Hallo 
Het is inmiddels alweer een tijdje geleden maar dit verslag leek me wel leuk om met jullie te delen
Op een dag, halverwege augustus kreeg ik mijn oom en tante op de koffie. Zij houden wel van reizen en gaan ook een aantal keer per jaar op vakantie. Ze zouden over een maand ook gaan, samen met wat vrienden, maar daar was ik toen nog niet van op de hoogte. Een reis naar de VS zou het worden, met een motortour organisatie. Op een gegeven moment vroegen ze of het mij ook wat leek, op een Harley Davidson door een paar zuidelijke staten van Amerika touren. Ik had nog wat geld achter de hand en over het antwoord hoefde ik niet lang na te denken. Uiteraard ging ik mee, en met nog een maand voor vertrek ben ik maar begonnen mijn zaakjes te regelen.
De voorpret
Zelf had ik nog nooit buiten Europa gereisd, ik ben niet zo van de vakanties (wat ook een reden is dat ik dit zo kon financieren
). Verder totaal geen ervaring, dus alle dingen die ik moest regelen zoals een credit card, visum, reisverzekering, waren allemaal nieuw. Nadat ik dit allemaal aangevraagd had heb ik de motortour organisatie gecontacteerd en wat informatie gekregen. De reis ging door verschillende zuidelijke staten en stond in het teken van muziek en motoren. Dat betekende veel avonden muziek van live bandjes. We volgden als het ware een reis door het muzikale verleden van Amerika. De muziek was vooral blues, jazz en country. Niet bepaald mijn smaak dacht ik, maar hoe vaak krijg je nou de kans zo'n reis te maken. In je eentje zou je het toch niet zo snel doen. Voor vertrek moest ik een keuze maken welke motor ik zou willen rijden. Dat het een Harley Davidson zou worden stond vast, maar welke?
Dag 1, vertrek
Het is 12 oktober. De wekker gaat vroeg, half 5 om precies te zijn. Ik ga op reis naar de VS. Een small town boy gaat de grote boze wereld in! We hebben afgesproken in een dorpje hier in de buurt, waar 1 van de kennissen van mijn oom en tante een zaak heeft. Hij is bevriend met een taxichauffeur en we worden gratis en voor niets naar Schiphol gebracht. We verzamelen om 5:45 uur in Wagenborgen en om 6 uur zitten we in onze eigen Schiphol taxi. De rit duurt normaal gesproken een 2 1/2 uur, maar op de A6 thv van Almere komen we in de file. Dit tot enige frustratie aan onze zijde. We vliegen wel pas om 12 uur, maar we zijn allemaal graag op tijd. Uiteindelijk staan we om half 10 op Schiphol aan de incheckbalie. Het is mijn eerste vliegreis in lange tijd, sinds 2000 niet meer gevlogen en daar kan ik me bar weinig van herinneren. In de rij voor het inchecken kom ik erachter dat ik nog wat gereedschap in m'n rugzak heb zitten, wat niet in de handbagage mag. Snel in de koffer ermee. Nadat we allemaal incheckt zijn drinken we een kop koffie in de vertrekhal. We zijn met een groep van 12 man en de gezelligheid zit er al in. Daarna door de douane, met alle security checks die daarbij horen. Ik vond dit wel een spannend gedeelte, alhoewel ik natuurlijk niks bij had wat verboden is
. Om half 12 zitten we in het vliegtuig en om 12 uur vliegen we. Veel bijzonders is het niet, 8 uur in een gedateerd vliegtuig, waar ik mijn benen amper kwijt kan. We landen in Washington en hebben ongeveer 2 uur om over te stappen naar Orlando, Florida. Bij de douane hebben we weinig tegenslag. We kunnen zo doorlopen en de douanebeambte is zelfs vriendelijk, totaal niet wat je op TV ziet. Na 2 uur wachten stappen we in het vliegtuig en rond 22u lokale tijd landen we in Orlando. Buiten de aankomsthal staat René al op ons te wachten. Hij rijdt ons met zijn busje van het vliegtuig naar het hotel. Hier ontmoeten we 2 andere stellen die met ons meerijden. In totaal zijn we dus met 17 man, 15 vakantiegangers en 2 begeleiders. Bij het hotel zit een klein restaurantje, "fish on fire". Daar krijgen we onder het genot van wat lokale lekkernijen en wat Budweisers een briefing van Ronald en René (onze tourguides, 2 Nederlanders die dit inmiddels 15 jaar doen). Na de briefing worden de kamers uitgedeeld en gaat iedereen op bed, het was een lange dag en om 6 uur gaat de wekker, we worden om half 8 opgehaald door de lokale Harley dealer en dan gaat het los!
Dag 2, Orlando - St. Augustine (± 340 km)
De wekker gaat om 6 uur. Snel even douchen en dan naar het ontbijt. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten, maar uiteindelijk is het allemaal prima. Wafel ijzer, warme worstjes en mierzoete ontbijtgranen. Wat wel echt tegenvalt is de koffie, wat een slappe troep. Om half 8 krijgen we een briefing, en om kwart voor 8 worden we opgehaald.
Na een rit van ongeveer 20 minuten komen we aan bij de Harley dealer in Orlando. Vanuit het raam van de bus zien we al 10 motoren op een rij staan, duidelijk klaar voor vertrek. Verder staan er buiten ongeveer 50 motoren met prijsjes, en binnen staan er nog eens een stuk of 100. Wat een gigantisch gebouw en wat enorm veel motoren. Op 1 van deze motoren hangt een kaartje met mijn naam, wat gaaf! En het is geworden een:
Buiten, wat een mooi spul!
Het is een 2015 Harley Davidson Streetglide met nog geen 2500km op de teller. Gloedje nieuw dus! Vantevoren hadden we al wel te horen gekregen dat we op vrij nieuwe motoren reden, maar dat ze zo nieuw zouden zijn.... 
We moeten eerst even bekend worden met de motoren, sommigen van ons hebben al een hele tijd niet gereden en na een paar rondjes op de parkeerplaats hebben we het een beetje onder de knie. Het zijn toch wel vrij zware motoren. Zo'n streetglide weegt toch al gauw 370kg!
Tegen 10 uur rijden we Orlando uit. Het is heerlijk weer, zo'n 28 graden. Beschermende kleding doet niemand hier aan, en het was ook vrij lastig mee te nemen in de koffer. Een jas, handschoenen, brilletje en pothelmpje moeten het gaan doen de komende 2 week. In Nederland zou ik niet zo gauw zonder jas en fatsoenlijke helm gaan rijden, maar de manier van rijden hier aan de overkant van het grote water is zo relaxt! Er is geen gehaast van medeweggebruikers, en zo'n Harley nodigt ook niet echt uit tot scheuren. Het is een heerlijk relaxte motor en we rijden niet harder dan 85/95 km/h. Na een half uurtje rijden zijn we Orlando uit en op de grote weg richting Daytona Beach. Na een stukje Interstate komen we op een highway uit, langs de kust van de Atlantische Oceaan. Op de weg komen we veel motorrijders tegen. Later blijkt dat er in Daytona Beach voorbereidingen getroffen worden voor een groot biker evenement: Bikefest! In Daytona Beach zelf zijn er een stuk of honderd motoren te zien, veelal Harley's. De een ziet er nog gaver uit als de ander! De meest gekke dingen zijn gecustomized. Overal zijn kraampjes en winkeltjes met kleding en andere producten wat bij een dergelijk evenement hoort. Patches, jasjes en shirts met veel doodskoppen erop. We kopen zelf wat vingerloze handschoentjes want de temperatuur is inmiddels aardig opgelopen, zo'n 34 graden. Na even gestruind te hebben in Daytona Beach rijden we verder. Achter ons rijd de volgwagen met alle bagage en een trailer met een reserve motor erop, mocht 1 van ons stil komen te staan. We rijden verder langs de Atlantische Oceaan over heerlijke lange wegen met mooie bochten erin. Wind door je haren, typische Amerikaanse radio erop, ik waan mezelf bijna in GTA Vice City!
Langs de kust eten we een hapje in een standtent op palen. Hier valt me voor het eerst op hoe oppervlakkig sommige Amerikanen zijn. Onze ober komt om de 2 minuten bij ons om te checken of alles goed is, en ons glas (je kan beter zeggen vaas, zo groot zijn de glazen!) is nog niet half leeg of we worden alweer bijgeschonken. Het eten is goed, maar de porties zijn heel groot. Maar we hebben vakantie dus we letten niet op ons gewicht (is uberhaupt niet nodig
)
Na de break rijden we weer verder richting Flagler Beach. Het is hier werkelijk prachtig, we rijden vlak langs de oceaan en er zijn veel heuvels met lange bochten. Halverwege de middag stoppen we ergens langs de weg en neem ik samen met een ander nog een duik in de oceaan. Het water is echt heerlijk warm.
Na deze stop rijden we vrij snel St. Augustine in. Het is een historisch stadje met veel karakteristieke gebouwen. Eenmaal aangekomen bij het motel parkeren we de motoren en nemen we nog een duik in het zwembad.
Tegen 18 uur gaan we de stad in om eens wat eten te scoren. We krijgen nog een tip van onze reisleiders om een bar genaamd "Trade Winds" in te gaan, en dat er goeie live muziek is. Eenmaal bij deze bar aangekomen staat de airco op 0 graden te blazen, en er wordt veel gerookt in de kroeg. Het is eigenlijk niet helemaal ons ding en omdat we al een lange dag gehad hebben besluiten we naar het motel terug te gaan. Rond half 12 komen we daar aan en duiken lekker ons bed in. Al deze indrukken moeten even verwerkt worden.
Dag 3 St. Augustine - Savannah (±330km)
Wederom gaat de wekker weer vroeg, we vertrekken om 8 uur. Om kwart voor 8 krijgen we weer een briefing over wat ons deze dag te wachten staat. We tanken en daarna rijden noordelijk het stadje uit en we komen al gauw weer op de mooie wegen die we gister ook reden. Iets minder glooiing in het landschap, maar we rijden wel weer over stukken die door het moeras gaan. Het water loopt daar ook geregeld over de weg en dat is te zien. Het zijn prachtige wegen met bomen over de weg heen. De kwaliteit van de wegen is goed en ze zijn ook schoon.
Na een lunch in zo'nzelfde tentje als dag 2 rijden we weer verder. Het is al écht warm, de jas is al uit en we rijden in een shirt met lange mouwen. Dit wordt aangeraden door de tourguides omdat anders je armen snel verbranden.
Via een pontje steken we de grens tussen Florida en Georgia over. Je merkt direct dat je in een andere staat bent. Het is hier allemaal wat armzaliger, de huizen zijn kleiner en je ziet steeds meer vervallen huizen. Ook valt het op dat op de vluchtstrook van de highway veel verlaten auto's staan. We tanken bij een groot tankstation waar allemaal winkeltjes bijzitten. Het is hier zo heet, de mussen gaan gewoon onder de auto zitten, waar schaduw is. Even stoppen om te plassen en een ijsje te eten, motoren weer vol en we kunnen weer onderweg. Tanken doen we ongeveer 2x per dag omdat er ook motoren bij zijn ( H-D Heritage Softail Classic bijvoorbeeld) met een kleine tank inhoud. De streetglide waar ik op rijd heeft een grote tank van 23 liter waar ik volgens mijn display een kleine 400km mee kan rijden.
We rijden nog wat langs de kust, en vlak voor Savannah pakken we een stukje Interstate om de stad in te komen. Het valt me op dat de highways vrij schoon zijn en ook van goede kwaliteit. Dat valt niet te zeggen over de Interstates, de écht grote wegen. Soms 4/5/6 rijbanen breed en er ligt geregeld troep op. Je komt van alles tegen, bankstellen, kapotte banden en dikke ijzeren kettingen. Eenmaal in Savannah is het al na vijven en we settlen lekker in ons motel. We douchen even en gaan dan de stad in, voedselen! We komen uiteindelijk terecht in een sports bar, echt typisch Amerikaans. Op elke muur hangen meerdere joekels van tv's met alleen maar sport erop. We bestellen wat Amerikaanse pilskes en eten uiteraard weer grote porties vlees en patat. Het stadje Savannah zelf is opzich wel mooi, maar er is niet veel te beleven. Je ziet hier nog wel veel grote huizen, uit de tijd van de slavernij. Na het eten lopen we nog een klein rondje en gaan dan weer terug naar het motel. Onderweg concluderen we dat het aan de ene kant wel jammer is dat we maar 1 nachtje in elke stad blijven, je ziet niet heel veel van de stad. Maar aan de andere kant is dat ook de charme ervan, je ziet juist heel veel verschillende dingen! Tegen half 12 liggen we op t nest en slapen snel en goed.
Dag 4 Savannah - Athens (430km)
We staan wederom vroeg op, het lijkt nog niet echt op een vakantie. Wekker weer om half 7, 7 uur ontbijten en om 8 uur briefing en rijden! We rijden snel de stad uit en we tanken. Een van de twee motoren van de tourleiders is bijna leeg, deze heeft gisteren op de kar gestaan en we zijn vergeten deze vol te gooien. De 2 tourleiders rijden om de dag, de ene dag René, de andere dag Ronald. Om en om zitten ze ook in de volgwagen en hebben intensief contact via een headset. Voor ons is het vakantie, maar voor hun is het echt werken. Ik heb echt enorm respect voor deze mannen, 's ochtends vroeg staan ze op en doen ze de bedrijfskant van 5 tot 7 en om 8 uur hebben ze de handen weer vol aan ons. Anyways, we tanken en rijden verder door Georgia. Je ziet duidelijk dat dit een arme staat is. Het verschil in huizen is enorm, de een is goed onderhouden en de ander is een vervallen hutje. Wat ook opvalt is de enorm aanwezigheid van kerken. Voor elke 2 huizen staat hier een kerk. Ook in de middle of nowhere kom je kerken tegen waarvan je denkt: "waar halen ze het volk vandaan".
Lunchen doen we bij een klein restaurantje dat gerund wordt door Amish mensen. Een heel aparte ervaring. Ik moet wel bekennen dat ik nog nóóít zo'n lekker broodje heb gegeten. Het personeel was echt intens aardig, zo vroom ook, ze zouden nog geen vlieg kwaad doen. Na de lunch nog even door dit stadje (Louisville GA) gelopen en daarna verder gereden.
Onderweg rijden we door de "red hills of Georgia" waar Martin Luther King al over sprak. We rijden langs veel katoenvelden en langs grote estates, huizen waar vroeger katoenplantage eigenaren woonden.
Na ongeveer een uur stoppen we weer voor een drink/plas pauze. Achter op de trailer van de volgwagen staan 3 koelboxen met bier, water en fris. Het bier is voor na de rit, overdag drinken we vooral veel water. Het is zo'n 35 graden en we rijden inmiddels in een t shirtje. Veiligheid 0, vrijheidsgevoel 100. Tegen vijf uur uur rijden we in de spits Athens binnen. Dit is een relatief klein studentenstadje. We slapen in een hotel dat vroeger een college was. Heel leuk ingericht met een café-restaurant vooraan bij de lobby. Hier treden verschillende lokale artiesten op, de ene wat beter als de ander. En zoals overal ook hier, sport op tv. Honkbal! We drinken uiteraard een budweiser en eten een hamburger. Na een paar matige artiesten besluiten we weer naar onze kamers te gaan en het een dag te noemen. Morgen een belangrijke dag!
Dag 5 Athens - Gatlinburg (Pigeon Forge) (veel km!)
De dag begint wederom vroeg en voor de verandering koud, heel koud. Mijn boordthermometer geeft aan dat het 4 graden is. Toch wel een enorm verschil met de dagen ervoor. Het komt ongetwijfeld omdat we ongemerkt wat hoger zijn gekomen.
Na een korte briefing snel op de motoren. Bij elk hotel waar we wegrijden is het een verschijning waar veel mensen naar kijken, en dat is bij deze niet anders. Toch ben ik deze ochtend wel heel blij dat ik zo dicht met de zak op dat blok zit. De ruimte tussen de 1690cc v-twin en mijn jongeheer heb ik de afgelopen dagen vervloekt, maar nu prijs ik het. Enkele medereizigers hebben er voor gekozen om hun regenkleding aan te doen tegen de wind, maar ikke niet. Kom kom, ik ben niet dom, ik heb een lange onderbroek om
(bedankt moeders voor de tip 
) Kouwkleumend zitten we met ons allen op de motor, en hoewel de zon net op is en de lucht strakblauw, is het erg koud. Zo blijft het de hele ochtend. Je kan wel merken dat we hoger komen, we naderen de Smokey Mountains. We rijden door wat mistbanken heen en komen aan het eind van de ochtend aan in Helen. Écht bizar, dit stadje. Het is alsof je in Oostenrijk.Zuid Duitsland rijdt. Alles is er typisch Duits en we eten bij een konditorei een apfelstrudel und ein kaffee. Niemand spreekt hier ook maar 1 woord Duits 
Gekke Amerikanen. We rijden een halfuurtje verder en stoppen bij een tankstation. Even tanken en op de TomTom een plekje zoeken waar we kunnen eten. Naast het tankstation waren wat kleine restaurantjes en uiteindelijk komen we daar terecht. Het is echt een "redneck" restaurant, ze praten hier onverstaanbaar en alles is zo typisch. Ik heb het idee dat deze mensen toch minder oppervlakkig waren dan de lui een paar dagen eerder, in Florida. Ze waren oprecht geïnteresseerd in ons en de service was ook erg goed. Ik werk een"foot-long" hotdogs naar binnen en onze reis gaat verder.
Met onze buiken vol stappen we op. De tourleiding zegt ons dat we vanaf nu ons eigen tempo mogen rijden, en dan inhalen toegestaan is. We gaan namelijk de "leuke" wegen rijden. Of we nog steeds in Georgia zijn of al in Tennessee weet ik niet, wat ik wel weet is dat de wegen ineens GEWELDIG mooi worden. We rijden heuvels op heuvels af, de mooiste bochten en de omgeving blijft geweldig. In eerste instantie reed ik achteraan, maar het duurde niet lang of ik reed achter de voorrijder. Het tempo zat er goed op, tenminste dat dacht ik. Het is echt prachtig om achter een HD Roadglide te rijden, welke is uitgevoerd met Dr. Jeckyll & Mr. Hyde uitlaten eronder, terwijl je door de heuvels scheurt en degene voor jou de bladeren doet opwaaien waarna jij er door rijdt. Op dat moment dacht ik dat het niet beter kon, maar o boy, had ik het even mis. Even later kwamen we namelijk aan bij:
Als dat je niks zegt, kijk dan hier even naar:
De mooiste wegen, ever! Op dit moment had ik oprecht spijt dat ik mijn GoPro (bewust) had thuisgelaten. Voor de trip dacht ik m niet nodig te zijn omdat ik niet zo iemand ben die z'n video's gaat napluizen en editten. Maar hey, ik dacht ook niet zo iemand te zijn die een woordje kan schrijven en nu zit ik hier dit godvergeten lange verhaal te typen.
Dit is een weg die je echt gereden moet hebben. Bochten volgen elkaar in een rap tempo op. Ik besluit achter de tourleider aan te rijden, lekker een beetje spelen en kijken wat zo'n zware chopper eigenlijk kan. Het is een kleine 18 kilometer, maar het voelde als de snelste 18 kilometer van m'n leven.
Het is dit constant. Nu hoor ik de ervaren Alpenrijders hier al zeggen dat dit ook zo is hier in Europa, maar ik ben een aantal keer in de Alpen geweest en vond dit toch totaal anders.
We pushen de Harleys tot het uiterste, ik ruik de remmen van René voor me, en heb mijn voet constant bij de rem. Ik volg vrij dicht achter hem en de stepjes raken geregeld de grond (toch een huurmotor
)
Deze heb ik op canvas aan de muur hangen hier
Het was hier dat ik echt verliefd werd op de Streetglide. Ik dacht altijd dat HD's voor ouwe lullen waren, maar hier kan ik wel aan wennen! Ik ben er zelfs van overtuigd dat ook ik ooit een Harley zal bezitten.
Na deze geweldige route verzamelen we een eindje verder bij een Harley Davidson shop. Hier is de mogelijkheid om allemaal HD merchandise te kopen. Ik koop een mooie trui als "bewijs" dat ik hier gereden heb en helaas laten we dit stuk weer achter ons. Er komen nog wel wat mooie stuurweggetjes aan maar niet meer zo mooi als net. Het uitzicht daarentegen is wel fantastisch, we rijden over een bergkam heen en hebben aan beide kanten mooi zicht. We komen langzaamaan de bewoonde wereld weer in en rijden onze bestemming voor vandaag in, Pigeon Forge.
Het stadje Pigeon Forge is echt bizar. Het is alsof je een kermis op rijdt. Overal attracties en van die vage winkeltjes. Het lijkt op Las Vegas maar dan in plaats van casino's kan je hier overal live shows met dieren zien. We parkeren bij ons hotel, gooien er een blik bud in en horen dat we onze motoren van de hoteleigenaar moeten verplaatsen. Ja, mooi, maar eerst dat blikkie bier maar op, na zo'n lange en intensieve dag hebben we dat wel verdient! We parkeren de motoren achterom en gaan met het volgbusje naar een restaurant. Zoals elke avond tot nu toe, vlees, meer vlees en patat. Hier en daar een blaadje sla te bekennen maar het is niet noemenswaardig. Na het eten in het busje terug en dan de oogjes toe, het was een lange dag.
Dag 6 Pigeon Forge - Nashville 418 km
De koudste dag tot nu toe, 2 graden bij vertrek. Wederom mijn "long johns" maar weer aangetrokken en absoluut geen spijt gehad (nogmaals dank moeder
) We rijden de laatste stukken Smokey Mountains weg, door de mist heen. We rijden een kleine 100 km (65 mijl) en stoppen dan om koffie te drinken. De regenkledij kan inmiddels bij de meesten al wel uit en verdwijnt dan ook in de koffers van de HD's (welke overigens mega handig zijn en ook verbazingwekkend goed afwerkt!). De wegen die volgen zijn mooi, leuke bochten en mooie omgeving, maar met de Tail of the Dragon nog in het achterhoofd valt het toch allemaal wel in het niet. Mijn reis heeft al gepiekt.
We eten tussen de middag bij een klein hillbilly restaurantje op een heuveltop. Het is ongeveer 13 uur en het restaurant gaat net open. Het restaurant doet tevens dienst als lokale general store, te zien aan de bierkoelingen en de stellage met producten. Het vlees wordt hier bereid dmv een grote oven die voor het restaurant staat. De oven was blijkbaar nog niet op temperatuur want we hebben meer dan een uur op ons eten zitten wachten. Maar aan de andere kant kun je ook niet anders verwachten, als je een restaurant binnenloopt met 17 man en de enige bediening je kinderen zijn Mijn "pulled pork" smaakt heerlijk overigens!
Tegen half 3 stappen we weer op, er komt een andere groep bikers aan en wij zijn uitgegeten. Met ons allen kijken we hoe stoer deze lui zijn en zijn we stiekem wel een beetje jaloers, we raken inmiddels gewend aan het "Harley-leven", de cultuur, de lifestyle.
Later op de middag komen we aan in Nashville, een stad met heel veel muziek! Ons hotel zit een aardig stuk uit het centrum en we laten een drietal taxi's aanrukken om ons naar het centrum te brengen. We worden afgezet bij de "Blue Moon Saloon" en kijken eens om ons heen. We staan op een grote straat met aan weerszijden bars met live muziek. Veel blues wordt er gespeeld en hier en daar wat country. We drinken een bier met een halve sinaasappel
in de Blue Moon Saloon en lopen dan verder de boulevard af. Waar de muziek goed klinkt gaan we even naar binnen, drinken we een biertje en luisteren we een paar nummers. Bij vertrek de band een "tip" geven, want dat hoort zo in de VS. We eten een burgertje, lopen nog wat tentjes bij langs en stappen uiteindelijk in de taxi terug naar ons hotel. De groep is inmiddels wat versnipperd omdat iedereen in andere bars zit dus we hebben geen idee waar iedereen is en hoe laat ze in het hotel komen. De volgende morgen blijkt dat de jonkies (ik en mijn neef oa) toch verslagen zijn door de oudjes die mee waren. Zelf waren we om een uur of elf bij het motel, en de oudjes pas om 2 uur 
Allang bedtijd dus 
Dag 7 Nashville - Memphis 412 km
Gisteren afgesproken dat we om half 9 gingen verzamelen, en iedereen was zowaar op tijd. Dat zal ook deels te danken zijn aan het karige ontbijt in dit motel. Dit bestond uit niet meer dan een appel en wat vieze zoetige cakejes met glazuur erop
Geen broodjes kaas en hagelslag dus. 
Het is ook vandaag weer fris in de ochtend en als de zon wat meer kracht krijgt is iedereen blij. Vandaag is de planning dat we naar Memphis rijden, en niet zomaar via een weg, maar gedeeltelijk via de Natchez Trace Parkway , een weg van 444 mile met amper op en afritten. Je rijdt als het ware alleen door de natuur. Dit is ook te merken, wat gedurende dit traject schoten er verschillende dieren de weg over. Vooral veel herten, gordeldieren en eekhoorns. Gordeldieren blijken vrij suïcidale dieren te zijn want ze blijven gewoon liggen op de weg 
Op een gegeven moment draaien we deze weg weer af voor een koffiebreak. We komen in een raar koffie barretje in hippie stijl en bestellen er een bakkie pleur. Tijdens het bestellen viel me op dat de vrouw achter de kassa een holster en pistool om haar middel droeg. Dat is toch wel een rare gewaarwording. Even later hebben we nog een praatje met haar gemaakt toen zij haar koffiebreak had en het een en ander uitgewisseld over dat hele wapengebeuren. Uiteindelijk had ze wel een goed punt maar het blijft raar.
We pinnen aan de overkant bij een drive-in pinautomaat wat geld voor het eten van de afgelopen dagen, we hebben dit centraal geregeld. Een van de tourleiders heeft een gedeelde rekening waar we allemaal evenredig aan bijdroegen. Tussen de 250 en 300 dollar was de schade de eerste week, dus dat viel nog wel mee
De ene keer betaal je iets meer en de andere keer iets minder, ik vind dit wel een goed systeem zo met een grote groep. Na het pinnen lappen we de rekening en rijden verder, richting Memphis. Onderweg zijn we op zoek naar een eettentje, maar het is zondag en vrijwel alles is gesloten. Na een kleine 35 mijl komen we dan toch iets tegen en het eten smaakte bijzonder goed. We hadden het er allemaal ook wel aan toe zo onderhand. Bij vertrek van dit restaurant zagen we een bordje, Memphis 80 mijl, en deze laatste kilometers waren vooral rechtuit. Het landschap was wel mooi, kaarsrechte wegen over heuvels. Als je op de ene top was kon je de andere zien. Weinig spannend om te rijden maar geinig om te zien.
In de namiddag komen we aan in Memphis en hebben als eerste stop de bekende Sun Studio. Hier zijn allerlei artiesten bekend geworden, waaronder Elvis. We krijgen hier een leuke rondleiding. Na dit alles naar ons hotel, een paar blokken verderop. Armoede is hier nog steeds te zien. Onze motoren parkeren we in een hoekje van de parkeergarage.
Het is hier erg vuil en je voelt je toch wel een soort van bekeken. We slapen in een soort Formule 1 achtig hotel, lobby van 2 bij 2 en een lift naar boven. Onze etage was de 9e. Het oogt een beetje oubollig maar uiteindelijk valt dat wel mee. Het hotel is eigenlijk best goed en ik heb hier denk ik in het lekkerste bed geslapen. We verzamelen rond een uur of 8 en we lopen de stad in. Eten doen we bij Gus' Fried Chicken, een blijkbaar bekende kipzaak De kip is overigens goed en het bier smaakte ook
Na het eten lopen we door de stad heen, langs het motel waar Martin Luther King is vermoord. Dit is tegenwoordig een monument. Buiten staat een vrouwtje al 28 jaar te protesteren tegen het een en ander en na een praatje met haar gemaakt te hebben lopen we weer richting centrum. Memphis is een arme stad met hoge criminaliteit dus het is belangrijk dat we in de verlichte straten blijven lopen in groepsverband. We gaan een paar blues/jazz cafe's in en tegen 12 uur liggen we op bed. Morgen weer een dag vol avontuur!
Dag 8 Memphis - Clarksdale 150 km
Na een bijzonder goed ontbijt in dit hotel stappen we op de motor. Bestemming: Graceland. We parkeren onze motoren bij:
en even later zijn we op Graceland.
Deze tour neemt je mee door Elvis' huis en over zijn grond. Het is allemaal best indrukwekkend om te zien. Naderhand stappen we weer op onze motoren en trekken de jassen weer uit, we rijden richting het zuiden en dat betekent hogere temperaturen. Via de katoenvelden rijden we Clarksdale binnen. Het is een korte rit vandaag, maar later blijkt waarom. We stoppen bij bluescafé Ground Zero, waar niemand minder dan Morgan Freeman de eigenaar van is. We eten wederom een burger. Dit hele gebouw is eronder "gekliederd", overal is geschreven met permanent markers en verf. Het lijkt vervallen maar is het niet, het is allemaal gewoon een beetje beunhaas. Wat ook wel vreemd was waren de toiletten. Een gigantisch hok maar zonder slot. Niet heel handig als je een beetje last hebt van je buik en een aantal maal nr2 daar moet doen 
. Dan maar het groene Heineken petje aan de deur zodat je niet gestoord wordt. 
Na het eten hebben we een halfuurtje om dit kleine stadje te bekijken. We praten wat met de locals en het zijn aardige lui. Je merkt duidelijk verschil tussen de mensen in Florida en de mensen hier. Als we weer wegrijden worden we ook weer uitgezwaaid door de inwoners, en we strijken neer een kleine 10 km verderop. Als we bij onze overnachtingsplek aan komen rijden word het ineens duidelijk waarom we zo'n kort dagje hebben.
shackupinn
We hebben allemaal ons eigen "slavenhutje", in dit soort hutjes woonden vroeger hele gezinnen, terwijl je er voor 2 man net genoeg plek hebt. Het is wel ultiem iconisch. Omgeven door katoenvelden zitten we bij elkaar op de veranda in een schommelstoel bier te drinken. We zijn omstreeks 14 uur aangekomen en het gaat al aardig hard met de pilskes. We worden bijeengeroepen voor een briefing en we horen dat onze tourleiding een band heeft geregeld die in de lobby/cafe optreed! Tijdens dit optreden zorgt men voor eten en dat smaakt ook fantastisch. Tegen elf uur is het optreden afgelopen en hebben wij alweer de nodige pilskes op. Het hadden er misschien een paar minder mogen zijn, en de volgende ochtend had ik ietwat spijt toen ik op de motor stapte.
Dag 9 Clarksdale - Natchez 440 km
We mogen uitslapen, de wekker gaat om 8u30. Dat is geen overbodige luxe, want het ging aardig rap de avond ervoor. Gisteren tijd gehad om een wasje te draaien en mijn planning 's ochtends was aardig krap. Opstaan, douchen, ontbijten, was van de veranda halen en de motor klaarmaken kostte toch iets meer tijd dan dat ik geanticipeerd had. Toen ik uiteindelijk op de motor zat kreeg ik toch wel spijt dat ik de avond ervoor iets doorgezakt had. Heel stevig zat ik er niet op Het was niet tot het gevaarlijke aan toe maar het was in ieder geval niet prettig
We vervolgen onze weg naar Natchez en rijden langs de Mississippi richting de Natchez Trace, waar we ook al eerder een stuk van gereden hebben. Het is weer t shirt weer en zoals andere dagen cruisen we met een 55 60 mijl over de wegen, het asfalt schiet onder ons door. Gek eigenlijk hoe snel zo'n vakantie dan gaat. Ongeveer 2000 km gereden al en dat was lastig te bevatten. Aan het eind van de ochtend eten we bij een truckstop. Deze wordt door alle lokale arbeiders en truckers gebruikt om te lunchen. We waren aardig vroeg dus de tent was vrij leeg. Binnen een lopend buffet met allemaal maaltijden, gefrituurde kip, steak, aardappelpuree en nog wat rare groenten. Als toetje een stuk cornbread, wat toch wel erg lekker was.
Na de lunch nog even naar een sproeivliegtuig gekeken. Deze meneer had dat wel door en was nog een beetje aan het uitsloven maar dat geeft niks, het was leuk om te zien
Vlak voordat we de Natchez Trace oprijden komen we langs een katoenfabriek. Onze tourleiding besluit eens te vragen of we ook een rondleiding konden krijgen en dat lukte zowaar. We werden met open armen ontvangen en ze lieten ons het hele proces zien. Opzich een best interessant proces, en het is natuurlijk leuk om te zien wat er gebeurt met dat witte spul dat je de hele dagen om je heen ziet op die velden.
Veiligheidsregels die we hier in Nederland kennen zijn daar ver te zoeken. Enorm veel kabaal kwam er uit die machines en gehoor en gezichtsbescherming is daar niet verplicht. Verder viel het op dat er toch wel veel kleurlingen in de fabriek werkten, en de opzichter was roomblank. Er is toch niet zoveel veranderd blijkbaar...
Na dit bezoek rijden we verder. Een stukje verderop staat er een weg verkeerd in de navigatie. Het is een grindweg langs een rivier. Opzich leuk, maar iets minder als je op dure en zware Harleys rijdt. Sommige mensen konden dit echter wel waarderen ( ) en anderen lieten dmv schrijven weten dat het excessief gasgeven en stofwolken creëren niet zo gewaardeerd werd
Dure crossmotor
We rijden even later de Natchez Trace op en volgen deze tot aan Natchez. Het is een leuk stukje weg en naarmate de zon zakt komen er meer dieren tevoorschijn. Er worden nog wat dieren bijna aangereden maar alles gaat nog net goed.
Uiteindelijk we Natchez binnen en via de ringweg verlaten we Natchez ook weer, we slapen aan de overkant van de rivier.
We komen aan en mogen de motoren direct voor de ingang zetten. Nadat de kamers verdeeld zijn en we allemaal even gedoucht hebben gaan we eten bij het restaurant van het hotel. Dit was een grote comedy, de ober werkte er nog maar net, de chef kok had er geen zin meer in en uiteindelijk kreeg iedereen wel eten, maar niet wat ie besteld had. We konden hier wel om lachen, je bent tenslotte op vakantie.
Dag 10 Natchez - New Orleans 300km
Na een verrassend goed ontbijt stappen we op onze motoren. We rijden wederom over dezelfde brug als de avond ervoor. Er zijn hier wel veel bruggen en ze zijn niet zoals in Nederland. Deze zijn gigantisch, alsof je een berg oprijdt.
We volgen de Mississippi river naar het zuiden op weg naar New Orleans. De eerste stop doen we bij een DIY carwash. Omdat de motoren nog vies zijn van de stofwolken van eerder maken we ze allemaal een beetje schoon. Na dit tafereel aanschouwd te hebben rijden we via wat kleine dorpjes het moeras in. Na een tijdje stoppen we en we horen dat we een swamp tour gaan doen, met zo'n propellerboot alligators kijken. Hartstikke gaaf natuurlijk! We stappen op de boot en krijgen een rondleiding van zo'n anderhalf uur door het moeras en zien uiteraard alligators. We kwamen er zo dichtbij, ik had geen volle blaas hoeven hebben om die alligator op z'n kop te druppelen
Beste motor ook op zo'n ding
Na dit uitstapje rijden we verder over grote bruggen en we zijn al vrij snel komen we aan in New Orleans. Het is een grote stad aan het water. Bij aankomst bij het hotel een biertje, even de kamers checken en dan de stad in. Het is inmiddels etenstijd en we eten in een restaurant dat ons wordt aanbevolen. Het eten is goed, maar duur. Na het eten duiken we nog even de stad in en er is bijna overal wel muziek. Het word alweer laat en we gaan terug naar het hotel. Morgen lekker uitslapen, we hebben een vrije dag in New Orleans.
Dag 11 vrije dag New Orleans
Geen motorrijden vandaag, en mijn zitvlees keurt dat niet af. Zoveel heb ik daar niet van, al moet ik wel zeggen dat het zadel van de Streetglide heerlijk zit! Uitslapen doen we wel en we zijn al te laat voor het ontbijt. Dan maar een ontbijtje in de stad scoren. We zitten op loopafstand van de "French Quarters" het toeristische gedeelte. Als ontbijt nemen we een broodje ham met patat Lekker We lopen de hele dag wat door de stad heen en bezoeken nog een sigarenfabriek. Leuk om het proces van het maken van een sigaar eens te zien Aan het eind van de middag kijk ik eens hoe de "Uber"app werkt. We regelen een uber taxi en via Tripadvisor vinden we een restaurant dat goed beoordeeld wordt. Eenmaal onderweg komen we erachter dat het restaurant in een achterbuurt ligt, geen fijn idee. Ik had spontaan geen honger meer. Na het bestellen komt de honger wel terug en we eten heerlijk. Terugweg weer een uber geregeld en we gaan terug naar het hotel, op tijd op bed! Morgen moeten we weer flink rijden! ![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Dag 12 New Orleans - Destin ± 400km
Vanmorgen vroeg op pad. Weer een lange dag voor de boeg. Het is de laatste dagen zo rond de 30 graden met een lekker briesje. We rijden langs de Golf van Mexico naar onze eindbestemming. De route is mooi, met goed uitzicht. Lekkere slingerwegen langs het water en vandaag ook weer veel grote bruggen.
De dag gaat snel voorbij en we maken veel kilometers. Voor we het weten zijn we in Destin. We slapen in een zusterhotel van het Hilton. Voorzieningen zijn prima en er is weer een lekker zwembad. Nadat we de motoren geparkeerd hebben maken we met ons allen een praatje. We horen Ronald en René eens uit over hun leven en daaruit blijkt dat het niet altijd makkelijk is... je maakt heel wat mee horen we en we krijgen steeds meer respect voor deze heren. Na het uitdelen van de kamers zoeken we een plek in de omgeving waar we kunnen eten. We belanden in een pizza tent en bestellen voor $200 aan pizza's. Die zijn zo op met 10 man Na het eten neem ik nog een duik in het zwembad want de temperatuur is zeer aangenaam. Nog even een douche en dan is het wel weer mooi voor vandaag. Morgen de op een na laatste rijdag alweer. De tijd vliegt!
Dag 13 Destin - Carrabelle ± 250km
Al vanaf 's ochtends vroeg is het lekker warm. Onze route vandaag neemt ons mee langs de kust door Seaside naar Carrabelle. Lekkere rijwegen, goed asfalt en met een leuk deuntje erop schieten de kilometers/mijlen voorbij! We stoppen voor een kop koffie in Seaside, de stad waar de Truman Show is opgenomen. Voor degenen die dat niet kennen, het is een film met Jim Carrey, leuke film Het ziet er ook echt uit als een filmset en als je naar de huizenprijzen kijkt waan je je in Hollywood.
Na de koffie rijden we verder naar het oosten. We trekken iets meer het land in en dat is te merken aan de wegen. De slingers zijn er redelijk uit en het is ook rustiger. Op een gegeven moment moment rijden we een kilometer of 15 rechtuit, kaarsrechte weg en geen tegenliggers. Dat betekend een beetje ouwehoeren en door wat te spelen met de cruise control rij je zo 6 kilometer zonder handen We komen even na het middag uur aan bij onze stop. We eten letterlijk op het stand aan de golf. Deze vakantie heb ik al heel veel burgers gegeten en vandaag is ook geen uitzondering. Gewoon niet moeilijk doen We zien nog wat dolfijnen langszwemmen en nadat iedereen verzadigd is rijden we verder. Het laatste deel van de rit leidt ons wel langs de kust. Leuke slingerweggetjes en mooi uitzicht. In het begin van de avond komen we aan bij ons hotel, met kijk op de jachthaven. Ze ziet de vissen letterlijk zwemmen. We krijgen een uurtje of 2 om bij te komen terwijl Ronald en René ons avondeten verzorgen. Ze hebben geboekt bij een restaurant ergens achter op een creek. Lekker aan het water zaten we te eten, veel mensen eten vis en de garnalen trekken ze daar zo uit het water. Zelf ben ik niet zo'n viseter dus een lekker kippetje gaat er ook zeker in. Het vervoer van en naar het restaurant doen we met het busje en trailer erachter. 4 man op de trailer en de rest in de bus. Blijkbaar kan dat hier zomaar want niemand kijkt gek op Na het eten besluit een deel van de groep naar het hotel te gaan, terwijl wij nog even een lokale bar opzoeken. Wat er zich in die bar afspeelt is werkelijk bizar. Ik heb nog nooit zo'n grote inteelt bende gezien, iedereen familie van elkaar en de helft had geen tanden meer in de mond. Ook zat iedereen al goed in de olie. Ze vielen bij bosjes neer. Leuk om een keer mee te maken maar je zou hier maar wonen joh. Na de nodige biertjes gaan we terug naar het hotel. Morgen de laatste rijdag alweer 
Dag 14 Carrabelle - Orlando 354km
Nog wat moe van de voorgaande avond stappen we weer op de motor. Het is inmiddels half 9 en de temperatuur is aangenaam. Het laatste stukje kust rijden we zo weg. We trekken meer het land in. Dit is vooral een dag dat we snel veel afstand maken. Veelal vierbaans wegen rijden we en af en toe een afwisseling met een slingerweggetje. Onderweg stoppen we bij een subway voor een versnapering. Na deze stop rijden we door richting Orlando, naar de HD dealer om onze stalen rossen weer in te leveren. Voordat we die bereiken tanken we onze motoren nog even af, en na deze tankbeurt rijden we allemaal wat sipjes naar de dealer. Ik denk dat we allemaal wel verliefd zijn geworden op onze motoren. Als het kon had ik m zo mee naar huis genomen Eenmaal bij de dealer aangekomen worden de motoren even kort gecontroleerd, maar dat stelt niet zoveel voor. We lopen nog even door de showroom en zien weer de mooiste motoren staan. Ik begin eindelijk de die hard Harley fans te begrijpen. Tijdens deze trip heb ik zoveel gezien, zoveel verschillende wegen gereden, van stapvoets tot bloedsnel.
Eindstand na onze trip
's Avonds slapen we weer in hetzelfde hotel als de eerste nacht en we eten ook weer bij dezelfde tent waar we begonnen. Tijdens en na het eten praten we na over de dingen die we gezien hebben en besluiten de avond met een presentje voor Ronald en René. Na de nodige biertjes, we hoeven morgen toch niet meer te rijden, gaan we op bed. Moe maar voldaan.
Dag 15 Orlando - Newark - Amsterdam
Om 9 uur worden we naar het vliegveld gebracht. Het inchecken ging erg snel maar bij de douane hebben we lang moeten wachten. Na een 45 minuten waren we aan de beurt en daarna ging het wel vlot. We boarden het vliegtuig naar Newark. De vlucht duurt niet heel lang en verloopt goed. Eenmaal aangekomen op Newark moeten we toch vrij lang wachten. We landen om 14 uur en de volgende vlucht naar AMS staat gepland om 18 uur. 4 uur wachten dus op het vliegveld. In de verte kun je net de skyline van New York zien, ben ik daar ook nog een beetje geweest
Zo rond 17 uur lopen we richting de gate. Daar zien we dat het vliegtuig vertraging heeft opgelopen, er is geen toestel beschikbaar. Dan maar even wachten, hadden we toch nog niet gedaan vandaag. Uiteindelijk valt het allemaal wel mee en zitten we rond 18:30 in het vliegtuig. Tijdens de vlucht was het eten wel prima, entertainment systeem was goed en er was zelfs gratis bier. Alhoewel gratis, de vlucht was al duur zat.
Dag 16 Amsterdam - Winschoten
Om even voor 7 landen we op Schiphol. Prima vlucht gehad maar geen oog dichtgedaan. Op Schiphol worden we opgewacht door dezelfde chauffeur als de heenweg. We hebben een heuse bus voor ons, helemaal alleen. Met 5 man zitten we uiteindelijk nog in de bus, op weg naar het hoge noorden. Om 8 uur vertrekken we van Schiphol en tegen 11 uur zijn we weer in Wagenborgen. Nog even wachten op de vriendin die mij ophaalt en dan lekker naar huis, lekker weer slapen in m'n eigen bed
Ronald en René van Crossroads motortours, hartstikke bedankt voor deze supergave vakantie!
Het is inmiddels alweer een tijdje geleden maar dit verslag leek me wel leuk om met jullie te delen
Op een dag, halverwege augustus kreeg ik mijn oom en tante op de koffie. Zij houden wel van reizen en gaan ook een aantal keer per jaar op vakantie. Ze zouden over een maand ook gaan, samen met wat vrienden, maar daar was ik toen nog niet van op de hoogte. Een reis naar de VS zou het worden, met een motortour organisatie. Op een gegeven moment vroegen ze of het mij ook wat leek, op een Harley Davidson door een paar zuidelijke staten van Amerika touren. Ik had nog wat geld achter de hand en over het antwoord hoefde ik niet lang na te denken. Uiteraard ging ik mee, en met nog een maand voor vertrek ben ik maar begonnen mijn zaakjes te regelen.
De voorpret
Zelf had ik nog nooit buiten Europa gereisd, ik ben niet zo van de vakanties (wat ook een reden is dat ik dit zo kon financieren
). Verder totaal geen ervaring, dus alle dingen die ik moest regelen zoals een credit card, visum, reisverzekering, waren allemaal nieuw. Nadat ik dit allemaal aangevraagd had heb ik de motortour organisatie gecontacteerd en wat informatie gekregen. De reis ging door verschillende zuidelijke staten en stond in het teken van muziek en motoren. Dat betekende veel avonden muziek van live bandjes. We volgden als het ware een reis door het muzikale verleden van Amerika. De muziek was vooral blues, jazz en country. Niet bepaald mijn smaak dacht ik, maar hoe vaak krijg je nou de kans zo'n reis te maken. In je eentje zou je het toch niet zo snel doen. Voor vertrek moest ik een keuze maken welke motor ik zou willen rijden. Dat het een Harley Davidson zou worden stond vast, maar welke?
Dag 1, vertrek
Het is 12 oktober. De wekker gaat vroeg, half 5 om precies te zijn. Ik ga op reis naar de VS. Een small town boy gaat de grote boze wereld in! We hebben afgesproken in een dorpje hier in de buurt, waar 1 van de kennissen van mijn oom en tante een zaak heeft. Hij is bevriend met een taxichauffeur en we worden gratis en voor niets naar Schiphol gebracht. We verzamelen om 5:45 uur in Wagenborgen en om 6 uur zitten we in onze eigen Schiphol taxi. De rit duurt normaal gesproken een 2 1/2 uur, maar op de A6 thv van Almere komen we in de file. Dit tot enige frustratie aan onze zijde. We vliegen wel pas om 12 uur, maar we zijn allemaal graag op tijd. Uiteindelijk staan we om half 10 op Schiphol aan de incheckbalie. Het is mijn eerste vliegreis in lange tijd, sinds 2000 niet meer gevlogen en daar kan ik me bar weinig van herinneren. In de rij voor het inchecken kom ik erachter dat ik nog wat gereedschap in m'n rugzak heb zitten, wat niet in de handbagage mag. Snel in de koffer ermee. Nadat we allemaal incheckt zijn drinken we een kop koffie in de vertrekhal. We zijn met een groep van 12 man en de gezelligheid zit er al in. Daarna door de douane, met alle security checks die daarbij horen. Ik vond dit wel een spannend gedeelte, alhoewel ik natuurlijk niks bij had wat verboden is
. Om half 12 zitten we in het vliegtuig en om 12 uur vliegen we. Veel bijzonders is het niet, 8 uur in een gedateerd vliegtuig, waar ik mijn benen amper kwijt kan. We landen in Washington en hebben ongeveer 2 uur om over te stappen naar Orlando, Florida. Bij de douane hebben we weinig tegenslag. We kunnen zo doorlopen en de douanebeambte is zelfs vriendelijk, totaal niet wat je op TV ziet. Na 2 uur wachten stappen we in het vliegtuig en rond 22u lokale tijd landen we in Orlando. Buiten de aankomsthal staat René al op ons te wachten. Hij rijdt ons met zijn busje van het vliegtuig naar het hotel. Hier ontmoeten we 2 andere stellen die met ons meerijden. In totaal zijn we dus met 17 man, 15 vakantiegangers en 2 begeleiders. Bij het hotel zit een klein restaurantje, "fish on fire". Daar krijgen we onder het genot van wat lokale lekkernijen en wat Budweisers een briefing van Ronald en René (onze tourguides, 2 Nederlanders die dit inmiddels 15 jaar doen). Na de briefing worden de kamers uitgedeeld en gaat iedereen op bed, het was een lange dag en om 6 uur gaat de wekker, we worden om half 8 opgehaald door de lokale Harley dealer en dan gaat het los!Dag 2, Orlando - St. Augustine (± 340 km)
De wekker gaat om 6 uur. Snel even douchen en dan naar het ontbijt. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten, maar uiteindelijk is het allemaal prima. Wafel ijzer, warme worstjes en mierzoete ontbijtgranen. Wat wel echt tegenvalt is de koffie, wat een slappe troep. Om half 8 krijgen we een briefing, en om kwart voor 8 worden we opgehaald.
Na een rit van ongeveer 20 minuten komen we aan bij de Harley dealer in Orlando. Vanuit het raam van de bus zien we al 10 motoren op een rij staan, duidelijk klaar voor vertrek. Verder staan er buiten ongeveer 50 motoren met prijsjes, en binnen staan er nog eens een stuk of 100. Wat een gigantisch gebouw en wat enorm veel motoren. Op 1 van deze motoren hangt een kaartje met mijn naam, wat gaaf! En het is geworden een:
Buiten, wat een mooi spul!
Het is een 2015 Harley Davidson Streetglide met nog geen 2500km op de teller. Gloedje nieuw dus!
Vantevoren hadden we al wel te horen gekregen dat we op vrij nieuwe motoren reden, maar dat ze zo nieuw zouden zijn.... We moeten eerst even bekend worden met de motoren, sommigen van ons hebben al een hele tijd niet gereden en na een paar rondjes op de parkeerplaats hebben we het een beetje onder de knie. Het zijn toch wel vrij zware motoren. Zo'n streetglide weegt toch al gauw 370kg!
Tegen 10 uur rijden we Orlando uit. Het is heerlijk weer, zo'n 28 graden. Beschermende kleding doet niemand hier aan, en het was ook vrij lastig mee te nemen in de koffer. Een jas, handschoenen, brilletje en pothelmpje moeten het gaan doen de komende 2 week. In Nederland zou ik niet zo gauw zonder jas en fatsoenlijke helm gaan rijden, maar de manier van rijden hier aan de overkant van het grote water is zo relaxt! Er is geen gehaast van medeweggebruikers, en zo'n Harley nodigt ook niet echt uit tot scheuren. Het is een heerlijk relaxte motor en we rijden niet harder dan 85/95 km/h. Na een half uurtje rijden zijn we Orlando uit en op de grote weg richting Daytona Beach. Na een stukje Interstate komen we op een highway uit, langs de kust van de Atlantische Oceaan. Op de weg komen we veel motorrijders tegen. Later blijkt dat er in Daytona Beach voorbereidingen getroffen worden voor een groot biker evenement: Bikefest! In Daytona Beach zelf zijn er een stuk of honderd motoren te zien, veelal Harley's. De een ziet er nog gaver uit als de ander! De meest gekke dingen zijn gecustomized. Overal zijn kraampjes en winkeltjes met kleding en andere producten wat bij een dergelijk evenement hoort. Patches, jasjes en shirts met veel doodskoppen erop. We kopen zelf wat vingerloze handschoentjes want de temperatuur is inmiddels aardig opgelopen, zo'n 34 graden. Na even gestruind te hebben in Daytona Beach rijden we verder. Achter ons rijd de volgwagen met alle bagage en een trailer met een reserve motor erop, mocht 1 van ons stil komen te staan. We rijden verder langs de Atlantische Oceaan over heerlijke lange wegen met mooie bochten erin. Wind door je haren, typische Amerikaanse radio erop, ik waan mezelf bijna in GTA Vice City!
Langs de kust eten we een hapje in een standtent op palen. Hier valt me voor het eerst op hoe oppervlakkig sommige Amerikanen zijn. Onze ober komt om de 2 minuten bij ons om te checken of alles goed is, en ons glas (je kan beter zeggen vaas, zo groot zijn de glazen!) is nog niet half leeg of we worden alweer bijgeschonken. Het eten is goed, maar de porties zijn heel groot. Maar we hebben vakantie dus we letten niet op ons gewicht (is uberhaupt niet nodig
)Na de break rijden we weer verder richting Flagler Beach. Het is hier werkelijk prachtig, we rijden vlak langs de oceaan en er zijn veel heuvels met lange bochten. Halverwege de middag stoppen we ergens langs de weg en neem ik samen met een ander nog een duik in de oceaan. Het water is echt heerlijk warm.
Na deze stop rijden we vrij snel St. Augustine in. Het is een historisch stadje met veel karakteristieke gebouwen. Eenmaal aangekomen bij het motel parkeren we de motoren en nemen we nog een duik in het zwembad.
Tegen 18 uur gaan we de stad in om eens wat eten te scoren. We krijgen nog een tip van onze reisleiders om een bar genaamd "Trade Winds" in te gaan, en dat er goeie live muziek is. Eenmaal bij deze bar aangekomen staat de airco op 0 graden te blazen, en er wordt veel gerookt in de kroeg. Het is eigenlijk niet helemaal ons ding en omdat we al een lange dag gehad hebben besluiten we naar het motel terug te gaan. Rond half 12 komen we daar aan en duiken lekker ons bed in. Al deze indrukken moeten even verwerkt worden.
Dag 3 St. Augustine - Savannah (±330km)
Wederom gaat de wekker weer vroeg, we vertrekken om 8 uur. Om kwart voor 8 krijgen we weer een briefing over wat ons deze dag te wachten staat. We tanken en daarna rijden noordelijk het stadje uit en we komen al gauw weer op de mooie wegen die we gister ook reden. Iets minder glooiing in het landschap, maar we rijden wel weer over stukken die door het moeras gaan. Het water loopt daar ook geregeld over de weg en dat is te zien. Het zijn prachtige wegen met bomen over de weg heen. De kwaliteit van de wegen is goed en ze zijn ook schoon.
Na een lunch in zo'nzelfde tentje als dag 2 rijden we weer verder. Het is al écht warm, de jas is al uit en we rijden in een shirt met lange mouwen. Dit wordt aangeraden door de tourguides omdat anders je armen snel verbranden.
Via een pontje steken we de grens tussen Florida en Georgia over. Je merkt direct dat je in een andere staat bent. Het is hier allemaal wat armzaliger, de huizen zijn kleiner en je ziet steeds meer vervallen huizen. Ook valt het op dat op de vluchtstrook van de highway veel verlaten auto's staan. We tanken bij een groot tankstation waar allemaal winkeltjes bijzitten. Het is hier zo heet, de mussen gaan gewoon onder de auto zitten, waar schaduw is. Even stoppen om te plassen en een ijsje te eten, motoren weer vol en we kunnen weer onderweg. Tanken doen we ongeveer 2x per dag omdat er ook motoren bij zijn ( H-D Heritage Softail Classic bijvoorbeeld) met een kleine tank inhoud. De streetglide waar ik op rijd heeft een grote tank van 23 liter waar ik volgens mijn display een kleine 400km mee kan rijden.
We rijden nog wat langs de kust, en vlak voor Savannah pakken we een stukje Interstate om de stad in te komen. Het valt me op dat de highways vrij schoon zijn en ook van goede kwaliteit. Dat valt niet te zeggen over de Interstates, de écht grote wegen. Soms 4/5/6 rijbanen breed en er ligt geregeld troep op. Je komt van alles tegen, bankstellen, kapotte banden en dikke ijzeren kettingen. Eenmaal in Savannah is het al na vijven en we settlen lekker in ons motel. We douchen even en gaan dan de stad in, voedselen! We komen uiteindelijk terecht in een sports bar, echt typisch Amerikaans. Op elke muur hangen meerdere joekels van tv's met alleen maar sport erop. We bestellen wat Amerikaanse pilskes en eten uiteraard weer grote porties vlees en patat. Het stadje Savannah zelf is opzich wel mooi, maar er is niet veel te beleven. Je ziet hier nog wel veel grote huizen, uit de tijd van de slavernij. Na het eten lopen we nog een klein rondje en gaan dan weer terug naar het motel. Onderweg concluderen we dat het aan de ene kant wel jammer is dat we maar 1 nachtje in elke stad blijven, je ziet niet heel veel van de stad. Maar aan de andere kant is dat ook de charme ervan, je ziet juist heel veel verschillende dingen! Tegen half 12 liggen we op t nest en slapen snel en goed.
Dag 4 Savannah - Athens (430km)
We staan wederom vroeg op, het lijkt nog niet echt op een vakantie. Wekker weer om half 7, 7 uur ontbijten en om 8 uur briefing en rijden! We rijden snel de stad uit en we tanken. Een van de twee motoren van de tourleiders is bijna leeg, deze heeft gisteren op de kar gestaan en we zijn vergeten deze vol te gooien. De 2 tourleiders rijden om de dag, de ene dag René, de andere dag Ronald. Om en om zitten ze ook in de volgwagen en hebben intensief contact via een headset. Voor ons is het vakantie, maar voor hun is het echt werken. Ik heb echt enorm respect voor deze mannen, 's ochtends vroeg staan ze op en doen ze de bedrijfskant van 5 tot 7 en om 8 uur hebben ze de handen weer vol aan ons. Anyways, we tanken en rijden verder door Georgia. Je ziet duidelijk dat dit een arme staat is. Het verschil in huizen is enorm, de een is goed onderhouden en de ander is een vervallen hutje. Wat ook opvalt is de enorm aanwezigheid van kerken. Voor elke 2 huizen staat hier een kerk. Ook in de middle of nowhere kom je kerken tegen waarvan je denkt: "waar halen ze het volk vandaan".
Lunchen doen we bij een klein restaurantje dat gerund wordt door Amish mensen. Een heel aparte ervaring. Ik moet wel bekennen dat ik nog nóóít zo'n lekker broodje heb gegeten. Het personeel was echt intens aardig, zo vroom ook, ze zouden nog geen vlieg kwaad doen. Na de lunch nog even door dit stadje (Louisville GA) gelopen en daarna verder gereden.
Onderweg rijden we door de "red hills of Georgia" waar Martin Luther King al over sprak. We rijden langs veel katoenvelden en langs grote estates, huizen waar vroeger katoenplantage eigenaren woonden.
Na ongeveer een uur stoppen we weer voor een drink/plas pauze. Achter op de trailer van de volgwagen staan 3 koelboxen met bier, water en fris. Het bier is voor na de rit, overdag drinken we vooral veel water. Het is zo'n 35 graden en we rijden inmiddels in een t shirtje. Veiligheid 0, vrijheidsgevoel 100. Tegen vijf uur uur rijden we in de spits Athens binnen. Dit is een relatief klein studentenstadje. We slapen in een hotel dat vroeger een college was. Heel leuk ingericht met een café-restaurant vooraan bij de lobby. Hier treden verschillende lokale artiesten op, de ene wat beter als de ander. En zoals overal ook hier, sport op tv. Honkbal!
We drinken uiteraard een budweiser en eten een hamburger. Na een paar matige artiesten besluiten we weer naar onze kamers te gaan en het een dag te noemen. Morgen een belangrijke dag!Dag 5 Athens - Gatlinburg (Pigeon Forge) (veel km!)
De dag begint wederom vroeg en voor de verandering koud, heel koud. Mijn boordthermometer geeft aan dat het 4 graden is. Toch wel een enorm verschil met de dagen ervoor. Het komt ongetwijfeld omdat we ongemerkt wat hoger zijn gekomen.
Na een korte briefing snel op de motoren. Bij elk hotel waar we wegrijden is het een verschijning waar veel mensen naar kijken, en dat is bij deze niet anders. Toch ben ik deze ochtend wel heel blij dat ik zo dicht met de zak op dat blok zit. De ruimte tussen de 1690cc v-twin en mijn jongeheer heb ik de afgelopen dagen vervloekt, maar nu prijs ik het. Enkele medereizigers hebben er voor gekozen om hun regenkleding aan te doen tegen de wind, maar ikke niet. Kom kom, ik ben niet dom, ik heb een lange onderbroek om
(bedankt moeders voor de tip ) Kouwkleumend zitten we met ons allen op de motor, en hoewel de zon net op is en de lucht strakblauw, is het erg koud. Zo blijft het de hele ochtend. Je kan wel merken dat we hoger komen, we naderen de Smokey Mountains. We rijden door wat mistbanken heen en komen aan het eind van de ochtend aan in Helen. Écht bizar, dit stadje. Het is alsof je in Oostenrijk.Zuid Duitsland rijdt. Alles is er typisch Duits en we eten bij een konditorei een apfelstrudel und ein kaffee. Niemand spreekt hier ook maar 1 woord Duits Gekke Amerikanen. We rijden een halfuurtje verder en stoppen bij een tankstation. Even tanken en op de TomTom een plekje zoeken waar we kunnen eten. Naast het tankstation waren wat kleine restaurantjes en uiteindelijk komen we daar terecht. Het is echt een "redneck" restaurant, ze praten hier onverstaanbaar en alles is zo typisch. Ik heb het idee dat deze mensen toch minder oppervlakkig waren dan de lui een paar dagen eerder, in Florida. Ze waren oprecht geïnteresseerd in ons en de service was ook erg goed. Ik werk een"foot-long" hotdogs naar binnen en onze reis gaat verder.Met onze buiken vol stappen we op. De tourleiding zegt ons dat we vanaf nu ons eigen tempo mogen rijden, en dan inhalen toegestaan is. We gaan namelijk de "leuke" wegen rijden. Of we nog steeds in Georgia zijn of al in Tennessee weet ik niet, wat ik wel weet is dat de wegen ineens GEWELDIG mooi worden. We rijden heuvels op heuvels af, de mooiste bochten en de omgeving blijft geweldig. In eerste instantie reed ik achteraan, maar het duurde niet lang of ik reed achter de voorrijder. Het tempo zat er goed op, tenminste dat dacht ik. Het is echt prachtig om achter een HD Roadglide te rijden, welke is uitgevoerd met Dr. Jeckyll & Mr. Hyde uitlaten eronder, terwijl je door de heuvels scheurt en degene voor jou de bladeren doet opwaaien waarna jij er door rijdt. Op dat moment dacht ik dat het niet beter kon, maar o boy, had ik het even mis. Even later kwamen we namelijk aan bij:
Als dat je niks zegt, kijk dan hier even naar:
De mooiste wegen, ever! Op dit moment had ik oprecht spijt dat ik mijn GoPro (bewust) had thuisgelaten. Voor de trip dacht ik m niet nodig te zijn omdat ik niet zo iemand ben die z'n video's gaat napluizen en editten. Maar hey, ik dacht ook niet zo iemand te zijn die een woordje kan schrijven en nu zit ik hier dit godvergeten lange verhaal te typen.
Dit is een weg die je echt gereden moet hebben. Bochten volgen elkaar in een rap tempo op. Ik besluit achter de tourleider aan te rijden, lekker een beetje spelen en kijken wat zo'n zware chopper eigenlijk kan. Het is een kleine 18 kilometer, maar het voelde als de snelste 18 kilometer van m'n leven.
Het is dit constant. Nu hoor ik de ervaren Alpenrijders hier al zeggen dat dit ook zo is hier in Europa, maar ik ben een aantal keer in de Alpen geweest en vond dit toch totaal anders.
We pushen de Harleys tot het uiterste, ik ruik de remmen van René voor me, en heb mijn voet constant bij de rem. Ik volg vrij dicht achter hem en de stepjes raken geregeld de grond (toch een huurmotor
)
Deze heb ik op canvas aan de muur hangen hier
Het was hier dat ik echt verliefd werd op de Streetglide. Ik dacht altijd dat HD's voor ouwe lullen waren, maar hier kan ik wel aan wennen! Ik ben er zelfs van overtuigd dat ook ik ooit een Harley zal bezitten.
Na deze geweldige route verzamelen we een eindje verder bij een Harley Davidson shop. Hier is de mogelijkheid om allemaal HD merchandise te kopen. Ik koop een mooie trui als "bewijs" dat ik hier gereden heb en helaas laten we dit stuk weer achter ons. Er komen nog wel wat mooie stuurweggetjes aan maar niet meer zo mooi als net. Het uitzicht daarentegen is wel fantastisch, we rijden over een bergkam heen en hebben aan beide kanten mooi zicht. We komen langzaamaan de bewoonde wereld weer in en rijden onze bestemming voor vandaag in, Pigeon Forge.
Het stadje Pigeon Forge is echt bizar. Het is alsof je een kermis op rijdt. Overal attracties en van die vage winkeltjes. Het lijkt op Las Vegas maar dan in plaats van casino's kan je hier overal live shows met dieren zien. We parkeren bij ons hotel, gooien er een blik bud in en horen dat we onze motoren van de hoteleigenaar moeten verplaatsen. Ja, mooi, maar eerst dat blikkie bier maar op, na zo'n lange en intensieve dag hebben we dat wel verdient! We parkeren de motoren achterom en gaan met het volgbusje naar een restaurant. Zoals elke avond tot nu toe, vlees, meer vlees en patat. Hier en daar een blaadje sla te bekennen maar het is niet noemenswaardig. Na het eten in het busje terug en dan de oogjes toe, het was een lange dag.
Dag 6 Pigeon Forge - Nashville 418 km
De koudste dag tot nu toe, 2 graden bij vertrek. Wederom mijn "long johns" maar weer aangetrokken en absoluut geen spijt gehad (nogmaals dank moeder
) We rijden de laatste stukken Smokey Mountains weg, door de mist heen. We rijden een kleine 100 km (65 mijl) en stoppen dan om koffie te drinken. De regenkledij kan inmiddels bij de meesten al wel uit en verdwijnt dan ook in de koffers van de HD's (welke overigens mega handig zijn en ook verbazingwekkend goed afwerkt!). De wegen die volgen zijn mooi, leuke bochten en mooie omgeving, maar met de Tail of the Dragon nog in het achterhoofd valt het toch allemaal wel in het niet. Mijn reis heeft al gepiekt. We eten tussen de middag bij een klein hillbilly restaurantje op een heuveltop. Het is ongeveer 13 uur en het restaurant gaat net open. Het restaurant doet tevens dienst als lokale general store, te zien aan de bierkoelingen en de stellage met producten. Het vlees wordt hier bereid dmv een grote oven die voor het restaurant staat. De oven was blijkbaar nog niet op temperatuur want we hebben meer dan een uur op ons eten zitten wachten. Maar aan de andere kant kun je ook niet anders verwachten, als je een restaurant binnenloopt met 17 man en de enige bediening je kinderen zijn
Mijn "pulled pork" smaakt heerlijk overigens!
Tegen half 3 stappen we weer op, er komt een andere groep bikers aan en wij zijn uitgegeten. Met ons allen kijken we hoe stoer deze lui zijn en zijn we stiekem wel een beetje jaloers, we raken inmiddels gewend aan het "Harley-leven", de cultuur, de lifestyle.
Later op de middag komen we aan in Nashville, een stad met heel veel muziek! Ons hotel zit een aardig stuk uit het centrum en we laten een drietal taxi's aanrukken om ons naar het centrum te brengen. We worden afgezet bij de "Blue Moon Saloon" en kijken eens om ons heen. We staan op een grote straat met aan weerszijden bars met live muziek. Veel blues wordt er gespeeld en hier en daar wat country. We drinken een bier met een halve sinaasappel
in de Blue Moon Saloon en lopen dan verder de boulevard af. Waar de muziek goed klinkt gaan we even naar binnen, drinken we een biertje en luisteren we een paar nummers. Bij vertrek de band een "tip" geven, want dat hoort zo in de VS. We eten een burgertje, lopen nog wat tentjes bij langs en stappen uiteindelijk in de taxi terug naar ons hotel. De groep is inmiddels wat versnipperd omdat iedereen in andere bars zit dus we hebben geen idee waar iedereen is en hoe laat ze in het hotel komen. De volgende morgen blijkt dat de jonkies (ik en mijn neef oa) toch verslagen zijn door de oudjes die mee waren. Zelf waren we om een uur of elf bij het motel, en de oudjes pas om 2 uur Allang bedtijd dus Dag 7 Nashville - Memphis 412 km
Gisteren afgesproken dat we om half 9 gingen verzamelen, en iedereen was zowaar op tijd. Dat zal ook deels te danken zijn aan het karige ontbijt in dit motel. Dit bestond uit niet meer dan een appel en wat vieze zoetige cakejes met glazuur erop
Geen broodjes kaas en hagelslag dus. Het is ook vandaag weer fris in de ochtend en als de zon wat meer kracht krijgt is iedereen blij. Vandaag is de planning dat we naar Memphis rijden, en niet zomaar via een weg, maar gedeeltelijk via de Natchez Trace Parkway , een weg van 444 mile met amper op en afritten. Je rijdt als het ware alleen door de natuur. Dit is ook te merken, wat gedurende dit traject schoten er verschillende dieren de weg over. Vooral veel herten, gordeldieren en eekhoorns. Gordeldieren blijken vrij suïcidale dieren te zijn want ze blijven gewoon liggen op de weg Op een gegeven moment draaien we deze weg weer af voor een koffiebreak. We komen in een raar koffie barretje in hippie stijl en bestellen er een bakkie pleur. Tijdens het bestellen viel me op dat de vrouw achter de kassa een holster en pistool om haar middel droeg. Dat is toch wel een rare gewaarwording. Even later hebben we nog een praatje met haar gemaakt toen zij haar koffiebreak had en het een en ander uitgewisseld over dat hele wapengebeuren. Uiteindelijk had ze wel een goed punt maar het blijft raar.
We pinnen aan de overkant bij een drive-in pinautomaat wat geld voor het eten van de afgelopen dagen, we hebben dit centraal geregeld. Een van de tourleiders heeft een gedeelde rekening waar we allemaal evenredig aan bijdroegen. Tussen de 250 en 300 dollar was de schade de eerste week, dus dat viel nog wel mee
De ene keer betaal je iets meer en de andere keer iets minder, ik vind dit wel een goed systeem zo met een grote groep. Na het pinnen lappen we de rekening en rijden verder, richting Memphis. Onderweg zijn we op zoek naar een eettentje, maar het is zondag en vrijwel alles is gesloten. Na een kleine 35 mijl komen we dan toch iets tegen en het eten smaakte bijzonder goed. We hadden het er allemaal ook wel aan toe zo onderhand. Bij vertrek van dit restaurant zagen we een bordje, Memphis 80 mijl, en deze laatste kilometers waren vooral rechtuit. Het landschap was wel mooi, kaarsrechte wegen over heuvels. Als je op de ene top was kon je de andere zien. Weinig spannend om te rijden maar geinig om te zien. In de namiddag komen we aan in Memphis en hebben als eerste stop de bekende Sun Studio. Hier zijn allerlei artiesten bekend geworden, waaronder Elvis. We krijgen hier een leuke rondleiding. Na dit alles naar ons hotel, een paar blokken verderop. Armoede is hier nog steeds te zien. Onze motoren parkeren we in een hoekje van de parkeergarage.
Het is hier erg vuil en je voelt je toch wel een soort van bekeken. We slapen in een soort Formule 1 achtig hotel, lobby van 2 bij 2 en een lift naar boven. Onze etage was de 9e. Het oogt een beetje oubollig maar uiteindelijk valt dat wel mee. Het hotel is eigenlijk best goed en ik heb hier denk ik in het lekkerste bed geslapen. We verzamelen rond een uur of 8 en we lopen de stad in. Eten doen we bij Gus' Fried Chicken, een blijkbaar bekende kipzaak
De kip is overigens goed en het bier smaakte ook
Na het eten lopen we door de stad heen, langs het motel waar Martin Luther King is vermoord. Dit is tegenwoordig een monument. Buiten staat een vrouwtje al 28 jaar te protesteren tegen het een en ander en na een praatje met haar gemaakt te hebben lopen we weer richting centrum. Memphis is een arme stad met hoge criminaliteit dus het is belangrijk dat we in de verlichte straten blijven lopen in groepsverband. We gaan een paar blues/jazz cafe's in en tegen 12 uur liggen we op bed. Morgen weer een dag vol avontuur!
Dag 8 Memphis - Clarksdale 150 km
Na een bijzonder goed ontbijt in dit hotel stappen we op de motor. Bestemming: Graceland. We parkeren onze motoren bij:
en even later zijn we op Graceland.
Deze tour neemt je mee door Elvis' huis en over zijn grond. Het is allemaal best indrukwekkend om te zien. Naderhand stappen we weer op onze motoren en trekken de jassen weer uit, we rijden richting het zuiden en dat betekent hogere temperaturen. Via de katoenvelden rijden we Clarksdale binnen. Het is een korte rit vandaag, maar later blijkt waarom. We stoppen bij bluescafé Ground Zero, waar niemand minder dan Morgan Freeman de eigenaar van is. We eten wederom een burger. Dit hele gebouw is eronder "gekliederd", overal is geschreven met permanent markers en verf. Het lijkt vervallen maar is het niet, het is allemaal gewoon een beetje beunhaas. Wat ook wel vreemd was waren de toiletten. Een gigantisch hok maar zonder slot. Niet heel handig als je een beetje last hebt van je buik en een aantal maal nr2 daar moet doen
. Dan maar het groene Heineken petje aan de deur zodat je niet gestoord wordt. Na het eten hebben we een halfuurtje om dit kleine stadje te bekijken. We praten wat met de locals en het zijn aardige lui. Je merkt duidelijk verschil tussen de mensen in Florida en de mensen hier. Als we weer wegrijden worden we ook weer uitgezwaaid door de inwoners, en we strijken neer een kleine 10 km verderop. Als we bij onze overnachtingsplek aan komen rijden word het ineens duidelijk waarom we zo'n kort dagje hebben.
shackupinn
We hebben allemaal ons eigen "slavenhutje", in dit soort hutjes woonden vroeger hele gezinnen, terwijl je er voor 2 man net genoeg plek hebt. Het is wel ultiem iconisch. Omgeven door katoenvelden zitten we bij elkaar op de veranda in een schommelstoel bier te drinken. We zijn omstreeks 14 uur aangekomen en het gaat al aardig hard met de pilskes. We worden bijeengeroepen voor een briefing en we horen dat onze tourleiding een band heeft geregeld die in de lobby/cafe optreed! Tijdens dit optreden zorgt men voor eten en dat smaakt ook fantastisch. Tegen elf uur is het optreden afgelopen en hebben wij alweer de nodige pilskes op. Het hadden er misschien een paar minder mogen zijn, en de volgende ochtend had ik ietwat spijt toen ik op de motor stapte.
Dag 9 Clarksdale - Natchez 440 km
We mogen uitslapen, de wekker gaat om 8u30. Dat is geen overbodige luxe, want het ging aardig rap de avond ervoor. Gisteren tijd gehad om een wasje te draaien en mijn planning 's ochtends was aardig krap. Opstaan, douchen, ontbijten, was van de veranda halen en de motor klaarmaken kostte toch iets meer tijd dan dat ik geanticipeerd had. Toen ik uiteindelijk op de motor zat kreeg ik toch wel spijt dat ik de avond ervoor iets doorgezakt had. Heel stevig zat ik er niet op
Het was niet tot het gevaarlijke aan toe maar het was in ieder geval niet prettig We vervolgen onze weg naar Natchez en rijden langs de Mississippi richting de Natchez Trace, waar we ook al eerder een stuk van gereden hebben. Het is weer t shirt weer en zoals andere dagen cruisen we met een 55 60 mijl over de wegen, het asfalt schiet onder ons door. Gek eigenlijk hoe snel zo'n vakantie dan gaat. Ongeveer 2000 km gereden al en dat was lastig te bevatten. Aan het eind van de ochtend eten we bij een truckstop. Deze wordt door alle lokale arbeiders en truckers gebruikt om te lunchen. We waren aardig vroeg dus de tent was vrij leeg. Binnen een lopend buffet met allemaal maaltijden, gefrituurde kip, steak, aardappelpuree en nog wat rare groenten. Als toetje een stuk cornbread, wat toch wel erg lekker was.
Na de lunch nog even naar een sproeivliegtuig gekeken. Deze meneer had dat wel door en was nog een beetje aan het uitsloven maar dat geeft niks, het was leuk om te zien
Vlak voordat we de Natchez Trace oprijden komen we langs een katoenfabriek. Onze tourleiding besluit eens te vragen of we ook een rondleiding konden krijgen en dat lukte zowaar. We werden met open armen ontvangen en ze lieten ons het hele proces zien. Opzich een best interessant proces, en het is natuurlijk leuk om te zien wat er gebeurt met dat witte spul dat je de hele dagen om je heen ziet op die velden.
Veiligheidsregels die we hier in Nederland kennen zijn daar ver te zoeken. Enorm veel kabaal kwam er uit die machines en gehoor en gezichtsbescherming is daar niet verplicht. Verder viel het op dat er toch wel veel kleurlingen in de fabriek werkten, en de opzichter was roomblank. Er is toch niet zoveel veranderd blijkbaar...
Na dit bezoek rijden we verder. Een stukje verderop staat er een weg verkeerd in de navigatie. Het is een grindweg langs een rivier. Opzich leuk, maar iets minder als je op dure en zware Harleys rijdt. Sommige mensen konden dit echter wel waarderen (
) en anderen lieten dmv schrijven weten dat het excessief gasgeven en stofwolken creëren niet zo gewaardeerd werd
Dure crossmotor
We rijden even later de Natchez Trace op en volgen deze tot aan Natchez. Het is een leuk stukje weg en naarmate de zon zakt komen er meer dieren tevoorschijn. Er worden nog wat dieren bijna aangereden maar alles gaat nog net goed.
Uiteindelijk we Natchez binnen en via de ringweg verlaten we Natchez ook weer, we slapen aan de overkant van de rivier.
We komen aan en mogen de motoren direct voor de ingang zetten. Nadat de kamers verdeeld zijn en we allemaal even gedoucht hebben gaan we eten bij het restaurant van het hotel. Dit was een grote comedy, de ober werkte er nog maar net, de chef kok had er geen zin meer in en uiteindelijk kreeg iedereen wel eten, maar niet wat ie besteld had. We konden hier wel om lachen, je bent tenslotte op vakantie.
Dag 10 Natchez - New Orleans 300km
Na een verrassend goed ontbijt stappen we op onze motoren. We rijden wederom over dezelfde brug als de avond ervoor. Er zijn hier wel veel bruggen en ze zijn niet zoals in Nederland. Deze zijn gigantisch, alsof je een berg oprijdt.
We volgen de Mississippi river naar het zuiden op weg naar New Orleans. De eerste stop doen we bij een DIY carwash. Omdat de motoren nog vies zijn van de stofwolken van eerder maken we ze allemaal een beetje schoon. Na dit tafereel aanschouwd te hebben rijden we via wat kleine dorpjes het moeras in. Na een tijdje stoppen we en we horen dat we een swamp tour gaan doen, met zo'n propellerboot alligators kijken. Hartstikke gaaf natuurlijk! We stappen op de boot en krijgen een rondleiding van zo'n anderhalf uur door het moeras en zien uiteraard alligators. We kwamen er zo dichtbij, ik had geen volle blaas hoeven hebben om die alligator op z'n kop te druppelen
Beste motor ook op zo'n ding
Na dit uitstapje rijden we verder over grote bruggen en we zijn al vrij snel komen we aan in New Orleans. Het is een grote stad aan het water. Bij aankomst bij het hotel een biertje, even de kamers checken en dan de stad in. Het is inmiddels etenstijd en we eten in een restaurant dat ons wordt aanbevolen. Het eten is goed, maar duur. Na het eten duiken we nog even de stad in en er is bijna overal wel muziek. Het word alweer laat en we gaan terug naar het hotel. Morgen lekker uitslapen, we hebben een vrije dag in New Orleans.
Dag 11 vrije dag New Orleans
Geen motorrijden vandaag, en mijn zitvlees keurt dat niet af. Zoveel heb ik daar niet van, al moet ik wel zeggen dat het zadel van de Streetglide heerlijk zit! Uitslapen doen we wel en we zijn al te laat voor het ontbijt. Dan maar een ontbijtje in de stad scoren. We zitten op loopafstand van de "French Quarters" het toeristische gedeelte. Als ontbijt nemen we een broodje ham met patat
Lekker We lopen de hele dag wat door de stad heen en bezoeken nog een sigarenfabriek. Leuk om het proces van het maken van een sigaar eens te zien Aan het eind van de middag kijk ik eens hoe de "Uber"app werkt. We regelen een uber taxi en via Tripadvisor vinden we een restaurant dat goed beoordeeld wordt. Eenmaal onderweg komen we erachter dat het restaurant in een achterbuurt ligt, geen fijn idee. Ik had spontaan geen honger meer. Na het bestellen komt de honger wel terug en we eten heerlijk. Terugweg weer een uber geregeld en we gaan terug naar het hotel, op tijd op bed! Morgen moeten we weer flink rijden! Dag 12 New Orleans - Destin ± 400km
Vanmorgen vroeg op pad. Weer een lange dag voor de boeg. Het is de laatste dagen zo rond de 30 graden met een lekker briesje. We rijden langs de Golf van Mexico naar onze eindbestemming. De route is mooi, met goed uitzicht. Lekkere slingerwegen langs het water en vandaag ook weer veel grote bruggen.
De dag gaat snel voorbij en we maken veel kilometers. Voor we het weten zijn we in Destin. We slapen in een zusterhotel van het Hilton. Voorzieningen zijn prima en er is weer een lekker zwembad. Nadat we de motoren geparkeerd hebben maken we met ons allen een praatje. We horen Ronald en René eens uit over hun leven en daaruit blijkt dat het niet altijd makkelijk is... je maakt heel wat mee horen we en we krijgen steeds meer respect voor deze heren.
Na het uitdelen van de kamers zoeken we een plek in de omgeving waar we kunnen eten. We belanden in een pizza tent en bestellen voor $200 aan pizza's. Die zijn zo op met 10 man Na het eten neem ik nog een duik in het zwembad want de temperatuur is zeer aangenaam. Nog even een douche en dan is het wel weer mooi voor vandaag. Morgen de op een na laatste rijdag alweer. De tijd vliegt! Dag 13 Destin - Carrabelle ± 250km
Al vanaf 's ochtends vroeg is het lekker warm. Onze route vandaag neemt ons mee langs de kust door Seaside naar Carrabelle. Lekkere rijwegen, goed asfalt en met een leuk deuntje erop schieten de kilometers/mijlen voorbij! We stoppen voor een kop koffie in Seaside, de stad waar de Truman Show is opgenomen. Voor degenen die dat niet kennen, het is een film met Jim Carrey, leuke film
Het ziet er ook echt uit als een filmset en als je naar de huizenprijzen kijkt waan je je in Hollywood.
Na de koffie rijden we verder naar het oosten. We trekken iets meer het land in en dat is te merken aan de wegen. De slingers zijn er redelijk uit en het is ook rustiger. Op een gegeven moment moment rijden we een kilometer of 15 rechtuit, kaarsrechte weg en geen tegenliggers. Dat betekend een beetje ouwehoeren en door wat te spelen met de cruise control rij je zo 6 kilometer zonder handen
We komen even na het middag uur aan bij onze stop. We eten letterlijk op het stand aan de golf. Deze vakantie heb ik al heel veel burgers gegeten en vandaag is ook geen uitzondering. Gewoon niet moeilijk doen We zien nog wat dolfijnen langszwemmen en nadat iedereen verzadigd is rijden we verder. Het laatste deel van de rit leidt ons wel langs de kust. Leuke slingerweggetjes en mooi uitzicht. In het begin van de avond komen we aan bij ons hotel, met kijk op de jachthaven. Ze ziet de vissen letterlijk zwemmen. We krijgen een uurtje of 2 om bij te komen terwijl Ronald en René ons avondeten verzorgen. Ze hebben geboekt bij een restaurant ergens achter op een creek. Lekker aan het water zaten we te eten, veel mensen eten vis en de garnalen trekken ze daar zo uit het water. Zelf ben ik niet zo'n viseter dus een lekker kippetje gaat er ook zeker in. Het vervoer van en naar het restaurant doen we met het busje en trailer erachter. 4 man op de trailer en de rest in de bus. Blijkbaar kan dat hier zomaar want niemand kijkt gek op Na het eten besluit een deel van de groep naar het hotel te gaan, terwijl wij nog even een lokale bar opzoeken. Wat er zich in die bar afspeelt is werkelijk bizar. Ik heb nog nooit zo'n grote inteelt bende gezien, iedereen familie van elkaar en de helft had geen tanden meer in de mond. Ook zat iedereen al goed in de olie. Ze vielen bij bosjes neer. Leuk om een keer mee te maken maar je zou hier maar wonen joh. Na de nodige biertjes gaan we terug naar het hotel. Morgen de laatste rijdag alweer Dag 14 Carrabelle - Orlando 354km
Nog wat moe van de voorgaande avond stappen we weer op de motor. Het is inmiddels half 9 en de temperatuur is aangenaam. Het laatste stukje kust rijden we zo weg. We trekken meer het land in. Dit is vooral een dag dat we snel veel afstand maken. Veelal vierbaans wegen rijden we en af en toe een afwisseling met een slingerweggetje. Onderweg stoppen we bij een subway voor een versnapering. Na deze stop rijden we door richting Orlando, naar de HD dealer om onze stalen rossen weer in te leveren. Voordat we die bereiken tanken we onze motoren nog even af, en na deze tankbeurt rijden we allemaal wat sipjes naar de dealer. Ik denk dat we allemaal wel verliefd zijn geworden op onze motoren. Als het kon had ik m zo mee naar huis genomen
Eenmaal bij de dealer aangekomen worden de motoren even kort gecontroleerd, maar dat stelt niet zoveel voor. We lopen nog even door de showroom en zien weer de mooiste motoren staan. Ik begin eindelijk de die hard Harley fans te begrijpen. Tijdens deze trip heb ik zoveel gezien, zoveel verschillende wegen gereden, van stapvoets tot bloedsnel.
Eindstand na onze trip
's Avonds slapen we weer in hetzelfde hotel als de eerste nacht en we eten ook weer bij dezelfde tent waar we begonnen. Tijdens en na het eten praten we na over de dingen die we gezien hebben en besluiten de avond met een presentje voor Ronald en René. Na de nodige biertjes, we hoeven morgen toch niet meer te rijden, gaan we op bed. Moe maar voldaan.
Dag 15 Orlando - Newark - Amsterdam
Om 9 uur worden we naar het vliegveld gebracht. Het inchecken ging erg snel maar bij de douane hebben we lang moeten wachten. Na een 45 minuten waren we aan de beurt en daarna ging het wel vlot. We boarden het vliegtuig naar Newark. De vlucht duurt niet heel lang en verloopt goed. Eenmaal aangekomen op Newark moeten we toch vrij lang wachten. We landen om 14 uur en de volgende vlucht naar AMS staat gepland om 18 uur. 4 uur wachten dus op het vliegveld. In de verte kun je net de skyline van New York zien, ben ik daar ook nog een beetje geweest
Zo rond 17 uur lopen we richting de gate. Daar zien we dat het vliegtuig vertraging heeft opgelopen, er is geen toestel beschikbaar. Dan maar even wachten, hadden we toch nog niet gedaan vandaag. Uiteindelijk valt het allemaal wel mee en zitten we rond 18:30 in het vliegtuig. Tijdens de vlucht was het eten wel prima, entertainment systeem was goed en er was zelfs gratis bier. Alhoewel gratis, de vlucht was al duur zat.
Dag 16 Amsterdam - Winschoten
Om even voor 7 landen we op Schiphol. Prima vlucht gehad maar geen oog dichtgedaan. Op Schiphol worden we opgewacht door dezelfde chauffeur als de heenweg. We hebben een heuse bus voor ons, helemaal alleen. Met 5 man zitten we uiteindelijk nog in de bus, op weg naar het hoge noorden. Om 8 uur vertrekken we van Schiphol en tegen 11 uur zijn we weer in Wagenborgen. Nog even wachten op de vriendin die mij ophaalt en dan lekker naar huis, lekker weer slapen in m'n eigen bed
Ronald en René van Crossroads motortours, hartstikke bedankt voor deze supergave vakantie!
