Maru
Rookie
- 1 jul 2019
- 25
- 28
Hallo mede motorscooterrijders, Maru hier. Ik zit met een "probleem" dat voornamelijk tussen de oren zit, zowel bij mezelf als bij anderen -- en dat is de stelling dat motorscooters geen echte motoren zijn.
Na het behalen van mijn rijbewijs heb ik een jaar lang op m'n CBF 500 gereden. Ik vind 'm mooi om te zien en vergeleken met andere motorfietsen weegt-ie niet veel, maar ik blijf het een lomp en onhandig apparaat vinden. Rechtdoor rijden is geen probleem, maar op lage snelheid een krap bochtje draaien of -- oh god -- 'm aan de hand verplaatsen is echt een drama. Ik ben maar een tenger vrouwtje, dus het zwaartepunt voelt al snel hoog aan. Dat is de reden waarom ik veel liever op een compacte motorscooter rijd. Laag zwaartepunt en zelf weegt het ook drie-keer-niets, dus heb ik veel meer zelfvertrouwen om mijn toertochtjes over onmogelijk smalle en kronkelige weggetjes te rijden. Ik geef niet veel om snelheid (boven de 100 km/u vind ik oncomfortabel), dus het vermogen van mijn Aprilia Leonardo 250 is meer dan genoeg.
Alleen voelt het als opgeven. Ik heb mijn A-volledig gehaald en mag dus overal op rijden. De Royal Enfield Himalayan is een motorfiets die veel fijner aanvoelt dan mijn CBF (waar manlief nu op rijdt), maar toch overweeg ik uiteindelijk zoiets als een Honda SH 300 te kopen als "Leo" uiteindelijk de geest geeft.
Waarom heb ik daar een probleem mee als een motorscooter mij gewoon beter bevalt? Omdat ik het idee heb dat motorscooterrijders als "minder" worden gezien door de "echte" motorrijders. Er wordt niet naar me gezwaaid als ik op de Leonardo rijdt (ook niet op N-wegen), terwijl ik op het stuur van de CBF maar beter een hand op een veer kan zetten -- zo vaak word ik begroet. Toen ik ervaren motorrijders ernaar vroeg, zeiden ze allemaal dat zij niet naar motorscooters zwaaien omdat het geen echte motoren zijn. Dat je niet naar een MP3 zwaait kan ik nog ergens begrijpen, maar voor een motorscooter hebben wij ook een A-rijbewijs moeten halen. Wat nou als je een prothese hebt en het goedkoper is om een motorscooter te kopen dan een schakelbrommer om te bouwen? Is hij/zij dan opeens geen "echte" motorrijder?
Gelukkig zie ik steeds meer motorscooters in het straatbeeld... en die zwaaien ook niet naar me. Maar het geeft wel aan dat ik niet de enige "gek" ben die liever op een "scootertje" rijdt. Waarom hebben jullie de stap naar motorscooter gezet en hoe hebben jullie dit ervaren? Worden jullie geaccepteerd als volwaardig lid in de motorclub, of zijn jullie allemaal Einzelgängers die nergens wat van aantrekken? Ik hoor het graag van jullie in de comments. ⬇
Na het behalen van mijn rijbewijs heb ik een jaar lang op m'n CBF 500 gereden. Ik vind 'm mooi om te zien en vergeleken met andere motorfietsen weegt-ie niet veel, maar ik blijf het een lomp en onhandig apparaat vinden. Rechtdoor rijden is geen probleem, maar op lage snelheid een krap bochtje draaien of -- oh god -- 'm aan de hand verplaatsen is echt een drama. Ik ben maar een tenger vrouwtje, dus het zwaartepunt voelt al snel hoog aan. Dat is de reden waarom ik veel liever op een compacte motorscooter rijd. Laag zwaartepunt en zelf weegt het ook drie-keer-niets, dus heb ik veel meer zelfvertrouwen om mijn toertochtjes over onmogelijk smalle en kronkelige weggetjes te rijden. Ik geef niet veel om snelheid (boven de 100 km/u vind ik oncomfortabel), dus het vermogen van mijn Aprilia Leonardo 250 is meer dan genoeg.
Alleen voelt het als opgeven. Ik heb mijn A-volledig gehaald en mag dus overal op rijden. De Royal Enfield Himalayan is een motorfiets die veel fijner aanvoelt dan mijn CBF (waar manlief nu op rijdt), maar toch overweeg ik uiteindelijk zoiets als een Honda SH 300 te kopen als "Leo" uiteindelijk de geest geeft.
Waarom heb ik daar een probleem mee als een motorscooter mij gewoon beter bevalt? Omdat ik het idee heb dat motorscooterrijders als "minder" worden gezien door de "echte" motorrijders. Er wordt niet naar me gezwaaid als ik op de Leonardo rijdt (ook niet op N-wegen), terwijl ik op het stuur van de CBF maar beter een hand op een veer kan zetten -- zo vaak word ik begroet. Toen ik ervaren motorrijders ernaar vroeg, zeiden ze allemaal dat zij niet naar motorscooters zwaaien omdat het geen echte motoren zijn. Dat je niet naar een MP3 zwaait kan ik nog ergens begrijpen, maar voor een motorscooter hebben wij ook een A-rijbewijs moeten halen. Wat nou als je een prothese hebt en het goedkoper is om een motorscooter te kopen dan een schakelbrommer om te bouwen? Is hij/zij dan opeens geen "echte" motorrijder?
Gelukkig zie ik steeds meer motorscooters in het straatbeeld... en die zwaaien ook niet naar me. Maar het geeft wel aan dat ik niet de enige "gek" ben die liever op een "scootertje" rijdt. Waarom hebben jullie de stap naar motorscooter gezet en hoe hebben jullie dit ervaren? Worden jullie geaccepteerd als volwaardig lid in de motorclub, of zijn jullie allemaal Einzelgängers die nergens wat van aantrekken? Ik hoor het graag van jullie in de comments. ⬇