David_ZZR
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #51
Dag 21 – Vrijdag 29 juli
Alles werd weer ingepakt, de ontbijtkoek werd met een banaan die ik nog over had van de boodschappen de dag ervoor weggespoeld met een bak koffie en een slok appelsap. Ik kon na de camping afgerekend te hebben weer gaan rijden. Met een goed gevoel, dat mijn favoriete camping weer in leven was in plaats van op sterven na dood zoals dit bij de vorige eigenaren het geval was, verliet ik de camping de Vercors in. Deze keer ging ik echter na Plan de Baix linksaf de Col de Limouches op. Wat een heerlijke Col was dit zeg. Zeker het stuk omlaag was super. Jammer alleen dat er van die schijtwielrenners reden die downhill in mijn achterwiel gingen hangen. Rot op en hou afstand, ik wil niet harder, het is hier geen race wie het hardste gaat verrekte idioot. 80 was hard zat op zulk soort weggetjes, dat er van dit soort suïcidale mafklappers rondrijden zonder enige bescherming verbaast me iedere keer weer.
Na de mooie afdaling zag ik dat het in de verte regende. Ik hoopte er omheen te gaan rijden. Helaas bleek dit niet zo te zijn. Eerst ging het zachtjes maar op den duur stond het witte schuim op de spekgladde weg. Ik stopte om mijn regenoverall aan te trekken en had eigenlijk helemaal geen zin meer om in de regen te rijden op dit soort wegen. De zin om nog een avond de tent op te zetten was ook weg, ondanks dat het verderop weer droog zou worden. De GPS werd ingesteld op Huis! Niet veel later reed ik nog steeds in de regen de Péage op. Nog 890 kilometer te gaan met een aankomsttijd van 19.30. Knop om en doorrijden, ik wilde naar huis.
Bij het eerste tankstation aan de snelweg had ik al gelijk mot. Het was er natuurlijk superdruk en een paar idioten hadden de verkeerde afslag genomen en waren bij de vrachtwagens beland… en dachten zo even snel voor te kunnen dringen. Helaas niet bij mij. Eenmaal aangekomen bij de pomp waren er 2 achter elkaar vrij. Mijn voorganger, een of andere Nederlandse sjappie nam de achterste pomp waardoor de voorste ongebruikt bleef terwijl er flinke rijen wachtenden stonden. Ik kon er met mijn motor makkelijk omheen, een auto was dit niet gelukt, dus ik pakte de voorste pomp. Deze bleek mijn passen niet te slikken. Dus ik naar binnen om te zeggen dat de pomp het niet deed en of ze deze aan wilden zetten. Nee, ik moest eerst betalen. Ik dus terug naar mijn motor waar de sjappie al begon te roepen dat hij er langs wilde en dat ik aan de kant moest voor hem. Hij wachtte maar lekker was mijn antwoord. Hij kon er met zijn deuzige Aygo overigens prima langs maar hij had zelf het gevoel in een dikke S klasse te rijden ofzo. Toen ik terugkwam, na binnen vooraf betaald te hebben (idioot Frans systeem), was hij inderdaad gewoon langs mijn motor gereden.
Wat volgde waren nog vele snelwegkilometers. Bij een volgende tankstop waagde ik het erop een broodje te kopen in zo’n driehoekverpakking. Zelden zo iets droogs op. Gadverdamme, dit was echt de aller aller allerlaatste keer dat ik me hier aan gewaagd had. Nog een snelle check van de Strom en inderdaad, wat ik al dacht, de ketting stond inmiddels weer veel te slap. Deze werd onder toeziend oog van een paar bakvisjes netjes aangespannen en ik kon mijn weg weer vervolgen.
Eenmaal op de snelweg werd er door de bakvisjes vriendelijk naar mij gezwaaid… Okay het zal wel… Mijn laatste tankstop was bij Woinic. Ook hier was het weer druk maar ik had gewoon peut nodig. Nog een snelle foto bij het varken en ik kon mijn laatste etappe naar huis uitrijden.
En ja ik was weer blij om na een dikke 4700 kilometer weer thuis te zijn waar mijn katten al voor het raam op me zaten te wachten. De Strom had het gehaald. Op naar de volgende trip!
Alles werd weer ingepakt, de ontbijtkoek werd met een banaan die ik nog over had van de boodschappen de dag ervoor weggespoeld met een bak koffie en een slok appelsap. Ik kon na de camping afgerekend te hebben weer gaan rijden. Met een goed gevoel, dat mijn favoriete camping weer in leven was in plaats van op sterven na dood zoals dit bij de vorige eigenaren het geval was, verliet ik de camping de Vercors in. Deze keer ging ik echter na Plan de Baix linksaf de Col de Limouches op. Wat een heerlijke Col was dit zeg. Zeker het stuk omlaag was super. Jammer alleen dat er van die schijtwielrenners reden die downhill in mijn achterwiel gingen hangen. Rot op en hou afstand, ik wil niet harder, het is hier geen race wie het hardste gaat verrekte idioot. 80 was hard zat op zulk soort weggetjes, dat er van dit soort suïcidale mafklappers rondrijden zonder enige bescherming verbaast me iedere keer weer.
Na de mooie afdaling zag ik dat het in de verte regende. Ik hoopte er omheen te gaan rijden. Helaas bleek dit niet zo te zijn. Eerst ging het zachtjes maar op den duur stond het witte schuim op de spekgladde weg. Ik stopte om mijn regenoverall aan te trekken en had eigenlijk helemaal geen zin meer om in de regen te rijden op dit soort wegen. De zin om nog een avond de tent op te zetten was ook weg, ondanks dat het verderop weer droog zou worden. De GPS werd ingesteld op Huis! Niet veel later reed ik nog steeds in de regen de Péage op. Nog 890 kilometer te gaan met een aankomsttijd van 19.30. Knop om en doorrijden, ik wilde naar huis.
Bij het eerste tankstation aan de snelweg had ik al gelijk mot. Het was er natuurlijk superdruk en een paar idioten hadden de verkeerde afslag genomen en waren bij de vrachtwagens beland… en dachten zo even snel voor te kunnen dringen. Helaas niet bij mij. Eenmaal aangekomen bij de pomp waren er 2 achter elkaar vrij. Mijn voorganger, een of andere Nederlandse sjappie nam de achterste pomp waardoor de voorste ongebruikt bleef terwijl er flinke rijen wachtenden stonden. Ik kon er met mijn motor makkelijk omheen, een auto was dit niet gelukt, dus ik pakte de voorste pomp. Deze bleek mijn passen niet te slikken. Dus ik naar binnen om te zeggen dat de pomp het niet deed en of ze deze aan wilden zetten. Nee, ik moest eerst betalen. Ik dus terug naar mijn motor waar de sjappie al begon te roepen dat hij er langs wilde en dat ik aan de kant moest voor hem. Hij wachtte maar lekker was mijn antwoord. Hij kon er met zijn deuzige Aygo overigens prima langs maar hij had zelf het gevoel in een dikke S klasse te rijden ofzo. Toen ik terugkwam, na binnen vooraf betaald te hebben (idioot Frans systeem), was hij inderdaad gewoon langs mijn motor gereden.
Wat volgde waren nog vele snelwegkilometers. Bij een volgende tankstop waagde ik het erop een broodje te kopen in zo’n driehoekverpakking. Zelden zo iets droogs op. Gadverdamme, dit was echt de aller aller allerlaatste keer dat ik me hier aan gewaagd had. Nog een snelle check van de Strom en inderdaad, wat ik al dacht, de ketting stond inmiddels weer veel te slap. Deze werd onder toeziend oog van een paar bakvisjes netjes aangespannen en ik kon mijn weg weer vervolgen.
Eenmaal op de snelweg werd er door de bakvisjes vriendelijk naar mij gezwaaid… Okay het zal wel… Mijn laatste tankstop was bij Woinic. Ook hier was het weer druk maar ik had gewoon peut nodig. Nog een snelle foto bij het varken en ik kon mijn laatste etappe naar huis uitrijden.
En ja ik was weer blij om na een dikke 4700 kilometer weer thuis te zijn waar mijn katten al voor het raam op me zaten te wachten. De Strom had het gehaald. Op naar de volgende trip!
) een reisverhaal over de Extramadura. Dat was zó goed geschreven dat je eigenlijk direct onderweg wilde. Dat beeld heb ik met jouw verhalen ook!
