Bij mij zien ze het pas als ik de helm afzet.... ik ga heerlijk onherkenbaar door het landschap(Ik vind het wel best)
Tot je je helm afzet en wij vragen om een (1) kamer... 
Kehren, Kurven & Kasseien
- Onderwerp starter AdventureGirl
- Startdatum
Tot je je helm afzet en wij vragen om een (1) kamer... 
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #27
Dan krijg je vervolgens hele nieuwsgierige vragen van een Italiaans heerschapje op leeftijd
...Ron...
MF veteraan
AdventureGirl over 2 girls ; one room...:
Dan krijg je vervolgens hele nieuwsgierige vragen van een Italiaans heerschapje op leeftijd
...'t blijven snoepers hè, die Italianen...
...ouwe snoepert in dit geval dus...
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #31
Vrijdag, 9 augustus (Grossglockner – Kranjska Gora) 465 km.
Zeven uur gaat de wekker echter ik ben al eerder wakker. Dat is de regelmaat van altijd vroeg opstaan. Daarbij, thuis worden Ed en ik nogal eens wakker doordat Atlas murmelt of wakker wordt omdat zijn kussen niet lekker ligt. Nu slaap ik in een stuk door en ik merk hoeveel fitter ik wakker wordt. Het eerste dat ik doe is uit het raam kijken. Wat een mooie wereld. Het is geen spectaculaire zonsopkomst. Daarvoor is het te bewolkt.
Na het douchen plak ik het kleine gebroken teentje weer tegen het grotere teentje ernaast en doe voorzichtig de laars aan. Hehe, dat zit weer. Voor achten lopen we al buiten en kijken nog even rond. Mijn weekendtasje doe ik direct in de koffer. Niet te veel met bagage lopen als het niet hoeft. In de volgende dagen ontwikkel ik de routine om de vuile was meteen onder in de koffer te gooien en het tasje er bovenop. Zo loop ik elke dag met minder zooi de trap op. Het is een systeem dat achteraf gezien prima bevalt.
Het Gasthof serveert een prima ontbijt met een goede bak koffie erbij. We nemen de tijd ervoor. Kaiserbrödchen met kaas en schinken. Glaasje jus d’orange voor de vitamientjes.
We zijn allebei benieuwd naar wat de dag van vandaag gaat brengen. De eerste echte bochtendag van de vier.
Om 8.45 uur zitten we in het zadel en rijden de Grossglockner af. Dan zie ik op de rotonde de Franz Josef Höhe. Wacht, die lassen we in de route. Dus niet linksaf op de rotonde naar beneden maar rechtdoor en weer omhoog.
Een dik wolkenpak heeft zich inmiddels opgestapeld en het ziet er dreigend uit, toch is het nog droog. De Gletscher ligt er prachtig bij.
We lopen een tijdje rond en zien een aantal Murmeltiere die met elkaar ravotten. Ooit heb ik die beestjes hier eens crackers gevoerd. Zo tam als wat (met een beetje geduld).
Inmiddels is het wel zo dreigend geworden dat de voering alsnog in de kleding gaat. Niet voor niets. Als we weer opstappen om de route weer op te pakken begint het te druppelen. Niet veel later regent het. Het gaat door de regen naar beneden de pas af richting Heiligenblut. Zo spannend is het niet, de Grossglockner is mooi aangelegd qua asfalt, breed en voorzien van vangrails. Om precies te zijn van 9.15 tot 10.15 regent het. Eerlijk gezegd past dat wel in de route.
De Grossglockner naar beneden is sowieso niet zo spannend en daarna volgt een vrij mat stuk richting de Nassfeldpass. Een ander alternatief is er daar ook niet te vinden qua weg. De regen is op dat traject niet erg.
Als we de Nassfeldpass oprijden is het ook weer droog. We stoppen langs de kant van de slingerende weg, de regenkleding gaat weer aan de kant. De zon breekt door en het wordt een prachtige dag. De Nassfeldpass is de enige verbinding tussen Tröpolach in het Gailtal aan de Oostenrijkse kant met Pontebba aan de Italiaanse kant. Het verschil tussen de Noord en Zuid zijde is merkbaar. De Noordzijde is aanmerkelijk beter aangelegd dan de Zuidzijde die pittiger is mede door de tunnel met een flinke helling met hairpin erin.
De Nassfeld pas wordt gevolgd door de Nockalmstrasse. Ondanks dat voor de Nockalmstrasse tol wordt geheven is het echt een mooie pas. Met zijn 52 hairpins is het absoluut geen lastige pas maar wel een die in landschappelijk opzicht erg mooi is. Als we de berg oprijden rijden we een tijd langs het bergriviertje met zijn dikke keien. Het is lekker sturen.
We moeten richting Sella Nevea maar we stuiten op een wegopbreking. De weg is afgesloten en vriendelijk vragen helpt niet. Het is nee. Laat ik nou de ervaring hebben met Italiaanse wegwerkers en afgesloten wegen. Dit keer luister ik meteen maar om een hele tirade en scheldkannonade te voorkomen. Ik herinner me die keer bij de Stelvio nog als de dag van gisteren. Daar maakte ik zo veel van dat de intentie was dat ze onze banden wel lek zouden schieten.
We zien hoog boven ons de snelweg liggen. Een paar kilometer terug vinden we de oprit en pakken in een keer de juiste oprit van de A23. Het is goed kijken welk deel van alle opritten met bochten in diverse richtingen goed uitkomt. We moeten gevoelsmatig de achterste baan hebben. Achteraf is het nog een wonder dat we de oprit zo snel vonden omdat er maar weinig opritten zijn. We rijden dus dik 20 km op de tolweg om vervolgens 2.50 te betalen bij de eerste de beste afrit. Dan binnendoor weer terug om de route op te pakken. Onderweg zien we de melding dat de weg afgesloten is over een aantal kilometers. Gelukkig slaan wij af, en dat vier kilometer voordat de weg afsluit. Hehe, we zitten weer op de route met een half uurtje vertraging.
Dan zien we op een gegeven moment op de weg een soort verboden in te rijden bord maar worden wel doorgelaten. Het blijkt dat er nog nageblust wordt omdat er bosbrand is geweest. We zien wel her en der dat de aarde verbrand is en dat het zwart is. De omvang is ons dan nog niet duidelijk. Wel stuiten we op een bijzonder tafereel. We zien een blushelikopter water halen.
Als we doorrijden zien we bij de rivier een zwembad ding staan met een paar man erbij. Ik rem af en we draaien om. Ik wil even kijken en we pauzeren even. We hoeven niet lang te wachten. De heli met de waterzak komt aangevlogen en draait, zakt, laat de waterzak in het zwembad zakken, hijst hem omhoog en vliegt weg! Wat een precisiewerk! Geweldig om te zien. Ik heb er een filmpje van gemaakt. Zoon Atlas vindt helikopters geweldig en het filmpje zal hij absoluut te gek vinden.
Sella Nevea. Dit is onze aanrijroute naar Slovenië richting de Passo Predil. Ook Sella Nevea is de moeite waard om te rijden. Alleen al door de rots tunnels waar we telkens door rijden.
We stoppen om te lunchen. Broodjes en beleg hebben we onderweg bij een supermarkt gekocht.
De weg loopt mooi omhoog en er is een aardige parkeermogelijkheid. Het restant van een omgezaagde boom fungeert als tafel. De Jip en Janneke glazen komen uit de koffer, alsmede het snijplankje en een scherp mes. Eet smakelijk! Wat een prachtige omgeving om een hapje te eten. In het bos is het tevens aangenaam koel.
Bij een kleine onbemande en weinig gebruikte grensovergang na het knalblauwe Lago Predil rijden we via de Passo Predil Slovenië in. Passo Predil vormt de verbinding tussen Lago Predil in Italië en Bovec in Slovenië. Dan gaat het richting een aantal passen waar we echt naar uitkijken. Sowieso is Slovenië voor mij volledig onbekend, ik was er nog nooit geweest. Een voorstelling heb ik er wel van. Een ruigere versie van de Dolomieten, geen idee of dat klopt.
Dan krijgen we al vrij snel een afslag naar het doodlopende Mangart. Het is de pas die legaal het hoogst berijdbaar is in de Julische Alpen. Ik ben benieuwd. Ik heb er goede verhalen over gehoord dat het de moeite waard moet zijn. En inderdaad, het is een prachtige pas om te rijden. Niet te breed, beneden mooi door het bos, korte hairpins en boven een vijftal duistere smalle tunneltjes een prachtig uitzicht over de omringende bergen. Twee van de tunneltjes liggen boven elkaar en kruisen zich.
In 2000 is de pas verhard (na een grote aardverschuiving) en grotendeels bijzonder goed begaanbaar alhoewel het laatste stuk smal, onoverzichtelijk en niet van vangrails of iets dergelijks voorzien is. Het laatste stuk naar de top toe is afgesloten voor alle verkeer wegens het gevaar van vallende stenen. We zien wel een paar mensen in de verte lopen en een kudde schapen, maar zelf hebben we weinig trek om te voet verder te gaan. We keren en rijden langzaam terug naar beneden terwijl we genieten van het fantastische uitzicht.
Beneden aan de straat maken we toch nog even een foto van het bordje van de Mangart. Bovenop de berg was er geen bordje te vinden. Het is tevens erg handig om die bordjes te fotograferen. Als je later eens tussen de ontelbare foto’s aan het bladeren bent is het praktisch om die pasnamen weer tegen te komen. Het voorkomt het… wat was dat ook al weer syndroom.
Via Log Pod Mangartom rijden we een tijd langs riviertje Soca. De dennenbossen wijken af en toe en laten het opvallend blauw/groene water van het riviertje zien. Het is een plezier om naar te kijken. Kilometers volgen we het riviertje naar het begin van de Vrsic pass. Ook daar kijk ik naar uit. Hij schijnt met hairpins met klinkers te zijn. En dat kan tricky zijn zeker als het regent. Eerder op de dag heeft het wel geregend maar het wegdek is inmiddels mooi opgedroogd. Zie je, die regen in de ochtend, die was zo gek nog niet. De Vrsic is de hoogste en indrukwekkendste pas van Slovenië.
We draaien de 27 smalle deels onoverzichtelijke hairpins aan de zuidkant naar boven en kijken bovenop de berg even rond. Het is genieten. Dan vervolgen we de weg aan de noordzijde naar beneden met nog eens 24 hairpins en ja hoor, daar komen ze. De hairpins met kasseien. Ze dateren nog uit de eerste wereldoorlog toen ze gelegd werden.
Ik vind kasseien eerlijk gezegd altijd zo leuk! Snelheid haal je er niet op, maar lol wel. Het ziet er prachtig uit. Zou het zo zijn omdat het wegdek in de winter te snel kapot vriest? Het lijkt me redelijk onderhoudsarm op deze manier. De rest van de weg is niet in een superstaat. Dat boeit ons echter weinig. Een beetje gaten en scheuren in de weg houden je scherp.
Net zoals vele andere passen in de Alpen had ook de Vrsic een rol in de eerste wereldoorlog. Een klein Russisch kapelletje staat op de berg. Daar worden de mensen herdacht die gesneuveld zijn tijdens de aanleg van de kasseien op de pas en die omkwamen tijdens een lawine. Hun aantal is niet bekend omdat het hoofdzakelijk Russische krijgsgevangen waren.
Beneden loopt de weg langs het meer/rivier dat Pisnica als naam draagt. Aangezien het tegen 18.00 uur loopt besluiten we te kijken naar een overnachtingsplek. Bij het Pisnica meer zie ik een hotel met prachtig terras met uitzicht over het akelig blauwe meer. Idyllisch zeg maar. We draaien de dam op en informeren. Idyllisch vol zeg dat ook maar. Da’s jammer, dat was een heel mooi plekje geweest om de avond door te brengen met een glas wijn in de hand.
We rijden verder en komen uit in Kranjska Gora. We zoeken eerst een benzinepomp zodat we de motoren afgetankt weg kunnen zetten. Het pompstation dat we in de navigatie vonden blijkt gesloten te zijn. Een automaat om te betalen is er niet. We besluiten het tanken tot morgen door de schuiven. Morgen zal het tankstation vast voor negen uur open zijn. We rijden terug het centrum in van Kranjska Gora. Keuze genoeg, ook aan de gevels en namen te zien in het hogere segment. We stuiten op een kleinschalig appartementengebouw en krijgen daar onderkomen. De motoren kunnen wederom onder een overkapping staan. Erg officieel, maar deze keer moeten we nota bene echt ons identiteitsbewijs laten zien. Ja, die hebben we wel bij ons. En, we hebben wederom een internet verbinding (al werkt die het beste in het trappenhuis bij de receptie).
Bij Maike is een flesje olie van de Scott-oiler in de koffer gaan lekken. Er ligt een zwartblauw plasje onder de koffer en ook in de koffer. Wat een rotzooi geeft dat. Niet veel aan te doen. Maike ontvangt na erom gevraagd te hebben een plastic zak en een rol toiletpapier en ruimte de rommel op. Hopelijk blijft het daarbij.
Na het opfrissen, omkleden en het bellen naar het thuisfront lopen we richting het centrum van het dorp. Daar is genoeg te vinden om te gaan zitten eten. Op een pleintje in het centrum zien we een aardig restaurantje met parasols. Het is druk maar een plekje vinden we wel. We bestellen een karafje wijn en schrijven tijdens het eten wat steekwoorden over de afgelopen dag op.
De temperatuur is aangenaam, het is prima vol te houden in een T-shirtje. Na het eten lopen we nog even door het dorp en neuzen wat rond. Ik koop nog een koelkastmagneet met een Sloveens schaap voor de collectie “magneten uit alle landen”. Dan terug naar het appartement. We uploaden wat foto’s op facebook en gaan vervolgens redelijk op tijd naar bed.
Dat uploaden…. Dat betekent gewoon dat we in de hal zitten bij de verlaten receptie omdat de verbinding daar het best is. En aangezien ik het filmpje wil uploaden van de blushelikopter zitten we er nog al even.
Zeven uur gaat de wekker echter ik ben al eerder wakker. Dat is de regelmaat van altijd vroeg opstaan. Daarbij, thuis worden Ed en ik nogal eens wakker doordat Atlas murmelt of wakker wordt omdat zijn kussen niet lekker ligt. Nu slaap ik in een stuk door en ik merk hoeveel fitter ik wakker wordt. Het eerste dat ik doe is uit het raam kijken. Wat een mooie wereld. Het is geen spectaculaire zonsopkomst. Daarvoor is het te bewolkt.
Na het douchen plak ik het kleine gebroken teentje weer tegen het grotere teentje ernaast en doe voorzichtig de laars aan. Hehe, dat zit weer. Voor achten lopen we al buiten en kijken nog even rond. Mijn weekendtasje doe ik direct in de koffer. Niet te veel met bagage lopen als het niet hoeft. In de volgende dagen ontwikkel ik de routine om de vuile was meteen onder in de koffer te gooien en het tasje er bovenop. Zo loop ik elke dag met minder zooi de trap op. Het is een systeem dat achteraf gezien prima bevalt.
Het Gasthof serveert een prima ontbijt met een goede bak koffie erbij. We nemen de tijd ervoor. Kaiserbrödchen met kaas en schinken. Glaasje jus d’orange voor de vitamientjes.
We zijn allebei benieuwd naar wat de dag van vandaag gaat brengen. De eerste echte bochtendag van de vier.
Om 8.45 uur zitten we in het zadel en rijden de Grossglockner af. Dan zie ik op de rotonde de Franz Josef Höhe. Wacht, die lassen we in de route. Dus niet linksaf op de rotonde naar beneden maar rechtdoor en weer omhoog.
Een dik wolkenpak heeft zich inmiddels opgestapeld en het ziet er dreigend uit, toch is het nog droog. De Gletscher ligt er prachtig bij.
We lopen een tijdje rond en zien een aantal Murmeltiere die met elkaar ravotten. Ooit heb ik die beestjes hier eens crackers gevoerd. Zo tam als wat (met een beetje geduld).
Inmiddels is het wel zo dreigend geworden dat de voering alsnog in de kleding gaat. Niet voor niets. Als we weer opstappen om de route weer op te pakken begint het te druppelen. Niet veel later regent het. Het gaat door de regen naar beneden de pas af richting Heiligenblut. Zo spannend is het niet, de Grossglockner is mooi aangelegd qua asfalt, breed en voorzien van vangrails. Om precies te zijn van 9.15 tot 10.15 regent het. Eerlijk gezegd past dat wel in de route.
De Grossglockner naar beneden is sowieso niet zo spannend en daarna volgt een vrij mat stuk richting de Nassfeldpass. Een ander alternatief is er daar ook niet te vinden qua weg. De regen is op dat traject niet erg.
Als we de Nassfeldpass oprijden is het ook weer droog. We stoppen langs de kant van de slingerende weg, de regenkleding gaat weer aan de kant. De zon breekt door en het wordt een prachtige dag. De Nassfeldpass is de enige verbinding tussen Tröpolach in het Gailtal aan de Oostenrijkse kant met Pontebba aan de Italiaanse kant. Het verschil tussen de Noord en Zuid zijde is merkbaar. De Noordzijde is aanmerkelijk beter aangelegd dan de Zuidzijde die pittiger is mede door de tunnel met een flinke helling met hairpin erin.
De Nassfeld pas wordt gevolgd door de Nockalmstrasse. Ondanks dat voor de Nockalmstrasse tol wordt geheven is het echt een mooie pas. Met zijn 52 hairpins is het absoluut geen lastige pas maar wel een die in landschappelijk opzicht erg mooi is. Als we de berg oprijden rijden we een tijd langs het bergriviertje met zijn dikke keien. Het is lekker sturen.
We moeten richting Sella Nevea maar we stuiten op een wegopbreking. De weg is afgesloten en vriendelijk vragen helpt niet. Het is nee. Laat ik nou de ervaring hebben met Italiaanse wegwerkers en afgesloten wegen. Dit keer luister ik meteen maar om een hele tirade en scheldkannonade te voorkomen. Ik herinner me die keer bij de Stelvio nog als de dag van gisteren. Daar maakte ik zo veel van dat de intentie was dat ze onze banden wel lek zouden schieten.
We zien hoog boven ons de snelweg liggen. Een paar kilometer terug vinden we de oprit en pakken in een keer de juiste oprit van de A23. Het is goed kijken welk deel van alle opritten met bochten in diverse richtingen goed uitkomt. We moeten gevoelsmatig de achterste baan hebben. Achteraf is het nog een wonder dat we de oprit zo snel vonden omdat er maar weinig opritten zijn. We rijden dus dik 20 km op de tolweg om vervolgens 2.50 te betalen bij de eerste de beste afrit. Dan binnendoor weer terug om de route op te pakken. Onderweg zien we de melding dat de weg afgesloten is over een aantal kilometers. Gelukkig slaan wij af, en dat vier kilometer voordat de weg afsluit. Hehe, we zitten weer op de route met een half uurtje vertraging.
Dan zien we op een gegeven moment op de weg een soort verboden in te rijden bord maar worden wel doorgelaten. Het blijkt dat er nog nageblust wordt omdat er bosbrand is geweest. We zien wel her en der dat de aarde verbrand is en dat het zwart is. De omvang is ons dan nog niet duidelijk. Wel stuiten we op een bijzonder tafereel. We zien een blushelikopter water halen.
Als we doorrijden zien we bij de rivier een zwembad ding staan met een paar man erbij. Ik rem af en we draaien om. Ik wil even kijken en we pauzeren even. We hoeven niet lang te wachten. De heli met de waterzak komt aangevlogen en draait, zakt, laat de waterzak in het zwembad zakken, hijst hem omhoog en vliegt weg! Wat een precisiewerk! Geweldig om te zien. Ik heb er een filmpje van gemaakt. Zoon Atlas vindt helikopters geweldig en het filmpje zal hij absoluut te gek vinden.
Sella Nevea. Dit is onze aanrijroute naar Slovenië richting de Passo Predil. Ook Sella Nevea is de moeite waard om te rijden. Alleen al door de rots tunnels waar we telkens door rijden.
We stoppen om te lunchen. Broodjes en beleg hebben we onderweg bij een supermarkt gekocht.
De weg loopt mooi omhoog en er is een aardige parkeermogelijkheid. Het restant van een omgezaagde boom fungeert als tafel. De Jip en Janneke glazen komen uit de koffer, alsmede het snijplankje en een scherp mes. Eet smakelijk! Wat een prachtige omgeving om een hapje te eten. In het bos is het tevens aangenaam koel.
Bij een kleine onbemande en weinig gebruikte grensovergang na het knalblauwe Lago Predil rijden we via de Passo Predil Slovenië in. Passo Predil vormt de verbinding tussen Lago Predil in Italië en Bovec in Slovenië. Dan gaat het richting een aantal passen waar we echt naar uitkijken. Sowieso is Slovenië voor mij volledig onbekend, ik was er nog nooit geweest. Een voorstelling heb ik er wel van. Een ruigere versie van de Dolomieten, geen idee of dat klopt.
Dan krijgen we al vrij snel een afslag naar het doodlopende Mangart. Het is de pas die legaal het hoogst berijdbaar is in de Julische Alpen. Ik ben benieuwd. Ik heb er goede verhalen over gehoord dat het de moeite waard moet zijn. En inderdaad, het is een prachtige pas om te rijden. Niet te breed, beneden mooi door het bos, korte hairpins en boven een vijftal duistere smalle tunneltjes een prachtig uitzicht over de omringende bergen. Twee van de tunneltjes liggen boven elkaar en kruisen zich.
In 2000 is de pas verhard (na een grote aardverschuiving) en grotendeels bijzonder goed begaanbaar alhoewel het laatste stuk smal, onoverzichtelijk en niet van vangrails of iets dergelijks voorzien is. Het laatste stuk naar de top toe is afgesloten voor alle verkeer wegens het gevaar van vallende stenen. We zien wel een paar mensen in de verte lopen en een kudde schapen, maar zelf hebben we weinig trek om te voet verder te gaan. We keren en rijden langzaam terug naar beneden terwijl we genieten van het fantastische uitzicht.
Beneden aan de straat maken we toch nog even een foto van het bordje van de Mangart. Bovenop de berg was er geen bordje te vinden. Het is tevens erg handig om die bordjes te fotograferen. Als je later eens tussen de ontelbare foto’s aan het bladeren bent is het praktisch om die pasnamen weer tegen te komen. Het voorkomt het… wat was dat ook al weer syndroom.
Via Log Pod Mangartom rijden we een tijd langs riviertje Soca. De dennenbossen wijken af en toe en laten het opvallend blauw/groene water van het riviertje zien. Het is een plezier om naar te kijken. Kilometers volgen we het riviertje naar het begin van de Vrsic pass. Ook daar kijk ik naar uit. Hij schijnt met hairpins met klinkers te zijn. En dat kan tricky zijn zeker als het regent. Eerder op de dag heeft het wel geregend maar het wegdek is inmiddels mooi opgedroogd. Zie je, die regen in de ochtend, die was zo gek nog niet. De Vrsic is de hoogste en indrukwekkendste pas van Slovenië.
We draaien de 27 smalle deels onoverzichtelijke hairpins aan de zuidkant naar boven en kijken bovenop de berg even rond. Het is genieten. Dan vervolgen we de weg aan de noordzijde naar beneden met nog eens 24 hairpins en ja hoor, daar komen ze. De hairpins met kasseien. Ze dateren nog uit de eerste wereldoorlog toen ze gelegd werden.
Ik vind kasseien eerlijk gezegd altijd zo leuk! Snelheid haal je er niet op, maar lol wel. Het ziet er prachtig uit. Zou het zo zijn omdat het wegdek in de winter te snel kapot vriest? Het lijkt me redelijk onderhoudsarm op deze manier. De rest van de weg is niet in een superstaat. Dat boeit ons echter weinig. Een beetje gaten en scheuren in de weg houden je scherp.
Net zoals vele andere passen in de Alpen had ook de Vrsic een rol in de eerste wereldoorlog. Een klein Russisch kapelletje staat op de berg. Daar worden de mensen herdacht die gesneuveld zijn tijdens de aanleg van de kasseien op de pas en die omkwamen tijdens een lawine. Hun aantal is niet bekend omdat het hoofdzakelijk Russische krijgsgevangen waren.
Beneden loopt de weg langs het meer/rivier dat Pisnica als naam draagt. Aangezien het tegen 18.00 uur loopt besluiten we te kijken naar een overnachtingsplek. Bij het Pisnica meer zie ik een hotel met prachtig terras met uitzicht over het akelig blauwe meer. Idyllisch zeg maar. We draaien de dam op en informeren. Idyllisch vol zeg dat ook maar. Da’s jammer, dat was een heel mooi plekje geweest om de avond door te brengen met een glas wijn in de hand.
We rijden verder en komen uit in Kranjska Gora. We zoeken eerst een benzinepomp zodat we de motoren afgetankt weg kunnen zetten. Het pompstation dat we in de navigatie vonden blijkt gesloten te zijn. Een automaat om te betalen is er niet. We besluiten het tanken tot morgen door de schuiven. Morgen zal het tankstation vast voor negen uur open zijn. We rijden terug het centrum in van Kranjska Gora. Keuze genoeg, ook aan de gevels en namen te zien in het hogere segment. We stuiten op een kleinschalig appartementengebouw en krijgen daar onderkomen. De motoren kunnen wederom onder een overkapping staan. Erg officieel, maar deze keer moeten we nota bene echt ons identiteitsbewijs laten zien. Ja, die hebben we wel bij ons. En, we hebben wederom een internet verbinding (al werkt die het beste in het trappenhuis bij de receptie).
Bij Maike is een flesje olie van de Scott-oiler in de koffer gaan lekken. Er ligt een zwartblauw plasje onder de koffer en ook in de koffer. Wat een rotzooi geeft dat. Niet veel aan te doen. Maike ontvangt na erom gevraagd te hebben een plastic zak en een rol toiletpapier en ruimte de rommel op. Hopelijk blijft het daarbij.
Na het opfrissen, omkleden en het bellen naar het thuisfront lopen we richting het centrum van het dorp. Daar is genoeg te vinden om te gaan zitten eten. Op een pleintje in het centrum zien we een aardig restaurantje met parasols. Het is druk maar een plekje vinden we wel. We bestellen een karafje wijn en schrijven tijdens het eten wat steekwoorden over de afgelopen dag op.
De temperatuur is aangenaam, het is prima vol te houden in een T-shirtje. Na het eten lopen we nog even door het dorp en neuzen wat rond. Ik koop nog een koelkastmagneet met een Sloveens schaap voor de collectie “magneten uit alle landen”. Dan terug naar het appartement. We uploaden wat foto’s op facebook en gaan vervolgens redelijk op tijd naar bed.
Dat uploaden…. Dat betekent gewoon dat we in de hal zitten bij de verlaten receptie omdat de verbinding daar het best is. En aangezien ik het filmpje wil uploaden van de blushelikopter zitten we er nog al even.
Laatst bewerkt:
Jean du Lac
Die hard MF'er
Jean leest ook mee. GE-WEL-DIG
ik ben jaloers hoe jullie zoveel km halen in een dag. met foto momentjes (100) boodschapje doen en schaften in het bos.. kleine stuurweggetjes en dan nog 465 km
knap. heel knap
Atlas en Ed kunnen trots zijn..
Jan
ik ben jaloers hoe jullie zoveel km halen in een dag. met foto momentjes (100) boodschapje doen en schaften in het bos.. kleine stuurweggetjes en dan nog 465 km
knap. heel knap
Atlas en Ed kunnen trots zijn..
Jan
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #33
Laatst bewerkt:
Laatst bewerkt:
Witschge
MF veteraan
Leuk verslag
Blushelikopter(en zelfs een blusvliegtuig) was er ook al toen wij er waren.
Mag hopen dat het voor een andere brand was
Was spectaculair om te zien!
Blushelikopter(en zelfs een blusvliegtuig) was er ook al toen wij er waren.
Mag hopen dat het voor een andere brand was
Was spectaculair om te zien!
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #38
Leuk verslag
Blushelikopter(en zelfs een blusvliegtuig) was er ook al toen wij er waren.
Mag hopen dat het voor een andere brand was
Was spectaculair om te zien!
Waarschijnlijk dezelfde brand. Ze zijn in totaal nu een maand bezig.
...Ron...
MF veteraan
...nou..., er is nog wel een verbinding, en die ligt een stukje meer naar links op de kaart, en dat is de Plöckenpass...
...grofweg gezegd tussen Kötschach (Oostenrijk) en Paluzza (Italië)...
...en van Paluzza kun je ook leuk (smal) binnendoorrijden naar Pontebba...
...gekke Pass ook wel, met sommige haarspeldbochten die in tunnels liggen...
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
...ben trouwens FF in mijn fotoalbum aan het kijken geweest ; en dan het album van 2007 en 2010 Oostenrijk..., en dan valt toch wel op die gletscher in 2007 duidelijk meer ijs te bieden had dan in 2010, en 2010 toch weer duidelijk meer als 2013...
...heb vanaf ongeveer hetzelfde punt beide keren foto's gemaakt als hierboven...
...er gebeurt dus toch wat, zo in 3+ 3 jaartjes...
...jammer..., 'nog even' en het zijn alleen maar steentjes...
...heb vanaf ongeveer hetzelfde punt beide keren foto's gemaakt als hierboven...
...er gebeurt dus toch wat, zo in 3+ 3 jaartjes...
...jammer..., 'nog even' en het zijn alleen maar steentjes...
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #42
...ben trouwens FF in mijn fotoalbum aan het kijken geweest ; en dan het album van 2007 en 2010 Oostenrijk..., en dan valt toch wel op die gletscher in 2007 duidelijk meer ijs te bieden had dan in 2010, en 2010 toch weer duidelijk meer als 2013...
...heb vanaf ongeveer hetzelfde punt beide keren foto's gemaakt als hierboven...
...er gebeurt dus toch wat, zo in 3+ 3 jaartjes...
Dit is de gletscher in 2006 toen ik er ook was....
Ik ben het met je eens.... ik vond hem er nogal opgedroogd uit zien.
Vooral doordat je her en der de laag met aarde erover heen zag...
En zo'n Murmeltier.... dat toen zo dichtbij was die hij crackers at.
Laatst bewerkt:
Dark_Falcon
MF veteraan
- 27 dec 2008
- 4.712
- 23
Ik vind dat zulke leuke beesten Als kind daar toen nog een knuffeldier gekocht als souvenirtje
Als kind daar toen nog een knuffeldier gekocht als souvenirtje
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #45
Ik vind dat zulke leuke beesten
Ed heeft er ooit eentje meegenomen voor Atlas.... dat beest jodelt als je er op mept.
Ed heeft er ooit eentje meegenomen voor Atlas.... dat beest jodelt als je er op mept.
... en meppen dat ie doet.
Dark_Falcon
MF veteraan
- 27 dec 2008
- 4.712
- 23
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #49
zo ook weer bijgelezen... waar blijft het volgende deel? duurt lang....
schitterende trip geweest
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
I do have a life....
Laatst bewerkt:
