Girls only 2018: the wet feet edition

Ik volg ook!

Bij de Moutiere hebben jullie inderdaad de verkeerde route genomen. Bij de splitsing iets verder naar boven en het wordt al snel weer verhard. Op de splitsing naar beneden is inderdaad heel slecht. Veel grote losse keien. Het schijnt dat die doorloopt naar de Col de la Cayolle. Moet ik nog steeds een keer proberen, maar dan wel zonder bagage. Ik ben tot de helft gekomen maar toen omgekeerd omdat het erg slecht was en precies de verkeerde kant op ging dan waar ik eigenlijk heen wilde.
 
Ik lees met erg veel plezier naar dit stukje maar pate de foie gras dat kan echt niet weet hoe de ganzen gedwongen het veel te vele voer door de strot gedrukt krijgen zodat ze een niet natuurlijke manier een enorme lever krijgen en dat smaakt ...................
 
Laatst bewerkt:
Prachtige foto's weer! Ken zelf alleen de Gorges du Verdon, maar ben er veels te lang geleden geweest...
Leuk weer:]:t
 
Frazer zei:
Ik volg ook!

Bij de Moutiere hebben jullie inderdaad de verkeerde route genomen. Bij de splitsing iets verder naar boven en het wordt al snel weer verhard. Op de splitsing naar beneden is inderdaad heel slecht. Veel grote losse keien. Het schijnt dat die doorloopt naar de Col de la Cayolle. Moet ik nog steeds een keer proberen, maar dan wel zonder bagage. Ik ben tot de helft gekomen maar toen omgekeerd omdat het erg slecht was en precies de verkeerde kant op ging dan waar ik eigenlijk heen wilde.
Klik om te vergroten...

Het is naar de Bayasse, en ik ben blij dat we rechtsomkeert hebben gemaakt. ;)
 
Donderdag, 20 september
Vernante (IT) – Tignes (FR)
Chalet Colinn
Chalet Colinn
421 km
Netto rijtijd: 7:18 uur

Relive 'Girls only Day 6'



Gisteren had ik de koelelementen uit de koelbox afgegeven aan de balie. Nu moet ik ze weer ophalen. Aangezien mijn Italiaans zich in kinderschoenen bevindt gebruik ik google translate. Kan reuzehandig zijn. Ik spreek in “Heeft u mijn koelelementen?” En het ding komt terug met een zin. Ik laat dat zien aan de mama, en die knikt maar er gebeurt helemaal niets. Later nog eens een poging. Ik ben even in verwarring. Gelukkig doet de eigenaar de garagedeur open en ik laat hem de tekst zien… hij kijkt even moeilijk, maar dan brandt er een lampje. En hij haalt de koelelementen uit de vriezer. Hij legt aan mij uit dat wat er in de display staat zoiets betekent als “heeft u mijn radiator?”. Aha… ik snap de verwarring.

We ontbijten in de grote zaal. Het zal hier ongetwijfeld vaak erg druk zijn. Ze zijn er in ieder geval op ingericht met een uitgebreid ontbijt buffet. Het standaard riedeltje verschijnt weer op tafel. Het is vandaag weer mooi weer en we hebben er weer zin in. Benieuwd naar wat we vandaag gaan zien. In ieder geval wordt het mooi want er staat weer een fijn stuk hooggebergte op de planning.

We rijden de wat meer doorgaande weg richting Borgo san Dalmazzo en buigen dan naar het Westen richting Demonte. Het is allemaal wat meer doorgaand, maar dat is prima. Meters moeten er ook gemaakt worden. Bij Demonte gaan we weer klimmen.











Daar gaat het richting de Colle Fauniera en de Colle d’Essischie. Ondanks dat we hier nu al een paar jaar achter elkaar komen blijft dit echt een supermooi stuk van de Alpen. Kleine weggetjes, hoog gelegen, bijzonder mooie omgeving. En stil. Het is tien uur. We stoppen her en der om foto’s te maken en rijden weer verder tot de volgende fotostop. Bij een boerderij zie ik allemaal koeiebellen hangen. Een fotootje waardig.



Bij het hout spelen een aantal kittens met elkaar. Als je nou kat bent… dan is dit wel een superplek om te wonen. Ik schat dat er muizen genoeg zijn om je levenslang bezig te houden.
Daarna gaat de weg naar de Vallone di Elva.. alweer zo’n grappig stukje.









Af en toe komen we wel flinke hobbels in de weg tegen. Oftewel, geen weg. Je kan in de geval nog beter helemaal geen weg hebben. Scheelt je de velg. Aan het einde van de Vallone di Elva kom je in een dorp en dan gaat het door naar de Colle de Sampeyre. Maar dat gaat even niet door. De weg is afgesloten.



We checken nog even, en ja… echt afgesloten. Chiuso! Und jetzt? We kijken in de navi… hmmmm… weinig alternatieven. Terug naar de Vallone di Elva…. Terug naar de splitsing, en naar het Oosten om een heel heel heel eind om te rijden richting Dronero dan naar het Noorden naar Rossana en dan op Sampeyre af. En als we vanaf die kant kijken zien we ook al weinig indicatie dat de boel afgesloten is. Echt slecht gedaan. Ook geen alternatieven aangegeven. Blijkbaar is het voldoende dat de locals het weten en daarmee is de kous af. Wij hebben weer een vies aantal kilometers omgereden. Enige voordeel is dat we wel een heel klein winkeltje tegen zijn gekomen waar we lunch hebben gekocht. De nadruk ligt op klein. Heel klein.. Alimentari en dan een meisjesnaam was het. Zo’n plek waar je je altijd afvraagt hoe oud de spullen zijn die er liggen en of dat gecheckt wordt. Om 13.00 uur staan we dan bovenop de Col d’Agnel.









En daar vinden we een prachtig plekje om te eten. We hebben een soort zoute foccacia’s gekocht (enige keuze die er was) en beleggen de broodjes. Iets verder naar beneden is een klein stroompje. Af en toe hoor je de Murmeltiere fluiten. Ik zie ze overigens niet. Alleen die enorme holen die ze gegraven hebben. We zitten net iets uit de wind en zo kunnen we het goed volhouden op die hoogte zonder jas, en in de zon. Heel af en toe rijdt er wat voorbij. Een mix tussen auto’s, motoren en ook wielrenners.





We stappen na de lunch weer op en gaan verder. We rijden Frankrijk weer in. De weg gaat verder richting de Col d’Izoard. We weet zit er nu wel een fotograaf. Bij Chateau-Ville-Vieille staan we voor het stoplicht te wachten. Het straatje daar is zo smal dat het een eenbaansweg is.

1543341144063.gif


1543341144107.gif




Het is inmiddels half 3. De weg gaat verder en we rijden Italië weer in en vlak voor het Lac de Mont Cenis rijden we Frankrijk weer in. Het meer ziet er zoals altijd mooi uit. Dat water is zo mooi blauw.







Deze keer rijden we niet de onverharde kant. Die hebben we al een aantal jaren achter elkaar gedaan en dat is meer dan genoeg. Voor nu gaan we nog iets verder richting het Noorden. We kijken even in de booking app en we zien iets geinigs .. Chalet Collin. Vlak boven Tignes. We boeken hem alvast. Het ziet er in ieder geval prima uit. Heel benieuwd naar wat we nu weer treffen. We moeten wel even opletten hoe we er komen. Caro zegt… na de tunnel rechts af. Maar het is tunnel, nog meer tunnel en overkapping (is dat ook tunnel?) maar Caro roept in de intercom… verder, verder.. dus zo gaat dat allemaal prima. We vinden de korte draai omhoog bij Le Villaret du Nial en dan vervolgen we een klein weggetje omhoog. We komen uit bij een dorpje met vijf huizen. En we kunnen het niet vinden. Er is een klein stukje onverhard waar je kan draaien en we lopen heen en weer. Het lijkt wel uitgestorven. Ik bel maar. En terwijl ik met de dame aan de telefoon hang komt ze door een klein steegje aangelopen. Gevonden! En nu zie ik het kleine ijzeren bordje in de steeg hangen met de naam Chalet Colinn. De dame zegt dat we de motor aan de zijkant van de straat kunnen zetten. Caro vindt dat niet zo prettig want als het spookt en heel hard waait, gaat hij om. We prutsen wat, zetten de boel neer en gaan later wel even terug om te kijken of het niet beter kan. Eerst even de boel in de kamer gooien. Om een heel lang verhaal kort te maken. Als je in de buurt zit… ga daar overnachten. Doen!





De dames, Elizabeth en Mylène zijn de eigenaresses van het chalet. Het is een stel. Het huis is heel lang geleden opnieuw opgebouwd. En ze hebben de tijd genomen om daar heel goed over na te denken samen met een architect. En het resultaat is verbluffend! Onze kamer is niet groot maar wel mooi. Afwerking is goed, badkamer is bescheiden maar absoluut zalig. En de openslaande deuren komen uit op een zonnedek waar allemaal ligstoeltjes staan. Ik leg direct de motorspullen buiten te luchten in de laagstaande zon. Na het douchen ga ik direct even wat te drinken halen. Caro een biertje en ik een glas witte droge wijn. Ik ga zitten. Pff…. Wat een uitzicht. Over het lac du Chevril. In de verte Tignes. Man, man, goed voor elkaar hier. Het enige is dat ze die elektriciteitsmast wel een stukje konden verplaatsten. Naast mij zitten twee mensen waarmee ik in gesprek raak. Het zijn de twee van de zwarte adventure die ook geparkeerd staat. De heten Alex Axel. Zij komt van origine uit Brazilië en het komt uit Duitsland en samen wonen ze in Zwitserland. Jaja… een internationale combi. Zij werkt als architect en hij houdt zich bezig met de ontwikkeling van accu’s. Een leuk duo. Het is een leuk gesprek en Caroline schuift ook aan. Ik huppel nog een keer naar boven via het trapje dat blijkbaar in de keuken uitkomt. Oei, oei, op straffe van afwassen. Gelukkig heb ik al geholpen met tafeldekken. Ik haal nog een glas wijn. Ik neem de andere trap maar weer naar beneden. Het trapje omhoog was ben spannend. Stenen die uit de muur steken, geen leuning. Atlas zou het helemaal te gek vinden. Mooi gevonden om het zo te verwerken in het pand.



De woonkamer is helemaal een uitsmijter. Een hele lange tafel waaraan alle gasten samen zitten te eten. Ouderwets gezellig. De raampartij is mooi gekozen. Over twee verdiepingen omhoog, glas ohne ende. En een panoramisch uitzicht over de bergen en het lac du Chevril. Hoe zou het er hier in de winter uitzien? Vast prachtig. Lange sluitertijd in het donker… ik zie het al voor me hoe het er op een foto uit zou zien.

Om half acht is het tijd om aan te schuiven aan de lange tafel in de woonkamer. We zijn niet compleet. Er is nog een clubje Italianen onderweg. Het is half acht en ze zijn niet binnen. Er wordt nog even gewacht en ze bellen dat ze echt later komen maar wel onderweg zijn. Wij beginnen met het eten. We hadden een twee keuze menu voor wat betreft voor- en hoofdgerecht. We beginnen met een aperitiefje. Een drankje… en we moeten raden waarvan het gemaakt is. Het blijkt na wat raden grapefruit te zijn. Heerlijk, het smaakt verrassend en is fris. Dan krijgen we het voorgerecht.



Meloen met ham als voorgerecht. Broodstengels met ham erom, meloen in partjes en een glaasje port in het midden. Drankje nummer twee zeg maar. (naast die twee glazen wijn die ik al had gedronken). Met de overburen aan tafel Alex en Axel bestellen we samen een fles rode wijn. De delen we. Het is ontzettend gezellig. De hoofdgerechten zijn Tartiflette de Savoie en confit de canard. Die laatste heb ik. De tartiflette is wel een legendarisch gerecht, maar het is mij veel te zwaar. Eigenaresse Myléne is opgegroeid in een hotel in Courchevel waar haar vader Chef was. De hotellerie is haar met de paplepel ingegoten. Hun credo is dan ook. Chez Nous, vous etes chez vouz. En dat is een mooie. En het klopt. Je voelt je onmiddellijk thuis. Zo stond ik twintig minuten na binnenkomst volledig spontaan een handje te helpen een enorm tafelkleed op tafel te leggen.

Het nagerecht is ook weer een keuze.. verse kaas met honing of een bolletje ijs met vodka. Ik ga voor de laatste, al lijkt me de eerste ook lekker. We delen het dessert met de overburen. Van alles wat!



Vervolgens komt Elisabeth met twee flessen drank aan. We kunnen kiezen. Een afzakkertje met een likeurtje van basilicum of een génénepie. En dat laatste is een Franse alpenlikeur. Het is niet zo heel ingewikkeld om Génépi te maken, dus vandaar dat veel hotels en restaurants in de bergen in Frankrijk hun eigen Génépi brouwen en schenken. Je moet verschillende soorten takjes van de Artemisia plukken (wees voorzichtig, beschadig de wortels niet) en die een aantal maanden in de alcohol laten intrekken. Daarna suiker en water erbij en klaar is je likeur. Hij smaakt kruidig en wat zoetig.

Om half negen belt de groep Italianen dat ze aangekomen in het dorp zijn! Hoera, even later komen ze binnen. Ze zagen het Chalet ook niet. Het is een wonderlijk gezelschap. Kon uit een film komen. De leider van de roedel is een niet Italiaans ogende blonde gast van ergens in de vijftig met staalblauwe ogen die me doet denken aan vriend Geert. Tikkie getekend, en enthousiast. De rest van de club is geloof ik gesloopt. Ze zijn allen blij dat ze binnen zijn maar lijken een monstrueuze afstand te hebben afgelegd. De jongste is klein en zal een jaar of 35 zijn geweest. De oudste is een langere man met een brilletje en grijs golvend haar en zal een jaar of 65 zijn geweest. En daartussen zat van alles en nog wat. Maar geen enkel van het type 13 in een dozijn.
Geen idee waarop ze rijden. Ze schuiven aan en krijgen ook te eten. Alleen geen keuze meer.

Ze hebben inderdaad een enorme afstand afgelegd. Ze zaten ’s ochtends voor zes uur op de motor en hebben doorgereden tot half negen ’s avonds. En morgen staat er een route van 500 kilometer op de planning en de dag erna nog iets van 750 kilometer. Altijd baas boven baas. Maar misschien hebben ze ook niet meer dagen dan dat. Je weet het ook niet. Dus geen oordeel.

In ieder geval hebben we een heel leuke avond met onze overburen. Jammer genoeg hebben we niet naar hun facebook of mailadres gevraagd en achteraf kunnen we ze niet vinden. De enige link die er is, is het feit dat hij zijn motor in onderhoud heeft bij Motor Mader in Zwitserland. En dat is waar Priscilla werkt. Morgen verder … we zijn vandaag een prima stuk opgeschoten! Morgenavond moeten we uitkomen rond het zwarte woud o.i.d. Dus er zal vast een stukje snelweg inzitten.

Alors, bon rêve et a demain.
 
Erg bekende plaatjes weer. Daar bij dat tunneltje dus ook ooit gestopt om een foto te maken ;). Wij kwamen echter van de andere kant, De Sampeyre zou ook dicht zijn omdat ze er aan het werk waren We reden toen dus wel door en de weg was ook afgesloten door werkers die de weg opengebroken hadden. Er was echter tussen de afgrond en de weg nog een half metertje over waar wij overheen konden en we hadden de hele col voor ons alleen.
 
Leuk reisverhaal !. Ben benieuwd wanneer die natte voeten komen. Er staat iets van "the wet feet edition". Zal wel de laatste 2 dagen zijn......
 
Natte voeten laatste dag op thuisreis is bekend fenomeen............................:?

Te vaak met natte voeten thuis gekomen. Tegenwoordig heb ik gelukkig goed waterdichte laarzen, dus geen water meer aan de binnenzijde.
Maar het lijkt erop dat ik een abonnement heb om het eind van de vakantie te eindigen met een waterballet.
Verschillende keren thuis gekomen, dat er meer water naar beneden kwam, dan goed is voor een mens.........................:X
 
Goed waterdichte laarzen zijn toch Daytona?. Ik rij nog met mijn militaire kisten uit 1991. Blijven 2uur droog, daarna wet feet. En de zolen worden gevaarlijk glad: alle weekmakers zijn verdampt. Hahaha...
 
Ja, idd Daytona!! :t (Reclame-topic? Niet echt, maar wel heel tevreden.)

Nadeel, ze zijn aardig prijzig. Heb er tijdje tegenaan zitten hikken, maar achteraf gezien had ik ze veel eerder moeten aanschaffen.
Goedkope laarzen blijken miskoop. Maar al te vaak met soppende flut-laarzen thuisgekomen. Natte voeten is ook koude voeten!
Bij die goedkope laarzen was er vaak meer water aan de binnenkant, dan aan de buitenkant.
Verder zitten er vaak zolen onder van piepschuim. Na niet erg veel lopen komen de binnenzolen al te voorschijn....................:X

Samengevat over de Daytona's:
Onnodig te lange tijd lopen 'kloten'.
Ze kosten wel wat, maar dan heb je ook wat!!
Na aanschaf NOOIT meer natte voeten gehad. :}

Vorig jaar in voormalige DDR 500km in hondenweer gereden. 's Avonds bij uittrekken, hadden de laarzen nog niet een druppie doorgelaten.
Het regenpak had ook z'n werk uitstekend gedaan. Eenmaal bij binnenkomst hotel gaf ik aan dat ik eerst naar mijn kamer wilde om alles uit te trekken.
Na enkele minuten kwam ik helemaal droog aan de balie om in te checken. Receptioniste helemaal verbaasd, want had verwacht dat ik wel doornat zou zijn.
Slechts een enkel druppeltje had de weg gevonden bij mijn kraag. Verder niets te melden wat nat is geworden.
 
Laatst bewerkt:
James Bond zei:
Leuk reisverhaal !. Ben benieuwd wanneer die natte voeten komen. Er staat iets van "the wet feet edition". Zal wel de laatste 2 dagen zijn......
Klik om te vergroten...

Nou... die zijn al geweest... we hebben met de voeten in de zee gestaan.
We krijgen nog wel wat regen op de terugweg, maar dat is alleen wanneer de route totaal oninteressant wordt.... op de snelweg.

Ik had gewoon geen goed idee voor een titel dit jaar... en toen dacht ik.. voetjes in de zee gehad, meest zuidelijke punt. Dus dat maar.
Soms... ben je gewoon even door ideeën heen.

Morgen post ik weer een update.. vanavond ga ik eens even niets doen.
 
Ik herken dit verhaal helemaal , met de Daytono Laarzen vaak gehoord en gedacht het zal wel goed zijn maar als je van modern houd , past niet echt voor je oog maar wat lopen die dingen lekker .
En duur echt niet ze zijn goedkoop als je ziet hoe goed dat ze zijn.
 
Vrijdag, 21 september
Van Tignes naar Oberwolfach
Gasthaus Schacher
556 km
Netto rijtijd: 7:53 uur

Relive 'Girls only Day 7'

De volgende ochtend word ik wakker en doe de gordijnen open. Het is wederom mooi weer. Wat een mazzel deze week. Op het zonnedek lopen twee van de Italianen. De ene in een lange pyamabroek en de ander met een bril op die hij de avond ervoor niet op had. Kortom, net uit bed, en kijkend waar ze in vredesnaam beland zijn, want daar zullen ze bij aankomst in het donker weinig idee van hebben gehad.









Caroline en ik pakken alvast de bagage weer op. En lopen richting motor. Ik zet mijn motor iets verder richting straat. Iets meer ruimte erom heen. Anders wordt het zo’n gedoe om uit het gras weg te komen en dat opstaand randje waar ik naast sta. Die Italianen rijden allemaal behalve 1 op gloednieuw spul. Adventures een Africatwin een Benelli en een hele oude R1150R. Het spul staat ook allemaal gewoon langs het doodlopende straatje in het dorp van vijf huizen. En wij moeilijk doen een beetje oké parkeerplek te vinden.

We ontbijten lekker en nemen afscheid van de twee dames. Als het enigszins mogelijk is ga ik hier graag nog een keer heen. Al is het om te skiën. Ook dan zal het hier vast erg mooi zijn. Ze brengen je naar Tignes en pikken je dan in de middag weer op. Wat ik overigens las op de site van Chalet Colinn is dat Elisabeth een outdoorvrouw is. Haar grijze lange haren en tante Betsie-achtige voorkomen staan in contrast tot haar skills. Ze was skilerares, berggids en een van de eerste vrouwen die off piste ging skiën. Kortom, een vrouw met pit. Leuk om te lezen.

We stappen op tijd weer op en rollen het weggetje naar beneden af. De dames zwaaien ons uit. Dit was voor hun de eerste keer dat hun Chalet volledig vol zat met motorrijders. Achter ons rijden Alex en Axel. Het eerste stuk rijden we samen. Het gaat natuurlijk meteen al weer anders dan anders. De weg is afgesloten. Dus… we moeten iets verder rijden, verliezen Alex en Axel na een kwartier uit het oog en we klimmen via een andere weg naar de Petit Saint Bernard.



Zo duiken we Italië in. Bovenop de berg moet ik nog even een pitstop maken. De koffie loopt altijd met enige vertraging door.

Wat een omgeving trouwens. Als ik nou moet kiezen tussen het wonen in de bergen of aan zee, dan was die keuze een moeilijke. We komen via de Col d’Arpy dat er soms parkachtig uitziet uit in het Aostadal. Aan de noordkant van het dal rijden we tijden omhoog en omlaag langs de berg.







Bij Avise hebben we een mooi uitzicht over de Mont Blanc. Het is alleraardigst rijden, maar iets te veel bebouwing waardoor het soms irritant is. Ik denk dat we gewoon veel te verwend zijn geworden door al die dagen rijden in rust en weinig verkeer. Ook begin ik liever de route hiermee dan dat ik ermee eindig.







Vervolgens rijden we over de Grand Bernard en gaan we verder in Zwitserland. Bovenop stop ik nog even bij die rare ronde landmarks die er staan. Nog steeds geen idee wat ze daar doen, dat bordje mist dan wel, maar het getal 1926 staat erop. Bovenop de col stoppen we even om in de route te gaan kijken wat we vervolgens gaan doen. Het is inmiddels een uur of 12, dus het is ook wel tijd om een keer meters te gaan maken.

Bij Martigny verlaten we de binnenwegen. De bergen houden we nog wel een tijdje in het zicht. We pakken de snelweg richting Bern, Basel. We kennen het stuk en we moeten er maar het beste van maken. We hebben in ons hoofd gezet dat we naar Wolfach gaan. Daar zit hotel Schacher.





Verder geen bijzondere plek, maar wel een prima ontbijt en in de omgeving valt ook goed te eten bij Wolfsklause. De kamer is ook lekker royaal en we kunnen eens even herorganiseren met de bagage. Daarbij ligt het meer aan de Noordkant van het zwarte woud en dat is praktisch gezien de laatste dag die we hebben om thuis te komen. Rond een uur of zes rollen we daar de dam op. Caroline loopt naar binnen om te vragen of er nog plek is. Ze wordt herkend en bij haar voornaam aangesproken (hoor ik via de intercom). Wat geweldig! Altijd leuk zo’n ontvangst. We leggen de spullen in de kamer. Ik stap onder de douche en fris mezelf even op. Veel zit er zo langzamerhand niet meer in de tas. Bijna alle was ligt gewoon onder in de koffer. Scheelt elke dag wat meeslepen. Ik moet wel een keer zorgen dat ik een iets andere tas krijg. Want de huidige sporttas past niet lekker in de koffer. Het is teveel geprop. Note to myself. Afmetingen van de koffer opmeten en noteren in de telefoon. Ik kom vanzelf wel een keer iets tegen dat beter past. Het is de laatste avond dat we onderweg zijn.



We zitten lekker te eten bij Wolfsklause en denken er eens over na hoe we morgen richting het Noorden gaan. In ieder geval starten we de dag nog met het nodige aan binnenwegen.
 
'Even ' Beiden st bernard passen rijden , zwitserland en dan de noordkant zwarte woud , in voel me opeens een fietser qua tempo ;)8)7
 
Wat een mooie trip zeg.

Ontzettend goed geschreven en mooie plaatjes ter afwisseling.
:t
Ik heb mijn rijbewijs van de zomer gehaald. Dat had ik veel eerder moeten doen. Een tripje gelijkwaardig aan dit schiet nu wel omhoog op de lijst: things to do in life.*D

Bedankt voor dit mooie stukje verslag.:t
 
Zaterdag, 22 september
Van Oberwolfach naar huis
774 km
Netto rijtijd: 8:10 uur

Relive 'Girls only Day 8'

Laatste dag! Het heeft vannacht wat geregend en de weg oogt nog wat nat. We rijden de volgende ochtend na het ontbijt bij Schacher weg. Het weer is anders dan we de laatste dagen gezien hebben. Her en der bewolking en het is wat koeler.





Bij Seebach kijken we het de heuvels uit en kijken zo de diepte in. We zitten aan het randje van het Schwarzwald. Dan gaat de weg verder. We zien nog een fotogeniek plekje met vakwerkhuizen bij Gernsbach en maken toch maar een fotootje omdat het anders wel een erg foto-arme dag gaat worden.





Dan gaat het verder richting Loffenau en dan komt ergens het moment dat we de snelweg op gaan draaien. Het weer gaat van anders naar zwaar bewolkt. We rijden om Karlsruhe heen en belanden uiteindelijk op de 61 die ons naar huis gaat brengen. En het is niet te geloven, maar wij moeten er nu wel aan geloven en ter hoogte van Bedburg gaat tegen drieën in de middag het regenpak dan toch aan.



Het enige dat je er van zeggen kan, als het dan toch moet, dan is dit de beste plek toch?!
De hele week hebben we verder ontzettend veel mooi, goed en bovendien stabiel weer gehad. De kleine en mooie weggetjes waren daarom echt om van te genieten. Snelweg vinden we beiden niet al te veel aan, en dan kan die regen er ook wel bij. Who cares. De rest zit in de pocket. Het onderweg terug eten is deze middag vorstelijk. Een Snickers en Caro gaat voor Mars. We hebben nog net de helm af, maar daar is het ook wel mee gezegd. De tank gaat weer vol en we stappen op. We vergissen ons op de terugweg niet bij de 61. Dat stuk gaat als vanzelf de goede kant op (in tegenstelling tot de weg heen).





Heel eerlijk valt er verder niet veel te vertellen. Ik kan wel zeggen dat ik redelijk verkrampt door de regen ben afgestapt. Je gaat toch in elkaar gedoken zitten.
Mijn man moest erbij helpen om mijn shirt uit te trekken, mijn schouder en nekspieren zaten vast! Een lange warme douche verhielp het nodige, en toen lekker op de bank, glas wijn, sjaal om de nek en thuis bijkletsen. Ook altijd fijn na een week elkaar weer te zien.



Verder heb ik ontzettend gemazzeld met een rijmaatje zoals Caroline. Het gaat eigenlijk altijd als vanzelf.. beiden flexibel en vooral ontzettend veel lol!

Till next year.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Vergelijkbare onderwerpen

BlackVeilBiker
Road to the north pole, gekkigheid met een oud hok.
Reacties
11
Weergaven
2K
BlackVeilBiker
BlackVeilBiker
Harmonizer
Sim kaart navagatie data only prepaid
Reacties
3
Weergaven
335
Harmonizer
Harmonizer
Okami_Xci
Reisverslag: Okami Xci ongepland on the road
Reacties
20
Weergaven
901
TheStef
TheStef
S
Roadboek Redbull all the Way 2019 - 2020
Reacties
6
Weergaven
850
cb_750_kz
cb_750_kz
Tmanneke
Wet(t)enswaardigheden in het buitenland
Reacties
9
Weergaven
2K
Joostst
Joostst
Terug
Bovenaan Onderaan