Reisverslag 2021: met de Brutale door de Franse Alpen en verder

SvenSP

Die hard MF'er
17 nov 2012
691
894
omgeving Utrecht

Reisverslag 2021: met de Brutale door de Franse Alpen en verder​

Dag1: De lange tocht​


mo·tor·rij·der (de; m,v; meervoud: motorrijders)
1 iem. die een motorfiets berijdt


Dat staat in de dikke Van Dale. Nergens lees ik iets over nevenfuncties als administratief medewerker die zich bezighoudt met het bijhouden van een actueel testbewijs-register. En waarom zou je jezelf van de vrijheid beroven om niet nu te genieten van een grenzeloos Europa. “Ik bel wel als ik in de Vogezen ben aangekomen”. “Je doet maar” hoor ik aan de andere kant van de lijn. Maar er zijn helaas wel een paar fysieke barrières in de vorm van regenwolken die eerst moeten passeren voordat de MV Agusta naar buiten durft. Een vrees die later deze vakantie op een ongelukkig moment realiteit zal worden. Maar dat weet ik zelf natuurlijk nog niet, het is vrijdag 18 juni 10:00 uur als ik weg rijd terwijl de laatste spettertjes nog uit de hemel vallen.

700km naar Saint-Die-des-Vosges, lekker Sven! In welke ontoerekeningsvatbare staat heb je dit nu weer bedacht? Ik vrees dat mijn achterste deze rit niet zal overleven. Met dank aan het zadel van de MV. Slank, rank en elegant zijn zeker termen die erop van toepassing zijn. Dat er een compromis mogelijk was voor wat comfort is nooit doorgegeven aan de designafdeling. Maar ik heb dit jaar wel een geheim wapen: een Motorcycle-skivee. Gewoon een onderbroek voor motorrijders die als kind te lang met Zwitsal zijn behandeld. Zit wel erg comfortabel, misschien gaat het nog helpen ook!

Dit jaar heb ik nog een paar nieuwe foefjes om het comfort te verhogen. Ik was de riempjes van de vorige roltas zo strontbeu dat ik heb geïnvesteerd in een set rok-straps die mijn nieuwe waterdichte roltas in een mum van tijd perfect stabiel houdt, echt geweldig. Geen gekloot meer elke ochtend en avond. Nou, de borden Den Bosch, Eindhoven, Maastricht en Luik vliegen met 100 km/h voorbij (nog bedankt hé Rutte III). Hier begint zoals wel vaker het stuurplezier. De meeste wegen ken ik hier wel maar het oude circuit van Spa blijft een lekkere opwarmer en doet de snelweg snel vergeten.

1627585478626.jpeg


1627585544377.jpeg


Via Stavelot en Vielsalm rijd ik Luxemburg in. Tijdens mijn uitstapje in mei heb ik hier een paar heerlijke stuurweggetjes (her-)ontdekt en in mijn TomTom geladen, ik kan er vandaag een paar meepakken. Met name de weg tussen Kautenbach en Wiltz is een aanrader voor de bochtenliefhebbers onder ons. Het weer is drastisch verbeterd en het is een graad of 25. Het is altijd even afwachten hoe de MV reageert onder een zwaardere last, met name tijdens het betere bochtenwerk. Maar hij reageert subliem, enkel bij afdalingen voel je het gewicht van de bepakking op het voorwiel drukken. Na Ettelbruck duik ik de snelweg weer op. Helaas is het erg druk. Rond Luxemburg-stad staat het vast en ik probeer zo goed en kwaad als het kan tussen de file door te komen. Weldra staat het muurvast halverwege een oprit met zeer weinig ruimte om er voorbij te komen. Ik kan enkel via de vluchtstrook verder maar dat gaat mij toch net te ver. Ik tuur wat naar de achterkant van de vrachtwagen voor mij, van het zwarte doek stijgen rimpelingen op. Zelf ben ik ook lekker aan het zweten. Er is totaal geen beweging en ik zie nergens schaduw. Kut, ik haat mensen die over de vluchtstrook rijden en nu ga ik het zelf doen.

Het werkt wel, eenmaal ingevoegd op de snelweg kan ik weer tussen het verkeer door. Na Luxemburg-stad lost het weer op en begint de lange tocht richting de Vogezen. Wordt wel een latertje vandaag. Denk dat ik omstreeks 20:00 bij mijn overnachtingsadres zal arriveren en stuur een berichtje om ze op de hoogte te stellen. Het is wederom ontzettend druk, rond Nancy staat het weer lekker vast en ga ik weer tussendoor. Dit mag dus niet meer in Frankrijk maar ik zag maar weinig motorrijders die braaf achteraan aansluiten. Auto’s gaan zelf nog aan de kant, geen enkel probleem. Dat filteren kost wel veel aandacht en energie. Na Nancy ben ik eigenlijk al kapot. Nog maar even doorzetten. In de verte zie ik de bergen van de Vogezen al liggen. Overigens geen enkele controle te bekennen, zoals ik al had verwacht. Eenmaal binnen Frambozenland is het ‘veilig’, er zijn nog geen test-apps of onderscheid tussen gevaccineerden en niet gevaccineerden.

Met mijn kin rustend op de tanktas en mijn ogen geforceerd opengesperd kom ik net buiten St. Saint-Die-des-Vosges aan in een mooie omgeving omringt door weilanden en bossen. Hier ligt Bed&Breakfast “Serendipity for all”, een in Vlaanderen blijkbaar bekendere spreuk dan bij ons Hollanders, ik had nog nooit van het woord gehoord. Ik word zeer hartelijk ontvangen door Jessica en Mario. Gelijk krijg ik een glas bier in mijn handen gedrukt terwijl we om de motor heen staan te praten. Door het corona gedoe ben ik de eerste Nederlandse motorrijder die hier dit jaar verblijft, bizar eigenlijk. "Wanneer wil je eten?" Nou ik moet eerst even onder een hete kraan tot leven komen, zie je over een half uur wel weer. Mario heeft van zijn ‘moeke’ leren koken en maakt uitstekende, vullende dagschotels die er goed ingaan na een dag op de motor te hebben gespendeerd. Die 700km was toch wel iets te veel van het goede maar zittend in de tuin en genietend van de zee van rust vergeet ik dat snel en is mijn vakantie echt begonnen.

1627585627593.jpeg

1627585392266.jpeg


De route voor de gehele heenreis is hieronder te vinden

GPX viewer
 

Bijlagen

  • RDGA HEENREIS.gpx
    394,7 KB · Weergaven: 66
Laatst bewerkt:
Durf het bijna niet te vragen hoe zit het ondergoed nu........
Scheelt wel hoor, ben er blij mee maar is geen wondermiddel. Het is natuurlijk ook zo dat je op een gegeven moment gewoon 'op' bent, zeker op een vrij hard geveerde naked en een niet al te beste conditie. Dan is het gewoon beter om de rit niet al te lang te maken en te stoppen. Maar die zere bibs was wel hinderlijk, vooral lange stukken snelweg, in de bochten heb ik er nauwelijks last van.

Leuk dat er weer wordt meegelezen. Mocht je niet kunnen wachten tot ik weer eens wat post heb ik mijn voorgaande verslagen in de aanbieding:
Reisverslag I
Reisverslag II
Reisverslag III
 

Dag 2: Midden-Vogezen​


Ik heb een mooie reis voor de boeg, een reis die ik al twee jaar geleden in de winter gepland had. Door de vage berichtgeving vanuit Frankrijk in juni 2020 ben ik uiteindelijk maar naar Oostenrijk gereden, ook geen straf. Dit jaar ga ik eerst de Vogezen eens goed ontdekken waarna ik doorrijd naar het meer van Geneve en vanuit daar de Route des Grandes Alpes ga rijden, een route met zo’n aantrekkingskracht dat het er vroeg of laat wel van moest komen. Om niet via dezelfde weg terug te rijden maar bedacht dat ik er nog een aantal dagen Ardèche achteraan plak en via de Morvan uiteindelijk weer terug in de Vogezen zal belanden.

1627728093223.jpeg


Eén heerlijk frans ontbijt verder en ik stel de TomTom in voor de route van vandaag. 380km door het midden van de Vogezen en het is heerlijk weer. De Brutale komt eindelijk op terrein waar het voor gemaakt is. Op de Route de Crete stuurt de MV heerlijk op een nieuwe Michelin Pilot Power 4 voorband door de scherpe bochten. Al snel bereik ik een mooi uitzichtpunt waar ik even stop om gevoelsmatig de temperatuur van de banden te checken. Is een soort Rossi-achtig bijgeloof van mij, ik ben tenslotte nog nooit teruggekeerd als ze naar mijn mening te koud aanvoelden. Ik had ze iets harder gezet vanwege het gewicht van de bagage, maar het voelt prima aan.

1627728133708.jpeg

1627728154039.jpeg


Veel van de bochten hier liggen zo lekker dat je op de randen van de banden er als een heet mes door de boter doorheen knalt. Geen oneffenheden, weinig tot geen ander verkeer en het gaat maar door. Die millimeter schaamrand aan de rechterkant van de 190mm brede achterband is aan het eind van de ochtend foetsie. De absolute hoogtepunten van de route qua bochten waren het stuk Route de Crete dat ik in de ochtend reed van Col de Bonhomme naar Le petit Liepvre , Route de Joffre en Col de Hunsrucken. Er zijn nog veel meer fantastische en meer panorama-achtige wegen die ik nu niet noem maar ik ben hier gelukkig nog een dag.

1627728355855.jpeg

1627728379181.jpeg

1627728415034.jpeg

1627728441326.jpeg

1627728463124.jpeg

1627728564769.jpeg

1627728499730.jpeg


Na Col de Wetstein rijd ik richting Col de Linge waar ik een gedenk- en begraafplaats voor gevallen soldaten in de eerste Wereldoorlog bezoek. De Vogezen liggen bezaaid met dit soort herinneringen aan die alles vernietigende oorlog. Hier verschoof het front gedurende de oorlog nauwelijks vanwege het ruige terrein en eenvoudig te verdedigen bergpassen. Frankrijk verloor dit gebied (Alsace en Lorraine) eerder in 1870 na een verpletterende nederlaag tegen een club Duitse staten die zich hierna zouden verenigen tot het Duitse keizerrijk. Dit was zo’n schok voor de Grande Nation dat de jaren tot 1914 in teken stonden van ‘la Revanche’. À l'ennemi je ne tends pas la main (naar de vijand steek ik mijn hand niet uit). Op 7 augustus 1914, de dag dat de oorlog begon, lanceerden de Fransen een groot offensief en namen Mulhouse in. Alsace was daarmee in Franse handen, totdat ze zich weer teruggetrokken naar de bergen omdat de Duitsers elders waren doorgebroken. Tot het einde van de oorlog zou er in de Vogezen hard gevochten worden om strategische locaties en het leven kosten aan vele duizenden soldaten.

1627728301654.jpeg

1627728330851.jpeg


Veel wegen hier zijn ontstaan als aanvoerroutes naar het front. Toch een gekke gedachte, zeker als je je afvraagt wat er allemaal onder en naast de weg in de grond zit. Vele gesneuvelde soldaten zijn nooit teruggevonden. Mario verteld dat er nog wel is wat wordt gevonden. Bij de B&B zijn ondertussen een gezelschap Limburgers van de hogere leeftijdscategorie neergestreken. Blijken best gezellige mensen te zijn en terug van een tocht naar Italië. Mario heeft er wel zijn handen vol aan, het is grill-avond en één van de Limbo’s lust geen vlees, ongekookte groenten of ander normaal eten. Er wordt uiteindelijk een omelet uitonderhandeld. Die hij na al die tijd boven de grill te hebben gestaan nog even kan bakken en na afloop weer aan de honden kan voeren want het was toch “iets te veel”. Ik weet niet hoe sommigen zoveel geduld kunnen bewaren maar daarom is het maar goed dat ik geen hotel run.

‘s-Avonds loop ik nog een eind langs bossen en weilanden totdat ik uiteindelijk niet verder kan, het doorgaande pad is overwoekerd door bramenstruiken. Mario had gewaarschuwd voor wilde zwijnen in het bos, die komen hier ook voor en dat kunnen best flinke beesten zijn. Ik druip toch maar af en ga weer terug. Nog even de ketting smeren en het weerbericht voor morgen checken. Wel kans op regen maar dat zeiden ze over vandaag ook. Jessica verteld dat je maar weinig aan de voorspellingen hebt, lokaal kan het erg verschillen. In de verte rommelt het met onweer, maar hier boven de B&B is het droog. We zien het morgen wel.

1627728257863.jpeg
1627728527465.jpeg


GPX viewer
 

Bijlagen

  • RDGA_VOG_midden_380km.gpx
    273,4 KB · Weergaven: 45
Laatst bewerkt:

Dag 3: American muscle​


Het heeft gedurende de nacht veel geregend, niet dat ik daar last van heb gehad. De kamer van de B&B is lekker ruim, voorzien van een grote badkamer en een prima bed. Buiten is alles nat maar even een doekje over de tafel en stoel en ik kan weer genieten van een Frans ontbijt in de ochtendzon. Vandaag een route die meer naar het zuiden van de Vogezen gaat. Eens kijken of het daar ook zo goed toeven is als gisteren het geval was. Sinds mijn aankomst hier draaien twee katten om beurten rond mijn benen en zijn uiterst effectief in het aftroggelen van restjes ei, worst en kaas van gulle gasten. Eenmaal gevoerd ploffen ze neer op de opwarmende terrastegels, weer tijd voor een dutje.

1627845706734.jpeg

1627845617002.jpeg

1627844891082.jpeg

1627844919426.jpeg


Mijn eerste stop is een panorama punt bovenaan Col de Hohneck, een kleine klim vanaf de doorgaande route met een aantal krappe haarspeldbochten brengt je bovenaan. Het waait er hard en het is fris. Af en toe ligt er nog wat sneeuw op de bergflanken. Ik vervolg mijn route. Het eerste stuk richt zich op de Grand Ballon en later de Ballon d’Alsace, een mooie route over de kale toppen van de +-1200m hoge bergen. je krijgt een beetje een Isle of Man idee, veel motorrijders maar ook veel wandelaars waarvoor je moet oppassen in de buurt van drukke parkeerplaatsen.

1627844995072.jpeg

1627845377282.jpeg


Vanaf de Ballon d’Alsace maakt mijn route een grote lus richting Le Thillot. Dit gebied is heel anders dan midden- en noord Vogezen. Heel veel kleine meertjes en krappe weggetjes, niet meteen een omgeving waar de Brutale zich graag ophoudt. Gevalletje ‘zag er leuk uit op de kaart’. De omgeving is wel mooi en ik heb een tijdje aan een waterplas gezeten waarvan de naam mij inmiddels is ontschoten. Vanaf Le Thillot wordt het beter, richting Col d’Oderen wordt het echt leuk. Mooie bochten in een rotsachtige en soms steile pas. Uitgerekend nu vliegt er een bij naar binnen omdat ik de rits van mijn jack op een kier had gezet. Het vliegbeest steekt precies onderaan mijn hals. Met behulp van de spiegel vis ik de angel er uit. Als het er bij één blijft deze vakantie valt het mee. Ik zadel weer op en wek de Brutale weer tot leven.

Beneden houd ik iets in voor een paar woningen waar ik niet vol langs wil scheuren. Plots wordt ik ingehaald door een Caterham die een behoorlijke vaart heeft. Een duim steekt omhoog uit de badkuip met wielen. Een mooie badkuip wel, British racing green met een gele streep dwar… Met groots lawaai (ik heb oordoppen in) komt een tweede bolide voorbij. Een Amerikaanse v8 herken ik uit duizenden maar moet wel twee keer kijken om te weten welk model het is, is dat een C2 Corvette Stingray? Ja verdraaid. Hoe heeft hij de bochten van zojuist overleefd? Alleen in vergelijk met een rivieraak kan een Amerikaan goed sturen. Daar wil ik meer van weten en zet de achtervolging in. Na een paar bochten wordt duidelijk dat beide chauffeurs wel weten wat je met een sportwagen kan in deze contreien, binnen de grenzen van het redelijke natuurlijk. En dan heb ik het niet over een pops-and-bangs mapping in je VW Golf of Scirocco laden. De Stingray heeft geen standaard wegligging, dat kan bijna niet, zo strak als de rode Amerikaan door de bochten stuurt. Semi-slicks helpen ook (gewoon legaal overigens). Wat een vette wagen. Sinds ik zelf ook een beetje met auto’s aan het prutsen ben kan ik dat wel waarderen. De route eindigt bij een splitsing, na wat complimentjes te hebben uitgewisseld met de eigenaar gaan we elk een eigen weg.

De lucht is ondertussen een stuk donkerder geworden maar er valt gelukkig nog niets uit. De route vervolgd na het dorpje Kruth naar Col du Bramont, een geweldige pas met super strak asfalt. Eenmaal beneden is het nog een eindje naar het B&B. Na Lac de Longemer wordt het drukker op de weg, vooral met motorrijders die zich met een flinke vaart richting huis begeven. De reden wordt ook duidelijk, de lucht voor mij is gitzwart en het onweert ook. Geen ontkomen aan, ik moet precies de richting op waar het uit de hemel komt storten. Ik trek mijn regenpak aan en net als alles dichtgeritst is vallen de eerste dikke druppels. Al gauw is de weg een rivier geworden en komt het echt met bakken uit de hemel. Dat het ook nog is enorm druk is op de weg helpt even niet. Elke vrachtwagen is een douche en aangezien iedereen tegenwoordig minstens een cross-over of ander soort weg-mastodont moet rijden wordt er een flink mistgordijn opgetrokken. Nog minder fortuinlijke motorrijders in leren pak rijden geheel doorweekt voorbij. Dit gaat nog zo’n driekwartier door voordat ik eindelijk het afdakje van de B&B bereik. Zoveel regen heb ik nog niet vaak gehad, maar ik heb het overleefd.

Na het avondeten vraagt Mario & Jessica of we nog even wat in St. Die gaan drinken, er is een Irish pub waar ze wel is naartoe gaan voor de gezelligheid. Licht verbaasd over het aanbod neem ik hem graag aan. Ik wordt naar het centrum van de stad gereden waar zich inderdaad een gezellig Iers café bevindt. Nou, een Guinness dan maar. Een aantal glazen verder en leuke gesprekken rijker gaan we weer huiswaarts. Een mooie afsluiter zo in de Vogezen, ondanks de regen. Het B&B 'Serendipity for all' kan ik overigens van harte aanbevelen.

[weinig foto's dit keer, soms vergeet ik dat gewoon]

GPX viewer
 

Bijlagen

  • RDGA_VOG_Zuid_320km.gpx
    227 KB · Weergaven: 30
Laatst bewerkt:

Dag 4: Van de regen in de drup​


Vandaag is het een behoorlijke tour naar de eindlocatie aan het meer van Genève. Om de lange stukken op te fleuren heb ik een tijdje terug heb ik een bluetooth setje gekocht voor mijn helm, van de chinees maar hij werkt prima en kan een paar dagen mee rondrijden zonder op te laden. Ik luister er vooral muziek mee en krijg instructies door van de TomTom, erg fijn. Vanaf de eerste meters op de motor voelt er iets niet helemaal lekker, het motorblok loopt niet mooi rond. Op de doorgaande weg hort en stoot de MV erop los en komt maar langzaam op snelheid. Vocht in de ontsteking? Water in het luchtfilter? Ik kijk het nog even aan en gelukkig trekt het na een aantal km weer bij. Hmm, geen geweldig begin.

1627923827181.jpeg


Gelukkig mag ik op weg naar het zuiden nog een paar mooie colletjes pakken. Binnenkort moet ik wel een keer tanken, er komt vast wel een tankstation na deze pas… famous last words. Inschattingsfoutje, eer ik bij een tankstation aankom kan ik er 22,43 liter in kieperen, van de 23, staande op de zijstandaard. Dat scheelde niet veel of ik stond zonder benzine. Het is hier geen Nederland, dat is soms onhandig. Ik reken af bij het kassagebouwtje, zoals dat vaker bij Franse tankstations doordeweeks het geval is en loop weer terug. Tijd om weer op te zadelen, het is nog een eindje naar Thonon les Bains.

1627923851840.jpeg


Helm dicht, sluiting twee klikken erin, handschoenen aan, alles ready, contactslot om en START [...]

Eh, start... alsjeblieft? Waarom start hij niet…? Killswitch, check, koppeling, check, zijstandaard, check, terug in zijn vrij, check. Nou dat zou hij moeten kunnen starten, zou je denken. Ik druk de startknop weer in [...] niets, geen begeerlijke klanken van een raspaard uit Italë, enkel wat krekels op de achtergrond. Godverdekut, wat nu weer. Ik rol de MV richting een rustig hoekje van het tankstation, trek mijn handschoenen uit, doe mijn helm af en gooi mijn leren jack in het gras. Denk, denk denk… Ja! Het moet iets met die regen van gisteren te maken hebben. Er kan wat rommel in de zijstandaard switch zitten waardoor de ecu denkt dat ik niet mag starten. Nee, wacht even, dan kan je gewoon starten. Koppelingssensor dan? Dat is het meest voordehand liggend. Het palletje voor de sensor zit onderaan de hendel op een bereikbare plaats. Ik heb alleen geen WD40 o.i.d., dan maar kettingspray, daar zit waarschijnlijk ook vochtverdrijvend spul in. Ik probeer zo goed als het kan in de richting van de sensor in de behuizing te spuiten en de rest schoon te maken. Maar helaas, geen succes, de motor start nog steeds niet. Klote. Het display geeft geen foutmelding maar er is blijkbaar wel stroom en de benzinepomp doet het ook zo te horen. Dan maar zonder startmotor. Aanlopen die handel!

Bekaf staak ik de laatste poging. Geen succes. De enige keer dat ik hem lopend aan kreeg was op een steile op-en-afrit aan de Lekdijk, die is hier even niet voorhanden. En die keer stond ik binnen 2km weer aan de kant. Tijd voor professionele hulp. Eerst mijn vader, uiteraard, daarna de MV club en tenslotte de ANWB. Een gesprek welke geheel volgens verwachtingen verliep. Namelijk een semi-bekwaam persoon aan de andere kant van de lijn die middels een checklist vragen opleest en je eerst allerlei handelingen wil laten uitvoeren die je al lang gedaan hebt om vervolgens vriendelijk te eindigen met de conclusie dat de startmotor inderdaad niet werkt en er hulp onderweg is, maar: “We kunnen u echt niet zeggen wanneer de hulp ongeveer zal komen, nee echt niet hoor, in het buitenland is dat moeilijk” en “het is erg druk op het moment meneer”. Ok, het is nu half 1, is het binnen nu en zonsondergang, of...? “Nou dat zal toch wel lukken zeker” Ik hang weer op. Tijd voor het grove geschut. Een set inbussleutels, multitool met opzetstukjes, schuurpapiertje en een zakdoek. Eerst alle zooi van mijn motor af, tanktas en roltas wel te verstaan. Vervolgens demonteer ik alle kapjes en behuizingen waarachter contactpuntjes verscholen zitten. Na een goed uur prutsen, schuren, poetsen en schoonmaken zet ik het contact weer om. Druk de startknop in en je raad het al: ding start direct. “Nee ik heb de ANWB niet meer nodig, ik heb blijkbaar een glansrijke carrière als monteur misgelopen [...] ja jij ook een fijne dag”. Mijn beste gok is dat het toch de koppelingssensor was, al had ik in dat uur meerdere malen geprobeerd te starten na ermee gehannest te hebben. Afijn, de tank is in ieder geval vol, voorlopig de motor maar draaiende houden.

Toch een uur of 2 verloren, dat is net jammer. Dat vraagt om een paar wijzigingen in het reisplan. Via de Jura en vervolgens Zwitserland in en de snelweg vermijden gaat hem niet worden, dan ben ik zo laat in de gite die ik geboekt heb en waar ik ook nog moet koken, daar heb ik geen zin in. Ik zet koers richting Basel. In een helder moment bedenk ik mij dat als er toch nog ergens water van gisteren in mijn motor zit dat er vast wel uitgaat op vmax… hmm, een gelegenheid biedt zich snel aan. De Brutale gaat vrij hard weet ik nu, iets met een 2 en een 6 en nog een getal, zat dicht op de tanktas geplakt, kon het niet helemaal zien, kuch kuch. Mijn Honda vtr sp1 liep harder trouwens, een kuip scheelt. Voor de Zwitserse grens koop ik een vignet (en wd40) en passeer de douane, waar alleen op het stickertje gecontroleerd wordt. Het regent af en toe maar het schiet op, ik arriveer uiteindelijk om een uurtje of half 7 bij de gite.

Toen ik deze locatie via Booking had geboekt was het de enige in de buurt van Thonon les Bains met een redelijke prijs die nog beschikbaar was, dat maakt de keuze makkelijk. Maar het is helaas niet veel soeps en eigenlijk ronduit merkwaardig. Het pand wordt bewoond door een aantal huurders en de eigenaar zelf is, na een rondvraag langs de bewoners, niet aanwezig. Zijn zoontje van een jaar of 10 wel en doet uiteindelijk open en geeft mij een sleutel. En waar moet ik precies zijn, vraag ik? Het kereltje loopt naar achteren en opent een grote schuifdeur. Gelukkig is het binnen wel ruim. Als er iets is, is zijn vader er over een uur of wat. Het zal wel. Ik moet nog snel wat halen bij een lokaal supermarktje anders heb ik niets te eten. Gelukkig is de winkel nog open als ik arriveer. Ik verzamel wat artikelen bij elkaar en vertrek weer vlug, er zit een grote bui aan te komen. Eenmaal binnen begint het al snel te gieten. Mijn motor moet buiten staan, in los grind, maar gelukkig heb ik een plankje bij mij. Om hier morgenochtend snel weg te kunnen, en dat wil ik, pak ik uit voorzorg de motor in met al de plastic tasjes en hoezen die ik kan vinden, zo blijft in ieder geval het water uit de elektronica. Als ik terug in de gite zit en de eerste warme lepel soep naar binnen wil gieten stapt de eigenaar binnen. Na een kort gesprek weet ik genoeg, een pedante lul (met een BMW cabrio) in een kek polo shirt. Gelukkig gaat hij weer snel weg.

Als het bed maar goed ligt. *Plof*… auw.

1627923958615.jpeg
 
Laatst bewerkt:
Ja even iets tussengekomen. Mijn oude Alfa Romeo waar ik een jaar samen met mijn pa aan heb gewerkt is afgelopen weekend in brand gevlogen tijdens een proefrit. Ben best ontdaan daarover, krijg nog steeds de rillingen als ik er aan denk. Altijd een brandblusser in je oude barrel meenemen zou ik zeggen, voorkomt een trauma... godverdomme zeg
 

Bijlagen

  • 20210807222211.jpg
    20210807222211.jpg
    78,1 KB · Weergaven: 109

Dag 5 - Route des Grandes Alpes Deel I​


Het is 5:30 en ik ben al lang wakker voordat de wekker gaat. Ik had gisterenavond mijn spulletjes al gepakt en alleen de dingen laten staan die ik echt nodig had om de bekende ochtendrituelen uit te voeren. Buiten giet het nog steeds onophoudelijk. Zodra ik het ontbijt naar binnen heb geschoven pak ik alles in, trek mijn regenpak aan en peer hem. De Brutale start godzijdank meteen. Ik rijd weg en kijk niet meer om. Het weer zit niet echt mee, het lijkt zelfs harder te gaan regenen hoe meer ik de hoogte in rijd. In de stromende regen passeer ik het eerste bord met ‘Route des Grandes Alpes’, hiervoor deed ik het toch? De weg wordt niet veel later onderbroken door een omleiding via La Vernaz, ook dat nog. Over een veel slechtere weg gaat de route verder, gelukkig geven mijn banden in de regen wel vertrouwen en kan ik goed voelen wat er gebeurd. Maar hier nog een een sloom autootje inhalen tussen de krappe haardspelbochtjes gaat hem niet worden. Kalm aan nu, je bent pas echt de lul als je hier valt en een gat in je blok hebt, om maar iets te verzinnen.

Kleine druppels vallen op mijn neus, ook dat nog. Mijn vizier is blijkbaar niet meer lekvrij, geen idee hoe dat nu weer kan. Gelukkig werkt het pinlock viziertje wel en kan ik vooruit blijven kijken. De wegomlegging is eindelijk voorbij en ik rijd weer op de beoogde route. Vanaf Les Gets begint het een stuk minder hard te regenen en het stopt zelfs, halleluja. Alhoewel de weg nog nat is kan ik weer wat hellingshoeken maken, hello old friend, long time no see. De klim naar de Col de Colombière is schitterend en mijn humeur draait 180 graden. Bovenaan trek ik mijn regenpak uit en kijk met een glimlach van oor tot oor naar de bergtoppen die voor mij liggen. Geen regenwolken in zicht, on y va!

1629666656910.jpeg

1629666683390.jpeg

1629666803657.jpeg

1629666835403.jpeg

1629666847399.jpeg

1629666866575.jpeg


Na de Colombière gaat de route verder naar Col de Aravis, niet een hele hoge pas maar één met mooie uitgestrekte alpenweiden. De bochten zijn hier weider en sneller te nemen. Zonder regenpak gaat dat bovendien een stuk vlotter. De toerenteller stuitert sinds een tijd weer tegen het plafond. Omdat het ook lekker rustig is gaat het vanaf hier vrij hard. Op weg naar de Cormet de Roselend passeer ik veel kronkelende wegen en typische alpendorpjes. Eenmaal op de pas ben je vrij snel bovenaan bij het meer van Roselend en een leuk oud kerkje waar menig motorrijder afstapt om een foto te nemen, of te zeiken, of beide zoals ik. Het stuwmeer is aardig leeg, het meeste smeltwater is al omgezet in stroom. Mooie plaatjes levert het wel op.

1629666891278.jpeg
1629666900965.jpeg

1629666963827.jpeg

1629666988249.jpeg

1629667025897.jpeg


De Cormet de Roselend is erg groen en nu de zon er op staat ook erg mooi. Perfect om ergens in een alpenweide te nestelen, op afstand van de menigte en te genieten van mijn proviand. Er is een bulderende waterstroom niet ver weg en ik was mijn handen in ijskoud kristalhelder water, een heerlijk gevoel. Niet dat het ergens wél druk is trouwens. Ik denk dat de voorspelde regen veel dagjesmensen heeft weggejaagd, waaronder de aartsvijand. Campers. Ik hoop dat hun kruiswoordpuzzelboek nog genoeg pagina’s over heeft om deze dag door te komen zonder dat ze een meter hoeven te verplaatsen. Vanaf een afstandje zie ik de motoren passeren over een sierlijke stenen brug, in de verte de bergen. De keuze om dit jaar de Route de Grandes Alpes te rijden is zeker de juiste geweest, het is heerlijk hier.

1629667057096.jpeg

1629667117499.jpeg

1629667130771.jpeg

1629667224339.jpeg


De één na laatste pas van vandaag is de Col d’Iseran, hier is het op de top een stuk minder groen en ook een stuk minder warm. Dat doet 2700m boven zeeniveau nou eenmaal. De klim was adembenemend mooi en de weg ligt er ook goed bij (helaas geen foto's, had het gashendel weer eens gevonden). De afdaling is schitterend, je hier wordt omringt door niets behalve de Alpentoppen en een af en toe overstekende marmot. Als afsluiter vandaag de Col de Telegraph, een korte pas waarna ik mijn eindbestemming binnen rijdt: Valloire. Dit skidorp heeft gelukkig maar weinig weg van van de andere bekende Franse skidorpen zoals Val Thorens (daarvan staan mij nog vooral de kotsende Hollanders bij, die daar vervolgens over uitgleden). Ik mag in een leuk hotel slapen met een afgesloten garage voor de motor, kijk dat is nog eens service. De kamer is hypermodern en van alle gemakken voorzien. En als God het wil ook nog een lekker bed? *Plof* Bingo!

1629667345796.jpeg

1629667389693.jpeg

1629667408690.jpeg

1629667556893.jpeg

1629667571231.jpeg

1629667540476.jpeg


Omdat het zo rustig is, is het even zoeken naar een eetgelegenheid. Lang niet alles is open. Er zijn wel wat tentjes open met uitpakkers als RACLETTE. En daar houd ik niet zo van. Wie er bedacht heeft dat je kaas smelt om er groenten in te dompelen moet echt niets anders meer te eten hebben gehad. Een paar straten vind ik een alleraardigste pizzatent waar ze ook 0,5 liter Leffe's serveren. Doe mij die maar!

1629667610151.jpeg

1629667631754.jpeg

(vond ik erg lekker blijkbaar)
1629666597281.jpeg

 
Laatst bewerkt:
Leuk verslag! Benieuwd naar de rest. Ik heb 'm toegevoegd aan het overzicht. Ietwat verlaat maar dat komt doordat ik 4 weekjes op reis ben geweest. Nu effe verder speuren wat ik verder aan verslagen gemist heb.
 
Weer een leuk vervolg op de vorige dagen met mooie foto's , op naar de volgende dag 👍
 
Terug
Bovenaan Onderaan