Onze Vakantie

Sijmen

MF'er
20 jan 2004
206
0
De Vakantie

Uiteraard begin je met plannen; waar ga je naar toe? Wat zijn je doelen? Wat ga je allemaal doen? Aangezien het voor ons onze aller eerste motorvakantie zou worden was het plannen snel voorbij. In vage termen hadden we besloten om naar Italië te rijden. Echt veel verder gingen we niet. Hoe we naar huis zouden gaan dat kwam dan wel. Geen hotels geboekt, geen campings opgezocht. Alles was easy en laid back.
Tot dus het moment dat de dag van vertrek was aangebroken. Ral had een tanktas(Fastway) en een bagagerol gekocht bij Louis en ik een tanktas en tailbag van Oxford bij Leen Post. Daar ging alles met gemak in. En uiteraard pak je teveel in, ookal lijkt het zo weinig!

Dus daar kwam de dag van vertrek. Zo was de ene moeder bang dat ze haar zoon niet meer zou zien en de ander er stellig van overtuigt was dat ze die gozer daar op die motor vandaag voor de laatste keer wakker heeft kunnen maken. Maar zowaar ik hier nu zit te tikken, we hebben het gehaald, ook al was het soms met een haar verschil.
Maandag 12 Juli liet met haar schemerige ochtendgloren maar weer duidelijk blijken dat ze het niet zo eens was met onze beslissing om op vakantie te gaan. Ze huilde alsof het een lieve lust was. Maar dat mocht de pret niet drukken en na een warm maar sober afscheid vertrokken we. In één rechtstuk door naar Aachen en Koblenz. Daar overnachtten we bij een vreemde Pakistaan voor de aardige prijs van 42 euri, en dat is met ontbijt en voor 2 personen. De hel dag was nat, het weer, de wegen, mijn kleding, mijn bagage, maar waarom nou ook die digitale camera? Hij was niet vochtig aan de buitenkant en toch gaf hij een Error #45. Ik heb hem toen maar ingepakt in een hemd en weer in m’n tailbag gedaan.

De volgende dag(dinsdag) was het op naar Basel. Man man, wat een bagger stad is dat. Ik weet niet hoe lang we er over hebben gedaan om de verkeerde weg te kiezen, maar Superman zou er jaloers op zijn geweest. Het heeft even geduurd voor we de stad weer uit waren, maar nadat de paniek begon te zakken en het rationele denken de overhand begon te krijgen volgden we Delemont, en voor we het wisten zaten we in Dornach en was het tijd om een hotel op te zoeken dat vriendelijk genoeg was voor onze o-zo kleine portemonnees.
Maar elk voordeel heeft z’n nadeel. Een pass is niet zomaar iets. De weg loopt niet alleen schuin omhoog, hij draait ook om zijn verticale as. Wanneer je denkt dat je recht rijd, rijd je scheef. Een parkeer haven lijkt volledig horizontaal te zijn tot je er op wilt stoppen en wordt je met je neus letterlijk in het maar al te harde asfalt gedrukt. Je staat daar met een fiets tussen je benen van meer dan 200 kilo, en jij, als magere gratenbaal met Rambo aspiraties denkt dat je zonder enige hulp die stalen ros in bedwang kan houden op welk terrein dan ook. Helaas, of gelukkig(’t is maar hoe je het bekijkt) bleek dit niet waar te zijn. Je maakt een draai met die motor tussen je tenen, je evenwichtsorgaan zegt dat de weg recht is, en zonder al teveel denken neem je dat aan en stap je naar achteren en stuur je een beetje mee. Natuurlijk kan er maar 1 de schuldige zijn, en dat ben ik niet. Zwaartekracht is a nasty bitch, as they say. De weg loopt schuin, je motor staat schuin, jij denkt dat je recht staat en dan komt die verrekte zwaartekracht nog eens om de hoek kijken met een blik in de ogen waarom jij als domme blonde gozer nou toch niet die grijze kwab hersencellen gebruikt die je in dat ozo unieke hoofd hebt zitten. De motor begint te rijden en probeer dat maar eens tegen te houden. Voor ik het door had rolde hij weg en stond ik bijna met tranen in m’n ogen naar zijn eerste vloering te kijken. In tijden van paniek grijp je je altijd vast aan iets. Als je van je motor lazert hij je je motor vast, tegen beter weten in. Ik mag van geluk spreken dat ik dat ook deed, en het feit dat ik onder de motor terecht kwam heeft ook een stuk geholpen. Mijn linkerbeen zat klam tussen de motor en de grond en dat heeft de val flink gebroken. Helaas moest mijn linkerspiegel het ontgelden en die brak af. Voor de rest was er geen schade.

Vanaf Dornach(woensdag) was het op naar Meiringen, de streek waar wij vanaf het begin al heen wilde. En daar was het heerlijk rijden. Brunigpass met z’n 15% steil oplopende weg was geweldig.
Helaas(of toch niet) namen we een verkeerde weg die leidde ons naar een top van een klein bergje. Onderweg naar boven kregen we de kans om eens goed om ons heen te kijken. Waarom was die camera nou stuk! En daar sta je dan, je hebt de verkeerde weg te pakken, je hebt geen camera en je wilt terug. Wederom is de weg schuin, en ookal denk je dat je de les geleerd hebt, de realiteit moet altijd anders zijn. Keren op een schuine weg heeft mij een complex opgeleverd waar ik waarschijnlijk nooit meer vanaf zal komen. Langzaam loop ik vooruit met de motor tussen m’n benen en exact hetzelfde als die dag daarvoor gebeurt me weer. Schreeuwend met alle agressie die ik op kon brengen brulde ik:” NEE!!! NEE!!! NEE!!!” De man die ooit zij dat woorden geen kracht hebben moet ik gelijk geven. Niets, maar dan ook niets hebben zij bijgedragen aan het tegengaan van deze val. Deze keer viel de motor naar rechts, en dat is niet zo’n prettig idee, aangezien de CBR hier geen buffer heeft zitten. Er zitten nu kleine kasjes op de uitlaat en de sticker op de bobbel onder de rug van de letter ‘R’ is kapot gescheurd en deels weg. Niets helpt om mij op zo’n moment weer rustig te maken. Het is niet het ego waar je een deuk in hebt gekregen. Het is die motorfiets, die fijne metgezel waar ik zo hard voor heb moeten werken, en waar ik vervolgens nog eens 2 maanden naar heb moeten kijken voor ik er daadwerkelijk de weg mee op kon. Woede en machteloosheid raasden en tierden binnen mijn lichaam. Ik kon die fiets wel slopen. Hoe gek het ook lijkt, mijn volledige vertrouwen in die motor was weg. Waarom moest dit gebeuren? Ik was kapot. De eerste keer was erg, je bent op je eerste vakantie met je eerste motor, een ongelukje kan gebeuren, maar een 2de ongeluk op precies dezelfde manier! Toen ik weer opgestapt was dacht ik al aan een nieuwe motor, deze zou en moest de deur uit! Ongeacht de consequenties! Ik zou me veel beter voelen op een andere fiets. Dat is natuurlijk grote onzin, je lichaam is al die natuurlijke oppep middelen aan het verwerken dus je kunt met geen mogelijkheid normaal denken. Gelukkig duurt je vakantie nog 5 dagen dus is er tijd genoeg om na te denken.

Vanaf Meiringen(donderdag) gingen we naar St. Moritz. En dan moet je over Sustenpass, de Oberalpass, Lenzerheide en de Julierpass. Een geweldige dag. Halverwege de dag zei ik nog dat ik niet als een gek over die passen ga crossen, ik wilde nog langer leven. Tijdens een afdaling reed er een ZX10R ons voorbij en die heb ik tegen beter weten in bij kunnen houden. Met een dikke 100 km/h van een berg af suizen is een redelijke gekkenwerk, maar je adrenaline gaat er wel flink van aan de loop.

Vanaf St Moritz(vrijdag) leidde de weg ons naar Biasca. Hier volgden we de Malojapass zo Italie in, en volgden we de weg langs Lago di Como, Lago di Lugano om weer naar het noorden te gaan langs Belllinzona en Biasca. Bij lago di Lugano, of die andere zaten we rustig aan het water kijkend naar het prachtige vergezicht. Het vreemde is dat de lucht een beetje troebel is. In Duitsland hebben ze dit probleem ook. Maar in Duitsland is het makkelijk verklaarbaar. Loop een willekeurige Duitse plaats binnen en op iedere straathoek is een sigaretten automaat te vinden. Zijn die Duitsers nou zo verslaafd of is die regering zo verzot op die belasting centjes? Waarom dit ook in de rustige bergen en havenplaatsjes zo is, is voor mij een raadsel.

Vanaf Biasca(zaterdag) gingen we Noordwest richting Airolo, en kropen we over de Passo Del San Gottardo. Bijna letterlijk kropen. Zonder enige twijfel was onze route niet de meest gangbare. Het verijst geen bijster intelligente ezel om te kunnen begrijpen dat de weg die wij gekozen had, alles behalve de weg was die we op onze kaart hadden staan. Er lag zo nu en dan eens een stukje asfalt in de bochten en voor de rest was het allemaal natuurstenen stenen van vuistgrote waar we onze weg over naar boven moesten vinden. Eenmaal boven vertelde Ral me dat hij deze weg geen 2de keer zou nemen. Nou is hij een afdaler en ik een klimmer. Klimmen zou geen probleem zijn voor mij, maar naar beneden, hell no! Voor geen goud zou ik mezelf van die weg storten zonder zijwieltjes en schuimrubberen onderoksels met antitranspirantcoating en vochtvangers. Toen we aan deze toeristische route begonnen besloot de bestuurder van de BMW voor ons om snel om te keren en het leven van zijn vrouw die achteropzat te sparen en een veiliger spoor te zoeken. Eenmaal boven gekomen staat je een vreemde verassing te wachten. Zit je een slordige 2 kilometer boven NAP, ligt er zowaar een meertje voor je neus waarin de nodige levenslustige vissen rondzwemmen die ijverig het aas met de verraderlijke haakjes van de aldaar vissende vissers proberen te ontwijken. Op nog geen enkele meters van je vandaan ligt sneeuw, lees ijs, en hier is zowaar leven te vinden. Zouden die beesten een winterslaap hebben? Vraag je je dan af.
Van de top van San Gottardo was het de spreekwoordelijke ease om naar beneden te rijden. Eenmaal beneden was het weer tijd om omhoog te gaan over de Furkapass, en dat is een heerlijk stukje weg met flink wat bochtjes en uitzichten. Daarna kwam de Grimselpass naar Brienz en langs de Brienzerzee en de Thunderzee naar Thun. Aan het eind van de dag begon het weer te regen en was het weer zoeken naar een hotel. Na wast rondgereden te hebben zag ik een bordje “Hotel Riethof’ En die stond ergens op een heuvel. We kwamen daar om 17:15 aan en hij ging pas om 18:00 open. Het was dus wachten op de opening. Ze waren bezig met de renovatie van het restaurant dus alles was bedekt met foam en het rook er naar verf en beits. Het halve hotel was leeg, niet dat er zoveel kamers waren, maar wij waren de enige leek het wel. Allebei een 2-persooskamer met douche en wc.

Alles is leuk en aardig aan Zwitserland, maar what on Earths name hebben die Duitstalige landen tegen dat Engels? Met geen mogelijkheid kun je daar een normaal programma bekijken zonder nasynchronisatie. Zelfs MTV programma’s zijn nagesynchroniseerd. Met 1 woord: Afschuwelijk! Uit pure frustratie gingen we maar naar CNN kijken. Al is die Church lady niet onaardig om naar te kijken :)
En toen was het zondag en tijd om als de sodemieter naar huis te razen. Letterlijk razen. 230 km/h over de Duitse snelweg met bepakking kan helemaal geen kwaad, afgezien van het feit dat er zo nu en dan wel eens iets af kan waaien, zoals handschoenen ofzo. Dat was een goeie 40,- naar de haaien.
Anyhoe, al met al was dit een geslaagde vakantie en hebben we toch 54 foto’s kunnen schieten ik hoop ze voor het eind van de week te hebben. Voor nu heb ik nog de volgende:

Code:
http://dweepy-dreams-inc.netfirms.com/images/vakantie/vakantie001.jpg
Code:
http://dweepy-dreams-inc.netfirms.com/images/vakantie/vakantie002.jpg
 
Laatst bewerkt:
Vergeet ik gewoon de kilometerstand

Anyhoe, in de 7 dagen rijden hebben we om precies te zijn: 3082 kilometers gereden!
 
geweldig leuk stukje om te lezen sijmen.
en geloof me, als je een aantal van deze vakanties verder bent lach je om dit soort "klunzige" verhalen.

wij hebben ook zo'n man in ons groepje zitten die tijdens de eerste vakantie (4 jaar geleden) ook de berg af kwam rijden, niet door durfde te remmen, bijna tegen een rotsblok/bergwand opreed en dus viel. de 2e dag had ie waarschijnlijk zo'n complex opgelopen dat ie heeeeeel voorzichtig deed. ZOOOO voorzichtig dat ie in een haarspeldbocht te langzaam reed en letterlijk omviel in de bocht. hij is overigens deze vakantie weer gevallen vanuit stilstand op precies dezelfde plek waar hij 4 jaar geleden ook is omgevallen, hoe komisch is dat...??? (we hebben een paar dagen in hetzelfde gebied gezeten aan de cote d'azur)

we lachen er nu hartelijk om en we hebben tussen zijn initialen zelfs de s van sliding gezet...hij wordt dus nu ook jSb genoemd hahahahaha

ik ben zeer benieuwd naar je foto's
 
Terug
Bovenaan Onderaan