Reisverslag: Duitsland, Zwitserland, Italië, Oostenrijk en Slovenië

StefanGT

MF'er
17 mei 2018
101
54
Road trip door Duitsland-Zwitserland-Italië-Oostenrijk-Slovenië, zomer 2018
Na de reisverslagen hier op het forum te hebben gelezen leek het me leuk om zelf ook een verslag te schrijven over de rondrit die ik vorige zomer door de Alpen heb gemaakt. Geheel op de bonnefooi, om de vrijheid te houden om de route af te stemmen op de weersomstandigheden en op waar ik van dag tot dag zin in heb. De route voor de volgende dag plande ik meestal ’s avonds.

Dag 1: 25 juli 2018
Het oorspronkelijke plan was om vanaf het Deutsches Eck (Koblenz) binnendoor naar het Zwarte Woud te rijden, maar gezien de weersvoorspelling (33 graden) besluit ik op tijd te vertrekken en via de snelweg (A3-A67-A5) de kortste route naar Baden-Baden te nemen. Op de valreep (laatste 25km snelweg) pak ik nog een file van 15km mee. Dit wordt een half uurtje filteren in de brandende zon. Het is ondertussen 30 graden, dus wel even afzien. Vanaf Baden-Baden rij ik via de Schwarzwald-Hochstrasse en andere slingerwegen richting het zuiden, en begint het echte vakantiegevoel. Minpunt is dat op de Schwarzwald Hochstrasse nu over de hele lengte een limiet van 70 is ingesteld, en bij leuke bochten vaak zelfs maar 50. Maar dat mag de pret niet drukken.

DSC00079.JPG


Ik overnacht in Landgasthof Engel in Gutach, wat zeker een aanrader is. De uitbater rijdt zelf ook motor, en er is een garage beschikbaar. Na een Schnitzel en halve liter Weizen te hebben weggewerkt ga ik nog een paar uur wandelen.

DSC00103.JPG


Dag 2: 26 juli 2018
Het plan is om vandaag naar de Alpen te rijden. Aangezien ik nog langs de ‘Kandel’ wil (een soort bergpas met heel veel haarspeldbochten), begint de dag echter met een route kris kras door het Zwarte Woud. Ik begin met de Landwasserstrasse, een weg die tegenover het hotel wordt aangekondigd door een ‘18%’ bord. Daarna zak ik via de Triberger-Strasse af naar Triberg. Triberg staat bekend om de watervallen en Koekoeksklokken, maar die sla ik vandaag over. Na een klein stukje B500 rij ik vanaf Furtwangen weer helemaal binnendoor naar Gutach im Breisgau, om van daaruit over de Kandel te rijden. Net voor een haarspeldbocht (aan het zicht onttrokken door een flauwe bocht net ervoor) word ik ingehaald door een andere motorrijder. Ik denk nog even dat die wel weet wat hij doet en de haarspeldbocht met een knee-down gaat nemen, maar dat blijkt niet het geval. Gelukkig voor hem begint er precies achter de haarspeldbocht een onverhard wandelpad, waarmee hij zich kan redden. Hobbelend komt hij even verderop tot stilstand, en ik kom hem pas weer tegen bij de pashoogte.

DSC00123.JPG


DSC00126.JPG


Via Sankt-Peter (hier kijk ik nog even bij het befaamde klooster) en Sankt Märgen rij ik terug naar de B500. Via de Feldberg en Todtmoos vervolg ik mijn weg naar Laufenburg, waar ik Zwitserland in rij. Het plan is om het geld voor een Tolvignet uit te sparen, en binnendoor (via Aarau en Sursee) naar het – prachtige – natuurpark Entlebruch te rijden. Helaas valt dit deel van de route enorm tegen: ik rij van dorp naar dorp langs voornamelijk lintbebouwing, en dat bij 30 graden. Ik ben het al snel zat, maar het is via deze route zo’n 1,5 uur rijden. De weg over Entlebruch maakt het gelukkig grotendeels weer goed. Daarna rij ik via de Brunigpas naar Meiringen. Toch ben ik blij als ik aan het eind van de middag van mijn motor af stap. Na het eten maak ik een wandeling door de (mooi verlichte) Aareschlucht. Daarna ga ik nog even op het station kijken. Tussen Meiringen (4.700 inwoners) en het nabijgelegen Innertkirchen (1.100 inwoners) loopt een 5km lange spoorlijn van de Meiringen-Innertkirchen-Bahn. Hoe zoiets rendabel geëxploiteerd kan worden blijft me een raadsel.

DSC00136.JPG


DSC00138.JPG


Dag 3: 27 juli 2018
Vandaag begint het echte werk, en staat een serie grote passen op het programma. Ik begin met de Grimselpas, en rij vervolgens via de Furkapas naar de Gotthardpas. Bij de pashoogte kan je de oude weg oprijden (deze weg staat niet erg goed aangegeven), die nog met kasseien geplaveid is. Wat mij betreft is dit één van de mooiste wegen ter wereld, al kan je er natuurlijk niet erg hard rijden. De volgende pas die op het programma staat is de Nufenenpas. Vervolgens rij ik de Grimselpas nog een keer (maar in tegengestelde richting), en daarna als laatste de Sustenpas.

DSC00208.JPG


DSC00214.JPG


DSC00227.JPG


DSC00245.JPG


DSC00247.JPG


Vanaf de top van de Sustenpas rij ik weer terug naar een leuk hotel dat ik even voor de pashoogte ben tegengekomen (Hotel Steingletscher). Vanuit mijn kamer heb ik een fenomenaal uitzicht op de gletscher. Aangezien het nog vroeg is besluit ik voor het eten nog naar de gletscher te wandelen, die in de verte lonkt.

DSC00263.JPG


DSC00272.JPG


Als ik wil gaan eten blijkt het hotel er een aantal typisch Zwitserse eigenaardigheden op na te houden. Het land is wat dat betreft toch wat anders dan anders, iets wat ik wel kan waarderen. Overigens was dit een van de fijnste hotels van deze vakantie, en het personeel was erg vriendelijk. Aangezien ik één van de eerste gasten ben in het Restaurant, ga ik maar gewoon ergens zitten. Maar dat gaat zomaar niet: men heeft een heel schema gemaakt van waar alle gasten die gebruik maken van halfpension moeten zitten. En hoe laat wil ik de volgende ochtend ontbijten? Als ik ‘half acht, acht uur’ zeg kijkt het meisje van de bediening me met een verontschuldigend-vragende blik aan. Dit was duidelijk niet het antwoord dat ze in gedachte had; het schema voor het ontbijt is op de minuut nauwkeurig. Na het eten rij ik nog een rondje Sustenpas – Furkapas – Grimselpas. Inmiddels zijn de meeste toeristen weg en is de weg vrijwel uitgestorven.
 
Laatst bewerkt:
Dag 4: 28 juli 2018
Nadat ik de Sustenpas weer over ben gegaan, rij ik via de Oberalppas naar Graubünden. Bij Ilans bestaat de mogelijkheid om bovenlangs (in plaats van door het dal) te rijden, via Versam. Dit is zeker een aanrader.

DSC00284.JPG


Daarna gaat de reis verder naar Thusis. Het weer is inmiddels omgeslagen, en de Julierspas rij ik in de stromende regen. Bij Marmorera kan je lekker eten, in een Restaurantje met uitzicht op het bergmeer. Na flink rekken regent het helaas nog steeds, en besluit ik toch maar weer verder te rijden. Gelukkig klaart het daarna al snel op. Even na 15:00 ben ik in Zernez, waar ik twee nachten blijf in hotel Baer-Post. Het is een prachtig hotel (met historisch houten interieur), met vriendelijk personeel en een grote parkeergarage waar gasten hun motoren en fietsen mogen stallen. Voordat ik ga eten maak ik nog even een wandeling door het dorp. Als ik weer terug ben schijnt de zon weer volop, besluit ik nog even heen en terug naar de Ofenpas te rijden.

DSC00295.JPG


Dag 5: 29 juli 2018
Vandaag staan een aantal klassiekers op het programma. Eerst rij ik weer naar de Ofenpas, om daarna via de Umbrailpas naar de Stelvio te rijden. De omgeving is hier geweldig. Zoals altijd is het bovenaan de Stelvio stervensdruk, maar op de weg valt het nog enigszins mee. De bochten van de Stelvio zijn zo nauw dat het rijden van deze pas nog het meeste doet denken aan keren op de weg. Onderaan de pas is een leuk restaurant. Ik trek me niets aan van het feit dat ik inmiddels in Italië ben, en bestel gewoon een koffie met Apfelstrudel. Aangezien dit Südtirol is (een deel van Oostenrijk dat na de eerste wereldoorlog is geannexeerd door Italië) komt het gelukkig goed met mijn bestelling.

DSC00323.JPG


DSC00329.JPG


DSC00338.JPG


Volgende bestemming is de Resschenpas, maar de route daar naartoe is niet geweldig. Vanaf Nauders ga ik weer richting Zwitserland, waarna ik via de Fluelapas en de Albulapas uiteindelijk weer terug rij naar Zernez. Ik sluit de dag af met een lange wandeling met veel hoogteverschil. Het is flink afzien.

DSC00347.JPG
 
Dag 6: 30 juli 2018
Vandaag rij ik via de Berninapas naar Italië. Ik drink koffie met uitzicht op de Berninagletscher. Daarna staan de Livignopas, Gaviapas en Tonalepas op het programma, waarna ik verder binnendoor rij naar Bozen. Het landschap in de Dolomieten is overweldigend, en sommige van de passen behoren tot de mooiste van Europa. Enige minpuntje is dat de staat van het wegdek, dat vooral bij de Gaviapas, zo slecht is dat ik af en toe met een gang van 30-40 om grote kuilen in de weg moet slalommen. Voor het eerst maak ik een staandehouding mee: routine verkeerscontrole. Mijn kentekenbewijs heb ik gelukkig wel bij me, maar ligt ergens helemaal onderop. Ik probeer er met dit als argument nog onderuit te komen, maar dat is natuurlijk kansloos. Alle tassen moeten dus van mijn motor af, en het duurt wel even voordat ik alle papieren opgediept heb. Nadat alles door de systemen is gehaald kan ik weer verder.

DSC00401.JPG


Ik sluit de dag af met de Jaufenpas en de Timmelsjoch. Het weer is de hele tijd erg dreigend, maar gelukkig blijft het droog. Ik overnacht in Gries (een zijdal van het Ötztal). Na het eten uiteraard weer een flinke wandeling.

DSC00421.JPG


Dag 7: 31 juli 2018
Ik wil vandaag naar de Grossglockner-Hochalpenstrasse, maar het blijkt nogal lastig om dat via een leuke route te doen. In Oostenrijk liggen de passen een stuk verder uit elkaar dan in Zwitserland en Italië, zodat je soms uren over hoofdwegen die eigenlijk vrij saai zijn moet rijden. Ik besluit daarom maar een Autobahnvignet te kopen. Dat kan tegenwoordig online, en op kenteken. Alleen blijkt als ik alle gegevens heb ingevuld dat je een vignet minstens 14 dagen van tevoren moet kopen. De consument heeft namelijk het recht een overeenkomst binnen 14 dagen te herroepen. Dat ik hier als consument weinig mee opschiet als ik überhaupt niets kan kopen doet blijkbaar niet ter zake. Na enig Googlen kom ik er achter dat ik wordt geacht aan te vinken dat ik een bedrijf ben; dan kan het wel. Voordat ik de snelweg opdraai rij ik eerst nog door het mooie Kühtaidal. Daarna rij ik (met tussendoor een stuk snelweg) naar de Gerlospas, waar ik een typisch Oostenrijkse Goulashsoep eet.

DSC00428.JPG


Daarna vlug door naar de Grossglockner-Hochalpenstrasse. Hoewel deze weg in de jaren ’30 is aangelegd als circuit, en je overal 100 mag, zijn er veel weggebruikers die de weg op oneigenlijke wijze gebruiken. Het grootste deel van de tijd gaat het niet veel harder dan 40. Als ik weer wat auto’s voorbij ben kan ik hooguit één of twee bochten normaal rijden, voordat ik weer achter de volgende camper of Peugeot kom. Op de top is een zijweggetje naar de Edelweissspitze, waar een uitzichtpunt en restaurant is. Er staat een lange rij auto’s, waarvan er af en toe een paar worden doorgelaten, maar met de motor mag je meteen doorrijden omdat die gemakkelijk kunnen parkeren boven.

DSC00452.JPG


DSC00469.JPG


Daarna door naar de Franz-Josefs Höhe, vanwaar er een prachtig uitzicht over een gletscher is. Hier is ook een automuseum, dat (op het Grossglockner ticket) gratis toegankelijk is. Ik overnacht in Heiligenblut, in hotel Sonnenblick. Het hotel heeft een terras met prachtig uitzicht.

DSC00474.JPG


DSC00487.JPG


DSC00492.JPG
 
Laatst bewerkt:
Prima foto's!
Meeste plaatjes zijn mij wel bekend. (of voor sommige zouden mij bekend moeten zijn)
Automiuseum horend bij de Grossglockner was mij niet bekend. Mss iets voor een volgende keer.................?

Diverse van de getoonde passen afgelopen zomer nog gereden.
Bij deze plaatjes krijg je al weer goed zin in een bergtrip!
 
Mooie plaatjes, we krijger er weer zin, zal dit jaar nog niet gebeuren, maar wie weet volgend jaar.
 
Dag 8: 1 augustus 2018
Vandaag staat als eerste pas de Staller Sattel op het programma, op de grens van Oostenrijk en Italië. Op deze smalle bergweg wordt het verkeer geregeld met stoplichten, die één keer per uur op groen gaan (niet tegelijkertijd natuurlijk). Bovenaan de pas is een restaurantje, met een prachtig uitzicht vanaf de 2.052m hoge pashoogte. Ik ben er 25 minuten voordat het stoplicht op groen springt, maar dat komt eigenlijk goed uit aangezien het tijd is voor koffie. De weg is zo smal dat het zelfs met een motor lastig zou zijn om auto's in te halen, maar natuurlijk vertrekken alle motoren als eerste.

DSC00526.JPG


DSC00528.JPG


Het aantal opties om de route in deze omgeving verder in te vullen is bijna oneindig. Ik besluit om via Sexten naar de Zoncolanpas te rijden. Ik beleef nog een curieus akkefietje met een vrachtwagen. Nadat ik hem heb ingehaald, kom ik kort daarna op een onoverzichtelijk stuk weg achter een nog langzamer rijdende vrachtwagen. De vrachtwagen die ik net heb ingehaald komt er al snel weer aan. Dat hij nu achter me rijdt, terwijl ik hem net heb ingehaald, maakt hem blijkbaar pisnijdig. Hij gaat op een meter van mijn achterwiel rijden en begint fanatiek te seinen met zijn lichten. Helaas kan ik er pas een kilometer verder voorbij. Een goede basis voor het begin van een Hollywood-kaskraker; in Italië maak je nog eens wat mee :N. Bij een restaurant even verderop hebben ze dan wel weer lekkere lasagne. In Duel (de bekende road rage film uit 1971) komt de trucker er al snel aan om ook een hapje te eten, waarna alles volkomen uit de hand loopt. Maar dat gebeurt hier gelukkig niet. Na het eten rij ik via de Plöckenpas naar Oostenrijk, om vervolgens via de Nassfeldpas weer terug naar Italië te rijden. Daarna rij ik via de Sella Neveapas richting Slovenië. Hier zijn een aantal prachtige bergmeren, die veel toeristen aantrekken. De Mantgart sla ik vandaag even over, aangezien het al laat begint te worden.

DSC00539.JPG


Het plan is om in de buurt van Bovec te overnachten, maar dit blijk lastiger dan gedacht. Bij het eerste hotel dat ik aandoe kijkt het meisje bij de receptie me vragend aan als ik geen reservering blijk te hebben. Wat kom ik hier dan doen? Nou, ik hoopte hier dus te kunnen overnachten. Of ik dan niet weet dat in de hele regio alle kamers voor het hoofdseizoen al in maart zijn volgeboekt? Behulpzaam begint ze de hotels in de omgeving af te bellen, maar dat levert niets op (behalve een 7-persoons appartement voor 200 euro per nacht). Vertwijfeld vraag ik me af of ze in deze streek de wet van vraag en aanbod wel goed begrepen hebben. Die twee lijnen die elkaar bij de marktprijs kruisen. Als alle andere producten ook zo goedkoop zouden worden aangeboden dat alles al vanaf maart uitverkocht was, zou het een mooie boel worden. Ik hou mijn mond maar, en besluit hotels in Italië te gaan bellen. Maar die blijken ook vol, en het Engels van de Italianen die me te woord staan is soms nog slechter dan mijn Italiaans, wat communiceren lastig maakt. Ondertussen is het al bijna 18:30, en begin ik een beetje ongerust te worden. Dan maar terug naar Oostenrijk. Het eerste hotel dat ik bel heeft nog één kamer vrij, en het is gelukkig maar een half uur rijden. Vervolgens blijkt dit wel het slechtste hotel van de hele vakantie te zijn, maar ik heb in elk geval een bed om in te slapen. Men heeft mij in een kantoortje gestopt dat met dunne (mat)glazen wandjes is afgescheiden van de hal en van de aangrenzende hotelkamers.

Dag 9: 2 augustus 2018
De volgende dag leg ik het laatste halfuur van de route van de voorgaande dag weer af in omgekeerde richting, om mijn weg in Slovenië te vervolgen. Ik begin met de Mantgart. Het landschap is ongelofelijk mooi, ik kan iedereen aanraden om hier een keertje naar toe te gaan.

DSC00558.JPG


DSC00561.JPG


DSC00565.JPG


Daarna ga ik verder naar de Vršičpas. Ook deze pasweg is bijzonder mooi. Op veel stukken zijn de bochten geplaveid met kasseien, wat er fraai uitziet. Dit is natuurlijk wel persoonlijk, want om te rijden is dit niet ideaal. Via Radovna rij ik door een prachtig dal naar Bled, bekend van het kerkje dat in een meer staat. Het kerkje staat helaas in de steigers, en van de bergen er achter zie je niets aangezien het vandaag niet zulk helder weer is.

DSC00571.JPG


Inmiddels wordt de lucht steeds donkerder, en de eerste druppels beginnen te vallen. Iets noordelijker ziet het er wat beter uit, dus ik besluit via de snelweg die kant uit te rijden. Pas als ik al over de grens met Oostenrijk ben besef ik me dat je voor Slovenië ook een vignet moet kopen voor de snelweg. In Oostenrijk is het nog enorm zonnig, maar in de richting die ik ga hangt een gitzwarte lucht. Even verderop rij ik een muur van water in. Het plan om door te rijden in deze richting komt me plots vrij belachelijk voor, aangezien de lucht achter me nog steeds strak blauw is. Ik maak een draai van 180 graden en een minuut later rij ik de bui weer uit. Ik rij maar gewoon voor het slechte weer uit, en eindig helemaal in de Steiermark. Echte bergen heb je hier niet, maar behalve een enkel buitje is het in elk geval nog aardig weer. De streek is ook totaal niet toeristisch, en in het hotel zitten verder alleen enkele zakenmensen. Alsnog is de omgeving best mooi, na het eten maak ik een wandeling langs rivier de Mur.

DSC00591.JPG


Dag 10: 3 augustus 2018
Als eerste rij ik vandaag naar de Sölkpas. Vanaf de pashoogte rij ik weer terug, en ga ik via Murau en de Turracherhöhe naar de onder motorrijders wel bekende Nockalmstrasse. Tijdens een stop bij de top valt me plots op dat ik mijn banden de afgelopen week compleet heb opgerookt. Bij vertrek uit Nederland ging ik er vanuit dat ze deze reis nog wel zouden uithouden, maar nu is er plots nog maar zo weinig profiel over dat ik me afvraag of ik er het weekend nog wel mee doorkom (het is vrijdag). Gelukkig staat de parkeerplaats vol met motorrijders, waaronder ook veel lokale Oostenrijkers. Die raden me aan om naar een bandencentrum in het nabijgelegen Spittal te gaan. Ik besluit er meteen maar heen te rijden. De filiaalleider is zelf ook motorrijder, en wil mij meteen wel helpen. Voorzien van verse banden rij ik daarna via de Tauernpas naar Wagrain, waar ik de dag afsluit met een flinke wandeling.

DSC00601.JPG


DSC00616.JPG
 
Laatst bewerkt:
Dag 11: 4 augustus 2018
Vandaag ga ik via Oostenrijk en Duitsland weer richting Zwitserland. In de Dolomieten (waar ik eigenlijk langs had gewild, en dan verder richting Frankrijk) wordt de komende dagen namelijk veel regen voorspeld. Als eerste ga ik naar de Rossfeldstrasse, een panoramaweg vlak bij Berchtesgaden. Ik vervolg mijn weg via de Duitse Alpenstrasse. Hoewel mijn tank bijna leeg is besluit ik niet om te rijden voor een tankstation. Ik zou dan zo’n 30km door moeten rijden nadat mijn benzinemeter de nul aantikt. Als de teller bij nul is gaat er meestal maar zo’n 14,5L in, bij een tankinhoud van 17L, dus dat kan ik prima halen. Helaas blijk ik als puntje bij paaltje komt niet genoeg lef te hebben. Al snel denk ik aan niets anders meer dan aan mijn lege tank. Dan maar 10km in een totaal verkeerde richting rijden (eerder was dat maar een paar kilometer geweest), om de tank bij het dichtstbijzijnde tankstation weer vol te kunnen gooien. Inmiddels is het tijd voor koffie, dus ik strijk op een leuk (maar uitgestorven) terras neer. Al snel wordt duidelijk waarom er verder geen gasten zijn: de serveerster vertelt dat het restaurant pas om 13:00 open gaat, aangezien het in Duitsland geen traditie is om ’s morgens Kaffee met Kuchen te nuttigen. Maar dat is geen probleem, ze is er toch al, dus ik kan gewoon wat bestellen. Daarna gaat het verder naar Reit im Winkl, waar ik Oostenrijk weer in rij.

DSC00625.JPG


DSC00626.JPG


DSC00630.JPG


Als ik weer in Oostenrijk ben rij ik via de snelweg naar Imst, waar de Hahntenjochpas begint. Wat een drama. De maximumsnelheid op deze mooie pasweg is aan de kant van het Inntal over de gehele lengte verlaagd naar 50km/h, en bovendien staan ze (in de andere richting) te flitsen. Verdekt opgesteld achter wat struiken. Ik probeer zoveel mogelijk motorrijders die van de andere kant komen te waarschuwen. Eindbestemming vandaag is Lech. Ik overnacht in Hotel Lärchenhof, een echte aanrader. Al op de parkeerplaats wordt ik door de eigenaar aangesproken: of ik mijn motor niet liever in de garage zet, aangezien het vannacht gaat regenen. Ik vertel dat ik nog geen gast ben. Maar dat is snel geregeld. Het hotel is nagenoeg volgeboekt, maar voor rondtrekkende reizigers houden ze altijd enkele kamers apart.

DSC00633.JPG


Dag 12: 5 augustus 2018
Via de Arlbergpas rij ik richting Bludenz, en daarna naar de befaamde Silvretta Hochalpenstrasse (hele mooie weg om te rijden). Vlak voor het einde van de weg kan je rechtsaf weer omhoog richting Tobadill (bij het spoorwegviaduct op de 2efoto), dit is een erg leuk weggetje. Daarna rij ik naar Samnaun: een belastingvrije zone op Zwitsers grondgebied, die vroeger alleen via Oostenrijk bereikbaar was. Later is er echter toch een smalle slingerweg over Zwitsers grondgebied aangelegd, die ik neem als ik weer verder ga.

DSC00643.JPG


DSC00653.JPG


Ik vervolg mijn weg door Graubünden, waarbij ik via de Flüelapas richting Thusis rij. In die plaats begint een vrij onbekende, maar wel erg mooie pasweg, de Glaspas. Op deze pas is nauwelijks verkeer, omdat hij vanaf de top in de richting van het andere dal onverhard is. Ik overnacht vlak bij de top, in Berggasthaus Beverin. Dat hotel ligt op een prachtige locatie hoog in de bergen, en is gevestigd in een oud houten pand. Het gebouw kraakt wel een beetje, maar de bedden zijn prima. Een enorme aanrader om hier een keer te overnachten. Voor het eten wandel ik nog naar de nabijgelegen Glasergrat. Het eten van het halfpension is bijzonder lekker en uitgebreid, allemaal typisch Zwitserse gerechten. En vanaf het terras is het uitzicht fenomenaal.

DSC00660.JPG


DSC00678.JPG


Dag 13: 6 augustus 2018
Vandaag staat weer een mooie serie passen op het programma. Ik begin met de Julierpas, waarna ik via de Malojapas door Italië naar de Splügenpas rij. De laatste pas is erg apart, met veel nauwe bochten en tunneltjes. Nadeel is wel dat het af en toe lastig is om in te halen. Vervolgens rij ik naar de San Bernardinopas (een mooie ruim opgezette pas met veel snelle bochten). Via de Lukmanierpas rij ik daarna naar de voet van de Oberalppas. Bij de receptie waar het hotel waar ik overnacht krijg ik te horen dat alle kamers al vol zijn, maar dat ik voor de prijs van een gewone hotelkamer mag overnachten in een vierpersoons studio. Dat klinkt goed, zou je denken. Alleen blijkt de studio op zolder te zijn, en kan ik zelfs op het hoogste punt (net) niet rechtop staan. Douchen kan alleen gehurkt.

DSC00679.JPG


DSC00696.JPG
 
Dag 14: 7 augustus 2018
Mijn plannen om nog naar de Franse Alpen te gaan heb ik inmiddels helemaal opgegeven. Ik rij liever een deel van de route nog een keer dan dat ik het slechte weer tegemoet rij. Vandaag rij ik vijf passen, waarvan ik er vier al heb gehad: de Oberalppas, Furkapas, Grimselpas, Sustenpas en de Klausenpas. Daarna rij ik een zijdal in, naar Elm. In de hotelkamer ligt een informatiebrochure waarin staat dat de gasten niet moeten schrikken als 's ochtends om 5:30 de kerkklokken beginnen te luiden. Dat blijkt een lokale traditie. Ik vraag of iedereen in het dorp dan ook om die tijd opstaat, want anders is het niet erg zinvol om het hele dorp te wekken. Dat blijkt echter niet het geval.

DSC00715.JPG


DSC00740.JPG


Dag 15: 8 augustus 2018
Vandaag rij ik via de Walensee naar Chur, waar je via een mooie bergweg naar Arosa kunt rijden. Voor een keertje wel leuk, maar er zijn mooiere wegen dan die naar Arosa. Daarna rij ik een rondje (via Churwalden) langs de Albulapas en de Julierpas. Aan het eind van de middag begint het weer plots om te slaan. Als de eerste druppels beginnen te vallen rij ik toevallig net langs een hotel op een industrieterrein langs de snelweg bij Maienfeld. Niet helemaal mijn beeld van een idyllisch Zwitsers hotel, maar ik kies toch maar eieren voor mijn geld. Mijn motor kan er mooi droog staan, en uiteindelijk blijkt het nog best een aardig hotel te zijn.

DSC00756.JPG


DSC00759.JPG


DSC00763.JPG


Dag 16: 9 augustus 2018
Vanaf Maienfeld rij ik door Liechtenstein naar Oostenrijk, om nog een extra land aan mijn lijstje toe te voegen. Daarna rij ik de Oostenrijkse Furkapas, waar ik even stop voor een koffiepauze. Via een mooie route binnendoor rij ik verder naar Dornbirn. Het laatste stukje Alpen van deze vakantie. Via de noordkant van de Bodensee rij ik naar het Zwarte Woud. Deze route is niet bepaald een aanrader, veel te druk en het schiet allemaal niets op. Vanaf Villingen-Schwenningen ga ik binnendoor verder. Ook hier is noodweer op komst. Aangezien ik vlak bij het hotel van de heenweg ben, besluit ik daar weer te overnachten. Onderweg passeer ik op de Bundesstrasse een tractor met pipo wagen, waar een lange file achter hangt. Zelf kan ik er gelukkig redelijk vlot voorbij. Wel vraag ik me af wat iemand bezielt om hiermee op een doorgaande route te rijden. Bij het hotel aangekomen blijkt er nog wel een kamer vrij, maar men vertelt me dat er vanavond alleen kleine gerechten worden geserveerd. Er is namelijk een optreden van een bekende Zuid-Duitse cabaretier, die met een tractor en pipowagen door het land trekt. Op de parkeerplaats van het hotel is men druk bezig alles op te bouwen: overal hebben ze van die typisch Duitse houten tafels en banken neergezet. Als hotelgast mag ik het optreden gratis bijwonen. Het wordt een enorm geslaagde avond, en gelukkig blijft het droog.

DSC00767.JPG


DSC00771.JPG


DSC00774.JPG


Dag 17: 10 augustus 2018
Helaas zit het er weer bijna op. Via de Scharzwald-Hochstrasse rij ik weer richting Baden-Baden, om vandaaruit via de snelweg terug naar Nederland te rijden. Bij het bekende restaurant bij het meertje (aan de B500) stop ik voor koffie met Schwarzwalder-Kirschtorte (die ze niet blijken te hebben). Aan het eind van de middag ben ik weer thuis. In totaal heb ik 6.344km afgelegd.

DSC00779.JPG
 
Laatst bewerkt:
geweldige rit! Die kant van de Alpen blijft een supermooie stuuromgeving! Maar heb je nou je tassen zo hoog op elkaar gestapeld????
 
Maar heb je nou je tassen zo hoog op elkaar gestapeld????

Ja, dat gaat prima. De bevestiging zit onder de buddy seat met bouten vast, aan de achterkant aan het frame. Dus het is best wel stevig. Het zit zodanig dat als de tassen er af zijn, ik de bevestigingslussen naar binnen kan vouwen zodat je die niet meer ziet. Op sommige foto's lijkt het trouwens hoger dan het is, het zijn maar kleine tassen (onderste 30L, bovenste 20L).
 
Leuk verslag! Ook erg veel mooie km's gemaakt. Ik ga dit jaar richting de Dolomieten dus ik laat me graag inspireren door je gekozen route.
Het vermijden van de snelweg in Zwitserland heb ik vorig jaar wel afgeleerd, wat een saai stuk is dat zeg. Maar dat maakt het rijden van de passen niet minder spectaculair.
 
Met veel plezier jouw verslag gelezen, weer veel herinneren opgehaald, prettige schrijfstijl heb je
 
Wat een mooi verhaal! En wat een herkenning! Ik heb veel van de genoemde passen ook gereden. Maar dan zo'n 35-40 jaar geleden..... De mooie foto's riepen weer direct herinneringen op!
 
Kei mooi, heb zelf ook een paar reisverhalen maar 17 dagen: wauw!!
Ben in 2017 naar de Pyreneeën geweest ( Motorstek - Blog: Pyreneeen 2017 )
Helaas niet zo uitgebreid maar wel genoeg om een impressie te krijgen van een must voor elke bochtenfanaat
 
Kei mooi, heb zelf ook een paar reisverhalen maar 17 dagen: wauw!!
Ben in 2017 naar de Pyreneeën geweest ( Motorstek - Blog: Pyreneeen 2017 )
Helaas niet zo uitgebreid maar wel genoeg om een impressie te krijgen van een must voor elke bochtenfanaat

Heb jouw verslagen net ook met veel plezier gelezen. Naar de Pyreneeën zou ik ook wel graag eens willen, enige nadeel is de afstand (heb zelf geen aanhanger). Maar las ik nou dat de Nassfeldpass te smal was voor jouw motor? ;)

Je hebt wat met bergpassen of niet?8-)

Ik heb mijn vakantie deze zomer alweer gepland, gaat ook weer die kant op :). Een groot feest, de hele dag bochten rijden in zo'n omgeving.
 
@StefanGT

Pyreneeen ben ik nu twee keer geweest ,ik dacht dat het ook te ver was maar dat valt best mee.
Aanhanger huren gaat prima.
Wat ik wel lekker vind is toch een vaste stek lees camping te hebben en vandaar uit je ritten te maken na een hele dag op de motor hup zo het zembad in heerlijk.
De oostelijke kant van de pyreneeen vind iuk het mooiste is stuk ruiger minder groen , heel anders dan je gewent bent.

Camping Isabena voor mensen die een leuke camping zoeken
 
Terug
Bovenaan Onderaan