Kwakboy
MF veteraan
- 7 jun 2006
- 1.812
- 0
Even voorstellen?
De laatste tijd ben ik zo snel voorbij dat het van een alleen "hallo" zeggen al niet meer komt... ik kan haast niet meer stoppen met rijden op mijn nieuwe aanwinst, een Kawasaki ZRX1100! Geloof me, dat ding is "fun"...
Maar ik stop hier dan toch maar even voor een bakkie pleur, ben netjes opgevoed tenslotte.
Mijn naam is Frank, 45 jaar jong, getrouwd, twee kinderen (2 jongens, 6 en 8 jaar) en ik woon in Den Haag.
Na een "long lasting love affair" van 16 jaar met mijn '85 gele Kawa GPZ900R, heb ik twee jaar lang zonder motor gezeten.
Telkens weer was het een kwelling als ik weer eens langs haar liep, bijna 2 jaar heeft ze meestal alleen stilgestaan en was aan een grondige restauratie toe.
Bijna 90.000 km op de teller, lekke uitlaat, versleten banden, remschijven en erger, toe aan een cylinder en koprevisie.
Het waren fijne jaren samen, maar het werk, gebrek aan tijd en de hoge kosten van een restauratie deden mij besluiten haar met pijn in het hart weg te doen.
Maar dan wel aan een liefhebber die mij nu al tijden aan het hoofd zeurde of ik die machine wilde verkopen. Toch zonde om zo'n machine niet te berijden en te laten wegroesten? Voor een kratje bier is ze in zijn handen overgegaan, hij blij en ik een zorg minder. (voor een dronken avondje that is...)
Het vervoer voor het gezin is al enige tijd de auto. Welliswaar een Alfa Romeo, maar het kan niet echt bekoren, het gevoel van vrijheid ontbreekt en de raampjes open geeft alleen maar tocht en verkouden kinderen op de achterbank.
Tja veel andere keuzes zijn er niet als je op stap wil/moet met twee jonge koters, het blik is voor nu toch even een noodzakelijk kwaad.
Nu heb ik het geluk een vrouw getrouwd te die mijn passie deelt van het motorrijden, die de hartewens zelf het A-rijbewijs te halen heeft laten varen voor het gezinsleven. Achterop de motorfiets ziet ze niet meer zitten, ze zou toch liever zelf rijden... Duh...
Nu de kinderen al wat ouder en zelfstandiger zijn kunnen we ons af en toe veroorloven de kinders uit logeren te laten bij opa's en oma's.
Kunnen wij weer eens samen lekker naar Scheveningen uit eten ofzo.
En dan gaat het bij het aanschouwen van die mooie motoren aan de boulevard toch weer kriebelen, zal ik, mag ik weer een brommert? Het mocht!
Maar desondanks mijn aanstekelijk enthousiasme, m'n motormaatje gaat niet achterop...
Het ontbrak haar de motivatie alsnog het A-rijbewijs te halen, de kinderen en duizend andere excuses, zucht... vrouwen!
Een list... hoe anders haar te motiveren dan door maar gewoon een motor voor haar voor de deur te zetten?
"Zo kijk eens Lief, daar staat JOUW motor en nu (als de donder) je A nog even halen!"
Zo komt van het een, het ander. Zij wil niet meer achterop, maar ik zit liever ook niet achterop. Zelfs niet bij mijn eigen vrouw, ik heb ook gevoel, ze lachen me straks nog vierkant uit!
Dus jij een fiets, dan nu ik ook nog een fiets! Wel zo eerlijk, toch?
Zo een smeulend vuurtje weer aangewakkerd, dus allebei een complete nieuwe outfit aangeschaft... en inmiddels heeft ze er al weer 10 uur motorrijles opzitten!
So that's the story of my bikers-live, de koffie is koud geworden...
Men zegt altijd dat je knap wordt van koude koffie, kan op mijn leeftijd geen kwaad...
Groetsels en veel motorplezier gewenst,
Frank
P.S.
De MF-stikker zit nu twee weken op m'n fiets en ik ben al eenmaal gespot, in de garage op het werk notabene!
De laatste tijd ben ik zo snel voorbij dat het van een alleen "hallo" zeggen al niet meer komt... ik kan haast niet meer stoppen met rijden op mijn nieuwe aanwinst, een Kawasaki ZRX1100! Geloof me, dat ding is "fun"...
Maar ik stop hier dan toch maar even voor een bakkie pleur, ben netjes opgevoed tenslotte.
Mijn naam is Frank, 45 jaar jong, getrouwd, twee kinderen (2 jongens, 6 en 8 jaar) en ik woon in Den Haag.
Na een "long lasting love affair" van 16 jaar met mijn '85 gele Kawa GPZ900R, heb ik twee jaar lang zonder motor gezeten.
Telkens weer was het een kwelling als ik weer eens langs haar liep, bijna 2 jaar heeft ze meestal alleen stilgestaan en was aan een grondige restauratie toe.
Bijna 90.000 km op de teller, lekke uitlaat, versleten banden, remschijven en erger, toe aan een cylinder en koprevisie.
Het waren fijne jaren samen, maar het werk, gebrek aan tijd en de hoge kosten van een restauratie deden mij besluiten haar met pijn in het hart weg te doen.
Maar dan wel aan een liefhebber die mij nu al tijden aan het hoofd zeurde of ik die machine wilde verkopen. Toch zonde om zo'n machine niet te berijden en te laten wegroesten? Voor een kratje bier is ze in zijn handen overgegaan, hij blij en ik een zorg minder. (voor een dronken avondje that is...)
Het vervoer voor het gezin is al enige tijd de auto. Welliswaar een Alfa Romeo, maar het kan niet echt bekoren, het gevoel van vrijheid ontbreekt en de raampjes open geeft alleen maar tocht en verkouden kinderen op de achterbank.
Tja veel andere keuzes zijn er niet als je op stap wil/moet met twee jonge koters, het blik is voor nu toch even een noodzakelijk kwaad.
Nu heb ik het geluk een vrouw getrouwd te die mijn passie deelt van het motorrijden, die de hartewens zelf het A-rijbewijs te halen heeft laten varen voor het gezinsleven. Achterop de motorfiets ziet ze niet meer zitten, ze zou toch liever zelf rijden... Duh...
Nu de kinderen al wat ouder en zelfstandiger zijn kunnen we ons af en toe veroorloven de kinders uit logeren te laten bij opa's en oma's.
Kunnen wij weer eens samen lekker naar Scheveningen uit eten ofzo.
En dan gaat het bij het aanschouwen van die mooie motoren aan de boulevard toch weer kriebelen, zal ik, mag ik weer een brommert? Het mocht!
Maar desondanks mijn aanstekelijk enthousiasme, m'n motormaatje gaat niet achterop...
Het ontbrak haar de motivatie alsnog het A-rijbewijs te halen, de kinderen en duizend andere excuses, zucht... vrouwen!
Een list... hoe anders haar te motiveren dan door maar gewoon een motor voor haar voor de deur te zetten?
"Zo kijk eens Lief, daar staat JOUW motor en nu (als de donder) je A nog even halen!"
Zo komt van het een, het ander. Zij wil niet meer achterop, maar ik zit liever ook niet achterop. Zelfs niet bij mijn eigen vrouw, ik heb ook gevoel, ze lachen me straks nog vierkant uit!
Dus jij een fiets, dan nu ik ook nog een fiets! Wel zo eerlijk, toch?
Zo een smeulend vuurtje weer aangewakkerd, dus allebei een complete nieuwe outfit aangeschaft... en inmiddels heeft ze er al weer 10 uur motorrijles opzitten!
So that's the story of my bikers-live, de koffie is koud geworden...
Men zegt altijd dat je knap wordt van koude koffie, kan op mijn leeftijd geen kwaad...
Groetsels en veel motorplezier gewenst,
Frank
P.S.
De MF-stikker zit nu twee weken op m'n fiets en ik ben al eenmaal gespot, in de garage op het werk notabene!
Frank
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
