2 Girls, 8 days, a Gorge(ou)s Adventure!

edit Bolski:
Ik begrijp wat je post, maar dit is niet de plaats ervoor.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Dag 2.
Zondag, 17 september
Wehr (Schwarzwald) – Brusson (Aostadal)
Hotel Laghetto Hotel Restaurant Bar Laghetto Brusson Valle d'Aosta Italia
438 km. Rijtijd 7:00/Pauze 2:00



07.00 uur! Time to wake up. Het is de standaard tijd (voor mij) om op te staan tijdens de trips.

Meteen kijk ik naar buiten om te zien wat voor weer het is. Nou, dat valt in ieder geval niet tegen. Wat bewolking maar ook blauwe lucht. Dus dat is een prima vooruitzicht. We kijken uit op het zwembad dat naast het hotel ligt.

Na het douchen schiet ik direct in mijn motorpak. Voor het ontbijt toch nog in de normale kleding rondlopen daar heb ik het nut echt nog nooit van ingezien. Daarbij, het pak zit lekker, of het nu leer of textiel is, het heeft me nog nooit in de weg gezeten. Voor het ontbijt loop ik al even richting motor en neem het grootste deel aan bagage mee. De tas met mijn kleren en mijn toilettas. Die verdwijnen hopla in de rechterkoffer. Past prima.

DSC_1826-X3.jpg


Het schijfremslot haal ik er alvast af. Kan ik me daar ook niet in vergissen. De koelelementjes behorend bij de koelbox die ik in mijn linker koffer heb, heb ik vannacht niet in laten vriezen. Het is overdag niet warm genoeg om dingen direct te laten bederven. Een aangezien ik een reputatie heb qua koelelementen in een hotel achterlaten... beter zo.

DSC_1827-X3.jpg


We schuiven aan voor het ontbijt. Kaiserbrödchen, jus d’orange, kaas, ham, een eitje. Een paar flinke koppen koffie en we kunnen er voor de komende uren weer tegenaan. Zowel Caroline als ik hebben een tweedehands vignet gekocht (je bent hollander of niet) om het minder interessante stuk van Zwitserland snel door te komen. En dat gaat prima. We zijn er binnen twee uur door. We waarschuwen elkaar voor zich snel wisselende maximale snelheden en gooien de tank natuurlijk vol in Zwitserland. We gaan de snelweg af en pikken het eerste echte routedeel op bij Chateau ‘d Oex nog voor de Franse grens.

DSC_1828-X3.jpg


DSC_1829-X3.jpg


Wat lekker is het dat als je de route start je meteen in de paar eerste kilometers een hairpin voor de kiezen krijgt. Dat geeft je meteen het gevoel dat het echt begonnen is. En dat klopt. De eerste col die we pakken is de Col des Mosses. Direct daar achteraan volgt de Route du Col de la Croix.

DSC_1831-X3.jpg


IMG-20170917-WA0014-X3.jpg


DSC_1835-X3.jpg



Bij Bex in de buurt stoppen we nog even om een paar plaatjes te maken van een betonnen afscheiding die erg opvallend door het land loopt. Verder is het ook gewoon heerlijk om even rustig om je heen te kijken en de omgeving in je op te nemen. Druivenranken, akkers, boerderijen, bergen, bossen. Het is overwegend erg groen in dit gebied. De wegen zijn her en der wat nat, maar dat maakt niet uit. Als je daar wat aan gewend bent kan je er op prima tempo rijden.


Omdat we nog geen broodjes en beleg hebben gekocht stoppen we bij het Zwitserse Les Vallettes bij een leuk tentje in een hairpin. Het is inmiddels ook al weer tegen half 2en het is niet dat we rammelen maar het wordt wel tijd voor een hapje. Het heet Café-Restaurant Les Gorges de Durnand. Je kan binnen 5 euro betalen zodat je door het hekje kan lopen richting de Gorges. Wij doen dat niet, maar ik onthoud het wel, omdat het er wel leuk uit ziet voor als ik eens in de buurt met het gezin ben. Het lijkt namelijk wel op een leuk wandeltocht door een kloof met vlonders en hekjes langs de randjes en 350 traptreden. Kortom, leuk lopen.

DSC_1841-X2.jpg


DSC_1843-X2.jpg

DSC_1842-X2.jpg


DSC_1844-X2.jpg


Er zijn meer motorrijders maar die zitten allen binnen. Aangezien het weer best oké is (of harden wij op), besluiten we buiten te zitten. Prima kaart. Caroline bestelt een bord spaghetti bolognaise en ik bestel een salade met kip. Jammer genoeg was de salade met geitenkaas en honing niet te bestellen.. de kaas was op. Anders had ik die wel genomen, want daar ben ik dol op. Allebei een bak cappuccino en we kunnen er weer tegenaan. Het zit prima buiten. We zijn blij dat het weer ook meezit. Ik had een paar andere handschoenen bij me maar die heb ik weer in de koffer gedrukt. Ik rij fijner met het paar GS zomerhandschoenen. We rekenen het forse € 46,91 af. We zullen weten dat we in Zwitserland zitten nietwaar?


We krijgen het stuk richting Martigny waar we niet onderuit kunnen. Vanaf Martigny gaat het langzamerhand naar het Zuiden richting het Aostadal. Dit stuk van de route kennen we nog van vorig jaar. Het routedeel was goed en als je maar lang genoeg rijdt en gebieden uitpluist valt onder enige dubbelloop in een route niet uit te komen. Toch zit er ook nog wel een heel mooi stuk in dat lijkt of je rijdt door een aangelegd park. Dat is het niet, maar het ziet er zo smetteloos netjes uit dat het parkachtig aandoet.

Bij Vernayaz ziet Caro weer iets wat in het kader van gekke bordjes en aanverwante rariteiten niet kunnen laten lopen. Op een braakliggend terrein staat een aanhanger met daarop de woorden “pussy racing”. Ja inderdaad.. echt. Dus omkeren, het terrein opdraaien en een foto maken. We kunnen het niet laten.

DSC_1837-X3.jpg


IMG-20170917-WA0006-X2.jpg


De route vervolgd verder via de Grand Saint Bernard en we rijden uiteindelijk bijzonder mooi op tijd het Aostadal in en rijden daar nog een paar prachtige stukken. Het is zo rustig op de weg. Fantastisch rijden!

DSC_1847-X2.jpg


DSC_1845-X2.jpg


Tegen vijf uur overleggen we even wat we doen. We rijden nog een pas verder namelijk de Col de Joux (SR33) en pakken dan een dorp wat we op de route tegenkomen. Dan is het zo tegen zessen en dat is een prima tijd om te stoppen.

DSC_1848-X2.jpg


Het wordt uiteindelijk het dorp Brusson, onder aan de pas. Daar vinden we plek in hotel Laghetto. Een mooi hotel met oog voor details qua afwerking en een gigantische verzameling sneeuwbollen (van die dingen die je moet schudden voor een sneeuwtafereel). We kunnen er ook eten, mooi, we hoeven de deur niet meer uit.

DSC_1856-X2.jpg

DSC_1857-X2.jpg


IMG_4363-X2.jpg


We krijgen een kamer op de tweede verdieping met een balkon met uitzicht op het gif blauwe andymeertje het Lago di Brusson. Dat is geen straf om hier te overnachten. Aangezien we vandaag niet op tijd staan, doen we rustig aan. Ik ga me eerst even douchen en fatsoeneren. Leg meteen de accu van de headset aan de lader en laat mijn kleding buiten luchten. Verder kijk ik eens even op de navigatie naar de tripdetails en ruim wat zooi op. Ook bel ik eens even naar het thuisfront. Atlas is inmiddels 7 en daar valt een heel leuk gesprek mee te voeren tenzij hij helemaal in beslag genomen wordt door vriendjes of Lego. Vandaag wordt hij ook in beslag genomen. Ed is op de verjaardag van mijn vriendin Daniela en haar dochter. Beiden een dag na elkaar jarig. Ik vertel Atlas maar dat hij vooral lekker moet gaan spelen en het is leuk om Daniela even te kunnen feliciteren met haar verjaardag. Vervolgens spreek ik Ed nog even kort, maar het is best lawaaierig en we houden het kort. Ook goed. We praten thuis wel bij.

Als we naar beneden gaan zien we dat we het pasje uit de deur moeten trekken. Dat leidt ongetwijfeld tot een stroomonderbreking dus Caroline doet er een overbodig pasje in. Haar rijbewijs. ;) Omdat het restaurant pas om acht uur open is zitten Caroline en ik eerst in het café dat ook bij het hotel hoort. Het is een soort houten alpenchaletkroeg.

DSC_1855-X2.jpg


We bestellen twee glazen witte regionale wijn en krijgen er een kaasplankje bij. Lekker! Ik schrijf een paar steekwoorden op die me moeten helpen het verslag te maken. Het blijft eigenlijk bij wat algemeenheden. En elke keer denk ik weer, hoe herinner ik me in vredesnaam genoeg om een verslag van te maken.


Om acht uur gaat het restaurant open. Het heeft een mooi uitzicht op het meer. Het is afgewerkt met veel hout. We krijgen een tafeltje met naast ons een Italiaans gezin met een klein kind in een kinderstoel. Voor het kleine mannetje is eten big business. Caroline en ik bestellen een fles van dezelfde wijn die we in het café ook dronken. Verder ga ik even compleet de mist in bij het bestellen. Ik zie een voorgerecht op de kaart en denk.. dat ziet er wel fris uit.. pommodori (jawel, tomaat), peperoni (lukt ook wel) en nog limone (lekker fris) en iets van lumache (zal er ook wel bijpassen).

DSC_1858-X2.jpg


Jawel, ik krijg een keurig stoofpotje met die ingredienten en de lumache blijken dus slakken te zijn. :X Ik herken het meteen. En het is niet dat ik ze niet lust. Lang geleden maakte ik die dingen zelf ook wel, maar achteraf gezien vind ik ze eigenlijk maar weinig interessant van smaak en ik heb die dingen de laatste 20 jaar dan ook niet meer gemaakt. Gelukkig heb ik een goede wijn om ze weg te werken zeg maar.

DSC_1859-X2.jpg


Ik kijk uit naar het hoofdgerecht.. die heb ik blijkbaar en gelukkig wel goed vertaald. Trotto! Jawel, een forel uit de oven. Smaakt prima. Caroline heeft een stukje vlees besteld en eet ook met smaak. We nemen ook nog een toetje.

DSC_1860-X2.jpg


Caroline heeft een stuk chocoladetaart en ik krijg een mousse van abrikozen. Die valt weer wat tegen, maar goed. In het geheel beschouwd hebben we prima gegeten.

Dan is het tijd om te gaan slapen. Morgen weer een nieuwe dag en we gaan dan verder naar het zuiden. Toch moeten we eerste nog een klusje doen. Uitzoeken hoe de koppeling met de headsets werkt. Op een of andere manier gaat dat niet zo soepel als vorig jaar. Maar waarom, geen idee.

DSC_1862-X2.jpg


We krijgen het uiteindelijk na veel gepruts voor elkaar. We laten de verbinding open en leggen ze aan de stroom. Dat blijkt niet te werken, want mijn Cardo schakelt na een bepaald aantal uren vanzelf uit. In ieder geval… het werkt weer, en het is tijd om te slapen. Tot later!
 
Het leest als vanouds weer lekker weg :t
Ik kan de Gorges du Durnand trouwens van harte aanbevelen.
Die hebben we al 2 keer gelopen, echt schitterend.
Ja Kato, daar ben ik met de auto geweest
 
Laatst bewerkt:
Leuk, ik volg het weer net als vorig jaar!
Mooie schrijfstijl en foto's. Je weet echt goed hoe een reisverslag te schrijven, fijne vakantie :] *O* :t
 
Dag 3.
Maandag, 18 september
Brusson – Sollieres-Sardieres (bij Lanslebourg)
378 km, rijtijd 7:26/Pauze 1:46



Again 07.00 uur fluiten de vogeltjes van mijn wekker. Benieuwd, benieuwd, benieuwd… gordijn open! Yep!! Jump, jump! Prima weer, beetje wolkjes, veel blauwe lucht. Lekker. En het ziet er fris, lees koud, uit.
IMG_4370-X3.jpg


Het hele vaste ochtendritueel van douchen en aankleden voltrekt zich weer. Ik ga altijd eerst. Geen moeite om op te staan. Verre van. Als ik aangekleed ben gooi ik alles op het bed als verzamelplaats. Dan mis ik ook niets. De was zit nu nog aan de zijkant van de tas, maar die ga ik onder in de koffer leggen. Dan loop ik met een steeds kleiner tasje rond en de was zie ik thuis wel weer. De buitendeur is nog niet open maar we kunnen er wel uit, we zetten er even een stoel tussen zodat we onszelf niet buitensluiten. We zien pas tien minuten later dat er een pasje nodig is om de deur te openen, dus we kunnen er wel in. BlonT zeg maar.



De zon is nog niet over de berg heen en dat maakt het fris. We maken even een rondje om het hotel heen richting het meer. Het ziet er nu helemaal niet zo blauw uit maar meer groen. Boven op de berg zien we de zon er langzaam aankomen. Wedden dat we voor vertrek het hele meer in de zon zien liggen?

DSC_1866-X3.jpg


IMG_4366-X3.jpg


IMG_4367-X3.jpg


Ook hier is het ontbijt prima. Een hieperdepiep kleurige koffiemachine vraagt om er een filmpje van te maken terwijl het apparaat een bakkie cappuccino zet. Brood, check, kaas, vlees en jammetjes check. Allemaal prima en er valt genoeg te kiezen. Meestal eet ik ’s ochtends best veel zodat ik het lang volhoudt tot de lunch. We betalen de vriendelijke mevrouw achter de balie, leveren de sleutel in en stappen op. En ja, het meer ligt er nu volledig in de zon bij en krijgt langzamerhand zijn chemisch blauwe kleurtje terug.

IMG_4368-X3.jpg


Ik vind het nog wel een beetje lastig om de Zumo 595 in de houder te zetten met de Zumolock. Ik ben superlinkshandig (en rechtsonhandig) en die lock zit met een klein sleuteltje aan de rechterkant. En trouwens… bij Caroline zit het met de Navigator V precies andersom. En zij is rechtshandig. Enige voordeel dat zij heeft is het werken met de ring aan het stuur. Het zal wel wennen neem ik aan, maar handig is anders.


We rijden even een klein stukje terug om de route op te pakken. We zijn iets afgeweken omdat we dit hotel zagen in booking.com. Lang leve het internationale roaming. Dat is echt erg plezierig. Aan het einde van de dag is het heel makkelijk om te kijken welke hotels er in de buurt zijn en daarvan eentje uit te pikken. Voor mijn gevoel lag het hotel zo’n beetje beneden in het dal, maar dat is verre van de werkelijkheid. We zaten nog halverwege de afdaling.

En zo rijden we binnen een paar minuten de ene hairpin na de andere. Lekker opstarten, maar wel rustig het blok warm rijden. Dat doen we elke dag… rustig de boel op bedrijfstemperatuur krijgen. Blijft zo’n blok op de lange termijn beter van, is me verteld. En aangezien met dat wel plausibel overkwam, hou ik me daar ook maar aan. Het weer zit er prima uit.. we hebben eerst verder gereden naar het Oosten maar zakken nu naar het zuiden. We steken een heel klein stukje van de route af en pakken 20 kilometer snelweg. Na de afrit bij Ivrea rijden we iets terug om de route op te pakken. Het werkt perfect. Het herberekenen staat uit, de track en de route blijven netjes in beeld en kunnen gewoon opgepakt worden. Geen centje pijn.

Het zijn nu kleine slingerweggetjes door dorpjes. Lessolo, Castelnuovo totdat we uitkomen op de SP460 die naar de Colle del Nivolet zal leiden. De SP460 is zelf een wat meer doorgaande weg (er is simpelweg geen alternatief). Ondertussen blijven we uitkijken naar een allimentari om brood en wat beleg te kopen, maar die komen simpelweg niet tegen. Het zonnetje schijnt nog lekker en we rijden door de smalle straatjes van Locano. Het is eenrichtingsverkeer. Op de terugweg van de Nivolet komen we hier ook langs, en ik als ik het zo onthoud is het toch wel leuk om daar een filmpje van te maken. De weg vervolgt verder en gaat bij Lago di Ceresole over in de SP50. We zien de bergen waar we uiteindelijk heen gaan. We zien de sneeuw. We zien ook her en der een beetje bewolking hangen. De weg klimt gestaag door een prachtige omgeving. Soms doet het aan alsof je door de Dolomieten rijdt, met name de slingerweg door het bos voelt zo aan. Met het stijgen daalt ook de temperatuur langzaam. De handvatverwarming doen we lekker aan.

Ondertussen blijven we langs de rivier met zijn stenige rivierbedding rijden. De hele weg richting de Colle del Nivolet is ongeveer 40 kilometer waarvan we een deel echt heen en weer moeten rijden. Het is een doodlopende weg. En omdat het wat uit de richting ligt is het niet voor de hand liggend om het mee te pakken. Maar naar wat ik begrepen heb, is de Colle del Nivolet echt de moeite waard van de detour en daar vertrouw ik op. We rijden verder omhoog en bomen maken plaats voor lage struiken, het groen kleurt steeds meer naar bruin. Het volgende meertje komt in zicht, Lago Cerru en het daarachter gelegen Lago Agnel.

DSC_1872-X3.jpg


DSC_1867-X3.jpg


We rijden over de stuwdam. Daarna rijden we de Colle del Nivolet op. Het is er adembenemend mooi, het is inmiddels wel bewolkt waardoor de kleuren wat minder knallen dan met de zon erop. We zitten inmiddels ook zo hoog dat we Murmeltiere kunnen zien. Voor zover ze niet in winterslaap zijn overigens. Ze gaan in winterslaap op het moment dat er minder te eten is en de vetreserve niet verder opbouwt.

IMG_4380-X3.jpg


IMG_4387-X3.jpg


IMG-20170918-WA0011-X3.jpg


DSC_1886-X3.jpg


Maar… zover is het nog niet, want we zien in de komende kilometers genoeg Murmeltiere. Ze zijn dik en vet op het moment. Koddig. En ondanks die vetlaag kunnen ze nog een stevig sprintje trekken. Gelukkig zijn ze niet zo heel erg schuw en blijven ze soms ook zitten en kunnen wij er van genieten. We rijden op toeristisch tempo omhoog. Het is ook veel te mooi om er hard door te rijden. Daarbij.. de temperatuur is op deze hoogte rond het vriespunt.

IMG_4391-X3.jpg


DSC_1882-X3.jpg


IMG_4394-X3.jpg


IMG_4395-X3.jpg



Waar we even niet op gerekend hebben maar wat we wel vet voor de kiezen krijgen is pekel. Per kilo! In een dikke laag is het over de weg uitgestrooid. Het voelt aan als grof zand onder de bandjes. We rijden voorzichtig door tot we echt niet verder kunnen en bij een slagboom staan. Nee Ronny, het lukt vanaf die punt echt niet meer. En ik weet dat jij gekeken hebt in google earth, maar er ligt inmiddels een dikke kei die voorkomt dat je verder rijdt.

IMG_4400-X3.jpg


IMG_4404-X3.jpg


IMG_4371-X3.jpg


We lopen even rond, keren en rijden vervolgens met hetzelfde toeristische tempo terug. We moeten nog even tussen een kudde schapen door, de herder groet terug. Dag Murmeltiere. Heerlijk dat jullie er nog zijn. We rijden het hele stuk terug naar beneden. Met het dalen wordt het ook weer warmer. Het gaat met een leuk tempo en even twijfelen we als we een donker autootje achter ons zien. Wat is het, politie? We slaan links af en we rijden nog door het centrum van Locano en ik kan een filmpje maken. Een plek om te lunchen is er jammer genoeg niet.

IMG-20170918-WA0005-X3.jpg


IMG-20170918-WA0003-X3.jpg


DSC_1888-X3.jpg


Iets verderop komen we door het “het mag eigenlijk geen naam hebben” Calsazio waar we een de kant van de weg een cafe-restaurant vinden waar we in de kroeg een lekkere panini met kaas en prosciutto bestellen. Het donkere autootje zien we weer. Het zou inderdaad wel politie kunnen zijn. In het cafe wordt door een paar mannen wijn gedronken. En ze stappen ook allemaal in de auto. Ik blijf dat een rare gewaarwording vinden. Want het was echt niet bij een wijntje gebleven gezien de enigszins onvaste tred van een van de drinkebroers. Het is inmiddels bijna twee uur. Het broodje peuzelen we buiten in het zonnetje op. Heerlijk. Heel warm is het niet, maar de zon schijnt er vrolijk op los. We nemen er een flinke dosis suiker in de vorm van cola bij. En delen vervolgens nog een blikje.

We vervolgen de weg verder en het stuk dat we dubbel rijden komt ten einde. We buigen verder af naar het Zuiden en rijden via de Colle del Lys. Niet te breed, lekker rustig door het bos en wat kleine boeren dorpjes. Aan het einde van de middag rijden we door Susa. Hier gingen we vorig jaar richting de Coll del Finestre en vervolgens de Assietta. Dit jaar niet. We kennen dat stuk en er is nog genoeg leuks anders te rijden. We rijden door het lekker warme Susa richting het Lac de Mont Cenis. Die weg is redelijk schandalig aangelegd… knijters van bochten en het is ontzettend lekker stuurwerk na het smallere Colle del Lys. Naarmate we verder de berg oprijden zien we ook dat er bewolking hangt bij de Mont Cenis. Het is niet anders. We hebben in Susa al besloten dat we aan de andere kant van de Mont Cenis een hotel gaan zoeken. Wellicht in Lanslebourg. Het is half zes als we langs het mooie Mont Cenis komen.

DSC_1889-X3.jpg


DSC_1891-X3.jpg


DSC_1892-X3.jpg


DSC_1890-X3.jpg


We zijn de grens met Frankrijk weer gepasseerd. Misschien dat we qua temperatuur beter in Susa hadden kunnen blijven maar we hebben anders besloten. In Lanslebourg stoppen we bij een hotel, maar de laatste kamer blijkt net vergeven te zijn. Er is iets met een wielerevenement (mountainbikes) in de buurt. En dat maakt het lastiger. In booking.com zien we ook niet veel alternatieven. We komen uiteindelijk in de regen terecht terwijl we een dorp verder rijden. Sollieres-Sardieres is een klein dorp, maar het hotel dat we op booking aangetikt hebben is praktisch onvindbaar. We spreken een mevrouw aan en die verwijst ons verder, maar de aanwijzingen zijn zo brak (je ziet een groot gebouw), dat we er niet veel verder mee komen. We staan een beetje geïrriteerd op de weg totdat er een mevrouw uit een chalet komt.

IMG_4408-X3.jpg


We staan blijkbaar voor de deur. Ik roep naar Caro… we zijn er! Haha… hoe kan het. We zetten de motoren voor de deur neer in een dikke grindlaag. Chalet Les Liouès is waar we geboekt hebben via de booking app. Het regent nog steeds een beetje en we zijn blij dat we naar binnen kunnen. Jammer genoeg blijken we niet te kunnen eten in het chalet, en de dichtstbijzijnde plaats is dan Lanslebourg. Daar hebben we eigenlijk helemaal geen zin in. De oplossing biedt zich vanzelf aan. De mevrouw van het huis heeft soep gemaakt en daar kunnen we wat van krijgen om op te warmen. Prima! Doen we.

DSC_1895-X3.jpg


DSC_1897-X3.jpg


DSC_1898-X3.jpg


We hebben een fantastisch leuk appartement met balkon. Uitzicht op het dorpje. Een fijne woonkamer met keuken en tv, een badkamer en op de bovenverdieping hebben we keuze uit meerdere bedden. We pikken allebei een plekje. Caroline loopt nog even naar buiten en ik ga richting douche. Even opfrissen en warm worden, want die regen da’s niet fijn. De mevrouw komt binnen met een glazen pot in de handen. Ze heeft een zelfgemaakte velouté de tomates meegebracht en vervolgens vult ze het aan met een fles Rosé d’Anjou (oeff.. maar maakt niet uit), een stuk brood, kaas en worst. Kortom, een gevarieerde maaltijd weg te spoelen met een rosé.

DSC_1899-X3.jpg


We zitten na het eten lekker onderuit bij de tv een of ander stupide programma half te kijken terwijl we en facebookupdate maken. Voetjes lekker op tafel. Beetje onszelf thuis voelen zeg maar. Ook wel even lekker voor de verandering.

Gewoon weer op tijd naar bed. Het is genoeg geweest voor vandaag. Morgen beginnen we met onverhard als het weer een beetje meezit. ’s Nachts wordt Caroline nog even wakker omdat ze regen op het dak hoort tikken. Ik heb het niet gehoord. Ik sliep.
 
Hebben jullie het onverharde stuk om Lac Cenis rechts laten liggen, of ben ik te snel?
 
Hebben jullie het onverharde stuk om Lac Cenis rechts laten liggen, of ben ik te snel?

Vanwege de tijd hebben we dat niet meer op het eind van de dag gedaan. ;)
We zijn er de volgende dag mee begonnen. Lekker hoor... negen uur... de onverharde kant in de vorst.
(Maar wat was het mooi!)
 
Dag 4.
Dinsdag, 19 september
Sollieres-Sardieres - Beuil
L’esclapade hotel l escapade beuil
378 km, Rijtijd 7:42/pauze 1:52


There we go again. Door het dakraam valt het licht nog wat donker naar binnen. Maar het lijkt wel goed weer te zijn. Blauwe lucht? We kunnen het niet helemaal goed zien. Eenmaal beneden trek ik de gordijnen open. Ja! Bingo… ziet er prima maar absoluut koud uit. We gaan de ochtendroutine weer in en we lopen naar beneden om de bagage weg te brengen. We checken even of we de voordeur nog in kunnen of dat deze automatisch in het slot valt. Caro heeft even hulp nodig.

DSC_1901-X3.jpg


Ze heeft de motor gisteren op de bok getrokken en is ver het grind ingezakt. Best wel. Ze staat hartstikke vast. Het pakket grind bij het voorwiel wordt opzij geschoven. Met een goed momentum en tegelijkertijd duwen komt de Adventure van zijn plek. Mooi! Best zwaar die dingen. De bagage wordt ingepakt en dan gaan we weer naar binnen. We moeten ons melden voor het ontbijt bij de mevrouw thuis.

DSC_1902-X3.jpg


We blijken niet de enige gasten die in het hotel met hond zijn. Caro is meteen blij met het beestje en geeft een aai over zijn bol. We schuiven aan de lange tafel en krijgen een soepkom met koffie. Ik giet er nog wat melk bij. Verder is er brood en diverse jammetjes. We redden ons er prima mee, maar nemen ons voor om vandaag even lekker te gaan lunchen, en indien mogelijk op een berg. Na het ontbijt betalen we de mevrouw. De overnachting kost € 80,- inclusief ontbijt. En het avondeten is gratis. We geven een extra fooi omdat we zeker blij zijn met haar initiatief om ons ’s avonds iets te eten te brengen. Top!

We rijden terug naar beneden richting Lanslebourg en vervolgens richting het Lac Mont Cenis. Daar zijn we heel kort zoekende naar het weggetje naar beneden richting de onverhard kant. Na een keer draaien gaan we de goede kant op. We kennen het stuk nog wel van vorig jaar, maar het is te leuk om mee te pakken. Het is ook maar een kort stukje. Vorig jaar hebben we aan het meer onze broodjes gesmeerd.
IMG_4413-X3.jpg


IMG_4417-X3.jpg


IMG_4420-X3.jpg


IMG_4422-X3.jpg


~[/img]https://photos.smugmug.com/Girls-only-day-4/i-cwZfWX7/0/f1f69532/X3/DSC_1912-X3.jpg~[/img]

DSC_1911-X3.jpg


Nu is het negen uur in de ochtend en rond het vriespunt. Sommige stukjes zijn puur gravel, en verderop is het wat steniger. Af en toe van spoor wisselen werkt prima. We stoppen her en der om nog een paar foto’s te maken. Koud aan de vingers zo zonder handschoenen. En elke keer als ik de motor stilzet zet ik de handvat verwarming toch maar even uit. Geen idee hoeveel dat van de accu vraagt, maar ik ga er niet op gokken.
Binnen een half uurtje zijn we er ook wel door en staan we dicht bij het begin van de dam. Af en toe heb ik stukjes gefilmd. Achteraf blijkt dat er een dikke druppel op de lens zit. Jammer dan.

Het stukje dam is leuk… rechtuit en gasgeven. Af en toe een drempelachtig ding, maar voor de rest maakt het niet uit. Dan gaan we weer naar beneden eerst de mooie afdeling richting Susa en wordt het weer Italie waarin we rijden. En waar het nog immer erg prettig qua temperatuur is en vervolgens buigen we af richting Salbertrand.

We rijden in de richting van Briancon en verwisselen Italie weer voor Frankrijk. We herkennen de supermarkt van vorig jaar nog prima. De weg vervolgt naar de Col d’Izoard. Altijd mooi.

IMG_4424-X3.jpg


IMG-20170919-WA0013-X3.jpg


IMG_4430-X3.jpg


Dat stukje Casse Déserte is zo mooi om te zien. En de pas zelf heeft echt lekkere bochten. Ik geloof niet dat die pas me ooit zou vervelen. Ook stoppen we onderweg nog even om te tanken en wat boodschapjes te kopen bij een supermarkt. We lopen met de helm onder de arm. Eigenlijk omdat we geen zin hebben om dat communicatiedrama nog eens te hebben en dat gaat goed. Het koppelen gaat nog niet helemaal zonder slag of stoot maar we krijgen het met wat morren ook weer elke dag voor elkaar. Wat nu precies het probleem is snappen we zelf ook niet. Vorig jaar ging het zo makkelijk.

Daarna zetten we koers richting de Col d’Agnel waar we de Frans Italiaanse grens weer overgaan. Het is half 1. Het is hoog, en dat zien we terug in de temperatuur. Het is weer rond het vriespunt en de handvatverwarming houdt het heerlijk. Ondanks dat ik schrijf dat het fris was hebben we beiden tijdens het rijden geen enkele last gehad van kou. Alleen tijdens het foto’s maken een keer last van koude vingers. Voor de rest dus niet. Goede kleding… toverwoord.

DSC_1917-X3.jpg


IMG_4435-X3.jpg


IMG_4431-X3.jpg


DSC_1937-X3.jpg


IMG_4433-X3.jpg


De weg is absoluut prachtig. Het dunnen laagje sneeuw maakt het Zauberhaft. Bovenop de pas is het echt compleet wit! Wat een plaatje zeg. We genieten ervan. De wegen zijn overigens prima. Niets mee doen. Ze zijn niet glad oid. Op de weg naar beneden wordt het weer snel minder met de sneeuw en worden de bermen bruin met paarse bloemen.

IMG_4438-X3.jpg


Murmeltiere zien we af en toe weer wegspringen. Tot onze verbazing zien we ze vervolgens ook in lager gelegen gebied. Onverwacht. Ze rennen rond en we blijven een tijdje staan te kijken. Via Lago di Castello loopt de weg verder naar het Zuid-Oosten richting Casteldelfino en dan richting Sampeyre.

DSC_1925-X3.jpg



Voor Sampeyre gaan we even zitten bij een picnicplek. Het is inmiddels half 2. Uit de linkerkoffer haal ik de snijplank en een goed mes. We pakken, brood, kaas, prosciutto en een pak jus d’orange en maken het ons eens aangenaam. Het is lekker qua temperatuur en de jas kan uit. Wel af en toe last van een wesp.

Het gaat nog verder we krijgen weer een mooi stukje waar we ons ook weer op verheugen. Het prachtige Vallone di Elva.

DSC_1928-X3.jpg


IMG_4439-X3.jpg


DSC_1929-X3.jpg


Het was weer even heel erg zoeken naar waar die exacte weg ook weer liep, maar ik heb met de Denzel en de kaart in de hand de goede weg in de route gezet. Je bent namelijk geneigd een weggetje meer Oostelijker te pakken. En da’s niet goed. Het is zo’n prachtig brak weggetje. Vangrails die er alleen nog maar voor de roest of decoratie staan. Stenen op de weg. Het lijkt erop dat er inmiddels geen onderhoud meer op verricht wordt, want de vorige keer dat we er waren lag het er wel wat beter bij. Aan het einde van de pas ligt ook een dikke steen. Met de auto kan je er inmiddels niet meer langs. Wellicht laten ze hem een keer vergaan. Dat zou dan tot mijn spijt zijn. Het Mariabeeld zo halverwege, het heeft zijn charme.

Na Vallone di Elva hebben we nog het een en ander op de planning staan waar we ontzettend veel zin in hebben. Vanaf Ponte Marmora rijden we de Colle d’Essischie op. Het weer is prima al zien we in de verte weer wat wolken hangen. Het is een prachtig een mooi smal slingerweggetje dat langzaam stijgt. We hebben loofbos, naaldbos en vervolgens wordt het kaler, bruiner en bovenin zien we her en der een heel klein beetje sneeuw, maar dat mag geen naam hebben.

IMG_4443-X3.jpg


Als we op een kruising komen wijs ik Caroline naar de weg naar beneden en ook al zit dat stuk niet in de route, toch wil ik ook dat deel graag even rijden, puur omdat we daar niet snel weer komen. Dan maar later ergens anders, waar dat ook moge zijn.

IMG_4444-X3.jpg


DSC_1933-X3.jpg


DSC_1934-X3.jpg


We rijden naar beneden via het smalle weggetje en het is inderdaad gewoonweg mooi. Maar deze hele omgeving is gewoonweg mooi. Als we omkeren gaat het echter toch wat anders. De bewolking de boven hing, gaat los. Maar op deze hoogte is het geen regen dat er naar beneden komt maar sneeuw! We rijden terug naar boven maar binnen het retourstuk van 10 minuten is de hele weg compleet wit geworden. Met hairpins. We rijden zo rustig en soepel mogelijk en ik knijp hem eerlijk gezegd wel.

IMG-20170919-WA0002-X2.jpg


Toch zie ik ook dat de bewolking boven niet heel dik is en de ellende moet een keer voorbij zijn. Het is nu wel serieus koud met een laagje sneeuw op mijn zomerhandschoenen. Bij de splitsing met de Maira Stura (die we in de planning hadden, laten we dat idee varen. Goed beneden komen is eerst aan de orde. Eenmaal boven gaat de Essischie over in de Col dei Morti/Colle Fauniera. We rijden langs het beeld van Pantani en dalen vervolgens langzaam weer af richting Demonte. Pff… gelukkig ging dat allemaal goed. Als er in 10 minuten een centimeter sneeuw valt, wat valt er dan in een uur als het door sneeuwt?

We rijden door en we moeten even kijken wat we gaan doen. Ik geef aan dat ik het liefste de volgende pas nog pak. Het is vier uur. We zitten inmiddels op dag vier en we zijn nog niet bij het zuidelijkste punt van de route. Dus even een stukje doorduwen zou ons wel wat opleveren. Daarbij weet ik niet wat het weer gaat doen. Op dit moment lijkt het richting de Colle Lombarda redelijk goed qua weer. Er zit blauwe lucht aan te komen. Wie weet zit de boel morgenochtend dicht en moeten we gaan omrijden. We gaan door. Als we de Lombarda oprijden komen we vrij vlot een motorrijder tegen die heftig gebaart dat het niet kan. Dat kunnen we zelf wel bepalen vinden we. We hebben net sneeuw gehad, we weten hoe het kan gaan en we zien dat er blauwe lucht aan gaat komen. In principe zou dat een tijdsslot moeten geven om erdoor te komen. We klimmen langzaam naar boven en het begint zachtjes te sneeuwen. Tot dusver dooit het nog redelijk weg. We zien al wel snel dat de motorrijder die naar beneden kwam daar wel alle aanleiding toe had. Het ligt redelijk vol, maar inmiddels is de weg wel oké mits je de snelheid wat aanpast. Om een lang verhaal kort te maken. We komen er prima over ondanks dat het inderdaad vol met sneeuw ligt. De afdeling doen we zo vlot mogelijk. Des te lager, des te minder kans op sneeuwbuien. We rijden door Isola 2000 richting Isola. We zien geen leuk hotel en besluiten de route nog een stuk verder te volgen. Inmiddels zitten we dus goed in Zuid Frankrijk. De weg vervolgt richting Saint Saveur de Tinee en gaat dan richting Roubion. Het is er prachtig! En warm. De wegen zijn meteen compleet anders. In tegenstelling tot het hooggebergte dat over het algemeen wel imposant is, zijn de wegen hier vol met korte hooligan-style bochtjes. We genieten er van.



IMG_4452-X2.jpg


Op een punt waar we even een heel mooi uitzicht naar beneden hebben boven de gorges de Valabres waar we net doorheen gereden zijn, stoppen we even en pakken we de mobiel erbij en pikken een hotel uit op de booking site. In Beuil zien we een leuk hotel en het is nog circa 25 km. Beuil ligt op de route dus dat is mooi. De weg er naar toe is geen straf, want dat is de Col de Couillole.

IMG_4453-X2.jpg


We komen nog langs Roubiol dat tegen de berg ligt geplakt. We zien het hoog in de bergen liggen maar de weg leidt ons er langs. In Beuil zie ik de weg naar beneden buigen, het bordje geeft meteen al een lekker gevoel. Gorges de Cians. Joepie! Morgen begint het goed.

IMG_4454-X2.jpg


Om half zeven bereiken we het l’Esclapade in Beuil. Het ziet er prima uit. We krijgen een kamer met balkon(netje) met nepgras. Douche en toilet zitten in een kast. Het kan ook alleen maar in Frankrijk.

Tijd om het thuisfront even te bellen. Het is altijd leuk om te horen hoe de dag is geweest. Aangezien het geen spontane prater is, is het de truc om een vraag te stellen en dan niet “hoe was het op school”. Dus ik vraag of Kikoe (zijn pluche speelgoed schildpad) braaf is geweest en of hij in bad is geweest etc. Dan gaat het gesprek als vanzelf. Met Ed gaat ook alles prima. Hij is weer naar de fysio voor de rug geweest. Planken zijn flexibeler volgens de fysio.

DSC_1938-X2.jpg


DSC_1939-X2.jpg


Nadat we ons omgekleed hebben gaan we naar beneden naar het restaurant. Het ziet er leuk en rustiek uit. De kaart ziet er ook prima uit. Ik ga toch voor het menu. Lekker. Als voorgerecht krijgen we een plank met diverse dingen. Paté, brood, vleeswaren, augurkjes, olijven en een pot met paddestoelen in een marinade. Heerlijk! Glas wijn erbij. Helemaal goed. Ik heb echt geen idee meer wat het hoofdgerecht was. Ik durf het niet te zeggen. Jawel… google is your friend, tuurlijk staat die menu kaart online.. Goed.. hoofdgerecht voor mij Lasagne bolognaise met paddestoelen, Caro gaat voor de Raviolis sauce Daube. (stoofpot sausje op basis van rode wijn) Voor het dessert zie ik ook iets met geitenkaas staan, maar ik vraag of ik met die bestelling mag wachten. Goed ook, want die lasagne vult mega. Dus zowel caro als ik gaan voor een Glace vanille arrosée de génépi . Suffit est suffit!

We maken een facebook update en kijken even naar de vooruitzichten. Vanaf morgen krijgen we heel strak stabiel nazomerweer met maxima rond de 20 graden. Joehoe!! Alle regen die we verwacht hadden is beperkt gebleven tot de zondvloed in Freiburg en wat sneeuw zo her en der. Het lijkt erop de we het de komende dagen ook nog warmer krijgen ook. Zal ik de voering uit mijn pak kunnen halen? We zullen zien.. morgen lekker verder.

Track%20dag%204-XL.jpg
 
Laatst bewerkt:
Leuke reportage :)

Sneeuw komt er inderdaad weer aan, op de meeste stukken daar kan je over een maand niet meer rijden (zonder kettingen).
 
Gave plaatjes! En een beetje sneeuw deert niet. Leuk dat dat weggetje voor Sampeyre er nog net zo bij ligt als een flink aantal jaar dat ik er zelf reed.
 
Gave plaatjes! En een beetje sneeuw deert niet. Leuk dat dat weggetje voor Sampeyre er nog net zo bij ligt als een flink aantal jaar dat ik er zelf reed.

Je bedoelt Vallone di Elva?
Dat weggetje wordt langzamerhand wat slechter.
Vorig jaar zijn we er ook langs gereden en toen lag het er een stuk beter bij.

Sneeuw deert inderdaad niet, zolang het niet teveel wordt.
Mutzz reed met haar leren jack aan net boven het vriespunt.
Je hard op een gegeven moment ook wel op.
Als je rond het vriespunt rijdt, lijkt 12 graden op erg warm.
 
De kou en sneeuw is niets voor mij. Dan maar in de zomer s-morgens vroeg rijden en s-avonds lang doorrijden :] om de drukte te vermijden op de verharde doorgaande passen.

Grappig, bijna dezelfde foto... maar hieronder met een gave voorgrond ! *D

full
 
Terug
Bovenaan Onderaan