Thymen7734
Die hard MF'er
- 8 sep 2008
- 273
- 0
Voor de mensen met haast, onderaan staat een korte versie van het verhaal.
Vanochtend was ik op de motor op weg naar Groningen om een vriend op te zoeken. Ik reed op de A6 richting het noorden, bij knooppunt Emmeloord dat ik lekker schuin door de bocht te gaan. Ik schakelde terug om meer toeren te maken, dat vind ik wel zo prettig op m'n 600cc-tje. In de bocht naar links kwam er een auto naar links waarop ik het gas dichtdraaide. De auto minderde zelf ook vaart en net toen ik bij wilde remmen ging de auto naar rechts. Mooi, gas! Onder tussen ging de bocht naar links over in de bocht naar rechts, ik schakelde op en gaf gas. Ik gaf echter te vroeg gas zodat de motor even wat vlotter versnelde dan verwacht. Ik schrok en had het gevoel te snel te gaan voor de bocht die ik op dat moment moest inzetten.
Mijn reflex was om het gas weer dicht te draaien en de rem erbij te pakken (dom), ik vertraagde niet voldoende en reed in paniek rechtdoor. Ik ging door het gras de N50 op (zonder kijken) en reed direct de middenberm in. Hier wist ik de motor nog bij te sturen om niet direct de vangrail in te duiken maar omdat ik nog steeds mijn voorrem in kneep verloor mijn voorwiel grip. De motor kantelde naar rechts, ik rolde door het gras terwijl de motor tegen de vangrail tot stilstand kwam. Toen ik stil lag, lag ik op mijn buik met mijn onderarmen voor mijn gezicht, steunend op mijn ellebogen.
Zo heb ik enkele seconden gelegen voordat ik mij op mijn rug liep rollen en mijn vizier opende. Zo ben ik blijven liggen tot de ambulance kwam. Naar mijn idee duurde het verdomd lang voordat er iemand stopte. Ik hoorde de auto's en vrachtwagens voorbij denderen, iemand had mij toch moeten zien vallen?
Na een tijdje (kan 10 seconden zijn geweest, tijd gaat erg raar na zo'n situatie) hoorde ik iemand naderen die een ambulance bestelde via de telefoon. Een ouder echtpaar dat ik even ervoor had ingehaald was gestopt. Hulde!
Deze mensen vroegen meteen hoe het met mij ging maar deden geen poging mij overeind te helpen of mijn helm af te doen. Alweer hulde! Toen kwam het gevoel in mijn lichaam terug. Al mijn ledematen begonnen pijn te doen, vooral mijn rechter hand. Het was geen stekende pijn maar meer een brandende pijn. Aangezien ik volledig gekleed was in motorpak leek mij dit een positief teken.
Al snel kwam het bericht dat de ambulance onderweg was. Mooi, dan blijf ik lekker liggen in het gras. Ik heb de dame gevraagd om de vriend waar ik naar opweg was te bellen om te zeggen dat ik niet meer kwam vandaag. Dat heeft ze gedaan, waarvoor mijn dank. Ik heb nog gevraagd hoe mijn motor er aan toe was maar daar konden ze weinig over zeggen, hij lag op zijn kant tegen de vangrail aan. Dat klinkt niet goed...
Al snel was de ambulance ter plaatse en werd mijn uitzicht op de blauwe lucht vervangen door het hoofd van Erwin de ambulancebroeder. Omdat ik gewoon aanspreekbaar was en geen erge pijn had, werd de traumaheli afgebeld. Was die echt voor míj opgestegen? Wauw... Mijn pak werd opengeritst in plaats van geknipt om naar mijn ademhaling te luisteren. De politie was ondertussen ook gearriveerd. Toen kwam het moment om mijn helm af te zetten, dit werd zeer voorzichtig en heel langzaam gedaan. Dat is een aparte ervaring. De andere ambulance broeder pulkte mijn oordopjes uit mijn oren en op mijn aanwijzingen verdwenen die netjes in hun opbergtasje. De agent vroeg naar mijn gegevens, hij mocht zelf mijn rijbewijs uit mijn jaszak vissen.
Al met al heb ik denk ik iets van een half uur in het gras gelegen voordat ik met nekbrace, vastgesnoerd aan een plank de ambulance in verdween. Mijn motorjack was netjes uitgedaan bij het op de plank plaatsen dus die is nog helemaal heel. Op mijn verzoek werd ik naar het ziekenhuis in Lelystad gebracht, ik woon immers in Almere en dan ben ik al in de goede richting. Daar werden diverse röntgen foto's gemaakt om mijn nek, rug en bekken te controleren. Ondertussen waren mijn ouders ook gearriveerd en die mochten even hoi zeggen. Na de foto's werd ik naar een kamer gereden waar ik kon bijpraten met mijn ouders. Totdat duidelijk was dat mijn nek in orde was, bleef de neckbrace om. Dat is een zeer irritant ding maar 'beter safe then sorry'.
Ze wilde zowel wat bloed als urine hebben om te testen op eventueel inwendig letsel. Toen begon mijn rechterhand toch wel erg zeer te doen, daar gingen ze nog een foto van maken. Toen mochten mijn schoenen ook uit om mijn hele lichaam nog eens met de hand (een vrouwenhand nog wel) te controleren. Bij het uitdoen van mijn rechter schoen deed mijn kleine teen pijn, 'dan maken we daar ook nog een foto van' aldus de dokter.
Resultaat van de foto's: eerste kootje van de kleine teen van mijn rechter voet is gebroken maar zit goed. Zolang ik mijn tenen niet buig geneest dat vanzelf in zo'n vier weken. In mijn rechter hand is ook een kootje gebroken, dat wordt gipsen! Mijn eerste (en tweede) botbreuk zijn een feit, en ik ben nog wel rechtshandig! De verwachting is dat mijn hand 3 tot 6 weken nodig heeft om te genezen...
Al met al heb ik heel veel geluk gehad bij dit ongeluk dat volledig mijn eigen stomme schuld is. Ik heb de motor net gezien en de schade lijkt mee te vallen. De meeste schade zit rechtsvoor, de kuip is vernietigd evenals de toerenteller. Ik heb goede hoop dat de Bandit eerder dan ikzelf weer klaar is om te rijden.
Ik probeer in mijn hoofd telkens de vraag te beantwoorden hoe ik zo iets stoms heb kunnen doen. Ik wist precies wat ik wel en niet moest doen maar deed toch het verkeerde. Ik denk dat als ik in het gras van de sociaal brede middenberm mijn rem had losgelaten, ik overeind was gebleven. Maar achteraf praten is altijd makkelijk. Nu is het wachten op de onvermijdelijke spierpijn.
Ik hoop zo nog wat foto's te kunnen plaatsen van mezelf en de Bandit.
Samenvatting
Ik ben op de A6 uit de bocht gevlogen door mijn eigen schuld. Heb in mijn rechter voet en hand een kootje gebroken, hand zit in het gips. Motor is waarschijnlijk wel op te lappen. Ik heb heel veel geluk gehad, het had veel erger kunnen aflopen.
Edit:
Dankwoord
Wat ik mij nu pas bedenk, er zullen vast medewerkers van het Zuiderzee ziekenhuis meelezen hier. Bij deze wil ik iedereen die mij geholpen heeft bedanken. Het begon met het oudere echtpaar dat met de caravan op weg was naar huis en stopte om 112 te bellen. Helaas gingen ze verder toen de ambulance arriveerde en dus kan ik nooit een bedankje sturen. Ik heb nog wel hard 'bedankt' geroepen vanuit mijn helm maar toch.
Dan komen natuurlijk de ambulancebroeders uit Emmeloord waarvan er één Erwin heet (hij wil röntgen ogen voor zijn verjaardag denk ik) en zijn collega het werk nog maar 3 dagen deed. Toen was er de blonde agente die mijn hoofd heeft ondersteund nadat mijn helm was verwijderd en haar collega die mijn ouders heeft gebeld. Ook heeft hij samen met de berger mijn Garmin Nüvi van mijn motor gehaald en in mijn motorjas gedaan.
In het ziekenhuis waren er diverse hele aardige zusters en broeders die hun best voor mij gedaan hebben. Met name de zuster die mijn arm heeft ingegipst. Dan is er nog de jonge vrouwelijke dokter met de naam die ik maar niet kon onthouden. Ze deed alles heel rustig en kwam diverse keren kijken hoe het met mij ging.
Als laatste is er nog de man van de röntgen afdeling met zijn 'Full Metal Jacked' T-shirt die alle foto's van mij heeft gemaakt. Sorry dat ik het metaal in mijn haarelastiekjes was vergeten...
Aan iedereen, heel, heel, heel erg bedankt!! Ik had geen betere behandeling kunnen wensen!
Thymen
Vanochtend was ik op de motor op weg naar Groningen om een vriend op te zoeken. Ik reed op de A6 richting het noorden, bij knooppunt Emmeloord dat ik lekker schuin door de bocht te gaan. Ik schakelde terug om meer toeren te maken, dat vind ik wel zo prettig op m'n 600cc-tje. In de bocht naar links kwam er een auto naar links waarop ik het gas dichtdraaide. De auto minderde zelf ook vaart en net toen ik bij wilde remmen ging de auto naar rechts. Mooi, gas! Onder tussen ging de bocht naar links over in de bocht naar rechts, ik schakelde op en gaf gas. Ik gaf echter te vroeg gas zodat de motor even wat vlotter versnelde dan verwacht. Ik schrok en had het gevoel te snel te gaan voor de bocht die ik op dat moment moest inzetten.
Mijn reflex was om het gas weer dicht te draaien en de rem erbij te pakken (dom), ik vertraagde niet voldoende en reed in paniek rechtdoor. Ik ging door het gras de N50 op (zonder kijken) en reed direct de middenberm in. Hier wist ik de motor nog bij te sturen om niet direct de vangrail in te duiken maar omdat ik nog steeds mijn voorrem in kneep verloor mijn voorwiel grip. De motor kantelde naar rechts, ik rolde door het gras terwijl de motor tegen de vangrail tot stilstand kwam. Toen ik stil lag, lag ik op mijn buik met mijn onderarmen voor mijn gezicht, steunend op mijn ellebogen.
Zo heb ik enkele seconden gelegen voordat ik mij op mijn rug liep rollen en mijn vizier opende. Zo ben ik blijven liggen tot de ambulance kwam. Naar mijn idee duurde het verdomd lang voordat er iemand stopte. Ik hoorde de auto's en vrachtwagens voorbij denderen, iemand had mij toch moeten zien vallen?
Na een tijdje (kan 10 seconden zijn geweest, tijd gaat erg raar na zo'n situatie) hoorde ik iemand naderen die een ambulance bestelde via de telefoon. Een ouder echtpaar dat ik even ervoor had ingehaald was gestopt. Hulde!
Deze mensen vroegen meteen hoe het met mij ging maar deden geen poging mij overeind te helpen of mijn helm af te doen. Alweer hulde! Toen kwam het gevoel in mijn lichaam terug. Al mijn ledematen begonnen pijn te doen, vooral mijn rechter hand. Het was geen stekende pijn maar meer een brandende pijn. Aangezien ik volledig gekleed was in motorpak leek mij dit een positief teken.
Al snel kwam het bericht dat de ambulance onderweg was. Mooi, dan blijf ik lekker liggen in het gras. Ik heb de dame gevraagd om de vriend waar ik naar opweg was te bellen om te zeggen dat ik niet meer kwam vandaag. Dat heeft ze gedaan, waarvoor mijn dank. Ik heb nog gevraagd hoe mijn motor er aan toe was maar daar konden ze weinig over zeggen, hij lag op zijn kant tegen de vangrail aan. Dat klinkt niet goed...
Al snel was de ambulance ter plaatse en werd mijn uitzicht op de blauwe lucht vervangen door het hoofd van Erwin de ambulancebroeder. Omdat ik gewoon aanspreekbaar was en geen erge pijn had, werd de traumaheli afgebeld. Was die echt voor míj opgestegen? Wauw... Mijn pak werd opengeritst in plaats van geknipt om naar mijn ademhaling te luisteren. De politie was ondertussen ook gearriveerd. Toen kwam het moment om mijn helm af te zetten, dit werd zeer voorzichtig en heel langzaam gedaan. Dat is een aparte ervaring. De andere ambulance broeder pulkte mijn oordopjes uit mijn oren en op mijn aanwijzingen verdwenen die netjes in hun opbergtasje. De agent vroeg naar mijn gegevens, hij mocht zelf mijn rijbewijs uit mijn jaszak vissen.
Al met al heb ik denk ik iets van een half uur in het gras gelegen voordat ik met nekbrace, vastgesnoerd aan een plank de ambulance in verdween. Mijn motorjack was netjes uitgedaan bij het op de plank plaatsen dus die is nog helemaal heel. Op mijn verzoek werd ik naar het ziekenhuis in Lelystad gebracht, ik woon immers in Almere en dan ben ik al in de goede richting. Daar werden diverse röntgen foto's gemaakt om mijn nek, rug en bekken te controleren. Ondertussen waren mijn ouders ook gearriveerd en die mochten even hoi zeggen. Na de foto's werd ik naar een kamer gereden waar ik kon bijpraten met mijn ouders. Totdat duidelijk was dat mijn nek in orde was, bleef de neckbrace om. Dat is een zeer irritant ding maar 'beter safe then sorry'.
Ze wilde zowel wat bloed als urine hebben om te testen op eventueel inwendig letsel. Toen begon mijn rechterhand toch wel erg zeer te doen, daar gingen ze nog een foto van maken. Toen mochten mijn schoenen ook uit om mijn hele lichaam nog eens met de hand (een vrouwenhand nog wel) te controleren. Bij het uitdoen van mijn rechter schoen deed mijn kleine teen pijn, 'dan maken we daar ook nog een foto van' aldus de dokter.
Resultaat van de foto's: eerste kootje van de kleine teen van mijn rechter voet is gebroken maar zit goed. Zolang ik mijn tenen niet buig geneest dat vanzelf in zo'n vier weken. In mijn rechter hand is ook een kootje gebroken, dat wordt gipsen! Mijn eerste (en tweede) botbreuk zijn een feit, en ik ben nog wel rechtshandig! De verwachting is dat mijn hand 3 tot 6 weken nodig heeft om te genezen...
Al met al heb ik heel veel geluk gehad bij dit ongeluk dat volledig mijn eigen stomme schuld is. Ik heb de motor net gezien en de schade lijkt mee te vallen. De meeste schade zit rechtsvoor, de kuip is vernietigd evenals de toerenteller. Ik heb goede hoop dat de Bandit eerder dan ikzelf weer klaar is om te rijden.
Ik probeer in mijn hoofd telkens de vraag te beantwoorden hoe ik zo iets stoms heb kunnen doen. Ik wist precies wat ik wel en niet moest doen maar deed toch het verkeerde. Ik denk dat als ik in het gras van de sociaal brede middenberm mijn rem had losgelaten, ik overeind was gebleven. Maar achteraf praten is altijd makkelijk. Nu is het wachten op de onvermijdelijke spierpijn.
Ik hoop zo nog wat foto's te kunnen plaatsen van mezelf en de Bandit.
Samenvatting
Ik ben op de A6 uit de bocht gevlogen door mijn eigen schuld. Heb in mijn rechter voet en hand een kootje gebroken, hand zit in het gips. Motor is waarschijnlijk wel op te lappen. Ik heb heel veel geluk gehad, het had veel erger kunnen aflopen.
Edit:
Dankwoord
Wat ik mij nu pas bedenk, er zullen vast medewerkers van het Zuiderzee ziekenhuis meelezen hier. Bij deze wil ik iedereen die mij geholpen heeft bedanken. Het begon met het oudere echtpaar dat met de caravan op weg was naar huis en stopte om 112 te bellen. Helaas gingen ze verder toen de ambulance arriveerde en dus kan ik nooit een bedankje sturen. Ik heb nog wel hard 'bedankt' geroepen vanuit mijn helm maar toch.
Dan komen natuurlijk de ambulancebroeders uit Emmeloord waarvan er één Erwin heet (hij wil röntgen ogen voor zijn verjaardag denk ik) en zijn collega het werk nog maar 3 dagen deed. Toen was er de blonde agente die mijn hoofd heeft ondersteund nadat mijn helm was verwijderd en haar collega die mijn ouders heeft gebeld. Ook heeft hij samen met de berger mijn Garmin Nüvi van mijn motor gehaald en in mijn motorjas gedaan.
In het ziekenhuis waren er diverse hele aardige zusters en broeders die hun best voor mij gedaan hebben. Met name de zuster die mijn arm heeft ingegipst. Dan is er nog de jonge vrouwelijke dokter met de naam die ik maar niet kon onthouden. Ze deed alles heel rustig en kwam diverse keren kijken hoe het met mij ging.
Als laatste is er nog de man van de röntgen afdeling met zijn 'Full Metal Jacked' T-shirt die alle foto's van mij heeft gemaakt. Sorry dat ik het metaal in mijn haarelastiekjes was vergeten...
Aan iedereen, heel, heel, heel erg bedankt!! Ik had geen betere behandeling kunnen wensen!
Thymen
Laatst bewerkt:
Goed om te lezen dat je er zo nuchter en toch wel enigzins positief mee omgaat!
/gelrenieuws.nl/2010/06/motorrijder-komt-om-op-a28.html
