‘Je bent gewoon jaloers!’

[Paul851]

Ik merk overigens wel, dat het op mijn werk iets aan het veranderen is. Meer en meer hoor ik zeggen, dat ze gewoonweg jaloers zijn, dat ik wel kan rijden, maar dat het mijn recht is. Zou het dan toch ooit... ? ...

Dat had ik ook, bij mij op 't werk. Maar steeds meer hebben een MRBW en een motor. En als ze dan voorzien zijn zeggen ze stuk voor stuk: "Dat had ik veel eerder moeten doen."

 

[Paul851]

En in de winter, als het sneeuwt en vriest is het aan ons om jaloers te zijn op de koekendozen

Maar zeker knap geschreven en natuurlijk grotendeels gelijk

Ik ben voorzien van beide, en heb voor woon-werk geen gemotoriseerd voertuig nodig. Zou trouwens belachelijk zijn, voor 2½ km koekblik of motor pakken. Tijdwinst nul tot negatief, nooit blok warm, dus veel meer slijtage.
Bovendien, door te fietsen hoef ik nooit ijs te krabben

 

[Unieque]

Ik vraag me af of motorrijders niet heel graag willen geloven dat iedereen jaloers op ze is. Persoonlijk heb ik nog nooit 1 woord van afgunst gehoord, en als een automobilist me dwars zit, kan ik daar echt niet uit afleiden dat hij jaloers zou zijn...

En als je dit een prachtig stukje tekst vindt, moet je eens naar de bibliotheek gaan. Daar hebben ze nog betere stukjes tekst.

 

[Venom]

Wat mooi verwoord...............

 

[Wegmisbruiker]

‘Je kunt van een ander niet uitstaan wat je jezelf niet wilt toestaan.’

Met motorrijders nooit zo gehad eigenlijk.

Maar de zin op zich is wel een eye opener.

_{weer wat geleerd.}

 

[MrProper]

hee wat leuk. dat is corona shorty ook alweer een tijdje motorrijder af, zegmaar.

 

[steveman]

Zo, da's een chef-zelfkennis!

 

[Mit46]

geweldig stuk tekst.

"Aso's op 2 wielen"

 

[GrandBuba]

Ik moet toegeven dat ik ook nog geen greintje jaloezie gezien heb hoor.

Wel veel "is 't niet te koud/warm/nat/gevaarlijk/onvolwassen/homosexueel/aso zo op de motor?"-vraagjes..

Maar trek ik me daar wat van aan, als iemand als hobby kantklossen heeft zal ik hem/haar
ook niet mijn ongefundeerde mening opdringen..

 

[Monstro]

En als je dit een prachtig stukje tekst vindt, moet je eens naar de bibliotheek gaan. Daar hebben ze nog betere stukjes tekst.

Ja..... maar dit is motorijders poëzie

 

[baka]

mooie twist.

bron?

edit: eerst posten en dan het topic lezen

 

[Franko P]

Het blijft natuurlijk gewoon raar volk die motorrijders...

Een beetje doorrijden als de rest stil staat, kom nou dat doe je toch niet. :p

Overigens mooie motor, mooie wheelie en leuk stukje tekst.

 

[Von Stolk]

Leuk maar ik vond deze leuker.

RedZ_OcT in "Voor Zwaaiers en Nog-Niet-Zwaaiers"

Er was ook nog ergens op mf een vertaling maar deze kan ik zo snel niet vinden.

 

[/V\ad/V\ax]

Mooie tekst, zou je alleen echt niet kunnen vertellen of ie waar is....

 

[keerltie]

Leuk maar ik vond deze leuker.

RedZ_OcT in "Voor Zwaaiers en Nog-Niet-Zwaaiers"

Er was ook nog ergens op mf een vertaling maar deze kan ik zo snel niet vinden.

deze?

De duozit van de motorfiets is net hoog genoeg om over mijn broers schouder te kijken.
Die duozit was mijn troon. Mijn broer en ik reden over vele achteraf wegen, kijkend naar degene die we nog niet gehad hadden. Rijden op deze wegen gewoon om te kijken waar je uitkomt.
Nooit met haast, gewoon op tijd voor het eten thuis.
Ik weet nog dat we over een achterafweggetje reden,gezeten op mijn troon, kijkend naar de bomen die voorbij flitste, het gevoel van de trillende, ronkende motor als van een erg tevreden kat. Een motorrijder kwam ons over de heuvel tegemoet en terwijl hij voorbij kwam liet mijn broer zijn gehandschoende hand van het stuur los en gaf een groet.De andere motorrijder groette terug met hetzelfde vriendelijke gebaar van zijn linkerhand.
Ik tikte mijn broer op zijn schouder, wat het teken was dat ik hem iets wou zeggen, hij draaide zijn helm schuinweg, terwijl hij zijn ogen op de weg hield.
Ik schreeuwde, "kennen wij hem?"
"Wat?" schreeuwde hij.
"Je zwaaide naar hem. Wie was dat?"
"Geen idée. Gewoon een motorrijder. Dus zwaai ik"
"Hoe dat zo?"
"dat doe je gewoon. Is belangrijk."
Later, na de koffie met appelgebak, vroeg ik mijn broer waarom het belangrijk was om naar andere motorrijders te zwaaien. Mijn broer probeerde me uit te leggen dat het zwaaien een stukje kameraadschap is en een stukje wederzijds begrip wat het is om motor te rijden. Hij zocht naar de woorden om te beschrijven hoe bijna alle motorrijders worstelden met dezelfde dingen zoals regen, kou, hitte, automobilisten die je niet zien, maar dat rijden puur plezier is.
Ik was erg jong toen en ben er niet zeker van dat ik werkelijk begreep wat hij mij probeerde uit te leggen, Maar het was een begin. Later zwaaide ik altijd als we andere motorrijders passeerden.
Ik herinner me nog een koude Oktobermorgen, de wolken donker en zwaar, een teken gevende dat de winter over de horizon lonkte. Mijn broer en ik zaten warm en droog in de auto op weg naar een vriend. Na een bocht zagen we een motor staan aan de zijkant van de weg. Even verder zagen we de motorrijder door de berm zoekend en al lopende het kleine beetje vorst op het gras verstoren. Mijn broer stopte en reed achteruit tot waar de motor stond.
Ik vroeg hem, "Wie is dat?"
"Geen idée," was het antwoord, "maar het ziet er naar uit dat hij wat kwijt is, misschien kunnen we hem helpen."
We lieten de auto staan en wandelden door het hoge gras in de berm naar de motorrijder. Hij zei dat hij onder het rijden aan zijn handschoen rommelde en hem toen verloren was. Met zijn drieen hebben een aardig tijdje gezocht in die berm, maar al wat we vonden waren twee lege blikjes en een plastic waterflesje.
Mijn broer draaide zich om en liep terug naar de auto en ik volgde hem. Hij deed de kofferbak open en gooide de blikjes en het flesje in een kartonnen doos waar we altijd onze rotzooi ingooiden. Hij rommelde wat tussen wat olieblikken en een fles ruitensproeiervloeistof en vond een oud stel verfrommelde bruine leren handschoenen, Mijn broer streek ze wat glad en vroeg aan mij ze even vast te houden. hij bleef verder zoeken tot hij een oude catalogus vond.
Ik begreep waarom mijn broer de handschoenen had gepakt, maar ik had geen idée wat hij met de catalogus wou doen. We liepen terug naar de motorrijder die nog steeds aan het zoeken was in de berm.
Mijn broer zei, "hier zijn een paar handschoenen voor je . En ik heb een oude catalogus voor je."
"Dank je wel!"zei hij. Dit waardeer ik zeer" Hij reikte naar de binnenzak van zijn jasje en trok er een oude portomonnee uit
"Laat me je wat betalen voor de handschoenen," zei hij en trok al wat biljetten uit zijn portomonne.
"Nee dank je wel" zei mijn broer, terwijl ik de handschoenen aan de man gaf. "ze zijn al oud en eigenlijk niets meer waard."
De man lachtte. "Dank je wel." Hij trok de handschoenen aan trok de rits los van zijn jasje.
Ik zag dat mijn broer de motorrijder de catalogus gaf, en dat de man deze onder zijn jasje schoof. Hij schudde en schoof tot de catalogus in het midden en hoog genoeg onder zijn jasje zat en trok zijn rits weer vast. Ik herinner me nog dat ik met mijn hoofd knikte, eindelijk begreep ik waarom mijn broer de man de catalogus had gegeven, het zou hem iets warmer houden. Na de motorrijder succes te hebben gewenst, liepen mijn broer en ik weg terwijl de motorrijder zijn motor startte.
Twee weken later, kwam de motorrijder naar ons huis en gaf mijn broer zijn handschoenen terug. Hij had het adres achterop de catalogus gevonden. Mijn broer, en de motorrijder gaven me het gevoel dat het de normaalste zaak van de wereld is onder motorijders dat mijn broer gestopt was en de man de handschoenen en de catalogus gegeven had. En dat de man het de normaalste zaak van de wereld vond dat hij ze terugbracht. Voor mij was het een subtiele les.
Het was voorjaar, een jaar later, toen ik gezeten op mijn troon, de weilanden voorbijtrekkend twee motorrijders ons tegemoet zie komen. Terwijl ze voorbijkwamen zwaaiden zowel mijn broer als ikzelf, maar de andere motorrijders hielden hun blik strak op de weg en leken ons niet eens op te merken. Ik weet nog dat ik dacht, ze moeten ons gezien hebben aangezien ons zwaaien nogal enthousiast geweest was. Waarom zwaaiden ze niet terug? Ik dacht dat alle rijders naar elkaar zwaaiden. Ik tikte mijn broer op zijn schouder en gilde tegen zijn helm.
"Waarom zwaaiden ze niet?"
"Geen idée. Soms zwaaien ze niet."
Ik weet nog dat ik erg in de war was. Waarom zou je niet terugzwaaien
Later die zomer, ik was net twaalf geworden en was al lerende hoe je met een motor moest rijden. Ik heb vele avonden op de stille weg naast ons huis gestaan, kickend en kickend om mijn broer zijn motor te starten. Als ik de motor gestart kreeg liet ik geconcentreerd de koppeling opkomen en met precies genoeg gas reed ik vloeiend een eindje weg, proberend mijn voeten op te trekken en het voorwiel recht te houden. Een eindje werder op de weg gaf ik een diepe zucht en begon weer opnieuw te kicken.
Een aantal jaren later, mijn broer was begonnen met circuitrijden, en ik was zijn racemaatje. We waren vele weekenden weg naar de diverse circuits. Dit waren de jaren van de 2-takt dominantie, van Kawasaki groen en 750 tweetakts.
Op een gegeven moment had ik andere interesses, ik haalde mijn motorrijbewijs en begon de achterafwegen in mijn eentje te ontdekken. Ik stopte als ik een andere eenzame motorrijder zag zitten, gewoon om te kijken of ik kon helpen. En ik bleef zwaaien naar andere motorrijders die ik tegenkwam.
Maar tegelijkertijd bleef het me bezighouden waarom sommige motorrijders niet terugzwaaiden, het gaf me een onbehaaglijk gevoel alsof je een hand wilt geven maar dat de ander zijn hand niet uitstak. Ik stelde vragen aan mijn vrienden over het zwaaien en praatte met andere motorrijders hoe zij daarover dachten. De meeste vertelden me dat zij gewoon vriendelijk zwaaiden als ze andere motorrijders tegenkwamen.
Toch kwam ik ook motorrijders tegen die me vertelden dat zij niet zwaaiden omdat ze vonden dat ze anders waren, dat ze een andere ?klasse? waren.
Een man vertelde me in bloemrijke taal dat hij ?niet zwaaide naar watjes.? Hij ging door dat zijn soort motorrijders een image hebben van hard, onafhankelijk, met een ik pik niets van niemand instelling en dat zij geen hulp nodig hadden of ze nou motor reden of niet.
Ik vermoedde dat er mensen waren die een motor kochten voor hun image, of om harder en onafhankelijker over te komen, maar ik dacht niet dat dat voor de meeste gold.
Mensen kopen een motor om verschillende redenen. Sommige vertellen direct welk merk het is , hoe duur hij was, en hoe hard de motor kon gaan. Sommigen zijn merkgebonden of ze nu een Harley, Kawasaki of ander merk hadden. Sommige mensen willen een image kopen of denken dat anderen dan anders over je gaan denken. Maar dat gebeurt niet, ze denken van wel, maar het KAN niet.
Toch is er een groep mensen die echt een ?groep apart?zijn. Zij waarderen de techniek en het ontwerp van de motoren waar zij op rijden. Hun motoren zijn een deel van wie ze zijn en hoe zij in het leven staan.
Zij hebben maling aan hoe anderen over ze denken, zij hebben maling aan of anderen weten hoeveel de motor gekost heeft. Zij kunnen geen woorden vinden wat het betekent om te rijden, maar ze weten het wel. Zij kunnen niet uitleggen wat het betekent om de acceleratie en de kracht onder zich te voelen, maar zij begrijpen het wel.
Er zijn rijders die hun motor parkeren, weglopen en plotseling stoppen. Ze draaien zich om en gaan terug. Zij zien iets als ze hun motor zien, wat jij misschien niet ziet. Iets complex, iets dat bijna geheim aandoet, meer gevoel dan weten. Zij zien hun passie. Het is een deel van hunzelf.
Dit zijn de rijders die weten wat het betekent als je zwaait naar andere motorrijders. Zij bewaren de zwaai.
Het symboliseert de connectie tussen motorrijders, en als ze je zien staan langs de kant van de weg, stoppen ze, en misschien vragen ze zelfs je naam,. Zij begrijpen waar je tegen opbokst, elke keer als je de motor pakt, de auto?s die je niet zien, degene die je snijden of bumperkleven, de kuilen in de weg. De regen. De kou.
Ik heb meer als 40 jaar rillend en zwetend op een motor gezeten. De meeste motorrijders die ik tegenkom geven me een vriendelijke zwaai. Ik vind het te gek als ik een jonge jongen op een ?kruisraket? voorbij zie blazen en zie zwaaien. Nieuwe rijders die de traditie voortzetten.
En ik blijf proberen om elke motorrijder een beetje dichter bij elkaar te laten komen door een simpele handbeweging van mijn gehandschoeide hand. En als ze niet terugzwaaien als ik mijn hand uitsteek in de wind als ik ze passeer. Dan lach ik elke keer iets meer. Ik denk dat ze zich vergissen in wie een "klasse apart" is.

 

[AeroX]

Beste lap tekst zeg!
Mooi geschreven

 

[Racekip #1]

deze?

De duozit van de motorfiets is net hoog genoeg om over mijn broers schouder te kijken.
Die duozit was mijn troon. Mijn broer en ik reden over vele achteraf wegen, kijkend naar degene die we nog niet gehad hadden. Rijden op deze wegen gewoon om te kijken waar je uitkomt.
Nooit met haast, gewoon op tijd voor het eten thuis.
Ik weet nog dat we over een achterafweggetje reden,gezeten op mijn troon, kijkend naar de bomen die voorbij flitste, het gevoel van de trillende, ronkende motor als van een erg tevreden kat. Een motorrijder kwam ons over de heuvel tegemoet en terwijl hij voorbij kwam liet mijn broer zijn gehandschoende hand van het stuur los en gaf een groet.De andere motorrijder groette terug met hetzelfde vriendelijke gebaar van zijn linkerhand.
Ik tikte mijn broer op zijn schouder, wat het teken was dat ik hem iets wou zeggen, hij draaide zijn helm schuinweg, terwijl hij zijn ogen op de weg hield.
Ik schreeuwde, "kennen wij hem?"
"Wat?" schreeuwde hij.
"Je zwaaide naar hem. Wie was dat?"
"Geen idée. Gewoon een motorrijder. Dus zwaai ik"
"Hoe dat zo?"
"dat doe je gewoon. Is belangrijk."
Later, na de koffie met appelgebak, vroeg ik mijn broer waarom het belangrijk was om naar andere motorrijders te zwaaien. Mijn broer probeerde me uit te leggen dat het zwaaien een stukje kameraadschap is en een stukje wederzijds begrip wat het is om motor te rijden. Hij zocht naar de woorden om te beschrijven hoe bijna alle motorrijders worstelden met dezelfde dingen zoals regen, kou, hitte, automobilisten die je niet zien, maar dat rijden puur plezier is.
Ik was erg jong toen en ben er niet zeker van dat ik werkelijk begreep wat hij mij probeerde uit te leggen, Maar het was een begin. Later zwaaide ik altijd als we andere motorrijders passeerden.
Ik herinner me nog een koude Oktobermorgen, de wolken donker en zwaar, een teken gevende dat de winter over de horizon lonkte. Mijn broer en ik zaten warm en droog in de auto op weg naar een vriend. Na een bocht zagen we een motor staan aan de zijkant van de weg. Even verder zagen we de motorrijder door de berm zoekend en al lopende het kleine beetje vorst op het gras verstoren. Mijn broer stopte en reed achteruit tot waar de motor stond.
Ik vroeg hem, "Wie is dat?"
"Geen idée," was het antwoord, "maar het ziet er naar uit dat hij wat kwijt is, misschien kunnen we hem helpen."
We lieten de auto staan en wandelden door het hoge gras in de berm naar de motorrijder. Hij zei dat hij onder het rijden aan zijn handschoen rommelde en hem toen verloren was. Met zijn drieen hebben een aardig tijdje gezocht in die berm, maar al wat we vonden waren twee lege blikjes en een plastic waterflesje.
Mijn broer draaide zich om en liep terug naar de auto en ik volgde hem. Hij deed de kofferbak open en gooide de blikjes en het flesje in een kartonnen doos waar we altijd onze rotzooi ingooiden. Hij rommelde wat tussen wat olieblikken en een fles ruitensproeiervloeistof en vond een oud stel verfrommelde bruine leren handschoenen, Mijn broer streek ze wat glad en vroeg aan mij ze even vast te houden. hij bleef verder zoeken tot hij een oude catalogus vond.
Ik begreep waarom mijn broer de handschoenen had gepakt, maar ik had geen idée wat hij met de catalogus wou doen. We liepen terug naar de motorrijder die nog steeds aan het zoeken was in de berm.
Mijn broer zei, "hier zijn een paar handschoenen voor je . En ik heb een oude catalogus voor je."
"Dank je wel!"zei hij. Dit waardeer ik zeer" Hij reikte naar de binnenzak van zijn jasje en trok er een oude portomonnee uit
"Laat me je wat betalen voor de handschoenen," zei hij en trok al wat biljetten uit zijn portomonne.
"Nee dank je wel" zei mijn broer, terwijl ik de handschoenen aan de man gaf. "ze zijn al oud en eigenlijk niets meer waard."
De man lachtte. "Dank je wel." Hij trok de handschoenen aan trok de rits los van zijn jasje.
Ik zag dat mijn broer de motorrijder de catalogus gaf, en dat de man deze onder zijn jasje schoof. Hij schudde en schoof tot de catalogus in het midden en hoog genoeg onder zijn jasje zat en trok zijn rits weer vast. Ik herinner me nog dat ik met mijn hoofd knikte, eindelijk begreep ik waarom mijn broer de man de catalogus had gegeven, het zou hem iets warmer houden. Na de motorrijder succes te hebben gewenst, liepen mijn broer en ik weg terwijl de motorrijder zijn motor startte.
Twee weken later, kwam de motorrijder naar ons huis en gaf mijn broer zijn handschoenen terug. Hij had het adres achterop de catalogus gevonden. Mijn broer, en de motorrijder gaven me het gevoel dat het de normaalste zaak van de wereld is onder motorijders dat mijn broer gestopt was en de man de handschoenen en de catalogus gegeven had. En dat de man het de normaalste zaak van de wereld vond dat hij ze terugbracht. Voor mij was het een subtiele les.
Het was voorjaar, een jaar later, toen ik gezeten op mijn troon, de weilanden voorbijtrekkend twee motorrijders ons tegemoet zie komen. Terwijl ze voorbijkwamen zwaaiden zowel mijn broer als ikzelf, maar de andere motorrijders hielden hun blik strak op de weg en leken ons niet eens op te merken. Ik weet nog dat ik dacht, ze moeten ons gezien hebben aangezien ons zwaaien nogal enthousiast geweest was. Waarom zwaaiden ze niet terug? Ik dacht dat alle rijders naar elkaar zwaaiden. Ik tikte mijn broer op zijn schouder en gilde tegen zijn helm.
"Waarom zwaaiden ze niet?"
"Geen idée. Soms zwaaien ze niet."
Ik weet nog dat ik erg in de war was. Waarom zou je niet terugzwaaien
Later die zomer, ik was net twaalf geworden en was al lerende hoe je met een motor moest rijden. Ik heb vele avonden op de stille weg naast ons huis gestaan, kickend en kickend om mijn broer zijn motor te starten. Als ik de motor gestart kreeg liet ik geconcentreerd de koppeling opkomen en met precies genoeg gas reed ik vloeiend een eindje weg, proberend mijn voeten op te trekken en het voorwiel recht te houden. Een eindje werder op de weg gaf ik een diepe zucht en begon weer opnieuw te kicken.
Een aantal jaren later, mijn broer was begonnen met circuitrijden, en ik was zijn racemaatje. We waren vele weekenden weg naar de diverse circuits. Dit waren de jaren van de 2-takt dominantie, van Kawasaki groen en 750 tweetakts.
Op een gegeven moment had ik andere interesses, ik haalde mijn motorrijbewijs en begon de achterafwegen in mijn eentje te ontdekken. Ik stopte als ik een andere eenzame motorrijder zag zitten, gewoon om te kijken of ik kon helpen. En ik bleef zwaaien naar andere motorrijders die ik tegenkwam.
Maar tegelijkertijd bleef het me bezighouden waarom sommige motorrijders niet terugzwaaiden, het gaf me een onbehaaglijk gevoel alsof je een hand wilt geven maar dat de ander zijn hand niet uitstak. Ik stelde vragen aan mijn vrienden over het zwaaien en praatte met andere motorrijders hoe zij daarover dachten. De meeste vertelden me dat zij gewoon vriendelijk zwaaiden als ze andere motorrijders tegenkwamen.
Toch kwam ik ook motorrijders tegen die me vertelden dat zij niet zwaaiden omdat ze vonden dat ze anders waren, dat ze een andere ?klasse? waren.
Een man vertelde me in bloemrijke taal dat hij ?niet zwaaide naar watjes.? Hij ging door dat zijn soort motorrijders een image hebben van hard, onafhankelijk, met een ik pik niets van niemand instelling en dat zij geen hulp nodig hadden of ze nou motor reden of niet.
Ik vermoedde dat er mensen waren die een motor kochten voor hun image, of om harder en onafhankelijker over te komen, maar ik dacht niet dat dat voor de meeste gold.
Mensen kopen een motor om verschillende redenen. Sommige vertellen direct welk merk het is , hoe duur hij was, en hoe hard de motor kon gaan. Sommigen zijn merkgebonden of ze nu een Harley, Kawasaki of ander merk hadden. Sommige mensen willen een image kopen of denken dat anderen dan anders over je gaan denken. Maar dat gebeurt niet, ze denken van wel, maar het KAN niet.
Toch is er een groep mensen die echt een ?groep apart?zijn. Zij waarderen de techniek en het ontwerp van de motoren waar zij op rijden. Hun motoren zijn een deel van wie ze zijn en hoe zij in het leven staan.
Zij hebben maling aan hoe anderen over ze denken, zij hebben maling aan of anderen weten hoeveel de motor gekost heeft. Zij kunnen geen woorden vinden wat het betekent om te rijden, maar ze weten het wel. Zij kunnen niet uitleggen wat het betekent om de acceleratie en de kracht onder zich te voelen, maar zij begrijpen het wel.
Er zijn rijders die hun motor parkeren, weglopen en plotseling stoppen. Ze draaien zich om en gaan terug. Zij zien iets als ze hun motor zien, wat jij misschien niet ziet. Iets complex, iets dat bijna geheim aandoet, meer gevoel dan weten. Zij zien hun passie. Het is een deel van hunzelf.
Dit zijn de rijders die weten wat het betekent als je zwaait naar andere motorrijders. Zij bewaren de zwaai.
Het symboliseert de connectie tussen motorrijders, en als ze je zien staan langs de kant van de weg, stoppen ze, en misschien vragen ze zelfs je naam,. Zij begrijpen waar je tegen opbokst, elke keer als je de motor pakt, de auto?s die je niet zien, degene die je snijden of bumperkleven, de kuilen in de weg. De regen. De kou.
Ik heb meer als 40 jaar rillend en zwetend op een motor gezeten. De meeste motorrijders die ik tegenkom geven me een vriendelijke zwaai. Ik vind het te gek als ik een jonge jongen op een ?kruisraket? voorbij zie blazen en zie zwaaien. Nieuwe rijders die de traditie voortzetten.
En ik blijf proberen om elke motorrijder een beetje dichter bij elkaar te laten komen door een simpele handbeweging van mijn gehandschoeide hand. En als ze niet terugzwaaien als ik mijn hand uitsteek in de wind als ik ze passeer. Dan lach ik elke keer iets meer. Ik denk dat ze zich vergissen in wie een "klasse apart" is.

Mooi stukkie tekst.

 

[Petrolhead D11t]

Beste lap tekst zeg!
Mooi geschreven

Maar dan wel het origineel!

De vertaling is een beetje jammer...

Alleen al: father -> broer

_{Wel knap dat je je met zo'n taalgevoel nog door zo'n lap tekst heen weet te worstelen!}

 

[keerltie]

Maar dan wel het origineel!

De vertaling is een beetje jammer...

Alleen al: father -> broer

_{Wel knap dat je je met zo'n taalgevoel nog door zo'n lap tekst heen weet te worstelen!}

was mij idd ook al opgevallen en zo staat er her en der nog wel wat maar iemand vroeg om een vertaling en heb hem ff opgezocht in het forum

 

[meylie-style]

En dan

Dan denk je dat ze ineens ophouden met zeiken

Stukje is geschreven door een motorrijder die zich probeert te verplaatsen in een automobilist. Maar het blijft de blik van een motorrijder.

Dit levert een leuk verhaaltje op maar meer is het ook niet

zeurpiet..zelf gebrek aan vermogen mede-forummers te entertainen? ook weer gevalletje jaloezie..

 

[Utrechtterror]

Wat een stuk tekst Mooi man!

 

[Dirty Damien]

 

[ome_kiwi]

vind die 2e ook erg goed, heb me dat ook wel eens af zitten vragen waarom sommige je gewoon stom aankijken en door rijden..

 

[^S]

Geprint en hangt op mn werk aan het prikbord.