Marco Simoncelli deel 2 - CiaoMarco #58

Status
Niet open voor verdere reacties.
Ik vind de omstandigheid al zo "leeg" zonder Supersic dus echt geen gepast gebaar :N

Een aangepast Dainese pak van Rossi, Aoyama laten winnen of iedereen iets met 58 op kuip/pak is veel minder leeg.


Ligt er net aan hoe je ertegenaankijkt.

Ik zie het wel als een respectvol gebaar.
iedereen vecht tenslotte het hele weekend voor pole position en/of winst.

Om die dan aan Marco te geven. Ik zie het mooie erwel van in.
de nummers en de overwinning kunnen er nog altijd bij. :Y
 
Laatst bewerkt:
Thanks voor je PM ! Ik ga er vanmiddag mee aan de slag.

Dit ff lezen (bron: AD, Renate Verhoofstad)...en hou het droog ;)

Italiaans afscheid van een sportheld. Ciao SuperSic!


COLUMN Ik heb wel eens gedroomd over mijn eigen begrafenis. Geen idee waarom. Hoe oud ik was. Of wat de reden was voor mijn dood. Maar het was bepaald geen pretje. Om jezelf daar zo levenloos in een kist te zien liggen. Met familieleden en vrienden in tranen op de eerste rij.

Ze weten in Italië wel hoe ze een sportheld naar zijn laatste rustplaats moeten dragen. Niks 'droog je tranen, Pierrot'. Of grienen achter gesloten deuren. Maar tranen met tuiten in het openbaar. En ook bij stoere motormuizen als Loris Capirossi en Valentino Rossi zag ik ze rijkelijk vloeien.
Er werd tijdens mijn droom niet geapplaudisseerd. En de begrafenis werd evenmin live uitgezonden via de website van La Gazzetta dello Sport. Want zo'n eer is alleen Italiaanse sporthelden voorbehouden, zoals Marco Simoncelli: de kleurrijke coureur uit de MotoGP die afgelopen zondag het leven liet op het asfalt van het circuit van Sepang in Maleisië en die sportminnend Italië deze week in diepe rouw dompelde.

En zo kon ik er toch nog een beetje bij zijn. In het kerkje in Coriano, een gehucht niet ver van badplaats Rimini, waar een andere volksheld - Marco Pantani dus - ooit zo tragisch zijn einde vond. En zat ik virtueel op de eerste rij wat tranen weg te pinken, naast de familie van 'SuperSic'.

Ze weten in Italië wel hoe ze een sportheld naar zijn laatste rustplaats moeten dragen. Niks 'droog je tranen, Pierrot'. Of grienen achter gesloten deuren. Maar tranen met tuiten in het openbaar. En ook bij stoere motormuizen als Loris Capirossi en Valentino Rossi zag ik ze rijkelijk vloeien.

Ik weet wel wat ze over die waaghalzen van een motorcoureurs zeggen en dat ze toch vooral zélf hun leven in de waagschaal stellen, maar hou het op zo'n moment maar eens droog.

Ik dus niet.

Ik zag SuperSic's helm met nummer 58 tussen de witte rozen boven op de kist liggen. En twee racemotoren, een Gilera 250 en een Honda, naast de baar. En toen knalde plots het 'Siamo solo noi' van Vasco Rossi uit de speakers binnen en buiten de kerk. En rockten en zongen de tienduizenden tifosi uit volle borst mee, terwijl de kist op de schouders van jeugdvrienden weg werd gedragen. Applaus!

Rouwen doe je in Italië groots en meeslepend. En het liefst met z'n tienduizenden tegelijk. Want gedeelde smart, is halve smart.

Dat ging in 1960 al zo.

Fausto Coppi had amper zijn laatste adem uitgeblazen of een ware volksverhuizing naar zijn geboorteplaats Castellania kwam op gang. Omdat zowel de Coppiani als de Bartaliani (fans van zijn aartsrivaal Gino Bartali) de Campionissimo de laatste eer wensten te bewijzen.

In lange rijen trokken de wielertifosi in de dagen na Coppi's dood aan de baar voorbij en zagen hoe Giulia Occhini, de beroemde dame in het wit, zich in desperate toestand bovenop haar overleden echtgenoot wierp. De zwartwit-foto stond een dag later op de covers van alle Italiaanse kranten, omdat het de collectieve wanhoop van alle achterblijvers symboliseerde.

Eenzelfde effect hadden de woorden van Simoncelli's verloofde Kate, die beseft welke werkelijkheid haar nu te wachten staat: ,,Iedereen zegt dat ik jong ben, dat ik Marco vergeten zal. Maar het tegenovergestelde is waar. Ik moet leven met het idee dat ik misschien nog zeventig jaar moet wachten, voordat we weer samen zullen zijn. Ciao SuperSic!''
Damn heavy! Mooi geschreven. Morgen is we alweer een week voorbij. Heb het nogsteeds moeilijk ermee, heb sinds het verlies van onze held niet meer goed kunnen slapen.
 
Thanks voor je PM ! Ik ga er vanmiddag mee aan de slag.

Dit ff lezen (bron: AD, Renate Verhoofstad)...en hou het droog ;)

Italiaans afscheid van een sportheld. Ciao SuperSic!


COLUMN Ik heb wel eens gedroomd over mijn eigen begrafenis. Geen idee waarom. Hoe oud ik was. Of wat de reden was voor mijn dood. Maar het was bepaald geen pretje. Om jezelf daar zo levenloos in een kist te zien liggen. Met familieleden en vrienden in tranen op de eerste rij.

Ze weten in Italië wel hoe ze een sportheld naar zijn laatste rustplaats moeten dragen. Niks 'droog je tranen, Pierrot'. Of grienen achter gesloten deuren. Maar tranen met tuiten in het openbaar. En ook bij stoere motormuizen als Loris Capirossi en Valentino Rossi zag ik ze rijkelijk vloeien.
Er werd tijdens mijn droom niet geapplaudisseerd. En de begrafenis werd evenmin live uitgezonden via de website van La Gazzetta dello Sport. Want zo'n eer is alleen Italiaanse sporthelden voorbehouden, zoals Marco Simoncelli: de kleurrijke coureur uit de MotoGP die afgelopen zondag het leven liet op het asfalt van het circuit van Sepang in Maleisië en die sportminnend Italië deze week in diepe rouw dompelde.

En zo kon ik er toch nog een beetje bij zijn. In het kerkje in Coriano, een gehucht niet ver van badplaats Rimini, waar een andere volksheld - Marco Pantani dus - ooit zo tragisch zijn einde vond. En zat ik virtueel op de eerste rij wat tranen weg te pinken, naast de familie van 'SuperSic'.

Ze weten in Italië wel hoe ze een sportheld naar zijn laatste rustplaats moeten dragen. Niks 'droog je tranen, Pierrot'. Of grienen achter gesloten deuren. Maar tranen met tuiten in het openbaar. En ook bij stoere motormuizen als Loris Capirossi en Valentino Rossi zag ik ze rijkelijk vloeien.

Ik weet wel wat ze over die waaghalzen van een motorcoureurs zeggen en dat ze toch vooral zélf hun leven in de waagschaal stellen, maar hou het op zo'n moment maar eens droog.

Ik dus niet.

Ik zag SuperSic's helm met nummer 58 tussen de witte rozen boven op de kist liggen. En twee racemotoren, een Gilera 250 en een Honda, naast de baar. En toen knalde plots het 'Siamo solo noi' van Vasco Rossi uit de speakers binnen en buiten de kerk. En rockten en zongen de tienduizenden tifosi uit volle borst mee, terwijl de kist op de schouders van jeugdvrienden weg werd gedragen. Applaus!

Rouwen doe je in Italië groots en meeslepend. En het liefst met z'n tienduizenden tegelijk. Want gedeelde smart, is halve smart.

Dat ging in 1960 al zo.

Fausto Coppi had amper zijn laatste adem uitgeblazen of een ware volksverhuizing naar zijn geboorteplaats Castellania kwam op gang. Omdat zowel de Coppiani als de Bartaliani (fans van zijn aartsrivaal Gino Bartali) de Campionissimo de laatste eer wensten te bewijzen.

In lange rijen trokken de wielertifosi in de dagen na Coppi's dood aan de baar voorbij en zagen hoe Giulia Occhini, de beroemde dame in het wit, zich in desperate toestand bovenop haar overleden echtgenoot wierp. De zwartwit-foto stond een dag later op de covers van alle Italiaanse kranten, omdat het de collectieve wanhoop van alle achterblijvers symboliseerde.

Eenzelfde effect hadden de woorden van Simoncelli's verloofde Kate, die beseft welke werkelijkheid haar nu te wachten staat: ,,Iedereen zegt dat ik jong ben, dat ik Marco vergeten zal. Maar het tegenovergestelde is waar. Ik moet leven met het idee dat ik misschien nog zeventig jaar moet wachten, voordat we weer samen zullen zijn. Ciao SuperSic!''

Ik heb het gisteren ook gelezen , mooi stukje.
 
Dat past volgens mij juist geheel niet bij zijn stijl. Marco zou vast en zeker een spannende wedstijd waar voor de overwinning geknokt wordt prefereren..
Laten ze er een spannende race van maken , en Aoyama laten winnen ik denk niet dat Marco dat zo zou willen .
Laten ze de pole maar leeghouden en zijn motor daar neerzetten tot aan de warmup lap.
 
Laten ze er een spannende race van maken , en Aoyama laten winnen ik denk niet dat Marco dat zo zou willen .
Laten ze de pole maar leeghouden en zijn motor daar neerzetten tot aan de warmup lap.
Niets aan toe te voegen, vind dat een prachtig gebaar. Laten we hopen op een spannende race, in Simoncelli-stijl. :)

Misschien dat zelfs Capirossi vleugels heeft gekregen nu en een podium, zijn honderdste, zal weten te pakken. :)
 
Jarno Trulli met helmdesign van simoncelli...mooi gebaar


188459.jpg
 
Oeeeei.... Erg mooi!
Zat net te bedenken.. Ga denk ik een mooie foto van Simoncelli op canvas laten afdrukken ;)

Loop ook al een tijdje met dit idee rond, spijtig genoeg kan ik maar geen mooie foto vinden met het juiste formaat :/
Voor een canvas van +- 60x80 is de optimale resolutie 3000x4000...

Waar zit jij aan te denken dan?

Ikzelf ben op zoek naar zoiets:
http://www.motoracereports.com/wp-content/uploads/Simoncelli-9858.jpg

Maar dan dus groter en scherper...
Eventueel als er meer mensen interesse hebben kunnen we misschien via Shutterstock zo'n abbonementje delen van 5 foto's voor $39? Daar is veel te vinden :)

(of iemand moet toevallig een onbeperkt abbonement daar hebben via z'n werk of weet ik wat, wil ik best een vergoeding betalen voor een mooie foto als ik er daar één vind)
 
Ligt er net aan hoe je ertegenaankijkt.

Ik zie het wel als een respectvol gebaar.
iedereen vecht tenslotte het hele weekend voor pole position en/of winst.

Om die dan aan Marco te geven. Ik zie het mooie erwel van in.
de nummers en de overwinning kunnen er nog altijd bij. :Y
De sticker is binnen en van mooie kwaliteit. Zodra die op mijn motor zit zal ik daar ook een foto van maken. :) Heel erg bedankt!
 
Ik ben niet persoonlijk met Simoncelli geweest en loop al de hele week sip rond. Zelfs mijn nachtrust '( .

Ik stond er niet eerder bij stil, maar als ik terug denk aan afgelopen seizoen kan ik 1 conclusie trekken dat ik fan ben van Simoncelli. En dat was onbewust. Terwijl ik eerder een neutrale fan was had Simoncelli dat veranderd.
Jammer genoeg was dat maar van korte duur. ;(

Ik ga je missen Marco.

Het verhaal dat bij "Super Sic" het best past is van Linkin Park - In The End
 
Laatst bewerkt:
Lees hier al een week mee, en heb echt alles gelezen en ik denk ondertussen ook wel alle foto's en filmpjes op internet gezien.

Toen ik vorige week de MotoGP dacht te gaan kijken kreeg ik net als iedereen hier een enorme schok te verduren. Toen ik eenmaal las dat Simoncelli ook echt was overleden gebeurde wat ik nooit had gedacht dat ik daar zo gevoelig voor was. Ik werd er echt misselijk van en begon te huilen, en tot op de dag vandaag is dat nog steeds zo.

Geen idee waarom het mij zoveel doet, want net zoals hier al door meerdere is geschreven: wat ken je hem nou eigenlijk.
Maar het ongeluk was echt vreselijk en alles wat erna gebeurde ook. Het enige wat ik blijkbaar nog kon doen is alles volgen op internet.
Nog steeds kan ik er niet over praten, want dan komen de tranen weer op. Ook bij het zien van de begrafenis gisteren liep het vat echt compleet over.

Wat een indrukken allemaal, en wat verbaas ik mijzelf door hoe ik mij erbij voel. Had ik echt nooit van mijzelf gedacht, maar het is echt zo dat er nog steeds een leeg gevoel heerst van binnen.

Het was zelfs zo erg dat ik, nadat mijn dochter was opgehaald door haar vader en in de auto te horen kreeg van hem wat er gebeurd was, zij mij een SMS stuurde met de vraag of wij wel wisten wat er gebeurd was met Simoncelli. Ze is 15 jaar en krijgt ook steeds meer met de motorsport.
Toen ik haar aan de telefoon had en zei dat wij zeker wel wisten wat er gebeurd was, zei ze: ja, ik heb jullie er helemaal niet over gehoord.
Dat is nou precies wat ik ook niet kan, ik krijg geen woord over mijn lippen zonder dat ik die tranen al weer voel opkomen.

Wat kan het leven toch raar zijn en in sommige momenten heb je geheel je eigen lichaam niet meer onder controle.

Toch maar even dit opgeschreven, want hier zijn alleen maar mensen die met hetzelfde gevoel zitten. Ik moest het toch echt even van me afschrijven.

Kortom, mijn gevoel is als zovelen en het is echt voor het eerst in mijn leven dat het blijkbaar zo'n inpact op me heeft dat ik er helemaal van slag van ben en al de hele week met een vreselijke koppijn rondloop en me op mijn werk ook maar weinig kan concentreren.

De tijd heelt alle wonden zeggen ze, dan geven we het ook maar de tijd.....

Ik wilde dit toch met jullie delen, en het heeft in ieder geval een klein beetje geholpen om het op te schrijven (is toch makkelijker dan erover praten).


hier net hetzelfde verhaal.

ciao marco
 
Loop ook al een tijdje met dit idee rond, spijtig genoeg kan ik maar geen mooie foto vinden met het juiste formaat :/
Voor een canvas van +- 60x80 is de optimale resolutie 3000x4000...

Waar zit jij aan te denken dan?

Ikzelf ben op zoek naar zoiets:
http://www.motoracereports.com/wp-content/uploads/Simoncelli-9858.jpg

Maar dan dus groter en scherper...
Eventueel als er meer mensen interesse hebben kunnen we misschien via Shutterstock zo'n abbonementje delen van 5 foto's voor $39? Daar is veel te vinden :)

(of iemand moet toevallig een onbeperkt abbonement daar hebben via z'n werk of weet ik wat, wil ik best een vergoeding betalen voor een mooie foto als ik er daar één vind)
http://dv-foto.nl/MF/simoncelli_bw1.jpg
http://dv-foto.nl/MF/simoncelli_bw2.jpg

Eventueel ook nog in kleur als je wilt, deze staan in het vorige Simoncelli topic geloof ik.
 
Ik ben niet persoonlijk met Simoncelli geweest en loop al de hele week sip rond. Zelfs mijn nachtrust '( .

Ik stond er niet eerder bij stil, maar als ik terug denk aan afgelopen seizoen kan ik 1 conclusie trekken dat ik fan ben van Simoncelli. En dat was onbewust. Terwijl ik eerder een neutrale fan was had Simoncelli dat veranderd.
Jammer genoeg was dat maar van korte duur. ;(

Ik ga je missen Marco.

Het verhaal dat bij "Super Sic" het best past is van Linkin Park - In The End

Same here!
 
Ik zelf zou ook een 58 sticker op m'n helm willen plakken, maar vind het zo cru aangezien het een edwards yamaha replica is.
 
Status
Niet open voor verdere reacties.
Terug
Bovenaan Onderaan