de haaschecourant
Een mooi stukje.....
Alleen regen kan de illegale racer stoppen
door Luuk Kortekaas
RIJSWIJK | De komst van Steve en Jeroen kondigt zich al ruim van tevoren aan. Het geluid van de ronkende paardenkrachten van de twee arriveert vele seconden eerder dan de berijders. Jeroen komt eerst langs met een 'wheelie', voor hij met zijn maat het stuur wendt om op het bedrijventerrein Plaspoelpolder in Rijswijk te praten over dat wat de politie 'illegale motorraces op de A4' noemt.
Het achterwiel van de Kawasaki van Jeroen spint op het asfalt van het bedrijventerrein Plaspoelpolder.
(foto Evert-Jan Daniels)
Jeroen: "Ze noemen het racen, maar dat is het eigenlijk niet. We rijden hier omdat je hier een paar bochten hebt die gewoon te mooi zijn om waar te zijn. Vooral dat bochtje als je vanaf het industrieterrein de A4 op rijdt".
Steve wijst op de aan beide kanten van zijn motorpak half versleten kniestukken. "Dat bochtje is zo'n beetje de enige bocht van 180 graden die ik ken die naar links ligt. Normaal liggen ze naar rechts. Zo kun je tenminste ook eens plat de andere kant de bocht in. Dat geeft een machtig gevoel, het is gewoon de kick van de beheersing over je machine. En het is waar, je gaat dan al gauw te hard".
De politie Haaglanden en de gemeente Rijswijk willen, mede na klachten uit de omgeving van de A4, strenger gaan optreden tegen de motorrijders. De politie noemt het gedrag van de motorrijders 'levensgevaarlijk, niet alleen voor henzelf maar ook voor de overige weggebruikers'.
Het gaat om een groepje rijders, soms oplopend tot een man of dertig, dat zich in het weekeinde en doordeweeks bij mooi weer verzamelt in de Plaspoelpolder, meestal op de Diepenhorstlaan. Vanaf die plek worden korte rondjes gereden. Na de befaamde bocht gaat het een stukje de A4 op, waarna langs de andere kant van de snelweg weer wordt teruggereden naar het bedrijventerrein.
Jeroen (29) en Steve (34) praten na een argwanend begin zonder terughoudendheid over hun passie: snelheid en 'mooie boggies'. Tuurlijk, sommige dingen mogen niet, en dat de buurt er last van heeft vinden ze niet gek. Maar dat weerhoudt ze niet. Steve en Jeroen zijn hun echte voornamen, om redenen die voor de hand liggen willen ze hun achternaam er liever niet bij. Vertel ze maar niet hoe de wereld in elkaar zit, dat weten ze zelf ook wel. Op een afgelegen terrein in de Plaspoelpolder tonen ze talloze 'wheelies' (alleen rijden op het achterwiel) en 'stoppies' (tot stilstand komen op alleen het voorwiel).
De vaste kern van de Plaspoelrijders bestaat volgens Jeroen en Steve uit een man of dertig, voornamelijk Hagenaars en 'jongens uit het Westland'. "Maar ze komen ook nog wel van veel verder vandaan. De rijders hebben contact met elkaar via internet, op die manier wordt met elkaar afgesproken. Druk is het. Als je er in een mooi weekeinde een Piet Patat neerzet heb je gewoon een wereldomzet. Er zijn gezinnen met kinderen die er naar komen kijken. Veel van die gasten staan de hele avond met elkaar te praten. Wij doen dat niet, wij sturen liever".
Dat sturen gebeurt door Jeroen met een blauwe Kawasaki 900 cc, Steve berijdt een Suzuki 750 cc, 'die vrijwel meteen het circuit op kan'. De voertuigen kostten destijds zo'n 30.000 gulden, "maar ja, je zet er af en toe nog wel een ander dingetje op".
"In principe", zegt Steve, "rijden we niet te snel. Maar ja, als je op de snelweg je gas opentrekt ga je gauw te hard. Een motor zoals die van ons gaat binnen de acht seconden van nul naar tweehonderd kilometer per uur. Dat is dus zo gebeurd". Jeroen zegt dat ze er alles aan doen het overige verkeer niet in gevaar te brengen.
"Daar kijken we wel voor uit. We zigzaggen heus niet tussen de auto's door. We houden van snelheid, maar wel op die plaatsen waar het kan. En natuurlijk maken we weleens een 'wheelie' of een 'stoppie', maar dat doen we heus niet tussen de spelende kinderen". Steve: "Maar het blijft gevaarlijk. Als ik voor de vierde keer met een behoorlijke snelheid die bocht de A4 op neem en er heeft net een vrachtauto olie gelekt, dan ga ik toch echt keihard onderuit. Dat risico blijft er altijd inzitten".
Dat de politie harder optreedt nemen ze nog net niet voor kennisgeving aan.
"We merken het al een tijdje. Het hoeft maar een beetje mooi weer te zijn of je ziet ze staan. Wij vinden het best. Als we hier bij elkaar staan kan de politie er niets aan doen. Dat is immers niet verboden. En worden we geflitst omdat we te hard rijden, nou ja, dan gebeurt het, net zo goed als je met je auto wel eens wordt beboet".
Voor de mensen uit de buurt is er meer begrip, al wil dat niet zeggen dat ze er mee op zullen houden. Jeroen: "We snappen die mensen best. We maken een behoorlijk geluid, dat hoor je boven de snelweg uit. Maar daarom doen we het ook hier. In het weekeinde en 's avonds is hier niemand, en in de buurt wonen bijna geen mensen".
Alternatieven zien de twee verwoede rijders niet.
"We rijden ook wel eens op circuits, daar heb je speciale dagen voor. Maar dat kost je dan 140 euro, en je moet er ook nog eens helemaal naar toe. Dan is dit beter". Een 'gedoogd' circuit zou hen wel aanstaan, "maar dan niet allemaal rechte stukken, er moeten wel een paar mooie bochten in".
Volgens Steve en Jeroen zal het 'racen' niet verdwijnen, wat politie en politiek ook mogen bedenken. Steve: "In feite kunnen ze er niets tegen doen, wat ze ook zeggen. Er is maar één manier om het op te lossen, en dat is elke dag regen".
Een mooi stukje.....
Alleen regen kan de illegale racer stoppen
door Luuk Kortekaas
RIJSWIJK | De komst van Steve en Jeroen kondigt zich al ruim van tevoren aan. Het geluid van de ronkende paardenkrachten van de twee arriveert vele seconden eerder dan de berijders. Jeroen komt eerst langs met een 'wheelie', voor hij met zijn maat het stuur wendt om op het bedrijventerrein Plaspoelpolder in Rijswijk te praten over dat wat de politie 'illegale motorraces op de A4' noemt.
Het achterwiel van de Kawasaki van Jeroen spint op het asfalt van het bedrijventerrein Plaspoelpolder.
(foto Evert-Jan Daniels)
Jeroen: "Ze noemen het racen, maar dat is het eigenlijk niet. We rijden hier omdat je hier een paar bochten hebt die gewoon te mooi zijn om waar te zijn. Vooral dat bochtje als je vanaf het industrieterrein de A4 op rijdt".
Steve wijst op de aan beide kanten van zijn motorpak half versleten kniestukken. "Dat bochtje is zo'n beetje de enige bocht van 180 graden die ik ken die naar links ligt. Normaal liggen ze naar rechts. Zo kun je tenminste ook eens plat de andere kant de bocht in. Dat geeft een machtig gevoel, het is gewoon de kick van de beheersing over je machine. En het is waar, je gaat dan al gauw te hard".
De politie Haaglanden en de gemeente Rijswijk willen, mede na klachten uit de omgeving van de A4, strenger gaan optreden tegen de motorrijders. De politie noemt het gedrag van de motorrijders 'levensgevaarlijk, niet alleen voor henzelf maar ook voor de overige weggebruikers'.
Het gaat om een groepje rijders, soms oplopend tot een man of dertig, dat zich in het weekeinde en doordeweeks bij mooi weer verzamelt in de Plaspoelpolder, meestal op de Diepenhorstlaan. Vanaf die plek worden korte rondjes gereden. Na de befaamde bocht gaat het een stukje de A4 op, waarna langs de andere kant van de snelweg weer wordt teruggereden naar het bedrijventerrein.
Jeroen (29) en Steve (34) praten na een argwanend begin zonder terughoudendheid over hun passie: snelheid en 'mooie boggies'. Tuurlijk, sommige dingen mogen niet, en dat de buurt er last van heeft vinden ze niet gek. Maar dat weerhoudt ze niet. Steve en Jeroen zijn hun echte voornamen, om redenen die voor de hand liggen willen ze hun achternaam er liever niet bij. Vertel ze maar niet hoe de wereld in elkaar zit, dat weten ze zelf ook wel. Op een afgelegen terrein in de Plaspoelpolder tonen ze talloze 'wheelies' (alleen rijden op het achterwiel) en 'stoppies' (tot stilstand komen op alleen het voorwiel).
De vaste kern van de Plaspoelrijders bestaat volgens Jeroen en Steve uit een man of dertig, voornamelijk Hagenaars en 'jongens uit het Westland'. "Maar ze komen ook nog wel van veel verder vandaan. De rijders hebben contact met elkaar via internet, op die manier wordt met elkaar afgesproken. Druk is het. Als je er in een mooi weekeinde een Piet Patat neerzet heb je gewoon een wereldomzet. Er zijn gezinnen met kinderen die er naar komen kijken. Veel van die gasten staan de hele avond met elkaar te praten. Wij doen dat niet, wij sturen liever".
Dat sturen gebeurt door Jeroen met een blauwe Kawasaki 900 cc, Steve berijdt een Suzuki 750 cc, 'die vrijwel meteen het circuit op kan'. De voertuigen kostten destijds zo'n 30.000 gulden, "maar ja, je zet er af en toe nog wel een ander dingetje op".
"In principe", zegt Steve, "rijden we niet te snel. Maar ja, als je op de snelweg je gas opentrekt ga je gauw te hard. Een motor zoals die van ons gaat binnen de acht seconden van nul naar tweehonderd kilometer per uur. Dat is dus zo gebeurd". Jeroen zegt dat ze er alles aan doen het overige verkeer niet in gevaar te brengen.
"Daar kijken we wel voor uit. We zigzaggen heus niet tussen de auto's door. We houden van snelheid, maar wel op die plaatsen waar het kan. En natuurlijk maken we weleens een 'wheelie' of een 'stoppie', maar dat doen we heus niet tussen de spelende kinderen". Steve: "Maar het blijft gevaarlijk. Als ik voor de vierde keer met een behoorlijke snelheid die bocht de A4 op neem en er heeft net een vrachtauto olie gelekt, dan ga ik toch echt keihard onderuit. Dat risico blijft er altijd inzitten".
Dat de politie harder optreedt nemen ze nog net niet voor kennisgeving aan.
"We merken het al een tijdje. Het hoeft maar een beetje mooi weer te zijn of je ziet ze staan. Wij vinden het best. Als we hier bij elkaar staan kan de politie er niets aan doen. Dat is immers niet verboden. En worden we geflitst omdat we te hard rijden, nou ja, dan gebeurt het, net zo goed als je met je auto wel eens wordt beboet".
Voor de mensen uit de buurt is er meer begrip, al wil dat niet zeggen dat ze er mee op zullen houden. Jeroen: "We snappen die mensen best. We maken een behoorlijk geluid, dat hoor je boven de snelweg uit. Maar daarom doen we het ook hier. In het weekeinde en 's avonds is hier niemand, en in de buurt wonen bijna geen mensen".
Alternatieven zien de twee verwoede rijders niet.
"We rijden ook wel eens op circuits, daar heb je speciale dagen voor. Maar dat kost je dan 140 euro, en je moet er ook nog eens helemaal naar toe. Dan is dit beter". Een 'gedoogd' circuit zou hen wel aanstaan, "maar dan niet allemaal rechte stukken, er moeten wel een paar mooie bochten in".
Volgens Steve en Jeroen zal het 'racen' niet verdwijnen, wat politie en politiek ook mogen bedenken. Steve: "In feite kunnen ze er niets tegen doen, wat ze ook zeggen. Er is maar één manier om het op te lossen, en dat is elke dag regen".
