Wernerrrw
MF'er
- 9 sep 2015
- 225
- 136
Het meest logische was een reisverslag van afgelopen zomer geweest. Ondanks de Covid-19 perikelen, kon dit achteraf ook prima. Echter lagen de Morini en ik bij de aftrap van de zomer in de kreukels. Aangezien ik, vind ik dan, in de zomer van 2018 best leuk weg ben geweest, de route ook niet onaardig was en toch wel wat beleefd heb in een paar dagen, schrijf ik daar maar een verslag van. Door de appverslagen aan m’n pa elke dag en de foto’s, kan ik het reisje aardig reconstrueren zonder daar dingen voor uit m’n duim te hoeven zuigen.
In de zomer van 2018 had ik anderhalve week vakantie in juli en nog een week in september. Van het reisje in september heb ik al eerder een verslag gepost hier, nu doe ik die van het kortere rondje. Een vriend van me was aan het verbouwen en ik zou daar met wat dingen helpen, waardoor ik van maandag tot en met vrijdag nog een paar dagen de tijd had om weg te gaan.
Maandag 23 juli
Rond 10:30 vertrek ik, wat later dan gepland, maar de avond ervoor hadden we de dag met een aardig gezellige barbecue afgesloten én ik moet m’n tas nog inpakken. Een niet heel groot probleem, want de dagafstand is nog geen 600km. De eerste kilometers doe ik over de snelweg en zodra ik de grote steden (Dortmund, Duisburg, Köln, Bonn) voorbij ben draai ik de snelweg af om lekker binnendoor te gaan rijden.
Na de gebruikelijke 220km draai ik de snelweg even af voor wat Euro98 en een broodje voor mezelf. De Morini heeft gelukkig in tegenstelling tot de vorige vakantie nu geen last van een hoog olieverbruik. Ik heb voor de zekerheid wel een fles olie meegenomen. Na een minuut of tien stap ik weer op en rijd weer naar de snelweg.
Tegen 14:00 zitten de eerste 300km erop en ga ik ter hoogte van Euskirchen de snelweg af. De laatste 300km naar de eindbestemming lekker binnendoor. De eerste kilometers zijn nog niet bijzonder noemenswaardig. Een paar leuke bochtjes, maar daarmee is het ook wel gezegd. Na Hümmel is de eerste haarspeldbocht, gevolgd door nog een aantal en wanneer ik de Ahr bij Fuchshofen oversteek volgen er nog een paar. Op de een of andere manier zorgt dit er ineens voor dat de ‘vakantieknop' omgaat.
Ik zak verder af richting Gerolstein, het wordt steeds bochtiger en de kilometers vorderen bocht na bocht. Mijn buurman heeft het meerdere malen gehad over de weg tussen Lambertsberg en Waxweiler. De weg zou voorzien moeten zijn van goed asfalt en dito bochten. Hier was geen woord van gelogen, behalve de borden met een maximum snelheid van 60km/h. Om het lot niet te tarten trek ik voor de bochten het gas wat open, lekker de bocht door en bij het uitkomen van de bocht weer netjes van het gas. Een fransoos bewijst dat het ook prima andersom kan, maar je hier absoluut niet sneller door bent. ‘Jij de boetes, ik de lol’, denk ik bij mezelf.
In Waxweiler gooi ik de tank van de Morini weer vol. Brandstoflampje ging net branden, dus de timing is perfect. Voor deze keer in ieder geval…. Vanaf Waxweiler zak ik weer verder naar beneden. Iets boven Sinspelt buig ik af naar het zuidwesten om Luxemburg in te gaan. Bij Roth an der Our ga ik de grens over en rijd ik Luxemburg binnen.
Ik ben, behalve om te tanken, nog nooit in Luxemburg geweest. Het idee is dan ook om lekker wat kilometers te maken hier. Van eigenlijk iedereen die ik gesproken heb, heb ik te horen gekregen dat de wegen hier goed zijn, het landschap mooi en het enige waar je een beetje rekening mee moet houden de snelheidscontroles zijn.
In Vianden slaat de Morini af en wil deze, uiteraard op een helling, vervolgens moeilijk starten. Ik duw de Morini naar de andere kant van de weg en besluit direct maar een korte drinkpauze in te lassen. Het is inmiddels 16:15 en ik moet nog zo’n 130km. Ik hoop dat de Morini het zo gewoon weer doet en ik zonder problemen verder kan. Ik drink m’n flesje water leeg, trek m’n jas weer aan, rugzak op, etc. Me voorbereidend op het ergste druk ik op de startknop, waarop de Morini in één keer, zonder enkel probleem, weer tot leven komt. Gelukkig.
Snel Vianden uit en door met waar ik voor weg ben: bochten. Van Vianden rijd ik naar boven, naar Putscheid. Vanaf daar weer iets naar beneden om aan een soort lus te beginnen. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk stuurweggetjes op te nemen binnen de hoeveelheid kilometers die ik voor ogen had. Het gebrek aan foto’s laat ook zien dat de beelden meer voor mezelf zijn, dan voor de rest van de wereld. Uiteindelijk gaat het daar ook om, vind ik. Als ik niet meer weet hoe het er ook alweer uitzag heb ik een goed excuus om weer die kant op te gaan.
Het verbaast me hoeveel bomen hier staan. Ik had de omgeving wat opener verwacht. Nu is het met 26 graden niet heel erg dat je in de schaduw staat, maar je ziet wat minder om je heen. Wat rechtere stukjes worden afgewisseld met fijne bochten en de kilometers schieten voorbij. De dorpjes die voorbij komen zijn: Kautenbach, Wiltz, Büderscheid, Bavigne. Net voor Arsdorf stop ik even om wat vocht te lozen. Ik neem bij het water wat nieuw vocht en een koekje tot me en zoek op m’n telefoon een hotel voor de avond. Het is inmiddels al 17:45, later dan ik had verwacht. Als ik bij de motor terugkom, spot ik een sneetje in de achterband. Ik hoop dat het meevalt, want de oude achterband kon ik na 600km al vervangen, omdat er een spijker in zat…
Vanaf Arsdorf is het nog een kleine 60km rijden vandaag. Om de lus af te maken stuur ik verder langs de Heispelt, gevolgd door Heiderscheidergrund en Bourscheid, waar ik daarvoor aan de andere kant van de Sauer al langs ben gekomen.
Vanaf Bourscheid is het nog maar een kilometer of 10 naar de eindbestemming van vandaag: Diekirch. Om 18:45 ben ik bij het hotel. De Morini kan ik achter het hotel op de parkeerplek zetten. Er is alleen één klein probleempje: ik kan de sleutel van mijn schrijfremslot niet vinden. Ik leg zorgvuldig alle spullen uit mijn jas op een rij en de sleutel zit er niet tussen. Vervolgens haal ik mijn tas ook over de kop en ook hier zit de sleutel niet tussen de spullen. Tot op de dag van vandaag is de sleutel spoorloos, net als de reservesleutel.
Na het inchecken leg ik snel de spullen op de kamer, trek een korte broek en een trui aan en loop naar het centrum. De meeste terrassen zitten aardig vol en als ik naar de kaarten kijk, word ik niet zo aangesproken door de gerechten. Ik kies voor een, dacht ik, rustiger terras. Ik bestel een biertje en vervolgens wat te eten. Als de serveerster terugloopt hoor ik van binnen een hoop gejoel van een groep vrouwen.
Na een paar minuten wordt langzaamaan duidelijk wat er speelt. Als ik net zit te eten komen ze naar buiten. Één van de vrouwen is nogal bijzonder verkleed en heeft een mandje met allemaal kleinigheden erin bij zich. Ze komen mijn kant op en leggen uit dat ze een vrijgezellenfeest hebben en dat ik kan kiezen: of haar een kus geven of op een drankje trakteren. Het uiterlijk van de vrouw laat naar mening voldoende te wensen over, dus kies ik voor een drankje.
De rest van de vrouwen vindt dit wat teleurstellend, maar het is mij wel goed. Gelukkig lopen ze daarna de naastgelegen terrassen af en heb ik tijd om mijn eten op te eten. Na een half uurtje is het mandje aardig leeg en is ze denk ik meer drankjes dan kussen rijker. De vrouwen gaan aan de tafels naast mij zitten en bestellen voor mij ook wat te drinken. Eentje spreekt wat Nederlands en we praten een tijdje. Ik word gevraagd mee te doen aan de karaoke binnen en besef dat dit het moment is dat ik beter kan gaan. Op het moment dat ik begin te denken dat ik kan zingen, weet ik dat ik de volgende ochtend aan het infuus kan. Meezwaaiend met de muziek binnen reken ik af en gluip ik snel weg naar buiten.
Een bijzonder gezellige wending van de avond. Dit is de eerste keer dat ik alleen op vakantie ga en ik had vooraf wel wat twijfels over hoe dat zou zijn. Tot nu toe valt het me alles mee!
In de zomer van 2018 had ik anderhalve week vakantie in juli en nog een week in september. Van het reisje in september heb ik al eerder een verslag gepost hier, nu doe ik die van het kortere rondje. Een vriend van me was aan het verbouwen en ik zou daar met wat dingen helpen, waardoor ik van maandag tot en met vrijdag nog een paar dagen de tijd had om weg te gaan.
Maandag 23 juli
Rond 10:30 vertrek ik, wat later dan gepland, maar de avond ervoor hadden we de dag met een aardig gezellige barbecue afgesloten én ik moet m’n tas nog inpakken. Een niet heel groot probleem, want de dagafstand is nog geen 600km. De eerste kilometers doe ik over de snelweg en zodra ik de grote steden (Dortmund, Duisburg, Köln, Bonn) voorbij ben draai ik de snelweg af om lekker binnendoor te gaan rijden.
Na de gebruikelijke 220km draai ik de snelweg even af voor wat Euro98 en een broodje voor mezelf. De Morini heeft gelukkig in tegenstelling tot de vorige vakantie nu geen last van een hoog olieverbruik. Ik heb voor de zekerheid wel een fles olie meegenomen. Na een minuut of tien stap ik weer op en rijd weer naar de snelweg.
Tegen 14:00 zitten de eerste 300km erop en ga ik ter hoogte van Euskirchen de snelweg af. De laatste 300km naar de eindbestemming lekker binnendoor. De eerste kilometers zijn nog niet bijzonder noemenswaardig. Een paar leuke bochtjes, maar daarmee is het ook wel gezegd. Na Hümmel is de eerste haarspeldbocht, gevolgd door nog een aantal en wanneer ik de Ahr bij Fuchshofen oversteek volgen er nog een paar. Op de een of andere manier zorgt dit er ineens voor dat de ‘vakantieknop' omgaat.
Ik zak verder af richting Gerolstein, het wordt steeds bochtiger en de kilometers vorderen bocht na bocht. Mijn buurman heeft het meerdere malen gehad over de weg tussen Lambertsberg en Waxweiler. De weg zou voorzien moeten zijn van goed asfalt en dito bochten. Hier was geen woord van gelogen, behalve de borden met een maximum snelheid van 60km/h. Om het lot niet te tarten trek ik voor de bochten het gas wat open, lekker de bocht door en bij het uitkomen van de bocht weer netjes van het gas. Een fransoos bewijst dat het ook prima andersom kan, maar je hier absoluut niet sneller door bent. ‘Jij de boetes, ik de lol’, denk ik bij mezelf.
In Waxweiler gooi ik de tank van de Morini weer vol. Brandstoflampje ging net branden, dus de timing is perfect. Voor deze keer in ieder geval…. Vanaf Waxweiler zak ik weer verder naar beneden. Iets boven Sinspelt buig ik af naar het zuidwesten om Luxemburg in te gaan. Bij Roth an der Our ga ik de grens over en rijd ik Luxemburg binnen.
Ik ben, behalve om te tanken, nog nooit in Luxemburg geweest. Het idee is dan ook om lekker wat kilometers te maken hier. Van eigenlijk iedereen die ik gesproken heb, heb ik te horen gekregen dat de wegen hier goed zijn, het landschap mooi en het enige waar je een beetje rekening mee moet houden de snelheidscontroles zijn.
In Vianden slaat de Morini af en wil deze, uiteraard op een helling, vervolgens moeilijk starten. Ik duw de Morini naar de andere kant van de weg en besluit direct maar een korte drinkpauze in te lassen. Het is inmiddels 16:15 en ik moet nog zo’n 130km. Ik hoop dat de Morini het zo gewoon weer doet en ik zonder problemen verder kan. Ik drink m’n flesje water leeg, trek m’n jas weer aan, rugzak op, etc. Me voorbereidend op het ergste druk ik op de startknop, waarop de Morini in één keer, zonder enkel probleem, weer tot leven komt. Gelukkig.
Snel Vianden uit en door met waar ik voor weg ben: bochten. Van Vianden rijd ik naar boven, naar Putscheid. Vanaf daar weer iets naar beneden om aan een soort lus te beginnen. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk stuurweggetjes op te nemen binnen de hoeveelheid kilometers die ik voor ogen had. Het gebrek aan foto’s laat ook zien dat de beelden meer voor mezelf zijn, dan voor de rest van de wereld. Uiteindelijk gaat het daar ook om, vind ik. Als ik niet meer weet hoe het er ook alweer uitzag heb ik een goed excuus om weer die kant op te gaan.
Het verbaast me hoeveel bomen hier staan. Ik had de omgeving wat opener verwacht. Nu is het met 26 graden niet heel erg dat je in de schaduw staat, maar je ziet wat minder om je heen. Wat rechtere stukjes worden afgewisseld met fijne bochten en de kilometers schieten voorbij. De dorpjes die voorbij komen zijn: Kautenbach, Wiltz, Büderscheid, Bavigne. Net voor Arsdorf stop ik even om wat vocht te lozen. Ik neem bij het water wat nieuw vocht en een koekje tot me en zoek op m’n telefoon een hotel voor de avond. Het is inmiddels al 17:45, later dan ik had verwacht. Als ik bij de motor terugkom, spot ik een sneetje in de achterband. Ik hoop dat het meevalt, want de oude achterband kon ik na 600km al vervangen, omdat er een spijker in zat…
Vanaf Arsdorf is het nog een kleine 60km rijden vandaag. Om de lus af te maken stuur ik verder langs de Heispelt, gevolgd door Heiderscheidergrund en Bourscheid, waar ik daarvoor aan de andere kant van de Sauer al langs ben gekomen.
Vanaf Bourscheid is het nog maar een kilometer of 10 naar de eindbestemming van vandaag: Diekirch. Om 18:45 ben ik bij het hotel. De Morini kan ik achter het hotel op de parkeerplek zetten. Er is alleen één klein probleempje: ik kan de sleutel van mijn schrijfremslot niet vinden. Ik leg zorgvuldig alle spullen uit mijn jas op een rij en de sleutel zit er niet tussen. Vervolgens haal ik mijn tas ook over de kop en ook hier zit de sleutel niet tussen de spullen. Tot op de dag van vandaag is de sleutel spoorloos, net als de reservesleutel.
Na het inchecken leg ik snel de spullen op de kamer, trek een korte broek en een trui aan en loop naar het centrum. De meeste terrassen zitten aardig vol en als ik naar de kaarten kijk, word ik niet zo aangesproken door de gerechten. Ik kies voor een, dacht ik, rustiger terras. Ik bestel een biertje en vervolgens wat te eten. Als de serveerster terugloopt hoor ik van binnen een hoop gejoel van een groep vrouwen.
Na een paar minuten wordt langzaamaan duidelijk wat er speelt. Als ik net zit te eten komen ze naar buiten. Één van de vrouwen is nogal bijzonder verkleed en heeft een mandje met allemaal kleinigheden erin bij zich. Ze komen mijn kant op en leggen uit dat ze een vrijgezellenfeest hebben en dat ik kan kiezen: of haar een kus geven of op een drankje trakteren. Het uiterlijk van de vrouw laat naar mening voldoende te wensen over, dus kies ik voor een drankje.
De rest van de vrouwen vindt dit wat teleurstellend, maar het is mij wel goed. Gelukkig lopen ze daarna de naastgelegen terrassen af en heb ik tijd om mijn eten op te eten. Na een half uurtje is het mandje aardig leeg en is ze denk ik meer drankjes dan kussen rijker. De vrouwen gaan aan de tafels naast mij zitten en bestellen voor mij ook wat te drinken. Eentje spreekt wat Nederlands en we praten een tijdje. Ik word gevraagd mee te doen aan de karaoke binnen en besef dat dit het moment is dat ik beter kan gaan. Op het moment dat ik begin te denken dat ik kan zingen, weet ik dat ik de volgende ochtend aan het infuus kan. Meezwaaiend met de muziek binnen reken ik af en gluip ik snel weg naar buiten.
Een bijzonder gezellige wending van de avond. Dit is de eerste keer dat ik alleen op vakantie ga en ik had vooraf wel wat twijfels over hoe dat zou zijn. Tot nu toe valt het me alles mee!
) naar de dichtstbijzijnde pomp. Daar gooi ik een jerrycan vol en met hetzelfde tempo rijden we weer terug.
. Ik wil ze als dank een tientje doen als onkosten, maar dit hoeven ze niet, dus laat ik maar 2 liter in de jerrycan zitten voor de grasmaaier. Na ze nogmaals te hebben bedankt, rijd ik weer verder en gooi ik zodra het kan de tank nog een keer écht vol.
.
Als je 'corona gezicht' tijdens deze vakantie had genoemd, had ik je waarschijnlijk in hetzelfde kamp als de Schotten geplaatst de volgende ochtend, hoe snel dat allemaal veranderd... 
. Daar zie ik de humor ook nog wel van in hehe.
