SvenSP
Die hard MF'er
Reisverslag 2021: met de Brutale door de Franse Alpen en verder
Dag1: De lange tocht
mo·tor·rij·der (de; m,v; meervoud: motorrijders)
1 iem. die een motorfiets berijdt
Dat staat in de dikke Van Dale. Nergens lees ik iets over nevenfuncties als administratief medewerker die zich bezighoudt met het bijhouden van een actueel testbewijs-register. En waarom zou je jezelf van de vrijheid beroven om niet nu te genieten van een grenzeloos Europa. “Ik bel wel als ik in de Vogezen ben aangekomen”. “Je doet maar” hoor ik aan de andere kant van de lijn. Maar er zijn helaas wel een paar fysieke barrières in de vorm van regenwolken die eerst moeten passeren voordat de MV Agusta naar buiten durft. Een vrees die later deze vakantie op een ongelukkig moment realiteit zal worden. Maar dat weet ik zelf natuurlijk nog niet, het is vrijdag 18 juni 10:00 uur als ik weg rijd terwijl de laatste spettertjes nog uit de hemel vallen.
700km naar Saint-Die-des-Vosges, lekker Sven! In welke ontoerekeningsvatbare staat heb je dit nu weer bedacht? Ik vrees dat mijn achterste deze rit niet zal overleven. Met dank aan het zadel van de MV. Slank, rank en elegant zijn zeker termen die erop van toepassing zijn. Dat er een compromis mogelijk was voor wat comfort is nooit doorgegeven aan de designafdeling. Maar ik heb dit jaar wel een geheim wapen: een Motorcycle-skivee. Gewoon een onderbroek voor motorrijders die als kind te lang met Zwitsal zijn behandeld. Zit wel erg comfortabel, misschien gaat het nog helpen ook!
Dit jaar heb ik nog een paar nieuwe foefjes om het comfort te verhogen. Ik was de riempjes van de vorige roltas zo strontbeu dat ik heb geïnvesteerd in een set rok-straps die mijn nieuwe waterdichte roltas in een mum van tijd perfect stabiel houdt, echt geweldig. Geen gekloot meer elke ochtend en avond. Nou, de borden Den Bosch, Eindhoven, Maastricht en Luik vliegen met 100 km/h voorbij (nog bedankt hé Rutte III). Hier begint zoals wel vaker het stuurplezier. De meeste wegen ken ik hier wel maar het oude circuit van Spa blijft een lekkere opwarmer en doet de snelweg snel vergeten.
Via Stavelot en Vielsalm rijd ik Luxemburg in. Tijdens mijn uitstapje in mei heb ik hier een paar heerlijke stuurweggetjes (her-)ontdekt en in mijn TomTom geladen, ik kan er vandaag een paar meepakken. Met name de weg tussen Kautenbach en Wiltz is een aanrader voor de bochtenliefhebbers onder ons. Het weer is drastisch verbeterd en het is een graad of 25. Het is altijd even afwachten hoe de MV reageert onder een zwaardere last, met name tijdens het betere bochtenwerk. Maar hij reageert subliem, enkel bij afdalingen voel je het gewicht van de bepakking op het voorwiel drukken. Na Ettelbruck duik ik de snelweg weer op. Helaas is het erg druk. Rond Luxemburg-stad staat het vast en ik probeer zo goed en kwaad als het kan tussen de file door te komen. Weldra staat het muurvast halverwege een oprit met zeer weinig ruimte om er voorbij te komen. Ik kan enkel via de vluchtstrook verder maar dat gaat mij toch net te ver. Ik tuur wat naar de achterkant van de vrachtwagen voor mij, van het zwarte doek stijgen rimpelingen op. Zelf ben ik ook lekker aan het zweten. Er is totaal geen beweging en ik zie nergens schaduw. Kut, ik haat mensen die over de vluchtstrook rijden en nu ga ik het zelf doen.
Het werkt wel, eenmaal ingevoegd op de snelweg kan ik weer tussen het verkeer door. Na Luxemburg-stad lost het weer op en begint de lange tocht richting de Vogezen. Wordt wel een latertje vandaag. Denk dat ik omstreeks 20:00 bij mijn overnachtingsadres zal arriveren en stuur een berichtje om ze op de hoogte te stellen. Het is wederom ontzettend druk, rond Nancy staat het weer lekker vast en ga ik weer tussendoor. Dit mag dus niet meer in Frankrijk maar ik zag maar weinig motorrijders die braaf achteraan aansluiten. Auto’s gaan zelf nog aan de kant, geen enkel probleem. Dat filteren kost wel veel aandacht en energie. Na Nancy ben ik eigenlijk al kapot. Nog maar even doorzetten. In de verte zie ik de bergen van de Vogezen al liggen. Overigens geen enkele controle te bekennen, zoals ik al had verwacht. Eenmaal binnen Frambozenland is het ‘veilig’, er zijn nog geen test-apps of onderscheid tussen gevaccineerden en niet gevaccineerden.
Met mijn kin rustend op de tanktas en mijn ogen geforceerd opengesperd kom ik net buiten St. Saint-Die-des-Vosges aan in een mooie omgeving omringt door weilanden en bossen. Hier ligt Bed&Breakfast “Serendipity for all”, een in Vlaanderen blijkbaar bekendere spreuk dan bij ons Hollanders, ik had nog nooit van het woord gehoord. Ik word zeer hartelijk ontvangen door Jessica en Mario. Gelijk krijg ik een glas bier in mijn handen gedrukt terwijl we om de motor heen staan te praten. Door het corona gedoe ben ik de eerste Nederlandse motorrijder die hier dit jaar verblijft, bizar eigenlijk. "Wanneer wil je eten?" Nou ik moet eerst even onder een hete kraan tot leven komen, zie je over een half uur wel weer. Mario heeft van zijn ‘moeke’ leren koken en maakt uitstekende, vullende dagschotels die er goed ingaan na een dag op de motor te hebben gespendeerd. Die 700km was toch wel iets te veel van het goede maar zittend in de tuin en genietend van de zee van rust vergeet ik dat snel en is mijn vakantie echt begonnen.
700km naar Saint-Die-des-Vosges, lekker Sven! In welke ontoerekeningsvatbare staat heb je dit nu weer bedacht? Ik vrees dat mijn achterste deze rit niet zal overleven. Met dank aan het zadel van de MV. Slank, rank en elegant zijn zeker termen die erop van toepassing zijn. Dat er een compromis mogelijk was voor wat comfort is nooit doorgegeven aan de designafdeling. Maar ik heb dit jaar wel een geheim wapen: een Motorcycle-skivee. Gewoon een onderbroek voor motorrijders die als kind te lang met Zwitsal zijn behandeld. Zit wel erg comfortabel, misschien gaat het nog helpen ook!
Dit jaar heb ik nog een paar nieuwe foefjes om het comfort te verhogen. Ik was de riempjes van de vorige roltas zo strontbeu dat ik heb geïnvesteerd in een set rok-straps die mijn nieuwe waterdichte roltas in een mum van tijd perfect stabiel houdt, echt geweldig. Geen gekloot meer elke ochtend en avond. Nou, de borden Den Bosch, Eindhoven, Maastricht en Luik vliegen met 100 km/h voorbij (nog bedankt hé Rutte III). Hier begint zoals wel vaker het stuurplezier. De meeste wegen ken ik hier wel maar het oude circuit van Spa blijft een lekkere opwarmer en doet de snelweg snel vergeten.
Via Stavelot en Vielsalm rijd ik Luxemburg in. Tijdens mijn uitstapje in mei heb ik hier een paar heerlijke stuurweggetjes (her-)ontdekt en in mijn TomTom geladen, ik kan er vandaag een paar meepakken. Met name de weg tussen Kautenbach en Wiltz is een aanrader voor de bochtenliefhebbers onder ons. Het weer is drastisch verbeterd en het is een graad of 25. Het is altijd even afwachten hoe de MV reageert onder een zwaardere last, met name tijdens het betere bochtenwerk. Maar hij reageert subliem, enkel bij afdalingen voel je het gewicht van de bepakking op het voorwiel drukken. Na Ettelbruck duik ik de snelweg weer op. Helaas is het erg druk. Rond Luxemburg-stad staat het vast en ik probeer zo goed en kwaad als het kan tussen de file door te komen. Weldra staat het muurvast halverwege een oprit met zeer weinig ruimte om er voorbij te komen. Ik kan enkel via de vluchtstrook verder maar dat gaat mij toch net te ver. Ik tuur wat naar de achterkant van de vrachtwagen voor mij, van het zwarte doek stijgen rimpelingen op. Zelf ben ik ook lekker aan het zweten. Er is totaal geen beweging en ik zie nergens schaduw. Kut, ik haat mensen die over de vluchtstrook rijden en nu ga ik het zelf doen.
Het werkt wel, eenmaal ingevoegd op de snelweg kan ik weer tussen het verkeer door. Na Luxemburg-stad lost het weer op en begint de lange tocht richting de Vogezen. Wordt wel een latertje vandaag. Denk dat ik omstreeks 20:00 bij mijn overnachtingsadres zal arriveren en stuur een berichtje om ze op de hoogte te stellen. Het is wederom ontzettend druk, rond Nancy staat het weer lekker vast en ga ik weer tussendoor. Dit mag dus niet meer in Frankrijk maar ik zag maar weinig motorrijders die braaf achteraan aansluiten. Auto’s gaan zelf nog aan de kant, geen enkel probleem. Dat filteren kost wel veel aandacht en energie. Na Nancy ben ik eigenlijk al kapot. Nog maar even doorzetten. In de verte zie ik de bergen van de Vogezen al liggen. Overigens geen enkele controle te bekennen, zoals ik al had verwacht. Eenmaal binnen Frambozenland is het ‘veilig’, er zijn nog geen test-apps of onderscheid tussen gevaccineerden en niet gevaccineerden.
Met mijn kin rustend op de tanktas en mijn ogen geforceerd opengesperd kom ik net buiten St. Saint-Die-des-Vosges aan in een mooie omgeving omringt door weilanden en bossen. Hier ligt Bed&Breakfast “Serendipity for all”, een in Vlaanderen blijkbaar bekendere spreuk dan bij ons Hollanders, ik had nog nooit van het woord gehoord. Ik word zeer hartelijk ontvangen door Jessica en Mario. Gelijk krijg ik een glas bier in mijn handen gedrukt terwijl we om de motor heen staan te praten. Door het corona gedoe ben ik de eerste Nederlandse motorrijder die hier dit jaar verblijft, bizar eigenlijk. "Wanneer wil je eten?" Nou ik moet eerst even onder een hete kraan tot leven komen, zie je over een half uur wel weer. Mario heeft van zijn ‘moeke’ leren koken en maakt uitstekende, vullende dagschotels die er goed ingaan na een dag op de motor te hebben gespendeerd. Die 700km was toch wel iets te veel van het goede maar zittend in de tuin en genietend van de zee van rust vergeet ik dat snel en is mijn vakantie echt begonnen.
De route voor de gehele heenreis is hieronder te vinden
GPX viewer
Bijlagen
Laatst bewerkt: