Reisverslag: Rondje Alpen in Coronatijd

Frazer

Happy Misfit
Donateur
4 apr 2007
10.650
16.217
Koog aan de Zaan
Zoals bij iedereen hier, was ook mijn vakantie dit jaar één groot vraagteken. Ik had twee losse weken in de planning staan. Half juni zou ik als begeleider mee gaan op een georganiseerde reis naar de Franse Alpen, en de tweede week van juli stond mijn jaarlijkse Stella Alpina tripje in de agenda. De georganiseerde reis werd in maart al geannuleerd. Achteraf gezien was het misschien mogelijk geweest, maar zonder boekingen schiet het natuurlijk niet op. De officiële afwijzing voor de Stella Alpina kwam pas in mei, maar dat het niet door zou gaan wist iedereen eigenlijk al. Ik besloot mijn vakantiedagen voor beide weken maar te laten staan, en tegen die tijd wel te zien wat mogelijk was.

Een paar dagen na de heropening van de grenzen op 15 juni, vertrok ik samen met de collega waarmee ik de reis zou begeleiden alsnog voor een paar dagen naar de Franse Alpen, niet met een groep maar met z’n tweeën. Wat nieuwe routes verkennen, aanpassingen aan huidige routes maken en wat accommodaties bezoeken. Een soort van semi zakelijke reis dus, ook zeker geen straf hoor! Geen verslag maar alleen een sfeerplaatje vanaf de Galibier:

TOM13332.JPG


Twee weken na thuiskomst had ik alweer een weekje vrij, dit keer de week van het Stella Alpina treffen. Omdat ik pas net twee weken terug was, had ik eigenlijk had ik al besloten niet te gaan. Hoewel natuurlijk niks zeker is, staat in september mijn “echte” vakantie gepland. Toch kwamen er steeds meer signaleren dat corona weer terrein begon te winnen, en leek het me niet ondenkbaar dat er binnen afzienbare tijd weer grenzen zouden sluiten. Daarom heb ik op het laatste moment besloten om toch te gaan, misschien zit de boel binnen een paar weken weer op slot en kan het de rest van het jaar niet meer. Ik zie het maar als bonustrip. Ik ga weer richting de Alpen, dit keer in plaats van de FJR weer gewoon op de Tenere zodat ik nog wat onverhard kan rijden. Omdat het Stella Alpina treffen dit jaar toch niet doorgaat heb ik mooi de kans om wat plaatsen te aan te doen waar ik normaal nooit aan toe kom, omdat ik er geen tijd voor heb, geen tijd voor maak, of omdat je ze gewoon net een beetje uit de richting zijn. Dit keer een beetje een samengeraapt zooitje dus, wat nieuwe plekken, wat oude bekenden, en nog een dagje wandelen.



Dag 1, Vrijdag 10 juli 2020 Kilometers: 415

Ik heb iets met de vrije dagen geschoven, normaal gesproken is de Stella Alpina in het weekend, en zou mijn tripje van woensdag tot woensdag zijn. Aangezien ik er nu toch niet speciaal op die datum hoef te zijn ga ik van weekend tot weekend, dan heb ik nog wat extra dagen ook. Vandaag ben ik nog een dag aan het thuiswerken, maar vanaf een uur of 1 heb ik niks meer te doen, dus ik smokkel een paar uurtjes. Om half 3 hangt alles aan de motor en ben ik klaar voor vertrek. Vandaag ga ik vast richting Luxemburg, dat scheelt morgen weer, en veel heb ik thuis toch niet meer te doen. Ik ga wel voornamelijk over de snelweg, want het grootste deel van de dag is al om.

Het is vrijdagmiddag, in het zuiden is de vakantie begonnen, dus het is lekker druk op de weg. Bij Deil wat file, bij Eindhoven gaan de matrixen knipperen en schiet ik voor de zekerheid maar de N2 op. Die loopt uiteindelijk ook vast, maar minder erg dan de hoofdrijbaan. Tot Valkenswaard nog erg druk, maar als alles eenmaal op twee rijstroken is gepropt gaat het wel weer. Bij Nederweert dwingt mijn blaas me even tot een korte stop, en dan snel weer verder. Ik krijg her en der wat kleine buitjes, maar gelukkig valt het mee. Luik door, richting Bastogne, en dan de snelweg af. Bij Pommerloch de grens over, en omdat de lucht wel heel erg donker wordt check ik nog even de buienradar. De buien trekken zuidwaarts weg, en als ik rustig aan doe lijkt het erop dat ze net voor me uit trekken.

Wiltz-Kautenbach pak ik nog even mee, daar is het gelukkig nog droog. Dan binnendoor naar Goebelsmuhle, en langs de Sure naar Ettelbruck. De weg is inmiddels drijfnat, maar inderdaad blijf ik net achter de bui en krijg ik zelf geen druppels. In Ingeldorf stop ik op mijn vaste camping waar ik altijd verblijf als ik in Luxemburg ben. Normaal gesproken wel een paar keer per jaar, maar voor dit jaar nu pas de eerste keer. Zoals altijd vriendelijk begroet door de eigenaresse. Blijf je maar één nacht? Het is vrij rustig, ze hebben natuurlijk ook geen idee hoe de komende weken zich ontwikkelen dus ze zijn blij met elke klant die nog komt. Meestal blijf ik ook wel een paar dagen, maar dit keer is het slechts voor doorreis. Misschien op de terugweg nog een nacht.

9425C8DD-78E2-489F-9C4C-E08CD068264E.jpeg


IMG_20200710_193207.jpg


Het is inmiddels al 8 uur geweest, dus ik zet snel de tent op, maak wat te eten en loop nog een klein rondje. Veel tijd is er niet, want door de bewolking wordt het al snel donker. Ik drink nog wat op het terras van de camping, en klets nog wat met de eigenaren. Dan nog even douchen, en naar bed. Weersvoorspelling voor morgen is goed, en het ziet er naar uit dat ik vandaag de laatste buitjes voor de komende dagen heb gehad.

IMG_20200711_091703.jpg



Dag 2, Zaterdag 11 juli 2020 Kilometers: 441.4, Totaal 856,8

Kwart over 7 wakker ben ik wakker, het weer ziet er goed uit! Nog even onder het gemalen water, lenzen in, aankleden en klaar voor de dag. Om 8 uur gaat de supermarkt open, wat ongeveer 10 minuutjes lopen vanaf de camping is. Voor het eerst in mijn leven een mondkapje op, want dat is verplicht hier. Dit is mijn vaste stek in Luxemburg, dus ik ken hier in de supermarkt zowat net zo goed de weg als thuis in de Appie. Croissantje, chocoladebroodje, voor vanmiddag wat broodjes en beleg, stukje fruit en wat eten voor vanavond. Half 9 ben ik terug op de camping, maar als je dan nog moet ontbijten en alles moet inpakken is het zo 10 uur voordat je op pad bent. Geeft niet, het is vakantie.

Ik heb geen zin om weer het saaie stuk Metz-Nancy te rijden, dat heb ik twee weken terug nog in omgekeerde volgorde gedaan, dus dit keer kies ik er eens voor om door Duitsland te gaan. Stukje terug naar Diekirch, en dan over de 10 parallel aan de Duitse grens langs de Sure. Na ruim 460km op één tank kan ik hem in Wasserbillig mooi weer optoppen met goedkope peut. €1,17 voor een liter 98, het voelt bijna als stelen.

Nog een stuk langs de Saar tot aan Merzig, en dan een stukje snelweg. Ik wil vandaag nog de Vogezen door, dus dan ga ik geen tijd verspillen met een omgeving die toch niet boeiend is. Snelweg tot net voorbij Saarbrucken, en dan bij de Sarreguemines de Franse grens over. Dan de snelweg weer af en mag de Garmin het even zelf uitzoeken. Bij de weg langs Turquestein naar de Col du Donon begint de echte lol voor vandaag. Eerst vind ik op een bospaadje langs de weg een mooie plek in de zon voor de lunchpauze. Broodjes heb ik vanochtend al gehaald, dus er gaat niks boven een mooi openluchtrestaurant, volledig corona-verantwoord.

Na de lunch komen de echte bochten er aan, over de Donon naar Schirmeck kunnen de bandjes alvast lekker opwarmen. Dan richting St-Marie-aux-Mines en richting de Bonhomme. In een dorpje word ik met een hoop lawaai ingehaald door een Harley die het kennelijk niet zo nodig vindt om zich aan de snelheid te houden. In de dorpjes doe ik het altijd rustig aan. Er komt weer een mooi bochtig stuk aan, dus die Harley komen we met zijn bodemvrijheid van een luciferdoosje over een paar bochten wel weer tegen. En inderdaad, na twee bochten zit ik er alweer achter en schiet ik er gelijk voorbij. Dat kan hij natuurlijk niet zomaar laten gebeuren, dus direct na de bocht gooit hij het gas er weer vol op en ben ik geen partij met mijn 48pk. Dan volgen er wat korte bochten op elkaar, en is het bye bye, zwaai zwaai met je Harley. Bovenop de Col du Bagenelles de foto waar ik er al zoveel van heb, maar het blijft een mooi uitzicht.

IMG_20200711_142838.jpg


IMG_20200711_153557.jpg


Ik rij lekker op het gemakje de Route des Crêtes, gewoon sportief maar niet te gek want het is overal druk zat op zaterdag. Na de Col de la Schlucht even de Hohneck op, ook hier moet ik altijd even het uitzicht bekijken, zien of de echte bergen van de Alpen al zichtbaar zijn. Het is wat heiig, dus dit keer helaas niet. Terwijl ik eigenlijk wel weet dat de koffie hier niet te hachelen is toch maar een bakkie. Het terras buiten zit stampvol, en ik heb geen zin om me tussen de massa te nestelen en af te wachten. Binnen zit niemand, logisch met dit weer ook. Even snel een bakkie, en door.

IMG_20200711_163620.jpg


Langs Le Markstein, waar het ook stervensdruk is, door naar de Grand Ballon. Dan gewoon simpelweg de route volgen tot je weer afdaalt naar Uffholtz. En dan, na het hele bochtenfestijn is het weer vlak. Het is inmiddels half 6, en eigenlijk wil ik nog wel even een uurtje door, dat scheelt morgen weer. In de app van Archies zie ik maar weinig campings op het stuk tussen Montbéliard en Pontarlier, en van ik zie zijn de recensies niet echt om over naar huis te schrijven. Of ik moet helemaal door naar Morteau, maar dan ben je gelijk weer twee uur verder. Dan maar Belfort, dat is nog een half uurtje. Misschien kan ik vanavond nog even in het stadje kijken.

Op de camping krijg ik een plek toegewezen, daar heb ik altijd al een beetje moeite mee, waarom mag ik zelf niks uitzoeken? Ik rij de plek eerst al voorbij, maar het blijken allemaal dubbele plekken te zijn, achter een ander dus, en nog klein ook. Het verbaast me eigenlijk dat het hier best wel druk is. Ik sta aan de buitenrand van de camping, en een paar meter achter me is een meertje met strand. Het is een mooie avond, dus druk op het strand, met veel geschreeuw en muziek. Gelukkig wel fatsoenlijke muziek, ik hoop alleen niet dat het tot in de late uurtjes doorgaat. Niet ideaal allemaal, maar het is maar voor één nachtje. Tentje opzetten en wat te eten maken. Mijn Duitse buren komen vragen of ik nog wat salade wil, ze hebben nog veel over. Tsja, wat moet je daar nou mee in coronatijd? Ik heb mevrouw des huizes tijdens het koken wel 10x naar de kraan zien lopen om haar handen te wassen, dus het zal wel goed zitten en ik gok het er maar op. Als ik naar een restaurant ga zit er ook iemand aan mijn eten en moet je ook maar vertrouwen dat het goed zit. Bak sla met alles erop en eraan, en het zit voor vandaag ook wel weer goed met de vitamientjes. Ze vragen me ook nog of ik vanavond nog een biertje of wijntje kom drinken, maar ik hou het nog even af. Ik wil eigenlijk nog even een rondje in het stadje lopen, daar schijnt een mooie burcht te zijn en contact met onbekenden wil ik eigenlijk ook een beetje beperken.

Als ik de kom van de salade terugbreng vragen ze het nogmaals, maar ik zeg dat ik eerst nog even het stadje in ga, misschien straks nog. Het is een klein half uurtje lopen naar de burcht, waar ik even rondkijk en een rondje omheen loopt. Uiteindelijk is het toch alweer tegen half 10, begint het te schemeren en moet ik nog een half uur terug lopen. Na totaal bijna 2 uur rondstappen ben ik om 22:00 uur terug op de camping. De buren zitten al binnen achter de verduistering van de camper, daar kom ik mooi weer onderuit. De strandgangers daarentegen zijn nog lang niet vertrokken. Op de Garmin nog even een route voor morgen in elkaar knutselen, douchen en naar bed. Gelukkig is dit ook ongeveer het tijdstip dat de strandgangers achter me het voor gezien houden, en zo werd het toch nog een rustig nachtje.

IMG_20200711_215332.jpg
 
Zondag 12 juli 2020, dag 3 Kilometers: 349,5, Totaal 1206,3

Om 8 uur kan ik mijn bestelde broodjes bij de receptie ophalen. Ik probeer voor die tijd vast wat spullen in te pakken, maar als de brander en Bialetti als eerste in de tas moeten, en die heb je nog nodig, dan kom je niet heel ver. Broodjes liggen al klaar en heb ik gister al betaald, dus kan ik zo meenemen. Bakje koffie erbij, ochtendzonnetje in je gezicht, beter wordt het niet. Na het ontbijt alles weer inpakken, en tegen half 10 ben ik klaar voor vertrek. Vroeg ben ik nooit weg, ontbijt is altijd even een rustmomentje waar ik de tijd voor neem. Thuis ook trouwens, ik ben ik de ochtend niet zo snel. Doel voor vandaag is het Lötschental in Zwitserland, waar ik morgen een dagje wil wandelen. Maar voor we zover zijn heb ik nog wel een paar kilometer te gaan vandaag.

Eerst nog even tanken, en dan pak ik nog een klein stukje snelweg. Nog 25 kilometer tot Montbéliard, dan wordt het péage en ga ik er af. Richting Saint-Hippolyte, en daarna voor de afwisseling weer een paar lekkere bochten. Langs Morteau naar Pontarlier en op naar de Zwitserse grens. Onderweg kijk ik nog even rond of ik een supermarkt zie, ik dacht dat die in Frankrijk tegenwoordig ook op zondagochtend open zijn. Blijkbaar alleen rond de grote plaatsen, want alles wat ik passeer is dicht. Pontarlier is redelijk groot, maar daar waar volgens de Garmin een Intermarche zou moeten zitten tref ik nu alleen een groot leegstaand pand. Het is warm en ik heb geen zin om in de stad te gaan zoeken, misschien heb ik vanmiddag in Zwitserland meer geluk.

Meestal als ik richting Franse Alpen ga kies ik er altijd voor om onderlangs Geneve te gaan. Dit keer wil ik richting Wallis, dus ga ik boven het meer van Geneve langs, weer eens wat anders. Ik ga de grens over richting Yverdon les Bains, waar ik duidelijk niet de enige motorrijder in de regio ben. Dan door naar Lausanne, waar ik ondanks de grootte van de stad nog best snel en soepel doorheen ben. Een vignet voor de snelweg heb ik niet, en ga ik voor 2 dagen ook niet kopen, dus even over de snelweg een stad voorbij zit er niet in. Ik moet dus door de stad, maar dat valt niet eens tegen. Langs de oever van het Meer van Geneve, of het Lac Léman zoals het officieel heet, richting Montreux. De hoop om hier op zondag nog ergens een supermarkt te vinden geef ik al snel op, want alles zit potdicht.

IMG_20200712_125104.jpg


Het uitzicht langs het meer is mooi, maar het is één lang lint van bebouwing dus echt opschieten doet het niet. Ondertussen kijk ik vast met een schuin oog of ik een strandje of iets zie zodat ik even kan zwemmen. Dat lijkt nog niet echt makkelijk, want het spoor ligt nog tussen de weg het meer in, en je kan er vrijwel nergens overheen. Kort voor Montreux kruis ik eindelijk de spoorlijn en zijn er wat meer plekken waar je bij het water kan. Ik zie een klein strandje, wat eigenlijk bij een camping hoort, maar zo te zien is het wel openbaar. Motor aan de kant, zwembroek uit de bagage peuteren en hop naar het strandje. Zo op een mooie zondag ben ik duidelijk niet de enige, het zit hier stampvol, met er tussen ook nog de kampeerplekken. Voor geen goud dat ik hier zou gaan staan. Even een paar minuten zwemmen in het kraakheldere water, wat overigens al binnen drie meter van de oever zo diep is dat je niet meer kan staan. Even lekker afkoelen, en dan op een betonnen randje langs de kant even opdrogen in het zonnetje. Met uitzicht op een buitengewoon mooie meid in bikini voor me had ik best nog even kunnen blijven zitten, maar er liggen nog wat kilometers op me te wachten.

Terug het motorpak weer aan, en door. Montreux voorbij, en langzaam verdwijnt het meer uit zicht. Onderweg naar Martigny passeer ik een tankstation waar een redelijk grote shop bij is. Eerst even de tank vol, ik sta er nu toch, en in de shop kan ik zelfs nog wat groenten voor bij het avondeten scoren. Heb ik in ieder geval iets om het mee op te leuken. Ook wat kaas en ham, want ik heb wel brood maar geen beleg. Even verderop bij wat bankjes in de schaduw kan ik mooi even lunchen.

Martigny voorbij en door richting Visp. Ik had gedacht dat het daar wel wat leuker zou worden, maar wat een ellende is dit dal. Aanvankelijk is het tussen de wijnvelden nog even leuk, maar daarna wordt het eigenlijk 80km aaneengesloten bebouwing met een maximumsnelheid van 50. Echt geen hol aan. Ter hoogte van Raron kan ik dan eindelijk afslaan het Lötschental in, en wordt het tenminste wat leuker rijden. Nog 25 kilometer het doodlopende dal in, waarna je uitkomt bij een parkeerplaats en de weg gewoon ophoudt. Naast de parkeerplaats is een kleine camping waar ik ruim 25 jaar geleden met mijn ouders wel eens kwam. Dit was een van die plekken waar ik gewoon nog een keer heen wilde, maar waar ik normaal nooit aan toe kwam. De camping is trouwens niks veranderd, maar staat nu wel stampvol met Zwitserse gezinnen. Aanmelden bij de receptie annex bar/bistro en ik krijg een plekje toegewezen. Ik word er door de beheerder naartoe begeleid, en moet vooral aansluiten bij de rest. 3 meter afstand tot de buren ivm Corona, maar vooral ook niet teveel ruimte houden want er moet nog meer bij. En de motor, die moet op de parkeerplaats blijven want neemt te veel ruimte in. Vreemd, want campers van 10 meter lang mogen wel, maar mijn motor neemt te veel plek in? Ik probeer het nog bij de beheerder, mijn tassen kunnen niet op slot dus ik hou er liever zicht op. Of ik er soms goud of edelstenen in heb zitten? Eigenlijk sta ik op dat moment op het punt om te vertrekken, zoek het maar uit met je hele zooi, maar ik zet me er toch overheen. Ik wil hier gewoon nog een keer staan.

IMG_20200712_141444.jpg


Ik mag wel met de motor het veld op om de spullen af te laden, of ik hem nu laat staan en er bij vertrek weer af rij, of ik moet terug naar de parkeerplaats, bij vertrek weer halen, en daarna er weer af. Heb je volgens mij ook nog 2x overlast ipv één keer, maar goed, laat maar. Tentje opzetten, motor weer terug naar de parkeerplaats. Die is overigens maar 50 meter verderop en ik kan hem gewoon zien staan, dus zo erg is het nou ook weer niet. Het is intussen een uurtje of 5, dus ik zet nog een bakkie en ga daarna een rondje lopen. Ik heb laat geluncht, dus honger heb ik toch nog lang niet.

IMG_20200712_174427.jpg


Ik loop nog twee uurtjes, en inmiddels heb ik toch wel trek gekregen. Zak instantpasta met wat extra groenten er doorheen gemikt, makkelijk en snel. Intussen wordt het duidelijk dat je je hier voor je rust niet hoeft te komen. Net als op de meeste natuurkampeerterreinen in NL lijkt het alsof kamperen in de natuur ook hier tegenwoordig betekend dat je je kinderen niet hoeft op te voeden, honden niet hoeft aan te lijnen, en ongeveer door te tent van de buren kan lopen. Gekrijs en geschreeuw van die kutkinderen, gekloot met elkaar waarbij je al weet dat het binnen een paar minuten uitdraait op janken en dat ook elke keer gebeurd. Niet zeiken, je bent zelf zo dom om in het hoogseizoen te gaan.

IMG_20200712_184046.jpg


IMG_20200712_194533.jpg


Inmiddels is de zon achter de bergen, en als je op bijna 1800 meter zit wordt het ook gelijk koud. Dus na het eten en afwassen loop ik nog maar een klein rondje, want als je stil blijft zitten koel je snel af. Daarna even warm douchen voor ik mijn slaapzak in ga, tenminste dat dacht ik. Het water is net van de kou af, maar daar is alles ook wel mee gezegd… Dan snel de slaapzak in om een beetje op te warmen, en nog een uurtje Netflixen.

Tegen half 12 is het wel mooi geweest, maar voor ik de ogen dicht doe ga ik eerst nog even naar buiten. Vroeger toen wij hier stonden maakten mijn ouders ons ’s-nachts wakker om naar de sterren te kijken. Kraakhelder en zonder lichtvervuiling. Ik herinner me dat nog goed, en dat is niet alleen omdat het teringkoud was als je midden in de nacht uit je warme slaapzak kwam. Lichtvervuiling is er nog steeds nauwelijks, maar aan de horizon waar de zon is onder gegaan is het nog niet eens helemaal donker. Toch is de sterrenhemel nu al overweldigend, en is zelfs vaag de Melkweg te zien. Na een kwartiertje naar boven staren en een hernia verder ga ik toch echt mijn slaapzak in. De wekker nog een keer om 02:00 uur, dan zal het wel echt donker zijn. Helaas is tegen die tijd de maan opgekomen dus is het alleen maar lichter geworden en slaap ik snel weer verder.



Maandag 13 juli 2020, dag 4. Kilometers: 16, totaal 1222,3

Ik heb broodjes besteld, maar die kan ik pas vanaf 9 uur ophalen. Ik zag op maps dat er een kilometer of 8 terug in een dorpje een buurtsupertje zou moeten zitten, en die is al vanaf half 8 open. Ik moet wat eten voor vanavond hebben, want gisteren bij de pomp kwam ik niet heel ver. Maar er dient zich nog een veel groter probleem aan, de koffie is bijna op! Ik had maar een beetje mee van huis en daar ben ik bijna doorheen, dat kan nooit de bedoeling zijn.

Het is nog vroeg, fris en niemand op straat, heerlijk zeg. Ook al is het maar een paar minuutjes rijden, ik geniet ervan. Een leuk klein Alpendorpje, en inderdaad, het winkeltje is open. Natuurlijk een pak Lavazza, wat broodbeleg en voor vanavond wat kant en klare aardappel rösti. Moet eigenlijk in de oven, maar kan ook vast wel in een pan. We zullen zien. Wat groente en fruit erbij, en bij de kassa tik ik een half maandsalaris af, we zijn in Zwitserland.

Het is bijna 9 uur als ik terug op de camping ben, dus ik kan gelijk de broodjes halen en lekker op het gemakje ontbijten. Ik verbrand zowat mijn vingers onder de warme kraan als ik de Bialetti even afspoel, het kan dus wel. Zal wel zo’n elektrische boiler zijn, die trekt het in de avond gewoon niet bij als iedereen eerst gaat afwassen en dan douchen. Na het eten maak ik me langzaam klaar om te gaan wandelen. Ik heb een mooie wandeling van een kilometer of 17 naar een berghut gevonden, dat gaat hem worden. Het is een beetje behelpen, want een fatsoenlijke rugzak heb ik niet bij me, alleen zo’n opvouwbaar frutsel. Ik moet toch wat te eten mee, en een jasje voor als het weer omslaat, wat klein spul, zonnebrand, je kent het wel. En het is inmiddels aardig warm geworden, dus de camelbak moet ook mee maar daar kunnen dan weer geen spullen bij in. Uiteindelijk een beetje klooien om de uitvouwrugzak aan de camelbak vast te maken, ziet er niet uit, maar het lijkt te werken.

11 uur ben ik op pad. Eerst nog over een vrij breed pad, maar het wordt steeds smaller en steniger. Eerst nog wel wat andere wandelaars, maar als ik afsla richting de moeilijke route loop ik zo goed als alleen. Best pittig klimmen en klauteren, en ik kan wel merken dat ik op hoogte ben, maar wat ben ik aan het genieten zeg. Prachtige uitzichten en wat een rust. Ik loop richting een gletsjer, en passeer onderweg allemaal bordjes met jaartallen waar de gletsjer toen was. 1850, 19nogwat, spreekt allemaal een beetje tot de verbeelding, maar dan kom ik in de buurt van mijn geboortejaar en wordt het toch wel erg concreet. Ongelofelijk hoe snel dat smelt zeg. Dan een bordje 1993, de laatste keer dat ik hier met mijn ouders geweest ben moet 94 of 95 geweest zijn. Als ik er weer 25 jaar over doe om terug te komen is er niks meer over denk ik.

Dan bereik ik de gletsjer, en zoek een mooi plekje om even te eten en in alle rust te genieten van de schoonheid van de natuur, wat wij in rap tempo om zeep aan het helpen zijn. Ik zit gewoon een beetje voor me uit te staren en te genieten van de stilte, bergen, bloemen.

IMG_20200713_120020.jpg


IMG_20200713_135134.jpg


Na een uurtje voor me uit staren is het wel tijd om verder te gaan. Meteen ga ik de hoogte in en moet ik flink klauteren, best een beetje zweten. Na nog ruim een uurtje lopen bereik ik rond een uurtje of 3 de hut. Beetje modern ding wat niet echt in het landschap past, maar dat is mijn smaak. Hoe dan ook, de koffie is goed en chocoladetaart nog beter. Gelukkig accepteren ze ook euro’s en bankpassen, want Zwitserse franken heb niet en vond ik voor één dag ook een beetje teveel moeite om te gaan pinnen, dan moet je daar net voor de grens ook maar weer vanaf zien te komen.

IMG_20200713_154855.jpg


IMG_20200713_154736.jpg


Na weer een klein uurtje te hebben gezeten loop ik nog een klein extra rondje in de omgeving van de hut, en begin dan weer aan de afdaling. Niet via dezelfde weg gelukkig, het is een rondje wat je kan lopen. Intussen merk ik dat de Camelbak wel erg licht begint te worden, het is best warm en zeker tijdens het klimmen is die 2 liter water er ongemerkt toch best hard doorheen gegaan. Dan maar wat zuiniger doen, ik loop toch naar de bewoonde wereld en afdalen kost meestal wel wat minder inspanning.

IMG_20200713_151820.jpg


Het is nog best een stukje lopen, de afdaling is wat minder steil maar daardoor wel wat langer. Ik heb geen haast, hoef geen records te vestigen, dus als ik zin heb om even op een rots bij een meertje te zitten dan doe ik dat. Zo is het intussen kwart over 6 als ik weer terugkom bij de camping. Te laat om broodjes te bestellen, dat moest voor 6 uur en is al doorgegeven aan de bakker, maar ze gaan het nog proberen voor me. Bij het barretje even een ijskoude Radler mee, en voor de tent even uitrusten. Intussen is het best bewolkt geraakt, zou wel eens een buitje kunnen gaan vallen schat ik zo in. Om vanavond, als het toch al koud is, niet ook nog weer onder een koude douche te hoeven staan ga ik nu vast douchen, even 5 lagen zonnebrand en zweet eraf spoelen. Idee was goed, maar laat te wensen over. Het water is zo mogelijk nog kouder dan gisteren, toen was de kou er nog een beetje vanaf, nu lijkt het wel zo van de gletsjer te komen.

Als ik na een paar minuten weer buiten kom spettert het, dus snel met het hele spul de tent in. De regen zet door en houdt ongeveer een uurtje aan. Intussen kook en eet ik dan maar in de tent. Gelukkig is het na een uurtje ook over, en trekt de bewolking ook snel weg, beter dan de hele avond in de mist zitten. Na het eten natuurlijk nog een bakkie, en dan loop ik nog een klein stukje. Van stilzitten krijg je het toch alleen maar koud.

Laatste uurtje nog even in de slaapzak een uurtje Netflix, doe ik normaal eigenlijk nooit maar als het wat frisser is dan blijf ik ook niet voor te tent zitten. Net als ik naar bed wil gaan krijg ik een appje van mijn broer, zijn schoonvader is vanavond plotseling overleden. Nou ken ik de beste man wel van verjaardagen enzo, maar ik heb er verder weinig mee dus mij raakt het niet direct. Voor hun en vooral zijn vriendin is het natuurlijk heel erg, die hebben al het nodige op hun bord gehad de laatste tijd dus dit kan er ook nog wel bij. Mijn broertje en schoonzus wonen letterlijk naast mij, dus we komen vrijwel dagelijks bij elkaar over de vloer. Uit fatsoen, en omdat ze toch al niet zo’n fijne tijd gehad hebben vind ik eigenlijk wel dat ik bij de uitvaart moet zijn en dus zal ik waarschijnlijk eerder naar huis moeten. Ik laat al genoeg verstek gaan omdat ik weinig thuis ben. Morgen maar even afwachten, voorlopig weten ze toch niks. Het duurt wel even een uurtje voor ik uiteindelijk in slaap val.
 
Laatst bewerkt:
Dinsdag 14 juli 2020, dag 5. Kilometers: 414,7, Totaal: 1637,9

De bar voor de broodjes gaat pas om 9 uur open, dus voor die tijd doe ik maar vast een bak koffie, anders wordt het weer zo laat voor ik klaar ben. 9 uur is alles ingepakt, even de camping betalen, en het is ook nog gelukt met de broodjes. Op een bankje bij de bar even wat eten, en dan ben ik iets voor half 10 gereed voor vertrek. Omgeving hier is prachtig, leuk om na 25 jaar weer een terug te komen en ik heb zeker genoten. Maar nog een keer in het hoogseizoen? 100% zeker van niet.

Ik rij het 25 km lange dal weer uit en kom weer op de doorgaande weg. Ik besluit nog even naar het veel te toeristische dorpje Zermatt te rijden, en in de hoop op een mooi uitzicht op de Matterhorn. Dat het dorp autovrij is wist ik, maar in mijn beleving was er gewoon een parkeerplaats aan de rand van het dorp en kon je de rest lopen. Niet dus, op een kilometer of 6 afstand moet je stoppen, en verder met een treintje of bus. Daar heb ik geen zin in, sowieso niet om in deze tijd met het OV te gaan, maar als ik dat doe ben ik zo ook weer een paar uur verder en ik heb nog meer te doen vandaag. Vandaag staat een andere uithoek op het programma, de Col du Nivolet, en dat is nog een best stukje rijden. Ik keer dus maar weer om, en rij wederom een doodlopend dal weer terug. Natuurlijk had ik vooraf even kunnen opzoeken hoe het zat, maar ik ben nou eenmaal niet zo voorbereidend…

In Brig gooi ik de tank nog even vol, hoeft nog niet echt maar volgens mij is brandstof in Zwitserland goedkoper dan in Italië. Dan richting de Simplonpas naar Italiaanse grens. De Simplonpas is niet echt boeiend, dat wist ik ook al, het is gewoon een doorgaande weg waar ook best wat vrachtverkeer gebruik van maakt. Niet echt een hoogtepunt dus, maar het is toch de snelste route. Eenmaal boven stop ik bij een bankje, waar ik volgens mij een aantal jaar terug ook heb zitten lunchen, om wat te eten. Het is inmiddels alweer rond het middaguur, en hier boven op de pas is het lekker rustig en koel, beter dan in het hete dal.

IMG_20200714_131945.jpg


Ik daal af naar Domodossola en een stukje langs het Lago Maggiore. De Garmin heb ik ingesteld op de Col du Nivolet, maar dan uiteraard met het vermijden van tol en kosten. Het alternatief schiet op zijn zachtst gezegd niet zo erg op. Nooit geweten dat ze zoveel rotondes in Italië hebben, als ik er voor mijn gevoel al ongeveer 500 heb gehad, zie ik al scrollend door de routeaanwijzingen op de Garmin dat ik er nog ongeveer 1000 ga krijgen. Pff, schiet niet op dit. Sowieso ben ik een beetje onrustig vandaag, en kom ik totaal niet in mijn ritme. Ik zit een beetje met die uitvaart in mijn hoofd, want het kost me vanaf hier nog 2 dagen om thuis te komen en eigenlijk rij ik alleen maar verder weg van huis. Het is dinsdag, hij is maandagavond overleden dus ik verwacht toch niet eerder dan vrijdag of zaterdag. Maar als het vrijdag is, dan betekend dat wel dat ik morgen al huiswaarts moet gaan.

Na ongeveer 750 rotondes ben ik er wel klaar mee, binnendoor rijden is leuk, maar niet als je alleen maar van dorp naar dorp gaat. Dus het vinkje “tolwegen vermijden” op de Garmin gaat even uit, eens zien wat het gaat brengen, dan maar een paar euro betalen. Route wordt her berekend, er gaat bijna een uur van de aankomsttijd af, en vrijwel meteen moet ik ergens linksaf het zijterrein in. Lange rechte wegen tussen velden die half onder water staan. Huh, wat is dat dan, rijst? Een tijdje terug heb ik iets op tv gezien over risottorijstvelden in Italië, maar geen idee dat dit hier was. Grappig, nog nooit gezien.

IMG_20200714_152933.jpg


Na een half uurtje kom ik uit bij een snelwegoprit en ga ik de tolweg op. Niet eens zo lang, een kilometer of 40 en dan moet ik er alweer af. 3 euro, dat waren we me al die rotondes wel waard! Bij Ivrea ga ik de snelweg af, en rest me nog een kleine 100km naar de Col du Nivolet. En dat is gelijk een van de redenen dat de meesten deze col links laten liggen. Het is een doodlopend dal van een kilometer of 80 die eindigt op de col. Daarnaast ligt het ook nog eens nergens in de buurt. Het kost je een paar uur om in het noorden in het Aostadal, of in het zuiden in het Susadal te komen voordat het weer een beetje leuk wordt. Het kost je heen en terug zowat een hele dag, en die tijd kunnen de meesten wel beter besteden. Dat is ook de reden dat ik er nog nooit geweest ben. Maar als ik de verhalen moet geloven is het de moeite waard!

De weg het dal in is in ieder geval nog niet echt de moeite waard. Alweer één lang lint van bebouwing, waar vrijwel op het hele stuk de maximumsnelheid 50 is en meerdere flitspalen zorgen dat je je daar ook aan houdt. En dan duurt 80km best lang. Daarbij is het inmiddels ook zwaar bewolkt geraakt, en een blik in de richting waar ik naar toe moet stelt me ook niet erg gerust. Na een dik uur bereik ik het dorpje Ceresole Reale, het laatste dorpje voor de klim naar de Nivolet. Het is inmiddels 18:00 uur, maar ik heb de hoop dat ik ergens rond de col kan wildkamperen.

Als ik net voor ik omhoog na nog even stop voor een korte pauze heb ik een appje van mijn broer, de uitvaart is pas op maandag. Dat is wel een opluchting, maandag moet ik toch al thuis zijn dus ik hoef niet vroegtijdig terug. Met mijn hoofd weer leeg rij ik omhoog en inderdaad, wat is het hier prachtig, zelfs met de bewolking. Doordat het doodlopend is rijdt er bijna geen ander verkeer, geen wielrenners, heb de hele weg voor mezelf! Niet dat daardoor het gas erop gaat, in tegendeel. Ik hobbel als een bejaarde omhoog, het is of doorrijden en concentreren, of genieten van het uitzicht en rustig aan doen. Ik ga voor de laatste optie.

IMG_20200714_180748.jpg


Schitterend is het hier zeg, ik heb al heel wat passen gezien, maar deze komt toch wel met stip binnen in de top 5. Natuurlijk is een strak blauwe lucht mooi, maar zo met de laaghangende bewolking heeft het ook wel wat, een beetje iets mysterieus. Ik zit inmiddels al boven de eerste laag bewolking, wat door de wind een beetje rond de berg blijft drijven, echt heel erg mooi.

IMG_20200714_183236.jpg


IMG_20200714_184453.jpg


Ik had vooraf het idee om hier boven een plekje te zoeken om te wildkamperen, maar ik begin me een beetje te bedenken. Overal staan bordjes dat het verboden is, en ik kom tot 2x toe een auto van de handhaving van het nationaal park tegen. Ook de bewolking baart me een beetje zorgen, want een onweersbui op 2600 meter hoogte is niet echt ideaal. Daarom besluit ik toch maar terug naar het dal te gaan en daar een camping te zoeken. Ik heb onderweg een aantal campings gezien, dus dat moet geen probleem zijn. De eerste campings die ik terug naar het dal tegen kom sla ik over, dat zijn van die typisch Italiaanse campings met veel vaste plaatsen.

Uiteindelijk valt de keuze op een leuke kleine camping net buiten Ceresole Reale, precies wat ik zoek. Naast een aantal afgebakende plekken ook een veldje voor tenten. Er staat al een Duitse motorrijder. Ik zoek een mooi plekje uit en zet snel de tent op. Inmiddels is het al 20:00 uur geweest en ik heb er best een aantal uurtjes opzitten vandaag. Ik heb totaal geen zin meer om te koken, dus de keuze voor een pizzeria op 5 minuutjes lopen van de camping is snel gemaakt, en we zijn tenslotte in Italië! Buiten is geen plek meer, maar het koelt toch al een beetje af en binnen is plek zat. Een goeie pizza en een Vino Rosso die er bij mij als niet echt geoefend alcoholdrinker op een lege maag gelijk goed inkomt. Na een espresso is het alweer donker als ik terug naar de tent wandel.


Woensdag 15 juli 2020, dag 6. Kilometers: 264,1, Totaal: 1902

Ondanks de bewolking van gisteravond schijnt er een voorzichtig zonnetje op de tent, dat is alvast een goed begin. Ik kruip de tent uit en ga eerst even een klein rondje door de omgeving lopen. Gisteravond na het eten wat het al donker en kwam het er niet van, dus doe ik het nu. Ik vind het voor of na de dag altijd wel lekker om een stukje te lopen. Hoeft niet ver te zijn, maar gewoon een beetje kijken hoe de omgeving is, en ook om voor of na een lange motordag toch nog een beetje lichaamsbeweging te hebben. Ik loop een stukje stroomafwaarts langs de rivier, tot ik na een iets van een kilometer een bruggetje tegenkom, en aan de andere kant weer terug loop tot een bruggetje stroomopwaarts iets voorbij de camping.

Intussen is de zon helemaal opgekomen en wordt het alweer lekker warm. Tijd voor een ontbijtje en een bakkie. Als ik de tent weer aan het oppakken ben spreek ik de Duitse motorrijder nog even, hij blijft vandaag staan om een dagje op de col te gaan wandelen. Hij geeft me nog een tip om via een klein binnendoorweggetje richting het Susadal te komen, en zo Turijn te kunnen omzeilen. Het is niet sneller of korter zegt hij, maar in ieder geval mooier. Goeie tip, want mijn kaart van dit deel is niet gedetailleerd genoeg dat dit soort weggetjes erop staan. Hij vertrekt zelf alvast de col op. Misschien zie ik hem zo nog even, want nu het een stuk minder bewolkt dan gisteren is besluit ik zelf ook nog een keer naar boven te gaan. Ik ben nu zo dichtbij, en het is zeker geen straf om nog een keer te gaan.

Bij het betalen van de camping maak ik in een mix van Engels, Duits en natuurlijk Italiaans nog een praatje met de eigenaresse van de camping. Ik geef wat complimenten over de camping, en ze vraagt me of ik een recensie wil schrijven, want ze kunnen wel wat extra bezoek gebruiken. Ik geef ze ook als tip om de camping wat beter op Google-maps te registreren, want nu is het slechts vindbaar als bar-restaurant, en niet als camping. Ze lijkt me echter niet heel digitaal onderlegd, en spreekt nauwelijks Engels, dus ik vraag me af of ze begrijpt wat ik bedoel. Ik neem nog een bakkie koffie, want de kans voor een goede Italiaanse espresso laat ik nooit lopen. Dan reken ik af en maak nog een klein praatje. Dan maakt ze de kassa weer open, en krijg ik de euro van de koffie weer terug. Maar dan wel een recensie schrijven he! Voor wie nog eens een leuke kleine camping in de buurt van de Nivolet zoekt, camping Casa Bianca net iets voor Ceresole Reale. Niet het dichtst bij de col, wel het mooiste als je het mij vraagt, en dat is niet vanwege die euro ;)

IMG_20200715_072145.jpg


Op mijn gemakje rij ik de Nivolet weer op, toch nog ruim 20km vanaf de camping. Het is aanzienlijk drukker dan gisteravond, vooral fietsers en een enkele auto, maar nog steeds niks vergeleken bij de bekende doorlopende passen. Een stukje voor de top zijn wegwerkers bezig om losliggende stenen op de helling te verwijderen. Die dreigen kennelijk los te komen en de weg op te rollen, dus hakken ze nu gecontroleerd los. Daardoor is de weg even dicht en ligt vol met rotsen. De Duitse motorrijder staat in de rij en zegt dat het 20 minuten geleden nog 10 minuten zou duren... Uiteindelijk sta ik nog een minuut of 10 te wachten, tot de ze alle rotsen met een shovel de afgrond in geschoven hebben en de weg weer deels vrij is. Dan nog een paar minuutjes door naar boven, en kom ik weer aan bij de Refugio. Nog maar een dubbele espresso en stuk bosbessentaart, dan heb ik voorlopig wel weer even genoeg gehad!

IMG_20200715_110218.jpg


IMG_20200715_114216.jpg


Na de koffie rest me niets meer dan het de pas weer af te dalen en op weg te gaan naar de bewoonde wereld. Maar het was het zeker waard! Voor wie zich nog afvraagt of de Col du Nivolet de 200km omrijden waard is, 100%! Ondanks de shortcut waar de Duitser me op wees moet ik toch nog het grootste deel van het dal door, nog steeds één lang lint van bebouwing, en de maximumsnelheid van 50 is vannacht helaas ook niet aangepast. Vanaf het dorpje Valpergo ga ik richting Lanzo, wat ook nog niet direct een verbetering is, maar het zou beter moeten worden. Helaas blijkt aan deze kant van de bergen de bewolking wel weer behoorlijk samen te pakken, de lucht wordt zelfs wel erg donker.

Vanuit Lanzo ga ik door de Valle di Lanzo richting het dopje Viu. Een mooie route die leuk door de vallei slingert, zeker beter dan via de doorgaande weg langs Turijn! Helaas is het erg benauwd en begint het zelfs een beetje te spatten. Eenmaal in Viu gaat het zelfs echt regenen en stop ik even onder een overkapping met een bankje. Hier besluit ik ook maar even een broodje te eten. Echt honger heb ik nog niet, maar misschien zit ik de rest van de dag wel in de zeikende regen en als ik me eenmaal in mijn regenpak heb gehesen dan heb ik meestal geen zin meer om te stoppen. Na een kwartiertje wordt het weer droog, en ben ik inmiddels ook wel uitgegeten. Gelukkig kan ik weer droog verder, door Viu naar de Colle del Lys. Zeker geen verkeerde route, jammer dat het wegdek nat is.

Bij Almese kom ik weer op de doorgaande route, nog ongeveer een half uurtje richting Susa. Eenmaal in Susa wordt het wel eens tijd om wat onverharde kilometers te gaan maken. Morgen wil ik hier sowieso een dagje in de omgeving blijven, maar vandaag begin ik alvast met de Colle delle Finestre en de Strada Dell 'Assietta. Beide al vaker gereden, maar als ik hier toch ben pak ik ze natuurlijk even mee. Waar ik even geen rekening mee had gehouden is dat beide wegen op woensdag en zaterdag tussen 09:00 en 17:00 zijn afgesloten voor gemotoriseerd verkeer. Het is woensdag, maar inmiddels net 16:00 uur geweest dus dat extra uurtje besluit ik maar even te smokkelen. Het weer is toch niet fantastisch, de col zelf lijkt in de wolken te hangen, dus zo druk zal het niet zijn. De Finestre wordt na een sectie krappe haarspelden onverhard, en slingert mooi de berg op. Normaal een stuk wat zich er wel voor leent om iets meer door te rijden, maar dit keer met alle bagage op de motor hou ik het beschaaft. Ik passeer een paar mtb'ers, maar verder is er niemand.

Op de top nog een paar foto's, als de eerste mtb'ers inmiddels ook boven komen. Het blijken NL'ers te zijn, vader en zoon, waarvan vooral de zoon echt als een raket omhoog ging. Hij kon me zowat bijhouden, en nee hij reed niet elektrisch. Ik maak op hun verzoek wat foto's van de twee samen, respect hoor!

IMG_20200715_162657.jpg


Na de Finestre nog een stukje asfalt, waarna ik al snel aan het begin van de Assietta sta. Het is inmiddels exact 17:00 uur, dus ik mag er volledig legaal op. Het is weer genieten, af en toe in de wolken, dan weer er boven. Afgezien van een paar schaapherders kom ik helemaal niemand tegen. Als ik nog even stop voor een foto valt het me op dat het hier echt volkomen stil is. Het is windstil, en de wolken dempen de geluiden uit het dal. Los van het tikken van de uitlaat van de motor, en een enkel druppeltje regen wat op mijn pak valt hoor ik echt helemaal niks, oorverdovende stilte, raar dat dit eigenlijk zo bijzonder klinkt.

IMG_20200715_173208.jpg

Ik kies ervoor om af te dalen naar Oulx in plaats van naar Sestriere, langs de skiliften weer door naar het dal. Het heeft me toch bijna 2 uur gekost als ik tegen 19:00 uur weer in het dal sta. Nog een paar kilometer naar camping Gran Bosco in Salbertrand, waar ik al meerdere keren stond en vorig jaar nog een aantal dagen vastzat vanwege motorproblemen van mijn maatje. Het is redelijk druk met offroaders, er komen veel mensen naar deze regio voor de onverharde passen. Ik zet mijn tentje er tussen, en na het opzetten is het 8 uur en heb ik best trek gekregen. Normaal eet ik niet vaak in restaurants, zeker niet in deze tijd, maar hier in het restaurant bij de camping hebben ze echt de beste pizza's van Italië en die verleiding kan ik natuurlijk niet weerstaan. Bovendien is het allemaal keurig geregeld, gescheiden looproute, minder tafeltjes dan normaal dus ruimte genoeg. Een perfecte pizza, tiramisu en een espresso, het was weer genieten!

Dit jaar niks gefilmd, maar voor wie het leuk vind nog wat bewegende beelden van de Finestre en Assietta die ik twee jaar terug gemaakt heb:
 
Donderdag 16 juli 2020, dag 7. Kilometers: 130, Totaal: 2032

Om 6 uur schrik ik even wakker doordat een aantal motorrijders al vertrekt, die zijn er vroeg bij vandaag! Half 9 kan ik in het restaurant mijn bestelde broodjes ophalen, dus voor die tijd maak ik vast de motor even klaar. Ik blijf vandaag een dagje in de omgeving, dus ik laat de tent hier staan. De tassen kunnen dus van de motor, de ketting moet even gespannen worden en er mag een slokje olie bij.

Na het ontbijt ben ik om ongeveer half 10 op pad. Het is een schitterende dag vandaag, dus daar zal het niet aan liggen! Ik begin vandaag eerst met de onverharde route naar de Monte Jafferau. Deze keer via de tunnel, die sinds een jaar of twee weer legaal te rijden is. Ik heb de route al meerdere keren gereden, maar altijd via de andere kant. Vorig jaar stond hij op het programma, maar vanwege motorproblemen van mijn maatje kwam het er niet van.

IMG_20200716_085032.jpg


Na een paar kilometer onverhard kom ik aan bij de tunnel. Deze was een aantal jaar geblokkeerd door een grote berg stenen. Je kon er na verloop van tijd met de motor wel overheen, maar ze blokkeren het natuurlijk niet voor niks. Nu is het opgeknapt en de blokkade weggehaald, dus je mag er weer officieel doorheen. Ik zie wat koplampen aankomen, dus ik moet even wachten tot ik er door kan. Twee Landrovers en een motorrijder komen me tegemoet. Het zijn Duitsers, dus we maken even snel een praatje. Los van een centimeter of 10/15 water net voor het einde van de tunnel is het prima te rijden zeggen ze. De top van de Jafferau is niet bereikbaar door de sneeuw, maar afdalen naar Bardonecchia kan gelukkig wel.

IMG_20200716_104024.jpg


IMG_20200716_104719.jpg


Dan de tunnel door, die inderdaad prima te rijden is. De tunnel loopt in een bocht, dus je kan geen in of uitgangen zien. Het is dus echt donker-donker als je binnen bent. Even afstappen voor een foto, en een stukje het donkere stuk in lopen. Als ik mijn hand op zo’n 20 centimeter voor mijn ogen houdt zie ik hem al niet meer, zo donker is hier. Leuk om weer een extra stukje te verkennen in een gebied waar ik al zo vaak geweest ben!

IMG_20200716_105132.jpg



Ik kan nog een flink stuk verder naar de top, maar uiteindelijk bereik ik inderdaad het punt waar het door de sneeuw niet mogelijk is om verder te komen. Niet met een zware allroad in ieder geval, met een lichte enduro en een groot hart wellicht. Ik ga het niet eens proberen, lopen kloten op een smal glibberig randje wat vrijwel direct steil naar beneden loop, nee bedankt. Is het ook niet waard, soms moet je gewoon weten wanneer het genoeg is geweest en bovendien ben ik toch al vaker op de top geweest.

IMG_20200716_111537.jpg


Ik rij weer een stukje terug en daal dan af richting Bardonecchia. In het dorp haal ik in de supermarkt nog wat extra brood en wat beleg, en een stuk watermeloen ligt me ook wel heel verleidelijk aan te kijken. Alles onder de bagagespin, en dan door naar Sommeiller. De Sommeiller is normaal de locatie van de Stella Alpina, dat was dit jaar uiteraard afgelast, maar ik kan het toch niet laten om toch even omhoog te gaan. Ik zie wel hoever ik kom, maar de Refugio, waar tijdens het evenement altijd het basecamp is, is altijd wel te bereiken. Een mooie plek om straks even te lunchen, ik hoop alleen niet dat er straks een watermeloendrap van de motor druipt, maar daar komen we vanzelf achter.

Een kilometer of 15 naar boven, waarvan ongeveer de helft onverhard. Het is een bekende route, maar een plek waar ik heel graag kom. Het evenement was dit jaar afgelast, heel jammer want ik kijk er altijd erg naar uit. Toch kon ik het niet laten om op alsnog even te gaan. De organisatie verzocht iedereen niet om tijdens hetzelfde weekend alsnog te komen, dus heb ik er bewust ervoor gekozen een paar dagen later te gaan. Tot aan de Refugio gaat het prima, het is rustig en ik kom zowat niemand tegen. Gek om het hier zo leeg te zien, maar het blijft dezelfde prachtige locatie, misschien wel een van de mooiste plekken die ik ken. Op dezelfde plek waar vorig jaar mijn tentje stond strijk ik nu neer om te eten. Alles heeft de weg omhoog gelukkig overleefd.

IMG_20200716_133447.jpg


Na het eten wil ik verder naar de top, maar de slagboom is dicht. Dat zag ik net ook al, maar er zit wel iemand in het tolhokje, dus ik had verwacht dat je er wel door zou kunnen. Maar helaas, tegenwoordig is de weg op donderdagen gesloten. En het is donderdag vandaag. Om natuurliefhebbers de ruimte te geven… natuurlijk. Vroeger was het altijd op vrijdag, zaterdag en zondag gesloten, dan geef je wandelaars en fietsers de ruimte, maar ja dat gaat natuurlijk ten koste van een hoop tolinkomsten. Gewoon een centenkwestie dus, maar dan met de natuur als excuus. En trouwens, er zijn duizenden paden waar je als wandelaar en fietser terecht kan, moeten die enkele wegen waar je gemotoriseerd nog wel op mag dan ook nog afgesloten worden? Eindeloze discussie natuurlijk. Hoe dan ook, ik kom niet verder, morgen kan ik terugkomen.

IMG_20200716_150909.jpg


Iets eerder dan gepland daal ik dus weer af, maar dat geeft me wel meer tijd voor het volgende doel, de Passo della Mulattiera. Deze pas ligt aan de andere kant van Bardonecchia en heb ik nog nooit gereden. Ook die stond erop voor afgelopen jaar, maar wegens dezelfde reden als de Jafferau kwam het er niet van. Ik volg de omschrijving uit de Denzel, en ga ik vanaf het dorpje Beaulard omhoog. Man man wat een slecht pad zeg, een en al losse stenen en duidelijk niet echt regelmatig bereden. Ik ben redelijk verrast als ik uitkom bij een refugio, die nog open is ook, ik had niet verwacht dat hier nog veel volk zou komen. Eerst maar even bijkomen in een van de ligstoelen in de zon, met natuurlijk een bakkie erbij. De beste espresso die ik in tijden heb gehad! Ik vraag bij de eigenaar van de refuge even hoe de rest van de pas erbij ligt. Kan gevaarlijk zijn zegt hij, maar met de motor gaat het wel. Met de auto wordt niks, veel te smal. Terwijl ik aan de koffie zit komen er vanaf achter de hut nog wat motorrijders naar boven, kennelijk loopt er nog een pad omhoog. Die neem ik op de terugweg, kan nooit slechter zijn dan het pad wat ik had.

Het is verleidelijk om nog een bakkie te doen, maar ik ga eerst maar eens een poging wagen om het Muildier (de Mulattiera dus) te bedwingen. Wat betekend dat ronde bord met die rode rand ook alweer? Nouja, zoeken we thuis wel op. Het pad begint voor alsnog prima, het heeft nog de normale breedte. Pas als ik zo’n beetje boven de boomgrens kom begint het pad wat slechter te worden. Veel losse stenen maken het best lastig. Er zijn wel smalle paadjes langs het pad, daarmee rij je naast de grove stenen en dat maakt het een stuk makkelijker. Dat vergt wel een stuk meer concentratie omdat je aan de dal-zijde van het pad zit, een kleine afwijking naar links en je duikt naar beneden. Sommige stukken loopt het opeens even flink steil omhoog door de losse stenen, geen tijd voor twijfel en gelijk wat gas erbij. Op een aantal plekken is het pad weggeslagen, en is een smal paadje onderlangs gemaakt. Op zich niet heel spannend, maar het is slechts een halve meter breed dus echt veel speelruimte heb je niet. Heel gevaarlijk is het allemaal niet, maar je moet wel even goed opletten. Er is wat minder ruimte voor foutjes dan bij andere onverharde passen in de omgeving, dus de beginnende offroader zou ik deze niet gelijk aanraden.

IMG_20200716_174824.jpg


IMG_20200716_171104.jpg


Het is wel heel gaaf om de top te bereiken, geweldig uitzicht over de hele omgeving en een verlaten fort liggen op me te wachten. Het is totaal verlaten, de grote massa komt hier duidelijk niet. Die ouwe trouwe Tenere brengt me toch maar mooi overal!

Na een half uurtje genieten van het uitzicht en wat rondstruinen in het fort wordt het tijd om weer af te dalen. Via dezelfde weg, want aan de andere kant afdalen is met de motor niet echt een optie denk ik. Ik weet het niet zeker, maar ik ga het ook niet proberen, dan ga ik sowieso ook de verkeerde richting op. Rustig aan naar beneden laten hobbelen, af en toe even de voetjes bij de grond voor de zekerheid, maar dan komen we er wel. Het is heet en het zweet loopt in straaltjes langs mijn rug, ik kijk al uit naar een koude cola bij de hut, maar helaas blijkt hij al gesloten als ik weer terug kom. Blijkbaar maar tot 6 uur open. Dan maar een paar slokken inmiddels lauw water uit de camelbak. Via het pad waarover ik de andere motorrijders eerder omhoog zag komen daal ik dit keer af. 10x beter, en nog veel leuker ook. Mooie glooiende kombochten maken het echt een feest om af te dalen. Lekker op tempo! Sorry voor de tegenligger die plotseling toch de bocht om kwam zetten, die had ik even niet verwacht… Ging net goed gelukkig.

Na een laatste steil en modderig stukje kom ik uit onderaan de skipiste in Bardonecchia. Heb ik een paar jaar terug ook eens gekampeerd omdat het al te donker was om nog de Sommeiller op te gaan. Even het dorp door, en dan nog een kilometer of 15 terug naar Salbertrand. Wat een heerlijke dag vandaag, schitterend weer en prachtige paden gereden!

IMG_20200716_174500.jpg


Bij de tent nog een praatje met de Duitse motorrijders op een KTM en een Husky naast me. Ze hebben min of meer dezelfde route gereden als ik, maar hebben de Sommeiller overgeslagen. Een beetje verbaasd kijken ze naar mijn motor als ik zeg dat ik ook op Mulattiera was. Op die motor? Nouja zo spannend was het nou ook weer niet.

Tegen een uur of 8 wandel ik weer richting het restaurant om wat te eten, na 2x pizza dit keer maar eens pasta. Gebeurd niet vaak dat ik onderweg in een restaurant eet, en al helemaal geen 3 dagen achter elkaar. Maar je bent in Italië of je bent het niet!
 
Mooi verslag!

En zo te zien nergens campings vooraf gereserveerd maar gewoon erheen gereden en gekeken of ze plek hebben?
 
Mooi verslag!

En zo te zien nergens campings vooraf gereserveerd maar gewoon erheen gereden en gekeken of ze plek hebben?

Alles gewoon op de bonnefooi inderdaad, doe ik altijd zo en ook dit keer geen enkel probleem. Los van de eerste camping in de Vogezen en die in Zwitserland stond geen enkele camping voor meer dan de helft vol.
 
Mooi verslag.
Mag ik nog een verzoekje doen?
Een routekaartje per dag vindt ik persoonlijk altijd een heel stuk prettiger lezen. Dan kan ik zonder te zoeken veel beter weten waar je precies gereden hebt.....

Ik heb dat wel eens geprobeerd, maar ik ben niet zo heel erg digitaal onderlegd en ik vond dat toen een beetje teveel gedoe. Zal het nog eens proberen, vanuit de Garmin zal het vast niet zo heel ingewikkeld zijn
 
Ik heb dat wel eens geprobeerd, maar ik ben niet zo heel erg digitaal onderlegd en ik vond dat toen een beetje teveel gedoe. Zal het nog eens proberen, vanuit de Garmin zal het vast niet zo heel ingewikkeld zijn

Het hangt een beetje van je Garmin af. Op mijn GPSMap 276Cx sla ik elke avond de track van die dag op. Die wordt dan gesynct met mijn telefoon en het plaatje van de track zet ik vaak op mijn blog. Kan ik zelf ook snel terugzien waar ik dan zoal ben geweest.

Maar op een Zümo gaat dat niet zo makkelijk, maar de tracks worden wel opgeslagen (tenzij je dat hebt uitgezet). Let alleen op dat bij een Zümo na ca. 5000km de track gerecycled wordt, dus als je langer rijdt moet je hem tussentijds even er van af halen, dat kan ook met je telefoon.
 
Ik had dus gedacht het vervolg te plaatsen, open ik het bestand, loopt het opeens niet verder dan de dag die hier al staat? De rest van de dagen, pleitte :( Snap er geen reet van, kennelijk met knippen/plakken van het weekend iets fout gegaan ;( Herstelbestanden kan ik niet vinden, en het is op dit moment veuls te heet om nog een paar uur achter de pc te zitten en opnieuw te tikken, dus ik vrees dat jullie nog even moeten wachten
 
Mooi reisverslag om te lezen👍 Prachtige passen daar in de omgeving van Oulx. Ben na het lezen van je verhaal ook zeer benieuwd geworden naar de Col du Nivolet. Als ik daar weer in de buurt ben zal ik deze zeker meenemen.
 
Terug
Bovenaan Onderaan