Euro Cup (ZAC) / vrij rijden bij RSZ

Geen staande start mogelijk? Wat was daar dan de verklaring van ? Dat is inderdaad wel slechte zaak lijkt me.
 
Mettet en Croix zijn natuurlijk niet echt race waardige banen en Zolder met de geluidsproblematiek is ook altijd gedoe. Dijon is een volwaardig circuit met alle toeters en bellen erop. Niet te vergelijken met Mettet en Croix. En met de owcup op Dijon (zelfde geluidsregelement als op Assen) waren er volgens mij ook niet echt geluidsproblemen. De layout van het circuit doet vermoeden dat het een saai baantje is, in de praktijk is het een super gaaf circuit waarbij eigenlijk iedere bocht wel iets speciaals heeft. @gixxer750srad, je doet jezelf tekort om er niet heen te gaan omdat je ervaring met die prut circuits slecht was.
 
Mettet en Croix zijn natuurlijk niet echt race waardige banen en Zolder met de geluidsproblematiek is ook altijd gedoe. Dijon is een volwaardig circuit met alle toeters en bellen erop. Niet te vergelijken met Mettet en Croix. En met de owcup op Dijon (zelfde geluidsregelement als op Assen) waren er volgens mij ook niet echt geluidsproblemen. De layout van het circuit doet vermoeden dat het een saai baantje is, in de praktijk is het een super gaaf circuit waarbij eigenlijk iedere bocht wel iets speciaals heeft. @gixxer750srad, je doet jezelf tekort om er niet heen te gaan omdat je ervaring met die prut circuits slecht was.

nou wie weet....moet inderdaad ook niet alles over 1 kam scheren en het misschien wel een kans geven😉
 
Voor degene die geen FB hebben/direct contact...

Op de pagina van zijn vrouw staat dat vanmorgen Tommie Megens is overleden... 😢


Bij deze ontzettend veel sterkte aan iedereen die hem meer of minder kende. Maar vooral aan zijn vrouw Jesmine Korf en zijn 2 kleine kinderen.

Ik heb vroeger nog bij Tommie in de klas gezeten op het voortgezet onderwijs en heb zijn naam weleens op de tijdlijsten gezien en hoopte hem nog eens tegen het lijf te lopen op het circuit -O-

Race in peace, Tommie!

Sterkte voor alle nabestaanden!
 
Weet je...

Ik ben nu 37.
En eerlijk is eerlijk, ik heb de nodige biertjes op, op dit moment.

Maar ik kan zeer emotioneel worden over het overlijden van Tommie. We waren geen dikke vrienden/beste maatjes oid maar we zijn elkaar in een aantal races op een positieve manier (mooie races/strijd gehad) tegen gekomen. Het feit dat ik het zo beschrijf laat het al minder heftig klinken dan het is voor me. Puur alleen die laatste zin laat me mijn ogen al vol schieten. Wederom, ja dat is de alcohol die praat maar puntje bij paaltje. Hij was veeeeeel te jong, had een verloofde/vrouw en 2 jonge kinderen die sowieso nog lang niet aan de "wat weet die ouwe daar nu van" fase toe waren. Daar komt nog eens bij dat ik al vaker afscheid heb moeten nemen van mensen die daar echt de leeftijd nog niet toe hadden. En laten we eerlijk zijn, alles onder de fucking 80 valt daar nog onder maar jullie snappen me wel.
De afgelopen jaren, Elvira met een dwarslaesie, Tommie en meer mensen die in meer of minder mate hun afscheid hebben (moeten) nemen grijpen mij sterk aan.

Dit verandert niets aan het feit hoe ik over de baan ga maar wel dat ik dit wilde uitgesproken hebben. Zoals veel van de mensen die me kennen wel weten is mijn vader altijd aanwezig en belangrijker... ik heb naar zowel mijn vader (als moeder en oma, die toch altijd wat minder enthousiast zijn "zoals het hoort") uitgesproken dat racen mijn hobby is. Ik heb hier ontzettend veel plezier aan of het nu een Zolder of Assen is. Ik heb mijn ouders letterlijk gezegd (en bij deze op schrift) als mij het lot van Tommie moge overkomen heb ik tot dat moment ontzettend veel lol gehad. Ik hoop echter van ganser harte dat er niets gebeurt waardoor zij twijfelen aan de keuze wel of niet te racen.

In september moet ik helaas de Lausitzring laten schieten maar daar staat tegenover dat ik samen met mijn vader 3,5 week route66 ga rijden. Hij heeft lichamelijk veel moeten inleveren de afgelopen tijd maar we gaan zijn "bucket list" aanvullen met deze reis.

Mocht het toch ooit zover komen... vier mijn leven, treur niet om mijn fout(en).
 
Weet je...

Ik ben nu 37.
En eerlijk is eerlijk, ik heb de nodige biertjes op, op dit moment.

Maar ik kan zeer emotioneel worden over het overlijden van Tommie. We waren geen dikke vrienden/beste maatjes oid maar we zijn elkaar in een aantal races op een positieve manier (mooie races/strijd gehad) tegen gekomen. Het feit dat ik het zo beschrijf laat het al minder heftig klinken dan het is voor me. Puur alleen die laatste zin laat me mijn ogen al vol schieten. Wederom, ja dat is de alcohol die praat maar puntje bij paaltje. Hij was veeeeeel te jong, had een verloofde/vrouw en 2 jonge kinderen die sowieso nog lang niet aan de "wat weet die ouwe daar nu van" fase toe waren. Daar komt nog eens bij dat ik al vaker afscheid heb moeten nemen van mensen die daar echt de leeftijd nog niet toe hadden. En laten we eerlijk zijn, alles onder de fucking 80 valt daar nog onder maar jullie snappen me wel.
De afgelopen jaren, Elvira met een dwarslaesie, Tommie en meer mensen die in meer of minder mate hun afscheid hebben (moeten) nemen grijpen mij sterk aan.

Dit verandert niets aan het feit hoe ik over de baan ga maar wel dat ik dit wilde uitgesproken hebben. Zoals veel van de mensen die me kennen wel weten is mijn vader altijd aanwezig en belangrijker... ik heb naar zowel mijn vader (als moeder en oma, die toch altijd wat minder enthousiast zijn "zoals het hoort") uitgesproken dat racen mijn hobby is. Ik heb hier ontzettend veel plezier aan of het nu een Zolder of Assen is. Ik heb mijn ouders letterlijk gezegd (en bij deze op schrift) als mij het lot van Tommie moge overkomen heb ik tot dat moment ontzettend veel lol gehad. Ik hoop echter van ganser harte dat er niets gebeurt waardoor zij twijfelen aan de keuze wel of niet te racen.

In september moet ik helaas de Lausitzring laten schieten maar daar staat tegenover dat ik samen met mijn vader 3,5 week route66 ga rijden. Hij heeft lichamelijk veel moeten inleveren de afgelopen tijd maar we gaan zijn "bucket list" aanvullen met deze reis.

Mocht het toch ooit zover komen... vier mijn leven, treur niet om mijn fout(en).

Mooi verwoord!
 
Weet je...

Ik ben nu 37.
En eerlijk is eerlijk, ik heb de nodige biertjes op, op dit moment.

Maar ik kan zeer emotioneel worden over het overlijden van Tommie. We waren geen dikke vrienden/beste maatjes oid maar we zijn elkaar in een aantal races op een positieve manier (mooie races/strijd gehad) tegen gekomen. Het feit dat ik het zo beschrijf laat het al minder heftig klinken dan het is voor me. Puur alleen die laatste zin laat me mijn ogen al vol schieten. Wederom, ja dat is de alcohol die praat maar puntje bij paaltje. Hij was veeeeeel te jong, had een verloofde/vrouw en 2 jonge kinderen die sowieso nog lang niet aan de "wat weet die ouwe daar nu van" fase toe waren. Daar komt nog eens bij dat ik al vaker afscheid heb moeten nemen van mensen die daar echt de leeftijd nog niet toe hadden. En laten we eerlijk zijn, alles onder de fucking 80 valt daar nog onder maar jullie snappen me wel.
De afgelopen jaren, Elvira met een dwarslaesie, Tommie en meer mensen die in meer of minder mate hun afscheid hebben (moeten) nemen grijpen mij sterk aan.

Dit verandert niets aan het feit hoe ik over de baan ga maar wel dat ik dit wilde uitgesproken hebben. Zoals veel van de mensen die me kennen wel weten is mijn vader altijd aanwezig en belangrijker... ik heb naar zowel mijn vader (als moeder en oma, die toch altijd wat minder enthousiast zijn "zoals het hoort") uitgesproken dat racen mijn hobby is. Ik heb hier ontzettend veel plezier aan of het nu een Zolder of Assen is. Ik heb mijn ouders letterlijk gezegd (en bij deze op schrift) als mij het lot van Tommie moge overkomen heb ik tot dat moment ontzettend veel lol gehad. Ik hoop echter van ganser harte dat er niets gebeurt waardoor zij twijfelen aan de keuze wel of niet te racen.

In september moet ik helaas de Lausitzring laten schieten maar daar staat tegenover dat ik samen met mijn vader 3,5 week route66 ga rijden. Hij heeft lichamelijk veel moeten inleveren de afgelopen tijd maar we gaan zijn "bucket list" aanvullen met deze reis.

Mocht het toch ooit zover komen... vier mijn leven, treur niet om mijn fout(en).

Hoi Roy,

Allereerst respect voor het delen van je gevoelens en zoals @duc of prunes ook al zei: stort je hart gerust uit!

Dat je verdrietig bent over het overlijden van Tommie snap ik heel goed.
Ondanks dat ik niet genoeg budget,tijd en misschien wel niet gewoon genoeg ambitie heb en dus alleen maar wat circuitdagen doe (waar ik me overigens prima mee vermaak) valt het me wel op dat het een apart wereldje is en het vaak voelt als een soort familie want iedereen komt daar voor hetzelfde.
Je ziet ook heel vaak weer dezelfde gasten terug op het paddock en als iemand elkaar ergens mee kan helpen wordt dat ook vaak gedaan.
Ik kan me voorstellen dat dat gevoel als rijder in de ZAC nog wel sterker is omdat je elkaar veel vaker ziet, en ook echt tegen elkaar aan het racen bent waar dan (hopelijk) vooral veel mooie herinneringen uit voortkomen.

Ik ben zelf net zo oud als Tommie en zit praktisch in dezelfde situatie: 2 jaar geleden getrouwd en een dochtertje van 2,5 jaar oud en het is dan ook een keiharde reality-check dat deze enorm gave hobby die we uitoefenen aan de andere kant ook zo gevaarlijk kan zijn -O-

Bedankt dat je je gevoel hier wilde delen en heel veel plezier op de route66 met je pa, geniet ervan! :Y
 
Misschien wordt deze reactie niet op prijs gesteld, maar het moet me toch van mijn hart.

Ik rijd dit jaar voor het eerst mee in de ZAC met volle tevredenheid.

Maar ik heb besloten dat ik niet elke race meerijd omdat ik sommige banen gewoon niet veilig vind.
Ik heb daarom zandvoort overgeslagen aangezien ik de uitloopmogelijkheden in de laatste bocht veel te weinig vind en de bocht naar links na de tarzanbocht, is helemaal geen uitloop, maar daar ligt de snelheid een stuk lager.

Ook zolder heb ik overgeslagen.
Ik heb daar een paar jaar geleden ooit een trackday gedaan en vond de baan gewoon gevaarlijk, zeker voor motoren.

Ik ben nu op een leeftijd dat ik geen zin meer heb om op banen te gaan rijden die ikzelf als dusdanig gevaarlijk beschouw dat ik na een crash iets kan raken, zoals een muur of vangrails.
Daardoor zal ik nooit hoog eindigen in het kampioenschap, maar dat neem ik dan maar voor lief.

Hiermee wil ik absoluut niemand veroordelen die andere keuzes maakt, want dit is 100% mijn gedachte hierover.
En ik wil hier ook niet mijn gelijk halen over het gevaar van zandvoort of zolder, want als iemand er anders over denkt is dat zijn keuze.
Maar zoals ik het om mij heen hoor, zijn er meerdere die er zo over denken, hoewel ik ook coureurs hoor zeggen dat ze zolder nog steeds een geweldige baan vinden.

Wat er in zolder is gebeurd is verschrikkelijk, met name voor de nabestaanden.
Dat wens je niemand toe.
Ik kende deze jongen en zijn familie overigens niet.
 
Ik heb ook al vaker over Zolder horen vertellen dat die baan feitelijk niet echt goed geschikt is voor motoren.... idem over Zandvoort.
De motivatie daarbij was dezelfde die jij geeft.
 
Iedereen is vrij om een baan wel of niet te rijden om welke redenen dan ook.
Echter blijft het racen. Ook op een Assen kan het helemaal fout aflopen. Tuurlijk is Assen veiliger als Zolder en Zandvoort maar garanties zijn er niet.

Ik zelf ben van mening dat hard rijden op Zandvoort/Zolder altijd nog veiliger is dan op de weg. En er zullen ook banen nog veiliger dan Assen zijn.

Ik respecteer ieder zijn mening qua wel of niet rijden, dat verandert echter niets aan het feit dat er altijd mensen zullen vallen.



Dat gezegd, ik heb gewoon weer veel zin in vrijdag en zaterdag.
 
Mooie woorden hierboven jongelui. Ik moest ook maar eens aan't bier vrees ik: sluit me graag aan bij o.a. Roy, maar mis ff de rust om dat goed uit te typen.

Eerst ff nuchter: ik rijd mijn 1e seizoen ZAC (na vorig jaar mijn eerste circuitdagen) en ervaar op de paddocks net als hierboven een bijzonder soort familiesfeer. Risico's nemen we volgens mij allen volledig bewust en gáát het een keer mis, dan hebben we dat maar te accepteren ofzo. Deurdonderen.
Al kende ik Tommie totaal niet; wat gebeurd is, had niet gemoeten. Ik kon er zelf niet bij zijn racedag Zolder en zou ook niet durven oordelen over het gebeurde, maar het regent sindsdien wel uit de roze racewolk waar ik op zit.

Zo. Genoeg gezegd. Gauw naar Assen! ✊
 
Mooie woorden hierboven jongelui. Ik moest ook maar eens aan't bier vrees ik: sluit me graag aan bij o.a. Roy, maar mis ff de rust om dat goed uit te typen.

Eerst ff nuchter: ik rijd mijn 1e seizoen ZAC (na vorig jaar mijn eerste circuitdagen) en ervaar op de paddocks net als hierboven een bijzonder soort familiesfeer. Risico's nemen we volgens mij allen volledig bewust en gáát het een keer mis, dan hebben we dat maar te accepteren ofzo. Deurdonderen.
Al kende ik Tommie totaal niet; wat gebeurd is, had niet gemoeten. Ik kon er zelf niet bij zijn racedag Zolder en zou ook niet durven oordelen over het gebeurde, maar het regent sindsdien wel uit de roze racewolk waar ik op zit.

Zo. Genoeg gezegd. Gauw naar Assen! ✊
Goed verwoord, en ook @Roy "R", waarheid als een koe 😊.
We kennen allemaal de risico’s maar weten ook allemaal dat zoiets als in Zolder (gelukkig..) een uitzondering op de regel is.

Ook ik ben van mening dat het overal kán gebeuren, maar dat banen als Zolder en Zandvoort wel als een stukje “minder veilig” voor motoren beschouwd mogen worden.
Voor mij persoonlijk was deze keer Zolder dan ook (om meerdere redenen) de laatste keer.

Hopelijk blijven zulke vreselijke momenten ons allen zoveel mogelijk bespaard, ook ik kende Tommie niet persoonlijk maar zoals al door meerderen geopperd, het hele ZAC festijn voelt op paddock en baan als 1 grote gezellige familie/vriendengroep.

Zou mooi zijn als RSZ iets van een minuut stilte doet 3 Augustus 😊.
 
Terug
Bovenaan Onderaan