L.S.,
Gezien de leuke reacties die ik vorig jaar kreeg op mijn verslag was ik van plan dit jaar dat weer te doen.
Helaas wordt het verslag korter dan ik had verwacht en eindig ik met een hulpvraag..
..Ik was vandaag van plan te vertrekken maar het is overal erg slecht weer.
ik heb de jawa opgepakt en de motorhoes past net over alle bepakking heen.
Dag 1- Er is af en toe een bui wanneer ik zuid-oostwaarts vertrek. Ik heb een regenpak bij me maar ben natuurlijk te laat/te lui om deze aan te doen.
Maakt niet uit, het is niet koud en later zal het opdrogen.
Aan het eind van de middag vind ik het snelwegrijden wel best en wil graag een camping opzoeken.
Deze staan hier ( in Duitsland) echter niet aan de snelweg aangegeven en besluit daarom een binnenweg op te duiken.
Binnen 300 meter wordt ik op mijn wenken bedient en vind een camping even na Würzburg.
Het is een kleine rustige doorgangscamping en er is weinig onderling contact.. niet erg, kan ik rustig op de kaart de vervolgroute uitstippelen.
Het doel is Roemenië. Ik ben er vorig jaar een paar dagen geweest (iets met jawa en transfaragas
) En dit heeft zo veel indruk op me gemaakt dat ik van plan ben dit land te doorkruisen. Gelukkig ligt er een hoefijzervorm van gebergte door het land dus het landschap zal niet snel saai zijn.
De volgende dag vervolg ik mijn weg over de snelweg. Roemenië is mooi maar het is zo vervelend dat je eerst zo lang door de andere saaie landen moet rijden.
Met enige jalouzie kijk ik naar mensen op grote tourmotoren die moeiteloos voorbijzoeven terwijl ik het met een kruissnelheid van 100km/h moet doen..
Goed, eigen keuze.. Tanken, weer rijden, kontpijn, pauze en water drinken en .. file!
Vandaag zal iik 3 grote files tegenkomen die mijn rit vertragen. Aan het eind van de dag bereik ik Linz en speur voor een campingbordje..
Nix te vinden.. Ik vraag een lokale motorrijder op een loeinieuwe retro-honda en hij brengt me naaar een soort recreatieterrein waar nog een tentje staan, mensen wat BBQ-en en een rijtje dixie's staan.
Na mijn tent te hebben opgezet haal ik eten/drinken bij een supermarkt 3 straten verderop en naast dit schrijven die ik niet veel bijzonders en ga vroeg naar bed..
Ohja, onderweg leek de jawa problemen te hebben met stationair lopen..
Ik haal nog even de vlotterbak er onder weg en er lijkt een waterdruppeltje de stationairsproeier te blokkeren..
Ik ben benieuwd/vermoed dat ik het euvel gevonden heb.
Dag 3.
Ik ben de snelweg beu.. ik wil vakantie en overweeg binnendoor langs de Donau te gaan.. maar voel me ergens 'schuldig' dat ik dan niet doelmatig afstand aan het afleggen ben..Hmm maar was het niet vakantie?
Maar weet je wat? Binnendoor is niet alleen leuker, er zijn geen files die je minstens zo vertragen, ieder dorp heeft een tankstation en een supermarkt waar je niet 4 euro voor een broodje en 2 euro voor surrogaatkoffie hoeft te betalen.. Ik vermaak me prima zo.
Intussen experimenter ik wat met de loeinieuwe chinanavigatie..
ik heb'm nog niet helemaal door- er zitten meer foefjes op dan op een tomtom..
Ik had eerst als richting/doel Wenen ingevoerd, en dan pakt hij centrum van deze stad.. nabij Wenen zet ik een nieuw doel in Hongarije.. Het appraat vraagt of de oude route gewist moet worden en ik toets ja..
Dt neemt niet weg dat ik later op de dag in het centrum van Wenen beland, en bordjes richting Budapest voorbij moet laten gaan?
Plots een finisch-vlaggetje in beeld midden in Wenen.. hmm de oude route is kennelijk toch niet gewist..
Goed, het is niet heel erg, Ik vind het wel grappig en leuk deze binnenstad te zien en het is gelukkig niet erg heet(het is verschrikkelijk om met heet weer met bepakking in een drukke stad te rijden met files etc.)
Ik zoek het bord Budapest via de snelweg op en vervolg de reis.
Over de grens in Hongarije schijnt het dat je ook voor de motor een vignet moet halen..
Dit is geen echte sticker maar louter een bonnetje waar het kenteken en de termijn op staat hoe lang dit geldig is. Het kostte ca. 7 euro.
Als ik naar mijn motor terugloop probeert iemand me een nieuwe iphone te verkopen voor ca. 200 euro..Er is nogal wat overtuigingskracht nodig om hem duidelijk te maken dat ik geen interesse heb.
Goed, we gaan de weg weer op.. Het is nog vroeg en wellicht haal ik vandaag Budapest, en kan daarna de vlgde dag Hongarije uit rijden..Ook dit land vind ik saai en wil erg zo vlug mogelijk doorheen. (goed, het wijnteeltgebied is wel leuk maar verder..)
De reis schiet goed op en kan me iets herinneren over een stadscamping in Budapest.. Aan de ene kant wil ik wel de stad zien, maar uit ervaring weet ik dat stadscampings vaak erg vies zijn en er verschrikkelijk veel wordt gejat..
In de stad aangekomen zie ik inderdaad camping-symbool bordjes maar vind het niet.. de bordjes eindigen of wellicht dat een bus of vrachtwagen me het zicht naar zo'n bord ontnam of was ik wellicht te veel aan het opletten in dit vreemde, drukke verkeer?
Na ruim een half uur zie ik in een groene buitenwijk een bordje camping.. deze leidt er ook daadwerkelijk naartoe!
Aangekomen staan er veel drukke gezinnetjes bij de ingang en er is nog een brodje van een andere camping dat via een klein weggetje omhoog gaat..
Ik denk; doe's gek en besluit naar deze te gaan.
Ik kom op een rustige, groene en goed uitgerustte camping waar ik zeer vriendelijk wordt onthaald.
Marta, de eigenaresse weet me er van te overtuigen dat ik zeker een dag uit moet trekken om de stad te zien en dat deze camping afgelegen genoeg is om mijn spul veilig achter te laten..
Eerlijk gezegd, na 3 dagen buffelen ben ik wel aan een dag pauze toe. Dit geeft me tevens de mogelijkheid een handwasje te doen.
Samen met een jong Amerikaans stel dat een wereldreis maakt krijg ik van Marta veel tips, kaarten en folders over de te bezoeken binnenstad. De Amerikanen, waarmee ik nog veel leuke en interessante gesprekken ga hebben over (wereld-) politiek, culturele verschillen etc, vragen of ik morgen met hun mee ga..
Ik neem dit graag aan. Een stad bekijken is iets wat ik niet snel alleen doe.
De volgende dag is het erg warm maar we gaan de stad in. Budapest is tot mijn verbazing ERG touristisch. Het lijkt wat op Wenen, maar dan minder opgepoetst.
Wie meer info wil over deze stad kijkt maar in een reisfolder .
We bezoeken o.a een grote kerk waar vooraan de ingang een 'collectebus' staat waar je 'vrijwillig' 1 euro of gelijk bedrag in Forint in 'mag' doen.
Om er zeker van te zijn dat dit gebeurd/ mensen hiertoe te motiveren zit er een - halfslapende- suppoost pal naast.
Er staat - al de hele dag?- een rij voor de ingang en deze collectebus doet de hele dag tsjing, tsjing, tsjing.. iedere dag door het hele seizoen? Die kerk is eengoedmijn! die katholieken hebben het nog niet verleerd.
Foto
; blommegies op de camping;
We hebben een gezellige dag en in de avond op de camping bestellen we pizza.
Maar, die bezorgpizza kost omgerekend ongeveer 1 euro?
De volgende dag vervolgen zowel ik als het Amerikaans stel, die beloven me te mailen zodra ze terug zijn, onze weg. Het is bewolkt en een stuk koeler, goed weer om te reizen.
In de middag bereik ik Roemenië, het beloofde land en er ligt meteen een vers aangereden straathond op de weg.
De vele straathonden zijn nog steeds een probleem. In mijn vorige verslag heb ik beschreven hoe & waarom.
Ik herinner me de verkeerslessen van vorig jaar.. Als je gewoon door wilt rijden neem je de linkerstrook, en vrachtwagens van links kunnen voorrang hebben, vooral als ze het gas er op hebben. De wegen kunnen variéren van goed tot afwezig en buiten de steden kun je overal op ieder moment, dus ook vlak na een onoverzichtelijke bocht- ieder boerderijdier op de weg tegenkomen.
Vorig jaar ahd ik moeite met het vinden van een camping en ook vandaag schiet dit niet op. Wel rammelt het overal van de pensionnetjes. Roemenié heeft het tourisme ontdekt.
net als in Hongarije valt me op dat in een jaar het wegbeeld enorm is verandert. Meer moderne auto's en de steden hebben loeinieuwe grote winkelcentra buiten het centrum, zoals je in Tsjechië en Slowakije tegenkomt. Ook Lidl en Kaufland maken in dit land inmiddels hun opwachting.
Onderweg zijn er veel wegwerkzaamheden, zoals ik vorig jaar ook beschreef. Veel mannen lopen er rond met 2,5 Liter lichtbruine flessen,.
Foto, koeien op/langs de weg. Deze dieren gaan in de ochtend naar buiten en gaan naar een terrein waar ze grazen en de dag doorbrengen. Je kan er de klok op gelijk zetten als ze gezamelijk weer teruglopen en ider dier gaat naar haar eigen huis waar het gemolken wordt.
Rond half 7 heb ik nog geen camping gevonden en ik vind het best en besluit mijn geluk te beproeven bij een pension.
De eigenaresse probeert me eerst de duurste 3 pers. kamer aan te smeren. Als ik duidelijk maak dat ik maar in m'n 1tje ben laat ze me duidelijk teleurgesteld en kleinere, naar wat achteraf blijkt, de goedkoopste kamer zien.
Er schijnt een keuken te zijn maar er wordt niets qua eten gevraagd of aangeboden dus loop naar de supermarkt een paar honderd meter verder..
Hey, ik herken die grote flessen waar al die wegwerkers mee rondsjouwen.. er zit bier in..
Er wordt hier veel aan imkerij gedaan. Dit lijkt een mobiele versie te zijn. Potten honing kun je langs de weg kopen en is van zeerrr goede kwaliteit.
Foto; De Dacia van de mensen hier. De oude Dacia's rijden hier nog veel rond. Naast de beschrijving van 'local piece of shit' is het toch ook een stukje nationale trots. Voor de Roemeense infrastructuur voldoen ze, er is makkelijk aan te sleutelen, als je dit niet zelf kan weet iedere monteur hier deze dingen uit z'n hoofd en onderdelen zijn goedkoop en makkelijk te krijgen.
De eigenaresse biedt aan dat de motor met bepakking 'achter' mag staan achter een ijzeren poort, zeer vriendelijk en ik slaap er vast beter van .
Ik merk dat mijn reiswoordenboekje Roemeens vruchten afwerpt. Men vindt het geweldig als je 'dankjewel' of 'goedendag' in het Roemeens zegt- of een poging doet- en zal ook later merken dat dit veel goodwill geeft.
Foto, deze hooioppers zie je overal;
De volgende dag vervolg ik mijn reis. In hetzelfde dorp 'm oefen' ik de ontwijkmanouvre om wat kippen te ontwijken.
Ik besluit richting de Transalpina te rijden. De vakantie kan nu echt beginnen! ![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Enne, schat, sprokkel je even wat hout voor vanavond?
Foto; parkeerplaats ergen in het land.
Onderweg zijn ze op vers wegdek witte strepen aan het aanbrengen.. het goedje ziet er uit, als tip-ex.. en ruikt ook zo.. Er staat me iets bij van een niet-zo-gezonde chloorverbinding.
Foto, deze truck werd hier net geparkeerd, en word nog gewoon gebruikt;
De transalpina is een leuke weg, maar onderweg er heen kom ik over andere wegen door bergen/heuvels heen met zeer ydillische dropjes en de omgeving is erg mooi.
De weg is redelijk/goed en bergaf maak ik veel gebruik van de 'vrij' tussen de derde en vierre versnelling van de jawa, die dit speciaal voor dit doel heeft.
Bij overzichtelijke/voorspelbare bochten is 'sportief' rijgedrag mogelijk, maar even later gaat het mis.
Ik stuur met normale/niet grote snelheid een bocht in als de motor plots grip verliest.
Ik kom met een grote klap op het wegdek en schreeuw het uit van de pijn.. lang.. tegelijkertijd lukt het me niet om adem te halen.. mijn diafragma lijkt verlamt.
Ik krijg het serieus benauwd en denk dat dit 't wel eens 'geweest zou kunnen zijn' als ik weer - wat - adem kan halen. Het schreeuwen van pijn kan ik niet onderdrukken..
Ik weet niet hoe lang ik zo gelegen heb. Ik krijg wat controle over de situatie en kijk wat er nu aan de hand is.. Ik lig midden in een onoverzichtelijke bocht; niet ideaal, mijn rechterbeen/voet zit klem tussen de motor en asfalt.
Zonder de brede zijtas en valbeugel was de situatie zonder twijfel veel beroerder geweest.
Het lukt me om mijn been los te krijgen en probeer eerst te zitten om te kijken 'of alles het nog doet'
Mijn rechter zijde van de ribbenkast doet geweldig pijn, ademen is moeilijk. Ik voel mijn rechter clavicula en deze voelt niet gebroken aan. Voorzichtig- en schreeuwen van pijn- ja ik ben me toch een jankert- sta ik op..
Goed, en nu? De motor licht op de kant, benzine druppelt via de tankdop en het koplampglas is verplintert.
Het daagt me dat dit nu wel serieus is en mijn vakantie- ik ben er
net, waarschijnlijk afgelopen is.
Ik krijg de motor door de pijn met geen mogelijkheid overeind. De tanktas ligt verderop en leg deze eerst aan de kant van de weg.
Ik wil weten wat er is gebeurd, ik zie de sporen van de valpartij over het asfalt, loop naar de plek waar ik onderuit ben gegaan en er ligt inderdaad een spoortje grof zand wat ik vlgs mij ook wel zag liggen.. ik ga er met mijn voet overheen en het is inderdaad erg 'glad'
Onderweg kom je steenslag, zand modder en alles tegen op Roemeense wegen. Als er in een bocht wat ligt en je verliest even grip, is het nromaal om wat 'gecontroleerd te driften'.
Maar waarom ging het hier mis? Had ik m'n kop er niet bij? Heb ik de gladheid van dit dunne spoortje zand onderschat? Deze vragen zullen me nog lang bezighouden.
Ik rijd jarenlang motor voor dagelijks verkeer en dan ga ik zo lullig onderuit.. vreemd.
..Even later stopt- gelukkig- er een Roemeens echtpaar dat me helpt de motor overeind te krijgen en vraag of er een ambulance aan moet komen.
Daar wil ik helemaal niet aan en verzeker me dat ik in orde ben..(niet zo slim van me)
Er zit veel verzet in me, goed, koplampglas is eenvoudig te vervangen, de motor, ook de voorvork- waar ik bang voor was, lijkt verder niet echt schade te hebben (sterk ding zo'n jawa
)
Intussen stoppen er 2 quadrijders, wat vader en zoon blijkt te zijn, ze bieden aan me te begeleiden naar hun pension 'no problem'. Het zijn Tsjechen en vinden het leuk dat ik een paar basiszinnetjes/woorden in hun taal spreek.
Met 1 trap loopt de jawa weer, er op klimmen is een grotere uitdaging.
Terwijl ik achter de quads aanrijd realiseer ik me dat ik net een serieuze klapper heb gemaakt en zowel ik als de motor ehm, dat het misschien niet zo slim is wat ik nu aan het doen ben.
Aangekomen bij het pension helpen ze me van de motor af te komen.. ik krijg van de eigenaresse te horen dat ik zo lang kan blijven als nodig en ze wel een kamer voor me heeft. Ik heb veel pijn, ben trillerig van de adrenaline en het lijkt me goed hier in me te gaan.
Gelukkig ben ik kersvers europa-hulp--anwb lid en bel ze op om te vragen of ze een koplampglas kunnen regelen/melding van de pech te maken.
In de uren die verstrijken hoop ik dat ik me de volgende dag beter ga voelen en misschien zelf weer verder, of eventueel terug kan rijden.
De volgende ochtend zou ik weer door de anwb gebeld worden wanneer het koplampglas bezorgd kan worden.
De volgende dag heb ik echter meer pijn..Dit gaat niet goed.. Ik heb m'n ouders beloofd af en toe te bellen waar ik zat en bel ze nu maar op om te vertellen wat er is gebeurd.
Dit gesprek helpt me zelf te realiseren wat er aan de hand is en in wat voor situatie ik zit.
Vreemd genoeg voel ik me vastberaden en positief; het komt wel goed, volgend jaar is er ook nog.
Corina, de pensionhoudster belt een vriendin, ze is verpleegster- zo begrijp ik- in een ziekenhuis.
Als je een voorbeeld van een oostblok-verpleegster voorstelt, zo zag ze er uit.
Het is een vriendelijke, voorzichte vrouw waarbij ik me meteen op m'n gemak voel.
Ze onderzoekt me en denkt niet dat er wat gebroken is. Ze wenst me sterkte, als er weer wat is mag ze gerust weer gebeld worden en neemt afscheid.
Even later wordt ik door iemand van de anwb terug geeld die 'me wel het nr van een garage wil geven waar ik heen kan rijden om te kijken of ze daar een passend glas hebben.' Fijntjes leg ik uit dat ik niet kan rijden en naar een garage rijden ik zelf ook wel zou kunnen bedenken, en het idee van anwb lid was, dat er-tenminste- voor vervanging van het defecte onderdeel gezorgd zou worden..
Dit moest natuurlijk weer met een ander afdeling overlegd worden en zou- weer teruggebeld worden.
Corina, de pensionhoudster probeerd via familie/kennissen ook een oplossing te zoeken omdat ik het gevoel krijg dat ik niet echt op de anwb hoef te rekenen, zeker niet als ze terugbellen, weer vragen wat er nu eigenlijk stuk is, zeggen dat de motor naar een garage moet worden afgesleept en ik zeg dat ik alleen een koplampglas nodig heb maar;
-1 'we kunnen niet zomaar onderdelen opsturen.'
- was dit niet een beetje het idee van pechhulp??
2- 'het koplampglas is nergens verkrijgbaar.'
(het gaat dus om dit ding;, of eventueel de hele reflector zoals hier)
Parabolic reflector w/glass lens 12V H4 - JawaShop.com
Of deze linksonder;
Parabolic reflector w/glass lens 12V H4 - JawaShop.com
of deze;
http://www.ebay.nl/itm/Reflektor-Sc...53?pt=LH_DefaultDomain_77&hash=item41893b6cf9
of deze;
Scheinwerfer Jawa 350 (638-5)
Of eventueel een rond koplampglas van een Lada, was ook niet mogelijk..
Of deze;
Reflektoren Typ Skoda 105 - Ø178 - WESEM on-line shop
Nee hoor, dit koplampglas is nergens te krijgen>?
Je krijgt zeer sterk de indruk dat ze gewoon geen flikker willen doen..
Ook als het maar 'een beetje' past, met een bus siliconenkit is dit voor nood prima te doen..
Ik krijg verder van de anwb geen beloofde reactie meer.
Als ik dit nu vooraf wist, had ik via 1 dezer webshops hierboven, of via een bekende jawa-onderdelenboer in NL, een koplamp, of alleen het glas, hierheen- of evt. naar een garage in de buurt als dat zo nodig moet- laten sturen en kan/mag de motor weer de weg op.
Dat ik zonder koplamp niet mag rijden is ook iets wat ik aan de medewerkers van de anwb tot in den treure moet herhalen als ze weer 'voorstellen' dat ik met de motor daar- of daarheen rijdt. Gezien ik erg veel pijn heb en dan nog zo assertief moet zijn en steeds dezelfde vragen moet beantwoorden valt me zwaar.
Corina is vanmiddag weg, ik ben hier alleen met haar moeder die alleen Roemeens spreekt. Ze zorgd ERG goed voor me en met behulp van het reiswoordenboekje babbelen we wat af. De communicatie gaat niet snel maar ik leer in een razend tempo veel van de taal. In de avond overleg ik met corina 'n plannen, ik kan niet meer zelf rijden en de motor en ikzelf moeten naar huis. Ze probeert via internet een vliegticket voor me te regelen wat niet zo goed lukt omdat de zeite steeds vastloopt. Tevens vraagt ze aan een vriendin of die me vrijdag naar het vliegveld in Boekarest (100km/3 uur rijden) kan brengen.
-Weer- verontschuldig ik me voor alle drukte en problemen die ik veroozaak, maar ze verzekerd me dat het niet geeft en ik gewoon rustig aan moet doen..
Wat de pijn betreft gaat het steeds slechter. Ik krijg meer spontane pijnscheuten.
In de avond escaleert het.. ik kan geen positie in bed vinden waarin de pijn draagbaar is, iedere beweging wordt met zeer sterke pijnscheuten bestraft en het ademen gaat steeds moeilijker.
Het gaat niet goed, ik heb hulp nodig realiseer ik me. Dit is niet te doen.
Gelukkig komt Corina op mijn pijnkreten af- ik heb geen kracht om om hulp te roepen en uit bed komen lukt helemaal niet.
Ze belt een ambulance en ze staat in tranen bij m'n bed proberen me te kalmeren..
Hierover voel ik me heel slecht en probeer wat grapjes te maken om de sfeer wat te verlichten.
Als het ambulancepersoneel er is duurt het een tijdje- en weer veel geschreeuw van mijn kant- ik heb er echt geen controle over, wellicht doordat ik geen controle over m;n middenrif heb- voordat ik uit bed ben en in de ambulance ben. Ik krijg daar meteen een spuit in m'n bil ter pijnstilling. De wegen zijn er erg hobbelig en iedere hobbel- en bochten naar rechts- doen erg veel pijn- het veroorzaakt weer diezelfde heftige scheuten-.
Op een gegeven moment zeggen ze dat we er zijn.. maar ik zie niets wat ik als ziekenhuis kan interpreteren.. ik wordt in een gebouw binnegebracht, wat op een oude school lijkt.. Er wordt vooral heel erg op mijn paspoort gefixeerd en een chagerijnige middelbare vrouw die wat lelijk tegen me doet 'onderzoekt' me.
Ik begrijp dat er morgen een röntgenfoto wordt gemaakt en ik aanvullende pijnstilling plus medicatie voor de ademhaling krijg voor de nacht- het is inmiddels 1-2 uur in de nacht. De verpleger die me begeleidt verontschuldigt zicht voor de te kleine bedden. 'you big, very big'.
Na enige tijd lig ik in bed, de pijnstilling werkt en kan me zowaar wat ontspannen.
Voor het eerst sinds 2 nachten slaap ik wat, om vroeg in de ochtend weer gillend van pijn wakker te worden.
Foto;, stiekum genomen in mijn kamer; als je je een ouderwets oostblok ziekenhuis met losse kabels en kapotte zooi vertselt.. het bestaat echt!
Ik krijg zowaar een grote kop thee en een plak brood met boter als ontbijt. Een schat van een verpleegster die een babbel Spaans praat zodat we wat kunnen praten helpt me naar de röntgenafdeling. Ook hier lijkt de apparatuur uit het tijdperk dat je er nog kolen in moet doen om ze op te starten.
Wat blijkt even later; toch een rib gebroken En het spul eromheen uiteraard gekneusd. Ook het diafragma, m'n serratus zijn flink verropt en dit zorgt gezamelijk voor ehm, mijn huidige pijntechnische problematiek.
Mijn bovenlijf wordt ingetaped aan de betreffende zijde en ik ondervind hier meteen steun/pijnverlichting aan.
'De arts' van de toko heeft een babbel met me en beloofd effectieve pijnmedicatie. Het is een rustige, vriendelijke man die vooral hart voor zijn vak lijkt te hebben en mensen wil helpen.
Maar ik had begrepen dat hier ook Hollanders werken? Even later komt een lange, magere man mijn kamer in en vertelt dat de overheid het salarais van het personeel betaald maar het materiaal door 'onze stichting' wordt betaalt.
Ik vroeg hoe ik terug zou kunnen en hij vertelde dat het geen probleem was en hij me evt. wel weer naar het pension of zelfs vliegveld wilde brengen. Ik vond dit een fijn aanbod.
Mensen kunnen hier terecht voor gratis gezondheidszorg wat redelijk uniek is in dit land -Later leer ik dat je je niet echt kan verzekeren tegen ziektekosten, als je arm bent en je wordt ziek, ga je dood.
Hoogstens kan een arts je een kudde morfine geven.
Ik was eigenlijk wel geschokt dat dit nog zo in Europa gebeurd.
Goed, het verhaal wat ik te horen kreeg;
Read it very carefully, i write this only once;
Het hoofd van de stichting heeft een verschijning gehad aan haar bed van jezus en een overleden italiaanse pater; De boodschap was dat ze mensen moet gaan helpen. Logischerwijs vertrok ze in een auto naar Boekarest 'op zoek naar arme mensen'.
Op voorbestemde wijze kregen ze panne in Brezoi en 'ontdekten' dit vervallen ziekenhuis. Ze vroeg aan de overledenpater- die alle beslissingen voor haar neemt, of ze hier moest blijven en het antwoord was ja. De communicatie verloopt middels een 'rozenkrans'.
Als deze linksom draait, is het ja, rechtsom is nee. voor meer gedetaiileerde dingen verschijnt de pater zelf aan haar bed.
Na deze uitelg wrd ik in een kamer in de bovenverdieping gezet'waar het beter voor em zou zijn.
Ik had van de arts begrepen dat er geen technische problemen voor me zijn om terug te gaan en te kunnen reizen, en maakte me ook op om weg te gaan na het infuus ter pijnbestrijding wat ik nog zou krijgen, maar dat ging niet zomaar; Ik was hier niet zomaar gekomen en de overleden pater vond dat ik hier veel langer moest blijven voor devgenezing van mijn rib(wat toch echt niet in een paar dagen gebeurd) en 'omdat ik uit balans was'
Dat was dus een 'advies uit de hemel 'en moest ik maar goed sereius nemen..
Goed, deze mensen hebben het dus goed rammelen. Ik vraag me af welk gewin ze er aan hebben dat ik er zou blijven. Het aanbod om me weg te brengen werd van tafel geveegd.
Via speakerphone liep de vrouw tegen me te schreeuwen dat ik vooral dankbaar moest zijn voor de gratis zorg en wat de pater allemaal mee vertelde etc etc..
Goed, ik was niet bang maar meer vastbesloten dat eerst om weg te gaan.
Tijdens m'n infuus wat ca 2 uur duurde maakte ik kennis met een jongeman die goed Engels sprak. Hij vertelde me 'stiekum' meer over hoe het hier werkte.
Het Roemeense personeel wil graag hun werk doen, en als het geld van een gestoorde nederlander moet komen is het best.
Deze 'stichting'is een soort sekte en schijnt lokaal erg veel macht te hebben.
Hij wilde er eigenlijk ook weg- er was ook niet echt wat met hem aan de hand- maar hij durfde niet goed.
Dit maakte me nog vastberadener en strijdlustiger. Ohja het infuus was ook op en de pijnstilling was redelijk effectief, daarnaast voelde ik me zo high als een konijn.
Ik koppelde het infuus af, vroeg of de knul me wilde helpen met mijn schoenen aan doen, pakte mijn tas, stopte de inmiddels gekregen medicatie er in en zei hem dat hij met me mee moest lopen.
En zo'ontsnapten'we uit het ziekenhuis.
Zo, nu nog terug naar het pension..De bus zou nog 3 uur duren.. dan maar liften.
De jongeman was me zo dankbaar dat hij een stuk karton en een stift regelde waar ik Voieneasa' op schreef en bleef bij me totdat iemand me wilde meenemen.
Zo stonden me op een splitsing wat te babbelen en na een half uur vond ik dat er wl wat meer schot in mocht, dus samen met het karton houdt ik 15 Lei erbij (kun je ongeveer een pakje peuken voor kopen) als vergoeding en ik realiseer me dat ik hier eh, op z'n minst exotisch uitzie (190cm, blond & baard)en men wellicht hesitant is me in een auto mee te nemen.
Deze tactiek leek te werken en even later stopte er een auto. Mijn compagnon nam afscheid en vertelde in het Roemeens aan de bestuurder dat ik een gebroken rib had, daarom moeilijk in de auto kom en het verzoek voorzichtig met kuilen en bochten te zijn..
En dit gebeurde ook... hij bracht me tot aan het pension!!
Corina zelf was er niet, maar haar moeder, die er ook bij was toen ik s'nachts in de ambulance werd gezet, was erg verbaasd me te zien en liep haastig naar me toe..\
Haar ogen vroegen maar we spreken elkaars taal niet.. ze zou meteen corina bellen..
die was ook verbaasd me te zien (en ik kan me voorstellen dat ze hoopte eindelijk van me af te zijn) en vroeg wat mijn plannen zijn.. Alsnog zaterdag met vliegtuig weg?
Ja dat was het plan.. Inmiddels had de anwb gebeld en gezegd dat ze alles hadden doorgenomen, het inmiddels begrepen en een berger stuurde.
Met 2-3 weken zou ik de motor thuisbezorgd krijgen.
Edit- het verhaal wordt lang- ga het inkorten-
Op creatieve manier een vliegticket geregeld en de vlgde dag door een vriendin van corina, die ik zeer, zeer dankbaar ben, naar het vliegveld gebracht tot aan de gate van vertrek.
Ze reed in de goedkoopste uitvoering van de dacia logan, zonder stuurbekrachtiging.
Heerlijk no-nonsense autootje wat daar nieuw 3000 euro kost.
In de avond, ik lag net op bed gebeld door een vrouw van de anwb.. Ze had de motor goped bekenen maar zag niet(..) en wist niet- ondanks dat ze het dossier zou kennen?- wat er nu kapot was.
En toen kwam het echte verhaal.. ze 'vond' de motor niet genoeg waard, ~want te oud[/i] om te repatrieren.. of ik 'm daar wilde laten..
dus;
1 een vrouw(daar gaan we al) die een prominent onderdeel als een koplamp niet vind, maar wel bepaald dat de motor te weinig waard is, komt hier nu mee?>
Aan het begin van de melding wisten ze wat het merk/type en bouwjaar is, en zouden ze dat direct meegedeeld moeten hebben.
Dit is niet gebeurd, er was me met klem toegezegd dat ik de motor thuis zou krijgen..
Er staat in de voorwaarden idd indien de motor te weinig waard is blablabla, maar nergens dat dit bouwjaarafhankelijk is
Dit samen met de onwil om op wat voor manier dan ook voor het koplampglas te zorgen blijven ze op beide punten waarvoor ik anwb lid ben geworden, in mijn ogen in gebreke.
Ik ga m'n best doen- ze zou na't weekend terugbellen- om de anwb te bewegen de motor terug te krijgen, en intussen me verdiepen in alternatieve manieren..om de motor terug te krijgen.
Ik heb div, ook emotionele redenen om 'm terug te krijgen, maar er zit ook veel tijd, wat geld en onderzoek in waardoor ik dit leuke motortje erg betrouwbaar heb gekregen.
Ik zou over 2 mnd de motor kunnen ophalen.. of misschien kan/wil iemand hier na een enkele reis Roemenië de jawa terugrijden..
of misschien anders?
Ik ben niet zo handig met dit soort dingen.
Misschien open ik er nog een apart hulp-vraag topic voor.
Intussen zal ik eens kijken of er een soort internationaal fleurop-dinges is.. Ik wil Corina een grote bos blommegies brengen, en ik heb beloofd om - terecht- haar pension aan te raden. Ze heeft zo verschrikkelijk veel voor me gedaan en geregeld, en me zo in de watten gelegd, belangeloos..
Ze vertelde me op het laatst pas dat ze kwaad het zekienhuis had opgebeld; Wat hadden ze daar gedaan dat ik er weg was gevlucht?
Het is een leuk pension in het dorp Voineasa. Het ligt vlak bij de Transalpina en is voor motorrijden en natuurliefhebbers een mooie uitvalsbasis.
De bossen/natuur rondom rammelt van het wild (echt waar, incluus beren, mind you) en voor wandelaars of zoals die vader en zoon met de quad de natuur in is erg leuk.
Voor 20 euro omgerekend heb je een 2pers. kamer (corina; small money is good money) met douche en wc, balkonnetje en niet onbelangrijk; de matrassen zijn goed.
De keuken is eenvoudig doch degelijk. Er is een overdekt terras en je kan ook zitten op de brug boven het snelstromend riviertje wat achter het pension loopt.
Als je er komt, zeg dan dat die jawa-rijder met gebroken rib uit Holland je heeft gestuurd..
Het adres; DJ105G, Voineasa 247750, Roemenië.
Via div. websites kun je er een kamer boeken.
Zo.. eerst maar 'even'cgenezen.. Er is me verteld dat ik er nog wel even zoet mee zal zijn..
Maar nog iedere keer als ik probeer te zitten of op te staan hoor ik Corina; Easy, easy! slowly!
Tot slot; Wat heb ik geleerd;
-Eh, een ongeluk zit echt in een klein hoekje.
- Ik kreeg weer bevestigd dat valbeugels erg nuttig zijn.
- zonder kisten, motorbroek en helm etc was het wel heel anders afgelopen.
- ik heb iets tegen creditcards, maar ga er 1 aanvragen voor noodgevallen als deze.
-Tevens iets zoeken van een goede reisverzekering, van de anwb hoef je dus nix te verwachten, ze hebben me in deze kutsituatie alleen meer stress gegeven. ik heb er spijt van dat ik me bij ze heb aangemeld.
-Ik ben geweldig, en belangeloos geholpen.
Er zijn geen overleden heiligen die met levenden praten om mensen te manipuleren.
Heiligen leven, en zijn tussen ons in. Het kan de kassamiep in de supermarkt zijn, misschien de buurman die je eigenlijk nooit spreekt en zelfs iemand die op een parkeerterrein alles bij elkaar vloekt omdat het even allemaal erg tegenzit.
'Tuurlijk help ik normaal ook graag mensen. Maar na dit ontroerend optreden hoop ik dat ik ook eens een reddende engel voor iemand anders kan zijn.
Ik sluit af met deze stichtende woorden.. het is tijd voor mijn pijnmedicatie.
Gezien de leuke reacties die ik vorig jaar kreeg op mijn verslag was ik van plan dit jaar dat weer te doen.
Helaas wordt het verslag korter dan ik had verwacht en eindig ik met een hulpvraag..
..Ik was vandaag van plan te vertrekken maar het is overal erg slecht weer.
ik heb de jawa opgepakt en de motorhoes past net over alle bepakking heen.
Dag 1- Er is af en toe een bui wanneer ik zuid-oostwaarts vertrek. Ik heb een regenpak bij me maar ben natuurlijk te laat/te lui om deze aan te doen.
Maakt niet uit, het is niet koud en later zal het opdrogen.
Aan het eind van de middag vind ik het snelwegrijden wel best en wil graag een camping opzoeken.
Deze staan hier ( in Duitsland) echter niet aan de snelweg aangegeven en besluit daarom een binnenweg op te duiken.
Binnen 300 meter wordt ik op mijn wenken bedient en vind een camping even na Würzburg.
Het is een kleine rustige doorgangscamping en er is weinig onderling contact.. niet erg, kan ik rustig op de kaart de vervolgroute uitstippelen.
Het doel is Roemenië. Ik ben er vorig jaar een paar dagen geweest (iets met jawa en transfaragas
) En dit heeft zo veel indruk op me gemaakt dat ik van plan ben dit land te doorkruisen. Gelukkig ligt er een hoefijzervorm van gebergte door het land dus het landschap zal niet snel saai zijn. De volgende dag vervolg ik mijn weg over de snelweg. Roemenië is mooi maar het is zo vervelend dat je eerst zo lang door de andere saaie landen moet rijden.
Met enige jalouzie kijk ik naar mensen op grote tourmotoren die moeiteloos voorbijzoeven terwijl ik het met een kruissnelheid van 100km/h moet doen..
Goed, eigen keuze.. Tanken, weer rijden, kontpijn, pauze en water drinken en .. file!
Vandaag zal iik 3 grote files tegenkomen die mijn rit vertragen. Aan het eind van de dag bereik ik Linz en speur voor een campingbordje..
Nix te vinden.. Ik vraag een lokale motorrijder op een loeinieuwe retro-honda en hij brengt me naaar een soort recreatieterrein waar nog een tentje staan, mensen wat BBQ-en en een rijtje dixie's staan.
Na mijn tent te hebben opgezet haal ik eten/drinken bij een supermarkt 3 straten verderop en naast dit schrijven die ik niet veel bijzonders en ga vroeg naar bed..
Ohja, onderweg leek de jawa problemen te hebben met stationair lopen..
Ik haal nog even de vlotterbak er onder weg en er lijkt een waterdruppeltje de stationairsproeier te blokkeren..
Ik ben benieuwd/vermoed dat ik het euvel gevonden heb.
Dag 3.
Ik ben de snelweg beu.. ik wil vakantie en overweeg binnendoor langs de Donau te gaan.. maar voel me ergens 'schuldig' dat ik dan niet doelmatig afstand aan het afleggen ben..Hmm maar was het niet vakantie?
Maar weet je wat? Binnendoor is niet alleen leuker, er zijn geen files die je minstens zo vertragen, ieder dorp heeft een tankstation en een supermarkt waar je niet 4 euro voor een broodje en 2 euro voor surrogaatkoffie hoeft te betalen.. Ik vermaak me prima zo.
Intussen experimenter ik wat met de loeinieuwe chinanavigatie..
ik heb'm nog niet helemaal door- er zitten meer foefjes op dan op een tomtom..
Ik had eerst als richting/doel Wenen ingevoerd, en dan pakt hij centrum van deze stad.. nabij Wenen zet ik een nieuw doel in Hongarije.. Het appraat vraagt of de oude route gewist moet worden en ik toets ja..
Dt neemt niet weg dat ik later op de dag in het centrum van Wenen beland, en bordjes richting Budapest voorbij moet laten gaan?
Plots een finisch-vlaggetje in beeld midden in Wenen.. hmm de oude route is kennelijk toch niet gewist..
Goed, het is niet heel erg, Ik vind het wel grappig en leuk deze binnenstad te zien en het is gelukkig niet erg heet(het is verschrikkelijk om met heet weer met bepakking in een drukke stad te rijden met files etc.)
Ik zoek het bord Budapest via de snelweg op en vervolg de reis.
Over de grens in Hongarije schijnt het dat je ook voor de motor een vignet moet halen..
Dit is geen echte sticker maar louter een bonnetje waar het kenteken en de termijn op staat hoe lang dit geldig is. Het kostte ca. 7 euro.
Als ik naar mijn motor terugloop probeert iemand me een nieuwe iphone te verkopen voor ca. 200 euro..Er is nogal wat overtuigingskracht nodig om hem duidelijk te maken dat ik geen interesse heb.
Goed, we gaan de weg weer op.. Het is nog vroeg en wellicht haal ik vandaag Budapest, en kan daarna de vlgde dag Hongarije uit rijden..Ook dit land vind ik saai en wil erg zo vlug mogelijk doorheen. (goed, het wijnteeltgebied is wel leuk maar verder..)
De reis schiet goed op en kan me iets herinneren over een stadscamping in Budapest.. Aan de ene kant wil ik wel de stad zien, maar uit ervaring weet ik dat stadscampings vaak erg vies zijn en er verschrikkelijk veel wordt gejat..
In de stad aangekomen zie ik inderdaad camping-symbool bordjes maar vind het niet.. de bordjes eindigen of wellicht dat een bus of vrachtwagen me het zicht naar zo'n bord ontnam of was ik wellicht te veel aan het opletten in dit vreemde, drukke verkeer?
Na ruim een half uur zie ik in een groene buitenwijk een bordje camping.. deze leidt er ook daadwerkelijk naartoe!
Aangekomen staan er veel drukke gezinnetjes bij de ingang en er is nog een brodje van een andere camping dat via een klein weggetje omhoog gaat..
Ik denk; doe's gek en besluit naar deze te gaan.
Ik kom op een rustige, groene en goed uitgerustte camping waar ik zeer vriendelijk wordt onthaald.
Marta, de eigenaresse weet me er van te overtuigen dat ik zeker een dag uit moet trekken om de stad te zien en dat deze camping afgelegen genoeg is om mijn spul veilig achter te laten..
Eerlijk gezegd, na 3 dagen buffelen ben ik wel aan een dag pauze toe. Dit geeft me tevens de mogelijkheid een handwasje te doen.
Samen met een jong Amerikaans stel dat een wereldreis maakt krijg ik van Marta veel tips, kaarten en folders over de te bezoeken binnenstad. De Amerikanen, waarmee ik nog veel leuke en interessante gesprekken ga hebben over (wereld-) politiek, culturele verschillen etc, vragen of ik morgen met hun mee ga..
Ik neem dit graag aan. Een stad bekijken is iets wat ik niet snel alleen doe.
De volgende dag is het erg warm maar we gaan de stad in. Budapest is tot mijn verbazing ERG touristisch. Het lijkt wat op Wenen, maar dan minder opgepoetst.
Wie meer info wil over deze stad kijkt maar in een reisfolder
.We bezoeken o.a een grote kerk waar vooraan de ingang een 'collectebus' staat waar je 'vrijwillig' 1 euro of gelijk bedrag in Forint in 'mag' doen.
Om er zeker van te zijn dat dit gebeurd/ mensen hiertoe te motiveren zit er een - halfslapende- suppoost pal naast.
Er staat - al de hele dag?- een rij voor de ingang en deze collectebus doet de hele dag tsjing, tsjing, tsjing.. iedere dag door het hele seizoen? Die kerk is eengoedmijn! die katholieken hebben het nog niet verleerd.
Foto
; blommegies op de camping;We hebben een gezellige dag en in de avond op de camping bestellen we pizza.
Maar, die bezorgpizza kost omgerekend ongeveer 1 euro?
De volgende dag vervolgen zowel ik als het Amerikaans stel, die beloven me te mailen zodra ze terug zijn, onze weg. Het is bewolkt en een stuk koeler, goed weer om te reizen.
In de middag bereik ik Roemenië, het beloofde land en er ligt meteen een vers aangereden straathond op de weg.
De vele straathonden zijn nog steeds een probleem. In mijn vorige verslag heb ik beschreven hoe & waarom.
Ik herinner me de verkeerslessen van vorig jaar.. Als je gewoon door wilt rijden neem je de linkerstrook, en vrachtwagens van links kunnen voorrang hebben, vooral als ze het gas er op hebben. De wegen kunnen variéren van goed tot afwezig en buiten de steden kun je overal op ieder moment, dus ook vlak na een onoverzichtelijke bocht- ieder boerderijdier op de weg tegenkomen.
Vorig jaar ahd ik moeite met het vinden van een camping en ook vandaag schiet dit niet op. Wel rammelt het overal van de pensionnetjes. Roemenié heeft het tourisme ontdekt.
net als in Hongarije valt me op dat in een jaar het wegbeeld enorm is verandert. Meer moderne auto's en de steden hebben loeinieuwe grote winkelcentra buiten het centrum, zoals je in Tsjechië en Slowakije tegenkomt. Ook Lidl en Kaufland maken in dit land inmiddels hun opwachting.
Onderweg zijn er veel wegwerkzaamheden, zoals ik vorig jaar ook beschreef. Veel mannen lopen er rond met 2,5 Liter lichtbruine flessen,.
Foto, koeien op/langs de weg. Deze dieren gaan in de ochtend naar buiten en gaan naar een terrein waar ze grazen en de dag doorbrengen. Je kan er de klok op gelijk zetten als ze gezamelijk weer teruglopen en ider dier gaat naar haar eigen huis waar het gemolken wordt.
Rond half 7 heb ik nog geen camping gevonden en ik vind het best en besluit mijn geluk te beproeven bij een pension.
De eigenaresse probeert me eerst de duurste 3 pers. kamer aan te smeren. Als ik duidelijk maak dat ik maar in m'n 1tje ben laat ze me duidelijk teleurgesteld en kleinere, naar wat achteraf blijkt, de goedkoopste kamer zien.
Er schijnt een keuken te zijn maar er wordt niets qua eten gevraagd of aangeboden dus loop naar de supermarkt een paar honderd meter verder..
Hey, ik herken die grote flessen waar al die wegwerkers mee rondsjouwen.. er zit bier in..
Er wordt hier veel aan imkerij gedaan. Dit lijkt een mobiele versie te zijn. Potten honing kun je langs de weg kopen en is van zeerrr goede kwaliteit.
Foto; De Dacia van de mensen hier. De oude Dacia's rijden hier nog veel rond. Naast de beschrijving van 'local piece of shit' is het toch ook een stukje nationale trots. Voor de Roemeense infrastructuur voldoen ze, er is makkelijk aan te sleutelen, als je dit niet zelf kan weet iedere monteur hier deze dingen uit z'n hoofd en onderdelen zijn goedkoop en makkelijk te krijgen.
De eigenaresse biedt aan dat de motor met bepakking 'achter' mag staan achter een ijzeren poort, zeer vriendelijk en ik slaap er vast beter van
.Ik merk dat mijn reiswoordenboekje Roemeens vruchten afwerpt. Men vindt het geweldig als je 'dankjewel' of 'goedendag' in het Roemeens zegt- of een poging doet- en zal ook later merken dat dit veel goodwill geeft.
Foto, deze hooioppers zie je overal;
De volgende dag vervolg ik mijn reis. In hetzelfde dorp 'm oefen' ik de ontwijkmanouvre om wat kippen te ontwijken.
Ik besluit richting de Transalpina te rijden. De vakantie kan nu echt beginnen!
Enne, schat, sprokkel je even wat hout voor vanavond?
Foto; parkeerplaats ergen in het land.
Onderweg zijn ze op vers wegdek witte strepen aan het aanbrengen.. het goedje ziet er uit, als tip-ex.. en ruikt ook zo.. Er staat me iets bij van een niet-zo-gezonde chloorverbinding.
Foto, deze truck werd hier net geparkeerd, en word nog gewoon gebruikt;
De transalpina is een leuke weg, maar onderweg er heen kom ik over andere wegen door bergen/heuvels heen met zeer ydillische dropjes en de omgeving is erg mooi.
De weg is redelijk/goed en bergaf maak ik veel gebruik van de 'vrij' tussen de derde en vierre versnelling van de jawa, die dit speciaal voor dit doel heeft.
Bij overzichtelijke/voorspelbare bochten is 'sportief' rijgedrag mogelijk, maar even later gaat het mis.
Ik stuur met normale/niet grote snelheid een bocht in als de motor plots grip verliest.
Ik kom met een grote klap op het wegdek en schreeuw het uit van de pijn.. lang.. tegelijkertijd lukt het me niet om adem te halen.. mijn diafragma lijkt verlamt.
Ik krijg het serieus benauwd en denk dat dit 't wel eens 'geweest zou kunnen zijn' als ik weer - wat - adem kan halen. Het schreeuwen van pijn kan ik niet onderdrukken..
Ik weet niet hoe lang ik zo gelegen heb. Ik krijg wat controle over de situatie en kijk wat er nu aan de hand is.. Ik lig midden in een onoverzichtelijke bocht; niet ideaal, mijn rechterbeen/voet zit klem tussen de motor en asfalt.
Zonder de brede zijtas en valbeugel was de situatie zonder twijfel veel beroerder geweest.
Het lukt me om mijn been los te krijgen en probeer eerst te zitten om te kijken 'of alles het nog doet'
Mijn rechter zijde van de ribbenkast doet geweldig pijn, ademen is moeilijk. Ik voel mijn rechter clavicula en deze voelt niet gebroken aan. Voorzichtig- en schreeuwen van pijn- ja ik ben me toch een jankert- sta ik op..
Goed, en nu? De motor licht op de kant, benzine druppelt via de tankdop en het koplampglas is verplintert.
Het daagt me dat dit nu wel serieus is en mijn vakantie- ik ben er
net, waarschijnlijk afgelopen is.Ik krijg de motor door de pijn met geen mogelijkheid overeind. De tanktas ligt verderop en leg deze eerst aan de kant van de weg.
Ik wil weten wat er is gebeurd, ik zie de sporen van de valpartij over het asfalt, loop naar de plek waar ik onderuit ben gegaan en er ligt inderdaad een spoortje grof zand wat ik vlgs mij ook wel zag liggen.. ik ga er met mijn voet overheen en het is inderdaad erg 'glad'
Onderweg kom je steenslag, zand modder en alles tegen op Roemeense wegen. Als er in een bocht wat ligt en je verliest even grip, is het nromaal om wat 'gecontroleerd te driften'.
Maar waarom ging het hier mis? Had ik m'n kop er niet bij? Heb ik de gladheid van dit dunne spoortje zand onderschat? Deze vragen zullen me nog lang bezighouden.
Ik rijd jarenlang motor voor dagelijks verkeer en dan ga ik zo lullig onderuit.. vreemd.
..Even later stopt- gelukkig- er een Roemeens echtpaar dat me helpt de motor overeind te krijgen en vraag of er een ambulance aan moet komen.
Daar wil ik helemaal niet aan en verzeker me dat ik in orde ben..(niet zo slim van me)
Er zit veel verzet in me, goed, koplampglas is eenvoudig te vervangen, de motor, ook de voorvork- waar ik bang voor was, lijkt verder niet echt schade te hebben (sterk ding zo'n jawa
)Intussen stoppen er 2 quadrijders, wat vader en zoon blijkt te zijn, ze bieden aan me te begeleiden naar hun pension 'no problem'. Het zijn Tsjechen en vinden het leuk dat ik een paar basiszinnetjes/woorden in hun taal spreek.
Met 1 trap loopt de jawa weer, er op klimmen is een grotere uitdaging.
Terwijl ik achter de quads aanrijd realiseer ik me dat ik net een serieuze klapper heb gemaakt en zowel ik als de motor ehm, dat het misschien niet zo slim is wat ik nu aan het doen ben.
Aangekomen bij het pension helpen ze me van de motor af te komen.. ik krijg van de eigenaresse te horen dat ik zo lang kan blijven als nodig en ze wel een kamer voor me heeft. Ik heb veel pijn, ben trillerig van de adrenaline en het lijkt me goed hier in me te gaan.
Gelukkig ben ik kersvers europa-hulp--anwb lid en bel ze op om te vragen of ze een koplampglas kunnen regelen/melding van de pech te maken.
In de uren die verstrijken hoop ik dat ik me de volgende dag beter ga voelen en misschien zelf weer verder, of eventueel terug kan rijden.
De volgende ochtend zou ik weer door de anwb gebeld worden wanneer het koplampglas bezorgd kan worden.
De volgende dag heb ik echter meer pijn..Dit gaat niet goed.. Ik heb m'n ouders beloofd af en toe te bellen waar ik zat en bel ze nu maar op om te vertellen wat er is gebeurd.
Dit gesprek helpt me zelf te realiseren wat er aan de hand is en in wat voor situatie ik zit.
Vreemd genoeg voel ik me vastberaden en positief; het komt wel goed, volgend jaar is er ook nog.
Corina, de pensionhoudster belt een vriendin, ze is verpleegster- zo begrijp ik- in een ziekenhuis.
Als je een voorbeeld van een oostblok-verpleegster voorstelt, zo zag ze er uit.
Het is een vriendelijke, voorzichte vrouw waarbij ik me meteen op m'n gemak voel.
Ze onderzoekt me en denkt niet dat er wat gebroken is. Ze wenst me sterkte, als er weer wat is mag ze gerust weer gebeld worden en neemt afscheid.
Even later wordt ik door iemand van de anwb terug geeld die 'me wel het nr van een garage wil geven waar ik heen kan rijden om te kijken of ze daar een passend glas hebben.' Fijntjes leg ik uit dat ik niet kan rijden en naar een garage rijden ik zelf ook wel zou kunnen bedenken, en het idee van anwb lid was, dat er-tenminste- voor vervanging van het defecte onderdeel gezorgd zou worden..
Dit moest natuurlijk weer met een ander afdeling overlegd worden en zou- weer teruggebeld worden.
Corina, de pensionhoudster probeerd via familie/kennissen ook een oplossing te zoeken omdat ik het gevoel krijg dat ik niet echt op de anwb hoef te rekenen, zeker niet als ze terugbellen, weer vragen wat er nu eigenlijk stuk is, zeggen dat de motor naar een garage moet worden afgesleept en ik zeg dat ik alleen een koplampglas nodig heb maar;
-1 'we kunnen niet zomaar onderdelen opsturen.'
- was dit niet een beetje het idee van pechhulp??2- 'het koplampglas is nergens verkrijgbaar.'
(het gaat dus om dit ding;, of eventueel de hele reflector zoals hier)
Parabolic reflector w/glass lens 12V H4 - JawaShop.com
Of deze linksonder;
Parabolic reflector w/glass lens 12V H4 - JawaShop.com
of deze;
http://www.ebay.nl/itm/Reflektor-Sc...53?pt=LH_DefaultDomain_77&hash=item41893b6cf9
of deze;
Scheinwerfer Jawa 350 (638-5)
Of eventueel een rond koplampglas van een Lada, was ook niet mogelijk..
Of deze;
Reflektoren Typ Skoda 105 - Ø178 - WESEM on-line shop
Nee hoor, dit koplampglas is nergens te krijgen>?
Je krijgt zeer sterk de indruk dat ze gewoon geen flikker willen doen..
Ook als het maar 'een beetje' past, met een bus siliconenkit is dit voor nood prima te doen..
Ik krijg verder van de anwb geen beloofde reactie meer.
Als ik dit nu vooraf wist, had ik via 1 dezer webshops hierboven, of via een bekende jawa-onderdelenboer in NL, een koplamp, of alleen het glas, hierheen- of evt. naar een garage in de buurt als dat zo nodig moet- laten sturen en kan/mag de motor weer de weg op.
Dat ik zonder koplamp niet mag rijden is ook iets wat ik aan de medewerkers van de anwb tot in den treure moet herhalen als ze weer 'voorstellen' dat ik met de motor daar- of daarheen rijdt. Gezien ik erg veel pijn heb en dan nog zo assertief moet zijn en steeds dezelfde vragen moet beantwoorden valt me zwaar.
Corina is vanmiddag weg, ik ben hier alleen met haar moeder die alleen Roemeens spreekt. Ze zorgd ERG goed voor me en met behulp van het reiswoordenboekje babbelen we wat af. De communicatie gaat niet snel maar ik leer in een razend tempo veel van de taal. In de avond overleg ik met corina 'n plannen, ik kan niet meer zelf rijden en de motor en ikzelf moeten naar huis. Ze probeert via internet een vliegticket voor me te regelen wat niet zo goed lukt omdat de zeite steeds vastloopt. Tevens vraagt ze aan een vriendin of die me vrijdag naar het vliegveld in Boekarest (100km/3 uur rijden) kan brengen.
-Weer- verontschuldig ik me voor alle drukte en problemen die ik veroozaak, maar ze verzekerd me dat het niet geeft en ik gewoon rustig aan moet doen..
Wat de pijn betreft gaat het steeds slechter. Ik krijg meer spontane pijnscheuten.
In de avond escaleert het.. ik kan geen positie in bed vinden waarin de pijn draagbaar is, iedere beweging wordt met zeer sterke pijnscheuten bestraft en het ademen gaat steeds moeilijker.
Het gaat niet goed, ik heb hulp nodig realiseer ik me. Dit is niet te doen.
Gelukkig komt Corina op mijn pijnkreten af- ik heb geen kracht om om hulp te roepen en uit bed komen lukt helemaal niet.
Ze belt een ambulance en ze staat in tranen bij m'n bed proberen me te kalmeren..
Hierover voel ik me heel slecht en probeer wat grapjes te maken om de sfeer wat te verlichten.
Als het ambulancepersoneel er is duurt het een tijdje- en weer veel geschreeuw van mijn kant- ik heb er echt geen controle over, wellicht doordat ik geen controle over m;n middenrif heb- voordat ik uit bed ben en in de ambulance ben. Ik krijg daar meteen een spuit in m'n bil ter pijnstilling. De wegen zijn er erg hobbelig en iedere hobbel- en bochten naar rechts- doen erg veel pijn- het veroorzaakt weer diezelfde heftige scheuten-.
Op een gegeven moment zeggen ze dat we er zijn.. maar ik zie niets wat ik als ziekenhuis kan interpreteren.. ik wordt in een gebouw binnegebracht, wat op een oude school lijkt.. Er wordt vooral heel erg op mijn paspoort gefixeerd en een chagerijnige middelbare vrouw die wat lelijk tegen me doet 'onderzoekt' me.
Ik begrijp dat er morgen een röntgenfoto wordt gemaakt en ik aanvullende pijnstilling plus medicatie voor de ademhaling krijg voor de nacht- het is inmiddels 1-2 uur in de nacht. De verpleger die me begeleidt verontschuldigt zicht voor de te kleine bedden. 'you big, very big'.
Na enige tijd lig ik in bed, de pijnstilling werkt en kan me zowaar wat ontspannen.
Voor het eerst sinds 2 nachten slaap ik wat, om vroeg in de ochtend weer gillend van pijn wakker te worden.
Foto;, stiekum genomen in mijn kamer; als je je een ouderwets oostblok ziekenhuis met losse kabels en kapotte zooi vertselt.. het bestaat echt!
Ik krijg zowaar een grote kop thee en een plak brood met boter als ontbijt. Een schat van een verpleegster die een babbel Spaans praat zodat we wat kunnen praten helpt me naar de röntgenafdeling. Ook hier lijkt de apparatuur uit het tijdperk dat je er nog kolen in moet doen om ze op te starten.
Wat blijkt even later; toch een rib gebroken
En het spul eromheen uiteraard gekneusd. Ook het diafragma, m'n serratus zijn flink verropt en dit zorgt gezamelijk voor ehm, mijn huidige pijntechnische problematiek.Mijn bovenlijf wordt ingetaped aan de betreffende zijde en ik ondervind hier meteen steun/pijnverlichting aan.
'De arts' van de toko heeft een babbel met me en beloofd effectieve pijnmedicatie. Het is een rustige, vriendelijke man die vooral hart voor zijn vak lijkt te hebben en mensen wil helpen.
Maar ik had begrepen dat hier ook Hollanders werken? Even later komt een lange, magere man mijn kamer in en vertelt dat de overheid het salarais van het personeel betaald maar het materiaal door 'onze stichting' wordt betaalt.
Ik vroeg hoe ik terug zou kunnen en hij vertelde dat het geen probleem was en hij me evt. wel weer naar het pension of zelfs vliegveld wilde brengen. Ik vond dit een fijn aanbod.
Mensen kunnen hier terecht voor gratis gezondheidszorg wat redelijk uniek is in dit land -Later leer ik dat je je niet echt kan verzekeren tegen ziektekosten, als je arm bent en je wordt ziek, ga je dood.
Hoogstens kan een arts je een kudde morfine geven.
Ik was eigenlijk wel geschokt dat dit nog zo in Europa gebeurd.
Goed, het verhaal wat ik te horen kreeg;
Read it very carefully, i write this only once;
Het hoofd van de stichting heeft een verschijning gehad aan haar bed van jezus en een overleden italiaanse pater; De boodschap was dat ze mensen moet gaan helpen. Logischerwijs
vertrok ze in een auto naar Boekarest 'op zoek naar arme mensen'.Op voorbestemde wijze kregen ze panne in Brezoi en 'ontdekten' dit vervallen ziekenhuis. Ze vroeg aan de overledenpater- die alle beslissingen voor haar neemt, of ze hier moest blijven en het antwoord was ja. De communicatie verloopt middels een 'rozenkrans'.
Als deze linksom draait, is het ja, rechtsom is nee. voor meer gedetaiileerde dingen verschijnt de pater zelf aan haar bed.
Na deze uitelg wrd ik in een kamer in de bovenverdieping gezet'waar het beter voor em zou zijn.
Ik had van de arts begrepen dat er geen technische problemen voor me zijn om terug te gaan en te kunnen reizen, en maakte me ook op om weg te gaan na het infuus ter pijnbestrijding wat ik nog zou krijgen, maar dat ging niet zomaar; Ik was hier niet zomaar gekomen en de overleden pater vond dat ik hier veel langer moest blijven voor devgenezing van mijn rib(wat toch echt niet in een paar dagen gebeurd) en 'omdat ik uit balans was'
Dat was dus een 'advies uit de hemel 'en moest ik maar goed sereius nemen..
Goed, deze mensen hebben het dus goed rammelen. Ik vraag me af welk gewin ze er aan hebben dat ik er zou blijven. Het aanbod om me weg te brengen werd van tafel geveegd.
Via speakerphone liep de vrouw tegen me te schreeuwen dat ik vooral dankbaar moest zijn voor de gratis zorg en wat de pater allemaal mee vertelde etc etc..
Goed, ik was niet bang maar meer vastbesloten dat eerst om weg te gaan.
Tijdens m'n infuus wat ca 2 uur duurde maakte ik kennis met een jongeman die goed Engels sprak. Hij vertelde me 'stiekum' meer over hoe het hier werkte.
Het Roemeense personeel wil graag hun werk doen, en als het geld van een gestoorde nederlander moet komen is het best.
Deze 'stichting'is een soort sekte en schijnt lokaal erg veel macht te hebben.
Hij wilde er eigenlijk ook weg- er was ook niet echt wat met hem aan de hand- maar hij durfde niet goed.
Dit maakte me nog vastberadener en strijdlustiger. Ohja het infuus was ook op en de pijnstilling was redelijk effectief, daarnaast voelde ik me zo high als een konijn.
Ik koppelde het infuus af, vroeg of de knul me wilde helpen met mijn schoenen aan doen, pakte mijn tas, stopte de inmiddels gekregen medicatie er in en zei hem dat hij met me mee moest lopen.
En zo'ontsnapten'we uit het ziekenhuis.
Zo, nu nog terug naar het pension..De bus zou nog 3 uur duren.. dan maar liften.
De jongeman was me zo dankbaar dat hij een stuk karton en een stift regelde waar ik Voieneasa' op schreef en bleef bij me totdat iemand me wilde meenemen.
Zo stonden me op een splitsing wat te babbelen en na een half uur vond ik dat er wl wat meer schot in mocht, dus samen met het karton houdt ik 15 Lei erbij (kun je ongeveer een pakje peuken voor kopen) als vergoeding en ik realiseer me dat ik hier eh, op z'n minst exotisch uitzie (190cm, blond & baard)en men wellicht hesitant is me in een auto mee te nemen.
Deze tactiek leek te werken en even later stopte er een auto. Mijn compagnon nam afscheid en vertelde in het Roemeens aan de bestuurder dat ik een gebroken rib had, daarom moeilijk in de auto kom en het verzoek voorzichtig met kuilen en bochten te zijn..
En dit gebeurde ook... hij bracht me tot aan het pension!!
Corina zelf was er niet, maar haar moeder, die er ook bij was toen ik s'nachts in de ambulance werd gezet, was erg verbaasd me te zien en liep haastig naar me toe..\
Haar ogen vroegen maar we spreken elkaars taal niet.. ze zou meteen corina bellen..
die was ook verbaasd me te zien (en ik kan me voorstellen dat ze hoopte eindelijk van me af te zijn) en vroeg wat mijn plannen zijn.. Alsnog zaterdag met vliegtuig weg?
Ja dat was het plan.. Inmiddels had de anwb gebeld en gezegd dat ze alles hadden doorgenomen, het inmiddels begrepen en een berger stuurde.
Met 2-3 weken zou ik de motor thuisbezorgd krijgen.
Edit- het verhaal wordt lang- ga het inkorten-
Op creatieve manier een vliegticket geregeld en de vlgde dag door een vriendin van corina, die ik zeer, zeer dankbaar ben, naar het vliegveld gebracht tot aan de gate van vertrek.
Ze reed in de goedkoopste uitvoering van de dacia logan, zonder stuurbekrachtiging.
Heerlijk no-nonsense autootje wat daar nieuw 3000 euro kost.
In de avond, ik lag net op bed gebeld door een vrouw van de anwb.. Ze had de motor goped bekenen maar zag niet(..) en wist niet- ondanks dat ze het dossier zou kennen?- wat er nu kapot was.
En toen kwam het echte verhaal.. ze 'vond' de motor niet genoeg waard, ~want te oud[/i] om te repatrieren.. of ik 'm daar wilde laten..
dus;
1 een vrouw(daar gaan we al) die een prominent onderdeel als een koplamp niet vind, maar wel bepaald dat de motor te weinig waard is, komt hier nu mee?>
Aan het begin van de melding wisten ze wat het merk/type en bouwjaar is, en zouden ze dat direct meegedeeld moeten hebben.
Dit is niet gebeurd, er was me met klem toegezegd dat ik de motor thuis zou krijgen..
Er staat in de voorwaarden idd indien de motor te weinig waard is blablabla, maar nergens dat dit bouwjaarafhankelijk is
Dit samen met de onwil om op wat voor manier dan ook voor het koplampglas te zorgen blijven ze op beide punten waarvoor ik anwb lid ben geworden, in mijn ogen in gebreke.
Ik ga m'n best doen- ze zou na't weekend terugbellen- om de anwb te bewegen de motor terug te krijgen, en intussen me verdiepen in alternatieve manieren..om de motor terug te krijgen.
Ik heb div, ook emotionele redenen om 'm terug te krijgen, maar er zit ook veel tijd, wat geld en onderzoek in waardoor ik dit leuke motortje erg betrouwbaar heb gekregen.
Ik zou over 2 mnd de motor kunnen ophalen.. of misschien kan/wil iemand hier na een enkele reis Roemenië de jawa terugrijden..
of misschien anders?
Ik ben niet zo handig met dit soort dingen.
Misschien open ik er nog een apart hulp-vraag topic voor.
Intussen zal ik eens kijken of er een soort internationaal fleurop-dinges is.. Ik wil Corina een grote bos blommegies brengen, en ik heb beloofd om - terecht- haar pension aan te raden. Ze heeft zo verschrikkelijk veel voor me gedaan en geregeld, en me zo in de watten gelegd, belangeloos..
Ze vertelde me op het laatst pas dat ze kwaad het zekienhuis had opgebeld; Wat hadden ze daar gedaan dat ik er weg was gevlucht?
Het is een leuk pension in het dorp Voineasa. Het ligt vlak bij de Transalpina en is voor motorrijden en natuurliefhebbers een mooie uitvalsbasis.
De bossen/natuur rondom rammelt van het wild (echt waar, incluus beren, mind you) en voor wandelaars of zoals die vader en zoon met de quad de natuur in is erg leuk.
Voor 20 euro omgerekend heb je een 2pers. kamer (corina; small money is good money) met douche en wc, balkonnetje en niet onbelangrijk; de matrassen zijn goed.
De keuken is eenvoudig doch degelijk. Er is een overdekt terras en je kan ook zitten op de brug boven het snelstromend riviertje wat achter het pension loopt.
Als je er komt, zeg dan dat die jawa-rijder met gebroken rib uit Holland je heeft gestuurd..
Het adres; DJ105G, Voineasa 247750, Roemenië.
Via div. websites kun je er een kamer boeken.
Zo.. eerst maar 'even'cgenezen.. Er is me verteld dat ik er nog wel even zoet mee zal zijn..
Maar nog iedere keer als ik probeer te zitten of op te staan hoor ik Corina; Easy, easy! slowly!
Tot slot; Wat heb ik geleerd;
-Eh, een ongeluk zit echt in een klein hoekje.
- Ik kreeg weer bevestigd dat valbeugels erg nuttig zijn.
- zonder kisten, motorbroek en helm etc was het wel heel anders afgelopen.
- ik heb iets tegen creditcards, maar ga er 1 aanvragen voor noodgevallen als deze.
-Tevens iets zoeken van een goede reisverzekering, van de anwb hoef je dus nix te verwachten, ze hebben me in deze kutsituatie alleen meer stress gegeven. ik heb er spijt van dat ik me bij ze heb aangemeld.
-Ik ben geweldig, en belangeloos geholpen.
Er zijn geen overleden heiligen die met levenden praten om mensen te manipuleren.
Heiligen leven, en zijn tussen ons in. Het kan de kassamiep in de supermarkt zijn, misschien de buurman die je eigenlijk nooit spreekt en zelfs iemand die op een parkeerterrein alles bij elkaar vloekt omdat het even allemaal erg tegenzit.
'Tuurlijk help ik normaal ook graag mensen. Maar na dit ontroerend optreden hoop ik dat ik ook eens een reddende engel voor iemand anders kan zijn.
Ik sluit af met deze stichtende woorden.. het is tijd voor mijn pijnmedicatie.
Laatst bewerkt:
.
,je hebt wel wat meegemaakt 
