Van Oekel
Die hard MF'er
- 4 jan 2003
- 378
- 0
Ik ben vier dagen op pad geweest met Bert, motormaat van het eerste uur. Ik heb daarvan voor mijzelf een soort verslag gemaakt om het later nog eens te kunnen "herbeleven". Het was voor mij de eerste motorvakantie en ook het eerste serieuze bochtenwerk. ![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Ik dacht dat het wel geinig zou zijn om dat hier te plaatsen. Let dus niet op hoe het geschreven is, ik heb het wel een beetje opgekuist en wat smilies toegevoegd, maar het is zoals ik het voor mezelf heb opgeschreven. Als het lukt, zet ik nog wat gescande foto's erbij dalijk.
[edit]paar foto's erbij[/edit]
23-6-2003
's Morgens eerst een bakkie met Bert, mijn (vakantie/motor)maat. Om een uur of half 8 vertrokken naar Oostenrijk. We rijden via de Rechtsrheinische Autobahn, oftewel via Keulen, Karlsruhe. Het is aardig druk in het Ruhrgebiet, mede door ongelukken, maar het gaat 's middags behoorlijk vlot, regelmatig 200+. Het verbruik stijgtbehoorlijk, maar is toch niet verkeerd. Erger is de bandenslijtage. De achterband zie je gewoon wegsmelten, die is zeker een 1,5 mm dunner geworden in Duitsland en zo rul als 100.000 dingen die ook rul zijn. De temperatuur helpt ook niet echt, we zweten ons zeiknat als we even rustigmoeten rijden en bij tankstops. Het hoofd blijft wel koel in de helm, goede ventilatie blijkbaar, maar ik rij ook altijd met vizier open tot 100 à 120 km/u.
Nieuwe zonnebril bevalt uitstekend met oranje glazen. Zon is niet fel in de
ogen en de wind voel ik helemaal niet. Topbrilletje dus voor €35,=!
Om een uur of vier knallen we Oesterreich in en is het voorbij met de legale supersprint. Het laatste stuk blijkt het verbruik 1 op 13,5 te zijn geweest en van de heenreis totaal 1 op 14,6. Niet zo gek als je bedenkt dat het daggemiddelde op de eerste slaapplaats 112 km/u is. Het eerste stuk tot Epe en het laatste stuk vanaf Bludenz was geen snelweg, bij elkaar nog geen 50 km, maar het laatste stukje is al veelbelovend.Schitterende omgeving, mooie weg, een voorproefje van de rest van de reis. Hier begint morgen de Silvretta Hochalpenstrasse, we zitten nu op 979 meter. Voor €25 pppn hebben we een slaapplaats, ook de motoren mogen binnen parkeren en we lopen snel naar de overkant van de straat om de eerste Wienerschnitzel mit Pommes te eten.
Beetje chique tent, het blijkt een terras van een groot hotel te zijn en dat merken we aan de prijs van het eten. Soep, enkele glazen bier en een toetje erbij en na €35 pp en dik twee uur zijn we moe maar voldaan.
s Avonds in het heerlijke Oostenrijks bed gekropen na de gewassen sokken, onder-broek en t-shirt in de verwarmde badkamer te hebben gehangen. Truste!
24-6-2003
Half acht, de wekker/telefoon piept dat we moeten gaan ontbijten. Smaakt perfect op de koffie na, maar die heb ik nou eenmaal nodig om op gang te komen. De kleren zijn nog niet goed droog, maar die gaan gewoon de rugzak in. Ik ben wel mijn motorsleutel kwijt! Dat begint lekker dus, maar in de garage onder het pension bungelt het sleutelbosje gezellig onder de duozit in het slot.
Na deze opluchting maar even de ketting ingespoten met de chainwax en we kunnen. Even een stukje spookrijden in het eenrichtingstraatje langs de kerk en weer terug het riviertje over richting de Silvretta. Er bevindt zich in de rivierbedding een verkeersbord, die lag daar gisterenavond ook al............
Exit Gaschurn dus en op naar mijn eerste echte bergrit. Kijk, hier kom ik dus voor, bochten, bochten en om het compleet te maken nog een partij bochten.
Mooi weer, redelijk asfalt, een omgeving om jaloers op te worden en als kers op de slagroom een lekkere brulpijp waarvan het geluid hier extra mooi klinkt. De volgende tunnel kan niet snel genoeg komen, maar dat is niet het belangrijkste.
Na de Silvretta staat de Stelvio op het programma, maar dat is wel even rijden. Een prachtige Landesstrasse brengt ons naar Italie, dat we bij Resia binnengaan. We rijden door een tunneltje (yes!) en rechts zien we nog een kerktoren boven het water uitsteken......vreemd gezicht, maar ja.
Ik heb de helm in ieder geval weer goed op de kneiter en ben van plan hem niet meer te laten vallen als we even op de kaart moeten kijken welke plaatsnamen we aan moeten houden. Nou, opgelet heb ik dus niet blijkt wel, want het bordje Stelvio mis ik en het regent inmiddels een beetje. Bert is wel wakker en draait om, ik volg en we besluiten eerst te gaan tanken voor we de pas op gaan. Niet dus, die Italianen werken niet als wij benzine willen hebben. Dan maar door en al snel is het prijs.
Allemachtig, wat valt dat tegen. Ik had 1 keer eerder een haarspeldbocht genomen op de Posbank en daar was gelukkig geen tegenligger. De motor werkt ook niet echt mee, want zo krap en stijl de bocht om met te lage snelheid is teveel van het slechte. Ik moet steeds terug naar de eerste versnelling en af en toe de koppeling erbij voor de nodige portie tussengas als hij dreigt af te slaan. Ik denk dat de ijlere lucht hier ook mee te maken heeft, maar vooral mijn foute benadering van de haarspelden. Bert krijgt er genoeg van en haalt me in. Daar heb ik wat aan, want ik zie nu hoe het moet. Ik vraag me bij elke bocht af hoe lang deze ongein nog duurt. Naar boven en beneden kijken durf ik niet, en de politie die ons inhaalde zien we ook nooit meer terug. Die vlamt gewoon blinde bochten in, waar ik voor afrem.
Uiteindelijk komen we boven, het regent weer een beetje maar de lokale
Wurst-mit-Kraut-boer maakt veel goed met een grote en stevige "boterham". Ansichtkaart kopen, foto's maken (net als op de Silvretta) en we gaan weer naar beneden via de andere kant. De grensovergang met Zwitserland viel me niet eens op, maar we komen uiteindelijk, via een stuk onverharde, natgeregende en dus glibberige pas in Santa Maria. Nu is de tank echt aan wat bleifrei toe en dat blijkt nog te krijgen ook in dit bergdorp. Tsja, dan moet je wel weten wat je doet als de plek naast de pomp schuin afloopt. Achteruit omhoogsteppen is te zwaar, dus ik stap af om dan maar naast de motor te gaan staan trekken (de motor omhoog, dus
). Standaard uit, voorrem in, been erover, voorrem eraf en trekken maar. Nou, die kans kreeg ik niet eens, want ik lag er al onder. 
Bert en een net aangekomen Duitse motorrijder tilden hem op, ik stond weer op en we bekeken de schade..schade? Dat viel even mee! Spiegel ingeklapt en de bevestiging op de kuip ietsje verbogen, koppelingshendel was een kwart slag gedraaid en ging vrij makkelijk weer terug zoals ie hoort (niet krom of gebroken dus), Wel een paar krassen op het zwarte stuk motorblok dat links uit de kuip steekt en een pijnlijk scheenbeen. We konden er eigenlijk al snel om lachen, dus na in Euro's te hebben betaald, ging het weer verder.
En toch miste ik iets....
Het oliedruklampje bleef uit.............was al snel na vertrek uit Elburg gaan
branden, maar gaf nu de aanblik van een goed functionerend lampje, nl. uit! [edit]probleem zat in de elektronica, oliedruk was bewezen goed, ook bij brandend lampje[/edit]Ik bleef wel vaak het lampje checken, maar de rest van de vakantie heeft ie niet gebrand, behalve wanneer ik het verwachtte, bij contact aan.
Terug Italië in en naar waar we vandaan kwamen, de halfverdronken
kerktoren. Hier weer Oostenrijk in en over prachtige Landesstrassen het
Oetztal opzoeken. Het viel qua tijd nog goed te doen om door te rijden
naar Sölden en dat kwam me bekend voor van de wintersport 1999.
Rechts vooraan viel mijn oog meteen op het pizzarestaurant, waar ik toen
supergoede pizza's heb verorberd. We reden het dorp door en besloten
om ergens op het eind een pension te nemen. Motoren moesten buiten
blijven, maar het was mooi weer en niet druk in het dorp. Uitgestorven
bijna zelfs want de ene na de andere zaak had een briefje op de deur met
de datum waarop ze ons weer van dienst zijn. Helaas dus ook het pizza-
gebeuren aan de andere kant van Sölden, maar we vonden er toch een
die open was. Weer heerlijk gegeten, soepie, pizza, tiramisu'tje en wat
bier om het een en ander door te spoelen in een sfeertje van het te komen
Harley Treffen in juli. Hier had ik ook al gegeten vier jaar geleden, lekker!
En dan weer het bedje in na het de-was-is-nog-zeiknat-ritueel en het tele-
foontje van Bert naar moeder de vrouw en een beetje t.v. We moesten nu
in een tweepersoonsbed voor €29, weer incl. frühstück, maar ook balkon!
25-6-2003
Kwart voor acht, wakker worden. Bert vroeg zich af wat de bedoeling was
van mijn hand vannacht......dat krijg je als je niemand naast je gewend bent.
Lekker ontbijt, gore koffie
en klaar maken voor vertrek maar weer. Schuin
tegenover het pension eerst getankt voor de zekerheid, hier bleek dat de motor vanaf Sta. Maria 1 op 19,2 gereden heeft! De motor was nog niet warm of het bergfeest kon weer beginnen. Via de Timmelsjoch Italië in, ook weer eens door een tunnel. Blijft heerlijk. Het bochtenwerk gaat beter dan op de Stelvio, dus regelmatig gaat het gas een beetje open. Na de Timmelsjoch meteen de Jaufenpass en dat was echt super! Volgens mij heb ik hier mijn hand ten hemele geheven bij wijze van vreugde om de eerste geslaagde haarspeldbocht. Dit was 100% puur genieten en die Italianen rijden tenminste ook lekker door en caravans verboden hier, top!
Toen over een vlotte provinciale en redelijk bochtige weg door Italiaans landschap en langs dorpen om het Defereggental op te zoeken. Bert was er een keer voorbijgereden, dus we hadden de ogen goed open en na mij een half uur geërgerd te hebben aan een of andere slome K**toerist, namen we de goede afslag en ik moest inmiddels zeiken als een beer, maar dan nog meer. We zaten ruim in de tijd, dus ook maar even koffie...
Capuccino natuurlijk en die was lekker, onder een met druiventakken overgroeid terras, dus gelukkig in de schaduw, want het was weer goed warm inmiddels. Ik heb toch vaak de jas half open gezet om wat koele lucht te voelen onder het rijden.
Na de stop dus het Defereggental gereden en dit was wederom genieten van de bovenste plank. Goed door kunnen rijden (doe ik nou eenmaal graag), ingehaald door twee Duitse Z4's die er ook niet vies van waren. Ik weet het niet meer precies, maar dat was hier volgens mij. Even later stonden we achter ze voor een stoplicht. Dit is een vreemd stoplicht. Het staat 15 minuten op groen en dan 45 op rood! Wij hoefden niet lang te wachten gelukkig en de auto's lieten ons voor. Ik had snel door dat dat stoplicht er niet zomaar staat, de pas is namelijk smal!Ik was weer de slome motorrijder, maar duidelijk sneller dan de auto's achter ons. En dan maar weer afdalen, ook een vak apart. Ik heb steeds op tijd teruggeschakeld om op de motor te remmen, zodat de voorrem maar af en toe voor de bochten bij hoefde te springen. We hebben hier ook weer een stuk onverhard moeten glibberen, omdat ze nieuw asfalt aan het leggen waren. Dan moet je al helemaal niet willen remmen bergaf!
Nu was het dus weer een stukje Landesstrasse om via de Iselsbergpass (klein maar fijn) richting Heiligenblut te kachelen. Ik heb me wel af en toe zitten ergeren aan automobilisten die onder de snelheidslimiet zitten en die je moeilijk in kon halen vanwege tegenliggers of onoverzichtelijke bochten. Ik snap veel, ik begrijp vlot iets, maar tot op heden is mij nog nooit ook maar 1 geldige reden gebleken om niet zo snel mogelijk te rijden als dat mag en kan. Ik vind 80 best als 80 kan en 80 mag, maar wie voor mijn neus 79 gaat zitten rijden, is de mijne! Geen genade, gas erop. Mijn motto is; ROT OP OF RIJ DOOR!! Ik ben geen heilig boontje, ik rij vaak te snel,maar treuzelen is voor mij een vloek. Goed, de weg naar Heiligenblut was weer een goede inleiding op wat komen ging morgen, de Grossglockner Hochalpenstrasse. Net voor Heiligenblut begon het iets te regenen en de motor moest ook weer go-go-juice hebben, dus even stoppen vlak voor het dorp en dan kom je er dus achter dat in de bergen rijden gewoon zuinig is! 1 op 18,9 maar liefst. De gemiddelde snelheid is er ook naar, 57 km/u vandaag en 56 gisteren. De banden gedragen zich ook goed, alhoewel het wel te merken is dat ze iets gaan glijden in erg warm weer. Gelukkig goed onder controle te houden en op nat wegdek doe ik sowieso niet gek, want onbekend wegdek en "Längefräsung" geven niet echt het vertrouwen dat je hebt op het circuit van Assen bijvoorbeeld (zei hij arrogant
).
De zoektocht naar een pension verliep intussen iets minder goed dan voorheen. Bert was hier al eens drie keer op rij geweigerd om bij de vierde succes te hebben, maar zijn nummer 4 van toen zat nu mooi dicht. Terwijl er aan de weg een vlag was opgehangen met "Biker welcome". Dit was niet de eerste keer dat er iets niet klopte in Heiligenblut. Na een rondje om de kerk zagen we iets wat ons wel wat leek en er bleek een Finse motor onder de carport te staan. Succes dus en voor €25 konden we weer pitten en ontbijten en t.v. kijken en we hadden een balkon dat groter was dan de kamer, heerlijk! Weer het douchen-kleren wassen-Bert belt vrouw-ritueel en op naar de lokale eetschuur. We stapten een restaurant binnen waar allemaal ouwe mensen zaten en heen en weer aan het lopen waren naar een andere zaal. Hier was dus weer niet aangekondigd wat er aan de hand was, lopend buffet met een behoorlijk beperkte kaart. Houdoe! Er was nog een eettent en daar hebben we weer heerlijk buiten kunnen eten. Wel een paar irritante lui die constant met een klein kind in en uit liepen en rondkeken en gewoon irritant bezig waren, alsof ze ons tweeën weg wilden jagen van de zespersoonstafel. Vette pech voor de autochtonen, wij namen na het eten nog een grosses Bier om uit te buiken, haha! Na het eten hebben we de Duits nagesynchroniseerde versie van A few good men op t.v. gekeken bij gebrek aan beter en omdat het nog vroeg was. We waren immers vrij vroeg aangekomen.
Weer een tweepersoonsbed, maar nu wel twee aparte matrassen, dus ik kon mijn dekbed mooi strak instoppen. Truste!
26-6-2003
Kwart voor acht, bed uit! Hé, waarom is mijn dekbed losgemaakt?
Vandaag weer een juweel van een route in de planning, te beginnen, na het weer goede ontbijt en de gore koffie natuurlijk, met de meteen uit het dorp beginnende Grossglockner. Even rustig begonnen met koude banden en motor, maar echt heel warm werden ze niet. Het was wel goed weer, maar het begon aardig fris te worden daar boven in de bergen. Bij het bekijken van de lokale gletscher was het denk ik nog geen 10 graden. Wel indrukwekkend om te zien, zo'n blok megalangzaam stromend ijs. Beetje hoog kijkpunt was het ook wel en de mensen die beneden bij de gletscher liepen, waren schaal 1 op 1000 of zo.
Toen maar weer verder gereden en weer 100% genoten van de weg en omgeving. Op het uitkijkpunt naar de echte berg (de Grossglockner dus) waren we precies op tijd. Wat foto's gemaakt, rondgekeken en ineens kwamen de wolken. Op de weg omhoog waren er al flarden waar we doorheen reden, maar nu sloeg alles dicht. Van twee kanten liep het dal vol wolken, prachtig om te zien en dus goed getimed. Er kwamen nog toeristen zat tegen de berg omhoog, maar die kwamen mooi voor lul. Wij zijn weer afgedaald naar het noorden om de Krimml waterval te bekijken. Lekker stukje rijden was dat weer, scheelt echt veel buiten het drukke toeristenseizoen. Bij de waterval aangekomen, weer een mooie pas, de Gerlospass. Ik ben wel het uitkijkpunt voorbijgereden, dus echt goed heb ik het niet bekeken. Het was toch weer aan het regenen, dus ik deed voor het eerst sinds Solingen(D) de regenoverall weer aan en kon nog even een blik werpen vanaf een andere parkeerplaats.
Hier moet ik dus nog een keer naar terug voor een herkansing, net als de Stelvio.
De regen was echt behoorlijk en ik reed gewoon langzaam naar beneden en door de bochten. Door het Zillertal naar de A12 en daar hebben we het Autobahnvignet weer gebruikt. Lekker rustige snelweg langs Innsbruck en het was inmiddels weer goed warm aan het worden. De volgende tankstop dan maar en even uitrusten van het gezwier en gezwaai over de straten en bergen. We hadden nog 1 pas te gaan (de Fernpass, ook gedaan in 1999) en de vakantie liep op zijn eind. Weer erg zuinig gereden en de verdere reis verliep zo voorspoedig, zeker door Duitsland waar de Bundesstrassen lekker doorstroomden dat we besloten om in een keer naar Elburg te gaan.
Goed gegeten aan de Autobahn en huppekee. We hadden een kruissnelheid van rond de 150 afgesproken, want we hadden tijd zat. De tankstops waren erg welkom, want vanaf een uur of negen 's morgens in het zadel ga je de billetjes wel voelen! Regelmatig even de benen laten bungelen en gaan staan voor de heupen en knieën is echt nodig dan. We konden goed doorrijden zo laat op de avond en uiteindelijk stonden we 's nachts om 1 uur bij de Tango in Elburg, na 1136 kilometer! Ondanks de lagere snelheid in Duitsland, kwam het daggemiddelde toch hoger uit dan de heenreis, nl. 115 km/u. Lag vooral aan de drukte toen 's morgens, denk ik. Zuinig rijden kan dus ook in Duitsland...1 op 17.
Over de hele trip, dus van Elburg naar Elburg heb ik in 2652 kilometer 173,11 liters Super 95 bleifrei verbruikt. 1 op 17,1. Valt me erg mee. Verder onthoud de Sigma ook de maximaal gehaalde snelheid. Ik heb die niet onthouden, maar die was dacht ik bijna 230 km/u. Op de teller heb ik hem even boven de 250 zien staan, toen begon mijn hoofd zo te schudden door de vin op de helm dat ik het voor gezien hield. De ketting is wel versleten na dit avontuur maar na dik 19000 kilometer is dit geen schande. De achterband is ook op zijn eind, ook niet vreemd na 10000 kilometer, waarvan een 2000 deze week in de hitte en deels met (zeer) hoge snelheid. Na deze lange rit was ik wel aan een bed toe. Truste!
Tankstop Duitsland
Bochtje in de Silvretta
Ik rij helemaal rechts op de foto met in het vooruitzicht wat bochten....
Boven op de Stelvio
Ik dacht dat het wel geinig zou zijn om dat hier te plaatsen. Let dus niet op hoe het geschreven is, ik heb het wel een beetje opgekuist en wat smilies toegevoegd, maar het is zoals ik het voor mezelf heb opgeschreven. Als het lukt, zet ik nog wat gescande foto's erbij dalijk.
[edit]paar foto's erbij[/edit]
23-6-2003
's Morgens eerst een bakkie met Bert, mijn (vakantie/motor)maat. Om een uur of half 8 vertrokken naar Oostenrijk. We rijden via de Rechtsrheinische Autobahn, oftewel via Keulen, Karlsruhe. Het is aardig druk in het Ruhrgebiet, mede door ongelukken, maar het gaat 's middags behoorlijk vlot, regelmatig 200+. Het verbruik stijgtbehoorlijk, maar is toch niet verkeerd. Erger is de bandenslijtage. De achterband zie je gewoon wegsmelten, die is zeker een 1,5 mm dunner geworden in Duitsland en zo rul als 100.000 dingen die ook rul zijn. De temperatuur helpt ook niet echt, we zweten ons zeiknat als we even rustigmoeten rijden en bij tankstops. Het hoofd blijft wel koel in de helm, goede ventilatie blijkbaar, maar ik rij ook altijd met vizier open tot 100 à 120 km/u.
Nieuwe zonnebril bevalt uitstekend met oranje glazen. Zon is niet fel in de
ogen en de wind voel ik helemaal niet. Topbrilletje dus voor €35,=!
Om een uur of vier knallen we Oesterreich in en is het voorbij met de legale supersprint. Het laatste stuk blijkt het verbruik 1 op 13,5 te zijn geweest en van de heenreis totaal 1 op 14,6. Niet zo gek als je bedenkt dat het daggemiddelde op de eerste slaapplaats 112 km/u is. Het eerste stuk tot Epe en het laatste stuk vanaf Bludenz was geen snelweg, bij elkaar nog geen 50 km, maar het laatste stukje is al veelbelovend.Schitterende omgeving, mooie weg, een voorproefje van de rest van de reis. Hier begint morgen de Silvretta Hochalpenstrasse, we zitten nu op 979 meter. Voor €25 pppn hebben we een slaapplaats, ook de motoren mogen binnen parkeren en we lopen snel naar de overkant van de straat om de eerste Wienerschnitzel mit Pommes te eten.
Beetje chique tent, het blijkt een terras van een groot hotel te zijn en dat merken we aan de prijs van het eten. Soep, enkele glazen bier en een toetje erbij en na €35 pp en dik twee uur zijn we moe maar voldaan.s Avonds in het heerlijke Oostenrijks bed gekropen na de gewassen sokken, onder-broek en t-shirt in de verwarmde badkamer te hebben gehangen. Truste!
24-6-2003
Half acht, de wekker/telefoon piept dat we moeten gaan ontbijten. Smaakt perfect op de koffie na, maar die heb ik nou eenmaal nodig om op gang te komen. De kleren zijn nog niet goed droog, maar die gaan gewoon de rugzak in. Ik ben wel mijn motorsleutel kwijt! Dat begint lekker dus, maar in de garage onder het pension bungelt het sleutelbosje gezellig onder de duozit in het slot.
Na deze opluchting maar even de ketting ingespoten met de chainwax en we kunnen. Even een stukje spookrijden in het eenrichtingstraatje langs de kerk en weer terug het riviertje over richting de Silvretta. Er bevindt zich in de rivierbedding een verkeersbord, die lag daar gisterenavond ook al............
Exit Gaschurn dus en op naar mijn eerste echte bergrit. Kijk, hier kom ik dus voor, bochten, bochten en om het compleet te maken nog een partij bochten.
Mooi weer, redelijk asfalt, een omgeving om jaloers op te worden en als kers op de slagroom een lekkere brulpijp waarvan het geluid hier extra mooi klinkt. De volgende tunnel kan niet snel genoeg komen, maar dat is niet het belangrijkste. Na de Silvretta staat de Stelvio op het programma, maar dat is wel even rijden. Een prachtige Landesstrasse brengt ons naar Italie, dat we bij Resia binnengaan. We rijden door een tunneltje (yes!) en rechts zien we nog een kerktoren boven het water uitsteken......vreemd gezicht, maar ja.
Ik heb de helm in ieder geval weer goed op de kneiter en ben van plan hem niet meer te laten vallen als we even op de kaart moeten kijken welke plaatsnamen we aan moeten houden. Nou, opgelet heb ik dus niet blijkt wel, want het bordje Stelvio mis ik en het regent inmiddels een beetje. Bert is wel wakker en draait om, ik volg en we besluiten eerst te gaan tanken voor we de pas op gaan. Niet dus, die Italianen werken niet als wij benzine willen hebben. Dan maar door en al snel is het prijs.
Allemachtig, wat valt dat tegen. Ik had 1 keer eerder een haarspeldbocht genomen op de Posbank en daar was gelukkig geen tegenligger. De motor werkt ook niet echt mee, want zo krap en stijl de bocht om met te lage snelheid is teveel van het slechte. Ik moet steeds terug naar de eerste versnelling en af en toe de koppeling erbij voor de nodige portie tussengas als hij dreigt af te slaan. Ik denk dat de ijlere lucht hier ook mee te maken heeft, maar vooral mijn foute benadering van de haarspelden. Bert krijgt er genoeg van en haalt me in. Daar heb ik wat aan, want ik zie nu hoe het moet. Ik vraag me bij elke bocht af hoe lang deze ongein nog duurt. Naar boven en beneden kijken durf ik niet, en de politie die ons inhaalde zien we ook nooit meer terug. Die vlamt gewoon blinde bochten in, waar ik voor afrem.
Uiteindelijk komen we boven, het regent weer een beetje maar de lokale
Wurst-mit-Kraut-boer maakt veel goed met een grote en stevige "boterham". Ansichtkaart kopen, foto's maken (net als op de Silvretta) en we gaan weer naar beneden via de andere kant. De grensovergang met Zwitserland viel me niet eens op, maar we komen uiteindelijk, via een stuk onverharde, natgeregende en dus glibberige pas in Santa Maria. Nu is de tank echt aan wat bleifrei toe en dat blijkt nog te krijgen ook in dit bergdorp. Tsja, dan moet je wel weten wat je doet als de plek naast de pomp schuin afloopt. Achteruit omhoogsteppen is te zwaar, dus ik stap af om dan maar naast de motor te gaan staan trekken (de motor omhoog, dus
). Standaard uit, voorrem in, been erover, voorrem eraf en trekken maar. Nou, die kans kreeg ik niet eens, want ik lag er al onder. Bert en een net aangekomen Duitse motorrijder tilden hem op, ik stond weer op en we bekeken de schade..schade? Dat viel even mee! Spiegel ingeklapt en de bevestiging op de kuip ietsje verbogen, koppelingshendel was een kwart slag gedraaid en ging vrij makkelijk weer terug zoals ie hoort (niet krom of gebroken dus), Wel een paar krassen op het zwarte stuk motorblok dat links uit de kuip steekt en een pijnlijk scheenbeen. We konden er eigenlijk al snel om lachen, dus na in Euro's te hebben betaald, ging het weer verder.
En toch miste ik iets....
Het oliedruklampje bleef uit.............was al snel na vertrek uit Elburg gaan
branden, maar gaf nu de aanblik van een goed functionerend lampje, nl. uit! [edit]probleem zat in de elektronica, oliedruk was bewezen goed, ook bij brandend lampje[/edit]Ik bleef wel vaak het lampje checken, maar de rest van de vakantie heeft ie niet gebrand, behalve wanneer ik het verwachtte, bij contact aan.
Terug Italië in en naar waar we vandaan kwamen, de halfverdronken
kerktoren. Hier weer Oostenrijk in en over prachtige Landesstrassen het
Oetztal opzoeken. Het viel qua tijd nog goed te doen om door te rijden
naar Sölden en dat kwam me bekend voor van de wintersport 1999.
Rechts vooraan viel mijn oog meteen op het pizzarestaurant, waar ik toen
supergoede pizza's heb verorberd.
We reden het dorp door en besloten om ergens op het eind een pension te nemen. Motoren moesten buiten
blijven, maar het was mooi weer en niet druk in het dorp. Uitgestorven
bijna zelfs want de ene na de andere zaak had een briefje op de deur met
de datum waarop ze ons weer van dienst zijn. Helaas dus ook het pizza-
gebeuren aan de andere kant van Sölden, maar we vonden er toch een
die open was. Weer heerlijk gegeten, soepie, pizza, tiramisu'tje en wat
bier om het een en ander door te spoelen in een sfeertje van het te komen
Harley Treffen in juli. Hier had ik ook al gegeten vier jaar geleden, lekker!
En dan weer het bedje in na het de-was-is-nog-zeiknat-ritueel en het tele-
foontje van Bert naar moeder de vrouw en een beetje t.v. We moesten nu
in een tweepersoonsbed voor €29, weer incl. frühstück, maar ook balkon!
25-6-2003
Kwart voor acht, wakker worden. Bert vroeg zich af wat de bedoeling was
van mijn hand vannacht......dat krijg je als je niemand naast je gewend bent.
Lekker ontbijt, gore koffie
en klaar maken voor vertrek maar weer. Schuin tegenover het pension eerst getankt voor de zekerheid, hier bleek dat de motor vanaf Sta. Maria 1 op 19,2 gereden heeft! De motor was nog niet warm of het bergfeest kon weer beginnen. Via de Timmelsjoch Italië in, ook weer eens door een tunnel. Blijft heerlijk. Het bochtenwerk gaat beter dan op de Stelvio, dus regelmatig gaat het gas een beetje open. Na de Timmelsjoch meteen de Jaufenpass en dat was echt super! Volgens mij heb ik hier mijn hand ten hemele geheven bij wijze van vreugde om de eerste geslaagde haarspeldbocht. Dit was 100% puur genieten en die Italianen rijden tenminste ook lekker door en caravans verboden hier, top!
Toen over een vlotte provinciale en redelijk bochtige weg door Italiaans landschap en langs dorpen om het Defereggental op te zoeken. Bert was er een keer voorbijgereden, dus we hadden de ogen goed open en na mij een half uur geërgerd te hebben aan een of andere slome K**toerist, namen we de goede afslag en ik moest inmiddels zeiken als een beer, maar dan nog meer. We zaten ruim in de tijd, dus ook maar even koffie...
Capuccino natuurlijk en die was lekker, onder een met druiventakken overgroeid terras, dus gelukkig in de schaduw, want het was weer goed warm inmiddels. Ik heb toch vaak de jas half open gezet om wat koele lucht te voelen onder het rijden.
Na de stop dus het Defereggental gereden en dit was wederom genieten van de bovenste plank. Goed door kunnen rijden (doe ik nou eenmaal graag), ingehaald door twee Duitse Z4's die er ook niet vies van waren. Ik weet het niet meer precies, maar dat was hier volgens mij. Even later stonden we achter ze voor een stoplicht. Dit is een vreemd stoplicht. Het staat 15 minuten op groen en dan 45 op rood! Wij hoefden niet lang te wachten gelukkig en de auto's lieten ons voor. Ik had snel door dat dat stoplicht er niet zomaar staat, de pas is namelijk smal!Ik was weer de slome motorrijder, maar duidelijk sneller dan de auto's achter ons. En dan maar weer afdalen, ook een vak apart. Ik heb steeds op tijd teruggeschakeld om op de motor te remmen, zodat de voorrem maar af en toe voor de bochten bij hoefde te springen. We hebben hier ook weer een stuk onverhard moeten glibberen, omdat ze nieuw asfalt aan het leggen waren. Dan moet je al helemaal niet willen remmen bergaf!
Nu was het dus weer een stukje Landesstrasse om via de Iselsbergpass (klein maar fijn) richting Heiligenblut te kachelen. Ik heb me wel af en toe zitten ergeren aan automobilisten die onder de snelheidslimiet zitten en die je moeilijk in kon halen vanwege tegenliggers of onoverzichtelijke bochten. Ik snap veel, ik begrijp vlot iets, maar tot op heden is mij nog nooit ook maar 1 geldige reden gebleken om niet zo snel mogelijk te rijden als dat mag en kan. Ik vind 80 best als 80 kan en 80 mag, maar wie voor mijn neus 79 gaat zitten rijden, is de mijne! Geen genade, gas erop. Mijn motto is; ROT OP OF RIJ DOOR!! Ik ben geen heilig boontje, ik rij vaak te snel,maar treuzelen is voor mij een vloek. Goed, de weg naar Heiligenblut was weer een goede inleiding op wat komen ging morgen, de Grossglockner Hochalpenstrasse. Net voor Heiligenblut begon het iets te regenen en de motor moest ook weer go-go-juice hebben, dus even stoppen vlak voor het dorp en dan kom je er dus achter dat in de bergen rijden gewoon zuinig is! 1 op 18,9 maar liefst. De gemiddelde snelheid is er ook naar, 57 km/u vandaag en 56 gisteren. De banden gedragen zich ook goed, alhoewel het wel te merken is dat ze iets gaan glijden in erg warm weer. Gelukkig goed onder controle te houden en op nat wegdek doe ik sowieso niet gek, want onbekend wegdek en "Längefräsung" geven niet echt het vertrouwen dat je hebt op het circuit van Assen bijvoorbeeld (zei hij arrogant
). De zoektocht naar een pension verliep intussen iets minder goed dan voorheen. Bert was hier al eens drie keer op rij geweigerd om bij de vierde succes te hebben, maar zijn nummer 4 van toen zat nu mooi dicht. Terwijl er aan de weg een vlag was opgehangen met "Biker welcome". Dit was niet de eerste keer dat er iets niet klopte in Heiligenblut. Na een rondje om de kerk zagen we iets wat ons wel wat leek en er bleek een Finse motor onder de carport te staan. Succes dus en voor €25 konden we weer pitten en ontbijten en t.v. kijken en we hadden een balkon dat groter was dan de kamer, heerlijk! Weer het douchen-kleren wassen-Bert belt vrouw-ritueel en op naar de lokale eetschuur. We stapten een restaurant binnen waar allemaal ouwe mensen zaten en heen en weer aan het lopen waren naar een andere zaal. Hier was dus weer niet aangekondigd wat er aan de hand was, lopend buffet met een behoorlijk beperkte kaart. Houdoe! Er was nog een eettent en daar hebben we weer heerlijk buiten kunnen eten. Wel een paar irritante lui die constant met een klein kind in en uit liepen en rondkeken en gewoon irritant bezig waren, alsof ze ons tweeën weg wilden jagen van de zespersoonstafel. Vette pech voor de autochtonen, wij namen na het eten nog een grosses Bier om uit te buiken, haha! Na het eten hebben we de Duits nagesynchroniseerde versie van A few good men op t.v. gekeken bij gebrek aan beter en omdat het nog vroeg was. We waren immers vrij vroeg aangekomen.
Weer een tweepersoonsbed, maar nu wel twee aparte matrassen, dus ik kon mijn dekbed mooi strak instoppen. Truste!
26-6-2003
Kwart voor acht, bed uit! Hé, waarom is mijn dekbed losgemaakt?
Vandaag weer een juweel van een route in de planning, te beginnen, na het weer goede ontbijt en de gore koffie natuurlijk, met de meteen uit het dorp beginnende Grossglockner. Even rustig begonnen met koude banden en motor, maar echt heel warm werden ze niet. Het was wel goed weer, maar het begon aardig fris te worden daar boven in de bergen. Bij het bekijken van de lokale gletscher was het denk ik nog geen 10 graden. Wel indrukwekkend om te zien, zo'n blok megalangzaam stromend ijs. Beetje hoog kijkpunt was het ook wel en de mensen die beneden bij de gletscher liepen, waren schaal 1 op 1000 of zo. Toen maar weer verder gereden en weer 100% genoten van de weg en omgeving. Op het uitkijkpunt naar de echte berg (de Grossglockner dus) waren we precies op tijd. Wat foto's gemaakt, rondgekeken en ineens kwamen de wolken. Op de weg omhoog waren er al flarden waar we doorheen reden, maar nu sloeg alles dicht. Van twee kanten liep het dal vol wolken, prachtig om te zien en dus goed getimed. Er kwamen nog toeristen zat tegen de berg omhoog, maar die kwamen mooi voor lul. Wij zijn weer afgedaald naar het noorden om de Krimml waterval te bekijken. Lekker stukje rijden was dat weer, scheelt echt veel buiten het drukke toeristenseizoen. Bij de waterval aangekomen, weer een mooie pas, de Gerlospass. Ik ben wel het uitkijkpunt voorbijgereden, dus echt goed heb ik het niet bekeken. Het was toch weer aan het regenen, dus ik deed voor het eerst sinds Solingen(D) de regenoverall weer aan en kon nog even een blik werpen vanaf een andere parkeerplaats.
Hier moet ik dus nog een keer naar terug voor een herkansing, net als de Stelvio.
De regen was echt behoorlijk en ik reed gewoon langzaam naar beneden en door de bochten. Door het Zillertal naar de A12 en daar hebben we het Autobahnvignet weer gebruikt. Lekker rustige snelweg langs Innsbruck en het was inmiddels weer goed warm aan het worden. De volgende tankstop dan maar en even uitrusten van het gezwier en gezwaai over de straten en bergen. We hadden nog 1 pas te gaan (de Fernpass, ook gedaan in 1999) en de vakantie liep op zijn eind. Weer erg zuinig gereden en de verdere reis verliep zo voorspoedig, zeker door Duitsland waar de Bundesstrassen lekker doorstroomden dat we besloten om in een keer naar Elburg te gaan.
Goed gegeten aan de Autobahn en huppekee. We hadden een kruissnelheid van rond de 150 afgesproken, want we hadden tijd zat. De tankstops waren erg welkom, want vanaf een uur of negen 's morgens in het zadel ga je de billetjes wel voelen! Regelmatig even de benen laten bungelen en gaan staan voor de heupen en knieën is echt nodig dan. We konden goed doorrijden zo laat op de avond en uiteindelijk stonden we 's nachts om 1 uur bij de Tango in Elburg, na 1136 kilometer! Ondanks de lagere snelheid in Duitsland, kwam het daggemiddelde toch hoger uit dan de heenreis, nl. 115 km/u. Lag vooral aan de drukte toen 's morgens, denk ik. Zuinig rijden kan dus ook in Duitsland...1 op 17.
Over de hele trip, dus van Elburg naar Elburg heb ik in 2652 kilometer 173,11 liters Super 95 bleifrei verbruikt. 1 op 17,1. Valt me erg mee. Verder onthoud de Sigma ook de maximaal gehaalde snelheid. Ik heb die niet onthouden, maar die was dacht ik bijna 230 km/u. Op de teller heb ik hem even boven de 250 zien staan, toen begon mijn hoofd zo te schudden door de vin op de helm dat ik het voor gezien hield. De ketting is wel versleten na dit avontuur maar na dik 19000 kilometer is dit geen schande.
De achterband is ook op zijn eind, ook niet vreemd na 10000 kilometer, waarvan een 2000 deze week in de hitte en deels met (zeer) hoge snelheid. Na deze lange rit was ik wel aan een bed toe. Truste! Tankstop Duitsland
Bochtje in de Silvretta
Ik rij helemaal rechts op de foto met in het vooruitzicht wat bochten....
Boven op de Stelvio
Laatst bewerkt:
dank u!
Het is inderdaad een beste lap tekst, maar het lijkt zo weinig als je vier dagen ineens op papier probeert te zetten. 
/www.motorvision.nl
