Edwin zorgde zo wel voor de vrolijke noot Bert. 
Ik heb dat verhaal trouwens in de wandelgangen gehoord dat je bijna alleen was weggereden. . Maar weet je Bert, je ziet zo weinig van wat er allemaal gebeurd soms. Wij kijken uren door het kleine gaatje van de zoeker en missen heel veel. Ik had ook na uren verschrikkelijke kramp in mijn arm. Mijn camera weegt met lens 3 kilo en daar sta je dan uren mee voor je oog. Ik moest hem soms echt even laten zakken en mijn armen wat rust geven....en dan mis je weer rijders die later misschien om fotoos vragen. En wij claimen dat we van iedereen minimaal een foto hebben......
Ik denk soms dat we een beetje doorgeslagen zijn.
