emile_on_wheels
MF'er
Eindelijk heb ik ons avontuur op papier gezet, ik hoop dat jullie niet in slaap vallen en er iets aan hebben.
Maandag 17 mei 2010
Eindelijk, eindelijk om 03.00 uur ging de wekker, na een paar uur wakker, slapen, wakker, slapen. Het voelde als een schoolreisje en ik was helemaal hyper.
Snel eruit brood maken kopje thee en wassen. De laatste spulletjes gepakt en op naar het afgesproken punt : een tankstation aan de rand van het dorp.
Zoals afgesproken zag ik in de verte om 04.15 een koplamp verschijnen van m'n maat Friso. We hadden afgesproken bij het tankstation zodat we nog even de last-minute zaken konden doornemen.
Na elkaar een veilige trip gewenst te hebben starten we onze motoren en rijden we om 4.30 uur weg uit Valkenswaard. Onze eerste beproeving komt al vlak voor Antwerpen als het zachtjes begint te regenen. Net na Antwerpen begint het met bakken tegelijk uit de hemel te vallen. Het is nog donker en omdat ik een verduisterd vizier heb wordt mijn zicht al snel nul. Op een gegeven moment zie ik alleen nog maar de achterlichten van een vrachtwagen die voor mij rijd.
We besluiten het eerst volgende tankstation te nemen om het weer af te wachten.
Na ongeveer een halfuurtje gaat het wat zachter regen en ondertussen begint het ook al licht te worden en dus besluiten we weer om op te stappen. Na ongeveer een uur krijgen ik zin in om te roken en een bakje thee, we stoppen bij een tankstation. Inmiddels is het gestopt met regenen en komt de zon door.....wat een fantastisch gevoel...
Lekker op de motor onderweg, de zon komt op, bakje thee een sigaretje met de wetenschap dat dit nog 5 dagen duurt. Echt te gek.
Nadat we weer een ruim uur gereden hebben, besluiten we voor de laatste keer te gaan tanken alvorens we de Eurotunnel bereiken, we zijn op dat moment nog ongeveer 60 kilometer van Calais af.
We stoppen bij de pomp, tanken en parkeren onze motoren op de parkeerplaats voor een boterhammetje en wat te drinken.
En dan gebeurd het...de tweede beproeving.... Ik start mijn motor maar krijg hem niet in de versnelling, pas nadat ik met heel mijn gewicht vol op de schakelarm druk valt hij in de eerste versnelling.
Maar met geen mogelijkheid wil hij in z'n tweede versnelling, wat ik ook probeer. Nadat we 10 minuten hebben geprobeerd de schakelarm gangbaar te krijgen begint ons langzaam te dagen dat we wellicht met Calais in het zicht zullen stranden......
Het enthousiasme maakt langzaam plaatst voor teleurstelling en boosheid. We gaan in het restaurant een bakkie doen terwijl we wachten op de Belgische ANWB. Die uiteindelijke na lang, lang wachten arriveert.
“Amai, dat ziet er niet goed uit jongens”, was de reactie van de monteur ik zal dit niet kunnen gaan maken voor jullie. En helaas is het in België net zo als in Nederland………….op maandag zijn bijna alle motorzaken gesloten.
Na lang bellen van zowel de monteur van de Touring als de alarmcentrale van de ANWB wordt er een motorzaak gevonden in Veurne. De vriendelijke monteur neemt afscheid van ons en verzekerd ons dat er een sleepwagen onderweg is.
Na weer te moeten hebben wachten komt er inderdaad een sleepwagen die de motor voor ons naar Veurne zal brengen. Eenmaal aangekomen in Veurne worden we ontvangen in een werkplaats waar Ben Hur nog niet zo lang geleden geweest is.
De Eigenaar ziet er uit als Catweazle en bij ons dringt langzaam de gedachte binnen dat dit wellicht toch niet zo'n hele slimme zet was.
Gelukkig blijkt dat de zoon van de eigenaar de man is die we moeten hebben, Dominique is een klein, kaal mannetje van rond de veertig met een veel te grote blauwe overall. Hij begint direct van alles los te maken van de motor in een poging om de machine weer te laten werken.
Uiteindelijk na een uur of 5 en een lange pauze van Dominique zit de motor weer in elkaar en zou hij weer moeten werken. Omdat Dominique vloeibare pakking heeft gebruikt moeten we echter nog driekwartier wachten.......Maar eindelijk mogen we na een instructie van Dominique (niet in z'n 1 of neutraal schakelen) een proefrit maken. Snel even op en neer op de provincialenweg en hij schakelt weer als vanouds. Een laatste controle of er geen lekkages zijn en dan gaan we weer op weg.
Na een goed halfuur zijn we even op een rustplaats gestopt om de motor nogmaals aan een controle te onderwerpen, als dit in orde blijkt te zijn gaan we eindelijk de laatste kilometers afleggen naar Calais.
Omdat we pech hadden met de motor zijn we veel te laat bij de trein en moeten we proberen om de tickets over te boeken. Dit ging verrassend eenvoudig, of €15 bijbetalen per persoon en direct vertrekken of €2 bijbetalen en over een uur. we kiezen voor het laatste zodat we nog even in de taxfree shoppingmall kunnen rondkijken en wat kunnen eten. Nadat we gegeten hebben begeven we ons naar de terminal om langs de douane te gaan. Eerst langs de Franse douane en daarna de Engelse, alle papieren zijn in orde en we mogen verder. Via een enorm stelsel van wegen komen we bij de trein aan.
Voorzichtig rijden we de trein in en een van de medewerkers geeft aan dat we mogen blijven staan in een hele lege wagon. Niemand aanwezig behalve Friso, de medewerker, ik en onze motoren. Uiteindelijk gaat de wagon dicht en begint de trein langzaam te rijden. Na ongeveer een goed halfuur arriveren we in Folkestone Engeland. Ongelofelijk dat je na ruim 30 minuten in een heel andere wereld bent en een wereld waarin ze links rijden. Ik had me nogal druk gemaakt over het links rijden en was heel benieuwd hoe het zou gaan.
Friso ging voorop en voor we het wisten waren we alweer een uur onderweg. Geen centje pijn, alles verliep perfect, het voelt zelfs natuurlijker dan rechts rijden en wat een kik om gewoon in een compleet ander land, links rijdend rond te rijden... echt heel gaaf.
Nu heb ik een beetje een zwart gat van ongeveer een uur of 3. Ik weet dat we een aantal maal zijn gestopt en hebben getankt maar echt bewust van de route kunnen genieten heb ik niet want het was inmiddels ook al donker geworden. We waren immers om 4.30 uur weggereden bij het tankstation in Valkenswaard en nu was het al 20.30 uur en we waren erg moe.
Uiteindelijk hebben we ons reisdoel voor die dag toch nog gehaald : Hotel Campagnile in Swindon. Om 10.50 uur stappen we er binnen, ruim 8 uur later dan gepland.
En na een welverdiende 'pint' en een Baco voor Friso zijn we naar bed gegaan.
Dinsdag 18 mei 2010
Na een nacht naast Friso ´the snurkmaster´ ben ik helemaal gebroken. Slecht geslapen door de enorme bomen die Friso aan het doorzagen was, beginnen we aan het ontbijt.
Een full Englisch breakfast, als echte Nederlander haal ik daar mijn neus voor op. Maar Friso niet....die begint langzaam te transformeren in een Engelsman bij elk worstje dat hij eet. Na het ontbijt gaan we op ons gemak op weg naar de boot welke ons naar Ierland zal brengen.
We hebben een blauwe lucht, veel zon en dus is het echt warm. Onderweg hebben we geen technische problemen maar in de buurt van Bristol blijkt de snelweg volledig afgesloten te zijn en moeten we binnendoor. Al na 10 minuten rijden blijkt dat er ook een wegonderbreking is op de omleiding en komen we op een smal landweggetje in een lange file te staan. Het is te gevaarlijk om langs de auto´s te gaan rijden omdat het zo smal is en de tegenliggers rijden als gekken, zo hard.
Al snel gaat de jas uit en komt de zonnebril te voorschijn, maar ondertussen tikt het klokje verder en we moeten om 15.00 uur ingechecked zijn bij de terminal.
Met een uur vertraging rijden we de motorway weer op en gaan met 160 km/uur op weg naar Fishguard alwaar de boot op ons ligt te wachten.
We rijden een berg op en om 14.55 zijn we op de top. Naar beneden kijkend zien we in het dal de haven liggen en onze boot. Snel naar beneden om ons te melden bij de terminal, het blijkt dat de check-in een halfuur vertraagd is en we zijn dus nog op tijd. Alle auto's en motoren staan in rijen opgesteld te wachten om aan boord te mogen. Dit geeft ons even de tijd om te genieten van de omgeving en om iets te eten en te drinken. Uiteindelijk mogen we aan boord gaan, geweldig we gaan via een soort brug omhoog naar een hoogte van een meter of 8 en rijden dan zo aan de zijkant van de boot naar binnen.
De steward's wijzen ons onze plaats en zorgen ervoor dat de motor wordt vastgezet met een spanband. Wij worden verzocht de autodekken te verlaten en dus gaan we naar boven. De boot is enorm groot, met winkels, restaurants, slaapvertrekken, gokhallen en zelfs een kapsalon is aanwezig. We besluiten te gaan eten, Fish and Chips. Een enorm vette bende, maar na een dag motorrijden gaat het erin als zoete koek.
Zelf ben ik van de 3,5 uur dat de reis duurde 3 uur een beetje van de leg geweest. Niet echt ziek maar ook niet echt 100%. Uiteindelijk komt Ierland in zicht, het eerste wat we zien is de vuurtoren van Rosslare. Rosslare is een typisch havenstadje zoals we dit kennen van foto's en internet. Als de boot is afgemeerd en we de motoren kunnen starten, blijkt het te regenen, niet hard, maar net genoeg om goed nat te worden. we besluiten een hotel in Rosslare te zoeken en morgen naar Dublin te rijden. Na drie hotels gehad te hebben vinden we een hotel welke nog een kamer heeft.
Snel kleden we ons om en gaan we een restaurant zoeken om te eten, inmiddels is het rond de klok van 20.30 uur. We vinden een restaurant welke gerund wordt door chinezen. we beginnen met een grote 'Pint' en krijgen niet lang daarna een groot bord met biefstuk en friet. Na het eten bestellen we een echte Irisch Coffee die werkelijk helemaal fantastisch was. Na een laatste 'pint' vertrekken we naar het hotel om aan onze welverdiende nachtrust te beginnen. Helaas sliep Friso weer bij mij op de kamer, al moet ik eerlijk zeggen dat het gesnurk minder was dan de nacht ervoor of ik begin er al aan te wennen.
Woensdag 18 mei 2010
Als we opstaan voor het ontbijt regent het weer, ik aan de toast en Friso, jawel aan de worstjes. Na het ontbijt vlug alles op de motor en naar een supermarkt broodjes en drinken halen voor onderweg en tanken bij het plaatselijke tankstation.
Het rijden in Ierland is echt een hele belevenis, na elke kilometer is er weer een nieuwe verrassing en omdat de geuren onder je helm komen beleef je het nog intenser. Tijdens een stop, in wat een voor ons middeleeuwse stad is worden we spontaan aangesproken door een inwoner van dat dorp. Hij verteld ons een mop en vertrekt vervolgens net zo snel als hij verscheen, ons verbaasd achterlatend.
Wat een geweldige mensen, dit blijkt ook als we in een ander dorp stoppen om wat te filmen. Hier worden we weer aangesproken door een vriendelijke man die ons een verhaal verteld van een heilige bron die net naast de weg uit de grond stroomt. Terwijl de man zijn auto vult met jerrycans vol met dit heilige water dalen Friso en ik af via een smal paadje naar de bron. Friso neemt er een slok van en ik kan natuurlijk niet achter blijven. We zijn de rest van de reis in goede handen. Na weer een uurtje of twee onderweg te zijn geweest besluiten we te stoppen aan de Ierse zee bij een plaatsje genaamd Wicklow, aan de oostkust van Ierland. We zijn net afgestapt of we worden alweer aangesproken, door een dame op leeftijd in dit geval. Voor haar staat vast dat het reizen per motor de enige juiste manier was om je te verplaatsen. Nadat we een leuk gesprek met haar hebben gehad gaan we onze broodjes opeten aan de waterkant. Wat zijn we toch rijke mensen dat we dit kunnen doen, voor ons de Ierse zee, achter ons de ruige rotsen en heuvels van Ierland en boven ons een blauwe lucht en zon.
Volgens de kaart is Dublin nu nog maar een goed uurtje rijden en we stappen weer op de motor om naar ons uiteindelijke reisdoel te gaan : Dublin.
Eenmaal in Dublin aangekomen gaan we op zoek naar het North Start hotel waar we een kamer geboekt hebben. Dit hotel gelegen in het centrum van Dublin is een mooi 'oude stijl' hotel waarvan het lijkt of we nog in de renaissance leven.
Nadat we de motoren op een binnenplaats hebben mogen stallen en we ons hebben omgekleed gaan we snel naar het centrum om souvenirs te kopen voor het thuisfront.
Rond 18.00 uur zoeken we een restaurant op. We hebben besloten om pizza te gaan eten. En wat hebben we lekker gegeten. De pizzeria waar we terecht kwamen maakte alles vers, niets kwam er uit een blikje of diepvries en dat was te proeven ook. Ik heb bijna mijn vingers erbij opgegeten. Voor diegene die van plan zijn naar Dublin te gaan, het restaurant heet: 'Botticelli' het zit recht tegenover de beroemde Temple Bar. Uiteraard gingen we na het avondeten naar de overkant van de straat waar de Temple Bar is gevestigd. Dit typisch Ierse café bestaat al sinds 1840 en is een ware smeltkroes van nationaliteiten. Mensen van over de hele wereld komen hier. Russen, Fransen, Nederlander, Italianen, Nieuw Zeelanders, Duitsers en we hebben zelfs een Belg gesproken.
De sfeer is er erg rustig en ongedwongen en ze hebben er drankjes van over de hele wereld. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ze hebben het. Elke avond is er life muziek en nu dus ook. Er gaat een man zitten op een krukje neemt een slok van zijn 'pint' pakt z'n gitaar en zingt " Where the streets have No Name" van U2. Kippevel, echt kippevel zo goed was dat. Toen was de toon gezet en het hele cafe was enthousiast. de beste man zong zijn longen uit zijn lijf met afwisselend bekende en minder bekend liedjes, nationaal en internationaal. Wat was die vent goed zeg. Een paar pinten later en ik denk dat het rond 03.00 uur was, zijn we weer teruggegaan naar ons hotel. Maar niet voordat ik een echte verse hamburger had gescoord bij een leuk tentje in de buurt van de Temple Bar. Moe, maar voldaan vallen we in slaap.
Donderdag 19 mei 2010
Helaas moesten we al weer vroeg op omdat we op tijd de boot moesten halen die ons weer naar Engeland zou brengen. Om 6.00 uur ging onze wekker al. Geen ontbijt en na het douchen snel de motor klaarmaken om te vertrekken. We hadden gedacht dat we wel even nodig zouden hebben om de haven te vinden, Dublin is immers een wereldstad en het is er ook erg druk, maar we waren in ongeveer 10 minuten al aan het inchecken. De weg ernaar toe was erg goed aangegeven en recht toe recht aan.
Voordat we aan boord mochten hebben we weer staan wachten en staan buurten met een Ier en een Engelsman. Dat is nu zo leuk aan motorrijden, je hebt snel contact en je praat over van alles en nog wat. Ook nu weer mochten we over een hele hoge brug de boot op, echt gaaf ondanks dat ik hoogtevrees heb.
Na een half uur gevaren te hebben werd het héél snel erg mistig, Zelfs op het dek kon je de mist zien hangen. Maar de zee was kalm en rustig dus werd het toch een mooie tocht. Na ongeveer 3,5 uur varen waren we weer terug in Engeland. De komende uren waren een ware belevenis. Ongeveer 2 uur hebben we gereden langs de kust en wat is die mooi, allemaal kronkelwegen langs de rotsen en door tunnels, terwijl 30 meter links van je de Ierse zee tegen de rotsen slaat of op het strand beukt. We komen door een plaatsje genaamd Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch, wat voor ons totaal onuitspreekbaar is. Op internet heb ik gevonden dat het betekend
arochie van de Heilige Maria in het dal van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de parochie van de Heilige Tysilio bij de rode grot.
Het wordt door de lokale bevolking afgekort tot : Llanfairpwll wat voor ons ook al niet echt makkelijk is uit te spreken met het juiste bijbehorende accent.
Na een paar uur rijden door het mooie Wales en de bossen van Robin Hood te zijn gepasseerd arriveren we bij ons hotel in Northampton.Tot nog toe gaat de het goed al moeten we wel vaker stoppen onderweg ivm zadelpijn, pijn in de knieën, pijn in je rug, kramp in je hand, been en op plaatsen waar je het bestaan niet van wist. Maar verder gaat het goed, de motoren houden zich prima en ook de koffers zitten nog op de motor.
Een leuk hotel met een erg gezellig steakhouse/restaurant waar we heerlijk gegeten en gedronken hebben.
Vrijdag 20 mei 2010
Vandaag hebben we niet zo veel haast want we hebben tijd genoeg om de trein te halen die ons weer terug zal brengen naar Calais, dus gaan we eerst eens uitgebreid ontbijten. Uiteraard weer met de bekende worstjes, toast en scrambled egg. Ik neem een aantal toasts met jam en Friso natuurlijk weer de worstjes. Na het ontbijt gaan we op ons gemak de motor weer gereed maken voor de reis.
De zon schijnt al weer behoorlijk en het beloofd een mooie dag te worden om huiswaarts te keren. Na weer een mooie rit komen we een uur te vroeg aan bij de trein, maar we mogen zonder extra te betalen direct mee. Weer de trein in deze keer met een aantal andere motor rijders waarna we na een goed halfuur weer op Franse bodem staan. We beginnen direct aan de terugreis naar huis.
Plotseling zie ik Friso langs mij heen rijden en snijd hij zonder waarschuwing mij de weg af, gebarend dat ik onmiddellijk moet stoppen………..
Het blijkt dat één van de ophangbouten van mijn kofferset los geraakt is en de gehele kofferset hangt nu op half zeven aan mijn motor. We hebben ontzettend veel geluk gehad dat alles is blijven hangen. In de kofferset zit een set spanbanden en na het provisorisch weer vastmaken van de kofferset vervolgen we onze weg.
Ondanks de vermoeidheid en de bekende pijntjes schieten we goed op. We ruiken de stal al en willen allebei weer naar ons gezin. We hebben vooraf afgesproken dat we eerst naar de plaatselijke shoarmatent gaan om met een flinke shoarmaschotel en natuurlijk knoflooksaus de reis af te sluiten. Op het moment dat we Valkenswaard binnenrijden begint mijn motor raar te lopen, alsof hij op 2 cilinders loopt en ik kan hem alleen maar aan de gang houden als ik hem boven de 3000 toeren houdt.
We komen bij de shoarmazaak en met een plof en een zucht houd de motor ermee op. Eerst maar eens eten en dan zien we wel verder. Na het eten nemen we afscheid van elkaar en gaan ieder ons eigen weg om de laatste kilometer naar huis te maken. Mijn motor krijg ik slechts met moeite aan de gang en kom echt met de laatste adem van de motor de parkeerplaats op gereden.
(later zal blijken dat de 1 & 4 cilinder al een tijdje niet meer hebben meegedaan en dat de versnellingsbak defect is, ook de ketting en het kettingtandwiel hebben zijn beste tijd gehad.)
Na een lange week zijn we eindelijk weer veilig thuis gekomen en dat is toch het allerbelangrijkste.
Al met al een fantastische reis, veel dingen geleerd, twee mooie motorlanden gezien en zeker 100% verliefd geworden op Ierland.
Op het moment dat ik dit reisverslag schrijf ligt het frame al bij de poedercoaterij en wordt het motorblok gereviseerd ook staat Dublin 2011 al op de kalender......kan niet wachten.........
Natuurlijk hebben we nog veel meer meegemaakt dan ik nu beschreven heb, dit is slechts een deel van ons avontuur, de rest bewaren we voor verjaardagen en BBQ avonden.
Emile & Friso
Maandag 17 mei 2010
Eindelijk, eindelijk om 03.00 uur ging de wekker, na een paar uur wakker, slapen, wakker, slapen. Het voelde als een schoolreisje en ik was helemaal hyper.
Snel eruit brood maken kopje thee en wassen. De laatste spulletjes gepakt en op naar het afgesproken punt : een tankstation aan de rand van het dorp.
Zoals afgesproken zag ik in de verte om 04.15 een koplamp verschijnen van m'n maat Friso. We hadden afgesproken bij het tankstation zodat we nog even de last-minute zaken konden doornemen.
Na elkaar een veilige trip gewenst te hebben starten we onze motoren en rijden we om 4.30 uur weg uit Valkenswaard. Onze eerste beproeving komt al vlak voor Antwerpen als het zachtjes begint te regenen. Net na Antwerpen begint het met bakken tegelijk uit de hemel te vallen. Het is nog donker en omdat ik een verduisterd vizier heb wordt mijn zicht al snel nul. Op een gegeven moment zie ik alleen nog maar de achterlichten van een vrachtwagen die voor mij rijd.
We besluiten het eerst volgende tankstation te nemen om het weer af te wachten.
Na ongeveer een halfuurtje gaat het wat zachter regen en ondertussen begint het ook al licht te worden en dus besluiten we weer om op te stappen. Na ongeveer een uur krijgen ik zin in om te roken en een bakje thee, we stoppen bij een tankstation. Inmiddels is het gestopt met regenen en komt de zon door.....wat een fantastisch gevoel...
Lekker op de motor onderweg, de zon komt op, bakje thee een sigaretje met de wetenschap dat dit nog 5 dagen duurt. Echt te gek.
Nadat we weer een ruim uur gereden hebben, besluiten we voor de laatste keer te gaan tanken alvorens we de Eurotunnel bereiken, we zijn op dat moment nog ongeveer 60 kilometer van Calais af.
We stoppen bij de pomp, tanken en parkeren onze motoren op de parkeerplaats voor een boterhammetje en wat te drinken.
En dan gebeurd het...de tweede beproeving.... Ik start mijn motor maar krijg hem niet in de versnelling, pas nadat ik met heel mijn gewicht vol op de schakelarm druk valt hij in de eerste versnelling.
Maar met geen mogelijkheid wil hij in z'n tweede versnelling, wat ik ook probeer. Nadat we 10 minuten hebben geprobeerd de schakelarm gangbaar te krijgen begint ons langzaam te dagen dat we wellicht met Calais in het zicht zullen stranden......
Het enthousiasme maakt langzaam plaatst voor teleurstelling en boosheid. We gaan in het restaurant een bakkie doen terwijl we wachten op de Belgische ANWB. Die uiteindelijke na lang, lang wachten arriveert.
“Amai, dat ziet er niet goed uit jongens”, was de reactie van de monteur ik zal dit niet kunnen gaan maken voor jullie. En helaas is het in België net zo als in Nederland………….op maandag zijn bijna alle motorzaken gesloten.
Na lang bellen van zowel de monteur van de Touring als de alarmcentrale van de ANWB wordt er een motorzaak gevonden in Veurne. De vriendelijke monteur neemt afscheid van ons en verzekerd ons dat er een sleepwagen onderweg is.
Na weer te moeten hebben wachten komt er inderdaad een sleepwagen die de motor voor ons naar Veurne zal brengen. Eenmaal aangekomen in Veurne worden we ontvangen in een werkplaats waar Ben Hur nog niet zo lang geleden geweest is.
De Eigenaar ziet er uit als Catweazle en bij ons dringt langzaam de gedachte binnen dat dit wellicht toch niet zo'n hele slimme zet was.
Gelukkig blijkt dat de zoon van de eigenaar de man is die we moeten hebben, Dominique is een klein, kaal mannetje van rond de veertig met een veel te grote blauwe overall. Hij begint direct van alles los te maken van de motor in een poging om de machine weer te laten werken.
Uiteindelijk na een uur of 5 en een lange pauze van Dominique zit de motor weer in elkaar en zou hij weer moeten werken. Omdat Dominique vloeibare pakking heeft gebruikt moeten we echter nog driekwartier wachten.......Maar eindelijk mogen we na een instructie van Dominique (niet in z'n 1 of neutraal schakelen) een proefrit maken. Snel even op en neer op de provincialenweg en hij schakelt weer als vanouds. Een laatste controle of er geen lekkages zijn en dan gaan we weer op weg.
Na een goed halfuur zijn we even op een rustplaats gestopt om de motor nogmaals aan een controle te onderwerpen, als dit in orde blijkt te zijn gaan we eindelijk de laatste kilometers afleggen naar Calais.
Omdat we pech hadden met de motor zijn we veel te laat bij de trein en moeten we proberen om de tickets over te boeken. Dit ging verrassend eenvoudig, of €15 bijbetalen per persoon en direct vertrekken of €2 bijbetalen en over een uur. we kiezen voor het laatste zodat we nog even in de taxfree shoppingmall kunnen rondkijken en wat kunnen eten. Nadat we gegeten hebben begeven we ons naar de terminal om langs de douane te gaan. Eerst langs de Franse douane en daarna de Engelse, alle papieren zijn in orde en we mogen verder. Via een enorm stelsel van wegen komen we bij de trein aan.
Voorzichtig rijden we de trein in en een van de medewerkers geeft aan dat we mogen blijven staan in een hele lege wagon. Niemand aanwezig behalve Friso, de medewerker, ik en onze motoren. Uiteindelijk gaat de wagon dicht en begint de trein langzaam te rijden. Na ongeveer een goed halfuur arriveren we in Folkestone Engeland. Ongelofelijk dat je na ruim 30 minuten in een heel andere wereld bent en een wereld waarin ze links rijden. Ik had me nogal druk gemaakt over het links rijden en was heel benieuwd hoe het zou gaan.
Friso ging voorop en voor we het wisten waren we alweer een uur onderweg. Geen centje pijn, alles verliep perfect, het voelt zelfs natuurlijker dan rechts rijden en wat een kik om gewoon in een compleet ander land, links rijdend rond te rijden... echt heel gaaf.
Nu heb ik een beetje een zwart gat van ongeveer een uur of 3. Ik weet dat we een aantal maal zijn gestopt en hebben getankt maar echt bewust van de route kunnen genieten heb ik niet want het was inmiddels ook al donker geworden. We waren immers om 4.30 uur weggereden bij het tankstation in Valkenswaard en nu was het al 20.30 uur en we waren erg moe.
Uiteindelijk hebben we ons reisdoel voor die dag toch nog gehaald : Hotel Campagnile in Swindon. Om 10.50 uur stappen we er binnen, ruim 8 uur later dan gepland.
En na een welverdiende 'pint' en een Baco voor Friso zijn we naar bed gegaan.
Dinsdag 18 mei 2010
Na een nacht naast Friso ´the snurkmaster´ ben ik helemaal gebroken. Slecht geslapen door de enorme bomen die Friso aan het doorzagen was, beginnen we aan het ontbijt.
Een full Englisch breakfast, als echte Nederlander haal ik daar mijn neus voor op. Maar Friso niet....die begint langzaam te transformeren in een Engelsman bij elk worstje dat hij eet. Na het ontbijt gaan we op ons gemak op weg naar de boot welke ons naar Ierland zal brengen.
We hebben een blauwe lucht, veel zon en dus is het echt warm. Onderweg hebben we geen technische problemen maar in de buurt van Bristol blijkt de snelweg volledig afgesloten te zijn en moeten we binnendoor. Al na 10 minuten rijden blijkt dat er ook een wegonderbreking is op de omleiding en komen we op een smal landweggetje in een lange file te staan. Het is te gevaarlijk om langs de auto´s te gaan rijden omdat het zo smal is en de tegenliggers rijden als gekken, zo hard.
Al snel gaat de jas uit en komt de zonnebril te voorschijn, maar ondertussen tikt het klokje verder en we moeten om 15.00 uur ingechecked zijn bij de terminal.
Met een uur vertraging rijden we de motorway weer op en gaan met 160 km/uur op weg naar Fishguard alwaar de boot op ons ligt te wachten.
We rijden een berg op en om 14.55 zijn we op de top. Naar beneden kijkend zien we in het dal de haven liggen en onze boot. Snel naar beneden om ons te melden bij de terminal, het blijkt dat de check-in een halfuur vertraagd is en we zijn dus nog op tijd. Alle auto's en motoren staan in rijen opgesteld te wachten om aan boord te mogen. Dit geeft ons even de tijd om te genieten van de omgeving en om iets te eten en te drinken. Uiteindelijk mogen we aan boord gaan, geweldig we gaan via een soort brug omhoog naar een hoogte van een meter of 8 en rijden dan zo aan de zijkant van de boot naar binnen.
De steward's wijzen ons onze plaats en zorgen ervoor dat de motor wordt vastgezet met een spanband. Wij worden verzocht de autodekken te verlaten en dus gaan we naar boven. De boot is enorm groot, met winkels, restaurants, slaapvertrekken, gokhallen en zelfs een kapsalon is aanwezig. We besluiten te gaan eten, Fish and Chips. Een enorm vette bende, maar na een dag motorrijden gaat het erin als zoete koek.
Zelf ben ik van de 3,5 uur dat de reis duurde 3 uur een beetje van de leg geweest. Niet echt ziek maar ook niet echt 100%. Uiteindelijk komt Ierland in zicht, het eerste wat we zien is de vuurtoren van Rosslare. Rosslare is een typisch havenstadje zoals we dit kennen van foto's en internet. Als de boot is afgemeerd en we de motoren kunnen starten, blijkt het te regenen, niet hard, maar net genoeg om goed nat te worden. we besluiten een hotel in Rosslare te zoeken en morgen naar Dublin te rijden. Na drie hotels gehad te hebben vinden we een hotel welke nog een kamer heeft.
Snel kleden we ons om en gaan we een restaurant zoeken om te eten, inmiddels is het rond de klok van 20.30 uur. We vinden een restaurant welke gerund wordt door chinezen. we beginnen met een grote 'Pint' en krijgen niet lang daarna een groot bord met biefstuk en friet. Na het eten bestellen we een echte Irisch Coffee die werkelijk helemaal fantastisch was. Na een laatste 'pint' vertrekken we naar het hotel om aan onze welverdiende nachtrust te beginnen. Helaas sliep Friso weer bij mij op de kamer, al moet ik eerlijk zeggen dat het gesnurk minder was dan de nacht ervoor of ik begin er al aan te wennen.
Woensdag 18 mei 2010
Als we opstaan voor het ontbijt regent het weer, ik aan de toast en Friso, jawel aan de worstjes. Na het ontbijt vlug alles op de motor en naar een supermarkt broodjes en drinken halen voor onderweg en tanken bij het plaatselijke tankstation.
Het rijden in Ierland is echt een hele belevenis, na elke kilometer is er weer een nieuwe verrassing en omdat de geuren onder je helm komen beleef je het nog intenser. Tijdens een stop, in wat een voor ons middeleeuwse stad is worden we spontaan aangesproken door een inwoner van dat dorp. Hij verteld ons een mop en vertrekt vervolgens net zo snel als hij verscheen, ons verbaasd achterlatend.
Wat een geweldige mensen, dit blijkt ook als we in een ander dorp stoppen om wat te filmen. Hier worden we weer aangesproken door een vriendelijke man die ons een verhaal verteld van een heilige bron die net naast de weg uit de grond stroomt. Terwijl de man zijn auto vult met jerrycans vol met dit heilige water dalen Friso en ik af via een smal paadje naar de bron. Friso neemt er een slok van en ik kan natuurlijk niet achter blijven. We zijn de rest van de reis in goede handen. Na weer een uurtje of twee onderweg te zijn geweest besluiten we te stoppen aan de Ierse zee bij een plaatsje genaamd Wicklow, aan de oostkust van Ierland. We zijn net afgestapt of we worden alweer aangesproken, door een dame op leeftijd in dit geval. Voor haar staat vast dat het reizen per motor de enige juiste manier was om je te verplaatsen. Nadat we een leuk gesprek met haar hebben gehad gaan we onze broodjes opeten aan de waterkant. Wat zijn we toch rijke mensen dat we dit kunnen doen, voor ons de Ierse zee, achter ons de ruige rotsen en heuvels van Ierland en boven ons een blauwe lucht en zon.
Volgens de kaart is Dublin nu nog maar een goed uurtje rijden en we stappen weer op de motor om naar ons uiteindelijke reisdoel te gaan : Dublin.
Eenmaal in Dublin aangekomen gaan we op zoek naar het North Start hotel waar we een kamer geboekt hebben. Dit hotel gelegen in het centrum van Dublin is een mooi 'oude stijl' hotel waarvan het lijkt of we nog in de renaissance leven.
Nadat we de motoren op een binnenplaats hebben mogen stallen en we ons hebben omgekleed gaan we snel naar het centrum om souvenirs te kopen voor het thuisfront.
Rond 18.00 uur zoeken we een restaurant op. We hebben besloten om pizza te gaan eten. En wat hebben we lekker gegeten. De pizzeria waar we terecht kwamen maakte alles vers, niets kwam er uit een blikje of diepvries en dat was te proeven ook. Ik heb bijna mijn vingers erbij opgegeten. Voor diegene die van plan zijn naar Dublin te gaan, het restaurant heet: 'Botticelli' het zit recht tegenover de beroemde Temple Bar. Uiteraard gingen we na het avondeten naar de overkant van de straat waar de Temple Bar is gevestigd. Dit typisch Ierse café bestaat al sinds 1840 en is een ware smeltkroes van nationaliteiten. Mensen van over de hele wereld komen hier. Russen, Fransen, Nederlander, Italianen, Nieuw Zeelanders, Duitsers en we hebben zelfs een Belg gesproken.
De sfeer is er erg rustig en ongedwongen en ze hebben er drankjes van over de hele wereld. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ze hebben het. Elke avond is er life muziek en nu dus ook. Er gaat een man zitten op een krukje neemt een slok van zijn 'pint' pakt z'n gitaar en zingt " Where the streets have No Name" van U2. Kippevel, echt kippevel zo goed was dat. Toen was de toon gezet en het hele cafe was enthousiast. de beste man zong zijn longen uit zijn lijf met afwisselend bekende en minder bekend liedjes, nationaal en internationaal. Wat was die vent goed zeg. Een paar pinten later en ik denk dat het rond 03.00 uur was, zijn we weer teruggegaan naar ons hotel. Maar niet voordat ik een echte verse hamburger had gescoord bij een leuk tentje in de buurt van de Temple Bar. Moe, maar voldaan vallen we in slaap.
Donderdag 19 mei 2010
Helaas moesten we al weer vroeg op omdat we op tijd de boot moesten halen die ons weer naar Engeland zou brengen. Om 6.00 uur ging onze wekker al. Geen ontbijt en na het douchen snel de motor klaarmaken om te vertrekken. We hadden gedacht dat we wel even nodig zouden hebben om de haven te vinden, Dublin is immers een wereldstad en het is er ook erg druk, maar we waren in ongeveer 10 minuten al aan het inchecken. De weg ernaar toe was erg goed aangegeven en recht toe recht aan.
Voordat we aan boord mochten hebben we weer staan wachten en staan buurten met een Ier en een Engelsman. Dat is nu zo leuk aan motorrijden, je hebt snel contact en je praat over van alles en nog wat. Ook nu weer mochten we over een hele hoge brug de boot op, echt gaaf ondanks dat ik hoogtevrees heb.
Na een half uur gevaren te hebben werd het héél snel erg mistig, Zelfs op het dek kon je de mist zien hangen. Maar de zee was kalm en rustig dus werd het toch een mooie tocht. Na ongeveer 3,5 uur varen waren we weer terug in Engeland. De komende uren waren een ware belevenis. Ongeveer 2 uur hebben we gereden langs de kust en wat is die mooi, allemaal kronkelwegen langs de rotsen en door tunnels, terwijl 30 meter links van je de Ierse zee tegen de rotsen slaat of op het strand beukt. We komen door een plaatsje genaamd Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch, wat voor ons totaal onuitspreekbaar is. Op internet heb ik gevonden dat het betekend
arochie van de Heilige Maria in het dal van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de parochie van de Heilige Tysilio bij de rode grot.Het wordt door de lokale bevolking afgekort tot : Llanfairpwll wat voor ons ook al niet echt makkelijk is uit te spreken met het juiste bijbehorende accent.
Na een paar uur rijden door het mooie Wales en de bossen van Robin Hood te zijn gepasseerd arriveren we bij ons hotel in Northampton.Tot nog toe gaat de het goed al moeten we wel vaker stoppen onderweg ivm zadelpijn, pijn in de knieën, pijn in je rug, kramp in je hand, been en op plaatsen waar je het bestaan niet van wist. Maar verder gaat het goed, de motoren houden zich prima en ook de koffers zitten nog op de motor.
Een leuk hotel met een erg gezellig steakhouse/restaurant waar we heerlijk gegeten en gedronken hebben.
Vrijdag 20 mei 2010
Vandaag hebben we niet zo veel haast want we hebben tijd genoeg om de trein te halen die ons weer terug zal brengen naar Calais, dus gaan we eerst eens uitgebreid ontbijten. Uiteraard weer met de bekende worstjes, toast en scrambled egg. Ik neem een aantal toasts met jam en Friso natuurlijk weer de worstjes. Na het ontbijt gaan we op ons gemak de motor weer gereed maken voor de reis.
De zon schijnt al weer behoorlijk en het beloofd een mooie dag te worden om huiswaarts te keren. Na weer een mooie rit komen we een uur te vroeg aan bij de trein, maar we mogen zonder extra te betalen direct mee. Weer de trein in deze keer met een aantal andere motor rijders waarna we na een goed halfuur weer op Franse bodem staan. We beginnen direct aan de terugreis naar huis.
Plotseling zie ik Friso langs mij heen rijden en snijd hij zonder waarschuwing mij de weg af, gebarend dat ik onmiddellijk moet stoppen………..
Het blijkt dat één van de ophangbouten van mijn kofferset los geraakt is en de gehele kofferset hangt nu op half zeven aan mijn motor. We hebben ontzettend veel geluk gehad dat alles is blijven hangen. In de kofferset zit een set spanbanden en na het provisorisch weer vastmaken van de kofferset vervolgen we onze weg.
Ondanks de vermoeidheid en de bekende pijntjes schieten we goed op. We ruiken de stal al en willen allebei weer naar ons gezin. We hebben vooraf afgesproken dat we eerst naar de plaatselijke shoarmatent gaan om met een flinke shoarmaschotel en natuurlijk knoflooksaus de reis af te sluiten. Op het moment dat we Valkenswaard binnenrijden begint mijn motor raar te lopen, alsof hij op 2 cilinders loopt en ik kan hem alleen maar aan de gang houden als ik hem boven de 3000 toeren houdt.
We komen bij de shoarmazaak en met een plof en een zucht houd de motor ermee op. Eerst maar eens eten en dan zien we wel verder. Na het eten nemen we afscheid van elkaar en gaan ieder ons eigen weg om de laatste kilometer naar huis te maken. Mijn motor krijg ik slechts met moeite aan de gang en kom echt met de laatste adem van de motor de parkeerplaats op gereden.
(later zal blijken dat de 1 & 4 cilinder al een tijdje niet meer hebben meegedaan en dat de versnellingsbak defect is, ook de ketting en het kettingtandwiel hebben zijn beste tijd gehad.)
Na een lange week zijn we eindelijk weer veilig thuis gekomen en dat is toch het allerbelangrijkste.
Al met al een fantastische reis, veel dingen geleerd, twee mooie motorlanden gezien en zeker 100% verliefd geworden op Ierland.
Op het moment dat ik dit reisverslag schrijf ligt het frame al bij de poedercoaterij en wordt het motorblok gereviseerd ook staat Dublin 2011 al op de kalender......kan niet wachten.........
Natuurlijk hebben we nog veel meer meegemaakt dan ik nu beschreven heb, dit is slechts een deel van ons avontuur, de rest bewaren we voor verjaardagen en BBQ avonden.
Emile & Friso
(ben er al vaker geweest maar dan niet met de motor)
