Zaterdag 4 juli afstand ± 580 km
Begin vakantie, het plan om vroeg op te staan werd nadat we de avond te voor uit eten waren geweest en iets te veel hadden gedronken werd ongeveer haf acht. Op weg eerst over de A2 en de A27 richting Breda. Daarna op de A27 afslag 14 genomen richting Chaam om vandaar uit enkel noch maar binnenwegen te rijden. Langs Baarle –Nassau,Turnhout, Geel en Diest zijn we eventjes gestopt in het plaatsje Nieuwekerken om een kop koffie te zetten en de benen te strekken. Alles weer ingepakt om vervolgens in Marche-en-Famenne nog een colaatje te drinken en een mars te eten en gelijk te tanken. Via Bastogne, Aarlen, Thionville en Metz zijn we binnendoor bij het plaatsje Rimsdorf in Frankrijk aangekomen waar we de eerste overnachting hadden. We sliepen in een Gites (omgebouwde boerderij) in een slaapkamer genaamd de zwijnenstal het zag er heel leuk en schoon uit, anders dan de naam doet vermoeden.Warm eten was er niet te krijgen dus zijn we op de motor gestapt en naar het plaatsje Sarre- Union gereden zo’n 5 km terug daar hebben we lekker gegeten. Weer terug naar de zwijnenstal om vroeg naar bed te gaan want morgen een lange reis naar het plaatsje Lax in Zwitserland.
Zondag 5 juli Rimsdorf-Lax afstand ± 425 km
Na het lekker ontbijt wat de vrouw des huizes had gemaakt zaten we om 08.45 weer op de motor naar hotel Post in het plaatsje Lax waar we een huisje hebben gehuurd. Via Basel zijn we in Zwitserland gekomen en hebben nog wat snelweg kilometertjes gemaakt. Bij Altishofen zijn we van de snelweg afgegaan om vervolgens via Schupfheim, Sörenberg de Panorammastrasse en de Glaubenbüelenpas (1611meter) via Meiringen en Innertkitchen naar de Grimselpas (2165meter) te gaan om vervolgens af te dalen naar Lax. Je kan wel stellen dat het echte stuurwerk hier begonnen is. Boven op de top van de Grimselpas net niet in de wolken gereden, even afgestapt om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken van wilde bergmarmotten. De Grimselpas, aangelegd in 1894 en 2165m hoog, vormt de verbinding tussen het Zwitserse kanton Bern (Innertkirchen) en Wallis (Gletsch). Tevens is het een waterscheiding tussen Noordzee en Middellandse Zee. Vanuit het noorden kan de pashoogte bereikt worden via het Haslital. Vanuit Innertkirchen moet over een afstand van 25 kilometer een hoogteverschil van bijna 1500m overwonnen worden. Op de kale pashoogte bevindt zich de diepblauwe Totesee, een paar gebouwen en een kapel. De afdaling naar Gletsch is maar vijf kilometer.
Om exact 17.00 waren we bij ons huisje aangekomen, ingecheckt spulletjes uitgepakt en daarna een stevige wandeling van ± 30 minuten berg op berg af naar het plaatsje Fiesch om daar wat te eten in hotel restaurant Schmitta gerund door Nederlandse mensen die daar net zijn begonnen en zijn daar op het terras gaan zitten. Tijdens het eten verslechterde het weer behoorlijk en het begon te waaien en te regenen en we zijn tenslotte maar binnen gaan zitten en hebben nog een uurtje aan de bar met de eigenaars gebabbeld. Het begon al aardig te schemeren dus om 21.30 in de regen en in T shirt naar ons huisje gelopen wat achteraf een heerlijke wandeling bleek te zijn.
Maandag 6 juli
Om 08.00 broodjes gehaald bij de plaatselijke kruidenier daarna een lekker ontbijtje gemaakt en lekker rustig aangedaan. Rond 12.00 een tochtje naar Zermat gedaan.Zermat ligt aan de voet van de Matterhorn. De Matterhorn (Italiaans: Cervino; Frans: Cervin) is één van de bekendste bergen ter wereld. De berg is 4478 m hoog, gelegen in de Walliser Alpen, op de grens van Zwitserland (Wallis) en Italië (Valle d'Aosta). De foto rechts is genomen ten noordoosten van de Matterhorn, vanuit het toeristische Zermatt in Zwitserland. Deze kant van de berg is het bekendst: het is een symbool voor Zwitserland geworden. Aan de Italiaanse kant ligt het eveneens toeristische Breuil-Cervinia.
In 1581 werd de Matterhorn de eerste keer onder de naam Mont Cervin genoemd, later kwamen ook nog Monte Silvio en Monte Servino voor. In 1682 werd de naam Matterhorn de eerste keer oorkondelijk vermeld.
Van de kant van Zermatt heeft de Matterhorn een piramide-vorm, het is bijna een toren. Dat maakt hem meteen moeilijk te beklimmen. Bij de klim en de afdaling moet men opletten om de afgronden te omzeilen. Met name vanuit het westen, vanuit de bergen in Wallis heeft de Matterhorn de vorm van een kathedraal, met een lange horizontale graat naar het zuiden.
De berg is een veel beklommen vierduizender in Europa. Bij deze beklimmingen zijn inmiddels meer dan 400 mensen omgekomen.
Een lokale legende is Ulrich Inderbinen die, het meest als berggids, de Matterhorn 371 keer in zijn leven heeft beklommen, de laatste keer, nog niet lang geleden, op 90-jarige leeftijd.
Bij het plaatsje Tasch de motor neergezet om met het treintje verder naar Zermat te gaan want je kan er niet komen met eigen vervoer. Eenmaal in de trein begon ik (Dirk) te twijfelen of ik mijn Garmin van de motor heb gehaald, ik kon me niet meer herinneren dat ik hem had opgeborgen, dus bij aankomst in Zermat meteen weer rechtsomkeer om terug te keren naar Tasch om te weten waar de Garmin was. Wat bleek ik had hem toch netjes opgeborgen in de koffer (begin van Altsheimer?). Van blijdschap maar een ronddansje gemaakt en helaas niet in Zermat geweest. Weer terug gereden naar Lax en ’s avonds macaroni gemaakt en samen een lekker biertje gedronken.
Dinsdag 7 juli 4 passentocht ±280 km
Broodjes gehaald, lekker ontbijtje gemaakt,rond een uur of 9 vertrokken voor een 4 passentocht te weten de Furcapas(2436meter),Hier begint ook de Rhône bij de Rhônegletsjer de Rhône die we nog vele malen zullen doorkruisen in de vakantie want wat begint als smeltwater van de gletsjer mond uit in een kolkende stromende rivier in zowel Zwitswerland als Frankrijk. De Furkapas is een bergpas in Zwitserland, die de verbinding vormt tussen de kantons Wallis en Uri. De Furkapas die is aangelegd tussen 1864 en 1867. Hiervoor werd hij al gebruikt als oude handelsroute, immers in de tijd van de Romeinen bestond de pas al. De Furkapas begint in Oberen Wallis en eindigt in Andermatt.
Oberalpas(2044meter), De Oberalppass (Cuolm d'Ursera) 2044m is de verbinding tussen Andermatt in het kanton Uri en Disentis in het kanton Graubünden. Deze pasweg werd gebouwd tussen 1862 en 1863. Het hoogste punt van de Oberalppas bevindt zich op een groene vlakte, die voor een groot deel in beslag wordt genomen door het 1200m lange stuwmeer, de Oberalpsee. Hier langs rijdt ook de felrode trein van de MGB.
Lukmierpas(1914meter) De Lukmanierpas (Italiaans Passo del Lucomagno) is met zijn 1914m een van de laagste passen in de Zwitserse Alpen. Het is de scheidingsgrens tussen het Italiaanse en Retoromaanse taalgebied. Passo del Lucomagno is afgeleid van het Latijnse “Lucus magnus” hetgeen groot bos betekend. De Lukmanierpass is een natuurpark van nationale betekenis en kenmerkt zich door alpenweiden, moerassen en naaldbossen met arven en lariksen. Ondanks het graven van de St-Gotthardtunnel in 1880 blijft de Lukmanierpass een van de drukste passen van Zwitserland, omdat het een gemakkelijke verbinding blijft van Graubunden naar Ticino.
en de st Gotthardpas(2108meter). De Gotthardpass (2108m) was een belangrijke noord- zuid verbinding in de Zwitserse Alpen, maar door aanleg van de 17 km. lange Gotthardtunnel is het verkeer behoorlijk afgenomen. De pas verbindt Andermatt in het kanton Uri met Airolo in het kanton Tessin. Het Gotthardmassief dankt zijn naam aan de Gothardpass en is een gebergtemassief dat op de grens ligt van de Zwitserse kantons Uri, Wallis, Tessin en Graubunden. De hoogste bergen liggen aan de rand van dit massief te weten: Dammastock 2650m, Pizzo Rotondo 3192m, Oberalpstock 3328m en de Rheinwaldhorn 3402m.
Dit was een bijzonder mooie dag met wat regen onderweg.
Woensdag 8-juli rondje meer van Luzern ± 360km
Pas om 09.30 vertrokken voor een tocht van ruim 360 km. Na amper 10 minuten gereden te hebben al gestopt om de regenpakken aan te trekken, via de Grimselpas waar het zicht bijna nul was en met op de top 4 graden Celsius zijn we naar Luzern gegaan. Langs Meiringen en Giswil zijn we langs de Sarner see gereden om zo door de stad Luzern te rijden wat een hele drukke bedoening was. Hierna de weg vervolgt langs het schitterende meer, een rondje gemaakt en weer door het drukke centrum de weg terug genomen waar het navigatiesysteem even niet deed wat het moest doen en na wat heen en weer gerij op de zelfde weg toch weer de route gevonden en via binnendoor weggetjes richting de Glaubenbergpas(1543meter) waar het werkelijk noodweer was, het water kwam golvend de berg af. Het was wel een bijzonder mooie route wel nat maar best de moeite waard.
Donderdag 9 juli ±190 km
Vandaag de drie passentocht gedaan te beginnen met alweer de Grimselpas dan de Süstenpas en tenslotte de Furkapas maar dan van af de andere kant want ook heel apart is. Het begon met een beetje regen maar al gauw klaarde het weer op zodat de regenpakken weer in de zijkoffer konden. Erg genoten van deze tocht prachtige vergezichten, je voelt je erg nietig zo tussen het geweld van de rotsen
De Sustenpas is de verbinding tussen het kanton Bern (Innertkirchen) en Uri (Wassen). De weg werd gebouwd in 1938-1945 en is hiermee één van de nieuwere paswegen in Zwitserland. Vanuit Innertkirchen voert de weg gestaag omhoog door het dun bevolkte Gadmental. De pas ligt op een hoogte van 2224m. De Sustenpass wordt weinig gebruikt als doorgangsroute en is vooral voor het toerisme belangrijk. Het hoogste punt van de route over de Sustenpass ligt in een korte tunnel. Op pashoogte staan enkele gebouwen en parkeerplaatsen zijn ruim aanwezig. De daadwerkelijke Sustenpass kan alleen te voet bereikt worden.
De afdaling door de tunnel richting Wassen, voert via het groene Meiental, het dal van de rivier de Reuss. De Sustenpass wordt vaak in combinatie gereden met de Furkapass en Grimselpass, gezamenlijk vormen ze de drie passentocht.
Vrijdag 10 juli Lago de Maggiore ±375km
Om 09.45 zaten we met een goed gevulde maag al op de motor voor een dagje rijden via Italië om het meer van Lago de Maggiore Het Lago Maggiore is een meer in het grensgebied van Italië en Zwitserland. Het wordt in het Italiaans ook wel Lago Verbano genoemd, van Lacus Verbanus, de oude Romeinse benaming. Het Zwitserse deel ligt in het kanton Ticino. De westelijke oever van het Italiaanse deel ligt in de regio Piëmont, de oostelijke oever in Lombardije.
Het meer is 212 km² groot, 60 km lang en maximaal 10 km breed. Het noordelijke deel ligt in de Alpen, het zuidelijke deel in het heuvelland dat de overgang vormt tussen de Alpen en de Povlakte. De oppervlakte van het meer ligt op 193 m boven zeeniveau. Het meer is maximaal 372 m diep, 179 m beneden zeeniveau. Zowel in Italië als Zwitserland ligt het meer in Italiaanstalig gebied.
Bekende plaatsen langs het meer zijn Locarno, Ascona, Verbania, Luino en Stresa. De rivier de Ticino stroomt in het noorden het meer in en verlaat het weer in het zuiden om uiteindelijk in de Po uit te monden. Andere rivieren die het Lago Maggiore instromen zijn de Maggia, Toce en de Tresa.
Er liggen ook eilandjes in het meer. De bekendste zijn de Borromeïsche eilanden: Isola Bella, Isola Madre en Isola dei Pescatori. Deze eilandjes liggen in de grote baai of uitham van het meer naar het westen bij Verbania.
Het meer is, net als de andere grote Italiaanse meren, het Comomeer en het Gardameer, in een van de ijstijden door een gletsjer uitgeslepen. Aan de zuidkant is daarbij een morenewal achtergelaten, die een soort natuurlijke dam vormt.
We begonnen met de Nufenenpas. De Nufenenpas (2478m) (Passo della Novena) in Zwitserland, vormt de verbinding tussen het kanton Wallis (Ulrichen) en het kanton Ticino (Airolo).
De weg is in 1964 geopend en is de hoogste pas van Zwitserland voor gemotoriseerd verkeer. Doorgaans is de weg van eind oktober tot begin mei gesloten. Vanaf de pashoogte heeft men een prachtig uitzicht op bijvoorbeeld de Bättelmatthorn (3044m) Rothorn (3287m) Blinnenhorn (3374m) Finsteraarhorn 4274m en de Lauteraarhorn 4043m. Op pashoogte ligt een klein meertje en voor toeristen is er een kiosk en restaurant. De daadwerkelijke Nufenenpass ligt iets zuidelijker en is iets lager. Deze is te voet in 20 minuten te bereiken. De weg daalt af via het Valle Bedretto met zijn vele bergweiden. De eerste kilometers zijn nogal bochtig en daarna rustig dalend in oostelijke richting. Beneden aangekomen in Airolo kan men de Gotthardpass oprijden of via de autosnelweg A2 rijden richting Bellinzona of Luzern, door de Gotthardtunnel .
Na de Nufenenpas via Biasca naar L M, het weer werd steeds warmer dus de thermo jasjes gingen uit en het werd tijd voor een bakkie koffie dit deden we in het plaatsje Pedevilla, zo’n 120 km vanaf Lax gerekend. Na een minuut of 20 gingen we al weer gauw op weg want het was nog een lange tocht. Bij het meer aangekomen gingen we na ± 10 km langs het meer te hebben gereden links af vlak voor het plaatsje Vira het gebergte weer in om via ontzettend steile weggetjes( je moest vaak terugschakelen naar z’n eerste versnelling) richting Italië te rijden. De top van de berg Alpe di Neggia lag op 1395 meter hoogte, daar hadden we veel bekijks van een stel Nederlanders die de motor erg hot vonden. Bij het plaatsje Indemini gingen we een stukje Italië in. Deze weg ging weer bergafwaarts naar het meer waar we bij het plaatsje Maccagno rechtsaf gingen om zo weer Zwitserland in te rijden. Toen gewoon het meer gevolgd en via een bloedhete Gotthard strassentunnel van ± 5.5km( deze tunnel is zo heet dat je vizier en van besloeg wat waren we blij dat we eruit waren) zijn we Italië weer ingereden en na de grens gelijk bij het plaatsje Monte Verita gestopt om wat kouds te drinken en foto’s van het meer te maken. Na een half uurtje weer de reis vervolgt en via de plaatsjes Cannobio, Malesco, en Varzo richting de Simplonpas, we kwamen onderweg ook nog een monument tegen van de overleden wielerheld Marco Pantani (bijnaam het olifantje) hier even wat foto’s van gemaakt. Daarna naar de Simplonpas (2005meter). Ten zuiden van Brig, op 2005m hoogte wordt het Zwitserse Rhônedal verbonden met het Italiaanse Lombardije, door de eeuwenoude Simplonpass.
Een bergpas met een rijke voorgeschiedenis, al bekend in de 17e eeuw, maar de echte doorbraak kwam na Napoleon zijn tijd. De bochtige weg werd steeds verder verbeterd en in 1890 werd de 678m lange Ganterbrug in gebruik genomen over het gelijknamige dal; het Gantertal. Een aantal jaren later werd in 1906 de 20 km lange Simplontunnel geopend.
De Simplonpass is goed te berijden, heeft nogal wat vrachtverkeer en biedt op een aantal punten prachtige uitzichten. Al vrij snel komt het hoogste punt van de Simplonpass ruim voor de Italiaanse grens. Op pashoogte vindt men de stenen arend “de Sempione” ter herinnering aan de mobilisatie in 1939, het hospitium van de Stockalpers en een aantal legerkazernes. Na pashoogte begint de afdaling via het dorp Simplon naar het grensplaatsje Gondo gelegen op 855m hoogte.
De Gondoschlucht iets voor Gondo aan Zwitserse zijde is nog steeds een risico gebied op deze pasroute.
In Gondo takt het Zwischbergental af dat moeilijk toegankelijk is, het dorp Zwischberg 1359m ligt in een diepe kloof en mond uit op de Zwischbergengletscher en de Weismies (4023m).
Na de Simplon pas weer richting Lax om vervolgens wat te gaan eten in restaurant Diana zo,n 15 km verder als Lax.
Zaterdag 11 juli
Vandaag geen motorrijden, even tijd voor wat anders. Dat hebben we geweten ook, wat eigenlijk een rustig dagje had moeten worden werd een uitstapje naar de Eggishorn.
De Eggishorn is een berg in de Zwitserse Alpen gelegen in het kanton Wallis. De Eggishorn behoort tot de Berner Alpen.
De berg maakt deel uit van het gebied Jungfrau-Aletsch-Bietschhorn dat sinds 2002 opgenomen is in de UNESCO-lijst van het werelderfgoed. Dankzij de in 1966 aangelegde kabelbaan kan een panoramisch punt vlak onder de top bereikt worden door toeristen, van waaruit niet enkel een groot gedeelte van de bekende Aletschgletsjer zichtbaar is, maar ook een belangrijk gedeelte van de Berner Alpen en de Walliser Alpen, waaronder de Monte Leone, de Monte Rosa, de Matterhorn, de Weisshorn, de Mont Blanc, de Aletschhorn, de Jungfrau, de Mönch, de Eiger, en de Finsteraarhorn.
De kabelbaan vanuit Fiesch is in twee secties opgedeeld, een eerste verbindt Fiesch met Fiescheralp, vroeger Kühboden genoemd, een hoogteverschil van 1162 meter. Een tweede sectie van Fiescheralp naar de Eggishorn overbrugt 714 meter. U bevindt zich dan op 2926 m. Van dalstation tot bergstation hebt U 15 minuten nodig.
In Fiesch gingen we na ongeveer een half uur te hebben gelopen de gondel in om via de Fiescheralp bij de Eggishorn te komen. Dit was werkelijk een fantastisch uitzicht over de Aletschgletsjer. Na even hier wat in de rondte te hebben gelopen en in de sneeuw gezeten besloten we om de terugreis maar wandelend te doen, dit was een tocht van 2 uur en 45 minuten bergafwaarts. Om een lang verhaal kort te maken we waren gesloopt toen we terug kwamen alles deed zeer en we moesten eerst nog naar het hotel om een hapje te eten en na afloop de tas nog inpakken voor de reis naar Frankrijk morgen.
Zondag 12 juli
Lekker vroeg opgestaan om de spulletjes in te pakken en op de motor vast te sjorren en om 8.00 aan te schuiven voor een ontbijt in het hotel. Lekker stevig gegeten en om 08.45 reden we weer weg met pijn in de kuiten ( dit heeft een paar dagen geduurd) voor een tocht naar le camping moto in Frankrijk van ongeveer 750 km. Ook dit was weer een hele mooie maar best ruige route met veel hoogte verschil en via Chamonix zijn we de grens overgegaan van Zwitserland naar Frankrijk. Chamonix ligt op ongeveer 190km rijden vanaf Lax zoals wij hebben gereden. We zijn doorgereden tot aan Bourg-Saint-Maurice, dit bleek een stadje te zijn waar de tour de France finishte op 21 juli. Hier waren we rond een uur of vijf en hebben een hotelletje genomen. We hadden een flinke honger en wilde wat gaan eten maar in Frankrijk is het de gewoonte dat je pas rond een uur of half acht gaat eten dus de meeste restaurants waren nog gesloten, we hebben eerst nog maar wat de benen gestrekt en gewandeld wat niet meeviel want we hadden allebei nog last van de dag hiervoor. Daarna een klein eettentje gevondenen gauw een paar biertjes gedronken want het was best warm geworden en lekker gegeten wel weinig maar dat is typisch Frans. Beetje bijtijds naar bed want morgen wacht nog een pittige tocht.
Maandag 13 juli ±
Slecht geslapen in Bourgh- Saint- Maurice, het was een rumoerige omgeving we zaten vlak langs een doorgaande route richting Grand du Alpes. Om 07.30 een Frans ontbijt Petit banquet met jam sterke koffie en jus d’orange. 08.30 op de motor om te proberen in 1 dag naar de camping in Montclar sur Gervanne te rijden. Deze rit bevat een gedeelte van route Grand du Alpes en brengt ons over grote Alpen Cols te weten Col de Iseran.
De Col de l'Iseran is met zijn 2770 m de hoogste verharde bergpas van de Alpen. De Cime de la Bonette is met 2802 meter wel een stuk hoger, maar dat betreft geen pas.
De Col is genoemd naar het gebied l'Iséran, dat op zijn beurt naar de river de Isère genoemd is. Die rivier ontspringt beneden aan deze col in Val-d'Isère. De col vertrekt vanuit Bourg-Saint-Maurice in de Tarentaise, maar begint pas echt te stijgen juist voor het eerste dorpje Sainte-Foy-Tarentaise. Hier stijgt men direct steil omhoog tot men enige rustpauze krijgt aan de oevers van het stuwmeer van Tignes. Hier kan men ook genieten van de majestueuze gletsjers aan de westkant van het dal die hier, zelfs in de zomer, zeer laag komen.
Het tweede deel van de klim zet zich in na het oude en rijke stadje Val-d'Isère. Via vele haarspeldbochten komt men in het skigebied met een mooi uitzicht op het diepe hoog-Tarentaise-dal onderaan. Van Val-d'Isère zijn er voor de wielertoeristen ook plaatjes met de hoogten en de stijgingspercentages aangebracht, om de 1km.
De afdaling langs de andere kant slingert doorheen het in de zomer zeer groene zijdal van de Maurienne dat volledig in het Parc National de la Vanoise ligt. Hier kan je met een heel klein beetje geluk vele marmotten en misschien een gems spotten. Het eindpunt van de weg langs de noordkant is Bonneval-sur-Arc, eveneens het eindpunt van de Mauriennevallei.
Daarna col de Telegraph(1566meter) De Col du Télégraphe is een bergpas in de Franse Alpen. De bergpas is vooral bekend vanwege wielrenetappes in de Ronde van Frankrijk.
Om de noordzijde van Col du Galibier te beklimmen moet men eerst de Col du Télégraphe hebben bedwongen. De combinatie van deze twee cols maakt een etappe zeer zwaar. De meeste renners proberen dan ook hun krachten op de Col du Télégraphe te sparen.
In 1972 maakte Eddy Merckx zijn bijnaam de Kannibaal waar door al op de Col du Télégraphe aan te vallen en zijn tegenstanders te slopen voor de Col du Galibier in zicht kwam. Op deze laatste col moesten vervolgens ook Joop Zoetemelk en Joaquim Agostinho Merckx laten gaan.
Top 1566 m
Locatie Franse Alpen
Noordzijde Zuidzijde
Startplaats Saint-Michel-de-Maurienne
Valloire
Hoogteverschil 854 m 136 m
Lengte 11,5 km 5 km
Stijgings-% 7,4 % 2,7 %
Steilste km 8 % 5 %
Dan de Col du Galibier (2646meter)
Top 2646 m
Locatie Franse Alpen
Noordzijde Zuidzijde
Startplaats Valloire
Col du Lautaret
Hoogteverschil 1226 m 588 m
Lengte 17 km 8 km
Stijgings-% 7,2 % 7,4 %
Steilste km 10 % 9 %
Tenslotte nog de laatste hele grote de Alp du Huez.
Top 1860 m
Locatie Franse Alpen
Startplaats Bourg d'Oisans
Hoogteverschil 1061 m
Lengte 13,8 km
Stijgings-% (gem) 7,9 %
Steilste km 11,5 %
De Alp du Huez hebben we vanaf de verkeerde kant genomen dus niet de kant die bekend staat in de tour de France en dat hebben we geweten ook,deze kant is heel slecht berijdbaar voor een gewone toermotor je moet er eigenlijk een of the road machine voor hebben, zoveel kuilen en uithollingen overdwars kon de motor slecht aan en af en toe raakte ik met de middenbok het wegdek. Via de goede kant zijn we de afdaling begonnen om vervolgens nog veel meer colletjes te nemen. Col de Ornon(1371meter), Col Acarias(890meter), Col de la Crox Haute(1177meter), Col de Grimone(1318meter), Langs het plaatsje Die gekomen op de D93 en via een bergroute langs de plaatsjes Sainte Croix, Lalett, Les Maillets, Beaufort sur Gervanne en tenslotte Montclar sur Gervanne op de camping Le Moto, hier kwamen we om 18.15 aan. Meteen kennis gemaakt met de nieuwe eigenaren en een heerlijk biertje naar binnen gewerkt want we hadden een behoorlijke dorst het was de hele dag zo rond de 34 graden geweest. Even rustig het biertje opgedronken en daarna ons blokhutje genaamd de Berk bekeken. Een heerlijk klein hutje met 2 bedden 2 nachtkastjes en een gammel kastje een perfecte plek om hier ruim een week te vertoeven, meer hebben we niet nodig. Rond een uur of half acht aan de grote picknicktafel aangeschoven en vreselijk lekker gegeten en kennis gemaakt met meerdere motorrijders. Na het eten nog wat biertjes gedronken en oergezellige sterke verhalen aangehoord en verteld,hierop gingen we dus waggelend onze eerste nacht in ons hutje tegemoet op camping Le Moto.
Dinsdag Quatorze Juillet, 14 juli nationale feestdag Frankrijk
Het was erg heet vandaag, alleen wat boodschappen gedaan in de Intermarche die gelukkig tot 5 uur open was. De rest van de dag in het zwembad gezeten, beetje tour de France gekeken en daarna weer aan de grote picknick tafel lekker gegeten en even gezellig gezeten. Kortom een rustig dagje.
Woensdag 15 juli
Rustige warme dag, klein toertje gemaakt van ongeveer 150km door het gebied wat achter de camping ligt. De D70 opgereden naar Beaufort daar linksaf geslagen naar de col de Limouches van 1068meter vervolgens col de la Bataille(1313meter), route de combe laval(1313meter), col de la Portete (1175meter), col de Carri (1202meter), col de Proncel(1100meter), col de St Alexis(1222meter), en tenslotte de hele leuke afdaling van de col de Rousett(1254meter). In het plaatsje Vassieux-en Vercours hebben we nog even gestopt voor wat drinken en te rusten.
Donderdag 16 juli Mont Ventoux
De Mont Ventoux is een berg in departement Vaucluse in het zuiden van Frankrijk, gelegen op zo'n twintig kilometer ten noordoosten van Carpentras.
Deze top in het Massif du Baronnies in de provençaalse Voor-Alpen is de enige van deze hoogte (bijna 2000 m) in de streek de Provence en ze wordt daarom ook wel de Reus van de Provence genoemd. De naam 'Mont Ventoux' is afgeleid van het Occitaanse woord ven dat berg betekent. Doordat het veel en hard waait op de top van de berg door de mistral, wordt de naam vaak verkeerd uitgelegd als windberg. Windsnelheden tot 300 km/uur zijn geregistreerd. Een andere verklaring van de naam dateert uit de 1e of 2e eeuw na Christus. De Gallische naam laat zich reconstrueren als 'Ven-top(s)', hetgeen 'sneeuw-top' betekent. In de 10e eeuw verschijnen de namen Mons Ventosus en Mons Ventorius.
In de streek wordt de wijn A.O.C. Ventoux gemaakt.
De top van de Mont Ventoux ligt op 1912 meter hoogte. Het hoogteverschil met de voet van de berg bedraagt 1614 m. Op de top van de berg bevindt zich een weerstation met een grote zendmast. De berg is bekend doordat de beklimming ervan herhaaldelijk is opgenomen in enkele gerenommeerde wielrenwedstrijden, zoal de Ronde van Frankrijk, vanwege de moeilijkheidsgraad en het kale 'maanlandschap'.
Een mooie rit maar ooo wat was het heet. We wilde ’s morgens eerst rustig eten en hadden geen haast. Remco een man waar we kennis mee hadden gemaakt met een prachtige Harley Davidson van ±26jaar oud wilde wel mee. Rond 10 uur eerst naar de intermarche om te tanken. Via Crest, Montelimar, Donzére, Aubignan, en Carpentras naar MV. Onderweg nog problemen met het verkeerd beoordelen van het navigatiesysteem zodat we al aardig wat extra kilometertjes in de hitte hadden afgelegd, het was op een gegeven moment zelfs 37 graden al rijdend gemeten. Voordat we aan de klim van de MV begonnen hebben we wat gegeten en gedronken in het plaatsje Bedoin. Dit is een lelijke berg maar wel leuk om een keer gezien te hebben, op de top nog wat foto’s gemaakt en via malaucene de berg weer af. In Veaux nog wat gedronken en vervolgens via les Richards, Faucon, Le Pontilard, Mirabel-aux- Baronnies, Vinsobres, Noyézan, Taulignan, Pont de Barret, Saou en tenslotte weer aangekomen op de camping waar we rond een uur of 19.30 aankwamen ff lekker gedoucht en toen gegeten.. Nog even met Remco nagebabbeld en de nodige versnaperingen naar binnen gewerkt was het weer tijd om te gaan slapen.
Vrijdag 17 juli
Rustdag vandaag, het was best laat geworden gisteravond en het was reuze gezellig. Beetje gezwommen en de motor schoongemaakt.
Zaterdag 18 juli
Redelijk kleine tocht gemaakt door een schitterende omgeving waarbij we weer hele kleine weggetjes hebben bereden en een tijdje hebben stilgestaan voor een kudde overstekende geiten. De route liep van de camping naar La Chaudiére, Guisand, Bouyeres, Saint Nasaire-le- Désert, Pradelle, Aucelon, en via col de pen(n)is waar we Remco nog tegen kwamen. Dit was wel even lachen want ik dacht dat deze col niet bestond vanwege zijn vreemde naam hij werd aan tafel steevast col de penis genoemd. Via Saint Benoit-en-Diois, Saillans en Hameau les Barthalais zijn we weer op de camping gekomen. Gelijk zwemkleren aangetrokken want het was weer een warme dag.
Zondag 19 juli
Om 11 uur zaten we op de motor voor een flinke tocht door de Ardeche een route gehaald van internet en niet nagekeken en dus een verrassing. Via Privas de D122 opgegaan om over de col 4vios te gaan deze was echter halverwege voor ongeveer 5km lengte opengebroken en voorzien van grof kiezelsteen maar net nog berijdbaar. Door een omleiding kwamen we bij een route barree aan wat zoiets betekent als opgebroken weg en daar ging het dus behoorlijk fout, ik schatte de route even verkeerd in en besloot toch de kans te wagen door de kiezelstenen, helaas de motor kwam vast te zitten en Wilja moest eraf om te helpen duwen en na wat Frans gevloek mijnerzijds kwamen we er toch doorheen, maar helaas wel buiten de route dus een omweg ingetoetst en door hele smalle weggetjes, (wel mooie) zijn we uiteindelijk weer op de oorspronkelijke route terecht gekomen. Daarna terecht gekomen op de D120 dit is een heerlijke weg om even het gas open te draaien en te genieten van het bochtenwerk.Moe maar toch voldaan zijn we naar ruim 375 km weer op de camping gekomen en ons tegoed gedaan aan het lekker eten en drinken.
Maandag 20 juli
Nog een extra dagje op de camping kort tochtje gemaakt over col du pas de Lauzon(506meter) zeer de moeite waard dan via Bourdeaux, Dieulefit, Taulignan, Puy-Saint- Martin en via Crest weer terug naar de camping waar we ‘avonds met z’n tienen uit eten zijn gegaan in het naast gelegen dorpje Mirabel-et-Blacons. We zijn er in ± 45 minuten naar toe gelopen, lekker een menu gegeten en daarna weer terug waarbij we nog een groots vuurwerk meemaakte. Ik was blij dat ik mijn zaklantaarn had meegenomen want het pad was aarde donker en bezaait met kuilen en stenen. Om ± half 12 weer terug op de camping en nog wat nagekeuveld, toen naar bed want morgen begint de terugreis.
Dinsdag 21juli, twee daagse reis naar Col de Bussang in de Vogezen
We moesten om ± 10.00 uit de hut dus vroeg opgestaan, ingepakt, lekker ontbeten, betaald en afscheid genomen van de club. Vanuit de camping rechts af de D70 op en via de colletjes in de buurt zijn we richting doel gereden. Na Villard de Lans de route Saint Nizier genomen, dit is een schitterende route over de D 106 en komt uit na een lange afdaling in de stad Grenoble. Dwars door de stad gereden het was ± 35 graden en weldra de route de chatreuse genomen over de col de Vence(963meter). Via de D 512 kwamen we ook nog over de col de la Porte(1340meter) De D512 gaat over in de D912 en nemen we nog de granierpas(1164meter) en later dwars door het stadje Chambéry. Toen de D916 op dat is route de epiné en deze gaat over in de D921.Richting Genève aangehouden en na een tijdje dwars door het centrum gereden, lang leve de Garmin. Eenmaal uit de stad kwamen we op route de Genève en in het plaatsje Gex hebben we een hotel genomen en daar ook maar gegeten. Na het eten nog even een stukje door het stadje geslenterd en bijtijds het mandje in het was weer een lange dag.
Woensdag 22 juli
Vroeg vanuit Gex vertrokken want we wilde niet ontbijten in het hotel en gelijk de N5 op en over de col de la Faucille(1323meter) We hebben onderweg een stokbrood jam en kaas gekocht en op een leuk plekje onder een boom wat koffie gezet en broodjes gesmeerd Snel de regenpakken aan en vlot de koffie opdrinken want de regen kwam met bakken uit de hemel zetten. Via Frasne, Levier, en Ornans zijn we vlakbij Besancon gereden daarna over Lure om zo de Vogezen in te rijden.
De Vogezen (Frans: Vosges, Alemannisch: Vogesen) is een gebergte in centraal-westelijk Europa. De bergketen strekt zich uit over de westelijke zijde van de Rijnvallei in noordoostelijke richting, en loopt van Bazel tot Mainz, over een afstand van 250 km.
Van 1871 tot 1918 liep door het zuidelijk gedeelte de grens tussen Frankrijk en Duitsland. Er zijn verschillende geologische overeenkomsten tussen de Vogezen en het Zwarte Woud. De Vogezen bestaan voornamelijk uit graniet en rode zandsteen.
De keten is verdeeld in vier delen: de Grote Vogezen, van Belfort tot Bruche; de Centrale Vogezen, tussen de Bruche en de Col de Saverne; de Lagere Vogezen, tussen de Col de Saverne en de bron van de Lauter; en de Hardt. De ronde toppen van de Grote Vogezen worden ballons genoemd (ballen in het Frans).
De departementen Vosges en Haute-Saône worden van de Elzas en Belfort gescheiden door de Ballon d'Alsace, of de St Maurice. Het hoogste punt, de Grand Ballon bereikt een hoogte van 1424 m.
De spoorweg van Parijs naar Straatsburg loopt over de Col de Saverne. Geen enkele spoorweg steekt de Vogezen over tussen Saverne en Belfort, maar er zijn verschillende wegen over de passen, bijvoorbeeld Col du Bonhomme; de Col de la Schlucht en de Col du Bussang.
Er zijn verschillende meteorologische verschillen tussen de oostelijke en westelijke gebieden van de keten. De jaarlijkse regenval is veel hoger en de gemiddelde temperatuur is veel lager in het westen dan in het oosten.
Op weg naar col de Bussang naar een motorhotel waar we niet konden overnachten omdat het vol zat maar we wilde er toch een kijkje nemen kwamen we na een erg lange tocht over verschillende plateaus en Ballons en een heuse afdaling van 20% over een heel smal weggetje aan de verkeerde kant van de col de Bussang uit. De Garmin wilde ons over mountainbike weggetjes sturen het was zo stijl en van een weg was eigenlijk geen sprake, Wilja was geneigd om de Garmin maar van de berg te gooien dus maar teruggekeerd naar het stadje en even naar het hotel gebeld om vervolgens via de andere kant naar het hotel te rijden. Aangekomen heeft de eigenaar voor ons een ander hotel geregeld en ervoor gezorgd dat wij met de auto heen en weer werden gebracht zodat wij wel daar konden eten en een biertje drinken, dit was hartstikke goed geregeld en hebben lekker lasagne gegeten en wat biertjes gedronken en wat ervaringen uitgewisseld met sommige andere motorrijders. Helaas heb ik daar wat opgelopen wat resulteerde in een drie dagen durende spuitpoep. Soms zit het mee en soms zit het tegen.
Donderdag 23 juli
Om 08.30 ontbeten, we hadden gehoord dat het slecht weer zou worden met onweersbuien dus we besloten over de snellere wegen naar Valkenburg te rijden om daar nog 2 daagjes uit te rusten. Onderweg inderdaad veel regen gehad en voor Luik zijn we pas van de snelweg afgegaan om het laatste stukje door de voerstreek te rijden. Om ± 17.00 waren we in Valkenburg en zijn naar motel Heek gegaan op de hekersweg zo’n 30 minuten wandelen vanaf het centrum van Valkenburg. We konden de motor in de garage zetten wat toch wel prettig was. Lekker gedoucht en naar het stadje gewandeld om bij de chinees te gaan eten en na afloop eventjes door het stadje geslenterd en toen weer terug naar het motel.
Vrijdag 24 juli
Heerlijk geslapen en een verrukkelijk Nederlands ontbijtje genuttigd met bruin brood en beschuit en een lekker gekookt eitje. Rond een uur of 10 de motor gepakt voor een paar uurtjes markten in Maastricht. Dit was best leuk zo tussen de buien door en nog even op een terrasje gezeten langs de maas. In de middag nog even de Mergellandroute gereden waarbij opviel dat de motor steeds lastiger de bocht om was te krijgen, dit kwam omdat de banden aan de wangen flink waren gesleten door het vele bochtenwerk wat we de afgelopen drie weken hebben gereden, ik had nog wel vlak voor vertrek een nieuwe achterband laten monteren. In Gulpen nog even een Limburgse vlaai gegeten en weer terug naar Motel Heek.
In de avond weer te voet naar Valkenburg om te eten en een beetje te shoppen en ditmaal midden in het centrum op een terras onder de luifel een plekje gevonden en heerlijk gegeten. Er dreigde een flinke bui te gaan vallen zo vlak na het eten dus maar gauw weer terug gegaan naar het motel waar het net begon met regen toen we er bijna waren, we hadden dus mazzel. Nog eventjes wat geschreven en ons in bed gevleid voor de laatste nacht van de vakantie.
Zaterdag 25 juli
De terugreis ging over de snelweg en het rijden werd steeds lastiger dus besloten om gelijk maar een set banden te kopen. Dit hebben we gedaan bij Sabra motorbanden in Geldermalsen, een bekend bedrijf van internet en de motorbeurs. Binnen een half uur zater er 2 nieuwe banden op en ben gelijk maar van Bridgestone afgestapt en overgegaan op Michellin pilot road. Dit was wel even een dure afsluiting van de vakantie maar je moet toch goede banden hebben. Zo rond 13.00 waren we weer terug in Purmerend en konden we terugkijken op een wel heel geslaagde motorreis waarin we weer heel veel gezien hebben en leuke mensen hebben ontmoet. De totale afstand die we hebben gereden bedroeg ruim 5800 kilometer, we hadden een totaal gemiddelde snelheid van 57.8 km p/u, een maximum van 163 km p/u en hebben bijna 100 uur op de motor gezeten.
Begin vakantie, het plan om vroeg op te staan werd nadat we de avond te voor uit eten waren geweest en iets te veel hadden gedronken werd ongeveer haf acht. Op weg eerst over de A2 en de A27 richting Breda. Daarna op de A27 afslag 14 genomen richting Chaam om vandaar uit enkel noch maar binnenwegen te rijden. Langs Baarle –Nassau,Turnhout, Geel en Diest zijn we eventjes gestopt in het plaatsje Nieuwekerken om een kop koffie te zetten en de benen te strekken. Alles weer ingepakt om vervolgens in Marche-en-Famenne nog een colaatje te drinken en een mars te eten en gelijk te tanken. Via Bastogne, Aarlen, Thionville en Metz zijn we binnendoor bij het plaatsje Rimsdorf in Frankrijk aangekomen waar we de eerste overnachting hadden. We sliepen in een Gites (omgebouwde boerderij) in een slaapkamer genaamd de zwijnenstal het zag er heel leuk en schoon uit, anders dan de naam doet vermoeden.Warm eten was er niet te krijgen dus zijn we op de motor gestapt en naar het plaatsje Sarre- Union gereden zo’n 5 km terug daar hebben we lekker gegeten. Weer terug naar de zwijnenstal om vroeg naar bed te gaan want morgen een lange reis naar het plaatsje Lax in Zwitserland.
Zondag 5 juli Rimsdorf-Lax afstand ± 425 km
Na het lekker ontbijt wat de vrouw des huizes had gemaakt zaten we om 08.45 weer op de motor naar hotel Post in het plaatsje Lax waar we een huisje hebben gehuurd. Via Basel zijn we in Zwitserland gekomen en hebben nog wat snelweg kilometertjes gemaakt. Bij Altishofen zijn we van de snelweg afgegaan om vervolgens via Schupfheim, Sörenberg de Panorammastrasse en de Glaubenbüelenpas (1611meter) via Meiringen en Innertkitchen naar de Grimselpas (2165meter) te gaan om vervolgens af te dalen naar Lax. Je kan wel stellen dat het echte stuurwerk hier begonnen is. Boven op de top van de Grimselpas net niet in de wolken gereden, even afgestapt om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken van wilde bergmarmotten. De Grimselpas, aangelegd in 1894 en 2165m hoog, vormt de verbinding tussen het Zwitserse kanton Bern (Innertkirchen) en Wallis (Gletsch). Tevens is het een waterscheiding tussen Noordzee en Middellandse Zee. Vanuit het noorden kan de pashoogte bereikt worden via het Haslital. Vanuit Innertkirchen moet over een afstand van 25 kilometer een hoogteverschil van bijna 1500m overwonnen worden. Op de kale pashoogte bevindt zich de diepblauwe Totesee, een paar gebouwen en een kapel. De afdaling naar Gletsch is maar vijf kilometer.
Om exact 17.00 waren we bij ons huisje aangekomen, ingecheckt spulletjes uitgepakt en daarna een stevige wandeling van ± 30 minuten berg op berg af naar het plaatsje Fiesch om daar wat te eten in hotel restaurant Schmitta gerund door Nederlandse mensen die daar net zijn begonnen en zijn daar op het terras gaan zitten. Tijdens het eten verslechterde het weer behoorlijk en het begon te waaien en te regenen en we zijn tenslotte maar binnen gaan zitten en hebben nog een uurtje aan de bar met de eigenaars gebabbeld. Het begon al aardig te schemeren dus om 21.30 in de regen en in T shirt naar ons huisje gelopen wat achteraf een heerlijke wandeling bleek te zijn.
Maandag 6 juli
Om 08.00 broodjes gehaald bij de plaatselijke kruidenier daarna een lekker ontbijtje gemaakt en lekker rustig aangedaan. Rond 12.00 een tochtje naar Zermat gedaan.Zermat ligt aan de voet van de Matterhorn. De Matterhorn (Italiaans: Cervino; Frans: Cervin) is één van de bekendste bergen ter wereld. De berg is 4478 m hoog, gelegen in de Walliser Alpen, op de grens van Zwitserland (Wallis) en Italië (Valle d'Aosta). De foto rechts is genomen ten noordoosten van de Matterhorn, vanuit het toeristische Zermatt in Zwitserland. Deze kant van de berg is het bekendst: het is een symbool voor Zwitserland geworden. Aan de Italiaanse kant ligt het eveneens toeristische Breuil-Cervinia.
In 1581 werd de Matterhorn de eerste keer onder de naam Mont Cervin genoemd, later kwamen ook nog Monte Silvio en Monte Servino voor. In 1682 werd de naam Matterhorn de eerste keer oorkondelijk vermeld.
Van de kant van Zermatt heeft de Matterhorn een piramide-vorm, het is bijna een toren. Dat maakt hem meteen moeilijk te beklimmen. Bij de klim en de afdaling moet men opletten om de afgronden te omzeilen. Met name vanuit het westen, vanuit de bergen in Wallis heeft de Matterhorn de vorm van een kathedraal, met een lange horizontale graat naar het zuiden.
De berg is een veel beklommen vierduizender in Europa. Bij deze beklimmingen zijn inmiddels meer dan 400 mensen omgekomen.
Een lokale legende is Ulrich Inderbinen die, het meest als berggids, de Matterhorn 371 keer in zijn leven heeft beklommen, de laatste keer, nog niet lang geleden, op 90-jarige leeftijd.
Bij het plaatsje Tasch de motor neergezet om met het treintje verder naar Zermat te gaan want je kan er niet komen met eigen vervoer. Eenmaal in de trein begon ik (Dirk) te twijfelen of ik mijn Garmin van de motor heb gehaald, ik kon me niet meer herinneren dat ik hem had opgeborgen, dus bij aankomst in Zermat meteen weer rechtsomkeer om terug te keren naar Tasch om te weten waar de Garmin was. Wat bleek ik had hem toch netjes opgeborgen in de koffer (begin van Altsheimer?). Van blijdschap maar een ronddansje gemaakt en helaas niet in Zermat geweest. Weer terug gereden naar Lax en ’s avonds macaroni gemaakt en samen een lekker biertje gedronken.
Dinsdag 7 juli 4 passentocht ±280 km
Broodjes gehaald, lekker ontbijtje gemaakt,rond een uur of 9 vertrokken voor een 4 passentocht te weten de Furcapas(2436meter),Hier begint ook de Rhône bij de Rhônegletsjer de Rhône die we nog vele malen zullen doorkruisen in de vakantie want wat begint als smeltwater van de gletsjer mond uit in een kolkende stromende rivier in zowel Zwitswerland als Frankrijk. De Furkapas is een bergpas in Zwitserland, die de verbinding vormt tussen de kantons Wallis en Uri. De Furkapas die is aangelegd tussen 1864 en 1867. Hiervoor werd hij al gebruikt als oude handelsroute, immers in de tijd van de Romeinen bestond de pas al. De Furkapas begint in Oberen Wallis en eindigt in Andermatt.
Oberalpas(2044meter), De Oberalppass (Cuolm d'Ursera) 2044m is de verbinding tussen Andermatt in het kanton Uri en Disentis in het kanton Graubünden. Deze pasweg werd gebouwd tussen 1862 en 1863. Het hoogste punt van de Oberalppas bevindt zich op een groene vlakte, die voor een groot deel in beslag wordt genomen door het 1200m lange stuwmeer, de Oberalpsee. Hier langs rijdt ook de felrode trein van de MGB.
Lukmierpas(1914meter) De Lukmanierpas (Italiaans Passo del Lucomagno) is met zijn 1914m een van de laagste passen in de Zwitserse Alpen. Het is de scheidingsgrens tussen het Italiaanse en Retoromaanse taalgebied. Passo del Lucomagno is afgeleid van het Latijnse “Lucus magnus” hetgeen groot bos betekend. De Lukmanierpass is een natuurpark van nationale betekenis en kenmerkt zich door alpenweiden, moerassen en naaldbossen met arven en lariksen. Ondanks het graven van de St-Gotthardtunnel in 1880 blijft de Lukmanierpass een van de drukste passen van Zwitserland, omdat het een gemakkelijke verbinding blijft van Graubunden naar Ticino.
en de st Gotthardpas(2108meter). De Gotthardpass (2108m) was een belangrijke noord- zuid verbinding in de Zwitserse Alpen, maar door aanleg van de 17 km. lange Gotthardtunnel is het verkeer behoorlijk afgenomen. De pas verbindt Andermatt in het kanton Uri met Airolo in het kanton Tessin. Het Gotthardmassief dankt zijn naam aan de Gothardpass en is een gebergtemassief dat op de grens ligt van de Zwitserse kantons Uri, Wallis, Tessin en Graubunden. De hoogste bergen liggen aan de rand van dit massief te weten: Dammastock 2650m, Pizzo Rotondo 3192m, Oberalpstock 3328m en de Rheinwaldhorn 3402m.
Dit was een bijzonder mooie dag met wat regen onderweg.
Woensdag 8-juli rondje meer van Luzern ± 360km
Pas om 09.30 vertrokken voor een tocht van ruim 360 km. Na amper 10 minuten gereden te hebben al gestopt om de regenpakken aan te trekken, via de Grimselpas waar het zicht bijna nul was en met op de top 4 graden Celsius zijn we naar Luzern gegaan. Langs Meiringen en Giswil zijn we langs de Sarner see gereden om zo door de stad Luzern te rijden wat een hele drukke bedoening was. Hierna de weg vervolgt langs het schitterende meer, een rondje gemaakt en weer door het drukke centrum de weg terug genomen waar het navigatiesysteem even niet deed wat het moest doen en na wat heen en weer gerij op de zelfde weg toch weer de route gevonden en via binnendoor weggetjes richting de Glaubenbergpas(1543meter) waar het werkelijk noodweer was, het water kwam golvend de berg af. Het was wel een bijzonder mooie route wel nat maar best de moeite waard.
Donderdag 9 juli ±190 km
Vandaag de drie passentocht gedaan te beginnen met alweer de Grimselpas dan de Süstenpas en tenslotte de Furkapas maar dan van af de andere kant want ook heel apart is. Het begon met een beetje regen maar al gauw klaarde het weer op zodat de regenpakken weer in de zijkoffer konden. Erg genoten van deze tocht prachtige vergezichten, je voelt je erg nietig zo tussen het geweld van de rotsen
De Sustenpas is de verbinding tussen het kanton Bern (Innertkirchen) en Uri (Wassen). De weg werd gebouwd in 1938-1945 en is hiermee één van de nieuwere paswegen in Zwitserland. Vanuit Innertkirchen voert de weg gestaag omhoog door het dun bevolkte Gadmental. De pas ligt op een hoogte van 2224m. De Sustenpass wordt weinig gebruikt als doorgangsroute en is vooral voor het toerisme belangrijk. Het hoogste punt van de route over de Sustenpass ligt in een korte tunnel. Op pashoogte staan enkele gebouwen en parkeerplaatsen zijn ruim aanwezig. De daadwerkelijke Sustenpass kan alleen te voet bereikt worden.
De afdaling door de tunnel richting Wassen, voert via het groene Meiental, het dal van de rivier de Reuss. De Sustenpass wordt vaak in combinatie gereden met de Furkapass en Grimselpass, gezamenlijk vormen ze de drie passentocht.
Vrijdag 10 juli Lago de Maggiore ±375km
Om 09.45 zaten we met een goed gevulde maag al op de motor voor een dagje rijden via Italië om het meer van Lago de Maggiore Het Lago Maggiore is een meer in het grensgebied van Italië en Zwitserland. Het wordt in het Italiaans ook wel Lago Verbano genoemd, van Lacus Verbanus, de oude Romeinse benaming. Het Zwitserse deel ligt in het kanton Ticino. De westelijke oever van het Italiaanse deel ligt in de regio Piëmont, de oostelijke oever in Lombardije.
Het meer is 212 km² groot, 60 km lang en maximaal 10 km breed. Het noordelijke deel ligt in de Alpen, het zuidelijke deel in het heuvelland dat de overgang vormt tussen de Alpen en de Povlakte. De oppervlakte van het meer ligt op 193 m boven zeeniveau. Het meer is maximaal 372 m diep, 179 m beneden zeeniveau. Zowel in Italië als Zwitserland ligt het meer in Italiaanstalig gebied.
Bekende plaatsen langs het meer zijn Locarno, Ascona, Verbania, Luino en Stresa. De rivier de Ticino stroomt in het noorden het meer in en verlaat het weer in het zuiden om uiteindelijk in de Po uit te monden. Andere rivieren die het Lago Maggiore instromen zijn de Maggia, Toce en de Tresa.
Er liggen ook eilandjes in het meer. De bekendste zijn de Borromeïsche eilanden: Isola Bella, Isola Madre en Isola dei Pescatori. Deze eilandjes liggen in de grote baai of uitham van het meer naar het westen bij Verbania.
Het meer is, net als de andere grote Italiaanse meren, het Comomeer en het Gardameer, in een van de ijstijden door een gletsjer uitgeslepen. Aan de zuidkant is daarbij een morenewal achtergelaten, die een soort natuurlijke dam vormt.
We begonnen met de Nufenenpas. De Nufenenpas (2478m) (Passo della Novena) in Zwitserland, vormt de verbinding tussen het kanton Wallis (Ulrichen) en het kanton Ticino (Airolo).
De weg is in 1964 geopend en is de hoogste pas van Zwitserland voor gemotoriseerd verkeer. Doorgaans is de weg van eind oktober tot begin mei gesloten. Vanaf de pashoogte heeft men een prachtig uitzicht op bijvoorbeeld de Bättelmatthorn (3044m) Rothorn (3287m) Blinnenhorn (3374m) Finsteraarhorn 4274m en de Lauteraarhorn 4043m. Op pashoogte ligt een klein meertje en voor toeristen is er een kiosk en restaurant. De daadwerkelijke Nufenenpass ligt iets zuidelijker en is iets lager. Deze is te voet in 20 minuten te bereiken. De weg daalt af via het Valle Bedretto met zijn vele bergweiden. De eerste kilometers zijn nogal bochtig en daarna rustig dalend in oostelijke richting. Beneden aangekomen in Airolo kan men de Gotthardpass oprijden of via de autosnelweg A2 rijden richting Bellinzona of Luzern, door de Gotthardtunnel .
Na de Nufenenpas via Biasca naar L M, het weer werd steeds warmer dus de thermo jasjes gingen uit en het werd tijd voor een bakkie koffie dit deden we in het plaatsje Pedevilla, zo’n 120 km vanaf Lax gerekend. Na een minuut of 20 gingen we al weer gauw op weg want het was nog een lange tocht. Bij het meer aangekomen gingen we na ± 10 km langs het meer te hebben gereden links af vlak voor het plaatsje Vira het gebergte weer in om via ontzettend steile weggetjes( je moest vaak terugschakelen naar z’n eerste versnelling) richting Italië te rijden. De top van de berg Alpe di Neggia lag op 1395 meter hoogte, daar hadden we veel bekijks van een stel Nederlanders die de motor erg hot vonden. Bij het plaatsje Indemini gingen we een stukje Italië in. Deze weg ging weer bergafwaarts naar het meer waar we bij het plaatsje Maccagno rechtsaf gingen om zo weer Zwitserland in te rijden. Toen gewoon het meer gevolgd en via een bloedhete Gotthard strassentunnel van ± 5.5km( deze tunnel is zo heet dat je vizier en van besloeg wat waren we blij dat we eruit waren) zijn we Italië weer ingereden en na de grens gelijk bij het plaatsje Monte Verita gestopt om wat kouds te drinken en foto’s van het meer te maken. Na een half uurtje weer de reis vervolgt en via de plaatsjes Cannobio, Malesco, en Varzo richting de Simplonpas, we kwamen onderweg ook nog een monument tegen van de overleden wielerheld Marco Pantani (bijnaam het olifantje) hier even wat foto’s van gemaakt. Daarna naar de Simplonpas (2005meter). Ten zuiden van Brig, op 2005m hoogte wordt het Zwitserse Rhônedal verbonden met het Italiaanse Lombardije, door de eeuwenoude Simplonpass.
Een bergpas met een rijke voorgeschiedenis, al bekend in de 17e eeuw, maar de echte doorbraak kwam na Napoleon zijn tijd. De bochtige weg werd steeds verder verbeterd en in 1890 werd de 678m lange Ganterbrug in gebruik genomen over het gelijknamige dal; het Gantertal. Een aantal jaren later werd in 1906 de 20 km lange Simplontunnel geopend.
De Simplonpass is goed te berijden, heeft nogal wat vrachtverkeer en biedt op een aantal punten prachtige uitzichten. Al vrij snel komt het hoogste punt van de Simplonpass ruim voor de Italiaanse grens. Op pashoogte vindt men de stenen arend “de Sempione” ter herinnering aan de mobilisatie in 1939, het hospitium van de Stockalpers en een aantal legerkazernes. Na pashoogte begint de afdaling via het dorp Simplon naar het grensplaatsje Gondo gelegen op 855m hoogte.
De Gondoschlucht iets voor Gondo aan Zwitserse zijde is nog steeds een risico gebied op deze pasroute.
In Gondo takt het Zwischbergental af dat moeilijk toegankelijk is, het dorp Zwischberg 1359m ligt in een diepe kloof en mond uit op de Zwischbergengletscher en de Weismies (4023m).
Na de Simplon pas weer richting Lax om vervolgens wat te gaan eten in restaurant Diana zo,n 15 km verder als Lax.
Zaterdag 11 juli
Vandaag geen motorrijden, even tijd voor wat anders. Dat hebben we geweten ook, wat eigenlijk een rustig dagje had moeten worden werd een uitstapje naar de Eggishorn.
De Eggishorn is een berg in de Zwitserse Alpen gelegen in het kanton Wallis. De Eggishorn behoort tot de Berner Alpen.
De berg maakt deel uit van het gebied Jungfrau-Aletsch-Bietschhorn dat sinds 2002 opgenomen is in de UNESCO-lijst van het werelderfgoed. Dankzij de in 1966 aangelegde kabelbaan kan een panoramisch punt vlak onder de top bereikt worden door toeristen, van waaruit niet enkel een groot gedeelte van de bekende Aletschgletsjer zichtbaar is, maar ook een belangrijk gedeelte van de Berner Alpen en de Walliser Alpen, waaronder de Monte Leone, de Monte Rosa, de Matterhorn, de Weisshorn, de Mont Blanc, de Aletschhorn, de Jungfrau, de Mönch, de Eiger, en de Finsteraarhorn.
De kabelbaan vanuit Fiesch is in twee secties opgedeeld, een eerste verbindt Fiesch met Fiescheralp, vroeger Kühboden genoemd, een hoogteverschil van 1162 meter. Een tweede sectie van Fiescheralp naar de Eggishorn overbrugt 714 meter. U bevindt zich dan op 2926 m. Van dalstation tot bergstation hebt U 15 minuten nodig.
In Fiesch gingen we na ongeveer een half uur te hebben gelopen de gondel in om via de Fiescheralp bij de Eggishorn te komen. Dit was werkelijk een fantastisch uitzicht over de Aletschgletsjer. Na even hier wat in de rondte te hebben gelopen en in de sneeuw gezeten besloten we om de terugreis maar wandelend te doen, dit was een tocht van 2 uur en 45 minuten bergafwaarts. Om een lang verhaal kort te maken we waren gesloopt toen we terug kwamen alles deed zeer en we moesten eerst nog naar het hotel om een hapje te eten en na afloop de tas nog inpakken voor de reis naar Frankrijk morgen.
Zondag 12 juli
Lekker vroeg opgestaan om de spulletjes in te pakken en op de motor vast te sjorren en om 8.00 aan te schuiven voor een ontbijt in het hotel. Lekker stevig gegeten en om 08.45 reden we weer weg met pijn in de kuiten ( dit heeft een paar dagen geduurd) voor een tocht naar le camping moto in Frankrijk van ongeveer 750 km. Ook dit was weer een hele mooie maar best ruige route met veel hoogte verschil en via Chamonix zijn we de grens overgegaan van Zwitserland naar Frankrijk. Chamonix ligt op ongeveer 190km rijden vanaf Lax zoals wij hebben gereden. We zijn doorgereden tot aan Bourg-Saint-Maurice, dit bleek een stadje te zijn waar de tour de France finishte op 21 juli. Hier waren we rond een uur of vijf en hebben een hotelletje genomen. We hadden een flinke honger en wilde wat gaan eten maar in Frankrijk is het de gewoonte dat je pas rond een uur of half acht gaat eten dus de meeste restaurants waren nog gesloten, we hebben eerst nog maar wat de benen gestrekt en gewandeld wat niet meeviel want we hadden allebei nog last van de dag hiervoor. Daarna een klein eettentje gevondenen gauw een paar biertjes gedronken want het was best warm geworden en lekker gegeten wel weinig maar dat is typisch Frans. Beetje bijtijds naar bed want morgen wacht nog een pittige tocht.
Maandag 13 juli ±
Slecht geslapen in Bourgh- Saint- Maurice, het was een rumoerige omgeving we zaten vlak langs een doorgaande route richting Grand du Alpes. Om 07.30 een Frans ontbijt Petit banquet met jam sterke koffie en jus d’orange. 08.30 op de motor om te proberen in 1 dag naar de camping in Montclar sur Gervanne te rijden. Deze rit bevat een gedeelte van route Grand du Alpes en brengt ons over grote Alpen Cols te weten Col de Iseran.
De Col de l'Iseran is met zijn 2770 m de hoogste verharde bergpas van de Alpen. De Cime de la Bonette is met 2802 meter wel een stuk hoger, maar dat betreft geen pas.
De Col is genoemd naar het gebied l'Iséran, dat op zijn beurt naar de river de Isère genoemd is. Die rivier ontspringt beneden aan deze col in Val-d'Isère. De col vertrekt vanuit Bourg-Saint-Maurice in de Tarentaise, maar begint pas echt te stijgen juist voor het eerste dorpje Sainte-Foy-Tarentaise. Hier stijgt men direct steil omhoog tot men enige rustpauze krijgt aan de oevers van het stuwmeer van Tignes. Hier kan men ook genieten van de majestueuze gletsjers aan de westkant van het dal die hier, zelfs in de zomer, zeer laag komen.
Het tweede deel van de klim zet zich in na het oude en rijke stadje Val-d'Isère. Via vele haarspeldbochten komt men in het skigebied met een mooi uitzicht op het diepe hoog-Tarentaise-dal onderaan. Van Val-d'Isère zijn er voor de wielertoeristen ook plaatjes met de hoogten en de stijgingspercentages aangebracht, om de 1km.
De afdaling langs de andere kant slingert doorheen het in de zomer zeer groene zijdal van de Maurienne dat volledig in het Parc National de la Vanoise ligt. Hier kan je met een heel klein beetje geluk vele marmotten en misschien een gems spotten. Het eindpunt van de weg langs de noordkant is Bonneval-sur-Arc, eveneens het eindpunt van de Mauriennevallei.
Daarna col de Telegraph(1566meter) De Col du Télégraphe is een bergpas in de Franse Alpen. De bergpas is vooral bekend vanwege wielrenetappes in de Ronde van Frankrijk.
Om de noordzijde van Col du Galibier te beklimmen moet men eerst de Col du Télégraphe hebben bedwongen. De combinatie van deze twee cols maakt een etappe zeer zwaar. De meeste renners proberen dan ook hun krachten op de Col du Télégraphe te sparen.
In 1972 maakte Eddy Merckx zijn bijnaam de Kannibaal waar door al op de Col du Télégraphe aan te vallen en zijn tegenstanders te slopen voor de Col du Galibier in zicht kwam. Op deze laatste col moesten vervolgens ook Joop Zoetemelk en Joaquim Agostinho Merckx laten gaan.
Top 1566 m
Locatie Franse Alpen
Noordzijde Zuidzijde
Startplaats Saint-Michel-de-Maurienne
Valloire
Hoogteverschil 854 m 136 m
Lengte 11,5 km 5 km
Stijgings-% 7,4 % 2,7 %
Steilste km 8 % 5 %
Dan de Col du Galibier (2646meter)
Top 2646 m
Locatie Franse Alpen
Noordzijde Zuidzijde
Startplaats Valloire
Col du Lautaret
Hoogteverschil 1226 m 588 m
Lengte 17 km 8 km
Stijgings-% 7,2 % 7,4 %
Steilste km 10 % 9 %
Tenslotte nog de laatste hele grote de Alp du Huez.
Top 1860 m
Locatie Franse Alpen
Startplaats Bourg d'Oisans
Hoogteverschil 1061 m
Lengte 13,8 km
Stijgings-% (gem) 7,9 %
Steilste km 11,5 %
De Alp du Huez hebben we vanaf de verkeerde kant genomen dus niet de kant die bekend staat in de tour de France en dat hebben we geweten ook,deze kant is heel slecht berijdbaar voor een gewone toermotor je moet er eigenlijk een of the road machine voor hebben, zoveel kuilen en uithollingen overdwars kon de motor slecht aan en af en toe raakte ik met de middenbok het wegdek. Via de goede kant zijn we de afdaling begonnen om vervolgens nog veel meer colletjes te nemen. Col de Ornon(1371meter), Col Acarias(890meter), Col de la Crox Haute(1177meter), Col de Grimone(1318meter), Langs het plaatsje Die gekomen op de D93 en via een bergroute langs de plaatsjes Sainte Croix, Lalett, Les Maillets, Beaufort sur Gervanne en tenslotte Montclar sur Gervanne op de camping Le Moto, hier kwamen we om 18.15 aan. Meteen kennis gemaakt met de nieuwe eigenaren en een heerlijk biertje naar binnen gewerkt want we hadden een behoorlijke dorst het was de hele dag zo rond de 34 graden geweest. Even rustig het biertje opgedronken en daarna ons blokhutje genaamd de Berk bekeken. Een heerlijk klein hutje met 2 bedden 2 nachtkastjes en een gammel kastje een perfecte plek om hier ruim een week te vertoeven, meer hebben we niet nodig. Rond een uur of half acht aan de grote picknicktafel aangeschoven en vreselijk lekker gegeten en kennis gemaakt met meerdere motorrijders. Na het eten nog wat biertjes gedronken en oergezellige sterke verhalen aangehoord en verteld,hierop gingen we dus waggelend onze eerste nacht in ons hutje tegemoet op camping Le Moto.
Dinsdag Quatorze Juillet, 14 juli nationale feestdag Frankrijk
Het was erg heet vandaag, alleen wat boodschappen gedaan in de Intermarche die gelukkig tot 5 uur open was. De rest van de dag in het zwembad gezeten, beetje tour de France gekeken en daarna weer aan de grote picknick tafel lekker gegeten en even gezellig gezeten. Kortom een rustig dagje.
Woensdag 15 juli
Rustige warme dag, klein toertje gemaakt van ongeveer 150km door het gebied wat achter de camping ligt. De D70 opgereden naar Beaufort daar linksaf geslagen naar de col de Limouches van 1068meter vervolgens col de la Bataille(1313meter), route de combe laval(1313meter), col de la Portete (1175meter), col de Carri (1202meter), col de Proncel(1100meter), col de St Alexis(1222meter), en tenslotte de hele leuke afdaling van de col de Rousett(1254meter). In het plaatsje Vassieux-en Vercours hebben we nog even gestopt voor wat drinken en te rusten.
Donderdag 16 juli Mont Ventoux
De Mont Ventoux is een berg in departement Vaucluse in het zuiden van Frankrijk, gelegen op zo'n twintig kilometer ten noordoosten van Carpentras.
Deze top in het Massif du Baronnies in de provençaalse Voor-Alpen is de enige van deze hoogte (bijna 2000 m) in de streek de Provence en ze wordt daarom ook wel de Reus van de Provence genoemd. De naam 'Mont Ventoux' is afgeleid van het Occitaanse woord ven dat berg betekent. Doordat het veel en hard waait op de top van de berg door de mistral, wordt de naam vaak verkeerd uitgelegd als windberg. Windsnelheden tot 300 km/uur zijn geregistreerd. Een andere verklaring van de naam dateert uit de 1e of 2e eeuw na Christus. De Gallische naam laat zich reconstrueren als 'Ven-top(s)', hetgeen 'sneeuw-top' betekent. In de 10e eeuw verschijnen de namen Mons Ventosus en Mons Ventorius.
In de streek wordt de wijn A.O.C. Ventoux gemaakt.
De top van de Mont Ventoux ligt op 1912 meter hoogte. Het hoogteverschil met de voet van de berg bedraagt 1614 m. Op de top van de berg bevindt zich een weerstation met een grote zendmast. De berg is bekend doordat de beklimming ervan herhaaldelijk is opgenomen in enkele gerenommeerde wielrenwedstrijden, zoal de Ronde van Frankrijk, vanwege de moeilijkheidsgraad en het kale 'maanlandschap'.
Een mooie rit maar ooo wat was het heet. We wilde ’s morgens eerst rustig eten en hadden geen haast. Remco een man waar we kennis mee hadden gemaakt met een prachtige Harley Davidson van ±26jaar oud wilde wel mee. Rond 10 uur eerst naar de intermarche om te tanken. Via Crest, Montelimar, Donzére, Aubignan, en Carpentras naar MV. Onderweg nog problemen met het verkeerd beoordelen van het navigatiesysteem zodat we al aardig wat extra kilometertjes in de hitte hadden afgelegd, het was op een gegeven moment zelfs 37 graden al rijdend gemeten. Voordat we aan de klim van de MV begonnen hebben we wat gegeten en gedronken in het plaatsje Bedoin. Dit is een lelijke berg maar wel leuk om een keer gezien te hebben, op de top nog wat foto’s gemaakt en via malaucene de berg weer af. In Veaux nog wat gedronken en vervolgens via les Richards, Faucon, Le Pontilard, Mirabel-aux- Baronnies, Vinsobres, Noyézan, Taulignan, Pont de Barret, Saou en tenslotte weer aangekomen op de camping waar we rond een uur of 19.30 aankwamen ff lekker gedoucht en toen gegeten.. Nog even met Remco nagebabbeld en de nodige versnaperingen naar binnen gewerkt was het weer tijd om te gaan slapen.
Vrijdag 17 juli
Rustdag vandaag, het was best laat geworden gisteravond en het was reuze gezellig. Beetje gezwommen en de motor schoongemaakt.
Zaterdag 18 juli
Redelijk kleine tocht gemaakt door een schitterende omgeving waarbij we weer hele kleine weggetjes hebben bereden en een tijdje hebben stilgestaan voor een kudde overstekende geiten. De route liep van de camping naar La Chaudiére, Guisand, Bouyeres, Saint Nasaire-le- Désert, Pradelle, Aucelon, en via col de pen(n)is waar we Remco nog tegen kwamen. Dit was wel even lachen want ik dacht dat deze col niet bestond vanwege zijn vreemde naam hij werd aan tafel steevast col de penis genoemd. Via Saint Benoit-en-Diois, Saillans en Hameau les Barthalais zijn we weer op de camping gekomen. Gelijk zwemkleren aangetrokken want het was weer een warme dag.
Zondag 19 juli
Om 11 uur zaten we op de motor voor een flinke tocht door de Ardeche een route gehaald van internet en niet nagekeken en dus een verrassing. Via Privas de D122 opgegaan om over de col 4vios te gaan deze was echter halverwege voor ongeveer 5km lengte opengebroken en voorzien van grof kiezelsteen maar net nog berijdbaar. Door een omleiding kwamen we bij een route barree aan wat zoiets betekent als opgebroken weg en daar ging het dus behoorlijk fout, ik schatte de route even verkeerd in en besloot toch de kans te wagen door de kiezelstenen, helaas de motor kwam vast te zitten en Wilja moest eraf om te helpen duwen en na wat Frans gevloek mijnerzijds kwamen we er toch doorheen, maar helaas wel buiten de route dus een omweg ingetoetst en door hele smalle weggetjes, (wel mooie) zijn we uiteindelijk weer op de oorspronkelijke route terecht gekomen. Daarna terecht gekomen op de D120 dit is een heerlijke weg om even het gas open te draaien en te genieten van het bochtenwerk.Moe maar toch voldaan zijn we naar ruim 375 km weer op de camping gekomen en ons tegoed gedaan aan het lekker eten en drinken.
Maandag 20 juli
Nog een extra dagje op de camping kort tochtje gemaakt over col du pas de Lauzon(506meter) zeer de moeite waard dan via Bourdeaux, Dieulefit, Taulignan, Puy-Saint- Martin en via Crest weer terug naar de camping waar we ‘avonds met z’n tienen uit eten zijn gegaan in het naast gelegen dorpje Mirabel-et-Blacons. We zijn er in ± 45 minuten naar toe gelopen, lekker een menu gegeten en daarna weer terug waarbij we nog een groots vuurwerk meemaakte. Ik was blij dat ik mijn zaklantaarn had meegenomen want het pad was aarde donker en bezaait met kuilen en stenen. Om ± half 12 weer terug op de camping en nog wat nagekeuveld, toen naar bed want morgen begint de terugreis.
Dinsdag 21juli, twee daagse reis naar Col de Bussang in de Vogezen
We moesten om ± 10.00 uit de hut dus vroeg opgestaan, ingepakt, lekker ontbeten, betaald en afscheid genomen van de club. Vanuit de camping rechts af de D70 op en via de colletjes in de buurt zijn we richting doel gereden. Na Villard de Lans de route Saint Nizier genomen, dit is een schitterende route over de D 106 en komt uit na een lange afdaling in de stad Grenoble. Dwars door de stad gereden het was ± 35 graden en weldra de route de chatreuse genomen over de col de Vence(963meter). Via de D 512 kwamen we ook nog over de col de la Porte(1340meter) De D512 gaat over in de D912 en nemen we nog de granierpas(1164meter) en later dwars door het stadje Chambéry. Toen de D916 op dat is route de epiné en deze gaat over in de D921.Richting Genève aangehouden en na een tijdje dwars door het centrum gereden, lang leve de Garmin. Eenmaal uit de stad kwamen we op route de Genève en in het plaatsje Gex hebben we een hotel genomen en daar ook maar gegeten. Na het eten nog even een stukje door het stadje geslenterd en bijtijds het mandje in het was weer een lange dag.
Woensdag 22 juli
Vroeg vanuit Gex vertrokken want we wilde niet ontbijten in het hotel en gelijk de N5 op en over de col de la Faucille(1323meter) We hebben onderweg een stokbrood jam en kaas gekocht en op een leuk plekje onder een boom wat koffie gezet en broodjes gesmeerd Snel de regenpakken aan en vlot de koffie opdrinken want de regen kwam met bakken uit de hemel zetten. Via Frasne, Levier, en Ornans zijn we vlakbij Besancon gereden daarna over Lure om zo de Vogezen in te rijden.
De Vogezen (Frans: Vosges, Alemannisch: Vogesen) is een gebergte in centraal-westelijk Europa. De bergketen strekt zich uit over de westelijke zijde van de Rijnvallei in noordoostelijke richting, en loopt van Bazel tot Mainz, over een afstand van 250 km.
Van 1871 tot 1918 liep door het zuidelijk gedeelte de grens tussen Frankrijk en Duitsland. Er zijn verschillende geologische overeenkomsten tussen de Vogezen en het Zwarte Woud. De Vogezen bestaan voornamelijk uit graniet en rode zandsteen.
De keten is verdeeld in vier delen: de Grote Vogezen, van Belfort tot Bruche; de Centrale Vogezen, tussen de Bruche en de Col de Saverne; de Lagere Vogezen, tussen de Col de Saverne en de bron van de Lauter; en de Hardt. De ronde toppen van de Grote Vogezen worden ballons genoemd (ballen in het Frans).
De departementen Vosges en Haute-Saône worden van de Elzas en Belfort gescheiden door de Ballon d'Alsace, of de St Maurice. Het hoogste punt, de Grand Ballon bereikt een hoogte van 1424 m.
De spoorweg van Parijs naar Straatsburg loopt over de Col de Saverne. Geen enkele spoorweg steekt de Vogezen over tussen Saverne en Belfort, maar er zijn verschillende wegen over de passen, bijvoorbeeld Col du Bonhomme; de Col de la Schlucht en de Col du Bussang.
Er zijn verschillende meteorologische verschillen tussen de oostelijke en westelijke gebieden van de keten. De jaarlijkse regenval is veel hoger en de gemiddelde temperatuur is veel lager in het westen dan in het oosten.
Op weg naar col de Bussang naar een motorhotel waar we niet konden overnachten omdat het vol zat maar we wilde er toch een kijkje nemen kwamen we na een erg lange tocht over verschillende plateaus en Ballons en een heuse afdaling van 20% over een heel smal weggetje aan de verkeerde kant van de col de Bussang uit. De Garmin wilde ons over mountainbike weggetjes sturen het was zo stijl en van een weg was eigenlijk geen sprake, Wilja was geneigd om de Garmin maar van de berg te gooien dus maar teruggekeerd naar het stadje en even naar het hotel gebeld om vervolgens via de andere kant naar het hotel te rijden. Aangekomen heeft de eigenaar voor ons een ander hotel geregeld en ervoor gezorgd dat wij met de auto heen en weer werden gebracht zodat wij wel daar konden eten en een biertje drinken, dit was hartstikke goed geregeld en hebben lekker lasagne gegeten en wat biertjes gedronken en wat ervaringen uitgewisseld met sommige andere motorrijders. Helaas heb ik daar wat opgelopen wat resulteerde in een drie dagen durende spuitpoep. Soms zit het mee en soms zit het tegen.
Donderdag 23 juli
Om 08.30 ontbeten, we hadden gehoord dat het slecht weer zou worden met onweersbuien dus we besloten over de snellere wegen naar Valkenburg te rijden om daar nog 2 daagjes uit te rusten. Onderweg inderdaad veel regen gehad en voor Luik zijn we pas van de snelweg afgegaan om het laatste stukje door de voerstreek te rijden. Om ± 17.00 waren we in Valkenburg en zijn naar motel Heek gegaan op de hekersweg zo’n 30 minuten wandelen vanaf het centrum van Valkenburg. We konden de motor in de garage zetten wat toch wel prettig was. Lekker gedoucht en naar het stadje gewandeld om bij de chinees te gaan eten en na afloop eventjes door het stadje geslenterd en toen weer terug naar het motel.
Vrijdag 24 juli
Heerlijk geslapen en een verrukkelijk Nederlands ontbijtje genuttigd met bruin brood en beschuit en een lekker gekookt eitje. Rond een uur of 10 de motor gepakt voor een paar uurtjes markten in Maastricht. Dit was best leuk zo tussen de buien door en nog even op een terrasje gezeten langs de maas. In de middag nog even de Mergellandroute gereden waarbij opviel dat de motor steeds lastiger de bocht om was te krijgen, dit kwam omdat de banden aan de wangen flink waren gesleten door het vele bochtenwerk wat we de afgelopen drie weken hebben gereden, ik had nog wel vlak voor vertrek een nieuwe achterband laten monteren. In Gulpen nog even een Limburgse vlaai gegeten en weer terug naar Motel Heek.
In de avond weer te voet naar Valkenburg om te eten en een beetje te shoppen en ditmaal midden in het centrum op een terras onder de luifel een plekje gevonden en heerlijk gegeten. Er dreigde een flinke bui te gaan vallen zo vlak na het eten dus maar gauw weer terug gegaan naar het motel waar het net begon met regen toen we er bijna waren, we hadden dus mazzel. Nog eventjes wat geschreven en ons in bed gevleid voor de laatste nacht van de vakantie.
Zaterdag 25 juli
De terugreis ging over de snelweg en het rijden werd steeds lastiger dus besloten om gelijk maar een set banden te kopen. Dit hebben we gedaan bij Sabra motorbanden in Geldermalsen, een bekend bedrijf van internet en de motorbeurs. Binnen een half uur zater er 2 nieuwe banden op en ben gelijk maar van Bridgestone afgestapt en overgegaan op Michellin pilot road. Dit was wel even een dure afsluiting van de vakantie maar je moet toch goede banden hebben. Zo rond 13.00 waren we weer terug in Purmerend en konden we terugkijken op een wel heel geslaagde motorreis waarin we weer heel veel gezien hebben en leuke mensen hebben ontmoet. De totale afstand die we hebben gereden bedroeg ruim 5800 kilometer, we hadden een totaal gemiddelde snelheid van 57.8 km p/u, een maximum van 163 km p/u en hebben bijna 100 uur op de motor gezeten.
Waiting for the pictures...
/i864.photobucket.com/albums/ab201/diekooi/01278.jpg"]afbeelding[/url
