Gisteren was het zo ver, de dag waar ik al tijden zo bang voor ben.
Ik heb mijn roze papiertje moeten inleveren en krijg hem nooit meer terug.
Hard heb ik ervoor moeten werken om hem te halen. Al voor ik 18 werd ging ik in de schoolbanken zitten om mijn theorie te halen. Gelukkig in 1 x gehaald. En zodra ik 18 was meteen aan het lessen geslagen.
Niet 1 uurtje rijden en dan 1 uur naast iemand zitten, nee alleen het beste was goed genoeg voor mij. Ik huurde de auto meteen voor 2 uurtjes. Tegenwoordig kan je bij ons alleen nog maar 2 uur tegelijk rijden (vroeger was alles beter). En om wat extra ervaring te krijgen de auto een halve dag gehuurd en lekker naar Amsterdam geweest om ook in druk verkeer te kunnen rijden.
Ik ben dan ook gelukkig 1 keer geslaagd. Vanaf dat moment heb ik bijna iedere dag auto gereden. Overal waar ik heen ging kwam ik in een stalen koets aan. En het duurde niet lang eer ik ook mijn motorrijbewijs wilde halen.
Alleen vonden ze thuis dat geen goed idee, en aangezien ik diep respect heb voor mijn ouder ben ik toen niet gaan lessen. Maar zodra ik op mijzelf ging wonen heb ik de rijschool opgebeld en ben samen met mijn zus gaan lessen.
Ook deze heb ik in 1 x gehaald, dat was in 1999.
Nu 8 jaar later heb ik afstand moeten doen van het roze papiertje en krijg ik hem nooit meer terug.
Met lood in mijn schoenen ben ik er gisteren naar toe gegaan. Ik moest wel een nummertje trekken. De vrouw achter de balie schonk mij een glimlach (ze wist dat ik hem moest inleveren). Mijn vriendin en kinderen had ik ook maar meegenomen. Mijn zoontje vroeg nog aan mij: papa krijg je hem echt nooit meer terug ? Met tranen in mijn ogen zei ik: Nee.
Na 5 minuten zitten was ik aan de beurt. Ik stond op en liep naar de balie toe waar ik mij moest melden. De mevrouw zei tegen mij: Je weet dat je je rijbewijs moet inleveren. Ik knikte met mijn hoofd en gaf de mevrouw mijn rijbewijs.
Ze zei tegen mij: U kunt hier tekenen en dat deed ik dan maar ook. Nadat ik getekend had stond ze op en liep weg. Ze keek mij nog even aan en zei ik kom zo terug.
Kort daarna kwam ze aanlopen met een plastic pasje in een verschrikkelijk roze homo kleur. Er staat een gescande foto van mij op (ik lijk daarop zeker een crimineel). Er staan wat gegevens op dat pasje. Mijn naam en achternaam, geboortedatum en plaats, een sofinummer en ook nog ergens A-B en AM.
Het stelt mijn nieuwe rijbewijs voor, zelfs op een brommer mag ik rijden.
Het roze papiertje ben ik kwijt, maar ik heb er een plastic kaartje voor in de plaats gekregen.
Vroeger was alles beter.
Ik heb mijn roze papiertje moeten inleveren en krijg hem nooit meer terug.
Hard heb ik ervoor moeten werken om hem te halen. Al voor ik 18 werd ging ik in de schoolbanken zitten om mijn theorie te halen. Gelukkig in 1 x gehaald. En zodra ik 18 was meteen aan het lessen geslagen.
Niet 1 uurtje rijden en dan 1 uur naast iemand zitten, nee alleen het beste was goed genoeg voor mij. Ik huurde de auto meteen voor 2 uurtjes. Tegenwoordig kan je bij ons alleen nog maar 2 uur tegelijk rijden (vroeger was alles beter). En om wat extra ervaring te krijgen de auto een halve dag gehuurd en lekker naar Amsterdam geweest om ook in druk verkeer te kunnen rijden.
Ik ben dan ook gelukkig 1 keer geslaagd. Vanaf dat moment heb ik bijna iedere dag auto gereden. Overal waar ik heen ging kwam ik in een stalen koets aan. En het duurde niet lang eer ik ook mijn motorrijbewijs wilde halen.
Alleen vonden ze thuis dat geen goed idee, en aangezien ik diep respect heb voor mijn ouder ben ik toen niet gaan lessen. Maar zodra ik op mijzelf ging wonen heb ik de rijschool opgebeld en ben samen met mijn zus gaan lessen.
Ook deze heb ik in 1 x gehaald, dat was in 1999.
Nu 8 jaar later heb ik afstand moeten doen van het roze papiertje en krijg ik hem nooit meer terug.
Met lood in mijn schoenen ben ik er gisteren naar toe gegaan. Ik moest wel een nummertje trekken. De vrouw achter de balie schonk mij een glimlach (ze wist dat ik hem moest inleveren). Mijn vriendin en kinderen had ik ook maar meegenomen. Mijn zoontje vroeg nog aan mij: papa krijg je hem echt nooit meer terug ? Met tranen in mijn ogen zei ik: Nee.
Na 5 minuten zitten was ik aan de beurt. Ik stond op en liep naar de balie toe waar ik mij moest melden. De mevrouw zei tegen mij: Je weet dat je je rijbewijs moet inleveren. Ik knikte met mijn hoofd en gaf de mevrouw mijn rijbewijs.
Ze zei tegen mij: U kunt hier tekenen en dat deed ik dan maar ook. Nadat ik getekend had stond ze op en liep weg. Ze keek mij nog even aan en zei ik kom zo terug.
Kort daarna kwam ze aanlopen met een plastic pasje in een verschrikkelijk roze homo kleur. Er staat een gescande foto van mij op (ik lijk daarop zeker een crimineel). Er staan wat gegevens op dat pasje. Mijn naam en achternaam, geboortedatum en plaats, een sofinummer en ook nog ergens A-B en AM.
Het stelt mijn nieuwe rijbewijs voor, zelfs op een brommer mag ik rijden.
Het roze papiertje ben ik kwijt, maar ik heb er een plastic kaartje voor in de plaats gekregen.
Vroeger was alles beter.
)
