Curvas, montañas y dos chicas. Una aventura BMW GS
- Onderwerp starter AdventureGirl
- Startdatum
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #2
Proloog
Olé, daar gaan we weer. Ik zit nog keihard in de voorbereidingsfase maar het schiet op. En moet ook wel, want de tijd vliegt weer voorbij. Woensdag een nieuwe voorband omdat ik in het weekend van de 20e nog naar het Westerwald ga voor de jaarlijkse GS Girls meet. En de week daarna moet er nog een verse achterband op gelegd worden. Die voorband moet echt voordat ik naar het Westerwald ga. Die achterband kan nog wel maar niet de volle reis Pyreneeën en weer terug. Alleen hoor ik van mijn dealer dat de achterband levering nog niet bekend en nu in ieder geval niet leverbaar. Beetje rondvragen leert me dat ze er wel zijn maar dat mijn dealer die lijntjes niet gebruikt. Beetje jammer. Mede omdat die voorband afspraak ook al twee keer verplaatst is. Ik ga het de volgende keer toch maar lekker lokaal oplossen. Scheelt me ook weer kilometers. Dat had ik in eerste instantie ook in de planning echter lokaal was die voorband weer een lastig verhaal, waardoor ik weer bij de dealer uitkwam. Volg je het nog?
Dit jaar dus de Pyreneeën. Het stond al langer op de lijst maar we hadden elke keer nog wel een ander doel dus kwam het er niet van. Maar dit keer wel. Dus moest ik me er maar eens in gaan verdiepen. Detailkaart gekocht, maar die leest weer totaal ruk. Soms heb je dat he, wat dat betreft zijn die Michelin kaarten wel heel helder. Onverharde weggetjes, stijle weggetjes etc etc… je ziet het een stuk beter. Verder google maps, google gewoon, de tien mooiste dit en dat en je verzamelt een hoop moois bij elkaar. Vervolgens een concept gemaakt en die weer in het forum neer gezet bij een Pyreneeën topic en daar kwam weer genoeg reacties op. Thanx Rhino! Vanuit het motor-forum kreeg ik de tip Bardenas Reales nog door (Thanx Zot!). En zo gingen we weer verder.
Momenteel ben ik bezig met de route naar het beginpunt in Ainhoa (nabij Biarritz). Dat stuk onder Orléans richting Blois en Limoges valt nog niet al te veel van te maken. Pas ten Zuiden van Limoges wordt het echt de moeite waard. Met Sarlat la Canéda, Cahors, Bergerac, Les Eyzies, Le Bugue etc etc. Vanavond overleg. Toch maar eens kijken wat we met dat eerste stuk doen. Wat we meestal doen om het leuk te maken is vroeg vertrekken, dan een heel eind snelweg pakken en de dag afsluiten met nog een stuk binnendoor. Maar wat doe je als dat stuk binnendoor van twijfelachtige aard is? We zullen zien. Desnoods laat ik het in de route zitten en als we er geen zin in hebben rijden we gewoon door. Dat kan ook nog. Dan houden we alle opties open en laten we het van onze zin, het tijdstip van de dag en het weer afhangen. Lekker flexibel zeg maar.
Dit weekend moet ik nog even gaan zitten aan de weg terug. Ik heb een Vignet maar Caroline niet. We hebben trouwens wel een mooie route om het meer van Geneve liggen. Ik zal eens kijken naar het afgelopen jaar en het jaar daarvoor. Daar een combi van maken is misschien wel een oplossing.
Had ik al gezegd dat mijn Spaans super onder de maat is? Komt wel goed schatje.
Dag voor vertrek.
Vandaag is het gewoon nog een werkdag en ik heb diverse dingen nog op de agenda staan. Het is ook niet dat ik erg veel in moet pakken. De bagage lijkt ook steeds minimaler te worden. Maar toch gaat er deze donderdagochtend iets totaal fout. En onverwacht fout.
Terwijl ik even beneden ben om iets te overleggen met Ed die een late dienst heeft schiet het me in mijn rug. En slecht. Ik hang half op de bank en kan nog met moeite weer op mijn benen komen. Het eerste dat ik denk is @#$%#$^!! Het is ook het teken van mijn lijf dat ik broodnodig toe ben aan ontspanning en dat echt moet leren pauze te nemen als ik thuis werk in plaats van ellenlang achter mijn bureau te plakken en naar beneden te lopen voor een broodje en het achter mijn scherm opeet. Dom van mij en ik pluk daar nu de zure vruchten van. Ik weet ook dat die broodnodige ontspanning eraan komt. En wel morgen! Het knapt echter niet op. 2 paracetamol verder app ik mijn leidinggevende dat ik iets minder bereikbaar ben omdat ik heel erg moet afwisselen tussen zitten, lopen, liggen. Ik prioriteer mijn werklijst tussen wat moet en wat minder moet.
De dag verloopt tergend langzaam en na werktijd ga ik toch boodschappen doen. Ja, per auto. Vraag niet hoe, maar het lukt. Alleen het uit en in de auto komen is nog wel een ding. Als ik thuis ben zet ik de spullen neer en ga eerst liggen. 2 paracetamol verder en ik ga wat spullen pakken. Olie, med-kit, slangetje om benzine over te hevelen, schadeformulier, korte gebruiksaanwijzing Cardo (geplastificeerd), paspoort had ik al gepakt, logboek en een lijstje met handige spaanse zinnetjes. Etc etc.
Weer een paar nieuwe foto's in het logboek geplakt.
En dan neem ik maar een glas wijn. Potver ik baal. Caroline appt me nog even over de vertrektijd maar er komt ondertussen een ander ding tussendoor. Onze zoon moet van kamp opgehaald worden. Hij blijft liever thuis slapen dan daar. En dat kan. Ik bel naar Ed op het werk want ik zie niet hoe ik die fiets van hem achter op auto krijg (fietsdrager zit er gelukkig nog op). Hij kan zich iets eerder vrij maken en zo halen we onze zoon tegen acht uur op. Ik app nog tegen Caroline dat ik haar later even bel. Om negen uur zijn we weer thuis. Ik loop zo krom als een hoepel. Ed zegt nog “nou je moet maar overwegen of je niet een dag later vertrek” en ik snauw hem af. Het hele idee dat ik het feestje mis ga lopen gaat er bij mij niet in. Ik neem nog eens een glas wijn en twee paracetamol en bel Caroline. Ik val maar meteen met de deur in huis.
“Caro, ik val maar meteen met de deur in huis (zei ik toch he), ik ben door mijn rug gegaan. En het is niet best. Ik weet niet hoe het uitpakt maar laten we morgen om acht uur bij de pomp in Nijkerk afspreken en als het niet lukt zal ik je dat morgen heel erg op tijd laten weten”. Tja, dat komt wel rauw op je dak nietwaar? Maar dingen zijn ook zoals ze zijn en Caroline weet ook van mij dat als ik half kan, dat ik er helemaal ben. Maar ik kan niet anders dan een slag om de arm houden. Want nu heb ik even geen idee hoe het uitpakt. Zoon gaat naar bed, en ik ga ook direct naar bed. Neem een Tramadol (uit de woeste voorraad van mijn echtgenoot die een plaat in zijn rug heeft) en ga knock-out. Omdraaien is ’s nachts een ellende.
En laat ik maar meteen er geen drama van maken. Het trekt bij, het komt goed, al duurt dat wel een paar dagen, wat stripjes paracetamol en een berg geklungel met afstappen en mijn motorbroek aantrekken.
Olé, daar gaan we weer. Ik zit nog keihard in de voorbereidingsfase maar het schiet op. En moet ook wel, want de tijd vliegt weer voorbij. Woensdag een nieuwe voorband omdat ik in het weekend van de 20e nog naar het Westerwald ga voor de jaarlijkse GS Girls meet. En de week daarna moet er nog een verse achterband op gelegd worden. Die voorband moet echt voordat ik naar het Westerwald ga. Die achterband kan nog wel maar niet de volle reis Pyreneeën en weer terug. Alleen hoor ik van mijn dealer dat de achterband levering nog niet bekend en nu in ieder geval niet leverbaar. Beetje rondvragen leert me dat ze er wel zijn maar dat mijn dealer die lijntjes niet gebruikt. Beetje jammer. Mede omdat die voorband afspraak ook al twee keer verplaatst is. Ik ga het de volgende keer toch maar lekker lokaal oplossen. Scheelt me ook weer kilometers. Dat had ik in eerste instantie ook in de planning echter lokaal was die voorband weer een lastig verhaal, waardoor ik weer bij de dealer uitkwam. Volg je het nog?
Dit jaar dus de Pyreneeën. Het stond al langer op de lijst maar we hadden elke keer nog wel een ander doel dus kwam het er niet van. Maar dit keer wel. Dus moest ik me er maar eens in gaan verdiepen. Detailkaart gekocht, maar die leest weer totaal ruk. Soms heb je dat he, wat dat betreft zijn die Michelin kaarten wel heel helder. Onverharde weggetjes, stijle weggetjes etc etc… je ziet het een stuk beter. Verder google maps, google gewoon, de tien mooiste dit en dat en je verzamelt een hoop moois bij elkaar. Vervolgens een concept gemaakt en die weer in het forum neer gezet bij een Pyreneeën topic en daar kwam weer genoeg reacties op. Thanx Rhino! Vanuit het motor-forum kreeg ik de tip Bardenas Reales nog door (Thanx Zot!). En zo gingen we weer verder.
Momenteel ben ik bezig met de route naar het beginpunt in Ainhoa (nabij Biarritz). Dat stuk onder Orléans richting Blois en Limoges valt nog niet al te veel van te maken. Pas ten Zuiden van Limoges wordt het echt de moeite waard. Met Sarlat la Canéda, Cahors, Bergerac, Les Eyzies, Le Bugue etc etc. Vanavond overleg. Toch maar eens kijken wat we met dat eerste stuk doen. Wat we meestal doen om het leuk te maken is vroeg vertrekken, dan een heel eind snelweg pakken en de dag afsluiten met nog een stuk binnendoor. Maar wat doe je als dat stuk binnendoor van twijfelachtige aard is? We zullen zien. Desnoods laat ik het in de route zitten en als we er geen zin in hebben rijden we gewoon door. Dat kan ook nog. Dan houden we alle opties open en laten we het van onze zin, het tijdstip van de dag en het weer afhangen. Lekker flexibel zeg maar.
Dit weekend moet ik nog even gaan zitten aan de weg terug. Ik heb een Vignet maar Caroline niet. We hebben trouwens wel een mooie route om het meer van Geneve liggen. Ik zal eens kijken naar het afgelopen jaar en het jaar daarvoor. Daar een combi van maken is misschien wel een oplossing.
Had ik al gezegd dat mijn Spaans super onder de maat is? Komt wel goed schatje.
Dag voor vertrek.
Vandaag is het gewoon nog een werkdag en ik heb diverse dingen nog op de agenda staan. Het is ook niet dat ik erg veel in moet pakken. De bagage lijkt ook steeds minimaler te worden. Maar toch gaat er deze donderdagochtend iets totaal fout. En onverwacht fout.
Terwijl ik even beneden ben om iets te overleggen met Ed die een late dienst heeft schiet het me in mijn rug. En slecht. Ik hang half op de bank en kan nog met moeite weer op mijn benen komen. Het eerste dat ik denk is @#$%#$^!! Het is ook het teken van mijn lijf dat ik broodnodig toe ben aan ontspanning en dat echt moet leren pauze te nemen als ik thuis werk in plaats van ellenlang achter mijn bureau te plakken en naar beneden te lopen voor een broodje en het achter mijn scherm opeet. Dom van mij en ik pluk daar nu de zure vruchten van. Ik weet ook dat die broodnodige ontspanning eraan komt. En wel morgen! Het knapt echter niet op. 2 paracetamol verder app ik mijn leidinggevende dat ik iets minder bereikbaar ben omdat ik heel erg moet afwisselen tussen zitten, lopen, liggen. Ik prioriteer mijn werklijst tussen wat moet en wat minder moet.
De dag verloopt tergend langzaam en na werktijd ga ik toch boodschappen doen. Ja, per auto. Vraag niet hoe, maar het lukt. Alleen het uit en in de auto komen is nog wel een ding. Als ik thuis ben zet ik de spullen neer en ga eerst liggen. 2 paracetamol verder en ik ga wat spullen pakken. Olie, med-kit, slangetje om benzine over te hevelen, schadeformulier, korte gebruiksaanwijzing Cardo (geplastificeerd), paspoort had ik al gepakt, logboek en een lijstje met handige spaanse zinnetjes. Etc etc.
Weer een paar nieuwe foto's in het logboek geplakt.
En dan neem ik maar een glas wijn. Potver ik baal. Caroline appt me nog even over de vertrektijd maar er komt ondertussen een ander ding tussendoor. Onze zoon moet van kamp opgehaald worden. Hij blijft liever thuis slapen dan daar. En dat kan. Ik bel naar Ed op het werk want ik zie niet hoe ik die fiets van hem achter op auto krijg (fietsdrager zit er gelukkig nog op). Hij kan zich iets eerder vrij maken en zo halen we onze zoon tegen acht uur op. Ik app nog tegen Caroline dat ik haar later even bel. Om negen uur zijn we weer thuis. Ik loop zo krom als een hoepel. Ed zegt nog “nou je moet maar overwegen of je niet een dag later vertrek” en ik snauw hem af. Het hele idee dat ik het feestje mis ga lopen gaat er bij mij niet in. Ik neem nog eens een glas wijn en twee paracetamol en bel Caroline. Ik val maar meteen met de deur in huis.
“Caro, ik val maar meteen met de deur in huis (zei ik toch he), ik ben door mijn rug gegaan. En het is niet best. Ik weet niet hoe het uitpakt maar laten we morgen om acht uur bij de pomp in Nijkerk afspreken en als het niet lukt zal ik je dat morgen heel erg op tijd laten weten”. Tja, dat komt wel rauw op je dak nietwaar? Maar dingen zijn ook zoals ze zijn en Caroline weet ook van mij dat als ik half kan, dat ik er helemaal ben. Maar ik kan niet anders dan een slag om de arm houden. Want nu heb ik even geen idee hoe het uitpakt. Zoon gaat naar bed, en ik ga ook direct naar bed. Neem een Tramadol (uit de woeste voorraad van mijn echtgenoot die een plaat in zijn rug heeft) en ga knock-out. Omdraaien is ’s nachts een ellende.
En laat ik maar meteen er geen drama van maken. Het trekt bij, het komt goed, al duurt dat wel een paar dagen, wat stripjes paracetamol en een berg geklungel met afstappen en mijn motorbroek aantrekken.
von Sprudelwasser
MF'er
Ik volg. Maar niet hinderlijk, dat beloof ik!
Crossing The Rubicon
BMW K1300GT/Yamaha Royal Star Venture XVZ 1300 TF
Paracetamol en Ibuprofen, welke motorrijder is er niet groot mee geworden 
?
?
uiteraard haak ik aan, zijn mijn favoriete adventure dames...
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #8
Dag 1
Vrijdag 2 september
Van huis naar Vierson (F)
Accommodatie: Le chalet de la Foret
Accueil - Le chalet de la forêt
849 Km
Om half zes sta ik op. Ik zet de voeten op de grond en kom overeind. In ieder geval zak ik niet door mijn benen heen. Dat is 1. Ik hobbel naar de douche en laat het warme water op mijn rug lopen. Wat een bakkes vol watten heb ik zeg. Tramadol, zo’n hele is me denk ik teveel (in combinatie met twee glazen wijn) Pfff…. Koffie dan maar. Maar eerst afdrogen (mept de handdoek lafjes tegen de voeten, meer buigen gaat nog niet echt). Onderkleding aan en dan naar beneden. Die motorbroek wordt wel de grootste uitdaging. Ed helpt me even door de broek open te houden zodat ik mijn rechtervoet in de pijp kan steken. En dan de boel ophengelen.
Ed heeft broodjes voor ons gesmeerd en ik maak een foto van hem dat hij ze uit de koelkast haalt. Die foto app ik naar Caro met de mededeling dat de broodjes in de koelbox van de motor zitten. Boodschap lijkt me helder. Ik drink koffie, eet wat, neem een paracetamol en neem afscheid van Ed en Atlas. Ik zal voorzichtig doen.
Soms hou ik me wat dapperder voor dan dat ik ben. Maar toch, als ik op de motor zit merk ik dat die houding niet te beroerd is. Rechtop was funest geweest, maar zo lichtjes naar voren buigend. Dat is te doen. Het is kwart voor zeven als ik weg rijd. Het is nog wel wat fris. 10,5 graden lees ik van de display. Brr… handvatverwarming aan. Zit erop en is betaald en we gebruiken het. Met het verkeer valt het alleszins mee en ik ben ruim op tijd bij Nijkerk. Ik tank de Rallye af en begeef me naar de Mac. De motor zet ik neer en ik stap moeizaam af en dan wacht ik even tot Caroline er is.
We beginnen even met een kleine cappuccino. Hopelijk werkt dat tegen het hoofd vol watjes. De navi’s staan op autoprofiel en we zetten de neus richting Limoges. We vertrekken om 8.30 uur. Het is stabiel weer. Het lijkt er echter wel op dat we naar het Zuiden toch nog wat regen zullen krijgen. Er trekt een klein front over van West naar Oost. We zullen er ergens bij Parijs doorheen gaan (10 mm voorspeld) en er aan de andere kant weer uitrijden is het idee. Gewoon doordoen.
Om 9.30 uur rijden we België in, om 10 uur zijn we Antwerpen voorbij en is het kwik inmiddels gestegen naar een zeer aangename 22 graden. Zo mag het wat ons betreft de hele week wel blijven. Lage twintigers zijn super om mee te rijden. Om 11 uur rijden we Frankrijk in. Bij Seclin gaan we even van de snelweg af (die dan nog geen péage is) om te tanken. In Frankrijk geeft de staat momenteel een korting van 30 cent op een liter benzine. Echter Total Energies drukt daar nog een 20 cent bij. Die info had Mr. B opgesnord, de echtgenoot van Caroline. Heel handig zo’n gepensioneerd meedenkend thuisfront! In eerste instantie zien we een wat lange rij en rijden we richting een andere pomp. We komen echter toch bij Total Energies uit en sluiten aan in de rij die dan korter geworden is. Voor mij ook even een moment om van de motor af te stappen.
Vandaag zullen we dat vaker doen. Even een kort rondje om de motor lopen om de rug gangbaar te houden en paracetamol te stapelen. De statische houding van snelweg rijden is niet heel bevorderlijk. Voor € 1.53 per liter gooien we de motoren vol met 98. Lekker! Tanken wordt opeens weer oké, in plaats van de ergernis die ik er in Nederland van heb. We stappen weer op en gaan weer verder.
De route stuurt ons over de periferique van Parijs. Prima. Het is een uur of 1 en dan gaat het allemaal wel aardig met de drukte. Het stokt het en der wel wat maar de Fransen gaan zonder uitzondering allemaal aan de kant om de motorrijders er door te laten. Wat een verademing is dat. Het tempo waarmee de Franse motorrijders hun motor tussen elk beschikbaar plekje smijten is echter te hoog voor ons. We hebben een tijdje geprobeerd om hun tempo te volgen maar dat konden we direct vergeten. Binnen no time zat er eentje achter ons te seinen en konden we ruimte maken. Laat maar, ga maar, we willen nog even langer mee. Het help trouwens ook niet dat ik de koffers eraan heb hangen en best breed ben. Die 10 mm regen die kom trouwens niet. Het front is al voorbij (of moet komen, geen idee). Het blijft bij een aantal spetters. Heel even zien we in de verte het puntje van de Eifeltoren. Maar we zijn meer bezig met geconcentreerd rijden door de chaos dan om ons heel te kijken. Het wordt overigens steeds een klein beetje warmer. Om 14.00 uur zijn we Parijs voorbij. Ha! Die hebben we gehad.
tijd voor lunch onderweg, mooi na Parijs.
Ondanks het feit dat ik een klein beetje mijn zinnen heb gezet op Limoges als streefdoel stoppen we er toch wat eerder mee. Rond een uur of vier kijken we even in booking/google maps wat er aan hotels te vinden in richting Limoges en zo komen we op Le Chalet de la Forêt dat in Vierson vlak naast de snelweg ligt. Die reserveren we en we rijden die kant op.
Om 5 uur zijn we daar. Het is een hotel/restaurant met huisjes er omheen in een tuin. Het terrein is ’s nachts afgesloten met een hek met code. Dat hadden we al in de reviews gelezen en was ook van doorslaggevende invloed om te boeken.
We hebben een deel van zo’n huisje (kamer 401) en hebben een prima douche en een fijne airco en ontzettend dikke witte handdoeken. Caroline merkt nog op dat Enduropark Isabena soortgelijk qua setup is maar dat deze huisjes als voorbeeld voor daar kunnen dienen. Op het terrein zien we veel auto’s met een Engels kenteken. Vlak voor ons huisje is alleen een gehandicapten parkeerplaats dus we parkeren iets verder van het huisje. Een uur later blijkt een best kwieke Nederlander zijn dikke Audi Q8 wel op de gehandicapten parkeerplaats gezet te hebben. Even speelt het in mijn hoofd om een opmerking te maken dat het voor hem toch zeer praktisch is dat hij daar gebruik van mag maken maar ik leg die gedachte maar snel naast me neer. Laat het gaan.
Nadat we ons gedouched en omgekleed hebben begeven we ons richting het restaurant. De Engelse overburen zitten buiten en hebben een hele grappige labradoodle bij zich. Eentje met grijs/witte dreadlocks en een aandoenlijke kop. Blijkbaar wordt hij gebruik als therapiehond. Echt zo’n beest dat in een kinderfilm of serie een rol kan spelen. Caroline aait het beest. En ondanks dat deze hypo-allergeen is laat ik het even zitten. Bukken is niet mijn kracht momenteel.
We bestellen allebei een rosé en gaan voor een voorgerecht met ham en daarna een salade met geitenkaas. Tussen de gerechtjes door loop ik een stukje. Die stoelen zitten echt slecht. In de plataan die op het erf staat is een in de bast ingegroeide thermometer. Leuk idee, alleen lijkt die thermometer het ook al jaren niet meer te doen.
We sluiten af met een kaasplank en gaan vroeg naar bed. Caroline is deze week in Ierland geweest en is woensdagavond teruggekomen. Donderdag inplakken en vrijdag weg. Kortom, de hoogste tijd om ook even de rust te pakken. Qua ontspanning komt er genoeg de komende week maar even op tijd slapen is wel goed. Ik slik een halve Tramadol. ’s Nachts hoor ik de regen op het dak vallen. Die zijn we mooi ontlopen.
Vrijdag 2 september
Van huis naar Vierson (F)
Accommodatie: Le chalet de la Foret
Accueil - Le chalet de la forêt
849 Km
Om half zes sta ik op. Ik zet de voeten op de grond en kom overeind. In ieder geval zak ik niet door mijn benen heen. Dat is 1. Ik hobbel naar de douche en laat het warme water op mijn rug lopen. Wat een bakkes vol watten heb ik zeg. Tramadol, zo’n hele is me denk ik teveel (in combinatie met twee glazen wijn) Pfff…. Koffie dan maar. Maar eerst afdrogen (mept de handdoek lafjes tegen de voeten, meer buigen gaat nog niet echt). Onderkleding aan en dan naar beneden. Die motorbroek wordt wel de grootste uitdaging. Ed helpt me even door de broek open te houden zodat ik mijn rechtervoet in de pijp kan steken. En dan de boel ophengelen.
Ed heeft broodjes voor ons gesmeerd en ik maak een foto van hem dat hij ze uit de koelkast haalt. Die foto app ik naar Caro met de mededeling dat de broodjes in de koelbox van de motor zitten. Boodschap lijkt me helder. Ik drink koffie, eet wat, neem een paracetamol en neem afscheid van Ed en Atlas. Ik zal voorzichtig doen.
Soms hou ik me wat dapperder voor dan dat ik ben. Maar toch, als ik op de motor zit merk ik dat die houding niet te beroerd is. Rechtop was funest geweest, maar zo lichtjes naar voren buigend. Dat is te doen. Het is kwart voor zeven als ik weg rijd. Het is nog wel wat fris. 10,5 graden lees ik van de display. Brr… handvatverwarming aan. Zit erop en is betaald en we gebruiken het. Met het verkeer valt het alleszins mee en ik ben ruim op tijd bij Nijkerk. Ik tank de Rallye af en begeef me naar de Mac. De motor zet ik neer en ik stap moeizaam af en dan wacht ik even tot Caroline er is.
We beginnen even met een kleine cappuccino. Hopelijk werkt dat tegen het hoofd vol watjes. De navi’s staan op autoprofiel en we zetten de neus richting Limoges. We vertrekken om 8.30 uur. Het is stabiel weer. Het lijkt er echter wel op dat we naar het Zuiden toch nog wat regen zullen krijgen. Er trekt een klein front over van West naar Oost. We zullen er ergens bij Parijs doorheen gaan (10 mm voorspeld) en er aan de andere kant weer uitrijden is het idee. Gewoon doordoen.
Om 9.30 uur rijden we België in, om 10 uur zijn we Antwerpen voorbij en is het kwik inmiddels gestegen naar een zeer aangename 22 graden. Zo mag het wat ons betreft de hele week wel blijven. Lage twintigers zijn super om mee te rijden. Om 11 uur rijden we Frankrijk in. Bij Seclin gaan we even van de snelweg af (die dan nog geen péage is) om te tanken. In Frankrijk geeft de staat momenteel een korting van 30 cent op een liter benzine. Echter Total Energies drukt daar nog een 20 cent bij. Die info had Mr. B opgesnord, de echtgenoot van Caroline. Heel handig zo’n gepensioneerd meedenkend thuisfront! In eerste instantie zien we een wat lange rij en rijden we richting een andere pomp. We komen echter toch bij Total Energies uit en sluiten aan in de rij die dan korter geworden is. Voor mij ook even een moment om van de motor af te stappen.
Vandaag zullen we dat vaker doen. Even een kort rondje om de motor lopen om de rug gangbaar te houden en paracetamol te stapelen. De statische houding van snelweg rijden is niet heel bevorderlijk. Voor € 1.53 per liter gooien we de motoren vol met 98. Lekker! Tanken wordt opeens weer oké, in plaats van de ergernis die ik er in Nederland van heb. We stappen weer op en gaan weer verder.
De route stuurt ons over de periferique van Parijs. Prima. Het is een uur of 1 en dan gaat het allemaal wel aardig met de drukte. Het stokt het en der wel wat maar de Fransen gaan zonder uitzondering allemaal aan de kant om de motorrijders er door te laten. Wat een verademing is dat. Het tempo waarmee de Franse motorrijders hun motor tussen elk beschikbaar plekje smijten is echter te hoog voor ons. We hebben een tijdje geprobeerd om hun tempo te volgen maar dat konden we direct vergeten. Binnen no time zat er eentje achter ons te seinen en konden we ruimte maken. Laat maar, ga maar, we willen nog even langer mee. Het help trouwens ook niet dat ik de koffers eraan heb hangen en best breed ben. Die 10 mm regen die kom trouwens niet. Het front is al voorbij (of moet komen, geen idee). Het blijft bij een aantal spetters. Heel even zien we in de verte het puntje van de Eifeltoren. Maar we zijn meer bezig met geconcentreerd rijden door de chaos dan om ons heel te kijken. Het wordt overigens steeds een klein beetje warmer. Om 14.00 uur zijn we Parijs voorbij. Ha! Die hebben we gehad.
tijd voor lunch onderweg, mooi na Parijs.
Ondanks het feit dat ik een klein beetje mijn zinnen heb gezet op Limoges als streefdoel stoppen we er toch wat eerder mee. Rond een uur of vier kijken we even in booking/google maps wat er aan hotels te vinden in richting Limoges en zo komen we op Le Chalet de la Forêt dat in Vierson vlak naast de snelweg ligt. Die reserveren we en we rijden die kant op.
Om 5 uur zijn we daar. Het is een hotel/restaurant met huisjes er omheen in een tuin. Het terrein is ’s nachts afgesloten met een hek met code. Dat hadden we al in de reviews gelezen en was ook van doorslaggevende invloed om te boeken.
We hebben een deel van zo’n huisje (kamer 401) en hebben een prima douche en een fijne airco en ontzettend dikke witte handdoeken. Caroline merkt nog op dat Enduropark Isabena soortgelijk qua setup is maar dat deze huisjes als voorbeeld voor daar kunnen dienen. Op het terrein zien we veel auto’s met een Engels kenteken. Vlak voor ons huisje is alleen een gehandicapten parkeerplaats dus we parkeren iets verder van het huisje. Een uur later blijkt een best kwieke Nederlander zijn dikke Audi Q8 wel op de gehandicapten parkeerplaats gezet te hebben. Even speelt het in mijn hoofd om een opmerking te maken dat het voor hem toch zeer praktisch is dat hij daar gebruik van mag maken maar ik leg die gedachte maar snel naast me neer. Laat het gaan.
Nadat we ons gedouched en omgekleed hebben begeven we ons richting het restaurant. De Engelse overburen zitten buiten en hebben een hele grappige labradoodle bij zich. Eentje met grijs/witte dreadlocks en een aandoenlijke kop. Blijkbaar wordt hij gebruik als therapiehond. Echt zo’n beest dat in een kinderfilm of serie een rol kan spelen. Caroline aait het beest. En ondanks dat deze hypo-allergeen is laat ik het even zitten. Bukken is niet mijn kracht momenteel.
We bestellen allebei een rosé en gaan voor een voorgerecht met ham en daarna een salade met geitenkaas. Tussen de gerechtjes door loop ik een stukje. Die stoelen zitten echt slecht. In de plataan die op het erf staat is een in de bast ingegroeide thermometer. Leuk idee, alleen lijkt die thermometer het ook al jaren niet meer te doen.
We sluiten af met een kaasplank en gaan vroeg naar bed. Caroline is deze week in Ierland geweest en is woensdagavond teruggekomen. Donderdag inplakken en vrijdag weg. Kortom, de hoogste tijd om ook even de rust te pakken. Qua ontspanning komt er genoeg de komende week maar even op tijd slapen is wel goed. Ik slik een halve Tramadol. ’s Nachts hoor ik de regen op het dak vallen. Die zijn we mooi ontlopen.
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #9
Dag 2
Zaterdag, 3 september
Van Vierson naar Monflanquin
Accommodatie: La Dame du Lac Monform
La Dame Du Lac - Domaine dans le Lot-et-Garonne
456 Km
Om 7 uur gaat de wekker. Caroline doet het gordijn open en het lijkt egaal grijs/blauw. Ik probeer overeind te komen maar het lijkt slechter dan gisteren. Gloepende.
Je weet het, snelweg is statisch, die snert restaurantstoelen geven nul ondersteuning in de onderrug. Ik sleep me enigszins bezorgd naar de douche en laat het warme water over de rug lopen. Dat helpt. Soms is zo’n rug aan het begin van de dag ook stram en pijnlijk, die warmte helpt de boel op gang te helpen.
Ik kleed me aan maar moet Caroline toch vragen om me te helpen met mijn motorbroek. Die krijg ik met geen mogelijkheid aan. Dan kijken we weer naar buiten. Het regent! Dat was niet de afspraak. We pakken de boel al min of meer in en lopen eerst maar eens naar het restaurant. Het regent nog een beetje en een sprintje zit er voor mij niet in. Het ontbijt is prima. Yoghurt, koffie, brood, jus d’orange. Allemaal goed. We leggen een prima bodem en ik begin direct met de eerste twee paracetamol. Doet voor mij gevoel geen zak. Vandaag zal het wel weer stapelen worden. Na het ontbijt betaal ik de rekening en haal de koelelementen op. We pakken de spullen op de motor.
Het is enorm dreigend weer en de vraag is of de regenbroek aan moet of niet. We doen het gewoon niet. Wie weet rijden we er net een beetje langs. We rijden eerst het dorp wat verder in om de tank vol te gooien. Staan bij de drempels. Caroline kijkt goed mee en dat helpt zodat ik niet per toeval een keer een drempel mis en de volle laag krijg. Volgooien maar en door! Boodschappen hebben we nog geen zin in. Doen we later wel. Eerst het laatste stuk snelweg erdoor drukken. Vlak onder Limoges heb ik een route gemaakt richting het begin van de Pyreneeën bij St-Jean-Pied-de-Port. Eerst pakken we de laatste 130 km snelweg. Dat gaat gelukkig prima. We zijn wel blij dat we van de snelweg af zijn. De weg gaat nu over kleine wegen dwars door de Dordogne.
Ik heb een beetje zitten graven in mijn herinneringen en weet dat er bij Les Eyzies de Tayac grotwoningen zijn die vanaf de straat wel te zien zijn. Google streetview helpt me daarbij al zijn sommige dingen nog wel lastig te vinden. De aanhouder wint echter. De plaats Sarlat le Caneda is echter gesneuveld bij het maken van een route. Die lag me te ver uit de koers. En ondanks dat het daar een zeer sfeervol gebeuren is, laten we het aan ons voorbij schieten.
We rijden vandaag tussen de akkers door. We zien veel bruine koeien die lekker in het zonnetje liggen te herkauwen.
We stoppen bij een supermarkt ten noorden van Saint-Yrieix-a-Perche en slaan lunch in. Caroline haalt deze keer de lunch en komt terug met een lekker stuk brie en een kleine verpakking ham. Iets waarop we ons elke dag weer kunnen verheugen. En bij Saint-Mesmin vinden we een plekje tussen de weilanden met bankjes. Ik blijf op de motor zitten terwijl Caroline mij mijn voet aangeeft. Als ik de broekspijp maar in handen heb kan ik mijn rechterbeen wel over de motor heen trekken en afstappen. Opstappen is geen enkel probleem. Ik ben wel even blij om weer te kunnen staan te lopen.
Het is heerlijk warm. Een graad of 22 en het zonnetje schijnt. Ik smeer de broodjes even staand. Beter! En met het broodje in de hand is het ook wel lekker om rond te lopen. Er is een soort heel degelijk uitzicht punt gebouwd waar uitzicht over het dorp te zien is. Eerlijk? Voor wat!? Er is echt niets bijzonders te zien. We vragen ons af of dit weer zo’n EU-uitgave is. Er staan diverse fruitbomen met labeltjes erbij, met wat wat is. Het lijkt allemaal redelijk recent aangeplant. Gelukkig staan er ook een paar afvalbakken zodat we de verpakkingsmaterialen van de lunch goed weg kunnen gooien. Scheelt weer rotzooi in de koelbox.
Vandaag hebben we trouwens een mijlpalendagje. Caroline tikt met haar motor de 20.000 km aan en ik vandaag de 30.000 km. Een dikke 20 km voor Les Eyzies heb ik al diverse leuke dingen langs de kant van de weg gevonden. Zo rijden we langs de Dordogne via la Route de Prehistoire waar we zicht hebben op een hele lange spleet in de rotsen waaronder de mensen in de prehistorie woonden. Als je het nooit gezien hebt en enige interesse voor je omgeving hebt dan is het bijzonder om te zien. We stappen weer even af en nemen een foto.
Omdat het warmer is geworden is het ook tijd om de jas te wisselen. Caroline trekt haar Ortema bodyprotector aan en doet er een vest overheen. Ik trek mijn recent gekochte doorwaaijas van Richa aan. Nog geen meter mee gereden en het zal me benieuwen! We rijden verder en niet veel verder bij Tursac komen we een prachtig gebouwd huis onder een rotswand tegen.
Bij Les Eyzies zag ik op diverse foto’s een gebogen houten brug en na flink zoeken had ik die ook gevonden en heb ik die ook in de route geknutseld. We moesten er wel een beetje voor omrijden maar dat was niet erg. Het is een voetgangersbrug die pal tegen een reguliere brug aanligt. Na de brug rijd ik even naar beneden naar de rivier en loop naar de rivierbedding (jawel, het gaat een beetje beter, of is het de paracetamol stapeling??
In Les Eyzies zien we nog meer mooie gebouwen. Maar daarna zijn we er ook wel een beetje klaar mee. Hopla, en door! In de middag stoppen we bij Beaumontois-en-Perigord midden in het centrum om eens te kijken waar we die avond zullen verblijven.
We komen daarmee minder ver dan verwacht maar het is wat het is. Op booking zien we een aardige accommodatie bij Monflanquin met wederom huisjes! En een terras en restaurant. Ziet er prima uit. We rijden daarheen. Als we aankomen zien we ook dat we 456 km gereden hebben waarvan toch goed 326 km binnendoor. En dat is gezien de omstandigheden best aanzienlijk.
Het huisje is wederom prima. En achteraf hadden we de motor direct op de goede plek neer moeten zetten. Maar als de bagage binnen ligt zien we dat die parkeerplek dan bezet is. Meteen doen he.. en zo gaat het met meer dingen. De foto ook echt maken als het moment zich voordoet. Niet wachten totdat er weer zoiets voorbij komt. We weten het allemaal, maar toch werkt dat in de praktijk anders. Even proberen we nog de motoren voor het huisje onder de boom neer te zetten want die plek is er wel, maar het is iets te zacht qua ondergrond. We zetten ze vervolgens op de parking achter elkaar neer. Met schijfremslot, op stuurslot, met alarm en met de ketting en met een tracker. Meer dan dit hebben we niet.
We installeren ons. In de praktijk pakken we allebei een kant van de kamer om de bagage neer te gooien. Meestal is het zo dat degene die het eerst ergens zijn tas neerzet (vaak degene die het eerst naar binnenloopt), die blijft aan die kant slapen en zet daar zijn bagage neer. Het maakt ook totaal geen fluit uit. We zijn wat dat betreft superflexibel en makkelijk. Voor mij is het moment dat ik geïnstalleerd ben, lees thuis ben, het ogenblik dat ik mijn toilettas in de badkamer neerzet. Caroline heeft sinds dit jaar een wat andere opzet. De zijkoffers zijn thuisgebleven. Ze heeft een bescheiden topkoffer gekocht die met adaptor op adaptor toch op de Adventure gemonteerd kon worden en een Ortlieb roltas achterop geknoopt met Rokstraps.
We zijn mooi op tijd en lopen rond zes uur naar het terras van het hotel waar we een plekje zoeken en we bestellen allebei een biertje. Het is best warm en het zonnetje schijnt vrolijk. Caroline is meestal van een helder biertje en ik neem eens een keer een witbiertje (ik ben een wijndrinker en drink amper bier). Maar je begrijpt dat ik het achterwerk van de duivel niet laat staan. Of val ik nou gewoon voor de marketing gedachte van een blauw glas.
We zien wat ligstoeltjes staan en gaan daar zitten. Ten eerste is dat best lastig voor mij om in te komen, ten tweede geeft het nul steun in de rug en ten derde kom ik er amper uit. Kortom, binnen drie minuten geef ik het op en ga lekker op het stenen muurtje zitten. Dat is beter! Ons logboek heeft tijdens de zitactie een paar spetters bier over zich gehad maar het valt gelukkig mee. Alleen het kaft, en dat is geplastificeerd. Het terras biedt uitzicht aan het meertje dat ernaast ligt en iets verder beneden ons wordt een jeux de boules wedstrijd gespeelt. Het is er een drukte van belang en het klinkt retegezellig. Misschien later maar. We gaan zitten op het terras bij een vierpersoonstafeltje maar worden gebonjourd naar een twee persoonstafeltje omdat alle tafels bezet zijn. Gezien het nog zo rustig is lijkt dat haast onwaarschijnlijk maar dat is het niet. We bestellen direct maar verplaatsen ons toch nog een keer.
Onder de overkapping staat ook nog een soort bartafel met een groot massief houten blad en een paar krukken. Daar gaan we (op mijn verzoek) zitten. Dan kan ik staan en zitten afwisselen en het zit een stuk actiever. De barman/ober en zijn 300 andere functies kijkt eens gek. Ik zeg dat dit wat beter zit gezien mijn rug en binnen 30 seconden vist hij een kussentje ergens vandaan dat ik achter mijn rug kan proppen. Zo dan, dat zit lekker! We hebben een karafje witte wijn bij het avondeten besteld.
Het favoriete soort hond van Caroline voorbij lopen. Een beagle! Ohhhh…. Beagle, gaat het weer. En ik weet wat er komen gaat he. Ze gaat natuurlijk op het beestje af en een beetje kroelen. Ha, mooi he. Altijd raak.
Caroline begint met een voorafje van Foccacia met mozzarella en ik heb een voorafje van gegrilde vijgen een mousse van geitenkaas, honing en walnoten. Het klinkt heel lekker en ziet er ook lekker uit maar het is in het echt nog veel lekkerder! Man oh man, wat is dit een feestje zeg! Je kan van die Fransen zeggen wat je wil, maar dat eten is echt fijn.
Over het hoofdgerecht zijn we het unaniem eens een escalope de veau met een rode wijnsaus en frietjes. Lekker man! Het is lekker in het avondzonnetje. Wat een weer zeg. Alle regenfronten zijn we nu voorbij en het lijkt nu stabiel zomerweer te worden. Te heet hoeft wat ons betreft ook niet.
Na het eten lopen we even kort in de omgeving rond voor het stappendoel dat we toch niet gaan halen. De jeux-de-boules-wedstrijd is afgelopen, het sportveld en vroegere drafbaan is leeg en er staat ergens een crosser tegen een boom geparkeerd. Eigenaar, geen idee. Voor ons het einde dag (we maken het eigenlijk amper laat, twaalf uur nooit, volgens mij deze rit is en een keer half twaalf geworden). Kortom, tijd om af te sluiten, tanden te poetsen en het licht uit te doen. Morgen een nieuwe dag. Dan moeten we wel in Spanje terecht komen. Toch?
Zaterdag, 3 september
Van Vierson naar Monflanquin
Accommodatie: La Dame du Lac Monform
La Dame Du Lac - Domaine dans le Lot-et-Garonne
456 Km
Om 7 uur gaat de wekker. Caroline doet het gordijn open en het lijkt egaal grijs/blauw. Ik probeer overeind te komen maar het lijkt slechter dan gisteren. Gloepende.
Je weet het, snelweg is statisch, die snert restaurantstoelen geven nul ondersteuning in de onderrug. Ik sleep me enigszins bezorgd naar de douche en laat het warme water over de rug lopen. Dat helpt. Soms is zo’n rug aan het begin van de dag ook stram en pijnlijk, die warmte helpt de boel op gang te helpen.
Ik kleed me aan maar moet Caroline toch vragen om me te helpen met mijn motorbroek. Die krijg ik met geen mogelijkheid aan. Dan kijken we weer naar buiten. Het regent! Dat was niet de afspraak. We pakken de boel al min of meer in en lopen eerst maar eens naar het restaurant. Het regent nog een beetje en een sprintje zit er voor mij niet in. Het ontbijt is prima. Yoghurt, koffie, brood, jus d’orange. Allemaal goed. We leggen een prima bodem en ik begin direct met de eerste twee paracetamol. Doet voor mij gevoel geen zak. Vandaag zal het wel weer stapelen worden. Na het ontbijt betaal ik de rekening en haal de koelelementen op. We pakken de spullen op de motor.
Het is enorm dreigend weer en de vraag is of de regenbroek aan moet of niet. We doen het gewoon niet. Wie weet rijden we er net een beetje langs. We rijden eerst het dorp wat verder in om de tank vol te gooien. Staan bij de drempels. Caroline kijkt goed mee en dat helpt zodat ik niet per toeval een keer een drempel mis en de volle laag krijg. Volgooien maar en door! Boodschappen hebben we nog geen zin in. Doen we later wel. Eerst het laatste stuk snelweg erdoor drukken. Vlak onder Limoges heb ik een route gemaakt richting het begin van de Pyreneeën bij St-Jean-Pied-de-Port. Eerst pakken we de laatste 130 km snelweg. Dat gaat gelukkig prima. We zijn wel blij dat we van de snelweg af zijn. De weg gaat nu over kleine wegen dwars door de Dordogne.
Ik heb een beetje zitten graven in mijn herinneringen en weet dat er bij Les Eyzies de Tayac grotwoningen zijn die vanaf de straat wel te zien zijn. Google streetview helpt me daarbij al zijn sommige dingen nog wel lastig te vinden. De aanhouder wint echter. De plaats Sarlat le Caneda is echter gesneuveld bij het maken van een route. Die lag me te ver uit de koers. En ondanks dat het daar een zeer sfeervol gebeuren is, laten we het aan ons voorbij schieten.
We rijden vandaag tussen de akkers door. We zien veel bruine koeien die lekker in het zonnetje liggen te herkauwen.
We stoppen bij een supermarkt ten noorden van Saint-Yrieix-a-Perche en slaan lunch in. Caroline haalt deze keer de lunch en komt terug met een lekker stuk brie en een kleine verpakking ham. Iets waarop we ons elke dag weer kunnen verheugen. En bij Saint-Mesmin vinden we een plekje tussen de weilanden met bankjes. Ik blijf op de motor zitten terwijl Caroline mij mijn voet aangeeft. Als ik de broekspijp maar in handen heb kan ik mijn rechterbeen wel over de motor heen trekken en afstappen. Opstappen is geen enkel probleem. Ik ben wel even blij om weer te kunnen staan te lopen.
Het is heerlijk warm. Een graad of 22 en het zonnetje schijnt. Ik smeer de broodjes even staand. Beter! En met het broodje in de hand is het ook wel lekker om rond te lopen. Er is een soort heel degelijk uitzicht punt gebouwd waar uitzicht over het dorp te zien is. Eerlijk? Voor wat!? Er is echt niets bijzonders te zien. We vragen ons af of dit weer zo’n EU-uitgave is. Er staan diverse fruitbomen met labeltjes erbij, met wat wat is. Het lijkt allemaal redelijk recent aangeplant. Gelukkig staan er ook een paar afvalbakken zodat we de verpakkingsmaterialen van de lunch goed weg kunnen gooien. Scheelt weer rotzooi in de koelbox.
Vandaag hebben we trouwens een mijlpalendagje. Caroline tikt met haar motor de 20.000 km aan en ik vandaag de 30.000 km. Een dikke 20 km voor Les Eyzies heb ik al diverse leuke dingen langs de kant van de weg gevonden. Zo rijden we langs de Dordogne via la Route de Prehistoire waar we zicht hebben op een hele lange spleet in de rotsen waaronder de mensen in de prehistorie woonden. Als je het nooit gezien hebt en enige interesse voor je omgeving hebt dan is het bijzonder om te zien. We stappen weer even af en nemen een foto.
Omdat het warmer is geworden is het ook tijd om de jas te wisselen. Caroline trekt haar Ortema bodyprotector aan en doet er een vest overheen. Ik trek mijn recent gekochte doorwaaijas van Richa aan. Nog geen meter mee gereden en het zal me benieuwen! We rijden verder en niet veel verder bij Tursac komen we een prachtig gebouwd huis onder een rotswand tegen.
Bij Les Eyzies zag ik op diverse foto’s een gebogen houten brug en na flink zoeken had ik die ook gevonden en heb ik die ook in de route geknutseld. We moesten er wel een beetje voor omrijden maar dat was niet erg. Het is een voetgangersbrug die pal tegen een reguliere brug aanligt. Na de brug rijd ik even naar beneden naar de rivier en loop naar de rivierbedding (jawel, het gaat een beetje beter, of is het de paracetamol stapeling??
In Les Eyzies zien we nog meer mooie gebouwen. Maar daarna zijn we er ook wel een beetje klaar mee. Hopla, en door! In de middag stoppen we bij Beaumontois-en-Perigord midden in het centrum om eens te kijken waar we die avond zullen verblijven.
We komen daarmee minder ver dan verwacht maar het is wat het is. Op booking zien we een aardige accommodatie bij Monflanquin met wederom huisjes! En een terras en restaurant. Ziet er prima uit. We rijden daarheen. Als we aankomen zien we ook dat we 456 km gereden hebben waarvan toch goed 326 km binnendoor. En dat is gezien de omstandigheden best aanzienlijk.
Het huisje is wederom prima. En achteraf hadden we de motor direct op de goede plek neer moeten zetten. Maar als de bagage binnen ligt zien we dat die parkeerplek dan bezet is. Meteen doen he.. en zo gaat het met meer dingen. De foto ook echt maken als het moment zich voordoet. Niet wachten totdat er weer zoiets voorbij komt. We weten het allemaal, maar toch werkt dat in de praktijk anders. Even proberen we nog de motoren voor het huisje onder de boom neer te zetten want die plek is er wel, maar het is iets te zacht qua ondergrond. We zetten ze vervolgens op de parking achter elkaar neer. Met schijfremslot, op stuurslot, met alarm en met de ketting en met een tracker. Meer dan dit hebben we niet.
We installeren ons. In de praktijk pakken we allebei een kant van de kamer om de bagage neer te gooien. Meestal is het zo dat degene die het eerst ergens zijn tas neerzet (vaak degene die het eerst naar binnenloopt), die blijft aan die kant slapen en zet daar zijn bagage neer. Het maakt ook totaal geen fluit uit. We zijn wat dat betreft superflexibel en makkelijk. Voor mij is het moment dat ik geïnstalleerd ben, lees thuis ben, het ogenblik dat ik mijn toilettas in de badkamer neerzet. Caroline heeft sinds dit jaar een wat andere opzet. De zijkoffers zijn thuisgebleven. Ze heeft een bescheiden topkoffer gekocht die met adaptor op adaptor toch op de Adventure gemonteerd kon worden en een Ortlieb roltas achterop geknoopt met Rokstraps.
We zijn mooi op tijd en lopen rond zes uur naar het terras van het hotel waar we een plekje zoeken en we bestellen allebei een biertje. Het is best warm en het zonnetje schijnt vrolijk. Caroline is meestal van een helder biertje en ik neem eens een keer een witbiertje (ik ben een wijndrinker en drink amper bier). Maar je begrijpt dat ik het achterwerk van de duivel niet laat staan. Of val ik nou gewoon voor de marketing gedachte van een blauw glas.
We zien wat ligstoeltjes staan en gaan daar zitten. Ten eerste is dat best lastig voor mij om in te komen, ten tweede geeft het nul steun in de rug en ten derde kom ik er amper uit. Kortom, binnen drie minuten geef ik het op en ga lekker op het stenen muurtje zitten. Dat is beter! Ons logboek heeft tijdens de zitactie een paar spetters bier over zich gehad maar het valt gelukkig mee. Alleen het kaft, en dat is geplastificeerd. Het terras biedt uitzicht aan het meertje dat ernaast ligt en iets verder beneden ons wordt een jeux de boules wedstrijd gespeelt. Het is er een drukte van belang en het klinkt retegezellig. Misschien later maar. We gaan zitten op het terras bij een vierpersoonstafeltje maar worden gebonjourd naar een twee persoonstafeltje omdat alle tafels bezet zijn. Gezien het nog zo rustig is lijkt dat haast onwaarschijnlijk maar dat is het niet. We bestellen direct maar verplaatsen ons toch nog een keer.
Onder de overkapping staat ook nog een soort bartafel met een groot massief houten blad en een paar krukken. Daar gaan we (op mijn verzoek) zitten. Dan kan ik staan en zitten afwisselen en het zit een stuk actiever. De barman/ober en zijn 300 andere functies kijkt eens gek. Ik zeg dat dit wat beter zit gezien mijn rug en binnen 30 seconden vist hij een kussentje ergens vandaan dat ik achter mijn rug kan proppen. Zo dan, dat zit lekker! We hebben een karafje witte wijn bij het avondeten besteld.
Het favoriete soort hond van Caroline voorbij lopen. Een beagle! Ohhhh…. Beagle, gaat het weer. En ik weet wat er komen gaat he. Ze gaat natuurlijk op het beestje af en een beetje kroelen. Ha, mooi he. Altijd raak.
Caroline begint met een voorafje van Foccacia met mozzarella en ik heb een voorafje van gegrilde vijgen een mousse van geitenkaas, honing en walnoten. Het klinkt heel lekker en ziet er ook lekker uit maar het is in het echt nog veel lekkerder! Man oh man, wat is dit een feestje zeg! Je kan van die Fransen zeggen wat je wil, maar dat eten is echt fijn.
Over het hoofdgerecht zijn we het unaniem eens een escalope de veau met een rode wijnsaus en frietjes. Lekker man! Het is lekker in het avondzonnetje. Wat een weer zeg. Alle regenfronten zijn we nu voorbij en het lijkt nu stabiel zomerweer te worden. Te heet hoeft wat ons betreft ook niet.
Na het eten lopen we even kort in de omgeving rond voor het stappendoel dat we toch niet gaan halen. De jeux-de-boules-wedstrijd is afgelopen, het sportveld en vroegere drafbaan is leeg en er staat ergens een crosser tegen een boom geparkeerd. Eigenaar, geen idee. Voor ons het einde dag (we maken het eigenlijk amper laat, twaalf uur nooit, volgens mij deze rit is en een keer half twaalf geworden). Kortom, tijd om af te sluiten, tanden te poetsen en het licht uit te doen. Morgen een nieuwe dag. Dan moeten we wel in Spanje terecht komen. Toch?
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #10
Dag 3
Zondag, 4 september
Van Monflanquin naar Sos del Rey Catolico
Accommodatie: Hotel Triskel
Hotel Triskel*** Sos del Rey Católico. Hotel Rural con Encanto. - Inicio
611 Km
De routine begint zich langzaam weer vorm te geven. Ik heb vannacht prima geslapen en kan me weer wat makkelijker omdraaien. Toch begin ik wel met twee stuks paracetamol voor de eerste uren. We kijken uit het raam en het ziet er prima uit. We verwachten ook geen raar weer meer. Toch is het elke ochtend weer leuk om vol verwachting naar buiten te kijken. Er staat nog zoveel leuks op de planning.
Na een prima ontbijt ruimen we de laatste spullen in de kamer op en pakken ze op de motor. We lopen nog even naar binnen. Ik zie niemand om de koelelementen te pakken en degene die in de keuken werkt ziet me wel maar negeert me. Ook goed hoor. Ik pak ze zelf wel. Gisteren heb ik gezien waar ze liggen. Ik open de vriezer, pak de bakken met ijs eruit en daaronder liggen de koelelementen. Et merci! De bakken roomijs gaan weer terug op hun plek. We hebben een beetje naar de route gekeken en gaan even wat pragmatischer te werk om wat rapper door te steken naar de Pyreneeën.
We rijden eerst terug naar Marmande en gaan daarna via wat meer doorgaande wegen richting Captieux waar we vervolgens een stukje snelweg pakken tot Ortez. Vlak daarvoor doen we even boodschappen bij de lokale super. In Grignols. Wat een gebouw, het lijkt wel afkomstig uit Star Wars.
Vanaf daar gaat het weer binnendoor naar St. Jean Pied de Port. De aanrijroute daar naar toe is iets meer doorgaand maar met de voorbode van meer moois. Van licht glooiend gaat het over naar flink heuvelig naar St. Jean Pied de Port. Vanaf daar gaat het omhoog met de smalle maar zeer mooie D428. De bomen maken plaats voor bosjes en vervolgens voor gras. Het zonlicht strijkt over de hellingen en de schaduwen geven diepte. We zien ontzettend veel wandelaars lang de weg. Ze vielen ons al op in St. Jean Pied de Port en daar hadden we het erover dat het ons niet leuk leek om langs de wat grotere weg te lopen terwijl het verkeer maar langs je raast. Maar hier wordt het serieus mooi. Allemaal met de schelp of om de nek of aan de rugzak. Soms met een wandelstok, vaak met petjes of hoedjes tegen de zon en veelal met stevig wandelschoeisel. Santiago de Compostella als doel.
Bovenop de berg zien we nog een aansteller pur sang. Een lange gast met ontbloot bovenlijf in de felle zon. Rugzak op en hij knijpt de neus dicht tegen de uitlaatgassen. Zou je niet een shirtje aantrekken tegen huidkanker? Wat een hysterische figuren heb je tegenwoordig ook. Wel hysterisch doen maar slaan geen deuk in een pakje boter. Heb er een beetje een hekel aan.
https://photos.smugmug.com/Girls-on...Fc4T/0/f1e43b54/1280/20220904_131708-1280.mp4
Kort filmpje, maar het embedden lukt niet echt, volg de link.
Als we over een top komen en een beetje in de luwte terechtkomen zien we een geschikte lunchplek. Geen bankje, maar rotsblokken genoeg, en zelfs een heus damestoilet (achter een inham). Het is inmiddels 13.00 uur, dus een broodje mag ook wel een keer. We smeren even de broodjes en genieten ontzettend van het adembenemend mooie uitzicht. Deze keer is het groene pesto, tomaat en mozzarella. Jawel, we maken er een feest van. Ik hou van de hoogte en de desolaatheid. Je mag me hier rustig een week laten zitten met beperkte middelen. Ik zou me geen moment vervelen. Misschien trouwens ook wel, maar verveling is ook nuttig. De wind waait lekker en dat maakt het heerlijk om zo te zitten. Niet te koud, niet te warm. Gewoon lekker met het klingelen van koebellen waarvan het geluid ver draagt. Iets verder beneden ons staat een kudde paarden te grazen in de nabijheid van een drinkbak. Oke, die kunnen hier dus ook oversteken. Paarden, runderen en schapen. En ze reageren allemaal anders.
Na de lunch rijden we weer verder en ik zie de Cromlech de Orgambide. De stenen staan in een mooie cirkel en in de stenen staan woorden gehakt. Mooi!
De route gaat nu verder richting Sos del Rey Catolico. Daarvan weet ik dat de route heen niet interessant is maar de weg terug beter. We rijden dus door en het tempo ligt op de doorgaande wegen hoger. De omgeving verandert steeds en dat houdt het enigszins aardig. Ik had als tip gekregen om te overnachten in Sos del Rey Catolico en we zien aan de rand van het stadje rond een uur of 4 een hotel liggen. Hotel Triskel. Het ligt goed. We rijden erheen en we reserveren een kamer. Maar omdat het pas 16.00 uur is kunnen we de onderste lus van de route nog wel doen. Naar een hotel hoeven we niet meer te zoeken dus het maakt ook niet uit hoe laat we weer terug zijn.
Ik heb een rondje Bardenas Reales aan de route geplakt. De Bardenas Reales is een halfwoestijn gebied op een 30 minuten ten zuidwesten van Sos de Rey. Ik weet dat er een weg doorheen loopt maar wat voor weg heb ik geen flauw idee van. Caro zegt meteen, camino, da’s onverhard. Oh oke. We kijken wat er komt. Het pad is in het begin de eerste 100 meter wat steniger maar wordt dan lekker gravel. Ik had ook wat moeite met de weg er doorheen te leggen want het is niet vanzelfsprekend qua route. Er loopt veel doorheen. Bij het beginpunt kiezen we de weg naar links en hobbelen lekker door.
Het is overigens best warm. Een graad over 34. Je moet het hebben van de rijwind. Maar de omgeving is ontzettend spectaculair. Wat een prachtige rotsformaties. Het is echt indrukwekkend. Verschillende kleuren steen, plateaus, rivierbeddingen, schakeringen van bruin, geel, wit en groen. Her en der zijn akkers, maar wat daar gegroeid heeft is mij niet geheel duidelijk. Over het hele gebied kan ik niet anders zeggen dan dat ik er beste nog een dag(deel) zou kunnen doorbrengen om het verder uit te kammen. Want deze keer zien we absoluut niet alles.
Op een gegeven moment buigt onze paarse route ergens een kant op waar het pad binnen notime lijkt te verdwijnen. Foutje van mij. Ik zei toch, het was niet helemaal helder en eenduidig. We kijken eens op de navi en zien ergens helemaal aan de zuidkant van de Bardenas een grotere verharde weg lopen. Als we dat nou eens als koers houden en dan gewoon maar een ander pad gaan volgen. Wee weet komen we er op uit. Terug kan overigens ook prima. Maar we gaan verder, gelukkig hebben we een hotel! We vervolgen het pad en kronkelen verder door die prachtige omgeving.
Wist je dat de Dothraki Sea uit de serie Game of Thrones hier is opgenomen? Ik ook niet hoor, maar ik las het ergens. We krijgen zelf nog een relatief vlak hairpinnetje staand in de tweede versnelling. Niet mijn ding bij offroad maar ik moet zeggen met de Rallye maakt het me niet zoveel uit. Dat is best te doen. En mijn rug. Die vindt dit heerlijk! Totaal onverwacht overigens. Ik wil overal wel stoppen om foto’s te maken maar het is best heet. We blijven kronkelen stijgen en dalen en we mikken op de verharde weg in het Zuiden. En weet je wat? Nog een paar bochten en een flinke afdaling naar beneden en hopla! We draaien zo het asfalt op. Is dat niet tof? We rijden vervolgens naar het Oosten en het Noorden en komen zo weer uit bij Sos del Rey Catolico waar we iets na 18.00 uur weer naar binnen rollen. Onder het stof. Dikke duim omhoog naar de meneer die achter de receptie zit. Wat was dit geinig. En op dag drie al afgevinkt. Het lijkt erop dat we weer helemaal on track zitten qua timing. Vandaag is het wasdag. Ik heb een klein flesje met wasmiddel meegenomen en in de wasbak was ik even de lange legging en het shirt uit dat ik onder mijn motorpak draag. Meteen maar even de sokken erbij. Caro gooit er ook nog even wat bij in. Ik moet zeggen ik heb maar 1 shirt met lang mouwen meegenomen en daar zal je me dus de hele godganse week op de foto’s in zien. Niet eens een heel prettig shirt, maar wel de enige met lange mouwen. Hij is dus niet rete-vies he…. Om de paar dagen gaat dat ding door het sop.
Nadat we ons opgefrist en omgekleed hebben lopen we beneden en bestellen even wat te drinken. Wel nodig met die hitte. En weer zie je me aan het bier. Ga ik mezelf nu tegenspreken? In het hotel zijn nog een paar motorrijders. En ook een wat aparter clubje. Het zijn drie Belgen die met twee motoren en een Porsche onderweg zijn. Ze hebben allemaal een huis in Alicante en wonen binnen een straal van een paar kilometer, maar maken met zijn drieën een soort road trip. De vrouwen zijn thuisgebleven. Wat een combi niet, twee motoren en een Porsche? We besluiten gezamenlijk richting het oude centrum van Sos del Rey te gaan. Zij hebben gereserveerd in het hotel om te eten. Wij hebben de focus op tapas bij Hotel Corona. Ook dat was een tip. Maar het is Spanje en eten gaat hier pas vanaf half negen.
We lopen eerst een heel rondje door het stadje heen. De warmte blijft lang tussen de muren hangen en het is er echt mooi. Smalle straatjes, hoge muren in zandkleuren, en soms ontzettend stil, verlaten. Aan de rand van de stad kijken we over de velden en zien een schaapsherder zijn kudde begeleiden. Uiteindelijk ploffen we neer bij Hotel Corona onder de bogen en het tapas menu staat op de papieren placemat. Ik heb geen idee wat wat is. Een van de Belgen helpt een handje. De meneer is een gepensioneerd leraar Engels op de Uni. Maar spreekt van allen het beste Spaans en legt het een en ander uit. Ze besluiten zelf ook maar te blijven plakken en bellen de reservering in het hotel af. Het zit hier in ieder geval sfeervoller in het oude centrum. We krijgen diverse tapas voorgeschoteld.
Met rundvlees, met worst, met ham. Super! Heel smakelijk. Caroline en ik hebben samen al een karafje wijn gehad maar de Belgen bestellen vervolgens nog een fles wijn. Ik neem een half glas want ik hoef echt niet meer. Ik hou niet van teveel. Hoeft voor mij niet. De Belgische ex leraar vraagt naar La Dolorossa (de pijnlijke=de rekening). Zij willen wat meer betalen dan ons, maar daar willen wij niets van weten. We lappen gewoon met zijn allen. Toch krijgen wij het wisselgeld (10,-) terug. Eerlijk is eerlijk, onze drinksnelheid is zeer beperkt. Na het eten lopen we terug naar het hotel. In de verte weerlicht het. Het is voor mijn gevoel nog redelijk ver weg. Maar vlak nadat we binnenkomen (en ik gelukkig de was heb binnengehaald) gaat het toch regenen terwijl een dikke donderbui uitblijft. Nice timing. Om half twaalf gaat het licht uit. Laat voor mij.
Zondag, 4 september
Van Monflanquin naar Sos del Rey Catolico
Accommodatie: Hotel Triskel
Hotel Triskel*** Sos del Rey Católico. Hotel Rural con Encanto. - Inicio
611 Km
De routine begint zich langzaam weer vorm te geven. Ik heb vannacht prima geslapen en kan me weer wat makkelijker omdraaien. Toch begin ik wel met twee stuks paracetamol voor de eerste uren. We kijken uit het raam en het ziet er prima uit. We verwachten ook geen raar weer meer. Toch is het elke ochtend weer leuk om vol verwachting naar buiten te kijken. Er staat nog zoveel leuks op de planning.
Na een prima ontbijt ruimen we de laatste spullen in de kamer op en pakken ze op de motor. We lopen nog even naar binnen. Ik zie niemand om de koelelementen te pakken en degene die in de keuken werkt ziet me wel maar negeert me. Ook goed hoor. Ik pak ze zelf wel. Gisteren heb ik gezien waar ze liggen. Ik open de vriezer, pak de bakken met ijs eruit en daaronder liggen de koelelementen. Et merci! De bakken roomijs gaan weer terug op hun plek. We hebben een beetje naar de route gekeken en gaan even wat pragmatischer te werk om wat rapper door te steken naar de Pyreneeën.
We rijden eerst terug naar Marmande en gaan daarna via wat meer doorgaande wegen richting Captieux waar we vervolgens een stukje snelweg pakken tot Ortez. Vlak daarvoor doen we even boodschappen bij de lokale super. In Grignols. Wat een gebouw, het lijkt wel afkomstig uit Star Wars.
Vanaf daar gaat het weer binnendoor naar St. Jean Pied de Port. De aanrijroute daar naar toe is iets meer doorgaand maar met de voorbode van meer moois. Van licht glooiend gaat het over naar flink heuvelig naar St. Jean Pied de Port. Vanaf daar gaat het omhoog met de smalle maar zeer mooie D428. De bomen maken plaats voor bosjes en vervolgens voor gras. Het zonlicht strijkt over de hellingen en de schaduwen geven diepte. We zien ontzettend veel wandelaars lang de weg. Ze vielen ons al op in St. Jean Pied de Port en daar hadden we het erover dat het ons niet leuk leek om langs de wat grotere weg te lopen terwijl het verkeer maar langs je raast. Maar hier wordt het serieus mooi. Allemaal met de schelp of om de nek of aan de rugzak. Soms met een wandelstok, vaak met petjes of hoedjes tegen de zon en veelal met stevig wandelschoeisel. Santiago de Compostella als doel.
Bovenop de berg zien we nog een aansteller pur sang. Een lange gast met ontbloot bovenlijf in de felle zon. Rugzak op en hij knijpt de neus dicht tegen de uitlaatgassen. Zou je niet een shirtje aantrekken tegen huidkanker? Wat een hysterische figuren heb je tegenwoordig ook. Wel hysterisch doen maar slaan geen deuk in een pakje boter. Heb er een beetje een hekel aan.
https://photos.smugmug.com/Girls-on...Fc4T/0/f1e43b54/1280/20220904_131708-1280.mp4
Kort filmpje, maar het embedden lukt niet echt, volg de link.
Als we over een top komen en een beetje in de luwte terechtkomen zien we een geschikte lunchplek. Geen bankje, maar rotsblokken genoeg, en zelfs een heus damestoilet (achter een inham). Het is inmiddels 13.00 uur, dus een broodje mag ook wel een keer. We smeren even de broodjes en genieten ontzettend van het adembenemend mooie uitzicht. Deze keer is het groene pesto, tomaat en mozzarella. Jawel, we maken er een feest van. Ik hou van de hoogte en de desolaatheid. Je mag me hier rustig een week laten zitten met beperkte middelen. Ik zou me geen moment vervelen. Misschien trouwens ook wel, maar verveling is ook nuttig. De wind waait lekker en dat maakt het heerlijk om zo te zitten. Niet te koud, niet te warm. Gewoon lekker met het klingelen van koebellen waarvan het geluid ver draagt. Iets verder beneden ons staat een kudde paarden te grazen in de nabijheid van een drinkbak. Oke, die kunnen hier dus ook oversteken. Paarden, runderen en schapen. En ze reageren allemaal anders.
Na de lunch rijden we weer verder en ik zie de Cromlech de Orgambide. De stenen staan in een mooie cirkel en in de stenen staan woorden gehakt. Mooi!
De route gaat nu verder richting Sos del Rey Catolico. Daarvan weet ik dat de route heen niet interessant is maar de weg terug beter. We rijden dus door en het tempo ligt op de doorgaande wegen hoger. De omgeving verandert steeds en dat houdt het enigszins aardig. Ik had als tip gekregen om te overnachten in Sos del Rey Catolico en we zien aan de rand van het stadje rond een uur of 4 een hotel liggen. Hotel Triskel. Het ligt goed. We rijden erheen en we reserveren een kamer. Maar omdat het pas 16.00 uur is kunnen we de onderste lus van de route nog wel doen. Naar een hotel hoeven we niet meer te zoeken dus het maakt ook niet uit hoe laat we weer terug zijn.
Ik heb een rondje Bardenas Reales aan de route geplakt. De Bardenas Reales is een halfwoestijn gebied op een 30 minuten ten zuidwesten van Sos de Rey. Ik weet dat er een weg doorheen loopt maar wat voor weg heb ik geen flauw idee van. Caro zegt meteen, camino, da’s onverhard. Oh oke. We kijken wat er komt. Het pad is in het begin de eerste 100 meter wat steniger maar wordt dan lekker gravel. Ik had ook wat moeite met de weg er doorheen te leggen want het is niet vanzelfsprekend qua route. Er loopt veel doorheen. Bij het beginpunt kiezen we de weg naar links en hobbelen lekker door.
Het is overigens best warm. Een graad over 34. Je moet het hebben van de rijwind. Maar de omgeving is ontzettend spectaculair. Wat een prachtige rotsformaties. Het is echt indrukwekkend. Verschillende kleuren steen, plateaus, rivierbeddingen, schakeringen van bruin, geel, wit en groen. Her en der zijn akkers, maar wat daar gegroeid heeft is mij niet geheel duidelijk. Over het hele gebied kan ik niet anders zeggen dan dat ik er beste nog een dag(deel) zou kunnen doorbrengen om het verder uit te kammen. Want deze keer zien we absoluut niet alles.
Op een gegeven moment buigt onze paarse route ergens een kant op waar het pad binnen notime lijkt te verdwijnen. Foutje van mij. Ik zei toch, het was niet helemaal helder en eenduidig. We kijken eens op de navi en zien ergens helemaal aan de zuidkant van de Bardenas een grotere verharde weg lopen. Als we dat nou eens als koers houden en dan gewoon maar een ander pad gaan volgen. Wee weet komen we er op uit. Terug kan overigens ook prima. Maar we gaan verder, gelukkig hebben we een hotel! We vervolgen het pad en kronkelen verder door die prachtige omgeving.
Wist je dat de Dothraki Sea uit de serie Game of Thrones hier is opgenomen? Ik ook niet hoor, maar ik las het ergens. We krijgen zelf nog een relatief vlak hairpinnetje staand in de tweede versnelling. Niet mijn ding bij offroad maar ik moet zeggen met de Rallye maakt het me niet zoveel uit. Dat is best te doen. En mijn rug. Die vindt dit heerlijk! Totaal onverwacht overigens. Ik wil overal wel stoppen om foto’s te maken maar het is best heet. We blijven kronkelen stijgen en dalen en we mikken op de verharde weg in het Zuiden. En weet je wat? Nog een paar bochten en een flinke afdaling naar beneden en hopla! We draaien zo het asfalt op. Is dat niet tof? We rijden vervolgens naar het Oosten en het Noorden en komen zo weer uit bij Sos del Rey Catolico waar we iets na 18.00 uur weer naar binnen rollen. Onder het stof. Dikke duim omhoog naar de meneer die achter de receptie zit. Wat was dit geinig. En op dag drie al afgevinkt. Het lijkt erop dat we weer helemaal on track zitten qua timing. Vandaag is het wasdag. Ik heb een klein flesje met wasmiddel meegenomen en in de wasbak was ik even de lange legging en het shirt uit dat ik onder mijn motorpak draag. Meteen maar even de sokken erbij. Caro gooit er ook nog even wat bij in. Ik moet zeggen ik heb maar 1 shirt met lang mouwen meegenomen en daar zal je me dus de hele godganse week op de foto’s in zien. Niet eens een heel prettig shirt, maar wel de enige met lange mouwen. Hij is dus niet rete-vies he…. Om de paar dagen gaat dat ding door het sop.
Nadat we ons opgefrist en omgekleed hebben lopen we beneden en bestellen even wat te drinken. Wel nodig met die hitte. En weer zie je me aan het bier. Ga ik mezelf nu tegenspreken? In het hotel zijn nog een paar motorrijders. En ook een wat aparter clubje. Het zijn drie Belgen die met twee motoren en een Porsche onderweg zijn. Ze hebben allemaal een huis in Alicante en wonen binnen een straal van een paar kilometer, maar maken met zijn drieën een soort road trip. De vrouwen zijn thuisgebleven. Wat een combi niet, twee motoren en een Porsche? We besluiten gezamenlijk richting het oude centrum van Sos del Rey te gaan. Zij hebben gereserveerd in het hotel om te eten. Wij hebben de focus op tapas bij Hotel Corona. Ook dat was een tip. Maar het is Spanje en eten gaat hier pas vanaf half negen.
We lopen eerst een heel rondje door het stadje heen. De warmte blijft lang tussen de muren hangen en het is er echt mooi. Smalle straatjes, hoge muren in zandkleuren, en soms ontzettend stil, verlaten. Aan de rand van de stad kijken we over de velden en zien een schaapsherder zijn kudde begeleiden. Uiteindelijk ploffen we neer bij Hotel Corona onder de bogen en het tapas menu staat op de papieren placemat. Ik heb geen idee wat wat is. Een van de Belgen helpt een handje. De meneer is een gepensioneerd leraar Engels op de Uni. Maar spreekt van allen het beste Spaans en legt het een en ander uit. Ze besluiten zelf ook maar te blijven plakken en bellen de reservering in het hotel af. Het zit hier in ieder geval sfeervoller in het oude centrum. We krijgen diverse tapas voorgeschoteld.
Met rundvlees, met worst, met ham. Super! Heel smakelijk. Caroline en ik hebben samen al een karafje wijn gehad maar de Belgen bestellen vervolgens nog een fles wijn. Ik neem een half glas want ik hoef echt niet meer. Ik hou niet van teveel. Hoeft voor mij niet. De Belgische ex leraar vraagt naar La Dolorossa (de pijnlijke=de rekening). Zij willen wat meer betalen dan ons, maar daar willen wij niets van weten. We lappen gewoon met zijn allen. Toch krijgen wij het wisselgeld (10,-) terug. Eerlijk is eerlijk, onze drinksnelheid is zeer beperkt. Na het eten lopen we terug naar het hotel. In de verte weerlicht het. Het is voor mijn gevoel nog redelijk ver weg. Maar vlak nadat we binnenkomen (en ik gelukkig de was heb binnengehaald) gaat het toch regenen terwijl een dikke donderbui uitblijft. Nice timing. Om half twaalf gaat het licht uit. Laat voor mij.
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #11
Klopt helemaal hoor.Paracetamol en Ibuprofen, welke motorrijder is er niet groot mee geworden
Maar ik heb er wel mee in mijn maag gezeten. Twee jaar geleden ging ik door mijn rug en heb ik een week in het ziekenhuis gelegen en kon ik vijf dagen helemaal niet meer lopen. Spit xl zeg maar. Gelukkig knapte dit op. Want het is zo ontzettend vermoeiend.
chris 708
MF veteraan
Lekker leesvoer, dank je wel.
Heerlijk verslag weer, ga ik idd ook maar eens naar kijken, prachtig gebied.
Flitsmagneet
Die hard MF'er
- 7 okt 2016
- 662
- 566
Leuk verhaal, mooie schrijfwijze. En goede foto's! Ik volg.
David_ZZR
MF veteraan
Heb je het punt waar je naar op zoek was nou niet gevonden in de Bardenas???? Leuk verslag verder en heb 'm toegevoegd alvast aan het overzicht!
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #20
Dat punt heb ik inderdaad niet gevonden. Pas ter plekke kreeg ik de indruk dat je een ronde kon rijden (vanaf dat beeld aan het begin).
In overleg hebben we toen de route gevolgd. Ook omdat we richting einde middag waren en we niet helemaal konden inschatten wat we voor de boeg hadden. Reden om het gebied nog een keer mee te pakken.
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #21
Dag 4
Maandag, 5 september
Van Sos de Rey Catolico naar La Buerda
Accommodatie: Hotel Turmo
Hotel Turmo
436 Km
De wekker gaat, het gordijn gaat open en het ziet er prachtig helder uit. De lucht is door de regen van afgelopen nacht opgefrist. De was is min of meer droog. Na het douchen trek ik het spul direct aan voordat ik de rest van mijn tas in pak. Wat dan nog klam is, is binnen tien minuten aan het lijf wel opgedroogd. Het ontbijt is nog niet begonnen. Dat begint hier ook pas om half negen. Alles is later. We komen de Belgen tegen. Degene met de Porsche had gisteren een aardig luide mond (typisch iemand die onder invloed van een beetje drank een ander karakter krijgt) maar ziet er nu wat timide uit. Beetje brak jongen? Dat zagen wij allang aankomen. Wees blij dat je niet op een motor zit.
Een van de anderen heeft een kapotte spiegel. Gisteren is een oud vrouwtje in een autootje achteruit gereden en precies zo tegen een hoek van zijn koffer aan. En net hard genoeg zodat de BMW omging. De spiegel hangt losjes in de behuizing, de koffers hebben krassen en het gas blijft wat hangen zodat het rijden met actief het gas open maar ook actief dichtdraaien is. Al met al rijdbaar maar wel hinderlijk. Caroline haalt een dikke rol knalblauwe ductape uit de koffer en daarmee wordt de spiegel vakkundig in zijn behuizing vastgeplakt en ook nog net zo dat hij er het nodige in kan zien.
Bij mijn motor zie ik dat een van de bevestigingssteunen van de koffers niet lekker op zijn plek zit. Geen idee hoe het systeem verder werkt maar ik trek er even een tiewrapje langs zodat de koffer er niet af kan.
Het ontbijt bestaat verder uit wat dingen van een menukaart bestellen. Vind ik eerlijk gezegd weinig aan. Ik neus liever even op een buffet en pak een paar dingen bij elkaar dan dat ik van een menukaart moet plukken. Kost me in de ochtend ook veel te veel tijd. Het paard staat buiten klaar voor vertrek en het wordt alleen maar warmer. Geldt alleen voor de ochtend he. In de avond geen probleem. We eten deze keer iets bescheidener. Paar stukjes brood en toast, jam, koffie en sap en dat was het. Ik haal mijn geplastificeerde kaartje tevoorschijn en lepel op: “ Mis bolsas de hielo estàn en el congelador, puedes traerlas?” En even later komt er iemand met mijn koelelementen aanzetten. Best praktisch! Het is dat de tijd ontbrak maar ik heb overwogen de kleine serie Spaanse zinnetjes op een T-shirt te drukken.
We rijden de A-1601 naar het Noord-Oosten. En het klopt. Ik had begrepen dat de aanrijroute naar SOS niet interessant was maar terug wel. En die is na de eerste paar kilometers interessant. Plenty bochten! De neus staat weer richting de Pyreneeën. Het voordeel van iets lager gebergte is dat er veel meer wegen zijn. En dat ze ook overal lopen. We rijden nog langs een vreemde clustering met gebouwen ten noorden van Ruesta.
Het lijkt iets van een hippiekolonie maar we zien niemand. Overal tekeningen op de gebouwen en de muren. Wel fotogeniek. Dan verder noordwaarts via de A-137 door een prachtig kloofdal. Super! Weer een heel andere omgeving. ten Noorden van Sigues aan de A137. Dat valt overigens wel op Het landschap blijft constant wisselen. Tegen half 11 rijden we al weer het hooggebergte in. Een weggetje naar rechts ziet er zo interessant uit dat we een omkeren om te kijken hoe het er daar uitziet. Ook weer zo’n mooi kleine kloofje bij Ochagavia. We rijden hem niet helemaal door omdat het volgens de navi nergens uitkomt. Maar is het wel even een leuk intermezzo.
De ochtend ben ik overigens begonnen met twee paracetamol maar had ik al gezegd dat mijn rug prima is? Ik heb bijna geen beperkingen meer. En dat met die 35 km onverhard gisteren. Het is nu meer dat de boel even op gang moet komen en stram is. Vandaar die twee paracatamol. Maar voor de rest? Up and running! We gaan nu langzamerhand richting de hoge passen. Richting Port de Larrau.
Ik had al doorgekregen dat we om een hekje heen moesten rijden en dat de pas open was. Maar vanaf de Spaanse zijde is er helemaal geen melding dat het ding dicht is oid. Bovenop zien we wel het hekje en onder aan de berg aan de Franse zijde zien we dat daar een bord staat dat de weg gesloten is. Dat is tricky. Het verklaart misschien ook het weinige verkeer dat van Frankrijk richting Spanje gaat. Gokken is met een motor nog te doen, maar met een auto? 20 heen en 20 terug? Bij een petit casino hebben we wat boodschapjes gehaald en het brood kwam van de bakker om de hoek. Broodje, 1 euro. Mooi he. Dat maakt het een pleziertje om even naar de bakker te lopen.
Vandaag is het overigens ook de dag van de grote Franse collen. In de middag rijden we achter elkaar de Aubisque, Soulor en daarna de Tourmalet.
Om kwart voor vijf zijn we bovenop de Tourmalet voor een gummibearbreak, waar we nog steeds in kleur de letters en aanmoedigingen van de Vuelta op de weg zien. Bewolking hangt er ook. Maar de temperatuur is zalig! Hitte is toch wat vermoeiend. Althans het voelt altijd zo aanwezig. Het is ook tijd om in de navi en in booking te kijken waar we vandaag ongeveer uit gaan komen. De Aspin ligt nog voor ons. Daarna gaat de route weer naar Spanje waar hij richting de Canon de Anisclo gaat. We overleggen even terwijl we van de motor afstappen. In Frankrijk komen we nu in een iets minder dicht bevolkt gebied. En Caroline weet nog een prima hotel in La Buerda. Dat is nog wel een flink doorkachelen, maar op zich niet gek. Je kan in Spanje toch pas vanaf half negen eten, dus wat later binnenkomen is niet gek. We reserveren hem maar. Dan is dat geregeld. En het lijkt gek omdat het nog maar 150? Km is maar de zumo geeft aan dat we daar dik twee half uur over gaan doen. Zou het? Het klinkt haast wat veel, maar vaak heeft dat ding wel gelijk.
De Aubisque vinden we verre weg de mooiste van alle collen van vandaag. Omdat we toch wel iets van haast of urgentie om doorrijden voelen maken we geen foto’s. Het rijdt wel enorm lekker en het wordt ook wat rustiger op de weg. Na de Aubisque buigt de weg naar het zuiden en gaan we richting de tunnel van Bielsa. Ik herinner me dit van vroeger nog. Aan de ene kant van de berg was het mooi weer en aan de andere kant was het een grijze bende. Deze keer niet. We moeten heel even wachten met doorrijden maar staan dan ook vooraan. Het is een tunnel van 3 kilometer. Niet superlang, maar lang zat.
De weg er naartoe lijkt op de kaart redelijk rechttoe rechtaan maar is in de praktijk alles behalve dat. Hij is wel doorgaand en groter, maar zit vol met bochten. En na al die kleine Spielerei bochten is dit het betere ragwerk. We waaien lekker uit en het tempo ligt hoog. Max snelheid geen idee, maar het zal boven invorderingssnelheid hebben gelegen. Gelukkig weinig verkeer. De laatste Franse pomp pakken we niet mee. Er zit nog zoveel in de tank dat het een onzinnige actie zou zijn. Na de tunnel is het alsnog mooi weer. Het hotel ligt iets zuidelijker dan de inrit naar de Canon d’Anisclo en dat is weer mooi voor morgen. Dan beginnen we daar morgen mee. Het is trouwens zeven uur. Dus de navi klopte toch wel redelijk.
De motoren mogen in de garage. We kunnen makkelijk om het pand rijden en er is een megagarage voor de motoren. We kunnen ze mooi neerzetten en het is vandaag ook dermate vlak dat we ze eens op de bok trekken om te kijken naar het olieverbruik. Tot dusver gaat het allemaal prima. De waterkoelers pakken amper wat. Maar goed, beter in de gaten houden dan een keer te weinig kijken. De spullen gaan naar boven met de lift. Super! Toch ook erg lekker. Het kan allemaal in een keer. Ik heb de Kriegatas, een kleiner tasje, en mijn helm. Caroline heeft de roltas en een kleiner tasje en haar helm. We hebben een fijne kamer met een balkon en wederom is het wasdag. We gooien weer een aantal dingen door het sop, spoelen ze uit in de wasbak of onder de douche en hangen ze neer op het balkon. Drogen maar. Het is wel iets later dus hopelijk zijn de sokken morgen droog.
Zoals altijd hebben we even contact met het thuisfront. Soms per whatsapp, soms met videobellen en soms zonder beeld. Het hangt een beetje van de dag en van de tijd af. Ondanks het feit dat we laat binnen zijn zullen we nog steeds een uurtje de tijd moeten doden omdat het nog lang geen half negen is. We zitten buiten op het terras aan de doorgaande weg. De andere motorrijder is tot de conclusie gekomen dat er een garage is en zet zijn motor ook binnen door. Jaja, we hadden voorkennis. Er zitten veel werklui en wat lokale mensen. Soms zetten truckers hun truck aan de overkant neer en maken gebruik van de faciliteiten van het hotel om te eten. Wie weet douchen ze er ook. Het is in ieder geval levendig. Caroline drinkt een biertje en ik drink een glas wijn. De koelelementen liggen natuurlijk al weer in de vriezer. We werken het logboek bij en noteren de opvallende dingen van de dag. Strak om half negen gaan we in het restaurant zitten. Niet heel gezellig qua verlichting maar verder prima. We kiezen een menuutje en nemen er een fles wijn bij die we delen. Wat eten we ook al weer… geen idee moet ik zeggen. Ik weet alleen dat het mij teveel is. Beetje buiten het ritme en soms heb je dan ook geen/minder trek. We sluiten de dag met het maken van een facebook update en dan gaat het licht ook uit. Lekker slapen. Heerlijk!
Maandag, 5 september
Van Sos de Rey Catolico naar La Buerda
Accommodatie: Hotel Turmo
Hotel Turmo
436 Km
De wekker gaat, het gordijn gaat open en het ziet er prachtig helder uit. De lucht is door de regen van afgelopen nacht opgefrist. De was is min of meer droog. Na het douchen trek ik het spul direct aan voordat ik de rest van mijn tas in pak. Wat dan nog klam is, is binnen tien minuten aan het lijf wel opgedroogd. Het ontbijt is nog niet begonnen. Dat begint hier ook pas om half negen. Alles is later. We komen de Belgen tegen. Degene met de Porsche had gisteren een aardig luide mond (typisch iemand die onder invloed van een beetje drank een ander karakter krijgt) maar ziet er nu wat timide uit. Beetje brak jongen? Dat zagen wij allang aankomen. Wees blij dat je niet op een motor zit.
Een van de anderen heeft een kapotte spiegel. Gisteren is een oud vrouwtje in een autootje achteruit gereden en precies zo tegen een hoek van zijn koffer aan. En net hard genoeg zodat de BMW omging. De spiegel hangt losjes in de behuizing, de koffers hebben krassen en het gas blijft wat hangen zodat het rijden met actief het gas open maar ook actief dichtdraaien is. Al met al rijdbaar maar wel hinderlijk. Caroline haalt een dikke rol knalblauwe ductape uit de koffer en daarmee wordt de spiegel vakkundig in zijn behuizing vastgeplakt en ook nog net zo dat hij er het nodige in kan zien.
Bij mijn motor zie ik dat een van de bevestigingssteunen van de koffers niet lekker op zijn plek zit. Geen idee hoe het systeem verder werkt maar ik trek er even een tiewrapje langs zodat de koffer er niet af kan.
Het ontbijt bestaat verder uit wat dingen van een menukaart bestellen. Vind ik eerlijk gezegd weinig aan. Ik neus liever even op een buffet en pak een paar dingen bij elkaar dan dat ik van een menukaart moet plukken. Kost me in de ochtend ook veel te veel tijd. Het paard staat buiten klaar voor vertrek en het wordt alleen maar warmer. Geldt alleen voor de ochtend he. In de avond geen probleem. We eten deze keer iets bescheidener. Paar stukjes brood en toast, jam, koffie en sap en dat was het. Ik haal mijn geplastificeerde kaartje tevoorschijn en lepel op: “ Mis bolsas de hielo estàn en el congelador, puedes traerlas?” En even later komt er iemand met mijn koelelementen aanzetten. Best praktisch! Het is dat de tijd ontbrak maar ik heb overwogen de kleine serie Spaanse zinnetjes op een T-shirt te drukken.
We rijden de A-1601 naar het Noord-Oosten. En het klopt. Ik had begrepen dat de aanrijroute naar SOS niet interessant was maar terug wel. En die is na de eerste paar kilometers interessant. Plenty bochten! De neus staat weer richting de Pyreneeën. Het voordeel van iets lager gebergte is dat er veel meer wegen zijn. En dat ze ook overal lopen. We rijden nog langs een vreemde clustering met gebouwen ten noorden van Ruesta.
Het lijkt iets van een hippiekolonie maar we zien niemand. Overal tekeningen op de gebouwen en de muren. Wel fotogeniek. Dan verder noordwaarts via de A-137 door een prachtig kloofdal. Super! Weer een heel andere omgeving. ten Noorden van Sigues aan de A137. Dat valt overigens wel op Het landschap blijft constant wisselen. Tegen half 11 rijden we al weer het hooggebergte in. Een weggetje naar rechts ziet er zo interessant uit dat we een omkeren om te kijken hoe het er daar uitziet. Ook weer zo’n mooi kleine kloofje bij Ochagavia. We rijden hem niet helemaal door omdat het volgens de navi nergens uitkomt. Maar is het wel even een leuk intermezzo.
De ochtend ben ik overigens begonnen met twee paracetamol maar had ik al gezegd dat mijn rug prima is? Ik heb bijna geen beperkingen meer. En dat met die 35 km onverhard gisteren. Het is nu meer dat de boel even op gang moet komen en stram is. Vandaar die twee paracatamol. Maar voor de rest? Up and running! We gaan nu langzamerhand richting de hoge passen. Richting Port de Larrau.
Ik had al doorgekregen dat we om een hekje heen moesten rijden en dat de pas open was. Maar vanaf de Spaanse zijde is er helemaal geen melding dat het ding dicht is oid. Bovenop zien we wel het hekje en onder aan de berg aan de Franse zijde zien we dat daar een bord staat dat de weg gesloten is. Dat is tricky. Het verklaart misschien ook het weinige verkeer dat van Frankrijk richting Spanje gaat. Gokken is met een motor nog te doen, maar met een auto? 20 heen en 20 terug? Bij een petit casino hebben we wat boodschapjes gehaald en het brood kwam van de bakker om de hoek. Broodje, 1 euro. Mooi he. Dat maakt het een pleziertje om even naar de bakker te lopen.
Vandaag is het overigens ook de dag van de grote Franse collen. In de middag rijden we achter elkaar de Aubisque, Soulor en daarna de Tourmalet.
Om kwart voor vijf zijn we bovenop de Tourmalet voor een gummibearbreak, waar we nog steeds in kleur de letters en aanmoedigingen van de Vuelta op de weg zien. Bewolking hangt er ook. Maar de temperatuur is zalig! Hitte is toch wat vermoeiend. Althans het voelt altijd zo aanwezig. Het is ook tijd om in de navi en in booking te kijken waar we vandaag ongeveer uit gaan komen. De Aspin ligt nog voor ons. Daarna gaat de route weer naar Spanje waar hij richting de Canon de Anisclo gaat. We overleggen even terwijl we van de motor afstappen. In Frankrijk komen we nu in een iets minder dicht bevolkt gebied. En Caroline weet nog een prima hotel in La Buerda. Dat is nog wel een flink doorkachelen, maar op zich niet gek. Je kan in Spanje toch pas vanaf half negen eten, dus wat later binnenkomen is niet gek. We reserveren hem maar. Dan is dat geregeld. En het lijkt gek omdat het nog maar 150? Km is maar de zumo geeft aan dat we daar dik twee half uur over gaan doen. Zou het? Het klinkt haast wat veel, maar vaak heeft dat ding wel gelijk.
De Aubisque vinden we verre weg de mooiste van alle collen van vandaag. Omdat we toch wel iets van haast of urgentie om doorrijden voelen maken we geen foto’s. Het rijdt wel enorm lekker en het wordt ook wat rustiger op de weg. Na de Aubisque buigt de weg naar het zuiden en gaan we richting de tunnel van Bielsa. Ik herinner me dit van vroeger nog. Aan de ene kant van de berg was het mooi weer en aan de andere kant was het een grijze bende. Deze keer niet. We moeten heel even wachten met doorrijden maar staan dan ook vooraan. Het is een tunnel van 3 kilometer. Niet superlang, maar lang zat.
De weg er naartoe lijkt op de kaart redelijk rechttoe rechtaan maar is in de praktijk alles behalve dat. Hij is wel doorgaand en groter, maar zit vol met bochten. En na al die kleine Spielerei bochten is dit het betere ragwerk. We waaien lekker uit en het tempo ligt hoog. Max snelheid geen idee, maar het zal boven invorderingssnelheid hebben gelegen. Gelukkig weinig verkeer. De laatste Franse pomp pakken we niet mee. Er zit nog zoveel in de tank dat het een onzinnige actie zou zijn. Na de tunnel is het alsnog mooi weer. Het hotel ligt iets zuidelijker dan de inrit naar de Canon d’Anisclo en dat is weer mooi voor morgen. Dan beginnen we daar morgen mee. Het is trouwens zeven uur. Dus de navi klopte toch wel redelijk.
De motoren mogen in de garage. We kunnen makkelijk om het pand rijden en er is een megagarage voor de motoren. We kunnen ze mooi neerzetten en het is vandaag ook dermate vlak dat we ze eens op de bok trekken om te kijken naar het olieverbruik. Tot dusver gaat het allemaal prima. De waterkoelers pakken amper wat. Maar goed, beter in de gaten houden dan een keer te weinig kijken. De spullen gaan naar boven met de lift. Super! Toch ook erg lekker. Het kan allemaal in een keer. Ik heb de Kriegatas, een kleiner tasje, en mijn helm. Caroline heeft de roltas en een kleiner tasje en haar helm. We hebben een fijne kamer met een balkon en wederom is het wasdag. We gooien weer een aantal dingen door het sop, spoelen ze uit in de wasbak of onder de douche en hangen ze neer op het balkon. Drogen maar. Het is wel iets later dus hopelijk zijn de sokken morgen droog.
Zoals altijd hebben we even contact met het thuisfront. Soms per whatsapp, soms met videobellen en soms zonder beeld. Het hangt een beetje van de dag en van de tijd af. Ondanks het feit dat we laat binnen zijn zullen we nog steeds een uurtje de tijd moeten doden omdat het nog lang geen half negen is. We zitten buiten op het terras aan de doorgaande weg. De andere motorrijder is tot de conclusie gekomen dat er een garage is en zet zijn motor ook binnen door. Jaja, we hadden voorkennis. Er zitten veel werklui en wat lokale mensen. Soms zetten truckers hun truck aan de overkant neer en maken gebruik van de faciliteiten van het hotel om te eten. Wie weet douchen ze er ook. Het is in ieder geval levendig. Caroline drinkt een biertje en ik drink een glas wijn. De koelelementen liggen natuurlijk al weer in de vriezer. We werken het logboek bij en noteren de opvallende dingen van de dag. Strak om half negen gaan we in het restaurant zitten. Niet heel gezellig qua verlichting maar verder prima. We kiezen een menuutje en nemen er een fles wijn bij die we delen. Wat eten we ook al weer… geen idee moet ik zeggen. Ik weet alleen dat het mij teveel is. Beetje buiten het ritme en soms heb je dan ook geen/minder trek. We sluiten de dag met het maken van een facebook update en dan gaat het licht ook uit. Lekker slapen. Heerlijk!
AdventureGirl
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #22
Dag 5
Dinsdag, 6 september
Van La Buerda naar Saldes
Locatie: Hostal Pedraforca
HOSTAL PEDRAFORCA SALDÉS
395 Km
We kunnen vandaag iets later opstaan omdat ook het ontbijt hier pas vanaf half negen is. Wen je eraan? Misschien op langere termijn, voorlopig ik niet. Ik trek de rolluiken eens open en kijk naar buiten.
De linker gaat niet volledig omhoog en ik heb inmiddels al drie keer mijn hoofd gestoten. Nou ja, gaat wel omhoog maar zakt vervolgens weer dertig centimeter naar beneden. Er hangen wat wolken die de hoge top links van ons aan het zicht onttrekt. Ik weet dat hij er is. Hoog en mooi. De buienradar geeft geen regen aan dus het zal wel goed zitten. En wel zo lekker. De felle zon is best vermoeiend en even zo wat anders is wat ons betreft prima! Wedden dat de temperatuur alsnog rap oploopt? De sokken zijn mildly moist om het in Top Gear termen uit te drukken. Na het douchen direct aantrekken. Droogt wel op. We lopen naar benden en steken de neus even buiten de deur.
Het terras is al weer helemaal schoongespoten en klaar voor een nieuwe dag. Het ontbijt is hier prima! Mr. B, Caroline haar echtgenoot vraagt of ze in het hotel nog steeds zo’n ratelende en piepende broodrooster hebben. Hij is klaarblijkelijk van de details. Maar die is vervangen! Dit ding doet het zonder bijgeluiden prima. En het geroosterde brood smaakt prima. De rest is weer van het kaliber, van hetzelfde, sjuutje, bakkie, yoghurt met wat fruit. Ik start de dag bijna altijd met flink vocht naar binnen hengelen. Dan moet ik na een uur vaak nog wel een keer naar het toilet maar toch. Zo ongemerkt drink je op een hele dag anders veel te weinig. Het inpakken verloopt als clockwork. De koelelementen krijgen we bijna zonder vragen terug. En dat terwijl ik toch zo graag de moeite neem om er een Spaanse volzin uit te gooien van mijn geplastificeerde briefje. De GS’en hebben lekker geslapen in de ruime garage. En… de lift gaat gewoon door naar de garage. Mooi man! Eerst het alarm van Caro eraf. Dan mijn schijfremslot, dan de koelelementen. De tas in de koffer, het andere tasje in de topkoffer. De navi erop en het reflecterende gele fietsarmbandje van het stuur. Dat gele ding is mijn reminder voor twee dingen. Ten eerste het schijfremslot en ten tweede de koelelementen. Pas als die twee dingen ook echt gerealiseerd zijn mag dat ding eraf. Zo vergeet ik het niet. Ervaringsleer. Niet dat schijfremslot trouwens, maar wel eens koelelementen laten liggen. En schaf dat onderweg maar eens aan. Valt in het buitenland dik tegen.
We beginnen vandaag met de Canon d’Anisclo. Een prachtige kloof met eenrichtingsverkeer vanaf een bepaald moment. Omdat we vroeg op pad zijn is er maar weinig verkeer. En iedereen stopt ook bijna op dezelfde plekken om even te kijken. Alleen een auto moet je echt aan de kant parkeren maar met een motor ben je net een tandje flexibeler. Stopt, schopt jiffy uit, stapt af… rent maakt foto.. rent terug, is buiten adem en krijgt het toch warm en stapt weer op.
We nemen ruim tijd voor de kloof. Mooi hier! Top. Kloven zijn eigenlijk altijd wel aardig. We komen op een gegeven moment ook langs een soort mini grot met stalagmieten en stalactieten. Tieten hangen he…. Zo onthoud ik het. Als een vent kan je die opmerking bijna niet meer maken in vrouwelijk gezelschap maar who cares voor mij werkt het.
Het is ook de aanleiding om de lego poppetjes weer even tevoorschijn te toveren. Die zijn ook weer mee. We gebruiken ze niet heel vaak maar zo af en toe. Mijn navi is momenteel echt totaal in de war. It’s totally in the war zeg maar. In een kloof is die GPS ontvangst non existing. En de navi maakt er iets hysterisch van.
Nog 7.142 km tot einde route. En we zijn nog lang niet thuis, nog lange niet, nog lange niet! Ik rij overigens volgens de navi ook over een niet bestaande weg. Bij Caro dito hoor. Same shit. Na weer veel te veel foto’s te hebben gemaakt rijden we verder. Moet ook wel, want zo schiet het natuurlijk voor geen meter op. We krijgen nu eerst een lelijk stuk N-260. Je moet echt heel hard doorrijden om er daar nog wat van te maken. Kortom kill it. Het komt doordat we de route van West naar Oost rijden. Aangezien mijn man en zijn maat Ronny de route volgend voorjaar rijden ga ik de boel voor hun nog een keer omgooien met een andere routing. Dan krijg je dit haakje niet. Alle crap eruit en de mooiste stukken overhouden. Tot dusver nog maar weinig domme dingen gehad maar dit voegt niets toe.
Caroline had gisteren al aangegeven dat we vlak bij Enduropark Isabena langs zouden komen. Niet om er te overnachten maar goed qua timing voor een bakkie koffie. Voordat we daar zijn gaan we nog even de tank volgooien want dan hebben we dat ook weer gehad. We stoppen bij de tank en gooien de motor weer vol. Er staat nog een motorrijder. Een Nederlander zelfs. We groeten even en ik denk nog. Bekende kop zit erop. Waarvan? Caroline komt dan met de toevoeging. Kijk die Multistrada komt bij jou uit de buurt. Inderdaad. Assen. En ik zeg nog, kom je uit Assen? Maar dan valt het kwartje als hij zegt, jij bent toch Adventurelady oid? Aha! Let op. Lang geleden… (echt) was er op het motor-forum een Groningen Drenthe topic waar mijn man en zijn maatje regelmatig in zaten. En vanuit die koker werd er een keer een ritje georganiseerd. Na die rit heeft iedereen thuis bij ons wat gedronken (ik ben altijd wel van de catering). Daar was Sjoerd dus ook bij! En dan zie je elkaar jaren niet (dat topic is ook totaal ontspoord en uit elkaar gevallen en alleen een zeer kleine kern rijdt met enige (amper regelmaat) met elkaar). En zo kom je elkaar dan tegen bij de pomp in Spanje zo’n 1700 km van huis. Sjoerd gaat even mee een bakkie koffie drinken bij Enduropark Isabena. Een kilometer verderop. Hij heeft toch maar een half plan. We parkeren en ik kijk eens om me heen. Al veel van gehoord van Caroline en hartstikke leuk om het zelf even te zien. Caro en Mr. B hebben een jaar geleden de offroad tour van Middellandse zee naar de Atlantische oceaan gedaan. Dwars door de Pyreneeën.
Gids Michi is en er ontstaat een supergezellig gesprek. Ook de vrouw van een van de gidsen is er met haar dochter die natuurlijk in een jaar van mini naar medium is gegroeid. We drinken een bakkie koffie en naderhand betaal ik de rekening even. Het gaat om 4,50 euro. Geen geld. De andere gids die Caroline kent is er niet omdat hij met een groep onderweg is vanaf de Oostkust voor een rustdag in het hotel. Dus Niko treffen we niet. Sjoerd geven we de tip Canon d’Anisclo nog mee en de Bardenas Reales. Het zat niet in zijn kalimoto route, maar het lijkt hem leuk. Dan vraag ik me altijd af, wat zit er dan wel in als je al de Anisclo er helemaal niet in hebt. Maakt ook niet uit, ik ben zelf gewoon meer van een grondige voorbereiding. Zou het zonde vinden om ergens in de buurt te zijn en het mis te lopen.
We zwaaien hoi naar iedereen en stappen weer op. Het wordt vandaag echt wel een dag van weinig kilometers en veel pauze! Maakt niet uit. De weg vervolgt nu richting Bonansa. Daarna is de weg weer helemaal lekker. Prachtige omgeving. Goed asfalt, best warm maar de rijwind maakt het prima. Van de bewolking is trouwens niets meer over. We vervolgen richting El pont de Suert. Daarna wordt het toch tijd om even iets te eten. Inmiddels is het al 14.00 uur! Haha, en weinig kilometers. Soms heb je gewoon een pierewaaidag.
We gaan verder over de Coll de Boixols. Terwijl we in de bocht hangen komt er vanaf de andere kant een ploegje GS’en. Caro spot Niko die voorop rijdt direct en we zwaaien enthousiast. Wedden dat het kwartje later wel valt als hij Michi spreekt? Twee gek zwaaiende wijven op GS’en?
Dan volgt de Coll de Nargo alweer zo’n gaaf ragweggetje. Super! I love de derde versnelling. We merken alleen op een gegeven moment op dat we een aantal Cabrio’s tegenkomen. Belgen wel te verstaan. We mompelen nog even tegen elkaar dat het nog wel eens een georganiseerde rit kan zijn en dat we even op moeten letten en heel extreem op de eigen rijbaan blijven. Geen woord teveel gezegd he… het duurt nog geen vijf minuten en we hebben een tegenligger die voor ¾ op onze rijbaan zit. Oetlul. Gebeurt overigens niet een keer maar vaker. Alleen deze was wel heel extreem. Er zit trouwens ook een mooie zilverkleurig Porsche 911 tussen. Kenteken… komt ie… negen-11. Tof niet?
We rijden in iets lager gebied (hoger dan de Vercors maar lager dan hooggebergte) en wat een ragweggetjes krijg je dan. Motorwalhalla zeg maar. Het is echt vol vet doorgassen. Lekker! Je zou haast bochtenmoe worden. Kan niet, laat maar, maar toch.. het was goed. Rond half zes komen we aan bij Hostal Pedraforca nabij Saldes. Ietsie van de route af, maar dat leek een fijne locatie. Het ligt in de middle of nowhere en we mogen de motor gewoon voor de deur zetten. Niets parkeerplaats. Gewoon naast de keuken en bij de voordeur. Maar zoals altijd zetten we de boel toch goed op slot. En op de bok. Het hotel komt niet helemaal overeen met de foto’s maar het personeel maakt dat aan alle kanten goed! Wat een toffe lui weer. Onze kamer is trouwens ook prima. We zitten tegen het dak aan en kijken tegen de bomen aan. Onder ons zien we de parkeerplaats waar we dus niet staan. De badkamer is prima en genoeg plek om de spullen weer kwijt te kunnen.
Er is buiten een zwembad maar Caroline en ik hadden al even gekeken en het eerste wat ons opviel was een groep mannen die buiten zat met de nodige drank. Dat zwembad was in ene een stuk minder aantrekkelijk en hebben we aan ons voorbij laten gaan. Dus even douchen en de gewone kleding maar weer aan. Headsets aan de lader. We stappen naar beneden en gaan eerst maar even buiten zitten. Die grote groep is net vertrokken dus achteraf was zwemmen wel een optie geweest. Maar ja, terras onder een hele grote oude boom in de schaduw is ook helemaal prima. We kijken uit over de berg voor onze neus. De vorm van een kamelenrug.
Buiten op het terras werken we het logboek bij en we komen in gesprek met een duitse motorrijder die inmiddels ook aan is komen waaien. Even overschakelen naar het Duits. Potver… het knettert dan wel weer in je hersenen. Duits, Frans, Spaans, Engels. Lekkere ratjetoe. De Duitse motorrijder heet Harald en doet ook een rondrit. Het lijkt er echter op dat hij met een redelijk spoed terug moet omdat zijn moeder niet fit (lees hartstikke ziek) is. Hij overweegt een boot naar Livorno te nemen. Ik snap wat hij wil maar als ik even nadenk hoe dat gaat dan gaat je dat niets aan tijdwinst opleveren. Afgelopen jaar van Palermo naar Genua gegaan. En daarvoor van Bar naar Bari. Dus ik heb wel enig idee hoe dat uitpakt.
Om half negen kunnen we weer aan tafel. Het hotel heeft ook een aanzienlijke wijncollectie. De geinige kordate mevrouw, klein van postuur, met grote zwarte bril assisteert ons. Het is haar verzameling. Ook wijnen die niet te koop zijn. Leuk is dat. We zien via een van de etiketten dat de italianen het de oplossing hebben gevonden voor het stikstof probleem.
Venta las vacas (verkoop de koeien). Het is uiteindelijk niet de wijn die we kiezen maar we gaan voor een andere mooie rode wijn. De menukaart is deze keer in het Catalaans. En daar is met moeite wat van te bakken. We proberen het met bijvoorbeeld “escudella de galets amb pilota”.
Maar google translate maakt daar van “kom koekjes met bal”. Schiet niet echt op he. Ik maak een foto van de menukaart en post de foto gewoon in de GSclub facebook pagina.
Roep het maar en ik bestel het. Komt vast goed. Uiteindelijk komen we qua hoofdgerecht uit bij de Coques. Dus geen kip of haan oid. Nee, een soort pizza. En lekker! Als voorgerechtje heb ik iets met groenten en een koekje van parmezan oid.
Ook bestellen we de croquettas. We weten dat dat lekker moet zijn en daar gaan we voor. We krijgen er geen spijt van. De coques delen we. We hebben er een met tomaat en mozzarella en we hebben er eentje met paddestoelen.
Harald is ook aangeschoven bij ons aan tafel en eet ook mee. Hij doet ook mee met de wijn en bestelt nog een fles (hoeft van ons niet). Uiteindelijk gaan wij na het eten op tijd naar bed en hij blijft nog met een deel van de fles rode wijn zitten. Succes. Slaap lekker.
Dinsdag, 6 september
Van La Buerda naar Saldes
Locatie: Hostal Pedraforca
HOSTAL PEDRAFORCA SALDÉS
395 Km
We kunnen vandaag iets later opstaan omdat ook het ontbijt hier pas vanaf half negen is. Wen je eraan? Misschien op langere termijn, voorlopig ik niet. Ik trek de rolluiken eens open en kijk naar buiten.
De linker gaat niet volledig omhoog en ik heb inmiddels al drie keer mijn hoofd gestoten. Nou ja, gaat wel omhoog maar zakt vervolgens weer dertig centimeter naar beneden. Er hangen wat wolken die de hoge top links van ons aan het zicht onttrekt. Ik weet dat hij er is. Hoog en mooi. De buienradar geeft geen regen aan dus het zal wel goed zitten. En wel zo lekker. De felle zon is best vermoeiend en even zo wat anders is wat ons betreft prima! Wedden dat de temperatuur alsnog rap oploopt? De sokken zijn mildly moist om het in Top Gear termen uit te drukken. Na het douchen direct aantrekken. Droogt wel op. We lopen naar benden en steken de neus even buiten de deur.
Het terras is al weer helemaal schoongespoten en klaar voor een nieuwe dag. Het ontbijt is hier prima! Mr. B, Caroline haar echtgenoot vraagt of ze in het hotel nog steeds zo’n ratelende en piepende broodrooster hebben. Hij is klaarblijkelijk van de details. Maar die is vervangen! Dit ding doet het zonder bijgeluiden prima. En het geroosterde brood smaakt prima. De rest is weer van het kaliber, van hetzelfde, sjuutje, bakkie, yoghurt met wat fruit. Ik start de dag bijna altijd met flink vocht naar binnen hengelen. Dan moet ik na een uur vaak nog wel een keer naar het toilet maar toch. Zo ongemerkt drink je op een hele dag anders veel te weinig. Het inpakken verloopt als clockwork. De koelelementen krijgen we bijna zonder vragen terug. En dat terwijl ik toch zo graag de moeite neem om er een Spaanse volzin uit te gooien van mijn geplastificeerde briefje. De GS’en hebben lekker geslapen in de ruime garage. En… de lift gaat gewoon door naar de garage. Mooi man! Eerst het alarm van Caro eraf. Dan mijn schijfremslot, dan de koelelementen. De tas in de koffer, het andere tasje in de topkoffer. De navi erop en het reflecterende gele fietsarmbandje van het stuur. Dat gele ding is mijn reminder voor twee dingen. Ten eerste het schijfremslot en ten tweede de koelelementen. Pas als die twee dingen ook echt gerealiseerd zijn mag dat ding eraf. Zo vergeet ik het niet. Ervaringsleer. Niet dat schijfremslot trouwens, maar wel eens koelelementen laten liggen. En schaf dat onderweg maar eens aan. Valt in het buitenland dik tegen.
We beginnen vandaag met de Canon d’Anisclo. Een prachtige kloof met eenrichtingsverkeer vanaf een bepaald moment. Omdat we vroeg op pad zijn is er maar weinig verkeer. En iedereen stopt ook bijna op dezelfde plekken om even te kijken. Alleen een auto moet je echt aan de kant parkeren maar met een motor ben je net een tandje flexibeler. Stopt, schopt jiffy uit, stapt af… rent maakt foto.. rent terug, is buiten adem en krijgt het toch warm en stapt weer op.
We nemen ruim tijd voor de kloof. Mooi hier! Top. Kloven zijn eigenlijk altijd wel aardig. We komen op een gegeven moment ook langs een soort mini grot met stalagmieten en stalactieten. Tieten hangen he…. Zo onthoud ik het. Als een vent kan je die opmerking bijna niet meer maken in vrouwelijk gezelschap maar who cares voor mij werkt het.
Het is ook de aanleiding om de lego poppetjes weer even tevoorschijn te toveren. Die zijn ook weer mee. We gebruiken ze niet heel vaak maar zo af en toe. Mijn navi is momenteel echt totaal in de war. It’s totally in the war zeg maar. In een kloof is die GPS ontvangst non existing. En de navi maakt er iets hysterisch van.
Nog 7.142 km tot einde route. En we zijn nog lang niet thuis, nog lange niet, nog lange niet! Ik rij overigens volgens de navi ook over een niet bestaande weg. Bij Caro dito hoor. Same shit. Na weer veel te veel foto’s te hebben gemaakt rijden we verder. Moet ook wel, want zo schiet het natuurlijk voor geen meter op. We krijgen nu eerst een lelijk stuk N-260. Je moet echt heel hard doorrijden om er daar nog wat van te maken. Kortom kill it. Het komt doordat we de route van West naar Oost rijden. Aangezien mijn man en zijn maat Ronny de route volgend voorjaar rijden ga ik de boel voor hun nog een keer omgooien met een andere routing. Dan krijg je dit haakje niet. Alle crap eruit en de mooiste stukken overhouden. Tot dusver nog maar weinig domme dingen gehad maar dit voegt niets toe.
Caroline had gisteren al aangegeven dat we vlak bij Enduropark Isabena langs zouden komen. Niet om er te overnachten maar goed qua timing voor een bakkie koffie. Voordat we daar zijn gaan we nog even de tank volgooien want dan hebben we dat ook weer gehad. We stoppen bij de tank en gooien de motor weer vol. Er staat nog een motorrijder. Een Nederlander zelfs. We groeten even en ik denk nog. Bekende kop zit erop. Waarvan? Caroline komt dan met de toevoeging. Kijk die Multistrada komt bij jou uit de buurt. Inderdaad. Assen. En ik zeg nog, kom je uit Assen? Maar dan valt het kwartje als hij zegt, jij bent toch Adventurelady oid? Aha! Let op. Lang geleden… (echt) was er op het motor-forum een Groningen Drenthe topic waar mijn man en zijn maatje regelmatig in zaten. En vanuit die koker werd er een keer een ritje georganiseerd. Na die rit heeft iedereen thuis bij ons wat gedronken (ik ben altijd wel van de catering). Daar was Sjoerd dus ook bij! En dan zie je elkaar jaren niet (dat topic is ook totaal ontspoord en uit elkaar gevallen en alleen een zeer kleine kern rijdt met enige (amper regelmaat) met elkaar). En zo kom je elkaar dan tegen bij de pomp in Spanje zo’n 1700 km van huis. Sjoerd gaat even mee een bakkie koffie drinken bij Enduropark Isabena. Een kilometer verderop. Hij heeft toch maar een half plan. We parkeren en ik kijk eens om me heen. Al veel van gehoord van Caroline en hartstikke leuk om het zelf even te zien. Caro en Mr. B hebben een jaar geleden de offroad tour van Middellandse zee naar de Atlantische oceaan gedaan. Dwars door de Pyreneeën.
Gids Michi is en er ontstaat een supergezellig gesprek. Ook de vrouw van een van de gidsen is er met haar dochter die natuurlijk in een jaar van mini naar medium is gegroeid. We drinken een bakkie koffie en naderhand betaal ik de rekening even. Het gaat om 4,50 euro. Geen geld. De andere gids die Caroline kent is er niet omdat hij met een groep onderweg is vanaf de Oostkust voor een rustdag in het hotel. Dus Niko treffen we niet. Sjoerd geven we de tip Canon d’Anisclo nog mee en de Bardenas Reales. Het zat niet in zijn kalimoto route, maar het lijkt hem leuk. Dan vraag ik me altijd af, wat zit er dan wel in als je al de Anisclo er helemaal niet in hebt. Maakt ook niet uit, ik ben zelf gewoon meer van een grondige voorbereiding. Zou het zonde vinden om ergens in de buurt te zijn en het mis te lopen.
We zwaaien hoi naar iedereen en stappen weer op. Het wordt vandaag echt wel een dag van weinig kilometers en veel pauze! Maakt niet uit. De weg vervolgt nu richting Bonansa. Daarna is de weg weer helemaal lekker. Prachtige omgeving. Goed asfalt, best warm maar de rijwind maakt het prima. Van de bewolking is trouwens niets meer over. We vervolgen richting El pont de Suert. Daarna wordt het toch tijd om even iets te eten. Inmiddels is het al 14.00 uur! Haha, en weinig kilometers. Soms heb je gewoon een pierewaaidag.
Dan volgt de Coll de Nargo alweer zo’n gaaf ragweggetje. Super! I love de derde versnelling. We merken alleen op een gegeven moment op dat we een aantal Cabrio’s tegenkomen. Belgen wel te verstaan. We mompelen nog even tegen elkaar dat het nog wel eens een georganiseerde rit kan zijn en dat we even op moeten letten en heel extreem op de eigen rijbaan blijven. Geen woord teveel gezegd he… het duurt nog geen vijf minuten en we hebben een tegenligger die voor ¾ op onze rijbaan zit. Oetlul. Gebeurt overigens niet een keer maar vaker. Alleen deze was wel heel extreem. Er zit trouwens ook een mooie zilverkleurig Porsche 911 tussen. Kenteken… komt ie… negen-11. Tof niet?
We rijden in iets lager gebied (hoger dan de Vercors maar lager dan hooggebergte) en wat een ragweggetjes krijg je dan. Motorwalhalla zeg maar. Het is echt vol vet doorgassen. Lekker! Je zou haast bochtenmoe worden. Kan niet, laat maar, maar toch.. het was goed. Rond half zes komen we aan bij Hostal Pedraforca nabij Saldes. Ietsie van de route af, maar dat leek een fijne locatie. Het ligt in de middle of nowhere en we mogen de motor gewoon voor de deur zetten. Niets parkeerplaats. Gewoon naast de keuken en bij de voordeur. Maar zoals altijd zetten we de boel toch goed op slot. En op de bok. Het hotel komt niet helemaal overeen met de foto’s maar het personeel maakt dat aan alle kanten goed! Wat een toffe lui weer. Onze kamer is trouwens ook prima. We zitten tegen het dak aan en kijken tegen de bomen aan. Onder ons zien we de parkeerplaats waar we dus niet staan. De badkamer is prima en genoeg plek om de spullen weer kwijt te kunnen.
Er is buiten een zwembad maar Caroline en ik hadden al even gekeken en het eerste wat ons opviel was een groep mannen die buiten zat met de nodige drank. Dat zwembad was in ene een stuk minder aantrekkelijk en hebben we aan ons voorbij laten gaan. Dus even douchen en de gewone kleding maar weer aan. Headsets aan de lader. We stappen naar beneden en gaan eerst maar even buiten zitten. Die grote groep is net vertrokken dus achteraf was zwemmen wel een optie geweest. Maar ja, terras onder een hele grote oude boom in de schaduw is ook helemaal prima. We kijken uit over de berg voor onze neus. De vorm van een kamelenrug.
Buiten op het terras werken we het logboek bij en we komen in gesprek met een duitse motorrijder die inmiddels ook aan is komen waaien. Even overschakelen naar het Duits. Potver… het knettert dan wel weer in je hersenen. Duits, Frans, Spaans, Engels. Lekkere ratjetoe. De Duitse motorrijder heet Harald en doet ook een rondrit. Het lijkt er echter op dat hij met een redelijk spoed terug moet omdat zijn moeder niet fit (lees hartstikke ziek) is. Hij overweegt een boot naar Livorno te nemen. Ik snap wat hij wil maar als ik even nadenk hoe dat gaat dan gaat je dat niets aan tijdwinst opleveren. Afgelopen jaar van Palermo naar Genua gegaan. En daarvoor van Bar naar Bari. Dus ik heb wel enig idee hoe dat uitpakt.
Om half negen kunnen we weer aan tafel. Het hotel heeft ook een aanzienlijke wijncollectie. De geinige kordate mevrouw, klein van postuur, met grote zwarte bril assisteert ons. Het is haar verzameling. Ook wijnen die niet te koop zijn. Leuk is dat. We zien via een van de etiketten dat de italianen het de oplossing hebben gevonden voor het stikstof probleem.
Venta las vacas (verkoop de koeien). Het is uiteindelijk niet de wijn die we kiezen maar we gaan voor een andere mooie rode wijn. De menukaart is deze keer in het Catalaans. En daar is met moeite wat van te bakken. We proberen het met bijvoorbeeld “escudella de galets amb pilota”.
Maar google translate maakt daar van “kom koekjes met bal”. Schiet niet echt op he. Ik maak een foto van de menukaart en post de foto gewoon in de GSclub facebook pagina.
Roep het maar en ik bestel het. Komt vast goed. Uiteindelijk komen we qua hoofdgerecht uit bij de Coques. Dus geen kip of haan oid. Nee, een soort pizza. En lekker! Als voorgerechtje heb ik iets met groenten en een koekje van parmezan oid.
Ook bestellen we de croquettas. We weten dat dat lekker moet zijn en daar gaan we voor. We krijgen er geen spijt van. De coques delen we. We hebben er een met tomaat en mozzarella en we hebben er eentje met paddestoelen.
David_ZZR
MF veteraan
Mooi te lezen dat de kloof weer open is, paar jaar geleden stond ik er met de Vespa en toen was er een hek geplaatst zodat je er niet in kon.
jaap43
MF veteraan
Dat komt pas op een rustdagUpdate?Leuk verslag!
Vergelijkbare onderwerpen
