Reisverslag: Sven naar de Dolomieten

[SvenSP]

Quick-links
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5
Deel 6
Deel 7
Deel 8

Dit is het topic waar ik mijn reisverslag voor 2019 bij ga bijhouden.

In navolging op mijn vorige (eerste) verslag wil ik ook dit jaar weer wat op papier zetten. Voornamelijk voor mijn eigen vermaak natuurlijk maar ik merkte ook dat anderen het leuk vinden om mijn schrijfsels door te bladeren, dank daarvoor!

Na het lezen van een Alpen-special afgelopen winter van een van de betere motorbladen in Nederland werd mijn aandacht gegrepen door een uniek gebergte in het noorden van het mooie Italië. De eindbestemming dit jaar zal dan ook de Dolomieten zijn. Die streek stond al enige tijd om mijn lijstje en nu gaat het dus gebeuren. De bekende passen zullen allen worden aangedaan: De passo di Giau, Stelvio, alles rond Arabba en alles met -joch aan het einde. Ik trek er twee weken voor uit, mede door de lessen die ik de vorige keer heb geleerd. Zo stop ik langer halverwege in het Zwarte Woud om een rondje te maken en de bestemmingen in Italië en Oostenrijk niet te ver uit elkaar om zo een grote rondrit te kunnen combineren van Duitstalige Alpendelen.

De formule van mijn reizen komt hierop neer: sportmotor + veel rijden + cultuur opsnuiven = de zevende hemel. Dit jaar is er wel een kleine wijziging. De Honda gaat niet mee . In de plaats daarvan wordt het een oker-gele BMW R1200S met een fel oranje overgespoten neus. [korte pauze] Ik had het niet verzonnen maar hij is dan ook van mijn vader. Ondanks zijn opvallende vertoning is het een ge-weldige fiets. De styling is afgeleid van een R90 en is in het echt wel mooier dan ik hier de lezer doe geloven. Ook snel (paar pk's minder maar ook wat Nm's meer), wendbaar, licht en een zadel waar iemand gewoon over heeft nagedacht. Over veel dingen is trouwens nagedacht op de BMW. De schokbreker is bereikbaar zonder je klauwen open te halen of te verbranden. Handvatverwarming inclus en er zit zelfs een camping-stroomaansluiting net onder het zadel! Weet ik veel wat je daar aan hebt maar hij heeft ze wel. Qua zithouding is er niet eens zoveel verschil maar vooral de soepelere vering en een fijn zadel maakt de BMW een veel betere reismotor. En dat is toch fijn als de lokale wegbeheerder een iets lagere standaard hanteert. En hij was toevallig beschikbaar dus why not.


De route! Die kan niet ontbreken. Hieronder staat het reisplan bij benadering (exclus dagtrips).

Spoiler: kaart

De terugtocht is nagenoeg hetzelfde. Ik heb even overwogen om via Zwitserland te gaan, maar ga toch liever via de Duitse Alpenstrasse. Wel heb ik een dagtrip geplant naar Davos, is kijken of ik daar nog wat rijke stinkerds uit hun bed kan trompetteren.

21 juni gaat de reis beginnen. Ik hoop net als vorig jaar veel leuke ervaringen op te doen en veel vrolijke mensen te ontmoeten. Zin in!

 

[Rucarodi]

Alvast een goede reis en ik volg... Dit topic dan, je zal me niet in je spiegels zien..

 

[Drummer]

Ik vertrek een dagje later die zelfde richting uit.
Heb wel een vast hotel geboekt voor 5 nachten en ga vandaar uit mooie toeren maken.
Veel plezier alleszins.

 

[SvenSP]

Ik vertrek een dagje later die zelfde richting uit.
Heb wel een vast hotel geboekt voor 5 nachten en ga vandaar uit mooie toeren maken.
Veel plezier alleszins.

Veel plezier! Ik ben er van 25 tot 29 juni. Heb een leuk plekje gevonden tussen de Stelvio pas, het Garda meer en de Dolomieten in, kan ik alle kanten op
Als het nog enigszins wil passen neem ik ook mijn wandelschoenen mee, de bergen rond Cortina d'Ampezzo vragen daar wel om.

 

[Robse]

Dolomieten,Stelvio,Gardameer en de maand juni betekent maar één ding; druk,druk en nog eens druk.

 

[David_ZZR]

Supergaaf gebied! Klein tipje.. Rij door tot zuid Luxemburg en ga daar Frankrijk in. Na Metz kun je een mooie snelle doorsteek maken door de Vogezen en net onder Straatsburg zo het Schwarzwald in schieten om nog een stukje B500 te pakken. Scheelt een stuk Baustelle rijden op de 61 in Duitsland.

 

[Drummer]

Ik logeer in Panchia een hotelletje geboekt voor 5 nachten.

Volop aan het aftellen

Wie weet treffen we elkaar daar ergens

 

[SvenSP]

Zo, alles ingepakt en klaar voor de reis. Het wordt behoorlijk warm aankomende week maar toch op de zaterdag kans op een flinke bui in het Zwarte Woud. Afijn, aan het weer kan ik weinig veranderen, en zal er ook geen kilometer minder om rijden, of het nat van het zweet word of nat van de regen

Over twee weken horen jullie meer!

 

[Rucarodi]

Goeie reis, geniet ervan en keep the shiny side up..

 

[Sjoerd102]

Benieuwd naar je ervaringen. Ga je alleen?. Weekje Dolomieten Staat voor mij ook nog op de bucketlist

 

[Zwetje]

Goede reis! Ik ben benieuwd naar het verslag.

 

[SvenSP]

Vertrek

Wat een heerlijk gevoel, weten dat je morgen lekker op je motor kunt stappen om twee weken te kunnen touren in het buitenland. Je eigen plan trekken, mooie wegen rijden en genieten van de vrijheid waar je de rest van het afgelopen jaar braaf voor op het werk hebt gezeten. Ik wou dat ik nu al het gaskleppen vol open kan zetten maar zonder bagage wordt dat een korte rit. Zelfde plan als vorig jaar: twee zijtassen en een bagagerol. Doordat de BMW vlakke zijkanten heeft op de kont kan er meer in de zijtassen, die vouwen namelijk om de vorm heen van de panelen. Die winst in ruimte lever je meteen weer in omdat je een kannetje olie mee mag nemen. 2 tot 300 ml per 1000km schijnt normaal te zijn dus je zal eraan moeten geloven. 'Tis geen Honda hey! [huil]

De bestemming voor vandaag is een dorpje in Duitsland niet ver over de Luxemburgse grens. Tot na Maastricht is het de A2 volgen. Al snel kom ik motorrijders tegen die net als ik erop uittrekken. Ook een clubje die een voor mij comfortabele snelheid aanhouden en ik sluit aan. Het is best druk op de vrijdag en ik filter enkele honderden meters door de file. De BMW heeft alarmlichten, dat het is eerste goedmakertje. Al zal mister Honda gedacht hebben dat je toch nooit met pech naast de weg zal staan. Om bij het bochtige paradijs te geraken zal ik eerst nog Luik door moeten crossen. Daar is het ook druk. Ik rijd langs de wapenfabrieken van FN, maker van ‘The right arm of the Free World’. Die moest mijn pa nog meezeulen in zijn diensttijd. Plots doemen er blauwe lampen op in mijn spiegels, ik ga snel aan de kant. Een viertal brandweerwagens komt op volle snelheid aandenderen en passeren een druk kruispunt zonder dat er een muts de boel blokkeert. In Nederland had je die geheid wel gehad.

Na Luik volg ik de rivier Ourthe en Amblève richting Trois Ponts en door naar Vielsalm. Een heerlijk stuk dat begint met lange snelle bochten en geleidelijk overgaat het betere smijt en gooi werk. De route stond in een Belgisch motorblad, wiens naam mij is ontschoten maar ik wel erg dankbaar ben. De dikke zuigers van de Boxer geven veel koppel in het lage toerenbereik en hameren de motor voorts. Ook op toeren kan de sportboxer meekomen, maar moet natuurlijk zijn meerdere erkennen in het nieuwe geweld. Wat wel fijn is dat het bruikbare vermogen zeer goed op het asfalt te krijgen is, het vertrouwen in voor-en achterkant is enorm.

De route gaat verder richting Luxemburg waar het asfalt veranderd van een hobbelbaan naar een biljartlaken. Ah, dat lucht op. Ik neem de route langs de grens en kom langs Dasburg en Vianden. Altijd leuk die weg. Ik vervolg de route naar Berdorf. Daar heb ik een wandelingetje gepland naar de bekende rotsformaties en kloven, typerend voor het deel van Luxemburg dat ook wel Klein-Zwitserland wordt genoemd. De weg naar Berdorf is echter afgesloten. Het zal ook is niet zo zijn. Misschien via de andere kant proberen de weg op te komen? Kans dat ik er dan net dichtbij genoeg kan komen. Ik had net een goede plek opgezocht waar het wandelpad direct naast deze weg begint.

Na een tijdje de omleidingsborden te hebben gevolgd is er een parkeerterrein. Ik stop en zoek naar het wandelpad. Er is een pad, maar er staat voor de rest niets op. Na een kwartier lopen nog niets bijzonders gezien, sta je daar in een weiland, brandende zon, het zweet van je voorhoofd te vegen. Mijn mobiel krijgt geen verbinding met internet en ik kan dus niet zien of enigszins in de buurt ben. Dan maar terug, jammer hoor.

Ik vervolg mijn weg en warempel, ik rijd langs mooie rotsformaties die aan een schitterende weg liggen. Even verder doemt een grote rots op waarin door een krappe spleet een trap steil omhoog loopt. Eenmaal bovenaan is er een panoramapunt met een mooi uitzicht op de weg beneden. Zit ik hier toch nog goed. Op de kleine parkeerplaats nog even gebabbeld met een ouder Belgisch echtpaar. Zij vertellen mij dat de Nederlandse film ‘de Tweeling’ hier is opgenomen. Ik had volgens mij wel is van het boek gehoord. Mooi hier wel, maar deze jongen houdt toch meer van het betere scheurwerk en de startknop blaast weer leven in de BMW. Er volgen een aantal opeenvolgende snelle bochten langs de Sauer en aan het eind een lekkere doordraaier. Met de zware bepakking is het voorwiel wat licht maar de motor houdt desondanks koers.

Uiteindelijk kom ik het dorpje Holzerath binnengereden waar mijn eerste Gasthof staat. Ik wordt vriendelijk ontvangen en naar mijn kamer begeleidt. Eenvoudig maar goed, wat vaak zo is in Duitsland. Na een schnitzel mit pommes naar binnen geschoven te hebben, raak ik aan de praat met drie duitsers die al een paar dagen hadden getourd op de motor. Ze zijn collega’s en vrienden van elkaar en komen uit de Ruhr. Ze kennen Venlo en Roermond maar al te goed en waren ook bekend met de Zeeuwse kust. Meiner Heimat. Waarom ik daar weggegaan ben? Tja, arbeit. Dat kan een van de drie beamen, hij is als jonge Italiaan naar Duitsland gekomen om te werken (niet onder dwang). Maar niet alles in Duitsland is goed. Nee, hij rijdt een Alfa Romeo en een Ducati Hypermotard. En hij is het met mij eens, een Duitser kan geen fatsoenlijke koffie zetten. Het werd gezellig, een goed begin van de vakantie.

 

[Paul4all]

We want more,we want more

 

[SvenSP]

Dag 2

De volgende ochtend laad ik de route in de TomTom die mij door de Hunsrück, Pfälzerwald, Frankrijk en uiteindelijk het Zwarte Woud zal brengen. Rond mijn motor hadden een aantal bewonderaars zich verzameld. “Wie maakt jouw motor schoon?” Ja daar heb ik een poetsvrouw voor, erg aan te raden. Maar ik denk dat dit de laatste keer is in deze vakantie dat hij er zo uitziet, er wordt in het Zwarte Woud namelijk wat regen afgegeven. De roltas gaat weer achterop en het vizier gaat dicht. Eerst is de Hunsrück aan de beurt. Lekker rustig en veel bochten, zo heb ik ze het liefst. Het heuvelachtige gebied ligt tussen de Moezel en de Rijn in. Het enige probleem daar is dat je niet echt weet waar je bent, alle plekjes zijn even generiek en eindigen of op -kirchen, -berg danwel op -bach. Voor het stuurwerk maakt het niet uit en ik kan de BMW goed warm rijden voor wat komen gaat. Vanaf Kaiserslautern neemt het aantal motorrijders toe en met goede reden.

Hier ligt het Pfälzerwald en een van de beste motorwegen in deze hoek van Duitsland. Aan het begin van de weg ligt het Cafe Johanniskreuz met een groot parkeerterrein, een verzamelplaats voor motorrijders. Ik wil niet stoppen want ik heb net de flow te pakken. Borden die mij gebieden 60 te rijden worden strak genegeerd, evenals de vele Unfallstrecke plakkaten. Als ze niet willen dat ik onderuit ga moeten ze misschien ophouden mij af te leiden. Er is maar een ding echt belangrijk: concentratie. De parkeerplaats voorbijrijdend geef ik de BMW flink de sporen en de Boxer-brom rolt door het woud. De bal van de voet op de stepjes, kont naar achter en met een losse grip op het stuur duik ik de scherpe bochten in. Remmend de bocht in voelt op de BMW nog vertrouwder dan op de Honda, door de tele-lever constructie ontstaat er geen beweging in het rijwielgedeelte en verstoord het je lijnen nauwelijks. De remmen zijn ook nog eens uitstekend, met genoeg bite zorgen ze voor sterke vertraging. Hoog in de toeren wordt de uitlaat snel warm, even van het gas leidt dan ook tot harde knallen uit het volledige Laser systeem. Er zitten een paar mooie technische bochten in waar het raken van de apexen tot YES!-momenten leidt of tot ‘Ah kak, te vroeg ingestuurd, er zat nog een knik in’. In de tegenovergestelde richting komen veel motorrijders mij tegemoet. Geen tijd om te zwaaien, je kan maar beter je handen op de handvaten laten. Nog geen tel later komt een groep de bocht omzeilen en al zwaaiend waaierd de laatste uit tot op mijn deel van de rijbaan. Leuk en aardig vriend, maar blijf lekker op je eigen weghelft. Naast de weg ligt een motorvriendelijke vangrail, al zal hij toch wat hard overkomen bij een nadere kennismaking ben ik bang. In een samenleving die veiligheid boven alles stelt is een uitloopstrook met grindbak misschien niet onbespreekbaar, grind saves lives! Verderop loop ik tegen het eind aan van een tourclub maar de bochten zijn nog niet op! Ai, dat wordt lastig inhalen. Ze rijden dicht op elkaar en het zijn er erg veel, waarvan de laatste rijder de groep afschermd tegen vervelende snelheidsduivels zoals ik. Tja, het gaat toch echt gebeuren en een paar keer flitsen met grootlicht is de enige waarschuwing die ze van mij gaan krijgen. Het kost 4 bochten maar eindelijk ben ik er voorbij. Er zat gelukkig een recht stuk in en ze gunden me wel een stro-breedte in de colonne tussen de inhaalmanoeuvres door, fijn. Ik maak de rit verder af, wat een stuk hemel op aarde. De route vervolgt langs de uitlopers van de Noordelijke Vogezen waar ontzettend veel druivenstruiken en kasteeltjes staan, erg mooi.

Even later is tijd om de Franse grens over te steken, dat doe ik bij Wissembourg. Dit is qua kilometers een kortere en leukere weg naar het Zwarte Woud dan via Karlsruhe, daar is geen fluit aan. Aan het eerste stuk over deze route trouwens ook niet maar je ziet in ieder geval een paar bomen en geen lelijke industrie. Ik draai naar het zuiden en rijd parallel aan het zwarte woud dat in de verte half in nevel ligt verscholen. Kijkend naar het Westen zie ik de uitlopers van de Franse Vogezen, een prachtig zicht. Jammer dat ik al rijdend geen foto’s kan nemen.

De grens weer overstekend naar Duitsland rijdt ik naar Baden-Baden waar ik in het centrum even stop om te pauzeren. Er is een antiek- en tierelantijnenmarkt aan de gang in het park en het is gezellig druk. Maar wat een meuk zeg, dat je die oude troep nog meezeult naar een markt kan ik niet begrijpen. Toch moet je wat als je je jaren 60 interieur in stand wilt houden en daar kunnen Duitsers geen genoeg van krijgen. Terug bij de motor zijn er twee Nederlanders neergestreken, de vrouw op een Daytona 675 en de man op een Tiger Sport. Ze waren net op de terugreis van het Zwarte Woud en zouden wel zien waar ze vervolgens heengingen. Ja zo kan het ook, zeker in Juni, maar ik houd toch van de zekerheid van een reservering.

Ik had een tip gekregen om naast de Schwartzwaldhochstrasse ook een kleine detour te maken naar het stuwmeer van Schwarzenbach om vervolgens weer terug naar de B500 te slingeren, ongeveer tot op het punt waar ik er ook vanaf was gegaan. Goede tip, leuke weg met mooie bochten en leuk uitzicht op het stuwmeer en de stuwdam.

De B500 begint breed en heeft veel lange snelle bochten. Comfortabel 120 rijden en lekker doorhangen, dat gaat hier goed. Langzaam worden de bochten scherper en moet je wat meer op de stuurhelften drukken (mooi plaatje op maps: Google Maps) en wat vaker gaan verzitten. Het begint er boven mij een beetje dreigend uit te zien en de straat is al nat van een eerdere bui. De B500 houdt op en de wegen worden wat kleiner en dorpjes komen wat frequenter voorbij. Op een gegeven moment zie ik dat de route even de heuvels ingaat om zo even een stuurweggetje te pakken. Echter zijn de wolken die kant op wel erg donker dus ik besluit maar wat directer naar mijn eindbestemming te rijden. Het dal waarin ik rijd maakt een bocht en het is er net zo donker, balen. Ik zie het in de verte al kledderen en de eerste spettertjes verschijnen op het vizier. Nog een half uur tot de bestemming. Here we go. Ritsen dicht en alles zo goed mogelijk binnenboord houden, knieen strak tegen de tank en een beetje schuilen achter het ruitje. Ik draag altijd een waterdichte Gore-tex jas maar mijn leren broek heeft flinke stretch stukken waar het water dwars doorheen gaat. Het plenst flink en hard rijden zit er niet meer in. Water gaat waar het wil gaan en wordt al snel een natte boel daar beneden. Met nog zo’n 5 minuten te gaan houdt het op met regenen en ik probeer zoveel mogelijk wind te pakken om een beetje droog te waaien. Dat lukt maar deels. De motor kan ik gelijk de garage inrijden en kan daar nog lekker uitdruppelen. Net als mijn pak dat ik aan de muur kan ophangen. Ik kan even mijn helm niet kwijt en zet deze op een tafeltje buiten.

Binnen herkend de gastvrouw mij van vorig jaar en heet mij welkom. “Aber wir haben ein Problem”. Sie hat ein problem meinen Sie, flapt er net iets te snel en te hard uit. Ze lacht, gelukkig. Ze waren overboekt, of ik in het vakantiehuis aan de overkant van de straat zou willen overnachten. Ja natuurlijk, wie slaat er nou een heel huis af? En zo sjok ik over de straat mijn nieuwe onderkomen in. De roltas kan ik morgen laten liggen want ik blijf hier twee dagen, dat zal schelen met rijden. Na een warme douche kijk ik vanuit het raam naar buiten. Het regent weer, en hard. Gelukkig zit ik binnen. Binnen… bin-nennn.. KUTT mijn helm! Gelukkig kan ik net het tafeltje zien waarop ik hem had neergelegd. Hij staat er niet meer, gelukkig, de eigenaren zullen hem wel binnen hebben gezet. Zucht, dat had toch een klein drama geweest aangezien mijn nieuwe systeemhelm openklapt bij het afzetten en dus vol water had kunnen zitten. Geleidelijk aan veranderd de weg in een waterval en is de route naar het pension geblokkeerd. Dat is een dilemma want ik heb honger als een paard maar wil ook niet zeiknat aan tafel schuiven. Hmm, wachten dan maar.

Ik lees wat uit de nieuwe Kicxstart, er staat een mooi verhaal in over de nieuwe Panigale V4, waarmee de schrijver in enkele dagen van NL naar Stelviopas en terugrijdt voor een vlugge test en om te bewijzen dat het kan. En waarom ook niet, het heeft 2 wielen en een stuur, gaan met die banaan! Ik ga een poging wagen om wat eten te bemachtigen en hol de straat over. Binnen is het druk, maar gelukkig is er nog een tafeltje over, bingo. Ik zit halverwege het voorgerecht als er een gezelschap van 4 binnenkomen die graag wilden eten. Omdat ik alleen aan een tafeltje van vier zit kijk ik even rond en zie aan een tafeltje verder nog een lege stoel. Ik bied aan om te verkassen als dat okay is bij het andere tafeltje. Dat was meer dan okay en ik kon weer verder bikken. De Duitsers aan de tafel zijn erg vriendelijk en zeer geïnteresseerd in mijn motorreis en lullen er rustig op los. Ze komen hier al meer dan 10 jaar en kennen de eigenaren goed. Op dat moment komt de gastvrouw langs met de boodschap dat mijn drankjes zijn betaald door de mensen aan wie ik mijn tafel had opgegeven, nice en proost! Ik moet beslist later aanschuiven aan de stammtisch. En zo gezegd zo gedaan. Op het laatst waren alleen ik en de gastheer, tevens kok, over. Hij liet foto’s van zijn BMW zijspan zien, op basis van een R50 uit de jaren ‘60. Hij had hem helemaal gerestaureerd en het was een sierlijk geval. Hij reed daar soms op, wanneer het werk het toeliet, samen met zijn gehandicapte zoon. Mooi hoor. Ik zat aan mijn tax en ging weer richting de andere kant van de straat om mijn bed in te duiken.

 

[bramheus]

Leuk om mee te lezen!!!

 

[Pietje1975]

Ik volg ook.

 

[MeanBlueMan]

.

 

[350-v-twin]

Leuk verhaal! TOP!

 

[sonsan]

Leuk hoor, mooie foto's ook!

 

[Mister Vogezen]

Vertrek

Wat een heerlijk gevoel, weten dat je morgen lekker op je motor kunt stappen om twee weken te kunnen touren in het buitenland. Je eigen plan trekken, mooie wegen rijden en genieten van de vrijheid waar je de rest van het afgelopen jaar braaf voor op het werk hebt gezeten. Ik wou dat ik nu al het gaskleppen vol open kan zetten maar zonder bagage wordt dat een korte rit. Zelfde plan als vorig jaar: twee zijtassen en een bagagerol. Doordat de BMW vlakke zijkanten heeft op de kont kan er meer in de zijtassen, die vouwen namelijk om de vorm heen van de panelen. Die winst in ruimte lever je meteen weer in omdat je een kannetje olie mee mag nemen. 2 tot 300 ml per 1000km schijnt normaal te zijn dus je zal eraan moeten geloven. 'Tis geen Honda hey! [huil]

Bekijk bijlage 1408817

De bestemming voor vandaag is een dorpje in Duitsland niet ver over de Luxemburgse grens. Tot na Maastricht is het de A2 volgen. Al snel kom ik motorrijders tegen die net als ik erop uittrekken. Ook een clubje die een voor mij comfortabele snelheid aanhouden en ik sluit aan. Het is best druk op de vrijdag en ik filter enkele honderden meters door de file. De BMW heeft alarmlichten, dat het is eerste goedmakertje. Al zal mister Honda gedacht hebben dat je toch nooit met pech naast de weg zal staan. Om bij het bochtige paradijs te geraken zal ik eerst nog Luik door moeten crossen. Daar is het ook druk. Ik rijd langs de wapenfabrieken van FN, maker van ‘The right arm of the Free World’. Die moest mijn pa nog meezeulen in zijn diensttijd. Plots doemen er blauwe lampen op in mijn spiegels, ik ga snel aan de kant. Een viertal brandweerwagens komt op volle snelheid aandenderen en passeren een druk kruispunt zonder dat er een muts de boel blokkeert. In Nederland had je die geheid wel gehad.

Bekijk bijlage 1408818

Na Luik volg ik de rivier Ourthe en Amblève richting Trois Ponts en door naar Vielsalm. Een heerlijk stuk dat begint met lange snelle bochten en geleidelijk overgaat het betere smijt en gooi werk. De route stond in een Belgisch motorblad, wiens naam mij is ontschoten maar ik wel erg dankbaar ben. De dikke zuigers van de Boxer geven veel koppel in het lage toerenbereik en hameren de motor voorts. Ook op toeren kan de sportboxer meekomen, maar moet natuurlijk zijn meerdere erkennen in het nieuwe geweld. Wat wel fijn is dat het bruikbare vermogen zeer goed op het asfalt te krijgen is, het vertrouwen in voor-en achterkant is enorm. De route gaat verder richting Luxemburg waar het asfalt veranderd van een hobbelbaan naar een biljartlaken. Ah, dat lucht op. Ik neem de route langs de grens en kom langs Dasburg en Vianden. Altijd leuk die weg. Ik vervolg de route naar Berdorf. Daar heb ik een wandelingetje gepland naar de bekende rotsformaties en kloven, typerend voor het deel van Luxemburg dat ook wel Klein-Zwitserland wordt genoemd. De weg naar Berdorf is echter afgesloten. Het zal ook is niet zo zijn. Misschien via de andere kant proberen de weg op te komen? Kans dat ik er dan net dichtbij genoeg kan komen. Ik had net een goede plek opgezocht waar het wandelpad direct naast deze weg begint. Na een tijdje de omleidingsborden te hebben gevolgd is er een parkeerterrein. Ik stop en zoek naar het wandelpad. Er is een pad, maar er staat voor de rest niets op. Na een kwartier lopen nog niets bijzonders gezien, sta je daar in een weiland, brandende zon, het zweet van je voorhoofd te vegen. Mijn mobiel krijgt geen verbinding met internet en ik kan dus niet zien of enigszins in de buurt ben. Dan maar terug, jammer hoor.

Bekijk bijlage 1408819

Ik vervolg mijn weg en warempel, ik rijd langs mooie rotsformaties die aan een schitterende weg liggen. Even verder doemt een grote rots op waarin door een krappe spleet een trap steil omhoog loopt. Eenmaal bovenaan is er een panoramapunt met een mooi uitzicht op de weg beneden. Zit ik hier toch nog goed. Op de kleine parkeerplaats nog even gebabbeld met een ouder Belgisch echtpaar. Zij vertellen mij dat de Nederlandse film ‘de Tweeling’ hier is opgenomen. Ik had volgens mij wel is van het boek gehoord. Mooi hier wel, maar deze jongen houdt toch meer van het betere scheurwerk en de startknop blaast weer leven in de BMW. Er volgen een aantal opeenvolgende snelle bochten langs de Sauer en aan het eind een lekkere doordraaier. Met de zware bepakking is het voorwiel wat licht maar de motor houdt desondanks koers.

Bekijk bijlage 1408822

Bekijk bijlage 1408823

Uiteindelijk kom ik het dorpje Holzerath binnengereden waar mijn eerste Gasthof staat. Ik wordt vriendelijk ontvangen en naar mijn kamer begeleidt. Eenvoudig maar goed, wat vaak zo is in Duitsland. Na een schnitzel mit pommes naar binnen geschoven te hebben, raak ik aan de praat met drie duitsers die al een paar dagen hadden getourd op de motor. Ze zijn collega’s en vrienden van elkaar en komen uit de Ruhr. Ze kennen Venlo en Roermond maar al te goed en waren ook bekend met de Zeeuwse kust. Meiner Heimat. Waarom ik daar weggegaan ben? Tja, arbeit. Dat kan een van de drie beamen, hij is als jonge Italiaan naar Duitsland gekomen om te werken (niet onder dwang). Maar niet alles in Duitsland is goed. Nee, hij rijdt een Alfa Romeo en een Ducati Hypermotard. En hij is het met mij eens, een Duitser kan geen fatsoenlijke koffie zetten. Het werd gezellig, een goed begin van de vakantie.

Leuk , ik lees mee.

 

[SvenSP]

Dag 3: Schwarzwald-tour

Dat het gister gezellig was, merk ik bij het opstaan. Ik kan beter wat rustiger aan doen. Een plens koud water over mijn gezicht en ik sta weer met beide benen op de aarde. We kunnen er weer tegenaan. Na het ontbijt stel ik de TomTom weer in en kan de rit beginnen. Het weer is opgeknapt en de zon schijnt af en toe door de wolken, prima omstandigheden. Koud is het trouwens ook niet, vanaf Nederland is het tot nu toe altijd 25+ geweest. De boxer wordt weer tot leven gewekt. Het buitje van gister heeft de steriele looks geen goed gedaan, overal zit zand. Op de BMW kan dat op veel plekken komen, een nadeeltje van een halve kuip. Ik laat de koppeling los en ik rij het dorp uit. Benieuwd of het Zwarte Woud zo verrassend goed is net zoals de Vogezen van verleden jaar. De route bouwt rustig op, zo kan je ook nog een beetje van het landschap genieten, ook belangrijk. Vanaf Lenzkirchen beginnen de bochten vaker voorbij te komen en worden de rechter-polsbewegingen frequenter en vaker in standje ‘wide open’. De route intensiveert en volgt het riviertje de Steina. Hier rijdt je door het dichte woud en is de snelheidsbeleving net even wat beter. Het geluid uit de dubbele Lasers is gelukkig ‘sociaal hard’, dat wil zeggen: bij het starten en stationair niet hinderend maar wel goed hoorbaar over al het andere kabaal hoger in de toeren. Ik scheur de Steina verder af en zet koers richting Waldshut, een stadje aan de grens met Zwitserland. Aldaar kan ik even tanken en wat vuil en zand van de veercomponenten halen.

Vanaf het tankstation zie ik hele zwermen met Zwitserse motorrijders het Zwarte Woud inrijden. Vast op de vlucht voor de krankzinnige verkeersboetes die ze daar kennen en het krampachtig rijgedrag dat daaruit voortvloeit, zoals ik vorig jaar helaas mocht ervaren (dat laatste).Dat wordt gezellig druk op de weg dan. Ik vervolg verder richting de Schluchsee via de B500. Tot aan het meer zijn de bochten wijd en snel wat weer voor wat afwisseling zorgt. Aan het meer is het kneiterdruk en daar ben ik allergisch voor. Gelukkig ligt er na de Schluchsee een weg (L146) naar Aule met een paar fantastische bochtencombinaties. Na de weg afgereden te hebben keer ik de motor om, zodat ik de bochten bergopwaarts nog een keer kan pakken. Halverwege is er een rustplek waar ondertussen wat Duitse motorrijders waren neergestreken. Ik kon wel een pauze gebruiken en ging erbij zitten. Het waren vriendelijke locals die op dit stuk brommers aan het kieken waren. Je kon ze mooi vanaf de berg zien aankomen, remmend naar beneden de 180 graden bocht in zien duiken, om ze vervolgens het dal in te horen galmen. Gratis spektakel. De Duitsers gaven mij wat tips over goede wegen in de buurt en wisten ook welke delen afgesloten waren. Ook hier worden op sommige stukken motoren geweerd in de weekenden, helaas ook op een stuk die in mijn route voorkomt. Maar met zoveel mooie wegen die overblijven zou dat geen probleem moeten zijn.

Via St. Blasien, Todtmoos en Rickenbach gaat wederom de route naar het zuiden via snellere wegen. Bij Wehr koers ik richting Todtmoos-Au, een schitterende weg met meer bochten dan rechte stukken, dwars door het woud. Hier gaat het gas er stevig op en worden de remschijven flink heet. De BMW kan het allemaal makkelijk aan. Voor is er een Metzeler sportec gemonteerd, een band met een zachte compound die voor snel stuurgedrag zorgt en vooral veel grip. Rijdend op het koppel is het slechts schakelen tussen de 3de en 4de versnelling. Alleen bij de scherpste bochten hoef je naar zijn twee te gaan. Voor een echte hooligan fiets is de Beierse te gemanierd. Het voorwiel blijft op de straat geplakt en ook de achterkant zet geen stap verkeerd. Het voorwiel blokkeren zit er ook niet bij, het ABS grijpt in wanneer dat nodig is. Er zit zelfs een stuurdemper op, waar ik het nut van afvraag. Maar al deze snufjes zijn slechts puntjes op de i van wat in de basis een verdomd goede fiets is die vertrouwen schept en bedrieglijk hard gereden kan worden. De BMW maakt van jou een snelle rijder.

Doordat het gisteren hard heeft geregend kom je af en toe een steen tegen, of meerdere. Vervelend als je net aan komt zeilen en er precies een op je lijn ligt. Gelukkig kan ik uitwijken naar de andere rijbaan, want een flinke steen is toch wat riskant om overeen te gaan. Ik stop om hem aan de kant te schoppen, maar een paar wielrenners zijn mij te snel af. Danke schön! De tocht vervolgd richting Wieden, een gebied met mooi landschap en natuur. Hier wordt veel gewandeld en gefietst. Bij Hotel Wiedener Eck verzamelen veel motoren en bolides die hier komen voor de goede wegen. Ik stop hier even om wat vocht bij te tanken.

Even verder zijn de watervallen van Todtnau. Na een korte maar steile afdaling kom ik bij de waterval, mooi en leuk, vooral omdat het er koel is. Ondertussen was het kwik richting de 32 graden opgeschoven. Terug omhoog was minder leuk. De rit gaat verder naar Titisee. Tja, je kan het al raden, daar vond ik dus geen zak aan. Samen schuifelen door het centrum en even kijken naar het water liet ik maar voorbij gaan. Ik kom uit Zeeland, mijn idee van een "See" is toch iets anders. Je kan je motor daar ook niet fatsoenlijk kwijt, elke vierkante centimeter staat vol. Lekker verder rijden dus.

Bij Triberg heb je nog een grote waterval, maar het begon al wat later te worden en ik wilde nog graag even wat rubber slijten voordat ik weer in het Gasthof zou belanden. Het Zwarte Woud is erg goed bevallen en heb het idee dat ik in ieder geval de beste stukken gereden heb. Vooral de afwisseling tussen snellere en zeer bochtige wegen is hier perfect in balans. Het asfalt is niet overal even super maar wel beter dan in de Eifel en omstreken. De mensen die ik onderweg tegenkwam waren allemaal makkelijk aanspreekbaar en vriendelijk. Terug in het Gasthof is het rustig, het is zondagavond en de meesten zijn al weer vertrokken. Ik zit na het eten nog wat buiten te lezen met een biertje en besluit wat vroeger het nest op te zoeken. Morgen gaat de reis verder naar Oostenrijk.

 

[Tcat]

Leuk om te lezen zo, je verslag.
Mag ik je een kleine tip mee geven?
Laat af en toe is een 'regel vallen'.
Zodat je wat ruimte en lucht krijg tussen door.

Zodat het allemaal wat lekkerder leest.
En het niet een grote lap tekst wordt.
Door zo'n opstelling kan het ook wat spannender worden.
Als je stopt op een leuk/spannend moment.

Dan ga je daar weer mee verder.
En zitten we aan je tekst gekluisterd.



(Zoals ze bijvoorbeeld een boek schrijven)

 

[SvenSP]

Een stripboek bedoel je? Ik zal is kijken wat ik er aan kan doen.

Beetje warm om te schrijven. En sinds een week eigenaar van een andere motor

 

[SvenSP]

Dag 4: Bodensee, Alpenstrasse en Oostenrijk

Na Vöhrenbach te hebben verlaten kan ik nog een laatste stukje Zwarte Woud meepakken voordat ik de snelweg richting de Bodensee op ga. Dit is het eerste stukje snelweg sinds Nederland. Liever had ik het overgeslagen maar er moet toch een beetje een goede reistijd/lol verhouding in de reis zitten (de lol in het stuk tussen het Zwarte Woud en de Bodensee is beperkt). Fastforward: ik parkeer mijn motor bij een klooster aan de Bodensee. Ik heb mijn kont nog geen centimeter van het zadel gelicht of er komt een wat artistiek uitziende Duitser uit zijn camper gesneld die mij toch wat dringend verzoekt om een andere plek te vinden. Er rijden hier ook toeristenbussen rond die de draai anders niet meer kunnen maken. Tja, dat interesseert mij weinig maar god behoede dat zo’n bus tegen mijn BMW aanknalt. Moven dus. De duitser verkocht hier zijn schilderijtjes in de categorie: ‘Leuk voor thuis!’, maar welke vervolgens op zolder onder een laag stof verdwijnen en pas herontdekt worden bij een daklekkage. Vanuit het noorden kwam hij oorspronkelijk maar had het daar wel gezien. Hij zat hier al een tijdje aan het meer, sinds zijn pensioen. Het uitzicht vanaf het klooster is mooi. Aan de andere kant van het meer kan je in de verte boven een wazige mist net de toppen van de Alpen zien.

De weg langs de Bodensee is niet heel spectaculair maar voor het grootste gedeelte schiet het wel op. Alleen bij Friedrichshafen kom ik per ongeluk door het centrum, schijnt ook een weg omheen te liggen maar daar wou de TomTom niet aan. De temperatuur is inmiddels ook aardig opgelopen en ik probeer zoveel mogelijk vooraan bij de stoplichten te komen. Ik sta op het punt om even te stoppen maar besluit toch om door te gaan, alleen al om wat af te koelen. Buiten Friedrichshafen komt de snelheid er weer in. Hier begint ook de Alpenstrasse, aangegeven met een Edelweiss symbool op de verkeersborden. Een weg die ik deze vakantie zoveel mogelijk wil afrijden. Vandaag is het plan om de eerste helft te doen. Na Kinbach volgt een serie krappe bochten waarin de stijgsnelheid ook behoorlijk is. Gelukkig had ik een aantal auto’s weten te passeren voor hier aan te komen want de ruimte tussen de bochten is beperkt. Eenmaal bovenaan zit het adrenalinepeil weer op niveau. Vanaf hier is het landschap glooiend en de bochten wijd. Lekker gassen dus.

In de route zit een stukje Oostenrijk. Hier is de benzineprijs een zeer aangename 1.20 per liter. Het kan dus wel. Even tanken dus. Bij de BMW is dat net wat lastiger, het tankgat onder de benzinedop is maar net groot genoeg voor het vulpistool. Je ziet dus ook niet wanneer de tank vol zit. Opeens spuit er een straal benzine over mij en de motor heen, kolerezooi. Het zit zelfs op mijn zonnevizier die ik gelukkig nog naar beneden had staan. Gelukkig zitten er een paar doeken in de zijtassen en is alles snel opgepoetst. Best een gevaarlijke situatie realiseer ik me, gelukkig zitten de hete delen van de motor niet in de baan van de benzine. Welke idioot maakt die opening dan ook zo klein? Na nader onderzoek blijkt de ‘tank’ niet de echte tank te zijn, deze zit veel dieper tegen het blok aan, waardoor een nauwe en lange geleider nodig is vanaf de benzinedop. Resultaat: benzine-douche als je niet oplet.

Verder in Oostenrijk zijn er helaas een aantal afzettingen waardoor de route in de soep loopt. Ik kon niet over de Riedberg-pas, tenminste dat gaven de borden aan. Ik probeerde vervolgens zelf een alternatieve route te zoeken, maar waarschijnlijk door een mix van het half opvolgen van orders van de tomtom en mijn eigen correcties bleek dat ik een rondje had gereden en weer terug bij af was. Ondertussen was het 13:00 uur geworden en besloot onder het genot van een ‘Bauer Omelette’ is rustig naar de route te kijken. Smaakt goed! Ik schuif wat over de kaart en pas de route iets aan. Ik wil in ieder geval de Hahntenjoch meepakken voordat ik op de bestemming aankom. Ik blijk niet niet de enige te zijn die dat van plan is. Onderweg kom ik veel Engelsen tegen die een zeer rap tempo aanhouden. In dit laatste traject kunnen de verschillen niet groter zijn. De Oberjoch en Gaicht Pass bleken erg leuk maar de weg van Weissenbach tot Elmen daarintegen is het saaiste kutstuk bezaait met snelheidscontroles die ik tot nu toe gereden heb. Gelukkig maakt de Hahntenjoch die hierna volgt alles weer goed. Beeld spreekt hier veel beter dan ik dat kan (opgenomen vanuit een auto maar goed zicht en goed geluid).

Ik rijd verder naar het Ötz-dal waar mijn hotel staat, zomaar een boeking via booking.com en niet te lang over nagedacht. Toch blijkt dit de grootste aangename verrassing (qua verblijf) van de vakantie. Mijn motor kan ik kwijt onder een groot afdak voor de deur van het hotel. Bij het afstappen wordt ik aangesproken door een stel Nederlanders, dat is best wennen als je afgelopen dagen alleen maar Duits hebt geluld. Zij zijn met de motoren op een karretje en ook net aangekomen. Eenmaal binnen staat er een telefoon te wachten met een bericht erbij dat ik even moet bellen. Er wordt gelijk opgenomen en een aardige mevrouw staat binnen no-time aan de balie. “Oh ik zie dat je wat langer bent, ik regel even een grotere kamer voor je” Vielen Dank! “Oh en het is grillavond, je kunt om zeven uur aanschuiven.” ka-ching, Jackpot. De kamer is inderdaad erg ruim, met een bad nog wel. Die ging ik meteen maar is testen. Niets fijner dan na een lange dag sturen jezelf in een warm bad laten zakken. Het eten bleek geweldig, met voor- en nagerecht en incl. overnachting voor een zeer aantrekkelijke prijs, 10/10. Morgen wordt een zeer intensieve en veelbelovende dag, op naar Italië!

 

[QTarantino]

Leuk geschreven! Klinkt als een lekker dagje, met een leuke afsluiting!

Gelukkig heb jij het gebied rond de Bodensee anders ervaren dan ik. Vond het zelf echt een drama qua verkeer, flitsers en wegen. Op de terugweg express dat gebied vermeden.