Skiddilly
MF'er
Vorig jaar ben ik samen met 2 vrienden naar de motorherberg Baton Rouge geweest. Vanuit daar zijn we een paar dagen gaan toeren. Voor ons allemaal was dit de eerste motorvakantie. In de uurtje die ik mezelf verveelde heb ik op mijn telefoon een reisverslagje getypt. Misschien vinden jullie het hier wel leuk om het te lezen.
Een spannende route
Het is vrijdag 3 augustus als we omstreeks 9.45 kunnen gaan vertrekken richting het zuiden. Na maanden wachten is het dan eindelijk zo ver; de motorvakantie. Met een grote glimlach zeggen we het thuisfront gedag, weg zijn we. De tropische hitte, die vandaag is komen aanwaaien, zorgt ervoor dat de snelwegkilometers niet echt aangenaam zijn. Als ik na 1,5uur snelweg de afrit aan me voorbij laat gaan, belanden we vlak voor Maastricht in de file. Stilstaan met temperaturen van +30°c is geen optie, dus dan maar tussen die file door filteren.
Na de file kunnen we vrijwel direct de snelweg achter ons laten en gaan genieten van de mooie Limburgse binnenwegen. Via Berg en Teblijt gaan we richting de Belgische grens. Aangekomen in België beginnen we honger te krijgen. Ik houd mijn ogen open voor een eettent die de schijn heeft een fatsoenlijke boterham te serveren.
Rond de klok van 1uur valt mijn oog op een broodjeszaak die vlak aan een rotonde ligt. Na het ontcijferen van de menukaart kunnen we wat bestellen. Onder het genot van een stevige lunch kunnen we aanschouwen hoe de Belgische politie met gierende banden over de rotonde komen gevlogen. 1,2,3,4 minstens 8 politiewagen komen loeihard voorbij. Er moet verderop ongetwijfeld iets aan de hand zijn geweest. Terwijl we genieten van ons eten verteld Teun dat zijn spiksplinternieuwe TomTom een nieuw feature heeft, deze kan ‘een spannende route’ voor ons uitstippelen. We besluiten unaniem dat dit later ongetwijfeld nog van pas gaat komen. Als we na drie kwartier uitgegeten en uitgerust zijn, kunnen we de rit weer voortzetten.
Nog een dik uur rijden en dan zijn we er. Het laatste uur richting onze herberg Baton Rouge in Vielsalm is genieten. Het asfalt is niet overal even strak, maar de omgeving en de slingerwegen maken alles goed. Een bijzonder klein bordje in de berm staat beschreven met rode letters. Wanneer het dichterbij kom lijkt er Baton Rouge op te staan. Mijn blinker naar links gaat uit en ik knijp en mijn remmen. Wanneer ik wil gaan afdraaien hoor ik wederom gierende banden. Het is overduidelijk dichterbij dan toen we zostraks zaten te eten.
Wanneer ik besluit om af te draaien, heeft Rob zijn plaats strak tegen mijn achterwiel weer gevonden. Op ditzelfde moment kijkt Teun of hij misschien alvast 'een spannende route' kan vinden. Wanneer Teun opkijkt van zijn splinternieuwe TomTom ziet hij Rob, die met een stilstaand achterwiel een weg langs mijn motor probeert te zoeken. Teun knijpt zijn Transalp hard in de ABS om vervolgens een weg tussen mij en Rob door de zoeken. Niet geheel rakelings komt hij tussen mij en Rob door.
Langs de weg staat Ben, eigenaar van Baton Rouge, die ons even vertelt dat het maar net goed ging. Deze conclusie hadden we inmiddels zelf ook getrokken. We leggen onze bagage binnen en besluiten om nog een even te gaan rijden.
Later die avond moet Ben, en wij natuurlijk ook, nog even lachen om onze spectaculaire aankomst. We vermelden maar meteen dat we morgen zijn Brammo's willen huren.
S ’avonds wordt snel duidelijk dat de volgende dag ontzettend veel nattigheid met zich zal gaan meebrengen. Ik heb geen zin om mijn motor smerig te maken, en Rob begint vrijwel meteen te steigeren bij het woord offroad. Het staat vast, onze motors blijven binnen en we huren morgen de elektrische Brammo's van Ben en Hetty.
Omdat we de Brammo's pas rond de middag meekrijgen besluiten we om s ‘avonds flinks door te pimpelen. Rond 12uur gaat de tap dicht en struinen we naar boven.
S ’morgen is er naast een trage start vooral veel regen. Van 10uur tot 13uur blijft het maar regenen. Ben stelt rond half 2 voor om de route met ons door te nemen. "Na het pompstation links en daarna kun je rechts een zandpad in....." Dat is wat we ongeveer van zijn warrige routebeschrijving kunnen onthouden.
Mooi, het is droog als de Brammo's voor ons worden klaargezet. Instructie volgt, een kind kan de was doen. Met zijn drieën zoemen we richting het tankstation. Pas wanneer ik wil gaan afremmen valt het me op, dat zowel de schakelpook als de koppeling ontbreken. Later zal één van ons het ontbreken van deze koppeling dankbaar zijn.
Aangekomen op het eerste zandpad voelt Rob zich duidelijk in zijn element. Hij zoemt hard van ons weg. Ik kijk Teun aan en zeg: "laat maar rijden die jongen, als wij dat doen gaat het waarschijnlijk fout". Het is vervolgens snel duidelijk dat Rob volledig de weg kwijt is, " zand is zand" zegt hij en verzint zelf een route. Teun en ik zoemen zo wat achter Rob aan. Omdat het flink geregend heeft, is het onwijs nat. Voor het grootste deel is op de ondergrond de reflectie van de bomen te zien. Omdat de regen ervoor zorgt dat je zicht behoorlijk belemmerd wordt, is het ontzettend oppassen.
Als ik Rob voor de zoveelste keer uit het oog verloren ben, verlies is plots het contact met de ondergrond. Dit houd maar zeer tijdelijk stand. Voor ik het in de gaten heb lig ik met mijn lijf in de slijk. Mijn laars vult zich met water terwijl ik onder de motor vandaan kruip. Wanneer ik hem optil zie ik dat de Brammo nog mooi in orde is. Ik stap op en wanneer ik wil aanrijden merk ik dat de rechter voetsteun ontbreekt. Ik raap de voetsteun uit de slijk en ga op zoek naar Teun en Rob.
Na enkele meters komt Teun tegemoet. "Ik weet niet waar Rob is" antwoord hij op mijn vraag. Aangekomen bij Rob biedt hij aan om van motor te wisselen. Ik blij dat Rob zonder voetsteun verder rijd. Als ik de Brammo van Rob tussen mijn benen wurm valt me iets raars op. Mijn linker hand zit beduidend dichter bij dan mijn rechter hand. Ik ben kennelijk niet de enigste die de contract met de ondergrond heeft verloren. Het stuur staat enigszins scheef, gelukkig is de al ontbrekende koppelinghevel niet stuk.
We zoeken onze weg terug naar de herberg, waar Ben ons al op staat te wachten. Hij is niet echt blij met de stukken aan de motor. "Je krijgt de rekening wel" krijg ik te horen. We spoelen onze smerige pakken zuiver en gaan douche. Savonds besluiten we om het niet laat te maken, zodat we fit zijn voor onze Eifelroute.
Vroeg eruit, snel ontbijten, vandaag gaan we de veelbelovende Eifel in. Het is ongeveer half 10 als we vertrekken met onze motoren richting Duitsland. Als we een klein uurtje hebben gereden over de snelweg begint de pret. Onwijs strak asfalt en machtige mooie bergpasjes verwelkomen ons. Als we na ruim 3uur rijden stoppen om wat te gaan eten, zijn we het unaniem eens dat dit belachelijk mooi is. Een wienersnitsel, die niet zo groot uitvalt als dat we vermoed hadden, stilt de honger voor de komende 150km. Wederom worden we verast door strak asfalt, motor vriendelijk verkeer en prachtige bochten. Aangekomen in het toeristische Cochem besluiten we wat te drinken. We zetten onze motoren op de stoep zodat auto's de gewilde parkeerplaatsen kunnen gebruiken. Op het terras betalen €4,- voor een cola. Deze dure cola pak nog wat duurder uit als we aankomen bij onze motoren. Moraalridders hebben besloten dat ze daar niet mogen staan. Een vriendelijke Nederlander, die ook met de motor is, verteld dat hij ons nog gezocht heeft. Tevergeefs, we hebben ieder een boete aan onze tankdop hangen. De treurige stemming slaat over in gelach wanneer we lezen dat foutparkeren in Duitsland ongeveer hetzelfde kost dan een uurtje parkeren in Amsterdam. Voor €15,- pp. zijn we de man. We rijden veder over het mooie asfalt, langzaam komen we dichter bij onze herberg. De goede wegen in Duitsland maken plaats voor de ruigere wegen in de Ardennen. Snel komt Vielsalm dichter bij. Morgen zullen we Luxemburg gaan bekijken. We hopen met drieën dat het net zoveel te bieden heeft als de Eifel.
Vandaag zullen we de Luxemburgse wegen gaan trotseren. Met het ontbijten hebben we geen haast. De TomTom verteld ons, dat we ongeveer 6uur onderweg zullen zijn om een kleine 300km te overbruggen. We besluiten rond 10uur te gaan ontbijten. Rond 11uur zitten we op de motor. Vandaag zal Rob voorrijden met de navigatie.
Binnen 30km rijden we borden voorbij waar Luxemburg op staat geschreven. Als we net de grens gepasseerd zijn, slaat Rob linksaf richten het tankstation. Voor 1l super95 hoeven we slecht €1,25 af te tikken. In Luxemburg blijkt het snel moeilijk om een recht stuk asfalt te vinden. Donkergrijs asfalt rolt op vele slingerwegen onder onze banden door. Glimlacht van oor tot oor, terwijl mijn best doe om Rob bij te houden. Het is bijzonder rustig op de weg. Af en toe wordt onze ideale lijn verpest door een auto die we voorbij moeten. Bergop langs de haarspelden moet mijn
MT-03 soms erg hard werken. Regelmatig zie ik Teun dichtbij komen als ik in 3de versnelling de bult op wil. Als mijn motor tegen de berg omhoog bokt, heb ik het idee dat ik de slagen kan tellen. De 2de versnelling bied voor deze situatie uitkomst.
Luxemburg heeft onwijs goede wegen te bieden. De kwaliteit van het asfalt doet niets onder voor dat in de Eifel. We besluiten dat we morgen weer een route gaan rijden in Luxemburg.
De sinaasappelsap bij het ontbijt doet wat zuur aan, dit is waarschijnlijk te wijten aan de biertjes van de dag ervoor. Omdat Luxenburg gisteren onwijs goed bevallen is besluiten we de Ardennenroute, die in de TomTom wacht, te negeren. Het moet rond 11uur zijn als Hetty voor ons ‘De amazonerit’ op mijn TomTom installeert. Nadat we zijn omgekleed gaan we naar de kelder om onze motoren te pakken. In de kelder staat Ronnie die in zijn vrijetijdskleding zijn enorme Hayabusa voor ons aan de kant zet. De avond ervoor hebben we veel spannende verhalen van deze Surinamer gehoord over zijn verlengde racemachine. Ronnie zwaait ons uit als we wegrijden richting Luxemburg.
Het moet niet langer dan 20 minuutjes duren voordat we in Luxemburg zijn. Maar meteen als ik bij Baton Rouge links wegdraai zie ik dat rechts keuze van mijn TomTom was geweest. Ik houd vast aan het idee dat naar een paar kilometer de route zich wel aanpast, helaas blijkt dit na ongeveer 10 minuten rijden niet het geval. Het gevolg hiervan is dat we rechtsomkeer moeten maken en 20minuten na vertrek Baton Rouge links passeren. Bij het passeren kunnen ik, Rob en Teun aanschouwen hoe Ronnie zijn racemachine nogmaals aan de kant zet om wederom een groepje motorijders uit te zwaaien. Wanneer we s ’avonds weer een biertje drinken in de motorherberg, legt Ben ons uit dat dit de dagelijkse bezigheid is van motormuis Ronnie. Maar voordat het zover is, en we al aan inpakken moeten gaan denken, hebben we ‘De amazonerit’ nog voor de boeg.
Aangekomen in Luxemburg wordt het snel duidelijk dat Hetty een belachelijk mooie route in mijn TomTom heeft gezet. Tussen Wiltz en Kautenbach ligt een kleine 10km asfalt dat, afgezien van de vangrail, een circuit had kunnen zijn. We hebben het geluk dat de rest in Luxemburg het bestaan van dit stuk weg eventjes vergeten lijkt te zijn. Gedurende de kleine 10 minuten die het duurt om dit stuk asfalt achter ons te laten komen we bijna niemand tegen. Een keer worden we ingehaald door een ZX-7r die al leek te weten dat we geen tegenliggers zouden krijgen. Omdat het ontzettend warm is vandaag heeft Hetty ons bij het wegrijden wat handdoeken meegegeven om ergens was verkoeling te kunnen zoeken. De plaats waar we uiteindelijk te water besluiten te gaan blijkt niet dieper dan navelhoogte. Na nog geen half uurtje in het water, zijn we de drassige bodem aan onze voeten zat, en gaan we onze afgedroogde lijven weer in de vochtige pakken wringen.
Het is ongeveer half 8 als we in Vielsalm, vlakbij de Herberg, op een terrasje gaan zitten om wat te gaan eten. Morgen zullen we niet al te vroeg Vielsalm moeten verlaten om vervolgens in de Belgische Ardennen bij een villa aan te meren, waar het vriendenweekend is georganiseerd. We hebben erg genoten van Baton Rouge en haar eigenaren en volgend jaar zullen we deze motorherberg weer aandoen.
We hebben ons erg vermaakt rondom Baton Rouge en zullen dit jaar Baton Rouge wederom bezoeken onderweg naar de Vogezen.
e aanwezige spelfouten in de bovenstaande tekst zijn met opzet gemaakt en dienen ter vermaak van de lezer
Een spannende route
Het is vrijdag 3 augustus als we omstreeks 9.45 kunnen gaan vertrekken richting het zuiden. Na maanden wachten is het dan eindelijk zo ver; de motorvakantie. Met een grote glimlach zeggen we het thuisfront gedag, weg zijn we. De tropische hitte, die vandaag is komen aanwaaien, zorgt ervoor dat de snelwegkilometers niet echt aangenaam zijn. Als ik na 1,5uur snelweg de afrit aan me voorbij laat gaan, belanden we vlak voor Maastricht in de file. Stilstaan met temperaturen van +30°c is geen optie, dus dan maar tussen die file door filteren.
Na de file kunnen we vrijwel direct de snelweg achter ons laten en gaan genieten van de mooie Limburgse binnenwegen. Via Berg en Teblijt gaan we richting de Belgische grens. Aangekomen in België beginnen we honger te krijgen. Ik houd mijn ogen open voor een eettent die de schijn heeft een fatsoenlijke boterham te serveren.
Rond de klok van 1uur valt mijn oog op een broodjeszaak die vlak aan een rotonde ligt. Na het ontcijferen van de menukaart kunnen we wat bestellen. Onder het genot van een stevige lunch kunnen we aanschouwen hoe de Belgische politie met gierende banden over de rotonde komen gevlogen. 1,2,3,4 minstens 8 politiewagen komen loeihard voorbij. Er moet verderop ongetwijfeld iets aan de hand zijn geweest. Terwijl we genieten van ons eten verteld Teun dat zijn spiksplinternieuwe TomTom een nieuw feature heeft, deze kan ‘een spannende route’ voor ons uitstippelen. We besluiten unaniem dat dit later ongetwijfeld nog van pas gaat komen. Als we na drie kwartier uitgegeten en uitgerust zijn, kunnen we de rit weer voortzetten.
Nog een dik uur rijden en dan zijn we er. Het laatste uur richting onze herberg Baton Rouge in Vielsalm is genieten. Het asfalt is niet overal even strak, maar de omgeving en de slingerwegen maken alles goed. Een bijzonder klein bordje in de berm staat beschreven met rode letters. Wanneer het dichterbij kom lijkt er Baton Rouge op te staan. Mijn blinker naar links gaat uit en ik knijp en mijn remmen. Wanneer ik wil gaan afdraaien hoor ik wederom gierende banden. Het is overduidelijk dichterbij dan toen we zostraks zaten te eten.
Wanneer ik besluit om af te draaien, heeft Rob zijn plaats strak tegen mijn achterwiel weer gevonden. Op ditzelfde moment kijkt Teun of hij misschien alvast 'een spannende route' kan vinden. Wanneer Teun opkijkt van zijn splinternieuwe TomTom ziet hij Rob, die met een stilstaand achterwiel een weg langs mijn motor probeert te zoeken. Teun knijpt zijn Transalp hard in de ABS om vervolgens een weg tussen mij en Rob door de zoeken. Niet geheel rakelings komt hij tussen mij en Rob door.
Langs de weg staat Ben, eigenaar van Baton Rouge, die ons even vertelt dat het maar net goed ging. Deze conclusie hadden we inmiddels zelf ook getrokken. We leggen onze bagage binnen en besluiten om nog een even te gaan rijden.
Later die avond moet Ben, en wij natuurlijk ook, nog even lachen om onze spectaculaire aankomst. We vermelden maar meteen dat we morgen zijn Brammo's willen huren.
S ’avonds wordt snel duidelijk dat de volgende dag ontzettend veel nattigheid met zich zal gaan meebrengen. Ik heb geen zin om mijn motor smerig te maken, en Rob begint vrijwel meteen te steigeren bij het woord offroad. Het staat vast, onze motors blijven binnen en we huren morgen de elektrische Brammo's van Ben en Hetty.
Omdat we de Brammo's pas rond de middag meekrijgen besluiten we om s ‘avonds flinks door te pimpelen. Rond 12uur gaat de tap dicht en struinen we naar boven.
S ’morgen is er naast een trage start vooral veel regen. Van 10uur tot 13uur blijft het maar regenen. Ben stelt rond half 2 voor om de route met ons door te nemen. "Na het pompstation links en daarna kun je rechts een zandpad in....." Dat is wat we ongeveer van zijn warrige routebeschrijving kunnen onthouden.
Mooi, het is droog als de Brammo's voor ons worden klaargezet. Instructie volgt, een kind kan de was doen. Met zijn drieën zoemen we richting het tankstation. Pas wanneer ik wil gaan afremmen valt het me op, dat zowel de schakelpook als de koppeling ontbreken. Later zal één van ons het ontbreken van deze koppeling dankbaar zijn.
Aangekomen op het eerste zandpad voelt Rob zich duidelijk in zijn element. Hij zoemt hard van ons weg. Ik kijk Teun aan en zeg: "laat maar rijden die jongen, als wij dat doen gaat het waarschijnlijk fout". Het is vervolgens snel duidelijk dat Rob volledig de weg kwijt is, " zand is zand" zegt hij en verzint zelf een route. Teun en ik zoemen zo wat achter Rob aan. Omdat het flink geregend heeft, is het onwijs nat. Voor het grootste deel is op de ondergrond de reflectie van de bomen te zien. Omdat de regen ervoor zorgt dat je zicht behoorlijk belemmerd wordt, is het ontzettend oppassen.
Als ik Rob voor de zoveelste keer uit het oog verloren ben, verlies is plots het contact met de ondergrond. Dit houd maar zeer tijdelijk stand. Voor ik het in de gaten heb lig ik met mijn lijf in de slijk. Mijn laars vult zich met water terwijl ik onder de motor vandaan kruip. Wanneer ik hem optil zie ik dat de Brammo nog mooi in orde is. Ik stap op en wanneer ik wil aanrijden merk ik dat de rechter voetsteun ontbreekt. Ik raap de voetsteun uit de slijk en ga op zoek naar Teun en Rob.
Na enkele meters komt Teun tegemoet. "Ik weet niet waar Rob is" antwoord hij op mijn vraag. Aangekomen bij Rob biedt hij aan om van motor te wisselen. Ik blij dat Rob zonder voetsteun verder rijd. Als ik de Brammo van Rob tussen mijn benen wurm valt me iets raars op. Mijn linker hand zit beduidend dichter bij dan mijn rechter hand. Ik ben kennelijk niet de enigste die de contract met de ondergrond heeft verloren. Het stuur staat enigszins scheef, gelukkig is de al ontbrekende koppelinghevel niet stuk.
We zoeken onze weg terug naar de herberg, waar Ben ons al op staat te wachten. Hij is niet echt blij met de stukken aan de motor. "Je krijgt de rekening wel" krijg ik te horen. We spoelen onze smerige pakken zuiver en gaan douche. Savonds besluiten we om het niet laat te maken, zodat we fit zijn voor onze Eifelroute.
Vroeg eruit, snel ontbijten, vandaag gaan we de veelbelovende Eifel in. Het is ongeveer half 10 als we vertrekken met onze motoren richting Duitsland. Als we een klein uurtje hebben gereden over de snelweg begint de pret. Onwijs strak asfalt en machtige mooie bergpasjes verwelkomen ons. Als we na ruim 3uur rijden stoppen om wat te gaan eten, zijn we het unaniem eens dat dit belachelijk mooi is. Een wienersnitsel, die niet zo groot uitvalt als dat we vermoed hadden, stilt de honger voor de komende 150km. Wederom worden we verast door strak asfalt, motor vriendelijk verkeer en prachtige bochten. Aangekomen in het toeristische Cochem besluiten we wat te drinken. We zetten onze motoren op de stoep zodat auto's de gewilde parkeerplaatsen kunnen gebruiken. Op het terras betalen €4,- voor een cola. Deze dure cola pak nog wat duurder uit als we aankomen bij onze motoren. Moraalridders hebben besloten dat ze daar niet mogen staan. Een vriendelijke Nederlander, die ook met de motor is, verteld dat hij ons nog gezocht heeft. Tevergeefs, we hebben ieder een boete aan onze tankdop hangen. De treurige stemming slaat over in gelach wanneer we lezen dat foutparkeren in Duitsland ongeveer hetzelfde kost dan een uurtje parkeren in Amsterdam. Voor €15,- pp. zijn we de man. We rijden veder over het mooie asfalt, langzaam komen we dichter bij onze herberg. De goede wegen in Duitsland maken plaats voor de ruigere wegen in de Ardennen. Snel komt Vielsalm dichter bij. Morgen zullen we Luxemburg gaan bekijken. We hopen met drieën dat het net zoveel te bieden heeft als de Eifel.
Vandaag zullen we de Luxemburgse wegen gaan trotseren. Met het ontbijten hebben we geen haast. De TomTom verteld ons, dat we ongeveer 6uur onderweg zullen zijn om een kleine 300km te overbruggen. We besluiten rond 10uur te gaan ontbijten. Rond 11uur zitten we op de motor. Vandaag zal Rob voorrijden met de navigatie.
Binnen 30km rijden we borden voorbij waar Luxemburg op staat geschreven. Als we net de grens gepasseerd zijn, slaat Rob linksaf richten het tankstation. Voor 1l super95 hoeven we slecht €1,25 af te tikken. In Luxemburg blijkt het snel moeilijk om een recht stuk asfalt te vinden. Donkergrijs asfalt rolt op vele slingerwegen onder onze banden door. Glimlacht van oor tot oor, terwijl mijn best doe om Rob bij te houden. Het is bijzonder rustig op de weg. Af en toe wordt onze ideale lijn verpest door een auto die we voorbij moeten. Bergop langs de haarspelden moet mijn
MT-03 soms erg hard werken. Regelmatig zie ik Teun dichtbij komen als ik in 3de versnelling de bult op wil. Als mijn motor tegen de berg omhoog bokt, heb ik het idee dat ik de slagen kan tellen. De 2de versnelling bied voor deze situatie uitkomst.
Luxemburg heeft onwijs goede wegen te bieden. De kwaliteit van het asfalt doet niets onder voor dat in de Eifel. We besluiten dat we morgen weer een route gaan rijden in Luxemburg.
De sinaasappelsap bij het ontbijt doet wat zuur aan, dit is waarschijnlijk te wijten aan de biertjes van de dag ervoor. Omdat Luxenburg gisteren onwijs goed bevallen is besluiten we de Ardennenroute, die in de TomTom wacht, te negeren. Het moet rond 11uur zijn als Hetty voor ons ‘De amazonerit’ op mijn TomTom installeert. Nadat we zijn omgekleed gaan we naar de kelder om onze motoren te pakken. In de kelder staat Ronnie die in zijn vrijetijdskleding zijn enorme Hayabusa voor ons aan de kant zet. De avond ervoor hebben we veel spannende verhalen van deze Surinamer gehoord over zijn verlengde racemachine. Ronnie zwaait ons uit als we wegrijden richting Luxemburg.
Het moet niet langer dan 20 minuutjes duren voordat we in Luxemburg zijn. Maar meteen als ik bij Baton Rouge links wegdraai zie ik dat rechts keuze van mijn TomTom was geweest. Ik houd vast aan het idee dat naar een paar kilometer de route zich wel aanpast, helaas blijkt dit na ongeveer 10 minuten rijden niet het geval. Het gevolg hiervan is dat we rechtsomkeer moeten maken en 20minuten na vertrek Baton Rouge links passeren. Bij het passeren kunnen ik, Rob en Teun aanschouwen hoe Ronnie zijn racemachine nogmaals aan de kant zet om wederom een groepje motorijders uit te zwaaien. Wanneer we s ’avonds weer een biertje drinken in de motorherberg, legt Ben ons uit dat dit de dagelijkse bezigheid is van motormuis Ronnie. Maar voordat het zover is, en we al aan inpakken moeten gaan denken, hebben we ‘De amazonerit’ nog voor de boeg.
Aangekomen in Luxemburg wordt het snel duidelijk dat Hetty een belachelijk mooie route in mijn TomTom heeft gezet. Tussen Wiltz en Kautenbach ligt een kleine 10km asfalt dat, afgezien van de vangrail, een circuit had kunnen zijn. We hebben het geluk dat de rest in Luxemburg het bestaan van dit stuk weg eventjes vergeten lijkt te zijn. Gedurende de kleine 10 minuten die het duurt om dit stuk asfalt achter ons te laten komen we bijna niemand tegen. Een keer worden we ingehaald door een ZX-7r die al leek te weten dat we geen tegenliggers zouden krijgen. Omdat het ontzettend warm is vandaag heeft Hetty ons bij het wegrijden wat handdoeken meegegeven om ergens was verkoeling te kunnen zoeken. De plaats waar we uiteindelijk te water besluiten te gaan blijkt niet dieper dan navelhoogte. Na nog geen half uurtje in het water, zijn we de drassige bodem aan onze voeten zat, en gaan we onze afgedroogde lijven weer in de vochtige pakken wringen.
Het is ongeveer half 8 als we in Vielsalm, vlakbij de Herberg, op een terrasje gaan zitten om wat te gaan eten. Morgen zullen we niet al te vroeg Vielsalm moeten verlaten om vervolgens in de Belgische Ardennen bij een villa aan te meren, waar het vriendenweekend is georganiseerd. We hebben erg genoten van Baton Rouge en haar eigenaren en volgend jaar zullen we deze motorherberg weer aandoen.
We hebben ons erg vermaakt rondom Baton Rouge en zullen dit jaar Baton Rouge wederom bezoeken onderweg naar de Vogezen.
e aanwezige spelfouten in de bovenstaande tekst zijn met opzet gemaakt en dienen ter vermaak van de lezer
Laatst bewerkt:
ben ook al een paar keer bij Baton Rouge geweest en vind het een leuk stekkie..
.. ik dacht ''nou, dat word nog wat zo.. 
'' toen hij de Brammo uit de struiken stond te trekken...
Laten we zeggen dat 4uurtjes parkeren in Amsterdam duurder had uitgepakt 
