Dampkring
Die hard MF'er
Tsja, na al die jaren heb ik er ook aan moeten geloven.
Afgelopen dinsdag, onderweg naar mijn werk, redelijk hard onderuit gegaan op de rotonde bij Capelle aan de IJssel. Afgevoerd met de ambulance naar het Erasmus waar ze constateerden dat ik drie gebroken ribben en een klaplong er aan over heb gehouden.
Na een paar dagen een drain uit me borstkas en een ruggeprik uit mijn rug (duh)te hebben gehad, afgelopen vrijdag ontslagen om thuis verder genezen. Dit met een bak aan pijnstilling van heb ik u daar.
En moet eerlijk toegeven, dit doet behoorlijk zeer.
Aan de andere kant realiseer ik mij ook net even wat meer dat dit ook compleet verkeeerd had kunnen aflopen.
Anyway, even van me afschrijven lijkt me prettig en hier vind ik wel een luisterend oor (denk ik zo).
Ik was al zo'n 10 kilometer onderweg en een paar rotondes verder, dus echt koude banden kunnen het haast niet meer geweest zijn. Daarbij was het insturen van de rotonde naar rechts geen enkel probleem en ging het compleet fout bij het overgaan naar links voor 3 kwart rond richting Rotterdam. Stond vooraan (zoals altijd eigenlijk wel) en gaf goed gas (let wel, het is "maar" een Africa Twin) maar gok dat ik de 50 wel moet hebben gehaald. Of het het achterwiel was of beide wielen kan ik je niet meer vertellen, maar wel dat het goed mis was toen ik me realiseerde op het moment dat de motor verder naar links helde (en sneller) dan gepland.
Op de linkerkant gevallen en op mijn rechterkant geeindigd, wilde opstaan, maar dat ging niet. Per direct last van de ademhaling, zo'n gevoel dat je net een klap op je middenrif hebt gekregen, je wil wel, maar het lukt niet.
In je ooghoek zie je dan ook nog eens de auto die achter je stond bij het verkeerslicht langs je heen rijden, kennelijk in de veronderstelling dat dit een normale manier is om een bocht te nemen (raar dat je zoiets registreert).
Motor is doorgegleden en heeft een lantaarnpaal net mis gehouden (of misschien niet, heb het niet meer kunnen controleren), stil komen te liggen in het stukje gras voor het fietspad (gelukkig maar, genoeg scholieren onderweg op dat moment).
Maar dan al snel twee mannen en een vrouw die actie nemen, 112 bellen en, echt een geluk bij een ongeluk, een van de mannen medisch onderlegd (of voor zover ik het goed heb begrepen lid van een rapid response team). Heeft mij eigenlijk helemaal nagelopen voordat de ambulance arriveerde. De andere man, die mijn hoofd ondersteunde, heeft waarschijnlijk 10 blauwe plekken op zijn onderbeen staan. Had echt iets nodig om in te knijpen.
En dus afgevoerd naar het Erasmus in Rotterdam waar ik absoluut de zorg heb gekregen die ik nodig had. Petje af voor deze mensen.
Trouwens, petje af voor alle mensen die je op zo'n moment de helpende hand toesteken. Ging idee of ik net met hen in contact zou kunnen komen, kan wel een bedankje af (minimaal).
Ow, en laten we mijn kleding niet vergeten te bedanken die deze onvrijwillige kennismaking met het asfalt niet hebben overleeft. Als je, dik onder de pijnstillers, een aantal malen hoort zeggen dat ik bar weinig schade heb opgelopen en dat dat moet komen door mijn motorkleding, dan is het het geld meer dan waard.
Volgende stap is er achter komen wat de schade is aan de motorfiets. Dit laten fixen, nieuwe kleding laten aanrukken en over een paar weken weer opstappen. Sommige verklaren me voor gek, andere weet dat het niet anders kan. Het zit toch een beetje in je bloed.
(Vrouw twijfelt aan bovenstaande, maar dat lijkt me logisch na afgelopen week. Zomaar een telefoontje ontvangen waarin je te horen krijgt dat je man is afgevoerd naar het ziekenhuis gaat je ook niet in de koude kleren zitten).
Goed, daar ben ik weer even vanaf.
Op naar herstel.
Afgelopen dinsdag, onderweg naar mijn werk, redelijk hard onderuit gegaan op de rotonde bij Capelle aan de IJssel. Afgevoerd met de ambulance naar het Erasmus waar ze constateerden dat ik drie gebroken ribben en een klaplong er aan over heb gehouden.
Na een paar dagen een drain uit me borstkas en een ruggeprik uit mijn rug (duh)te hebben gehad, afgelopen vrijdag ontslagen om thuis verder genezen. Dit met een bak aan pijnstilling van heb ik u daar.
En moet eerlijk toegeven, dit doet behoorlijk zeer.
Aan de andere kant realiseer ik mij ook net even wat meer dat dit ook compleet verkeeerd had kunnen aflopen.
Anyway, even van me afschrijven lijkt me prettig en hier vind ik wel een luisterend oor (denk ik zo).
Ik was al zo'n 10 kilometer onderweg en een paar rotondes verder, dus echt koude banden kunnen het haast niet meer geweest zijn. Daarbij was het insturen van de rotonde naar rechts geen enkel probleem en ging het compleet fout bij het overgaan naar links voor 3 kwart rond richting Rotterdam. Stond vooraan (zoals altijd eigenlijk wel) en gaf goed gas (let wel, het is "maar" een Africa Twin) maar gok dat ik de 50 wel moet hebben gehaald. Of het het achterwiel was of beide wielen kan ik je niet meer vertellen, maar wel dat het goed mis was toen ik me realiseerde op het moment dat de motor verder naar links helde (en sneller) dan gepland.
Op de linkerkant gevallen en op mijn rechterkant geeindigd, wilde opstaan, maar dat ging niet. Per direct last van de ademhaling, zo'n gevoel dat je net een klap op je middenrif hebt gekregen, je wil wel, maar het lukt niet.
In je ooghoek zie je dan ook nog eens de auto die achter je stond bij het verkeerslicht langs je heen rijden, kennelijk in de veronderstelling dat dit een normale manier is om een bocht te nemen (raar dat je zoiets registreert).
Motor is doorgegleden en heeft een lantaarnpaal net mis gehouden (of misschien niet, heb het niet meer kunnen controleren), stil komen te liggen in het stukje gras voor het fietspad (gelukkig maar, genoeg scholieren onderweg op dat moment).
Maar dan al snel twee mannen en een vrouw die actie nemen, 112 bellen en, echt een geluk bij een ongeluk, een van de mannen medisch onderlegd (of voor zover ik het goed heb begrepen lid van een rapid response team). Heeft mij eigenlijk helemaal nagelopen voordat de ambulance arriveerde. De andere man, die mijn hoofd ondersteunde, heeft waarschijnlijk 10 blauwe plekken op zijn onderbeen staan. Had echt iets nodig om in te knijpen.
En dus afgevoerd naar het Erasmus in Rotterdam waar ik absoluut de zorg heb gekregen die ik nodig had. Petje af voor deze mensen.
Trouwens, petje af voor alle mensen die je op zo'n moment de helpende hand toesteken. Ging idee of ik net met hen in contact zou kunnen komen, kan wel een bedankje af (minimaal).
Ow, en laten we mijn kleding niet vergeten te bedanken die deze onvrijwillige kennismaking met het asfalt niet hebben overleeft. Als je, dik onder de pijnstillers, een aantal malen hoort zeggen dat ik bar weinig schade heb opgelopen en dat dat moet komen door mijn motorkleding, dan is het het geld meer dan waard.
Volgende stap is er achter komen wat de schade is aan de motorfiets. Dit laten fixen, nieuwe kleding laten aanrukken en over een paar weken weer opstappen. Sommige verklaren me voor gek, andere weet dat het niet anders kan. Het zit toch een beetje in je bloed.
(Vrouw twijfelt aan bovenstaande, maar dat lijkt me logisch na afgelopen week. Zomaar een telefoontje ontvangen waarin je te horen krijgt dat je man is afgevoerd naar het ziekenhuis gaat je ook niet in de koude kleren zitten).
Goed, daar ben ik weer even vanaf.
Op naar herstel.
beterschap !
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
