Dit verslag heb ik eerder al elders gepost. Maar omdat ik weet dat er hier ook graag reisverslagen gelezen worden, en we toch vooral binnen verblijven deze periode, plaats ik hem ook hier.
In november 2021 ben ik naar Marokko geweest voor een offroad-trip op mijn Husaberg. Na jarenlang enthousiaste verhalen van anderen over Marokko te hebben gehoord en gelezen, wilde ik er zelf ook graag eens heen gaan. Tijd om plannen te maken.
In mijn eentje voor het eerst op pad in Marokko zag ik niet zo zitten. Onbekend land, vreemde taal, afgelegen routes, allemaal net even te avontuurlijk voor mij alleen. Mijn zelfredzaamheid op de motor is maar beperkt. Maar op reis met een groep die na 3 uur rijden alweer aan het bier wil is ook niks natuurlijk, dus op zoek naar een georganiseerde reis met gelijkgestemden. Daarbij kwam ik bij Arjan Brouwer uit. Brouwer organiseert groepsreizen waarbij hotels en het vervoer van de motor en bagage geregeld worden. Zelf hoef je alleen maar naar de start te vliegen, te tanken en te rijden. Positieve verhalen van mij bekende offroaders bevestigden het positieve beeld, en dus schreef ik me eind 2020 in.
Oorspronkelijk stond de trip gepland voor oktober 2021, maar het virus gooide de planning bij Brouwer in de war en het werd november. Kortere dagen, minder warm, maar ook wel lekker om in een van de meest deprimerende maanden weg te kunnen. Drie weken voor ons vertrek besloot Marokko geen vluchten uit Nederland meer toe te laten ivm een nieuwe variant van het virus. Gelukkig waren vluchten uit België nog wel welkom, dus boekte Brouwer alles om zodat we vanaf Brussel konden vliegen. Ze laten zich bij Brouwer in ieder geval niet meteen uit het veld slaan. Let’s go!
Dag 0 Amsterdam-Fez
Negatieve uitslag van de PCR-test is binnen. De laatste horde lijkt genomen, maar ik juich pas als het vliegtuig in de lucht is met mijn erin. Dan houdt niemand ons meer tegen. Motor en bagage zijn al met de vrachtwagen in Marokko, vanavond ben ik er ook.
Via de app-groep hoor ik dat een van de deelnemers een positieve uitslag heeft. Ook een tweede test (voor veel geld op Schiphol) pakt negatief uit voor hem, en dus moet hij thuisblijven. Ik hoop maar dat hij een annuleringsverzekering heeft afgesloten.
Nog 1x controleer ik alle documenten die ik mee moet nemen. Marokko vereist allerlei documenten (voor mens en machine), maar ook voor de terugreis naar België heb ik vast een formulier uitgeprint. Ik kan er niet van uit gaan dat ze in een hotel alles voor me uit kunnen printen. Daarnaast ben ik ook iemand die overvoorbereid op reis gaat.
Dan de trein in van Amsterdam naar Zaventem. Gelukkig geen vertraging dus ruim op tijd op het vliegveld. Daar staat Wim Brouwer (broer van) klaar met de tickets. Mijn medereizigers zijn makkelijk te herkennen: witte mannen met enkel handbagage, die pik je er zo uit op een vlucht naar Marokko. Een paar ken ik van de Ténéré-club, anderen heb ik ontmoet tijdens een info-dagje in Putten. We drinken Belgische bieren voor vliegveldprijzen, maar fuck it het is vakantie. Ondanks de oplopende besmettingen lijkt het er toch op dat we echt naar Marokko gaan en dat zorgt voor een uitgelaten sfeer.
We vliegen met Air Arabia, een maatschappij die Ryanair op Singapore Airlines doet lijken. Ik zit letterlijk klem in mijn stoel: knieën tegen de stoel voor me, rug tegen de rugleuning. Gelukkig doet de alcohol zijn werk en val ik toch even in slaap.
Bij het uitstappen in Fez hoor ik iemand zich voorstellen als Jan en besef ik dat dat mijn kamergenoot moet zijn. Hij vertelt echter dat hij geen PCR-test heeft gedaan en vreest dat hij Marokko niet in gaat komen. Wat een pannenkoek! Daar gaat maanden voorbereiding en een paar duizend euro.
Op advies van Brouwer gaat hij toch gewoon in de rij staan. Gelukkig blijken de plaatselijke autoriteiten geen enkel idee te hebben wat het verschil is tussen een PCR-test, QR-code, geel boekje of uitnodigingsbrief van de ambassade. De douanier kijkt wel lange tijd moeilijk naar onze paspoorten en zijn computer, maar laat ons toch gewoon door. Ook Jan mag aan de trip beginnen.
Brouwer is ondertussen druk bezig met het regelen van taxi’s richting hotel. Ze hebben ook een busje gehuurd dat als volgvoertuig gaat dienen en de chauffeur zegt dat hij ook wel wat mensen kan meenemen. Met 10 man gaan we in de laadruimte zitten, tot frustratie van de taxi-chauffeurs. Op weg naar het hotel worden we meerdere keren staande gehouden, maar de laadruimte gaat gelukkig niet open. Nederland voelt meteen ver weg.
In het hotel staat er een groot buffet op ons te wachten (het is inmiddels bijna middernacht) en dat smaakt uitstekend. Het gaat wel een korte nacht worden, want het ontbijt is de volgende ochtend om 7 uur. Voor we op pad kunnen moeten alle motoren uit de vrachtwagen geladen worden, dus we moeten al het daglicht gebruiken dat we deze tijd van het jaar krijgen.
In november 2021 ben ik naar Marokko geweest voor een offroad-trip op mijn Husaberg. Na jarenlang enthousiaste verhalen van anderen over Marokko te hebben gehoord en gelezen, wilde ik er zelf ook graag eens heen gaan. Tijd om plannen te maken.
In mijn eentje voor het eerst op pad in Marokko zag ik niet zo zitten. Onbekend land, vreemde taal, afgelegen routes, allemaal net even te avontuurlijk voor mij alleen. Mijn zelfredzaamheid op de motor is maar beperkt. Maar op reis met een groep die na 3 uur rijden alweer aan het bier wil is ook niks natuurlijk, dus op zoek naar een georganiseerde reis met gelijkgestemden. Daarbij kwam ik bij Arjan Brouwer uit. Brouwer organiseert groepsreizen waarbij hotels en het vervoer van de motor en bagage geregeld worden. Zelf hoef je alleen maar naar de start te vliegen, te tanken en te rijden. Positieve verhalen van mij bekende offroaders bevestigden het positieve beeld, en dus schreef ik me eind 2020 in.
Oorspronkelijk stond de trip gepland voor oktober 2021, maar het virus gooide de planning bij Brouwer in de war en het werd november. Kortere dagen, minder warm, maar ook wel lekker om in een van de meest deprimerende maanden weg te kunnen. Drie weken voor ons vertrek besloot Marokko geen vluchten uit Nederland meer toe te laten ivm een nieuwe variant van het virus. Gelukkig waren vluchten uit België nog wel welkom, dus boekte Brouwer alles om zodat we vanaf Brussel konden vliegen. Ze laten zich bij Brouwer in ieder geval niet meteen uit het veld slaan. Let’s go!
Dag 0 Amsterdam-Fez
Negatieve uitslag van de PCR-test is binnen. De laatste horde lijkt genomen, maar ik juich pas als het vliegtuig in de lucht is met mijn erin. Dan houdt niemand ons meer tegen. Motor en bagage zijn al met de vrachtwagen in Marokko, vanavond ben ik er ook.
Via de app-groep hoor ik dat een van de deelnemers een positieve uitslag heeft. Ook een tweede test (voor veel geld op Schiphol) pakt negatief uit voor hem, en dus moet hij thuisblijven. Ik hoop maar dat hij een annuleringsverzekering heeft afgesloten.
Nog 1x controleer ik alle documenten die ik mee moet nemen. Marokko vereist allerlei documenten (voor mens en machine), maar ook voor de terugreis naar België heb ik vast een formulier uitgeprint. Ik kan er niet van uit gaan dat ze in een hotel alles voor me uit kunnen printen. Daarnaast ben ik ook iemand die overvoorbereid op reis gaat.
Dan de trein in van Amsterdam naar Zaventem. Gelukkig geen vertraging dus ruim op tijd op het vliegveld. Daar staat Wim Brouwer (broer van) klaar met de tickets. Mijn medereizigers zijn makkelijk te herkennen: witte mannen met enkel handbagage, die pik je er zo uit op een vlucht naar Marokko. Een paar ken ik van de Ténéré-club, anderen heb ik ontmoet tijdens een info-dagje in Putten. We drinken Belgische bieren voor vliegveldprijzen, maar fuck it het is vakantie. Ondanks de oplopende besmettingen lijkt het er toch op dat we echt naar Marokko gaan en dat zorgt voor een uitgelaten sfeer.
We vliegen met Air Arabia, een maatschappij die Ryanair op Singapore Airlines doet lijken. Ik zit letterlijk klem in mijn stoel: knieën tegen de stoel voor me, rug tegen de rugleuning. Gelukkig doet de alcohol zijn werk en val ik toch even in slaap.
Bij het uitstappen in Fez hoor ik iemand zich voorstellen als Jan en besef ik dat dat mijn kamergenoot moet zijn. Hij vertelt echter dat hij geen PCR-test heeft gedaan en vreest dat hij Marokko niet in gaat komen. Wat een pannenkoek! Daar gaat maanden voorbereiding en een paar duizend euro.
Op advies van Brouwer gaat hij toch gewoon in de rij staan. Gelukkig blijken de plaatselijke autoriteiten geen enkel idee te hebben wat het verschil is tussen een PCR-test, QR-code, geel boekje of uitnodigingsbrief van de ambassade. De douanier kijkt wel lange tijd moeilijk naar onze paspoorten en zijn computer, maar laat ons toch gewoon door. Ook Jan mag aan de trip beginnen.
Brouwer is ondertussen druk bezig met het regelen van taxi’s richting hotel. Ze hebben ook een busje gehuurd dat als volgvoertuig gaat dienen en de chauffeur zegt dat hij ook wel wat mensen kan meenemen. Met 10 man gaan we in de laadruimte zitten, tot frustratie van de taxi-chauffeurs. Op weg naar het hotel worden we meerdere keren staande gehouden, maar de laadruimte gaat gelukkig niet open. Nederland voelt meteen ver weg.
In het hotel staat er een groot buffet op ons te wachten (het is inmiddels bijna middernacht) en dat smaakt uitstekend. Het gaat wel een korte nacht worden, want het ontbijt is de volgende ochtend om 7 uur. Voor we op pad kunnen moeten alle motoren uit de vrachtwagen geladen worden, dus we moeten al het daglicht gebruiken dat we deze tijd van het jaar krijgen.