2 Girls, 8 days, a Gorge(ou)s Adventure!

Yups, Vallone di Elva bedoelde ik.
Plaatje van 2011 toen ik er was met wat anderen.

2RXDcpc.jpg


En een beetje sneeuw...ach een beetje is glad, maar een dik pak rijdt weer stabieler, maar dan moet er geen gladde ondergrond onder liggen... Zie dit reisverslagje van een paar jaar geleden: Dapper of Dom: Met de motor op wintersport januari 2012
 
Laatst bewerkt:
Dit (zie plaatje hieronder) lijkt mij ook een fraaie weg. Was ik vergeten mee te nemen in mijn route. Reden om nog een keer terug te komen. Ben zelf een groot fan van de Alpes-Maritiemes. Redenen: behoorlijk rustig, zeer fraai, mooie stadjes, lage kans op regen, zowel wegen op 'fietspad-breedte' maar ook wegen met mooie lange bochten etc etc.

full
 
Laatst bewerkt:
Dit (zie plaatje hieronder) lijkt mij ook een fraaie weg. Was ik vergeten mee te nemen in mijn route. Reden om nog een keer terug te komen. Ben zelf een groot fan van de Alpes-Maritiemes. Redenen: behoorlijk rustig, zeer fraai, mooie stadjes, lage kans op regen, zowel wegen op 'fietspad-breedte' maar ook wegen met mooie lange bochten etc etc.

[afbeelding]

We hebben het er onderweg wel over gehad. Je zou daar rustig een paar dagen weggetjes kunnen rijden en het volgende jaar weer zonder dat je veel dubbeling hebt.
Voordeel van iets lager gebergte... er liggen gewoon heel veel mogelijkheden.
Wellicht nog maar eens een keer de boel op een aanhanger gooien en in een streep die regio in en daar langer rijden.
 
Dag 5.
Woensdag, 20 september
Beuil – St. Disdier en Devoluy
La Neyrette Accueil - La Neyrette - Hôtel Restaurant
369 km.

We zitten inmiddels op dag vijf van de acht dagen die we hebben. We moeten dus langzamerhand naar het Noorden. Maar niet meteen, want de zuidelijkste lus hebben we nog niet gehad. Een ding is zeker, aan het einde van de dag zullen we een stuk noordelijker uit moeten komen om het allemaal haalbaar te maken. Maar goed. Dat komt later wel.

Eerst duik ik de kast in om te douchen. Het is een 80x80 douche en houdt niet over. Als je je haar uit wil wassen zit je met je ellebogen direct tegen de wandjes. Ik kan niet zo best tegen weinig ruimte. Mijn geduld raakt dan wel een keer op. Het afdrogen is nog hopelozer. Half afgedroogd stommel ik de kamer maar in om me daar verder af te drogen. Vervolgens schiet ik weer in mijn motorpak. Ik trek een andere thermobroek aan. Een kortere. Moet kunnen. Het is nog wel een tikkie fris buiten.

DSC_1941-X3.jpg


IMG_4457-X3.jpg


De vorst is aan de grond geweest en in het dal dat nog in de schaduw ligt, is een wit laagje vorst op het gras zichtbaar. We hebben de motoren in de garage staan. We wisselen even van gedachten wat er normaal gesproken in staat. We komen beiden tot de conclusie dat het een sportwagentje moet zijn. Die stootblokjes zullen ervoor zorgen dat de auto niet met de neus of achterkant het betonnen muurtje raakt.

Mooi.. tijd om richting het ontbijt te lopen. Croissantjes! Lekker. Vleeswaren (zo’n enorme worst waar je zelf een zo dun mogelijk plakje af moet zagen). Kaas die je normaal gesproken bij de borrel vindt, en dus nu ook maar een hoekje van afsnijdt, alleen al om te proeven wat het is. Koffie, jus, geen eitje, stokbrood, jammetjes.. prima. We ontbijten lekker rustig en genieten ook van het tweede bakkie koffie. Het is ook lekker om even rustig aan te doen. En al doen we rustig aan. We zitten elke dag voor negen uur ’s ochtends “no stress” op de motor.

DSC_1942-X3.jpg


DSC_1944-X3.jpg


Voor negenen zetten we de motor ook al weer aan de kant omdat we het niet kunnen laten een foto te maken van wel een heel leuk gemaakte hooi-rol met beschildering. Een klein erg rose varkentje. De mensen in de auto die we vlak daarvoor hadden ingehaald zwaaien lachend naar ons. Gelukkig wat gevoel voor humor. Dan rijden we door naar de Gorges de Cians.

DSC_1945-X3.jpg


DSC_1946-X3.jpg


IMG_4468-X3.jpg


IMG_4470-X3.jpg


Prachtig mooi rood gesteente. Poortjes, rode wanden, een rivier die er langsloopt. Je snapt het. We stoppen al weer. Het is ook te leuk om aan voorbij te rijden. Ondertussen film ik er ook een kort stukje van. Weer op toeristische snelheid zeg maar.

DSC_1952-X3.jpg


We vervolgen onze koers en een uurtje later vinden we bij Sigale ook zo’n prachtige passage tussen de rotsen door. De clue d’Aiglun. Het is echt mooi. De afwisseling met de voorgaande dagen had niet groter kunnen zijn. Caroline geeft aan dit echt mooier te vinden. Daar snap ik wel wat van.

IMG_4471-X3.jpg


IMG_4473-X3.jpg


DSC_1955-X3.jpg


Dat hele zuidelijke stuk in Zuid Frankrijk boven Nice is echt geweldig rijden. Geen wonder dat de rallye van Monte Carlo in die regio rondcrossed. Ik weet nog wel veel meer leuke stukken met korte bochten en muurtjes naast de weg. Maar de tijd ontbreekt simpelweg. Ik zou hier ook wel een drie-daags rondje met heel veel diversiteit kunnen fabriceren. Inmiddels is de ochtendkou weg. De zon doet zijn werk en staat er lustig op los te schijnen. *D

DSC_1957-X3.jpg


Tijd voor mij om de voering uit mijn jas te halen. Het fleecetruitje laat ik nog even aan. Alleen dat duurt niet lang. De eerst volgende stop die we hebben gaat ook de fleece uit en rij ik met t-shirtje met mijn jas. Heerlijk! Dat voelt aan als zomer. De liner laat ik wel in de broek zitten. Ik heb er eerlijk gezegd geen last van.

De weg vervolgt via Clue de Saint Auban. Alweer zo’n heel mooi stuk door de rotsen heen. Het is een prachtige omgeving. Geen hooggebergte maar middelhoog. We rijden door de garrigue, het ruikt typisch Provencaals. De geur van thijm, dennenbomen en lavendel maakt het plaatje compleet. We rijden over smalle weggetjes door heuvels en olijfgaarden. Soms zien we agaves, soms pijnbomen. Het doet heerlijk mediterraan aan.

DSC_1961-X3.jpg


IMG_4474-X3.jpg


DSC_1962-X3.jpg


DSC_1967-X3.jpg


De Col des Félines is een mooi smal zonnig pad en loopt hoog over de berg in de richting van Entrevaux. Dat dorp zelf ligt er weer zo idyllisch bij. Een mooie toegangsbrug (Porte Royale) ontsluit het dorp en ommuurde trappen leiden naar de vesting. De geschiedenis nalezend hebben ze daar bijzonder zwarte tijden gekend, en ook tijden van enorme voorspoed.

DSC_1968-X3.jpg


DSC_1971-X3.jpg


IMG_4476-X3.jpg


IMG_4478-X3.jpg


IMG_4479-X3.jpg


IMG_4482-X3.jpg


Tegen een uur of 12 zijn we bij de Gorges de Daluis en zien daar twee motorrijders (duits stel) dat pauzeert. Aangezien er picnipbankjes zijn haken we aan. Gezellig overigens. Hij rijdt een KTM en rijdt met maten ook meer offroad, maar nu zijn ze samen op weg en pauzeerden ook hier midden in de Gorges de Daluis. We smeren stokbrood en beleggingen het met rauwe ham en kaas. Een glaasje jus erbij. Heerlijk in het zonnetje genieten van de prachtige omgeving. We hebben het zicht op een tunnel aan de overkant van de bocht waarin we zitten. Motoren hoor je van verre aankomen. Na de Gorges de Daluis is het weer tijd voor een iets hogere pas. De Col des Champs.

IMG_4483-X3.jpg


Die had ik ook nog nooit gereden en daar kijk ik wel naar uit. We zien beneden aan de weg wel een bord staan, maar wat het met die borden vaak is, is dat er zoveel tekst op staat dat dat rijdend niet allemaal te lezen is en dat we denken…. We zien wel en gas op de lolly.

De weg naar boven is weer prachtig. Het naseizoen is spectaculair qua kleur. In dat opzicht kan het niet beter. En het aantal verkeersdeelnemers is steeds minimaal te noemen. We komen maar sporadisch iemand tegen. Eigenlijk geldt dat voor de afgelopen vijf dagen al. Het enige dat je als nadeel kan noemen is het risico op slecht weer. Dat is deze periode groter.

IMG_4484-X3.jpg


IMG_4486-X3.jpg


IMG_4491-X3.jpg


IMG_4492-X3.jpg


DSC_1981-X3.jpg


De bergwanden zijn mooi antracietgrijs en het ziet er spectaculair uit. De temperatuur blijft heerlijk. We stoppen even om foto’s te maken. Kijken wat in het rond en stappen weer op. Dan komen we bij wegwerkzaamheden uit… oh ja, dat bord beneden daar stond wat op..

We rijden door en we hebben ontzettend veel mazzel. De mannen van de weg zitten lekker in de schaduw te lunchen en Caroline en ik zwaaien vrolijk terwijl we over het nog praktisch natte nieuwe asfalt rijden. Caro zie ik een klein spoortje trekken en ik waarschuw even dat het echt nog erg recent is. Helaas ken ik de ervaring uit zeer directe omgeving van supernat asfalt waar je tot de velg in zakt. Stukjes zijn ook zonder asfalt, stukjes zijn met veel puin op de weg, maar al met al hebben we dus ontzettend veel mazzel dat we er langs komen. Onderweg zwaaien we ook nog naar mensen die vanaf de andere kant komen dat het allemaal wel wil. Dus duim omhoog en knikken. Uiteindelijk zijn we helemaal beneden en kijken we nog eens achter kom wat er beneden op het bord staat. En dan blijkt dat we echt een enorme mazzel hebben gehad. De pas is dicht.. behalve tussen 12.30 en 13.30 uur (oid). En we hebben gewoon enorm veel mazzel dat ze wat uitloop hadden met de lunch… We zijn wel op tijd naar boven gereden maar waren zeg eens 10 minuten na sluiting bij het opgebroken gedeelte. Kortom, daar zwijnden we even mooi tussendoor. Nu vraag ik me wel af of degenen naar wie wij zo mooi zwaaiden van “het kan” ook door mocht rijden. Op de weg naar beneden komen we trouwens ook nog langs een punt waar bijzonder veel gieren in de lucht cirkelen. Daar mag ik altijd graag naar kijken. Ze maken gebruik van de thermiek en ik vind ze altijd machtig. Een foto ervan maken lukt met mijn camera niet. Maar da’s niet erg. Ik heb ze vaker van (heel) dichtbij gezien.

De weg vervolgt weer en we zetten koers richting Entraunes en vervolgens in de richting van het Lac de Serre-Poncon. Dat meer komt tot mijn verrassing echt binnen notime in het vizier terwijl ik dacht dat dat nog 3 kwartier zou duren. Raar he… dat je er soms zo naast kan zitten.
Er komt nog een mooi colletje aan. De col de Pontis. En dan ben je weer blij dat je de krappe hairpins toch regelmatig oefend bij Fuchshofen of Brodenbach. Maar het is leuk!! Wat een kek pasje is dat. Warm, mooi uitzicht over het meer. En we hebben het weer reuze naar onze zin. Dat meer ben je op deze manier niet snel voorbij. Aan de rand van het meer stoppen we even in Savines Les Lacs bij een tentje bij de rotonde (lang leve google earth: Restaurant Le Relais Fleuri). Lekker in het t-shirt, in het zonnetje. Heerlijk is dat zeg. Chill, chill… knetterhard colaatje erin voor de suikers. En tijd om te overleggen. Eigenlijk valt het allemaal wel mee, want we zitten op 1 lijn.
We skippen een deel van de route om tijd te winnen.

Wat laten we vallen:
De Parpaillon (kost bruut veel tijd, en de ondergrond is twijfelachtig na de afgelopen dagen met sneeuw op hoogte), Col de la Cayolle, Col de Moutieres, Col des Fourches, Col de la Bonnette.
Daarmee winnen we een heel eind, en dat geeft ruimte op het laatst. Daarbij hebben we in de voorgaande dagen al zoveel hooggebergte gereden dan we ook ontzettend genieten van het soort stuurweggetjes dat het lagere gebergte met zich meebrengt. En dat krijgen we ook nog in de Vercors. Alternatief zou zijn dat dat deel sneuvelt. En daarbij… last but nog least. Vorig jaar was ik een dag geveld door het Noro-virus. En toen heb ik bij La Neyrette dat geweldige diner en die wijnkaart gewoon misgelopen en kon ik knagen op een laf sla-blaadje. This is my revenge… 
Snel checken we wel even of er nog kamers zijn. Er zijn er nog 5 over, dus we kunnen een gokje wagen door niet te reserveren. Maar dat doen we toch.. just to be sure, en we kunnen altijd kosteloos cancelen mocht het aan de orde zijn.

DSC_1983-X3.jpg


DSC_1985-X3.jpg


DSC_1988-X3.jpg


We pikken de route weer op aan de andere kant van het Lac de Serre-Poncon. Terwijl we over de brug rijden zien we in de navi blauw aan beide kanten. Het is ook best een groot meer. Dan volgt er al rap weer een colletje, Col de la Sentinelle. Aardig ding, niet heel bijzonder moet ik zeggen maar dat kan op een gegeven moment ook niet meer. We roepen al 40 keer per dag, mooi he… we blijven bezig.

We krijgen nog even een wat grotere stad op ons pad. Gap. We moeten er even doorheen. Na zoveel niets, en kleine weggetjes is ook dat wel weer aardig moet ik zeggen. Beetje mensen en winkels kijken etc. Maar goed, tegen de tijd dat je dat wel hebt gezien en je begint te ergeren aan verkeerslichten die op rood staan ben je er ook weer doorheen. Precies goed dus. En wat doen we, jawel.. weer een colletje. De Col de Manse. Niet hoog gelegen en wat meer doorgaand. Dat is ook wel wat we een beetje nodig hebben om op tijd voor de jacuzzi aan te komen in Saint Disdier. Daarbij is de afwisseling qua landschap steeds erg mooi.

DSC_1989-X3.jpg


Dit keer rijden we langs weilanden, een struisvogelfarm waarvan we de struisvogels net niet zien (mijn zoontje noemde ze vroeger truigoochel en in mijn hoofd is dat blijven hangen). De mais staat overal nog op de land, de zonnebloemen staan uitgedroogd met het hoofd naar beneden te hangen alsof ze de zomer hebben opgegeven, maar nog steeds is het prachtig weer. Mooie blauwe lucht. Heerlijk. Geen voering, geen fleece… gewoon een shirtje met korte mouwen en de jas erover heen met de ritsen deels open.

De laatste maar niet de minste col de we vandaag over komen is de Col de Noyer. In mijn herinnering ging hij alleen door het bos, maar dat klopt niet. Hij rijdt wel grotendeels door het bos, maar bovenop rij je langs de bergwand. Het is geen brede pas, maar in landschappelijk opzicht erg mooi. Daarbij, geen hond op de weg, af en toe een eekhoorn. En heel af en toe een platte eekhoorn. Ik druk de camera af en toe maar weer eens aan. Ik begin er aan te wennen om zo af en toe een kort stukje film te maken. Het zal me benieuwen wat daar uiteindelijk van terecht komt. Ik kan het niet ter plekke terugkijken om te zien hoe de kwaliteit is. Enerzijds jammer, anderzijds, heb ik daar ook helemaal geen zin in om daar tijd aan te besteden. Nadat we de col de Noyer over zijn dalen we af en komen we in het dal van Saint Disdier en Devoluy uit. We herkennen het hotel direct en draaien het royale parkeerterrein op. Jeetje, wat een rust. Dat is een tegenstelling met vorig jaar.

We lopen naar binnen en ik herken de eigenaar nog van vorig jaar. Hij heeft onze reservering niet gezien omdat hij niet de hele dag achter de computer zit. In overleg cancelen we onze reservering bij booking (hoeft hij er niet aan af te dragen) en we krijgen de sleutel van een kamer. Dit jaar hebben we een hele royale kamer, met een aparte mini-living erbij. Heel handig om de motorpakken breed uit te stallen. We halen de bagage van de motor en ik neem het restantje kaas en de snijplank mee. We moeten even voorkomen dat we omvallen van de honger, want we gaan eerst rustig de sauna in en later pas eten.

Dus ik snij rustig even een stuk kaas in blokjes terwijl we ons organiseren. Action Cam en communicaties sets aan de laders. Badjassen aan. En we zetten koers naar beneden, lopen de lange gang door en toetsen de code in van de spa. Heerlijk! We hebben er zin in.

DSC_1991-X3.jpg


We prutsen een tijdje om de sauna aan de praat te krijgen en als we niet helemaal zeker weten of het is gelukt dan lopen we naar buiten om de jacuzzi open te slaan.

DSC_1992-X3.jpg


DSC_1999-X3.jpg


Ha! Lekker warm water. En zo lig je dan, achterover in de bubbels en het sop, terwijl je kijkt naar de staalblauwe lucht en de bergwand terwijl de zon lange schaduwen werpt op de omgeving. Het is niet anders dan idyllisch. Caro checkt even of de sauna op temperatuur is en aan de houding waarop ze terugloopt kan ik al zien dat het prima is. De jacuzzi sla ik dicht (brrr… best fris buiten in je bikini).

De sauna is niet heet maar de gloeispiralen geven een lekkere warmte op je rug. En het zit prima. Ik verlaat als eerste de sauna om te douchen en zwem nog even een beetje. Zwemmen vind ik heerlijk. Dan verlaat Caro de sauna ook. Als we schoon gedouched zijn en droog lopen we weer richting de kamer. We schieten de gewone kleren weer aan en dan koersen we richting het diner.

Zowaar, er zitten meer mensen. Een aantal overnachten ook in het hotel, maar er lijken ook wat eters van buiten te zitten. Ik heb er echt zin in. We kiezen een menu. En ik ga voor het überfoute maar een van mijn guilty pleasures.. foie gras. Sorry, ik kan het niet laten, en ik weet dat het zo fout is als maar kan. Maar ik knijp zelf even een oogje toe.

IMG-20170920-WA0010-X3.jpg


DSC_2003-X3.jpg


DSC_2004-X3.jpg


We hebben er een fles wijn bij uitgezocht en ik laat het me heerlijk smaken. Als hoofdgerecht kiest Caro weer een Pièce de Boeuf Grillée (medium) en ik kies een Pièce d’agneau du Col du Festre. Het is genieten geblazen. Tuurlijk komt er ook nog een dessert. Voor Caro een Meringue Glacee, en ik kies een carpaccio van ananas met wat ijs. Heerlijk! Erg laat maken we het wederom niet. Na zo’n dag buiten sturen gaat ’s avonds het lampje langzaam uit. Maar dat is prima. Goed leven, goed genieten en goed slapen.

Tot morgen!

Track%20dag%205-L.jpg
 
Leuk om te volgen , goed geschreven met mooie foto s ,top :t !
 
Zo! mooie plaatjes! en mooi die rode steen! misschien ook eens die kant op..
Dank voor het delen. Geeft weer inspiratie voor een volgende trip. :}
 
Goede zet om de Parpaillon over te slaan, het ding is overrated, :Y

Blijft een goed verhaal H, tot de volgende dag. :t
 
En vooral de geplande onverharde verbindingsweg (GR) tussen Cayolle en Moutieres (zo te zien in de paarse routelijn ?) zal keihard werken zijn voor zware GS-sen.
 
Goede zet om de Parpaillon over te slaan, het ding is overrated, :Y
Ja inderdaad die is zelfs op een Vespa goed te doen.. :P 8-)

@ Adventuregirl:
Zoals gewoonlijk weer een erg goed verslag en een super mooie rit, echt een erg gave route.
 
Erg gaaf weer! Mooi geschreven en mooie plaatjes, je hebt me al zo ver dat ik eens ga kijken voor een trip voor volgend jaar :Y
Mijn laatste trip was in 1999, Gorges du Verdon, en de Provence :X .
Je verslag van vorig jaar en deze steken me aan om weer eens te gaan reizen op de motor.
:t
 
Laatst bewerkt:
Dag 6.
Donderdag, 21 september
St. Disdier en Devoluy - Autrans
Le Vernay Hôtel Le Vernay Autrans – Hôtel Autrans Logis coeur de station avec piscine, restaurant
378 km, rijtijd 6:37/pauze 2:09


Het heeft vannacht gevroren zo te zien. Het gras is wit. En het terrein ziet er enigszins bevroren uit. We hebben nog het plan opgevat om de motoren af te spuiten gezien het zout dat we her en der tegengekomen zijn. Echter de voorgaande dagen zijn we nergens een hogedrukspuit tegengekomen. Bij de pomp kwam ik een wasstraat tegen, maar daar hebben we niet veel aan. Hier ligt wel een tuinslang maar gezien het nog steeds vriest, gaan we er toch niet aan beginnen. Ik vul even een klein beetje olie (250 cc) bij. De dagen veel in de 2e en 3e versnelling rijden, daarvan gaat hij wat olie pakken.

DSC_2006-X3.jpg


DSC_2005-X3.jpg


We schuiven aan voor het ontbijt nadat we de bagage op de motor hebben gepakt. Alleen helm en jas liggen nog boven. Sloten zijn eraf, alarm staat er nog op.

Prima koffie, vers stokbrood een glaasje jus en ik neem een lekker eitje, kaas en vleeswaren en voor op het croissantje wat abrikozenjam. Caro pakt er vaak een yoghurtje bij. Na het ontbijt rekenen we af bij de meneer. We krijgen net als vorig jaar weer een schoonmaakdoekje van Tourenfahrer hotels erbij. Het is prachtig zonnig. En de zon is inmiddels boven de berg. We rijden rustig weg. Het is net boven het vriespunt. De weg ziet er redelijk droog uit. Na 200 meter slaan we rechts af en ik zet de motor meteen toch maar even stil om een foto te maken.

IMG_4493-X3.jpg

La Neyrette in de ochtendzon.

Het ziet er weer mooi uit in het ochtendlicht. De route gaat via Superdevoluy richting de Col de Festre. Daarna krijgen we weer wat meer doorgaande wegen totdat we rechtsaf kunnen naar de Gorges d’Agnielles. Daar zijn we rond 10.15 uur.

DSC_2008-X3.jpg


IMG_4495-X3.jpg


DSC_2012-X3.jpg


DSC_2013-X3.jpg


IMG_4499-X3.jpg


IMG_4503-X3.jpg


DSC_2014-X3.jpg


DSC_2020-X3.jpg


Waar ik die heb gevonden weet ik niet meer. We rijden een soort brakke parkeerplaats van gravel op, gaan onder een tunneltje door en rijden dan een lang onverhard pad op. Je zou het zo 123 niet kunnen vinden. In mapsource heb ik er ook wel een tijdje naar moeten zoeken. Maar gelukkig helpt google earth een prima handje. De Gorges d’Agnielles is een doodlopend stuk met een via ferrata. Klimmers zien we niet. Het is een donderdagochtend, ik verwacht überhaupt niemand tegen te komen eerlijk gezegd. Het is een mooi pad soms vlak langs de rotsen en het rijdt leuk. Het is een doodlopend stuk, dus het wordt een heen en weertje. De wanden van de bergen zien er prachtig uit, en dat zal zeker nog mooier zijn als de zon in de kloof schijnt. Wij rijden grotendeels nog in de schaduw van de ochtend. Na een aantal kilometer komen we bij een paar huisjes aan. Er is niemand en het lijkt alsof ze verhuurd worden voor groepen. Het is in ieder geval wel fotogeniek. We pauzeren even. Lopen even rond en gaan dan weer op weg terug. Een kort stukje film ik.

De weg vervolgt en we pikken direct de Col de la Croix Haute op en die wordt vervolgd door de Col del Grimones. Het gaat lekker zo met die colletjes en bochten. We hebben de hele dag de Vercors op de planning en we weten uit ervaring wat voor weggetjes we kunnen verwachten. Een uur later rijden we bij de Gorges des Gats.

IMG_4504-X3.jpg


IMG_4505-X3.jpg


DSC_2024-X3.jpg


DSC_2025-X3.jpg


Weer zo’n mooi slingerweggetje langs de rotswand. Dat blijft mooi. En hard rijden we er nooit. We gapen weer om ons heen. “Mooi he?”, “ja hoor mooi hoor”.

IMG_4507-X3.jpg


DSC_2027-X3.jpg


We rijden tussen velden door en ik zie niet goed wat er ligt. Toch even stoppen. Ah! Pompoenen! Leuk hoor, in ieder geval decoratief. Niet veel later rijden we langs velden met wijnranken. Ook maar even stoppen. Hier hangen de druiven af en toe nog aan de stokken. In het Zuiden was praktisch alles al geplukt.

DSC_2033-X3.jpg


Daarna slingeren we richting Die. Dat dorp kennen we. Een leuk terras heeft het maar we stoppen niet. We hebben alles bij ons om te lunchen. Na Die, slaan we rechtsaf richting de Col de Rousset. Hij ligt er weer mooi bij. En die berg, nou ja, die berg vraagt erom om bestormd te worden. Rustig rijden, gaat daar niet. Wat een bochten. Ik rij daar alsof het mijn vaste traject is. Wat een leuk ding is dat ook altijd. Het haalt alleen wel de hooligan in je naar boven. Erg slecht voor je rijbewijs. Aangezien dit weer een heen en weertje betreft kijken we onderweg of we een bankje in het zonnetje zien. Als we bovenaan komen staan daar een paar Nederlandse motorrijders en een aantal Franse wielrenners. De achterop zittende dame kijkt ons eens zuinig aan. (Had je maar je motorrijbewijs moeten halen denk ik dan). Wat is dat toch, het overkomt ons vaker dat we zo’n (af)keurende blik krijgen van zo’n type. Alsof we losgeslagen dames zijn die een of andere directe bedreiging vormen. Flikker op.

IMG_4510-X3.jpg

IMG_4515-X3.jpg

DSC_2037-X3.jpg


Meteen krijgen we te horen, dat ze ons vanuit het dal al aan kon horen komen. Ja hoor. We wachten even totdat ze weg zijn voordat we zelf opstappen. Caro zegt nog, laten we nog maar even wachten anders zijn we ze direct voorbij. Dus we wachten even, stappen vervolgens op, groeten de fietsers en zetten koers naar beneden. Weer die schandalige weg afblèhren.En jawohl, het duurt niet lang en we halen ze stuk voor stuk in. Alsnog. We rijden iets verder naar beneden en het bankje dat we gezien hadden is bezet. Balen. Maar we hebben geluk, er is nog een bankje precies in het zonnetje in een uitloper van een hairpin. Top! Die pakken we. Als we de motoren hebben gedraaid. De helm af hebben gezet, jas uitgetrokken hebben, de snijplank uit de koffer hebben gehaald en de glazen op tafel staan, komt het Nederlandse clubje weer voorbij. We zwaaien vrolijk. (we moeten wel een beetje gniffelen eerlijk gezegd).

DSC_2038-X3.jpg


We lunchen lekker, genieten van de zon en we krijgen bezoek van een Engelsman met een ingewikkeld verhaal. Geen idee waar hij nu allemaal geweest is, maar hij is lekker aan het sturen en nu weer richting het Noorden. Caro is al even naar het “toilet”geweest, maar ik moet nog. En enige vorm van beschutting is hier niet. Ik zeg hem gewoonweg dat “I have to take a pee so he has to look the other side”. Hij schrikt op en kijkt strak de andere kant op. Haha… mooi man. Aardig is dat. Hij vertrekt niet veel later weer en rijdt de berg op. Wij rijden de berg verder af naar beneden en gaan rechtsaf richting de Col de la Croix. Allemaal mooi, allemaal mooie stukken, veel 3e versnelling werk.

DSC_2039-X3.jpg

Never a dull moment, zeg maar.

IMG_4511-X3.jpg


Daarna volgt de Col de Tourniol. Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoe makkelijk je een route in elkaar zet in dit gebied die gewoon goed is. Langs het randje van de Vercors. Naar beneden rijdend met hairpins, dwars door de Vercors, veel korter stuurwerk. Het is gewoon een eitje, en alternatieven genoeg om nog een heleboel routes te maken. Dat is het voordeel van lager gebied. Er liggen meer wegen, dus meer alternatieven. Zoek maar eens een alternatief voor de Agnel.. precies, zoveel ligt er op die hoogte niet. We blijven af en toe even stoppen en rondkijken. Fotootje maken, maar we rijden vooral lekker.

IMG_4512-X3.jpg


DSC_2041-X3.jpg

Je kijkt zo de bergen uit…

Op de col de la Bataille stoppen we en er komen een aantal fietsers omhoog. Een van hun zegt Rebonjour! En Caroline herkent hem aan zijn fietsframe. Is het niet hilarisch. Niet de persoon zelf… nee hoor, het frame. Ik vertaal het nog even snel naar de Fransoos en hij moet lachen. Nee, het was niet zijn charmante voorkomen.

DSC_2043-X3.jpg


We kijken even op de navi wat we gaan doen. We weten dat de Combe Laval is afgesloten alsmede de tunnel die uit het Noorden van Rencurel komt. Daarbij is de route nog redelijk lang en leidt dat tot een stevig eindtijd bij Le Maronnier waar we eventueel kunnen overnachten mits daar nog plaats is. We gaan wel richting de Combe Laval en zien ter plekke even hoever we komen. Het wegdek in de tunnels van de Combe Laval wordt vernieuwd.


We kunnen het van een afstandje net zien, dus het is echt een no go. Het alternatief is echter ook prima, zijnde minder spectaculair in de vorm van de Col de La Machine. Het is zalig rustig op de weg, en we rijden met genoegen. Caro ziet met het snel in en uitzoomen op haar navi via de ring aan het stuur dat we met de detour eigenlijk vanzelf op de route uitkomen. Met een afstekertje, dus dat komt prima uit. De noordelijkste lus van de route daar zal het ook nog even mis gaan omdat de tunnel is afgesloten. Als we door Saint Eulalie en Royans rijden zie ik een afslag naar rechts. Ho! Roep ik, we gaan afsteken. Op het bordje zie ik de petit en grand goulets liggen en dat is een prima optie om de Noordlus eruit te halen. Het is zelfs een heel leuk stukje om te rijden al is de oude weg niet meer begaanbaar (vroeger wel). We rijden naar Rencurel naar Le Marronnier waar we rond 17.15 uur aankomen. De boom, het terras, we zijn er weer. Jean Francois komt naar buiten gelopen en ik vraag of er nog plek is.

DSC_2044-X3.jpg


Complet! Hartstikke vol. Dat zat er in. We hadden er al rekening mee gehouden. En dan gaat het even wat klunzig. Jean Francois geeft aan dat hij nog een leuk hotel weet als het hunne in Autrans het heet Le Verney. En hij vraagt of hij even moet bellen. Maar we weten het nog niet zo. We volgen de route wel en kijken gewoon wat er op het pad komt. Binnen zijn klanten en Jean Francois loopt naar binnen. Ik vraag nog aan Caro. Gaat hij nou bellen? Maar we nemen aan dat het richting klanten gaat. Foute aanname. We rijden dus verder. Na drie kilometer zien we in de navi welke kant Autrans op ligt en op booking kunnen we het hotel ook vinden. Het lijkt toch wel erg leuk. Dus dat gaan we maar doen.

We krijgen nog een mooi stukje door de Gorges de la Bourne, en vervolgens gaan we van de route af richting Autrans en krijgen dan de Gorges du Méaudret. Die hadden we anders niet gezien. Niet zo spectaculair als we eerder hebben gezien, maar zeker mooi. Er zijn meerdere manieren om naar Aturans te komen, en Caro ziet nog een leuk slingerdingetje dat we pakken in plaats van de wat grotere slingerweg. Dus.. mooi ding door het bos met een paar pinnetjes pakken we mee. Het plaatsje Autrans zelf is alleraardigst. Leuke winkeltjes, pleintje, terrasje. Leuk. Zouden we ons ook wel vermaken. Le Vernay is prima te vinden. We stoppen op de parkeerplaats waar veel meer motoren staan en lopen richting het hotel. We moeten even zoeken naar de voordeur en lopen rond. De eigenaar komt ons tegemoet en hij verwacht ons! Jean Francois heeft blijkbaar gebeld. We worden met open armen ontvangen en we kunnen kiezen uit twee kamer met een klein prijsverschil. We kiezen de gerenoveerde kamer op de begane grond met een badkamer als en balzaal. De andere kamer hebben we niet eens gezien. We moeten Jean Francois wel even een berichtje sturen dat we weg waren gegaan omdat we niet in de indruk waren dat hij belde. Gaan we later doen! En hebben we diezelfde avond gedaan.

IMG_4516-X3.jpg


Via een tussenruimte komen we rechtstreeks bij de motoren. En dus is het heel makkelijk om alles even van de motor naar de kamer te slepen. Ik spring als eerste onder de douche. Wat een ruimte. Zeker vergeleken bij het douchen in de kast in Beuil. De kamer kijkt uit op een weiland en omringende heuvels. Pfff… hier zou ik het ook wel een paar dagen uit kunnen houden. Het terras ziet er ook uitnodigend uit, en het zwembad is natuurlijk top om af te koelen naar een dag sturen in de zomerwarmte. Het hele pand doet wat jaren ‘70 aan qua dakconstructie. Grote open ruimtes, vide, dat soort dingen. En schrootjes. Heel veel schrootjes. De naam van de hoteleigenaar is me ontschoten (beter in cijfers dan namen), maar hij is onfrans outgoing. Gewoonweg een aardige grote vogel. Hij staat zelf in de keuken en loopt ‘s avonds de tafeltjes even langs in schort of alles naar wens is. Mevrouw is petite. De aanvullende helft. Het 10 centimeter verhoginkje dat op de vloer van de bar is neergelegd zal er voor haar liggen.

Buiten staan meerdere motoren. Er zijn een paar Duitsers, en er is een groep van 12 Zweden waaronder twee dames. Het is in ieder geval leuk om ergens te overnachten waar wat meer motorrijders zijn. En om eerlijk te zijn. Het zou mij niet uitmaken of ik bij de Marronnier zou overnachten of hier bij Le Vernay. Ze zijn hetzelfde op hun eigen manier met hun eigen charme.

Het eten begint wat later, maar dat is niet erg. We halen een glas wijn op en gaan ergens onderuit gezakt zitten. Even bellen met het thuisfront. Even rondneuzen waar we zijn beland en gewoon, even hangen. Olijfje prikken. Lekker hoor. Om half acht schuiven we aan tafel. Er is ons zelfs een tafeltje toebedeeld. We bestellen een fles van de wijn die we reeds drinken. Het menu is vastgesteld. Voor vegetariërs is er een alternatief. We zitten heerlijk en genieten. Ook voor morgen lijkt het weer nog prima. We gaan weer verder richting het Noorden met nog wel leuke stukken er tussen. Morgenavond moeten we op dagafstand van huis uitkomen. We overleggen dat we uit willen komen bij Motorhotel Col de Bussang. Ik bel Mark en Ietske even en tref Mark aan de telefoon. Hij had mijn telefoontje al verwacht. Hij volgt Facebook en had ons zuidelijk zien rijden. Morgen hebben ze nog plek. Dus dat past. Tot morgen Mark! Leuk adres om naar terug te keren.

We gaan wederom niet al te laat naar bed. As usual. Eat ride sleep repeat!

Track%20dag%206-XL.jpg
 
Laatst bewerkt:
Mooi geschreven verslag, herkenbaar ook, omdat ik veel plekken zelf ben geweest.
 
Mooie erg herkenbare plekjes. Dit jaar voor het eerst sinds 2005 de Rousset niet gereden (wel in de buurt geweest maar paste niet in mijn planning). Mooi om te zien dat de buxusrups in de Gorges des Gats niet heeft huisgehouden!
 
Dag 7.
Vrijdag, 22 september
Autrans – Col de Bussang
Motohotel Col de Bussang Moto-Hotêl du Col de Bussang - Welcome
572 km, rijtijd 8:46/Pauze 1:26


Ahh…als ik opsta en het gordijn open sla weer ik dat het de laatste dag is bij de wat hogere bergen en dat we vanavond stukken noordelijker zullen zijn in de Vogezen. Gelukkig hebben we wederom mooi weer en dat is toch wel een cadeautje. Het weer is overall beter geweest dan we in eerste instantie hadden verwacht.

Ik spring onder de douche terwijl Caroline nog even rustig wakker wordt of een paar minuten extra pakt. Lang ben ik nooit bezig. Ik schiet in mijn motorkloffie en ga de spullen bij elkaar zoeken. Met een tas loop ik naar buiten om deze in de koffer te stoppen. Een van de Zweden is ook buiten. Ze hebben met zijn allen de LGKS gereden. Knap werk, zo met die dikke paarden. Ze hebben toen wel twee overnachtingen op dezelfde plek gehad zodat ze zonder bagage de rit konden rijden. De eerste 25 kilometer waren erg stenig. En bij het fort werd er gewerkt en was er een noodspoor aangelegd van een meter breed. Niet fijn als je een meter hebt en je moet er met zo’n zwangere Beierse avonturenkoe langs. Desalniettemin kon ik weinig schade vaststellen en ze zijn nog steeds met zijn 12én. Ik loop nog even om het pand heen om her en der foto’s te maken. Ook leuk voor het thuisfront.

IMG_4517-X3.jpg


IMG_4518-X3.jpg


DSC_2046-X3.jpg


DSC_2049-X3.jpg



Ook Caroline komt naar buiten en pakt haar koffers in. De grote ketting die er elke nacht omheen ligt gaat onder in het zadeltasje. Het is een groot en zwaar ding, maar ik ben blij dat ze hem mee heeft. Elke nacht zetten we de motoren aan elkaar vast. Ook al lijkt de omgeving veilig, je weet het echt nooit.

Na het ontbijt gaat de route in de richting van Villard de Lans. Het alternatief waar we anders een plek om te overnachten hadden gezocht. Stukken minder sfeervol en drukker. De gewone weg naar beneden richting Sassenage bij Grenoble ken ik goed. Dus die doen we niet. Ik heb een kleiner weggetje gevonden door de bossen dat iets zuidelijker uitkomt. En die is leuk. We komen bij Seyssinet uit.

IMG_4519-X3.jpg


IMG_4520-X3.jpg


IMG_4522-X3.jpg


Onderweg hebben we steeds het zicht op het grote dal bij Grenoble. Je ziet de stad beneden liggen en aan de overkant torenen hoge bergen met sneeuw boven het dal uit. Het is een machtig uitzicht. Er ligt een kleine waas (haze) over de stad. De witte sneeuw steekt af tegen de blauwe lucht. Wat zijn de bergen imposant.

Ten noorden van Grenoble heb ik weer een geinig ding gevonden. Mag niet, maar ter plekke gaan we wel even bekijken of we het doen of niet. Route Forestière de la Charmette. Een stuk van 10 kilometer dat door het bos loopt, deels gravel, deels verhard door onverlichte tunnels. Klonk mij goed in de oren, dus zit in de route. Hij is afgesloten voor verkeer. Dat is het enige. Als we boven in het bos zijn, zie ik het begin van de route. Aha..nou, als we nou eens rustig het paadje naar beneden afrollen.. en eens kijken. (Zo gaat dat in de praktijk dan he). Dus we zetten koers.

IMG_4523-X3.jpg


IMG_4524-X3.jpg


IMG_4525-X3.jpg


Het is een alleraardigst, maar volledig niet onderhouden pad door het bos. Mooi! Dikke gaten, soms ontbreekt het wegdek maar het is gewoonweg leuk. Wel komen we op een gegeven moment bij een stuk weg waar in het bos gewerkt wordt. Dikke modder. En je weet, modder is niet mijn vriend. Ik vloek eens in mezelf, want dit ziet eruit als dikke bagger. Caroline is voor mij en die gaat het proberen en die rijdt door de enkels dikke blubber. Het ziet er bij tijd en wijlen ongecontroleerd uit en ik slik. Oeeff… gaat allemaal net goed. En je raad het Caroline roept.. Kom! En ik zeg nog.. dat ga ik echt niet doen Caro.. ik heb een hartgrondige hekel aan modder, ik zie dat niet zitten.
Nou zegt ze… je gaat dat wel doen, want IK GA NIET MEER TERUG! Hahaha… mooi man.

IMG_4529-X3.jpg


IMG-20170922-WA0007-X3.jpg


DSC_2054-X3.jpg


Ik haal de action cam van de motor af, want als ik om ga, ga ik die in de blubber never nooit niet meer terugvinden. Caro gaat achter mijn motor lopen en heel voorzichtig gaan we voetje voor voetje door de dikke laag met blubber heen. Heel voorzichtig doseren met gas. En het gaat. Ook al zakken we 10 centimeter naar beneden. Er lijkt her en der een wat vastere laag onder te liggen. Met wat gedoe kom ik ook aan het eind van de modder. En als ik denk.. .dat gaat verder lukken gaan we er eerst maar eens een foto van maken. Dat dan weer wel.

DSC_2056-X3.jpg


Kortom, zonder problemen zijn we er door gekomen en kunnen we de route vervolgen. We zitten best wel hoog, en hoewel het grootste gedeelte van de route door het bos gaat geldt dat niet voor het geheel. We rijden langs afgronden waar de vangrail prehistorisch of niet bestaand is. Aangezien we niet hard rijden en op toeristisch tempo genieten van dit bijzondere weggetje maakt het ook niet uit. Het is mooi. Het weggetje eindigt bij een klooster waar een monnik een muurtje metselt. We zwaaien even aardig. Chartreuse de Curière. Lang leven maps.. dat was makkelijk terug te vinden. Het is inmiddels een uur of 11 geworden en als we de hele route gaan rijden dan komen we vanavond rond een uur of half negen (zonder pauze) aan bij Mark en Ietske. Dat is dus teveel. Daarbij, we worden enigszins weary. Hoe moet je dat noemen.. beetje vermoeid? We hebben nog twee leuke pasjes voor de boeg, namelijk de Gorges de Guyers Viv en de Gorges de Guyers Mort. Die pakken we mee want het ligt verder prima in de richting. We krijgen nog een prachtig stuk van de Savoie dat er fantastisch bij ligt.

IMG_4531-X3.jpg


IMG_4532-X3.jpg


IMG_4536-X3.jpg


DSC_2059-X3.jpg


Kleine slingerweggetjes tussen de wijnranken door. Her en der wordt geoogst. Het is een onverwacht mooi charmant stukje en best groot. Op een gegeven moment zien we een weggetje dat richting Aix Les Bains gaat. Daar gaat onze route met een omweggetje ook heen.

IMG-20170922-WA0012-X3.jpg



DSC_2063-X3.jpg

Niet idyllische picniclocatie…

DSC_2064-X3.jpg

Maar wel lekkere broodjes.

We gaan even picknicken (het is inmiddels ook al 13.15 uur) en beslissen dat we de weg naar Aix les Bains gaan pakken. Het stuk binnendoor dat we in de Jura bedacht hebben slaan we over. Het wordt anders te laat, en we hebben ook mindere herinneringen aan de Jura. Daar hebben we reeds eerder een keer 90 tientjes de man kunnen aftikken voor een snelheidsovertreding die veel erger had kunnen uitpakken. Daar zijn we dus heel erg goed vanaf gekomen. Het is een gebied dat op zich leuk is, maar voor ons op dit moment alleen maar zo recht mogelijk op ons doel af. Dus… bij Aix les Bains draaien we de snelweg op en koersen richting Geneve. En daar gaan we met een doel dwars doorheen. Expres. Caro maakt een klein ommetje down memory lan en ik volg met plezier. Geneve ben ik nooit doorgereden. Wel vaak om gereden. Het is overigens erg leuk. De dure wagen parade voltrekt zich voor je neus. De mooiste Range Rovers, Ferrari’s , Lamborghini’s, en Babyblauwe Bentleys.. we have it all. Ik heb er wel lol in. We rijden langs het meer van Geneve richting de Jet d’Eau.

IMG_4537-X3.jpg


DSC_2071-X3.jpg


We stoppen daar even om een plaatje te maken en gaan vervolgens weer door. We moeten nog een stukje en inmiddels is het 14.45 uur. We hebben nog een flink stukje snelweg voor de boeg voordat we de Vogezen binnen rijden. De snelweg door Zwitserland vervolgt via Lausanne, Bern, Basel en dan richting Mulhouse. En het zit weer even niet mee. In totaal verliezen we op de hele rit naar Col de Bussang, zo’n drie kwartier aan file. Het hele stuk vanaf Thann de N66 af naar Bussang staat vol tot en met Fellering. En op de snelweg komen we ook stukjes tegen waar het verkeer flink hapert. En het is Zwitserland he… wat doen we. We zijn voorzichtig maar we doen het, tussen de file door. Charmant zwaaiend naar de automobilisten die ruimte maken. Zou het soms helpen voor de beeldvorming dat we vrouw zijn? Ik denk dat het soms helpt. We waren van plan om zo tegen zes uur aan te komen, maar vijf voor zeven rijden we het terrein van Col de Bussang op. We zijn er weer!

We lopen meteen naar binnen en zijn van plan gewoon aan te schuiven voor het avondeten. Omkleden doen we later wel. Ietske kom ik tegen bij de keuken en ik geef haar een dikke zoen. Leuk om haar weer te zien. Mark zegt dat we geen haast hoeven te hebben en dat we de spullen wel rustig neer kunnen zetten. Dat doen we dan ook maar. We lopen naar boven waar we een fijne kamer hebben. De boel meteen maar aan de lader want als we dat vergeten is het absoluut onhandig. We zijn echt wel gehecht aan de communicatie zo over en weer. Al is het alleen maar op de snelweg om de tijd prettig door te komen.

DSC_2072-X3.jpg


We schuiven aan het tafeltje dat voor ons bedacht is.. de tafel heeft een kaartje. Caroline en Henrike. Caro appt met haar echtgenoot die ook in het buitenland vertoeft, maar dan voor werk. Aangezien zijn onkostenvergoeding is betaald, krijgen we een fijne fles wijn van hem cadeau. Prima echtgenoot nietwaar? Mark heeft nog wel een leuke op de plank liggen. Een mooie pinot noir uit de regio. En eerlijk is eerlijk… Zalig! We hebben een voorgerechtje met ham en asperges, een hoofdgerecht met vlees en een pomme-gratin, en een lekker toetje. Naderhand kletsen we met de Brabantse buren, met Mark en met Ietske. Het gaat over vakanties, het hotel, de kinderen en hun opleidingen, toekomstbeeld. Eigenlijk van alles. Het is leuk om elkaar zo periodiek te zien. Het wordt iets later dan normaal, maar het is dan ook onze laatste avond en we voelen ons hier altijd thuis.

Best wel moe sukkel ik naar bed. Caro volgt niet veel later. Morgen een nieuwe dag.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
We hebben het er onderweg wel over gehad. Je zou daar rustig een paar dagen weggetjes kunnen rijden en het volgende jaar weer zonder dat je veel dubbeling hebt.
Voordeel van iets lager gebergte... er liggen gewoon heel veel mogelijkheden.
Wellicht nog maar eens een keer de boel op een aanhanger gooien en in een streep die regio in en daar langer rijden.
Heb er 8 jaar rondgereden en is idd de moeite waard.
hele gebied van nat park mercantour is top rijden en geen politie te zien.
 
Dag 8.
Zaterdag, 23 september
Col de Bussang - huis
859 km, rijtijd 8:51/pauze 1:08


De laatste dag alweer. Wat vliegt de tijd.

Het is weer de gebruikelijke tijd om op te staan. We zitten op de eerste verdieping en het lijkt wat donker, maar dat komt omdat we in de schaduw van de berg zitten. Het is gewoon mooi weer. Heel kalm weer, er staat zo te zien nauwelijks wind. Jammer genoeg staat er vanochtend geen gems dichtbij. Soms treffen we ze wel.

Het is vandaag de 23e. Mijn echtgenoot Ed is jarig! *O* Ik bel naar huis om te feliciteren en gids Atlas even om verstopte cadeautje te pakken. Ed wens ik een fijne verjaardag en ik laat ze samen de cadeautjes uitpakken. Die honneurs kan Atlas prima van mijn overnemen en het heeft weinig nut om aan de telefoon te blijven hangen. Ik hoop later op de dag een keer terug te zijn om zijn verjaardag te vieren.

IMG_4541-XL.jpg


DSC_2074-XL.jpg


Die ochtend rij ik met Mark even mee naar de bakkers. Gewoon heen en terug, niets bijzonders, maar dat vind ik leuk om te doen. Even mee gaan brood halen. Ik hou van dagelijkse dingen en kijk met plezier uit het autoraampje om mee heen. Dat het rustig is op de weg verbaast me niet. Het is de hele week al rustig op de weg, met uitzondering van Geneve, Gap en het randjes Grenoble dat we schampten. Om 8.15 uur kunnen we eten. Voor de laatste keer een stokbroodje beleggen. Ik vind het heerlijk hoor, maar mijn darmen hebben wel wat moeite met die overkill aan witbrood. We ontbijten rustig en nemen tijd voor een tweede bakkie en tweede glas jus. Caroline drukt me even achteruit zodat ik met de neus naar voren kom. Ik stond in wat dieper grind, en te lui om de motor nog tussen twee anderen onder het afdak te zetten. Het zou droog blijven. Waarom zou ik ook. Onder de condens zou de motor toch wel zitten.

DSC_2075-XL.jpg


We rekenen even af bij Mark en Ietske en roepen “tot de volgende keer”. Meestal komt dat er toch wel weer van, al kan er even wat tijd tussen zitten. Vorig jaar zaten ze vol. Dus paste het niet.
We hebben nog een route in de navi staan.. Deeltje nummer 8. Als we hem opstarten zien we direct het probleem. Eindtijd… half 4, zonder pauze. En dat is dan aan de noordkant van de Vogezen. Dat gaat hem dus niet worden. Er zit ook nog een kilometer of wat onverhard door het bos in. En dat zit aan het einde van het bos. Dus dat zal sowieso sneuvelen.

Aangezien de route wel noordwaarts loopt (zij het met heel veel slingers naar links en rechts) besluiten gewoon de route te volgen en hem ergens maar af te breken. Ik wil toch enigszins op tijd in de avond thuiskomen. Caroline daarentegen heeft weinig noodzaak om terug te rijden. Haar echtgenoot is nog steeds op klus in Bergen en komt pas in de loop van de week terug. Zij heeft dus besloten om er nog maar een dagje aan te plakken en heeft nog een hotelletje in de Eifel geboekt.

Onderweg geef ik even aan dat ik graag nog even zou willen stoppen om wat regionale lekkere dingen te kopen. Een supermarkt bij voorkeur, maar slager ofzo is ook prima. Nu is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb juist die dorpjes wat uit de route gelaten en we rijden hoofdzakelijk binnendoor.

DSC_2076-XL.jpg


Het is wel aardig vandaag voor wat het weer betreft. Beetje wolkjes, maar wel mooi. We stoppen nog eens langs de weg als we een geinig hobbit huisje zien. Wat zou het zijn… bushokje?

IMG_4543-XL.jpg


IMG_4547-XL.jpg


We stoppen rond half 11 ook even bij het Lac Blanc… gewoon, even afstappen, rondkijken, foto maken. Een stel met een camper is ook gestopt. Maar wat voor camper, een uber-camper. Zeg maar rustig dat het een volwaardig expeditie voertuig is. Ik droom weg over uitgestrekte landschappen, feshfesh en avonturen. Heerlijk hoor. Ze hebben een paar mooie jachthonden bij zich. Sledehonden zou passen, maar ik weet zeker dat het dat niet was.

DSC_2082-XL.jpg


We rijden weer verder en komen langs een slager. Ik zie de brakke pui vanuit mijn ooghoeken en we draaien. Het ziet er wel enigszins twijfelachtig uit, maar ik laat me niet door mijn vooroordeel leiden. Het glas van de winkels is beslagen, de toonbank niet heel schoon, her en der liggen stukken vlees die nog verwerkt moeten worden en in de vitrine ligt wat ik zoek. Een paar aardige saucissons sec. Ik koop er twee, tik de niet lullige 15 euro af en in papier verpakt leg ik die twee mooie worstjes in de koelbox.

En een half uur later komen we nog een supermarkt tegen. Ik doe de boodschapjes. Stokbrood, ju d’orange, beleg en ik neem nog twee regionale stukken kaas mee om vanavond op te snijden.

We besluiten om rond 12 uur eens een lunchplek op te gaan zoeken voordat we de snelweg opduiken. Het is inmiddels ook al weer wat later geworden. En als je het zoekt, vind je het niet. We zochten een leuk plekje tussen de druivenranken, maar die konden we niet goed vinden. Uiteindelijk wordt de nood wel hoog omdat we de oprit naar de snelweg nu naderen. We pakken een rotonde naar recht in plaats van rechtdoor en nemen een afslag richting het bos. Het is een verhard bospad. Prima. Het lijkt er ook op dat daar geen verkeer zal komen. De motor draaien we even en ik haal de spulletjes uit de koelbox. Caro zegt nog… “midden op straat?”, maar ik ben er van overtuigd dat hier niets langs komt. We zullen zien. We zijn ook binnen drie tellen aan de kant mocht het nodig zijn. Het is half een inmiddels. En we zitten bij Monswiller in de buurt.

DSC_2085-XL.jpg


We smeren de broodjes en zitten lekker in het zonnetje te kletsen. Straks nog maar even de tank helemaal volgooien. Daar kunnen we dan een heel eind op rijden. Caroline zal dan niet meer te hoeven tanken… ik nog wel een keer. Na de lunch stappen we op en zetten koers richting de snelweg.

Bij Sainte Marie aux Mines is het dan gebeurd met de Vogezen… bye bye… that’s it. We rijden richting Liepvre, waar ik op de valreep nog weer een bekeuring in de wacht sleep (surprise, drie weken later per post) Het is een kleintje, 45 euro dus binnen de marges en voorzien. Dan pakken we de A35 die pal naar het Noorden gaat en de A4. Het is soms ook raar.. plotsklaps zit je ook in Duitsland, midden in de stad. Heel wonderlijk gaat dat daar bij Saarbrucken. Terwijl we tanken rijdt ons een groep van een stuk of 6 GS’en in alle varianten voorbij. We staan ongeveer bij het stoplicht met zijn allen, maar Caro begrijpt de navi net iets beter dan zij en wij slaan rechtsaf. Niet veel later hebben we het clubje achter ons rijden. Zo rijden we een hele tijd gezamenlijk richting het Noorden.

Op een bepaald moment zijn we ter hoogte van de Eifel en dan komt toch het moment dat we naar elkaar moeten zwaaien. Tot ziens. Tot volgende week!! Want volgende week. Tja, dan gaan we even een dagje naar de British Superbikes op het circuit van Assen (thuiswedstrijd voor mij).

Terwijl Caro de afrit afrijdt zwaaien we naar elkaar… de verbinding verbreekt en ik rij verder. Achter het clubje van die GS’en waar we een tijd mee op reden. Af en toe zie ik de laatste rijder in zijn spiegel kijken en denken… “er waren er toch twee??”.

Ik rij stevig door, tandje erbij. De 61 rij ik helemaal naar boven naar Venlo. Als ik op de display kijk zie ik dat ik heel mooi op tijd thuis kan zijn. Maar ja… dan krijg ik een bord dat de A73 ergens is afgesloten. Maar de plek waar zegt me helemaal niets. Ik weet dus ook niet uit mijn hoofd of ik simpel om kan rijden of niet. Puur omdat ik niet bekend ben in het gebied.

Bij knooppunt Rijkevoort moet ik van de snelweg af, en iedereen moet er vanaf… aaahhhh… nee!!!!! Druk!! En ik had net mijn zinnen gezet op die pomp op de A73 die ik nu dus niet kan pakken. Ik heb de tank redelijk leeg.. andere pomp.. geen idee, ik kijk het nog een paar kilometer aan en ga dan in de Zumo naar een pomp zoeken in de richting van waar ik op dat moment heen rij. En gelukkig gaat het allemaal net goed. Ik gooi er weer heel dik 30 liter in en kan weer vooruit. Ik ben inmiddels wel redelijk gaar van de drukte. Ik rij op een binnenweg bij Milsbeek, Plasmolen, Mook en Middelaar en het schiet niet op. Het is gigantisch druk. |( De hele weg zit stampensvol, en al kilometers. Af en toe ga ik naar links als er ruimte is, haal weer twintig auto’s in en voeg weer tussen vlak voordat er weer een middenbermpje is. Gatverdegatver.. ik baal omdat ik gewoon niet weer waar ik precies ben en de omleiding maar het beste kan volgen. Ik weet namelijk ook niet over hoeveel kilometer de A73 is afgesloten. Het kost me tijd… heel veel tijd.

Uiteindelijk komt er dan toch een eind aan en draai ik bij Heumen de A73 weer op. Hehe… dat heb ik gehad. De tank is vol en ik kan weer doorrijden. De geplande “om 18.15 uur thuis” ben ik echt kwijtgeraakt. De navi geeft aan 19.25 uur. Dat valt even tegen zeg… maar ik weet ook dat die navi rekent met de toegestane snelheid. En ik rij toch meestal een tikkie harder. :]

Maar goed.. inmiddels heb ik het ook wel weer gehad met de snelweg en verder heb ik weinig oponthoud. Iets na 19.00 uur rij ik de oprit op! Thuis..

Gefeliciteerd met je verjaardag Ed! Ik ben precies op tijd thuis om het glas te heffen te midden van mijn gezin en vrienden. Top!! Ik schiet even in wat andere kleren en plof neer op de bank. Oh ja… ik snij ook meteen maar even een stukje meegenomen worst en kaas. Straight from France. Sneller kan haast niet. *D
 
Terug
Bovenaan Onderaan