Kamperen met de motor: creperen.........of begeren?

Enjoy-Rider

MF veteraan
24 nov 2007
6.042
4
Noord-Holland
Vrijdag
Afgelopen vrijdag 22 mei was het dan zover: vakantie :P ……met de motor :] …….én met de tent!!!! :/
Ik had ooit wel eens gekampeerd, maar dat was met een dusdanig grote auto dat je daar desnoods languit met z’n tweeën in kon slapen mocht het regenen. Dat was wel even wat anders dan met de motor waar je niet eens campingstoeltjes op mee kon nemen B| .
Dus de grote vraag was of ik de tweeënhalve week al dan niet blij zou uitzitten of dat ik na een week gillend gek zou eisen of smeken dat we de resterende nachten in een hotelletje zouden doorbrengen :? .

Het oorspronkelijke plan was om op donderdagochtend (Hemelvaart) af te reizen, maar na een lange zware werkdag op woensdagavond even snel de motorkoffers volgooien en tent plus slaapzak op de motor binden bleek een utopie: kamperen met de motor is vooral diep en langdurig nadenken wat er mee moet, wat er mee kan, en vooral ook wat er niet mee kan.
Na het denken volgt het grote verzamelen, gevolgd door het grote ordenen en pakken. Ik had het geluk de kleinste motor, een R1200R (“R”) met de minste bagagemogelijkheden te rijden en ook nog eens van het zwakke (tenminste: dat houden we het manvolk in deze gevallen voor })) geslacht te zijn. Niet onbelangrijk te vermelden dat ik pas net anderhalf jaar rij en de stoere metgezel al 26 jaar. Oftewel: de tent van 10 kilo en de overige niet-persoonsgebonden kampeerbenodigdheden als butagasbrandertje, bordjes, bestek, pot oploskoffie etcetera gingen op en in de enorme alu koffers van de R1200GS Adventure (“GSA”).
Eigenlijk valt het wel mee hoor, wat je extra nodig hebt voor het kamperen bovenop wat je meesleept naar een hotel (al zou ik dat niet graag op één motor hoeven te doen :X): uiteraard een grote zak met tent, haringen, hamer, stokken en grondzeil. Deze zak woog zo’n tien kilo. Dan allebei onze eigen slaapzak en luchtbed. Verder een luchtpompje voor de luchtbedden, een paar (afdroog)handdoeken, een rol wc-papier, een lampje en voor het grote comfort een butagasbrandertje, een pannetje, bekers, oploskoffie en thee en bestek, een opvouwbare jerrycan. Daarboven kun je het zo gek maken als je zelf wilt. Ik kan nu al melden dat ik toch weer teveel kleren bij me had want het is geen probleem om elke paar dagen even wat sokken, ondergoed, een T-shirtje, in een wasbak met wat Biotex uit te wassen *D.
De afdroogdoek heb ik nooit gebruikt (voor je bij je tent terug bent is de boel al droog) en de rol wc-papier bleek overbodig want dat was op alle campings aanwezig. Ook de opvouwbare jerrycan is maar één keer gebruikt omdat we steeds dicht bij de wasgelegenheid stonden. De houten steel van de hamer sloegen we na een week al kapot op een stenen ondergrond maar daarna hebben we steeds probleemloos een hamer van kampeerburen kunnen lenen.
Ook de zwemkleding is niet gebruikt want voor zwemmen gunden we ons geen tijd: we hebben alleen maar gereden en gereden :]. Waardoor je natuurlijk overdag aldoor in je motorpak loopt en dat scheelt weer kleding.

Afijn, na een goede nachtrust zaten we vrijdagochtend bij 13 graden al bijtijds op de motor.
Het (niet verder uitgewerkte) plan was om eerst door Duitsland richting Oostenrijk te vertrekken, vervolgens Italië aan te doen en daarna via Frankrijk, Luxemburg en België weer huiswaarts te keren.
Maar al in Maastricht bleek de flexibiliteit van niet-uitgewerkte plannen: over een kop koffie kwamen we tot het inzicht dat we het rondje beter andersom konden doen omdat de kans dan groter zou zijn dat de (op dat moment nog gesloten) Stelvio-pas op de grens van Oostenrijk en Italië open zou zijn. Over de Stelvio had ik al heel wat verhalen gehoord en gelezen: het is een van de bekendste, beruchtste en hoogste passen in Europa, 2758 meter hoog, 48 haarspeldbochten, ruim 20 kilometer klimmen om bijna 2000 meter hoogteverschil te overwinnen (zo'n 7,7 % gemiddeld stijgingspercentage). De uitzichten zijn ongekend mooi, de berg is ongekend lang, stijl en wisselend.

Modbreak:

Foto verwijderd vanwege copyright claim



Ik wilde me er nog niet bang voor maken :X, ik zou wel zien wat op me af kwam. Eén van mijn motto’s is tenslotte: een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

We reden dus, nog steeds over de snelweg, België in. Op een gegeven moment gaf mijn benzinemeter aan dat ik nog 90 km kon rijden. Ik meldde dat over de “radio” aan m’n voorrijder opdat die wist dat we binnenkort een tankstop zouden moeten maken. Maar het duurde lang voordat we een tankstation tegenkwamen. Heel lang! Nog 50 km te rijden. Nog 30. Nog 20. Nog 10 |(. We waren inmiddels de grens met Luxemburg over. Ik denk dat ik ook wel weet waarom er de laatste 90 km voor de grens met Luxemburg geen tankstations langs de snelweg zitten: de benzineprijzen zijn in Luxemburg zóveel lager dan in België, iedere calculerende en ter plekke bekend zijnde automobilist zorgt ervoor voldoende in z’n tank te hebben om het even uit te kunnen zingen tot in Luxemburg. En als je écht moest tanken moest je maar even een dorpje induiken. Maar ja, dat niet wetende en optimistisch als ik ben reed ik maar door, in de veronderstelling dat er nu toch écht wel een keer een tankstation zou komen. Daarnaast weet ik van auto’s dat benzinemeters juist meestal nogal pessimistisch zijn en dat ik het nog wel 15 à 20 km zou kunnen rekken.
Helaas……het leven is een harde leerschool ;(. Toen m’n meter nog 5 km te gaan aangaf en stad Luxemburg nog 20 km verwijderd was zijn we voor de zekerheid toch maar de snelweg af gegaan. Te laat……..bij nog 2 km te gaan was het pruttelpruttelpruttel en toen niks meer :N. Ik kon hem nog net op de vluchtstrook sturen.
Oef, wat is zo’n degelijk Duits product toch ook akelig nauwkeurig :(.
Gelukkig waren wij op onze toekomst voorbereid en uit de koffer van de GSA kwam meteen een hevelslangetje *D. Of ik maar even met m’n R in de richel/goot naast de vluchtstrook wilde gaan staan, dan stond hij een stukje lager wat het overhevelen zou vergemakkelijken. Ik voldeed braaf aan het verzoek…….maar hoe het kwam weet ik niet, vermoeidheid, onervarenheid, de zwaar beladen motor die in de richel uit z’n evenwicht raakte…..in ieder geval……opeens lag de R op z’n kant! :X O jee riep ik uit, nu is de koffer plat!! Gezamenlijk de motor weer rechtop gezet, ik durfde haast niet te kijken……maar: geen krásje!!! :9~ Hij lag gelukkig in het gras, en de koffers zijn ook leeg niet voor niets zo loodzwaar, een oerdegelijk Duits product waar een olifant op kan staan!
Het overhevelen viel nog niet mee :N. Al heeft de GSA een tank waar 33 liter in kan en waar dus nog minimaal 10 liter in moest zitten, die liters zaten wel héél diep! B| Uiteindelijk was mijn tank weer twee liter benzine rijker en konden we de tocht voortzetten naar het eerstvolgende tankstation. Wow, het voelde nog nooit zo goed om de tank weer vol te hebben!

We moesten nog wel een stukje. Onderweg had het plan vorm gekregen om als eerste overnachting Hotel Col de Bussang aan te doen. Dat is een leuk en gastvrij motorhotel in de Vogezen (Bussang), gerund door het Nederlandse echtpaar Mark en Ietske de Vries. We waren daar vorig jaar september al eens geweest en ik wist dat het er vaak vol zat. We hadden niet geboekt en hoopten maar dat ze nog ruimte hadden. Helaas: het was Hemelvaartsweekend en het grote aantal motoren op de parking beloofde al weinig goeds. Maar Mark wist nog een ander hotel voor ons een paar km verderop. Wel konden we nog bij ze eten, en omdat Ietske heerlijk kan koken sloegen we dat niet af :P.
Na het inchecken bij Les Deux Clés dus getweeën op de GSA terug naar hotel Col de Bussang. Mmmmm, wat een verrukkelijk chocolade-ijs!!!!!! En het diner zelf was ook niet te versmaden :9~.
Omdat we de volgende ochtend weer vroeg verder wilden richting het zuiden maakten we het niet te laat.
Echter: bij de GSA teruggekeerd en de sleutel te hebben omgedraaid……was het nu diens beurt om geen sjoege meer te geven :N. Complete stilte en duisternis op het display. Helaas was het dit keer niét te wijten aan benzinegebrek. Nee, dit leek al heel snel op een accu die de geest had gegeven ;(. Maar hoe kon dat nou??? De GSA, en daarmee de accu, was nog geen twee jaar oud, en we hadden net 700 km gereden!!! Daarnaast had de accu regelmatig aan de druppellader gehangen en steeds binnengestaan!
Het voordeel van een motorhotel is dat er met name motorrijdende gasten verblijven en motorrijders zijn altijd geneigd elkaar te helpen met raad en daad. Al gauw had zich een grote schare om de verstilde GSA verzameld. Dat hebben we geweten: de één wist zeker dat het de accu was, de ander wist absoluut zeker dat het de accu niét was, want die was te nieuw en de oorzaak dat de accu werd leeg getrokken moest dieper worden gezocht. Vanuit de menigte werd door een hulpvaardige hand al snel een set startkabels aangereikt. Helaas, die mochten niet baten en de moed zakte verder in onze schoenen. Om alles uit te sluiten en de potentiële levensvatbaarheid van de accu te testen was daar gelukkig Reinier, die we ook al kenden van vorig jaar Col de Bussang (toeval) en die ook GSA reed. De mannen stroopten de mouwen op en niet veel later zat de accu van Reinier in onze GSA.

Foto-G3STQYEW-D.jpg


Starten…….....en lopen!! *D *D *D
Goed, het was dus de accu. Een geluk bij een ongeluk :'). BMW Services gebeld. Ze konden de volgende ochtend wel een hulpdienst sturen. Die zou eerst eens kijken waar het probleem zat, en als het probleem de accu was zouden ze op zoek gaan naar een accu voor een GSA. Nou, dat konden we zelf sneller. Eerst maar eens gaan slapen in Les Deux Clés :z en accepteren dat we een “rustdag” in moesten lassen de volgende dag '(.

Zaterdag
De volgende morgen vond Mark al snel een motorzaak voor ons in Remiremont, op nog geen uurtje rijden, waar ze een accu voor een GSA op voorraad hadden. Gelukkig konden we daar op mijn R naar toe. Met de accu onder de arm steeg bij ons op de weg terug de spanning of het ding in de GSA bij zou laden, want dat was nog maar de vraag natuurlijk.
Maar gelukkig, al was het (of juist?) een accu van Japanse makelij, hij zat er nog niet in de GSA of die liep weer als een zonnetje!!!! Nog rond de middag konden we onze weg al weer vervolgen :].

Het werd warmer en warmer naarmate we zuidelijker kwamen 8-). De planning om nog die dag motorcamping Crest (bij Die, ongeveer tussen Lyon en de kust in) te halen werd gedwarsboomd door de overleden accu, want Frankrijk is te mooi om in één ruk over de Autoroute du Soleil te doorkruisen. Tegen de avond besloten we derhalve met het oog op de tijd nog één keer een hotel te pakken zodat we de volgende ochtend weer zonder oponthoud verder konden.

Zondag
We veroorloofden ons de luxe en de tijd om nog een uitgebreid ontbijt tot ons te nemen in de schaduw van een parasol op het terras. In de zon voelde het ondanks het nog vroege tijdstip al verzengend heet, zeker nadat we ons in onze motorpakken hadden gehesen. Pffff….waarom zijn we niet gewoon naar het relatief koele en natte Engeland gegaan…..het Peak-district schijnt er heel mooi te zijn ;).
We reden verder via prachtige weggetjes waar je bijna van je motor valt en/of je nek verdraait vanwege het schitterende natuurschoon dat Frankrijk telt :9~.
’s Avonds kwamen we verhit maar voldaan aan op Camping Moto bij Crest. Eén van de oudste en naar verluidt mooiste motorcampings van Frankrijk, eveneens gedreven door Nederlanders. Het is vroeg in het seizoen en nog niet druk, dus we pikten hebberig een mooi plekje voor onze tent in. Met drie grote stenen “blokken” in onze voortuin die we konden gebruiken als stoelen en tafel, want je moet creatief zijn als je geen eigen meubilair bij je hebt en op de grond zitten en je beker tegen het omvallen in een schoen zetten is het ook niet altijd :N.
Het was desondanks al gezellig op de camping: motorrijders alias campinggasten ontmoetten elkaar bij het centrale gebouw om de daar gestalde motoren te bekijken en te bespreken, om een biertje te drinken, of om lekker te eten. Want lekker koken konden ze ook daar weer! :9~

Maandag en dinsdag
Maandag was het nog heter. Tot 36 graden in de schaduw! :X Gelukkig had ik in m’n topkoffer nog voldoende ruimte voor m'n doorwaai-motorjack inclusief dito handschoenen, maar uit eigen ervaring kan ik nu melden dat je boven de 33 graden ook in doorwaai-jack en zelfs op een R niet meer afkoelt tijdens het rijden. Zou je toch RT rijden zeg……achter zo’n megascherm en -kuip!! ;)
We reden een spectaculair en adembenemend stuk Frankrijk: de Gorge de la Bourne via de D531. Een soort waterrijke kloof met schitterende begroeiing :9~.
Gelukkig viel er ’s avonds en ’s nachts wat regen en de volgende dag reden we in een heerlijk verkoelende en licht bewolkte 22 graden wederom prachtige routes met zeer snelle stuurweggetjes waarvan onze motoren zonder de zware bepakking net zo genoten als wijzelf :].

Foto-P77YTBDS-D.jpg


Foto-J68TMMLZ-D.jpg


Foto-JDRLBKZU-D.jpg


Foto-TXVBN4LQ-D.jpg


Foto-MMXQPDE4-D.jpg


Woensdag
We hadden het wel weer gezien in Frankrijk. We moesten verder, nog veel te rijden en te ontdekken *D. Dus pakten we tent en zooi weer in en vertrokken richting Italië. De zon deed weer goed mee maar gelukkig was het niet meer zo heel warm, lekker een graad of 25 en dat is perfect.
We hadden verwacht die dag Italië wel te zullen halen maar dat bleek wat te optimistisch. De route schoot niet echt op en we waren te vaak gestopt voor een cappuccino of een broodje en ook bleken er twee passsen (Col de Galibier en Col de l'Iseran) op onze route afgesloten. Daarnaast hadden we ook helemaal geen haast natuurlijk :N.

Foto-RCMLXRE6-D.jpg


We kwamen rond zessen bij een wintercamping (caravaneige) zo’n tien km voor de Italiaanse grens in een wintersportgebied. De camping stond vol verlaten caravans maar er was nog een plekje voor ons tentje. Volgens de Zumo zaten we op zo’n 1500 meter hoogte, dus dat zou frisjes worden ’s nachts :X.
Het enige restaurantje in het bijbehorende gehucht bleek gesloten dus we zijn op de GSA naar de dichtstbijzijnde plaats (Briancon) gereden voor een Plat du Jour.
Op kou kun je je kleden……dus dat betekende lang thermo motorondergoed, vest en sokken aan in de slaapzak. Heerlijk geslapen, maar het zal niet meer dan een graad of drie boven nul zijn geweest ’s nachts.

Foto-AZOK83ZV-D.jpg


Donderdag
Bij het opstaan was het koud……maar strak blauw! Dat beloofde weer een mooie dag. Het inpakken (net als het opzetten) van de tent ging steeds sneller. In tien minuten kon hij staan, en dan nog een minuut of tien voor het opblazen van de luchtbedden, uitrollen van de slaapzakken, de koffers van de motor halen of eruit halen wat je nodig had. Daarna een snelle douche en je was klaar om te gaan eten. Zelf koken deden we niet, zo “behelpen” hoefde het nou ook weer niet en de koffers zaten al zo vol dat ik niet zou weten waar je de onderweg gekochte boodschappen voor het eten zou moeten laten. Je hangt tenslotte niet even een boodschappentas aan je stuur zoals ik thuis (op de trapfiets) gewend ben ;).
Inpakken van de tent duurt iets langer omdat je vaak wat laatste dingen wilt afwassen (koffie en thee zetten deden we dus wel met een butagas brandertje), schoonmaken, de onderkant van het grondzeil moet drogen, of je wilt de dauw nog van het tentdoek vegen.

We reden die dag schitterende passen in de Frans-Italiaanse Alpen met kronkelende en dicht op elkaar zittende haarspeldbochten. Dan zaten we weer in Italië, dan weer in Frankrijk. We reden in de sneeuw en waanden ons tussen de achtergebleven skiërs in een winterwonderland, maar daalden daarna in tien minuten tijd weer stijl af tot in een zonnig lente-landschap met vrolijke paarde- en boterbloemen.
We liepen vast in zo’n authentiek Italiaans dorpje met stijgende en dalende uiterst nauwe steegjes, waarin ik omhooggaand bij tijd en wijle een prevelementje deed dat ik toch maar niet stil hoefde te staan terwijl m’n R in z’n één met al z’n paardenkracht naar boven stoomde :X . Dit is Hellingproef met een grote H voor Gevorderden!!! :o
Dat we vast liepen kwam omdat de Zumo het even niet meer wist door al die mini haarspeldjes die zo dicht op elkaar lagen dat ze voor de Zumo “van bovenaf” op elkaar leken te liggen.
Uiteindelijk lieten we Frankrijk dan toch definitief achter ons en werd het landschap meer en meer Italiaans.
We waren er eindelijk aan gewend dat in Frankrijk en Italië alles siësta houdt tussen twaalf en drie en dat we als we om een uur of één denken: laten we eens een boulangerie of supermercato gaan opzoeken om te kunnen picknicken, we gewoon zullen moeten wachten tot na drieën |(. Natuurlijk kun je een restaurant in. Maar daar zijn ze gewend om tussen de middag warm te eten en zit men er om twaalf uur vaak al aan de wijn en de spaghetti. Als wij dan op een terrasje vragen om een broodje (sandwich) worden we verbaasd aangekeken en is de ene keer het brood bijvoorbeeld op, of worden we naar binnen gedirigeerd en krijgen we niet meer dan een servet met een kale homp brood en een plak ham ertussen.
Daarnaast had ik me gewoon reuze verheugd op picknicken op idyllische plekjes, dus zorgden we er nu voor op tijd onze knapperige broodjes plus jam en Franse kaas in te slaan :9~.

We maakten die middag de fout om in de avondspits Turijn via de rondweg te willen passeren. Het kostte ons anderhalf uur!!!! |( In de zon, bij een temperatuur van 28 graden, op kruipsnelheid tussen het hete verkeer in……… -O-
Wel zegende ik weer de Rapid Bike op m’n R, want zonder steeds de koppeling in te moeten knijpen kon ik waar nodig stapvoets achter het verkeer aan tokkelen, dat scheelde al een hoop ergernis.
Om zes uur lieten we Turijn eindelijk achter ons en vonden we het tijd om eens naar een camping uit te gaan kijken. Helaas zitten er geen campings in de Zumo op de GSA en we waren afhankelijk van wat er op ons pad kwam. Dat was niet veel, zeg maar, dat was niets! ;( Wel begrijpelijk, want het was niet echt een aantrekkelijk gebied om nou eens lekker een weekje te gaan kamperen :N. Eerst maar eens gaan eten want onze magen riepen om aandacht.
Op de kaart zagen we dat het Lago Maggiore niet eens zo ver weg meer was, en daar zou toch wel een camping zijn!? Na het eten 's avonds om half tien zagen we voor ons het verkoelende blauwe water en na een stukje langs het meer te hebben gereden doemde daar al snel een camping op. Net voor het donker echt inviel stond de tent en konden we ons moede hoofd te ruste leggen :Z.

Vrijdag
We besloten niet te blijven op deze drukke camping. Hij zat (naast wat andere Noord-Europeanen) vol met Nederlanders B|. En nu heb ik uiteraard niets tegen Nederlanders, maar ze doen zo’n afbreuk aan ons (buitenlandse) vakantiegevoel ;).

Ik kwam als kind vaak met m’n ouders bij de Italiaanse meren: Lago Maggiore, Idro meer, Garda meer, Meer van Lugano, Como meer……. Ik wilde dus graag met de motor een rondje rijden om het Lago Maggiore, vanwege de goede herinneringen van destijds :'). Maar dat viel tegen. Okay, de uitzichten over het meer waren letterlijk en figuurlijk schitterend, de dorpjes idyllisch en de weg rond het meer lekker smal en kronkelend. Het Lago Maggiore ligt op de grens van Zwitserland en Italië, zodat we in Zwitserland nog even lekker goedkoop konden tanken (scheelde € 0,25 per liter!). Maar waar je als kind geen benul van tijd hebt, heb je als motorrijder altijd haast in die zin dat je niet van langzaam rijdend verkeer waar je niet of moeilijk aan voorbij kunt houdt :N. En dat verkeer was er legio. Genietende toeristen, net als wij, ware het niet dat een toerist in een auto anders geniet dan een toerist op een motor. Op een gegeven moment besloten we dus dat we genoeg hadden genoten en staken we over via een lekker rustige binnenweg naar het volgende meer, dat van Lugano. Het Meer van Lugano en de drukke stad Lugano lieten we al snel weer achter ons en bij het Como meer vonden we tegen de avond een camping.
Kon ik me in Frankrijk met m’n middelbare school Frans nog heel aardig redden met mooie volzinnen, in het Italiaans kwam ik niet veel verder dan arrivederci, bon giorno, prego, grazias en gelato :/. En da’s lastig, zeker als je zoals deze dag op een camping stond die geheel op Italianen is gericht en waar je er pas als je in je blootje onder de douche wilt stappen achter komt dat er alleen koud water uit komt :X en dat die kleine kastjes in de douche blijkbaar bedoeld waren om een (van te voren aangeschaft) muntje in te stoppen. Gelukkig was het heerlijk warm zomers weer en duurt het klappertanden niet zo lang als je besluit het er dan maar even op te wagen ;)

Zaterdag
Wow, wat hield de R (maar ook de GSA, los van de accu) zich toch weer goed deze reis! Nooit gaf hij ook maar enige krimp of vertoonde hij enig teken van ongehoorzaamheid, bij wat voor ondergrond of hellingshoek dan ook! Steeds weer is het startknop indrukken, starten, en gáán! Wat een toppie motor is het toch! :]
Tuurlijk, dat is ook wat je van een motor verwacht, maar helaas worden niet alle verwachtingen in het leven waargemaakt :$.

We waren inmiddels niet zo ver meer van de Stelvio pas verwijderd. Helaas hoorden we van een groep Duitsers op de camping dat de “Stilfser Joch” zoals de Duitsers hem in navolging van de Oostenrijkers noemen nog steeds gesloten was. Dat was ook niet zo verwonderlijk, want het was nog pas (eind) mei. Soms moet je als gevolg van sneeuwval tot tweede helft juni wachten voor je erover heen kunt heb ik me laten vertellen.

Wat schetste dus onze verbazing toen we bepakt en bezakt onze tocht vervolgend opeens een bordje tegen kwamen: “Passo dello Stelvio apperto” (open) :?. Een paar dagen eerder waren we een bordje tegen gekomen dat een bepaalde pas “chiuso” was maar wij, eigenwijs, besloten het er toch op te wagen, want het was eigenlijk de enige route. Dat bordje zou wel voor auto’s zijn bedoeld ;-) Afijn, na 30 km kwamen we erachter dat de pas dus echt gesloten was. Zelfs voor voetgangers B|. Dus we hadden de neiging in de waarheidsgetrouwheid van dergelijke bordjes serieus te nemen ;).
We reden via vele en lange tunnels (eentje van zelfs 8 kilometer! :X) door naar Bormio, de uitvalsstad voor de Stelvio. Maar oh my god, wat een gekkenhuis was het daar!!!! :X Snelle sportwagens, claxonerende auto’s, brullende motoren……..alles joeg door of nabij Bormio en ik kreeg al visioenen dat ik de volgende dag tegelijk met al die snelheidsmaniakken omhoog zou moeten.

Foto-ALSJIDBX-D.jpg


Het was het begin van het Pinksterweekeinde en omdat Italië ook de dinsdag erna een feestdag had hadden velen er een korte vakantie van gemaakt. Blijkbaar had men het belangrijk gevonden om de Stelvio dit weekeinde open te gooien om een graantje mee te kunnen pikken van dat toerisme.
Het zweet brak me uit. De Stelvio rijden is tot daaraan toe, maar dan wel rustig en in m’n eigen tempo. Dat drukke kermisgebeuren heeft me nooit getrokken, laat staan nu B|. Ik wilde niets liever dan bekennen dat ik niet wilde en niet durfde '(, maar m’n reisgenoot had zich ook op de Stelvio verheugd en ik wilde zijn lol niet verpesten. Daarnaast was ik bang er later spijt van te krijgen als ik niet zou gaan en herinnerde ik mezelf dapper aan m’n eigen aloude motto: een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest, waardoor hij meer te lijden heeft dan god te lijden geeft.
We gingen op zoek naar een camping. Maar Bormio bleek gewoon helemaal geen camping te hebben! :? Weer terug gereden, maar onbedoeld zaten we opeens weer in die tunnel van 8 km, en daarna volgden nog een paar tunnels, en toen we eindelijk een camping vonden waren we al zo ver van de Stelvio verwijderd dat de gedachte werd geboren om eerst maar over de oude Brennerpas naar Oostenrijk te rijden zodat we op een later tijdstip vanuit Oostenrijk alsnog de Stevio konden rijden. Wow, uitstel van executie!!! Het leven lachte me toe! ;)

Zondag
Na een koude nacht op 1200 meter hoogte begon de dag met een waterig zonnetje, maar al snel trok het dicht en begon het te regenen. Dat was jammer, want de route die we reden door Noord-Italië was zó mooi! Met bergpassen, zich om de rotsen slingerende weggetjes naast diepe afgronden, adembenemende uit- en vergezichten….. :P Maar het begon steeds harder te regenen en het enige positieve dat ik eraan kon ontdekken was dat ik werd bevestigd dat m’n Rukka pak na een ochtend regen 100% waterdicht was en dat ook m’n op de motorbeurs aangeschafte BMW transition boots weliswaar niet elegant waren maar wel m’n voeten stevig verpakt en kurkdroog hielden :). Op het ter plekke slechte asfalt duidde het schuim op de weg erop dat het al langere tijd niet geregend had en we reden er als op eieren :/.
Tussen de middag doken we verkleumd een pizzeria in waar het lekker warm was. Maar toen het na de overheerlijke pizza nog steeds regende bleek op de TV boven ons hoofd net de Moto GP te beginnen. Haha, een goed excuus om nog even binnen te blijven ;). Anderhalf uur en een afgekeken Moto GP later was er geen excuus meer en moesten we weer verder door de regen. De bergen werden hoger en de temperaturen lager. Op een gegeven moment veranderde de regen op 2000 meter hoogte in hagel en gaf de board computer 3 graden aan! :X Bah bah bah!
Motorrijders groetten elkaar nu ook nauwelijks meer: niemand voelde nog animo z’n handen van z’n droge en/of verwarmde handvaten te halen :N.
We keken al uit naar een hotelletje want er zijn grenzen aan de vreugde van het kamperen :+. Maar opeens trok in de verte het wolkendek open en piepten de zonnestralen er uitnodigend doorheen 8-). Die uitnodiging sloegen we niet af en bovenop de Brennerpas stopten we bij een kleine familiecamping met verrukkelijke douches en onder het genot van een heerlijke maaltijd met een glas prima Merlot in het bijbehorende restaurant kwamen onze verkrampte spieren weer een beetje tot leven.

Foto-GTY78JLF-D.jpg


Maandag
De volgende dag reden we verder over de oude Brennerpas. De oude weg kronkelt met z’n vele bochten onder de autosnelweg over de bodem van het dal. Het hellingspercentage van deze weg ligt aanzienlijk hoger dan dat van de autostrada (13% tegen 6%). Hier vind je de plezierrijders die geen haast hebben. Dat dit grensgebied van Italië met Oostenrijk een biker-paradise is bleek wel uit het ongelofelijk grote aantal motoren dat we tegenkwamen :]. En omdat we weer Duits grondgebied naderden steeg ook het aandeel BMW-motoren tot ongekende hoogte.
Via Kühtai reden we weer verder.

Foto-OYACAYVU-D.jpg


’s Avonds vonden we in het Oostenrijkse Imst, nabij Innsbruck, een hele aardige camping en we besloten daar een paar dagen te blijven staan om woensdag van daaruit de Stelvio te gaan rijden, mits die nog steeds open zou zijn. Eén flinke sneeuwbui en de boel zit weer op slot natuurlijk. Niet dat ik dat hoopte uiteraard! ;) O-) })

Dinsdag
Op ons gemakje hebben we wat passen gereden en gepicknickt. Een kort tochtje deze dag van een km of 150.

Foto-WTUQELUT-D.jpg


Foto-KEX6PSUE-D.jpg


Lekker dat we wat betreft de tent de boel de boel konden laten, hoewel we voor het in- en uitpakken onze hand niet meer omdraaiden hoor. Dat is me echt wel meegevallen. Nou hebben we natuurlijk wel geboft met het weer, want behalve die ene dag regen hebben we nooit een zeiknatte tent hoeven in te pakken :). Het enige dat moest drogen voor het inpakken was de onderkant van het grondzeil. Dat kun je ook anders meemaken natuurlijk :X.
De ochtenden en avonden in Imst waren wel fris. Als je dan ’s ochtends bij 9 graden in je fleece aan het ontbijt voor de tent zat te kleumen en ’s avonds om half tien je slaapzak maar indook omdat de waxinelichtjes de tent niet meer voldoende opwarmden dacht ik nog wel eens verlangend aan m’n verwarmde keuken en slaapkamer thuis '(.
Anderzijds heb ik deze kampeervakantie geslapen zoals ik al jaren niet meer geslapen had :z. Nachten van acht, negen of tien uur waren de regel, en dat zal ongetwijfeld het gevolg zijn van een combinatie van gebrek een stress en gepieker en frisse berglucht. Het luchtbed lag boven verwachting o zo lekker en steeds als ik het opblies verheugde ik me er alweer op om later lekker in m’n dikke slaapzak te kunnen kruipen. ’s Nachts was de kou ook nooit een probleem, alleen het er ’s ochtends weer uit moeten komen of midden in de nacht naar het toilet moeten was van mindere orde. En de koude onverwarmde wasruimtes noodden ook niet altijd uit tot lekker badderen :N.

’s Avonds konden we wederom een pizzeria niet weerstaan en we bestelden met z’n tweeën een “Familien Pizza”. We kregen een grote ronde houten plaat met een pizza van meer dan een halve meter doorsnee op onze tafel :P. Geen probleem, in no time was de heerlijke pizza verorberd, zal ook de frisse buitenlucht wel zijn ;).

Woensdag
Woensdag was de grote Stelvio-dag! :o ’s Ochtends hadden we de campingbaas nog even gevraagd te checken of de Stelvio inderdaad open was. Dat was hij. Slik :/.
Het was nog een flinke tocht vanuit Imst en tegen de middag bereikten we eerst de Umbrailpas, op de grens van Zwitserland en Oostenrijk. Of ik die vooraf wilde rijden. Ja hoor, waarom niet? (weer even uitstel van executie ;)). “De Umbrailpas heeft wel een stukje onverhard hoor!” Moet kunnen.
Maar dat onverhard bleek een heel stuk los grind en zand te zijn :X. Getver, dat reed niet lekker en we kwamen langzaam hoger. Er hadden al wat scherpe haarspelden in de route gezeten, maar ze zouden in dit onverharde gedeelte toch geen haarspeldbochten opnemen???!!!! :? Nee, dat zouden ze motorrijders en fietsers niet aan willen doen, dat zou gekkenwerk zijn, daar zou het wel weer geasfalteerd zijn. En met die geruststellende gedachte reed ik voorzichtig verder.
Helaas…..Zwitsers zijn blijkbaar onverbiddelijk voor waaghalzen die de 2505 meter hoge Umbrailpas willen bedwingen: vóór mij draaide het zand en grind in een scherpe hoek omhoog de berg op. Shit……dat ging ik niet doen……ik wilde terug…..of ik liet de motor staan en m’n metgezel mocht hem naar boven rijden.
Maar dat kon ik allemaal niet maken natuurlijk '(. Dus diep adem gehaald en toch maar de gang en de draai naar boven gewaagd, al was het af en toe met voetje aan de grond. “In één keer doorrijden” werd me van bovenaf over de radio bemoedigend toegeroepen. Ja, an me hoela, hoewel de nieuwe Pilot Roads 2 me nog niet één keer in de steek hadden gelaten of ook maar één stapje opzij hadden gezet gleden ze in m’n gedachten al over het grind onder me weg in die scherpe stijle bocht :X. Met de schrik op het hart kwam ik na nog twee van zulke gemene bochten boven en verwenste iedereen die me hierin had geluisd ;).
Daarna bereikten we gelukkig weer vaste grond onder de wielen en ik vraag me nog steeds af waarom dat ene stuk nou niet wordt geasfalteerd :?. Is dat om de toeristen een lesje te leren, om te laten weten dat er met Zwitsers niet te sollen valt? Of hopen ze daarmee (extra) toeristen te trekken die wel van een uitdaging houden? Nou, ik hou best van een uitdaging, maar hij moet wel functioneel zijn B|.

Helemaal bovenop de Umbrailpas op 2505 meter hoogte was het koud en guur en lagen nog flinke pakken sneeuw. Gauw een fotootje maken en aan de andere kant weer naar beneden. De Stelvio pas kon hierna alleen maar meevallen, want die was tenminste verhard. Zo heeft elk nadeel z’n voordeel.

Foto-NO8UL4U6-D.jpg


Foto-QDCULTPW-D.jpg


Passo dello Stelvio
Hij viel NIET mee!! |( Alles was op mijn hand: het mooie weer, er was op deze doordeweekse dag nauwelijks verkeer, naar benedengaand was makkelijker dan andersom had ik me laten vertellen, het wegdek was prima…… Maar ik had me er toch behoorlijk zenuwachtig over gemaakt en ik stond stijf van de stress :X. Dat is al een slecht begin. Meestal valt het dan wel mee, en stiekem verwachtte ik dat ik hem na al m’n kilometers bergen en passen met twee vingers in de neus zou rijden. Nee dus :N. Misschien ook omdat ik nog de bibbers in de benen had van het losse zand en grind op de Umbrailpas. De bochten van de Stelvio waren écht heel scherp, vaak 180 graden, en onoverzichtelijk. Al bij bocht twee kwam er een auto naar boven waar ik nog keurig voor uitweek, maar direct daarachter zat een Z3 waar ik zo van schrok dat ik bijna onderuit ging. Hoewel er daarna niets noemenswaardigs meer gebeurde en ik keurig m’n bochtjes draaide zat de schrik er daardoor zo in dat ik maar één wens had: beneden te zijn :/. Halverwege kwam er nog een enorme camper omhoog die eigenlijk veel te lang was voor de smalle Stelvio pas. De camper stond schuin over de weg in een poging een bocht te draaien en blokkeerde ons pad. De Italiaanse bestuurder stapte met zwaaiende armen en luid pratend uit en we begrepen eruit of wij maar even achteruit terug wilden gaan om ruimte te maken. Ja doei, twee zware motoren achteruit omhoog? :? We maakten ons dus zo klein mogelijk tegen het muurtje naast de rijbaan en met veel gemopper slaagde de Italiaan erin de camper weer een haarspeld hoger te brengen. Dat was wel lachen eigenlijk *D.

Zo kwamen we beneden. Ik moet zeggen dat ik blij, trots en voldaan ben dat ik de Stelvio op m’n road book kan bijschrijven, maar dat ik er weinig lol aan heb beleefd :/. Van de geroemde mooie uitzichten heb ik niets gezien :N. Ik zag alleen scherpe en stijle bochten in de afdaling voor me opdoemen.
Bij nader inzien valt de Stelvio eigenlijk best mee, ik denk dat ik niet meer weet wat me zo beangstigde als ik nog een keer dat zelfde stuk naar beneden zou rijden. Als ik ergens anders één zo'n dergelijke haarspeld zou tegenkomen zou ik m’n hand er niet voor omdraaien :/.
Voor de terugweg naar de camping vonden we (gelukkig) een makkelijker route en zo lieten we Italië en de dag erna ook Oostenrijk achter ons.

Oostenrijk heeft trouwens een soms wat lugubere postercampagne ter verbetering van de veiligheid van o.a. motorrijders, maar dit vond ik wel een schattige :') :

Foto-QZPB3MPL-D.jpg


Donderdag
We hadden nog maar een paar dagen en we besloten in één keer door te rijden naar Limburg an der Lahn, achter Frankfurt. Daar was een leuke camping direct aan de rivier.
We bereikten Limburg an der Lahn om een uur of zeven ’s avonds en tijdens het eten zaten we net de opties voor de volgende dagen door te nemen (wat langer in Limburg an der Lahn blijven, via Luxemburg terug, of toch maar op ons gemakje binnendoor richting huis) toen m’n moeder belde met het trieste bericht dat het zoontje (6 jaar) van m’n broer een uur geleden was overleden ;( ;( ;( . Hij voerde al anderhalf jaar een oneerlijke strijd tegen een gemene ziekte, en tot het laatste moment hadden we gehoopt op een wonder. Als dat wonder dan uit blijft is dat hard, onvoorstelbaar hard, en intens verdrietig, vooral voor de ouders. We besloten dan ook direct de volgende morgen vroeg alles in te pakken en er linea recta over de snelweg naar toe te rijden.

Daarmee eindigde onze vakantie. Het overlijden van m’n neefje was niet zozeer een domper want we wisten dat het eraan zat te komen, alleen was het eerder dan verwacht en dat hij niet meer hoeft te lijden is een troost maar maakt het gemis niet minder ;(. Het leven is lang niet altijd eerlijk en rechtvaardig :N.

Ik kan nu de balans opmaken van twee weken kamperen met de motor. Is het voor herhaling vatbaar?
Volmondig kan ik zeggen: “Ja, mits…” ;) En dat mits is natuurlijk het weer. Helaas is het weer het minste dat je in de hand hebt. Eigenlijk hebben we fantastisch weer gehad, en deze reis was dan ook helemaal toppie. Alleen zaten we wat vroeg in het seizoen waardoor de avonden, nachten en ochtenden met name in noordelijker en hoger gelegen gebieden nogal koud waren. Anderzijds is meer dan 30 graden in Zuid-Europa ook niet je hét :N. Als het wat kouder is zit je op de motor in je motorpak en met handvatverwarming goed. Als het te warm is kun je hoger de bergen in. We boffen dat we weinig regen hebben gehad. Tja, het weer kan altijd beter. Een maandje later zou het allicht minder koud zijn, maar regenen kan het altijd, ook in juli of augustus.
Nee, al met al hebben we geluk gehad met het weer, er zijn geen ongelukken gebeurd, de route was schitterend, het was nog niet zo druk…….eigenlijk is dat precies wat je wilt als motorrijder. Maar toegegeven, met kamperen ben je wel veel afhankelijker van het weer dan wanneer je van hotel naar hotel trekt. Dat moet je je goed realiseren.


En hiermee eindigt ook mijn verslag van het onderzoek naar de cons en de pro's van kamperen met de motor. Ik hoop dat jullie er wat aan gehad hebben bij jullie overwegingen om hetzelfde te doen. Veel plezier als je nog op vakantie mag gaan en rij voorzichtig! :]

Foto-PSEZIPNV-D.jpg
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Wat een ontzettend mooi verslag. Mooi opgeschreven, leuke tips.

Gecondoleerd met je neefje.
 
Zo! Wat een verhaal :}

Bedankt dat je de tijd hebt genomen om het te typen, het was leuk om te lezen.

En idd, gecondoleerd met je neefje. Sterkte.
 
Mooi verslag... al komen we graag de foto's nog even een keer bekijken onder het genot van een drankje.. ;) Ik heb het met plezier gelezen :Y

Route is ook bekend... Gorges de la Bourne.. Verdon, Hahntenjoch bij Imst, leuk hoor!
Fijn dat het je toch bevallen is met camperen. Wellicht dat wij dat ook nog eens gaan doen. Een gasbrander en slaapzakken hebben we, tent nog niet... maar wat niet is kan nog komen *D

Gecondoleerd met je neefje... het leven is inderdaad niet altijd rechtvaardig. Sterkte.
 
Ah Henrike.....daar ben je al.....ik heb net speciaal voor jou nog een foto van Kühtai bijgevoegd (waar de ossen nog steeds op straat lopen, moet ik erbij zeggen) ;)
Bovendien was Namlos ook erg mooi om te rijden *D

Dank ieder voor de condoleances :')
 
Laatst bewerkt:
Nou ik ga ook kamperen met tent maar ook een tafel + stoel gaan mee op de motor hoor . :Y
De tafel is een oprol en uitschuif systeem en vederlicht maar wel van sterk aluminium.
De stoel is ook vederlicht en draagt mijn 100 kg met gemak. :Y
Samen met de tent / binnentent is het ongeveer 12 kg.
En de tent is een 8 pers Laavu (soort Tipi) hoogte 3mtr
Dit allemaal omdat ik vorig jaar met kleine tent zonder tafel/stoel niet echt vrolijk werd. :N
Nu kan ik rechtopstaan bij het aankleden en lekker zitten aan een tafel. O-)
De tent/tafel/stoel komen bij Wolfcamper vandaan voor geintresseerden.
Trouwens mooie foto's en verhaal van je vakantie :Y
En gecondoleerd met het verlies van je neefje.
Danny :W :]
 
Leuk verhaal om te lezen, kan mij voorstellen dat je weer een hele ervaring rijker bent geworden!

Helaas ook gecondoleerd met je neefje, veel sterkte ermee.

Gr. AC
 
...hey Joke ; en dan zeg je tegen mij dat ik niet van die lange verhalen moet schrijven... ;)
 
Hallo Joke, toen ik dit zag heb ik het maar eerst uitgeprint, lees een beetje makkelijker.

Ik meld mij morgen weer als ik klaar ben met lezen, dat duurt bijna net zolang als jouw vakantie.

het zijn 14 a 4-tjes hallo

Maar ja ik zit toch in de ziektewet, dus alle tijd, en goed tegen de verveling.
 
Laatst bewerkt:
Leuk Joke, ik krijg er al weer zin in :]
Wij zijn ook jaren met de tent op stap geweest, maar het weer kan een grote spelbreker zijn.
De laatste jaren alleen van hotel naar hotel, lekker luxe.

En natuurlijk ook gecondoleerd met je neefje.
 
Hey Joke,
Mooi verhaal hoor, zelfs makkelijker te lezen dan de epistels van Ron..... ;)
Zeker een ervaring om nog lang van na te genieten. Jammer van het plotselinge einde, nog gecondoleerd.
 
Kijk, da's nog eens een reisverslag!! Leuk om te lezen, (behalve aan het eind dan) en voorzien van mooie plaatjes..
Gecondoleerd met je neefje.
 
Nou Joke het viel mee met het lezen, wegens foto's minder tekst.
Mooi verslag jammer dat dit afgebroken moest worden door het sterfgeval van jouw kleine neefje.
Je heb wel weer wat levenervaring opgedaan, en dat met jouw leeftijd :X
Volgende keer gaat het toch weer anders dan je denkt, geen zorgen voor de dag van morgen.
 
Mooi verslag, sterkte met de zwarte rand eraan.


Wat is die 1200R toch een mooie fiets trouwens zeg.
 
Laatst bewerkt:
En hoe was het in Crest? Zitten nieuwe eigenaren op als ik het goed heb. Was er vorig jaar maar de eigenaresse is afgelopen winter overleden.
 
Alles lezen heb ik maar ff gelaten..... maar zoals Girl al aangaf.... 't is gezelliger als we onder het genot v/e wijntje ff bijpraten. :Y



*D







[me]Gecondoleerd[/me] '(
 
Enjoy-Rider hattut warm...:

In de zon voelde het ondanks het nog vroege tijdstip al verzengend heet, zeker nadat we ons in onze motorpakken hadden gehesen.

Pffff….waarom zijn we niet gewoon naar het relatief koele en natte Engeland gegaan…..het Peak-district schijnt er heel mooi te zijn ;).

...goh...



...das ook toevallig...

...daar komen wij net vandaan... ;)






... :W ...
 
Hé Joke,

Als eerste wil ik zeggen; gecondoleerd... '(

Maar wat een leuk verslag zeg! Wel erg lang maar ik heb elke letter ervan gelezen!
Krijg steeds meer zin in zelf rijden als ik dit soort verhalen lees.... :]
Mooie foto's ook! :}
 
Terug
Bovenaan Onderaan