MeanYellowBoy
MF veteraan
Lief dagboek;
Het begon als een normale maandag maar het veranderde in een verschrikkelijke dag.
Ik ging met de motor naar het werk. Het ging al mis bij het van de oprit afrijden, ik raakte de brievenbus met mijn -toen even niet zo- top koffer. Resultaat, een dikke kras op m'n koffer.
Toen ik naar het werk reed was er meer file als gewoonlijk en dus was het goed opletten. Eerst probeerde een Stella E-bikes bus mij een fiets te verkopen en was zeer pro-actief in het proberen om mij de noodzaak in te laten zien. Eigenlijk probeerde ze me van mijn motorfiets af te drukken.
Eenmaal op het werk aangekomen viel de -toen nog steeds niet echt- top koffer op mijn vinger. Dat heb ik de rest van de dag gevoeld. Alles op mijn kantoor gelegd en dan ga je koffie halen en naar het toilet. Sleutel vergeten dus wachten op een collega. Die kwam gelukkig al na 15 minuten aan.
Goed, koffie koud. Nieuwe zetten. Aan het werk en na een tijdje aan je koffie sippen. Helaas bleken de bonen niet helemaal meer gevuld, want ik had gewoon warm koffie water.
Op dat moment begon ik te twijfelen of ik niet gewoon in bed had moeten blijven liggen.
Ik haal nieuwe koffie maar bots met mijn lege kopje nog, tegen de deurpost. Schouder half uit de kom en geheel pijnlijk. De koffie-automaat had er geen zin in, en moest eerst schoon-maken. Zo'n programma wat zeg maar af en toe gewoon moet en als je het niet doet kom je er op een gegeven moment niet meer onderuit. Geen probleem, ik loop naar de andere..... voor het eerst sinds ik hier werk.... DEFECT!
Toen was het genoeg. Roken. Maar je snapt het al, aansteker leeg, dus op straat bedelen voor een aansteker. Bizar hoeveel mensen in Amsterdam niet echt een aansteker uit willen lenen.
Terug naar boven en koffie! Eindelijk!
Collega komt binnen, ik steek mijn hand op bij wijze van groet, koffie over de tafel. En de oplader en het stekkerblok en notities.
Lunch, eten. Alleen nog smerig brood met kloeten beschikbaar. Kipkerrie salade die door de gaten van mijn brood op m'n mooie bloesje valt.
Rest van de dag vergaderd en iedereen alles voor me laten halen, zolang je stil zit gebeurt er weinig.
Maar iets was nog niet klaar met mij....
Werk over, lekker op tijd naar huis, naar de motor. Opzadelen, klaar voor vertrek. NIET STARTEN. Wat ik ook deed en/of probeerde, geen reactie. Spyball alarm kapot, maar wel lekker joelen in m'n oren de hele tijd.
Helm af, handschoenen uit, Google'n. Credo, waarschijnlijk niks aan te doen, af laten slepen.
Ten Kate gebeld, nee, weinig aan te doen, misschien ANWB bellen. Ondertussen wel 5 kwartier verder, ik had al thuis kunnen zijn. De spits begint, dat wordt lachen met wegenwacht.
ANWB stuurt iemand langs, kan wel even duren. Ik sjouw alles weer naar 2 hoog, want de liften deden het ineens niet. Boven alles uitstallen, kijk op mijn telefoon, gemiste oproep van anoniem. Voicemail. ANWB. Is ter plekke, kan niet vinden. Gaat nog een keer kijken en vertrekt anders. Duurt erg lang, geen telefoonnummer dus in de pe. Ineens zie ik een gele bakfiets, zwaaien en daar issie.
Alles nameten en nalopen en najengelen, alarm kaduuk, af slepen waarschijnlijk enige optie, maar eerste mogelijkheid is om 20:00.
Toen keerde mijn geluk zich heel even om. Zekering van alarm eruit, piep piep. Zekering er weer in. Piep piep piep. Starten en lopen!
Maar.... dat doettie niet nog een keer zegt ANWB man. Spullen liggen nog boven, dus collega gevraagd om spuillen te halen. Collega is al op weg naar de trein. Andere collega bellen. Ook al weg. Laatste redmiddel, vandaag net begonnen nieuwe collega. Hij wil wel even komen sjouwen. Gelukkig.
Spullen bij elkaar, opstappen en gaan. Motor ondertussen zo heet als een frituurpan want in de stad was het gewoon 28/29 graden.
De stad uit is een hel, veel verkeer die geen ruimte laat. Om moedeloos van te worden, mijn geluk is weer vertrokken.
Eindelijk de stad uit na 40 minuten, snelweg op. FILE. En wat voor file. Geen doorkomen aan, zelfs niet op de motor.
Na 3 kilometer eindelijk ruimte, maar dan vinden 2 busjes van dezelfde e-bike oplichters dat ik er niet langs mag. Wij in de file, jij in de file. Ik ben er ondertussen klaar mee en rij allang tussen ze in. De heren rijden steeds dichter naar elkaar toe en ik wordt gesandwitch. Versnellingen terug trappen, dood of de gladiolen en minimaal 1 auto spiegel.
Het is een spiegel geworden en geen dood.
Nog meer file met allemaal trutjes in een Aygo die nog maagzuur hebben van hun 2 pislauwe kroketten bij de lunch en al weten dat hun man thuis zit met het eten al klaar en de kinderen al gedoucht. Ze vragen zich allemaal af hoe die mannen dat voor elkaar hebben gekregen. Allemaal links rijdend en zo dicht mogelijk op elkaar zodat die vermaledijde motorrijder er maar niet tussen komt. Een ongeluk voor je neus, een kloothommel op z'n telefoon die op een vrachtwagen knalt, ik ben er langs gejaagd en heb die idioot ongezien de vinken******* gewenst.
Eindelijk denk je bijna thuis te komen, is er bij Zwolle weer file en daar tussendoor rijden als motorrijder staat gelijk aan zelfmoord. Dus rustig rijden maar. Wel veel gas geven, want lawaai. Ondertussen gaat je lampje van de tank branden, maar dat doet hij daar altijd dus kan wel.
Ben je dan eindelijk uit de file in Zwolle rij je rechts en links rijdt een mini cooper met een dame erin. Ik haal die rechts in, want geen zin om te wachten tot madam opzij gaat. Ik denk even dat ik gek wordt, want mijn motor houdt in. Valt eigenlijk mee, madam zit een wedstrijdje met me te doen, aangemoedigd door haar juichende zoontje op de achterbank. Ik moet naar links want voor me zit een andere auto. Achter de mini aan dan maar. We zijn de auto voorbij en de mini gaat naar links.
Ik kijk in de mini en ik krijg een lief zwaaikusje van deze in z'n geheel niet lelijke jongedame. Ik zwaai nog een keer vriendelijk, trek het gas los en scheur er van door.
Bij de lichtmis sla ik van de snelweg af en staat natuurlijk alle verkeer nog op de afrit, want het is druk. Ik jaag er overal voorbij en als ik er bijna ben springt het licht op groen. Auto's geven gas en ik moet em ergens tussendrukken anders wordt ik plat geduwd.
Ik rij over de N-wegen richting huis, glij op de rotonde bij Ten Kate nog even wat weg met mijn achterband, er lag wat glads. Thuis gekomen doe ik de garagedeur open, rij de motor tussen auto en brievenbus door met *grmbl* nog een kras op de koffer erbij, auto toch maar wat breder weg zetten.
Doe de garagedeur dicht, steek mijn middelvinger op naar de wereld en kom vandaag niet meer buiten.
Bah.
Het begon als een normale maandag maar het veranderde in een verschrikkelijke dag.
Ik ging met de motor naar het werk. Het ging al mis bij het van de oprit afrijden, ik raakte de brievenbus met mijn -toen even niet zo- top koffer. Resultaat, een dikke kras op m'n koffer.
Toen ik naar het werk reed was er meer file als gewoonlijk en dus was het goed opletten. Eerst probeerde een Stella E-bikes bus mij een fiets te verkopen en was zeer pro-actief in het proberen om mij de noodzaak in te laten zien. Eigenlijk probeerde ze me van mijn motorfiets af te drukken.
Eenmaal op het werk aangekomen viel de -toen nog steeds niet echt- top koffer op mijn vinger. Dat heb ik de rest van de dag gevoeld. Alles op mijn kantoor gelegd en dan ga je koffie halen en naar het toilet. Sleutel vergeten dus wachten op een collega. Die kwam gelukkig al na 15 minuten aan.
Goed, koffie koud. Nieuwe zetten. Aan het werk en na een tijdje aan je koffie sippen. Helaas bleken de bonen niet helemaal meer gevuld, want ik had gewoon warm koffie water.
Op dat moment begon ik te twijfelen of ik niet gewoon in bed had moeten blijven liggen.
Ik haal nieuwe koffie maar bots met mijn lege kopje nog, tegen de deurpost. Schouder half uit de kom en geheel pijnlijk. De koffie-automaat had er geen zin in, en moest eerst schoon-maken. Zo'n programma wat zeg maar af en toe gewoon moet en als je het niet doet kom je er op een gegeven moment niet meer onderuit. Geen probleem, ik loop naar de andere..... voor het eerst sinds ik hier werk.... DEFECT!
Toen was het genoeg. Roken. Maar je snapt het al, aansteker leeg, dus op straat bedelen voor een aansteker. Bizar hoeveel mensen in Amsterdam niet echt een aansteker uit willen lenen.
Terug naar boven en koffie! Eindelijk!
Collega komt binnen, ik steek mijn hand op bij wijze van groet, koffie over de tafel. En de oplader en het stekkerblok en notities.
Lunch, eten. Alleen nog smerig brood met kloeten beschikbaar. Kipkerrie salade die door de gaten van mijn brood op m'n mooie bloesje valt.
Rest van de dag vergaderd en iedereen alles voor me laten halen, zolang je stil zit gebeurt er weinig.
Maar iets was nog niet klaar met mij....
Werk over, lekker op tijd naar huis, naar de motor. Opzadelen, klaar voor vertrek. NIET STARTEN. Wat ik ook deed en/of probeerde, geen reactie. Spyball alarm kapot, maar wel lekker joelen in m'n oren de hele tijd.
Helm af, handschoenen uit, Google'n. Credo, waarschijnlijk niks aan te doen, af laten slepen.
Ten Kate gebeld, nee, weinig aan te doen, misschien ANWB bellen. Ondertussen wel 5 kwartier verder, ik had al thuis kunnen zijn. De spits begint, dat wordt lachen met wegenwacht.
ANWB stuurt iemand langs, kan wel even duren. Ik sjouw alles weer naar 2 hoog, want de liften deden het ineens niet. Boven alles uitstallen, kijk op mijn telefoon, gemiste oproep van anoniem. Voicemail. ANWB. Is ter plekke, kan niet vinden. Gaat nog een keer kijken en vertrekt anders. Duurt erg lang, geen telefoonnummer dus in de pe. Ineens zie ik een gele bakfiets, zwaaien en daar issie.
Alles nameten en nalopen en najengelen, alarm kaduuk, af slepen waarschijnlijk enige optie, maar eerste mogelijkheid is om 20:00.
Toen keerde mijn geluk zich heel even om. Zekering van alarm eruit, piep piep. Zekering er weer in. Piep piep piep. Starten en lopen!
Maar.... dat doettie niet nog een keer zegt ANWB man. Spullen liggen nog boven, dus collega gevraagd om spuillen te halen. Collega is al op weg naar de trein. Andere collega bellen. Ook al weg. Laatste redmiddel, vandaag net begonnen nieuwe collega. Hij wil wel even komen sjouwen. Gelukkig.
Spullen bij elkaar, opstappen en gaan. Motor ondertussen zo heet als een frituurpan want in de stad was het gewoon 28/29 graden.
De stad uit is een hel, veel verkeer die geen ruimte laat. Om moedeloos van te worden, mijn geluk is weer vertrokken.
Eindelijk de stad uit na 40 minuten, snelweg op. FILE. En wat voor file. Geen doorkomen aan, zelfs niet op de motor.
Na 3 kilometer eindelijk ruimte, maar dan vinden 2 busjes van dezelfde e-bike oplichters dat ik er niet langs mag. Wij in de file, jij in de file. Ik ben er ondertussen klaar mee en rij allang tussen ze in. De heren rijden steeds dichter naar elkaar toe en ik wordt gesandwitch. Versnellingen terug trappen, dood of de gladiolen en minimaal 1 auto spiegel.
Het is een spiegel geworden en geen dood.
Nog meer file met allemaal trutjes in een Aygo die nog maagzuur hebben van hun 2 pislauwe kroketten bij de lunch en al weten dat hun man thuis zit met het eten al klaar en de kinderen al gedoucht. Ze vragen zich allemaal af hoe die mannen dat voor elkaar hebben gekregen. Allemaal links rijdend en zo dicht mogelijk op elkaar zodat die vermaledijde motorrijder er maar niet tussen komt. Een ongeluk voor je neus, een kloothommel op z'n telefoon die op een vrachtwagen knalt, ik ben er langs gejaagd en heb die idioot ongezien de vinken******* gewenst.
Eindelijk denk je bijna thuis te komen, is er bij Zwolle weer file en daar tussendoor rijden als motorrijder staat gelijk aan zelfmoord. Dus rustig rijden maar. Wel veel gas geven, want lawaai. Ondertussen gaat je lampje van de tank branden, maar dat doet hij daar altijd dus kan wel.
Ben je dan eindelijk uit de file in Zwolle rij je rechts en links rijdt een mini cooper met een dame erin. Ik haal die rechts in, want geen zin om te wachten tot madam opzij gaat. Ik denk even dat ik gek wordt, want mijn motor houdt in. Valt eigenlijk mee, madam zit een wedstrijdje met me te doen, aangemoedigd door haar juichende zoontje op de achterbank. Ik moet naar links want voor me zit een andere auto. Achter de mini aan dan maar. We zijn de auto voorbij en de mini gaat naar links.
Ik kijk in de mini en ik krijg een lief zwaaikusje van deze in z'n geheel niet lelijke jongedame. Ik zwaai nog een keer vriendelijk, trek het gas los en scheur er van door.
Bij de lichtmis sla ik van de snelweg af en staat natuurlijk alle verkeer nog op de afrit, want het is druk. Ik jaag er overal voorbij en als ik er bijna ben springt het licht op groen. Auto's geven gas en ik moet em ergens tussendrukken anders wordt ik plat geduwd.
Ik rij over de N-wegen richting huis, glij op de rotonde bij Ten Kate nog even wat weg met mijn achterband, er lag wat glads. Thuis gekomen doe ik de garagedeur open, rij de motor tussen auto en brievenbus door met *grmbl* nog een kras op de koffer erbij, auto toch maar wat breder weg zetten.
Doe de garagedeur dicht, steek mijn middelvinger op naar de wereld en kom vandaag niet meer buiten.
Bah.
