Het Waterloo van Griekenland

[Hans89]

Reisdoel: Griekenland
Route: Richting het zuiden. Geen route gemaakt, maar thuis een aantal punten/bezienswaardigheden gemarkeerd waar ik langs wil rijden, o.a. Srebrenica, Butrint, Plitvicemeren, Meteora, Monte San Michele (Italië), route daartussen maak ik ter plekke.
Tijd: Ik heb zowaar 4 weken vrij gekregen op mijn werk, dat wordt dus lekker veel binnendoor rijden.
Kaarten + GPS: Kaarten van Freytag & Berndt, complete Balkan schaal 1:150000 en 1:200000 + GPS Garmin ExtreX Vista met Open Street Map kaarten.
Overige voorbereiding: Alle actuele wisselkoersen genoteerd, alle ambassades genoteerd met adres en telefoonnummers, groene kaart + overige papieren gecontroleerd, motor beurt gegeven, gps bestand gedownload met heel veel campings.
Motor: Honda CB500 van 1995
Bagage: 2 zijtassen, 1 roltas, 1 tanktas en een camelbag
Zijtassen gevuld met div kampeerspullen zoals stoeltje, kookspullen etc, set schoenen, toilettas + handdoekjes, wat klein spul zoals zonnebrand, muggenspray, opladers elektrische apparatuur, lectuur. Roltas gevuld met tent, slaapzak, matje, kussen en wat kleding. Tanktas gevuld met kaarten, camera, gereedschapssetje en divers klein spul.

Dag 1 - Maandag

Deze ochtend ben ik rond een uur of 7 wakker en begin met een goed ontbijt. Na het ontbijt begin ik met mijn spullen pakken, aangezien ik nog niks klaar heb staan. Aan de hand van een paklijst die ik na de afgelopen reizen heb samen gesteld, pak ik mijn spullen in. De zijtassen van Ortlieb heb ik net nieuw, dus moet ik even kijken hoe deze het ingepakt moeten worden. Ik heb al gekeken hoe ze op de motor moeten, dus daar hoef ik niet meer naar te kijken. Rond een uur of 9 staat de motor compleet bepakt om te vertrekken. Ik stel de GPS in op München en na een groet vertrek ik net iets over 9 uur op weg naar het zuiden.

Plan voor vandaag is om ergens (voor)bij de München uit te komen zodat ik dinsdag Oostenrijk in kan rijden. Ik ben gelukkig wat later vertrokken en kan op de ring Antwerpen lekker doorrijden. Voor ik er erg in heb rijd ik net boven Maastricht Nederland weer en ook al weer heel snel eruit. De lucht begint helaas te betrekken en al gauw komen de eerste druppels naar beneden. Bij een benzinestation trek ik snel mijn regenpak aan en trek een hoes over mijn tanktas. Hoe verder ik Duitsland in rij, hoe meer ‘Baustellen’ ik tegenkomen, de Duitse autobahn is bij mij ondertussen synoniem geworden voor ‘Baustellen’. Ook door de stromende regen schiet het niet en kom dus ook diverse keren in de file terecht, op sommige plekke is het gewoon een complete chaos. In Duitsland hebben ze ook van die geniale betonwegen en soms zie je door opspattend water nog maar net je voorganger. Ondertussen voel ik het onder mijn oksel aardig vochtig worden en constateer bij een tankstation dat er een grote scheur in mijn regenjas zit. Deze repareer ik ter plekke met een aantal tiewraps zodat de scheur niet groter wordt, daar zal ik op een later moment maar even naar kijken. Onderweg wordt er nog vanuit een auto naar me gegroet en snap niet waarom dit is, 's avonds begrijp ik waarom ik ben gespot just-fast in "(Centraal) MF'er gespot post het hier in..."
Rond een uur of half 7 ben ik nog maar net voorbij Stuttgart en besluit iets te eten gaan halen. Na het nuttigen van een pizza rijd ik weer de snelweg op richting München, de regen is alleen maar erger geworden. Mijn regenpak houd ook weinig water meer tegen en het is ondertussen via de bovenkant ook al mijn bergschoenen in gelopen. Rond een uur of 9 ben ik het zat en rij bij de eerste beste afslag de snelweg af. Ik kijk in de gps of er iets van een hotel of b&b in de buurt is en warempel er is een op 800m. Aangekomen bij het hotel ziet dit er best luxe uit, de eigenaar komt al naar buiten en hebben ze nog 1 kamer vrij, dat is precies genoeg voor mij. De motor en natte spullen kunnen in de privé garage, prima service zo. Na een warme douche, geniet ik in de bar nog van een, hoe kan het ook anders, Paulaner Weissbier. In de bar liggen ook wat foldertjes van bezienswaardigheden en attracties in de buurt en daar zit ook een foldertje van concentratiekamp Dachau bij. Het hotel ligt op steenworp afstand van het kamp en ik wil daar nog steeds een keer naar toe, daarom besluit ik om de volgende ochtend dus eerst naar Dachau te gaan.
Deze dag geen foto's gemaakt.

Dag 2 – Dinsdag

Ik word rond een uur of 7 wakker en de regen zeikt nog steeds naar beneden, sinds gistermiddag dus niet meer droog geweest. Aangezien het kamp pas om 9 uur open gaat, besluit ik lekker rustig aan te doen en ga op het gemak ontbijten. Na een goed ontbijt pak ik al mijn spullen en maak de motor weer gereed voor vertrek. Na het afrekenen stap ik op de motor en rijd weer de verregende Duitse wereld in. Ik volg de borden Dachau en al gauw rijd ik het stadje binnen en na het volgen van de borden “KZ-Gedenkstätte Dachau” sta ik al snel op de parkeerplaats. Ik mag mijn motor gratis voor het hokje zetten waar de parkeerwacht zit en mag mijn helm en jas binnen leggen. Aangezien het nog steeds regent besluit ik mijn jas aan te houden. Wanneer ik de parkeerplaats op loop, staat deze al helemaal stampvol met auto’s, campers en touringcars, dat belooft nog wat met drukte. Aangekomen bij de ingang is het een drukte van jewelste, ik hoor allerlei soorten talen, zie veel schoolklassen en ook heel veel Aziaten. De toegang is gratis, maar ik besluit wel een audioguide te huren. Ik heb gisteravond op de hotelkamer nog wat info gelezen over het kamp op mijn hotelkamer, dus heb gelukkig al wat voorkennis. Dit concentratiekamp is één van de eerste grootschalige kampen opgericht door de nazi’s en is toonaangevend geweest voor inrichting en gebruik van de andere kampen, een soort prototype. Ik had op het internet al gelezen dat er ook een route loopt vanaf het voormalige station tot aan het kamp. Ik besluit eerst deze route te volgen en sta al snel weer buiten het kamp. Langs de route staan diverse informatiepanelen en zo loop je oa langs het voormalige SS kamp waar nu de oproerpolitie zich heeft gevestigd.

Na deze route bezoek ik het daadwerkelijke kamp, waar het erg druk is.
Ik bezoek het kamp aan de hand van de audioguide en krijg daarbij een goed beeld van de gruwelen die zich hier hebben afgespeeld. Wanneer ik weer richting de parkeerplaats loop zie ik dat het al tegen 14 uur is en dat er dus al buiten aan de straatkant geparkeerd word. Ik haal mijn motor op en bedank de parkeerwacht voor de service en rij het stadje in op zoek naar een lunch. Tijdens het eten van een broodje pak ik de kaart erbij en stippel een beetje de route uit voor de rest van de middag. Ik wil uiteindelijk in de hoek Italië en Slovenië uitkomen en besluit om Oostenrijk te doorkruisen over de Grossglockner Hochalpenstraße, dus vandaag richting Zell am See. Vanaf Dachau pak ik weer de snelweg om rond München te rijden en net voor de Oostenrijkse grens verlaat ik deze. De regen is overgegaan in buien en de temperatuur begint ook al enigszins wat op te lopen. De eerste hoge bergen worden al zichtbaar en ondertussen is het droog geworden, precies op tijd want nu komen de leuke weggetjes. Ik rijd binnendoor Oostenrijk, ik geniet van de omgeving en verbaas me wederom over de vele toeristen die hier rond rijden, is ook al weer 4 jaar geleden dat ik hier was.

In Zell am See haal ik nog een bak koffie en neem het besluit om richting een camping te gaan, zodat ik morgenochtend de Hochalpenstraße op kan. Ik haal nog snel wat boodschappen en daar zie ik de eerste toeristische motorrijders in Oostenrijk. In de GPS zie ik een camping staan die aan de rand van het meer ligt en rijd die kant op. Aangekomen op de camping, instaleer ik me op het trekkersveldje en maak iets wat op nasi lijkt, er zat in ieder geval kip, rijst en groente in. Helaas begint het ’s avonds weer te regenen, maar gelukkig hebben ze een centrale trekkersruimte op de camping. Deze zit helemaal afgeladen met een grote groep fietsers en het is echt een kippenhok. Daarom besluit ik maar buiten een onder een afdak te gaan zitten waar ik nog wat lees en de route voor de volgende dag bekijk. Rond een uur 10 besluit ik naar mijn tentje te gaan en ben al heel gauw vertrokken.

Dag 3 – Woensdag

De fietsers zijn al rond 6 uur bezig met het afbreken van hun tentjes en maken daarbij ook het nodige geluid, jammer dat ze geen rekening houden met andere kampeerders. Omdat ik toch al wakker ben besluit ik ook om op te breken. Ik maak een bak koffie en tijdens het ontbijten begin al met wat spullen op te ruimen. Aangezien ik vakantie heb, doe ik alles op het gemak en maak nog een bak koffie. Rond half 8 staat alles klaar om vertrekken en begint het ook weer te miezeren. Het is ook erg bewolkt, jammer want dat betekend dat je weinig zicht hebt wanneer je hoog de bergen in gaat. Wanneer ik van de camping af rijd, stuit ik al snel op de borden die me naar de Hochalpenstraße geleiden. Aangekomen bij de tolpoortjes moet ik de nodige euro’s afrekenen en krijg ik van de bediende de waarschuwing mee dat ik voorzichtig moet rijden ivm gladheid en mist. Een paar jaar geleden ben ik al eens over de weg gereden en vond het toen een schitterende weg in een prachtige omgeving, hopelijk dus nu ook. Al snel zit ik in de eerste haarspeldbochten, maar doorrijden zit er niet in want soms is het zicht niet meer dan 15 m. De dichte mist heeft op deze manier wel iets mystieks, maar is ook wel link want ik rijd bijna bij een haarspeldbocht rechtdoor.

Het is gelukkig niet druk en passeer op mijn weg naar boven, maar een handjevol fietsers en een touringcar. Onderweg trekt de lucht heel af en toe open en kan ik wat verder zien. Bij de afslag naar de Edelweißspitze besluit ik om deze ook nog even mee te pakken, aangezien je als motorrijder daar geweest moet zijn als je de Hochalpenstraße rijdt. Over de zeiknatte klinkertjes met een zicht van nog geen paar meter rijd ik naar boven, waar ik uiteindelijk een fantastisch uitzicht heb, niet dus.

Na een paar foto’s en een sticker te hebben geplakt op het bord ga ik weer naar beneden en vervolg mijn weg. Nu begin ook de eerste sneeuw tegen gekomen en op sommige plekken lig t nog een behoorlijke laag.

Wanneer ik richting Hochtor rijd begint het weer op te klaren en als ik de tunnel door ben is het aan de andere kant al een heel stuk beter. Bij Hochtor wordt ook een sticker geplakt en wat foto’s gemaakt en ga ik op weg naar de Kaiser-Franz-Josefs-Höhe, hier ben ik al eens eerder geweest en hebben toen de afdaling gemaakt naar de gletsjer. Op de weg naar de Höhe is het ook veel drukker dan op het andere gedeelte en hier kom ik ook meerdere motoren tegen. Het weer wordt steeds beter en het uitzicht ook, zodoende stop ik een aantal keer voor wat foto’s. Aangekomen bij de Höhe is het best wel fris, het is rond de 5°C, dus dat is best logisch. Ik loop een rondje en maak ondertussen wat foto’s.

In het restaurant neem ik de bekende Oostenrijkse “apfelstrudel mit vanillesoße” en bekijk op de kaart de route voor de rest van de dag. Vanaf de Hochalpenstraße rijd ik richting de Italiaanse grens waar ik deze wil passeren via Plöckenpas. Onderweg maak ik nog wat foto’s en een Nederlandse motorrijder heeft precies hetzelfde idee. Na een korte maar leuk praatje met interessante tips vervolg ik mijn weg. De weg naar de pas is niet heel spectaculair, maar het weer wat nu echt goed begint te worden maakt heel veel goed. Boven aangekomen maak ik snel een foto bij het grensbord, wanneer mijn aandacht wordt getrokken door een monument. Dit monument is opgericht voor de strijd die hier is geweest tijdens de eerste wereldoorlog. Daar moet ik uiteraard een foto van hebben voor de Oude Brikken Landmarkrally. Ik markeer de coördinaten in de gps, zodat ik deze achteraf makkelijk kan terugvinden wanneer ik de foto indien voor de punten. Op de pas wissel ik ook gelijk mijn kaart in voor die van Slovenië, aangezien hier ook het stuk Italië op sta waar ik nu doorheen rijd. Vanaf de pas rijd ik Italië in en zie op een thermometer dat de temp is opgelopen naar 25°C, eindelijk zomer weer. Hier worden ook de eerste navigatiefouten gemaakt, ik ben gewend om met kaartschalen van 1:500.000 te werken, maar deze kaart is 1:150.000 en rijd daardoor 2 keer de weg voorbij die ik moet hebben. Nadat ik de gps erbij heb gehaald kom ik uiteindelijk op de goede weg uit. De omgeving is werkelijk waar erg mooi en ik geniet ook volop van het prachtige weer.

Omdat ik trek begin te krijgen ga ik op zoek naar een winkel of terras en stuit al snel op een winkelcentrum. Hier koop ik een paar broodjes en beleg en eet deze op de parkeerplaats op. Hier is lekker warm en kan alles eindelijk een beetje drogen van de afgelopen dagen.

Vanaf hier wil ik naar Slovenië, omdat ik in de laatste Promotor een stuk heb gelezen over de eerste wereldoorlog in Slovenië. Ik heb op de kaart gezien dat er een weggetje, de Sp76, die kant op gaat waar een groene streep langs loopt. De toegang tot deze weg is wat lastig te vinden, aangezien er niks wordt aangegeven. Er komen 2 Italiaanse motorrijders langs die een weggetje inslaan waar ik aan voorbij gereden zou zijn en volg hun. De gps bevestigd dat ik nu op de SP76 rij en in tegenstelling tot de andere wegen is het hier heerlijk rustig. Ik rijd een kloof/dal in en op sommige plekken zijn de zijkanten zo steil dat de ontvangst van de gps weg valt. Het asfalt is ook van een redelijke kwaliteit en ik kan dus lekker sturen en geniet van de omgeving. Wanneer ik voorbij Lago Del Predil ben sla ik af naar de Sloveense grens. Hier rijd ik weer een stuk omhoog en stuit op een oud bouwwerk, aan de bouw en oudheid gok ik op een batterij of fortificatie uit de eerste wereldoorlog. Ik loop naar binnen en maak een rondje, maar nergens iets te vinden wat duidelijk maakt wat het precies is. Ik maak ook weer een foto voor de landmarkrally en noteer de locatie, zodat ik achteraf kan opzoeken wat het precies is.

Bij de grens met Slovenië plak ik weer een sticker en maak foto’s en vervolg mijn weg. Ik volg de weg langs de rivier de Soca en constateer dat Slovenië mij wel bevalt, veel rustiger en gemoedelijker als de andere Alpenlanden. In de Promotor heb ik wat gelezen over de bezienswaardigheden rondom Bovec en heb er 2 daarvan in mijn gps gezet. Als eerste kom ik bij een Italiaans ossuarium, dit een massagraf waar 7014 Italianen liggen begraven. Na het bezoek hier en een wat foto’s gemaakt te hebben ga ik op weg naar de Kolovrat. Dit is een berg op de grens met Slovenië en Italië waar in de eerste wereldoorlog het front overheen liep. Op deze locatie zijn veel restanten van de stellingen en loopgraven te vinden en op één punt hebben ze dit gerestaureerd. De gps stuurt me een klein weggetje op die heel rap naar boven loopt. Ik geniet al snel van de uitzichten en maak nog wat foto’s. Langs de weg kom ik al snel restanten van versterkingen en loopgraven tegen. Na een aantal km zie ik een informatiepaneel staan en parkeer mijn motor langs de kant. Achter het paneel zie ik nu dat daar de stellingen liggen en maak hier een rondwandeling. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in geschiedenis en vind het ook erg interessant om hier rond te lopen. Helemaal bovenop de stellingen heb je een prachtig uitzicht en alleen daarvoor zou je het al bezoeken.

Omdat het al tegen 8 uur loopt besluit ik op zoek te gaan naar een camping. Ik kijk op de gps en zie dat er in het dal naast de Soca een aantal campings moeten zijn. Ik volg de weg naar beneden en kom onderweg allemaal bos stukken tegen waar alle bomen van geknapt zijn, zal wel een storm geweest zijn. Wanneer ik door Tolmin heen rijd is het een drukte van belang, er is een muziekfestival gaande, aan de kleding en haardracht vermoed ik dat de muziek iets van Rock of Metal is. Vanaf Tolmin rijd ik weer een stuk langs de Soca en stuit al snel op de bordjes van diverse camping. Ik kies voor Kamp Vili en via een onverharde weg rijd ik de camping op. Aangekomen bij de receptie blijkt dit het centrale punt van de camping te zijn en zitten er ook meerdere mensen. Ik word hartelijk begroet door de eigenaar en wordt door hem getrakteerd op een lokaal biertje, de camping bevalt me nu al. Hij vraagt of ik nog moet eten, want dan gaat er nog wat op de gril. Ik geef aan dat ik wel wat vlees zou lusten en weldra zit ik met een bord vol gegrilde groenten en vlees voor me, het smaakt erg goed. Wanneer ik vraag waar ik mijn tent kan opzetten krijg ik de keus om op een veldbed te slapen in de centrale ruimte. De keus is snel gemaakt en laat mijn tent lekker in mijn tas zitten. ’s Avonds is het nog super gezellig met een aantal mensen, o.a. een kopppel Nederlanders, een groepje Belgen, wat Slovenen, een Zwitser en een Amerikaan. Wanneer ik ’s avonds op mijn bed lig zoek ik op het internet nog even op wat het bouwwerk was bij Predilsattel. Mijn vermoeden was juist, het gaat om Batterij Predilsattel en is een fortificatie vanuit de eerste wereldoorlog. Na een prachtige dag val ik tevreden in slaap.

 

[bramheus]

Ik ben benieuwd naar de rest!!! :D

 

[Hans89]

Dag 4 – Donderdag

Ik heb prima geslapen op het veldbed en ben dan ook pas rond half 8 wakker. Ik heb nog wat brood van woensdagmiddag in mijn tas zitten en dat dient samen met koffie als ontbijt. Tijdens het ontbijt bekijk ik de route voor vandaag, vandaag wil ik o.a. nog wat bezienswaardigheden van de eerste wereldoorlog bezoeken. Zo wil ik Monte San Michele, niet te verwarren met Mont Saint-Michel in Frankrijk, en nog wat dingen in de omgeving bezoeken. Rond half 9 heb ik alles klaar en na het afrekenen verlaat ik de camping. Ik volg de loop van de rivier de Soca en rijd daarbij door de Socavallei, langs deze rivier liep in de eerste wereldoorlog het front. De rivier heet in het Italiaans “ Isonzo”, vandaar dat ze het front “Isonzofront” hebben genoemd. In deze vallei zijn maar liefst 12 veldslagen geweest, waarbij meer dan 300.000 soldaten zijn omgekomen. Los van het gruwelijke wat zich hier heeft afgespeeld is de omgeving is erg mooi en de temperatuur is ook niet onaardig, ik hoop dat het vandaag droog blijft.

Vlak voor de grens met Italië kom ik nog langs een mooie brug en een informatiebord verteld mij dat dit de “Solkanski most” is. Deze brug is bijzonder door het feit hij met zijn 85 m lange boog de langste stenen brug in één boog ter wereld is. Na wat foto’s gemaakt te hebben rijd ik verder en ga de grens met Italië over. Ik stel de gps in op het eerste punt wat ik wil bezoeken en deze lijdt mij dwars door de stad Gorizia. Al snel rijd ik de stad weer uit en kom op de heuvel Monte San Michele terecht waar een leuk weggetje overheen loopt. De gps stuurt mij richting een woonhuis, waar ik zoiets heb wat heeft dat met de eerste wereldoorlog te maken. Wanneer ik goed op de gps kijk, zie ik dat ik achter het woonhuis moet zijn en zet mijn motor aan de kant van de weg. In dit bos moeten de restanten te vinden zijn van een Italiaans Artilleriefort, of op z’n Italiaans een “cannoniere”, en wat versterkte stellingen. Al snel stuit ik op wat betonnen en stenen resten en zie ook plekken waar ooit loopgraven hebben gelegen. Het is goed opletten, want alles is overgroeid en je loopt er makkelijk aan voorbij. Tussen de bosjes door zie ik uiteindelijk het fort en via een klein paadje bereik ik de ingang.

De Italianen hebben voor de bouw van diverse forten gebruik gemaakt van de rotsen wat ook hier het geval is. Na een rondje door en om het fort loop ik weer terug naar de motor, waar ik nog een informatiebord tegen kom en nog een foto maak voor de landmarkrally. De gps stuurt mij naar de andere kant van de heuvel, want hier moet een museum en wat monumenten zijn en is er ook een buitenopstelling te bezichtigen. Aangekomen bij het museum en het bijbehorende fort blijken deze gesloten te zijn vanwege renovatie, dit ivm het 100 jarige herdenken volgend jaar (oorlog is daar pas in 1915 begonnen). De buitenopstelling en de monumenten zijn wel te bezichtigen en maak daar ook rondje. Er staan diverse stukken geschut opgesteld, er zijn loopgraven en andere stellingen te bezichtigen en uiteraard een aantal monumenten.

Er staan informatiepanelen die gelukkig ook in het Engels zijn, dus kan gelukkig nog wel wat informatie mee krijgen. Van bovenaf de stellingen heb ik mooi zicht richting de bergen en aan de andere kant zie ik de Adriatische Zee, helaas is het wel heiig dus kan geen heldere foto’s maken. Wanneer ik in de schaduw nog wat eet en te drinken neem, komt er een Nederlander de parkeerplaats opgedraaid. Aan mijn Nl kenteken ziet hij dat ik Nederlander ben en hij spreekt mij aan of het hier de moeite waard is. Ik vertel hem wat hij hier kan vinden en van hem krijg ik de tip om richting Redipuglia te gaan, hier zou een immens groot massagraf moeten zijn. Ik zoek de plek op mijn kaart en stel vast dat ik dit zonder gps ook wel kan vinden. Ik ga op weg en onderweg kom ik een bordje tegen die aangeeft die aangeeft dat er in het bosje ernaast ook stellingen moeten liggen. Ik verlaat de weg en over een grindweg rijd ik het bos in.

In het bos vind een monument en een aantal versterkte loopgraven van Italiaanse zijde, later zie ik op het internet dat er ook Oostenrijks/Hongaarse loopgraven hadden moeten liggen, maar die heb ik niet gezien. Ik draai de weg weer op en al snel kom ik er achter dat ik de verkeerde weg in ben gegaan, ik rijd nu parallel aan de snelweg en had de snelweg moeten kruisen. Ik roep alsnog de hulp in van de gps en al snel zit ik wel op de juiste weg. Aangekomen bij het plaatsje Redipuglia kan je het massagraf haast niet missen, want het is echt groot, één van de grootste monumenten ter wereld.

Ik kan niet snappen dat ik hier thuis niks over gevonden en ben blij dat ik van de Nederlander de tip kreeg, anders was ik hier nooit geweest. Ik parkeer de motor op de parkeerplaats en bezoek als eerste de voormalige militaire begraafplaats die tegenover het monument ligt. Op de begraafplaats zijn een aantal stellingen en stukken geschut te zien en heel veel monumenten.

Na dit bezoek ga ik naar het monument/massagraf en lees op de borden dat hier meer dan 100.000 Italiaanse soldaten liggen begraven, daar wordt je dus even stil van. Ik loop een rondje over het monument en dit is zeer indrukwekkend als je er achter komt hoe groot het is en met de warmte kost me dat ook het nodige zweet.

Nadat ik een ijsje heb gegeten en nog een foto heb gemaakt voor de landmarkrally ga ik weer op pad, ik wil proberen vanmiddag nog in Kroatië uit te komen. Ik volg de borden naar Trieste en rijd via de kustweg die kant op, vanaf de weg heb ik een aantal keren mooi zicht op de baai van Trieste en krijg zin om te zwemmen. Met die gedachte ga ik helemaal proberen in Kroatië uit te komen en dan een camping aan de kust. Via Trieste rijd ik richting de Sloveense grens en ga deze over. Net na de grens zie ik op de kaart dat ik de snelweg moet kruisen, maar daar aangekomen is het compleet niet duidelijk hoe de wegen lopen. Ik rijd dus 2 keer de verkeerde kant op en stel de gps maar in. Deze stuurt mij een weg achterlangs een benzinestation in, waar ik zelf niet ingegaan was, maar dit blijkt dus wel de goede route te zijn, de E61 richting naar Kroatië. Deze weg is niet heel spannend, is ook aardig druk, maar het rijdt wel lekker door. Aangekomen bij de grens van Kroatië is het gelukkig niet druk en ik kan ook zo naar voren rijden. De controle stelt geen reet voor, aangezien de vrouw die mij controleerde mijn paspoort niet eens heeft open gedaan, waarschijnlijk zie ik er zeer betrouwbaar uit. Na de grens zoek ik een tankstation op, want hier is de benzine een stuk goedkoper en dat scheelt bijna 25 cent per liter. Wanneer ik weg rijd bij het tankstation begint het te regenen, ik trek mijn regenpak niet aan daar het rond de 25°C is. De weg wordt ook direct spekglad door de regen en je merkt ook direct dat de locals daar ook hun rijstijl op aanpassen. Ik volg eerst de borden Rijeka, want vanaf daar wil ik de kustweg, de D8, gaan volgen.

Het kost me heel veel tijd om voorbij Rijeka te komen en had beter buitenom de stad kunnen gaan, les voor volgende keer. Na Rijeka wordt het al weer een stuk rustiger en stopt het met regenen, ik volg de kustweg verder naar beneden. Het loopt al weer tegen 7 uur en haal bij een supermarkt nog wat boodschapjes. Vanaf daar ga ik op zoek naar camping en dat is hier helemaal niet moeilijk, het staat hier helemaal vol met camping. Omdat er zoveel campings zijn, pak ik maar een camping waarvan de ingang er netjes en verzorgd uit zie. Bij de receptie krijg ik te horen dat ik mijn tentje gewoon ergens kan neer zetten, tenzij er een gereserveerd bordje staat. Na lang zoeken vind ik helemaal onderaan de camping, vlakbij het water een klein plekje waar precies mijn motor en tentje op passen. Ik maak wat te eten klaar en geniet van het uitzicht over het water en het eiland Krk. Na het eten trek ik mijn zwembroek aan en ga nog een lekker stukje zwemmen. Het water is mooi helder en zie ook constant vissen onder me zwemmen. Ik loop terug naar mijn tentje voor mijn camera, ik heb een onderwatercamera en ga zo nog een beetje klooien om wat vissen te fotograferen, wat enigszins lukt. ’s Avonds loop ik nog een rondje over de boulevard en drink met zicht op een zonsondergang nog een heerlijke Grapefruit Radler, dit is echt vakantie.

 

[AdventureGirl]

Check.... even op mijn gemak doorlezen!

 

[zeepok]

Tot nu toe weer met veel plezier gelezen. Ik ben erg benieuwd naar het vervolg.

 

[jaap43]

't is dat ik de puf er niet voor heb maar ben wel jaloers

 

[Hans89]

Dag 5 – Vrijdag

Al vroeg word ik al wakker, omdat ze hier ook meeuwen kennen, het is rond een uur of 6. Ik start met een ontbijt en trek daarna nog even mijn zwembroek aan en neem nog even een duik. Het is nog erg vroeg en aangezien ik gisteravond wat later aan kwam moet ik nog uitchecken op de camping. Dus ik zet op het gemak nog een keer koffie en kijk naar de route van vandaag. Ik heb voor vandaag de Plitvicemeren, dit is een gebied helemaal vol met meren en watervallen, op de planning staan en wil dat lekker binnendoor doen. Om 8 uur gaat de receptie open en kan ik uitchecken en ga daarna gelijk op weg. Ik volg nog een stuk van de kustweg, die prachtig is om te rijden. Het wegdek is uitstekend, mooie uitzichten en vanwege het vroege tijdstip ook nog erg rustig.

Ondertussen passeer ik een aantal strandjes en de eerste badgasten zie ik al verschijnen. Bij Senj verlaat ik de kustweg en rijd de D23 op, deze weg loopt door de bergen het binnenland in. Op de kaart staat deze erg kronkelig aangegeven dus ik heb er wel zin. Mijn verwachting wordt waargemaakt en al snel slinger ik door de haarspeldbochten naar boven. De bergen waar ik nu doorheen rij zijn de Dinarische Alpen, deze bergketen loopt langs de Adriatische Zee door tot in het noorden van Albanië. Heel apart rijden als je vanaf het strand nog geen uur later in een compleet andere wereld rijd.

Eenmaal door de bergen heen is het spectaculaire van de omgeving verdwenen en rijd ik wat meer door heuvelland. Daardoor zitten er niet heel veel bochten meer in de weg, maar je kan wel lekker doorrijden en er valt nog genoeg te zien. In dit gebied kom ik ook meerdere huizen tegen die vol kogelgaten zitten en ook veel verlaten huizen, veelal sporen van de oorlog in 1991. Ik zie ondertussen dat de meren al worden aangegeven op de borden en dat het nog zo’n 70 km is. Lekker makkelijk, hoef ik niet zo meer op de kaart te letten en kan ik goed om me heen kijken. Het is hier ook qua verkeer ook lekker rustig en geniet zo volop. Wanneer ik de D1 richting de meren op draai, veranderd dit helemaal. Hier rijden veel meer auto’s en met name heel veel buitenlandse auto’s. Ondertussen passeer ik ook een bord dat ik het nationale park in rijd, dus het kan niet heel ver meer zijn. Aangekomen bij de parkeerplaats staat er op het bord dat motoren gratis mogen parkeren, je moet dan wel om de slagboom heen kunnen rijden. Ik parkeer mijn motor naast een Italiaanse motor op een plek waar net geen auto kan staan. Ik zet mijn bagage, jas en helm vast met een staalkabel en maak me klaar om naar de ingang te gaan. Wanneer ik weg loop komen net de Italianen aan lopen en met hun maak ik nog een kort praatje. Zij zijn op weg naar Dubrovnik waar hun dochter woont, blijven daar het weekend en gaan vanaf daar met de boot terug. Ze doen dit rondje vaker en ze blijven elke keer nieuwe dingen ontdekken. Ik wens hen nog een fijne reis en loop de parkeerplaats af. Bij de ingang moet ik bijna een half uur wachten voordat ik een ticket heb, maar gelukkig staat er iemand in de rij waar ik een praatje mee maak. Het is een fietser en hij is vanaf Frankrijk op weg naar Griekenland, hij is net afgestuurd en kon geen baan vinden en is toen maar gaan fietsen.

Eenmaal binnen is het een drukte van belang op de smalle paadjes en vlonders en op sommige plekken is het echt dringen. Het eerste stuk is erg mooi, maar ook erg druk en ik ga hier dan ook heel snel doorheen. Hoe verder ik het park in ga, hoe rustiger het wordt, hier heb je ook de mogelijkheid om wat meer te kijken en foto’s te maken. Met het ticket wat ik heb gekocht mag je ook mee met een treintje welke ik gebruik om helemaal naar de bovenste meren te gaan. Ondertussen is het ook weer gaan regenen, maar de temperatuur blijft erg hoog, dus is het goed te doen. Ik geniet volop en wanneer ik uiteindelijk weer het park verlaat ben ik al weer zo’n 4 uur verder en loopt het al halverwege de middag.

Het plan is om weer richting de kust te gaan en zie op de kaart een gele weg dwars door de bergen lopen naar Gospic, dit zou dus een verharde weg moeten zijn. Ik rijd eerst een stuk de D1 af en ook hier weer veel vervallen en/of verlaten huizen en gebouwen.

Onderweg haal ik in Ubdina nog wat te eten en gooi ik de tank vol, aangezien ik hier in de buurt maar weinig tankstations kan vinden. Een paar honderd meter voor het benzinestation zie ik een Oostenrijkse motorrijder in de berm staan. Bij navraag blijkt hij zonder benzine te staan en zijn ze maten om benzine voor hem, want het de weg loopt naar boven en duwen was niet mogelijk. Wanner ik het benzinestation in rijd staan zij net een jerrycan te vullen. Net buiten Undina rijd ik langs een militair oefenterrein waar een paar Russische T34’s bij de ingang staan, hier maak ik ook een foto van en maak me snel uit de voeten want de wacht komt direct poolshoogte nemen.

Vanaf daar volg ik de weg zoals aangegeven op mijn kaart en de weg is prima te rijden. Ik passeer een aantal dorpjes en na zo’n 20 km gaat de weg over in grind, dat staat niet zo op de kaart aangegeven. Ik controleer mijn positie met behulp van de gps en zie dat ik toch goed zit. Ik ben niet vies van onverharde wegen en neem de gok dat het bij grind blijft. Helaas heb ik verkeerd gegokt en algauw ploeter ik door blubber, plassen van 20 cm diep, zand en keien. Ik ben al een eind gevorderd en ga dus niet meer terug. De CB is niet gemaakt voor dit soort werk en het tempo gaat hierdoor wel flink omlaag en het loopt dus al snel tegen 7 uur.

Het begint hier al om kwart over 8 te schemeren, dus ik besluit lekker te gaan wild kamperen. Ik begin uit te kijken naar een plek om te overnachten, maar de het stuk waar ik nu doorheen rijd bestaat alleen maar uit rotsen en schuine hellingen met dicht struikgewas. Wanneer ik op een stuk weg uit kom met een mooi zicht in het dal, besluit ik om op de weg te kamperen in de hoop dat er niks overheen komt. Dit lijkt me overigens vrij stug, want ik vraag me af of hier wel veel auto’s komen. Het is ’s nachts wel erg vochtig dus ik span met behulp van de motor, wat stokken en stenen mijn buitentent, zodat ik daar onder kan liggen. Ik maak wat te eten klaar en al snel valt de duisternis is. Ik heb gelukkig van te voren al wat hout gesprokkeld wat verdwijnt in een kampvuur. Ik heb weer een prachtdag gehad en tegen het gevoel van wild kamperen kan niks op, heerlijk gewoon.

 

[Gerrelt]

Goed verhaal en mooie foto's, ik ben benieuwd naar de rest van de reis!!

 

[LePensZeur]

Ja Ja, Hans de Wildkampeerder en zijn avonturen

POEP jaloers, wil ik echt ook zo graag nog eens doen.

ga zo door

 

[Hans89]

Dag 6 – Zaterdag

Omdat ik er gisteravond al vroeg ben gaan slapen, zo rond klok van 10 uur, ben ik vandaag redelijk vroeg wakker. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het kwart over 5 is, het begint ook al te schemeren. Ik maak een bak koffie en neem als ontbijt een paar crackers die ik nog in mijn tas had zitten. Vanuit mijn stoel geniet ik van het uitzicht op de bergen aan de andere kant van het dal. Vanuit het dal komt een mistbank heel langzaam tegen de helling op gekropen, wat een mystiek beeld geeft. De eerste zon begint langzaamaan over de bergen heen te piepen en zet de toppen tegenover mij mooi in het licht.

Ondertussen heb ik alles opgeruimd en ga beginnen aan het resterende stuk onverhard. Ik ben nog geen 10 min weg of er komt een gewoon busje tegemoet, er rijdt dus wel verkeer hier. Het pad wat ik nu krijg is beter te doen als het stuk van gisteren, hier is het alleen gravel en dat rijdt een stuk makkelijker. De weg loopt alleen maar naar beneden en al snel heb ik weer vaste weg onder de banden zitten. Ik passeer meerdere dorpjes die verlaten zijn en waar de huizen veelal van kapot zijn. Ook kom ik meerdere gebouwen tegen waar overduidelijk de kogelgaten in zitten.

Wat me gister ook al opviel is dat de wegen niet slecht zijn, ook in de binnenlanden vind je maar weinig slecht asfalt. In de stad Gospic haal ik brood en een fles water en vul daar mijn camelbag mee af. Als snel laat ik de stad achter me en rijd de D25 op, ik zie op de kaart dat hier weer veel kronkels in zitten en dat er een groene streep langs loopt. Deze weg voert naar Karlobach aan de kust, waar ik weer de kustweg wil oppakken. Wanneer ik op deze weg rijd passeren er een aantal Kroatische sportmotoren, dit is meestal een goed teken en ben benieuwd wat ik voor weg krijg. Na een aantal kilometer wordt de bebouwing al een stuk minder, de bergen/heuvels hoger en de weg bochtiger. Wanneer ik langs een picknick plek rijd besluit ik even te stoppen om wat brood te eten, aangezien die crackers niet heel erg vullend zijn. Op de picknickplaats staat een infobord over hoe de omgeving is ontstaan en dat er hier in de buurt veel fossielen zijn gevonden. Ik geloof niet in de evolutie en trek het meeste van het verhaal in twijfel, maar de verdere info is wel goed informatief. Na deze stop rijd ik de weg weer op en al gauw kom ik een mooi bochtig stukje terecht. Het asfalt is mooi strak en bied veel grip, het is ook erg rustig en dat resulteert erin dat ik diverse keren de stepjes aan de grond rijd.

Na een mooi stukje sturen rijd ik langs een bordje die aangeeft dat er een panoramapunt is. Ik volg de bordjes en daar aangekomen heb je een prachtig zicht op de kust, zee en de eilanden. Ik maak hier een aantal foto’s, waarna ik weer verder ga. De weg naar de kust loopt met een aantal haarspeldbochten naar beneden en ik vermaak me prima. Ik zie hier ook bordjes staan dat ze waarschuwen voor “Serpentina’s” en moet toegeven dat de weg net een serpentine lijkt.

In Karlobach volg ik de borden Zadar en al snel zit ik weer op de kustweg. De weg zit stampvol bochten en rechte stukken komen nagenoeg niet voor. Hier rijden helaas ook redelijk wat auto’s en vanwege de vele bochten is inhalen vrijwel onmogelijk. Ik rijd al een tijdje achter een Duitse motor aan en bij elke mogelijkheid dat we kunnen inhalen, springen we allebei er voorbij, leuk spelletje zo. Er komen ook nog 2 Italianen voorbij, op van die lelijke niet nader te noemen Duitse motoren, en die rijden behoorlijk asociaal, gedrag hoort waarschijnlijk bij de motor. Ze kunnen heel goed bumperkleven, middelvingers opsteken, inhalen net voor bochten en dan geïrriteerd reageren naar andere weggebruikers als ze er niet tussen worden gelaten (waaronder ik), seinen met hun grootlicht, claxon gebruiken, ik schaam me als motorrijder voor zulke individuen, maar rotte appels heb je overal. Het wordt hier ook steeds drukker en zie op de kaart dat ik in de buurt van Zadar ben. De borden geven aan dat je naar Zadar over de snelweg moet, maar ik zie op de kaart ook een normale weg die kant op gaan. Met mij zijn er heel veel mensen die deze weg pakken en het is ook ontzettend druk hier. Wanneer ik langs de kant van de weg sta de plassen, stopt er even verderop een Italiaans autootje, met recht een autootje want het is een Smart. Wanneer ik weer op stap, komen ze mijn kant op en vragen of ik de weg weet. Zij hebben alleen maar een gps mee en die stuurt ze naar van alles en nog wat, maar niet naar hun bestemming. Zij moeten op één van de eilanden zijn en de weg ernaar toe kunnen ze niet vinden. Ik kijk op de kaart en zie als snel dat ik er langs rijd, als ik naar Zadar ga. Ik vertel de Italianen dat ze achter me aan moet rijden en dat als ik mijn hand uitsteek zij moeten afslaan naar rechts, die weg moeten ze helemaal uitrijden en dan staan ze vanzelf op hun bestemming. Aangekomen bij de weg steek ik mijn hand uit en zie ze afslaan, ze seinen nog met hun licht en zijn dan de bocht om, ik heb mijn goede daad ook weer gedaan. Ik heb thuis al gelezen dat Zadar een mooi oud centrum heeft en wil dit wel bezoeken. De temperatuur is ondertussen al opgelopen naar 35°C en in de stad is dit geen pretje. Ik volg de borden naar het centrum en vind midden in het historische hart van de stad een mooie schaduwplek om mijn motor te parkeren. Ik zet mijn spullen weer vast met een staalkabel en loop het centrum in. Na een rondgang door het centrum, sluit ik mijn bezoek af met een bezoek aan een terras.

Vanaf Zadar pak ik weer de kustweg en volg de borden Split, en kom tot de ontdekking dat dit stuk van de kustweg helemaal niet leuk rijden is. Langs zo’n beetje de hele weg is het volgebouwd met huizen, ressorts en andere ongein en het is er ontzettend druk met overig verkeer. Enigste 2 lichtpuntjes aan deze weg zijn de schaars geklede dames, die zich verplaatsen van/naar het strand. Er zitten best mooie dames bij en zodoende wordt deze weg ook nog levensgevaarlijk. Het andere punt is een brug waar van gebungeejumpt word en waar je ook nog een mooi uitzicht hebt.

Ik ben ondertussen Split ook al gepasseerd en wanneer het al na 7 uur is, besluit ik om wat te eten gaan zoeken. Ik kom op een terras uit waar ik een vleesschotel bestel. Na het eten haal ik nog boodschappen en ga op zoek naar een camping. Morgen wil ik gebruiken als fysieke en geestelijke rustdag en wil dan op een camping staan, die lekker dicht aan het water licht. Tot mijn verbazing zitten hier niet zo heel veel campings en na wat zoeken heb ik er één gevonden. Aangekomen op de camping is het wel duidelijk dat er hier niet veel campings zitten, want deze is helemaal afgeladen. Ik mag van de eigenaar alleen maar op de camping als ik een klein tentje heb en krijg een plekje achter een camper toegewezen. Ik heb er helaas geen foto van, maar links heb ik 50 cm ruimte tussen de camper en mijn tent en rechts staat een muurtje en heb ik geen ruimte over. Dit is een prima plek, want zo heb ik geen last van de andere campinggasten. ’s Avonds doe ik nog een handwas en loop ik nog even naar het strand om even lekker af te koelen in het water en sluit ik de dag af met een lekker biertje.

Dag 7 – Zondag
Ondanks dat ik vandaag niet wil rijden, ben ik toch weer vroeg wakker. Op de zijn veel mensen hun spullen aan het pakken, maar ik trek mijn sportkleding aan en ga lekker een stukje lopen langs het strand. Na een uurtje lopen sluit ik het af met een stuk zwemmen en zie dat er een hele donkere lucht deze kant op kom. Ik verlaat snel het water en loopt terug naar mijn tentje en daar aangekomen, begint de eerste regen te vallen. De camping is ook een stuk leger als daarnet, dus veel mensen vertrokken. Mijn tentje heeft geen voortent, maar met behulp van de motor span ik één van de zijflappen omhoog zodat ik weer meer ruimte heb. Ik bak ondertussen een aantal eieren met spek en kaas en heb een prima ontbijt zo. ’s Ochtends luister ik via het internet een kerkdienst en lees nog wat in de tijdschriften die ik mee genomen heb. Het blijft tot in de middag regenen en af en toen onweren en baal daar wel van, want ik had op een droge dag gehoopt zodat ik lekker buiten kon zitten en mijn wasgoed kon drogen. Rond een uur of 3 wordt het eindelijk droog, maar de luchtvochtigheid is nog steeds erg droog en zodoende droogt niks op. Ik breng de rest van de middag al lezend en surfend op mijn tablet door en dit is toch ook wel lekker, gewoon niks doen. In de loop van de middag begint de camping al weer vol te stromen en wordt bijna elke meter weer benut. Naast mij komen nu ook 2 tentjes te staan, 1 van een jong Italiaans koppel die op een motorscooter aan het toeren zijn en de ander van een stel die in het Engels met allebei een ander accent communiceren. Aan de accenten vermoed ik dat je jongen uit Spanje komt en het meisje uit een land waar een Slavische taal wordt gesproken, ik denk zelf aan Slovenië of anders Tsjechië. Wanneer ik ze zie stuntelen met het opzetten van hun tent, help ik hun een handje. Ze blijken de tent net nieuw gekocht te hebben en hadden hiervoor nog nooit gekampeerd. Ondertussen knoop ik een praatje met ze aan en mijn vermoeden is juist, de jongen komt uit Spanje en het meisje uit Slovenië. Ze hebben elkaar tijdens een andere reis ontmoet en zodoende hebben ze nu een relatie en spreken ze onderling Engels. ’s Avonds kook ik spaghetti en wonderlijk waar is deze een keer goed, normaal wordt het één grote plakkerige massa. In de avond kijk op mijn tablet nog een film en bekijk de route voor de komende dagen. Ik heb voor as zaterdag afgesproken om bij mensen in Albanië te verblijven, dus moet daar wel enigszins mijn route op af stemmen.
Deze dag geen foto's gemaakt, kwam ik thuis acher

 

[KwaSuz]

Mooi om al die vakantie verhalen te lezen, ook hier lees ik met veel genoegen mee

En vergeet inderdaad geen plaatjes te maken, maar er staan genoeg mooie om een beeld te scheppen.

Veel verhalen over de voormalige oostblok landen, misschien moet ik ook maar eens verder gaan dan DE, AT en IT. Alhoewel ik dáár ook nog lang niet alles heb gezien.

 

[SanderRS]

Mooi, ik ga het weer doorlezen

 

[MooieZomerAugurk]

Lees lekker mee.

 

[BlueFazerin]

Gaaf hoor!

 

[dopey85]

even mee lezen

 

[Hans89]

Dag 8 – Maandag

Na een warme en klamme nacht ben ik rond een uur of 7 wakker. Wanneer ik naar de toiletten loopt zie ik dat er gisteravond laat nog een Tsjechische motorrijder is aangekomen. Ik heb gisteravond bij de receptie een brood besteld, maar dit zal pas om 8 uur aanwezig zijn. Daarom ruim ik eerst mijn spullen op en zal achteraf ontbijten. Wanneer ik bezig ben met opruimen komt de Tsjechische motorrijder mijn kant op en ik knoop een praatje met hem aan. Hij is gisteren vanuit Bosnië deze kant op gekomen vanwege het slechte weer. Zijn plan is om vandaag weer richting Bosnië te gaan en dan door richting Servië. Het originele plan was om met wat motorvrienden naar Montenegro te gaan, maar dat klikte niet en heeft hij besloten alleen door te gaan. Wat ik begrijp wilde de rest van de groep elke keer vroeg op een camping zijn, zodat ze lekker aan het bier konden, maar waren ze daardoor ’s ochtends ook laat op. Als hij hoort dat ik vandaag ook richting Mostar gaat, vraagt hij of ik interesse heb om mee te rijden. Het aanbod is heel mooi, maar ik moet nog wachten op mijn brood, heb nog niet al mijn spullen klaar en moet ook nog geld pinnen aangezien ik niet genoeg cash heb om de camping te betalen. Hij staat al klaar om te vertrekken en heeft daardoor geen zin om te wachten tot ik klaar ben. We wisselen nog wat tips uit en hij vertrekt al snel en misschien dat ik hem onderweg nog tegenkom. Navraag bij de receptie blijkt de bakker nog niet langs te zijn geweest, dus stap ik op de motor om in het stadje zo’n 6 km verderop geld te gaan pinnen. Wanneer ik terug kom is mijn brood er en kan ik ontbijten, ik reken ook direct de camping af. Ondertussen is het Sloveens/Spaanse koppel ook wakker en zijn bezig koffie te zetten. Ik krijg van hun een bak koffie en maak nog een korte babbel met hun. Zij hebben net als mij ook een erg vaag reisdoel en zien wel waar ze uitkomen, heerlijk gewoon. Na de koffie bedank ik hun en wens ze nog een fijne vakantie toe. Voor vandaag wil ik via Bosnië naar Montenegro, ik heb op het forum gelezen dat de weg van Foca naar Pluzine erg de moeite waard is, dus gaan we die kant op. Ik rijd nog een klein stukje de kustweg af en net voorbij Makarska verlaat ik deze. Ik wil proberen zo veel mogelijk binnendoor te rijden en heb op de kaart 2 grensovergangen gezien die op kleine wegen liggen. Vanaf de kustweg kronkel ik omhoog de bergen in en heb zodoende prachtig uitzicht over de kustlijn.

Ik rijd binnendoor naar één van grensovergangen en daar aangekomen is het niet meer dan een soort bouwkeetje en een slagboom ernaast. Er staan zowel Bosnische als Kroatische grenswachten en er is net iets van een grenspatrouille aanwezig. Wanneer ik aangeef de grens over te willen word me in slecht Engels duidelijk gemaakt dat ik de grens niet over mag, wat gaan we nu krijgen. Nu komt de man van de grenspatrouille naar me toe en legt in vlekkeloos Engels uit dat deze grens alleen maar gebruikt mag worden door de mensen uit de omgeving, zij zijn allemaal geregistreerd en hoeven dus niet elke keer hun papieren laten zien. Hij legt tevens uit dat er 5 km verderop wel een overgang is waar ik wel door mag, ik kan achter hem aan rijden aangezien hij daar nu toch naar toe gaat. Zo gezegd, zo gedaan en al snel sta ik op de andere grenspost. De controleur werpt vluchtig een blik in mijn paspoort en ik mag doorrijden, deze overgang stelde dus ook niks voor. Aan de huizen en leefomgeving is wel te zien dat Bosnië wel wat minder rijk is als Kroatië, hier rijden bijv ook weer veel oudere auto’s rond. Ik rijd binnendoor naar Mostar en op wat bewolking na is het weer goed.

Ook hier is goed te zien dat er oorlog is geweest en ik kom dan ook veel gebouwen tegen met kogelgaten en granaatinslagen. Naarmate ik Mostar nader wordt het drukker op de weg en zie ik diverse buitenlandse auto’s. Vorige week vertelde iemand me nog dat Mostar de moeite waard is, maar dat het ook heel erg toeristisch is. Aangekomen in Mostar is het niet moeilijk om de oude binnenstad te vinden, want het staat overal met bordjes aangegeven. Er staan diverse parkeerwachten die het verkeer regelen en ik wordt met de motor een klein straatje ingestuurd. Ik kan voor €5 parkeren en kan mijn jas en helm achter laten bij de bar van een hotel. Er staan nog een aantal andere motoren geparkeerd waaronder een Tsjechische Triumph Thunderbird met een grote Engelse vlag overheen gespannen. Ik maak een rondgang door het oude centrum, wat erg de moeite waard is. In het centrum is goed terug te zien dat de stad ooit is gesticht door de Ottomanen en er staan dan ook diverse moskeen.

Op een van de vele terrassen neem ik nog wat te eten en moet constateren dat ze hier goed weten wat lekker eten is. Wanneer ik door Mostar heen rij, zie ik weer veel kapotte huizen en gebouwen, de oorlog is hier in alle facetten nog terug te zien. Ik had van de Tsjech een tip gekregen om naar Foca over de R433 te gaan, zit zou een prachtige weg moeten zijn. Deze weg loopt door het dunst bevolkte gebied van de regio en heeft een aantal mooie vergezichten. Vanaf Mostar rijd ik de M6.1 op met de bedoeling dat ergens halverwege de R433 op te gaan. De weg die ik nu rijd is erg rustig en ik kom dan ook maar een handjevol andere voertuigen tegen. De omgeving is prachtig en herders met hun schapen en geiten maken het plaatje compleet.

Ik geniet volop en voor ik erg in heb zit ik al bij de aansluiting met de M20 naar Foca, shit ik ben de weg voorbij gereden die ik wilde rijden. Aangezien het hier ook erg mooi is rijd ik de M20 op, deze weg loopt dwars door het Nationale Park Sutjeska. Onderweg stop ik nog een aantal keer om wat foto’s te maken.

Net voor Foca rijd ik de M18 richting Pluzine in Montenegro op. Deze weg is vooral bekend vanwege de vele tunnels aan de kant van Montenegro. Op deze weg kom ik ook diverse motorrijders tegemoet die met regenpak rijden, dat voorspelt weinig goeds, en zowaar begint het net voor de grens te regenen. Ik trek snel mijn regenpak aan en rijd verder over een ondertussen spekgladde weg, lijkt net of er olie op ligt. Aangekomen bij de grens wil de Bosniche grenswacht mijn groene kaart zien, vreemd ik ga het land toch uit, wat zou hij daar mee moeten? Na deze post rijd ik over een smalle houten brug en maak nog snel wat foto’s bij het bord van Montenegro.

De grenspost van Montenegro zit een stuk verderop en daar duurt de paspoortcontrole net wat langer, ik krijg zelfs een stempel in mijn paspoort. De regen is ondertussen over gegaan in buien en zo af en toe komt de zon weer door. De weg loopt door de kloof waar de rivier de Piva door heen stroomt en loopt door heel veel tunnels. Er zijn korte tunnels, maar ook lange onverlichte tunnels, best link aangezien er soms ook gewoon gaten in het wegdek zitten en stenen op de weg liggen. De tunnels zijn een belevenis op zich en omgeving is erg mooi en ik vermaak me prima, alleen jammer genoeg gaat het nu weer harder regenen.

Het groene licht is een soort van een vluchthaven.

Bij Pluzine komt de regen met bakken naar beneden en aangezien het ook al weer 7 uur is, vind ik het mooi geweest. Ik kijk in de gps en zie dat er een camping vlakbij moet zijn. Aangekomen bij de camping, blijken ze ook blokhutjes te verhuren en vanwege de harde regen vind ik dat een prima keus. Ik drop mijn spullen in de blokhut en verplaats me naar het bijbehorende restaurant. Daar spreken ze erg goed Engels en bestel een vleesschotel met traditionele soorten vlees. Op de gebakken lever na, smaakt dit prima en verblijf de rest van de avond hier in de bar/restaurant, daar het buiten nog steeds regent. 's Avonds vind op het internet nog wat informatie over de R433 en vind het helemaal niet erg dat ik hem gemist heb, de weg is onverhard en in slechte staat Rond een uur of 10 is het mooi geweest en duik ik mijn bed in.

 

[MrBasta]

Leuk om te lezen, mooie reis , benieuwd naar de rest!

 

[Hans89]

Dag 9 – Dinsdag

Deze nacht heerlijk geslapen in een goed bed en wordt dan ook pas tegen 8 uur wakker. Ik heb gisteravond begrepen dat ze in het restaurant ook ontbijt serveren, dus daar ga ik gebruik van maken. Ik pak mijn spullen en de maak de motor gereed voor vertrek. Tijdens het gereed maken van de motor heb ik het ontbijt aangevraagd en wanneer ik klaar ben, kan ik dus direct ontbijten. Ik krijg een heerlijke omelet met spek en kaas, brood, yoghurt en koffie voorgeschoteld. Na dit alles ga ik afrekenen en betaal voor de blokhut, het eten en drinken inclusief de biertjes van de vorige avond, maar €25 waarvan de blokhut met €13 nog het duurste was. Na dit alles ga ik op weg, voor vandaag wil dwars door Montenegro richting het Meer van Shköder. Ik heb voor onderweg nog 1 punt op staan waar ik langs wil, het Ostrogklooster. Dit is een klooster van de Servisch-orthodoxe Kerk en zou het grootste bedevaartsoord moeten zijn op de Balkan, dat wil ik wel eens van dichtbij bekijken. Ik heb op de kaart gezien dat er vanaf Pluzine een weg dwars door het Durmitor National Park loopt. Nationale parken zijn meestal de moeite waard, dus ga eerst maar eens die kant op. Vanuit Pluzine rijd ik via een zeer bochtige weg omhoog, de kloof uit.

Wanneer ik onderweg nog wat foto’s maak, geeft de camera ineens een kaartfout. Wanneer ik de SD kaart verwijder zie ik dat het schuifje van het kaartslot is verdwenen, als ik de camera omdraai valt deze eruit. De SD kaart is daadoor niet meer bruikbaar en heb geen andere mee. Ik kan wel foto’s maken op het intern geheugen, maar dat is heel beperkt, dus dat wordt dus vandaag nog een stad in gaan op zoek naar een nieuwe kaart. De weg is niet heel breed en 2 auto’s kunnen elkaar niet passeren. Het asfalt is op sommige punten maar erg matig, maar valt nog prima te berijden.

Op de gps zie ik dat ik steeds hoger kom en al snel zit ik boven de 1.000 m. Er rijd amper verkeer, het enigste wat ik tegen kom is een groepje Poolse motorrijders. Ik kom steeds hoger, wanneer ik op een gegeven moment over een soort van hoogvlakte rijd en ik mooi rondom uitzicht heb. Op de kaart zie ik diverse toppen staan die boven de 2.000 m uitkomen. Het is hier ook heel erg kaal, er groeit alleen maar gras, maar het is wel erg mooi. Ik volg de weg en de gps geeft op een gegeven moment een hoogt aan van bijna 2.000 m.

Ik bestuur de kaart en besluit wat meer naar beneden af te zakken om richting het klooster te gaan. Ik probeer zoveel als mogelijk binnendoor te rijden en via een boel kleine weggetjes verlaat ik het nationale park en zak af naar het zuiden. Het valt me ook hier op dat het asfalt redelijk slecht is, dit had ik van Montenegro niet verwacht. Ik rijd lekker binnendoor en passeer zo een aantal dorpjes en boeren gemeenschappen. De binnenlanden zijn een schril contrast met de doorgaande wegen van Montenegro, ze zijn ook leuker om te rijden en je ziet veel meer. Zo kom ik diverse oude voertuigen tegen, zie ik een tweetal slangen en diverse andere dieren.

Als ik langs een restaurantje rijd besluit ik iets te eten te gaan halen. Ik bestel een sandwich met ham en kaas en tot mijn verbazing krijg ik een half brood rijkelijk belegd met dikke plakken ham en kaas, wat aansluitend in de oven is geweest. Met moeite krijg ik dit weggewerkt, maar het smaakt erg goed. Ik ben ondertussen vlakbij de stad Niksic en rijd de M18 op om het centrum in te gaan. Daar ga ik op zoek naar een elektronica winkel, maar vind niet wat ik zoek. Bij een benzinestation vraag ik of zij een adres weten waar ze elektronica verkopen en via hun krijg ik een adres waar zo’n winkel zit. De winkel zit net iets buiten het centrum en verkoopt gelukkig ook sd-kaartjes. Ik plaats de nieuwe kaart in mijn camera en kopieer de foto’s op het interne geheugen naar het kaartje. Het klooster wat ik wil bezoeken ligt vlakbij de stad en ik stel de gps in op het klooster. Ik rijd door de buitenwijken van de stad en al snel rijd ik weer door de heuvels en bergen. Het is een smal weggetje en op sommige plekken stinkt het ook behoorlijk. Dit komt veelal door het feit dat ze de vrije natuur als vuilnisbelt gebruiken en kiepen hun afval over de rand van de weg gewoon naar beneden.

Ondertussen staat het klooster aangegeven op de bordjes en is het gewoon een kwestie van volgen. De weg naar het klooster is smal, steil en zit vol haarspeldbochten. Sommige haarspeldbochten lopen zo steil naar boven dat er op de binnenbochten allemaal beschadigingen zitten van voertuigen die met hun bodem de weg hebben geraakt. Ik mag helaas niet helemaal door naar boven rijden en moet de motor op de parkeerplaats achter laten. Ik zet mijn spullen vast en loop via een stenenpad het laatste stuk. Ik heb gelukkig mijn bergschoenen aan en kan zodoende lekker door stappen, ik zie ook een aantal mensen met teenslippers en die hebben het best lastig.

Bij het klooster aangekomen valt me gelijk op dat er hier veel verkopers met diverse prullaria zitten, zal wel komen vanwege de toeristen. In het klooster is het erg duk, terwijl er weinig valt te beleven. De meeste vrouwen dragen een sluier en zie ook een aantal nonnen lopen. Wanneer ik een rij met wachtende mensen zie staan, ik weet niet waar de rij voor is, maar ik ga er toch achter staan. Nadat de rij langzaamaan opschuift, zie ik dat ik in de rij sta voor iet s met een heel klein deurtje. Iedereen die daar naar binnen gaat slaat een kruisje en geeft een kus op een kruis bij de deur. Wanneer ik eindelijk naar binnen kan stap ik zo de ruimte in en wordt daar begroet door een man met een jurk aan en hoedje op, dit blijkt de priester van het klooster te zijn. Ik wordt gezegend met een kruis en ik blijk nu in de kerk te zijn waar een relikwie aanbeden kan worden, dit zou het lichaam van Sveti Vasilije Ostroški moeten zijn. Ik neem een kijkje in de kist, maar daar is niks bijzonder te zien en loop zonder te bidden naar buiten. Daar wordt ik wel op aangekeken, want waarschijnlijk pleeg ik nu heiligenschennis of iets dergelijks. Vanaf hier maak ik nog een rondje door het klooster, maar daar is verder niet veel te zien. In de museumwinkel koop ik nog een sleutelhanger voor mijn jongere zus, die sleutelhangers verzamelt van buitenlandse bestemmingen. Het klooster is van buitenaf bijzonder om te zien, het bezoeken is geen reet aan, maar de vele pelgrims die daar rond lopen maken het toch weer bijzonder. Vooral het feit dat ze overal staan te bidden, allerlei kruisen en prenten staan te kussen en heilig water kopen is wel apart om te zien.

De temperatuur is met 35°C lekker zomers en ben blij dat ik mijn water mee naar boven heb genomen. Op de parkeerplaats neem ik nog een ijsje en bekijk de kaart voor de verdere route. Ik heb wel eens wat gelezen over de baai van Kotor en besluit die kant op te gaan, qua afstand moet dat vandaag wel lukken. Ik rijd weer zo veel als mogelijk binnen door en vind onderweg een dode slang of iets dergelijks, daar maak ik natuurlijk een foto van want een levende krijg ik niet op de foto.

Op een gegeven moment sta ik een foto te maken als er een Nederlandse auto achter me stopt. Het zijn de eerste Nederlanders die ik in dagen tegen kom en maak met hun nog even praatje. Zij hebben in Kotor een appartement en ik krijg van hun de tip om naar Kotor over de R1 te rijden. Vanaf deze weg heb je mooi uitzicht over de baai en je zakt van circa 900 meter met 25 haarspeldbochten af naar zee niveau. Ik had al het plan om via die weg te rijden en nu al helemaal. Na nog een prachtig stuk binnendoor te hebben gereden kom ik uit op het stuk wat zij aangaven.

Ik kan je meegeven dat ze niet gelogen hebben, want het is hier echt schitterend mooi. Helaas is het erg heiig dus de verre uitzichten vallen wat tegen en foto’s maken is ook erg lastig. De weg naar beneden is erg smal, maar wel leuk om te rijden. Vooral leuk als je elkaar moet passeren en op sommige stukken kan ik met de motor niet eens voorbij een auto. Helemaal leuk wordt als voor mij een camper rijd en er een bus aankomt, na heel veel steken en achteruit rijden kunnen ze elkaar passeren. Eenmaal beneden aangekomen haal ik wat boodschappen en besluit rond de baai te gaan rijden in de hoop onderweg een camping tegen te komen. De weg rond de baai is erg mooi om te rijden en het is dan ook geen straf. In de baai liggen 2 eilandjes waar kerkjes op staan en zet deze ook op de foto.

Wanneer ik de baai al 3 kwart rond heb gereden stuit ik pas op een camping. De campingeigenaar is er één van de chagrijnige soort en wil me er eerst niet op laten, na wat aandringen mag ik toch de camping op. Tijdens het inchecken blijkt dat ze voor morgenochtend noodweer afgeven en hij wil dan geen kampeerders op de camping en dacht dat ik meerdere nachten wilde blijven. Nadat ik wat gegeten heb loop ik nog een rondje langs de baai en lees nog wat. Rond een uur of 10 duik ik mijn tent in en ben al heel snel vertrokken.

 

[Hans89]

Dag 10 – Woensdag

Wanneer ik ’s ochtends wakker wordt is het prachtig weer en vraag me af waar de storm blijft die de campingbaas heeft afgegeven. Tijdens het ontbijten kijk ik op mijn mobiel naar het weerbericht en ze geven voor eind van de ochtend best slecht weer af, met windkracht 10, onweer en een heleboel regen. Het is dus zaak om hier op tijd weg te zijn, voordat de boel los barst. Ik heb op de kaart gezien dat er een veer over de baai heen vaart, zodoende kan ik op die manier de hele baai rond rijden. De baai van Kotor staat op de lijst van werelderfgoederen door de vele historische bezienswaardigheden. Vanwege de dreiging van het slechte weer, laat ik die bezienswaardigheden voor wat is en hou dit in mijn achterhoofd voor een later bezoek.

Ik zie op de kaart dat er net buiten Kotor een nationaal park is en besluit daar door heen te rijden. Vanaf daar kan ik binnendoor naar het Meer van Shkodër wat op de grens met Albanië ligt. Ik rij de baai rond en heb daarbij mooi uitzicht op de San Giovanni-vesting die op de berg boven Kotor ligt. Om in het nationale park te komen moet ik weer via het weggetje met de vele haarspeldbochten naar boven, dat is uiteraard heel erg. Het is nu wat drukker als gisteravond en diverse keren moet ik een plekje zoeken zodat andere voertuigen kunnen passeren. Er wordt hier ook volop geclaxonneerd voor blinde bochten om te laten weten dat er tegenliggers komen, dit is in veel bergstreken heel normaal op kleine/smalle wegen. Nu is het zicht al wel beter en maak zodoende nog diverse foto’s van de baai, vanuit zee komt al wel een dreigende lucht opzetten.

Als ik weer bovenaan ben gekomen, staan er al bordjes die me naar het nationale park verwijzen. Bij de ingang van de weg staat een slagboom met daarbij een opzichter, ik moet €3 betalen om het park te betreden. Wanneer ik het park in rij voel ik de eerste spetters en trek mijn regenpak maar weer eens aan. Het begint ondertussen ook stevig te waaien en het weggetje waar ik nu op rijd, ligt vol met rommel en met de regen en wind wordt het er niet makkelijker op. Met een rustig tempo vervolg ik mijn weg en zie langs de kant bordjes staan voor een uitzichtpunt. De omgeving is erg mooi en ik besluit deze te volgen. Via een nog smallere weg draai ik via een aantal scherpe bochten naar boven, waar ik op een parkeerplaatsje uit kom. Hier is een restaurantje en via een lange trap kom ik helemaal bovenop, waar het heel hard waait. Door de regen en bewolking is het zicht naar sommige kanten beperkt, maar kan toch wel wat zien van de omgeving. Boven op het uitzichtpunt is ook het mausoleum te vinden van Petar II Petrović Njegoš, dit is een heerser geweest in land.

Na het bezoek vervolg ik mijn weg en helaas blijft het weer erg wisselvallig. Ik rijd een stuk binnendoor en geniet van de omgeving en de dorpjes waar ik door heen rijdt. In tegenstelling tot de omgeving van Kotor, kom ik hier nagenoeg geen toeristen tegen. Onderweg kom ik, net als in de rest van het land, veel monumenten tegen van zowel de 2e wereldoorlog als uit de tijd van het Joegoslavië. Als snel rijd ik langs de uitlopers van het Meer van Shköder en stuit daar op een uitzichtpunt. Hier heeft een wijnboer, die op de helling zijn druiven heeft staan, een standje gemaakt van waaruit hij wijn en dergelijke verkoopt. De wijnboer spreekt goed Engels en van hem krijg ik uitleg over de omgeving en de wijnbouw die hier plaats vind.

Ik krijg ook wijn te proeven, maar ben geen wijnliefhebber dus vind het niet heel erg lekker. Mijn zus en zwager houden wel van een wijntje, dus ik koop bij de man fles die in mijn bagage verdwijnt. Het blijkt ook dat de wijnboer het WK aandachtig heeft gevolgd en hij vind dat Louis van Gaal een miskleun heeft gemaakt tegen Argentinië. Volgens hem had de keeper vlak voor de strafschoppen ook gewisseld moeten worden, dan had Nederland een betere kans gemaakt. Ik krijg van hem een tip om de weg langs het meer te blijven volgen, vanwege de mooie uitzichten. De weg eindigt op een uitzichtpunt en vanaf daar zit ik dan nog maar een paar km van de grensovergang. Ik had een iets anders plan, maar dit klinkt ook mooi dus ik ga blijf de weg volgen. Bij de wijnboer ontmoet ik ook een Belgisch echtpaar met een camper, ik maak met hun een babbel en zodoende wisselen we weer wat informatie uit. De weg waar ik nu rijd geeft een prachtig uitzicht op het meer en de uitlopers hier van, maar ook wat minder mooi uitzicht op slecht weer wat deze kant op komt.

De weg loopt dwars door het plaatsje Virpazar wat het toeristisch centrum vormt voor bezoek aan het meer. In het stadje bestel ik op een terras een bord spaghetti en lees in een folder wat informatie over het meer. Het meer wordt gevoed door een rivier en talloze ondergrondse bronnen. Het meer staat bekend om zijn rijke flora en fauna, het is het grootste vogelreservaat van Europa. Zo leven hier diverse vogelsoorten die in de rest van Europa niet voorkomen, lees ik in de folder, oa pelikanen en arenden. Dit gegeven zorgt er voor dat er hier ook veel natuurliefhebbers naartoe komen, met name vogelaars. Na deze pauze vervolg ik mijn weg en het is even zoeken naar de juiste route. Na een keer verkeerd te zijn gereden heb ik de weg gevonden. Deze weg bied ook weer mooie uitzichten en vanaf hier kan ik ook Albanië zien liggen. Het weer is heel wisselvallig, ene keer droog en zonnig en dan weer zeikende regen. Ik laat er mijn pret niet door bederven en na ruim een uur rijden sta ik op het uitzichtpunt.

Hier maak ik nog wat foto’s en wanneer ik weer op stap begint het weer te zeiken van de regen. De weg loopt nu alleen maar naar beneden en ik rijd achter een huurauto. Deze rijd niet heel erg hard, maar dit is nu geen enkel probleem want door de regen rijd ik ook niet heel hard. De weg loopt met wat flauwe bochtjes naar beneden en ondertussen nader ik een haarspeldbocht. De auto voor me rijd niet echt hard en zodoende rijd ik ook maar maximaal 25 km/h. Ik stuur de haarspeldbocht in en voor ik er erg in heb, lig ik met motor en al op het asfalt. Wanneer ik probeer op te staan, ga ik nog een keer op mijn plaat want het is hier spek en spekglad. De auto voor me heeft het zien gebeuren en wanneer de man uitstapt en mijn kant op komt, gaat hij ook op zijn plaat door de gladheid. Het is een Amerikaan en met moeite krijgen we de motor overeind en duwen hem daarna de berm in. Wanneer we daar mee bezig komt er een andere auto de bocht door en deze rijd recht de bosjes in, erg link bochtje dus. Ik bedank de Amerikaan en neem daarna de schade aan de motor en mezelf op. Ik zelf mankeer niet zo veel, alleen een pijnlijke plek op mijn rechterheup. Ik weet uit ervaring dat pijn pas vaak na een paar uur opkomt, dus hou het wel in de gaten. Op wat krassen aan het stuureind, valdop en tas kan ik niet zo veel ontdekken en stap weer op de motor. Daar voel ik wat raars bij mijn rechtervoet en constateer dat mijn rechterstepje is verbogen, dat moet ik dus ook in de gaten houden. Ik zit nu vlakbij de grens en daar aangekomen is het een drukte van jewelste, dit is de enigste grensovergang aan deze kant en dan is het niet heel verwonderlijk. Wanneer ik langs de rij naar voren rij, wordt ik ingehaald door een Tsjechische motor die aangeeft dat ik hem moet volgen. Hij rijd naast het kantoor waar de douane zit een klein gangetje in, dit blijkt dus voor voetgangers en fietsers te zijn, maar motoren doen ze ook niet moeilijk over. Ik geef mijn papieren af en controleer mijn stepje, shit er zit nu zelfs een scheur in de schetsplaats, hier kan ik dus niet lang mee door rijden. De controle is zo gepiept en ik krijg mijn documenten terug en mag de grens over, Albanië in. Dit is echt een compleet verschil met de andere landen, het is duidelijk armoediger, rommelig, veel roma’s lang de weg en het loopt vol met dieren/vee. Vanaf de grens loopt er maar één doorgaande weg en die gaat naar Shköder. Ik rijd achter de Tsjech aan en vermoed hem ervan dat hij hier vaker is geweest. Hij rijdt netjes de snelheid die is aangegeven en al snel blijkt waarom, er staan hier meerdere snelheidcontroles. In Shköder aangekomen houd ik de bordjes centrum aan, want ik moet op zoek naar een lasser. De Tsjech gaat de andere kant op en ik sein als groet nog met mijn groot licht, hij steekt zijn hand op slaat een andere weg in. Op weg naar het centrum stuit ik op een Kik-Fit en ga daar naar binnen. De medewerkers spreken geen Engels, maar één van de aanwezige klanten vertolkt mijn vraag. Bij de Kwik-Fit kunnen ze helaas geen aluminium lassen en wordt de eigenaar erbij gehaald voor verdere afhandeling. Hij gaat wat bellen en ik knoop een gesprek aan met de jongen die wel Engels spreekt. Hij blijkt een neef te zijn te zijn van de eigenaar en is op komt net terug van vakantie in Montenegro. Hij heeft net over de grens een stuk metaal in zijn band gereden en laar hier bij zijn de oom de boel vervangen. Hij woont en werkt in Tirana op een internationaal bedrijf en spreekt daarom goed Engels. Ik begrijp van hem dat zijn oom meerdere bedrijven in de stad en omgeving bezit en daarom ook erg invloedrijk is en ook veel mensen kent. Wanneer hij terugkomt heeft hij iemand gevonden die aluminium kan lassen. Ik moet achter hem aan rijden en dwars door de stad komen we in een buitenwijk van de stad bij een klein werkplaatsje uit. Deze man moet nog van huis komen, aangezien alles ’s middags dicht is en hij over 30 min pas weer zou beginnen. Het is dus even wachten dat hij er is, maar aangekomen gaat hij direct aan de slag. Hij vraagt of ik een nette of een functionele reparatie wil, de nette reparatie gaat alleen wel langer duren. Bij de nette reparatie moet de hele schetsplaats los, bij de functionele moet alleen de accu los gekoppeld worden. Ik kies voor een functionele, want als het al vast zit vind ik het al lang best.

Na een half uurtje krijg ik te horen dat hij klaar is en bevestig ik mijn bagage weer. Wanneer ik wil betalen, willen ze daar niet van weten en ik bedank hun hartelijk voor hun behulpzaamheid. Ondertussen is het al tegen 8 uur en het is hier al vroeg donker, dus ik moet nu op zoek naar iets om te slapen. Ik kijk in de gps en op circa 15 min van de stad moet een camping zitten, Lake Shkodra Resort. In de stad kom ik er ook achter dat ik niet bij alle banken kan pinnen, de meeste automaten dekken alleen maar Visa kaarten en ik heb dus alleen maar een Master en Meastro kaart bij. De camping is alleen maar te bereiken over een onverharde weg en hoop op het beste. Aangekomen bij de camping is mijn hoop ongegrond, want het ziet er perfect verzorgd uit. De camping is omheind en op het terrein zie ik meerdere campers, 4x4, auto’s en motoren staan. Bij de receptie wordt ik begroet in het Engels en krijg ik een korte uitleg over de camping en het restaurant. Ik plaats mijn tentje midden op het veld en wanneer ik daar mee bezig bent, komt er Zwitser naar me toe.

Hij zit tegenover mij en rijdt ook motor en hij vraagt of ik al gegeten heb. Wanneer ik antwoordt dat ik nog moet eten, krijg ik de vraag of ik mee ga eten in het restaurantje achter op de camping. Ik maak snel mijn spullen in orde en ga met hem mee. Het is erg druk in het restaurantje en we komen aan een tafel te zitten met 2 andere Nederlanders en hebben we met zijn vieren een gezellige maaltijd in het Engels. De Zwitser heeft geen werk is al vanaf mei aan het rondrijden op zijn motor door Europa. Hij laat mij diverse foto’s en stukken op de kaart zien, waar ik naar toe zou moeten. Ik schrijf diverse delen van zijn informatie op, zodat ik die eventueel kan gebruiken. De 2 Nederlanders gebruiken de camping als uitvalbasis voor trektochten door de bergen en hopen morgen weer voor een aantal dagen de bergen in te gaan. Ondertussen zijn alle weergoden weer volledig los aan het gaan, de regen, wind en onweer voeren om het hardst strijd om de overhand te krijgen. Ondanks dat is het erg gezellig in het restaurant en na de nodige biertjes ga ik richting mijn tent. Wanneer ik naar mijn tent loop voel ik dat mijn been toch behoorlijk stijf is geworden van het zitten en zit er op mijn rechterheup toch een flinke blauwe plek. Dat is balen want ik slaap altijd op mijn rechtse zij. Ik neem 2 paracetamolletjes in en hoop dat ik enigszins wat slaap kan pakken. Vandaag de eerste kennismaking met Albanië en het viel me niet tegen.

 

[EvN]

Leuk verslag om te lezen, wilde dit jaar ook die kant op gaan maar ik heb helaas maar een weekje dus hou het iets dichter bij, het moet tenslotte wel vakantie blijven

 

[Hans89]

Leuk verslag om te lezen, wilde dit jaar ook die kant op gaan maar ik heb helaas maar een weekje dus hou het iets dichter bij, het moet tenslotte wel vakantie blijven

Het is zeker de moeite waard, maar een week is in inderdaad wel erg kort

 

[Blue_eyes]

Prachtig om te lezen, moet fantastisch zijn om zelf mee te maken. Petje af voor je energie! Veilige verdere reis gewenst en veel mooi weer!

 

[Hans89]

Prachtig om te lezen, moet fantastisch zijn om zelf mee te maken. Petje af voor je energie! Veilige verdere reis gewenst en veel mooi weer!

Ik ben al thuis, typ het verslag lekker op de bank

 

[Paul C]

Ik ben al thuis, typ het verslag lekker op de bank

Lekker weertje om je verslag verder te typen.Hier komt het weer met bakken uit de lucht vallen.
Ik lees je ,informatieve, reisverslag met veel belangstelling,laat maar komen die verhalen.

 

[Blue_eyes]

Ik ben al thuis, typ het verslag lekker op de bank

Da kennie!

Op woensdag 20 augustus 2014 13:32 zat je nog in Albanië....