Reisverslag: Scandinavië en de Noordkaap in Coronatijden

Mooi reisverslag, dank!!! Zelf vind ik een wat opener landschap ook gaver, evenals ' een doorrij-bochten weg'. Ik ben geen snelrijder maar een weg die uitnodigt tot lekker doorrijden, schakelen en sturen heeft mijn voorkeur. Ik weet door jou nu ook waar zo'n gebied in Scandinavië is, dus niet 899km bossen in Zweden.(overdreven dan hè).
 
DEEL 18 – FORSET – LILLEHAMMER - LARVIK – LANGESUND – SKANDERBORG (DK) – HASSELT



Op de camping in Forset staat een uit de kluiten gewassen Defender met een al even forse aanhanger erachter. ’t Ziet er allemaal heel nieuw uit. Mijn tent staat net recht als twee motoren het veldje oprijden en bij de Landrover afstappen. Iets later gaat het dak van de jeep omhoog en de klep van de aanhanger omlaag. Twee minuten later staan de adventure bikes gestald, net paarden.

De vrouw passeert mijn tent en kijkt naar de Rode Duivel. Waar ik vandaan kom? Moet ik nu “Noordkaap” of “Brussel” zeggen? 😊

Wat later op de avond zitten we samen wat te kletsen. Het zijn twee wereldreizigers in spe, enkele dagen geleden voor een reis van twee jaar vanuit Duitsland vertrokken. Dit is hun eerste langere stop om “warm te draaien”. De Defender is ingericht als camper, in de aanhanger zitten naast de twee off road motoren nog twee mountainbikes. Ze willen een beetje van alle werelden: avontuur in een jeep, op de motor, op de fiets en te voet. Ik weet niet zo goed wat ik daar moet van denken, alsof ze niet konden kiezen welk avontuur ze wilden beginnen en dan maar voor een mix kozen. Het lijkt mij van het goede teveel. In elk geval, ze zijn meer dan gründlich uitgerust en het wordt waarschijnlijk een waanzinnig avontuur. Ik wens ze het beste en gun ze meer dan van harte de mooiste reis van hun leven.

1614794373545.png



De volgende ochtend zet ik Oslo als bestemming in de GPS. Ik heb afgesproken met Tolak, de zoon van de broer van mijn lief. We kennen mekaar van de Kerstdagen waarop de familie samenkomt. Een “stiefneef” dus, kan even geen ander woord verzinnen.



Ik rij de camping af, de straat in en voel dat de Pan nogal wiebelt. Ik check in mijn hoofd het lijstje bij wiebelende motoren snel af. Bagage los? Zou kunnen, maar betwijfel ik. Zware klap gehad gisteren op die stenen? Kan ook, maar dan zou ik dat gisterenavond gevoeld hebben. Zachte band? Best mogelijk. Ik stop 50m verder bij een pomp en jawel: zeer zachte achterband. Ik zet de motor opzij en bekijk de band eens goed. En dan nu in kleine lettertjes omdat ik het slechts fluisterend durf te zeggen: typisch een band waarop te lang met te weinig lucht is gereden. Ik zet hem op de middenbok om het wiel te kunnen draaien. Als ik een gat vind, kan ik het repareren, maar geen gat te vinden. Hij moet langzaam leeggelopen zijn. Bij de benzinepomp is een garage, maar niet voor motoren. Ze kunnen me niet verder helpen en de dichtstbijzijnde motordealer zit in Lillehammer.
1614794434120.png


Touring Assistance wordt ingeschakeld en binnen het uur (!) staat de motor op de depannage wagen en zijn we op weg naar Motor Center Lillehammer, een Honda dealer. Nog geen twee uur later staat de nieuwe band erop en laat de man me diplomatisch weten dat hij in beide banden 3 bar gepompt heeft. Ik lach eens schaapachtig terug.

Lillehammer laat ik verder links liggen en ik stuur de E6 richting Oslo op. Mijn gedachten blijven bij die band zitten. Wanneer heb ik de druk voor het laatst gecheckt? Drie tankbeurten geleden, dat is nu vijf of zes dagen terug. Toen zagen beide banden er nog goed uit, dat heb ik nagekeken. Hoe lang rij ik daar al mee rond? Zijn het die gravelwegen van de laatste dagen? Of dat karrenspoor gisteren? Waarom heb ik het gisteren tijdens de laatste kilometers asfalt niet gemerkt? Vreemd hoe zoiets stoms in een hoofd kan blijven hangen. In andere gevallen haal ik mijn schouders op met de gedachte dat zulke dingen nu eenmaal gebeuren en laat ik het verder achter me. Nu niet. Vermoeidheid?

Waar de E6 het Mjøsa meer oversteekt, volg ik de N4 die langs de oostelijke oever loopt, dat lijkt rustiger. Ik zit te knoeien met mijn GPS en bij Hønefoss wordt het te ingewikkeld. Ik neem ergens een (verkeerde) afslag en pas bij Nakerud kom ik erachter dat ik aan de verkeerde kant van de fjord en van Oslo zit, te ver westwaarts. Dan maar een omweg via Drammen, maar bij Hokksund neem ik alweer een verkeerde afslag. Dat merk ik pas in Kongsberg en de moed zinkt me in de schoenen. Wat is er met me aan de hand? Dit is zo een van die momenten die een wandeling nodig hebben.

Ik zet de Rode Duivel aan de kant en maak een ommetje. Een halfuur later besluit ik door te rijden naar Larvik. Oslo loopt niet weg en Tolak zie ik later nog wel, het is niet anders. Het hotel en de pizzeria aan de haven voldoen aan alle eisen om de dag toch nog plezierig af te sluiten: stralend weer, de eerste pizza in maanden (smaakt altijd) en een groot glas bier. Na het uitbuikwandelingtje drink ik in de hotellobby nog twee glazen Aquavit en kijk ik bewust weg van het schermpje op de betaalterminal. Ik wil het gewoonweg niet weten nu. Terug op mijnkamer bel ik nog met de beste vriendin van mijn lief. Ik kreeg een leuk idee’tje voor de verjaardag van mijn lief binnen enkele dagen en zoek de hulp van een onverdachte kornuit. Een draait uit op een echte samenzwering.

De volgende ochtend sta ik uitgerust op. De ferry naar Hirsthals (DK) vertrekt na de middag en ik heb alle tijd voor een uitgebreid ontbijt. De voorlopig laatste 20 kilometers in Noorwegen worden afgemaald in een rustig tempo. De stress is weg en ik ben blij met mijn besluit. Rond elf uur arriveer in Langesund. Een pittoresk dorp en haventje aan het Skagerrak, ik ruik de Noordzee.

1614794476429.png

1614794485250.png


Ze hebben zelfs pittoreske brievenbussen.

1614794511087.png




Omdat ik ruim op tijd ben, loop ik wat rond in het dorp en maak een praatje met een “local”. Heel lokaal blijkt de man niet te zijn, hij komt uit Cuba en woont hier al 30 jaar. We schakelen onmerkbaar over op “Spanglish” (zo goed is mijn Spaans niet meer) en we voeren een prettig gesprek over Noorse Olie, Kapitalisme, Fidel en Che en de winters die hier toch zo “maldito frio” zijn. Een zuiderse lach achtervolgt me als ik weer op de Pan zit. Twee uur later zwaai ik vanaf het achterdek de Noorse kust vaarwel, niet zonder een krop in de keel. Ik steek snel een Fishermans’ Friend in mijn mond, je weet wel waarom. 😊

1614794535164.png


Vanuit Hirsthals is het 200 km naar Skanderborg, waar ik Frank ga opzoeken, een oude vriend uit Amsterdam. Oud in de zin van “uit vroeger tijden”, hij is 15 jaar jonger dan ik. Snelwegen zijn niet mijn ding, ze zijn alleen handig om snel ergens te komen. Dat is nu aan de orde. Ik heb ook geen zin in Deense plattelandswegen en bovendien zou het prettig zijn om voor het donker te arriveren. Excuses genoeg.

Zo blij als een hond wiens leiband losgemaakt wordt, scheurt de Pan over de E39. Mijn rechterpols neemt een stand aan waaruit hij slechts met grote moeite en frisse tegenzin terug te wringen is. De teller wijst meer dan regelmatig 150 aan en ik ben ruim op tijd om mee aan tafel te schuiven.

Na een korte nacht (want een lange bijpraatavond) en een gezellig ontbijt, neem ik afscheid van Frank en zijn gezin. ’s Avonds sla ik de tent op in Oyten am Moor, ongeveer halverwege Skanderborg en Hasselt. Omwille van corona sluit de receptie sluit om halfzes, ik ben de laatste die kan inchecken. Wat dat met het virus te maken heeft is me niet geheel duidelijk, wel dat het een droog maaltje dreigt te worden. Immers, na halfzes mag de schönes Fraulein niks meer verkopen en het is ondertussen 17:32u. We zijn in Duitsland, welke strategie moet ik gebruiken om vanavond mijn lever nat te houden? Ik begin met een minzame glimlach die het ijs moet breken en de inmiddels onoverwinnelijke reebruine ogen maken het karwei alweer af. De twee flesjes Beck’s bier gaan me erg goed smaken !

1614794581260.png


De laatste restjes worden tot een lekker laatste avondmaal verwerkt en gezegend met die twee Belgische biertjes. Jawel vrienden: Belgisch! Ik lees op het etiket dat Beck’s eigendom is van Inbev, de grootste brouwer ter wereld en de enige Belgische multinational die er een beetje toe doet. Na het eten voert de obligate avondwandeling me naar het meer. Er hangt wat nevel tussen de bomen en dat geeft perfect weer hoe ik me voel.

1614794603416.png


Bij de laatste zonsondergang op deze reis, mijmer ik nog wat na over de mooie weken die achter me liggen. Het was misschien wel de mooiste reis van mijn leven (hoe cliché kan het einde van een reisverslag zijn? Ach, soms is er ook niets anders dan een cliché, dus we zullen het er maar mee doen).

1614794637057.png



Epiloog:

Twee dagen nadat ik uit Oyten am Moor vertrokken ben, verras ik mijn lief. Voor haar verjaardag werd ze door haar vriendin uitgenodigd op een dagje Limburg. Na het fietsen deden ze nog een terrasje in Hasselt. Toen ik onverwacht opdook, kon haar verjaardag niet meer stuk. Ik hou van samenzweringen !

1614794678671.png


De dag erop maal ik mijn laatste kilometers af naar Brussel. Blij weer thuis te zijn, en al goesting om de volgende reis te plannen. Maar eerst nog een lockdown uitzweten en wachten op de vaccinaties. En dan:

Op naar de Europese Zuidkaap !
 
Ik vond het een genot om te lezen en bij weg te dromen. De enige wens die bij mij NIET uitgekomen is, is de trip te maken toen ik nog wat jonger was en ik een Off/All road rijder was, solo naar de Noorkaap, zoals jij.😢
Bon Voyage. 😉😊
 
Op naar de Europese Zuidkaap !
Ik heb het verhaal met veel plezier gelezen. :t

Ja, kapen jagen is wel een dingetje!
De zuidkapen, Gibraltar en Capo di Leuca, heb ik beide al gedaan.
Of is het mss toch de Peloponnesos? Daar was ik al eens met de auto.

Andere kapen aan de westzijde staan ook al op mijn lijstje.
Zoals Lands-End (UK), Fisterra (Gallicië) Cabo de São Vicente (P) of de kaap bij Brest. (Pointe St Mathieu)
Kaap Grenen bij Skagen in DK heb ik 2 jr geleden gedaan.

Voor mij geldt nu nog: Op naar de Noordkaap!:]
(Maar dat wil nu al een paar jaar niet lukken/ Ik ga niet zolang er nog corona heerst)
 
Laatst bewerkt:
Bedankt voor alle commentaren en loftuigingen ! Dat maakte het schrijven wat makkelijker op momenten dat het lastig werd. Opgeven was geen optie, maar bij momenten zat ik een halve dag op twee zinnen te zweten. Writers block ? Het bestaat ! 8-)
@Knutselsmurf2 en @mean-machine : wat niet was of is, kan nog komen hé. En wat corona betreft: tegen de zomer zullen we massaal ingeënt zijn en zal het wel loslopen. Als motorrijder heb je er sowieso weinig last van. Ik duim voor jullie allebei.
 
Ongelofelijk hartelijk verwoord , ik beleefde mijn Noordkaap in 1977 opnieuw (met een R1000RT).
Ik neem al een optie op uw toekomstige reisverhalen.
Bedankt om het met ons te delen.
groeten Demaic
 
Mooie tour en een geweldig verslag om te lezen , met zo een tour zijn er mooie km's bij gekomen bij je rode duivel .
 
Laatst bewerkt:
Terug
Bovenaan Onderaan