Vietnam Deel 2

Vertraging

Op de terugweg van HCM naar Nha Trang kort geleden had onze vlucht bijna 2 uur vertraging. Ze hadden onze vlucht samengevoegd met een vlucht 1½ uur later. De mail, waarin dat werd medegedeeld, ontvingen we pas, toen we al op het vliegveld waren. Vandaar dat ook het zelf inchecken niet helemaal lekker verliep.

Vervolgens had de vlucht zelf ook nog eens een half uur vertraging, dus kwamen we op ca. 2 uur. Zowaar kregen we flesjes water of koffie uitgereikt van Vietnam Airlines. Dat heb ik nog niet vaak meegemaakt.

Het viel trouwens toch op dat zowel bij de heenvlucht, maar zeker bij de terugvlucht, het personeel actiever was dan anders. Meestal hangen ze bij het boarden tegen een stoel en doen niets. Nu hielpen ze zelfs met de bagage goed leggen! Ze voelen zeker de hete adem van VietJet in de nek.

Over actief gesproken, ik heb ooit bij een internationale vlucht gezien, hoe attent het cabinepersoneel kan zijn.
Het vliegtuig stond aan het begin van de startbaan, klaar om op te stijgen. Plotseling stond een wat oudere man op en deed op zijn gemak het bagageluik open.
Verder kwam hij ook niet. In no-time stonden er twee personen naast hem. De steward kwakte hem -redelijk hardhandig- terug in zijn stoel en deed zijn gordel weer vast en de stewardess kwakte het bagageluik weer dicht. Volgens mij zaten beiden weer op hun eigen stoel toen de start begon. :+
Dit alles ging zo flitsend snel en gecoördineerd dat ik mij afvraag, of ze dit soort dingen ook trainen.

LET OP!
Voor alle zekerheid nog een keer mijn waarschuwing: zorg dat je NOOIT een aansluitende internationale vlucht hebt na een binnenlandse vlucht met een Vietnamese maatschappij! Ik heb dit soort ongein van vertragingen en uitvallen van vluchten daarvoor te vaak meegemaakt.
 
Hotel Hell

Vrij naar “Eric Burdon & the Animals op ‘Winds of Change’ ”.

Familiehotel
We komen al bijn 20 jaar in hetzelfde familiehotel in HCM, vlak bij waar ik een half jaar woonde. De laatste jaren werd het al slechter, omdat de eigenaresse, die haar zaakjes altijd goed voor elkaar had, in de US verbleef. De vorige keer dat we er kwamen, hing er een kerel onderuit gezakt in een stoel voor de balie en ging in dezelfde ongeïnteresseerde houding met ons het gesprek aan. Toen stonden we al op het punt om om te keren. Maar Minh had de afspraken met de manager gemaakt, dus we checkten toch maar in.

De manager van de laatste paar jaren is een heel aardige vent, die altijd erg zijn best deed, maar geen sterke manager is. Die is er nu uitgeschopt en zwaait een neef van de eigenaresse de scepter. Wat een ongelooflijke hufter.

Enige vriendelijkheid is hem vreemd.
Het gesprek over een kamer moesten we boven dreunende bassen proberen te voeren.
Ontbijt was niet mogelijk en viel absoluut niet over te praten.
Na een paar minuten was ik de enorme eikel, de arrogantie die hij uitstraalde, de grote mond, de herrie en de omstandigheden meer dan zat.
“Minh, wegwezen”.
Ik hoefde het geen twee keer te vragen.

Helaas, maar nooit meer.

De eigenaresse wil het hotel verkopen en in de US blijven. Ik ben bang dat het op deze manier eerder failliet dan verkocht is.

Toeristenhotel
Op een paar minuten lopen van ons familiehotel ligt een hotel, dat veel gebruikt wordt door touroperators om complete busladingen onder te brengen. We werden netjes en professioneel ontvangen. Of we plaats zou zijn, hing af van de bus, die met een half uurtje zou arriveren. Dan eerst maar eten.

Bij terugkomst bleek, dat de tour-operator alle vrije kamers had gereserveerd. Jammer, maar helaas.

Nieuw hotel.
Google is your friend. Een klein stukje met de taxi was een nieuw hotel. Deze moeten nog naam maken en dat was te merken. Iedereen was uiterst vriendelijk en hulpvaardig. Mooie kamers, die nog nieuw roken. Duizend excuses, dat de eetzaal nog niet klaar was en daar geen ontbijt geserveerd kon worden. Maar de Pho en de omelet konden boven worden gebracht. Of we dan zelf met de waterkoker op de kamer koffie wilden zetten? Ja hoor.
Een leuke jongedame bracht ’s morgens in no-time na bestellen met een brede lach het gevraagde.

Ik vond alleen dat het vooraf moeten betalen afbreuk deed aan het geheel. Ze hebben per slot van rekening onze paspoorten, omdat ze die bij de politie moeten tonen. Toen ik een manager de volgende morgen daarop wees, “zei hij “company-rules”. Op mijn antwoord “B*llsh*t” wees hij op een camera en vertelde dat er onmiddellijk gebeld wordt als ze zaken niet goed afhandelen. “Ah, big brother is watching” gaf ik aan. “No, big sister” was het antwoord van de manager. Toen ik was bijgekomen uit mijn lachstuip over dit volstrekt onverwachte antwoord heb ik hem maar op de schouder geklopt. Of het allemaal waar is weet ik niet, maar zijn verweer was in ieder geval briljant.

Dir hotel blijft op de lijst.

Hotel Erich
Erich had een paar dagen geleden een vergelijkbaar verhaal. Hij komt al zo’n jaar of 12 in hetzelfde hotel in de omgeving van de backpackerswijk in HCM. Vaak arriveert hij met de nachtbus en checkt hij daar heel vroeg in als hij de mazzel heeft dat er kamers vrij of al schoongemaakt zijn.

Sinds kort zijn de regels veranders. Als hij ’s morgens vroeg incheckt, moet hij de volgende morgen om dezelfde tijd eruit. Dus 8:00 inchecken betekent 8:00 eruit en niet 12:00 zoals vroeger. Ondanks uitgebreid discussieren geen millimeter verandering in het standpunt.

Ook voor hem geldt, ondanks het feit dat hij het nog steeds geweldige kamers vindt: helaas, maar nooit meer.

(Voor ons trouwens wel een goed hotel. Na ons halfjaarlijkse uitstapje naar de grens met Cambodia zijn we meestal pas begin van de avond in het hotel. Kunnen we dus gratis die middag in het hotel blijven tot we naar het vliegveld moeten. Goh, briljant idee van die hoteljongens en -meisjes. O-) )

En waarom?
Ik blijf behandelingen als in het familiehotel en dat van Erich volstrekt onbegrijpelijk vinden. Misschien dat het door Vietnamezen wordt geslikt maar buitenlanders zeker niet. Enig begrip van het hotelvak, klantvriendelijkheid, management etc. is –als bij veel Vietnamezen- ver te zoeken. Het nieuwe hotel bewijst, in ieder geval voor zolang het duurt, dat het ook heel anders kan.
 
Wij waren in een zijstraatje in de backpackerswijk, zeg maar een of twee straten naast de bekende plekken uit de "Lonely Planet".
Makkelijk te vinden, grote concurrentie zorgt voor aannemelijke keuzes. Werkt eigenlijk overal Maar van te voren boeken en bestendigheid zijn niet gegeven.
 
We bleven er komen omdat familie van Minh er vlak bij woont en het niet in een toeristisch gebied ligt. En omdat het altijd gezellig was...
 
Laatst bewerkt:
Strand prijsindex 2017

De jaarlijkse strand prijsindex is weer gepresenteerd in TravelBird

Vanzelfsprekend ging mijn interesse uit naar Vietnam. En jawel: de drie goedkoopste stranden zijn:
308 Long Beach, Phú Quốc
309 City Beach, Nha Trang
310 Cua Dai Beach, Hội An

Of all places: Hoi An. |(

Hoewel, ik kan nu wel zeggen dat er toch nog wat te beleven is. O-)

Daarbij moet wel opgemerkt worden dat Erich kort geleden met vrienden op de motor daarheen is gereden en hij was ook al erg enthousiast.

Tja. Ik zou iets kunnen zeggen over gauw gevulde kinderhanden, maar zijn kolenschopjes zijn groter dan de mijne. Dus enige voorzichtigheid met wat ik zeg...

full


Bron foto Cua Dai strand: Cua Dai Beach
(Jullie hadden hopelijk van mij als Hoi An-"hater" toch geen foto van een wit Cua Dai strand verwacht met wuivende palmbomen, stralende zon, Vietnamese bikini-modellen etc? O-)

Nou vooruit dan, een kleine tegemoetkoming, het is hier zondag en zondig, ehh zonnig 8-) . Voor Vietnamese bikini-modellen zonder bikini verwijs ik naar de website van de Vietnamese fotograaf Thai Phien: ThaiPhienPhoto.Com :+ )
 
Eve of destruction

De sixties zijn voor wat betreft muziek nog steeds mijn favoriet.

Kort geleden wilde ik wat foto’s maken voor één van mijn bedrijven-shoots. Wat mij voor ogen stond waren foto’s van rijstvelden met wat nevelige bergen op de achtergrond. Het geheel moest een serene atmosfeer uitstralen. De plaats wist ik al van eerdere gelegenheden. Nee, onderstaande foto is elders genomen en ook niet helemaal wat mij voor ogen stond. Moet over.

full



Nou, die serene sfeer tijdens de shoot en mijn gemoedstoestand werden volledig verkloot door drie (3!) geluidsinstallaties (de verste n.b. op een paar honderd meter) die stampend en dreunend alle drie een verschillende soort Vietnamese house-muziek voortbrachten (of hoe je de herrie van die van de trap afrollende zak met aardappelen ook wil noemen).

Moedeloos terugrijdend naar huis kwam bij mij “Eve of destruction” van Barry McGuire naar boven.

“Don't you understand, what I'm trying to say?
Can't you see the fears that I'm feeling today?”


Nou, de meeste Vietnamezen in ieder geval niet. Stekeblind en vooral stokdoof.

“When human respect is disintegratin'
This whole crazy world is just too frustratin'”


Respect? Niet of nauwelijks voor anderen als het gaat om herrie, verkeer en nog veel meer zaken. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken.

“And you tell me over and over and over and over again my friend
You don't believe we're on the eve of destruction
No no you don't believe we're on the eve of destruction”


Wel mijn vriend, als ik zie hoe hard het hier de laatste jaren achteruit holt ben ik bang, dat Barry McGuire gelijk had. Weliswaar op een totaal andere manier gezien het tijdsbeeld (zie de video), maar even onafwendbaar.


Bron:
Barry McGuire – Eve of Destruction Lyrics | Genius Lyrics


Off-topic maar wel over Vietnam. Voor wie na de heavy youtube-stuff een vrolijker melodietje wil horen moet zeker even dit Woodstock-optreden van Country Joe and the Fish beluisteren:
De uiterst cynische tekst is te vinden op:
Country Joe And The Fish - Vietnam Song Lyrics
 
Fulbright

Yes, gelukt!

Tam is in HCM en op de campus waar ze een maand zal verblijven, gevolgd door een maand online om Engels te leren. Zie FredVN in "Vietnam Deel 2" Van wat ik ervan heb gehoord lijkt dit op een cursus bij de nonnen. Ze spreken de hele dag uitsluitend Engels en gaan tot in de avond door. Heel intensief. Ik verwacht dat Tam bij terugkomst beter Engels spreekt dan haar Engelse leraar/lerares op school. Maar daar heb ik zoals bekend toch al geen hoge pet van op.

Maar het heeft allemaal nogal wat voeten in de aarde gehad.

Tam’s ouders zagen het op een gegeven moment toch niet zitten. Dat kwam deels door de (slechte) communicatie vanuit het bedrijf, dat de cursus met steun van Fulbright organiseert. Ze gaven o.a. aan dat ouders niet op de campus mogen en alleen tussen 13:00-14:00 en na 22:00 en niet langer dan tot 23:00 met hun kind mogen bellen. Zeker dat laatste vind ik –gezien de invloed, die ouders te allen tijde op hun kinderen willen blijven uitoefenen- niet zo vreemd. Maar ik begrijp ook vanuit diezelfde invloed het steigeren van de ouders.

Ook waren de ouders bang dat het bedrijf als een soort organisatie voor kidnapping zou fungeren. Daar schijnt de afgelopen jaren sprake van te zijn geweest: kinderen verdwijnen naar China en worden nooit meer teruggevonden.

Minh heeft daarom allereerst met de projectleider van het bedrijf gebeld. Ze heeft de zorgen van de ouders toegelicht en heeft twee suggesties gedaan:
- Als de ouders de kinderen brengen ze rondleiden op de campus, zodat ze met eigen ogen kunnen zien hoe de kinderen daar zullen leven.
- Een duidelijk programma aan de ouders geven over verblijf en lessen.
Die voorzet, die Minh vervolgens heeft gemaakt, is overgenomen in een brief, die het bedrijf een dag later aan de ouders heeft gestuurd.

Vervolgens is ze met de ouders van Tam in gesprek gegaan. Na een uur praten gaf Minh aan dat het voor 95% zeker was dat Tam naar HCM zou mogen. Wel wilde de moeder al die tijd in de buurt van de campus verblijven. Een wat mij betreft een nogal verstikkende manier van opvoeden. En denkelijk ook niet bevordelijk voor de studie van Tam.

Uiteindelijk is alles toch nog goedgekomen. Moeder en dochter zijn afgelopen zaterdag met de nachtbus naar HCM gegaan, waar ze zondagmorgen zijn gearriveerd. Tam stuurde meteen na aankomst een sms en haar moeder belde in de loop van de ochtend naar Minh. Ze hadden de gebouwen bekeken en met wat mensen gesproken.

De moeder heeft maandagmiddag de openingsceremonie bijgewoond en met een aantal andere ouders gesproken. Die bleken in eerste instantie allemaal dezelfde zorgen te hebben gehad. Ze heeft daarna Minh nog een keer gebeld en is met de nachtbus weer naar huis vertrokken.

Tijdens de studie krijgt Tam een laptop. Die mag ze mee naar huis nemen en nog een maand gebruiken tijdens de online-maand.

Als Tam weer thuis is zullen we meer informatie plaatsen. We hebben nu zelf twee maanden de tijd om na te denken, hoe we haar opgedane kennis op peil kunnen houden als ze weer naar school moet.

Naar verluid zal de Amerikaanse overheid het budget voor de Fulbright universiteit voor Vietnam in de eerste fase met $15.500.000 ondersteunen. Het doel is hier in Vietnam het Amerikaanse onderwijssysteem, dat zich richt op vrijheid en humaniteit, te bevorderen. Volgens de geruchten heeft ook Obama geld in dit project “Engels” gestopt. Er is de komende tijd dus nog het e.e.a. mogelijk.
 
Vietnamese blogger gets ten years for anti-state propaganda

full

Nguyen Ngoc Nhu Quynh attends her trial at the People’s Court of Khanh Hoa Province on June 29, 2017.


Vietnamese Facebook personality Nguyen Ngoc Nhu Quynh was sentenced to ten years behind bars on Thursday after being arrested last year on charges of “spreading propaganda against the Socialist Republic of Vietnam.”

Quynh, better known by her online alias ‘Me Nam’ (Mother Mushroom), was arrested by Khanh Hoa Police on October 10, 2016 for conducting anti-state propaganda under Clause 1 of Article 88 of the Penal Code of Vietnam according to the indictment announced by the provincial People’s Procuracy,

The first instance trial began Thursday at The People’s Court in the south-central province of Khanh Hoa seeking a verdict on her involvement in running several Facebook accounts since 2010 using multiple aliases including Me Nam, Me Nam Gau, Nguyen Nhu Quynh and Nguyen Ngoc Nhu Quynh.

Between 2012 and the time of her arrest, Quynh used her Facebook pages to draft, post, and share ‘false and groundless’ articles opposing the State, the laws of Vietnam, and policies set forth by the Communist Party, the indictment read.

She was also found guilty on multiple counts of organizing and participating in activities and events aimed at ‘inciting the people’ to rise up against the State, according to the indictment.
Quynh was found guilty and sentenced to ten years in prison for her crimes by the People’s Court of Khanh Hoa.



Bron: TEMPLATE | HOME


Het “waarom” van de Dalat-wijn.
 
Geslaagd!

Gisteren (6 juli) zijn de examenuitslagen van Highschool bekend geworden. Kinderen hebben een eigen unieke code waarmee ze op een internetsite hun cijfers kunnen bekijken.

Minh had dit jaar maar 1 leerling in de hoogste klas. Haar cijferlijst was niet zo goed, maar ze is geslaagd. *O*

Begin dit jaar heeft ze samen met Minh gekeken wat een geschikte baan zou zijn. Via wat wilde ideeën als o.a. verpleegster of iets apotheker-achtigs in een eigen pharmacie gaf ze uiteindelijk zelf heel voorzichtig aan "misschien chef-kok....?".

Minh gaat haar nu een beetje helpen bij het vervolgtraject.
 
In Vietnam, three is not a crowd

full


How many Vietnamese does it take to change a light bulb? Answer: three – one to change the light, another to tell him he’s changing it the wrong way, and a third laughing his head off.
Funny how easily a crowd forms in Vietnam...

People-watching is one of humanity’s great pastimes. Either observing from a distance in the comfort of a coffee shop or standing right next to the action – people become sucked in, like mosquitoes to a light, when anybody does anything, even if it appears to be the most utterly boring thing in the world.

Builders working on a construction site fascinate me. It’s like a convoluted LEGO set with little ants running around. Magically, the LEGO set transforms over a few weeks into something recognizable, yet still an ultimately boring piece of architecture that I had hoped it wouldn’t be...sigh...

Coffee shop Vietnamese-style chess nearly tops the list of intriguing crowd-pullers. It never ceases to amaze me how such a slow-moving game can draw such frowns of concentration and annoying running commentaries. Don’t you hate it when someone points out what you should have done while you’re playing a game... and why aren’t they slaving over a hot shovel, laptop, or service desk counter?

And another thing, why do most Vietnamese spectators stand with one arm across their back holding their other arm while it hangs down straight? Is it a national way of standing?
It seems Vietnamese do that on motorbikes too; this strange ‘leave the left arm behind’ thing. Do they have weak left arms? I’d better not think too much about that question...

Sport; any sport. Just as I’m totally unable to fight the urge to eat Vietnamese fried banana pancakes (I love those things), it seems any game played at any age level attracts a gaggle of people taking sides, yelling support and generally having a whale of a good time. Frequently football and volleyball fans’ motorbikes end up occupying most of a road lane, causing good natured chaos as honking horns battle it out while supporters cry with delight.

The making of sugar cane juice is a kid’s endless entertainment. Particularly around the southern part of Da Nang (I’m not sure why...) you’ll see kids standing around juice making machines as they churn out the sugar cane for juice. I’ve got to admit I love this display of physics at work too. Sometimes a hot and hard motorbike ride is made just a bit more fun by stopping for a smoke and watching the process. Try it sometime, it’s hypnotic.

Motorbikes are equally bedazzling too. Especially in the countryside there’s a magnetic attraction for males to watch someone struggle to repair or rebuild twenty-year-old motorbikes. Many a time I’ve ridden past a repair shop and noticed a cheerful group of commenters contributing their unwanted advice to a poor lad hunched down on his knees, sweat dripping over an old plate of nuts and bolts at his feet while he attempts to re-assemble the drive train of a ubiquitous Honda cub. I’m surprised that I’ve never seen a mechanic throw the spanner at these repeat offenders and their annoying and largely pointless advice.

I recall an artist living in Hoi An a few years ago who used to wander through the city painting and drawing trees, landscapes, and the old town. She had to give up painting in some public areas because the locals would crowd so close to the canvas that she couldn’t concentrate on her artwork. I can’t remember her name, yet her renditions of Vietnam and its scenery were done in beautiful watercolor.

Yet the event that causes the most chaos in Hoi An is Christmas. Surprised? Each year the large church in town puts on a big display of lights, a Christmas tree, and a choir that (weather allowing) sings its heart out. Unfortunately the church is on one of the busiest corners in town and jams up four streets on nights leading up to the holiday. You know you’ve lived in Vietnam a long time when you can actually remember the annual traffic bottlenecks in your neighborhood.

I can easily attract a mob watching in puzzlement as I do the outside gardening. I only do this when my gardener mysteriously disappears for a week and the paper moon trees are growing faster than Vietnam’s debt. No one ever helps, just parks their bikes and snickers as I struggle with the garden tools. I fancy myself as a DIY handyman but the reality of my clumsiness and inept handling of the equipment shows that I’m clearly a highly talented artist and writer… and a horrible tradesman.

Still it works both ways – I can stand next to someone doing something odd and pass along comments too. “You’ve missed a bit” is always a good annoyance. My other favorite begins in English with much body language, “You know, you should... (followed by a long pause, then the punchline)...” and just walk off with an enigmatic smile on my face.

After all, I’m just another face in the crowd...



Bron: TEMPLATE | HOME
 
Landbouw

Tijdens één van mijn fietstochtjes zag ik nog iets, dat wel een aardig onderwerp voor een paar foto’s leek. Achteraf bezien met de nadruk op “leek”: over m.n. de derde ben ik absoluut niet tevreden. Maar vooruit, het is zondag, dus bij deze...

full



Aan het andere eind van waar ik mijn opnames maakte was de boer aan het werk.

full



Toen hij me bezig zag kwam hij het hele stuk naar mij toe en gebaarde, of ik een foto van hem wilde maken. De opname bleek na thuiskomst helaas te licht geworden: bij controle na de opname zie je nauwelijk iets op dat LCD-schermpje in de felle zon. Ik heb al zitten kijken naar een lcd-loupe, maar die krengen zijn best wel prijzig. Niettemin, ik zal iets moeten doen...

Ik heb de foto nog een redelijk eind kunnen bewerken maar hij blijft te licht. Enige oorzaak die ik kon verzinnen is, dat de camera een donkere plek op de blauwe overall heeft genomen voor het bepalen van de belichting. Een goede leer...

full



Na nog een paar vergeefse pogingen om wat te praten ging hij weer terug naar zijn werk.

full
 
Waar komen die vliegende mieren ineens vandaan?

full


Ieuwww, ze zijn er weer: de vliegende mieren. Elke zomer duiken ze plotseling op, in zulke groten getale dat het haast ondoenlijk is om op de plaats van bestemming aan te komen zónder met een vliegende mier in aanraking te zijn gekomen. Waar komen ze vandaan?

,,De mieren zijn met hun bruidsvlucht bezig: de toekomstige koninginnen en vruchtbare mannetjes vliegen uit om een nieuw volk te beginnen’’, vertelt de Rotterdamse stadsecoloog André de Baerdemaeker. ,,Dat doen ze bij drukkend weer, zoals nu.’’ Hij schudt zelf net de mieren uit zijn haar. ,,Ik was pal naast een nest gaan zitten. Ik had het niet door tot ik helemaal onder de mieren zat.’’

De mieren krijgen voor de bruidsvlucht tijdelijk vleugeltjes. ,,Het zijn echte brokkenpiloten. Het is alsof je zonder enige vliegles de stuurknuppel moet bedienen. Daarom zie je mieren overal neerstorten, in je haar of in je drankje. En vogels vinden ze een lekker hapje. Het is een ware massaslachting.’’

Dus de bruidsvlucht is vruchteloos? ,,Nee, dat niet. Ze gaan met miljoenen mieren tegelijk de lucht in. Dan zijn er altijd wel wat mieren die het redden.’’

Heeft de ecoloog nog een tip voor mensen die gruwen van vliegende mieren? ,,Heb een beetje begrip. Die arme mieren hebben het ook niet makkelijk. En het is doorgaans binnen een dag alweer voorbij.’’



Bron: Cookies op AD.nl | AD.nl


Ha, nu weet ik eindelijk wat de in FredVN in "Vietnam" besproken insecten zijn. Ik ben ze in Nederland nog nooit tegengekomen.
 
Presentje?

Regelmatig brengen Minh’s leerlingen presentjes mee als tegenprestatie voor de Engelse les. Dat zijn vaak zaken uit eigen tuin, zoals vruchten, groenten, eieren etc. Een beroepsvisser brengt af en toe een volledig schoongemaakte vis. We krijgen kippen, zowel levend als geslacht en baaltjes rijst.

Kortom, we eten er goed van.

Soms gaat het niet helemaal zoals bedoeld.

Een paar dagen geleden belde Ly (van de pasteitjes) dat ze wat had gemaakt en bij een vriendin hier vlakbij had afgegeven. Of we thuis waren, dan kon iemand het afgeven.
Ja, we waren thuis.

Een paar minuten later belde ze weer, een tikkeltje beschaamd. Toen ze het pakketje afgaf had ze er niet bij verteld dat het voor Minh was. Dus toen de kinderen van de vriendin thuis kwamen en het lekkers zagen, hebben die het meteen maar opgepeuzeld.

Ok. Volgende keer beter. O-)
 
Uber

Uber is een internetonderneming die bemiddelt tussen reizigers en aanbieders van personenvervoer in verschillende landen. Het bedrijf verbindt via zijn mobiele app klanten in 67 landen met officiële taxichauffeurs, maar ook met privéchauffeurs. Uber berekent daarvoor een commissie van 26% van de ritprijs (exclusief btw) en verdient aan het gebruik en de doorverkoop van de verkregen persoonsgegevens. In verschillende steden kwamen officiële taxichauffeurs in protest tegen de concurrentie door privépersonen[4] die veelal niet over de vereiste vergunning, opleiding en veiligheidsvoorzieningen beschikken.

Bron: wikipedia


Inmiddels blijken er in HCM mannen op motorfietsen rond te rijden, gekleed in blauw jack en blauwe helm, beide met Uber erop. Ik ben er niet achter kunnen komen hoe je die benaderd en wat de kosten zijn. Zelf blijf ik het toch maar bij de Vinasun-taxies houden.
 
How to get rich? Vietnamese officials say ‘hard work pays off’

full

This caricature depicts how officials declare their assets in Vietnam.

Some Vietnamese officials are countering suspicions of their over-the-top personal fortunes with nostalgic evocations of the ‘good ole’ days’ when hard labor for a few extra pennies was the key to wealth.

In 2014, Tran Van Truyen, former head of the state inspectorate, came under scrutiny for owning a luxury villa in the southern province of Ben Tre. Addressing the media, Truyen said at that time that he had “worked so hard that my thumbs were rotting” to save up enough money for the villa.

In April this year, Nguyen Sy Ky, an anti-corruption official in the Central Highlands province of Dak Lak made headlines when he claimed to have moonlighted as a xe om (motorbike taxi) driver to save up the cash for his luxury US$133,000 residence.

In the latest incident of suspicious wealth, Pham Si Quy, director of the Department of Natural Resources and Environment of the northern province of Yen Bai, said he had spent his life working “all kinds of manual jobs” to build his current fortune.4

full

The villa of Tran Van Truyen

No effective mechanism
Vietnam currently has disclosure requirements for public officials, requiring that ‘civil servants’ make asset declarations in order to prevent corruption and detect illicit enrichment or any other conflict of interest. However, the country seems to lack oversight and effective mechanisms to ensure the accuracy of those declarations.

“Many officials say their exorbitant fortunes come from farm work, such as raising pigs or chickens,” Pham Le Xuat, deputy head of the inspectorate of the Ministry of Public Security, said at a conference on Wednesday. Taking the case of the Yen Bai department head as an example, Xuat admitted that “there is no mechanism available at the moment to verify Quy’s claim over the origins of his assets.”

Quy’s 1.3 hectare villa complex recently became the target of a government inspectorate investigation. The department head said that besides his own savings from producing homemade wine, making brooms, and even shoe polishing, the residence is funded by VND20 billion ($887,000) in bank loans and an extra sum borrowed from friends and relatives. In his asset declaration form, Quy reported a VND1 billion ($44,347) growth in his personal income for 2016, thanks to operations on a farm he inherited from his parents.

full

Pham Si Quy 'worked all kinds of labor jobs' to save money for this residence.

Xuat, the state inspectorate deputy chief, said there are currently no guidelines for tracing the origin of assets owned by public officials, so “the question as to where they get the money is never answered.” “A call for verification is normally made only when there is a complaint or denouncement about corruption,” he said.

Speaking at Wednesday’s meeting, Le Hong Linh, head of the planning department under the State Inspectorate of Vietnam, said his agency has made nearly 500 inspections in the first half of this year. “We have levied administrative fines on more than 170 organizations and over 300 individuals for their wrongdoings,” Linh said.
During an anti-corruption campaign in the six-month period, 28 cases of corruption and 30 relevant individuals were identified, Linh said, though he failed to elaborate on how those cases would be handled.

According to a report released by the government in October 2016, more than one million public officials completed asset declarations that year and “upon verification, no case of corruption was detected.”

In 2014, the inspectorate of the southern province of Ba Ria-Vung Tau admitted that of the 2,000 public officials inspected for anti-corruption, only one was eventually identified as a violator.


Bron: TEMPLATE | HOME


Nee, dank je, geen Dalat wijn. Ik heb al gegeten en gedronken...
 
Lasser (1)

Hải verricht zijn werkzaamheden zowel thuis als op locatie. Hij is b.v. diverse keren bij ons thuis geweest om wat laswerk te verrichten aan onze poort en mijn motor. Ik heb een poos moeten wachten voor hij weer wat grotere klussen thuis had, die een fotoshoot rechtvaardigden.


Hier is Hải aan het werk vóór zijn huis.

full



Er is voldoende ruimte voor zowel hemzelf als één of soms meerdere helpers.

full



De volgende foto vind ik kenmerkend voor Hai én zijn helpers: met een rolmaat in de hand. Zij zijn een paar van de weinigen, die ik ken, die “meten is weten” als motto hebben. De meesten hier rotzooien maar wat aan.

full



De pijp wordt in de mal gelegd...

full




Vanwege het aantal foto’s wordt ook deze bijdrage in meerdere delen geplaatst.
 
Geen flauw idee: ik ben maar een uurtje gebleven en toen waren ze beiden nog steeds met hetzelfde bezig. Dus Minh heeft even gebeld.

Hải is bezig met onderdelen, wat uiteindelijk een reling voor een terras moet worden.
Tiến is bezig met de poort.

Hải belde zojuist terug naar Minh dat hij foto's van het uiteindelijke product zal maken en mailen. Die zal ik ook hier plaatsen.

Aanvulling. Zojuist 4 foto's ontvangen. Komen als aparte post aan het eind.
 
Laatst bewerkt:
Toch grappig dat aziaten zo gehurkt kunnen werken, hoef ik als Europeaan niet te proberen, val vanzelf achterover... ;-)
 
Zo zitten ze ook op een muurtje, dat ze aan het metselen zijn. En onze dierenarts heeft een van onze honden in dezelfde houding op ons terras geopereerd.
 
Poefgevlecht...

Tjongejonge wat een werk zeg! Meneer Ikea betaalt waarschijnlijk wel min of meer fair af-fabriek, maar de fabriek besteed dat dus dan weer uit.

Ik heb “even” gewacht met reageren omdat ik tegelijk met de laatste poefpost een mailtje naar Meneer Ikea heb gestuurd met een verwijzing naar het forum en de mededeling dat de website niet klopt.

Na een kleine week de mededeling dat de fout was doorgegeven aan de betreffende afdeling. Die zal mij ook niet geloven, want er is tot op heden niets aan gedaan.

Ook geen woord over al dan niet fair-trade prijzen. Niet dat ik dat echt had verwacht...
 
Lasser (3)

full



Tegelijkertijd is Tiến, één van de vaste helpers, bezig met zijn deel van het werk. Ik heb ze vaker bezig gezien als ik op Hải zat te wachten: ze werken volkomen zelfstandig en op dezelfde manier als Hải. Ook dat heb ik hier heel vaak anders gezien als de baas weg is.

full

full



De voorraad gereed product.

full
 
Terug
Bovenaan Onderaan