David_ZZR
MF veteraan
Dit verslag had ik al eerder geplaatst op het V-strom forum en op Motorvision (videos hebben op motormeuk gestaan), maar misschien dat het met de winter op komst ook enkelen van jullie kan inspireren 
Dapper of Dom
Met de motor op wintersport
Hoe het begon
Al vanaf de allereerste keer dat ik op wintersport ging was ik onder de indruk van de zeer mooie wegen die naar de skioorden leiden. En dan te bedenken dat ik deze wegen bekeek als passagier van een touringcar. Mijn eerste ervaring was in 2003 met het skidorp Risoul 1850. De pas omhoog was mooi, steil en lekker bochtig. In 2004 volgde een bezoek aan het dorp Val Thorens. De 40 km lange bergpas leidde langs de dorpen St. Martin de Belleville en Les Menuires naar Val Thorens. Val Thorens is gelegen op 2400 meter hoogte en daarmee het hoogst gelegen skidorp van Europa en tevens onderdeel van het grootst aaneengesloten skigebied ter wereld, les Trois Vallées.
In de zomer van 2005 was het dan zover. Tijdens een dagtochtje door de Franse Alpen deed ik op mijn Kawasaki ZZR 600 het skidorp Risoul 1850 aan. De bochten omhoog, en weer terug omlaag waren nog mooier dan de laatste keer dat ik deze weg per touringcar bekeken had, en nu kon ik er echt van genieten. In juni 2008 was het de beurt aan het skidorp Val Thorens. In de motregen reed ik vanuit Oz en Oisans naar Val Thorens toe. Eenmaal de pas afgereden reed ik het troosteloze dorp binnen dat slechts bevolkt werd door wat werklui die bezig waren de schade van het afgelopen winterseizoen te herstellen. Met mijn Kawasaki ZZR 600 reed ik een stukje de piste op tot de 360 bar. Het asfalt was echter zo slecht, en de ZZR totaal niet geschikt voor offroad gebruik, dat ik maar weer terugkeerde naar Oz en Oisans.
Na een aantal keer meer op wintersport te zijn geweest in Val Thorens begon het idee te ontstaan om een keer met de motor op wintersport te gaan. Richard, met wie ik de laatste jaren op wintersport ga, had echter nog geen motor en geen bijbehorend rijbewijs. In september 2011 was ook dit probleem uit de wereld geholpen en om hem te leren rijden werd er een rondje Europa gereden. De mooiste bergpassen van Europa werden middels GPS software aan elkaar geknoopt en vormden zo een mooie 11-daagse trip van 4200 kilometer. Natuurlijk zat er ook een dagtochtje naar het door ons zo geliefde skidorp Val Thorens in de planning. Doordat we beiden beschikten over een Suzuki DL 1000 V-Strom was het deze keer wel mogelijk de pistes op te rijden, en zelfs over de 3000 meter hoge top naar Orelle te rijden. Eenmaal thuis besloten we ons plan, om begin januari met de motor op wintersport te gaan, door te zetten.
Voorbereidingen
De eerste vraag die de meeste mensen stellen is hoe je alles op de motor mee kunt nemen. Het antwoord “Gewoon, in de koffers en in een bagagerol” leverde meestal een vreemde reactie op. Kamperen met de motor gaat immers ook goed en in plaats van de kampeerspullen zit er nu wintersportspul in de bagagerol. Onze snowboards op de motor meekrijgen, want huren is geen optie, was echter een ander verhaal. Vanuit verwarmingsbuizen werden beugels gemaakt waar de snowboards ingehangen konden worden. De boards moesten geheel recht in de wind hangen om de luchtweerstand zo klein mogelijk te houden.
Men is bij het bezoek aan skidorpen verplicht sneeuwkettingen mee te nemen. Omdat deze voor motoren niet bestaan moesten we dus zelf iets in elkaar zetten. Op basis van een idee op het ADV-Rider forum maakten we uit bestaande sneeuwkettingen, spanbanden en D ogen zelf sneeuwkettingen. Deze pasten precies tussen het noppenprofiel van onze Continental TKC 80 banden welke tevens voorzien waren van M&S (modder en sneeuw) classificatie.
Motorlaarzen hebben over het algemeen minder grip dan dat motorbanden hebben. Bij het afstappen van de motor in de sneeuw kan het dus plots eng glad worden. Om toch veilig met motorlaarzen door de sneeuw te kunnen lopen werden er bij de ANWB Snowsteps aangeschaft. Dit zijn een soort van spikes welke te bevestigen zijn onder schoenen en laarzen. Om koude handen te voorkomen werd er op beide motoren tevens handvatverwarming geïnstalleerd. Onze tenen zouden warm moeten blijven met behulp van warmtepads welke onder de sokken geplakt kunnen worden.
Als allerlaatste was het motorblok aan de beurt. Dit werd netjes ingespoten met een dikke laag Supertectyl om zo beschermd te zijn tegen de invloeden van de vele pekel die we onderweg tegen zouden komen. Ondanks dat ik mijn motor zie als gebruiksvoorwerp, in plaats van het troetelkindje dat velen er van gemaakt hebben, dient deze nog steeds niet onder mijn kont weg te hoeven roesten.
Vrijdag 13 januari 2012
Nee, deze datum hadden we niet speciaal uitgekozen om te vertrekken, het kwam gelukkig gewoon zo uit! Vanuit Oosterhout reed ik naar Ulvenhout om daar Richard op te halen. Ondanks dat de Strom nog nooit zo zwaar beladen was geweest reed deze nog opvallend goed. Zelfs van het snowboard dat naast me hing had ik bij snelheden van rond de 140 kilometer per uur nog geen last. Na in Ulvenhout een bakkie koffie gedaan te hebben kon de reis beginnen.
Via Antwerpen en Brussel reden we naar de meest deprimerende stad van het westelijke halfrond, Charleroi. We reden dwars door het centrum van deze sfeerloze stad, wat me maar weer deed beseffen dat ik het in Oosterhout zo slecht nog niet heb. Aangezien de Truus op mijn motor niet geheel duidelijk was, namen we een afslag te vroeg op de ceintuur van Charleroi en belanden we in een zwaar deprimerende wijk van Charleroi. De weg vragen zou hier zou geen zin hebben want zo te zien sprak niemand er Vlaams of Frans. Gelukkig zaten we binnen enkele minuten weer op de juiste weg en konden we onze weg over de N5 richting Frankrijk vervolgen. Het eerste stuk was nog erg lelijk, maar na Philippeville zaten we in een uitloper van de Ardennen en begon alles een heel stuk mooier en bochtiger te worden. Bij Rocroi, waarvan ik als kind erg onder de indruk was door de stadswallen, staken we de grens met Frankrijk over. Deze keer geen bezoek aan de ommuurde stad, maar lekker doorrijden over de D985 naar Rethel. Bij het passeren van een horde politieagenten werden we even vreemd aangekeken maar een reden om ons met onze vreemd bepakte gevaartes te laten stoppen zagen ze niet.
Onderweg net voor de grens met Frankrijk
Het oprijden van de Péage
Bij Rethel schoten we de snelweg weer op langs Reims om er iets na Troyes ter hoogte van Bar-s-Seine weer van af te gaan, en te blijven, voor de rest van de dag.
De D671, ook wel N71 genaamd, kende ik nog van mijn zomervakantie. Dit is werkelijk een heerlijk gevarieerde weg waar je een heel stuk snelweg mee af kunt snijden. Op het merendeel van deze weg kun je lekker doorblazen en op de stukken waar dat niet kan rij je door vervallen dorpjes of slingerend langs de Seine, wat hier nog een erg smal beekje is.
Pauzepunt op de N71
Na een paar mooie bochtencombinaties kwamen we aan in St Seine l’Abbaye. Vanaf hier reden we via enkele hort en stoot weggetjes door dorpen waar de tijd tientallen jaren had stilgestaan naar Beaune. Na nog een rondje om de stadsmuur gereden te hebben, wat nodig was omdat dit een eenrichtingsweg is, kwamen we aan bij Hotel Bellevue waar we twee kamers gereserveerd hadden.
De motoren konden netjes op de afgesloten parking achter het hotel staan.
Aankomst bij het hotel.
Na de bagage voor de eerste avond van de motor gehaald te hebben en onszelf opgefrist te hebben was het tijd voor een biertje aan de bar. Het hotel had gelukkig gratis WiFi dus via de iPad kon ik mijn mail even bijwerken en alles en iedereen op de hoogte stellen dat de eerste etappe veilig en goed verlopen was. We wandelden door de oude straten van Beaune naar het centrale plein om daar een hapje te eten. In een restaurantje kregen we een erg karig stuk vlees met frietjes en sla. Sla, en niet meer dan dat… Zelfs bij de buurtsuper zit er meer fantasie in een standaard zak. Gelukkig smaakte het trapistje van de tap er heerlijk bij. Na het eten gingen we op zoek naar een kroegje om nog wat biertjes te pakken. In de enige kroeg waar mensen zaten nuttigden we een Blonde La Chouffe en toen was het tijd terug te wandelen naar het hotel. Dat is in Beaune makkelijker gezegd dan gedaan. Als je even de verkeerde straat inloopt ga je al snel de verkeerde richting in. En de stadsmuren lijken allemaal op elkaar, zeker aan de buitenkant. Ik had een déjà-vu naar mijn zomervakantie toen we op de motor hetzelfde hadden. Na eigenwijs lang te hebben doorgelopen werd er uiteindelijk maar een taxi gebeld die ons terug bracht naar het hotel waar we een afzakkertje wilden doen.
De bar in het hotel was jammer genoeg dicht. We liepen dus maar naar het kroegje, le Cul de Sac genaamd, naast het hotel. Dit bleek een heus bierparadijs te zijn waar de gemiddelde ABT-Kroeg-uitbater U tegen zou zeggen. Een kaart met meer dan 250 soorten bier! Na 2 Brugse Zotte naar binnen gewerkt te hebben wilde de uitbater ons nog een ander biertje laten proeven. Een Bon Veux van Brasserie Du Pont. Normaal heb ik het niet zo op producten van Du Pont, maar dit was gelukkig een geheel ander bedrijf dan het chemieconcern. Een heerlijk zwaar biertje waar, na de overige biertjes van de avond, eentje echt meer dan genoeg van was! De uitbater kon ons, ondanks dat hij trakteerde, echt niet overhalen er nog één te drinken. Het was tijd onze hotelkamers op te zoeken en heerlijk in slaap te vallen.
Zaterdag 14 januari 2012
We hadden de wekker lekker vroeg gezet om op tijd weg te kunnen rijden. Na in het hotel een ontbijtje, tussen de overige Nederlanders, naar binnen gewerkt te hebben, de motoren bepakt te hebben en betaald te hebben konden we weer verder met onze trip.
Aangevroren zak.
De parking van het hotel.
Bij Beaune schoten we gelijk de snelweg op om gelijk maar een flink aantal kilometers te maken. Aangezien zaterdag “wisseldag” is in de skidorpen, was er redelijk wat wintersportverkeer op de snelweg. Op de snelweg werden we met onze constructies dan ook erg vaak vreemd aangekeken. Bij de eerste tankstop begonnen mensen foto’s te maken van onze motoren en was men wel heel erg onder de indruk van onze manier van bepakken.
De bepakte motor onderweg.
Bij Ambérieu en Bugey verlieten we de snelweg om zo via de D1504 naar Belley te rijden om te lunchen bij de Mac. Het landschap werd steeds witter en mooier dus was het even uitkijken of de wegen niet glad begonnen te worden. Gelukkig was dit niet het geval en langs de Rhône en door de Gorges de la Balme reden we via het Lac de Bourget naar Chambéry. Ook deze uitloper van de Jura is in de winter erg mooi!
Vanuit Chambéry reden we langs Albertville over de Péage naar Moûtiers. Bij de laatste tankstop op de snelweg, waar eigenlijk alleen maar wintersportvolk stond was er nog meer aandacht voor onze vreemd bepakte motoren dan bij eerdere stops. Nadat we bij Moûtiers de weg verlieten en de pas op reden stopten we gelijk maar om de snowsteps onder onze motorlaarzen te bevestigen en de warmtepads er in te leggen. Ook de GoPro’s werden aangezet om de trip omhoog vast te leggen. De weg omhoog was zoals gebruikelijk redelijk druk. Vollen bak gas auto’s inhalen zat er niet in, en we zouden er ook niets mee opschieten. Lekker op het gemakje achteraansluiten was de enige optie. Hoe hoger we kwamen des te witter het landschap werd. Al ver voor St. Martin de Belleville was alles helemaal wit, de weg was echter netjes schoon dus we konden nog steeds lekker doorrijden. In Les Menuires stond ter hoogte van een pak sneeuw wat op de weg lag wat politie, maar ook deze lieten ons netjes doorrijden. De TKC’s hielden hun grip erg
goed. Ook op het laatste stuk naar boven was de weg omhoog redelijk schoon. Her en der lagen wel wat ijsplaatjes maar daar was dan weer goed omheen te rijden. In Val Thorens aangekomen reden we door naar Bar Le Monde om daar op het terras een drankje te doen. Terwijl we op het terras zaten zagen we de vele voorbijgangers vreemd naar onze motoren kijken en enkelingen begonnen er ook weer foto’s van te maken. Na het drankje werd de bagage van de motor gehaald en werden de motoren naar de parkeergarage gereden. De beheerder van de parkeergarage, een XT 660 rijder, vond ons idee zo gaaf dat we van hem gratis onze motoren vooraan in de parkeergarage op een met een hek afgezette plek mochten parkeren. De wintersport kon beginnen
Bij Le Monde voor de deur in Val Thorens.
Bij Le Monde voor de deur in Val Thorens.
Mensen beginnen foto's te maken in Val Thorens.
Veilig in de parking.
En een filmpje van het oprijden van de berg.
En nog een.
En om te bewijzen dat we ook geboard hebben en die dingen niet alleen voor de sier hebben meegenomen.
Richard in actie.
Uitzicht vanaf Aguile de Péclet.
Met een biertje op de piste.
Ikzelf op de piste.
Uitzicht vanaf Cime de Caron
Biertjes bij La Folie Douce.
En een videootje van het boarden
Zaterdag 21 januari 2012
Na een week heerlijk geboard en goed gefeest te hebben was het weer tijd om naar huis te gaan. Op vrijdagavond hadden we alles al zo ver mogelijk ingepakt zodat we alleen nog maar de motoren hoefden op te laden. Op de dag en de nacht voor ons vertrek had het echter flink gesneeuwd. Toen we wakker werden hoorden we al diverse lawinekanonnen afgaan. Dit voorspelde niet veel goeds. De bergpas was in de nacht voor ons vertrek door de vele sneeuwval ook al gesloten geweest om de boel schoon te kunnen maken. Achteraf bleek dat ze van Moûtiers tot aan St. Martin de Belleville gekomen waren met schoonmaken. Bij het bepakken van onze motoren werden dus maar gelijk de sneeuwkettingen om de TKC’s bevestigd. Een vlaming, die V-Strom 650 bleek te rijden, kwam naar ons toe om ons sterkte te wensen. Of onze actie erg dapper of dom was, dat wist hij nog niet. Wij zelf ook niet, daar zouden we snel genoeg achter komen.
Bij het verlaten van de parkeergarage bleek al snel dat er niks schoongemaakt was in in Val Thorens. Ik reed netjes in de eerste versnelling met rem op de motorrem en af en toe met aangetikte achterrem. Gebruik van de voorremmen zou direct geleid hebben tot een valpartij. We glibberden door het dorp naar de bergpas toe. Ook deze bleek niet schoongemaakt te zijn maar gewoon aangereden te zijn door de vele auto’s die ons al voor waren gegaan. Als je loopt heb je in zachte sneeuw meer grip, met motorrijden is dit net het tegenovergesteld. Stapvoets rijden over aangereden sneeuw levert meer grip op omdat je niet weg kunt glijden over ijsplaten die er onder liggen. Hier kwam Richard net iets te laat achter en hij moest zijn motor neerleggen. Ik zette mijn motor op de zijstandaard en wonder boven wonder zakte deze niet weg in de sneeuw. Zo hard was de sneeuw dus al aangereden. We tilden de motor van Richard weer overeind en konden zonder schade weer verder rijden. Na een uurtje stapvoets geglibberd te hebben kwamen we aan in Les Menuires. Onderweg werden we uit vele auto’s gefotografeerd en gefilmd. Ook kregen we vele thumbs up van voorbijgangers. Ons gestuntel was schijnbaar nogal interessant.
Tussen Val Thorens en Les Menuires.
Tussen Val Thorens en Les Menuires.
Binnenrijden van les Menuires.
Wintersport 2012: Val Thorens - Les Menuires
En de volgende keer nooit meer de GoPro op mijn kuipruit want deze trilt toch te hard!
Vanuit les Menuires reden we naar St. Martin de Belleville. Doordat vanuit de overige skidorpen steeds meer mensen de pas op reden werd het steeds drukker en drukker en moesten we stapvoets in een lange sliert omlaag rijden. Het rijden door de sneeuw ging steeds beter en na het passeren van St. Martin de Belleville, na dus 20 km geglibberd te hebben, was eindelijk de weg schoon gemaakt. Schoon was echter een groot woord. Er lag nog steeds een hoop zwarte drap op de weg, maar er was geen aangereden sneeuw meer. De kettingen konden onder de motoren vandaan gehaald worden. Terwijl we dit klusje klaarden passeerde er een auto van de Franse Gendarmerie waarvan beide inzittende gendarmes spontaan hun duim omhoog staken naar ons. Blijft een erg motorminded volkje die Fransen!
Hier konden de kettingen er weer af.
Hier konden de kettingen er weer af.
De rit van de resterende 20 kilometers tot beneden aan de bergpas verliep geheel zonder problemen. Het beetje drapsneeuw op de weg en de opkomende mist konden ons verder niets meer deren. Eenmaal op de N weg door het dal heen werd er even gepauzeerd bij het tankstation.
Veilig bij het tankstation.
Vervolgens schoten we de Péage op om tot aan Chambéry lekker door te kunnen rijden. Langs het Lac du Bourget reden we weer omhoog naar de Tunnel du Chat om daar nog even te kunnen genieten van het uitzicht over het meer.
Uitzicht over het Lac de Bourget.
Door de Gorges de la la Balme reden we weer naar belley om daar bij de Mac een verlate lunch te nuttigen. Vanuit Belley reden we door de Cluse des Hôpitaux door tot Ambérieux en Bugey om daar weer de Péage op te schieten.
De Péage waren we echter al weer snel beu. Nog voor Lons le Saunier schoten we van de snelweg af om zo dwars door een erg winderige en inmiddels in schemer gehulde Bourgogne naar Beaune te rijden. Het hotel, waar we op de heenweg ook geslapen hadden had nog wel twee kamertjes voor ons vrij.
Na opgefrist te zijn besloten we deze keer Beaune zelf maar niet in te gaan maar een hapje te gaan eten bij Le Cul de Sac. De entrecote met frietjes en salade ging er erg goed in. Na nog een Brugse Zotte en een Val Dieu was het tijd om te gaan slapen.
Zondag 22 januari 2012
De accu van mijn telefoon was plots heel erg leeggelopen en mijn tasje met de laders van al mijn apparatuur zat in een van de koffers die nog op de motor zaten. Ik had geen zin om deze er af te halen want dan moest alles er af. Op mijn iPad installeerde ik, dankzij de gratis WiFi in het hotel, dus een mooie wekker-app om zo toch op tijd wakker te worden. Om 7 uur ’s ochtends werd ik netjes door mijn iPad gewekt om zo rustig op te staan en mezelf op te frissen en klaar te maken voor de ongeveer 650 kilometer lange trip naar huis.
Na ontbeten te hebben konden we beginnen met de terugreis. De software van Truus liet me echter in de steek. Thuis had ik de route van de heenweg om laten draaien als route voor de terugweg. Dat bleek echter niet te werken en dus werd het op de kaart rijden. Dit leverde echter wederom een zeer afwisselende route door de Bourgogne op. Van Beaune reden we door de wijnvelden naar Nuits st. Georges. Hier pakten we de zeer mooie D35. Deze weg herkende ik plots van een van mijn eerdere tripjes van afgelopen jaar. Vervallen kasteeltjes, rotspartijen, haarspeldbochtjes, het leek wel een echte motorvakantie. Dit alles werd afgewisseld met dorpjes waar electriciteit misschien het meest moderne is wat ze er hadden. Enkele wegen waar we over reden waren sinds Napoleon niet meer aan onderhoud onderhevig geweest. De V-Strom kon zijn multifunctionele inzetbaarheid dus weer goed tonen.
Wintersport 2012: Terugweg door de Bourgogne
Ritje door de Bourgogne
Ook nu kwamen we weer door St. Seine l’Abbaye. Het was bijna tijd om te tanken dus ik liet mijn Truus zoeken naar tankstations. 300 meter verderop zou er hier een zitten. Eenmaal op de plek aangekomen bleek dat er misschien 300 jaar geleden een tankstation gezeten zou kunnen hebben. De enige benzine die er nu te krijgen was zouden we zelf uit de waarschijnlijk zwaar vervuilde grond moeten destilleren. Chatillon sur Seine was maar 50 kilometer rijden en dit zouden we met gemak nog kunnen halen. We besloten dus onze tour over de D971 (N71) weer voort te zetten.
Na getankt te hebben in Chatillon sur Seine konden we onze trip weer vervolgen over de D971 (N71). Deze keer reden we iets verder door en gingen pas net voor Châlons en Champagne de Péage weer op. Bij het eerste tankstation nuttigden we een broodje Durum uit de magnetron. Niet erg culinair, maar ach het was warm en voedzaam. Bij Rethel konden we gelukkig weer van de Péage af om nog een leuk stuk door de Ardennen te rijden. Voor Charleroi begon het weer lelijk en saai te worden en dus was het weer tijd om de snelweg op te schieten om zo snel mogelijk naar huis te rijden. Omstreeks 17.45 kon ik thuis de bagage van mijn motor halen. De rit naar de garage waar mijn motor gestald staat was door het gebrek aan bagage een heel erg aparte gewaarwording. Alle PK’tjes kwamen ineens weer vollen bak in actie.
Conclusie
Dapper of dom, daar mag een ieder zelf over oordelen. Ons is het in ieder geval gelukt om met de motor op wintersport te gaan. Aanraden zal ik het echter niet want het geglibber op de berg over mogelijke besneeuwde passen zal niet iedereen kunnen plezieren. Het heeft ons in ieder geval een leuke en avontuurlijke vakantie opgeleverd. En wie zegt dat het motorseizoen in oktober over is, dat is een WATJE!
Dapper of Dom
Met de motor op wintersport
Hoe het begon
Al vanaf de allereerste keer dat ik op wintersport ging was ik onder de indruk van de zeer mooie wegen die naar de skioorden leiden. En dan te bedenken dat ik deze wegen bekeek als passagier van een touringcar. Mijn eerste ervaring was in 2003 met het skidorp Risoul 1850. De pas omhoog was mooi, steil en lekker bochtig. In 2004 volgde een bezoek aan het dorp Val Thorens. De 40 km lange bergpas leidde langs de dorpen St. Martin de Belleville en Les Menuires naar Val Thorens. Val Thorens is gelegen op 2400 meter hoogte en daarmee het hoogst gelegen skidorp van Europa en tevens onderdeel van het grootst aaneengesloten skigebied ter wereld, les Trois Vallées.
In de zomer van 2005 was het dan zover. Tijdens een dagtochtje door de Franse Alpen deed ik op mijn Kawasaki ZZR 600 het skidorp Risoul 1850 aan. De bochten omhoog, en weer terug omlaag waren nog mooier dan de laatste keer dat ik deze weg per touringcar bekeken had, en nu kon ik er echt van genieten. In juni 2008 was het de beurt aan het skidorp Val Thorens. In de motregen reed ik vanuit Oz en Oisans naar Val Thorens toe. Eenmaal de pas afgereden reed ik het troosteloze dorp binnen dat slechts bevolkt werd door wat werklui die bezig waren de schade van het afgelopen winterseizoen te herstellen. Met mijn Kawasaki ZZR 600 reed ik een stukje de piste op tot de 360 bar. Het asfalt was echter zo slecht, en de ZZR totaal niet geschikt voor offroad gebruik, dat ik maar weer terugkeerde naar Oz en Oisans.
Na een aantal keer meer op wintersport te zijn geweest in Val Thorens begon het idee te ontstaan om een keer met de motor op wintersport te gaan. Richard, met wie ik de laatste jaren op wintersport ga, had echter nog geen motor en geen bijbehorend rijbewijs. In september 2011 was ook dit probleem uit de wereld geholpen en om hem te leren rijden werd er een rondje Europa gereden. De mooiste bergpassen van Europa werden middels GPS software aan elkaar geknoopt en vormden zo een mooie 11-daagse trip van 4200 kilometer. Natuurlijk zat er ook een dagtochtje naar het door ons zo geliefde skidorp Val Thorens in de planning. Doordat we beiden beschikten over een Suzuki DL 1000 V-Strom was het deze keer wel mogelijk de pistes op te rijden, en zelfs over de 3000 meter hoge top naar Orelle te rijden. Eenmaal thuis besloten we ons plan, om begin januari met de motor op wintersport te gaan, door te zetten.
Voorbereidingen
De eerste vraag die de meeste mensen stellen is hoe je alles op de motor mee kunt nemen. Het antwoord “Gewoon, in de koffers en in een bagagerol” leverde meestal een vreemde reactie op. Kamperen met de motor gaat immers ook goed en in plaats van de kampeerspullen zit er nu wintersportspul in de bagagerol. Onze snowboards op de motor meekrijgen, want huren is geen optie, was echter een ander verhaal. Vanuit verwarmingsbuizen werden beugels gemaakt waar de snowboards ingehangen konden worden. De boards moesten geheel recht in de wind hangen om de luchtweerstand zo klein mogelijk te houden.
Men is bij het bezoek aan skidorpen verplicht sneeuwkettingen mee te nemen. Omdat deze voor motoren niet bestaan moesten we dus zelf iets in elkaar zetten. Op basis van een idee op het ADV-Rider forum maakten we uit bestaande sneeuwkettingen, spanbanden en D ogen zelf sneeuwkettingen. Deze pasten precies tussen het noppenprofiel van onze Continental TKC 80 banden welke tevens voorzien waren van M&S (modder en sneeuw) classificatie.
Motorlaarzen hebben over het algemeen minder grip dan dat motorbanden hebben. Bij het afstappen van de motor in de sneeuw kan het dus plots eng glad worden. Om toch veilig met motorlaarzen door de sneeuw te kunnen lopen werden er bij de ANWB Snowsteps aangeschaft. Dit zijn een soort van spikes welke te bevestigen zijn onder schoenen en laarzen. Om koude handen te voorkomen werd er op beide motoren tevens handvatverwarming geïnstalleerd. Onze tenen zouden warm moeten blijven met behulp van warmtepads welke onder de sokken geplakt kunnen worden.
Als allerlaatste was het motorblok aan de beurt. Dit werd netjes ingespoten met een dikke laag Supertectyl om zo beschermd te zijn tegen de invloeden van de vele pekel die we onderweg tegen zouden komen. Ondanks dat ik mijn motor zie als gebruiksvoorwerp, in plaats van het troetelkindje dat velen er van gemaakt hebben, dient deze nog steeds niet onder mijn kont weg te hoeven roesten.
Vrijdag 13 januari 2012
Nee, deze datum hadden we niet speciaal uitgekozen om te vertrekken, het kwam gelukkig gewoon zo uit! Vanuit Oosterhout reed ik naar Ulvenhout om daar Richard op te halen. Ondanks dat de Strom nog nooit zo zwaar beladen was geweest reed deze nog opvallend goed. Zelfs van het snowboard dat naast me hing had ik bij snelheden van rond de 140 kilometer per uur nog geen last. Na in Ulvenhout een bakkie koffie gedaan te hebben kon de reis beginnen.
Via Antwerpen en Brussel reden we naar de meest deprimerende stad van het westelijke halfrond, Charleroi. We reden dwars door het centrum van deze sfeerloze stad, wat me maar weer deed beseffen dat ik het in Oosterhout zo slecht nog niet heb. Aangezien de Truus op mijn motor niet geheel duidelijk was, namen we een afslag te vroeg op de ceintuur van Charleroi en belanden we in een zwaar deprimerende wijk van Charleroi. De weg vragen zou hier zou geen zin hebben want zo te zien sprak niemand er Vlaams of Frans. Gelukkig zaten we binnen enkele minuten weer op de juiste weg en konden we onze weg over de N5 richting Frankrijk vervolgen. Het eerste stuk was nog erg lelijk, maar na Philippeville zaten we in een uitloper van de Ardennen en begon alles een heel stuk mooier en bochtiger te worden. Bij Rocroi, waarvan ik als kind erg onder de indruk was door de stadswallen, staken we de grens met Frankrijk over. Deze keer geen bezoek aan de ommuurde stad, maar lekker doorrijden over de D985 naar Rethel. Bij het passeren van een horde politieagenten werden we even vreemd aangekeken maar een reden om ons met onze vreemd bepakte gevaartes te laten stoppen zagen ze niet.
Onderweg net voor de grens met Frankrijk
Het oprijden van de Péage
Bij Rethel schoten we de snelweg weer op langs Reims om er iets na Troyes ter hoogte van Bar-s-Seine weer van af te gaan, en te blijven, voor de rest van de dag.
De D671, ook wel N71 genaamd, kende ik nog van mijn zomervakantie. Dit is werkelijk een heerlijk gevarieerde weg waar je een heel stuk snelweg mee af kunt snijden. Op het merendeel van deze weg kun je lekker doorblazen en op de stukken waar dat niet kan rij je door vervallen dorpjes of slingerend langs de Seine, wat hier nog een erg smal beekje is.
Pauzepunt op de N71
Na een paar mooie bochtencombinaties kwamen we aan in St Seine l’Abbaye. Vanaf hier reden we via enkele hort en stoot weggetjes door dorpen waar de tijd tientallen jaren had stilgestaan naar Beaune. Na nog een rondje om de stadsmuur gereden te hebben, wat nodig was omdat dit een eenrichtingsweg is, kwamen we aan bij Hotel Bellevue waar we twee kamers gereserveerd hadden.
De motoren konden netjes op de afgesloten parking achter het hotel staan.
Aankomst bij het hotel.
Na de bagage voor de eerste avond van de motor gehaald te hebben en onszelf opgefrist te hebben was het tijd voor een biertje aan de bar. Het hotel had gelukkig gratis WiFi dus via de iPad kon ik mijn mail even bijwerken en alles en iedereen op de hoogte stellen dat de eerste etappe veilig en goed verlopen was. We wandelden door de oude straten van Beaune naar het centrale plein om daar een hapje te eten. In een restaurantje kregen we een erg karig stuk vlees met frietjes en sla. Sla, en niet meer dan dat… Zelfs bij de buurtsuper zit er meer fantasie in een standaard zak. Gelukkig smaakte het trapistje van de tap er heerlijk bij. Na het eten gingen we op zoek naar een kroegje om nog wat biertjes te pakken. In de enige kroeg waar mensen zaten nuttigden we een Blonde La Chouffe en toen was het tijd terug te wandelen naar het hotel. Dat is in Beaune makkelijker gezegd dan gedaan. Als je even de verkeerde straat inloopt ga je al snel de verkeerde richting in. En de stadsmuren lijken allemaal op elkaar, zeker aan de buitenkant. Ik had een déjà-vu naar mijn zomervakantie toen we op de motor hetzelfde hadden. Na eigenwijs lang te hebben doorgelopen werd er uiteindelijk maar een taxi gebeld die ons terug bracht naar het hotel waar we een afzakkertje wilden doen.
De bar in het hotel was jammer genoeg dicht. We liepen dus maar naar het kroegje, le Cul de Sac genaamd, naast het hotel. Dit bleek een heus bierparadijs te zijn waar de gemiddelde ABT-Kroeg-uitbater U tegen zou zeggen. Een kaart met meer dan 250 soorten bier! Na 2 Brugse Zotte naar binnen gewerkt te hebben wilde de uitbater ons nog een ander biertje laten proeven. Een Bon Veux van Brasserie Du Pont. Normaal heb ik het niet zo op producten van Du Pont, maar dit was gelukkig een geheel ander bedrijf dan het chemieconcern. Een heerlijk zwaar biertje waar, na de overige biertjes van de avond, eentje echt meer dan genoeg van was! De uitbater kon ons, ondanks dat hij trakteerde, echt niet overhalen er nog één te drinken. Het was tijd onze hotelkamers op te zoeken en heerlijk in slaap te vallen.
Zaterdag 14 januari 2012
We hadden de wekker lekker vroeg gezet om op tijd weg te kunnen rijden. Na in het hotel een ontbijtje, tussen de overige Nederlanders, naar binnen gewerkt te hebben, de motoren bepakt te hebben en betaald te hebben konden we weer verder met onze trip.
Aangevroren zak.
De parking van het hotel.
Bij Beaune schoten we gelijk de snelweg op om gelijk maar een flink aantal kilometers te maken. Aangezien zaterdag “wisseldag” is in de skidorpen, was er redelijk wat wintersportverkeer op de snelweg. Op de snelweg werden we met onze constructies dan ook erg vaak vreemd aangekeken. Bij de eerste tankstop begonnen mensen foto’s te maken van onze motoren en was men wel heel erg onder de indruk van onze manier van bepakken.
De bepakte motor onderweg.
Bij Ambérieu en Bugey verlieten we de snelweg om zo via de D1504 naar Belley te rijden om te lunchen bij de Mac. Het landschap werd steeds witter en mooier dus was het even uitkijken of de wegen niet glad begonnen te worden. Gelukkig was dit niet het geval en langs de Rhône en door de Gorges de la Balme reden we via het Lac de Bourget naar Chambéry. Ook deze uitloper van de Jura is in de winter erg mooi!
Vanuit Chambéry reden we langs Albertville over de Péage naar Moûtiers. Bij de laatste tankstop op de snelweg, waar eigenlijk alleen maar wintersportvolk stond was er nog meer aandacht voor onze vreemd bepakte motoren dan bij eerdere stops. Nadat we bij Moûtiers de weg verlieten en de pas op reden stopten we gelijk maar om de snowsteps onder onze motorlaarzen te bevestigen en de warmtepads er in te leggen. Ook de GoPro’s werden aangezet om de trip omhoog vast te leggen. De weg omhoog was zoals gebruikelijk redelijk druk. Vollen bak gas auto’s inhalen zat er niet in, en we zouden er ook niets mee opschieten. Lekker op het gemakje achteraansluiten was de enige optie. Hoe hoger we kwamen des te witter het landschap werd. Al ver voor St. Martin de Belleville was alles helemaal wit, de weg was echter netjes schoon dus we konden nog steeds lekker doorrijden. In Les Menuires stond ter hoogte van een pak sneeuw wat op de weg lag wat politie, maar ook deze lieten ons netjes doorrijden. De TKC’s hielden hun grip erg
goed. Ook op het laatste stuk naar boven was de weg omhoog redelijk schoon. Her en der lagen wel wat ijsplaatjes maar daar was dan weer goed omheen te rijden. In Val Thorens aangekomen reden we door naar Bar Le Monde om daar op het terras een drankje te doen. Terwijl we op het terras zaten zagen we de vele voorbijgangers vreemd naar onze motoren kijken en enkelingen begonnen er ook weer foto’s van te maken. Na het drankje werd de bagage van de motor gehaald en werden de motoren naar de parkeergarage gereden. De beheerder van de parkeergarage, een XT 660 rijder, vond ons idee zo gaaf dat we van hem gratis onze motoren vooraan in de parkeergarage op een met een hek afgezette plek mochten parkeren. De wintersport kon beginnen
Bij Le Monde voor de deur in Val Thorens.
Bij Le Monde voor de deur in Val Thorens.
Mensen beginnen foto's te maken in Val Thorens.
Veilig in de parking.
En om te bewijzen dat we ook geboard hebben en die dingen niet alleen voor de sier hebben meegenomen.
Richard in actie.
Uitzicht vanaf Aguile de Péclet.
Met een biertje op de piste.
Ikzelf op de piste.
Uitzicht vanaf Cime de Caron
Biertjes bij La Folie Douce.
Zaterdag 21 januari 2012
Na een week heerlijk geboard en goed gefeest te hebben was het weer tijd om naar huis te gaan. Op vrijdagavond hadden we alles al zo ver mogelijk ingepakt zodat we alleen nog maar de motoren hoefden op te laden. Op de dag en de nacht voor ons vertrek had het echter flink gesneeuwd. Toen we wakker werden hoorden we al diverse lawinekanonnen afgaan. Dit voorspelde niet veel goeds. De bergpas was in de nacht voor ons vertrek door de vele sneeuwval ook al gesloten geweest om de boel schoon te kunnen maken. Achteraf bleek dat ze van Moûtiers tot aan St. Martin de Belleville gekomen waren met schoonmaken. Bij het bepakken van onze motoren werden dus maar gelijk de sneeuwkettingen om de TKC’s bevestigd. Een vlaming, die V-Strom 650 bleek te rijden, kwam naar ons toe om ons sterkte te wensen. Of onze actie erg dapper of dom was, dat wist hij nog niet. Wij zelf ook niet, daar zouden we snel genoeg achter komen.
Bij het verlaten van de parkeergarage bleek al snel dat er niks schoongemaakt was in in Val Thorens. Ik reed netjes in de eerste versnelling met rem op de motorrem en af en toe met aangetikte achterrem. Gebruik van de voorremmen zou direct geleid hebben tot een valpartij. We glibberden door het dorp naar de bergpas toe. Ook deze bleek niet schoongemaakt te zijn maar gewoon aangereden te zijn door de vele auto’s die ons al voor waren gegaan. Als je loopt heb je in zachte sneeuw meer grip, met motorrijden is dit net het tegenovergesteld. Stapvoets rijden over aangereden sneeuw levert meer grip op omdat je niet weg kunt glijden over ijsplaten die er onder liggen. Hier kwam Richard net iets te laat achter en hij moest zijn motor neerleggen. Ik zette mijn motor op de zijstandaard en wonder boven wonder zakte deze niet weg in de sneeuw. Zo hard was de sneeuw dus al aangereden. We tilden de motor van Richard weer overeind en konden zonder schade weer verder rijden. Na een uurtje stapvoets geglibberd te hebben kwamen we aan in Les Menuires. Onderweg werden we uit vele auto’s gefotografeerd en gefilmd. Ook kregen we vele thumbs up van voorbijgangers. Ons gestuntel was schijnbaar nogal interessant.
Tussen Val Thorens en Les Menuires.
Tussen Val Thorens en Les Menuires.
Binnenrijden van les Menuires.
Wintersport 2012: Val Thorens - Les Menuires
En de volgende keer nooit meer de GoPro op mijn kuipruit want deze trilt toch te hard!
Vanuit les Menuires reden we naar St. Martin de Belleville. Doordat vanuit de overige skidorpen steeds meer mensen de pas op reden werd het steeds drukker en drukker en moesten we stapvoets in een lange sliert omlaag rijden. Het rijden door de sneeuw ging steeds beter en na het passeren van St. Martin de Belleville, na dus 20 km geglibberd te hebben, was eindelijk de weg schoon gemaakt. Schoon was echter een groot woord. Er lag nog steeds een hoop zwarte drap op de weg, maar er was geen aangereden sneeuw meer. De kettingen konden onder de motoren vandaan gehaald worden. Terwijl we dit klusje klaarden passeerde er een auto van de Franse Gendarmerie waarvan beide inzittende gendarmes spontaan hun duim omhoog staken naar ons. Blijft een erg motorminded volkje die Fransen!
Hier konden de kettingen er weer af.
Hier konden de kettingen er weer af.
De rit van de resterende 20 kilometers tot beneden aan de bergpas verliep geheel zonder problemen. Het beetje drapsneeuw op de weg en de opkomende mist konden ons verder niets meer deren. Eenmaal op de N weg door het dal heen werd er even gepauzeerd bij het tankstation.
Veilig bij het tankstation.
Vervolgens schoten we de Péage op om tot aan Chambéry lekker door te kunnen rijden. Langs het Lac du Bourget reden we weer omhoog naar de Tunnel du Chat om daar nog even te kunnen genieten van het uitzicht over het meer.
Uitzicht over het Lac de Bourget.
Door de Gorges de la la Balme reden we weer naar belley om daar bij de Mac een verlate lunch te nuttigen. Vanuit Belley reden we door de Cluse des Hôpitaux door tot Ambérieux en Bugey om daar weer de Péage op te schieten.
De Péage waren we echter al weer snel beu. Nog voor Lons le Saunier schoten we van de snelweg af om zo dwars door een erg winderige en inmiddels in schemer gehulde Bourgogne naar Beaune te rijden. Het hotel, waar we op de heenweg ook geslapen hadden had nog wel twee kamertjes voor ons vrij.
Na opgefrist te zijn besloten we deze keer Beaune zelf maar niet in te gaan maar een hapje te gaan eten bij Le Cul de Sac. De entrecote met frietjes en salade ging er erg goed in. Na nog een Brugse Zotte en een Val Dieu was het tijd om te gaan slapen.
Zondag 22 januari 2012
De accu van mijn telefoon was plots heel erg leeggelopen en mijn tasje met de laders van al mijn apparatuur zat in een van de koffers die nog op de motor zaten. Ik had geen zin om deze er af te halen want dan moest alles er af. Op mijn iPad installeerde ik, dankzij de gratis WiFi in het hotel, dus een mooie wekker-app om zo toch op tijd wakker te worden. Om 7 uur ’s ochtends werd ik netjes door mijn iPad gewekt om zo rustig op te staan en mezelf op te frissen en klaar te maken voor de ongeveer 650 kilometer lange trip naar huis.
Na ontbeten te hebben konden we beginnen met de terugreis. De software van Truus liet me echter in de steek. Thuis had ik de route van de heenweg om laten draaien als route voor de terugweg. Dat bleek echter niet te werken en dus werd het op de kaart rijden. Dit leverde echter wederom een zeer afwisselende route door de Bourgogne op. Van Beaune reden we door de wijnvelden naar Nuits st. Georges. Hier pakten we de zeer mooie D35. Deze weg herkende ik plots van een van mijn eerdere tripjes van afgelopen jaar. Vervallen kasteeltjes, rotspartijen, haarspeldbochtjes, het leek wel een echte motorvakantie. Dit alles werd afgewisseld met dorpjes waar electriciteit misschien het meest moderne is wat ze er hadden. Enkele wegen waar we over reden waren sinds Napoleon niet meer aan onderhoud onderhevig geweest. De V-Strom kon zijn multifunctionele inzetbaarheid dus weer goed tonen.
Wintersport 2012: Terugweg door de Bourgogne
Ritje door de Bourgogne
Ook nu kwamen we weer door St. Seine l’Abbaye. Het was bijna tijd om te tanken dus ik liet mijn Truus zoeken naar tankstations. 300 meter verderop zou er hier een zitten. Eenmaal op de plek aangekomen bleek dat er misschien 300 jaar geleden een tankstation gezeten zou kunnen hebben. De enige benzine die er nu te krijgen was zouden we zelf uit de waarschijnlijk zwaar vervuilde grond moeten destilleren. Chatillon sur Seine was maar 50 kilometer rijden en dit zouden we met gemak nog kunnen halen. We besloten dus onze tour over de D971 (N71) weer voort te zetten.
Na getankt te hebben in Chatillon sur Seine konden we onze trip weer vervolgen over de D971 (N71). Deze keer reden we iets verder door en gingen pas net voor Châlons en Champagne de Péage weer op. Bij het eerste tankstation nuttigden we een broodje Durum uit de magnetron. Niet erg culinair, maar ach het was warm en voedzaam. Bij Rethel konden we gelukkig weer van de Péage af om nog een leuk stuk door de Ardennen te rijden. Voor Charleroi begon het weer lelijk en saai te worden en dus was het weer tijd om de snelweg op te schieten om zo snel mogelijk naar huis te rijden. Omstreeks 17.45 kon ik thuis de bagage van mijn motor halen. De rit naar de garage waar mijn motor gestald staat was door het gebrek aan bagage een heel erg aparte gewaarwording. Alle PK’tjes kwamen ineens weer vollen bak in actie.
Conclusie
Dapper of dom, daar mag een ieder zelf over oordelen. Ons is het in ieder geval gelukt om met de motor op wintersport te gaan. Aanraden zal ik het echter niet want het geglibber op de berg over mogelijke besneeuwde passen zal niet iedereen kunnen plezieren. Het heeft ons in ieder geval een leuke en avontuurlijke vakantie opgeleverd. En wie zegt dat het motorseizoen in oktober over is, dat is een WATJE!
Laatst bewerkt:
het was al dapper tot ik las dat je ook snowboard had meegenomen. 
Wat ik me ook nog wel herinnerde was die club die "onder" de piste zit zeg in het dorp... Malaysia heet die. Maar ik ben er niet voor gemaakt om tot 4 uur snachts te zuipen en dan de volgende dag weer op de latten te staan 
