Wederom een verslag uit de oude doos, dit keer uit 2015. Het verslag heb ik destijds al gemaakt, alleen nooit op MF geplaatst. Ik heb alles nog even doorgelezen en hier en daar wat aangepast om het wat beter lopend te maken. Ik las het met gemengde gevoelens, en zo plaats ik het hier ook. Aan de ene kant lijken alle vakantiebestemmingen die we voor dit jaar in ons hoofd hadden verder weg dan ooit, aan de andere kant is het in tijden van crisis juist goed om te denken aan betere tijden en om mooie herinneringen terug te halen. Ik hoop dat ik iedereen ten tijde van deze (soms eenzame) opsluiting in ieder geval nog wat leesplezier kan bieden. Laten we hopen dat alles snel onder controle is, en laten we er in de tussentijd maar het beste van maken!
Dit is een verslag van een tripje naar de Frans/Italiaanse Alpen, waarin ik heb geprobeerd wat mooie onverharde routes te rijden, en ook het Stella Alpina motortreffen heb aangedaan:
Al jaren drong een collega waar ik al vaker motortripjes mee heb gemaakt er op aan om eens met hem mee te gaan naar het Stella Alpina treffen in de Italiaanse Alpen. Het stond ook zeker in de planning om een keer te gaan, maar het kwam er gewoon nooit van. Tot ik het ik het in 2015 maar eens echt op de agenda heb gezet. Ik heb hier al vaker reisverslagen over het Stella Alpina treffen geplaatst, maar dat is van latere jaargangen waarvan ik de verslagen wel eerder geplaatst heb. Niet helemaal chronologisch dus. Voor wie die verslagen nooit heeft gelezen en het treffen niet kent eerst een korte uitleg. Het Stella Alpina treffen is een offroad motortreffen op de Col de Sommeiller nabij het Italiaanse stadje Bardonecchia. Het treffen wordt iedere tweede weekend van juli gehouden op een Alpenweide ongeveer halverwege de Col de Sommeiller, waar het alleen tijdens dit weekend is toegestaan om te wildkamperen. Tijdens het treffen wordt de onverharde Col de Sommeiller, met een hoogte van 3005 meter beklommen. Maar vooral gaat het erom om met gelijkgestemden een gezellig weekend te hebben. Dit keer gaan we met een groepje van 5 man, twee collega's van me, en twee zwagers van een van hun. De rest van de groep gaat alleen voor het treffen en gaat daarna gelijk weer naar huis, ik blijf daar en plak er nog twee weken aan vast.
Vrijdag 10 juli 2015, Dag 1
De aanloop was een beetje stressen, gisteren nog de hele dag gewerkt en in de avond de spullen gepakt, maar de boel is klaar voor vertrek. De wekker gaat om 5 uur, en na een ontbijtje en het opladen van de bagage rij ik om 06:00 uur de straat uit. De weersvoorspelling ziet er goed uit, dus het beloofd een mooie maar lange dag te worden. Omdat iedereen uit een andere regio komt hebben we centraal in het land afgesproken. Als de groep compleet is en we nog een bakkie hebben gedaan rijden we richting de grens. Het plan is om de A2 af te rijden, en vanaf de Belgische grens de snelweg voor gezien te houden. Dat is al een mooi plan, want ik heb een hekel aan snelweg, en ik heb er ook niet echt de motor voor. We zijn allemaal fanatiek motorrijder en er zeker niet vies van om een tijd je in het zadel te zitten. We hebben afgesproken vandaag zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn, dus eigen brood en drinken mee om de stops zo kort mogelijk te houden. Als je in twee dagen binnendoor naar de Italiaanse Alpen wil rijden moet je niet te veel tijd verliezen aan nutteloos tijdverdrijf. Vandaar dus van de eerste dag niet veel foto's.
Piet Paulusma heeft gelijk gekregen, het is een prima dag en al snel wordt het aangenaam warm. Volgens plan verlaten we Nederland en laten na Luik de snelweg achter ons. De rit door België verloopt voorspoedig, we stoppen alleen even om te tanken. Het is lekker rustig op de weg en al snel komt de Franse grens in zicht. Bij Bouillon steken we de grens over en duiken we Frankrijk in. Af en toe een snelle stop voor een broodje en wat drinken, en dan snel weer door. Het tempo ligt behoorlijk hoog, maar niet asociaal. De Fransen houden rekening met motorrijders en gaan helemaal rechts op de rijstrook rijden wat het inhalen erg makkelijk maakt. Hoewel we natuurlijk niet de meest toeristische routes pakken is het toch mooi rijden. We volgen de Route Nationale over Verdun, St. Dizier, Chaumont naar Langres. Deze route schiet goed op, is niet druk, tolvrij en helemaal niet verkeerd om te rijden. De glooiende akkers zijn geel gekleurd door de bloeiende lijnzaad en het zonnetje staat aan de strak blauwe hemel. Zo kan een reisdagje toch best aangenaam zijn. We houden het tempo er in en stoppen alleen voor het hoognodige. Tegen 18:00 uur nog een stopje, waar we besluiten om nog 2 uurtjes door te rijden tot bij Besançon. Net voor Besançon zien we een campingbord staan en besluiten we niet verder te zoeken, het is inmiddels 20:00 uur. Het gaat vooral om een plek voor de nacht, verder hebben we weinig eisen. We zetten snel de tentjes op en maken wat te eten. Snelle kant en klaar pasta in kokend water, functionaliteit gaat voor smaak vandaag. We hebben er een lange dag opzitten, mijn teller staat op 850 kilometer waarvan 600 binnendoor. Tegen 22:00 uur begint iedereen in te storten. Nog even onder het gemalen water, en dan is het mooi geweest voor vandaag.
Zaterdag 11 juli 2015, dag 2
In het campingwinkeltje kunnen we lekker vers stokbrood krijgen, en een stevige bak koffie uit de bialetti maakt het ontbijt compleet. Om half 10 laten we de camping weer achter ons en vertrekken we voor de tweede dag doorhalen. We kunnen het iets rustiger aan doen vandaag, maar hebben alsnog wel een dikke 400 kilometer voor de boeg. Het weer laat zich wederom van zijn beste kant zien en al snel loopt de temperatuur tegen de 30 graden. Een leuk stuk door de Jura, en daarna een wat saaier stuk naar Annecy. Dan naderen we de Alpen en wordt het pas echt leuk, maar eerst banen we ons zwetend een weg door het drukke centrum van Annecy. Even buiten de stad stoppen we bij de jachthaven voor snelle duik in het meer. Dat is het voordeel van de motor, daarmee steek je zo tussen de paaltjes door en parkeer je strak langs het meer, hoef je met de auto niet te proberen daar. Snel het motorpak omruilen voor de zwembroek. Het asfalt is zo heet aan je voeten dat het een soort tapdance naar de waterkant wordt. Een heerlijke duik met uitzicht op de prachtige bergen, dit is echt genieten!
Hoewel je het hier aan het water met deze temperaturen wel een paar uurtjes kunt uithouden gunnen we ons niet te veel tijd, we hebben een doel te bereiken vandaag. Al voordat ik goed en wel mijn motorpak weer aan heb ben ik de frisse duik alweer vergeten, wat is het warm! We volgen onze weg langs het meer en stoppen bij een supermarkt in Doussard. We halen vers stokbrood, wat worst en Franse kaas en lunchen in de schaduw op de parkeerplaats. We slaan gelijk eten voor vanavond en morgen in, want ons einddoel van vandaag is het Stella Alpina basecamp, en daar is helemaal niks te krijgen.
Omwille van de tijd kiezen we voor iets meer doorgaande wegen, de snelheid ligt in de bergen nou eenmaal niet zo hoog. We hebben nog een goeie 200km te gaan en het is al halverwege de middag. De Col de Madeleine moet maar even wachten tot de terugweg. In Saint-Jean-de-Maurienne maken we toch even een korte stop voor een koude cola, want je moet wel blijven drinken bij deze temperaturen. Op het toilet vul ik nog even mijn waterflesjes bij, want we moeten nog wel een stukje. Dan steken we even de koppen bij elkaar voor het vervolg van de route. Pakken we de snelle en korte route via de Frejustunnel, of de veel mooiere maar lange route via de Col du Mont Cenis? De laatste optie houdt in dat we nog zeker 2 uur aan het sturen zijn, en het is alweer 5 uur geweest. Maar we komen om te rijden, dus de keus is snel gemaakt. Bovendien is de Frejustunnel een redelijke aanslag op je vakantiebudget.
Het stuk naar Modane is niet de meest fraaie route in deze regio, veel industrie en het lijkt er altijd wel bloedheet te zijn. Daarna wordt het gelukkig mooier, tot we bij Lanslebourg richting de Col du Mont Cenis gaan en de pret pas echt kan beginnen. Ik laat de groep even achter me om op mijn eigen tempo lekker naar boven te rijden, ik kan voor het laatste deel van de dag wel weer wat adrenaline gebruiken. Ik rij nog een stukje op met een groep Italianen op (uiteraard) Ducati’s die het tempo er ook lekker in hebben, maar hoe zeer mijn dappere eencilinder ook zijn best doet, hij is natuurlijk geen partij.
Op de pashoogte wacht ik de groep weer op, en maken we ons op voor het laatste uurtje van vandaag. Op de afdaling steken we de Italiaanse grens over, we komen in de buurt van onze eindbestemming. Vanaf Susa nog ongeveer een half uurtje tot Bardonecchia. Het is inmiddels 19:00 uur, als we na twee volle dagen sturen aankomen in Bardonecchia, het laatste stukje beschaving voor de klim naar de Sommeiller. Het stikt er van de stoffige allroads, we zijn duidelijk op de goede weg.
De klim naar boven is tot aan het gehucht Rochemolles nog geasfalteerd, maar wordt daarna snel slechter tot het asfalt uiteindelijk helemaal verdwijnt. Een groot aantal motoren, quads en 4x4's is ons al voorgegaan, en door de droogte is het een grote stofwolk. De nodige motoren halen ons nog in of komen tegemoet, de een wat rustiger dan de ander. Al snel is alles bedekt onder een dikke laag stof, en zijn de verschillende kleuren op mijn motor en pak nauwelijks nog van elkaar te onderscheiden. Heerlijk, daar komen we voor! Na een klein half uurtje bereiken we via doorwading van het riviertje het basecamp van het Stella Alpina treffen! Honderden tentjes staan verspreid op de alpenweide en rook kringelt overal van de kampvuurtjes en bbq's omhoog. Overal staan motoren, voornamelijk BMW en KTM, van allroads, enduro's en zijspannen, tot Harleys, een Goldwing en zelfs een enkele supersport, waaronder R1Sjaak. Alle motoren in dezelfde kleur, stofgrijs. Ik vind het nu al te gek! Onze euforie wordt al snel even overstemd doordat er naast het basecamp een reddingshelikopter boven een gecrashte motor hangt. De motor ligt een paar meter onder het pad tegen de bergwand en het is duidelijk dat hij daar niet uit vrije wil gekomen is. Het zet me gelijk op scherp, een ongeluk schuilt in een klein hoekje of achter een grote rots. Wat er precies gebeurd is weet ik niet, maar ik hoop dat de bestuurder het goed maakt....
Omdat we vrij laat aankomen is staat het al aardig vol en is het moeilijk om een vlakke plek te vinden. Dat lukt tot op zekere hoogte en we zetten snel de tentjes op, het is inmiddels 20:00 uur. De bbq gaat aan, vlees op het rooster en de biertjes gaan open. Het is nu al een top ervaring. Afgezien van een waterkraan is hier in het basecamp niets, geen stroom, geen toiletten, laat staan een douche. Zodra het donker wordt is het dus ook echt donker, het enige licht komt van de kampvuurtjes en een enkele zaklamp. Bbq’en bij het licht van een hoofdlamp, het is weer eens wat anders. Een paar diehards wagen zich bij het licht van de koplamp zelfs nu nog de berg op! Het was weer een lange, en door de hitte vermoeiende dag vandaag, dus de rest van de groep kruipt op tijd in bed. Ik zit nog even te genieten van een schitterende heldere sterrenhemel. Ik heb al op heel wat plekken mijn tentje opgezet, maar dit is toch wel een hele bijzondere.
Zondag 12 juli 2015, dag 3
Ik heb wel eens beter geslapen, met name veroorzaakt door mijn kampeerplek die toch iets minder vlak bleek dan ik in de eerste instantie dacht. Gisteravond nog beide koffers van mijn motor gehaald en aan mijn voeteneind gezet om te voorkomen dat ik naar beneden zou schuiven. Het was wel stil vannacht, dat had ik niet verwacht van een evenement waar honderden motorrijders op af komen. Blijkbaar zijn offroaders erg brave mensen. Het is best fris, maar we zitten dan ook op ruim 2100 meter. Ik rits mijn tent open en ben even sprakeloos, sjezus wat is het hier mooi. De zon schijnt op de omliggende bergen, de koeienbellen klinken achter me en verderop klettert een waterval naar beneden. Gister wist ik het al, maar het wordt weer bevestigd, dit is een hele bijzondere kampeerplek.
Ik ga me even opfrissen bij een waterbron waarvan ik me heb laten vertellen dat het drinkbaar is, dus daar ga ik dan maar vanuit. Kan waarschijnlijk weinig kwaad zo hoog op de berg. We doen het rustig aan, ontbijtje, bak koffie, en nog maar een bak koffie. Tijdens het treffen beklimt iedereen de onverharde Col du Sommeiller, en velen beginnen al vroeg om een beetje op tijd weer te kunnen vertrekken. Wij wachten nog even af, we hebben alle tijd. Na twee dagen volle bak kilometers maken is het ook wel lekker om even rustig aan te doen.
Rond een uur of 10 maken we ons ook klaar om omhoog te gaan. De tentjes laten we nog even staan, die halen we straks wel op. Terwijl wij de klim aanvangen komen de vroege vogels alweer naar beneden. Het eerste stukje nog even rustig aan, motor even opwarmen en de route een beetje inschatten. Het valt op zich mee met de drukte. Langzame deelnemers zijn vrij eenvoudig in te halen en iedereen houdt rekening met elkaar. Wij rijden ons eigen tempo omhoog, want niet iedereen heeft even veel ervaring. Voor mij is het onverhard rijden niks nieuws, maar de omgeving is te mooi om in hoog tempo doorheen te raggen. Wat is dit een top ervaring zeg, prachtige omgeving, mooie paden en rivierdoorwadingen. Het kan nu al niet meer stuk! Ik geniet van elke meter die onder de banden doorgaat. Technisch is het pad niet echt moeilijk, met dank aan het goede weer van de laatste dagen. Na ruim een half uur komen we de eerste sneeuw tegen. Hier staat een auto van de organisatie waar aandenkens worden verkocht. De stickers en badges zijn helaas al op, dus het wordt een t-shirt. Het is de 50ste editie van het treffen, dus ik heb gelijk een collectors item te pakken. We lopen nog even rond en maken een praatje met wat andere Nederlanders die we tegenkomen. Vanaf dit punt liggen delen van het pad nog bedekt met sneeuw en wordt het wat lastiger. Veel rijders houden het hier voor gezien en gaan weer naar beneden. De rest van ons groepje vind het ook mooi geweest, maar ik ga voor de top. Het is goed te doen, al wordt het door de sneeuw en smeltwater soms wat gladder. Er zijn nog genoeg rijders die doorgaan, dus ik ben zeker niet de enige. Door de sneeuw zijn delen van het pad niet begaanbaar en zijn er wat alternatieve routes gemaakt. Af en toe moet ik even wachten tot de tegenliggers voorbij zijn, maar het gaat allemaal erg beheerst. Iedereen helpt elkaar als er even iemand vast staat in de sneeuw. Na een klim van totaal ongeveer een uur vanaf het basecamp is de beloning daar, de top, de Col du Sommeiller op 3009 meter!
Wat een topervaring! Prachtig uitzicht, met een bergmeertje en de spierwitte sneeuw tegen de strak blauwe hemel. Ik kijk even rond en geniet, en maak nog een praatje met wat andere Nederlanders die gedeeltelijk dezelfde trip als ik in het vooruitzicht hebben. Eigenlijk zou ik op deze plek wel uren kunnen blijven zitten, maar ik zal toch weer naar beneden moeten. Het eerste stuk langs de sneeuw nog even opletten, maar daarna kan er wat meer gas op. Het is aanzienlijk rustiger dan op de heenweg, dus al snel zit het tempo er lekker in. Langzaam komt het basecamp weer in zicht en is duidelijk dat een hoop rijders al zijn ingepakt en vertrokken. Wij praten nog even na, delen onze ervaringen en pakken dan ook de tentjes op. Rond 14:00 uur laten we het basecamp achter ons en zetten weer koers richting Bardonecchia. Het is nog stoffiger dan gisteren, en ik moet de afstand op mijn voorganger vergroten omdat ik door de stofwolken gewoon niks meer zie. Als een soort grijze spoken bereiken we de bewoonde wereld.
Het zit er op, de Stella Alpina die al jaren op mijn lijstje stond. Twee dagen volle bak rijden, en amper een halve dag later vertrekken we alweer. Was het het waard? Absoluut, zonder twijfel. Natuurlijk kan je de pas ook buiten het evenement om berijden, maar dat is toch anders. Nu mag je kamperen, ben je met honderden gelijkgestemden en dat zorgt voor een sfeer die je niet snel ergens anders tegenkomt. Als off/allroad liefhebber moet je dit gewoon een keer meegemaakt hebben. Ik weet wel dat ik het volgend jaar anders ga doen, wat meer tijd nemen om het treffen echt te ervaren. Dit keer werd het al snel na onze aankomst donker, en de volgende ochtend vertrekken de meesten alweer. Een beetje rondkijken zit er dus eigenlijk niet eens in zo. Volgende keer dus een dagje langer.
In Bardonecchia zoeken we een terrasje op om wat te eten, en we zijn duidelijk niet de enige. Je struikelt werkelijk over de motoren en hun stoffige berijders. Voor één weekend per jaar is dit gewoon allroad walhalla. Na het eten zeggen we elkaar gedag, en nemen we afscheid... De rest van mijn groepje gaat namelijk weer in een paar dagen huiswaarts, ik heb nog 2 weken vakantie. We rijden achter elkaar het dorp uit, maar dan ga ik een andere kant op en zie ik de groep uit beeld verdwijnen. Het is even wennen om weer alleen te zijn. Ik heb er geen moeite mee om alleen op vakantie te zijn, maar na een paar dagen intensief met elkaar te zijn opgetrokken voel je je toch een beetje leeg als je alleen overblijft.
De campings rondom Bardonecchia laat ik even links liggen, die zien er niet zo geweldig uit. Ik selecteer de dichtstbijzijnde camping op de Garmin en rij die kant op. Ik kom uit op een camping net over de grens in Frankrijk. Het is pas 16:00 uur als ik de tent heb staan, dus ik besluit nog maar even op de motor te klimmen. Ik rij eerst even naar het dichtstbijzijnde tankstation in Briançon om de tank vol te gooien. Op de kaart zie ik een onverharde klim via de Col de Granon naar het verlaten Fort de l'Olive lopen, dus die kan er ook nog wel bij voor vandaag. Na een klein uurtje over een prachtig pad bereik ik het fort. Het loopt dood, dus ik moet hetzelfde stuk weer terug maar dat is zeker geen straf. Terug op de camping is het inmiddels al half 9, maar gelukkig heb ik nog zak vriesdroogvoer liggen. Na het eten werk ik via wifi alle contacten weer even bij, en na een douche is het tijd om mijn bed op te zoeken.
Dit is een verslag van een tripje naar de Frans/Italiaanse Alpen, waarin ik heb geprobeerd wat mooie onverharde routes te rijden, en ook het Stella Alpina motortreffen heb aangedaan:
Al jaren drong een collega waar ik al vaker motortripjes mee heb gemaakt er op aan om eens met hem mee te gaan naar het Stella Alpina treffen in de Italiaanse Alpen. Het stond ook zeker in de planning om een keer te gaan, maar het kwam er gewoon nooit van. Tot ik het ik het in 2015 maar eens echt op de agenda heb gezet. Ik heb hier al vaker reisverslagen over het Stella Alpina treffen geplaatst, maar dat is van latere jaargangen waarvan ik de verslagen wel eerder geplaatst heb. Niet helemaal chronologisch dus. Voor wie die verslagen nooit heeft gelezen en het treffen niet kent eerst een korte uitleg. Het Stella Alpina treffen is een offroad motortreffen op de Col de Sommeiller nabij het Italiaanse stadje Bardonecchia. Het treffen wordt iedere tweede weekend van juli gehouden op een Alpenweide ongeveer halverwege de Col de Sommeiller, waar het alleen tijdens dit weekend is toegestaan om te wildkamperen. Tijdens het treffen wordt de onverharde Col de Sommeiller, met een hoogte van 3005 meter beklommen. Maar vooral gaat het erom om met gelijkgestemden een gezellig weekend te hebben. Dit keer gaan we met een groepje van 5 man, twee collega's van me, en twee zwagers van een van hun. De rest van de groep gaat alleen voor het treffen en gaat daarna gelijk weer naar huis, ik blijf daar en plak er nog twee weken aan vast.
Vrijdag 10 juli 2015, Dag 1
De aanloop was een beetje stressen, gisteren nog de hele dag gewerkt en in de avond de spullen gepakt, maar de boel is klaar voor vertrek. De wekker gaat om 5 uur, en na een ontbijtje en het opladen van de bagage rij ik om 06:00 uur de straat uit. De weersvoorspelling ziet er goed uit, dus het beloofd een mooie maar lange dag te worden. Omdat iedereen uit een andere regio komt hebben we centraal in het land afgesproken. Als de groep compleet is en we nog een bakkie hebben gedaan rijden we richting de grens. Het plan is om de A2 af te rijden, en vanaf de Belgische grens de snelweg voor gezien te houden. Dat is al een mooi plan, want ik heb een hekel aan snelweg, en ik heb er ook niet echt de motor voor. We zijn allemaal fanatiek motorrijder en er zeker niet vies van om een tijd je in het zadel te zitten. We hebben afgesproken vandaag zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn, dus eigen brood en drinken mee om de stops zo kort mogelijk te houden. Als je in twee dagen binnendoor naar de Italiaanse Alpen wil rijden moet je niet te veel tijd verliezen aan nutteloos tijdverdrijf. Vandaar dus van de eerste dag niet veel foto's.
Piet Paulusma heeft gelijk gekregen, het is een prima dag en al snel wordt het aangenaam warm. Volgens plan verlaten we Nederland en laten na Luik de snelweg achter ons. De rit door België verloopt voorspoedig, we stoppen alleen even om te tanken. Het is lekker rustig op de weg en al snel komt de Franse grens in zicht. Bij Bouillon steken we de grens over en duiken we Frankrijk in. Af en toe een snelle stop voor een broodje en wat drinken, en dan snel weer door. Het tempo ligt behoorlijk hoog, maar niet asociaal. De Fransen houden rekening met motorrijders en gaan helemaal rechts op de rijstrook rijden wat het inhalen erg makkelijk maakt. Hoewel we natuurlijk niet de meest toeristische routes pakken is het toch mooi rijden. We volgen de Route Nationale over Verdun, St. Dizier, Chaumont naar Langres. Deze route schiet goed op, is niet druk, tolvrij en helemaal niet verkeerd om te rijden. De glooiende akkers zijn geel gekleurd door de bloeiende lijnzaad en het zonnetje staat aan de strak blauwe hemel. Zo kan een reisdagje toch best aangenaam zijn. We houden het tempo er in en stoppen alleen voor het hoognodige. Tegen 18:00 uur nog een stopje, waar we besluiten om nog 2 uurtjes door te rijden tot bij Besançon. Net voor Besançon zien we een campingbord staan en besluiten we niet verder te zoeken, het is inmiddels 20:00 uur. Het gaat vooral om een plek voor de nacht, verder hebben we weinig eisen. We zetten snel de tentjes op en maken wat te eten. Snelle kant en klaar pasta in kokend water, functionaliteit gaat voor smaak vandaag. We hebben er een lange dag opzitten, mijn teller staat op 850 kilometer waarvan 600 binnendoor. Tegen 22:00 uur begint iedereen in te storten. Nog even onder het gemalen water, en dan is het mooi geweest voor vandaag.
Zaterdag 11 juli 2015, dag 2
In het campingwinkeltje kunnen we lekker vers stokbrood krijgen, en een stevige bak koffie uit de bialetti maakt het ontbijt compleet. Om half 10 laten we de camping weer achter ons en vertrekken we voor de tweede dag doorhalen. We kunnen het iets rustiger aan doen vandaag, maar hebben alsnog wel een dikke 400 kilometer voor de boeg. Het weer laat zich wederom van zijn beste kant zien en al snel loopt de temperatuur tegen de 30 graden. Een leuk stuk door de Jura, en daarna een wat saaier stuk naar Annecy. Dan naderen we de Alpen en wordt het pas echt leuk, maar eerst banen we ons zwetend een weg door het drukke centrum van Annecy. Even buiten de stad stoppen we bij de jachthaven voor snelle duik in het meer. Dat is het voordeel van de motor, daarmee steek je zo tussen de paaltjes door en parkeer je strak langs het meer, hoef je met de auto niet te proberen daar. Snel het motorpak omruilen voor de zwembroek. Het asfalt is zo heet aan je voeten dat het een soort tapdance naar de waterkant wordt. Een heerlijke duik met uitzicht op de prachtige bergen, dit is echt genieten!
Hoewel je het hier aan het water met deze temperaturen wel een paar uurtjes kunt uithouden gunnen we ons niet te veel tijd, we hebben een doel te bereiken vandaag. Al voordat ik goed en wel mijn motorpak weer aan heb ben ik de frisse duik alweer vergeten, wat is het warm! We volgen onze weg langs het meer en stoppen bij een supermarkt in Doussard. We halen vers stokbrood, wat worst en Franse kaas en lunchen in de schaduw op de parkeerplaats. We slaan gelijk eten voor vanavond en morgen in, want ons einddoel van vandaag is het Stella Alpina basecamp, en daar is helemaal niks te krijgen.
Omwille van de tijd kiezen we voor iets meer doorgaande wegen, de snelheid ligt in de bergen nou eenmaal niet zo hoog. We hebben nog een goeie 200km te gaan en het is al halverwege de middag. De Col de Madeleine moet maar even wachten tot de terugweg. In Saint-Jean-de-Maurienne maken we toch even een korte stop voor een koude cola, want je moet wel blijven drinken bij deze temperaturen. Op het toilet vul ik nog even mijn waterflesjes bij, want we moeten nog wel een stukje. Dan steken we even de koppen bij elkaar voor het vervolg van de route. Pakken we de snelle en korte route via de Frejustunnel, of de veel mooiere maar lange route via de Col du Mont Cenis? De laatste optie houdt in dat we nog zeker 2 uur aan het sturen zijn, en het is alweer 5 uur geweest. Maar we komen om te rijden, dus de keus is snel gemaakt. Bovendien is de Frejustunnel een redelijke aanslag op je vakantiebudget.
Het stuk naar Modane is niet de meest fraaie route in deze regio, veel industrie en het lijkt er altijd wel bloedheet te zijn. Daarna wordt het gelukkig mooier, tot we bij Lanslebourg richting de Col du Mont Cenis gaan en de pret pas echt kan beginnen. Ik laat de groep even achter me om op mijn eigen tempo lekker naar boven te rijden, ik kan voor het laatste deel van de dag wel weer wat adrenaline gebruiken. Ik rij nog een stukje op met een groep Italianen op (uiteraard) Ducati’s die het tempo er ook lekker in hebben, maar hoe zeer mijn dappere eencilinder ook zijn best doet, hij is natuurlijk geen partij.
Op de pashoogte wacht ik de groep weer op, en maken we ons op voor het laatste uurtje van vandaag. Op de afdaling steken we de Italiaanse grens over, we komen in de buurt van onze eindbestemming. Vanaf Susa nog ongeveer een half uurtje tot Bardonecchia. Het is inmiddels 19:00 uur, als we na twee volle dagen sturen aankomen in Bardonecchia, het laatste stukje beschaving voor de klim naar de Sommeiller. Het stikt er van de stoffige allroads, we zijn duidelijk op de goede weg.
De klim naar boven is tot aan het gehucht Rochemolles nog geasfalteerd, maar wordt daarna snel slechter tot het asfalt uiteindelijk helemaal verdwijnt. Een groot aantal motoren, quads en 4x4's is ons al voorgegaan, en door de droogte is het een grote stofwolk. De nodige motoren halen ons nog in of komen tegemoet, de een wat rustiger dan de ander. Al snel is alles bedekt onder een dikke laag stof, en zijn de verschillende kleuren op mijn motor en pak nauwelijks nog van elkaar te onderscheiden. Heerlijk, daar komen we voor! Na een klein half uurtje bereiken we via doorwading van het riviertje het basecamp van het Stella Alpina treffen! Honderden tentjes staan verspreid op de alpenweide en rook kringelt overal van de kampvuurtjes en bbq's omhoog. Overal staan motoren, voornamelijk BMW en KTM, van allroads, enduro's en zijspannen, tot Harleys, een Goldwing en zelfs een enkele supersport, waaronder R1Sjaak. Alle motoren in dezelfde kleur, stofgrijs. Ik vind het nu al te gek! Onze euforie wordt al snel even overstemd doordat er naast het basecamp een reddingshelikopter boven een gecrashte motor hangt. De motor ligt een paar meter onder het pad tegen de bergwand en het is duidelijk dat hij daar niet uit vrije wil gekomen is. Het zet me gelijk op scherp, een ongeluk schuilt in een klein hoekje of achter een grote rots. Wat er precies gebeurd is weet ik niet, maar ik hoop dat de bestuurder het goed maakt....
Omdat we vrij laat aankomen is staat het al aardig vol en is het moeilijk om een vlakke plek te vinden. Dat lukt tot op zekere hoogte en we zetten snel de tentjes op, het is inmiddels 20:00 uur. De bbq gaat aan, vlees op het rooster en de biertjes gaan open. Het is nu al een top ervaring. Afgezien van een waterkraan is hier in het basecamp niets, geen stroom, geen toiletten, laat staan een douche. Zodra het donker wordt is het dus ook echt donker, het enige licht komt van de kampvuurtjes en een enkele zaklamp. Bbq’en bij het licht van een hoofdlamp, het is weer eens wat anders. Een paar diehards wagen zich bij het licht van de koplamp zelfs nu nog de berg op! Het was weer een lange, en door de hitte vermoeiende dag vandaag, dus de rest van de groep kruipt op tijd in bed. Ik zit nog even te genieten van een schitterende heldere sterrenhemel. Ik heb al op heel wat plekken mijn tentje opgezet, maar dit is toch wel een hele bijzondere.
Zondag 12 juli 2015, dag 3
Ik heb wel eens beter geslapen, met name veroorzaakt door mijn kampeerplek die toch iets minder vlak bleek dan ik in de eerste instantie dacht. Gisteravond nog beide koffers van mijn motor gehaald en aan mijn voeteneind gezet om te voorkomen dat ik naar beneden zou schuiven. Het was wel stil vannacht, dat had ik niet verwacht van een evenement waar honderden motorrijders op af komen. Blijkbaar zijn offroaders erg brave mensen. Het is best fris, maar we zitten dan ook op ruim 2100 meter. Ik rits mijn tent open en ben even sprakeloos, sjezus wat is het hier mooi. De zon schijnt op de omliggende bergen, de koeienbellen klinken achter me en verderop klettert een waterval naar beneden. Gister wist ik het al, maar het wordt weer bevestigd, dit is een hele bijzondere kampeerplek.
Ik ga me even opfrissen bij een waterbron waarvan ik me heb laten vertellen dat het drinkbaar is, dus daar ga ik dan maar vanuit. Kan waarschijnlijk weinig kwaad zo hoog op de berg. We doen het rustig aan, ontbijtje, bak koffie, en nog maar een bak koffie. Tijdens het treffen beklimt iedereen de onverharde Col du Sommeiller, en velen beginnen al vroeg om een beetje op tijd weer te kunnen vertrekken. Wij wachten nog even af, we hebben alle tijd. Na twee dagen volle bak kilometers maken is het ook wel lekker om even rustig aan te doen.
Rond een uur of 10 maken we ons ook klaar om omhoog te gaan. De tentjes laten we nog even staan, die halen we straks wel op. Terwijl wij de klim aanvangen komen de vroege vogels alweer naar beneden. Het eerste stukje nog even rustig aan, motor even opwarmen en de route een beetje inschatten. Het valt op zich mee met de drukte. Langzame deelnemers zijn vrij eenvoudig in te halen en iedereen houdt rekening met elkaar. Wij rijden ons eigen tempo omhoog, want niet iedereen heeft even veel ervaring. Voor mij is het onverhard rijden niks nieuws, maar de omgeving is te mooi om in hoog tempo doorheen te raggen. Wat is dit een top ervaring zeg, prachtige omgeving, mooie paden en rivierdoorwadingen. Het kan nu al niet meer stuk! Ik geniet van elke meter die onder de banden doorgaat. Technisch is het pad niet echt moeilijk, met dank aan het goede weer van de laatste dagen. Na ruim een half uur komen we de eerste sneeuw tegen. Hier staat een auto van de organisatie waar aandenkens worden verkocht. De stickers en badges zijn helaas al op, dus het wordt een t-shirt. Het is de 50ste editie van het treffen, dus ik heb gelijk een collectors item te pakken. We lopen nog even rond en maken een praatje met wat andere Nederlanders die we tegenkomen. Vanaf dit punt liggen delen van het pad nog bedekt met sneeuw en wordt het wat lastiger. Veel rijders houden het hier voor gezien en gaan weer naar beneden. De rest van ons groepje vind het ook mooi geweest, maar ik ga voor de top. Het is goed te doen, al wordt het door de sneeuw en smeltwater soms wat gladder. Er zijn nog genoeg rijders die doorgaan, dus ik ben zeker niet de enige. Door de sneeuw zijn delen van het pad niet begaanbaar en zijn er wat alternatieve routes gemaakt. Af en toe moet ik even wachten tot de tegenliggers voorbij zijn, maar het gaat allemaal erg beheerst. Iedereen helpt elkaar als er even iemand vast staat in de sneeuw. Na een klim van totaal ongeveer een uur vanaf het basecamp is de beloning daar, de top, de Col du Sommeiller op 3009 meter!
Wat een topervaring! Prachtig uitzicht, met een bergmeertje en de spierwitte sneeuw tegen de strak blauwe hemel. Ik kijk even rond en geniet, en maak nog een praatje met wat andere Nederlanders die gedeeltelijk dezelfde trip als ik in het vooruitzicht hebben. Eigenlijk zou ik op deze plek wel uren kunnen blijven zitten, maar ik zal toch weer naar beneden moeten. Het eerste stuk langs de sneeuw nog even opletten, maar daarna kan er wat meer gas op. Het is aanzienlijk rustiger dan op de heenweg, dus al snel zit het tempo er lekker in. Langzaam komt het basecamp weer in zicht en is duidelijk dat een hoop rijders al zijn ingepakt en vertrokken. Wij praten nog even na, delen onze ervaringen en pakken dan ook de tentjes op. Rond 14:00 uur laten we het basecamp achter ons en zetten weer koers richting Bardonecchia. Het is nog stoffiger dan gisteren, en ik moet de afstand op mijn voorganger vergroten omdat ik door de stofwolken gewoon niks meer zie. Als een soort grijze spoken bereiken we de bewoonde wereld.
Het zit er op, de Stella Alpina die al jaren op mijn lijstje stond. Twee dagen volle bak rijden, en amper een halve dag later vertrekken we alweer. Was het het waard? Absoluut, zonder twijfel. Natuurlijk kan je de pas ook buiten het evenement om berijden, maar dat is toch anders. Nu mag je kamperen, ben je met honderden gelijkgestemden en dat zorgt voor een sfeer die je niet snel ergens anders tegenkomt. Als off/allroad liefhebber moet je dit gewoon een keer meegemaakt hebben. Ik weet wel dat ik het volgend jaar anders ga doen, wat meer tijd nemen om het treffen echt te ervaren. Dit keer werd het al snel na onze aankomst donker, en de volgende ochtend vertrekken de meesten alweer. Een beetje rondkijken zit er dus eigenlijk niet eens in zo. Volgende keer dus een dagje langer.
In Bardonecchia zoeken we een terrasje op om wat te eten, en we zijn duidelijk niet de enige. Je struikelt werkelijk over de motoren en hun stoffige berijders. Voor één weekend per jaar is dit gewoon allroad walhalla. Na het eten zeggen we elkaar gedag, en nemen we afscheid... De rest van mijn groepje gaat namelijk weer in een paar dagen huiswaarts, ik heb nog 2 weken vakantie. We rijden achter elkaar het dorp uit, maar dan ga ik een andere kant op en zie ik de groep uit beeld verdwijnen. Het is even wennen om weer alleen te zijn. Ik heb er geen moeite mee om alleen op vakantie te zijn, maar na een paar dagen intensief met elkaar te zijn opgetrokken voel je je toch een beetje leeg als je alleen overblijft.
De campings rondom Bardonecchia laat ik even links liggen, die zien er niet zo geweldig uit. Ik selecteer de dichtstbijzijnde camping op de Garmin en rij die kant op. Ik kom uit op een camping net over de grens in Frankrijk. Het is pas 16:00 uur als ik de tent heb staan, dus ik besluit nog maar even op de motor te klimmen. Ik rij eerst even naar het dichtstbijzijnde tankstation in Briançon om de tank vol te gooien. Op de kaart zie ik een onverharde klim via de Col de Granon naar het verlaten Fort de l'Olive lopen, dus die kan er ook nog wel bij voor vandaag. Na een klein uurtje over een prachtig pad bereik ik het fort. Het loopt dood, dus ik moet hetzelfde stuk weer terug maar dat is zeker geen straf. Terug op de camping is het inmiddels al half 9, maar gelukkig heb ik nog zak vriesdroogvoer liggen. Na het eten werk ik via wifi alle contacten weer even bij, en na een douche is het tijd om mijn bed op te zoeken.