Welkom Ducatisten in Deel # 118 Πέτρα / Petra "Rots"
08-10-2014
Tot ziens
afscheid nemen bestaat niet
het is “tot ziens” tot in een ander leven
je ziel zal naar het land der engelen gaan
terwijl je lichaam is achtergebleven
sommige gaan jong anderen gaan oud
niemand kan dat vooraf voorspellen
de leegte die je dan achterlaat
zijn met geen woorden te vertellen
iedereen overkomt het eens
‘tot ziens’ zeggen tegen dierbaren
ze laten gaan naar het land der engelen
ze moeten de aarde weer verlaten na al die jaren
maar ondanks al die pijn en verdriet
moet iedereen weer door met z’n leven
de liefde en al het goede wat je achterliet
zal generatie op generatie worden doorgegeven
“tot ziens”
De naam die dit topic zal gaan dragen is in nauw overleg met een aantal MFDT-ers gekozen en zal worden opgedragen aan een moedige mens, iemand die samen met haar gezin keihard knokt tegen een vreselijke ziekte.
Met heel veel respect voor haar , en om haar het gevoel te geven dat we aan haar denken in haar strijd.
Petra Marina
Griekse naam is rots.
Zoals haar mooie naam het al zegt,
Petra is een sterk en vastberaden persoon, door jouw zorgzaamheid, behulpzaamheid en betrouwbaarheid ben je een rots in de branding voor velen om je heen. Jouw vrolijke karakter en gecombineerd met je bescheidenheid, maakt je een bijzonder mens voor ons.
Je wordt door ons dan ook bijzonder gewaardeerd en we hebben veel respect hoe jij met je ziekte om gaat. Met het gegeven dat je deze strijd nog niet hebt verloren en door jouw strijdbaarheid heeft ons gebracht om jou in dit topic aan jouw te wijden en een ode te brengen.
Daarom een ode aan Petra die veel voor en door ons tot tranen ontroerde met haar blogs.
Je mag in dit topic jouw gedachten vertellen, foto’s of filmpjes plaatsen om Petra te steunen in haar strijd tegen haar lijf.
We weten dat Petra op haar ducati een suzuki sticker heeft geplakt ter nagedachtenis aan haar oude Suzuki.
Wij dagen je dan ook uit om jezelf te spotten met een Suzuki motor of iets wat met Suzuki te maken heeft.
Ed
Ruud
Alie
Op verzoek van @ttr, de columnist van doc.nl, omdat de site van doc.nl kampt met technische problemen, de nieuwste column voor doc.nl, mede door en over Petra:
Leven en laten doodgaan
...om maar eens een denk ik een op een voor de plek onverwachte titel neer te zetten.
Al meer dan een maand loop ik te dralen om deze 'column' te schrijven. De titel was snel tot me gekomen, de inhoud valt me zwaar uit m'n geest te pulken. Deze keer niet zoveel over Ducati en dergelijke. Ook niet zo over motoren, alhoewel een mooie rode 851 met Suzuki sticker een centrale rol speelt in dit verhaal. Het heeft namelijk veel te maken met Petra.
Petra gaat dood. Dat is de keiharde realiteit. Een tijdje terug werd toch weer duidelijk dat het aantal dagen dat ze in leven bij ons is, steeds korter wordt.
Ze heeft namelijk afscheid moeten nemen van het motorrijden. Dat is voor ons motorrijders denk ik een punt wat we nooit willen bereiken. Heel mooi was dat zij en Rik en andere naasten wilden delen met vele vrienden en bekenden. Ik was er niet bij. Dat is een keuze geweest.
Het leven vieren valt de meeste mensen gemakkelijk. Ons hele bestaan staat eigenlijk in het teken van leven, het licht. Generaliserend gezien is onze maatschappij gericht op leven en jong, voor eeuwig jong blijven.
Een goede vriendin tipte me laatst dat er een nieuw blogdeel van Petra was verschenen. Attent en wijs als zij is, zou het erg goed zijn om dat stuk eens te gaan lezen. En ook zo lief dat ze tipte, ik bewonder haar enorm omdat zij zo fantastisch om gaat met Petra en Rik en daarbij anderen weer betrekt.
Maar ik heb tot nu toe het nieuwste deel blog niet gelezen. Ik durf dat namelijk niet zo goed, de eerdere delen kwamen hard aan. Het is heel gemakkelijk om allemaal heel relevante en goede excuses neer te pennen. Wie mij kent zal dat beamen dat er wel redenen zijn. Maar wie mij heel goed kent, weet dat er geen excuus is. Leven, daar kan ik mee omgaan, doodgaan niet. En laten doodgaan al helemaal niet. Is het eenmaal gebeurd, is het allemaal eenvoudig. Trek een zwart pak aan, bezoek de begrafenis, vecht de tranen weg, ga beleefd en betrokken om met iedereen en ga naar huis. Blij dat het over is, die begrafenis.
Vandaag is het tijd geworden om dit stukje te schrijven. Bijna was het niet zover gekomen, omdat ik weer een reden en methode gevonden had om te vluchten. Maar dat ging niet door. Toch had ik die vlucht heel graag genomen, maar dat is een heel ander verhaal dat alles te maken heeft met leven. Had er ook geen berouw van gekregen overigens. Dankbaar ben ik nu wel dat het situatie anders besliste.
Want, zoals ik vertelde, ben ik niet goed -eerder gezegd bijzonder slecht- in laten doodgaan. Ik kan er niet mee omgaan. Ik vind het tijd geworden om daar eens over na te denken en dan kan deze 'column' ook geschreven worden. Ik wilde nu dus voor mezelf uitpuzzelen hoe dat nou zit. Dat is niet echt gelukt. Zelfs met de hulp van een aantal mensen die ik over dit probleem heb verteld en die allemaal hun mening en gevoel met me hebben gedeeld. Ik ben hen dankbaar door de bijdrage, de hulp en de bereidheid me te helpen.
Het is voor me vast komen te staan dat laten doodgaan helemaal niet zo negatief is. Laten doodgaan is niet meer dan leven in de wetenschap dat het einde nu tenslotte duidelijk nabij is gekomen. Het feitelijke doodgaan zal je alléén overkomen, maar die weg, beseffende dat het einde op afzienbare termijn is gekomen zal voor iedereen en de familie, naasten en bekenden persoonlijk en anders zijn.
Is iemand die ongeveer weet wanneer hij of zij doodgaat nou zielig? Dat is de eerste gedachte die me bekruipt, wellicht een voorgeprogrammeerde reactie afkomstig uit onze cultuur. Ik denk niet dat iemand zielig hoeft te zijn. Natuurlijk, het lijkt verschrikkelijk en ik kan me niet eens beginnen voor te stellen hoe de weg naar de dood zal zijn. Dat wil ik ook helemaal niet. Want ik wil niet doodgaan. Ik wil voor eeuwig jong zijn!
Hoe moet je nu dan omgaan met iemand die weet dan het einde in zicht is? Bijvoorbeeld Petra. Feitelijk ken ik haar niet zo enorm goed eigenlijk, ik ken haar van MF en heb haar en Rik een paar keer ontmoet op evenementen. En dat was iedere keer heel erg leuk. En wat vind ik haar een prachtige, mooie vrouw en geweldig mens. Wat vind ik het verschrikkelijk wat haar overkomt. Juist omdat ik haar zo geweldig vind is het nog gemener. Als je het optelsommetje maakt van haar karakter en hoe zij omgaat met de wereld en wat zij daarin betekent is het kort gezegd afgrijselijk wat haar overkomt.
Laten doodgaan is als ik er goed over nadenk helemaal niet zo eng. Het meest enge is mezelf overwinnen moet en erkennen dat ook ik dood zal gaan. Dat wil ik niet, maar ja, ik wil wel meer niet en toch is de werkelijkheid anders.
Maar, er is ook een fase twee. Hoe nu om te gaan met iemand die dood zal gaan.
Gelukkig heb ik het al eens verschrikkelijk fout gedaan. Dat leert het beste. Trots ben ik er zeker niet op, maar het is nu eenmaal gebeurd. Daarbij weet ik dat diegene me de eerste is om het me te vergeven. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Tot een beslissing ben ik gekomen. Ik doe er gewoon niet aan mee, dat laten doodgaan. Iemand begraven lukt me prima. Daar ga ik dan maar mee door.
Wat ga ik met de mensen doen die ik ken en die in ongeveer bekende termijn dood zullen gaan? Het zijn er op dit moment vijf maarliefst.
Ik ga gewoon met hen doorleven totdat ze er niet meer zijn. Zoals het me het beste voorkomt. Het zal anders zijn dan dat het was, maar dat is het leven. Misschien ga ik daardoor ook wel iets anders leven met de mensen die niet weten wanneer het einde er zal zijn.
De uitvaart van degenen die heel dicht bij me staan zal ik bezoeken, de tranen bevechten en de plichten vervullen. Tranen van berouw hoeven er dan van mij niet meer te vloeien.
Petra, ik ben er dankbaar voor dat je aanleiding bent geweest tot dit inzicht te komen. En het gekke is, omdat ik er met allemaal mensen over gepraat heb en dit stukje schrijf, heb je weer zoveel levens aangeraakt. Wat ben je toch een bijzonder mens en wat ben ik blij je te kennen!
Nou maar eens kijken wanneer de moed komt om het blog te lezen....vermoed dat het nu niet meer lang zal duren.
Wie een zinvolle bijdrage over dit onderwerp voor me heeft? Alsjeblieft, mail me!
www.doc-nl.org/column
###
Het is misschien even 'vloeken'in het Ducati -topic, maar voor deze keer vindt ik dat we het gewoon moeten accepteren.
Ducati. Italiaanse passie.
Ducati maakt emoties.
Overzicht van regelmatige postende Ducatisten:
DME3 - AT74duc - Duchessindutch - Go Foggy - Paul851 - Swetty - Gerrit72 - Thoran - Ducati11 - The Emperor - Ducootje - Mr.McDuc - NoSER - DesmoDinges - Repsol_RR - Mac D - Shiny - Miss2 - LuckyDucy - Duc750ssex ie - Zoeperman - Baylisstic - Boosterke - Corsaro - Duc900 - Duuclady - Jeremayah - Kuncing - Metung - Rob Troost - JarnoTrulli - Gert900 - Panigale1199S , RideRick(back) enz...
Gedoogbeleid ''overlopers en andere speciale gevallen(en)'': Gobert - Ozzy - Michiel34a -Zoeperman
Naamsvermeldingen in dit deel geschieden per PB aan de topicstarter!
Erelid van het topic
Duccer1098 R.I.P. - 1098S
Ducati Clubs:
www.DucatiOlandaClub.nl
www.Ducaticlub.nl
www.Ducaticlub.be
08-10-2014Tot ziens
afscheid nemen bestaat niet
het is “tot ziens” tot in een ander leven
je ziel zal naar het land der engelen gaan
terwijl je lichaam is achtergebleven
sommige gaan jong anderen gaan oud
niemand kan dat vooraf voorspellen
de leegte die je dan achterlaat
zijn met geen woorden te vertellen
iedereen overkomt het eens
‘tot ziens’ zeggen tegen dierbaren
ze laten gaan naar het land der engelen
ze moeten de aarde weer verlaten na al die jaren
maar ondanks al die pijn en verdriet
moet iedereen weer door met z’n leven
de liefde en al het goede wat je achterliet
zal generatie op generatie worden doorgegeven
“tot ziens”
De naam die dit topic zal gaan dragen is in nauw overleg met een aantal MFDT-ers gekozen en zal worden opgedragen aan een moedige mens, iemand die samen met haar gezin keihard knokt tegen een vreselijke ziekte.
Met heel veel respect voor haar , en om haar het gevoel te geven dat we aan haar denken in haar strijd.
Petra Marina
Griekse naam is rots.
Zoals haar mooie naam het al zegt,
Petra is een sterk en vastberaden persoon, door jouw zorgzaamheid, behulpzaamheid en betrouwbaarheid ben je een rots in de branding voor velen om je heen. Jouw vrolijke karakter en gecombineerd met je bescheidenheid, maakt je een bijzonder mens voor ons.
Je wordt door ons dan ook bijzonder gewaardeerd en we hebben veel respect hoe jij met je ziekte om gaat. Met het gegeven dat je deze strijd nog niet hebt verloren en door jouw strijdbaarheid heeft ons gebracht om jou in dit topic aan jouw te wijden en een ode te brengen.
Daarom een ode aan Petra die veel voor en door ons tot tranen ontroerde met haar blogs.
Je mag in dit topic jouw gedachten vertellen, foto’s of filmpjes plaatsen om Petra te steunen in haar strijd tegen haar lijf.
We weten dat Petra op haar ducati een suzuki sticker heeft geplakt ter nagedachtenis aan haar oude Suzuki.
Wij dagen je dan ook uit om jezelf te spotten met een Suzuki motor of iets wat met Suzuki te maken heeft.
Ed
Ruud
Alie
Op verzoek van @ttr, de columnist van doc.nl, omdat de site van doc.nl kampt met technische problemen, de nieuwste column voor doc.nl, mede door en over Petra:
Leven en laten doodgaan
...om maar eens een denk ik een op een voor de plek onverwachte titel neer te zetten.
Al meer dan een maand loop ik te dralen om deze 'column' te schrijven. De titel was snel tot me gekomen, de inhoud valt me zwaar uit m'n geest te pulken. Deze keer niet zoveel over Ducati en dergelijke. Ook niet zo over motoren, alhoewel een mooie rode 851 met Suzuki sticker een centrale rol speelt in dit verhaal. Het heeft namelijk veel te maken met Petra.
Petra gaat dood. Dat is de keiharde realiteit. Een tijdje terug werd toch weer duidelijk dat het aantal dagen dat ze in leven bij ons is, steeds korter wordt.
Ze heeft namelijk afscheid moeten nemen van het motorrijden. Dat is voor ons motorrijders denk ik een punt wat we nooit willen bereiken. Heel mooi was dat zij en Rik en andere naasten wilden delen met vele vrienden en bekenden. Ik was er niet bij. Dat is een keuze geweest.
Het leven vieren valt de meeste mensen gemakkelijk. Ons hele bestaan staat eigenlijk in het teken van leven, het licht. Generaliserend gezien is onze maatschappij gericht op leven en jong, voor eeuwig jong blijven.
Een goede vriendin tipte me laatst dat er een nieuw blogdeel van Petra was verschenen. Attent en wijs als zij is, zou het erg goed zijn om dat stuk eens te gaan lezen. En ook zo lief dat ze tipte, ik bewonder haar enorm omdat zij zo fantastisch om gaat met Petra en Rik en daarbij anderen weer betrekt.
Maar ik heb tot nu toe het nieuwste deel blog niet gelezen. Ik durf dat namelijk niet zo goed, de eerdere delen kwamen hard aan. Het is heel gemakkelijk om allemaal heel relevante en goede excuses neer te pennen. Wie mij kent zal dat beamen dat er wel redenen zijn. Maar wie mij heel goed kent, weet dat er geen excuus is. Leven, daar kan ik mee omgaan, doodgaan niet. En laten doodgaan al helemaal niet. Is het eenmaal gebeurd, is het allemaal eenvoudig. Trek een zwart pak aan, bezoek de begrafenis, vecht de tranen weg, ga beleefd en betrokken om met iedereen en ga naar huis. Blij dat het over is, die begrafenis.
Vandaag is het tijd geworden om dit stukje te schrijven. Bijna was het niet zover gekomen, omdat ik weer een reden en methode gevonden had om te vluchten. Maar dat ging niet door. Toch had ik die vlucht heel graag genomen, maar dat is een heel ander verhaal dat alles te maken heeft met leven. Had er ook geen berouw van gekregen overigens. Dankbaar ben ik nu wel dat het situatie anders besliste.
Want, zoals ik vertelde, ben ik niet goed -eerder gezegd bijzonder slecht- in laten doodgaan. Ik kan er niet mee omgaan. Ik vind het tijd geworden om daar eens over na te denken en dan kan deze 'column' ook geschreven worden. Ik wilde nu dus voor mezelf uitpuzzelen hoe dat nou zit. Dat is niet echt gelukt. Zelfs met de hulp van een aantal mensen die ik over dit probleem heb verteld en die allemaal hun mening en gevoel met me hebben gedeeld. Ik ben hen dankbaar door de bijdrage, de hulp en de bereidheid me te helpen.
Het is voor me vast komen te staan dat laten doodgaan helemaal niet zo negatief is. Laten doodgaan is niet meer dan leven in de wetenschap dat het einde nu tenslotte duidelijk nabij is gekomen. Het feitelijke doodgaan zal je alléén overkomen, maar die weg, beseffende dat het einde op afzienbare termijn is gekomen zal voor iedereen en de familie, naasten en bekenden persoonlijk en anders zijn.
Is iemand die ongeveer weet wanneer hij of zij doodgaat nou zielig? Dat is de eerste gedachte die me bekruipt, wellicht een voorgeprogrammeerde reactie afkomstig uit onze cultuur. Ik denk niet dat iemand zielig hoeft te zijn. Natuurlijk, het lijkt verschrikkelijk en ik kan me niet eens beginnen voor te stellen hoe de weg naar de dood zal zijn. Dat wil ik ook helemaal niet. Want ik wil niet doodgaan. Ik wil voor eeuwig jong zijn!
Hoe moet je nu dan omgaan met iemand die weet dan het einde in zicht is? Bijvoorbeeld Petra. Feitelijk ken ik haar niet zo enorm goed eigenlijk, ik ken haar van MF en heb haar en Rik een paar keer ontmoet op evenementen. En dat was iedere keer heel erg leuk. En wat vind ik haar een prachtige, mooie vrouw en geweldig mens. Wat vind ik het verschrikkelijk wat haar overkomt. Juist omdat ik haar zo geweldig vind is het nog gemener. Als je het optelsommetje maakt van haar karakter en hoe zij omgaat met de wereld en wat zij daarin betekent is het kort gezegd afgrijselijk wat haar overkomt.
Laten doodgaan is als ik er goed over nadenk helemaal niet zo eng. Het meest enge is mezelf overwinnen moet en erkennen dat ook ik dood zal gaan. Dat wil ik niet, maar ja, ik wil wel meer niet en toch is de werkelijkheid anders.
Maar, er is ook een fase twee. Hoe nu om te gaan met iemand die dood zal gaan.
Gelukkig heb ik het al eens verschrikkelijk fout gedaan. Dat leert het beste. Trots ben ik er zeker niet op, maar het is nu eenmaal gebeurd. Daarbij weet ik dat diegene me de eerste is om het me te vergeven. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Tot een beslissing ben ik gekomen. Ik doe er gewoon niet aan mee, dat laten doodgaan. Iemand begraven lukt me prima. Daar ga ik dan maar mee door.
Wat ga ik met de mensen doen die ik ken en die in ongeveer bekende termijn dood zullen gaan? Het zijn er op dit moment vijf maarliefst.
Ik ga gewoon met hen doorleven totdat ze er niet meer zijn. Zoals het me het beste voorkomt. Het zal anders zijn dan dat het was, maar dat is het leven. Misschien ga ik daardoor ook wel iets anders leven met de mensen die niet weten wanneer het einde er zal zijn.
De uitvaart van degenen die heel dicht bij me staan zal ik bezoeken, de tranen bevechten en de plichten vervullen. Tranen van berouw hoeven er dan van mij niet meer te vloeien.
Petra, ik ben er dankbaar voor dat je aanleiding bent geweest tot dit inzicht te komen. En het gekke is, omdat ik er met allemaal mensen over gepraat heb en dit stukje schrijf, heb je weer zoveel levens aangeraakt. Wat ben je toch een bijzonder mens en wat ben ik blij je te kennen!
Nou maar eens kijken wanneer de moed komt om het blog te lezen....vermoed dat het nu niet meer lang zal duren.
Wie een zinvolle bijdrage over dit onderwerp voor me heeft? Alsjeblieft, mail me!
www.doc-nl.org/column
###
Het is misschien even 'vloeken'in het Ducati -topic, maar voor deze keer vindt ik dat we het gewoon moeten accepteren.
Ducati. Italiaanse passie.
Ducati maakt emoties.
Overzicht van regelmatige postende Ducatisten:
DME3 - AT74duc - Duchessindutch - Go Foggy - Paul851 - Swetty - Gerrit72 - Thoran - Ducati11 - The Emperor - Ducootje - Mr.McDuc - NoSER - DesmoDinges - Repsol_RR - Mac D - Shiny - Miss2 - LuckyDucy - Duc750ssex ie - Zoeperman - Baylisstic - Boosterke - Corsaro - Duc900 - Duuclady - Jeremayah - Kuncing - Metung - Rob Troost - JarnoTrulli - Gert900 - Panigale1199S , RideRick(back) enz...
Gedoogbeleid ''overlopers en andere speciale gevallen(en)'': Gobert - Ozzy - Michiel34a -Zoeperman
Naamsvermeldingen in dit deel geschieden per PB aan de topicstarter!
Erelid van het topic
Duccer1098 R.I.P. - 1098S
Ducati Clubs:
www.DucatiOlandaClub.nl
www.Ducaticlub.nl
www.Ducaticlub.be
Laatst bewerkt:
vele rotondes stug aan het vechten en vanuit haar helm was niet alleen het volkslied te horen. 
