Honda Valkyrie en de squirrel
- Onderwerp starter F-six
- Startdatum
- Onderwerp starter
- #27
Demonic Squirrel Riding Story
by Daniel Meyer
Ik heb nooit kunnen dromen dat rustig aan rijden door een woonbuurt zo ontzettend gevaarlijk kon zijn.
Studies hebben uitgewezen dat motorrijden meer beslissingen per seconde vergt en meer gegevensverwerking in de hersens plaatsvindt dan in vrijwel iedere andere normale activiteit of sport. De reacties en het vermogen om beslissingen te nemen zijn bijna gelijk aan die nodig zijn voor een gevechtspiloot! De consequenties van slechte beslissingen of een slechte inschatting van de situatie zijn voor beide groepen ook vrijwel gelijk (verlies controle voertuig).
Soms, als motorrijder, heb ik mezelf wel eens betrapt op het maken van een slechte of een te late beslissing terwijl ik motor reed. In mijn pilotenopleiding noemde mijn instructeur dit “achterlopende hersenactiviteit”. Een ervaren motorrijder zal deze situatie herkennen en, belangrijker, er iets aan doen. Een korte stop, wat eten of tanken kan al helpen omdat het de hersenen de kans geeft de boel op een rijtje te zetten.
Goede, accurate en tijdige beslissingen zijn essentieel om motor te rijden... tenminste, als je tot de levende motorrijders wilt blijven behoren. Kort samengevat, je hersenen moeten gelijk op gaan met je machine.
Ik had rondgetoerd in het oosten van Texas en was op weg naar Dallas, toen ik in druk verkeer op de snelweg terecht kwam. Normaal is dit geen probleem, ik rij dagelijks onder deze condities, maar plotseling was ik bijna de weg afgereden door een koekblikker die besloot dat hij de baan meer nodig had dan ik. Dat is ook niet erg, het gebeurt iedere dag, maar normaal gesproken kan ik goed voorspellen wanneer iemand niet goed zit op te letten en kan ik ze vermijden voordat ze te dicht bij zijn. Deze had ik gemist totdat het bijna te laat was. En toen ik actie ondernam om de botsing te vermijden, reed ik bijna tegen een andere auto aan waarvan ik me niet bewust was dat ie er was!
Twee slechte beslissingen en onvoldoende bewustzijn van de situatie..... binnen een paar seconden. Mijn “hersens liepen achter”; tijd om de snelweg te verlaten.
Ik nam de volgende afslag en bevond me in een gebied wat ik vrij goed kende. Door een paar grote woongebieden rijdend kon ik een nieuwe route nemen naar huis. Terwijl ik de vrijwel lege straat inreed opende ik het vizier van mijn helm om wat frisse lucht te krijgen. Ik dacht dat een stukje rustig rijden door de stille straten mij de tijd zou geven om wat te relaxen, na te denken en de scherpte terug te krijgen die nodig is om motor te rijden.
Op dat moment kon ik niet vermoeden......
Een auto kwam me tegemoet en een bruine donzige raket schoot onder de wagen vandaan en rolde tot direct vóór mijn motor. Het was een eekhoorn, die waarschijnlijk probeerde de weg over te steken toen hij die auto tegenkwam. Ik ging niet erg snel, maar er was geen tijd om te remmen of om uit te wijken, die eekhoorn was te dichtbij.
Ik vind het erg om over dieren heen te rijden... en ik haat het om het met de motor te doen, maar een eekhoorn zou geen probleem moeten zijn. Ik had nauwelijks tijd om me schrap te zetten voor de klap.
Maar dierenliefhebbers, heb geen angst. Eekhoorns kunnen op zichzelf passen!
Centimeters voor de klap, de eekhoorn kwam op zijn pootjes terecht. Hij stond op zijn achterste poten en keek naar de naderende Valkyrie met vastberadenheid in zijn kleine kraaloogjes. Zijn bek ging open en in de laatst mogelijke seconde gilde hij en sprong! Ik ben er vrijwel zeker van dat de gil eekhoorns was voor “Banzai!” of misschien “Dood aan dit smerige uitschot!”. De sprong was spectaculair en hij vloog over het windscherm en klapte midden op mijn borst.
Onmiddellijk viel hij me aan. Als ik niet beter wist zou ik zweren dat hij twintig van zijn vriendjes had meegenomen voor de aanval. Grommend, sissend en rukkend aan mijn shirt was hij een bal van razernij. Omdat ik alleen was gekleed in een T-shirt, zomerhandschoenen en een spijkerbroek maakte ik me langzamerhand zorgen. Deze bont-achtige kleine tornado veroorzaakte behoorlijke schade!
Nou stel je dit plaatje eens voor; een grote vent op een enorme zwarte en chromen motor, gekleed in spijkerbroek, een T-shirt en leren handschoenen, rustig tokkelend aan 40 km per uur in een stille straat... en gewikkeld in het gevecht van zijn leven tegen een eekhoorn! En bezig om te verliezen!
Ik probeerde hem te grijpen met mijn linkerhand en slaagde er in om zijn staart te grijpen. Met al mijn kracht smeet ik het duivelse knaagdier naar de linkerkant van de motor, daarbij bijna de stoep aan de rechterkant rakend door de woeste beweging van mijn arm.
Dat zou het hebben moeten doen. Het probleem zou op dat moment opgelost moeten zijn. Echt waar. De eekhoorn zou in een van de prachtig bijgehouden tuinen moeten zeilen en ik zou op weg kunnen naar huis. Iedereen zou beter af zijn.
Maar dit was geen normale eekhoorn. Dit was zelfs geen normale kwaaie eekhoorn.
Dit was een duivelse eekhoorn des doods!
Op de een of andere manier kreeg ie mijn gehandschoende vinger in zijn klauwen. En met de kracht van de smijtbeweging vloog ie door de lucht en met hoorbare verbazingwekkende klap belandde hij vierkant op mijn rug en hervatte zijn asociale en ontzettend afleidende activiteiten. Hij was er ook in geslaagd om mijn linkerhandschoen mee te nemen!
De situatie was niet verbeterd. Totaal niet verbeterd! Zijn aanvallen gingen onverdroten door en nu kon ik niet meer bij hem komen!
Ik was op zijn zachtst gezegd verbijsterd. De combinatie van de kracht van de gooi, met slechts één hand op het stuur (de gas-hand), en mijn pijnlijke rug veroorzaakte ongelukkigerwijs een forse draai van mijn hand en dus aan het gas. En een forse draai aan het gas van een Valkyrie betekent maar één ding. Koppel. Heel veel koppel. Dat is waar een Valkyrie voor is gemaakt en daar is die motor erg, erg goed in.
De motor brulde terwijl het voorwiel de lucht in schoot. De eekhoorn gilde in woeste razernij. De Valkyrie gilde van opwinding. En ik gilde in.. nou ja, ik gilde gewoon!
Nou stel je dit plaatje eens voor; een grote vent op een enorme zwarte en chromen motor, gekleed in spijkerbroek, een behoorlijk door een eekhoorn kapot getrokken T-shirt en één leren handschoen, scheurend aan 110 kilometer per uur en nog steeds accelererend door een rustige buurt, op het achterwiel en met een demonische eekhoorn op zijn rug! De man en de eekhoorn schreeuwen beiden de longen uit het lijf!
Door de plotselinge acceleratie was ik gedwongen om ook met mijn andere hand het stuur te grijpen om te proberen de motor weer onder controle te krijgen. Dit betekende dat ik die vreselijke eekhoorn aan z’n lot moest overlaten, want ik wilde echt niet tegen iemands boom, huis of auto aan klappen. En, ik had op dat moment ook nog niet het benul om het gas los te laten. Mijn hersens konden de situatie simpelweg niet bijhouden! Het was me gelukt om de achterrem in te trappen, maar dat had weinig effect tegen de massieve kracht van de grote cruiser.
Zo rond deze tijd besloot de eekhoorn dat ik onvoldoende aandacht voor dit serieuze gevecht had (misschien is het een Schotse duivelse eekhoorn des doods!) en hij kwam rond mijn nek en IN mijn integraalhelm! Het vizier sloot zich gedeeltelijk en hij begon kwaadaardig te sissen in mijn gezicht. Ik weet vrijwel zeker dat op dat moment mijn gegil veranderde van toon en intensiteit! Het had echter weinig effect op de eekhoorn.
De Valkyrie raakte in de toerenbegrenzer (opschakelen was wel het laatste waar ik aan dacht op dat moment) en het voorwiel begon te zakken.
Nou stel je dit plaatje eens voor; een grote vent op een enorme zwarte en chromen motor, gekleed in spijkerbroek, een helemaal door een eekhoorn kapot getrokken T-shirt en één leren handschoen, met brullende motor scheurend aan 135 kilometer per uur, nog steeds op het achterwiel en uit zijn grotendeels gesloten vizier steekt een lange donzige eekhoornstaart. Het gegil van man en eekhoorn heeft inmiddels de staat van ‘schor’ bereikt.
Eindelijk kreeg ik het voor elkaar... Ik slaagde er in om zijn staart opnieuw te grijpen, trok hem met geweld uit mijn helm en smeet hem van me af zo hard ik kon. Deze keer werkte het. Ongeveer. Spectaculair ongeveer, om het zo eens te zeggen.
Stel je het volgende plaatje eens voor. Je bent een politieagent. Jij en je collega staan in een rustige buurt geparkeerd met de raampjes naar beneden gedraaid. Je wilt even wat papierwerk doen.
Plotseling zie je een grote vent op een enorme zwarte en chromen motor, gekleed in spijkerbroek, een verscheurd T-shirt klapperend in de wind, draagt slecht één handschoen, rijdt geschat 135 kilometer per uur op het achterwiel en schreeuwt de longen uit zijn lijf terwijl hij voorbij scheurt en met alle kracht een levende eekhoorn-granaat in je politieauto gooit!
Ik hoorde schreeuwen. En deze keer kwamen ze niet van mij.
Ik kreeg de motor weer onder controle en het voorwiel raakte het wegdek. Ik remde uit alle macht en stopte in een wolk van verbrand rubber net op tijd voor een rood licht bij een drukke zijweg.
Ik zou eigenlijk terug moeten gaan om mijn handschoen op te halen. Dat zou ik echt hebben moeten doen. Echt. Maar ik deed het niet vanwege twee redenen. De politieagenten leken niet in het minst in mij geïnteresseerd. Een van hen lag op zijn rug in de tuin voor het huis waar zij de auto hadden geparkeerd en kroop snel op zijn rug heen en weer. De andere stond in de straat en probeerde zijn geweer uit op de politiewagen.
Dus de agenten waren niet in mij geïnteresseerd. Bovendien, vaak staan ze er op dat “het wordt overgelaten aan de professionals”. Dus dat was één. Het andere? Wel, ik zweer dat ik de eekhoorn kon zien in de achterruit van de politiewagen, tussen gescheurde en rondvliegende stukken foam en bekleding, en hij schudde zijn kleine vuist naar me. Ik denk dat hij zijn middelvinger naar me opstak.
Dat is een zeer gevaarlijke eekhoorn. En nu heeft ie een politiewagen....
Ik haalde nog eens diep adem, zette mijn richtingaanwijzer aan, maakte een rustige bocht naar rechts, en verliet rustig de buurt.
Wat betreft mijn rustige en langzame rit naar huis? Vergeet het maar. Als ik kan kiezen tussen 130 km/u rijdende auto’s en onoplettende koekblikkers of een duivelse eekhoorn des doods... Geef mij dan maar de snelweg. Altijd.
En die handschoenen koop ik wel weer opnieuw.
by Daniel Meyer
Ik heb nooit kunnen dromen dat rustig aan rijden door een woonbuurt zo ontzettend gevaarlijk kon zijn.
Studies hebben uitgewezen dat motorrijden meer beslissingen per seconde vergt en meer gegevensverwerking in de hersens plaatsvindt dan in vrijwel iedere andere normale activiteit of sport. De reacties en het vermogen om beslissingen te nemen zijn bijna gelijk aan die nodig zijn voor een gevechtspiloot! De consequenties van slechte beslissingen of een slechte inschatting van de situatie zijn voor beide groepen ook vrijwel gelijk (verlies controle voertuig).
Soms, als motorrijder, heb ik mezelf wel eens betrapt op het maken van een slechte of een te late beslissing terwijl ik motor reed. In mijn pilotenopleiding noemde mijn instructeur dit “achterlopende hersenactiviteit”. Een ervaren motorrijder zal deze situatie herkennen en, belangrijker, er iets aan doen. Een korte stop, wat eten of tanken kan al helpen omdat het de hersenen de kans geeft de boel op een rijtje te zetten.
Goede, accurate en tijdige beslissingen zijn essentieel om motor te rijden... tenminste, als je tot de levende motorrijders wilt blijven behoren. Kort samengevat, je hersenen moeten gelijk op gaan met je machine.
Ik had rondgetoerd in het oosten van Texas en was op weg naar Dallas, toen ik in druk verkeer op de snelweg terecht kwam. Normaal is dit geen probleem, ik rij dagelijks onder deze condities, maar plotseling was ik bijna de weg afgereden door een koekblikker die besloot dat hij de baan meer nodig had dan ik. Dat is ook niet erg, het gebeurt iedere dag, maar normaal gesproken kan ik goed voorspellen wanneer iemand niet goed zit op te letten en kan ik ze vermijden voordat ze te dicht bij zijn. Deze had ik gemist totdat het bijna te laat was. En toen ik actie ondernam om de botsing te vermijden, reed ik bijna tegen een andere auto aan waarvan ik me niet bewust was dat ie er was!
Twee slechte beslissingen en onvoldoende bewustzijn van de situatie..... binnen een paar seconden. Mijn “hersens liepen achter”; tijd om de snelweg te verlaten.
Ik nam de volgende afslag en bevond me in een gebied wat ik vrij goed kende. Door een paar grote woongebieden rijdend kon ik een nieuwe route nemen naar huis. Terwijl ik de vrijwel lege straat inreed opende ik het vizier van mijn helm om wat frisse lucht te krijgen. Ik dacht dat een stukje rustig rijden door de stille straten mij de tijd zou geven om wat te relaxen, na te denken en de scherpte terug te krijgen die nodig is om motor te rijden.
Op dat moment kon ik niet vermoeden......
Een auto kwam me tegemoet en een bruine donzige raket schoot onder de wagen vandaan en rolde tot direct vóór mijn motor. Het was een eekhoorn, die waarschijnlijk probeerde de weg over te steken toen hij die auto tegenkwam. Ik ging niet erg snel, maar er was geen tijd om te remmen of om uit te wijken, die eekhoorn was te dichtbij.
Ik vind het erg om over dieren heen te rijden... en ik haat het om het met de motor te doen, maar een eekhoorn zou geen probleem moeten zijn. Ik had nauwelijks tijd om me schrap te zetten voor de klap.
Maar dierenliefhebbers, heb geen angst. Eekhoorns kunnen op zichzelf passen!
Centimeters voor de klap, de eekhoorn kwam op zijn pootjes terecht. Hij stond op zijn achterste poten en keek naar de naderende Valkyrie met vastberadenheid in zijn kleine kraaloogjes. Zijn bek ging open en in de laatst mogelijke seconde gilde hij en sprong! Ik ben er vrijwel zeker van dat de gil eekhoorns was voor “Banzai!” of misschien “Dood aan dit smerige uitschot!”. De sprong was spectaculair en hij vloog over het windscherm en klapte midden op mijn borst.
Onmiddellijk viel hij me aan. Als ik niet beter wist zou ik zweren dat hij twintig van zijn vriendjes had meegenomen voor de aanval. Grommend, sissend en rukkend aan mijn shirt was hij een bal van razernij. Omdat ik alleen was gekleed in een T-shirt, zomerhandschoenen en een spijkerbroek maakte ik me langzamerhand zorgen. Deze bont-achtige kleine tornado veroorzaakte behoorlijke schade!
Nou stel je dit plaatje eens voor; een grote vent op een enorme zwarte en chromen motor, gekleed in spijkerbroek, een T-shirt en leren handschoenen, rustig tokkelend aan 40 km per uur in een stille straat... en gewikkeld in het gevecht van zijn leven tegen een eekhoorn! En bezig om te verliezen!
Ik probeerde hem te grijpen met mijn linkerhand en slaagde er in om zijn staart te grijpen. Met al mijn kracht smeet ik het duivelse knaagdier naar de linkerkant van de motor, daarbij bijna de stoep aan de rechterkant rakend door de woeste beweging van mijn arm.
Dat zou het hebben moeten doen. Het probleem zou op dat moment opgelost moeten zijn. Echt waar. De eekhoorn zou in een van de prachtig bijgehouden tuinen moeten zeilen en ik zou op weg kunnen naar huis. Iedereen zou beter af zijn.
Maar dit was geen normale eekhoorn. Dit was zelfs geen normale kwaaie eekhoorn.
Dit was een duivelse eekhoorn des doods!
Op de een of andere manier kreeg ie mijn gehandschoende vinger in zijn klauwen. En met de kracht van de smijtbeweging vloog ie door de lucht en met hoorbare verbazingwekkende klap belandde hij vierkant op mijn rug en hervatte zijn asociale en ontzettend afleidende activiteiten. Hij was er ook in geslaagd om mijn linkerhandschoen mee te nemen!
De situatie was niet verbeterd. Totaal niet verbeterd! Zijn aanvallen gingen onverdroten door en nu kon ik niet meer bij hem komen!
Ik was op zijn zachtst gezegd verbijsterd. De combinatie van de kracht van de gooi, met slechts één hand op het stuur (de gas-hand), en mijn pijnlijke rug veroorzaakte ongelukkigerwijs een forse draai van mijn hand en dus aan het gas. En een forse draai aan het gas van een Valkyrie betekent maar één ding. Koppel. Heel veel koppel. Dat is waar een Valkyrie voor is gemaakt en daar is die motor erg, erg goed in.
De motor brulde terwijl het voorwiel de lucht in schoot. De eekhoorn gilde in woeste razernij. De Valkyrie gilde van opwinding. En ik gilde in.. nou ja, ik gilde gewoon!
Nou stel je dit plaatje eens voor; een grote vent op een enorme zwarte en chromen motor, gekleed in spijkerbroek, een behoorlijk door een eekhoorn kapot getrokken T-shirt en één leren handschoen, scheurend aan 110 kilometer per uur en nog steeds accelererend door een rustige buurt, op het achterwiel en met een demonische eekhoorn op zijn rug! De man en de eekhoorn schreeuwen beiden de longen uit het lijf!
Door de plotselinge acceleratie was ik gedwongen om ook met mijn andere hand het stuur te grijpen om te proberen de motor weer onder controle te krijgen. Dit betekende dat ik die vreselijke eekhoorn aan z’n lot moest overlaten, want ik wilde echt niet tegen iemands boom, huis of auto aan klappen. En, ik had op dat moment ook nog niet het benul om het gas los te laten. Mijn hersens konden de situatie simpelweg niet bijhouden! Het was me gelukt om de achterrem in te trappen, maar dat had weinig effect tegen de massieve kracht van de grote cruiser.
Zo rond deze tijd besloot de eekhoorn dat ik onvoldoende aandacht voor dit serieuze gevecht had (misschien is het een Schotse duivelse eekhoorn des doods!) en hij kwam rond mijn nek en IN mijn integraalhelm! Het vizier sloot zich gedeeltelijk en hij begon kwaadaardig te sissen in mijn gezicht. Ik weet vrijwel zeker dat op dat moment mijn gegil veranderde van toon en intensiteit! Het had echter weinig effect op de eekhoorn.
De Valkyrie raakte in de toerenbegrenzer (opschakelen was wel het laatste waar ik aan dacht op dat moment) en het voorwiel begon te zakken.
Nou stel je dit plaatje eens voor; een grote vent op een enorme zwarte en chromen motor, gekleed in spijkerbroek, een helemaal door een eekhoorn kapot getrokken T-shirt en één leren handschoen, met brullende motor scheurend aan 135 kilometer per uur, nog steeds op het achterwiel en uit zijn grotendeels gesloten vizier steekt een lange donzige eekhoornstaart. Het gegil van man en eekhoorn heeft inmiddels de staat van ‘schor’ bereikt.
Eindelijk kreeg ik het voor elkaar... Ik slaagde er in om zijn staart opnieuw te grijpen, trok hem met geweld uit mijn helm en smeet hem van me af zo hard ik kon. Deze keer werkte het. Ongeveer. Spectaculair ongeveer, om het zo eens te zeggen.
Stel je het volgende plaatje eens voor. Je bent een politieagent. Jij en je collega staan in een rustige buurt geparkeerd met de raampjes naar beneden gedraaid. Je wilt even wat papierwerk doen.
Plotseling zie je een grote vent op een enorme zwarte en chromen motor, gekleed in spijkerbroek, een verscheurd T-shirt klapperend in de wind, draagt slecht één handschoen, rijdt geschat 135 kilometer per uur op het achterwiel en schreeuwt de longen uit zijn lijf terwijl hij voorbij scheurt en met alle kracht een levende eekhoorn-granaat in je politieauto gooit!
Ik hoorde schreeuwen. En deze keer kwamen ze niet van mij.
Ik kreeg de motor weer onder controle en het voorwiel raakte het wegdek. Ik remde uit alle macht en stopte in een wolk van verbrand rubber net op tijd voor een rood licht bij een drukke zijweg.
Ik zou eigenlijk terug moeten gaan om mijn handschoen op te halen. Dat zou ik echt hebben moeten doen. Echt. Maar ik deed het niet vanwege twee redenen. De politieagenten leken niet in het minst in mij geïnteresseerd. Een van hen lag op zijn rug in de tuin voor het huis waar zij de auto hadden geparkeerd en kroop snel op zijn rug heen en weer. De andere stond in de straat en probeerde zijn geweer uit op de politiewagen.
Dus de agenten waren niet in mij geïnteresseerd. Bovendien, vaak staan ze er op dat “het wordt overgelaten aan de professionals”. Dus dat was één. Het andere? Wel, ik zweer dat ik de eekhoorn kon zien in de achterruit van de politiewagen, tussen gescheurde en rondvliegende stukken foam en bekleding, en hij schudde zijn kleine vuist naar me. Ik denk dat hij zijn middelvinger naar me opstak.
Dat is een zeer gevaarlijke eekhoorn. En nu heeft ie een politiewagen....
Ik haalde nog eens diep adem, zette mijn richtingaanwijzer aan, maakte een rustige bocht naar rechts, en verliet rustig de buurt.
Wat betreft mijn rustige en langzame rit naar huis? Vergeet het maar. Als ik kan kiezen tussen 130 km/u rijdende auto’s en onoplettende koekblikkers of een duivelse eekhoorn des doods... Geef mij dan maar de snelweg. Altijd.
En die handschoenen koop ik wel weer opnieuw.
Laatst bewerkt:
Jellesnietes
MF veteraan
Heb je dat echt helemaal zitten vertalen?
zo moeilijk was het nu ook niet
, dan heb je idd niks te doen nee 
Euroglot, Babylon o.i.d. doen het voor je in een paar seconden
- Onderwerp starter
- #31
Ach, ik had ook een "ben weer geflitst" of "hoe maak ik een wheelie, stoppie of kneedown" topic kunnen openen om mezelf bezig te houden..
Zit ziek thuis en heb niks anders te doen. Eerlijk gezegd was ik er zomaar aan begonnen om te kijken hoe makkelijk of moeilijk het vertalen zou zijn. En na een paar alinea's besloot ik het ook maar af te maken. Voor de meesten zal het wel niet nodig zijn geweest vermoed ik, maar ik wed dat er ook een paar zijn die er wel blij mee zijn.
Pffff... ik zal blij zijn als ik weer gewoon naar mijn werk kan. Een beetje pendelen tussen tv (ik heb alle afleveringen van Top Gear en Home Improvement onder de knop!) en computer word je na een week ook wel zat!
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Laatst bewerkt:
DirtDiver
MF veteraan
Ik twijfel toch of dit helemaal naar waarheid is verteld maar leuk is het zeker wel
geweldig! 
Sternotherus
Die hard MF'er
Een tip; drink geen koffie boven je keyboard als je dit aan het lezen bent!
bedankt voor de tip! (en voor het verhaal)
