Reisverslag Dolomieten, zomer 2009 (met foto's uiteraard)
- Onderwerp starter ...Ron...
- Startdatum
)...
~RoLoo schreef op 11 januari 2010 @ 21:56:
(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet…
Hou je vooral niet in, gewoon doorgaan
Naba
MF veteraan
- 7 feb 2004
- 2.343
- 1
Vorig jaar het meest Italiaanse schouwspel ter wereld mogen aanschouwen in vergelijkbare weersomstandigheden. Op het terras gezeten van de pizzeria in Tenna (aan de voet der Dolomieten), kwam er een Italiaans heerschap een pizza voor die mam halen in een Fiat 500. 
Deze heerlijke lamme dag van jou Roloo doet me aan dat moment denken geheheheheh. Tot morgen! 
Deze heerlijke lamme dag van jou Roloo doet me aan dat moment denken geheheheheh. Tot morgen! 
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #29
...deze lamme dag zou nog een bijzonder vervolg krijgen...
...eentje waarvan ik op dit moment, dus ruim een half jaar later, nog steeds niet 100% hersteld ben...
...vanavond weer een deeltje ; en zoals gezegd, dan rijden we 'gewoon' weer motor, en de dagen daarna ook trouwens...
...er staan tenslotte een handjevol passen op het programma ; en we denken er zelfs even over om naar Venetië te rijden...
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #31
...14 dagen...????
...heppu enig idee wat 14 dagen vakantie kost...?
...neeeeee ; 14 dagen kan Bruin niet trekken...
...zonder gekheid ; iets van 8 dagen FF met zijn tweetjes weg, zonder de kinderen...
...en die ongeveer 8 dagen, dat was in dit geval maar goed ook...
...maar die details volgen later...
...heppu enig idee wat 14 dagen vakantie kost...?
...neeeeee ; 14 dagen kan Bruin niet trekken...
...zonder gekheid ; iets van 8 dagen FF met zijn tweetjes weg, zonder de kinderen...
...en die ongeveer 8 dagen, dat was in dit geval maar goed ook...
...maar die details volgen later...
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #32
Reisverslag : Dolomieten Juli 2009. (dag 3) foto klik = foto groot
(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet…)
Maandag 27 Juli 2009 ; en weer ‘on tour’
T’was wederom een rotterig warm nachtje, en dat is iets waar ons Noordelingen maar moeilijk aan kunnen wennen.
Volgens mijn (vaste…) bedpartner heb ik ook een behoorlijk onrustig nachtje achter de rug, en hoewel ik er zelf geen flauw benul van heb dat ik zo bewegelijk was vannacht, sta ik inderdaad hevig kuchend en zwaar zuchtend op.
Met rubberen knieën.
Ik voel mij deze ochtend behoorlijk gebroken, en hoop dat een frisse ochtenddouche wonderen zal gaan doen.
En dat laatste lukt maar ten dele, en derhalve neem ik voor het betere gevoel toch maar wel een (eerste…) Ibuprofen 400.
Maar, eerlijk is eerlijk, samen met het ronduit fantastische half-9 ontbijt (deze keer met een gewoon halfhard gekookt eitje ; dus niet met zo’n zachtgeel klutsdingetje, zoals gisteren), en samen met dat hele fijne ochtendzonnetje, welke Nals en omgeving weer de warmte voor de dag gaat geven, komt er heel langzaam ook weer een beetje beweging in het toch ietwat getergde lichaam.
Maar van gezellig okselfris (als in 100% fit) ben ik ver verwijderd.
We hebben eigenlijk geen plan voor vandaag, omdat we tenslotte de tijd helemaal aan ons zelf hebben.
Dus na het ontbijtuurtje hijsen wij ons in de (voor hier, veel te) warme motorklederdracht, drukken allebei de botspetten diep over de oren, en we verbazen ons allebei hoe zeldzaam rottig de normaal toch wel akelig fijn draaiende boxer deze ochtend op gang komt.
Ook ons vervoersmiddel is niet helemaal fris blijkt, en dat is gek, want daags voor de rit naar Italië had het ding tenslotte nog zijn reguliere, en dik betaalde (want de BMW-boer moet ook leven tenslotte…), onderhoud gehad.
Ik zet het apparaat weer uit, en kom binnen een paar seconden tot de ontdekking dat bij het gas sluiten de rechter gasklep wel tegen zijn aanslag aan klikt, maar links niet.
M.a.w. ; de zaak staat BEHOORLIJK uit balans.
En dat is niet lekker bij een boxer ; het ding schudt sowieso al van nature, maar nu kon je dus met een gerust hart fijne stevige slagroom kloppen op het heen en weer flappende torretje.
Ook blijkt, dat als je al stationair draaiend, het stuur naar rechts draait, de normaal gesproken gezapig voortokkelende 2 cilinder, plotseling (nog) harder gaat lopen. Tot wel zo’n 1600 toeren per minuut.
Het kan dus niet anders zo zijn dat de gaskabel naar de linker gasklep veel te strak staat.
En eigenlijk had ik dat ook wel een beetje na de (onderhouds)beurt gemerkt, maar ik had gedacht dat het niet helemaal vlekkeloze stationair loopje waarschijnlijk iets met die Forté prut te maken had, die altijd maar klakkeloos in de tank wordt gekieperd na het onderhoud.
En aangezien de tank op dat moment zo goed als leeg was, klopt de verhouding brandstof/Forté-goedje natuurlijk niet helemaal.
(de ruit maar in de laagste stand ; anders is het helemaal niet te harden achter het ding…)
Wel had ik voor de zekerheid geroepen naar de monteur (toen ik nog even helemaal daags voordat wij vertrokken toch maar een nieuw voorbandje had laten monteren) dat ik nou niet echt helemaal overliep van kwijlende enthousiasme over de nieuw gevonden motorloop NA de servicebeurt.
En op zijn opmerking dat hij wel even wilde kijken, heb ik (dom, dom, dom…) geroepen ‘ach, doe maar even nadat we van vakantie terugkomen, ik heb nu zelf ook geen tijd…’
Maar goed we zitten dus nu in Italië, de motor is onder in de toeren niet lekker bij de les, en ondergetekende vraagt zich inmiddels af of hij het wel zo prettig vindt hierzo.
In no-time staat het zweet mij dubbeldik op het voorhoofd, en bedenk dat ik een volgende keer absoluut met zo’n doorwaai-jas onderweg wil zijn.
Fijn hoor ; vakantie…, kom je ook zo lekker van tot rust…
Vanuit Nals sturen wij de ietwat mank lopende RoyalToerfiets over de smalle, en bochtige binnendoorwegen, tussen de fruitbomen door naar Andriano, San Paolo, en zo door naar Appiano.
En dat is eigenlijk maar een flut-stukje van zo’n 15 kilometer, maar zelfs deze kleine stukjes is al genieten.
Vanaf Appiano nemen wij de Passo della Mendola (de Mendelpass dus) , en dat is een ‘stukje’ weg die aangelegd is tussen 1880 en 1885.
En hoewel ieder-1 het altijd maar heeft over die verhipte Stelvio, geef ik toch echt de voorkeur aan deze Mendelpas.
Tuurlijk heb je (veel) minder van die achterlijke haakse bochten (Stelvio), maar hier op de Mendelpas kun je WEL een fatsoenlijk tempo handhaven, het asfalt is 100 keer beter in vergelijking met dat andere heuveltje, en wat niet geheel onbelangrijk is, de wegen zijn fijn breed, het is er niet druk, dus je kunt gewoon, zonder problemen met de tenen aan de grond door de bochten boxeren.
(lekkers in Lana)
Heel langzaam trouwens, denk ik dat ik mij iets beter ga voelen. Wij genieten met volle teugen van deze schuwdadig mooie omgeving, van het bochtenplezier, en van het feit dat het motorke het boven de 2500 toeren gewoon wel lekker doet.
En wat kan mij dat stationair dan ook eigenlijk rotten…?!
Jeetje wat kun je hier met die relatief zware RT zwieren en zwaaien zeg. Oké, een rasechte sportfiets rijdt mij er op de rechte stukken faliekant uit ; je hoeft tenslotte ook geen raketgeleerde te zijn om dat te bedenken, maar zodra er flinke bochten komen, hoppa, daar zijn wij er weer…
Soms tot grote ergernis van die strakke sportbroeders ; hebben ze weer die grote rode toerkuip in hun spiegels hangen.
Ik geniet.
En mijn kuchje wordt steeds hardnekkiger.
Mendelpass filmpje ! (let U even op het stukje weg vanaf 4 minuten.)
Na de Mendelpas nemen wij bij Fondo, de Gampenjoch, en dat zal niet de laatste keer zijn deze vakantie dat wij daar te vinden zijn.
Tjeemig de peemig zeg ; 33 kilometer lang fraaie, snelle, opeenvolgende bochten. De weg is soms stukken smaller dan de Mendelpas, maar veel en veel uitdagender.
Met tunneltjes waar je plotseling het asfalt verlaat voor een kinderkopjeswegdek, en met van die grappig onderbroken muurtjes langs de afgrond.
Van die muurtjes waar je beslist niet achter wilt blijven haken.
(…huh…???)
We joekelen de Riante Tourer naar beneden (daar waar het inmiddels een ruime 33 graden is…) het plaatsje Lana binnen. Voor mijn gevoel hebben we al een best stuk gereden, maar op de kaart kijkend blijkt dat Lana maar een paar kilometers buiten Nals ligt.
We hebben dus gewoon zwaar een rondje gereden. Maar drukt dat de pret (?) ; neen !
In Lana doen wij de lunch, en ik weet niet waardoor het komt, maar zelfs een simpel broodje met iets erop smaakt daar beter dan dat het hier ooit zal smaken.
Het zal de som der delen wel zijn ; want zeg nou zelf, een laf broodje gezond van de Hema haal je omdat je vlug even je maag vol(ler) wilt hebben ; echt niet omdat het nou zo fantastisch verteerbaar is…
Hier in Italië is het net andersom !
Na Lana, doen we nog een keer die Gampenjoch, maar dus nu van beneden naar boven. Tis natuurlijk dezelfde weg, maar toch beleven we het ding totaal anders.
Komt ook omdat de bochten nu natuurlijk net andersom genomen moeten worden. Rete fijne omgeving daar hoor ; met o.a. uitzicht over het Etschtal.
Gampenjoch filmpje ! (gewoon, om U een ideetje te geven)
Uiteraard, omdat we eerst van Fondo naar Lana gingen, gaan we nu van Lana naar Fondo.
En daar slaan we een beetje rechts af, richting Fenale San Felice.
Nou, en daar dus ergens staan wij plotseling oog in oog met een replica van een redelijk uit de kluiten gewassen dino-soort.
En tuurlijk is het een replica, omdat de the real thing tenslotte al een tijdje geen wegenbelasting meer betaalt.
(zouden die dingen hier ook geleefd hebben..??)
Ik besluit om de rode toerbrommer hier maar eens aan de kant te drukken. Ik wil even uit de (motor)kleren, ik kuch aan 1 stuk door, voel mij lamlendig, en heb eigenlijk wel even zin om de oogjes dicht te doen.
En dat laatste kun je ook heel best op de brommer zelf doen natuurlijk, maar je hebt dan redelijkerwijs een vrij grote kans op een krasje op het kleppendeksel van de fris ogende toermasjien.
En dat zou jammer zijn ; vooral ook omdat je misschien dan ook wel met een pleister om je vinger thuis komt.
En dan moet je thuis weer zoveel uitleggen.
Een dino, en een rustpauze dus. Bij iets wat heel Italiaans, ‘Unsere Liebe Frau Im Walde’ heet.
(…papa = versleten…)
(klinkt ook zo lekker Italiaans…)
Na deze gedeeltelijk heilzame rustpauze knorren we dezelfde weg weer terug, en gaan bij Fondo naar het gezellig klinkende Ronzone. En ik denk 'Ron’s zone'.
Mijn eigen stek dus, en vind dat leuk bedacht van mij zelf (slaat eigenlijk nergens op…) ; en vergeet verder een foto van het plaatsnamenbord te nemen.
Via de SS43 hobbelen wij richting Trento, en echt niet omdat de weg nou zo spannend is, maar meer om de omgeving van dit deel van Italië beter tot ons te nemen.
We zijn ook plotseling niet meer in het Italiaanse Süd Tirol, maar echt in Italië. De wegen zijn minder goed, het is er allemaal minder fraai onderhouden, en je proberen te redden met de Duitse taal gaat daar veel minder makkelijk.
Ik moet eerlijk zeggen ; dit is niet helemaal mijn gebied. En vlak voor Trento draaien wij het zaakje ook om, om via een kris-kras route toch maar weer richting het altijd drukke Bolzano te rijden, en we doen dat zoveel mogelijk via de Strada del Vino (de wijnroute dus).
Bloedheet vandaag, maar samen wel akelig genoten.
Het hoeven niet perse 10 passen op een dag te zijn om het mooi te vinden.
Toch ?
(wat nou rechte wegen…?!)
Heel zwart wit gezien zijn we amper van ‘huis’ geweest, maar het was absoluut de moeite. Eigenlijk ook maar 2 passen gezien vandaag, maar dat maken we morgen goed ! (dat laatste was een hint ! )
Toch wel brak ga ik die avond naar bed toe.
Het wordt weer een hete nacht. En dan niet een nacht als waarin ik urenlang (…) vrouwlief hinderlijk van mij af moet slaan, neen…, een nacht waarin de temperatuur wederom niet beneden de 27 graden komt.
En met de dag van morgen in het vooruitzicht, gaat RoLoo’s lampje heel vlotjes uit…
(morgen duiken we wel de passen in)
(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet…)
Maandag 27 Juli 2009 ; en weer ‘on tour’
T’was wederom een rotterig warm nachtje, en dat is iets waar ons Noordelingen maar moeilijk aan kunnen wennen.
Volgens mijn (vaste…) bedpartner heb ik ook een behoorlijk onrustig nachtje achter de rug, en hoewel ik er zelf geen flauw benul van heb dat ik zo bewegelijk was vannacht, sta ik inderdaad hevig kuchend en zwaar zuchtend op.
Met rubberen knieën.
Ik voel mij deze ochtend behoorlijk gebroken, en hoop dat een frisse ochtenddouche wonderen zal gaan doen.
En dat laatste lukt maar ten dele, en derhalve neem ik voor het betere gevoel toch maar wel een (eerste…) Ibuprofen 400.
Maar, eerlijk is eerlijk, samen met het ronduit fantastische half-9 ontbijt (deze keer met een gewoon halfhard gekookt eitje ; dus niet met zo’n zachtgeel klutsdingetje, zoals gisteren), en samen met dat hele fijne ochtendzonnetje, welke Nals en omgeving weer de warmte voor de dag gaat geven, komt er heel langzaam ook weer een beetje beweging in het toch ietwat getergde lichaam.
Maar van gezellig okselfris (als in 100% fit) ben ik ver verwijderd.
We hebben eigenlijk geen plan voor vandaag, omdat we tenslotte de tijd helemaal aan ons zelf hebben.
Dus na het ontbijtuurtje hijsen wij ons in de (voor hier, veel te) warme motorklederdracht, drukken allebei de botspetten diep over de oren, en we verbazen ons allebei hoe zeldzaam rottig de normaal toch wel akelig fijn draaiende boxer deze ochtend op gang komt.
Ook ons vervoersmiddel is niet helemaal fris blijkt, en dat is gek, want daags voor de rit naar Italië had het ding tenslotte nog zijn reguliere, en dik betaalde (want de BMW-boer moet ook leven tenslotte…), onderhoud gehad.
Ik zet het apparaat weer uit, en kom binnen een paar seconden tot de ontdekking dat bij het gas sluiten de rechter gasklep wel tegen zijn aanslag aan klikt, maar links niet.
M.a.w. ; de zaak staat BEHOORLIJK uit balans.
En dat is niet lekker bij een boxer ; het ding schudt sowieso al van nature, maar nu kon je dus met een gerust hart fijne stevige slagroom kloppen op het heen en weer flappende torretje.
Ook blijkt, dat als je al stationair draaiend, het stuur naar rechts draait, de normaal gesproken gezapig voortokkelende 2 cilinder, plotseling (nog) harder gaat lopen. Tot wel zo’n 1600 toeren per minuut.
Het kan dus niet anders zo zijn dat de gaskabel naar de linker gasklep veel te strak staat.
En eigenlijk had ik dat ook wel een beetje na de (onderhouds)beurt gemerkt, maar ik had gedacht dat het niet helemaal vlekkeloze stationair loopje waarschijnlijk iets met die Forté prut te maken had, die altijd maar klakkeloos in de tank wordt gekieperd na het onderhoud.
En aangezien de tank op dat moment zo goed als leeg was, klopt de verhouding brandstof/Forté-goedje natuurlijk niet helemaal.
(de ruit maar in de laagste stand ; anders is het helemaal niet te harden achter het ding…)
Wel had ik voor de zekerheid geroepen naar de monteur (toen ik nog even helemaal daags voordat wij vertrokken toch maar een nieuw voorbandje had laten monteren) dat ik nou niet echt helemaal overliep van kwijlende enthousiasme over de nieuw gevonden motorloop NA de servicebeurt.
En op zijn opmerking dat hij wel even wilde kijken, heb ik (dom, dom, dom…) geroepen ‘ach, doe maar even nadat we van vakantie terugkomen, ik heb nu zelf ook geen tijd…’
Maar goed we zitten dus nu in Italië, de motor is onder in de toeren niet lekker bij de les, en ondergetekende vraagt zich inmiddels af of hij het wel zo prettig vindt hierzo.
In no-time staat het zweet mij dubbeldik op het voorhoofd, en bedenk dat ik een volgende keer absoluut met zo’n doorwaai-jas onderweg wil zijn.
Fijn hoor ; vakantie…, kom je ook zo lekker van tot rust…
Vanuit Nals sturen wij de ietwat mank lopende RoyalToerfiets over de smalle, en bochtige binnendoorwegen, tussen de fruitbomen door naar Andriano, San Paolo, en zo door naar Appiano.
En dat is eigenlijk maar een flut-stukje van zo’n 15 kilometer, maar zelfs deze kleine stukjes is al genieten.
Vanaf Appiano nemen wij de Passo della Mendola (de Mendelpass dus) , en dat is een ‘stukje’ weg die aangelegd is tussen 1880 en 1885.
En hoewel ieder-1 het altijd maar heeft over die verhipte Stelvio, geef ik toch echt de voorkeur aan deze Mendelpas.
Tuurlijk heb je (veel) minder van die achterlijke haakse bochten (Stelvio), maar hier op de Mendelpas kun je WEL een fatsoenlijk tempo handhaven, het asfalt is 100 keer beter in vergelijking met dat andere heuveltje, en wat niet geheel onbelangrijk is, de wegen zijn fijn breed, het is er niet druk, dus je kunt gewoon, zonder problemen met de tenen aan de grond door de bochten boxeren.
(lekkers in Lana)Heel langzaam trouwens, denk ik dat ik mij iets beter ga voelen. Wij genieten met volle teugen van deze schuwdadig mooie omgeving, van het bochtenplezier, en van het feit dat het motorke het boven de 2500 toeren gewoon wel lekker doet.
En wat kan mij dat stationair dan ook eigenlijk rotten…?!
Jeetje wat kun je hier met die relatief zware RT zwieren en zwaaien zeg. Oké, een rasechte sportfiets rijdt mij er op de rechte stukken faliekant uit ; je hoeft tenslotte ook geen raketgeleerde te zijn om dat te bedenken, maar zodra er flinke bochten komen, hoppa, daar zijn wij er weer…
Soms tot grote ergernis van die strakke sportbroeders ; hebben ze weer die grote rode toerkuip in hun spiegels hangen.
Ik geniet.
En mijn kuchje wordt steeds hardnekkiger.
Mendelpass filmpje ! (let U even op het stukje weg vanaf 4 minuten.)
Na de Mendelpas nemen wij bij Fondo, de Gampenjoch, en dat zal niet de laatste keer zijn deze vakantie dat wij daar te vinden zijn.
Tjeemig de peemig zeg ; 33 kilometer lang fraaie, snelle, opeenvolgende bochten. De weg is soms stukken smaller dan de Mendelpas, maar veel en veel uitdagender.
Met tunneltjes waar je plotseling het asfalt verlaat voor een kinderkopjeswegdek, en met van die grappig onderbroken muurtjes langs de afgrond.
Van die muurtjes waar je beslist niet achter wilt blijven haken.
(…huh…???)We joekelen de Riante Tourer naar beneden (daar waar het inmiddels een ruime 33 graden is…) het plaatsje Lana binnen. Voor mijn gevoel hebben we al een best stuk gereden, maar op de kaart kijkend blijkt dat Lana maar een paar kilometers buiten Nals ligt.
We hebben dus gewoon zwaar een rondje gereden. Maar drukt dat de pret (?) ; neen !
In Lana doen wij de lunch, en ik weet niet waardoor het komt, maar zelfs een simpel broodje met iets erop smaakt daar beter dan dat het hier ooit zal smaken.
Het zal de som der delen wel zijn ; want zeg nou zelf, een laf broodje gezond van de Hema haal je omdat je vlug even je maag vol(ler) wilt hebben ; echt niet omdat het nou zo fantastisch verteerbaar is…
Hier in Italië is het net andersom !
Na Lana, doen we nog een keer die Gampenjoch, maar dus nu van beneden naar boven. Tis natuurlijk dezelfde weg, maar toch beleven we het ding totaal anders.
Komt ook omdat de bochten nu natuurlijk net andersom genomen moeten worden. Rete fijne omgeving daar hoor ; met o.a. uitzicht over het Etschtal.
Gampenjoch filmpje ! (gewoon, om U een ideetje te geven)
Uiteraard, omdat we eerst van Fondo naar Lana gingen, gaan we nu van Lana naar Fondo.
En daar slaan we een beetje rechts af, richting Fenale San Felice.
Nou, en daar dus ergens staan wij plotseling oog in oog met een replica van een redelijk uit de kluiten gewassen dino-soort.
En tuurlijk is het een replica, omdat de the real thing tenslotte al een tijdje geen wegenbelasting meer betaalt.
(zouden die dingen hier ook geleefd hebben..??)Ik besluit om de rode toerbrommer hier maar eens aan de kant te drukken. Ik wil even uit de (motor)kleren, ik kuch aan 1 stuk door, voel mij lamlendig, en heb eigenlijk wel even zin om de oogjes dicht te doen.
En dat laatste kun je ook heel best op de brommer zelf doen natuurlijk, maar je hebt dan redelijkerwijs een vrij grote kans op een krasje op het kleppendeksel van de fris ogende toermasjien.
En dat zou jammer zijn ; vooral ook omdat je misschien dan ook wel met een pleister om je vinger thuis komt.
En dan moet je thuis weer zoveel uitleggen.
Een dino, en een rustpauze dus. Bij iets wat heel Italiaans, ‘Unsere Liebe Frau Im Walde’ heet.
(…papa = versleten…)
(klinkt ook zo lekker Italiaans…)Na deze gedeeltelijk heilzame rustpauze knorren we dezelfde weg weer terug, en gaan bij Fondo naar het gezellig klinkende Ronzone. En ik denk 'Ron’s zone'.
Mijn eigen stek dus, en vind dat leuk bedacht van mij zelf (slaat eigenlijk nergens op…) ; en vergeet verder een foto van het plaatsnamenbord te nemen.
Via de SS43 hobbelen wij richting Trento, en echt niet omdat de weg nou zo spannend is, maar meer om de omgeving van dit deel van Italië beter tot ons te nemen.
We zijn ook plotseling niet meer in het Italiaanse Süd Tirol, maar echt in Italië. De wegen zijn minder goed, het is er allemaal minder fraai onderhouden, en je proberen te redden met de Duitse taal gaat daar veel minder makkelijk.
Ik moet eerlijk zeggen ; dit is niet helemaal mijn gebied. En vlak voor Trento draaien wij het zaakje ook om, om via een kris-kras route toch maar weer richting het altijd drukke Bolzano te rijden, en we doen dat zoveel mogelijk via de Strada del Vino (de wijnroute dus).
Bloedheet vandaag, maar samen wel akelig genoten.
Het hoeven niet perse 10 passen op een dag te zijn om het mooi te vinden.
Toch ?
(wat nou rechte wegen…?!)Heel zwart wit gezien zijn we amper van ‘huis’ geweest, maar het was absoluut de moeite. Eigenlijk ook maar 2 passen gezien vandaag, maar dat maken we morgen goed ! (dat laatste was een hint ! )
Toch wel brak ga ik die avond naar bed toe.
Het wordt weer een hete nacht. En dan niet een nacht als waarin ik urenlang (…) vrouwlief hinderlijk van mij af moet slaan, neen…, een nacht waarin de temperatuur wederom niet beneden de 27 graden komt.
En met de dag van morgen in het vooruitzicht, gaat RoLoo’s lampje heel vlotjes uit…
(morgen duiken we wel de passen in)
Laatst bewerkt:
Wauw, onder de indruk van je verslag en overigens te complimenteren schrijfstijl. Alsof ik bij je achterop zit. Klik ik op je linkje naar een filmpje: een gevoel van herkenning. Ben jij die gast van die filmpjes? Die heb ik echt verslonden de afgelopen tijd 
Stampertje_35
MF veteraan
Tssst ... Opel kadet onder de motoren...nope ; ik ben niet die gast van die filmpjes...
...die film meneer is Duits, en die meneer doet zijn ding op de Opel Kadett onder de motoren ; de R1200GS...
Mooie verhalen weer RoLoo, zit weer helemaal te genieten en weg te dromen over de toekomstige vakantie(s)
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Laat het aub warm water gaan regenen. Ik wil richting...... het zuiden. Mijn droom verwezenlijken.
Finden Sie Ihre Traum-Ferienwohnung in Lienz
Nog een halfjaar wachten. Maar goed dat jouw verhalen de pijn verzachten.
Finden Sie Ihre Traum-Ferienwohnung in Lienz
Nog een halfjaar wachten. Maar goed dat jouw verhalen de pijn verzachten.
Laatst bewerkt:
Utrechtterror
MF veteraan
- 20 jul 2008
- 14.785
- 90
Wederom Wat 'n prachtige passen zeg
Wat 'n prachtige passen zeg
Scheurneusje
Female rider🌞
hey roloo heerlijk om je verhaal te lezen wij gaan in augustus ook die kant op,maar gen 1300 km ineens hoor pff moet er niet aan denken...
welke maand waren jullie er???
welke maand waren jullie er???
Scheurneusje
Female rider🌞
was het heel erg druk?????????,
ben benieuwd naar je andere dagen en wat je onder de leden had.............???
ben benieuwd naar je andere dagen en wat je onder de leden had.............???
Echt gaaf daar. Ultiem motorland daar. Mooi weer mooie wegen. Helemaal kick daar.
Meestal wil ik naar verschillende plaatsen maar hier zou ik weer heen willen. Andere locatie misschien? Groot zat daar. Wij hebben daar 10 dagen elke dag een toer gemaakt van minsten 150 km per dag. Ben je lekker de hele dag bezig.
Laatst bewerkt:
In San Marino zijn wij in 1973 geweest met mijn broeders en schoonzusters en mijn vriendin op de Honda CB 750.Echt Kicken... zo herkenbaar
Dit jaar voor de 3e keer naar Italie...
11 dagen lol hebben in de dolomieten, dan afzakken naar Belonge en Catollica voor de WDW op San Marino
Echt gaaf daar.
foto er bij
1973 onderweg bij de Mont Blanc.
Deze foto was in 2005.
3e foto ook onderweg daar in de buurt. Richting Rimini.
er bij.
De achtergrond van deze foto is San Marino. Maar dan in 1973.
Leuk hé? Toen fotografeerde wij alles al. Wel ZW maar dat heeft wel iets.
Laatst bewerkt:
nikos95
MF'er
- 4 jul 2004
- 38
- 0
Misschien wel. Mijn vrouw ziet het ook weer zitten daar.Ik ben benieuwd of ik je tegen ga komen
En laat deel 3 maar komen
Reuze naar ons zin gehad.
