als je ze blijft volgen vanzelf richting Bolzano groeien.


(omgeving, warmte, en buiten ontbijt : La Dolce Vita !)


Tjonge ; wat een omgeving hier zeg !


En met een gortdroge 28 graden in de schaduw mag deze ochtend heel best gerekend worden tot een hele fijne.

Net als dat ontbijt dus.

Met voor ieders voldoende bolletjes, meer dan voldoende heerlijke kaas- en vleessoorten, een kannetje uitermate smaakbare koffie, allebei een glaasje jus d’orange, en voor een ieder een, heerlijk zachtgeel, en zachtgekookt & geklutst eitje.

En daar zijn wij gek op ; op een eitje bij het ontbijt.

Goh ; wat een leven toch. En dat op maar een ‘paar uur’ rijden vanuit het altijd maar achterlijk hectische Nederland.

Doe mij dit maar vrienden ; la dolce vita.

Ryan Parish heeft het ooit als titel gebruikt voor een liedje, en Johann Wolfgang von Goethe heeft er iets over geschreven in zijn boek ‘Italienreise’.


(uitzicht naar links…)


Tijdens dat ontbijt bedenken wij eigenlijk dat wij vandaag nou eens NIET gaan motorrijden.
Gisteren was het tenslotte 1200 kilometer, en aangezien wij zero haast hebben, en ook geen andere vorm van tijdsdruk in de bagage gepropt hebben, nemen wij ruim de tijd voor dat ontbijt, en om de zoet geurende omgeving in ons op te nemen.

En terwijl wij dat doen, besluiten wij om vandaag de omgeving te voet te verkennen...


(…en uitzicht naar voren toe ; over de appeltjes van Nals)


(Nals was van de rozen ; weet U nog ?)


(kiwi’s als carport…)


Dus voor de lezers onder U die gedacht hadden op sappige stuurverhalen ; jammer vandaag even niet.

Als U dan nu besluit om af te haken, kan ik U alvast ‘vertellen’ dat wij morgen wel degelijk weer ‘on the road’ zijn, en een paar akelig fraaie passen onder het zwarte rubber door laten rollen.

Zondag dus.

Een rustdag. En daar gedragen wij ons deze keer ook maar naar. Wij lopen richting eind van het dorp, en al wandelend nemen wij weg nummer 9, naar boven toe. En allejeekus zeg, die weg naar boven is 14%, en dat is toch nog wel een pittig stukkie ‘klimmen’.

Maar probeer je het niet ; dan weet je het niet.


(valt toch tegen…)


Nals (trouwens deze hele omgeving) staat bekend om zijn appelteelt. En aan die appelboomgaarden ontkom je derhalve ook niet.
Overal waar je kijkt, kijken de appels je ook aan, en om die kilometerslange 14% helling iets dragelijker (…) te maken, ‘gappen’ wij een appeltje voor als we dorst krijgen.

Het bekende appeltje voor de dorst.


(appeltjes dus…)


(veel te zien daarzo)


(…mwha ; al een best stukkie geklommen…)


En nou kan ik een heel verhaal ophangen over wat we allemaal gezien hebben onderweg, maar ik kan mij zo voorstellen dat U dat geen lor kan schelen.

Echter, wat wel een soort van grappig is, is dat er in dat Nals nog niet eens zo gek lang geleden een oud Romeins pad ontdekt is, waarlangs je omhoog kunt klauteren, om zodoende bij een oude ruïne (ruïnes zijn meestal oud, bedenk ik mij eigenlijk net…) uit te komen.


(Zondag ; rustdag, RoLoo-dag… ;) )


(...akelige rustverstoorders... ;))


En naast die stenen overblijfselen staat een prima soort van restaurant, met een achterlijk groot overdekt terras, en met van die gezellig ogende mevrouwen in de bediening.

Met van die guitige dirndl-jurkjes aan… :Y

Het is inmiddels ruim boven de dertig graden, en op dat terras smaakt een koel biertje opperbest.
Vrouwlief gaat zoals altijd (na de cola) voor de zoete witte wijn, en dat alles samen met een zeer smaakbaar bordje Italiaanse spaghetti maakt het, dat deze middag (na nog een paar biertjes, en van die witte wijn dingen) rap voorbij floddert.

Met een toch wel ietwat zwaar gevoel in de benen, en het omgekeerde van zwaar, dus licht gevoel in de bovenkamer, nemen wij datzelfde oude Romeinse pad weer naar beneden. En dat valt verdorie nog niet mee.

Het pad is ronduit slecht, en onze knietjes lijken van rubber te zijn.


(ruïne dus)


(vroeger stond Jan Soldaat hier…)


(rood/wit, de kleuren van het Italiaanse Süd Tirol)


(vrouwlief zit nog FF aan de cola ; nog wel…)


Nals is een mooi dorp, met een hele prettig ogende ijssalon, waar je tenminste fatsoenlijke gevulde bekers met ijs krijgt voorgeschoteld.
Heel wat anders dan die ‘10-Euro-zit-bijna-nix-in’ bekers die je hier krijgt bij de Talamini’s, of de La Veneziaas van Nederland.

Zit je daar voor nog geen 5 Euro een amarenen (U kent ze wel ; die schuwdadig, lekkere, en mierzoete, paarsachtige kersen) coup naar binnen te smikkelen waar de honden geen brood van lusten.

Pure verwennerij.

Deze Zondagavond sluiten wij af door een hapje en een drankje (yep ; weer hetzelfde…) te downloaden bij de plaatselijke Pizzeria (je bent tenslotte in Italie, of je bent het niet…).

Ik ga voor de Tiroler Röstl, en mijn tafeldame voor spare-ribs.
Hoe Italiaans wil je het hebben vraag je je af… ;)

Moe maar voldaan vallen onze luikjes dicht deze avond ; en wat er aan de hand is weet ik niet, maar fit voel ik mij nog steeds niet…

En dat kan noooooooit aan die krap 1200 comfortabele kilometers rijden, en die paar kilometers voettocht gelegen hebben…, ik heb iets onder de leden, dat is duidelijk.


Morgen ‘springen’ we WEL weer op de motor ; laat dat ook maar alvast duidelijk zijn.


:W





(het stukje van Goethe)
 
Laatst bewerkt:
Zit ik te wachten op het reisverslag te wachten.........wordt er niet eens motor gereden.

:+

Serieus, ik zie mezelf aan zitten aan het ontbijt....op het terras.....in de zon.
 
Terug
Bovenaan Onderaan